Μηχανισμός στήριξης, κομματικές αντιδράσεις και κυπρο-καραγκιοζιλίκια

Η αίτηση της Κυπριακής κυβέρνησης για ένταξη στο μηχανισμό στήριξης προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις.
Η οικονομική ολιγαρχία και οι επιστήμονες/ειδικοί μηρυκαστικά προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο μηχανισμός είναι κάτι θετικό ή όχι αρνητικό. Σε αυτή τη κατηγορία εντάσσεται και ο ΔΗΣΥ , το κατεξοχήν φερέφωνο της τοπικής οικονομικής ολιγαρχίας.
Αυτή η προσέγγιση ψελλίζει διάφορα «κουφά», όπως:
-ο μηχανισμός δημιουργήθηκε από τα αδελφά κράτη της ΕΕ για επίδειξη αλληλεγγύης. Αυτή η αιτιολόγηση είναι λογική. Μόνο που είναι πολύ ασαφής: αλληλεγγύη σε ποιους; Στους αποτυχημένους τραπεζίτες ή στους αποτυχημένους πολιτικούς/διαχειριστές του δημόσιου πλούτου; Είναι φανερό από τις περιπτώσεις όπου χρησιμοποιήθηκε ο μηχανισμός στήριξης ότι αυτό έγινε προς όφελος της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας και όχι των κοινωνιών. Μάλιστα, ο μηχανισμός χρησιμοποιήθηκε από τις τοπικές πολιτικές και οικονομικές ολιγαρχίες ως άλλοθι για επιβολή μέτρων σε βάρος των κοινωνιών και συντήρηση της οικονομικής και πολιτικής θέσης της χρεοκοπημένης άρχουσας τάξης. Ή ο μηχανισμός στήριξης είναι κατεξοχήν μηχανισμός διασφάλισης των συμφερόντων της ολιγαρχίας στην περίοδο της οικονομικής κρίσης που σήμερα διανύουμε. Πιο απλά, οι κομματοκράτορες γεμάτοι υποκριτική οδύνη θα τα φορτώσουν στους «κακούς ξένους» και θα αναλάβουν το εθνοσώτηριο έργο της διάσωσης του τόπου!!!
-απαιτείται ισχυρή διαπραγματευτική ομάδα. Για να κάμει τι ρε άθλιοι; Για να αποφύγουμε τους επαχθείς όρους. Τους επαχθείς όρους για ποιους ρε καραγκιόζηδες; Φυσικά, η έγνοια τους είναι μόνο μία: να διασφαλιστεί μέσα από τη διαπραγμάτευση ότι δε θα θιγούν τα κεκτημένα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας και ότι σίγουρα τα βάρη θα φορτωθούν στους εργαζόμενους!!!Αυτή είναι η μοναδική τους αγωνία και αυτό τους ενώνει όλους, γιατί είναι κοινά τα συμφέροντά τους ως τάξης και σαφής ο αντίπαλός τους, η κοινωνία.
- η άφιξη της τρόικας δεν είναι αρνητική γιατί θα δοθεί η ευκαιρία να μάθουμε ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες, ώστε να εξέλθουμε από την κρίση. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται η αριθμολαγνεία για το ύψος των δανειακών αναγκών της Κύπρου: 4,6,8,10,11 εκατομμύρια. Καλά, ρε άθλιοι, τόσο καιρό παίρνατε αποφάσεις χωρίς να γνωρίζετε τα πραγματικά δεδομένα και περιμένετε τώρα να έλθει η τρόικα να σας διαφωτίσει; Μα είσαστε τόσο βλάκες και δεν το ξέρετε;
Πέρα από τη βλακώδη επιχειρηματολογία, αναπτύσσεται και η κομματική αντιπαλότητα: φταίει ο Χριστόφιας λένε οι αντιπολιτεύομενοι, φταίνε οι τράπεζες λέει το ΑΚΕΛ. Και αμέσως μετά προσθέτουν όλοι ως χορωδία: δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών!!! Οι άνθρωποι έχουν νοητικό πρόβλημα ή είναι για το τρελλοκομείο. Η ευθύνη της κυβέρνησης Χριστόφια είναι αδιαμφισβήτητη, όπως και των τραπεζών. Όμως εσείς κύριοι αντιπολιτευόμενοι δεν ευθύνεστε; Εσείς δε λυμαίνεστε εξίσου το δημόσιο πλούτο, όπως και οι Ακελικοί; Όλοι μαζί δεν ψηφίζατε τους προϋπολογισμούς και τους νόμους που κατοχυρώναν το ατομικό και κομματικό συμφέρον σε βάρος του λαού; Εντάξει, ο Χριστόφιας το παράκανε και σας εξόργισε, ήθελε να λαφυραγωγεί μόνο το ΑΚΕΛ το δημόσιο πλούτο και όχι σε συνεργασία μαζί σας. Αυτό είναι γεγονός. Αλλά, εσείς δεν απομυζάτε ως νεοφεουδάρχες το δημόσιο πλούτο με σκανδαλώδη υπερπρονομία και απολαβές προς ατομικό και κομματικό όφελος; Αφού τόσο αγωνιάτε για την οικονομία, γιατί δεν αποποιείστε των προνομίων σας και των σκανδαλωδών απολαβών σας; Τόση ξεδιαντροπιά πια;
Ποιο είναι το πρόβλημα για την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία τώρα με το μηχανισμό στήριξης; Μόνο ένα, ότι δε θα θιγούν τα κεκτημένα προνομία της και ότι τα οικονομικά βάρη θα φορτωθούν στην κοινωνία. Αυτή είναι η αγωνία τους και αυτό θα κατοχυρώσουν οι αποτυχημένοι ολιγαρχικοί μέσα από τη διαπραγμάτευση. Από την άλλη, οι πιστωτές της Κύπρου αναζητούν τέτοια αποτυχημένα ανθρωπάκια που θα τους υπηρετούν πιστά. Γι αυτό και με χαρά θα συναινέσουν στα μέτρα. Γιατι το συμφέρον της τοπικής και διεθνούς ολιγαρχία ταυτίζεται. Και αμφότεροι έχουν έναν μόνο εχθρό, τις κοινωνίες.
ΥΓ1.Ο κ. Αναστασιάδης πήγε στην Ευρώπη για να μας σώσει! Τη βάψαμε κανονικά!!!
ΥΓ2. Υπάρχει νοήμων άνθρωπος στην Κύπρο που πιστεύει ότι οι Χριστόφιας, Αναστασιάδης, Ομήρου, Κάρογιαν, Συλλούρης, Περδίκης μπορούν να αρθρώσουν έστω και ένα επιχείρημα σοβαρό στα πλαίσια μιας διαπραγμάτευσης με σκοπό το συμφέρον της κοινωνίας;Δηλαδή, η ολιγαρχική πολιτική τάξη να αναιρέσει τον εαυτό της, προς όφελος της κοινωνίας; Δηλαδή, να υποστηρίξουν την αυτοκατάργησή τους; Σκάστε και πληρώνετε, τρώτε κουτόχορτο και χειροκροτάτε. Εννοείται πάντοτε, οι πολιτικά αφελείς.

Μηχανισμός στήριξης και πολιτική αλητεία στην Κύπρο

Είναι γελοία η πολιτική τάξη στην Κύπρο. Από το όχι στο μηχανισμό στήριξης, σταδιακά προχώρησαν στο «πιθανόν» και από το πιθανόν στην αίτηση ένταξης.
Είναι τόσο ανίκανοι και απατεώνες που κυριολεκτικά μηχανεύονται διολισθήσεις μέχρι να εξοικειωθεί ο λαός με την εφευρετική και μακρόπνοη πολιτική τους!
Και αρχίζουν τα ανόητα: ποιος φταίει; Αλληλοκατηγορούνται για να αποκρύψουν τη συλλογική τους ανικάνοτητα και να αποπρασανατολίσουν ομαλά το πλήθος.
Υπάρχει σωτηρία από το μηχανισμό στήριξης;
Κατηγορηματικά όχι.
Η αιτία του κακού είναι οι ίδιοι οι πολιτικάντηδες και η συναιτημόνες τους, η οικονομική ολιαγαρχία. Αν είχαν και τις ελάχιστες ικανότητες, δεν θα οδηγούμασταν στο μηχανισμό. Δεν ήταν ικανοί να σώσουν την οικονομία πρίν την ένταξη, θα τη σώσουν μετά;
Από ανίκανοι και άπληστοι ληστές του δημοσιου πλούτου θα μεταμορφωθούν ξαφνικά;
Ή όλα θα αλλάξουν εκτός από τους αφέντες μας;
Πριν το μνημόνιο - αν υπάρξει - με το μηχανισμό στήριξης, απαιτούνται δυο άλλα μνημόνια για να ορθοποδήσει ο τόπος: ένα μνημόνιο για το πολιτικό σύστημα και ένα μνημόνιο για το κράτος. Αυτά είναι προϋπόθεση για να εξυγιανθεί η κυπριακή κοινωνία από το καρκινώματα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας που λυμαίνεται τον τόπο και έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την ανικανότητα και την απληστία.
Τι θα γίνει με το μηχανισμό στήριξης;
Με δανεικά θα συνεχιστεί το πάρτι της ολιγαρχίας και θα βάζουν τον κόσμο να κτυπά παλαμάκια και να πληρώνει τα έξοδά τους. Γιατί στην Κύπρο δεν υπάρχει μια κάποια πολιτική, μόνο πολιτική αλητεία. Μια πολιτική αλητεία που από την ίδρυση του κράτους το εξέλαβε ως λάφυρο και το εκμεταλλευόταν ανάλογα. Και συνέχισαν αμέριμνοι ακόμα και όταν από τη δεκαετία του 1980 ο κόσμος άρχισε να αλλάζει. Και φτάσαμε τώρα στο αυτονόητο: μηχανισμός στήριξης.
Και ξαφνικά οι καταστροφείς του τόπου μεταμόρφώθηκαν σε επίδοξους σωτήρες. Θα μας σώσουν!!!Καλά, ποιοι μας κατέστρεψαν; Άθλιοι, ε άθλιοι!

Ο Χρ. Φωκαίδης του ΔΗΣΥ και το δημόσιο συμφέρον: η πρόκληση σύγχυσης στον "όχλο" με περισπούδαστες κενολογίες

Ο Χριστόφορος Φωκαίδης , γραμματέας πολιτικού σχεδιασμού του ΔΗΣΥ, ένιωσε πάλι την ανάγκη να επικοινωνήσει με το λαό. Αυτή τη φορά το άρθρο του στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» (10/12/2012) είχε τίτλο «Κρίση και μεταρρύθμιση σε μια «φραγμένη κοινωνία»».
Ο τίτλος του άρθρου μου προκάλεσε το ενδιάφερον γι αυτό διέθεσα χρόνο να το διαβάσω. Το άρθρο τελικά ήταν παραπλανητικό. Γιατί δεν αναφερόταν καθόλου – μα καθόλου- στην κρίση και της μεταρρύθμιση της κοινωνίας, αλλά την κρίση και τη μεταρρύθμιση του κράτους!!! Ο εν λόγω κύριος δεν μπορεί να ξεχωρίσει το κράτος από την κοινωνία και αναφέρεται στο κράτος και θεωρεί ότι μιλά για την κοινωνία!!!
Όμως, η σύγχυση του κυρίου Φωκαίδη αλλά και η επικινδυνότητά του για την κοινωνία φανερώνεται και από τη χρήση των λέξεων. Η μαγική λέξη που χρησιμοποιεί είναι το δημόσιο.
Στο νου του έπλασε δυο δημόσια: το ένα με κεφαλαίο – Δημόσιο- και το άλλο με μικρό –δημόσιο. Το «Δημόσιο» στο μυαλό του κυρίου Φωκαίδη ταυτίζεται με το κράτος, το οποίο Δημόσιο-κράτος πρέπει «να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον», δηλαδή το συμφέρον του πολίτη.
Η προσέγγιση του κ. Φωκαίδη είναι ό,τι πιο συντηρητικό και αντιδραστικό. Πέρα από το γεγονός ότι δηλώνει τη συντήρησή του με αναφορές στο Διαφωτισμό του 18ου αιώνα –λες και οι κοινωνίες δυο αιώνες δεν προχώρησαν ή η ανθρώπινη σκέψη έμεινε στάσιμη ή δεν υπάρχει κάτι καλύτερο ως γνώση από τους Διαφωτιστές – η προσέγγισή του στηρίζεται στον παραδοσιακό διαχωρισμό κράτους και κοινωνίας με την έννοια ότι το κράτος ταυτίζεται με το πολιτικό σύστημα και το πολιτικό σύστημα απορροφάται από το κομματικό σύστημα και η κοινωνία ως όχλος αμαθής οφείλει να ιδιωτεύει καθοδηγούμενη από τους ειδικούς, όπως ο κύριος Φωκαίδης.
Αυτή η κυρίαρχη προσέγγιση στην πρόσληψη της πολιτικής χαρακτήρισε την εξέλιξη όλων των πολιτικών συστημάτων στον 19ο και 20ο αιώνα:ο διαχωρισμός κράτους και κοινωνίας και η σταδιακή ανάθεση ενός νομιμοποιητικού ρόλου στους πολίτες με την ψήφο τους για τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό.
Σε σχέση με αυτή την πολιτική πραγματικότητα, ο κύριος Φωκαίδης δεν προτείνει κάτι καινούριο.Τίποτε απολύτως. Με διάφορες α-πολιτικές ακροβασίες προσπαθεί να κρατήσει την κοινωνία καθηλωμένη στην ιδιωτική σφαίρα και να μας πείσει ότι το μόνο που χρειαζόμαστε είναι «μια δυναμική ηγεσία» - δηλαδή τον κύριο Αναστασιάδη!!!
Και ενώ κατηγορεί το ΑΚΕΛ ότι υποστηρίζει περισσότερο κράτος, φαίνεται ότι αγνοεί ο άνθρωπος πως συμφωνεί στο πιο ουσιαστικό με το ΑΚΕΛ, δηλαδή πως η πολιτική θα συνεχίσει να ταυτίζεται με το κράτος και η κοινωνία θα συνεχίσει να είναι περιθωριοποιημένη και εκτός θεσμικής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος!!! Σε σχέση λοιπόν με την πρόσληψη της πολιτικής το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά ή συντηρούν το ίδιο σύστημα ή τάσσονται και οι δυο στη διαιώνιση της πολιτικής κυριαρχίας των κομμάτων σε βάρος φυσικά της κοινωνίας.
Και μια τρίτη διάσταση της κενολογίας του κυρίου Φωκαίδη. Το κράτος πρέπει να «υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον». Αυτή η θέση δε σημαίνει τίποτε. Γιατί για εκατο χρόνια οι κατέχοντες την εξουσία του κράτους το μόνο που επικαλούνται είναι το «δημόσιο», «εθνικό» ή «γενικό» συμφέρον. Το πολιτικό πρόβλημα δεν είναι η επίκληση του συμφέροντος αλλά ποιος ορίζει ότι η πολιτική πράξη συνάδει με το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Και αυτός που το ορίζει κατά τη βούληση και το συμφέρον του είναι ο εκάστοτε φορέας της εξουσίας. Έτσι, ο φορέας της εξουσίας –για παράδειγμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας – μπορεί να παίρνει αποφάσεις που πλήττουν το συμφέρον της κοινωνίας και ταυτόχρονα να επικαλείται το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή το συμφέρον της κοινωνίας!!! Ιστορικά η επίκληση του εθνικού/δημόσιου συμφέροντος από τους ολιγαρχικούς γινόταν πάντοτε για να αποκρύψουν από την κοινωνία τις πολιτικές που στρέφονταν εναντίον της. Ή ήταν απλώς ένα προπαγανδιστικό σύνθημα.
Και το τελευταίο ερώτημα: είναι δυνατόν σε ένα εξουσιαστικό σύστημα να παίρνονται αποφάσεις που εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον; Σε κάποιο βαθμό, ναι. Μόνο όμως υπό ένα όρο, ότι θα δοθεί το δικαίωμα στην κοινωνία να ελέγχει τους φορείς της εξουσίας. Όμως, αυτή η μικρή αλλαγή προϋποθέτει αλλαγή πολιτικού συστήματος, κάτι που κανένα κόμμα δεν αποδέχεται σήμερα.
Επομένως τα αρθρίδια του κυρίου Φωκαίδη είναι συρραφή ιδεών ατάκτως ερριμένων χωρίς καμία πολιτική πρόταση, κανένα πολιτικό στοχασμό,μια απύθμενη κενολογία για «πρόοδο και εκσυχρονισμό» χωρίς να ορίζει ποιο είναι το σύγχρονο και προοδευτικό στο οποίο θα πρέπει να προσαρμοστούμε. Η μοναδική του έγνοια είναι η εκλογή Αναστασιάδη στη θέση του Προέδρου. Και γράφει ο άνθρωπος με την ελπίδα ότι μελλοντικά θα γίνει και αυτός ένας από τους εξουσιαστές μας.
ΥΓ. Ποιος είναι ο καλύτερος Πρόεδρος; Ο ΚΑΝΕΝΑΣ πρόεδρος. Τουλάχιστον είναι ντροπή να υπάρχουν άνθρωποι στον 21ο αιώνα στην Κύπρο που επιδιώκουν να γίνουν πρόεδροι του κράτους με αρμοδιότητες που ελάχιστα διαφέρουν από αυτές που είχε ο Άγγλος κυβερνήτης. Ή ισχύει η ηλιθιότητα πως επειδή έφυγε ο αλλοεθνής και ήλθε ο ομοεθνής κυβερνήτης, ήλθε ταυτοχρόνως και η δημοκρατία!!!!

Ο "σωτήρας" Ν. Αναστασιάσης και η πολιτική κενολογία νέων πολιτευτών

Στην εφημερίδα « Ο Φιλελεύθερος»,3 Ιουνίου 2012, φιλοξενήθηκαν δύο από τη νέα φουρνιά των πολιτικών του ΔΗΣΥ: ο βουλευτής Τάσος Μητσόπουλος (συνέντευξη) και ο Γραμματέας πολιτικού σχεδιασμού του ΔΗΣΥ Χριστόφορος Φωκαϊδης (άρθρο). Είναι πράγματι λυπηρό να διάβαζεις τις απόψεις νέων ανθρώπων που βρίθουν κενολογιών δοσμένων με κάθε σοβαρότητα και να λιβανίζουν τον υποψήφιο του ΔΗΣΥ Ν. Αναστασιάδη ως το μελλοντικό σωτήρα της Κύπρου.
Το λιβάνισμα Αναστασιάδη
Ο βουλευτής Τ. Μητσόπουλος φάινεται πως τώρα ανακάλυψε τη «χαρακτηρολογία» που ήταν της μόδας τον 19ο αιώνα! Λιβανίζει τον Αναστασιάδη χωρίς όρια: «δυναμικός, έμπειρος, αποφασιστικός, ειλικρινής ηγέτης»! Και στο τέλος ο ύμνος-υβρισία: -« Ωρίμασε»!!! Μα αν του πήρε τριάντα χρόνια να ωριμάσει ως πολιτικός, αυτό τον άνθρωπο μπορεί να τον εμπιστευθεί κάποιος; Αυτό δεν είναι απόδειξη ανωριμότητας; Και με αυτό που λέτε δεν προσπαθείτε να εξυμνήσετε τον άνθρωπο ουσιαστικά εξευτελίζοντάς τον;
Η επικέντρωση στη σχέση κοινωνίας και πολιτικής ή η «ρωσική σαλάτα»
Και οι δυο πολιτευτές του ΔΗΣΥ επικεντρώνονται στο πρόβλημα της σχέση κοινωνίας και πολιτικής.
Πρώτιστα, αν σέβονται στοιχειωδώς τον εαυτό τους, θα πρέπει να απαντήσουν στο θεμελιακό: ποια ήταν η σχέση της κοινωνίας με την πολιτική μέχρι τώρα; Και αφού απαντηθεί το ερώτημα, τότε να καταθέσουν προτάσεις για την αλλαγή της σχέση. Διαφορετικά, οι όποιες προτάσεις καταντούν απλή προπαγάνδα άνευ σημασίας.
Τι μας λένε οι πολιτευτές του ΔΗΣΥ; Παραθέτω μερικά απολαυστικά.
-« Ανάδειξη της πολιτικής ως χώρου προσφοράς προς τον άνθρωπο».
Προσωπικά συμφωνώ με το σύνθημα. Όμως σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να κατοχυρωθεί και στην πράξη. Αν είναι χώρος προσφοράς προς τον άνθρωπο, ωσάν να μη ταιριάζει να είναι ταυτοχρόνως χώρος υφαρπαγής από τον άνθρωπο. Ή, δε γίνεται να αρπάζεις χορηγίες εκατομμυρίων από τα κρατικά ταμεία, να καρπώνεσαι πλούτο από τα κρατικά ταμεία, να αφαιρείς εισόδημα από τους ανθρώπους και να το καρπώνεσαι ανερυθριάστως και μετά να κοροϊδεύεις και από πάνω, ότι η πολιτική είναι χώρος προσφοράς. Είναι και για το ΔΗΣΥ και τα άλλα κόμματα χώρος καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου, χώρος όπου οι πολλοί συντηρούν τους λίγους και όχι οι λίγοι προσφέρουν στους πολλούς ανθρώπους.
-«Αποκατάσταση σχέσεων εμπιστοσύνης με τον πολίτη», «μια νέα και αξιόπιστη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής».
Αν αντικρύζεις τη σχέση κοινωνίας και πολιτικής ως πρόβλημα εμπιστοσύνης, απώλειας της πίστης του ενός προς τον άλλον, τότε και οι προτάσεις σου είναι λογικό ότι θα επικεντρώνονται στην αποκατάστασή τους. Όμως η σχέση πολίτη-πολιτικού δε διαμορφώνεται σε ατομικό επίπεδο, αλλά είναι εξαρτημένη από το πολιτικό σύστημα. Επομένως, αν κάποιος διακηρύττει ότι επιδιώκει αλλαγή των σχέσεων κοινωνίας και πολιτικής, τότε προτείνει αλλαγή στο πολιτικό σύστημα.
Τι προτείνει ο ΔΗΣΥ;
Η μαγική εφεύρεση είναι η «διαβουλευτική δημοκρατία», δηλαδή οι πολίτες γίνονται «συμμέτοχοι στη διαβούλευση». Κύριοι του ΔΗΣΥ, ξεκαθαρίστε τις έννοιες μες το νου σας για να μπορούμε να διαβουλευόμαστε.
Ο όρος «διαβουλευτική δημοκρατία» υπάρχει μόνο σε μυαλά που δε γνωρίζουν τι είναι η δημοκρατία. Και απλως τη χρησιμοποιούν οι ολιγαρχικοί για το συμφέρον τους, δηλαδή να συντηρήσουν το υφιστάμενο σύστημα το οποίο ουδεμία σχέση έχει με τη δημοκρατία. Η σύγχυσή τους αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι παράλληλα χρησιμοποιούν και τον όρο «δημοκρατική διακυβέρνηση». Η διακυβέρνηση και η διαβούλευση είναι και οι δυο όροι που αντανακλούν μια εξέλιξη της πολιτικής λειτουργίας στα ευρωπαϊκά πολιτικά συστήματα. Αλλά που δεν διαφοροποιούν τη σχέση κοινωνίας και πολιτικής. Γι αυτό, παρόλη τη χρήση των όρων στις ευρωπαϊκές χώρες, δεν έχουν επέλθει αλλαγές στα συντάγματα, ώστε να αποτυπωθεί η «νέα» σχέση.
Η ενίσχυση της διαβούλευσης ως πολιτικό πρόταγμα από τον εκάστοτε φορέα της εξουσίας στην πορεία του ιστορικού γίγνεσθαι απλώς αποτυπώνει ότι έχουν επέλθει κοινωνικές αλλαγές που καθιστούν τη θέση του φορέα της εξουσίας αβέβαιη και νιώθει την ανάγκη περαιτέρω διαβούλευσης, πριν τη λήψη των τελικών αποφάσεων. Όμως η διαβούλευση, ως στάδιο της πολιτικής λειτουργίας, δε χαρακτηρίζει το σύστημα ή τη σχέση κοινωνίας και πολιτικής. Αν ο μονάρχης αποφασίζει μόνος του ή αποφασίζει αφού διαβουλευτεί με τους ευγενείς, το σύστημα δεν αλλάζει. Είναι μοναρχικό. Απλώς υποδηλώνει την πολιτική δυναμική που διαφοροποιείται στο χρόνο και προοικονομεί την κατάρρευση του προηγούμενου συστήματος.
Η ολιγαρχία της Ευρώπης γνωρίζει πολύ καλά ότι η διαβούλευση δε σημαίνει τίποτε απολύτως , και μάλιστα η εξωθεσμική, γι αυτό και την πωλεί ως κουτόχοτρο για τους αφελείς.
Η άλλη πρόταση είναι η προβολή της άποψης πως το πρόγραμμα του Ν. Αναστασιάδη είναι ένα «Συμβόλαιο» με τους πολίτες! Η λέξη συμβόλαιο αποκτά νόημα ,όταν οι συμβαλλόμενοι είναι ίσοι. Διαφορετικά, το συμβόλαιο είναι ένα γραπτό κείμενο χωρίς σημασία , αφού αποτυπώνεται η βούληση του δυνατού. Για παράδειγμα η πρόταση Αναστασιάδη για πέντε υφυπουργεία παρά τω Προέδρω είναι απαίτηση της κοινωνίας ή εφεύρεση του ιδίου και της αυλής του και που θα έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα την ενίσχυση του αυταρχικού και προσωποπαγούς θεσμού του Προέδρου, την αδικαιολόγητη σπατάλη δημόσιων πόρων και το βόλεμα και άλλων ημετέρων; Τέλος πάντων ο ίδιος ο κ. Αναστασιάδης έχει τη γνώση και την ικανότητα για να πράττει ή θα πληρώνει η κοινωνία συμβούλους;
Η τρίτη αλλαγή που προτείνει ο ΔΗΣΥ είναι η θεσμοθέτηση της πολιτικής ευθύνης και της λογοδοσίας. Συμφωνώ απολύτως. Πέστε μας τώρα πώς εφαρμόζονται στο κόμμα σας για να δούμε τα οφέλη που θα έχουμε ως κοινωνία. Ή, αν δεν καταλαβαίνετε, πέστε μας αν αύριο ο κύριος Αναστασιάδης γεννήσει ένα νέο Μαρί, στα πλαίσια της θεσμοθετημένης πολιτικής ευθύνης και λογοδοσίας τι θα γίνει, χωρίς καν να χρειαστεί οι πολίτες να βγουν στους δρόμους.
Αν μου δώσετε μια πειστική απάντηση, θα σας ψηφίσω και εγώ (χα, χα, χα).
Και ιδεολογία
Ποιο είναι το ιδελογικό υπόβαθρο του ΔΗΣΥ;
Η απάντηση είναι δεδομένη: «κοινωνικός φιλελευθερισμός» Τι είναι αυτό; «Ένα σύστημα δηλαδή που οδήγησε την Ευρώπη σε μια μακρά περίοδο οικονομικής προόδου και κοινωνικής ευημερίας. Το σύστημα αυτό θέτει την οικονομική πρόοδο και ανάπτυξη στην υπηρεσία των ανάγκών του σύγχρονου πολίτη. Πιστεύουμε σε μια κοινωνικά πρσανατολισμένη οικονομία της αγοράς».
Τα πράγματα είναι σοβαρά. Από τη μια λένε ότι θέλουν να μας πάνε «μπροστά» και από την άλλη θέλουν να μας γυρίσουν πίσω, σε μια περασμένη εποχή της Ευρώπης: Δε γίνεται να πάμε και μπροστά και πίσω!!!! Μάλλον, γίνεται, αν εκλαμβάνεις το «μπροστά» ως «πίσω»!!!
Φυσικά, αυτά είναι αερολογίες, όπως και οι διακηρύξεις του λεγόμενου «κοινωνικού φιλελευθερισμού». Γιατί το ζήτημα είναι απλό: ποιος θα κρίνει ότι οι αποφάσεις σε οικονομικό επίπεδο εξυπηρετούν τις ανάγκες της κοινωνίας; Ο ΔΗΣΥ ή η κοινωνία; Φαντάζομαι, η κοινωνία. Τότε, πώς θα αποφασίζει η κοινωνία για τις οικονομικές επιλογές; Και τι θα γίνει με την ελεύθερη αγορά των ολιγαρχικών; Νομίζω, οι του ΔΗΣΥ δεν έχουν υπόθεση. Οι άνθρωποι τούτοι απλώς εκόλλησαν στη λέξη «φιλελευθερισμός» και τη λέξη «κοινωνικός» για να το πουλήσουν πιο εύκολα στους αφελείς.
Παράλληλα, και αυτό είναι εκπληκτικό, αφού κυριολεκτικά «μηρυκάζουν» ιδεολογικές ευρωπαϊκές κατασκευές, δηλώνουν με περηφάνεια πως « ο ΔΗΣΥ είναι αυτόφωτη πολιτική δύναμη. Αυτοπροσδιοριζόμαστε με πολιτικούς όρους και δεν ετεροπροσδιοριζόμαστε»!!! Με τέτοιες προσεγγίσεις, τι να τους πεις; Σηκώνεις τα χέρια ψηλά.
Επίλογος
Οι του ΔΗΣΥ είναι όντως προκλητικοί με τη νοημοσύνη μας. Προσάρμοσαν το καταστατικό του κόμματος στις ανάγκες του Αναστασιάδη. Είναι τόσο δημοκράτες, που όλοι συμφωνούν εκεί μέσα πως ο μόνος ο τρόπος να απαλλαγούν από το «δημοκρατικό» πρόεδρό τους είναι να το φορτώσουν στις πλάτες ολόκληρης της κυπριακής κοινωνίας. Και μάχονται νυχθημερόν με τη βοήθεια των ΜΜΕ και της οικονομικής ολιγαρχίας να μας πείσουν ότι ο Ν. Αναστασιάδης είναι ο σωτήρας μας!!!Έλεος, κύριοι.Απλώς,η ηγετική ομάδα του ΔΗΣΥ θεωρεί καταστροφική την παρουσία του στο κόμμα και θέλετε να μας τον φορτώσετε παρουσιάζοντάς τον ως σωτήρα μας!!!!!!!!!!!
ΥΓ. Το αληθινό πρόσωπο του ΔΗΣΥ, της διαβουλευτικής τους δημοκρατίας και του κοινωνικού φιλελευθερισμού τους είναι ο Αβέρωφ Νεοφύτου – Αντιπρόεδρος του κόμματος -, γνήσιος εκφραστής της διεθνούς και της τοπικής οικονομικής ολιγαρχίας. Αυτός έχει ως δόγμα να σώσει την οικονομία, να σώσει τις τράπεζες, να σώσει το κράτος, να σώσει τον εαυτό του και το κόμμα του και να καταστρέψει την κοινωνία! Η δική μας αντίδραση είναι  λογική: καταστροφή στους καταστροφείς μας!