Η οικονομική κρίση, το σπάταλο κράτος και ο ΔΗΣΥ

Η οικονομική κρίση λοιπόν έχει μεταμφιεστεί από την διεθνή και τοπική πολιτική ολιγαρχία σε δημοσιονομική κρίση. Ξαφνικά όλοι ανακάλυψαν την αιτία του κακού, το σπάταλο κράτος। Εγώ ο αφελής νόμιζα ότι η οικονομιμή κρίση είναι η ανακατανομή του πλούτου υπέρ της τοπικής και διεθνούς ολιγαρχίας με αποτέλεσμα να αυξάνεται η φτώχεια, η ανεργία, η υποαπασχόληση, η σταδιακή απώλεια των εργασιακών δικαιώμάτων των μισθωτών, η αβεβαιότητα της νέας γενιάς για το εργασιακό της μέλλον.Όλα αυτά είναι φαντασιώσεις.Το πρόβλημα είναι άλλο, το σπάταλο κράτος.

Η διεθνής ολιγαρχία και τα τοπικά της παπαγαλάκια λένε το νέο «ευαγγέλιό» τους από το πρωί ως το βράδυ, να το χωνέψουμε.

Τα πράγματα αγγίζουν τη γελοιότητα: αυτοί που δημιούργησαν το σπάταλο κράτος θέλουν να το περιορίσουν! Αυτοί που για δεκαετίες ζούσαν παρασιτικά σε βάρος της κοινωνίας απομυζώντας το δημόσιο πλούτο, αυτοί οι ίδιοι τώρα θα σώσουν το δημόσιο πλούτο! Αν το υπαρκτό πρόβλημα είναι το σπάταλο κράτος, τότε αυτοί που το δημιούργησαν δηλαδή οι κομματοκράτορες, να πάνε σπίτι τους.

Ο ΔΗΣΥ ως γνήσιος εκφραστής του επιχειρηματικού κεφαλαίου και το καλύτερο παπαγαλάκι της διεθνούς ολιγαρχίας κατέθεσε σήμερα προτάσεις για το σπάταλο κράτος. Πώς θα σώσουμε το δημόσιο πλούτο –με συγχωρείτε για το απρεπές ερώτημα – πώς θα περιορίσουμε το σπάταλο κράτος; Μα ειναι απλό, με ιδωτικοποιήσεις. Δηλαδή θα σώσουμε το δημόσιο πλούτο ξεπουλώντας τον. Θυμίζει την Αγγλία του 19 ου αιώνα που ήθελε να σώσει το σουλτάνο αρπάζοντας του εδάφη! Φυσικά ο σουλτάνος δε σώθηκε.

Πώς θα σώσουμε το σπάταλο κράτος; Με περιορισμό των θέσεων στο δημόσιο. Σωστό. Όμως θα πρέπει να απαντήσει ο ΔΗΣΥ σε ακόμα ένα ερώτημα: ποιες οι προοπτικές απασχόλησης των νέων εκτός δημόσιου τομέα; Και αν δεν υπάρχουν, τότε να απαντήσει σε ακόμα ένα ερώτημα: πως θα ζουν οι νέοι δεδομένου ότι δεν υπάρχουν προοπτικές ανακατανομής του οικονομικού προίόντος δια της εργασίας; Μήπως με τη δημιουργία μιας γενιάς των 500 ευρώ της οποίας το εισόδημα θα συμπληρώνεται από τους γονείς;

Εντάξει, να περιορίσουμε τις θέσεις στο δημόσιο. Μα τότε γιατί αναιδώς συζητούν στο παρασκήνιο αύξηση των θέσεων των βουλευτών;Οι θέσεις αυτές δε θα είναι στο δημόσιο αλλά σε κάποιο άλλο πλανήτη; Τόση υποκρισία εκ μέρους του ΔΗΣΥ;

Να περιορίσουμε το σπάταλο κράτος. Σωστό. Για ποιον όμως να το περιορίσουμε; Τι είναι σπατάλη και τι όχι;

Η απάντηση είναι απλή: περιορισμός του σπάταλου κράτους σημαίνει αφαίρεση παροχών /εισοδήματος από τους μισθωτούς. Γιατί;

Τα ποδοσφαιρικά σωματεία δεν εμπίπτουν στο σπάταλο κράτος, επιτελούν «κοινωνικό έργο» - έτσι κρίνουν οι κομματάρχες – και όχι μόνο φοροδιαφεύγουν αλλά και επιχορηγούνται από το κράτος. Στη χθεσινή συζήτηση στη βουλή αναδείχτηκε η κομματική ηλιθιότητα ,όταν όλα τα κόμματα - πλήν Οικολόγων – συμφώνησαν να μη δημοσιοποιηθεί ο κατάλογος των σωματείων με τα χρέη τους προς το κράτος « για να μην επηρεαστεί η κοινή γνώμη»!

Στο σπάταλο κράτος δεν συμπεριλαμβάνονται ούτε τα κόμματα.Για δέκα χρόνια συζητούν για τη νομιμοποίηση των κομμάτων και αρνούνται να αποφασίσον.Θέλουν να είναι υπεράνω του νόμου ώστε ανενόχλητοι να καταληστεύουν το δημόσιο πλούτο χωρίς συνέπειες! Παίρνουν επιχορηγήσεις και δίνουν λογαριασμό στον εαυτό τους!

Στο σπάταλο κράτος δεν ανήκουν ούτε οι βουλευτές. Αυτοί μετέτρεψαν τις αποδοχές σε επιδόματα ώστε να μην πληρώνουν φόρους από τη μερική τους απασχόληση στη βουλή.

Ποιοι άλλοι δεν ανήκουν στο σπάταλο κράτος;

Οι επιχειρηματίες, οι οποίοι αγωνίστηκαν να απαλλαγούν από τον έλεγχο του κράτους, να αυτορυθμίζονται στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς. Αλλά θέλουν «αναπτυξιακή πολιτική» από το κράτος, δηλαδή να πληρώσει το κοινωνικό σύνολο από το δημόσιο πλούτο τις επιχειρηματικές τους δράσεις! Είναι και κρατικοδίαιτοι και υπέρ της ελεύθερης οικονομίας!

Η κυβέρνηση φυσικά προωθεί αναπτυξιακά έργα.Όχι γιατί τα έχει ανάγκη η κοινωνία αλλά γιατί ένα δημόσιο έργο σημαίνει πολλά άλλα: μίζες, χορηγίες κλπ/

Και το πιο υποκριτικό:ο ΔΗΣΥ φοβάται ότι οι έλεγχοι για φοροδιαφυγή μπορεί να οδηγήσουν σε φαινόμενα διαφθοράς! Φτάνει δούλεμα κύριοι του ΔΗΣΥ.Οι βουλευτές σας είναι πρωταθλήτες στις δημόσιες καταγγελίες για διαφθορά των πολιτικών!!!!!!!!!!

Και η επωδός του ΔΗΣΥ: όχι νέες φορολογίες. Δηλαδή όχι νέες φορολογίες στους έχοντες και κατέχοντες.Άρα;

Είναι απλό: να πληρώθούν οι ζημιές εκ των υπαρχόντων: περικοπές μισθών και επιδομάτων και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Δηλαδή να συνεχιστεί ομαλά η ανακατανομή του πλούτου υπέρ των λίγων, εκφραστής των οποίων είναι κατεξοχήν ο ΔΗΣΥ. Το καλύτερο παπαγαλάκι της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας στην Κύπρο.

Και η επωδός του ΔΗΣΥ: η κινδυνολογία με το παράδειγμα της Ελλάδας. Φυσικά το παράδειγμα της Ελλάδας, που επικαλείται ο ΔΗΣΥ, μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους. Ένας τρόπος είναι και το σύνθημα χιλιάδων πολιτών «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή». Και το σύνθημα αυτό είναι μέρος της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα.

ΥΓ. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι περισσότερο κράτος σημαίνει και πιο αποτελεσματκή πολιτική. Στον παρόντα χρόνο δεν είναι αυτό το ζήτημα, αλλά η συντονισμένη επίθεση της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας εναντίον του λεγόμενου σπάταλου κράτους, το οποίο η ίδια εξέθρεψε και δημιούργησε και με στόχο να συνεχίσει την πολιτική της οικονομικής λεηλασίας των πολλών από τους λίγους.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, οι θεσμοί και άλλα παραμύθια

Η είδηση που δημοσιεύτηκε στις 14/5/2010 στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» είχε τίτλο: « Ο Πρόεδρος ενώπιον της Κεντρικής του ΑΚΕΛ για πλήρη ενημέρωση των κομματικών στελεχών». Και στη συνέχεια ανέφερε: «Το βασικό θέμα της Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ θα είναι η παρούσα φάση του Κυπριακού και τα επόμενα βήματα».

Όσο και αν η είδηση δεν φαίνεται να παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, εν τούτοις προκύπτουν κάποια σημαντικά ερωτήματα:

Γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να προσέλθει στην Κ.Ε. του ΑΚΕΛ για ενημέρωση των κομματικών στελεχών;

Η ενημέρωση θα μπορούσε να γίνει από το Γ.Γ. του κόμματος, όπως γίνεται η ενημέρωση σε όλα τα κόμματα από τους αρχηγούς τους.

Φυσικά η αυτονόητη απάντηση που θα δοθεί, είναι πως το ΑΚΕΛ είναι «κυβερνών κόμμα».

Στο σημείο αυτό τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται:

Ποιο άρθρο του συντάγματος προβλέπει τέτοιο θεσμό, δηλαδή «κυβερνών κόμμα»;Κανένα απολύτως.

Ποιος αποφάσισε ότι το ΑΚΕΛ είναι «κυβερνών κόμμα»; Ο Πρόεδρος Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ από μόνοι τους.

Δηλαδή τι έγινε στις προεδρικές εκλογές του 2008; Οι ψηφοφόροι αποφάσισαν να αναθέσουν την κρατική «εκτελεστική» εξουσία στο Δ. Χριστόφια. Έτσι ο κ. Χριστόφιας κατείχε θεσμική εξουσία νομιμοποιημένη από το λαό. Στη συνέχεια «ελέω θεού» - αυθαίρετα – ο ίδιος και το ΑΚΕΛ αποφάσισαν να την μεταβιβάσουν στο κόμμα ΑΚΕΛ. Ή διαφορετικά, η θεσμική εξουσία μεταφέρθηκε σε ένα εξωθεσμικό όργανο, το ΑΚΕΛ.

Το ΑΚΕΛ, όπως και τα άλλα κόμματα, δεν υπάγονται στο νόμο, στη δικαιϊκη νομιμότητα. «Αυτορυθμίζονται» - όπως ακριβώς και η οικονομική αγορά – και λειτουργούν με βάση του συσχετισμούς δύναμης στο εσωτερικό τους και σε διαπλοκή με τις άλλες δυνάμεις στο παρασκήνιο.

Επομένως η επιλεκτική ενημέρωση από τον Πρόεδρο της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ είναι παράνομη – εκτός των θεσμών – αλλά και παραβιάζει την αρχή της ίσης μεταχείρισης των πολιτών, αφού ο Πρόεδρος θεωρεί ορθό να ενημερώνει προνομιακά κάποια μέλη ενός κομματικού οργάνου περιφρονώντας τους πολίτες του κράτους, τους οποίους υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει και έχουν κατοχυρωμένα θεσμικά δικαιώματα.

Άρα, το ΑΚΕΛ και η κυβέρνηση όταν μιλούν για σεβασμό στους θεσμούς, οφείλουν πρωταρχικά οι ίδιοι να απαντήσουν στο ερώτημα: Οι ίδιοι σέβονται τους θεσμούς; Ή μήπως πιστεύουν ότι οι ίδιοι μπορούν να πράττουν κατά βούληση στηριγμένοι όχι στην εξουσία αλλά στη δύναμή τους και οι δουλοπάροικοι είναι υποχρεωμένοι να υπακούουν τις εντολές του αφέντη;

Πώς εξηγείται πολιτικά το φαινόμενο αυτό;

Το πολιτικό σύστημα στην Κύπρο από το 2003 ταυτίστηκε με την κομματοκρατία. Δηλαδή το κομματικό σύστημα αυτονομημένο από την κρατική εξουσία κυριαρχεί επί των τυπικών θεσμών του κράτους. Σε αυτά τα πλαίσια οι θεσμοί καλούνται απλώς να επικυρώσουν τη βούληση της κομματικής γραφειοκρατίας. Με διαφορετική διατύπωση, η λεγόμενη «εκτελεστική εξουσία» του κράτους απλώς είναι εκτελεστική των αποφάσεων του κομματικού μηχανισμού, ενός μηχανισμού που λειτουργεί εκτός των αρχών του θεσμοθετημένου πολιτικού συστήματος.

Επομένως στην κομματική διαπάλη, όταν ο Πρόεδρος τονίζει ότι ο λαός έδωσε στον ίδιο την εντολή και δε θα την εκχωρήσει σε κάποιο τρίτο, καταφανώς αντιφάσκει. Γιατί από τη μια προβάλλει το γεγονός της νομιμοποίησης της εξουσίας του από το λαό για να εξουδετερώσει τους κομματικούς αντιπάλους και από την άλλη, αντίθετα με τη βούληση του λαού εκχώρησε την εξουσία στο κόμμα του, το ΑΚΕΛ.

Παράλληλα, η λογική της κυριαρχίας του κόμματος επί του κράτους οδηγεί και στην εμφάνιση παράδοξων φαινομένων. Από τη μια είναι το κόμμα ως συλλογικός φορέας το οποίο δρα εξωθεσμικά. Από την άλλη είναι ο φορέας της εντολής του λαού, δηλαδή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας . Ο Πρόεδρος είναι προσωποκεντρικός θεσμός του κράτους ο οποίος νομιμοποιεί μια εξω-κρατική εξουσία. Σε αυτά τα πλαίσια ο συλλογικός φορέας , το κόμμα, ο οποίος δρά στο παρασκήνιο είναι υποχρεωμένος να προβάλλει τον ηγέτη, γιατί είναι το μέσο για νομιμοποίηση των αποφάσεων του. Γι αυτό και το ΑΚΕΛ μερονυκτίς υπερασπίζεται μέχρι εικονικής προσωπολατρείας τον Χριστόφια, αν και είναι το κόμμα «της συλλογικής σοφίας». Αυτός ο αγώνας για υποστήριξη του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν συνιστά ενίσχυση του Προέδρου αλλά ενίσχυση του κόμματος. Και φυσικά είναι μάταιος, γιατί το κομματικό φαινόμενο σήμερα μπορεί να λειτουργήσει και λειτουργεί διαιρετικά προς την κοινωνία.

Και φυσικά τα περί ενότητας είναι παραμύθια για αφελείς. Ενότητα μπορεί να υπάρξει μόνο αν η πολιτική ολιγαρχία αντιληφθεί ότι με τιςπρακτικές της διακυβεύονται τα συμφέροντά της ως πολιτικής τάξης, ως σύνολο και όχι για χάρη του κυπριακού.

Επιλογικά υποστηρίζω ότι με την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και την αυτορύθμιση της αγοράς, τα κόμματα άρπαξαν την ευκαιρία και ενίσχυσαν «την αυτορύθμισή» τους ,όπως και η αγορά. Δηλαδή και το πολιτικό σύστημα και η αγορά εναρμονίστηκαν και τέθηκαν εκτός οιουδήποτε ελέγχου της κοινωνίας, χάρη στην οποία υπάρχουν. Τα κόμματα και η αγορά είναι συγκοινωνούντα δοχεία και η λεγόμενη αυτορύθμισή τους γίνεται «δαπάναις» της κοινωνίας. Γι αυτό και παρατηρείται μια επιβάρυνση της θέσης του πολίτη στις μέρες μας. Γιατί η μεν οικονομική ολιγαρχία απομείωνει τα όποια εργασιακά δικαιώματα η δε πολιτική ολιγαρχία έχει υποταχθεί πλήρως στην αγορά και αδυνατεί να υποστηρίξει διά της πολιτικής τους πολίτες. Και ο πολίτης βρίσκεται σε αδιέξοδο σε συνθήκες αυξανόμενης ανομίας, μιας ανομίας που συντηρείται από αυτούς που ελέγχουν το οικονομικό και πολιτικό σύστημα ώστε να ενισχύουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, με σκοπό να προστατεύσουν δήθεν τον πολίτη!Φυσικά μόνο για τα δικά τους συμφέροντα γνοιάζονται και όχι για τον πολίτη, τον οποίο θεωρούν και τον αντιμετωπίζουν ως κάτι, ως κάτι ηλίθιο.

Τώρα αν κάποιοι καταράζονται τον φιλελευθερισμό και τον υπηρετούν πιστά σε πολιτικό επίπεδο, αυτό είναι μια άλλη απάτη.

Και μια αφελής απορία: αφού το ΑΚΕΛ θέλει να ονομάζεται κυβερνών κόμμα γιατί δεν νομιμοποιεί τις επιλογές του προτείνοντας και στη λύση του κυπριακού ένα κοινοβουλευτικό και όχι προεδρικό πολιτικό σύστημα; Χα, χα, χα!!!

Η αστυνομία στα ιστολόγια και η εξουσία στο διαδίκτυο ή για τη σύγκρουση των συντηρητικών διαδικτυακών κυπριακών δυνάμεων

Η αστυνομία λοιπόν, μετά από καταγγελία, προχώρησε σε έρευνα εναντίον διαχειριστή ιστολογίου για κάποιο σχόλιο που δημοσιέυτηκε στο ιστολόγιό του και το οποίο ο καταγγέλλων θεώρησε ως απειλή κατά της ζωής του.

Προσωπικά δεν παρακολουθώ το συγκεκριμένο ιστολόγιο ούτε με εκφράζει ο λόγος που αρθρώνει ούτε και συμφωνώ με τις ύβρεις και τις απειλές.

Γιατί λοπόν η καταγγελία και η σύλληψη; Γιατί η εμπλοκή της αστυνομίας;

Ο έλεγχος της κυπριακής μπλογκόσφαιρας

Η διαδικτυακή επικοινωνία δημιούργησε πολλή αγωνία στους φορείς της κρατικής εξουσίας. Γι αυτό και προσπάθησαν και προσπαθούν να ελεγξουν τη νέα μορφή επικοινωνίας που δημιούργησε η σύγχρονη τεχνολογία. Ο στόχος ήταν να μεταφερτεί η κυρίαρχη ιδεολογία, δηλαδή η θεματολογία και η πρακτική του υπαρκτού πολιτικού συστήματος, και στο διαδικτυακό χώρο. Οι χρήστες θα έπρεπε, όπως και στην κατεστημένη πολιτική ζωή, να υιοθετήσουν τις κυρίαρχες προσεγγίσεις, όπως καθορίζονταν από τα κόμματα και τα ΜΜΕ, δηλαδή από τους τους ελεγκτές/αφέντες της κοινωνίας.

Η εισβολή της πολιτικής ολιγαρχίας στο διαδίκτυο έγινε μεθοδευμένα. Διάφοροι χρήστες επενέβαιναν στα διάφορα ιστολόγια για να ελέγξουν το λόγο και τη σκέψη και να την προσαρμόσουν στις ανάγκες της ολιγαρχίας ή με στόχο να αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία. Στη συνέχεια η επέμβαση της πολιτικής ολιγαρχίας έγινε με ομαδοποιήσεις ή συλλογικά ιστολόγια τα οποία αναπαρήγαγαν την κυρίαρχη αντίθεση της πολιτικήςολιγαρχίας σε σχέση με τη λύση του κυπριακού προβλήματος. Οι αντιτιθέμενες ομαδοποιήσεις ουσιαστικά αναπαράγοντας τον κυρίαρχο λόγο ή γενόμενες νεροκουβαλητές του υπαρκτού πολιτικού συστήματος, δεν μπόρεσαν να αναπτύξουν την όποια επικοινωνία. Υποβάθμισαν το διαδικτυακό λόγο και την επικοινωνία περιοριζόμενοι σε ύβρεις και χρήση διαδικτυακής εξουσίας με αποκλεισμούς κλπ.

Η σύγκρουση των αντιτιθέμενων ομαδοποιήσεων ως νεροκουβαλητών του υπαρκτού πολιτικού συστήματος και των ανάλογων συμφερόντων, ήταν απόλυτα φυσικό ότι θα κατέληγε στη χρήση της πραγματικής εξουσίας για την επίλυση των διαφορών τους.Κάτι που γίνεται τώρα με τηνεπέμβαση της αστυνομίας.

Αυτές οι διαδικτυακές ομαδοποιήσεις ως φορείς των συμφερόντων του υπαρκτού πολιτικού συστήματος είναι συντηρητικές και αντιδραστικές, ανεξάρτητα από τους αυτο-προσδιορισμούς τους. Είναι συντηρητικές γιατί η απόπειρά τους παρεμπόδισε την ανάπτυξη της κυπριακής μπλογκόσφαιρας στη βάση των δυνατοτήτων που πρόσφερε το μέσο. Και το νέο μέσο επικοινωνίας είναι επαναστατικό με την έννοια ότι ο λόγος είναι όχι διαμεσολαβημένος – άρα ελεγχόμενος – όπως στο υπαρκτό πολιτικό σύστημα, αλλά αδιαμεσολάβητος. Οι χρήστες από την άποψη αυτή είναι ίσοι – δεν ιεραχούνται όπως στο υπαρκτό πολιτικό σύστημα – και έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν και νέες μορφές συλλογικότητας με βάση υπαρκτές κοινωνικές ανάγκες.

Επομένως η επέμβαση της αστυνομίας στα ιστολόγια ήταν το αποτέλεσμα του ανταγωνισμού των συντηρητικών δυνάμεων της πολιτικής ολιγαρχίας να ελέγξουν το νέο μέσο επικοινωνίας και τους χρήστες σύμφωνα με τις ανάγκες των εξω-διαδικτυακών δυνάμεων. Δεδομένου ότι το νέο μέσο από τη φύση του δεν παρείχε δυνατότητα επιβολής ή ελέγχου, ουσιαστικά έγινε το αναπόφευκτο: καταφυγή στην πραγματική εξουσία για επίλυση διαδικτυακών διαφόρων των δυνάμεων που στοχεύουν στην αναπαραγωγή του υπαρκτού πολιτικού συστήματος και των επιλογών του.

Η επέμβαση της αστυνομίας λοιπόν εντάσσεται στη διαμάχη των συντηρητικών και αντιδραστικών ολιγαρχικών δυνάμεων να διατηρήσουν τον έλεγχο τους επί του συστήματος και στις νέες συνθήκες επικοινωνίας με τον "αφύσικο" έλεγχο των υπηκόων.

Από τη διαμάχη στη συναίνεση

Μια δεύτερη διάσταση του προβλήματος είναι η συναίνεση της κομματοκρατίας να ελέγξει τη διαδικτυακή επικονωνία. Δηλαδή τα κόμματα συναινούν ότι η κρατική εξουσία θα ελέγχει την επικοινωνία με τη χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας.Αυτοί που νέμονται και λαφυραγωγούν το κράτος, δηλαδή τα κόμματα, ουσιαστικά ομογνωμούν στο ότι θα χρησιμοποιήσουν τη νέα τεχνολογία για έλεγχο των ανθρώπων. Με πρόσχημα παλιά την τρομοκρατία και τώρα τα ναρκωτικά και την παιδική πορνογραφία επιχειρούν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της επικοινωνίας: κάμερες στα σχολεία, κάμερες στους δρόμους και στους δημόσιους χώρους, αναθεώρηση του άρθρου 17 του συντάγματος για το απόρρητο της επικοινωνίας, ταυτοποίηση των καρτοτηλεφώνων και πολλά άλλα.

Η ομόγνωμη αντίληψη της πολιτικής ολιγαρχίας ότι θα πρέπει να ελέγξει τη νέα μορφή επικοινωνίας ουσιαστικά νομιμοποίησε και την απαράδεκτη επέμβαση της αστυνομίας στο συγκεκριμένο ιστολόγιο.

Εικονικός και πραγματικός θάνατος

Η επέμβασης της αστυνομίας προβλήθηκε και ως ανάγκη για διερεύνηση των απειλών κατά της ζωής κάποιου συνανθρώπου μας. Φυσικά η ζωή ενός ανθρώπου δεν κινδυνεύει από τις απειλές που εκστομίζονται στο διαδίκτυο στα πλαίσια μιας πολιτικής αντιπαράθεσης!!! Η ζωή ενός ανθρώπου μπορεί να κινδυνεύει, όταν οι ολιγαρχικές πολιτικές δυνάμεις πολώνουν την πολιτική ζωή και κάποιοι άνθρωποι νομίζουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά την καταφυγή στη βία. Ή η ζωή είναι πραγματική και όχι εικονική!!! Όπως και ο θάνατος, Επομένως αν πρέπει να ανησυχούμε για κάτι, είναι για το κλίμα πόλωσης που ακυρώνει το διάλογο και σπρώχνει τους ανθρώπους στη βία. Και αποκλειστικά υπεύθυνη για την πολιτική πόλωση είναι η κομματική ολιγαρχία και τα φερέφωνά της στο διαδίκτυο. Και η δημιουργημένη πόλωση δεν έχει σχέση με τη λύση,όπως διατυμπανίζουν, αλλά με τη νομή της εξουσίας στο μέλλον από την πολιτική ολιγαρχία.

Οι πραγματικές συνέπειες για τους χρήστες και η εξουσία

Τα φερέφωνα της εξουσίας κατόρθωσαν, με τη στενοκεφαλιά τους και το φανατισμό τους, με τη μανία τους να ελέγχουν άλλους ανθρώπους για να εξυπηρετούν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, να προκαλέσουν την επέμβαση της εξουσίας στα ιστολόγια. Ο έλεγχος του νέου επικοινωνιακού μέσου από την κρατική εξουσία ουσιαστικά αποτελεί μια ολοκληρωτική πρόσληψη της πολιτικής. Ας αναλογιστούμε ότι κάποτε το μόνο μέσο επικοινωνίας ήταν η φυσική συνομιλία των ανθρώπων και οι μόνοι που επιχείρησαν να την ελέγξουν ήταν οι τύραννοι και κανένας άλλος. Γι αυτό και θεωρώ απαράδεκτη την επέμβαση της αστυνομίας στο διαδικτυακό χώρο με στόχο οι ολιγαρχικές δυνάμεις που καταδυναστεύουν τους ανθρώπους, δηλαδή οι εξουσιολάγνοι, να τον ελέγξουν.

Η επέμβαση λοιπόν της αστυνομίας στην μπλογκόσφαιρα προκλήθηκε από τις συντηρητικές ολιγαρχικές δυνάμειςμε στόχο τον έλεγχο όλων των ανθρώπων που κινούνται στο διαδικτυακό χώρο από τους φορείς της εξουσίας. Γι αυτό και είναι κατάπτυστη η άμετρη υποκρισία των συντηρητικών νεροκουβαλητών που διακινούνται στο διαδίκτυο με σκοπό να εξυπηρετήσουν αλλότρια συμφεροντα είτε φέρουν το μανδύα του προοδευτικού είτε του συντηρητικού είτε του εθνικιστή είτε του διεθνιστή. Ο ρόλος όλων σε σχέση με την πρόοδο του ανθρώπου είναι ένας:συντήρηση. Το αποδεικνύουν και τα λόγια και τα έργα τους.