Οι "πελλό-νομοι" της κυπριακής βουλής!!!

Όταν ένας βουλευτής ομολογεί ενώπιον της Επιτροπής Θεσμών της Βουλής πως «ψηφίσαμε ένα πελλό-νομο», υπάρχει ένα πρόβλημα. Γιατί ο πελλό-νομος είναι η νομοθεσία περί ασυμβίβαστου που ψηφίστηκε από την ολομέλεια της Βουλής το 2008. Ποιο είναι το πρόβλημα;
«Πελλός» νόμος δεν υπάρχει, γιατί ο νόμος δεν είναι ούτε νούσιμος ούτε πελλός. Νου διαθέτουν οι άνθρωποι και σύμφωνα με το νου τους σκέπτονται, δρουν , αποφασίζουν. Αν κάποιος ψηφίζει ένα «πελλό» νόμο κατά την παραδοχή του, τότε το πρόβλημα δεν είναι του νόμου αλλά αποκλειστικά αυτού που τον ψήφισε. Και δεν είναι και η συντέλεια του κόσμου αυτό το γεγονός. Όλοι οι άνθρωποι κάνουν βλακείες.
Δε θέτω θέμα βλακείας των βουλευτών, γιατί τότε πολιτικά τους αθώωνω.
Γιατί η συμπεριφορά των βουλευτών δεν άπτεται κάποιας βλακείας ή πελλάρας.
Είχαν προειδοποιηθεί πριν να ψηφίσουν από το Γενικό Εισαγγελέα ότι ο «πελλόνομος» - ως τέτοιος - είναι φυσικά ανεφάρμοστος σε μια κοινωνία που λειτουργεί με βάση τη λογική. Όμως οι κύριοι βουλευτές συνειδητά προχώρησαν στην ψήφισή του, παρόλες τις προειδοποιήσεις.
Στη συνέχεια, από το 2008 έως το 2012, η βουλή δεν ψήφισε τους προβλεπόμενους κανονισμούς για να μπορέσει να λειτουργήσει η Επιτροπή Διερεύνησης Ασυμβίβαστου. Και μετά από τέσσερα χρόνια οι βουλευτές ανακάλυψαν ότι ο νόμος που ψήφισαν είναι «πελλός».
Αυτές οι γελοιότητες των βουλευτών εδράζονται στην κουτοπονηρία, στην απληστία και στον αυταρχισμό. Δηλαδή ψήφισαν συνειδητά ένα νόμο με στόχο ένα και μοναδικό, να μην εφαρμοστεί. Γιατί δεν ήθελαν με τίποτε να εφαρμοστεί το ασυμβίβαστο και να ελεγχεί η διαφθορά τους.
Οι βουλευτές επέλεξαν να γελοιοποιηθούν και να γελοιοποιήσουν κάθε έννοια δικαίου παρά να πλήξουν το σύστημα διαφθοράς που οι ίδιοι εγκαθίδρυσαν προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Πιο απλά, ψήφισαν τον «πελλό-νομο» για πλάκα!!! Σε αυτούς τους ανθρώπους η κυπριακή κοινωνία στηρίζει το παρόν και το μέλλον της!!!
Τι είναι λοιπόν ο «πελλό-νομος»; Είναι ακόμα ένα τεκμήριο της κατάντιας των βουλευτών και των κομμάτων. Είναι ακόμα ένα τεκμήριο της χρεοκοπίας του πολιτικού συστήματος. Είναι ένα τεκμήριο ότι τους πολιτικούς δεν πρέπει να τους παίρνουμε στα σοβαρά. Και ακόμα περισσότερο: σεβόμενοι τους εαυτούς μας σε καμία περίπτωση τους δίνουμε και την ψήφο μας, δηλαδή δεν τους νομιμοποιούμε να ψηφίζουν «πελλό-νομους».
ΥΓ. Είναι ο μοναδικός «πελλό-νομος» που ψήφισε η Βουλή; Όχι, κατά σύμπτωση διαβολική στην κατηγορία των πελλόνομων της κυπριακής βουλής εντάσσεται και ο ανεφάρμοστος νόμος για τον έλεγχο των οικονομικών των κομμάτων και ο άλλος «πελλό-νομος» για το «πόθεν έσχες»!!! Η ιδιοποίηση της πολιτικής σε όλο της το μεγαλείο από νεο-φεουδάρχες!!! Ντροπή σας κύριοι νομοθέτες, ντροπή σας. Ντροπή στα δεξιά, αριστερά και κεντρώα κόμματα για την αγαστή συνεργασία τους στην ψήφιση "πελλό-νομων".

Πρωτοφανής ιδεολογική σύγκρουση βουλευτών στην Κύπρο!!!

Α.Πόλωση ιδελογική στην Κύπρο!!!Απίστευτο και όμως αληθινό.

Με αφορμή την τροποποίηση της νομοθεσίας για τις βουλευτικές εκλογές για τον καθορισμό του παράβολου (πόσα καταβάλλεις ως δικαίωμα στο κράτος για να δικαιούσαι να είσαι υποψήφιος ) για τις υποψηφιότητες, ξέσπασε νέα ιδεολογική αντιπαράθεση ανάμεσα στις κομματικές δυνάμεις.

Η αριστερά υποστηρίζει πως δεν πρέπει να υπάρχει κανένα παράβολο για να είναι κάποιος υποψήφιος βουλευτής για τους εξής λόγους:

Πρώτο, δεν προβλέπεται από το σύνταγμα ως προϋπόθεση για υποψηφιότητα η καταβολή οποιούδηποτε τιμήματος.

Δεύτερο, το τιμηματικό κριτήριο είναι καθαρά ολιγαρχικό και αντιδημοκρατικό. Με βάση το τίμημα καθοριζόταν ως τις αρχές του 20^ου αιώνα ποιος θα είναι πολίτης , ώστε να δικαιούται να ψηφίσει. Τώρα σταδιακά και εντέχνως εισάγεται το τίμημα ,όχι στο δικαίωμα του εκλέγειν, αλλά του εκλέγεσθαι. Έτσι αποκλείονται όσοι δεν έχουν και αυτά τα 500 ευρώ για να θέσουν υποψηφιότητα, αν το επιθυμούν.

Τρίτο, η θέση του βουλευτή είναι μια θέση προσφοράς προς το κοινωνικό σύνολο. Επομένως είναι απαράδεκτο ένας πολίτης να πληρώνει προκειμένου να προσφέρει στους συνανθρώπους του από τη θέση του βουλευτή!!!

Τέταρτο, εάν ένας πληρώνει για να εκλεγεί, τότε θα προσπαθήσει από τη θέση που κατέχει να βγάλει τα έξοδα της εκλογής του. Έτσι, αντί να προσφέρει στους συνανθρώπους του, θα καταλήξει να προσφέρει στον εαυτούλη του. Έτσι ενισχύεται η διαπλοκή και η διαφθορά.

Οι σοσιαλδημοκράτες υποστηρίζουν την επιβολή παράβολου, αλλά ο κάθε υποψήφιος να καταβάλλει ανάλογα με τις δυνατότητές του. Δηλαδή θα δημοσιοποιεί τα εισοδήματά του ελεγμένα και πιστοποιημένα από το φόρο εισοδήματος ( να είμαστε σίγουροι ότι εκπληρώνει τις φορολογικές του υποχρεώσεις) καθώς και τα περιουσιακά του στοιχεία. Και κλιμακωτά να καταβάλλεται το παράβολο. Η εισήγηση αυτή συνάδει με το πνεύμα του συντάγματός μας, είναι κοινωνικά δίκαιη και διαφανής και στοχευμένη.

Η δεξιά εισηγείται να αυξηθεί το παράβολο στα 10 000 ευρώ προκειμένου να αυξηθούν τα κρατικά έσοδα με δεδομένη την οικονομική κρίση αλλά και να υπάρξει κάποια σοβαρότητα στην εκλογική διαδικασία, με την έννοια ότι η καταβολή ενός σημαντικού ποσού είναι δείκτης της σοβαρής πρόθεσης του υποψηφίου να διεκδικήσει τη θέση.

Β.Τα παραπάνω είναι φανταστικά Στην πραγματικότητα αυτό που γίνεται είναι το εξής: Τώρα το παράβολο ορίζεται σε 250 λίρες. Η κυβέρνηση κατέθεσε πρόταση να αυξηθεί στα 500 ευρώ. Αλλά κάποιοι βουλευτές εντοπίζουν πρόβλημα γιατί στις ευρωεκλογές το παράβολο είναι χίλια ευρώ. Το τεράστιο πρόβλημα που έχουν να λύσουν οι βουλευτές είναι: 500 ή 1000 ευρώ για το παράβολο;

Γ. Το «ιδεολογικό» κομματικό κουτόχορτο ακόμα να αρχίσει να σερβίρεται. Σιγά- σιγά. Το πρόβλημα αυτή τη φορά είναι πόσοι θα ανταποκριθούν στο κομματικό κουτόχορτο. Γιατί τα ποσοστά των εγκύρων δεν μπορούν να αυξομειώσουν σημαντικά τα κομματικά ποσοστά αλλά και γιατί και σε τυχόν σημαντική αυξομείωση, τίποτε δεν θα αλλάξει στην πολιτική.

ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Οι βουλευτές παρανομούν, ο Γενικός Εισαγγελέας τους καλύπτει και εγώ λέω να πάει σπίτι του

Ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Τάσος Μητσόπουλος υπέβαλε ερώτηση στο Υπουργείο των Εσωτερικών αναφορικά με το ποιοι υποψήφιοι βουλευτές στις εκλογές της 21ης Μαίου 2006 υπεβαλαν έκθεση εκλογικών εξόδων.
Η απάντηση του Υπουργείου Εσωτερικών είναι συγκλονιστική: 28 από τους 56 βουλευτές δεν κατέθεσαν ως όφειλαν τις προεκλογικές του δαπάνες!!!
Οι νομοθέτες παρανομούν και δεν ιδρώνει το αυτί τους!!! Υποτίθεται ότι ψήφισαν το νόμο για πάταξη της διαπλοκής και της διαφθοράς αλλά οι ίδιοι επιμένουν και να διαπλέκονται και να διαφθείρονται!!! Ψήφισαν το νόμο, έτσι για πλάκα, για να υπάρχει. Οι πολιτικοί λοιπόν είναι αυτοί που γεννούν την ανομία, τη διαφθορά και τη διαπλοκή και όχι ο υπόκοσμος.
Οι 28 βουλευτές είναι «ένοχοι παρανόμου ενεργείας», όπως λέει ο νόμος. Λογικά θα πρέπει να προσαχθούν ενώπιον δικαστηρίου, όπως και ο κάθε πολίτης που παρανομεί.
Θα προσάγονταν ενώπιον δικαστηρίου, αν δεν τους κάλυπτε ο σεβαστός Γενικός Εισαγγελέας. Έμαθε το ποίημά του απέξω: «απολαμβάνουν ασυλίας». Αυτό είναι το μόνιμο τροπάριο του Γενικού Εισαγγελέα.
Ποιο άρθρο του συντάγματος καθορίζει ότι «απολαμβάνουν ασυλίας»; Πού το βρήκε ο Γενικός Εισαγγελέας; Ή μήπως το κατασκεύασε ο ίδιος για να λειτουργεί ως προστάτης των πολιτικών και όχι ως θεματοφύλακας του Συντάγματος;
Εγώ το μόνο Σύνταγμα που γνωρίζω, δεν περιέχει τέτοια ασυλία για τους βουλευτές.
Το άρθρο 83 του Συντάγματος αναφέρει:
1. Οι βουλευται δεν υπόκεινται εις ποινικήν δίωξιν και δεν ευθύνονται αστικώς ένεκεν οιασδήποτε εκφρασθείσης γνώμης ή ψήφου δοθείσης υπ΄ αυτών εν τη Βουλή των Αντιπροσώπων.
2. Ο βουλευτής δεν δύναται άνευ αδείας του Ανωτάτου Δικαστηρίου να διωχθή, συλληφθή ή φυλακισθή εφ΄ όσον χρόνον εξακολουθεί να είναι βουλευτής.

Το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ξεκάθαρο.Για το θέμα της ασυλίας του βουλευτή ρητώς αναφέρεται ότι αυτή αφορά γνώμη ή ψήφο εντός της Βουλής. Και αυτή η αναφορά του Συντάγματος συνάδει και με σχετική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Νοέμβριος 2006).Παράλληλα θεσμοθετείται μια διαφορετική διαδικασία δίωξής του με κύριο γνώρισμα την έκδοση άδειας από το Ανώτατο Δικαστήριο. Αυτή η διαδικαστική διαφοροποίηση των βουλευτών είναι και η μόνη σε σύγκριση με τους πολίτες. Αν και επιφέρει μια διαδικαστική διάκριση, δεν καταργεί την ισότητα όλων των πολιτών ενώπιον του νόμου.
Τι θα ζητήσει ο Γενικός Εισαγγελέας από το Ανώτατο Δικαστήριο; Την άρση της ασυλίας λόγω εκλογικού αδικήματος, όπως προβλέπει το Σύνταγμα. Και από τη στιγμή που θα καταδικαστούν , με βάση πάλι το Σύνταγμα, στερούνται της «εκλογιμότητος» και δε δικαιούνται να είναι ξανά υποψήφιοι βουλευτές!!!
Και αν το Ανώτατο αρνηθεί την άρση της ασυλίας, τότε το αδίκημα δεν παραγράφεται και με τη λήξη της θητείας του βουλευτή διώκεται κανονικότατα.
Ο Γενικός Εισαγγελέας λοιπόν παραπληροφορεί την κοινωνία και συνειδητά παραβιάζει το Σύνταγμα, αντίθετα με την αποστολή του. Και επειδή δεν υπάρχει θεσμοθετημένη διαδικασία να τον ελέγξω ούτε και είναι εφικτή η κομματική αντιμετώπισή του προβλήματος , γιατί είναι τους κομματικούς που προστατεύει, ζητώ όπως αυτός ο κύριος παραιτηθεί γιατί βλάπτει το δημόσιο συμφέρον. Και επειδή επανειλημμένως έχει αρνηθεί να διώξει βουλευτές για τις παρανομίες τους, δηλαδή επανειλημμένως έχει βλάψει το κοινωνικό σύνολο, ζητώ όπως του αφαιρεθούν και τα πολιτικά του δικαιώματα για πέντε χρόνια., ώστε να κατανοήσει τη σημασία της ιδιότητας του πολίτη και της λειτουργίας της πολιτείας με βάση το νόμο και όχι με βάση το συμφέρον των ολιγαρχικών.

Οι σπάταλοι Βρετανοί βουλευτές και οι Κύπριοι ομόλογοί τους ή η χρεοκοπία του κοινοβουλευτισμού τους

Το κοινοβούλιο υποτίθεται ότι είναι ο τόπος διαβούλευσης για το κοινό συμφέρον, το συμφέρον της κοινωνίας. Σήμερα το κοινοβούλιο έχει ουσιαστικά μετατραπεί σε ένα χώρο συνάντησης κομμάτων χωρίς καμία ιδιαίτερη πολιτική σημασία. Οι βουλευτές αποφεύγουν να παρευρίσκοναι στις συνεδριάσεις ( σκασιαρχείο βουλευτών) γνωρίζοντας ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται αλλού, στο παρασκήνιο και όχι εντός της βουλής. Συνήθως η παρουσία των βουλευτών πιο πολύ είναι συνυφασμένη με τα ΜΜΕ παρά με τη διαβούλευση. Δηλαδή πηγαίνουν στη βουλή, ρίχνουν κάποια ατάκα στα ΜΜΕ και ξεμπερδεύουν.
Από την άλλη οι βουλευτές είναι πολυάσχολοι. Η διαβούλευση για το κοινό συμφέρον δεν είναι η κύρια απασχόλησή τους. Έχουν και τις προσωπικές τους εργασίες , που πρέπει να προλάβουν και έχουν και τις κομματικές τους εργασίες που πρέπει να διεκπεραιώσουν. Και ακόμα πρέπει να συντηρήσουν και τις πελατειακές σχέσεις με τους ψηφοφόρους για να επανεκλεγούν. Και υπάρχουν και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που πρέπει να ληφθούν υπόψη.
Σε τέτοιες συνθήκες διαπλοκής και διαφθοράς το μόνο που τους απομένει είναι να βουτήξουν και οι ίδιοι στο βούρκο. Δηλαδή η αξιοποίηση του αξιώματός τους για βελτίωση της ατομικής τους θέσης , της ενίσχυση του κόμματός τους και των διαπλεκόμενων συμφερόντων.
Στη Βρετανία λοιπόν οι κύριοι βουλευτέςόλων των κομμάτων χρησιμοποιούσαν τη θέση τους για να πληρώνουν οι φορολογούμενοι διάφορα προσωπικά έξοδα ( π.χ. στόλισμα χριστουγεννιάτικου δέντρου, φούρνος μικροκυμάτων,αγορά ταψιού τεφάλ) άσχετα με την άσκηση των καθηκόντων τους και το κοινό συμφέρον. Δηλαδή άρμεγαν την κοινωνία για ίδιον συμφέρον.
Οι Βρετανοί βουλευτές σε σχέση με τους Κύπριους είναι παντελώς ανίκανοι. Ούτε να αρμέξουν το δημόσιο πλούτο νομότυπα δεν μπορούν. Και τώρα γίνονται ρεζίλι.
Τα κόμματα και οι βουλευτές στην Κύπρο, από τον καιρό της συγκυβέρνησης του Τάσσου Παπαδόπουλου, οπόταν και έβαλαν στο χέρι το δημόσιο ταμείο κυριολεκτικά το ξετίναξαν προς όφελός τους. Και ενώ μέχρι το Μάιο του 2006 είχαν μηνιαίες απολαβές 2.709 λίρες, το 2007 έδωσαν αύξηση στον εαυτό τους και οι απολαβές τους ανήλθαν στις 3.900 λίρες , δηλαδή αύξηση σε ένα χρόνο κατά 1200 λίρες!!!
Και ενώ το σύνταγμα της κυπριακής δημοκρατίας –το οποίο γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους –προβλέπει απλώς «Οι βουλευταί λαμβάνουσιν εκ του δημοσίου ταμείου αποζημίωσιν οριζομένην διά νόμου», οι ίδιοι για να εξυπηρετήσουν το προσωπικό τους συμφέρον ψηφίζουν κατά το δοκούν και έχουν ωφελήματα που δεν ονειρεύτηκαν:
Ετήσια αποζημίωση 20.700
Επίδομα παραστάσεως 12.300
Επίδομα για γραμματειακές υπηρεσίες 7.200
13ος μισθός 1.730
Οδοιπορικά 4.800
Σύνολο (για το 2007 ) 46.730 λίρες
ΕΠΙΠΛΕΟΝ:
Αδασμολόγητο αυτοκίνητο
Δωρεάν γραφείο στη Βουλή
Επιστημονικό συνεργάτη
Ταξιδιωτικό επίδομα
Σύνταξη ή φιλοδώρημα
( Μια θητεία: σύνταξη 1.704 ευρώ ή φιλοδώρημα 71.550 και σύνταξη 1278 ευρώ
Δυο θητείες: σύνταξη 4685 ευρώ ή φιλοδώρημα 196.763 και σύνταξη 3.514 ευρώ, κλπ.)
ΕΠΙΠΛΕΟΝ:
Όχι ποθεν έσχες
Όχι έλεγχος εξόδων υποψηφίων
Ασυλία
Όχι πολιτική ευθύνη
Όχι ασυμβίβαστο
Πληρωμένα τα έξοδα εκλογής (κρατική χορηγία για εκλογές)
Μη καταβολή κοινωνικών ασφαλίσεων για την εργασία τους στη βουλή επειδή έχουν και άλλες εργασίες!!!
ΕΠΙΠΛΕΟΝ:
Διαπλοκή με ιδιωτικά συμφέροντα με τα τυχόν ανάλογα οφέλη

Όλα αυτά για μερική απασχόληση!!!
Όλα αυτά για το κοινό μας καλό!!!
Οι Βρετανοί λοιπόν βουλευτές είναι η τριτοκοσμική εκφορά της προόδου όπως την επέβαλαν στην Κύπρο οι βολευτές μας. Και ονομάζουν τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου δημοκρατία !!!
Και ζητούν οι αθεόφοβοι και την «ιερή ψήφο» του λαού!!!Έχασαν την επαφή τους με την πραγματικότητα!!!

Η κρίση των θεσμών και ο βουλευτής του ΑΚΕΛ Α. Κυπριανού

Ο βουλευτής του ΑΚΕΛ Α. Κυπριανού σε κείμενό του στην εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 22/11/2008 αναφέρεται στα αποτελέσματα μιας έρευνας και καταθέτει τους προβληματισμούς του. Ανάμεσα στα άλλα αναφέρεται και στην «έλλειψη εμπιστοσύνης των Κυπρίων στους πολιτειακούς θεσμούς και μηχανισμούς». Τι προτείνει «για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στο κράτος και τους πολιτειακούς θεσμούς»;
Η πρώτη εισήγησή του είναι «ο εκσυγχρονισμός των θεσμών και των μηχανισμών σε κάθε επίπεδο». Όποιος δεν έχει πολιτικές προτάσεις για αντιμετώπιση των όποιων προβλημάτων, βρίσκει καταφύγιο στην έννοια του «εκσυγχρονισμού». Ποιο είναι το σύγχρονο στο οποίο θα πρέπει να προσαρμοστούν οι θεσμοί δεν το ορίζουν. Χρησιμοποιούν τον εκσυγχρονισμό ως ένα λεκτικό πασπαρτού, που ταιριάζει με όλα. Δηλαδή δε λένε τίποτε απολύτως. Απλώς συνθηματολογούν κενολογώντας.
Ένα δεύτερο ζήτημα που γεννάται είναι για την ανάγκη του κ. Κυπριανού να απευθυνθεί στην κοινωνία δημοσιοποιώντας τις απόψεις του. Ο κ. Κυπριανού πρέπει να γνωρίζει ότι η κοινωνία δεν έχει αρμοδιότητα για να εκσυγχρονίσει τους θεσμούς. Δηλαδή δεν έχουμε άμεση δημοκρατία, ώστε να αποφασίζουν οι πολίτες. Αρμόδιοι είναι ο ίδιος ως βουλευτής και το κόμμα του να προχωρήσουν στο λεγόμενο εκσυγχρονισμό των θεσμών.Γιατί δεν το πράττει και απευθύνεται στους πολίτες; Αυτό λέγεται λαϊκισμός και ανευθυνότητα.
Ένα τρίτο ζήτημα που προκύπτει είναι αν ο υποστηρικτής μιας θέσης, εννοεί και στην πράξη αυτά που γράφει ή τα διακηρύττει για προπαγάνδα ή ψηφοθηρία. Ο κ. Κυπριανού οφείλει να θυμάται την ιστορική πρόταση που εξεστόμισε το Σεπτέμβριο του 2006: «Δεν είναι αρμόδιος για να εκφράζει την Κυβέρνηση ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος»!!! Με τα λεγόμενά του ο κ. Κυπριανού στήριζε τους θεσμούς; Ή μήπως αυτό εννοεί με το λεγόμενο εκσυγχρονισμό των θεσμών;
Η δεύτερη εισήγηση του κ.Κυπριανού επικεντρώνεται «στην εμπέδωση της ισονομίας , της αξιοκρατίας και της διαφάνειας σε ζητήματα που τον (εννοεί τον πολίτη) αφορούν».
Για ποια ισονομία μιλά ο κ. Κυπριανού όταν είναι στυλοβάτης ενός συστήματος όπου είναι οι νόμοι ισχύουν μόνο για τους αδύνατους; Η Επίτροπος Προστασία Προσωπικών Δεδομένων κατήγγειλε επανειλημμένα στον τύπο ότι τα κόμματα που ψήφισαν τη νομοθεσία για την προστασία των πολιτών , την παραβιάζουν χωρίς να ιδρώνει το αυτί τους!!!
Για ποια αξιοκρατία όταν το ρουσφέτι έχει αναχθεί σε επιστήμη από τους φορείς της εξουσίας;
Για ποια διαφάνεια όταν οι θεσμοί λειτουργούν μόνο τυπικά και τα πάντα ρυθμίζονται στο παρασκήνιο με βάση τους συσχετισμούς δύναμης; Όσο για την προκλητική αναφορά του κ. Κυπριανού «για θέματα που τους αφορούν» αναδεικνύει την νοοτροπία των πολιτικών που λειτουργουν ως πολιτική τάξη ενάντια στα συμφέροντα της κοινωνίας. Δηλαδή υπάρχουν θέματα της πολιτείας που δεν αφορούν τους πολίτες και αποτελουν ιδιωτική υπόθεση των πολιτικών;
Η τρίτη εισήγηση του κ. Κυπριανού έχει ηθικό χαρακτήρα. Αφού του έλειψαν τα πολιτικά επιχειρήματα, βρίσκει καταφύγιο στην ηθική: «Τα πολιτικά πρόσωπα, με την όλη στάση ζωής και συμπεριφοράς τους πρέπει να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και όχι αποφυγή»!!! Ναι, με την ασυλία και τα προνομία που απολαμβάνουν θα γίνουν πρότυπα συμπεριφοράς.Και γιατί τόσο καιρό δεν τα κατάφεραν;
Το τραγικό είναι πως τα ίδια ακριβώς με τον κ. Κυπριανού θα μπορούσε να εισηγηθεί και ο βουλευτής οποιούδηποτε κόμματος: άγευστα, άοσμα και άχρωμα. Αυτά που εισηγείται ο κ. Κυπριανού αποτελούν μια αριστερή/προοδευτική προσέγγιση της κρίσης των θεσμών;
Είναι γεγονός ότι υπάρχει κρίση της πολιτικής και των θεσμών και της σχέσης της κοινωνίας με την πολιτική. Η απάντηση πρέπει να είναι πολιτική, δηλαδή κατάθεση προτάσεων για τη συλλογική διαπραγμάτευση του κοινού μας καλού και όχι κενολόγες διακηρύξεις αποπροσανατολισμού της κοινωνίας, στις οποίες κατατίθενται προτάσεις για δήθεν αλλαγές, ώστε να μην αλλάξει τίποτε.

Ο βουλευτής του ΔΗΚΟ Α. Αγγελίδης και ο "κυρίαρχος ευρωπαϊκός λαός"!!!

Ο κ. Α. Αγγελίδης δημοσίευσε πρόσφατα (22/6/2008 ) στην εφ. «Ο φιλελεύθερος» άρθρο με τίτλο «ΕΕ και οι πολίτες της ως κυρίαρχος ευρωπαϊκός λαός». Υπότιτλος του άρθρου : «Μετά την ένταξη δεν μπορούμε να μιλούμε για δυο κοινότητες».
Ζούμε σε μια μεταβατική περίοδο της ιστορίας που κατ΄ ανάγκη επιφέρει τη φθορά των λέξεων, ως ότου αυτές να αποκτήσουν νέο περιεχόμενο σύμφωνα με τις συνθήκες που θα επικρατήσουν. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί να θεωρεί το φανταστικό ως πραγματικότητα.
Κυρίαρχος, λοιπόν, ευρωπαϊκός λαός δεν υπάρχει. Η ΕΕ είναι μια ένωση κρατών όπου παρέχεται στους πολίτες μια δευτερογενής πολιτειότητα – του ευρωπαίου πολίτη. Είναι δευτερογενής, γιατί προϋποθέτει να είσαι πολίτης ενός κράτους της ΕΕ για να μπορέσεις να την αποκτήσεις. Επί του παρόντος η ΕΕ προσπαθεί να προσδώσει ένα περιεχόμενο στην ιδιότητα του ευρωπαίου πολίτη. Επί του παρόντος τα κράτη της ΕΕ εκχωρούν ένα μέρος της κυριαρχίας του στην ΕΕ. Πού θα καταλήξει το πειραμα κανένας δε γνωρίζει.
Ακόμα συνιστά ρητορία και η αναφορά για κυρίαρχο κυπριακό λαό. Γιατί τα σύγχρονα συντάγματα μπορεί να μιλούν για κυρίαρχο λαό, αλλά στην πράξη δεν του άφησαν καμία κυριαρχία.Όλες τις οικειοποιήθηκε ή ιδιοποιήθηκε η κρατική εξουσία. Επομένως τα περί κυρίαρχου λαού είναι παραμυθιάσματα.
Η δεύτερη θέση που προβάλλει ο κ. Αγγελίδης είναι πως η έννοια δύο κοινότητες δεν υπάρχει γιατί το ευρωπαϊκό δίκαιο δε διακρίνει τους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας «ούτε με βάση δήθεν την εθνότητα, ούτε τη γλώσσα, ούτε το θρήσκευμα»!!! Το γεγονός ότι το ευρωπαϊκό δίκαιο δεν είναι δυνατό να κάνει τέτοιες διακρίσεις σε μια πολυεθνική ΕΕ, είναι αυτονόητο. Αυτό όμως δεν υποδηλώνει ότι έχουν εξαφανιστεί ως διά μαγείας οι εθνότητες, οι γλώσσες και οι θρησκείες από την ΕΕ, μόνο και μόνο γιατί το λέει το ευρωπαϊκό δίκαιο!!! Όπως και η διακήρυξη των δικαιώματων του ανθρώπου ενάντια στις διακρίσεις ,δεν τις κατήργησε με μια οικουμενική ρητορία. Κανένας δεν υποστασιοποιείται στον πλανήτη ως ελεύθερη οντότητα μόνο με την ιδιότητα του ανθρώπου, Υποστασιοποιείται ως πολίτης ενός συγκεκριμένου κράτους στον παρόντα χρόνο.
Τα κράτη λοιπόν της ΕΕ είναι στη βάση τους εθνικά κράτη με κυρίαρχες γλώσσες και θρησκείες. Δηλαδή η κυρίαρχη πολιτισμικά ομάδα που κατέλαβε την κρατική εξουσία , ουσιαστικά έχει μετατρέψει τις άλλες πολιτισμικές ομάδες σε μειονότητες. Αυτή η κυρίαρχη πραγματικότητα αμφισβητείται στις μέρες μας λόγω των αλλαγών που αποδίδονται με την ονομασία «παγκοσμιοποίηση».
Στην Κύπρο λοιπόν υπάρχουν και κοινότητες και εθνότητες και γλώσσες και θρησκείες. Το πρόβλημα είναι πολιτικό –συνύπαρξη όλων σε μια κεντρική πολιτεία - και όχι νομικίστικο – ατομικά δικαιώματα του ευρωπαίου πολίτη , όπως νομίζει ο βουλευτής του ΔΗΚΟ Α. Αγγελίδης. Με τέτοιες προσεγγίσεις δικαιολογείται η τοποθέτησή του ότι δεν υπάρχει κυπριακό προβλημα και ότι αυτό έχει λυθεί με την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ!!! Και η κοινωνία που βασανίζεται έντονα με το κυπριακό πρόβλημα, δεν έχει καταλάβει ότι αυτό είναι ανύπαρκτο, ότι υπάρχει μόνο στη φαντασία μας!!!Και πραγματικότητα δεν είναι αυτό που βιώνει η κοινωνία, αλλά αυτό που υπάρχει στη φαντασία του βουλευτή Α. Αγγελίδη!!! Καληνύκτα παντέρμη Κύπρος.

Ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Χρ. Στυλιανίδης και η "λαϊκή συναίνεση" για την ευρωσυνθήκη

Ο κ. Στυλιανίδης σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις 22/6/2008 υποστηρίζει για τη Συνθήκη της Λισαβόνας: «Η Συνθήκη της Λισαβόνας αποτελεί στην ουσία μέρος της Συνταγματικής Συνθήκης. Για να φτάσουμε εκεί προηγήθηκε η ίδρυση της Συντακτικής Συνέλευσης, όπου συμμετείχαν εκπρόσωποι του Ευρωκοινοβουλίου αλλά και όλων των ευρωπαϊκών κοινοβουλίων, Τώρα έχουμε ενώπιόν μας μια επανέκδοση της Συνταγματικής Συνθήκης αλλά με καλύτερους πολιτικούς όρους. Χρόνια έχει να υπάρξει τόση λαϊκή συναίνεση στην Ευρώπη».
Ο κ. Στυλιανίδης φυσικά και δεν τα λέει όλα. Όπως για παράδειγμα τη μετονομασία της συνταγματικής συνθήκης σε ευρωσυνθήκη, ώστε να παρακαμφθούν οι πολίτες και τα δημοψηφίσματα!!!
Το πιο εκπληκτικό όμως είναι ο τρόπος που ο κ. Στυλιανίδης αντιλαμβάνεται την έννοια της λαϊκής συναίνεσης. Επειδή, λέει, στη διαμόρφωση της συνταγματικής συνθήκης συμμετείχαν και ευρωβουλευτές και βουλευτές των κρατών, καταλήγει στο συμπέρασμα περί ύπαρξης λαϊκής συναίνεσης!!!
Στα πλαίσια λοιπών της «τόσης λαίκής συναίνεσης» μέχρι σήμερα οι λαοί τριών κρατών , οι οποίοι ερωτήθηκαν, έχουν απορρίψει την συνταγμα-ευρω-συνθήκη!!!
Θα πρέπει φυσικά ο κ. Στυλιανίδης να εννοεί κάτι άλλο με τη «λαϊκή συναίνεση», αλλά σίγουρα όχι τους λαούς. Ίσως να εννοεί τα μέλη της πολιτικής τάξης των κρατών και της Ευρώπης. Μόνο αυτοί συμμετείχαν στη διαμόρφωση και έγκριση της ευρωσυνθήκης!!!
Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από τις αντιλήψεις του κ. Στυλιανίδη για τη «λαϊκή συναίνεση». Για πρώτη φορά οι λαοί της Ευρώπης αντιλαμβάνονται τόσο καθαρά ότι τα κοινοβούλια δεν είναι όργανα λαϊκής κυριαρχίας!!! Αποδεικτικό στοιχεία η βούληση των τριών λαών που ερωτήθηκαν και ήταν αντίθετη από τη θέση των κοινοβούλιων. Στο όνομα της νομιμοποίησης της ευρωσυνθήκης τα κοινοβούλια απο – νομιμοποιούνται στη συνείδηση των λαών.
Αυτή η πραγματικότητα αποτελεί πολιτική εξέλιξη κεφαλαιώδους σημασίας για την πορεία του ανθρώπου και τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας. Αυτή η συνειδητοποίηση των κοινωνιών έχει ανυπολογίστες προεκτάσεις και όχι η έγκριση της ευρωσυνθήκης.

Ο βουλευτής Μαρίνος Σιζόπουλος και το τίμημα

Ο Αντιπρόεδρος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος ΕΔΕΚ Μαρίνος Σιζόπουλος κατέθεσε πρόσταση νόμου στη βουλή στις 12/6/2008 ώστε να τίθενται πρόσθετες προϋποθέσεις για να δικαιούται ένας πολίτης να θέσει υποψηφιότητα για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Η πρόταση είναι αντισυνταγματική – ο κ. Σιζόπουλος ως βουλευτής ορκίστηκε πίστη και υπακοή στο σύνταγμα – αλλά το παραβλέπω, γιατί το πολιτικό σύστημα λίγη σχέση έχει με τις πρόνοιες του συντάγματος. Τα κόμματα το προσάρμοσαν στα μέτρα τους, δηλαδή στα προσωπικά και κομματικά συμφέροντα.
Προτείνει λοιπόν ο κ. Σιζόπουλος ότι ο κάθε υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα καταβάλλει 35 χιλιάδες ευρώ. Δηλαδή ο κ. Σιζόπουλος εισηγείται να καθοριστεί τίμημα 35 000 ευρώ για να δικαιούται κάποιος να διεκδικήσει τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ο κάθε νοήμονας μπορεί να αντιληφθεί ότι ο στόχος του τιμήματος είναι ο αποκλεισμός πολιτών από τις αρχές με κριτήριο το συγκεκριμένο ύψος του τιμήματος. Είναι η λογική του κάθε ολιγαρχικού που θεωρεί ιδιοκτησία του τα διάφορα αξιώματα και θέλει να αποκλείσει τους πολλούς από τη διεκδίκησή τους, για να μπορεί να τα νέμεται απρόσκοπτα. Είναι η λογική του κάθε ολιγαρχικού που θεωρεί τον εαυτό του ειδικό στην πολιτική και στοχεύει στον αποκλεισμό αυτού που θεωρεί «αμαθή και παρείσακτο όχλο».
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ποικιλώνυμοι ολιγαρχικοί θέτουν ως κριτήριο το τίμημα, δηλαδή το πλούτο, για τον αποκλεισμό του ανθρώπου από την πολιτεία και τις αρχές.
Στα νεότερα χρόνια είναι γνωστό ότι το δικαίωμα ψήφου καθιερώθηκε καθολικά μόλις στις αρχές του 20ου αιώνα. Μέχρι τότε με κριτήριο το τίμημα απέκλειαν από την πολιτεία τους φτωχούς. Και με αγώνες τα λεγόμενα κατώτερα στρώματα κέρδισαν την καθολική ψήφο, ένας άνθρωπος μια ψήφος. Η αριθμητική ισότητα επέτρεψε στους φτωχούς να εισέλθουν στην πολιτεία ως πολίτες και να καταλαμβάνουν και τα διάφορα αξιώματα. Η αριθμητική ισότητα επίσης επιφυλάσσει στον κάθε πολίτη τη ίδια πολιτική δυνατότητα.
Η καθολική ψήφος λοιπόν οδήγησε στην κατάρρευση τη λογική του πολιτικού αποκλεισμού και το ολιγαρχικό τιμηματικό σύστημα.
Η πρόταση του κ. Σιζόπουλου για να τεθεί τίμημα στην εκλογή των «αρχόντων» συνιστά σοβαρή πρόκληση προς τους πολίτες και υπερμεγέθη πολιτική οπισθοδρόμηση. Ουσιαστικά αποτελεί επαναφορά της λογικής του 19ου αιώνα σε μια σαφή προσπάθεια η νομή της εξουσίας να παραμείνει στα χέρια ενός κλειστού κυκλώματος, της λεγόμενης πολιτικής τάξης, της πολιτικής ολιγαρχίας.

Ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Χρ. Στυλιανίδης και η "κομματική δημοκρατία"

Σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος" στις 21/4/2008 ο κ. Στυλιανίδης ανφερόμενος στις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στον εκλογικό νόμο, χρησιμοποίησε και τον όρο "κομματική δημοκρατία".
Τέτοιος όρος δεν υπάρχει. Λογικά εννοώ, γιατί ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Αν η εξουσία ανήκει στα κόμματα, τότε το πολιτικό σύστημα είναι κομματοκρατία και εντάσσεται στα ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα. Αν η εξουσία ανήκει στην κοινωνία η οποία συγκροτείται σε δήμο, τότε είναι δημοκρατία.
Άλλο κομματοκρατία και άλλο δημοκρατία. Η διαφορά των δύο πολιτικών συστημάτων είναι χαώδης.
Φυσικά ο άνθρωπος όταν συγχίζει στο μυαλό του έννοιες επίκτητες, όπως η δημοκρατία, και έννοιες αυτοφυείς , όπως η κομματοκρατία, τότε μπορεί να φτιάχνει ένα πολιτικό κέικ.
Θυμίζουν αυτές οι προσέγγισεις τον περίφημο όρο "έμμεση δημοκρατία". Ό λόγος μπορεί να είναι άμεσος ή έμμεσος. Αλλά έμμεσα ιστορικά φαινόμενα, δηλαδή πολιτικά συστήματα, δεν υπάρχουν!!! Δηλαδή ο λαός είτε κυβερνά είτε δε κυβερνα. Δε γίνεται να είναι ολίγον έγκυος!!!