Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Οι πολλές όψεις του κ. Αβέρωφ Νεοφύτου: ειδικός, καταστροφέας, μοιρολογίστρα, προφήτης και ...σωτήρας



Ο αναπληρωτής Πρόεδρος του ΔΗΣΥ Α. Νεοφύτου ένιωσε την ανάγκη να αρθογραφήσει στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος», σήμερα, 18/12/2011, ημέρα διεξαγωγής των δημοτικών εκλογών.


Το κείμενο του κ. Αβέρωφ είναι ένας θρήνος, ένα μοιρολόι για τις πράξεις του ως πολιτικού προσώπου. Χρησιμοποιώντας συναισθηματικό λόγο και θέλοντας να ακυρώσει τη λογική των πολιτών δηλώνει «δυστυχής» γιατί «συνειδητά» ψήφισε «άδικα μέτρα» για να στείλει « μηνύματα στις Βρυξέλλες». Γιατί θρηνεί λοιπόν αυτός ο άνθρωπος αφού συνειδητά ψήφισε; Αυτό μόνο ψυχολόγος μπορεί να το ερμηνεύσει. Αλλά θρηνεί για τους πάντες:μισθωτούς, άνεργους, μικρομεσαίες επιχειρήσεις!!! Και αφού συνειδητά ψήφισε άδικα μέτρα για να στείλει μήνυμα στις Βρυξέλλες, αφού μεταλλάσσεται στη συνέχεια σε μοιρολογίστρα των θυμάτων που ο ίδιος δημιούργησε με την ψήφο του, τελειώνει με ευχές προφητικές: επαναλαμβάνει τέσσερις φορές «μακάρι να μπορούσα....»!!!


Προσωπικά δεν κατανόησα την ανάγκη του εν λόγω κυρίου να γράψει αυτές τις ασυναρτησίες, όπου αυτο-αναγορεύεται σε ένα τραγικό πρόσωπο: έπαιρνε αποφάσεις σύμφωνες με τη θέλησή του, αλλά αντίθετες με την καρδιά του. Αυτός ο διχασμός, η εσωτερική σύγκρουση θυμίζει αρχαία τραγωδία.


Πραγματικά, το σπαραξάδικο κείμενο του κ. Αβέρωφ Νεοφύτου θα γράψει ιστορία. Ο λαϊκισμός και η υποκρισία στο μεγαλείο της. Οδηγεί χιλιάδες ανθρώπους στην οικονομική καταστροφή – όπως υποστηρίζει - για να στείλει ένα μήνυμα στις Βρυξέλλες!!!


Το μόνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί για να στείλει ο κ. Αβέρωφ το μήνυμά του στις Βρυξέλλες, δεν μπήκε στον κόπο να βγάλει χρήματα και από τη δική του τσέπη. Αν πλήρωνε ο ίδιος και το κόμμα του, το μήνυμα δεν θα πήγαινε; Πόσα εισπράττεις κ. Αβέρωφ εσύ και οι όμοιοί σου από τα χρήματα που δε σας ανήκουν χωρίς να μπορείς να καταθέσεις μια πολιτική πρόταση, πέρα από το να λειτουργείς ως φερέφωνο της διεθνούς οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας; Τελικά ποιον αντιπροσωπεύεις στην Κύπρο; Τα χιλιάδες θύματά σου ή τους διεθνείς πάτρωνές σου; Γιατί δεν αφαίρεσες χρήματα από αυτά που εισπράττουν παράνομα το κόμμα σου και οι σφογγοκωλάριες οργανώσεις από το δημόσιο ταμείο; Τελικά εσύ κ. Αβέρωφ θα πληρώσεις σύμφωνα με τα εισοδήματά σου, όπως ορίζει το σύνταγμα, ή ανέντιμα βγάζεις την ουρά σου απέξω και τα φορτώνεις στους άλλους;


Αν τα λόγια κ. Αβέρωφ αφίστανται των έργων σου, τότε τα λόγια σου μια αποστολή έχουν, τον κάλαθο των αχρήστων.


Γιατί λοιπόν ο κ. Αβέρωφ ένιωσε την ανάγκη να αρθρογραφήσει τόσο συγκινητικά σήμερα στον τύπο;


Πρώτον, είναι βέβαιος ότι απευθύνεται σε ηλίθιους.


Δεύτερον, είναι η μέρα των δημοτικών εκλογών και ελπίζει να υφαρπάξει την ψήφο των δυσαρεστημένων ηλιθίων του.


Υ.Γ. Φανταστήκατε να του πουν του κ. Αβέρωφ να στείλει ένα μήνυμα πιο μακριά –όχι στις Βρυξέλλες – αλλά στις ΗΠΑ; Θα μας μετατρέψει όλους σε δουλοπάροικους για να βγάλει τα έξοδα και θα αυτο-αναγορευτεί σε απόλυτο μονάρχη της Κύπρου!!! Στη συνέχεια θα μας ενοικιάσει με σύμβαση έργου ως μοιρολογίστρες-δημοσίους υπαλλήλους για να θρηνολογούμε για την καταστροφή που μας έφερε. Τρελλοκομείο η Κύπρος!!!


Υ.Γ. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ο κ. Αβέρωφ θέλει να μας σώσει και άλλο, νιώθει ότι είναι η αποστολή του καθαγιασμένη και ο ίδιος αδιαμφισβήτητος σωτήρας. Και επεξεργάζεται και άλλα μέτρα καταστροφικά για τους μισθωτούς, ώστε να μας σώσει στα σίγουρα: Δηλώνει στην εφημερίδα ότι τα μέτρα που ψήφισε συνειδητά και εκ των υστέρων θρηνολογεί «δεν θα είναι αρκετά για να σώσουμε την οικονομία»!!!


Υ.Γ. Υποστηρίζω ότι ο κ. Αβέρωφ δεν έχει συνολική πρόταση για να μας σώσει!!!Λαλεί ότι του λαλούν χωρίς να σκέφτεται μόνος του. Γι αυτό και δεν έχει πρόταση, επειδή ακριβώς δε θέλησε ή δεν μπόρεσε ή δεν του κατέθεσαν απέξω μια συνολική πρόταση. Εγώ όμως έχω και σε καλώ κ. Αβέρωφ σε δημόσιο διάλογο για να αποδείξω ότι δεν έχεις υπόθεση. Αφέντη Αβέρωφ, συγγνώμη για το θράσος μου, αλλά υπόσχομαι ότι δεν θα το ξανακάμω.


ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΕ ΤΟΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΌΠΟ, Ο Κ. ΑΒΕΡΩΦ ΘΑ ΗΤΑΝ ΦΥΛΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΗΛΙΟΣ.

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Οι «καλοί» μας κατακτητές:κόμματα , ΜΜΕ, συντεχνίες...

Η οικονομική κρίση απεκάλυψε το αληθινό πρόσωπο των κομμάτων και των συνδικαλιστών.
Τα  κόμματα ως κατακτητές της κοινωνίας
Και τα μεν κόμματα, ανεξάρτητα από το πολιτικό προϊόν που διακινούν προς άγραν πελατών, έκαναν –όπως ήταν αναμενόμενο – την επιλογή τους. Ομόφωνα αποφάσισαν ότι ανάμεσα στην κοινωνία –την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπούν – και την διεθνή οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, τρέχοντας ταυτίστηκαν με τα συμφέροντα των διεθνών πατρώνων τους. Οι συσχετισμοί δύναμης στην παρούσα περίσταση και το προσωπικό/κομματικό συμφέρον τους ώθησαν στη συγκεκριμένη επιλογή. Έτσι ενεργούσαν πάντοτε. Το πρόβλημα στην Κύπρο αυτή τη στιγμή είναι όχι οικονομικό αλλά πολιτικό: η ολιγαρχική πολιτική τάξη στο σύνολό της στρέφεται εναντίον της κοινωνίας με σκοπό να συνεχίσει να αντλεί ανενόχλητη με τις ευλογίες των διεθνών πατρώνων τους πλούτο ,προνόμια και εξουσία. Είναι τόσο αφελείς μέσα στην απληστία τους που αδυνατούν να αντιληφθούν  ότι ουσιαστικά υπο-χειριάζονται σε τρίτους, οι οποίοι ανά πάσα στιγμή θα τους εξαποστείλουν.
Η ομοφωνία των κομμάτων δεν έχει καμία σχέση με την οικονομική κρίση, αλλά στέλλει το μήνυμα στη λεγόμενη αγορά ότι είναι πειθήνια όργανά της, είναι αποτελεσματικά φερέφωνά της, είναι αποφασισμένα να εκτελούν τις όποιες εντολές της με αντάλλαγμα φυσικά να μην τους εκπαραθυρώσουν.Η οικονομική κρίση θα συνεχιστεί. 
Στην  επιλογή τους αυτή τα κόμματα δεν είχαν καμία δυσκολία. Θεωρούν τους εαυτούς τους ως πολιτικούς κατακτητές της κοινωνίας και αυτή η πρόσληψη της πολιτικής είναι που τους επιτρέπει με τόση ευκολία να στρέφονται ανερυθρίαστα εναντίον της κοινωνίας. Ως πολιτικοί κατακτητές τα κόμματα μπορούν να αποφασίζουν ό,τι τους κατέβει και να το επιβάλλουν στην κοινωνία. Οι ίδιοι θεωρούν ότι η ιδιότητα του κατακτητή της κοινωνίας επιτρέπει στους ίδιους να φορτώνουν τα όποια οικονομικά βάρη στους υπόδουλους κατοίκους του νησιού. Γιατί ο κάθε ηγεμονίσκος πιστεύει ότι ο λαός δεν έχει ούτε βούληση ούτε γνώμη. Επομένως αν οι κομματοκράτορες λειτουργούν ως τοποτηρητές της διεθνούς τάξης στην Κύπρο δεν αφορά το λαό, είναι ζήτημα αποκλειστικά δικό τους, εφόσον οι ίδιοι έχουν το αποκλειστικό προνόμιο να αποφασίζουν για τις τύχες του λαού. Η αναβιώση νεο-σουλτάνων και νεο-ιμπεριαλιστών με το μανδύα του κομματικού εγκάθετου. 
Οι σύντροφοι των κομμάτων: ΜΜΕ
Η εξαπάτηση της κοινωνίας από τα κόμματα δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς τη συνδρομή των συν-κατακτητών της κοινωνίας, των ΜΜΕ. Οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ μαζί με τους ιδιοκτήτες της πολιτικής –τα κόμματα-συνεργάζονται άψογα στη διαμόρφωση της πραγματικότητας που τους συμφέρει. Με τη συνδρομή ειδικών –φερεφώνων τους κινδυνολογούν, καλλιεργούν το φόβο για να υποτάξουν τον «αμαθή» όχλο. Και αφού φτιάξουν το κλίμα, με βάση το φτιαχτό προχωρούν σε αποφάσεις!!!
Οι συνοδοιπόροι των κομμάτων: η συνδικαλιστική γραφειοκρατία
Η ΣΕΚ,η ΠΕΟ και η ΠΑΣΥΔΥ –οι τρεις «μεγάλες» συνδικαλιστικές οργανώσεις –μάτι ανάλογο των «Μεγάλων πλανητικών Δυνάμεων» λειτουργώντας ως συνοδοιπόροι των κατακτητών της κοινωνίας – κομμάτων και ΜΜΕ- και ως επαγγελματίες μοιρολογίστρες εκσφενδονίζουν κάτι άναρθρες κραυγές αναβιώνοντας τον προ-ιστορικό άνθρωπο. Φωνάζουν στα ΜΜΕ, καταγγέλλουν αλλά το πιο σημαντικό, είναι ότι στο τέλος συναινούν «διαφωνώντας» με τους υπόλοιπους κατακτητές.
Αφού τους κατήργησαν τα κόμματα, αποφάσισαν να απεργήσουν για να στείλουν μήνυμα ότι δεν θα ανεχθούν στο μέλλον παρόμοια συμπεριφορά!!!
Το περιπαίξιμο των εργαζομένων από τους εργατοπατέρες είναι η αποθέωση της ευφυούς συμπαιγνίας τους με τους πάτρωνές τους, τα κόμματα. Το ζήτημα δεν είναι τα αντι-λαϊκά μέτρα της κομματικής ολιγαρχίας, αλλά ο παραγκωνισμός των συντεχνιών,λένε. Τέτοιο δούλεμα δεν ξανάγινε. Τα κόμματα αποφασίζουν χωρίς τις συντεχνίες μετά από συνεννόηση με το «αμαρτωλό» κατεστημένο τρίπτυχο – ΠΕΟ, ΣΕΚ, ΠΑΣΥΔΥ- , διευκολύνοντας έτσι την αποδοχή των μέτρων, αφού η τυχόν συμμετοχή των τριών οργανώσεων στο διάλογο για τα μέτρα ουσιαστικά θα καθιστούσε ανέφικτα τα μέτρα. Θα ήταν εκ των πραγμάτων  υποχρεωμένες να αντιδράσουν. Και αφού ουσιαστικά στην πράξη αποδέκτηκαν τον παραγκωνισμό τους με «μοιρολόγια», βγαίνουν με αγωνιστικές κορώνες στους αφελείς εργαζόμενους και στάσεις εργασίας για το αδήλωτο μέλλον!!!
Οι συνδικαλιστές – γραφειοκράτες ουσιαστικά συνήργησαν σε βάρος των μελών τους μαζί με τους κομματικούς πάτρωνές τους. Και δικαιολογημένα, γιατί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στηρίχθηκε όχι σε μια αυτόνομη έκφραση των εργαζομένων, αλλά στην υποταγή και στην εξάρτηση από το κράτος και τα κόμματα. Ή αυτό που σήμερα λέγεται συνδικαλισμός είναι στην πράξη κρατικοδίαιτοι και κομματικοδίαιτοι γραφειοκράτες συμπληρώματα – εξαρτήματα. Ή η επιβίωση των λεγόμενων συνδικαλιστικών οργανώσεων ως γραφειοκρατικών και ιεραρχημένων οργανισμών εξαρτάται πλήρως από το κράτος και τα κόμματα. Τα προνόμια, ο πλούτος και η εξουσία που απολαμβάνουν οι οργανώσεις και οι συνδικαλιστές είναι ανάλογα των κομμάτων και των πολιτικών. Γι αυτό και οι τρεις οργανώσεις-ΠΕΟ,ΣΕΚ,ΠΑΣΥΔΥ- επέλεξαν με εύσχημο τρόπο να ταυτιστούν με τους πάτρωνές τους και να στραφούν εναντίον των μελών τους, κατά ανάλογο τρόπο που τα κόμματα επέλεξαν να να ταυτιστούν με τους διεθνείς πάτρωνές και να στραφούν εναντίον της κοινωνίας.
Η συγχορδία των εξουσιαστών
Η συγχορδία των ολιγαρχικών στην Κύπρο- πολιτικοί και κόμματα, συντεχνίες και συνδικαλιστές, ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και δημοσιογράφοι, ΟΕΒ, ΚΕΒΕ και ΣΙΑ, αυτο-ανακηρυχθέντες οικονομικοί αναλυτές της ολιγαρχικής πραγματικότητας – στέλλουν πράγματι το μήνυμα στους διεθνείς πάτρωνές τους ότι είναι πολύ ικανοί να λάβουν αποτελεσματικά μέτρα εναντίον του όχλου.Με θεατρινισμούς και κενολογίες και άμετρη υποκρισία πραγματικά δίνουν πιστοποιητικά ότι είναι γνήσιοι εξουσιαστές του αμαθούς όχλου. Ο στόχος τους είναι μόνο ένας: τη δική τους παροιμιώδη ανικανότητα να διαχειριστούν τα υλικά αγαθά που ανήκουν σε όλους, τη δική τους αξεπέραστη απληστία να την πληρώσει ο μισθοσύντηρητος, ώστε να συνεχίσουν ανενόχλητοι να απολαμβάνουν ως κατακτητές τα προνόμιά τους.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ
Όλοι οι πολιτικοί να οδηγηθούν ενώπιο δικαστηρίου για πολιτικά εγκλήματα κατά της κοινωνίας. Δεν είναι δυνατόν ο κάθε ανίκανος να διαχειριστεί το δημόσιο πλούτο να παριστάνει και τον εκπρόσωπο της κοινωνίας και , ακόμα περισσότερο, το σωτήρα της.
Οι συνδικαλιστές να παραιτηθούν άμέσως αφού εξώφθαλμα δεν μπορούν να προασπίσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων ή ακόμα γιατί με τη στάση τους συνεργούν σε αποφάσεις που στρέφονται εναντίον των μελών τους.
ΤΟ ΚΕΒΕ και η ΟΕΒ στα πλαίσια της ελευθερης οικονομίας να υποχρεωθούν με νόμο να κάμουν επενδύσεις για να την προασπίσουν!!!!!!!!!!!! (ΧΑ,ΧΑ,ΧΑ)
Στα κυπριακά ΜΜΕ να απαγορευτεί να εκπέμπουν στην Κύπρο!!!
ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΕΙΚΟΝΙΚΟΥΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΙΚΩΝ ΦΕΡΕΦΩΝΩΝ.ΚΑΜΙΑ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ.
ΚΑΜΙΑ ΨΗΦΟΣ ΣΕ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ
Υ.Γ.Οι θεατρινισμοί του Γ.Γ.της ΠΑΣΥΔΥ είναι πρωτόγνωροι: εξαγγέλλει απεργία εναντίον της κυβέρνησης, δραματικά συναντιέται με τον Πρόεδρο, και δραματικά την ακυρώνει!!!Έλεος, έλεος, έλεος. Και υπάρχουν αφελείς που δίνουν πίστη στα λεγόμενα των συνδικαλιστών. Ρε, ξυπνάτε, είναι συμπαίκτες όλοι τους σε βάρος σας. Θα σας ρουφήξουν το αίμα, δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο!
Υ.Γ. Το τρίπτυχο Μωυσέως-Κυρίτσης-Χατζηπέτρου ιεραρχικά επέβαλαν το σενάριό τους σε όλες τις άλλες συνδικαλιστικές οργάνωσεις. Και τους ακολούθησαν όλοι στο όνομα της δήθεν ενότητας του συνδικαλιστικού κινήματος!!!ΖΗΤΩ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ!!!Άχρηστοι, ρε άχρηστοι!!!
Υ.Γ.Μετά τη σοβαρή προσέγγιση του Γ.Γ. της ΠΕΟ ότι κάνει στάση εργασία για το μέλλον, προσωπικά αποφάσισα να γινω ένας πιστός ορθόδοξος χριστιανός για να κερδίσω την επουράνια πολιτεία. Κανεί ρε, δήθεν αριστεροί που νομίζετε ότι ξεχειλίζετε από εξυπνάδα γιατί υπάρχουν πρόβατα που σας πιστεύουν.

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

ΑΝ-οικονόμητες κυπριακές πολιτικές αρλουμπολογίες περί κυριαρχίας, έθνους, δημοκρατίας...

Ο λόγος που αρθρώνουν τα οι πολιτικοί στην Κύπρο με αφορμή την οικονομική κρίση αναδεικνύει το πολιτικό τους μεγαλείο, τη δεινή τους ικανότητα να εκφράζουν κενολογίες στις οποίες αποτυπώνεται βασικά η απουσία κοινής λογικής. Ο παραλογισμός και η βλακεία αποτελούν πλέον βασικά χαρακτηριστικά της πολιτικής πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που εδράζεται στην παντελή ανικανότητα των πολιτικών έστω και στοχειωδώς να προσεγγίσουν τις διαστάσεις των προβλημάτων που ανέδειξε η οικονομική κρίση.

Μερικά δείγματα παραλογισμού ακολουθούν:

Σωτήρες της κυριαρχίας

Ο Πρόεδρος της Βουλής Γ. Ομήρου σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Ο Φιλελεύθερος στις 4/12/2011 υποστηρίζει πως «αν αφήσουμε την οικονομία να διολισθήσει στο μηχανισμό στήριξης δεν θα απολέσουμε απλώς την οικονομική μας κυριαρχία αλλά και την εθνική». Στην ίδια εφημερίδα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στ. Στεφάνου υποστηρίζει πανομοιότυπα πως «η επίτευξη συναίνεσης από μέρους όλων των κομμάτων για το νέο πακέτο μέτρων που έχει εξαγγελθεί, βοηθά στην προώθηση της προοπτικής η Κύπρος να αποφασίζει μόνη της για τις δικές της ανάγκες».

Με τη λήψη μέτρων λοιπόν στοχεύουμε να διαφυλάξουμε την κυριαρχία της Κύπρου, να αποφασίζει μόνη της και όχι κάποιος άλλος γι αυτήν. Φυσικά οι πιο πάνω σκέψεις όντας ελλιπείς είναι και αφελείς. Γιατί αυτό που παραβλέπουν είναι πως παίρνοντας τα συγκεκριμένα μέτρα οι εν λόγω κύριοι εκτελούν εντολές τρίτων. Και πιστεύουν αφελώς πως εκτελώντας τις εντολές της διεθνούς οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας, θα διαφυλάξουν την κυριαρχία της Κύπρου!!! Θα διαφυλάξουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν μόνοι τους με το να εκτελούν στον παρόντα χρόνο αυτά που αποφασίζουν άλλοι!!!

Φυσικά είναι τόσο άχρηστοι που δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι για την κοινωνία δεν έχει καμία σημασία αν τα μέτρα εναντίον της κοινωνίας τα παίρνει η διεθνής ολιγαρχία ή τα τοπικά φερέφωνά της. Γιατί σε κάθε περίπτωση τις ζημιές ή την απώλεια εισοδημάτων θα τις πληρώσουν οι πολλοί. Αν τα μέτρα επιβάλλονται από κάποιον εκτός Κύπρου ή από τοπικά φερέφωνα που υπακούουν στις εντολές τρίτων, δεν αλλάζει κάτι για την κοινωνία.

Ο παραλογισμός τους αναδεικνύεται εναργέστερα, όταν κάποιος αναλογιστεί ότι οι ίδιοι οι πολιτικοί και τα κόμματα είναι που αποφάσισαν να απελευθερώσουν την αγορά από τα κρατικά δεσμά και , επιπλέον, αποφάσισαν ότι το κράτος πρέπει να υπηρετεί τις ανάγκες της αγοράς. Και αφού έγιναν υπηρέτες της διεθνούς οικονοικής ολιγαρχίας, με κάθε σοβαρότητα μιλούν για την ανύπαρκτη κρατική κυριαρχία!!!

Σωτήρες του έθνους

Και επειδή αρθρώνουν λόγο γελοίο και το γνωρίζουν, φροντίζουν να τον συμπληρώνουν – μήπως και κάποιος αντιληφθεί τα βλακώδη τους-με εθνικές κορώνες: «εθνική συνεννόηση», «εθνικός διάλογος», «εθνική συναίνεση», «εθνικό πρόβλημα», «εθνικό συμβούλιο». Την κομματική συναίνεση την μετασχηματίζουν σε εθνική συναίνεση και εθνικό συμφερόν. Πολύ λογικά αφού οι άνθρωποι ζουν στον 19ο αιώνα όπου οι φορείς της κρατικής εξουσίας καπηλεύονταν το έθνος για να διατηρήσουν την εξουσία τους. Δεξιοί και αριστεροί ανταγωνίζονται σε εθνοσωτήριες συνταγές.

Φυσικά, αν καταφέρουν και μας δώσουν έναν ορισμό του έθνους που να ανταποκρίνεται στις κορώνες τους, τότε θα αποδεχτώ τη βασιμότητα της σκέψης τους. Αν με τον όρο έθνος εννοούν την κοινωνία, τότε εφόσον πιστεύουν ότι την εκφράζουν, ας την ρωτήσουν για τα μέτρα που εξαγγέλλουν, ώστε να διαπιστωθεί αν πράγματι οι εθνοσωτήρες εκφράζουν την κοινωνία ή μόνο το σύμφερον το δικό τους, των κομμάτων τους και της οικονομικής ολιγαρχίας.

Σωτήρες της δημοκρατίας

Και αν κάποιο δεν πειστούν από τη σωτηρία του κράτους και του έθνους, πάλι τα ολιγαρχικά κομματόσκυλα έχουν και τρίτη γραμμή άμυνας: τη δημοκρατία!!!

Στους δύσπιστους που αναφωνούν πως οι πολίτες πληρώνουν, αλλά τα κόμματα και οι πολιτικοί συνεχίζουν ανενόχλητοι να καρπώνονται δεκάδες εκατομμυρίων, αυτοί οι δύσπιστοι αυτον’οητα είναι εχθροί της δημοκρατίας!!! Γιατί: Μα «τα κόμματα είναι τα κύτταρα της δημοκρατίας» και η δημοκρατία κατά την ΕΔΕΚ « έχει κόστος»!!!

Καλά, αν ένας βουλευτής αντί να παίρνει 7.500 ευρώ, παίρνει 4.000 ευρώ, πώς θα πληγεί η δημοκρατία;

Αν ο κ. Ομήρου αντί 10 αστυνομικούς φρουρούς, έχει 6, πώς θα πληγεί η δημοκρατία;

Πέρα από το γελοίο της προσέγγισής τους, θεωρούν ότι στο κράτος ανήκει η εξουσία. Όμως την εξουσία του κράτους την καρπώνονται ορισμένες ομάδες πολιτών, που ονομάζονται κόμματα. Και αυτές οι ομάδες/κόμματα είναι τα κύτταρα της δημοκρατιας!!! Ή σχηματικά:κράτος=πολιτικό σύστημα=κομματικό σύστημα=δημοκρατία!!! Αν βρεθεί νοήμων άνθρωπος στον πλανήτη να εξηγήσει λογικά αυτή την εξίσωση, τότε θα αυτο-ανακηρυχθώ βλάκας.

Στην πράξη το τωρινό πολιτικό σύστημα είναι επακριβώς διάδοχο της απόλυτης μοναρχίας όπου ο μονάρχης αναφωνούσε «το κράτος είμαι εγώ».Σε αυτό το διάδοχο ολιγαρχικό σχήμα τα ανιστόρητα κόμματα αναφωνούν: «κράτος είμαστε τα κόμματα». Αυτό συνιστά αποθέωση του ηγεμονισμού και ουδεμία σχέση έχει με το πολίτευμα της δημοκρατίας. Και αγνοούν οι κομματόσκυλοι πως ο μονάρχης αποκεφαλίστηκε αλλά το κράτος έμεινε. Ή εγνοούν πως η ταύτισή τους με το κράτος απλώς θα επιταχύνει το θάνατό τους. Τόσο εξουσιολάγνοι είναι που αναφωνούν: εξουσία ή θάνατος!!!

Η πραγματικότητα

Πέρα από κινδυνολογίες και εθνοσωτήριους λόγους η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική για τα κομματόσκυλα. Το δίλημμα που έχουν είναι πώς θα επιβίωσουν ως τάξη στα πλαίσια της νέας οικονομικής πραγματικότητας. Και επέλεξαν ομόφωνα ότι το κομματικό συμφέρον ταυτίζεται με το συμφέρον της διεθνούς οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας. Θεωρούν ότι στην παρούσα περίσταση και για να συντηρηθούν στην εξουσία και να συνεχίσουν να καρπώνονται πλούτο , προνόμια και εξουσία είναι προς το συμφέρον τους να λειτουργήσουν ως τοποτηρητές των ξένων. Η πρόσδεσή τους στους ξένους πιστεύουν πως θα τους επιτρέψει να βγουν αλώβητα από την κρίση. Φυσικά, αυτή η επιλογή δημιουργεί μια αντίφαση: ταυτιζόμενοι με τους ξένους είναι υποχρεωμένοι να στραφούν εναντίον της κοινωνίας από την οποία αντλούν νομιμοποίηση στην εξουσία. Όμως ποσώς τους ενδιαφέρει αυτό. Απλούστατα γιατί η εξουσία μπορεί να παρθεί και χωρίς νομιμοποίηση από το λαό στα πλαίσια κομματικής συναίνεσης!Ή, οι κομματόσκυλοι ανάμεσα στο λαό και τη διεθνή ολιγαρχία επέλεξαν να υπηρετήσουν τον πιο δυνατό, τη διεθνή ολιγαρχία!!!Εξάλλου, αυτό δεν έκαναν για δεκαετίες;

Με τη συνδρομή των ΜΜΕ και της διεθνούς ολιγαρχίας ελπίζουν ότι θα τα καταφέρουν στηριζόμενοι στην κυρίαρχη αντίληψή τους πως η κοινωνία είναι μια μάζα ηλιθίων.

ΖΗΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ


ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ


ΖΗΤΩ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ


ΖΗΤΩ ΚΑΙ ΤΑ ΚΌΜΜΑΤΑ


ΖΗΤΩ ΚΑΙ Η ΒΛΑΚΕΙΑ

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Ο Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου ως προφήτης του αυτονόητου ή ως αυριανός σωτήρας

Σε μια προ-δημοσίευση συνέντευξής του στην εφημερίδα « Ο Φιλελεύθερος» στις 16 Νοεμβρίου 2011 ο Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας Αθ. Ορφανίδης αρθρώνει λόγο πολιτικό περί της οικονομικής κρίσης στην Κύπρο. Ως καλός «πατερούλης» μας δίνει συμβουλές για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Ο λόγος που αρθρώνει είναι και προφητικός. Προβλέπει το μέλλον με βεβαιότητα. Μόνο που κινδυνολογεί. Και φυσικά ο εν λόγω κύριος δεν μας λέει τίποτε για τις αρμοδιότητές του, τον τραπεζικό τόμεα. Ας παρακολούθησουμε με σοβαρότητα την πορεία της σκέψης του εν λόγω κυρίου.
Ο κ. Ορφανίδης, οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ
Η συνέντευξη του κ. Ορφανίδη εντάσσεται στην ενορχηστρωμένη προσπάθεια των ιδιοκτητών των ΜΜΕ οι οποίοι σε συνεργασία με κάποιους πολιτικούς και κάποιους ειδικούς/οικονομολόγους νυχθημερόν αγωνίζονται να μας πείσουν για το αυτονόητο, ότι υπάρχει κρίση οικονομική ή άλλως πως. Για να μας πείσουν περί του αυτονόητου χρησιμοποιούν ποικίλα μέσα. Βασικά επικεντρώνονται να αναπαράγουν τα λεγόμενα των διεθνών οίκων αξιολόγησης που σε τακτά χρονικά διαστήματα υποβαθμίζουν το επίπεδο της κυπριακής οικονομίας και, έτσι, αυξάνεται το επιτόκιο του δανεισμού. Αυτοί οι οίκοι λειτουργούν ως σύμβουλοι του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Ερώτηση:Αν ο κύριος Ορφανίδης, ο Αβέρωφ και ο Ν. Παπαδόπουλος απλώς θα λειτουργούν ως φερέφωνα των διεθνών οίκων αξιολόγησης, τότε γιατί δεν παραιτούνται όλοι τους και να πάνε στο σπιτάκι του και να φέρουμε εκπροσώπους των διεθνών οίκων να μας συμβουλεύουν και μάλιστα δωρεάν; Αυτό δε θα συμβάλει και στη βελτίωση των δημόσιων οικονομικών με την έννοια ότι, αντί να πληρώνουμε αργόσχολους που δεν μπορούν να παράξουν καμία πρόταση - πολιτική ή οικονομική - , να αντλούμε δωρεάν προτάσεις από τους διεθνείς οίκους;
Αφού ο κ. Ορφανίδης αγωνιά τόσο πολύ μαζί με τον Αβέρωφ και τον Παπαδόπουλο για τα δημόσια οικονομικά, γιατί δεν υιοθετούν την πρότασή μου; Εγώ χρησιμοποίησα το όποιο μυαλό διαθέτω για να περισώσω τα δημόσια οικονομικά.Εσείς έχετε να προτείνετε κάτι άλλο πέρα από το να λειτουργείτε ως δανεισμένα μαγνητόφωνα;
Ο κ. Ορφανίδης ως κινδυνολόγος
Τον κύριο Ορφανίδη ούτε τον γνωρίζω ούτε έχω καμία σχέση μαζί του. Υπολογίζω ότι για να τον διορίσουν διοικητή της κεντρικής τράπεζας, πρέπει να έχει κάμποσους τίτλους. Ή ο άνθρωπος θα πρέπει να κατέχει κάποια επιστημονική γνώση, γνώση που έκριναν κάποιο ότι είναι επαρκής για να του χορηγήσουν τις συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Ένας επιστήμονας και μάλιστα σε τέτοια θέση, λογικά θα ανέμενε κανείς – αν νιώσει ο ίδιος την ανάγκη να μιλήσει – να ενημερώσει την κοινωνία για κάποια θέματα της αρμοδιότητας του ή και με τη χρήση της γνώσης του για γενικότερα θέματα. Ποιος του έδωσε το δικαίωμα του κ. Ορφανίδη να κινδυνολογεί για το μέλλον; Ποιος του έδωσε το δικαίωμα να εκφοβίζει τον κόσμο στη βάση ενός καταστροφολογικού λόγου αναμεμειγμένου με σωτηριακές προσεγγίσεις; Πόσο αυτή η προσέγγιση συνάδει με το λόγο του οποιουδήποτε που έχει την εντύπωση ότι είναι επιστήμονας; Το γεγονός ότι χρησιμοποιεί τον φόβο για το μέλλον είναι απόδειξη ότι δεν μπορεί να επιχειρηματολόγησει επί της πραγματικότητας και αποφάσισε να το παίξει μέντιουμ.
Ερώτηση: Τούτον τον κύριο τον πληρώνουμε για να μας φοβερίζει ή για να μας φωτίζει όντας ειδικός; Αλλά, πώς θα μας φωτίσει, αφού δεν έχει απολύτως καμία πρόταση για την κρίση πέρα από το να παπαγαλίζει τα των διεθνών οίκων;
Η κινδυνολογία ως απάτη
Ο κ. Ορφανίδης, λοιπόν, στη βάση των όσων του λένε οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης τα βλέπει όλα μαύρα: «έρχονται ασήκωτα βάρη», «το τίμημα αύριο θα είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερο», λέει με κάθε σοβαρότητα. «Ασήκωτα βάρη» για ποιούς; Για σένα κύριε Ορφανίδη ή για μένα;
Φαντάζομαι, ότι μιλάς για σένα κύριε Ορφανίδη. Και έχοντας τη γνώση μπορείς να αντιληφθείς καλύτερα τι σε περιμένει, το αβέβαιο οικονομικό σου μέλλον. Και βεβαίως συναισθανόμενος τις πραγματικές διαστάσεις της κρίσης και θέλοντας να τις συνειδητοποιήσουν και οι άλλοι, ήδη έχεις πάρει δραστικά μέτρα: μείωση των απολαβών σου, μηδενικές αυξήσεις και επαναπατρισμός των τυχόν κεφαλίων που έχεις στο εξωτερικό για να ενισχύσεις τη ρευστότητα του τομέα που πρϊστασαι; Ή μήπως αναφέρεσαι στους άλλους και εξαιρείς τον εαυτό σου γιατί είσαι υπεράνω; Αν είναι έτσι, πήγαινε στο καλό και άσε μας να σηκώσουμε τα βάρη μας, αφού πρώτα απαλλαγούμε από το δικό σου ασήκωτο βάρος: πληρώνεσαι για να έχεις το χρόνο να σκέπτεσαι για το κοινό μας καλό και αντί γι αυτό, μας φοβερίζεις και θέλεις να μας φορτώνεις και βάρη για να μην πληρώνεις εσύ το βάρος που δημιούργησες σε μας!!! Περιπαίζει μας κύριε Ορφανίδη;
Ο κ. Ορφανίδης ως εντός και εκτός και επί τα αυτά
Τι δε μας λέει ο κ. Ορφανίδης; Είναι ειδικός επί παντός επιστητού εκτός από τον τομέα της αρμοδιότητάς του, τις τράπεζες.Δεν είναι ο εν λόγω κύριος που εποπτεύει το τραπεζικό σύστημα; Ποιο είναι το πρόβλημα σήμερα που αντιμετωπίζουν οι τράπεζες και ποιος ευθύνεται; Σιωπήηηηηηηη!Θα ξυπνήσει ο κύριος Ορφανίδης! Κύριε Ορφανίδη, σε πληρώνει ο κυπριακός λαός για να εποπτεύεις το τραπεζικό σύστημα. Ενημέρωσε αυτούς που σε πληρώνουν τι γίνεται.Γιατί ακολουθείς την τακτική «πού σου νεύφκω, πού πάεις»; Και μάλιστα αναιδώς μας λέεις ότι απέτυχες παταγωδώς και οφείλει ο κυπριακός λαός να πληρώσει τις ζημιές του τραπεζικού τομέα μέσω του κράτους; Γιατί να μην πληρώσεις εσύ που τα έκαμες μαντάρα και να πληρώσω εγώ; Και μάλιστα να με απειλείς, ότι αν δεν πληρώσω, θα καταστραφώ, αφού εσύ με την άγνοιά σου ή τις παραλείψεις σου ή τις αβλεψίες σου με κατέστρεψες;
Και ο κ. Ορφανίδης ως προφήτης
Η κινδυνολογία είναι δεμένη με την προφητεία, τους μελλοντικούς κινδύνους και φόβους, πραγματικούς ή φανταστικούς. Ο κ. Ορφανίδης είναι βέβαιος ότι το αύριο θα είναι μαύρο και άραχνο. Δε μας λέει κάτι καινούριο ο κ. Ορφανίδης. Αφού ο ίδιος μαζί με τους πολιτικάντηδες το έκαμαν μαύρα, είναι φυσικό να το γνωρίζουν!!! Όμως γιατί δεν αποδείχθηκες προφητικός και όταν επόπτευες τις τράπεζες για να αποφύγουν τις επενδύσεις στα ελληνικά ομόλογα; Δηλαδή, είσαι προφητικός μόνο για τα κακά των κάτω και όχι των πάνω, αφού θεωρείς δεδομένο ότι τα λάθη των πάνω θα τα πληρώσουν άλλοι, οι κάτω; Έτσι προφήτης μπορεί να είναι και ο πλέον αδαής κύριε Ορφανίδη!
Έχεις άποψη για το μέλλον αυτής της κοινωνίας κύριε Ορφανίδη; Διατύπωσέ την να την μάθουμε και αν μας συμφέρει, να την υιοθετήσουμε και να σε κάνουμε και Πρόεδρο της Δημοκρατίας! Είναι και της μόδας οι τεχνοκράτες να διορίζονται ως εντεταλμένοι σωτήρες από τους ξένους! Φυσικά δεν έχεις καμία απολύτως πρόταση, απλώς λέεις αυτά που σου λέουν να πεις.Προφητεύεις το δυσοίωνο μέλλον αλλά αδυνατείς να προφητεύσεις το ευοίωνο μέλλον. Ξέρεις, όπως ο καθένας, τι δεν πρέπει να γίνεται στην παρούσα φάση στην κοινωνία, αλλά δεν ξέρεις τι πρέπει να γίνεται στο μέλλον. Αν έχεις έστω και κάποιες στοιχειώδεις μελλοντολογικές ικανότητες, το σύστημα που εποπτεύεις δεν θα έφτανε εδώ που έφτασε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά υιοθετείς φαίνεται τη θέση του Ν. Παπαδοπούλου πως «ήταν άλλες οι συνθήκες» όταν οι τράπεζες επένδυαν στα ελληνικά ομόλογα. Και τις αυριανές συνθήκες είναι αδύνατο να τις γνωρίζεις, όπως τότε. Άρα, ως προφήτης δεν μετράς καθόλου. Ως κινδυνολόγος του αποτυχημένου πολιτικοοικονομικού κατεστημένου σίγουρα μετρας.
Και η αποθέωση του αμοραλισμού
Το αυτονόητο κύριο ζήτημα της κρίσης είναι ποιος πληρώνει τη ζημιά. Ο κ. Ορφανίδης είναι αφοπλιστικός: «Το πρόβλημα του επιμερισμού του κόστους που μας προβληματίζει σήμερα, ωχριά μπροστά στα ασήκωτα βάρη που θα κληθούμε να πληρώσουμε αύριο, όλοι ανεξαίρετα , αν ολιγωρήσουμε». Τι μας λέει ο άνθρωπο; «Σκάστε και πληρώστε ηλίθιοι. Γιατί αύριο θα πληρώσετε πιο πολλά»!!! Άρα, τώρα πληρώστε οι κάτω, γιατί μελλοντικά υπάρχει ο κίνδυνος να πληρώσουμε όλοι!!! Καλά, πρέπει να σπουδάσεις για να έχεις τέτοιες ολιγαρχικές αντιλήψεις;
Και η αντπάντηση: Αποδέξου κύριε Ορφανίδη σήμερα να δώσει μερικά εκατομμύρια από τα εισοδήματά σου –αν έχεις –και να μειωθούν οι απολαβές σου κατά 80% οι απολαβές σου - αρκούν για να ζήσεις – και σου υπόσχομαι ότι μελλοντικά δε θα σου πάρω άλλα. Δέχεσαι; Αν δεν δεχτείς, τότε σημαίνει ότι ολιγωρείς και στο μέλλον θα χάσεις τα πάντα.Τι λες;
Ο εν λόγω κύριος νομίζει ότι απευθύνεται σε ηλίθιους και ότι ο εγκέφαλός του του αρκεί και περισσεύει για να τον κάμνει και εξαγωγή.Φυσικά, ο εν λόγω κύριος σε μια δημοκρατική πολιτεία θα ήταν φυλακή με δημευμένη όλη την περιουσία του, γιατί με τις ενέργειες ή παραλείψεις έβλαψε την κοινωνία. Και δεν αρκείται στη σιωπή τουλάχιστον, αλλά νιώθει την ανάγκγη δημόσια να μας εκφοβίσει και να μας το παίξει και προφήτης του αυτονόητου, που και ο ίδιος συνέβαλε στη δημιουργία του. Η αποθέωση του αμοραλισμού!!!
Και η ουσία: ο κ. Ορφανίδης ως αυριανός σωτήρας
Πέρα από τις ποικίλες κενολογίες που αραδιάζει ο κ. Ορφανίδης, μας προετοιμάζει και για τον αυριανό του ρόλο: «Αν θέλουμε να κερδίσουμε τη μάχη πρέπει να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων εταίρων μας πρώτα και ύστερα των επενδυτών, στην οικανότητά μας να διαχειρίζομαστε τα του οίκου μας με σύνεση»!!! Εγώ ο αφελής νόμιζα, ότι μια κυβέρνηση θα πρέπει να τυγχάνει της εμπιστοσύνης του λαού! Έλα ντε, έπεσα έξω. Το ζήτημα είναι η κυβέρνηση να έχει την εσπιστοσύνη των ευρωπαίων και των επενδυτών, όχι του λαού. Και ποιος είναι ο πιο κατάλληλος, ο πιο έμπιστός τους; Μα ο κύριος Ορφανίδης ή ο κύριος Σαρρής, όπως στην Ελλάδα ο κ. Παπαδήμος, στην Ιταλία ο κύριος τάδε και πάει λέγοντας. Το ζήτημα στην εποχή μας είναι η διεθνής πολιτική και οικονομική ολιγαρχία ποιον θα διορίσει ως έμπιστό της στα διάφορα κράτη!!!Και αυτό ο κύριος Ορφανίδης το συνδέει με τη σύνεση. Φυσικά δε συνδέεται με καμιά σύνεση αλλά αποκλειστικά με την ολιγαρχία την οποία εκφράζει ο εν λόγω κύριος.
Τελική εισήγηση
Ο κ. Ορφανίδης να πάει σπίτι του μαζί με τους τίτλους του και να διορίσουμε διοικητή της κεντρικής τράπεζας τον καφετζή της γειτονιάς μου. Και να του πούμε πως μπορεί να αποφασίζει ό,τι του καπνίσει. Και να μη σκέπτεται τίποτε, αφού τις ζημιές από τις λανθασμένες αποφάσεις του θα τις πληρώνουμε όλοι μας!!!
Υ.Γ. Ο εκπρόσωπος της διεθνούς ολιγαρχίας στην Κύπρο και αγαπημένος των ιδιοκτητών των ΜΜΕ Αβέρωφ Νεοφύτου αποφάσισε να μας επαναφέρει στον 19ο αιώνα. Τελευταία ανατρέχει σε παραλληλισμούς της οικονομικής κρίσης με «βροχοπνευμονία» και «καρκίνο». Το ζήτημα είναι αν πράγματι καρκίνος είναι η οικονομική κρίση ή μήπως καρκίνος για την κυπριακή κοινωνία είναι αυτοί που τη δημιούργησαν. Και δεδομένου ότι ο κ. Αβέρωφ ομολόγησε δημόσια ότι έχει και ο ίδιος ευθύνη – όπως όλοι οι πολιτικάντηδες- για τη σημερινή κατάσταση των δημόσιων οικονομικών, δεν είναι καλύτερα να πάει στο σπιτάκι του, ώστε η κυπριακή κοινωνία να κατοχυρώσει ότι θα απαλλαγεί από έναν που με τα λάθη του την οδήγησε σε αδιέξοδο; Ή μήπως η ομολογία πως έχει ευθύνη αυτόματα συνιστά και αθώωση, οπότε τώρα μεταλλασόμαστε από καταστροφείς σε σωτήρες;

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Το πόρισμα Πολυβίου,"παίζω και ξεπαίζω" και άλλα τραγελαφικά

Δημοσιοποιήθηκε το πόρισμα Πολυβίου. Όπως ήταν αναμενόμενο ο εν λόγω κύριος απένειμε πολιτικές ευθύνες, τις ποινικές τις ανέλαβε η αστυνομία.

Οι αντιδράσεις της κομματικής ολιγαρχίας είναι εκπληκτικές.

ΤΟ ΑΚΕΛ

Το πιο εκπληκτικό είναι η αμφισβήτηση του πορίσματος από αυτούς που τον διόρισαν και τον πολυδιαφήμιζαν.Αυτό με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην πλήρη κατάρρευση και των θεσμών και των κομμάτων.

Από την άλλη ο Πρόεδρος και το ΑΚΕΛ φωνασκούν ότι ο κ. Πολυβίου ξέφυγε από τους όρους εντολής του και ασχολείται στο πόρισμά του με την εξωτερική πολιτική, με στρατηγική, με κοινωνιολογικές αναλύσειςκλπ..

Αυτή η θέση είναι γελοία. Εφόσον ο κ. Πολυβίου θα απένειμε πολιτικές ευθύνες , είναι δεδομένο ότι θα εξέταζε το γεγονός σε συνάρτηση με τα συστατικά του στοιχεία, δηλαδή τη λήψη της απόφασης και τη διαχείριση του, την εξωτερική πολιτική από την οποία ευθύς εξαρχής ήταν συναρτημένο, την κοινωνία η οποία υποστασιοποιεί το πολιτικό γεγονός και άνευ της οποίας δεν υπάρχει πολιτική.

Η άποψη ότι ο κ. Πολυβίου θα έπρεπε να εξετάσει το πολιτικό γεγονός από νομικής πλευράς είναι αφελής. Γιατί δεν υπάρχει πολιτικό δίκαιο για να προσεγγιστεί νομικά το θέμα.Ή σύμφωνα με αυτή τη λογική δεν έπρεπε να αποδοθούν πολιτικές ευθύνες γιατί δεν υπάρχει δίκαιο. Τότε γιατί το διορίσατε κύριοι τον κ. Πολυβίου; Για να μας περιπαίζετε ομαδικά;

Η τρίτη άποψη που προβάλλει το ΑΚΕΛ και ο Πρόεδρος είναι οι δύσκολες περιστάσεις που περνά ο τόπος που καθιστούν αναγκαία την μη παραίτηση του Προέδρου. Αυτή ηπροσέγγιση είναι «πού σου νέφκω, πού πάεις». Δηλαδή, επικαλείται άλλα γεγονότα , άσχετα με το υπό εξέταση θέμα, για να μην αναλάβει τις πολιτικές του ευθύνες. Τούτο το βιολί που άνθισε τη δεκαετία του 1960, όταν λόγω κρίσιμων «εθνικών προβλημάτων» εγίνονταν εκλογές στη χάση και στη φέξη, λες και οι εκλογές θα τα επιδεινώναν τα προβλήματα, χαρακτηρίζει τον κάθε εξουσιολάγνο. Και δεν έχει καμία λογική βάση.

ΤΑ ΑΛΛΑ ΚΟΜΜΑΤΑ

Συνεχίζουν αμέριμνοι το βιολί της παράιτησης – όχι γιατί είναι πολιτικά ευαίσθητοι –αλλά σαν τα κοράκια να ορμήσουν να υφαρπάξουν τη λατρεμένη τους εξουσία. Αγνοούν ότι πρόβλημα που δημιουργήθηκε αποτυπώνει τη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος.Αγνοούν ότι αυτό που αποζητούν στην τύφλα τους είναι να σημαδέψουν με την παρουσία τους το βούλιαγμα του καραβιού. Κανένα κόμμα δε δίνει απαντήσεις πολιτικές στο συστημικό πρόβλημα. Και με το να φωνασκούν νομίζουν ότι ταυτίζονται με την κοινωνία και θα αντλήσουν κομματική πελατεία.Είναι όμως βαθειά νυκτωμένοι.

Η ΟΥΣΙΑ

Για २.5 χρόνια άφησαν μια βόμβα εκτεθειμένη και περίμεναν να εκραγεί. Αμέριμνοι οι άθλιοι χρησιμοποιούσαν τη βόμβα για να ασκούν – έτσι νόμιζαν –εξωτερική πολιτική. Και όταν εκράγηκε η βόμβα –όντας όλοι ασήμαντα ανθρωπάκια – προσπαθούσαν απεγνωσμένα να φορτώσουν ευθύνες ο ένας στον άλλον ή ο σωζων εαυτόν σωθήτω.Αυτό που έγινε ονομάζεται πολιτικό έγκλημα.

ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ

Νομίζει το ΑΚΕΛ ότι αν παραιτηθεί ο Πρόεδρος θα πληγεί το ίδιο και θα κερδισουν οι άλλοι. Και οι άλλοι επιχαίρονται από τώρα για τα λάφυρα της εξουσίας. Οι άλλοι όμως να είναι σίγουροι θα βιώσουν πολύ χειρότερα απ΄ότι ο κ. Χριστόφιας σήμερα.Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι στην κοινωνία επήλθαν σημαντικές αλλαγές. Η παραίτηση του κ. Χριστόφια σήμερα δεν είναι τιμωρία, αλλά σωτηρία. Στην τύφλα του και αυτός και περιστοιχισμένος από αυλοκόλακες της εξουσίας αδυνατεί να αντιληφθεί το ορθό και για τον ίδιο και για το κόμμα του και για την κοινωνία.

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Το πολιτικό ζήτημα για την κοινωνία είναι ένα: να δημιουργηθεί πολιτικό δίκαιο για τα πολιτικά εγκλήματα,ώστε ο κάθε πολίτης να μπορεί να ελέγχει τους πολιτικούς και οι πολιτικοί να είναι πάντοτε έτοιμοι να λογοδοτούν και να πληρώνουν το τίμημα των λανθασμένων επιλογών τους που βλάπτουν την κοινωνία.

ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΝΑ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ, ΕΝΩ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΥ ΒΛΑΠΤΕΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟΥΣ ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΑΤΙΜΩΡΗΤΟ. ΜΟΝΟ ΣΕ ΔΕΣΠΟΤΙΚΆ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΝ ΤΈΤΟΙΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ.

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Συνδικαλιστική τραγωδία, κομματικός χαβαλές και η επουράνιος πολιτεία ή η υπερρεαλιστική Κύπρος

Κόμμα και συνδικαλισμός
Το συνδικαλιστικό κίνημα στην Κύπρο κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Η κρίση διαμεσολάβησης – αντιπροσώπευσης που μαστίζει τα κόμματα , σταδιακά και σταθερά μεταφέρεται και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η εξέλιξη του συνδικαλιστικού κινήματος είναι αναπόσπαστα δεμένη με την εξέλιξη του κομματικού συστήματος. Τα κόμματα διαμεσολαβούν ανάμεσα στον πολίτη και το κράτος ως ιδιοκτήτη της πολιτικής και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις ανάμεσα στον μισθωτό και τον εργοδότη ως ιδιόκτητη της οικονομίας.
Ο κομματικά εξαρτημένος συνδικαλισμός
Στην Κύπρο ο συνδικαλισμός περιθωριακά ήταν αυτόνομος. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι κατά βάση κομματικά εξαρτημένες. Ή χρησιμοποιούν την κομματική ταυτότητα των μισθωτών για να αντλούν πελατεία στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Και ανεξάρτητα από τις βαθυστόχαστες αναλύσεις επιστημονικές/κοινωνιολογικές/πολιτικές περί πρωτείου της οικονομίας στην εξέλιξη του κόσμου, στην πράξη το πρωτείο ανήκει στην πολιτική. Γι αυτό και η εξάρτηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων από τα κόμματα, γι αυτό και οι μισθωτοί επιλέγουν συνδικαλιστική οργάνωση με πολιτικά και όχι οικονομικά κριτήρια. ‘Η το όποιο οικονομικό σύστημα αποτυπώνεται στο πολιτικό σύστημα ή οι όποιες οικονομικές διεκδικήσεις προβάλλονται στην πολιτική.
Και ξαφνικά η οικονομική κρίση
Η οικονομική κρίση στην Κύπρο ανέδειξε τη γύμνια του εξαρτημένου συνδικαλισμού. Οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα δέχτηκαν από καιρό την επίθεση της ληστρικής ολιγαρχίας του πλούτου με κύριο χαρακτηριστικό την απομείωση των όποιων δικαιωμάτων προστασίας της εργασίας. Τώρα επίθεση δέχονται και οι μισθωτοί του δημοσίου με στόχο να καλύψουν τα ελλείμματα του χρέους, τα οποία δημιούργησαν οι ληστές πολιτικοί με τους ομοϊδεάτες τους ιδιώτες.
Και ξαφνικά συναίνεση
Τα κόμματα λοιπόν, η πολιτική τάξη, αποφασίσαν από κοινού να φορτώσουν τα βάρη του δημόσιου χρέους στους μισθωτούς του δημοσίου. Το συνδικαλιστικό κίνημα επιδεικνύοντας «υπευθυνότητα» συναίνεσε στην αφαίμαξη των μισθωτών του δημοσίου. Όλοι μαζί ως μια γροθιά –ανεξάρτητα από τις κορώνες για λαϊκή κατανάλωση- αποφάσισαν ότι τα ελλείμματα θα τα πληρώσουν οι μισθωτοί.
Ο ΟΕΒ, το ΚΕΒΕ, τα κόμματα, οι συντεχνίες, τα ΜΜΕ συμφωνούν ότι το κόστος της κρίσης θα το πληρώσουν οι μισθωτοί (μόνο ή και οι μισθωτοί). Όλοι αυτοί οι κηφήνες, που το μόνο που έμαθαν στη ζωή τους είναι να ζουν σε βάρος των άλλων, προσπαθούν απεγνωσμένα να διαφυλάξουν τα κεκτημένα τους.
Και απίστευτες πρωτοτυπίες
Μέσα σε αυτή την απίστευτη συναίνεση των χαραμοφάϊδων της Κύπρου, συμβαίνουν και απίστευτες πρωτοτυπίες:
-οι χορτασμένοι πλουτοκράτες , χωρίς ντροπή, κάθε βράδυ στα ΜΜΕ λένε στους μισθωτούς ότι θα πρέπει να πληρώσουν το κόστος της κρίσης που οι ίδιοι δημιούργησαν. Και όντας μη ορθολογιστές και φεουδαρχάνθρωποι, κινδυνολογούν ότι θα πάμε στην κόλαση, δηλαδή ασύστολα επικαλούνται το παράδειγμα της Ελλάδας. Και δεν στοχάζονται οι άθλιοι ότι η φάρα τους ουδόλως διαφέρει από τους ομοϊδέατες τους στην Ελλάδα. Και δεν κοκκινίζουν. Η ανηθικότητα και η ανεντιμότητα σε όλο της το μεγαλείο.
-και επιτίθενται στις συντεχνίες με κάθε σοβαρότητα ωσαν να είναι ξεπερασμένοι θεσμοί. Μπορεί να είναι, όμως αν είναι ξεπερασμένος θεσμός η συντεχνία ως διαμεσολαβητής ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο, τότε εξίσου ξεπερασμένος θεσμός είναι και τα κόμματα ως διαμεσολαβητής ανάμεσα στην κοινωνία και το κράτος. Δηλαδή, προβάλλουν οι πολιτικοί μια θέση που ουσιαστικά τους αυτο-καταργεί!!!Και αυτοί οι άνθρωποι θα πάρουν την κοινωνία μπροστά. Έλεος.
-Και οι εκπαιδευτικές οργανώσεις παίρνουν δυναμικά μέτρα εναντίον των κομμάτων τα οποία ελέγχουν τις οργανώσεις των εκπαιδευτικών. Και λένε ότι κάνουν αγώνες!!! Φυσικά περιπαίζουν τα μέλη τους, γιατί η σύγκρουση αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδικαλιστική αλλά καθαρά πολιτική.Και τα κομματικά φερέφωνα στην εκπαίδευση θα πρέπει να διαλέξουν αν είναι με τα κόμματά τους ή την κοινωνία. Και επειδή δεν το κάνουν, ουσιαστικά ενεργούν όπως την αντιπολίτευση με την έκρηξη στο Μαρί: προσπαθούν να ταυτιστούν με το λαό για να διασώσουν το σύστημα!!! Με τέτοιες αθλιότητες το κατεστημένο προσπαθεί να διασωθεί.(Η ΠΟΕΔ φαίνεται να κατανοεί την πολιτική διάσταση της σύγκρουσης, ενώ η ΟΕΛΜΕΚ βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου).
-Ο ΟΕΒ υποστηρίζει με κάθε σοβαρότητα ότι το περιεχόμενο της κρίσης είναι η σύγκρουση συμφερόντων των μισθωτών του δημοσίου με τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα ή πως υπάρχει εργασιακός εμφύλιος με μεσολαβητή το κεφάλαιο!!! Και επειδή οι μισθωτοί του ιδωτικού τομέα εδώ και καιρό επιστρέφουν σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, γι αυτό και πρέπει όλοι να εξισωθούν ή ζήτω ο μεσαίωνας!!!
-Βαθυστόχαστοι πολιτικάντηδες επικαλούνται τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης ,ώστε να προωθηθούν μέτρα σε βάρος των μισθωτών του δημοσίου. Το ζήτημα είναι όντως σοβαρό για τους πολιτικούς. Γιατί αν θα λειτουργούν ως φερέφωνα των διεθνών οίκων, τότε καλύτερα να πάνε στο σπιτάκι τους και να φέρουμε τους ειδικούς των οίκων να μας λύσουν τα προβλήματά μας. Αν πάλι θεωρούν ότι είναι πολιτικοί, τότε θα πρέπει να μας πουν και την κοινωνία την οποία οραματίζονται. Φυσικά δεν θα μας πουν, γιατί είναι απλώς παπαγαλάκια.
Και το δημοσιονομικό έλλειμμα
Δεν είμαι κρατοκεντριστής. Όμως όταν συζητά κάποιος για τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, πρέπει να το θέτει στις πραγματικές του διαστάσεις.
Το δημόσιοι χρήμα ποιοι το καρπώνονται;
-Ένα μέρος σημαντικό το καρπώνονται οι πολιτικοί και τα κόμματα και οι εξαρτημένες οργανώσεις τους. Κανείς δεν γνωρίζει το ύψος του δημόσιου πλούτου που απορροφούν ούτε και δέχονται να ελεχθούν ή να καταταγούν ως ξεχωριστή κατηγορία.
-Ένα άλλο σημαντικό μέρος το καρπώνονται οι εξαρτημένοι κομματικοί σε οργανισμούς και θεσμούς τοπικής διοίκησης.
-Ένα σημαντικό μέρος το καρπώνονται οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες της «ελεύθερης οικονομίας» από το κράτος, οι οποίοι χωρίς τις κρατικές ενισχύσεις θα «ψοφήσουν».
-Ένα σημαντικό μέρος της συναλλαγής δημόσιου και ιδωτικού τομέα είναι μίζες κάτω από το τραπέζι, τα οποία καταλήγουν στα χέρια ιδιωτών ή κομμάτων ή άλλων συγγενών οργανώσεων.
-Ένα άλλο μέρος του δημόσιου χρήματος πηγαίνει στην ανώτερη δημοσιοϋπαλληλία, η οποία απολαμβάνει σκανδαλωδών προνομίων, όπως και οι πολιτικοί και οι δεκάδες άλλοι εξαρτώμενοι διορισμένοι σε διάφορες δημόσιες θέσεις.
-Ένα σημαντικό μέρος καταλήγει και στους μισθωτούς του δημόσιου τομέα.
-Ένα σημαντικό μέρος επίσης του δημόσιου χρήματος επιστρέφει πίσω στα μέλη της κοινωνίας είτε με τη μορφή υπηρεσιών είτε με την μορφή επιδομάτων.
Το δημόσιο χρήμα αποσπάται είτε από τους πολιτικούς είτε από τους επιχειρηματίες είτε από τους μισθωτούς του δημοσίου είτε επιστρέφεται πίσω στους φορολογούμενους είτε στους κοινωνικά αναξιοπαθούντες.
Ερώτηση: Γιατί το έλλειμμα και το χρέος θα πρέπει να το πληρώσουν οι μισθωτοί του δημοσίου και όσοι λαμβάνουν κοινωνικές παροχές; Ο Νικόλας Παπαδόπουλος αυτονόητα διερωτάται:
«Ποιος άλλος θα το πληρώσει εκτός από τους δημόσιους υπαλλήλους;»
Απάντηση: Πρώτα απ΄ όλα εσύ και οι όμοιοι σου, ύστερα οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και οι φοροφυγάδες και τρίτον οι μισθωτοί του δημοσίου. Η αντιστροφή της σειράς αποδεικνύει ποιοι είναι οι ληστές της κυπριακής κοινωνίας. Και όσοι υιοθετούν το παραμύθι που τους πλασάρουν, απλώς είναι αφελείς ή δεν μπορούν να δουν δυο μέτρα μακριά από τα πόδια τους.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο έχοντας απελευθερωθεί από κάθε κρατικο έλεγχο στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, έχει γίνει πια αρκετά ισχυρό,ώστε να θέτει τους όρους λειτουργίας των κρατών. Στην παρούσα φάση το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο επιδιώκει την απομείωση της δύναμης του κράτους προς ίδιον όφελος και χρησιμοποιεί ως μέσον για επίτευξη των στόχων του τις χρηματοδοτικές ανάγκες των κρατών, χρηματοδοτικές ανάγκες που το ίδιο δημιούργησε προηγουμένως για χάρη της λεγόμενης ανάπτυξης. Έτσι επιτυγχάνει πρώτον να ενισχύσει την πολιτική του δύναμη, δεύτερον να αναλάβει το ίδιο επιπρόσθετες λειτουργίες του κράτους λόγω του επιβαλλόμενου περιορισμού του στα πλαίσια αντιμετώπισης των λεγόμενων διαρθρωτικών προβλημάτων, τρίτον να διατηρήσει την κερδοφορία του με την χρηματοδοτική αξιολόγηση των κρατών και τέταρτον μετατρέπει τη χρηματιστική κρίση σε δημοσιονομική μεταφέροντας τις όποιες ζημιές των τραπεζών στις πλάτες του κράτους. Και το κράτος τις μετα-φορτώνει στις πλάτες των μισθωτών.
Η πολιτική και η οικονομική ολιγαρχία της Κύπρου ως υπάκουος πελάτης τους ουσιαστικά αναπαράγει συνειδητά τα συμφέροντα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, με το οποίο ταυτίζονται πλήρως τα συμφέροντά της. Γι αυτό και με τη χρήση της πολιτικής τους δύναμης αποφάσισαν κυριολεκτικά να ληστέψουν τον κυπριακό λαό προκειμένου να αυτο-συντηρηθούν.
Έτσι ουσιαστικά οι πολίτες σταδιακά θα συνειδητοποιήσουν ότι το κράτος και οι φορείς της εξουσίας είναι απλώς ληστές. Με τη μεθόδευση αυτή όλοι πλέον εργάζονται εναντίον της κρατικής εξουσίας:διεθνής ολιγαρχία, τοπική ολιγαρχία, μισθωτοί-πολίτες.
Σε αυτά τα πλαίσια η πολιτική θα απογυμνωθεί από τα όποια δικαιικα/περιοριστικά όρια και θα προσληφθεί αποκλειστικά ως δύναμη.
Αυτή η λογική θα γεννήσει τους αυριανούς «τυράννους», λαοπρόβλητους ή μη.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
Οι μισθωτοί του δημόσιου και του ιδωτικού τομέα δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση από τα κόμματα/πολιτική ολιγαρχία και το κεφάλαιο/οικονομική ολιγαρχία. Αν δεν κατανοήσουν ποιος είναι ο αντίπαλός τους, θα τους μετατρέψουν σε δουλοπάροικους και θα προσεύχονται νυχθημερόν για μια θέση στην επουράνια πολιτεία του παραδείσου.
Είναι εφικτή αυτή η προοπτική τώρα; Όχι.
Τι απομένει; Η κινηματογραφική ταινία «Ένας δουλοπάροικος στον παράδεισο».
ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΑΗΔΙΑ ΟΙ ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΉ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΙΣ ΖΗΜΙΕΣ ΟΙ ΜΙΣΘΩΤΟΙ.ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΝΤΙΜΟΙ ΚΑΙ ΑΝΗΘΙΚΟΙ.

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Αιωνία μας η μνήμη ή ύμνος στην κυπριακή ολιγαρχική πολιτική τάξη

Ώρά επιτέλους να τελειώνει αυτή η εξευτελιστική παράσταση των Κυπρίων πολιτικάντηδων σε σχέση με την έκρηξη στο Μαρί και τη δολοφονία 13 συμπολιτών μας.
Ώρα να τελειώνει αυτή η παράσταση του κ.Πολυβίου της δήθεν απόδοσης ευθυνών, ώστε δήθεν να γνωρίζουμε τι ακριβώς έγινε. Φυσικά με την έρευνα Πολυβίου θα γίνει το ακριβώς το αντίθετο. Αυτοί που έκαναν το έγκλημα – πολιτικοί και διοικητικοί- γνωρίζουν πολύ καλά τι έγινε. Με την έρευνα απλώς θα φροντίσουν να μην μάθουμε ποτέ και εμείς. Η έρευνα Πολυβίου απλώς λειτούργησε ως μια μέθοδος αξιοποίησης του χρόνου από την κυβερνηση για απάμβλυνση της λαϊκής αντίδρασης. Και ο κ. Πολυβίου ως ένα στυλοβάτης του κατεστημένου λειτούργησε αποτελεσματικά.
Τα κόμματα λειτούργησαν επίσης αποτελεσματικά στην απορρόφηση των αντιδράσεων. Το μεν ΑΚΕΛ επέμενε στις έρευνες, αφού γνώριζε προκαταβολικά ότι ο Πρόεδρος θα βγει αθώος.Δηλαδή, υποστήριζε μια διαδικασία σικέ. Γιατί και πολιτικές ευθύνες να αποδώσει ο Πολυβίου, τίποτε καινούριο δεν θα προστεθεί, αφού ο ίδιος ο Πρόεδρος ήδη ανέλαβε –έστω εμμέσα- την πολιτική ευθύνη ενώπιόν του.Η επίκληση από το ΑΚΕΛ προηγούμενων περιπτώσεων των δεξιών κυβερνήσεων στο παρελθόν, απλώς επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι δε διαφέρει σε τίποτε από τη δεξιά.
Τα άλλα κόμματα – ως γνήσιοι στυλοβάτες του συστήματος-έπαιξαν το ρόλο της μοιρολογίστρας. Θρηνούσαν μαζί με το λαό, έλεγαν αυτά που ήθελε να ακούσει ο λαός, ταυτίστηκαν με το λαό και έτσι απορρόφησαν τις όποιες αντιδράσεις κατά του συστήματος.
Αιωνία μας η μνήμη λοιπόν. Ως την επόμενη δολοφονία, ως την επόμενη κλοπή, ως τον επόμενο ξυλοδαρμό.Τότε, ίσως έχει πολιτικά ωριμάσει πιο πολύ ο λαός και δεν επαναληφθεί η ίδια αθλιότητα. Γιατί οι κοματοκράτορες δεν καταλαβαίνουν τίποτε: εξουσία και ξερό ψωμί!!!
Σίγουρα η δολοφονία στο Μαρί 13 συμπολιτών μας θα γραφτεί στην ιστορία ως αποθέωση του πολιτικού αμοραλισμού των πολιτικάντηδων στην Κύπρο. Αλλά και για ένα άλλο λόγο: η κυπριακή κοινωνία δε θα είναι πια η ίδια με το παρελθόν.
ΖΗΤΩ ΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ, ΖΗΤΩ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΦΕΛΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

"Ήλιος" , "Μαρί" και το αντιδραστικό ΑΚΕΛ

Το ΑΚΕΛ και η κυβέρνηση Χριστόφια, μετά τις πρώτες σπασμωδικές του αντιδράσεις σε σχέση με τη φονική έκρηξη στο Μαρί, άρχισαν να επιχειρηματολογούν υπέρ της μη παραίτησης Χριστόφια. Η γραμμή του κόμματος μεταφέρεται, λες και έχουν όλοι οι ακελικοί μαγνητόφωνο μες στο στόμα τους, πανομοιότυπα: άντληση παραδειγμάτων μη παραίτησης Προέδρων από την παγκόσμια και τοπική ιστορία!!! Το μήνυμα είναι σαφές: αφού κανένας και ποτέ και παντού δεν παραιτήθηκε, γιατί τώρα να παραιτηθεί ο δικός μας;
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της αντιδραστικής λογικής του ΑΚΕΛ είναι και το άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος» (8/8/2011) από το μέλος της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ Ν. Παπαλαζάρου.
Παραλληλισμός με την τραγωδία της «Ηλιος»
Διερωτάται ο κ. Παπαλαζάρου: «Γιατί κ. Αναστασιάδη δεν επιδείξατε την ανάλογη ευαισθησία και δεν ζητήσατε την παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδοπούλου, όταν τον Αύγουστο του 2005 το αεροπλάνο της ΗΛΙΟΣ, που είχε αδειοδοτηθεί και ελεγχόταν από τα αρμόδια όργανα του κράτους, κατέπεσε στην Ελλάδα, σκοπρώντας το θάνατο σε 121 συνανθρώπους μας και ξεκλήρισε ολόκληρες οικογένειες(γονείς και παιδιά);»
Η απορία του κ. Παπαλαζάρου αφορά τη στάση του Προέδρου του ΔΗΣΥ σήμερα και όχι το θάνατο των 121 συνανθρώπων μας. Και χρησιμοποεί την εξής λογική: όπως τότε που πέθαναν 121 άνθρωποι και κανένας δε ζήτησε την παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, έτσι και τώρα που πέθαναν μόνον 13 , πρέπει να βγάλετε όλοι τον σκασμό!!!
Αυτή η θέση στηρίζεται στη δεσποτική λογική ότι ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά την άσκηση των καθηκόντων του μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο συμπολίτες μας, αλλά αυτός είναι ανεύθυνος και απαραβίαστος εσαεί!!! Η αποθέωση του συντηρητισμού και του δεσποτισμού ταυτισμένη με την αυτο-αποκαλούμενη ως αριστερά.
Ποιο είναι το μήνυμα του ΑΚΕΛ προς την κοινωνία; Ο εκάστοτε πρόεδρος της δημοκρατίας – ο εκάστοτε κομματικός εγκάθετος -με τα λάθη ή τις παραλείψεις του μπορεί να σας σκοτώνει, αλλά εσείς δεν έχετε δικαίωμα να ζητάτε να παραιτηθεί!!!
Η απορία του κ. Παπαλαζάρου και οι απορίες του πολίτη
Γιατί λοιπόν τότε ο κ. Αναστασιάδης «έκαμε την πάπια»; Γιατί δεν τον έπαιρνε αλλιώς. Πολιτικές ευθύνες για την αδειοδότηση και τον μη έλεγχο της ΗΛΙΟΣ είχε και ο Υπουργός Συγκοινωνιών και Έργων το 1999 Αβέρωφ Νεοφύτου. Γι αυτό και ο ΔΗΣΥ, όταν ξέσπασε η τραγωδία της ΗΛΙΟΣ, κυριολεκτικά έκρυψε τον πάντοτε λαλίστατο Α. Νεοφύρου και έβαλε το βουλευτή Γιώργο Γεωργίου να φωνάζει χαλαρά στα ΜΜΕ.
Φυσικά αυτές οι μικροκομματικές αηδίες του ΔΗΣΥ είναι γνωστές. Τον πολίτη όμως δεν τον ενδιαφέρουν τα παιγνίδια του ΔΗΣΥ και του κ. Αναστασιάδη. Και αντί ο κ. Παπαλαζάρου να διερωτάται για τον κ. Αναστασιάδη, είναι πιο λογικό να διερωτάται για τη στάση του δικού του κόμματος μπροστά στο θάνατο 121 συνανθρώπων μας. Και αναφέρομαι πάντοτε στις πολιτικές ευθύνες, που ομολογεί ο κ. Παπαλαζάρου ότι υπήρχαν.
Ο ακελικός Κίκης Καζαμίας, Υπουργός Συγκοινωνιών στη κυβέρνηση Τ. Παπαδοπούλου, δήλωνε στον τύπο (5/7/2006) ότι η επιστολή του Βρετανού Συμβούλου με την οποία επισημαίνονταν οι θανάσιμοι κίνδυνοι στην ασφάλεια των πτήσεων «εξ όσων θυμάμαι,δεν έφθασε ενώπιον μου»!!! ‘Η επί το κυπριακώτερον: «εγώ εν τζιαι ήξερα»!!!Όπως σήμερα δηλώνουν οι πολιτικά ανεύθυνοι Γ. Ομήρου και Δ. Χριστόφιας.
Ο διάδοχός του, επίσης ακελικός Χ. Θράσου, πρότυπο πολιτικού αμοραλισμού, αρνήθηκε να αναλάβει οποιεσδήποτε πολιτικές ευθύνες για το θάνατο των 121 με το σκέπτικό ότι παρέλαβε από τον προηγούμενο ακελικό υπουργό «χάος»!!!
Το δε ΑΚΕΛ , τότε συγκυβερνών, έκαμε ότι μπορούσε από το χέρι του, για να πέσει στα μαλακά η υπόθεση των 121 νεκρών. Και σήμερα – 6 χρόνια μετά - οι συγγενείς των νεκρών ζητούν την απόδοση ευθυνών. Αυτό ακριβώς θέλει ο κ. Παπαλαζάρου και για τους 13 νεκρούς στο Μαρί. Οι ανίκανοι Προέδροι να σκοτώνουν τον κόσμο και ο κόσμος να εισπράττει μια έρευνα αθώωσης των ενόχων!!!
Ο θάνατος ως «πρόοδος» και ως «συντήρηση»
Ο κ. Παπαλαζάρου βρίσκει και ταξικά επιχειρήματα για να υπερασπίσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: «Η αλήθεια είναι πως κάποιοι δεν χώνεψαν ποτέ ότι ο ηγέτης του ΑΚΕΛ και το κόμμα της εργατικής τάξης μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες να εκλέξουν Πρόεδρο, ένα γνήσιο τέκνο του ταξικού κινήματος της Κύπρου».
Το γεγονός ότι οι διαφωνούντες με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας θα τον πολεμήσουν, είναι αυτονόητο στα πλαίσια του κομματικού ανταγωνισμού για κατάληψη της εξουσίας. Είναι ο κομματικός ανταγωνισμός που γεννά την αντιπαλότητα και όχι γιατί ο Πρόεδρος είναι γνήσιο τέκνο του ταξικού κινήματος. Τούτο το θέμα όμως ποια σχέση έχει με το θάνατο των 13 στο Μαρί; Τι θέλει να μας πει ο κ. Παπαλαζάρου;
Ότι όταν ένας Πρόεδρος έχει εργατική προέλευση, δικαιούται να σκοτώνει «με πολιτικό τον τρόπο» συμπολίτες μας και πρέπει να σιωπούμε γιατί ο θάνατος προήλθε από ένα ταξικό Πρόεδρο; Δηλαδή, όταν σκοτώνει πολίτες ένας κεφαλαιοκράτης Πρόεδρος τότε να φωνάζουμε και όταν σκοτώνει ένας εργατικής προέλευσης Πρόεδρος να σιωπούμε; Έχει οποιαδήποτε λογική βάση αυτή προσέγγιση;
Φυσικά ο κ. Παπαλαζάρου εννοεί ότι ο όχλος πρέπει πάντα να σιωπά είτε τον σκοτώνουν κεφαλαιοκράτες είτε ταξικοί. Και ακριβώς αυτή η προσέγγιση δείχνει τον αντιδραστικό χαρακτήρα του ΑΚΕΛ εφόσον στο ζήτημα της εξουσίας δε διαφωνεί σε τίποτε απολύτως από την αντιδραστική ή κεφαλαιοκρατική δεξιά και η κύρια έγνοια του είναι να καρπώνεται πλούτο, προνόμια και εξουσία σε βάρος της κοινωνίας.
Και υπερασπιστής του αστικού κράτους
Ο κ. Παπαλαζάρου προκειμένου να υπερασπιστεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας επικαλείται και «τους νόμους και τους θεσμούς του κράτους». Αυτούς τους νόμους τους έφτιαξαν οι αστοτσιφλικάδες σε συνεργασία με τους Άγγλους αποικιοκράτες για να καταδυναστεύουν το λαό και να τον λεηλατούν ξεδιάντροπα. Γιατί δεν τους αλλάζετε τους νόμους περί πολιτικής ευθύνης κ. Παπαλαζάρου; Δε λέω να κρεμίσετε το κράτος των αστών, απλώς να το βελτιώσετε κάπως για να μην μας σκοτώνουν οι αστοί ή και να μας κλέφτουν ατιμώρητα. Γιατί δεν το κάμνετε; Γιατί. όπως οι κεφαλαιοκράτες, θέλετε και εσεις, οι «προοδευτικοί», να μας σκοτώνετε και να μας κλέπτετε ατιμώρητα;
ΚΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ!!!
Η ουσία είναι πως το ΑΚΕΛ και τα άλλα κόμματα σε πλήρη αρμονία με την οικονομική ολιγαρχία άρχισαν να μιλούν για την ανάγκη σωτηρίας της Κύπρου. Δεν θα επικεντρωθώ στο αυτονόητο ερώτημα: Από ποιον θα μας σώσουν;
Η ουσία είναι πως η προβολή και η επιβολή ενός σωτηριακού λόγου είναι μια μη ορθολογιστική προσέγγιση της πραγματικότητας και προσφέρει το έδαφος για την εκκόλαψη εθνο-σωτήρων. Στην πράξη αυτό σημαίνει επίθεση στα κατώτερα στρώματα. Και η άρθρωση σωτηριακού λόγου εκ μέρους του ΑΚΕΛ είναι μια άλλη απόδειξη του αντιδραστικού του χαρακτήρα.
ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΚΕΛ
Σε τρεις μήνες «τραβάτε» μας ακόμα μια καταστροφή, ώστε να μπορέσετε να μας σώ σετε για άλλη μια φορά। Ή σύντροφοι, έχετε χάσει πλήρως την επαφή σας με την κοινωνική πραγματικότητα.

ΚΥΠΡΙΑΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ
Η βουλή κατέληξε σε πόρισμα για την τραγωδία στο Μαρί. Το πόρισμα περιέχει τα αυτονόητα:όλοι φταίνε εκτός φυσικά από τους βουλευτές. Τώρα μην ρωτήσετε ποιος έχει αρμοδιότητα να ελέγχει την κυβέρνηση.Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν αντιληφθεί ότι στις έντεκα Ιουλίου αυτό που κατέρρευσε είναι το πολιτικό σύστημα και ο κρατικός μηχανισμός μαζί। Και προσπαθούν φωνασκώντας να σώσουν το τομάρι τους!Τελείως ξεδιάντροπα!Σπίτι σας άχρηστοι πολιτικάντηδες.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Η πολιτική ευθύνη του Προέδρου της Δημοκρατίας, το σύνταγμα, ο Γ. Εισαγγελέας και η απάτη

ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Το άρθρο 45 του συντάγματος ορίζει τα εξής:
1.Ο Πρόεδρος ή ο Αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας δεν υπόκειται εις οιανδήποτε ποινικήν δίωξιν διαρκούσης της θητείας αυτού, ειμή μόνο ως εν τω παρόντι άρθρω ορίζεται.
2. Ο Πρόεδρος ...της Δημοκρατίας δύναται να διωχθή επί εσχάτη προδοσία.
3. Ο Πρόεδρος... της Δημοκρατίας δύναται να διωχθή ποινικώς δι οιονδήποτε αδίκημα ατιμωτικόν ή ηθικής αισχρότητος.
5.Τηρουμένων των διατάξεων της δευτέρας και τρίτης παραγράφου του παρόντος άρθρου ο Πρόεδρος...δεν διώκεται δι οιονδήποτε αδίκημα τελεσθέν υπ΄ αυτού εν τη ασκήσει του λειτουργήματός του, πλην όμως δύναται να διωχθή μετά την λήξιν της θητείας αυτού δι οιονδήποτε έτερον αδίκημα τελεσθέν κατά τη διάρκεια αυτής.
6.Ο Πρόεδρος...δεν δύναται να εναχθή δι οιανδήποτε πράξιν ή παράλειψιν αυτού εν τη εκτελέσει του λειτουργήματός του.Ουδέν όμως των εν τη παρούση παραγράφω οριζομένων δύναται να ερμηνευθή ως απσοτερούν καθ΄ οιονδήποτε τρόπον οιονδήποτε πρόσωπον του δικαιώματος εναγωγής της Δημοκρατίας ως ο νόμος προβλέπει.
Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ
Σε συνέντευξή του ο Γενικός Εισαγγελέας στην εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος» στις 17/7/2011είπε και τα εξής:
«Ερώτηση: Είπατε ότι άσυλο έχουν μόνο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και όχι οι Υπουργοί. Εάν οι ευθύνες αγγίζουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τι θα γίνει;
Απάντηση: Κάνεις αίτηση στο Ανώτατο Δικαστήριο για άρση της ασυλίας».
Η ερώτηση του δημοσιογράφου ήταν αφελής. Θα μπορούσε να ρωτήσει: «Ποιες ευθύνες είναι δυνατόν με βάση την υφιστάμενη νομοθεσία είναι δυνατον να αποδώσετε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στα πλαίσια της έρευνάς σας;»
Τότε, η απάντηση θα ήταν ΚΑΜΙΑ.
Η ΑΠΑΤΗ
Φυσικά ο Γ. Εισαγγελέας λαϊκίζει ασύστολα.Γιατί με βάση το σύνταγμα δεν μπορεί να αποδώσει ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΥΘΥΝΗ στον Πρόεδρο. Και όταν αναφέρεται πως θα απευθυνθεί στο Ανωτατο Δικαστήριο για άρση της ασυλίας, ας μας πει σε ποιο άρθρο του συντάγματος στηρίζεται.Γιατί στην περίπτωση της δολοφονίας των 13 στο Μαρί δεν έχουμε ούτε εσχάτη προδοσία ούτε ατιμωτικόν ούτε ηθικής αισχρότητας αδίκημα. Είναι πολιτικό έγκλημα που προκύπτει από την άσκηση των καθηκόντων του Προέδρου της Δημοκρατίας και για τα οποία το σύνταγμα ρητώς ορίζει ότι δεν διώκεται. Από πολιτική άποψη το αξίωμα του Προέδρου είναι υπεράνω του νόμου, ανεύθυνος και απαραβίαστος.
Από την άλλη, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν δεσμεύεται ότι θα αποδοθούν ευθύνες και στο υψηλότερο επίπεδο, και αυτός περιπαίζει μας. Γιατί γνωρίιζει πολύ καλά ότι με βάση την υφιστάμενη νομοθεσία και διαδικασία, προκαταβολικά είναι αθώος. Άρα, είναι αδύνατο να αποδοθούν πολιτικές ευθύνες στον Πρόεδρο ή ποινικές.
Η διαδικασία έρευνας είναι απλώς μια διαδικασία εξαπάτησης της κοινωνίας. Είναι η συνήθης τακτική που ακολουθεί το άθλιο πολιτικό κατετσημένο της Κύπρου για να αυτοαθωώνεται.. Έτσι και τώρα.
Αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν ειλικρινής, θα έπρεπε να στείλει ο ίδιος τροποποίηση των εδαφίωνν 5 και 6 του άρθρου 45 του συντάγματος στη Βουλή, ώστε να παρέχεται η δυνατότητα να διώκεται για τα τυχόν πολιτικά του εγκλήματα.
ΤΟ ΓΕΛΟΙΟ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΣ
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Γ. Εισαγγελέας τι μας λένε;
Ο εκλεγμένος ανώτατος άρχοντας του τόπου διόρισε ένα υπάλληλό του να του αποδώσει ευθύνες!!!Έλεος , κύριοι, μην αυτο-εξευτελίζεστε.
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΌΒΛΗΜΑ
Το πρόβλημα της μη απόδοσης πολιτικών ευθυνών είναι άμεσα συνυφασμένο με τον αποκλεισμό της κοινωνίας από το πολιτικό σύστημα. Γιατί οι πολιτικοί μπορεί να είναι υπόλογοι μόνο απέναντι σε αυτούς που εκπροσωπούν, δηλαδή τους πολίτες.
Όμως, εάν εμένα οι πολιτικοί αξιωματούχοι του κράτους με τις ενέργειες ή παραλείψεις του με εμπαίζουν, με κλέπτουν ή και με σκοτώνουν, δεν μπορώ να κάνω τίποτε απολύτως, Μόνο να φωνάζω και να διαδηλώνω. Ή να κινηθώ εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας, οπόταν θα κληθεί το κοινωνικό σύσνολο να πληρώσει για τα εγκλήματα των πολιτικών!!!
ΚΑΙ Η ΒΟΥΛΗ «ΒΟΛΕΥΕΤΑΙ»
Στο παρόν σύστημα η κοινωνία δεν μπορεί να ελέγξει την κυβέρνηση. Πολιτικό έλεγχο στην κυβέρνηση μπορεί να ασκήσει μόνο η Βουλή. Οι κύριοι εκεί προσποιούνται ότι δε συμβαίνει τίποτε. Η μεγαλύτερη τραγωδία του τόπου είναι πως ολόκληρο το πολιτικό και διοικητικό σύστημα, στάθηκε αδύνατο να αποτρέψουν το θάνατο 13 συμπολιτών μας και καθόλου δεν προβληματίζονται. Και φυσικά καμία πρόταση για να βελτιωθούν τα πράγματα.Οπόταν, περιμένουμε το επόμενο πολιτικό έγκλημα για να ξαναβγούμε στους δρόμους, για να γίνει πάλι μια άλλη ερευνητική επιτροπή, για να...

Υ.Γ.Η παραίτηση δε συνιστά απόδοση πολιτικής ευθύνης. Απόδοση πολιτικής ευθυνης σημαίνει κύρωση/τιμωρία και απαιτείται και δίκαιο και δικαιοδοτικό όργανο το οποίο θα απονέμει την πολιτική ευθύνη. Όμως οι πολιτικοί στην Κύπρο θεωρούν ότι είναι σωστό την πολιτική ευθύνη να την αναλαμβάνουν μόνοι τους!!!Και να παραιτούνται με δική τους πρωτοβουλία και τις ζημιές από τα εγκλήματά τους να τις πληρώνουμε όλοι μαζί!!!

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Νεκρολογίες εναντίον νεκρού πολιτικού λόγου ή η διάσταση κοινωνίας και κομμάτων στην Κύπρο

Τα κόμματα, η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ με αφορμή τη δολοφονία 13 συμπολιτών μας έστησαν ένα σκηνικό αηδιαστικό. Οι τρεις φορείς – κατακτητές της κυπριακής κοινωνίας συνεχίζουν να παίζουν το πιο ανέντιμο και ανήθικο παιγνίδι σε βάρος των πολιτών.
Σύγκρουση των ολιγαρχικών
Τα κόμματα σε συνεργασία με τα ΜΜΕ, με αφορμή τη δολοφονία των 13, έστησαν ένα παιγνίδι ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με στόχο το μοναδικό λόγο ύπαρξής τους:ποιος θα νέμεται την εξουσία.
Το ΑΚΕΛ παρουσιάζεται δέσμιο της βλακώδους και αντι-συνταγματικής επιλογής του να αυτο-αναγορευτεί σε κυβερνών κόμμα. Έτσι ταυτίζει την τύχη του με το μέλλον της κυβέρνησης, κάτι που επέβαλε στο κόμμα ο κ. Χριστόφιας.
Τα άλλα κόμματα άρπαξαν την ευκαιρία να λαϊκίσουν σε βάρος της κυβέρνησης με την ελπίδα ότι θα είναι οι μελλοντικοί κάτοχοι της εξουσίας. Ή η διαμάχη των νεκρολάγνων πολιτικών είναι η μεν κυβέρνηση -ΑΚΕΛ να περιορίσουν τη ζημιά που προκαλούν οι νεκροί , της δε αντιπολίτευσης είναι να προσπορτιστεί όφελος από τους νεκρούς.
Ένας Πρόεδρος εκτός τόπου και χρόνου
Το διάγγελμα του Προέδρου είναι απόδειξη του αδιεξόδου της κυβέρνησης. Δεν είπε τίποτε καινούριο. Αντίθετα, ακολουθώντας τη γνωστή τακτική προσπάθησε ο Πρόεδρος να πείσει ο Πρόεδρος το λαό ότι κινδυνεύει η δημοκρατία με ανούσιες συγκρίσεις με το 1974!!! Φαίνεται ότι ο Πρόεδρος έχει μανία να θέλει να αναδεικνύεται σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων, όταν και εξώφθαλμα είναι ουραγός.
Από την άλλη, ανέδειξε ο Πρόεδρος ότι και ο ίδιος και το κόμμα του είναι κατεξοχήν φορείς της συντήρησης και της αντίδρασης στην Κύπρο. Γιατί το ουσιαστικό κάλεσμά του ήταν προς τα άλλα κόμματα να συνεργαστούν μαζί του εναντίον του κινδύνου που ονομάζεται λαός. Αντί, ο προοδευτικός κύριος Χριστόφιας να αρπάξει την ευκαιρία και να ταυτιστεί με το λαό σε όλα, επέλεξε για χάρη της καρέκλας, να ζητήσει τη συνδρομή του κατεστημένου εναντίον της κοινωνίας!!! Αντί ο κύριος Χριστόφιας να αξιοποιήσει την αντίδραση του λαού εναντίον του αστικού κράτους, επέλεξε να το προασπιστεί!!! Φυσικά, μπορεί το ΑΚΕΛ να νιώθει μια πίκρα, γιατί για χρόνια πρόσφερε -περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κόμμα- νομιμοποιήση στο παρόν τρισάθλιο πολιτικό συστημα, και τώρα που ήλθε η στιγμή να καρπωθούν και οι ίδιοι κάποια ωφελήματα με την κατάληψη της εξουσίας, βλέπουν όλα γύρω τους να γκρεμίζονται. Αυτό φυσικά αφορά το ΑΚΕΛ, δεν αφορά την κοινωνία.
Οι αερολογίες των αντι-πολιτευομένων
Τα αντι-πολιτευόμενα κόμμματα πήραν χρόνο στα ΜΜΕ και μαζεύονται νυχθημερόν στα ΜΜΕ και θρηνούν τους αδικοχαμένους και ζητούν την απόδοση ευθυνών!!! Όταν μιλούν για απόδοση ευθυνών εννοούν μόνο ένα, να παραιτηθεί ο Χριστόφιας για να αναλάβουν οι ίδιοι. Ουδόλως τους ενδιαφέρει η τιμωρία των ενόχων, γιατί και οι ίδιοι, όπως και ο κ. Χριστόφιας απολαμβάνουν της περιβόητης ασυλίας.
Όταν λοιπόν το ΑΚΕΛ τους κατηγορεί ότι λαϊκίζουν σε μεγάλο βαθμό έχει δίκιο. Όμως δεν είναι αρκετό αυτό.Η στάση του ΑΚΕΛ τους διευκολύνει να λαϊκίζουν.
Από την άλλη τα αντι-πολιτευόμενα κόμματα που τώρα θρηνούν νυχθημερόν το χαμό των 13 συμπολιτών μας, γνώριζαν και αποδείκτηκαν ανίκανοι να ασκήσουν αποτελεσματικό έλγχο στην κυβέρνηση. Αν το μισό χρόνο από όσο διαθέτουν τώρα για θρηνωδίες, τον διέθεταν προηγουμένως για κοινοβουλευτικό έλεγχο, ίσως κάτι να περισωζόταν.Γι αυτό και οι πιο πολλοί πολίτες δεν τους παίρνουν στα σοβαρά, όσο και αν κλαψουρίζουν ή πομπω
δώς απαιτούν την απόδοση ευθυνών.
Στην περίπτωση της δολοφονίας των 13 το πολιτικό σύστημα αποδείχτηκε χρεοκοπημένο τόσο στο επίπεδο της εκτελεστικής όσο και της νομοθετικής εξουσίας.
ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Σε αυτό το άθλιο σκηνικό , η κοινωνία επικεντρώνεται σε κάτι άλλο: όχι απόδοση ευθυνών γενικά και αόριστα, όχι παραιτήσεις για ανάληψη ευθυνών, αλλά τιμωρία των ενόχων.
Στο σημείο αυτό δημιουργείται ένα πολιτικό πρόβλημα. Πρώτον, κανένας Υπουργός από ιδρύσεως Κυπριακής Δημοκρατίας δεν οδηγήθηκε σε δικαστήριο και να τιμωρηθεί για τις πολιτικές του αποφάσεις, έστω και αν προκλήθηκε βλάβη στην κοινωνία. Δεύτερον, ο Πρόεδρος και οι βουλευτές απολαμβάνουν «ασυλίας», είναι υπεράνω του νόμου και σε καμία περίπτωση δεν διώκονται αν οι πολιτικές τους επιλογές έβλαψαν την κοινωνία.
Παράλληλα, η κοινωνία ξανα-ανακαλύπτει το όλον, δηλαδή το άτομο επανεντάσσει τον εαυτό του στο εξελεκτικό γίγνεσθαι ως μέλος της κοινωνίας.Ή ο επιμέρους κομματικός πατριωτισμός εξασθενεί υπέρ ενός πολιτικού πατριωτισμού με άξ
ονα τη βούληση της κοινωνίας και το κοινό καλό.
Παράλληλα, εγκαθιστά στα πλαίσια των διαδηλωσέων δημοκρατικές διαδικασίες.Οι πολίτες ανακαλύπτουν ξανά τη δημοκρατία και εντάσσουν τους εαυτούς τους ως μόριον εντός του όλου, της πολιτικής κοινωνίας.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Η σύγκρουση στο παρόν αφορά από τη μια ένα μέρος της κοινωνίας που διαδηλώνει στους δρόμους και απαιτεί τιμωρία και από την άλλη την κομματική ολιγαρχία που συγκρούεται για τη νομή της εξουσίας. Είναι μια διπλή σύγκρουση.
Στο βαθμό που οι διαδηλώσεις θα συνεχιστούν και θα αποκτήσουν αυξημένη συμμμετοχή – η κοινωνία ως δύναμη- αναπόφευκτα όλα τα κόμματα θα αναγκαστούν να συνεργαστούν για να περισώσουν τα κεκτημένα τους.Θα χρησιμοποίησουν την ανάγκη της «ειρήνης, της τάξης και της ασφάλειας», τα οικονομικά προβλήματα, το κυπριακό σε επίπεδο ρητορείας. Σε επίπεδο πράξης θα χρησιμοποιήσουν τη δύναμη του κράτους εναντίον της δύναμης των πολιτών. Κάποιες προβοκάτσιες είναι αναγκαίες δεδομένου ότι οι διαδηλώσεις είναι ειρηνικές.
Ανεξάρτητα από την επιτυχία ή όχι των διεκδικήσεων των διαδηλωτών, η κοινωνία εισέρχεται σε μια νέα περίοδο συνειδητοποίησης, που αναπόδραστα- «ακαταμάχητα» - θα αλλάξει το πολιτικό σύστημα.
ΠΡΟΣ ΑΘΛΙΟΥΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥΣ
Το πρόβλημα που δημιούργηθηκε είναι πολιτικό, συνιστά μια σύγκρουση ανάμεσα στην κοινωνία και τα κόμματα ως φορείς της εξουσίας. Είναι και προς το συμφέρον σας να προσαρμοστείτε τώρα στις απαιτήσεις της κοινωνίας με αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, που θα στρέφονται μάλιστα εναντίον σας, τώρα. Είναι τραγικό για σας κάτι τετοιο, το ξέρω, η εξουσία είναι ο έρωτάς σας. Όμως αν δεν το πράξετε τώρα, τότε το πολιτικό σας μέλλον θα είναι τρισχειρότερο με δικής σας αποκλειστικά ευθύνη. Γιατί , όταν θα έπρεπε να συλλάβετε τα μηνύματα, αδυνατούσατε. Και αντί να ταυτιστείτε με την κοινωνία – που είναι και ο μοναδικός λόγος της ύπαρξης σας–επιλέξατε να την αγνοήσετε ή και αν στραφείτε εναντίον της. Έχετε την ευκαιρία να υλοποιήσετε τώρα ανώδυνα όλες τις απαιτήσεις της κοινωνίας.Τώρα.
Διαφορετικά, θα βιώσετε τον εφιάλτη ενός προαναγγελθέντος πολιτικού θανάτου, πολύ χειρότερου και πιο επώδυνου και από τον προαναγγελθέντα θάνατο των 13. Ή οι νεκρολογίες μπροστά στα άψυχα σώματα των 13, θα διαλύσουν τον νεκρό πολιτικό λόγο. Έχετε γνώση τώρα: η έκρηξη στη ναυτική βάση στο Βασιλικό ήταν αναπόδραστη, αφέθηκε να γίνει αναπόδραστη. Φανταστείτε μόνο την έκρηξη σε μια κοινωνία ποιους θα συμπαρασύρει στο πέρασμά της. Γι αυτό σας λέω, ξυπνήστε τώρα, υποκύψετε στις απαιτήσεις της κοινωνίας.Τουλάχιστον έτσι θα εξασφαλίσετε ακόμα λίγο καιρό το πολιτικό μέλλον σας, «ίσια με πάρατζι» που λέμε στα κυπριακά.
ΖΗΤΩ Η ΕΧΕΦΡΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ
(για να δείτε πόσο πολύ σας σκέφτομαι και σας αγαπώ, σας δίνω και προτάσεις διεξόδου, ρε άθλιοι ολιγάρχες)

Υ.Γ. Ένας ακελικός διερωτήθηκε: "Καλά, θα πήγαινε ο Πρόεδρος να καθαρίσει το χόρτο στο στρατόπεδο;" Η απάντηση είναι όχι.Αλλά αν έχει ένα διοικητικό μηχανισμό και δεν μπορεί να τον λειτουργήσει αποτελεσματικά, τότε - ναι - την πολιτική ευθύνη να καθαρίσει το χορτάρι την έχει ο ίδιος.

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Το πολιτικό έγκλημα στην Κύπρο και τα αβάσταχτα δάκρυα της υποκρισίας

ΟΙ 121 ΝΕΚΡΟΙ ΤΗΣ «ΗΛΙΟΣ»
Όταν στις 14 Αυγούστου 2005 κατέπεσε το αεροπλάνο της «ΗΛΙΟΣ» και χάθηκαν τελείως άδικα 121 άνθρωποι, ελάχιστοι συγκινήθηκαν. Χάθηκαν 121 άνθρωποι.
Οι πολιτικοί και τότε έδειξαν εγκληματική αμέλεια. Η κυβέρνηση Κληρίδη φιλελευθεροποίησε τις αεροπορικές συγκοινωνίες, αλλά το Τμήμα Πολιτικής Αεροπορίας ήταν ανεπαρκές για έλεγχο της εταιρείας με αποτέλεσμα να τίθεται συνεχώς σε κίνδυνο η ασφάλεια όσων ταξίδευαν με τη συγκεκριμένη εταιρεία.
Ποιος είχε την πολιτική ευθύνη για αυτή την εξώφθαλμή έλελιψη που στοίχισε τη ζωή σε 121 ανθρώπους; Φυσικά, ο Υπουργός Συγκοινωνιών ο τότε – ο κ. Θράσου- αλλά και οι προκάτοχοί του – Κ. Καζαμίας και Αβέρωφ Νεοφύτου. Αυτοί έπρεπε να κατοχυρώσουν την ασφάλεια των ανθρώπων, αλλά ύπνωτταν.
Κανένας πολιτικός τότε δεν παραιτήθηκε , κανένας φυσικά δεν τιμωρήθηκε. Διόρισαν μια ερευνητική επιτροπή και κουκούλωσαν τα πάντα.
ΟΙ 12 ΝΕΚΡΟΙ ΣΤΟ ΜΑΡΙ
Αν διαβάσεις τον τύπο της εποχής, οι πολιτικοί λες και έχουν μαγνητόφωνο μέσα στο στόμα τους: «τα ίδια Παντελάκι μου, τα ίδια Παντελή μου». Ύφος θλίψης για το δυσάρεστο γεγονός, έκφραση αποφασιστικότητας «να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση». Τότε το πρόβλημα ήταν να ξεφορτωθούν ανώδυνα τους 121 νεκρούς. Σήμερα το πολιτικό πρόβλημα είναι επίσης πως να ξεφορτωθούν τους 12 νεκρούς.
Η ΕΡΕΥΝΑ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΑΤΗ
Όποτε ξεσπάσει ένα σκάνδαλο ή συμβεί ένα δυσάρεστο γεγονός, οι φορείς της εξουσίας έχουν έτοιμη τη συνταγή: ερευνητική επιτροπή. Η ερευνητική επιτροπή που διορίζεται είναι το μέσον με το οποίο ο φορέας της εξουσίας κερδίζει χρόνο μέχρι να ξεχαστεί το θέμα.Παράλληλα, είναι το μέσον με το οποίο ο φορέας της εξουσίας δημιουργεί την αλήθεια που θα πλασάρει στον «όχλο». Γιατί την αλήθεια τη γνωρίζει πολύ καλά ο πολιτικός, απλώς με την επιτροπή διορίζει ανθρώπους στους οποίους δίνει στοιχεία για να πλάσουν μια αλήθεια. Και φυσικά η διορισμένη επιτροπή ουδέποτε θα αποδώσει ευθύνες σε αυτόν που τη διόρισε. Θα βρει κανένα κατώτερο υπάλληλο ή κανένα πεθαμένο να τα φορτώσει.
Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ
Οι κομματάρχες, όταν ξεσπάσει κάτι ανεπιθύμητο, χρησιμοποιούν όλοι – κυβέρνηση και αντιπολίτευση – τα ίδια λόγια εξαπάτησης του «όχλου»: ΑΠΟΔΟΣΗ ΕΥΘΥΝΩΝ. Αν η πίεση από την κοινωνία είναι μεγάλη, μπορεί να παραιτηθεί κανένας Υπουργός. Ως εκεί. Η αντιπολίτευση είναι ικανοποιημένη γιατί κέρδισε λίγους πόντους στην προσπάθειά της να καταλάβει την εξουσία.
Τι σημαίνει για όλα τα κόμματα –όλη τη συντροφιά της πολιτικής ολιγαρχίας - απόδοση ευθυνών; Ο αρμόδιος επιδεικνύει ευθυξία και παραιτείται. Ως εκεί. Αυτό υποστηρίζεται από όλα τα κόμματα. Ο θιγόμενος πολιτικός εξαναγκάζεται κάτω από την πίεση των πραγμάτων να αναλάβει ο ίδιος –από μόνος του –την ευθύνη για το ανεπιθύμητο γεγονός.Ή αν είναι πολύ παχύδερμος, μπορεί αυτός που τον διόρισε –ο Πρόεδρος- να τον παραιτήσει.
ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΌ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ
Το σύστημα δικαίου που υπάρχει στη Δύση και στην Κύπρο –κληρονομιά του δεσποτισμού - αποδίδει ευθύνες και τιμωρεί μόνο για τα ατομικά εγκλήματα. Αν ένα άτομο σκοτώσει κάποιο άλλο, πάει δικαστήριο και εφόσον αποδειχτεί η ευθύνη του, τότε τιμωρείται.
Για τα πολιτικά εγκλήματα, τα οποία είναι πολύ πιο σοβαρά από τα ατομικά, γιατί το ατομικό έγκλημα συνήθως βλάπτει έναν ,ενώ το πολιτικό έγκλημα βλάπτει πολλούς, δεν υπάρχει σύστημα τιμωρίας, δεν υπάρχει πολιτικό δίκαιο.
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΩΣ ΑΝΕΥΘΥΝΟΙ ΝΕΟ-ΦΕΟΥΔΑΡΧΕΣ
Οι πολιτικοί δεν αποδέχονται ότι υπάρχει έννομο συμφέρον του πολίτη από την πολιτική και ως εκ τούτου δεν μπορείς να τους ενάγεις αν με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους βλάψουν την κοινωνία. Κατά απομίμηση της μεσαιωνικής φεουδαρχίας θεωρούν τους εαυτούς τους ανεύθυνους και απαραβίαστους , όπως ο ελέω θεού βασιλιάς. Γι αυτό και δεν υπάρχει πολιτικό δίκαιο, γι αυτό και οι πολιτικοί μπορούν να σε κλέπτουν ή να σε σκοτώνουν με τις πράξεις ή παραλείψεις τους, αλλά κανένας δεν τους αγγίζει. Οι ίδιοι είναι υπεράνω του νόμου, ανεύθυνοι και απαραβίαστοι. Και όλοι οι πολιτικοί το γνωρίζουν και για αυτό διαπλέκονται, διαφθείρονται, είναι παντελώς ανίκανοι, αλλά ουδόλως τους ενδιαφέρει. Δεν λογοδοτούν ούτε τους πιάνει ο νόμος.
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΜΑΡΙ
Ο θάνατος 12 συμπατριωτών μας στη ναυτική βάση στο Μαρί είναι ένα πολιτικό έγκλημα. Οι αρμόδιοι Υπουργοί και μη με τις πράξεις ή παραλείψεις τους ουσιαστικά επέφεραν το θάνατό τους.
Το πολιτικό έγκλημα είναι δεδομένο. Δε χρειάζεται καμία έρευνα, δεν χρειάζεται καμία απόδειξη. Γι αυτό και κάποιοι υπέβαλαν τις παραιτήσεις του αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη.Μέχρις εκεί.
Δεν υπάρχει πολιτικό δίκαιο στην Κύπρο που να οδηγεί σε δικαστήριο για τιμωρία τον πολιτικό που έβλαψε την κοινωνία και να τιμωρηθεί. Ή τα πολιτικά εγκλήματα δεν τιμωρούνται στην Κύπρο. Οι πολιτικοί λένε ότι αποδίδεται δικαιοσύνη μέσω της εκλογικής διαδικασίας κάθε 5 χρόνια!!! Αυτή φυσικά είναι μια ανόητη θέση.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ;
Το να φωνάζουν οι πολίτες ότι πρέπει να τιμωρηθούν οι ένοχοι, δε σημαίνει ότι θα συμβεί κιόλας. Πιο ορθολογιστική προσέγγιση θα ήταν τώρα που όλα τα κόμματα έχουν ερωτευτεί με τη φράση «απόδοση ευθυνών» , να μας απαντήσουν και «ποιος θα τις αποδώσει». Δηλαδή επιβάλλεται η δημιουργία πολιτικού δικαίου ώστε να οδηγούνται στα δικαστήρια οι πολιτικοι εκείνοι που βλάπτουν αποδεδειγμένα την κοινωνία.Δηλαδή επιβάλλεται να χορηγηθεί το δικαίωμα στον πολίτη να οδηγεί ενώπιον της δικαιοσύνης όποιον πολιτικό έβλαψε την κοινωνία, δηλαδή να αναγνωρισθεί ότι ο πολίτης έχει έννομο συμφέρον από την πολιτική.
Φυσικά, κανένα κόμμα δε θα δεχθεί να χάσει τα προνόμια που τώρα έχει. Εδω τα πρόστιμα από παραβάσεις της τροχαίας δεν δέχονται να πληρώνουν , όπως όλοι οι πολίτες, και θα δεχθούν να ελέγχονται από το λαό για τις πολιτικές τους αποφάσεις;
Σήμερα, η επικρατούσα ιδεολογία στην Κύπρο είναι η ολιγαρχική και όχι η δημοκρατική. Ο λαός δεν είναι κυρίαρχος, αλλά κατακτημένος από τους φορείς της πολιτικής ολιγαρχίας, τα κόμματα.
ΕΠΩΔΟΣ
Τα δάκρυα των πολιτικών, οι ρητορείες τους, ο χρόνος και η βλακεία θα δώσουν τόπο στην οργή. Για άλλη μια φορά θα επικρατήσει η γενικευμένη ανικανότητα ή βλακεία.
ΖΗΤΩ ΤΟ ΑΒΕΒΑΙΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΦΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΕΛΠΙΔΑ
Υ.Γ. Στο προεκλογικό πρόγραμμα του Τ. Παπαδοπούλου το 2003 υπήρχε μια δέσμευση για θεσμοθέτηση της ποινικής ευθύνης Υπουργών. Δεν έγινε τίποτε. Η ίδια αναφορά υπάρχει και στο προεκλογικό πρόγραμμα Χριστόφια. Δεν έγινε τίποτε.Καληνύκτα.


ΖΗΤΩ Η ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΏΝ ΑΦΟΥ ΤΟ ΘΈΛΕΙ ΚΑΙ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
ΖΗΤΩ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

Το "θρίλερ" τους και ο εξευτελισμός τους ή ζήτω ο Ομήρου

Τα κόμματα λοιπόν με τη συνδρομή των ΜΜΕ ανήγαγαν το θέμα της εκλογής Προέδρου της Βουλής σε πραγματικό «θρίλερ»। Οι εξελίξεις έτρεχαν καθημερινά, συζητήσεις γίνονταν από τους πρωταγωνιστές με μια επιχειρηματολογία ανοητολογία και η τηλεθέαση αυξανόταν προς τέρψη των τηλεκρατόρων

Η πολιτική διάσταση

Από πολιτική άποψη, δηλαδή την πολιτική ως συνολικά ρυθμιστική λειτουργία της κοινωνίας, δεν ενείχε κάποια ιδιαίτερη σημασία η εκλογή προέδρου της βουλής. Απλώς ήταν μια πράξη στελέχωσης μιας θέσης στη δομή της κρατικής εξουσίας.

Η πραγματικότητα

Δεν υπάρχει βουλή – ως σώμα που βουλεύεται - ώστε να ενέχει κάποια σημασία η εκλογή Προέδρου. Η βουλή έχει μετατραπεί σε ένα τόπο συνάντησης κομμάτων. Άρα και ο πρόεδρος λειτουργεί ως συντονιστής των κομμάτων, χωρίς κάποιο ουσιαστικό ρόλο. Φυσικά για τον Πρόεδρο ενέχει σημασία ως θέση κύρους στη δομή της κρατικής εξουσίας αλλά και προνομίων αφού τα έξοδα που θα πληρώσει ο λαός για να έχει πρόεδρο η βουλή είναι 1.6 εκατομύρια για την προσεχή πενταετία.

Το διακύβευμα για το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ

Η εκλογή ενείχε σημασία για τα δυο μεγάλα κόμματα όχι σε σχέση με το αξίωμα, αλλά αποκλειστικά σε σχέση με την κατάληψη της θέσης του Προέδρου της Δημοκρατίας, δηλαδή τη νομή της λεγόμενης εκτελεστικής εξουσίας μετά από δύο χρόνια. Και ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ προεκλογικά επικεντρώθηκαν σε αυτή την προοπτική. Ο ΔΗΣΥ θεώρησε τις βουλευτικές εκλογές όχι ως εκλογές εξουσίας αλλά μηνύματος, ενώ το ΑΚΕΛ ως εκλογές στήριξης της κυβέρνησης Χριστόφια. Και η υποκρισία και των δυο είναι τόσο μεγάλη που αλληλοκατηγορούνταν ότι στοχεύουν στις προεδρικές!!! Δηλαδή, το αυτονόητο το έκαναν είδηση.

Από τη στιγμή που η κρατική εξουσία έχει ενοποιηθεί εξωθεσμικά από τα κόμματα και οι κρατικοί θεσμοί απλώς λειτουργούν νομιμοποιητικά για ικανοποίηση των κομματικών αναγκών, είναι αυτονόητο ότι η διαμάχη θα αφορά την προεδρική καρέκλα και τίποτε άλλο. Τα μικρά κόμματα αποδέχτηκαν το «μικρό» ρυθμιστικό τους ρόλο και διαγκωνίζονται για την υφαρπαγή της καρέκλας του προέδρου της βουλής.Ακόμα και ο Περδίκης ήλπισε πως θα υφαρπάξει την ψήφο ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ - μπροστά στο διαφαινόμενο κίνδυνο να κερδίσει το αντίπαλο δέος - και να αναρριχηθεί χωρίς καμία συναλλαγή και για το κοινό καλό στην περιζήτητη καρέκλα, καθόλου καιροσκοπικά!!!

Οι λόρδοι

Στην κυπριακή βουλή υπάρχουν δύο κατηγορίες βουλευτών: αυτοί που νομιμοποιούνται ως τέτοιοι με την ψήφο των πολιτών και αυτοί που ορίζονται από τα κόμματα, «ελεώ θεού». Όπως παλιά οι αριστοκράτες θεωρούσαν αυονόητο ότι θα συμμετέχουν στη βουλή λόγω καταγωγής και θέσης στην κοινωνική κλίμακα, έτσι και σήμερα οι αρχηγοί των κομμάτων – ως γνήσιοι απόγονοι της μεσαιωνικής φεουδαρχίας –δεν επιθυμούν τη νομιμοποίησή τους από τους πολίτες. Και βασικά εκλέγονται βουλευτές αφού νομιμοποιηθούν στη θέση του αρχηγού κόμματος από τις κομματικές γραφειοκρατίες. Και ο Κάρογιαν και ο Ομήρου ανήκουν στους «λόρδους» της βουλής.

Το μέλλον

Το μέλλον για τους Κύπριους πολίτες είναι ζοφερό. Όλοι αυτοί που μέχρι τώρα ανταγωνίζονταν, θα πρέπει να φροντίσουν σε συνθήκες «συναίνεσης» και αναλαμβάνοντας από κοινού «το πολιτικό κόστος» να αφαιμάξουν το λαό, ώστε να καλύψουν τα ελλείμματα που οι ίδιοι δημιούργησαν με τη μεγαλύτερη ανευθυνότητα. Ή, από μια άλλη άποψη, το να αφαιμάξουν το λαό είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για να συνεχίσει η κομματική ολιγαρχία να νέμεται από κοινού - όπως μέχρι τώρα – πλούτο, προνόμια και εξουσία.

Οι ψηφίσαντες

Σας έβαλαν και πληρώσετε εκατομμύρια για να τους βγάλετε στην εξουσία. Τώρα θα κληθείτε να πληρώσετε πολλαπλάσια για να καλύψετε την ανευθυνότητά τους και να τους συντηρείτε.

Θα πει κάποιος: κι εσύ θα πληρώνεις. Σωστά. Όμως εγώ τουλάχιστον έχω συνείδηση του προβλήματος και της θέσης μου και δεν τρώω το κουτόχορτο των ολιγαρχικών. Γι αυτό και μπορώ να ελπίζω ότι κάποτε θα ξεφύγω από την κατάντιά μου.Ενώ εσείς είστε καταδικασμένοι να βιώνεται την ψεύτικη πραγματικότητα που σας σερβίρουν και να εναπόθετετε τις ελπίδες σας στο θεό.Ή με άλλα λόγια, προϋπόθεση για να λυθεί ένα πρόβλημα δεν είναι η ύπαρξή του, αλλά η συνειδητοποίησή του από τους πολλούς.

ΖΗΤΩ ΟΙ ΔΟΥΛΟΠΑΡΟΙΚΟΙ

Υ.Γ. Μας κούφαναν οι δηκοϊκοί με τον Κουλία και την υπονόμευση της δημοκρατίας. Όντας συγχυσμένοι αιωνίως οι δηκοϊκοι και γνωρίζοντας μόνο έναν, την καρέκλα, είναι φυσικό να μην μπορούν να διακρίνουν τα στοιχειώδη στην πολιτική, δηλαδή τη διαφορά ανάμεσα στην ολιγαρχία και τη δημοκρατία.

Αλήθεια, ποιος αποφάσισε ότι ο Κάρογιαν είναι βουλευτής; Ο λαός; Ή διορίστηκε από το κόμμα; Και αν είναι σωστό, γιατί δεν διορίζονται όλοι οι βουλευτές από τα κόμματα; Τελικά τι είναι η δημοκρατία για σας; Αν μου δώσετε ένα λογικό ορισμό, θα γραφτώ στο κόμμα σας!!!

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Η αποχή, η κομματική ολιγαρχία και το γελόκλαμα

Οι κομματοκράτορες στην Κύπρο νομίζουν ότι η ευφυία τους είναι πάνω από κάθε ανθρώπινο μέτρο, ώστε να μπορούν να κοροϊδεύουν τους πάντες και κανένας να μην τον καταλαβαίνει. Φυσικά άλλο πράγμα η ευφυία και άλλο η πονηρία.

Είναι εκπληκτικός ο τρόπος που η ολιγαρχική τάξη αντιμετώπισε το πρόβλημα της αποχής.

1.Για έξι μήνες μονοπωλούσαν τον πολιτικό λόγο, τα ΜΜΕ τους βοηθούσαν συστηματικά και δεν κατάφεραν τίποτε απολύτως.Για έξι μήνες γνώριζαν το πρόβλημα και ο πολιτικός τους λόγος ήταν τόσο κενολόγος που άνοιξαν μια τρύπα μέσα στο νερό. Δεν έπεισαν κανένα, μάλλον με τις κενολογίες τους ενίσχυσαν τα ποσοστά αποχής. Για έξι μήνες, αν πράγματι ενδιαφερόνταν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της αποχής, είχαν όλο το χρόνο να καταθέσουν πολιτικές προτάσεις. Αντί όμως για προτάσεις, επιδόθηκαν σε ένα ακατάσχετο υβρεολογία κατά των συμπολιτών που θα απείχαν και μια φτηνή προπαγάνδα που αναδείκνυε την ασχετοσύνη τους.

2.Αφού απέτυχε η προπαγάνδα, παραμονές των εκλογών άλλαξαν τροπάριο, όλοι μαζί οι ολιγαρχικοί, σαν μια γροθιά. Άρχισαν με κάθε σοβαροφάνεια τις εκκλήσεις να προσέλθουν οι ψηφοφόροι στις κάλπες. Εκεί που απέτυχαν έξι μήνες, θα το πετύγχαιναν με μια έκκληση.

3.Τη μέρα των εκλογών, όταν επιβεβαιώθηκε πια το μεγάλο ποσοστό αποχής χρησιμοποίησαν πιο εξευγενισμένες μεθόδους. Από το μεσημέρι στο ΡΙΚ παρέλαυναν άτομα του κατεστημένου από όλα τα κόμματα και προσπαθούσαν να αρθώσουν λόγο τάυτισης με αυτούς που απείχαν. Αυτοί που οδήγησαν το πολιτικό σύστημα εδώ, ταυτίζονταν με τους απέχοντες, ίσως τους ξεγελάσουν και ψηφίσουν!!!Το ΡΙΚ μάλιστα προέβαλλε και ένα διαχρονικό φιλμάκι με τις εκλαγές σε διάφορες περιόδους,ώστε να δοθεί η ευκαιρία στους παρευρισκόμενους να επισημάνουν πόσο μεγάλη πρόοδος επήλθε μέσα στο χρόνο! Από δίπλα ο Γενικός Έφορος εκλογών ένιωσε την ανάγκη να μας υπενθυμίσει ότι η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική!Με τη χρήση του φόβου ότι αρπάξουν.

4.Μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, όλοι δάκρυσαν για την αποχή, τόνισαν τη σοβαρότητα του προβλήματος που οι ίδιοι δημιούργησαν και δεν μπόρεσαν να λύσουν και άλλαξαν τροπάριο.ΜΜΕ και κόμματα τώρα πια επικεντρώνονται στο πολύ σοβαρό θέμα της εκλογής προέδρου της βουλής.

Άρχισαν τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις και συζητούν με βάση αρχές ποιος είναι ο πιο κατάλληλος!!!Έλεος.

5.Ποιος είναι ο χαμένος των εκλογών; Ο κυπριακός λαός.Πλήρωσε εκατομμύρια στα κόμματα για να καλύψουν τα έξοδα των εκλογών, πλήρωσε εκατομμύρια στους Δ.Υ. για τη διεξαγωγή των εκλογών, πλήρωσε μερικά εκατομμύρια σύνταξη και εφάπαξ στους αποτυχόντες υποψηφίους βουλευτές. Και το πιο σημαντικό: στο όνομα της ενότητας όλη η ολιγαρχική τάξη θα πάρει μέτρα αφαίμαξης του λαού για να πληρωθούν τα ελλείμματα που οι ίδιοι δημιούργησαν.

6.Τα κόμματα -είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν- δεν μπορούν να κάνουν τίποτε απολύτως για την αποχή. Μπορεί να χρησιμοποίησουν νέες μορφές προπαγάνδας, νέες μορφές επικοινωνίας, νέους ως κράχτες των κομμάτων, νέες πρακτικές, αλλά δεν μπορούν να ακυρώσουν τον εαυτό τους ούτε και να επιδράσουν ποσώς στις αναπόφευκτες κοσμοσυστημικές εξελίξεις Και η αποχή ως πολιτικό πρόβλημα είναι πρόβλημα κατανομής εξουσίας και διεύρυνσης της ελευθερίας των πολιτών, στο ατομικό-κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό επίπεδο.

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

22Μαίου 2011:Η μεγάλη γιορτή των ολιγαρχικών στην Κύπρο

Αφού η κομματική ολιγαρχία συνεπικουρούμενη από την οικονομική ολιγαρχία και τα ΜΜΕ, βομβάρδισαν για μήνες τον «όχλο» με τις αερολογίες τους, τα κατασκευασμένα ψευτο-διλήμματα, τις εικονικές διαμάχες, ήλθε η ώρα να «ακούσουν τα νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι».
Τώρα οι ολιγαρχικοί άρχισαν άλλο τροπάριο: αύριο – ημέρα των εκλογών – είναι η μεγάλη γιορτή της δημοκρατίας!!!

Ποιας δημοκρατίας ρε ανίδεοι; Πόση υποκρισία που ούτε το αυτονόητο δεν μπορείτε να αποδεχθείτε, ότι δηλαδή είστε ολιγαρχικοί;

Φυσικά αύριο, 22 Μαίου 2011 είναι η μεγάλη γιορτή των ολιγαρχικών στην Κύπρο. Εναγωνίως προσδοκούν να εξασφαλίσουν τη νομιμοποίηση στην εξουσία για μια ακόμα πενταετία.

Τι είναι αυτό που κάνουν οι ολιγαρχικοί –όλων των αποχρώσεων- μέσω της εκλογικής διαδικασίας;

Ουσιαστικά υποχρέωνουν τον πολίτη κάθε 5 χρόνια να εκχωρεί τα πολιτικά του δικαιώματα σε έναν τρίτο πρόσωπο και ο ίδιος να παραμένει αιωνίως χωρίς πολιτικά δικαιώματα, δηλαδή να είναι ιδιώτης.

Διαφορετικά, η ολιγαρχική τάξη υποστηρίζει το δόγμα: έχεις ένα πολιτικό δικαίωμα, δηλαδή να μην έχεις κανένα πολιτικό δικαίωμα. Γι αυτό και κάθε 5 χρόνια πρέπει να το εκχωρείς στα ολιγαρχικά κόμματα ή πρόσωπα.

Γι αυτό και η ψήφος στις ολιγαρχίες έχει απλώς νομιμοποιητικό χαρακτήρα στην εξουσία των αντιμαχομένων ολιγαρχικών. Η ψήφος είναι αδύνατο να είναι «κριτική» - όπως αφελώς κάποιο διατυμπανίζουν- ή συμμετοχική – αφού η συμμετοχή σου στις εκλογική διαδικασία ουσιαστικά εκφράζει τη συναίνεσή σου για αποκλεισμό σου από την πολιτική - ή ακόμα και εκ-λογική - η ψήφος δεν προέρχεται εκ- λόγου αλλά εκ προπαγάνδας.

Λένε κάποιοι ότι τουλάχιστον μια φορά κάθε 5 χρόνια οι πολίτες είναι ελεύθεροι.
Αυτό συνιστά πολιτική βλακεία. Είναι αδύνατον ένας άνθρωπος που πολιτικά είναι πολιτικά κατακτημένος για 5 χρόνια, ξαφνικά να απελευθερωθεί για μια ημέρα. Γι αυτό ακριβώς και το αποτέλεσμα των εκλογών είναι προδιαγεγγραμμένο πριν καν γίνουν εκλογές λόγω του συνεχους και ασφυκτικού ελέγχου που ασκούν οι ολιγαρχικοί στους πολίτες:
τα ΜΜΕ ως ιδιοκτήτες της είδησης και της προπαγάνδας, το ιδωτικό κεφάλαιο ως ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής και τα κόμματα ως ιδιοκτήτες της κρατικής εξουσίας.
Όλοι αυτοί θεωρούν τους εαυτούς τους ως ειδικούς, ιεραρχικά τοποθετούνται υπαράνω και εκλαμβάνουν τον «όχλο» ως μια μάζα από ηλίθια ανθρωπάκια, τα οποία ανταγωνίζονται να κατευθύνουν προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

Οι ολιγαρχικοί απεχθάνονται την πολιτική ισότητα και την πολιτική ελευθερία.
Γιατί αυτά θα επιφέρει και το θάνατο τους. Έτσι στις εκλογές αναφέρονται σε γενικές αρλουμπολογίες χωρίς περιεχόμενο, παρουσιάζονται ως σωτήρες, ως εθνοσωτήρες, ως οικονομο-σωτήρες, καταφεύγουν στο παρελθόν το οποίο προσαρμόζουν στις τωρινές τους ανάγκες, προσφέρουν κούφια ελπίδα.Η αγαπημένη τους λέξη είναι η δύναμη την οποία χρησιμοποιούν χωρίς να ντρέπονται. Η ελευθερία και η ισότητα τους τρομάζει και τις αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Οι ολιγαρχικοί κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Η δουλειά του κάθε εξουσιολάγνου είναι να εξουσιάζει μονίμως και να ικανοποιεί την απληστία του.

Το ζήτημα είναι άλλο: γιατί οι πολίτες αποδέχονται να εξουσιάζονται και να αντιμετώπιζονται από τους εξουσιαστές ως ηλίθια ανθρωπάκια;

Η αποχή και η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία δεν είναι ένα τυπικό ή ασήμαντο θέμα. Ουσιαστικά αντικατοπτρίζει δυο διαφορετικές ιδεολογικές θέσεις: από τη μια οι δημοκρατικοί και από την άλλη οι ολιγαρχικοί. Σίγουρα οι ολιγαρχικοί σήμερα επικρατούν ολοκληρωτικά.Η αντίστροφη μέτρηση όμως άρχισε. Και το γνωρίζουν πολύ καλά.

ΚΑΜΙΑ ΨΗΦΟΣ ΣΕ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΑΠΛΗΣΤΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗ