Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

Οι αρχές της καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου και τα προσόντα των ¨ληστών"

ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ: Η πίστη στις αρχές
Η συνεργασία ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ στην άσκηση της κρατικής εξουσίας αντιμετωπίζει στον παρόντα χρόνο νέες προκλήσεις. Οι κομματικές ηγεσίες υπό την «πεφωτισμένη» υπερ-ηγεσία του Δ. Χριστόφια βιώνουν πια ένα νέο φλερτ, στηριγμένοι όπως πάντοτε σε αρχές και αξίες. Γιατί αυτές οι αρχές και οι αξίες είναι που τους επιτρέπουν να κατέχουν την εξουσία και να προασπίζουν τα «δίκαια» του λαού. Ένας λαός που αναγνωρίζει τη θυσία των κομματικών ηγεσιών για χάρη του νομιμοποιώντας τες στην εξουσία.
Οι νέες προκλήσεις, που τίθενται μπροστά στις «δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις» του τόπου, δεν είναι το κυπριακό ούτε η εκπαίδευση ούτε η υγεία ούτε η εργασία ούτε η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η ελευθερία, η ισότητα. Οι νέες προκλήσεις αφορούν το διαμοιρασμό των προεδριών και των θέσεων στα ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών!!! Αυτό το θέμα είναι το κυρίαρχο στα ΜΜΕ καθημερινά.

Το μέγα αυτό θέμα, που αγγίζει την ψυχή και την καρδιά κάθε Ελληνοκύπριου, άγγιξε αυτονόητα και τις κομματικές ευαισθησίες. Αυτό καταδεικνύει και το δημοκρατικό χαρακτήρα των κομμάτων, αφού λειτουργούν μόνο με βάση τις επιθυμίες των πολιτών.

Μέσα σε συνθήκες όπου οργιάζει το παρασκήνιο, η διαφθορά και η διαπλοκή «οι δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις» αγωνίζονται με σθένος να πετύχουν μια δίκαιη μοιρασιά. Το μέγα ζήτημα είναι ποιος θα καταληστεύσει σε μεγαλύτερο ποσοστό το δημόσιο πλούτο. Και είναι δίκαιο και σωστό. Γιατί ο δημόσιος πλούτος θα καταληστεύεται ούτως ή άλλως. Γιατί λοιπόν να κλέπτει ο άλφα και όχι ο βήτα;

Προσόντα υποψηφίων: α-φάνταστα;
Βασικό κριτήριο στη σύνταξη των λιστών καταλήστευσης, δηλαδή στον καθορισμό των αρπακτικών ονομάτων που θα υποβληθούν από τα κόμματα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για διορισμό,είναι η πείρα σε τέτοιες ευγενείς πράξεις!!!
Δηλαδή αν έχεις διατελέσει υπουργός, βουλευτής ή είσαι κομματικός στέλεχος, τότε έχεις την απαιτούμενη εμπειρία. Έχεις εξοικειωθεί με τη ληστεία του δημόσιου χρήματος και αποτελεί ένα σημαντικό προσόν για διορισμό. Πιο απλά πρέπει να ανήκεις στη «λίστα των ανακυκλωμένων» προσώπων, στην αρπακτική τάξη την εξοικειώμενη με την καταλήστευση των πολλών από τους λίγους.
Η μακρόχρονη λοιπόν θητεία σου στη ληστεία είναι καθοριστικό στοιχείο για διορισμό γιατί αποδεικνύει την πίστη σου και την εμπιστοσύνη σου στους θεσμούς που καταληστεύουν. Επίσης η μακροχρόνια επίδοση στην καταλήστευση του δημόσιου πλούτου περιορίζει την απληστία του υποψηφίου και επιτρέπει στους πάτρωνές του να καρπώνονται πιο πολλά.
Σημαντικό προσόν επίσης είναι και η αβουλία. Δεν πρέπει να έχεις δική σου θέληση. Πρέπει να αναγνωρίζεις ότι η δική σου θέληση είναι η θέληση του κομματικού πάτρωνα. Έτσι εξασφαλίζεται η απαιτούμενη εχεμύθεια και η κατοχύρωση ότι τα λάφυρα δε θα καταλήγουν όλα στη τσέπη του διορισμένου αρπακτικού. Το πνεύμα λοιπόν δουλοφροσύνης του υποψηφίου είναι βασικό προσόν για διορισμό. Γιατί είναι αδιανόητο ο διορισθείς να αυτονομηθεί στη συνέχεια απο το κόμμα και να «τρώει μόνος του».
Επίσης πρέπει να είσαι και ολίγον βλάξ. Δηλαδή να μην κατέχεις γνώσεις που ορθολογιστικά μπορείς να προβάλεις , όταν λαμβάνεται μια απόφαση στο ΔΣ του ημικρατικού οργανισμού. Η τυχόν γνώση του υποψηφίου τον καθιστά επικίνδυνο να αυτονομηθεί από τις κομματικές εντολές, δηλαδή η χρήση της γνώσης είναι επικίνδυνη. Γι αυτό αν κάποιος δεν είναι βλάκας, πρέπει οπωσδήποτε να έχει εξοικειωθεί με το ρόλο να προσποιείται ότι είναι βλάκας.
Η καθοριστική σημασία που ενέχουν τα ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών στην προώθηση της κυβερνητικής πολιτικής και στα πλαίσια μιας αξιοκρατικής επιλογής, επιβάλλουν και την κατόχη και άλλων προσόντων για διορισμό σε τέτοιες στρατηγικής σημασίας θέσεις.
Πρέπει να είσαι και ολίγον σχιζοφρενής. Δηλαδή πρέπει να έχεις εσωτερικεύσει μια λογική αναγκαία για τη διαιώνιση του συστήματος. Έτσι τη στιγμή που παίρνεις μια άδικη απόφαση, τη στιγμή που καταληστεύεις θα πρέπει να έχεις πείσει ήδη τον εαυτό σου ότι αγαθοεργείς, προσφέρεις στον άλλο και δεν τον ζημιώνεις. Πρέπει να έχεις πείσει τον εαυτό σου πως με την κλοπή ευεργετείς το θύμα σου. Ενώ είσαι μισ-άνθρωπος, να πιστεύεις ότι είσαι φιλ-άνθρωπος.
Και ακριβώς έτσι αναδεικνύονται και τα ηθικά προσόντα ενός υποψηφίου. Η ηθική υποστάθμη είναι αναγκαίο προσόν. Πρέπει απαραιτήτως να κάνεις το κακό και να νομίζεις ότι κάνεις το καλό. Και με αυτές τις ανόσιες πράξεις, δεν πρέπει να διακατέχεσαι από ενοχές. Οι τύψεις είναι ανορθολογιστικές. Πρέπει να κάνεις το κακό χωρίς τύψεις, πρέπει να είσαι αμοραλιστής μόνο στην πράξη. Θεωρητικά οφείλεις να είσαι πρότυπο ηθικού ακόμα και θρησκευόμενου ανθρώπου. Και αν εξομολογείσαι στον ιερέα, τότε εξασφαλίζεις και τη συναίνεση του ιερατείου στην ανηθικότητα.
Η καταλλήλοτητα και η ικανότητα στα παραπάνω δεν αποτελούν επαρκή στοιχεία για διορισμό. Εννοώ ότι δεν είναι αρκετό να είσαι βλαξ ή να προσποιείσαι ότι είσαι βλάξ. Πρέπει να θεωρείς και τους άλλους βλάκες. Μόνο έτσι μπορείς να εσωτερικεύσεις ότι η δική σου βλακεία δεν είναι βλακεία αλλά εξυπνάδα. Και αυτή η εσωτερική μετάλλαξη είναι καθοριστικής σημασίας, αποτελεί το κομβικό σημείο για νομιμοποίηση στην κοινωνία της επιλογής του υποψηφίου.


Γιατί αυτή η μετάλλαξη της βλακείας σε εξυπνάδα δικαίωνει το νόμο, το κόμμα και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Γιατί αυτή η μετάλλαξη της βλακείας σε εξυπνάδα σε τελική ανάλυση δικαιώνει την αξιοκρατία, όπως την ορίζει ο νόμος και το προεκλογικό πρόγραμμα του κ. Χριστόφια

ΔΗΣΥ:Όταν η συμμετοχή γίνεται συνενοχή
Η απαίτηση του κ. Αναστασιάδη (ΔΗΣΥ) για συμμετοχή και ενός εκπροσώπου του κόμματος στα ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών είναι όντως δίκαιη. Έτσι θα καταστεί δυνατό κάποιος να ελέγχει τους ληστές. Και επειδή το πιο πιθανό είναι και ο ελεγκτής των ληστών να παρασυρθεί και αυτός στη ληστεία, ο αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ Α. Νεοφύτου διαφοροποιήθηκε από τον αρχηγό του. Σε κείμενό του στην εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 27/6/2009 προβάλλει τη θέση «ο Δημοκρατικός Συναγερμός δεν πρέπει να εμπλακεί σ΄αυτήν τη διαδικασία ούτε να παραδώσει λίστες υποψηφίων».
Πολύ πιθανόν μόλις το διάβασε ο Χριστόφιας, να πήρε τηλέφωνο τον Αναστασιάδη και να του ζήτησε αμέσως λίστες υποψηφίων. Γιατί το διακύβευμα είναι μεγάλο.
Κινδυνεύει η νομιμοποίηση της ληστείας!!!

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Από τις κομματικές συγκρούσεις στις κομματικές συνεργασίες ή τώρα προέχουν τα ημι-κρατικά λάφυρα

Με την ολοκλήρωση των ευρωεκλογών οι κομματικές διαμάχες υποχωρούν. Είναι αναμένομενο. Έτσι γίνεται πάντοτε.
Την προεκλογική περίοδο τα κόμματα προβάλλουν τις διαφορές ως μέσο περιχαράκωσης των ψηφοφόρων αλλά και αυτοσυντήρησης. Ο «όχλος» πρέπει να φανατιστεί με φανταστικές συγκρούσεις μέχρι να δώσει την ψήφο του.
Τώρα πια τα κόμματα δεν έχουν λόγους να συντηρούν τις διαφορές τους. Τώρα πια δε χρησιμεύει σε τίποτε. Τώρα πια τα κόμματα θα επιδοθούν στο διαμοιρασμό των λαφύρων όχι του κράτους αλλά των ημικρατικών οργανισμών. Αυτή είναι η προτεραιότητα όλων των κομματών: η συμμετοχή στα Δ.Σ. των ημικρατικών οργανισμών των οποίων η θητεία τελειώνει.
Η συμμετοχή κομματικών στα Δ.Σ. είναι υψίστης σημασίας για τις κομματικές ηγεσίες. Τα κομματικά οφέλη είναι τεράστια:
-Σίτιση κομματικών στελεχών στα Δ.Σ. από την τσέπη των Κυπρίων πολιτών
-Πρόσβαση στη διαδικασία των προσφορών/προμηθειών και εξασφάλιση των απαιτούμενων χορηγιών προς τα κόμματα
-Χορηγίες προς τα κόμματα από τα ταμεία των ημικρατικών
-Βόλεμα ημετέρων με τις προαγωγές στουςημικρατικούς οργανισμούς
-Βόλεμα ημετέρων στους διορισμούς
-Εξυπηρέτηση οπαδών για ποικίλα προβλήματα
Ο κάθε νοήμων μπορεί να αντιληφθεί ότι η αγωνία των κομμάτων για τη σύνθεση των Δ.Σ. των ημικρατικών οργανισμών σχετίζεται με την επιβιώσή τους: εξασφάλιση εσόδων για τα κόμματα, συντήρηση των πελατειακών σχέσεων.
Αυτό το μεγάλο φαγοπότι θα επενδυθεί δημόσια για τους αφελείς με διακηρύξεις του τύπου « οι διορισθέντες πρέπει να προάγουν την κυβερνητική πολιτική ή την αξιοκρατία ή τη χρηστή διοίκηση» ή « συμμετέχει και η αντιπολιτεύση για να μπορεί να ελέγχει» και άλλα τέτοια παραμύθια.
Ηρέμησαν λοιπόν τα κόμματα. Τώρα πια οργιάζει το παρασκήνιο και η συναλλαγή και η διαφθορά. Το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο για τα κόμματα.
Αυτή λοιπόν είναι η «δημοκρατία» τους: προεκλογικές διαμάχες και μετεκλογικές συνεργασίες!!! Έτσι ήταν πάντοτε το πολιτικό τους σύστημα. Για παράδειγμα ο Άγγλος Ύπατος Αρμοστής στην Κύπρο συμβούλευε τους Κύπριους στο νομοθετικό συμβούλιο το 1902:
«Η Αγγλία πολλάκις εκλήθη μήτηρ του κοινοβουλευτισμού. Έν των μυστικών της επιτυχίας της συνίσταται εις το ότι εφ΄ όσον εκλογή διίστανται, αλλ΄ευθύς ως αύτη τερματισθή επακολουθεί γενική αμνηστεία και πάντα τα κόμματα συνεργάζονται. Του μυστικού τούτου επωφελήθητε.....»
Οι Κύπριοι δεν επωφελήθηκαν τότε. Επωφελούνται σήμερα του μεγάλου μυστικού του κοινοβουλευτισμού!!!

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Η παραίτηση του Αρχηγού Αστυνομίας και η ερμηνεία της ή περί εθελοδουλείας

Παραιτήθηκε λοιπόν και ο Αρχηγός της Αστυνομίας στις 18/6/2009, τις παραμονές της άσκησης ποινικών διώξεων από τη Γ. Εισαγγελεία για το σκάνδαλο Κίτα.
Γιατί παραιτήθηκε ο κ. Παπακώστας;
Στην επίσημη ανακοίνωση της 18ης Ιουνίου 2009 αναφέρεται: «Η απόφασή μου για παραίτηση είναι οριστική και...».
Έτσι είναι;
Για να αποφασίσει κάποιος κάτι, πρέπει να έχει και δική του βούληση.Αν δεν έχει δική του βούληση, τότε απλώς εκτελεί άνωθεν εντολές.
Έχει δική του βούληση ο κ. Παπακώστας;
Στις 13/1/2009 ο κ. Παπακώστας δήλωνε σε συνέντευξη τύπου: «Ουδέποτε εξέφρασα πρόθεση να παραιτηθώ από τη θέση μου και σκοπός μου είναι να ηγηθώ ενός υγιούς αστυνομικού σώματος, παραμένοντας έτσι στην εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος ενόσω ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κρίνει ότι είμαι κατάλληλος».
Δεν παραιτήθηκε λοιπόν ο κ. Παπακώστας το Δεκέμβριο, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο Κίτα γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν του το ζήτησε, δεν έκρινε ότι είναι ακατάλληλος. Η δική του βούληση δεν έχει καμία απολύτως σημασία εφόσον ο διορισμός στη θέση του Αρχηγού Αστυνομίας και η παραμονή του σε αυτή εξαρτάται από τη βούληση κάποιου άλλου, του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ο αδελφός του, Υπουργός Άμυνας Κώστας Παπακώστας, θεώρησε καλό να τον λιβανίσει στον τύπο(19/6/2009) αναφέροντας: « Υπηρέτησε κοντά μου κατά τις δικές μου διαταγές...με τη θέση που είχα ως διοικητής τότε της ΜΜΑΔ για δώδεκα ολόκληρα χρόνια ήταν κάτω από τις δικές μου άμεσες διαταγές αλλά και μετέπειτα ως Υπαρχηγός, σίγουρα ήταν πάλι κάτω από τις δικές μου διαταγές.Πρόκειται περί ενός ικανοτάτου...»
Ο αδελφός του λοιπόν υποστηρίζει ότι είναι ικανότατος να εκτελεί διαταγές. Αυτό τονίζει. Είναι άτομο που υποτάσσεται εύκολα στη βούληση των άλλων ως ένα πειθήνιο όργανο χωρίς δική του βούληση.
Ο κ. Παπακώστας ούτε ως άτομο ούτε και από πολιτική άποψη έχει δική του βούληση. Είναι πλήρως εξαρτημένος από τρίτους.
Αυτά είναι υπερβολές θα πει κάποιος. Τότε, θα πρέπει να εξετάσουμε τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος ώστε το επιμέρους να το εντάξουμε στο όλον και να καταλήξουμε σε συμπεράσματα.
Τίθεται το ερώτημα: με ποιο κριτήριο ο Πρόεδρος Χριστόφιας διόρισε στη θέση του τον κ.Παπακώστα;
Οποιοσδήποτε για να ευδοκιμήσει σε μια θέση στο υπαρκτό πολιτικό σύστημα δε χρειάζεται ούτε να είναι αρμόδιος ενός θέματος ούτε και ικανός. Η ανέλιξη οποιούδηποτε είναι συνυφασμένη με δύο στοιχεία: τη νομιμοφροσύνη στο κόμμα , η προσφορά προς το κόμμα, η πίστη στο κομματικό συμφέρον και σε συνάρτηση με το προεδρικό/μοναρχικό σύστημα η νομιμοφροσύνη στον Πρόεδρο, η πίστη στο πρόσωπό του, η διάθεσή σου να υπηρετήσεις τον αφέντη.
Το κύριο προσόν επομένως κάποιου για να ανελιχθεί και να επιβιώσε είναι η εθελοδουλεία, η διάθεση του να υποταχθεί στη βούληση κάποιου τρίτου, να έχει επιδείξει την ανάλογη δουλικότητα, να είναι δουλόφρονας και όχι ελευθερόφρονας.
Συμπερασματικά και η ίδια η λογική του πολιτικού συστήματος επιβεβαιώνει ότι ο κ. Παπακώστας ότι είναι αδύνατο να έχει δική του βούληση.
Ο κ. Παπακώστας λοιπόν το Δεκέμβριο δεν παραιτήθηκε και τώρα παραιτήθηκε με απόφαση του Προέδρου της Δημοκρατίας και όχι γιατί τώρα αποφάσισε οριστικά να ....
Και το Δεκέμβριο δεν παραιτήθηκε γιατί ο Πρόεδρος έκρινε ότι δεν ήταν αναγκαίο. Τότε το πολιτικό κόστος του ανοίγματος της υπόθεσης Κίτα το φόρτωσε στον τότε Υπουργο Δικαιοσύνης Κύπρο Χρυσοστομίδη εξαναγκάζοντάς τον να παραιτηθεί.
Ο κ. Παπακώστας παρείχε τότε πλεονεκτήματα με την παραμονή στη θέση του.Πρώτ΄ απ΄ όλα συμμετείχε στη μεθόδευση της διεξαγωγής της ποινικής ανάκρισης.Είναι γνωστές οι καταγγελίες της Εισαγγελείας ότι η Αστυνομία παρεμπόδιζε την έρευνα. Και δεύτερο ήταν χρήσιμος στο κλείσιμο της υπόθεσης με την απόδοση του πολιτικού κόστος στον κ. Παπακώστα. Ή όπως αναφέρει και η επίσημη ανακοίνωση, παραιτήθηκε «για να διευκολύνει τον Πρόεδρο...». Με δυο παραιτήσεις και μια μεθόδευση της έρευνας ο Πρόεδρος προσπαθεί να βγεί αλώβητος από την υπόθεση.
Το όφελος για τον κ. Παπακώστα ήταν η μη ποινική διώξή του από το Γ. Εισαγγελέα. Ήταν δηλαδή μια συναλλαγή. Θα πει κάποιος πως η Γ. Εισαγγελεία είναι ανεξάρτητος θεσμός. Σωστό. Μόνο που όταν ο Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας βγαίνει στις τηλεοράσεις και παράτυπα και παράλογα λιβανίζει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εύλογα αντιλαμβάνεσαι και το παρασκήνιο και τη διαπλοκή.
Όσο για τη δήλωση του Προέδρου «όχι, δεν γνώριζα τίποτε» αναφορικά με την πρόθεση του κ. Παπακώστα να παραιτηθεί, παραπέμπει σε ένα πολιτικό σύστημα διαφάνειας και προσωπικής υπευθυνότητας και όχι παρασκηνίου και συναλλαγής και μεθοδεύσεων, όπως είναι η υπαρκτή πραγματικότητα.
Ποια είναι η αλήθεια για την απόδραση Κίτα, τις έρευνές τους, τις παραιτήσεις τους, τις πολιτικές ευθύνες; Τη γνωρίζει και την ψιθυρίζει ο κόσμος στις συζητήσεις που γίνονται στη Λευκωσία. Με τις μεθοδεύσεις της εξουσίας και το εικονικό θέατρο απλώς γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια εξαπάτησης των πολιτών και τη διαφύλαξη του εικονικού κύρους του μονάρχη.
Τι γίνεται τώρα; Αναζητείται επειγόντως άλλος εθελόδουλος για τη θέση του Αρχηγού της Αστυνομίας , εθελόδουλος και αναλώσιμος όπως του ταιριάζει.

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Από τους ρύπους της ΑΗΚ στους κομματικούς ρύπους ή "κατακτημένοι, σιωπάτε να περάσουμε"

Δεν ήλθε έγκαιρα το φυσικό αέριο στην Κύπρο. Τα κόμματα και οι πολιτικοί -όντας κοινωνικά ανεύθυνοι – τσακώνονταν αν η μονάδα έλευσης του φυσικού αερίου θα είναι πλωτή ή χερσαία. Αποτέλεσμα είναι σήμερα η επιβολή προστίμου στην ΑΗΚ η οποία ευφυώς το φορτώνει στους καταναλωτές (αύξηση 3% στους λογαριασμούς). Συνολικά θα εισπράξει η ΑΗΚ από τις τσέπες των καταναλωτών 11 εκ. ευρώ για το 2009 και συνολικά 76 εκ. ευρώ για την επόμενη πενταετία.
Ο διορισμένος με κομματικά κριτήρια πρόεδρος της ΑΗΚ Χ. Θράσου – γνωστός ως ο πολιτικά ανεύθυνος Υπουργός των 121 νεκρών της ΗΛΙΟΣ – μαζί με τον άλλο κομματικά διορισμένο Ρυθμιστή Ενέγειας, αφού συνεννοήθηκαν με αυτούς που τους διόρισαν, δηλαδή την κυβέρνηση, μας είπαν:
«Επειδή δεν ευθύνεται η ΑΗΚ και επειδή κινδυνεύει η βιωσιμότητά της , θα πρέπει να πληρώσουν το πρόστιμο οι καταναλωτές»!!!
Ο συλλογισμός τους είναι για το τρελλοκομείο!!!
1.Αποδέχονται την αρχή ότι αυτός που ευθύνεται θα πληρώσει.
Η ΑΗΚ δεν ευθύνεται και δεν πληρώνει.
Το κράτος ευθύνεται και δεν πληρώνει.
Ο καταναλωτής δεν ευθύνεται και πληρώνει.
Γιατί επικαλείστε την έννοια της ευθύνης εφόσον δεν μπορείτε να την αποδώσετε για σκοπούς τιμωρίας; Για να περιπαίζετε τον κόσμο;
2.Αποδέχονται και την αρχή της βιωσιμότητας της ΑΗΚ.
Ποια βιωσιμότητα επικαλείστε; Την απάντηση σας την έδωσε η Γενική Ελέγκτρια.Στο διάστημα 2002-2007 η κυβέρνηση εισέπραξε 128 εκ. ευρώ με τη μορφή μερισμάτων. Τότε δεν κινδύνευε η βιωσιμότητα της ΑΗΚ;
Αφού υπάρχει πρόβλημα βιωσιμότητας γιατί από το 2002 ως το 2006 δώσατε χορηγίες προς τα κόμματα και τις εξαρτημένες οργανώσεις τους 1.5 εκ.λίρες (ΠΟΛΙΤΗΣ, 12/7/2006); Είναι χρηστή διοίκηση να τα παίρνεις από το λαό και να τα δίνεις στα κόμματα για να ξεπληρώσουν τα μέλη του Δ.Σ. το χρέος τους προς τους κομματικούς πάτρωνές τους, που τους διόρισαν στη θέση;
Οι εθελόδουλοι της εξουσίας λένε ότι τους πούνε χωρίς να γνοιάζονται αν γελοιοποιούνται με τις θέσεις που προβάλλουν.
Συγχωρητέοι να είναι αφού η δήλωση υποταγής στον αφέντη ήταν πάντοτε η πρακτική που χρησιμοποιούσαν για να καταλάβουν τα αξιώματά τους.

Εκτός από τις κενολογίες των διαφόρων νεροκουβαλητών και δουλοφρόνων, έχουμε και τις «σοβαρές προσεγγίσεις» των κομμάτων και των πολιτικών.
Ο Λευτέρης Χριστοφόρου (ΔΗΣΥ) υποστήριξε ότι το 3% πρέπει να καταβληθεί από το κράτος.
Ο βουλευτής του ΑΚΕΛ Σταύρος Ευαγόρου πρότεινε όπως η ΑΗΚ καλύψει τα 11 εκατομμύρια ευρώ που αφορούν εκπομπές ρύπων με δανεισμό που θα αποπληρωθεί στη δεκαετία, ώστε η επιβάρυνση του καταναλωτή να είναι αμελητέα.
Ο βουλευτής Άγγελος Βότσης ( ΔΗΚΟ) υποστήριξε: «Αναπόφευκτα δυστυχώς τη νύφη την πληρώνει ο καταναλωτής, είτε το πρόστιμο το πληρώσει ο ίδιος με τη σημερινή αύξηση, είτε η κυβέρνηση, είτε η ΑΗΚ».
Ο βουλευτής Γιώργος Βαρνάβα (ΕΔΕΚ) κάλεσε το κράτος «να εξεύρει διαφορετικό τρόπο από την επιβολή αύξησης του ηλεκτρικού ρεύματος».
Ποιο είναι το κοινό στοιχείο των δηλώσεών τους; Στο τέλος θα την πληρώσει ο καταναλωτής με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Φυσικά αυτή η θέση είναι η ιδεολογία του κάθε ολιγαρχικού, δεξιού, κεντρώου ή αριστερού. Γιατί το πρόστιμο θα έπρεπε να το πληρώσει αυτός που έχει την πολιτική ευθύνη, αυτός που εγκλημάτισε σε βάρος των πολιτών. Και αυτοί είναι οι πολιτικοί και τα κόμματα. Αυτοί ήταν οι αρμόδιοι να αποφασίσουν κατά το συμφέρον της κοινωνίας και δεν το έπραξαν. Οι πολιτικοί και τα κόμματα να πληρώσουν.
Φυσικά ούτε καν περνά από το μυαλό τους. Γιατί η κομματοκρατία στη συνείδησή τους έχει ταυτιστεί με την κλεπτοκρατία. Γιατί η κομματοκρατία στη συνείδησή τους είναι ταυτισμένη με την απληστία και την απάτη, τη διαπλοκή και τη διαφθορά, την αυθαιρεσία και την ανομία.
Το πρόβλημα είναι λοιπόν οι νέοι ομόφυλοι κατακτητές της κοινωνίας που τη χαρατσώνουν κανονικά, εξυπηρετούν το ίδιον συμφέρον, νέμονται πλούτο, προνόμια και εξουσία και πωλούν αγώνες και αγωνίες στους πολίτες.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι οι πολίτες που ανέχονται αυτή την ολιγαρχική πολιτική τάξη να τους καταληστεύει και να τους εξανδραποδίζει. Το πρόβλημα είναι γιατί ο κατακτημένος βολεύεται με τη σκλαβιά του.

Εντάξει, «δημοκρατία» έχουμε και το παίρνω πίσω. Άκου κατακτημένοι, άκου σκλάβοι...

Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

Κυπριακό πρόβλημα: οι εγγυήσεις και η μεθοδολογία εξαπάτησης των πολιτών

Με αφορμή λοιπόν την επίσκεψη στην Αθήνα και την Άγκυρα του Βρετανού ΥΠΕΞ Ντέιβιντ Μίλιμπαντ και τις δηλώσεις τους για τις συνθήκες εγγυήσεως, "ξαναζεστάθηκε" η συζήτηση ανάμεσα στα ελληνοκυπριακά κόμματα.
Τι δήλωσε ο Βρετανός ΥΠΕΞ;
«Πρώτον, η λύση πρέπει να προέλθει από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους.Δεύτερον, όσον αφορά τις εγγυήσεις, αναμένουμε πρώτα από τις δύο πλευρές,να φθάσουν σε μια συμφωνία και στη συνέχεια θα δούμε πώς μπορούμε να διευκολύνουμε τις συνομιλίες».
Η θέση του Βρετανού ΥΠΕΞ είναι σαφής: πρώτα συμφωνία των δύο ηγετών και στη συνέχεια συζήτηση για το θέμα των βάσεων.

Ποια είναι η πραγματικότητα που αποτυπώνεται;
Είναι σαφές ότι η Βρετανία με την αναφορά λύση «από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους» εννοεί τη λεγόμενη εσωτερική πτυχή του κυπριακού προβλήματος. Γιατί οι συμφωνίες εγκαθίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι η διεθνής πτυχή και σίγουρα αφορά και τις άλλες εμπλεκόμενες δυνάμεις.
Σε επίπεδο διαδικασίας λοιπόν πρώτα θα αναζητηθεί λύση στη λεγόμενη εσωτερική πτυχή – «λύση από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους» - και στη συνέχεια θα συζητηθεί η εξωτερική πτυχή.
Αυτή είναι και η θέση της κυπριακής κυβέρνησης. Προς τι λοιπόν οι αντιδράσεις;

Ποιες ήταν οι αντιδράσεις στην Κύπρο;
Η κυβέρνηση, το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ κινήθηκαν στην ίδια γραμμή. Η επωδός και των τριών ήταν η ίδια: «στα πλαίσια της συνολικής λύσης στο κυπριακό συμπεριλαμβάνονται και οι εγγυήσεις». Η πιο πάνω θέση των τριών δε διαφοροποιείται από τη θέση του Βρετανού ΥΠΕΞ. Ταυτίζονται με τον Βρετανό ΥΠΕΞ. Και υποδηλώνουν ότι συμφωνούν με τη διαδικασία που υιοθετεί , δηλαδή πρώτα η εσωτερική πτυχή και μετά η εξωτερική. Υιοθετείται δηλαδή η λογική της σαλαμοποίησης της λύσης, όπως ακριβώς και από τη Βρετανία.
Το εκπληκτικό είναι πως οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ παρουσίασαν τις αντιδράσεις των τριών ως διαφωνία προς τις δηλώσεις του Βρετανού ΥΠΕΞ!!! Ένα άλλο θέμα είναι και βαρύγδουπες αναλύσεις «σοβαρών» δημοσιογράφων, που λειτουργούν ως φερέφωνα της εξουσίας για εξαπάτηση των πολιτών, των οποίων την ενημέρωση επιδιώκουν με περισσή ευλάβεια!!!

Ποια είναι η «γραμμή Χριστόφια»;
Ερωτηθείς για το θέμα των Βρετανικών Βάσεων στην Κύπρο, ο Πρόεδρος Χριστόφιας (6/6/2008, μετά την υπογραφή του Μνημονίου Συναντίληψης)είπε ότι «οι Συνθήκες του 1960 είναι πολύ σημαντικές για την Κυπριακή Δημοκρατία διότι η Κυπριακή Δημοκρατία δημιουργήθηκε σύμφωνα με αυτές τις Συνθήκες. Έτσι και οι δύο (χώρες) υποστηρίζουμε τις Συνθήκες του 1960 και αυτό δεν είναι τυχαίο. Για αυτό το λόγο ανέφερα ότι συμφωνούμε ότι το ενιαίο κράτος θα μεταμορφωθεί σε ένα διζωνικό, δικοινοτικό ομόσπονδο κράτος με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα. Είναι πολύ σημαντικό για την Κύπρο. Η ύπαρξη των Βάσεων, ή η κατάργηση των Βάσεων δεν είναι στην ατζέντα καμιάς εκ των χωρών μας τώρα. Δεν ήταν στην ατζέντα της Κυβέρνησης του Μακαρίου, του Κυπριανού, του Βασιλείου, του Κληρίδη και του Παπαδόπουλου. Αυτό είναι κάτι που θα συζητήσουμε με τους Τουρκοκύπριους, ως ιδιοκτήτες, ως εταίροι στην Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία, αφού επουλώσουμε τις πληγές που προκλήθηκαν από την εισβολή, την κατοχή, αυτή τη μακρόχρονη τραγωδία για ολόκληρο το λαό της Κύπρου. Έτσι ο διάλογος που θα προωθήσουμε, ή θα συνεχίσουμε, έχει να κάνει με τη συμπεριφορά και των δύο μας σε ό,τι αφορά την εφαρμογή των υποχρεώσεων που απορρέουν από τις Συνθήκες του 1960».
Η γραμμή Χριστόφια κινείται στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο με τη Βρετανία , το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ: πρώτα η εσωτερική πτυχή και μετά η εξωτερική.
Συμπεράσματα
1.Στα πιο πάνω πλαίσια είναι φανερή η μεθοδολογία της λύσης.
2. Αυτή μεθοδολογία δεν ομολογείται με σαφή τρόπο στους πολίτες για να γνωρίζουν.
3. Η μεθοδολογία απόκρυψης θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος των συνομιλιών. Αν τελεσφορήσουν , τότε θα συνεχιστεί με μια διαδικασία επιβολής της λύσης «από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους» ή πιο σωστά «επί των Κυπρίων».
4.Βασικά η μεθοδολογία που ακολουθείται προσομοιάζει σε πολλά με τα γεγονότα του 1959-1960.
5.Η αντίδραση των πολιτών θα είναι πιο αβέβαιη από ποτέ, όπως γίνεται πάντοτε σε κάθε μεθόδευση που δε στηρίζεται στον ορθολογισμό.
6. Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι δεν πρόκειται να γλυτώσουν από τους «σοφούς» και βαθιά αντιδημοκρατικούς ηγέτες τους.
Επίλογος
Αυτή η προσέγγιση είναι και ανιστόρητη και αντιδημοκρατική. Ο κάθε πολίτης έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να γνωρίζει. Φυσικά υπάρχουν και αυτοί που δε θέλουν να γνωρίζουν και με περισσή αφέλεια θα κρίνουν –όπως λένε – εκ του αποτελέσματος. Ναι, αλλά το αποτέλεσμα κρίνεται από τη διαδικασία που προηγήθηκε. Και η άγνοια της διαδικασίας και των μεθοδεύσεων καθιστά τον πολίτη όμηρο της πραγματικότητας που θα διαμορφώσουν οι κρατούντες –ντόπιοι και ξένοι - σε μια δεδομένη στιγμή.

Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Ευρωεκλογές: Κοινωνία και εξουσία ή γιατί πανηγυρίζουν ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ

Μια κοινωνία αποτελείται από το σύνολο των πολιτών.
Η οργάνωση του βίου της αποτύπωνεται στο πολιτικό σύστημα. Αυτό καθορίζει και τη σχέση της κοινωνίας με την πολιτική.
Στα μετα-φεουδαρχικά πολιτικά συστήματα της δύσης – και στην Κύπρο – το πολιτικό σύστημα ταυτίστηκε με το κράτος το οποίο κατέχεται από τις πολιτικές δυνάμεις – κόμματα- που διαμεσολαβούν ανάμεσα στην κοινωνία και το κράτος. Τα κόμματα νομιμοποιούνται στην κρατική εξουσία με τη ψήφο των ενήλικων πολιτών κάθε τέσσερα/πέντε χρόνια. Αυτό είναι και το μοναδικό πολιτικό δικαίωμα που έχουν οι πολίτες, να νομιμοποιούν τα κόμματα στην κρατική εξουσία.
Επομένως η σχέση της κοινωνίας με την πολιτική στις μέρες μας ουσιαστικά περιορίζεται σε αυτό το στιγμιαίο νομιμοποιητικό ρόλο των φορέων της εξουσίας. Στη συνέχεια περιπίπτει σε κατάσταση ιδιωτείας.
Και ενώ παλαιότερα οι μάζες προσέτρεχαν να παρέχουν υποστήριξη στα κόμματα, σήμερα αποστασιοποιούνται. Και πιο πολύ τα κόμματα προστρέχουν να αντλήσουν υποστήριξη από τις μάζες. Και ενώ παλαιότερα τα κόμματα στην εξουσία είχαν την ηθική – όχι θεσμική – υποχρέωση να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των μαζών, στις μέρες μας παρατηρείται ότι αγνοούνται προκλητικά οι προσδοκίες αυτές.

Οι ευρωεκλογές λοιπόν αξιολογούνται ως προς τον κύριο σκοπό τους, που ήταν οι πολίτες να νομιμοποιήσουν στην ευρωβουλή κάποιους κομματικούς φορείς.
Εννοείται λογικά. Γιατί τα κόμματα δεν τα βλέπουν έτσι.
Το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ πανηγυρίζουν για τα ποσοστά τους. Όμως τα ποσοστά που επικαλούνται - 35,65% και 34,90% αντίστοιχα –έχουν νόημα μόνο σε σχέση με τη νομιμοποίησή τους στην εξουσία.Αυτά τα ποσοστά δεν έχουν καμία σχέση με τη νομιμοποίησή τους στην κοινωνία.
Το ΔΗΣΥ το 2004 πήρε 99.355 ψήφους σε ένα σύνολο εγγεγραμμένων ψηφοφόρων 488.311 ή ποσοστό 19,32%. Το 2009 πήρε 109.209 ψήφους σε ένα σύνολο 526.060 ή ποσοστό 20,76. Αυτό το ποσοστό της κοινωνίας τον νομιμοποίησε με την ψήφο του στην εξουσία. Η αύξηση της αποδοχής του στην κοινωνία ανήλθε στο 1%.
Το δε ΑΚΕΛ το 2004 πήρ 93.212 ψήφους σε ένα σύνολο 488.311 ή ποσοστό 19.08%. Το 2009 πήρε 106.922 σε ένα σύνολο 526.060 ή ποσοστό 20.32%. Σημείωσε και αυτό τρομακτική αύξηση 1,2%.
Αυτή είναι η πραγματική απήχησή τους στην κοινωνία τη δεδομένη στιγμή.
Από τα δύο κόμματα εξελέγησαν από δυο ευρωβουλευτές.
Τα πράγματα γελοιοποιούνται όταν διαβάσεις τα φτηνά προπαγανδιστικά μηνύματα των κομμάτων για αποκοίμιση των προβάτων.
Ο ΔΗΣΥ με την υποστήριξη του 20% της κοινωνίας «ταρακούνησε» και «τιμώρησε την αλαζονεία της κυβέρνησης»!!!
Το δε ΑΚΕΛ με την υποστήριξη του 20% της κοινωνίας πήρε ψήφο εμπιστοσύνης το κόμμα και η κυβέρνηση στη διαχείριση του κυπριακού και την εσωτερική διακυβέρνηση!!!
Και οι ευρωβουλευτές τους αυτά θα λένε, όταν πάνε στην ευρωβουλή!!!

Ταυτόχρονα τα δυο κόμματα λένε πώς πήρα το μήνυμα της αποχής , δηλαδή πανηγυρίζουν τώρα, μελλοντικά θα το μελετήσουν και στις επόμενες βουλευτικές θα φροντίσουν με «δημοκρατικά μέσα» να το μειώσουν, ώστε να συνεχίσουν απρόσκοπτα το φαγοπότι τους!!!
Φυσικά αυτοί που κατέχουν την εξουσία και η αυλή τους έχουν κάθε συμφέρον να σκέπτονται έτσι. Το πρόβλημα είναι οι άλλοι που δεν έχου συμφέρον και σκέπτονται επίσης έτσι!!!

Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

Ευρωεκλογές: Η συμμετοχή και η αποχή από την ψηφοφορία ή για την κομματική παχυδερμία

Ολοκληρώθηκε και η ευρω-ψηφοφορία στην Κύπρο για ανάδειξη των έξι ευρωβουλευτών. Το 59% περίπου των πολιτών συμμετείχε στην ψηφοφορία, ενώ το 41% απείχε. Το ποσοστό της αποχής ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τηνΚύπρο.
Τι δηλώνει η συμμετοχή και η αποχή των πολιτών από την ψηφοφορία;
Ένα ποσοστό πολιτών με τη συμμετοχή του στην ψηφοφορία αποφάσισε να νομιμοποιήσει τους εκπροσώπους των κομματών στην εξουσία. Η ψήφος ήταν νομιμοποιητική για τα πρόσωπα, τα κόμματα και το πολιτικό σύστημα.


Η συμμετοχή στην ψηφοφορία δεν ενέχει τη σημασία της συμμετοχής στην πολιτική διαδικασία. Γιατί ο πολίτης αποκλείεται και από τη διαβούλευση και από την εισήγηση και την απόφαση σε θέματα που σχετίζονται με το κοινό συμφέρον. Η πολιτική διαδικασία ανήκει στους φορείς που έχουν νομιμοποιηθεί στην εξουσία. Και ο πολίτης αμέσως μετά την ψηφοφορία μετατρέπεται σε ιδιώτη,θεατή της πολιτικής. Γιατί εκχώρησε τα πολιτικά του δικαιώματα σε κάποιο άλλο τρίτο, ο οποίος μπορεί να ενεργεί κατά το δοκούν.

Ένα μικρότερο ποσοστό πολιτών απείχε από την ψηφοφορία. Η αποχή ενέχει τη σημασία της άρνησης της νομιμοποίησης στη εξουσία των εκπροσώπων των κομμάτων. Συνιστά αμφισβήτηση του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος.
Και όπως ακριβώς ένα πολίτης που συμμετέχει στην ψηφοφορία, εξωθείται από ποικίλους λόγους, έτσι και ένας πολίτης που απέχει, το πράττει για διάφορους λόγους.
Το κυρίαρχο όμως στοιχείο είναι ότι ο ένας νομιμοποιεί στην εξουσία κάποιον τρίτο καθώς και το πολιτικό σύστημα, ενώ ο άλλος αρνείται. Γιατί η ψηφοφορία γίνεται για τη νομιμοποίηση κάποιων προσώπων/κομμάτων στη εξουσία και σε αυτή τη βάση θα πρέπει να αξιολογείται και η στάση του πολίτη.
Το μόνο σίγουρο είναι πως τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο αυξάνεται σταθερά ο αριθμός των πολιτών που απέχουν από την ψηφοφορία. Επίσης σίγουρο είναι ότι αυτή στάση είναι πιο διαδεδομένη ανάμεσα στους νέους. Επίσης σίγουρο είναι πως αυτή η στάση καθορίζει την πολιτική δυναμική μέσα στην κοινωνία.

Επίσης βεβαία είναι και η εξώφθαλμη ερμημεία αυτής της στάσης. Δηλαδή:
-Κάποιοι πολίτες, ιδιαίτερα νέοι, απέχουν από το μοναδικό ρόλο που τους ανέθεσε το πολιτικό σύστημα, δηλαδή να νομιμοποιούν κάποιους τρίτους στην εξουσία.
-Επίσης απαξιώνουν τους φορείς αυτής της λογικής του πολιτικού συστήματος, δηλαδή τα κόμματα.
Αυτή η προσέγγιση είναι συστημική.

Μια ενδο-συστημική προσέγγιση, δηλαδή με βάση την κυρίαρχη κομματική λογική, θα θέσει άλλα ζητήματα:
-ποιοι ήταν η κομματική ταυτότητα αυτών που απείχαν, λες και ο πολίτης είναι ιδιοκτησία των κομματων
-ποια κόμματα ωφελήθηκαν και ποια έχασαν από την αυξημένη αποχή, λες και αυτή ήταν η λογική του απέχοντος (δηλαδή ο πολίτης σκέφτηκε να απέχει ωστε να ωφεληθεί το άλφα κόμμα και να ζημιώσει το βήτα!!!)
Μια τρίτη προσέγγιση – ενδοσυστημική και αυτή - είναι η
κυνική/ολιγαρχική: τα κόμματα, ανεξάρτητα από το ποσοστό των συμμετεχόντων, πέτυχαν τους στόχους τους, δηλαδή να νομιμοποιηθουν στην εξουσία, έστω και με λιγότερη κοινωνική νιμιμοποίηση.Είναι η λογική του έγκυρου ψηφοδελτίου στην οποία βασίζεται η «ομαλή» λειτουργία του συστήματος. Αυτή η λογική είναι η πιο αντιδημοκρατική γιατί αδιαφορεί για το λόγο ύπαρξης της πολιτικής, δηλαδή την ύπαρξη της κοινωνίας.Και επικεντρώνεται στην εξουσία ανεξάρτητα από την κοινωνία. Αυτή είναι η εκφρασμένη λογική του πλέον αντιδημοκρατικού πολιτικού ανδρός στην κυπριακή κοινωνία, του Προέδρου του ΔΗΣΥ Ν. Αναστασιάδη. Μας είπε ο άνθρωπος ότι δεν υπάρχει πρόβλημα αφού στις ΗΠΑ ο Πρόεδρος εκλέγεται μόνο από το 50% των πολιτών!!!Αυτή η λογική προβλήθηκε και από στελέχη του κομμάτος του σε τηλεοπτικές συζητήσεις όπου προσπάθησαν να ενοχοποιήσουν τους απέχοντες από την ψηφοφορία και όχι τους εαυτούς τους όντες ιδιοκτήτες της πολιτικής και του πολιτικού συστήματος!!! Δηλαδή ένας επιχειρηματίας που πωλεί ένα προϊόν, αν μείνει απούλητο, τότε ευθύνεται ο καταναλωτής που δεν το αγοράζει!!! Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν -και δυστυχώς πολίτες τους νομιμοποιούν - να εκπροσωπούν το κοινωνικό συμφέρον!!!

Και η συμμετοχή και η αποχή από την ψηφοφορία των ευρωεκλογών έχει καθαρά πολιτικό πρόσημο. Αξιολογείται ως προς τον σκοπό της, δηλαδή τη νομιμοποιητική βάση της ψήφου και όχι τις αρλουμπολογίες των κομμάτων. Και αν γίνεται συζήτηση, είναι γιατί περιορίστηκε σημαντικά η νομιμοποίηση των κομμάτων και του πολιτικού συστήματος. Οι πολιτικοί –εκτός από τα παχύδερμα – βιώνουν σταδιακά ότι πολιτεύονται «εν κενώ». Τώρα ψάχνονται, αύριο θα κρύβονται.

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

Ευρωεκλογές: "Είναι όλα τα κόμματα τα ίδια;" ή περί διαχειριστικής και συστημικής λογικής

Εν όψει ευρωεκλογών πολλοί πολίτες «αναζητούν» το κόμμα που με την ψήφο τους θα νομιμοποιηθεί στην εξουσία. Και θέτουν κριτήρια ή απελπισμένα αποφασίζουν να τους δώσουν ακόμα μια ευκαιρία ή ζητούν ανταλλάγματα ή ....
Η επωδός είναι: κάτι θα πρέπει να σε εκφράζει, κάτι θα πρέπει να ψηφίσεις, δεν είναι όλα τα κόμματα τα ίδια.
Είναι όλα τα κόμματα τα ίδια;
Δεν είναι όλα τα κόμματα τα ίδια, όταν τα συγκρίνεις μεταξύ τους. Είναι όμως τα ίδια όαν τα εντάσσεις μέσα στο σύστημα. Είναι στυλοβάτες του ίδιου πολιτικού συστήματος. Ένα πολιτικό σύστημα που επιτρέπει σε όλα ανεξαιρέτως να καρπώνονται πλούτο,προνόμια και εξουσία.
Είναι όλα τα κόμματα τα ίδια; Ιδιαίτερα σε προεκλογικές περιόδους φροντίζουν να αναδείξουν κάθε δυνατή διαφορά (ανταγωνιστική/διαχειριστική προσέγγιση ) Όμως μετεκλογικά συνεργάζονται στενά για να καταληστεύσουν το λάφυρο που λέγεται κράτος. Γι αυτό και το 95% των νομοθετημάτων στη βουλή – όπως οι ίδοι λένε – περνούν ομόφωνα (συστημική προσέγγιση)!!!
Είναι όλα τα κόμματα τα ίδια: Είναι διαφορετικές πολιτικές εταιρίες, που διαφημίζουν διαφορετικά πολιτικά προϊόντα. Και αυτές οι πολιτικές εταιρίες δεν είναι μόνο κάτοχοι του πολιτικού κεφαλαίου αλλά και ιδιοκτήτες του πολιτικού συστήματος, κατά ανάλογο τρόπο που στην οικονομία οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής είναι και ιδιοκτήτες του οικονομικού συστήματος. Και όπως ακριβώς οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής με τον έλεγχο του οικονομικού συστήματος προσπαθούν να προωθήσουν το ίδιον και όχι το κοινωνικό σύμφέρον, έτσι και τα κόμματα.
Είναι όλα τα κόμματα τα ίδια; Αν συγκρίνεις τις τράπεζες μεταξύ τους είναι διαφορετικές , όμως όλες μαζί συντηρούν το ίδιο σύστημα που τους επιτρέπει να αποκομίζουν πλούτο.
Είναι όλα τα κόμματα τα ίδια; Στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης αποδέχτηκαν όλα ανεξαιρέτως την υποταγή της πολιτικής στην οικονομία, υποτάχθηκαν όλα ανεξαιρέτως στα πολιτικά κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού για τη «διακυβέρνηση», την «κοινωνία των πολιτών» με αποτέλεσμα να ανατραπεί η σχέση της κοινωνίας με την πολιτική υπέρ του χρηματιστικού κεφαλαίου.Τώρα , με την οικονομική κρίση, προσπαθούν να ανακτήσουν τα πρωτεία έναντι της οικονομίας με δαπάνες της κοινωνίας!!! Από συστημική άποψη είναι τα ίδια.
Ανάμεσα στους πολίτες λοιπόν υπάρχουν δυο τουλάχιστον τάσεις.
Η μια υιοθετεί την κομματική λογική. Αυτή η τάση θεωρεί ότι το πολιτικό και το κοινωνικό ζήτημα σήμερα είναι θέμα διαχειριστικό: «οι δικοί μας θα διαχειριστούν τα πράγματα καλύτερα από τους άλλους».Αυτή η τάση είναι ή νιώθει ικανοποιημένη από το υπαρκτό πολιτικό σύστημα και προσδοκά καλύτερη διαχείριση με ότι μπορεί να υποδηλώνει για τον καθένα η αναφορά «καλύτερη». Και θεωρεί ότι η κοινωνία δικαίως είναι εκτός συστήματος και το ορθό είναι οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής να ελέγχουν και το οικονομικό και πολιτικό σύστημα, δηλαδή τα κόμματα – πολιτικό κεφάλαιο – και οι επιχειρήσεις –οικονομικό κεφάλαιο. Είναι μια συντηρητική και ολιγαρχική προσέγγιση της πραγματικότητας, που εκφράζεται με τη νομιμοποιητική ψήφο στις εκλογές. Αυτούς οι ιδιοκτήτες του συστήματος τους ονομάζουν «πολίτες-καταναλωτές».
Η άλλη τάση θεωρεί ότι το πρόβλημα στις μέρες μας δεν είναι απλώς διαχειριστικό για να αναζητούμε τον «καλύτερο» διαχειριστή, Θεωρεί το πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα σήμερα συστημικό. Το πρόβλημα είναι το σύστημα, πολιτικό και οικονομικό. Και θεωρεί ότι το σύστημα ανήκει διακαιωματικά στην κοινωνία γιατί χωρίς αυτή δεν υπάρχει ούτε πολιτική ούτε οικονομία.
Η μια τάση λοιπόν – η κομματική- εντάσσεται στη λογική του υπαρκτού συστήματος, το αποδέχεται και επιδιώκει να το νομιμοποίησει με την ψήφο της. Αυτή είναι η επικρατούσα τάση.
Η συστημική τάση θεωρεί το κόμμα μέρος του συστήματος, αμφισβητεί το σύστημα και τους φορείς που το στηρίζουν, δηλαδή την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία. Γι αυτό και αρνείται να νομιμοποιήσει τα κόμματα στην εξουσία με την ψήφο. Αυτή είναι η αναδυόμενη τάση, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους.
Στο παρόν δεν αναμένονται δραματικές αλλαγές γιατί οι δυνάμεις της συντήρησης του πολιτικού και οικονομικού συστήματος είναι πανίσχυρες. Η τωρινή κοινωνία δεν μπορεί να αμφισβητήσει το σύστημα.Αυτό αφορά το μέλλον και τους νέους. Αυτοί είναι η πρόοδος.
Συμπέρασμα 1ο: Ο κάθε πολίτης, ανάλογα με την κατανόηση της πραγματικότητας, επιλέγει: ψηφίστε τους ή α-ψηφίστε τους.
Συμπέρασμα 2ο: Όοοι επιλέγουν «ψηφίστε» τους από την άποψη της προόδου, δηλαδή την ανθρωποκεντρική ανάπτυξη, δεν ενέχει κάποια ιδιαίτερη σημασία η ψήφος τους. Είναι η έκφραση του κόσμου που απέρχεται.