Οι «καλοί» μας κατακτητές:κόμματα , ΜΜΕ, συντεχνίες...

Η οικονομική κρίση απεκάλυψε το αληθινό πρόσωπο των κομμάτων και των συνδικαλιστών.

Τα  κόμματα ως κατακτητές της κοινωνίας

Και τα μεν κόμματα, ανεξάρτητα από το πολιτικό προϊόν που διακινούν προς άγραν πελατών, έκαναν –όπως ήταν αναμενόμενο – την επιλογή τους. Ομόφωνα αποφάσισαν ότι ανάμεσα στην κοινωνία –την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπούν – και την διεθνή οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, τρέχοντας ταυτίστηκαν με τα συμφέροντα των διεθνών πατρώνων τους. Οι συσχετισμοί δύναμης στην παρούσα περίσταση και το προσωπικό/κομματικό συμφέρον τους ώθησαν στη συγκεκριμένη επιλογή. Έτσι ενεργούσαν πάντοτε. Το πρόβλημα στην Κύπρο αυτή τη στιγμή είναι όχι οικονομικό αλλά πολιτικό: η ολιγαρχική πολιτική τάξη στο σύνολό της στρέφεται εναντίον της κοινωνίας με σκοπό να συνεχίσει να αντλεί ανενόχλητη με τις ευλογίες των διεθνών πατρώνων τους πλούτο ,προνόμια και εξουσία. Είναι τόσο αφελείς μέσα στην απληστία τους που αδυνατούν να αντιληφθούν  ότι ουσιαστικά υπο-χειριάζονται σε τρίτους, οι οποίοι ανά πάσα στιγμή θα τους εξαποστείλουν.

Η ομοφωνία των κομμάτων δεν έχει καμία σχέση με την οικονομική κρίση, αλλά στέλλει το μήνυμα στη λεγόμενη αγορά ότι είναι πειθήνια όργανά της, είναι αποτελεσματικά φερέφωνά της, είναι αποφασισμένα να εκτελούν τις όποιες εντολές της με αντάλλαγμα φυσικά να μην τους εκπαραθυρώσουν.Η οικονομική κρίση θα συνεχιστεί. 

Στην  επιλογή τους αυτή τα κόμματα δεν είχαν καμία δυσκολία. Θεωρούν τους εαυτούς τους ως πολιτικούς κατακτητές της κοινωνίας και αυτή η πρόσληψη της πολιτικής είναι που τους επιτρέπει με τόση ευκολία να στρέφονται ανερυθρίαστα εναντίον της κοινωνίας. Ως πολιτικοί κατακτητές τα κόμματα μπορούν να αποφασίζουν ό,τι τους κατέβει και να το επιβάλλουν στην κοινωνία. Οι ίδιοι θεωρούν ότι η ιδιότητα του κατακτητή της κοινωνίας επιτρέπει στους ίδιους να φορτώνουν τα όποια οικονομικά βάρη στους υπόδουλους κατοίκους του νησιού. Γιατί ο κάθε ηγεμονίσκος πιστεύει ότι ο λαός δεν έχει ούτε βούληση ούτε γνώμη. Επομένως αν οι κομματοκράτορες λειτουργούν ως τοποτηρητές της διεθνούς τάξης στην Κύπρο δεν αφορά το λαό, είναι ζήτημα αποκλειστικά δικό τους, εφόσον οι ίδιοι έχουν το αποκλειστικό προνόμιο να αποφασίζουν για τις τύχες του λαού. Η αναβιώση νεο-σουλτάνων και νεο-ιμπεριαλιστών με το μανδύα του κομματικού εγκάθετου. 

Οι σύντροφοι των κομμάτων: ΜΜΕ

Η εξαπάτηση της κοινωνίας από τα κόμματα δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς τη συνδρομή των συν-κατακτητών της κοινωνίας, των ΜΜΕ. Οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ μαζί με τους ιδιοκτήτες της πολιτικής –τα κόμματα-συνεργάζονται άψογα στη διαμόρφωση της πραγματικότητας που τους συμφέρει. Με τη συνδρομή ειδικών –φερεφώνων τους κινδυνολογούν, καλλιεργούν το φόβο για να υποτάξουν τον «αμαθή» όχλο. Και αφού φτιάξουν το κλίμα, με βάση το φτιαχτό προχωρούν σε αποφάσεις!!!

Οι συνοδοιπόροι των κομμάτων: η συνδικαλιστική γραφειοκρατία

Η ΣΕΚ,η ΠΕΟ και η ΠΑΣΥΔΥ –οι τρεις «μεγάλες» συνδικαλιστικές οργανώσεις –μάτι ανάλογο των «Μεγάλων πλανητικών Δυνάμεων» λειτουργώντας ως συνοδοιπόροι των κατακτητών της κοινωνίας – κομμάτων και ΜΜΕ- και ως επαγγελματίες μοιρολογίστρες εκσφενδονίζουν κάτι άναρθρες κραυγές αναβιώνοντας τον προ-ιστορικό άνθρωπο. Φωνάζουν στα ΜΜΕ, καταγγέλλουν αλλά το πιο σημαντικό, είναι ότι στο τέλος συναινούν «διαφωνώντας» με τους υπόλοιπους κατακτητές.

Αφού τους κατήργησαν τα κόμματα, αποφάσισαν να απεργήσουν για να στείλουν μήνυμα ότι δεν θα ανεχθούν στο μέλλον παρόμοια συμπεριφορά!!!

Το περιπαίξιμο των εργαζομένων από τους εργατοπατέρες είναι η αποθέωση της ευφυούς συμπαιγνίας τους με τους πάτρωνές τους, τα κόμματα. Το ζήτημα δεν είναι τα αντι-λαϊκά μέτρα της κομματικής ολιγαρχίας, αλλά ο παραγκωνισμός των συντεχνιών,λένε. Τέτοιο δούλεμα δεν ξανάγινε. Τα κόμματα αποφασίζουν χωρίς τις συντεχνίες μετά από συνεννόηση με το «αμαρτωλό» κατεστημένο τρίπτυχο – ΠΕΟ, ΣΕΚ, ΠΑΣΥΔΥ- , διευκολύνοντας έτσι την αποδοχή των μέτρων, αφού η τυχόν συμμετοχή των τριών οργανώσεων στο διάλογο για τα μέτρα ουσιαστικά θα καθιστούσε ανέφικτα τα μέτρα. Θα ήταν εκ των πραγμάτων  υποχρεωμένες να αντιδράσουν. Και αφού ουσιαστικά στην πράξη αποδέκτηκαν τον παραγκωνισμό τους με «μοιρολόγια», βγαίνουν με αγωνιστικές κορώνες στους αφελείς εργαζόμενους και στάσεις εργασίας για το αδήλωτο μέλλον!!!

Οι συνδικαλιστές – γραφειοκράτες ουσιαστικά συνήργησαν σε βάρος των μελών τους μαζί με τους κομματικούς πάτρωνές τους. Και δικαιολογημένα, γιατί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στηρίχθηκε όχι σε μια αυτόνομη έκφραση των εργαζομένων, αλλά στην υποταγή και στην εξάρτηση από το κράτος και τα κόμματα. Ή αυτό που σήμερα λέγεται συνδικαλισμός είναι στην πράξη κρατικοδίαιτοι και κομματικοδίαιτοι γραφειοκράτες συμπληρώματα – εξαρτήματα. Ή η επιβίωση των λεγόμενων συνδικαλιστικών οργανώσεων ως γραφειοκρατικών και ιεραρχημένων οργανισμών εξαρτάται πλήρως από το κράτος και τα κόμματα. Τα προνόμια, ο πλούτος και η εξουσία που απολαμβάνουν οι οργανώσεις και οι συνδικαλιστές είναι ανάλογα των κομμάτων και των πολιτικών. Γι αυτό και οι τρεις οργανώσεις-ΠΕΟ,ΣΕΚ,ΠΑΣΥΔΥ- επέλεξαν με εύσχημο τρόπο να ταυτιστούν με τους πάτρωνές τους και να στραφούν εναντίον των μελών τους, κατά ανάλογο τρόπο που τα κόμματα επέλεξαν να να ταυτιστούν με τους διεθνείς πάτρωνές και να στραφούν εναντίον της κοινωνίας.

Η συγχορδία των εξουσιαστών

Η συγχορδία των ολιγαρχικών στην Κύπρο- πολιτικοί και κόμματα, συντεχνίες και συνδικαλιστές, ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και δημοσιογράφοι, ΟΕΒ, ΚΕΒΕ και ΣΙΑ, αυτο-ανακηρυχθέντες οικονομικοί αναλυτές της ολιγαρχικής πραγματικότητας – στέλλουν πράγματι το μήνυμα στους διεθνείς πάτρωνές τους ότι είναι πολύ ικανοί να λάβουν αποτελεσματικά μέτρα εναντίον του όχλου.Με θεατρινισμούς και κενολογίες και άμετρη υποκρισία πραγματικά δίνουν πιστοποιητικά ότι είναι γνήσιοι εξουσιαστές του αμαθούς όχλου. Ο στόχος τους είναι μόνο ένας: τη δική τους παροιμιώδη ανικανότητα να διαχειριστούν τα υλικά αγαθά που ανήκουν σε όλους, τη δική τους αξεπέραστη απληστία να την πληρώσει ο μισθοσύντηρητος, ώστε να συνεχίσουν ανενόχλητοι να απολαμβάνουν ως κατακτητές τα προνόμιά τους.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ

Όλοι οι πολιτικοί να οδηγηθούν ενώπιο δικαστηρίου για πολιτικά εγκλήματα κατά της κοινωνίας. Δεν είναι δυνατόν ο κάθε ανίκανος να διαχειριστεί το δημόσιο πλούτο να παριστάνει και τον εκπρόσωπο της κοινωνίας και , ακόμα περισσότερο, το σωτήρα της.

Οι συνδικαλιστές να παραιτηθούν άμέσως αφού εξώφθαλμα δεν μπορούν να προασπίσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων ή ακόμα γιατί με τη στάση τους συνεργούν σε αποφάσεις που στρέφονται εναντίον των μελών τους.

ΤΟ ΚΕΒΕ και η ΟΕΒ στα πλαίσια της ελευθερης οικονομίας να υποχρεωθούν με νόμο να κάμουν επενδύσεις για να την προασπίσουν!!!!!!!!!!!! (ΧΑ,ΧΑ,ΧΑ)

Στα κυπριακά ΜΜΕ να απαγορευτεί να εκπέμπουν στην Κύπρο!!!

ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΕΙΚΟΝΙΚΟΥΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΙΚΩΝ ΦΕΡΕΦΩΝΩΝ.ΚΑΜΙΑ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ.

ΚΑΜΙΑ ΨΗΦΟΣ ΣΕ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ

Υ.Γ.Οι θεατρινισμοί του Γ.Γ.της ΠΑΣΥΔΥ είναι πρωτόγνωροι: εξαγγέλλει απεργία εναντίον της κυβέρνησης, δραματικά συναντιέται με τον Πρόεδρο, και δραματικά την ακυρώνει!!!Έλεος, έλεος, έλεος. Και υπάρχουν αφελείς που δίνουν πίστη στα λεγόμενα των συνδικαλιστών. Ρε, ξυπνάτε, είναι συμπαίκτες όλοι τους σε βάρος σας. Θα σας ρουφήξουν το αίμα, δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο!

Υ.Γ. Το τρίπτυχο Μωυσέως-Κυρίτσης-Χατζηπέτρου ιεραρχικά επέβαλαν το σενάριό τους σε όλες τις άλλες συνδικαλιστικές οργάνωσεις. Και τους ακολούθησαν όλοι στο όνομα της δήθεν ενότητας του συνδικαλιστικού κινήματος!!!ΖΗΤΩ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ!!!Άχρηστοι, ρε άχρηστοι!!!

Υ.Γ.Μετά τη σοβαρή προσέγγιση του Γ.Γ. της ΠΕΟ ότι κάνει στάση εργασία για το μέλλον, προσωπικά αποφάσισα να γινω ένας πιστός ορθόδοξος χριστιανός για να κερδίσω την επουράνια πολιτεία. Κανεί ρε, δήθεν αριστεροί που νομίζετε ότι ξεχειλίζετε από εξυπνάδα γιατί υπάρχουν πρόβατα που σας πιστεύουν.

Συνδικαλιστική τραγωδία, κομματικός χαβαλές και η επουράνιος πολιτεία ή η υπερρεαλιστική Κύπρος

Κόμμα και συνδικαλισμός
Το συνδικαλιστικό κίνημα στην Κύπρο κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Η κρίση διαμεσολάβησης – αντιπροσώπευσης που μαστίζει τα κόμματα , σταδιακά και σταθερά μεταφέρεται και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η εξέλιξη του συνδικαλιστικού κινήματος είναι αναπόσπαστα δεμένη με την εξέλιξη του κομματικού συστήματος. Τα κόμματα διαμεσολαβούν ανάμεσα στον πολίτη και το κράτος ως ιδιοκτήτη της πολιτικής και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις ανάμεσα στον μισθωτό και τον εργοδότη ως ιδιόκτητη της οικονομίας.
Ο κομματικά εξαρτημένος συνδικαλισμός
Στην Κύπρο ο συνδικαλισμός περιθωριακά ήταν αυτόνομος. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι κατά βάση κομματικά εξαρτημένες. Ή χρησιμοποιούν την κομματική ταυτότητα των μισθωτών για να αντλούν πελατεία στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Και ανεξάρτητα από τις βαθυστόχαστες αναλύσεις επιστημονικές/κοινωνιολογικές/πολιτικές περί πρωτείου της οικονομίας στην εξέλιξη του κόσμου, στην πράξη το πρωτείο ανήκει στην πολιτική. Γι αυτό και η εξάρτηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων από τα κόμματα, γι αυτό και οι μισθωτοί επιλέγουν συνδικαλιστική οργάνωση με πολιτικά και όχι οικονομικά κριτήρια. ‘Η το όποιο οικονομικό σύστημα αποτυπώνεται στο πολιτικό σύστημα ή οι όποιες οικονομικές διεκδικήσεις προβάλλονται στην πολιτική.
Και ξαφνικά η οικονομική κρίση
Η οικονομική κρίση στην Κύπρο ανέδειξε τη γύμνια του εξαρτημένου συνδικαλισμού. Οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα δέχτηκαν από καιρό την επίθεση της ληστρικής ολιγαρχίας του πλούτου με κύριο χαρακτηριστικό την απομείωση των όποιων δικαιωμάτων προστασίας της εργασίας. Τώρα επίθεση δέχονται και οι μισθωτοί του δημοσίου με στόχο να καλύψουν τα ελλείμματα του χρέους, τα οποία δημιούργησαν οι ληστές πολιτικοί με τους ομοϊδεάτες τους ιδιώτες.
Και ξαφνικά συναίνεση
Τα κόμματα λοιπόν, η πολιτική τάξη, αποφασίσαν από κοινού να φορτώσουν τα βάρη του δημόσιου χρέους στους μισθωτούς του δημοσίου. Το συνδικαλιστικό κίνημα επιδεικνύοντας «υπευθυνότητα» συναίνεσε στην αφαίμαξη των μισθωτών του δημοσίου. Όλοι μαζί ως μια γροθιά –ανεξάρτητα από τις κορώνες για λαϊκή κατανάλωση- αποφάσισαν ότι τα ελλείμματα θα τα πληρώσουν οι μισθωτοί.
Ο ΟΕΒ, το ΚΕΒΕ, τα κόμματα, οι συντεχνίες, τα ΜΜΕ συμφωνούν ότι το κόστος της κρίσης θα το πληρώσουν οι μισθωτοί (μόνο ή και οι μισθωτοί). Όλοι αυτοί οι κηφήνες, που το μόνο που έμαθαν στη ζωή τους είναι να ζουν σε βάρος των άλλων, προσπαθούν απεγνωσμένα να διαφυλάξουν τα κεκτημένα τους.
Και απίστευτες πρωτοτυπίες
Μέσα σε αυτή την απίστευτη συναίνεση των χαραμοφάϊδων της Κύπρου, συμβαίνουν και απίστευτες πρωτοτυπίες:
-οι χορτασμένοι πλουτοκράτες , χωρίς ντροπή, κάθε βράδυ στα ΜΜΕ λένε στους μισθωτούς ότι θα πρέπει να πληρώσουν το κόστος της κρίσης που οι ίδιοι δημιούργησαν. Και όντας μη ορθολογιστές και φεουδαρχάνθρωποι, κινδυνολογούν ότι θα πάμε στην κόλαση, δηλαδή ασύστολα επικαλούνται το παράδειγμα της Ελλάδας. Και δεν στοχάζονται οι άθλιοι ότι η φάρα τους ουδόλως διαφέρει από τους ομοϊδέατες τους στην Ελλάδα. Και δεν κοκκινίζουν. Η ανηθικότητα και η ανεντιμότητα σε όλο της το μεγαλείο.
-και επιτίθενται στις συντεχνίες με κάθε σοβαρότητα ωσαν να είναι ξεπερασμένοι θεσμοί. Μπορεί να είναι, όμως αν είναι ξεπερασμένος θεσμός η συντεχνία ως διαμεσολαβητής ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο, τότε εξίσου ξεπερασμένος θεσμός είναι και τα κόμματα ως διαμεσολαβητής ανάμεσα στην κοινωνία και το κράτος. Δηλαδή, προβάλλουν οι πολιτικοί μια θέση που ουσιαστικά τους αυτο-καταργεί!!!Και αυτοί οι άνθρωποι θα πάρουν την κοινωνία μπροστά. Έλεος.
-Και οι εκπαιδευτικές οργανώσεις παίρνουν δυναμικά μέτρα εναντίον των κομμάτων τα οποία ελέγχουν τις οργανώσεις των εκπαιδευτικών. Και λένε ότι κάνουν αγώνες!!! Φυσικά περιπαίζουν τα μέλη τους, γιατί η σύγκρουση αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδικαλιστική αλλά καθαρά πολιτική.Και τα κομματικά φερέφωνα στην εκπαίδευση θα πρέπει να διαλέξουν αν είναι με τα κόμματά τους ή την κοινωνία. Και επειδή δεν το κάνουν, ουσιαστικά ενεργούν όπως την αντιπολίτευση με την έκρηξη στο Μαρί: προσπαθούν να ταυτιστούν με το λαό για να διασώσουν το σύστημα!!! Με τέτοιες αθλιότητες το κατεστημένο προσπαθεί να διασωθεί.(Η ΠΟΕΔ φαίνεται να κατανοεί την πολιτική διάσταση της σύγκρουσης, ενώ η ΟΕΛΜΕΚ βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου).
-Ο ΟΕΒ υποστηρίζει με κάθε σοβαρότητα ότι το περιεχόμενο της κρίσης είναι η σύγκρουση συμφερόντων των μισθωτών του δημοσίου με τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα ή πως υπάρχει εργασιακός εμφύλιος με μεσολαβητή το κεφάλαιο!!! Και επειδή οι μισθωτοί του ιδωτικού τομέα εδώ και καιρό επιστρέφουν σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, γι αυτό και πρέπει όλοι να εξισωθούν ή ζήτω ο μεσαίωνας!!!
-Βαθυστόχαστοι πολιτικάντηδες επικαλούνται τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης ,ώστε να προωθηθούν μέτρα σε βάρος των μισθωτών του δημοσίου. Το ζήτημα είναι όντως σοβαρό για τους πολιτικούς. Γιατί αν θα λειτουργούν ως φερέφωνα των διεθνών οίκων, τότε καλύτερα να πάνε στο σπιτάκι τους και να φέρουμε τους ειδικούς των οίκων να μας λύσουν τα προβλήματά μας. Αν πάλι θεωρούν ότι είναι πολιτικοί, τότε θα πρέπει να μας πουν και την κοινωνία την οποία οραματίζονται. Φυσικά δεν θα μας πουν, γιατί είναι απλώς παπαγαλάκια.
Και το δημοσιονομικό έλλειμμα
Δεν είμαι κρατοκεντριστής. Όμως όταν συζητά κάποιος για τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, πρέπει να το θέτει στις πραγματικές του διαστάσεις.
Το δημόσιοι χρήμα ποιοι το καρπώνονται;
-Ένα μέρος σημαντικό το καρπώνονται οι πολιτικοί και τα κόμματα και οι εξαρτημένες οργανώσεις τους. Κανείς δεν γνωρίζει το ύψος του δημόσιου πλούτου που απορροφούν ούτε και δέχονται να ελεχθούν ή να καταταγούν ως ξεχωριστή κατηγορία.
-Ένα άλλο σημαντικό μέρος το καρπώνονται οι εξαρτημένοι κομματικοί σε οργανισμούς και θεσμούς τοπικής διοίκησης.
-Ένα σημαντικό μέρος το καρπώνονται οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες της «ελεύθερης οικονομίας» από το κράτος, οι οποίοι χωρίς τις κρατικές ενισχύσεις θα «ψοφήσουν».
-Ένα σημαντικό μέρος της συναλλαγής δημόσιου και ιδωτικού τομέα είναι μίζες κάτω από το τραπέζι, τα οποία καταλήγουν στα χέρια ιδιωτών ή κομμάτων ή άλλων συγγενών οργανώσεων.
-Ένα άλλο μέρος του δημόσιου χρήματος πηγαίνει στην ανώτερη δημοσιοϋπαλληλία, η οποία απολαμβάνει σκανδαλωδών προνομίων, όπως και οι πολιτικοί και οι δεκάδες άλλοι εξαρτώμενοι διορισμένοι σε διάφορες δημόσιες θέσεις.
-Ένα σημαντικό μέρος καταλήγει και στους μισθωτούς του δημόσιου τομέα.
-Ένα σημαντικό μέρος επίσης του δημόσιου χρήματος επιστρέφει πίσω στα μέλη της κοινωνίας είτε με τη μορφή υπηρεσιών είτε με την μορφή επιδομάτων.
Το δημόσιο χρήμα αποσπάται είτε από τους πολιτικούς είτε από τους επιχειρηματίες είτε από τους μισθωτούς του δημοσίου είτε επιστρέφεται πίσω στους φορολογούμενους είτε στους κοινωνικά αναξιοπαθούντες.
Ερώτηση: Γιατί το έλλειμμα και το χρέος θα πρέπει να το πληρώσουν οι μισθωτοί του δημοσίου και όσοι λαμβάνουν κοινωνικές παροχές; Ο Νικόλας Παπαδόπουλος αυτονόητα διερωτάται: «Ποιος άλλος θα το πληρώσει εκτός από τους δημόσιους υπαλλήλους;»
Απάντηση: Πρώτα απ΄ όλα εσύ και οι όμοιοι σου, ύστερα οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και οι φοροφυγάδες και τρίτον οι μισθωτοί του δημοσίου. Η αντιστροφή της σειράς αποδεικνύει ποιοι είναι οι ληστές της κυπριακής κοινωνίας. Και όσοι υιοθετούν το παραμύθι που τους πλασάρουν, απλώς είναι αφελείς ή δεν μπορούν να δουν δυο μέτρα μακριά από τα πόδια τους.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο έχοντας απελευθερωθεί από κάθε κρατικο έλεγχο στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, έχει γίνει πια αρκετά ισχυρό,ώστε να θέτει τους όρους λειτουργίας των κρατών. Στην παρούσα φάση το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο επιδιώκει την απομείωση της δύναμης του κράτους προς ίδιον όφελος και χρησιμοποιεί ως μέσον για επίτευξη των στόχων του τις χρηματοδοτικές ανάγκες των κρατών, χρηματοδοτικές ανάγκες που το ίδιο δημιούργησε προηγουμένως για χάρη της λεγόμενης ανάπτυξης. Έτσι επιτυγχάνει πρώτον να ενισχύσει την πολιτική του δύναμη, δεύτερον να αναλάβει το ίδιο επιπρόσθετες λειτουργίες του κράτους λόγω του επιβαλλόμενου περιορισμού του στα πλαίσια αντιμετώπισης των λεγόμενων διαρθρωτικών προβλημάτων, τρίτον να διατηρήσει την κερδοφορία του με την χρηματοδοτική αξιολόγηση των κρατών και τέταρτον μετατρέπει τη χρηματιστική κρίση σε δημοσιονομική μεταφέροντας τις όποιες ζημιές των τραπεζών στις πλάτες του κράτους. Και το κράτος τις μετα-φορτώνει στις πλάτες των μισθωτών.
Η πολιτική και η οικονομική ολιγαρχία της Κύπρου ως υπάκουος πελάτης τους ουσιαστικά αναπαράγει συνειδητά τα συμφέροντα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, με το οποίο ταυτίζονται πλήρως τα συμφέροντά της. Γι αυτό και με τη χρήση της πολιτικής τους δύναμης αποφάσισαν κυριολεκτικά να ληστέψουν τον κυπριακό λαό προκειμένου να αυτο-συντηρηθούν.
Έτσι ουσιαστικά οι πολίτες σταδιακά θα συνειδητοποιήσουν ότι το κράτος και οι φορείς της εξουσίας είναι απλώς ληστές. Με τη μεθόδευση αυτή όλοι πλέον εργάζονται εναντίον της κρατικής εξουσίας:διεθνής ολιγαρχία, τοπική ολιγαρχία, μισθωτοί-πολίτες.
Σε αυτά τα πλαίσια η πολιτική θα απογυμνωθεί από τα όποια δικαιικα/περιοριστικά όρια και θα προσληφθεί αποκλειστικά ως δύναμη. Αυτή η λογική θα γεννήσει τους αυριανούς «τυράννους», λαοπρόβλητους ή μη.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
Οι μισθωτοί του δημόσιου και του ιδωτικού τομέα δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση από τα κόμματα/πολιτική ολιγαρχία και το κεφάλαιο/οικονομική ολιγαρχία. Αν δεν κατανοήσουν ποιος είναι ο αντίπαλός τους, θα τους μετατρέψουν σε δουλοπάροικους και θα προσεύχονται νυχθημερόν για μια θέση στην επουράνια πολιτεία του παραδείσου.
Είναι εφικτή αυτή η προοπτική τώρα; Όχι.
Τι απομένει; Η κινηματογραφική ταινία «Ένας δουλοπάροικος στον παράδεισο».
ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΑΗΔΙΑ ΟΙ ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΉ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΙΣ ΖΗΜΙΕΣ ΟΙ ΜΙΣΘΩΤΟΙ.ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΝΤΙΜΟΙ ΚΑΙ ΑΝΗΘΙΚΟΙ.