Το πολιτικό παραμύθι "φταίνε οι τράπεζες"

Κυριολεκτικά έχω βαρεθεί το μονότονο σύνθημα του ΑΚΕΛ και της κυβέρνησης: «Φταίνε οι τράπεζες και οι τραπεζίτες».
Θα πει κάποιος: «Δεν είναι έτσι;»
Η απάντηση είναι: «Εξαρτάται από το έτσι». Αν δεν ορίσεις το έτσι, δεν μπορείς να αποδίδεις ευθύνες.

Η πραγματικότητα
Η κυπριακή κοινωνία δε σχετίζεται πολιτικά με τις τράπεζες: ούτε τις ελέγχει ούτε καθορίζει το θεσμικό πλαίσιο της λειτουργίας τους. Με λίγα λόγια, η κυπριακή κοινωνία απλώς συναλλάσσεται με τη μεσολάβηση των τραπεζών. Επομένως, όταν κάποιος λέει πως «φταίνε οι τράπεζες», εμένα δε μου λέει κάτι. Γιατί στη συνείδηση της κοινωνίας οι τράπεζες είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Και με βάση τη λογική της εποχής μας οι ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν ελέγχονται ούτε άμεσα ούτε έμμεσα από την κοινωνία. Πιο απλά, για την κοινωνία δεν τίθεται πολιτικό θέμα με τις τράπεζες γιατί είναι εκτός των πολιτικών της δικαιωμάτων. Γι αυτό ακριβώς και οι πολίτες διερωτούνται «γιατί να πληρώσουμε εμείς τις ζημιές των τραπεζών».
Για την κοινωνία πολιτικό θέμα υπάρχει με αυτούς που αναλαμβάνουν να διαχειριστούν την εξουσία του κράτους με «εντολή» της κοινωνίας και -από τυπική άποψη- προς όφελός της. Και αυτοί είναι στην Κύπρο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κυρίως και η Βουλή. Επομένως, αν υπάρχουν παραλείψεις, λάθη ή άλλες αδυναμίες από μέρους τους , για την κοινωνία αυτοί είναι πολιτικά υπεύθυνοι και κανένας άλλος. Αυτοί έχουν τις αρμοδιότητες να ελέγχουν, να παρεμβαίνουν και να προβαίνουν σε διορθωτικές πράξεις, αν κριθεί αναγκαίο. Και αυτό αφορά όχι μόνο το κράτος αλλά και τους ημικρατικούς οργανισμούς και τους ανεξάρτητους αξιωματούχους που διορίζονται στις θέσεις τους.
Τι μας λέει το ΑΚΕΛ και ο Πρόεδρος; Ότι η εκτελεστική εξουσία (ο Πρόεδρος) διόρισε ένα Διοικητή και ένα Συμβούλιο στην Κεντρική Τράπεζα, οι οποίοι ήταν παντελώς ανίκανοι να εποπτεύουν κάποιες τράπεζες και τα συμβούλια αυτών των τραπεζών οδήγησαν την κυπριακή κοινωνία στην καταστροφή! Και εγώ ως εξουσία απλώς τους κατηγορώ ενώπιον του λαού για να περνώ την ώρα μου!!!Καλά, ρε αθεόφοβοι, με τόση εξουσία στα χέρια σας και αφήσατε ένα διορισμένο υπάλληλο , όντας ανίκανος κατά σας , να καταστρέψει την κοινωνία; Ποια λογική έχει αυτή η θέση;
Δηλαδή, είναι δυνατόν ένας διορισμένος υπάλληλος σε αυτό τον τόπο να έχει τόση εξουσία, ώστε να μας καταστρέψει όλους; Μα περιπαίζετέ μας; Γιατί δεν το στείλατε έγκαιρα στο σπίτι του, αφού είναι η κυβέρνηση που εποπτεύει τους διορισμένους;
Δηλαδή, τι μας λέει το ΑΚΕΛ; Πως η πολιτική ευθύνη για την καταστροφή δεν ανήκει στους πολιτικούς αλλά σε υπαλλήλους και τραπεζίτες!!! Μα, αν εκείνοι έχουν την πολιτική ευθύνη, τότε γιατί η κοινωνία δεν εκλέγει εκείνους και εκλέγει εσάς;
Με τέτοια τεχνάσματα το ΑΚΕΛ ουσιαστικά αυτο-εξευτελίζεται, αφού θεωρεί ότι οι πολιτικοί είναι «γλάστρες» στα χέρια τεχνοκρατών και τραπεζιτών!!! Ε, τότε γιατί να σας ψηφίσει η κοινωνία; Αφού είστε έρμαιο στα χέρια του ιδωτικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και δεν μπορείτε να κάνετε κάτι;

Το ζήτημα της πολιτικής ευθύνης
Το ΑΚΕΛ καλό είναι να σταματήσει τον αυτο-εξευτελισμό του για να καλύψει τις ασήκωτες πολιτικές του ευθύνες. Γιατί αν φτάσαμε ως εδώ πολιτικά υπεύθυνος κατά κύριο λόγο είναι ο κ. Χριστόφιας και το κυβερνών ΑΚΕΛ που είχε την ευθύνη και να κυβερνά και να ελέγχει!!! Γιατί ο διορισμός ή η παύση ενός αξιωματούχου γίνεται με πολιτική απόφαση, με πολιτική απόφαση δόθηκαν εν μια νυκτί τα εκατομμύρια στη Λαϊκή Τράπεζα, με πολιτική απόφαση μεταφέρθηκαν οι ζημιές των τραπεζών στο κράτος και από το κράτος στην κυπριακή κοινωνία, με πολιτική απόφαση προσφύγαμε στην τρόικα και με πολιτική απόφαση θα εγκριθεί το όποιο μνημόνιο.

Διαπλοκή και της διαφθορά
Πέρα από τα αυτονόητα οι πολιτικές ευθύνες γίνονται πιο μεγάλες λόγω της παραδοσιακής διαπλοκής των πολιτικών και των κομμάτων με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο που όλοι γνωρίζουν και προσποιούνται ότι είναι αχάπαροι. Πιο απλά, πολιτικοί και κόμματα έκαναν πλάτες στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο προκειμένου να αποκομίσουν είτε ίδιον είτε κομματικό όφελος. Ή αλλιώς έθεταν την πολιτική εξουσία στη διάθεση των τραπεζιτών αντί προς όφελος του λαού. Επομένως οι ευθύνες των πολιτικών και των κομμάτων δεν περιορίζονται σε κάποιου είδους ανικανότητα αλλά και σε απληστία, όπως ακριβώς είναι και το νόημα της ύπαρξης των τραπεζιτών.
Η διαγραφή χρεών κομμάτων και φίλα προοσκειμένων οργανώσεων από τους τραπεζίτες, οι χορηγίες, ο διορισμός τραπεζιτών στη θέση υπουργού, η μεγάλη κλοπή του χρηματιστηρίου αποδεικνύουν περίτρανα τη διαπλοκή των πολιτικών και των κομμάτων. Ότι σκοπός τους δεν ήταν η εξυπηρέτηση του κοινού συμφέροντος αλλά του ιδίου συμφέροντος.

Η αδιαφάνεια
Ο βαθμός διαφθοράς των πολιτικών και των κομμάτων δεν είναι γνωστός ακόμα στην κοινωνία γιατί όλα τα κόμματα είτε ψήφιζαν «πελλό-νομους» ή παρεμπόδιζαν την εφαρμογή τους , ώστε να συνεχίσουν το μεγάλο φαγοπότι σε βάρος του λαού. Φρόντιζαν με μεγάλη συνοχή να επιβάλουν ένα σκοταδιστικό σύστημα, ώστε να μην γνωρίζει κανένας τα εισοδήματά τους και τις διαπλοκές τους. Και ο νόμος περί δήθεν προσωπικών δεδομένων έγινε το εφαλτήριο της προστασίας της κάθε μορφής παρανομίας.

Η ασυλία
Οι άνοες και άπληστοι που αυτοαποκαλούνται πολιτικοί και συστεγάζονται σε συμμορίες που αυτοαποκαλούνται «κόμματα», γνωρίζοντας τις παρανομίες τους, φρόντισαν να καλύψουν τα νώτα τους. Έθεσαν τον εαυτό τους υπεράνω του νόμου και για το δημόσιο και για τον ιδωτικό τους βίο ως γνήσια φεουδαρχικά κατάλοιπα με τη βοήθεια του περιβόητου Γενικού Εισαγγελέα. Γιατί, λέει, πρέπει να αυτορυθμίζονται! Εγκληματούν σε βάρος της κοινωνίας αυτορυθμιζόμενοι ως γνήσιοι μαφιόζοι!

Η ιδεολογία
Όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως υπηρέτησαν πιστά το νεοφιλεύθερο δόγμα, ότι η πολιτική και η κοινωνία πρέπει να υπηρετούν την οικονομική αγορά. Και αφού οι ίδιοι έγινα σφογγοκωλάριοι του χρηματοπιστωτικού κεφαλάιου με το αζημίωτο, τώρα στενά συνεργαζόμενοι προσπαθούν να μετατρέψουν την κυπριακή κοινωνία σε δουλοπαροικιακή. Είναι αδίστακτοί γιατί είναι και άνοες και άπληστοι. Και πωλούν στον κόσμο διάφορα δραματικά σενάρια διάσωσης , αφού, πρώτα τον κατέστρεψαν.

Επίλογος
Την πολιτική ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση τη φέρει κατεξοχήν ο πρόεδρος και το ΑΚΕΛ και η βουλή. Οι τραπεζίτες ευθύνονται; Αδιαμφισβήτητα. Όμως η πολιτική ευθύνη ανήκει σε αυτούς που αυτο-αποκαλούνται πολιτικοί. Η αδίστακτη πολιτική ολιγαρχία της Κύπρου είναι διπλά υπεύθυνη: και γιατί αποδείχτηκε ανίκανη να διαχειριστεί το πολιτικό σύστημα και γιατί μετατράπησε σε σφογγοκωλάριο των τραπεζιτών με αποτέλεσμα την καταστροφή της κυπριακής κοινωνίας.
ΓΙ ΑΥΤΌ ΨΗΦΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΙΣ ΣΑΣ. ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΎΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ. ΣΕ ΣΑΣ ΕΠΑΦΙΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΕΊΝΑΙ Ο ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΣ ΣΑΣ ΘΥΤΗΣ. ΓΙΑΤΙ ΣΊΓΟΥΡΑ ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ.ΘΥΜΑ ΚΑΙ ΒΛΑΚΑΣ ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ!

Ο Χριστόφιας, ο Αναστασιάδης και....ο Χίτλερ

Οι φορείς της πολιτικής εξουσίας στην Κύπρο κυριολεκτικά δε ντρέπονται. Ανοίγουν το στόμα τους και ότι θέλουν πετάσσουν. Είναι τόσο υπερμεγέθεις οι ανοησίες τους που κυριολεκτικά δε βρίσκεις λογικό επιχείρημα να τους αντιμετωπίσεις. Οι πρωτομάστορες της καταστροφής της Κύπρου , το αμίμητο δίδυμο Χριστόφια – Αναστασιάδη, έχουν κυριολεκτικά γίνει πρωταγωνίστες ενός θεάτρου με τίτλο: «Πώς εξαπατούμε το λαό;»Υποτίθεται ότι για μήνες αντιδικούσαν για το μημόνιο. Ο ένας έλεγε εδώ και τώρα μνημόνιο και ο άλλος έλεγε: «μη βιάζεσαι Νίκο, σιγά-σιγά, θέλει τρόπο το πράμα». Και για μήνες ολόκληρους αμφότεροι αερολογούσαν και κινδυνολογούσαν, ώστε σε αγαστή συνεργασία με τους τραπεζίτες να τα φορτώσουν στο λαό.
Σε αυτά τα πλαίσια και σε συνθήκες πλήρους σκοταδισμού συζητούσαν με την τρόϊκα για το περιεχόμενο του μνημονίου χωρίς να ενημερώνουν το λαό με πρόσχημα ότι είναι απαίτηση της τρόϊκας δήθεν. Αιφνιδιαστικά τροϊκανοί και κυβέρνηση συμφώνησαν σε ένα μνημόνιο και τώρα με συνοπτικές διαδικασίες πρέπει να περάσει από τη βουλή για να σωθεί ο τόπος, να προλάβουν , λένε, το επόμενο eurogroup. Χριστόφιας και Αναστασιάδης χέρι – χέρι περνούν τα νομοσχέδια για το μνημόνιο στο άψε-σβήσε μήπως και προλάβει κάποιος και αντιδράσει. Δηλωμένος εχθρός και των δύο είναι ο λαός.
Και οι πάτρωνές τους απο το εξωτερικό θα τους δίνουν συγχαρητήρια για τις ασύλληπτες ικανότητες τους στην επιβολή των μεθοδεύσεων τους σε βάρος του λαού. Και θα ανταγωνίζονται ποιος είναι το καλύτερο τσιράκι της διεθνούς ολιγαρχίας στην Κύπρο.
Τι κοινό έχουν αυτά τα δύο υπολείμματα της δεσποτείας στην Κύπρο; Η πίστη τους στον σκοταδισμό, η αποφασιστικότητά τους στη λήψη μέτρων εναντίον του λαού, η ανευθυνότητά τους ως πολιτικών και πάνω απ΄ όλα η δεσποτική τους νοοτροπία. Και οι δυο ακόμα είναι καλά μαθητάκια του νεοφιλελευθερισμού: όπως οι ιδιοκτήτες του οικονομικού συστήματος θέλουν να αυτορυθμίζονται – η λεγόμενη ελεύθερη αγορά – έτσι και οι ίδιοι ως ιδιοκτήτες του πολιτικού συστήματος θέλουν να αυτορυθμίζονται. Και φυσικά η αυτορύθμισή τους θα γίνεται με έξοδα των δουλοπαροίκων της κυπριακής κοινωνίας.
Και ο δεσποτισμός τους είναι τόσο έντονος που τα κόμματά τους προκειμένου να τους ξεφορτωθούν, η μόνη λύση που βρήκαν, ήταν να τους φορτώσουν στον κυπριακό λαό!!!
Να φανταστείτε, προκειμένου να κατανοήσω τις υψηλού επιπέδου προσεγγίσεις τους, άρχισα να διαβάζω Χίτλερ. Όπως τους κανόνες που έθεσε το 1938 για την πληροφόρηση:
«1.Μην πληροφορείτε κανένα που δεν χρειάζεται να ενημερωθεί.
2.Κανείς να μην μάθει περισσότερα απ΄ όσα χρειάζεται να μάθει.
3.Κανείς να μην μαθαίνει κάτι πιο γρήγορα απ΄ ότι χρειάζεται».
Άμα τα κάμνει ο Χίτλερ είναι φασίστας, άμα τα κάμνουν οι τωρινοί πολιτικάντηδες είναι δημοκρατικοί!!! Αυτά για όσους διερωτούνται ποιος εκτρέφει το φασισμό στην Κύπρο.
Κανένας Χριστόφιας και κανένας Αναστασιάδης δεν έχουν άμεσα ή έμμεσα εξουσιοδότηση να δεσμεύσουν ένα λαό με μνημόνια. Ο μόνος αρμόδιος να αποφασίσει για το μέλλον του είναι ο ίδιος ο λαός με δημοψήφισμα.
Οι κύριοι Χριστόφιας και Αναστασιάδης ως δεσποτίσκοι στην πολιτική είναι απόλυτο φυσικό να μην αποδέχονται κάτι τέτοιο, γιατί θεωρούν ότι η ψήφος του λαού είναι εν λευκώ εξουσιόδοτηση στο πρόσωπό τους. Όπως παλαιότερα υπήρχε εν λευκώ εξουσιόδοτηση του θεού στον απόλυτο μονάρχη!Τι να κάνουμε; Ας πάνε στο σπιτάκι τους να κάνουν τους δεσπότες. Γιατί να τους ανεχόμαστε εμείς όντας ανίκανοι δεσποτίσκοι και λεηλάτες;

ΥΓ. Το κείμενο δεν απευθύνεται σε τυφλά ή συμφεροντολόγα κομματόσκυλα.

Φυσικό αέριο κι αφύσικες πολιτικές αερολογίες στην Κύπρο

Κόμματα και ΜΜΕ, οικονομολόγοι και επιχειρηματίες προσπαθούν να μας πείσουν μέρα και νύκτα ότι η διέξοδος στα αδιέξοδα του παρόντος είναι το φυσικό αέριο και η εκμετάλλευσή του.
Η προβολή του φυσικού αερίου ως σανίδας σωτηρίας για «πάσαν νόσον και μαλακίαν» στη νήσο Κύπρο είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτη.
Καλά, ρε άθλιοι αλήτες και ληστές της Κύπρου, αν δεν γινόταν ανακάλυψη του φυσικού αερίου ως κοινωνία δεν θα είχαμε κανένα μέλλον; Ποια θα ήταν η πρότασή σας στα τωρινά αδιέξοδα;
Φυσικά το παραμύθι του φυσικού αερίου προβάλλεται από την τοπική οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, γιατί μέσα στη γύμνια που νιώθει κάθε κλέφτης και απατεώνας, δεν έχουν να πουν τίποτε άλλο. Ο τόπος είναι σε αδιέξοδο και αυτού ονειρεύονται το φυσικό αέριο!!!
Πώς λειτουργεί το ιδεολόγημα του φυσικού αερίου;
Για την τοπική πολιτική και οικονομική ολιγαρχία είναι το μελλοντικό σωσσίβιο το οποίο θα της επιτρέψει να αναλάβει το κυρίαρχο παρελθοντικό της ρόλο επί της κυπριακής κοινωνίας, ένα ρόλο που βρίσκεται σε κίνδυνο λόγω της αθλιότητας και της απληστίας της. Με το φυσικό αέριο πιστεύει ότι θα επανακτήσει τα παλιά της μεγαλεία εναντίον του αντιπάλου της, που ήταν πάντοτε η κυπριακή κοινωνία.
Δεύτερο, στο αδιέξοδο της δικής της βλακείας η τοπική ολιγαρχία προσφέρει την παλιά δοκιμασμένη συνταγή της ελπίδας. «Γαλεύκουν» στον παρόντα χρόνο κυριολεκτικά τους Κύπριους πολίτες και σε αντάλλαγμα τους πωλούν ελπίδα. Είναι η μόνιμη συνταγή της νεοτερικότητας εναντίον της βάναυσης συμπεριφοράς των εξουσιαστών απέναντι στους λαούς. Φυσικά κάποιος πουλά ελπίδα, όταν δεν μπορεί με βάση τη λογική που διαθέτει, να δώσει λύση στα προβλήματα του παρόντος. Ή διαφορετικά, η πώληση ελπίδας είναι η επιβεβαίωση της απύθμενης πολιτικής βλακείας στηριγμένης στην πίστη των ολιγαρχικών ότι ο λαός είναι ηλίθιος.
Σε αυτά τα πλαίσια διοχετεύουν στον τύπο τα διάφορα ολιγαρχικά σκυλάκια συγκεκριμένες ελπίδες για «δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας σε λίγα χρόνια». Έτσι ο κάθε ηλίθιος πολίτης ονειρεύεται και αυτός μια μελλοντική θέση!!!
Όλα αυτά τα δοκιμασμένα εργαλεία του παρελθόντος τι φανερώνουν; Ότι η κυπριακή άρχουσα τάξη είναι εντελώς αχάπαρη. Ότι και τώρα , την ώρα του αδιεξόδου, προσπαθούν να επιβιώσουν με λογικές τελείως ξεπερασμένες. Λογικές που φανερώνουν ότι αδυνατούν να κατανοήσουν τις αλλαγές που γίνονται στο παγκόσμιο σύστημα και επιδρούν καταλυτικά και στο εσωτερικό των κρατών.
Η αντίδραση της τοπικής πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας στο παρόν προοικονομεί και το μέλλον.
Πρώτον, οι τροϊκανοί θα είναι τρισευτυχισμένοι διαπραγματευόμενοι με αχάπαρους, δηλαδή άτομα που βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου και εκφράζουν τα διανοήματά τους με τρόπο που προκαλεί μόνο γέλωτα. Ή διαφορετικά, η άρχουσα τάξη της Κύπρου είναι η πιο εύκολη λεία για την ικανοποίηση των επιδιώξεων των δυνάμεων που ηγεμονεύουν σήμερα τον κόσμο. Γι αυτό και οι τροϊκανοί δεν τους αμφισβητούν ως διαπραγματευτές, παρόλο ότι με την υφιστάμενη κρίση απέδειξαν περίτρανα την πολιτική και οικονομική τους ανικανότητα.
Δεύτερον, με την ανικανότητα της τοπικής ολιγαρχίας που είναι πιστοποιημένη όχι από το παρελθόν αλλά και από το παρόν, η επιβολή αναρίθμητων μνημονίων είναι αναπόφευκτη. Θα γίνουν τόσα μνημόνια όσα προγραμματίζει η διεθνής ηγεμονία, ώστε να πετύχει τους στόχους της είτε σε σχέση με την ιδιοποίηση του τοπικού πλούτου είτε σε σχέση με την επιβολή των όρων της για τη λειτουργία του κράτους, της πολιτικής, της οικονομίας, της εργασίας, της κοινωνίας.
Τρίτον, η επίταση του αδιεξόδου της τοπικής άρχουσας τάξης θα δημιουργήσει συνθήκες πλήρους ανομίας στο εσωτερικό με αυτονόητο συνεπακόλουθο την ενίσχυση του αυταρχισμού εναντίον της κοινωνίας αλλά και των φασιστικών μεθόδων είτε από ομαδούλες που θα αντιδρούν είτε από τα όργανα καταστολής του κράτους.
Τέταρτον, ανάπτυξη είναι αδύνατο να υπάρξει υπό συνθήκες μνημονίου στο άμεσο μέλλον. Τα επόμενα χρόνια θα ασχολούνται όλοι με τα μνημόνια και την εφαρμογή τους. Η μόνη αλλαγή που θα επέλθει είναι πως η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, αφού εξασφάλισε την επιβίωσή της μέσω της τρόϊκά –έστω προσωρινα- θα συνεχίσει το βιολί της: θα φροντίσει ως πιστή εγκάθετος της διεθνούς ολιγαρχίας να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που προσφέρει η κρίση, ώστε να ανακατανέμει τον εναπομείναντα πλούτο ενισχύοντας τη θέση της. Και επειδή χρήματα δεν υπάρχουν για να κλέψουν, ο στόχος τους θα είναι και η ανακατανομή της ιδιοκτησίας ,ώστε να δημιουργηθεί και στην Κύπρο «ο γυμνός άνθρωπος» του 19ου αιώνα της δύσης. Η κοινωνία μας πρέπει να εξευρωπαϊσθεί!!! Γι αυτό και το ενδιάφερον της τρόϊκας για την εκποίηση της ιδιοκτησίας, για τον έλεγχο των συνεργατικών πιστωτικών ιδρυμάτων κλπ..
Φυσικά, όλα αυτά χωρίς την εκτίμηση ενός απρόβλεπτου παράγοντα: της κοινωνίας.
ΥΓ.Απορία ενός αφελούς: αν θεωρήσουμε λογικά ότι το υφιστάμενο πολιτικό και οικονομικό μοντέλο της Κύπρου ξεπεράστηκε από την ίδια την πραγματικότητα, τότε ποια είναι η πρόταση για το μέλλον; Σιωπή, αυτά είναι βλασφημίες!!! Και θέλουν και σκέψη και ποιος θα σκεφτεί!!! Απολάμβανε το «όπιο» του φυσικου αερίου και μη μιλάς.
ΥΓ.Σε μια ευνομούμενη πολιτεία όλοι οι πολιτικοί , οι κομματικοί, οι βουλευτές και οι τραπεζίτες θα βρίσκονταν ήδη στη φυλακή επί εσχάτη προδοσία. Γιατί αν αυτό που έκαναν δεν είναι εσχάτη προδοσία, τότε τι είναι η προδοσία; Σιωπή, δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών, λένε οι υπεύθυνοι της προδοσίας. Η αναίδεια δεν έχει όρια σε αυτό τον τόπο. Και υπάρχουν και αφελείς που εξακολουθούν να τους πιστεύουν.
Γιατί δε μας λένε πότε θα έλθει η ευλογημένη εκείνη ώρα της απόδοσης ευθυνών; Αυτονόητα, γιατί δε θα έλθει ποτέ: Και για όσο υπάρχουν ηλίθιοι που δέχονται να πληρώνουν για τις ευθύνες άλλων!!!

ΖΗΤΩ Η ΚΟΜΜΑΤΙΚΉ ΚΑΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΙΚΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ

ΖΗΤΩ ΚΑΙ Η ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ

Αφόρητες πιέσεις και αφόρητες πολιτικές ανοησίες στην Κύπρο

Ακούοντας τους Κύπριους πολιτικούς το μόνο που πια μπορείς να κάνεις, είναι να προσπαθείς να διασώσεις ότι μπορείς από την κοινή λογική.
Άντε, να βγαίνεις ο υποψήφιος Πρόεδρος κ. Μαλάς και ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ να μας λένε με κάθε σοβαρότητα ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δέχθηκε αφόρητες πιέσεις στις διαπραγματεύσεις για το μνημόνιο. Το υπονοούμενο είναι πως ο ίδιος δεν ήθελε, αλλά τον πίεσαν!
Με συγχωρείτε σύντροφοι, αλλά αυτά που λέτε είναι ανοησίες. Κάποιος ασκεί πίεση σε κάποιον, όταν ο άλλος έχει μπροστά του πολλές επιλογές.Η πίεση ασκείται, ώστε να εξαναγκαστεί να κάμει μια συγκεκριμένη επιλογή αντί κάποιας άλλης.
Ποιος να πιέσει τον Πρόεδρο όταν αυτός δεν είχε άλλη επιλογή; Κανένας στον πλανήτη γη δεν είχε λόγο να πιέσει τον Πρόεδρο. Γιατί το μνημόνιο ήταν μονόδρομος για τον ίδιο. Ή, αν δεν το καταλαβαίνετε σύντροφοι, δεν έχει κανένα λόγο μια τράπεζα να με πιέσει να την προτιμήσω, όταν δεν υπάρχουν άλλες τράπεζες να με δανείσουν!!!
Αποκλείεται κάποιος να πίεσε τον Πρόεδρο; Η μόνη περίπτωση λογικά να πιέσει κάποιος τον Πρόεδρο είναι στην περίπτωση που δεν είχε αντίληψη της πραγματικότητας και τον πιέζεις να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα. Αν αυτές τις πιέσεις εννοεί ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, μάλλον τότε γελοιοποιεί τον Πρόεδρο και δεν τον υπερασπίζεται.
Τα ίδια ισχύουν και αναφορικά με τις σκληρές και επιτυχημένες διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με τους τροϊκανούς. Δεν έγινε καμία διαπραγμάτευση και ούτε μπορούσε να γίνει. Αυτό που έγινε ήταν μόνο μια μεθόδευση σταδιακής επιβολής των όρων της τρόϊκας. Η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση απλώς ενημέρωνε την τρόϊκα ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες στην Κύπρο και πώς πιο εύκολα θα επιβαλλόταν στο λαό ένα μνημόνιο.
Η μετάθεση κάποιων ζητημάτων για λήψη απόφασης στο μέλλον δε συνιστά καμία απολύτως επιτυχία. Γιατί αν τα αριθμητικά δεδομένα-τα οποία δεν γνωρίζω- επιβάλλουν και άλλα μνημόνια, αυτά θα επιβληθούν είτε το θέλει η όποια κυβέρνηση είτε όχι. Και οι τροϊκανοί δεν έχουν κανένα λόγο να βιαστούν να πάρουν σήμερα κάτι, αν πιο εύκολα θα το πάρουν αύριο από τους σφογγοκωλάριους πολιτικούς της Κύπρου,των οποίων η επιβίωση θα εξαρτάται αποκλειστικά από τις δόσεις των δανείων.
Όσο για τους θιασώτες της ψευδο-δημοκρατίας, δηλαδή τους κομματικούς ολιγαρχικούς, τα ΜΜΕ, και τους τραπεζίτες, το μνημόνιο αποδεικνύει ότι είναι εχθροί της δημοκρατίας και αχάπαροι από πολιτική άποψη. Ποιος εξουσιοδότησε τον κ. Χριστόφια ή όποιον άλλο να δεχθεί μνημόνιο; Έχει μήπως εν λευκώ εντολή από το λαό; Πότε την πήρε;
Δυστυχώς, οι κομματοκράτορες θεωρούν την κοινωνία ιδιοκτησία τους και την αντιμετωπίζουν ως μια μάζα δουλοπαροίκων. Γιατί αν είχαν έστω και κάποια στίγματα δημοκρατικής ευαισθησίας, τότε μια επιλογή είχαν: ΝΑ ΠΑΡΑΠΕΜΨΟΥΝ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ.Φυσικά, θα γελούν με μια τέτοια πρόταση και είναι λογικό: είναι ιδεολογικά ακραιφνείς ολιγαρχικοί και οι δημοκρατικές διαδικασίες τους φαίνονται γελοίες.
ΥΓ. Ευτυχώς που όλοι οι υποψήφιοι Πρόεδροι συμφωνούν σε ένα: πρέπει οπωσδήποτε να μας καταστρέψουν ως κοινωνία, ώστε να μας δώσουν ελπίδα και προοπτική για το μέλλον! Και τα προβατάκια, ως συνήθως, αναζητούν τον προστάτη βοσκό τους!

Το ανακλητό του κ. Λιλλήκα και η ψευδεπίγραφη δημοκρατία του ΔΗΣΥ

Ο κ. Χριστόφορος Φωκαίδης, σε ένα κείμενο του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις 22/7/2012, επιχειρεί να προσεγγίσει κριτικά την πρόταση του υποψήφιου Προέδρου Γ. Λιλλήκα για το ανακλητό των εκλεγμένων αξιωματούχων. Το κείμενο του κ. Φωκαίδη, Γραμματέα Πολιτικού σχεδιασμού του ΔΗΣΥ, προκαλεί σύγχυση λόγω της χρήσης των λέξων στο παρόν και της ανάκλησης των λέξεων του παρελθόντος ή λόγω του τρόπου που κατανοεί και ερμηνεύει το παρόν και το παρελθόν.Ειδικότερα:
1.Η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας
Είναι γεγονός ότι στην κλασική δημοκρατία των ελληνικών πόλεων –κρατών υπήρχε η λεγόμενη λαϊκή κυριαρχία με την έννοια ότι το κύριον της αρχής ήταν ο δήμος, η πολιτικά συγκροτημένη κοινωνία. Δεν ήταν κυρίαρχοι ούτε ο ένας ούτε οι λίγοι ούτε το μόρφωμα του κράτους.
Λαϊκή κυριαρχία στα πολιτικά συστήματα του 21ου αιώνα δεν υπάρχει και ανεξάρτητα από τη ρητορική που αναπτύσσεται, είναι μια φράση κενή περιεχομένου. Η κυριαρχία ανήκει στο νομικό μόρφωμα του κράτους και ασκείται από τα πρόσωπα που στελεχώνουν τους θεσμούς του κράτους. Η πολιτική λειτουργία ανήκει στο κράτος και στα κόμματα, όχι στην κοινωνία. Αυτό το αποδέχεται και ο κ. Φωκαίδης. Αν αυτό είναι η πραγματικότητα, τότε είναι μη λογικό εννοιολογικά και πραγματολογικά να αναφερόμαστε σε λαϊκή κυριαρχία σήμερα. Και φυσικά το ουσιώδες είναι: αν δεν υπάρχει λαϊκή κυριαρχία, τότε ποιοι κυριαρχούν επί της κοινωνίας; Η απάντηση στο ερώτημα θα βοηθήσει να κατανοήσουμε τη σημερινή πολιτειακή πραγματικότητα.
2.Η έννοια της δημοκρατίας
Είναι επίσης γεγονός αδιαμφίσβητητο ότι το πολιτικό σύστημα των ελληνικών πόλεων-κρατών στην κλασική περίοδο ήταν η δημοκρατία κατά το οποίο η κοινωνία συγκροτημένη σε δήμο κυβερνούσε.
Οι αναφορές του κ. Φωκαίδη στα νεοτερικά πολιτικά συστήματα με τις έννοιες «αντιπροσωπευτική, κοινοβουλευτική, προεδρική δημοκρατία» είναι διαστρεβλωτική της έννοιας δημοκρατία. Εφόσον ο κ. Φωκαίδης αποδέχεται ότι στις μέρες μας δεν υπάρχει η λεγόμενη «λαϊκή κυριαρχία», είναι αδύνατο να υπάρχει και δημοκρατία. Οι νεότεροι, εξερχομενοι από τη φεουδαρχία και την απόλυτη δεσποτεία, υιοθέτησαν την ονομασία δημοκρατία για τα πολιτικά συστήματά τους, μια υιοθέτηση που δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την κλασική δημοκρατία. Εννοιολογικά και πραγματολογικά τα πολιτεύματα που σήμερα επικρατούν στον πλανήτη ουδεμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία. Και αν όλοι συμφωνούν σε αυτό, απομένει ένα ερώτημα: αν τα σημερινά πολιτικά συστήματα δεν είναι δημοκρατίες – δεν υπάρχουν καν συγκροτημένοι «δήμοι» - ,τότε τι είδους πολιτεύματα είναι; Η απάντηση στο ερώτημα είναι ουσιαστική στο να καθορίσουμε τι θέλουμε σε σχέση με το πολιτικό μας σύστημα.
3.Το ανακλητό και η δημοκρατία
Υποστηρίζει ο κ. Φωκαίδης ότι το ανακλητό των αρχών συνδέεται με την κλασική δημοκρατία των ελληνικών πόλεων-κρατών, και μάλιστα για την εποχή εκείνη ήταν μια «πρωτοποριακή» αρχή. Το ανακλητό των αρχών χαρακτηρίζει το πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας. Αλλά όχι μόνο αυτό. Το «ελέγχειν τας αρχάς» είναι κυρίως χαρακτηριστικό πρωτοεμφανιζόμενο σε συστήματα αντιπροσωπευτικά και θεσμοθετήθηκε από το Σόλωνα, πολύ πριν τη κλασική δημοκρατία. Το ανακλητό αναγκαστικά θεσμοθετείται όταν γίνεται μετάβαση του πολιτικού συστήματος από το προ-αντιπροσωπευτικο πολιτικό σύστημα στο αντιπροσωπευτικό. Σε αυτή την περίπτωση η κοινωνία θεσμοθετείται σε δήμο και ελέγχει τις αρχές-αντιπροσώπους, δεν αποφασίζει η ίδια ακόμη. Φυσικά προβάλλει ακόμα ένα ερώτημα: αν το πολιτικό σύστημα που υπάρχει στις μέρες μας δεν είναι η δημοκρατία, δεν είναι η αντιπροσώπευση – δεν υπάρχει συγκροτημένος «δήμος» ούτε και έλεγχος των αρχών από το δήμο-, τότε τι είναι;
4.Το ανακλητό και το «ελέγχειν»
Εκεί όπου ο κ. Φωκαίδης λειτουργεί εξόχως αντιδραστικά είναι όταν προτείνει πως «η ευθύνη του ελέγχου και η κατ΄ αναλογία εφαρμογή της αρχής του «ανακλητού» μεταφέρεται επίσης στους αντιπροσώπους». Το παραμύθι του καταμερισμού των εξουσιών και του αλληλο-ελέγχου τους έχει εκ των πραγμάτων γκρεμιστεί. Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Γιατί ο κ. Φωκαίδης επιθυμεί στα πλαίσια μιας ψευδεπίγραφης δημοκρατικής ιδεολογίας να αφήσει εκτός την κοινωνία από τον πολιτικό έλεγχο των αρχών; Ουσιαστικά αν το πολιτικό σύστημα αποτυπώνει μια σχέση της κοινωνίας με την πολιτική, αυτό που προτείνει ο κ. Φωκαίδης είναι να μην αλλάξει τίποτε σε αυτή την σχέση!
5.Πολιτική ευθύνη και δημοκρατία
Ποιο είναι το πρόβλημα της πολιτικής ευθύνης;
Τα νεοτερικά πολιτικά συστήματα θεσμοθέτησαν το ανεύθυνο των φορέων της εξουσίας του κράτους με τη μορφή της ασυλίας. Γι αυτό και η έννοια της πολιτικής ευθύνης μόλις στις μέρες μας άρχισε να συζητείται. Αυτό ήταν αναμενόμενο από τη στιγμή που η πολιτική αρμοδιότητα εκχωρήθηκε στο κράτος και στους φορείς που καλούνται να στελεχώσουν με πολιτικό προσωπικό το κράτος. Η κοινωνία βρέθηκε εκτός θεσμικής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και της δόθηκε γενικευμένα μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο το δικαίωμα με την ψήφο της να επιλέγει το πολιτικό προσωπικό στους διάφορους κρατικούς θεσμούς. Η σχέση κοινωνίας-πολιτικού ουδέποτε θεσμοθετήθηκε για την περίοδο μετά την εκλογή και ουσιαστικά αποτελούσε εν λευκώ εξουσιοδότηση του πολιτικού. Ή οι πολιτικοί με βάση τα συντάγματα είναι πολιτικά ανεύθυνοι. Η απουσία πολιτικής ευθύνης απέναντι στην κοινωνία από τα συντάγματα της νεοτερικότητας απλώς επιβεβαιώνει ότι τα πολιτικά συστήματα της νεοτερικότητας ουδεμία σχέση έχουν είτε με την αντιπροσώπευση ούτε με τη δημοκρατία.
6. Και η πολιτική απαξίωση της Βενεζουέλας!
Έντονη απογοήτευση προκαλεί το γεγονός ότι το κείμενο του κ. Φωκαίδη καταλήγει ως εξής: «Η μόνη χώρα που το σύσνταγμά της προβλέπει διαδικασία αναπληρωματικών εκλογών μέσα από την εφαρμογή του «ανακλητού» σε εθνικό επίπεδο (για τον πρόεδρο), είναι η Βενεζουέλα του Τσάβεζ!» Αυτή η αναφορά συνιστά πολιτικό ρατσισμό και μάλιστα μηρυκαστικό της δυτικού πολιτισμού, ο οποίος επέβαλε διά της βίας στον πλανήτη ένα συγκεκριμένο πολιτικό πολιτισμό στηριγμένος στο μύθο της «προόδου» και της «ανωτερότητας». Δηλαδή, αν στη Βενεζουέλα υπάρχει ήδη θεσμοθετημένο το ανακλητό και εμείς ακόμα ψαχνόμαστε περί του πρακτέου, τότε αυτό τι υποδηλώνει για κείνους και για μας από πολιτική άποψη; Δηλαδή, μόνο η Δύση μπορεί να δημιουργήσει νέους πολιτικούς θεσμούς και όποια άλλη χώρα δεν ακολουθεί, τότε στιγματίζεται και περιφρονείται;
7.Η νεοτερική διαστρέβλωση των εννοιών
Οι ΗΠΑ «έχουν παράδοση δημοκρατίας» υπέρ των διακοσίων χρόνων, υποστηρίζει ο κ. Φωκαίδης. Και όμως αυτοί που έφτιαξαν το σύνταγμα των ΗΠΑ απέρριψαν συνειδητά την επιλογή της δημοκρατίας (democracy) και επέλεξαν εξίσου συνειδητά την έννοια της πολιτείας (republic), αναζητώντας πολιτική έμπνευση στην αρχαία Ρώμη και όχι στην αρχαία Αθήνα. Γιατί εμείς σήμερα, μετά από περισσότερα διακόσια χρόνια, ονομάζουμε το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ δημοκρατία, κάτι που οι ίδιοι συνειδητά απέρριψαν τότε;
Επίλογος
Ο ΔΗΣΥ, παρόλο ότι μηρυκάζει φιλελεύθερες διακηρύξεις, από άποψη ελευθερίας εξακολουθεί να παραμένει ότι πιο αντιδραστικό στην κυπριακή κοινωνία όντας ο κατεξοχήν εκφραστής της ολιγαρχίας.

Η Κύπρος της απάτης και των απατεώνων

Η κυπριακή άρχουσα τάξη ουσιαστικά έχει επιβάλει ένα πολιτικοοικονομικό σύστημα στηριγμένο στη χρήση της απάτης. Αυτό ήταν αναπόφευκτο. Γιατί η υιοθέτηση ενός εξουσιαστικού πολιτικού συστήματος –κληρονομιά των Άγγλων αποικιοκρατών- και εφόσον η κυπριακή άρχουσα τάξη ταύτισε το εν λόγω σύστημα με την «πρόοδο», κατ΄ ανάγκη οδήγησε και στη χρήση των μέσων της «ορθής εκγύμνασης» του «όχλου», δηλαδή στη χρήση της βίας και της απάτης. Και όπως κάθε απατεώνας δεν αρέσκεται σε υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς, έτσι άλλαξαν το νόημα των λέξεων και βάπτισαν την απάτη ως διπλωματία και μάλιστα τη θεώρησαν και κάτι θετικό, π.χ. «ικανος διπλωμάτης». Έτσι εξοικείωσαν τις μάζες με τη χρήση της απάτης στη λειτουργία του συστήματος.
Με τη χρήση της απάτης η κυπριακή άρχουσα τάξη έκαμνε και συνεχίζει να κάνει κάτι ευτελές για τον άνθρωπο, δηλαδή να αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι να παρουσιάζει τα πραγματικά περιστατικά/δεδομένα/γεγονότα. Δηλαδή, αυτοί οι ευτελείς άνθρωποι συνειδητά επιλέγουν το ψέμα – ο απατέωνας είναι ένας προκαταβολικά ψεύτης -, ώστε να εξαπατήσουν την κοινωνία και να εξασφαλίσουν τη συναίνεσή της. Στηριγμένοι στην απόκρυψη των αληθινών γεγονότων ή σε μια ψευδή αναπαράσταση της πραγματικότητας νομίζουν ότι ασχολούνται με την πολιτική!!!
Και έτσι ο λαός πρέπει να ασχολείται και ο ίδιος με την κατάντια της άρχουσας τάξης μιμούμενός την. Θεωρείται πολιτική η ενασχόληση με την απάτη και τους απατεώνες!!! Έτσι στο κυπριακό περιβάλλον της απάτης ανταγωνίζονται με κάθε σοβαρότητα «ποιος θα ξεγελάσει ποιον», ποιος θα κάνει τη σωστή κίνηση και ποιος έχει τη σωστή τακτική που θα οδηγήσει στην εξ απάτης συγκατάθεση του λαού.
Φυσικά η απάτη δεν μπορεί να είναι διαρκής. Κάποτε αποκαλύπτεται. Τότε η κυπριακή άρχουσα τάξη έχει έτοιμη τη συνταγή, ώστε η απάτη να νομιμοποιηθεί εκ των υστέρων με την μη αντίδραση των εξαπατημένων πολιτών. Οι μαγικές λέξεις των απατεώνων είναι «η διεξαγωγή έρευνας», ώστε να αποκαλυφθεί η αλήθεια που προηγουμένως οι ίδιοι συνειδητά απέκρυψαν από το λαό. Ή μαγειρεύουν μέσω της έρευνας την αθώωση των απατεώνων, δηλαδή απλώς επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά ότι είναι απατεώνες. Ακόμα, «η ανάληψη ευθύνης» αλλά αυτονόητα μονό στα λόγια, χωρίς συνέπειες για τον απατεώνα. Ή η επίρριψη ευθύνης στους άλλους ή στην έσχατη περίπτωση η ομολογία «όλοι ευθυνόμαστε», με την έννοια δεν ευθύνεται κανένας.
Η κορύφωση της γενικευμένης απάτης από την κυπριακή άρχουσα τάξη είναι όταν τους ακούς ως χορωδία να ψελλίζουν: «δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών». Έτσι ο απατεώνας αυτο-αθωώνεται για να συνεχίσει τα αποκαλυφθέντα ανόσια έργα του!
Μετά λοιπόν τη μεγάλη απάτη του χρηματιστηρίου από πολιτικούς και χρηματιστές, αποκαλύφθηκε στις μέρες μας και νέα μεγάλη απάτη με την αγορά αξιογράφων ανυποψίαστων επενδυτών από τις τράπεζες Λαϊκής και Κύπρου. Οι τράπεζες εξαπατούσαν, οι εποπτικές αρχές έκαναν τα στραβά μάτια και οι πολιτικοί ψήφιζαν νόμους που δεν απέτρεπαν την απάτη ή και την καθιστούσαν νόμιμη. Και καλείται ο πολίτης να πληρώσει για τον κάθε απατεώνα. Και μάλιστα υπάρχουν πολίτες που προβληματίζονται ποιον απατεώνα θα ψηφίσουν!
Γιατί από τη στιγμή που κανένας πολιτικός δε στηρίζει το λόγο του σε πραγματικά γεγονότα και προτάσεις και περιορίζεται σε γενικόλογες αναφορές τις οποίες χρησιμοποιεί κατά την περίσταση, ναι, είναι απατεώνας.
Στην πράξη, με την απάτη η κυπριακή άρχουσα τάξη παρασιτικά επιβίωνε και τώρα, πάλι με την απάτη επιθυμεί διακαώς να μας σώσει από την καταστροφή που επέφεραν οι απατεώνες. Γιατί η απάτη συνδέεται αναπόφευκτα και με την κουτοπονηρία σε μια κοινωνία που εκλαμβάνεται ως κοινωνία ηλιθίων. Γιατί, θεωρούν ότι αν δεν ήταν κοινωνία ηλιθίων, δεν θα νομιμοποιούσε εκ των υστέρων με την ανοχή της τα κατορθώματα των απατεώνων διατηρώντας τους και ες αεί στην εξουσία.
Μπορούμε να γλυτώσουμε από την απάτη; Σε ένα εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα , όπως το τωρινό, είναι αδύνατο γιατί η απάτη αποτελεί χαρακτηριστικό του, αφού η πολιτική εκλαμβάνεται ως επιβολή της εξουσίας των λίγων επί των πολλών. Μόνο στη δημοκρατία ο «δήμος» δε χρησιμοποιεί την απάτη, γιατί είναι μη λογικό μια κοινωνία να επιθυμεί να εξαπατά τον εαυτό της. Η απάτη είναι «προνόμιο» πάντοτε του ενός και των λίγων στην πολιτική. Ας αναφωνήσουμε λοιπόν χορωδιακά:

«ΖΗΤΩ Η ΑΠΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ»

Το μόνο πρόβλημα είναι το εξής: όταν όλοι θα έχουν εξοικειωθεί στη χρήση της απάτης, ποιος θα εξαπατά ποιον; Ένας ανόητος θα πει: όταν φτάσουμε ως εκεί, βλέπουμε τι θα κάνουμε!!!

Ποιος άθλιος δαιμονοποιεί την τρόικα ή περί της χορωδίας των "δαιμόνων"

Ο τραπεζίτης Βάσος Σιαρλής, διορισθείς Υπουργός Οικονομικών από τον Πρόεδρο Χριστόφια, ένιωσε την ανάγκη να βροντοφωνάξει: μη δαιμονοποιείτε την τρόικα. Καλά, ποιος άθλιος διαμονοποιεί την τρόικα; Γιατί ένιωσε την ανάγκη ο τραπεζίτης κ. Σιαρλής να την προστατεύσει; Από ποιον κινδυνεύει η τρόικα τέλος πάντων;
Ο καλακάγαθος κύριος Σιαρλής, ως καλός χριστιανός και φιλάνθρωπος, προστατεύει κάθε αδικούμενο. Ένιωσε την ανάγκη να εκφραστεί υπέρ της τρόικας μόνο για λόγους ηθικούς και ήθους βεβαίως!!! Και φυσικά στα πλαίσια της πατροπαραδότης κυπριακής φιλοξενίας: δεν μπορείς να προσκαλείς κάποιον στον τόπο σου και να τον βρίζεις!!! Αυτό γινόταν, πριν το προσκαλέσεις.Τώρα, μόνο αν έχεις μεγάλα αποθέματα βλακείας βρίζεις τον φιλοξενούμενό σου.Έτσι, κύριε Σιαρλή;
Κύριε Σιαρλή, δεν ξέρω αν ο νους σου είναι ξουράφι, αλλά αυτοί στους οποίους απευθύνεσαι σίγουρα το μυαλό τους είναι πιο προχωρημένο από το δικό σου. Και εξηγούμαι:
-Αν αγάπησες την τρόικα, κύριε Σιαρλή, είναι γιατί η δική σου επιβίωση και όλης της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας στην Κύπρο, εξαρτάται αποκλειστικά από την τρόικα. Η αγωνία σου ,κύριε Σιαρλή, είναι η διαφύλαξη των δικών σου προνομίων και της τάξης της οποίας τα συμφέροντα εκπορσωπείς. Και η μοναδική σας σωτηρία είναι η τρόικα. Γι αυτό την γλύφεις ανερυθρίαστα. Και η διαφύλαξη των συμφερόντων σου, κύριε Σιαρλή, μπορεί να γίνει μόνο αν φορτώσετε από κοινού με την τρόικα τα οικονομικά βάρη στους μισθωτούς. Ερώτηση κύριε Σιαρλή: Πέστε ένα λόγο που ένας μισθωτός θα αγαπήσει είτε εσάς είτε την τρόικα;
- Αν αγάπησες την τρόικα, κύριε Σιαρλή, έχεις τους λόγους σου ως εκφραστής των ατομικών σου συμφερόντων και της τάξης των ολιγαρχικών που εκπροσωπείς. Όλοι εσείς, μια ενωμένη γροθιά, συνεπικουρούμενοι από τα ΜΜΕ, προσπαθείτε να εξυψώσετε την τρόικα. Ενώ ο ηλίθιος όχλος, δεν μπορεί να συλλάβει τα βαθιά νοήματα της επίσκεψης της τρόικας!!! Για να αγαπήσεις την τρόικα, πρέπει να είσαι είτε Σιαρλής είτε κάτι σαν τον κύριο Σιαρλή. Όμως η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού δεν είναι σαν εσάς, κύριε Σιαρλή. Έχει διαφορετικά συμφέροντα από τη συνομοταξία που εκπροσωπείτε.
Ποιος άθλιος λοιπόν δαιμονοποιεί την τρόικα; Κανένας.
Δαίμονες για την κοινωνία, κύριε Σιαρλή, είστε εσείς και η πολιτικοοικονομική ολιγαρχία. Διαθέτετε απίστευτη ανικανότητα, ώστε με μεγάλη ευκολία οδηγήσετε μια μικρή οικονομία στην χρεοκοπία. Και έχετε και απίστευτο θράσος. Ενώ εξώφθαλμα είστε αποτυχημένοι, αντί να πάτε στο σπιτάκι σας, τώρα θέλετε να μας σώσετε. Οι καταστροφείς μετασχηματίζονται σε σωτήρες, λές και είναι φακίρηδες.
Αν η κοινωνία δαιμονοποιεί κάποιον, είναι κατεξοχήν την ανίκανη και άπληστη πολιτικοικονομική ολιγαρχία της Κύπρου, που για δεκαετίες λυμαίνεται τον τόπο και λαφυραγωγεί το κράτος. Και επειδή, κύριε Σιαρλή, σας θεωρεί ο λαός «δαιμόνους», δεν ασχολείται με την τρόικα.Γιατί «όμοιος ομοίω αεί πελάζει». Ο δαίμονας στο δαίμονα θα πάει.
Κοντολογής, η τρόικα είναι εκ προοιμίου δαιμονοποιημένη, γιατί συνεργάζεται με δαίμονες. Στο επίπεδο της πολιτικής πράξης, η τρόικα μπορεί να αποφύγει τη δαιμονοποίηση εφόσον:
-Θέσει ως όρο του μνημονίου να πάτε όλοι σπίτι σας λόγω ανικανότητας
-Θέσει ως όρο του μνημονίου όλη οι ανίκανη πολιτικοικονομική ολιγαρχική τάξη να κληθεί να πληρώσει τις ζημιές που προκάλεσε στην κοινωνία δημεύοντας και τις καταθέσεις και τις περιουσίες σας.
Αν όμως η τρόικα συνεργαστεί μαζί σας για να συνεχίσετε όλοι το φαγοπότι σε βάρος του λαού, τότε από μόνη της ταυτίζεται μαζί σας , με τους δαίμονες. Οπόταν τον τίτλο του δαίμονα τον παίρνει από μόνη της συνειδητά, όπως και εσείς κύριε Σιαρλή.
YΓ. Για χρόνια οι άθλιοι ολιγαρχικοί καλλιεργούσαν το φόβο του μηχανισμού. Τώρα, με την άφιξη της τρόικας, άλλαξαν τροπάριο. Όχι πια φόβος, τώρα το έριξαν στην καλλιέργεια της ελπίδας!!! Και θυμήθηκαν τα οικονομικά θαύματα, οι θαυματοποιοί, οι ταχυδακτυλουργοί και οι λογής-λογής απατεώνες!!!

Μηχανισμός στήριξης, κομματικές αντιδράσεις και κυπρο-καραγκιοζιλίκια

Η αίτηση της Κυπριακής κυβέρνησης για ένταξη στο μηχανισμό στήριξης προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις.
Η οικονομική ολιγαρχία και οι επιστήμονες/ειδικοί μηρυκαστικά προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο μηχανισμός είναι κάτι θετικό ή όχι αρνητικό. Σε αυτή τη κατηγορία εντάσσεται και ο ΔΗΣΥ , το κατεξοχήν φερέφωνο της τοπικής οικονομικής ολιγαρχίας.
Αυτή η προσέγγιση ψελλίζει διάφορα «κουφά», όπως:
-ο μηχανισμός δημιουργήθηκε από τα αδελφά κράτη της ΕΕ για επίδειξη αλληλεγγύης. Αυτή η αιτιολόγηση είναι λογική. Μόνο που είναι πολύ ασαφής: αλληλεγγύη σε ποιους; Στους αποτυχημένους τραπεζίτες ή στους αποτυχημένους πολιτικούς/διαχειριστές του δημόσιου πλούτου; Είναι φανερό από τις περιπτώσεις όπου χρησιμοποιήθηκε ο μηχανισμός στήριξης ότι αυτό έγινε προς όφελος της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας και όχι των κοινωνιών. Μάλιστα, ο μηχανισμός χρησιμοποιήθηκε από τις τοπικές πολιτικές και οικονομικές ολιγαρχίες ως άλλοθι για επιβολή μέτρων σε βάρος των κοινωνιών και συντήρηση της οικονομικής και πολιτικής θέσης της χρεοκοπημένης άρχουσας τάξης. Ή ο μηχανισμός στήριξης είναι κατεξοχήν μηχανισμός διασφάλισης των συμφερόντων της ολιγαρχίας στην περίοδο της οικονομικής κρίσης που σήμερα διανύουμε. Πιο απλά, οι κομματοκράτορες γεμάτοι υποκριτική οδύνη θα τα φορτώσουν στους «κακούς ξένους» και θα αναλάβουν το εθνοσώτηριο έργο της διάσωσης του τόπου!!!
-απαιτείται ισχυρή διαπραγματευτική ομάδα. Για να κάμει τι ρε άθλιοι; Για να αποφύγουμε τους επαχθείς όρους. Τους επαχθείς όρους για ποιους ρε καραγκιόζηδες; Φυσικά, η έγνοια τους είναι μόνο μία: να διασφαλιστεί μέσα από τη διαπραγμάτευση ότι δε θα θιγούν τα κεκτημένα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας και ότι σίγουρα τα βάρη θα φορτωθούν στους εργαζόμενους!!!Αυτή είναι η μοναδική τους αγωνία και αυτό τους ενώνει όλους, γιατί είναι κοινά τα συμφέροντά τους ως τάξης και σαφής ο αντίπαλός τους, η κοινωνία.
- η άφιξη της τρόικας δεν είναι αρνητική γιατί θα δοθεί η ευκαιρία να μάθουμε ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες, ώστε να εξέλθουμε από την κρίση. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται η αριθμολαγνεία για το ύψος των δανειακών αναγκών της Κύπρου: 4,6,8,10,11 εκατομμύρια. Καλά, ρε άθλιοι, τόσο καιρό παίρνατε αποφάσεις χωρίς να γνωρίζετε τα πραγματικά δεδομένα και περιμένετε τώρα να έλθει η τρόικα να σας διαφωτίσει; Μα είσαστε τόσο βλάκες και δεν το ξέρετε;
Πέρα από τη βλακώδη επιχειρηματολογία, αναπτύσσεται και η κομματική αντιπαλότητα: φταίει ο Χριστόφιας λένε οι αντιπολιτεύομενοι, φταίνε οι τράπεζες λέει το ΑΚΕΛ. Και αμέσως μετά προσθέτουν όλοι ως χορωδία: δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών!!! Οι άνθρωποι έχουν νοητικό πρόβλημα ή είναι για το τρελλοκομείο. Η ευθύνη της κυβέρνησης Χριστόφια είναι αδιαμφισβήτητη, όπως και των τραπεζών. Όμως εσείς κύριοι αντιπολιτευόμενοι δεν ευθύνεστε; Εσείς δε λυμαίνεστε εξίσου το δημόσιο πλούτο, όπως και οι Ακελικοί; Όλοι μαζί δεν ψηφίζατε τους προϋπολογισμούς και τους νόμους που κατοχυρώναν το ατομικό και κομματικό συμφέρον σε βάρος του λαού; Εντάξει, ο Χριστόφιας το παράκανε και σας εξόργισε, ήθελε να λαφυραγωγεί μόνο το ΑΚΕΛ το δημόσιο πλούτο και όχι σε συνεργασία μαζί σας. Αυτό είναι γεγονός. Αλλά, εσείς δεν απομυζάτε ως νεοφεουδάρχες το δημόσιο πλούτο με σκανδαλώδη υπερπρονομία και απολαβές προς ατομικό και κομματικό όφελος; Αφού τόσο αγωνιάτε για την οικονομία, γιατί δεν αποποιείστε των προνομίων σας και των σκανδαλωδών απολαβών σας; Τόση ξεδιαντροπιά πια;
Ποιο είναι το πρόβλημα για την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία τώρα με το μηχανισμό στήριξης; Μόνο ένα, ότι δε θα θιγούν τα κεκτημένα προνομία της και ότι τα οικονομικά βάρη θα φορτωθούν στην κοινωνία. Αυτή είναι η αγωνία τους και αυτό θα κατοχυρώσουν οι αποτυχημένοι ολιγαρχικοί μέσα από τη διαπραγμάτευση. Από την άλλη, οι πιστωτές της Κύπρου αναζητούν τέτοια αποτυχημένα ανθρωπάκια που θα τους υπηρετούν πιστά. Γι αυτό και με χαρά θα συναινέσουν στα μέτρα. Γιατι το συμφέρον της τοπικής και διεθνούς ολιγαρχία ταυτίζεται. Και αμφότεροι έχουν έναν μόνο εχθρό, τις κοινωνίες.
ΥΓ1.Ο κ. Αναστασιάδης πήγε στην Ευρώπη για να μας σώσει! Τη βάψαμε κανονικά!!!
ΥΓ2. Υπάρχει νοήμων άνθρωπος στην Κύπρο που πιστεύει ότι οι Χριστόφιας, Αναστασιάδης, Ομήρου, Κάρογιαν, Συλλούρης, Περδίκης μπορούν να αρθρώσουν έστω και ένα επιχείρημα σοβαρό στα πλαίσια μιας διαπραγμάτευσης με σκοπό το συμφέρον της κοινωνίας;Δηλαδή, η ολιγαρχική πολιτική τάξη να αναιρέσει τον εαυτό της, προς όφελος της κοινωνίας; Δηλαδή, να υποστηρίξουν την αυτοκατάργησή τους; Σκάστε και πληρώνετε, τρώτε κουτόχορτο και χειροκροτάτε. Εννοείται πάντοτε, οι πολιτικά αφελείς.

Μηχανισμός στήριξης και πολιτική αλητεία στην Κύπρο

Είναι γελοία η πολιτική τάξη στην Κύπρο. Από το όχι στο μηχανισμό στήριξης, σταδιακά προχώρησαν στο «πιθανόν» και από το πιθανόν στην αίτηση ένταξης.
Είναι τόσο ανίκανοι και απατεώνες που κυριολεκτικά μηχανεύονται διολισθήσεις μέχρι να εξοικειωθεί ο λαός με την εφευρετική και μακρόπνοη πολιτική τους!
Και αρχίζουν τα ανόητα: ποιος φταίει; Αλληλοκατηγορούνται για να αποκρύψουν τη συλλογική τους ανικάνοτητα και να αποπρασανατολίσουν ομαλά το πλήθος.
Υπάρχει σωτηρία από το μηχανισμό στήριξης;
Κατηγορηματικά όχι.
Η αιτία του κακού είναι οι ίδιοι οι πολιτικάντηδες και η συναιτημόνες τους, η οικονομική ολιαγαρχία. Αν είχαν και τις ελάχιστες ικανότητες, δεν θα οδηγούμασταν στο μηχανισμό. Δεν ήταν ικανοί να σώσουν την οικονομία πρίν την ένταξη, θα τη σώσουν μετά;
Από ανίκανοι και άπληστοι ληστές του δημοσιου πλούτου θα μεταμορφωθούν ξαφνικά;
Ή όλα θα αλλάξουν εκτός από τους αφέντες μας;
Πριν το μνημόνιο - αν υπάρξει - με το μηχανισμό στήριξης, απαιτούνται δυο άλλα μνημόνια για να ορθοποδήσει ο τόπος: ένα μνημόνιο για το πολιτικό σύστημα και ένα μνημόνιο για το κράτος. Αυτά είναι προϋπόθεση για να εξυγιανθεί η κυπριακή κοινωνία από το καρκινώματα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας που λυμαίνεται τον τόπο και έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την ανικανότητα και την απληστία.
Τι θα γίνει με το μηχανισμό στήριξης;
Με δανεικά θα συνεχιστεί το πάρτι της ολιγαρχίας και θα βάζουν τον κόσμο να κτυπά παλαμάκια και να πληρώνει τα έξοδά τους. Γιατί στην Κύπρο δεν υπάρχει μια κάποια πολιτική, μόνο πολιτική αλητεία. Μια πολιτική αλητεία που από την ίδρυση του κράτους το εξέλαβε ως λάφυρο και το εκμεταλλευόταν ανάλογα. Και συνέχισαν αμέριμνοι ακόμα και όταν από τη δεκαετία του 1980 ο κόσμος άρχισε να αλλάζει. Και φτάσαμε τώρα στο αυτονόητο: μηχανισμός στήριξης.
Και ξαφνικά οι καταστροφείς του τόπου μεταμόρφώθηκαν σε επίδοξους σωτήρες. Θα μας σώσουν!!!Καλά, ποιοι μας κατέστρεψαν; Άθλιοι, ε άθλιοι!

Ο Χρ. Φωκαίδης του ΔΗΣΥ και το δημόσιο συμφέρον: η πρόκληση σύγχυσης στον "όχλο" με περισπούδαστες κενολογίες

Ο Χριστόφορος Φωκαίδης , γραμματέας πολιτικού σχεδιασμού του ΔΗΣΥ, ένιωσε πάλι την ανάγκη να επικοινωνήσει με το λαό. Αυτή τη φορά το άρθρο του στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» (10/12/2012) είχε τίτλο «Κρίση και μεταρρύθμιση σε μια «φραγμένη κοινωνία»».
Ο τίτλος του άρθρου μου προκάλεσε το ενδιάφερον γι αυτό διέθεσα χρόνο να το διαβάσω. Το άρθρο τελικά ήταν παραπλανητικό. Γιατί δεν αναφερόταν καθόλου – μα καθόλου- στην κρίση και της μεταρρύθμιση της κοινωνίας, αλλά την κρίση και τη μεταρρύθμιση του κράτους!!! Ο εν λόγω κύριος δεν μπορεί να ξεχωρίσει το κράτος από την κοινωνία και αναφέρεται στο κράτος και θεωρεί ότι μιλά για την κοινωνία!!!
Όμως, η σύγχυση του κυρίου Φωκαίδη αλλά και η επικινδυνότητά του για την κοινωνία φανερώνεται και από τη χρήση των λέξεων. Η μαγική λέξη που χρησιμοποιεί είναι το δημόσιο.
Στο νου του έπλασε δυο δημόσια: το ένα με κεφαλαίο – Δημόσιο- και το άλλο με μικρό –δημόσιο. Το «Δημόσιο» στο μυαλό του κυρίου Φωκαίδη ταυτίζεται με το κράτος, το οποίο Δημόσιο-κράτος πρέπει «να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον», δηλαδή το συμφέρον του πολίτη.
Η προσέγγιση του κ. Φωκαίδη είναι ό,τι πιο συντηρητικό και αντιδραστικό. Πέρα από το γεγονός ότι δηλώνει τη συντήρησή του με αναφορές στο Διαφωτισμό του 18ου αιώνα –λες και οι κοινωνίες δυο αιώνες δεν προχώρησαν ή η ανθρώπινη σκέψη έμεινε στάσιμη ή δεν υπάρχει κάτι καλύτερο ως γνώση από τους Διαφωτιστές – η προσέγγισή του στηρίζεται στον παραδοσιακό διαχωρισμό κράτους και κοινωνίας με την έννοια ότι το κράτος ταυτίζεται με το πολιτικό σύστημα και το πολιτικό σύστημα απορροφάται από το κομματικό σύστημα και η κοινωνία ως όχλος αμαθής οφείλει να ιδιωτεύει καθοδηγούμενη από τους ειδικούς, όπως ο κύριος Φωκαίδης.
Αυτή η κυρίαρχη προσέγγιση στην πρόσληψη της πολιτικής χαρακτήρισε την εξέλιξη όλων των πολιτικών συστημάτων στον 19ο και 20ο αιώνα:ο διαχωρισμός κράτους και κοινωνίας και η σταδιακή ανάθεση ενός νομιμοποιητικού ρόλου στους πολίτες με την ψήφο τους για τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό.
Σε σχέση με αυτή την πολιτική πραγματικότητα, ο κύριος Φωκαίδης δεν προτείνει κάτι καινούριο.Τίποτε απολύτως. Με διάφορες α-πολιτικές ακροβασίες προσπαθεί να κρατήσει την κοινωνία καθηλωμένη στην ιδιωτική σφαίρα και να μας πείσει ότι το μόνο που χρειαζόμαστε είναι «μια δυναμική ηγεσία» - δηλαδή τον κύριο Αναστασιάδη!!!
Και ενώ κατηγορεί το ΑΚΕΛ ότι υποστηρίζει περισσότερο κράτος, φαίνεται ότι αγνοεί ο άνθρωπος πως συμφωνεί στο πιο ουσιαστικό με το ΑΚΕΛ, δηλαδή πως η πολιτική θα συνεχίσει να ταυτίζεται με το κράτος και η κοινωνία θα συνεχίσει να είναι περιθωριοποιημένη και εκτός θεσμικής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος!!! Σε σχέση λοιπόν με την πρόσληψη της πολιτικής το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά ή συντηρούν το ίδιο σύστημα ή τάσσονται και οι δυο στη διαιώνιση της πολιτικής κυριαρχίας των κομμάτων σε βάρος φυσικά της κοινωνίας.
Και μια τρίτη διάσταση της κενολογίας του κυρίου Φωκαίδη. Το κράτος πρέπει να «υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον». Αυτή η θέση δε σημαίνει τίποτε. Γιατί για εκατο χρόνια οι κατέχοντες την εξουσία του κράτους το μόνο που επικαλούνται είναι το «δημόσιο», «εθνικό» ή «γενικό» συμφέρον. Το πολιτικό πρόβλημα δεν είναι η επίκληση του συμφέροντος αλλά ποιος ορίζει ότι η πολιτική πράξη συνάδει με το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Και αυτός που το ορίζει κατά τη βούληση και το συμφέρον του είναι ο εκάστοτε φορέας της εξουσίας. Έτσι, ο φορέας της εξουσίας –για παράδειγμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας – μπορεί να παίρνει αποφάσεις που πλήττουν το συμφέρον της κοινωνίας και ταυτόχρονα να επικαλείται το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή το συμφέρον της κοινωνίας!!! Ιστορικά η επίκληση του εθνικού/δημόσιου συμφέροντος από τους ολιγαρχικούς γινόταν πάντοτε για να αποκρύψουν από την κοινωνία τις πολιτικές που στρέφονταν εναντίον της. Ή ήταν απλώς ένα προπαγανδιστικό σύνθημα.
Και το τελευταίο ερώτημα: είναι δυνατόν σε ένα εξουσιαστικό σύστημα να παίρνονται αποφάσεις που εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον; Σε κάποιο βαθμό, ναι. Μόνο όμως υπό ένα όρο, ότι θα δοθεί το δικαίωμα στην κοινωνία να ελέγχει τους φορείς της εξουσίας. Όμως, αυτή η μικρή αλλαγή προϋποθέτει αλλαγή πολιτικού συστήματος, κάτι που κανένα κόμμα δεν αποδέχεται σήμερα.
Επομένως τα αρθρίδια του κυρίου Φωκαίδη είναι συρραφή ιδεών ατάκτως ερριμένων χωρίς καμία πολιτική πρόταση, κανένα πολιτικό στοχασμό,μια απύθμενη κενολογία για «πρόοδο και εκσυχρονισμό» χωρίς να ορίζει ποιο είναι το σύγχρονο και προοδευτικό στο οποίο θα πρέπει να προσαρμοστούμε. Η μοναδική του έγνοια είναι η εκλογή Αναστασιάδη στη θέση του Προέδρου. Και γράφει ο άνθρωπος με την ελπίδα ότι μελλοντικά θα γίνει και αυτός ένας από τους εξουσιαστές μας.
ΥΓ. Ποιος είναι ο καλύτερος Πρόεδρος; Ο ΚΑΝΕΝΑΣ πρόεδρος. Τουλάχιστον είναι ντροπή να υπάρχουν άνθρωποι στον 21ο αιώνα στην Κύπρο που επιδιώκουν να γίνουν πρόεδροι του κράτους με αρμοδιότητες που ελάχιστα διαφέρουν από αυτές που είχε ο Άγγλος κυβερνήτης. Ή ισχύει η ηλιθιότητα πως επειδή έφυγε ο αλλοεθνής και ήλθε ο ομοεθνής κυβερνήτης, ήλθε ταυτοχρόνως και η δημοκρατία!!!!

Ο "σωτήρας" Ν. Αναστασιάσης και η πολιτική κενολογία νέων πολιτευτών

Στην εφημερίδα « Ο Φιλελεύθερος»,3 Ιουνίου 2012, φιλοξενήθηκαν δύο από τη νέα φουρνιά των πολιτικών του ΔΗΣΥ: ο βουλευτής Τάσος Μητσόπουλος (συνέντευξη) και ο Γραμματέας πολιτικού σχεδιασμού του ΔΗΣΥ Χριστόφορος Φωκαϊδης (άρθρο). Είναι πράγματι λυπηρό να διάβαζεις τις απόψεις νέων ανθρώπων που βρίθουν κενολογιών δοσμένων με κάθε σοβαρότητα και να λιβανίζουν τον υποψήφιο του ΔΗΣΥ Ν. Αναστασιάδη ως το μελλοντικό σωτήρα της Κύπρου.
Το λιβάνισμα Αναστασιάδη
Ο βουλευτής Τ. Μητσόπουλος φάινεται πως τώρα ανακάλυψε τη «χαρακτηρολογία» που ήταν της μόδας τον 19ο αιώνα! Λιβανίζει τον Αναστασιάδη χωρίς όρια: «δυναμικός, έμπειρος, αποφασιστικός, ειλικρινής ηγέτης»! Και στο τέλος ο ύμνος-υβρισία: -« Ωρίμασε»!!! Μα αν του πήρε τριάντα χρόνια να ωριμάσει ως πολιτικός, αυτό τον άνθρωπο μπορεί να τον εμπιστευθεί κάποιος; Αυτό δεν είναι απόδειξη ανωριμότητας; Και με αυτό που λέτε δεν προσπαθείτε να εξυμνήσετε τον άνθρωπο ουσιαστικά εξευτελίζοντάς τον;
Η επικέντρωση στη σχέση κοινωνίας και πολιτικής ή η «ρωσική σαλάτα»
Και οι δυο πολιτευτές του ΔΗΣΥ επικεντρώνονται στο πρόβλημα της σχέση κοινωνίας και πολιτικής.
Πρώτιστα, αν σέβονται στοιχειωδώς τον εαυτό τους, θα πρέπει να απαντήσουν στο θεμελιακό: ποια ήταν η σχέση της κοινωνίας με την πολιτική μέχρι τώρα; Και αφού απαντηθεί το ερώτημα, τότε να καταθέσουν προτάσεις για την αλλαγή της σχέση. Διαφορετικά, οι όποιες προτάσεις καταντούν απλή προπαγάνδα άνευ σημασίας.
Τι μας λένε οι πολιτευτές του ΔΗΣΥ; Παραθέτω μερικά απολαυστικά.
-« Ανάδειξη της πολιτικής ως χώρου προσφοράς προς τον άνθρωπο».
Προσωπικά συμφωνώ με το σύνθημα. Όμως σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να κατοχυρωθεί και στην πράξη. Αν είναι χώρος προσφοράς προς τον άνθρωπο, ωσάν να μη ταιριάζει να είναι ταυτοχρόνως χώρος υφαρπαγής από τον άνθρωπο. Ή, δε γίνεται να αρπάζεις χορηγίες εκατομμυρίων από τα κρατικά ταμεία, να καρπώνεσαι πλούτο από τα κρατικά ταμεία, να αφαιρείς εισόδημα από τους ανθρώπους και να το καρπώνεσαι ανερυθριάστως και μετά να κοροϊδεύεις και από πάνω, ότι η πολιτική είναι χώρος προσφοράς. Είναι και για το ΔΗΣΥ και τα άλλα κόμματα χώρος καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου, χώρος όπου οι πολλοί συντηρούν τους λίγους και όχι οι λίγοι προσφέρουν στους πολλούς ανθρώπους.
-«Αποκατάσταση σχέσεων εμπιστοσύνης με τον πολίτη», «μια νέα και αξιόπιστη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής».
Αν αντικρύζεις τη σχέση κοινωνίας και πολιτικής ως πρόβλημα εμπιστοσύνης, απώλειας της πίστης του ενός προς τον άλλον, τότε και οι προτάσεις σου είναι λογικό ότι θα επικεντρώνονται στην αποκατάστασή τους. Όμως η σχέση πολίτη-πολιτικού δε διαμορφώνεται σε ατομικό επίπεδο, αλλά είναι εξαρτημένη από το πολιτικό σύστημα. Επομένως, αν κάποιος διακηρύττει ότι επιδιώκει αλλαγή των σχέσεων κοινωνίας και πολιτικής, τότε προτείνει αλλαγή στο πολιτικό σύστημα.
Τι προτείνει ο ΔΗΣΥ;
Η μαγική εφεύρεση είναι η «διαβουλευτική δημοκρατία», δηλαδή οι πολίτες γίνονται «συμμέτοχοι στη διαβούλευση». Κύριοι του ΔΗΣΥ, ξεκαθαρίστε τις έννοιες μες το νου σας για να μπορούμε να διαβουλευόμαστε.
Ο όρος «διαβουλευτική δημοκρατία» υπάρχει μόνο σε μυαλά που δε γνωρίζουν τι είναι η δημοκρατία. Και απλως τη χρησιμοποιούν οι ολιγαρχικοί για το συμφέρον τους, δηλαδή να συντηρήσουν το υφιστάμενο σύστημα το οποίο ουδεμία σχέση έχει με τη δημοκρατία. Η σύγχυσή τους αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι παράλληλα χρησιμοποιούν και τον όρο «δημοκρατική διακυβέρνηση». Η διακυβέρνηση και η διαβούλευση είναι και οι δυο όροι που αντανακλούν μια εξέλιξη της πολιτικής λειτουργίας στα ευρωπαϊκά πολιτικά συστήματα. Αλλά που δεν διαφοροποιούν τη σχέση κοινωνίας και πολιτικής. Γι αυτό, παρόλη τη χρήση των όρων στις ευρωπαϊκές χώρες, δεν έχουν επέλθει αλλαγές στα συντάγματα, ώστε να αποτυπωθεί η «νέα» σχέση.
Η ενίσχυση της διαβούλευσης ως πολιτικό πρόταγμα από τον εκάστοτε φορέα της εξουσίας στην πορεία του ιστορικού γίγνεσθαι απλώς αποτυπώνει ότι έχουν επέλθει κοινωνικές αλλαγές που καθιστούν τη θέση του φορέα της εξουσίας αβέβαιη και νιώθει την ανάγκη περαιτέρω διαβούλευσης, πριν τη λήψη των τελικών αποφάσεων. Όμως η διαβούλευση, ως στάδιο της πολιτικής λειτουργίας, δε χαρακτηρίζει το σύστημα ή τη σχέση κοινωνίας και πολιτικής. Αν ο μονάρχης αποφασίζει μόνος του ή αποφασίζει αφού διαβουλευτεί με τους ευγενείς, το σύστημα δεν αλλάζει. Είναι μοναρχικό. Απλώς υποδηλώνει την πολιτική δυναμική που διαφοροποιείται στο χρόνο και προοικονομεί την κατάρρευση του προηγούμενου συστήματος.
Η ολιγαρχία της Ευρώπης γνωρίζει πολύ καλά ότι η διαβούλευση δε σημαίνει τίποτε απολύτως , και μάλιστα η εξωθεσμική, γι αυτό και την πωλεί ως κουτόχοτρο για τους αφελείς.
Η άλλη πρόταση είναι η προβολή της άποψης πως το πρόγραμμα του Ν. Αναστασιάδη είναι ένα «Συμβόλαιο» με τους πολίτες! Η λέξη συμβόλαιο αποκτά νόημα ,όταν οι συμβαλλόμενοι είναι ίσοι. Διαφορετικά, το συμβόλαιο είναι ένα γραπτό κείμενο χωρίς σημασία , αφού αποτυπώνεται η βούληση του δυνατού. Για παράδειγμα η πρόταση Αναστασιάδη για πέντε υφυπουργεία παρά τω Προέδρω είναι απαίτηση της κοινωνίας ή εφεύρεση του ιδίου και της αυλής του και που θα έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα την ενίσχυση του αυταρχικού και προσωποπαγούς θεσμού του Προέδρου, την αδικαιολόγητη σπατάλη δημόσιων πόρων και το βόλεμα και άλλων ημετέρων; Τέλος πάντων ο ίδιος ο κ. Αναστασιάδης έχει τη γνώση και την ικανότητα για να πράττει ή θα πληρώνει η κοινωνία συμβούλους;
Η τρίτη αλλαγή που προτείνει ο ΔΗΣΥ είναι η θεσμοθέτηση της πολιτικής ευθύνης και της λογοδοσίας. Συμφωνώ απολύτως. Πέστε μας τώρα πώς εφαρμόζονται στο κόμμα σας για να δούμε τα οφέλη που θα έχουμε ως κοινωνία. Ή, αν δεν καταλαβαίνετε, πέστε μας αν αύριο ο κύριος Αναστασιάδης γεννήσει ένα νέο Μαρί, στα πλαίσια της θεσμοθετημένης πολιτικής ευθύνης και λογοδοσίας τι θα γίνει, χωρίς καν να χρειαστεί οι πολίτες να βγουν στους δρόμους.
Αν μου δώσετε μια πειστική απάντηση, θα σας ψηφίσω και εγώ (χα, χα, χα).
Και ιδεολογία
Ποιο είναι το ιδελογικό υπόβαθρο του ΔΗΣΥ;
Η απάντηση είναι δεδομένη: «κοινωνικός φιλελευθερισμός» Τι είναι αυτό; «Ένα σύστημα δηλαδή που οδήγησε την Ευρώπη σε μια μακρά περίοδο οικονομικής προόδου και κοινωνικής ευημερίας. Το σύστημα αυτό θέτει την οικονομική πρόοδο και ανάπτυξη στην υπηρεσία των ανάγκών του σύγχρονου πολίτη. Πιστεύουμε σε μια κοινωνικά πρσανατολισμένη οικονομία της αγοράς».
Τα πράγματα είναι σοβαρά. Από τη μια λένε ότι θέλουν να μας πάνε «μπροστά» και από την άλλη θέλουν να μας γυρίσουν πίσω, σε μια περασμένη εποχή της Ευρώπης: Δε γίνεται να πάμε και μπροστά και πίσω!!!! Μάλλον, γίνεται, αν εκλαμβάνεις το «μπροστά» ως «πίσω»!!!
Φυσικά, αυτά είναι αερολογίες, όπως και οι διακηρύξεις του λεγόμενου «κοινωνικού φιλελευθερισμού». Γιατί το ζήτημα είναι απλό: ποιος θα κρίνει ότι οι αποφάσεις σε οικονομικό επίπεδο εξυπηρετούν τις ανάγκες της κοινωνίας; Ο ΔΗΣΥ ή η κοινωνία; Φαντάζομαι, η κοινωνία. Τότε, πώς θα αποφασίζει η κοινωνία για τις οικονομικές επιλογές; Και τι θα γίνει με την ελεύθερη αγορά των ολιγαρχικών; Νομίζω, οι του ΔΗΣΥ δεν έχουν υπόθεση. Οι άνθρωποι τούτοι απλώς εκόλλησαν στη λέξη «φιλελευθερισμός» και τη λέξη «κοινωνικός» για να το πουλήσουν πιο εύκολα στους αφελείς.
Παράλληλα, και αυτό είναι εκπληκτικό, αφού κυριολεκτικά «μηρυκάζουν» ιδεολογικές ευρωπαϊκές κατασκευές, δηλώνουν με περηφάνεια πως « ο ΔΗΣΥ είναι αυτόφωτη πολιτική δύναμη. Αυτοπροσδιοριζόμαστε με πολιτικούς όρους και δεν ετεροπροσδιοριζόμαστε»!!! Με τέτοιες προσεγγίσεις, τι να τους πεις; Σηκώνεις τα χέρια ψηλά.
Επίλογος
Οι του ΔΗΣΥ είναι όντως προκλητικοί με τη νοημοσύνη μας. Προσάρμοσαν το καταστατικό του κόμματος στις ανάγκες του Αναστασιάδη. Είναι τόσο δημοκράτες, που όλοι συμφωνούν εκεί μέσα πως ο μόνος ο τρόπος να απαλλαγούν από το «δημοκρατικό» πρόεδρό τους είναι να το φορτώσουν στις πλάτες ολόκληρης της κυπριακής κοινωνίας. Και μάχονται νυχθημερόν με τη βοήθεια των ΜΜΕ και της οικονομικής ολιγαρχίας να μας πείσουν ότι ο Ν. Αναστασιάδης είναι ο σωτήρας μας!!!Έλεος, κύριοι.Απλώς,η ηγετική ομάδα του ΔΗΣΥ θεωρεί καταστροφική την παρουσία του στο κόμμα και θέλετε να μας τον φορτώσετε παρουσιάζοντάς τον ως σωτήρα μας!!!!!!!!!!!
ΥΓ. Το αληθινό πρόσωπο του ΔΗΣΥ, της διαβουλευτικής τους δημοκρατίας και του κοινωνικού φιλελευθερισμού τους είναι ο Αβέρωφ Νεοφύτου – Αντιπρόεδρος του κόμματος -, γνήσιος εκφραστής της διεθνούς και της τοπικής οικονομικής ολιγαρχίας. Αυτός έχει ως δόγμα να σώσει την οικονομία, να σώσει τις τράπεζες, να σώσει το κράτος, να σώσει τον εαυτό του και το κόμμα του και να καταστρέψει την κοινωνία! Η δική μας αντίδραση είναι  λογική: καταστροφή στους καταστροφείς μας!

Γελάμε με τα έργα των Κυπρίων πολιτικών: το εξαετές σήριαλ με τους γενικούς διευθυντές της βουλής και το Δ. Χριστόφια

Η είδηση στις εφημερίδες σήμερα 29/5/2012 ήταν αναμενόμενη: Το Ανώτατο Δικαστήριο ακύρωσε το διορισμό του Σ. Σωκράτους στη θέση του γενικού διευθυντή της βουλής. Ήταν γνωστό από το 2008 ότι θα ακυρωνόταν ο διορισμός.  Έτσι έληξε το εξαετές σήριαλ 2006-2012 με πρωταγωνιστές τους γενικούς διευθυντές της βουλής, το Δ. Χριστόφια και τα τότε συγκυβερνώντα κόμματα. Για να κατανοήσει ο πολίτης τη φεουδαρχική νοοτροπία των πολιτικών και τη συστηματική προσπάθειά τους να διαλύσουν κάθε νόμο και θεσμό, ώστε στηριγμένοι στη δύναμή τους να κυβερνούν τον «όχλο», ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πλήρωση της θέσης του γενικού διευθυντή της Βουλής. Το ιστορικό αποδεικνύει πόση υποκρισία κουβαλούν οι πολιτικοί και τα κόμματα και πόσο σκέφτονται τον πολίτη.
Ποιο είναι το ιστορικό;
Τον Οκτώβριο του 2006 θα αφυπηρετούσε ο τότε γενικός διευθυντής της Βουλής Κ. Χριστοφόρου. Τι έκανε ο τότε Πρόεδρος της Βουλής Δ. Χριστόφιας; Ζήτησε και πέτυχε παράταση υπηρεσιών του εν λόγω κυρίου για λόγους «δημοσίου συμφέροντο»!!! Δεν είχε καμία σημασία για τον προοδευτικό κύριο Χριστόφια το γεγονός ότι το κόμμα του είχε ψηφίσει νόμο που απαγόρευε την απασχόληση συνταξιούχου πρόσωπου. Μάλιστα, ο Γενικός Εισαγγελέας έδωσε πλήρη κάλυψη στην απόφαση με το σκεπτικό ότι η παράταση υπηρεσιών δόθηκε τη στιγμή που δεν ήταν συνταξιούχος!!! Δηλαδή, δόθηκε η παράταση πριν την αφυπηρέτηση και έτσι δεν θεωρήθηκε απασχόληση συνταξιούχου!!!! Μα, αν δεν ήταν συνταξιούχος, δε θα χρειαζόταν παράταση. Και αν πήρε παράταση, μόνο ως συνταξιούχος μπορούσε να την πάρει. Και έτσι με διάφορα σοφίσματα, παρέτειναν τις υπηρεσίες του μοναδικού και αναντικατάστατου Κ. Χριστοφορου για δυο χρόνια. Μετά από κει, ο Πρόεδρος τςη Δημοκρατίας Δ. Χριστόφιας τον διόρισε πρόεδρο της επιτροπής ανταγωνισμού, οπόταν έπεσε ο διορισμός του και πήγε στο σπίτι του. Και έτσι ορφάνεψε και ο Χριστόφιας και ο τόπος.
Τέλειωσε ο Χριστοφόρου. Μα ο Χριστόφιας ήθελε πάλι να βάλει τον εκλεκτό του στη θέση του γενικού διευθυντή στα πλαίσια των αντιλήψεών του για ευνομία, ισονομία και χρηστή διοίκηση ή πιο σωστά το κράτος είναι το αμπελοχώραφό μας. Τι έκαμε ο άνθρωπος; Άλλαζε συνέχεια τα σχέδια υπηρεσίας –τρία -, τα έκοψε κατα έραψε στα μέτρα του εκλεκτού του και η ΕΔΥ το διόρισε κανονικά.
Διαφώνησε ο Γενικός Εισαγγελέας, κατάγειλε το γεγονός και η ΠΑΣΥΔΥ. Αλλά αποφάσισε ο Χριστόφιας μαζί με τους τότε συγκυβερνώντες ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Οικολόγους ότι όλα έγιναν φυσιολογικά!!!!!!!!!!!!!!!!!! Πήραν το νόμο στα χέρια τους και συμπεριφέρονταν ως πραγματικοί δεσπότες.
Α, και ο κύριος Σωκράτους στις καταγγελίες της ΠΑΣΥΔΥ απάντησε ότι ο Γενικός Εισαγγελέας δεν είναι νομικός σύμβουλος της Βουλής!!!Καλά, ρε άνθρωπε, ας υποθέσουμε ότι η κάθε εξουσία έχει το δικό της νομικό σύμβουλο.Εξήγα μου πως θα μπορέσει να λειτουργήσει το κράτος;
Αυτού η προαγωγή στη θέση του γενικού διευθυντή της βουλής ακυρώθηκε με απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Αυτό το πράγμα είναι κράτος;
Αυτοί οι άνθρωποι είναι πιστοί στο σύνταγμα;
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν στοιχειώδη αντίληψη του κοινωνικού συμφέροντος ή είναι τυφλά προσηλωμένοι στο ατομικό και κομματικό συμφέρον;
Εντάξει, δε ρωτώ αν όλα αυτά συνιστούν αριστερή ή εστω προοδευτική πολιτική. Είναι τόσο αριστερά όσο είναι και δεξιά. Τα ίδια εκάμναν όλοι τους σε σχέση με την αντι-κοινωνική τους πολιτική.
Γιατί όλοι εμείς να τους σεβαστούμε; Πεστε μου ένα λόγο.....
Και αν τώρα μεταλλάσσονται λόγω προεδρικών εκλογών όλοι τους ανεξαίρετα, είναι γιατί θεωρούν τους πολίτες βλάκες και ηλίθιους και χωρίς μνήμη, άρα έρμαιο στις αρλουμπολογίες τους. Αυτοί είναι, ψηφίστε τους, αλλά είναι επικίνδυνοι για την κοινωνία.

Οι τραπεζίτες, οι πολιτικοί και οι δουλοπάροικοί τους

Η απόφαση-αστραπή Σε μια νύκτα, μετά φυσικά από σε βάθος ανάλυση των πραγμάτων, η βουλή ομόφωνα αποφάσισε να εγγυηθεί την λεγόμενη ανακεφαλαιοποίηση της Λαϊκής Τράπεζας ύψους 1.8 δις.
Η απόφαση των κομματοκρατόρων είναι σκανδαλώδης από πολλές πλευρές.
Συμμαχία πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας
Με την απόφασή τους οι κομματικοί επιβεβαιώσαν ότι λειτουργούν ως τσιράκια της οικονομικής ολιγαρχίας και επέλεξαν να στραφούν εναντίον του συμφέροντος της κοινωνίας. Επιβεβαιώνεται έτσι η συμμαχία της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας σε βάρος της κοινωνίας. Γι αυτό ακριβώς το λόγο και η κοινωνία βιώνει τη μεγάλη ανατροπή των ισοροροπιών που υπήρχαν μέχρι σήμερα αποκλειστικά σε βάρος της.
Και η φτηνή προπαγάνδα
Τα ΜΜΕ και οι κομματικοί αμέσως μετά την απόφαση-σκάνδαλο, άρχισαν τη φτηνή προπαγάνδα τους. Η μαγική λέξη είναι έρευνα, για να δείξουν ότι γίνεται κάτι και κερδίζουν τον απαιτούμενο χρόνο,ώστε να ξεχαστεί το θέμα. Θα κάμουν οι άθλιοι έρευνα, λες και δεν ξέρουν τι έγινε ή δεν είναι οι ίδιοι πρωταγωνιστές του σκανδάλου. Η συμπεριφορά τους θυμίζει το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου. Ο κόσμος όμως τους κατάλαβε και ουδόλως τους λαμβάνει υπόψη, πλην των αφελών και ιδιοτελών
Και η δυστοκία
Πού κόλλησε η βουλή; Μα φυσικά στα άτομα που θα διοριστούν στο Δ.Σ. της Λαϊκής. Το φαγοπότι είναι τεράστιο και τα συμφέροντα –ατομικά και κομματικά – που διακυβεύονται τεράστια. Αυτή ακριβώς η προσέγγιση είναι που προκαταβολικά καθορίζει και τις εξελίξεις στη Λαϊκή.
Το εσπευσμένο της απόφασης
Η σκανδαλώδης απόφαση της βουλής ουσιαστικά επιβεβαιώνει ότι όλα έγιναν στο παρασκήνιο και η απόφαση της βουλής ήταν η τελική πράξη του παρασκηνίου. Η εκ των υστέρων αντίδραση της ΕΤΥΚ πρόσφερε κάλυψη στο παρασκήνιο, αλλά παράλληλα επιβεβαίωσε ότι δεν εξετάστηκαν όλες οι εναλλακτικές λύσεις στο αδιέξοδο της Λαϊκής.
Η ουσία της απόφασης
Ένα κράτος υπό χρεοκοπία αποφασίζει να αγοράσει μια τράπεζα χρεοκοπημένη. Το αποτέλεσμα είναι δεδομένο: το κόστος θα το πληρώσει αποκλειστικά ο λαός με μνημόνια, μηχανισμούς στήριξης και άλλες τέτοιες συνταγές. Ή , οι άθλιοι ολιγάρχες είναι ενωμένοι στο να διαφυλάξουν τον πλούτο και την εξουσία τους σε βάρος του λαού, τον οποίο αντιμετωπίζουν ως ιδιοκτησία τους, λές και είναι δουλοπάροικοι.
Και ο κ. Σαρρής
Και μας βγαίνει ο κ. Σαρρής –νομίζει ότι απευθύνεται σε διανοητικά καθυστερημένους- να μας πει τώρα ότι οι επενδύσεις στα ελληνικά ομόλογα δεν είχαν την έγκριση του Δ.Σ. της Λαϊκής. Μάνα μου ρε, παραπλάνησαν το διακοσμητικό ΔΣ της Λαϊκής οι κακοί σύμβουλοι και διευθυντές! Αυτός ο άνθρωπος θεωρείται σοβαρός για να σώσει την Τράπεζα! Φυσικά η ικανοτήτά του μέχρι στιγμής είναι να περιπαίζει το λαό και να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας.
Επίλογος
Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία της Κύπρου ενωμένη ως μια γροθιά συνεχίζει τον αδίστακτο αγώνα της εναντίον της κυπριακής κοινωνίας. Δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Και αν ένα πολιτικό σύστημα θεωρεί ως σκοπό του να σώζει τράπεζες-τοκογλύφους (στα κομψά κερδοσκοπικές), τότε σημαίνει ότι το πολιτικό σύστημα ελέγχεται από απατεώνες.
Υ.Γ.Απορία
Γιατί το τραπεζικό σύστημα απευθύνεται στο κράτος για τη διάσωσή του, αφού επεδίωξε και πέτυχε να ανεξαρτητοποιηθεί από το κράτος; Με ποιο δικαίωμα οι τράπεζες απευθύνονται στο κράτος και με ποιο δικαίωμα το κράτος ανταποκρίνεται; Μόνο τσιράκια των τραπεζών –υπηρέτες δηλαδή του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου - θα δρούσαν με αυτό το δρόμο.Για όσους ακόμα είναι τόσο αφελείς που ταυτίζονται με τα δήθεν δεξιά, αριστερά και κεντρώα κόμματα.
Το τραγικό για την κοινωνία είναι πως συνεργάζονται ανίκανοι και άπληστοι πολιτικοί και επιχειρηματίες για να σώσουν την Κύπρο, την οποία προηγουμένως κατέστρεψαν.
 Η δική τους σωτηρία είναι η δική μας καταστροφή.

Οι "πελλό-νομοι" της κυπριακής βουλής!!!

Όταν ένας βουλευτής ομολογεί ενώπιον της Επιτροπής Θεσμών της Βουλής πως «ψηφίσαμε ένα πελλό-νομο», υπάρχει ένα πρόβλημα. Γιατί ο πελλό-νομος είναι η νομοθεσία περί ασυμβίβαστου που ψηφίστηκε από την ολομέλεια της Βουλής το 2008. Ποιο είναι το πρόβλημα;
«Πελλός» νόμος δεν υπάρχει, γιατί ο νόμος δεν είναι ούτε νούσιμος ούτε πελλός. Νου διαθέτουν οι άνθρωποι και σύμφωνα με το νου τους σκέπτονται, δρουν , αποφασίζουν. Αν κάποιος ψηφίζει ένα «πελλό» νόμο κατά την παραδοχή του, τότε το πρόβλημα δεν είναι του νόμου αλλά αποκλειστικά αυτού που τον ψήφισε. Και δεν είναι και η συντέλεια του κόσμου αυτό το γεγονός. Όλοι οι άνθρωποι κάνουν βλακείες.
Δε θέτω θέμα βλακείας των βουλευτών, γιατί τότε πολιτικά τους αθώωνω.
Γιατί η συμπεριφορά των βουλευτών δεν άπτεται κάποιας βλακείας ή πελλάρας.
Είχαν προειδοποιηθεί πριν να ψηφίσουν από το Γενικό Εισαγγελέα ότι ο «πελλόνομος» - ως τέτοιος - είναι φυσικά ανεφάρμοστος σε μια κοινωνία που λειτουργεί με βάση τη λογική. Όμως οι κύριοι βουλευτές συνειδητά προχώρησαν στην ψήφισή του, παρόλες τις προειδοποιήσεις.
Στη συνέχεια, από το 2008 έως το 2012, η βουλή δεν ψήφισε τους προβλεπόμενους κανονισμούς για να μπορέσει να λειτουργήσει η Επιτροπή Διερεύνησης Ασυμβίβαστου. Και μετά από τέσσερα χρόνια οι βουλευτές ανακάλυψαν ότι ο νόμος που ψήφισαν είναι «πελλός».
Αυτές οι γελοιότητες των βουλευτών εδράζονται στην κουτοπονηρία, στην απληστία και στον αυταρχισμό. Δηλαδή ψήφισαν συνειδητά ένα νόμο με στόχο ένα και μοναδικό, να μην εφαρμοστεί. Γιατί δεν ήθελαν με τίποτε να εφαρμοστεί το ασυμβίβαστο και να ελεγχεί η διαφθορά τους.
Οι βουλευτές επέλεξαν να γελοιοποιηθούν και να γελοιοποιήσουν κάθε έννοια δικαίου παρά να πλήξουν το σύστημα διαφθοράς που οι ίδιοι εγκαθίδρυσαν προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Πιο απλά, ψήφισαν τον «πελλό-νομο» για πλάκα!!! Σε αυτούς τους ανθρώπους η κυπριακή κοινωνία στηρίζει το παρόν και το μέλλον της!!!
Τι είναι λοιπόν ο «πελλό-νομος»; Είναι ακόμα ένα τεκμήριο της κατάντιας των βουλευτών και των κομμάτων. Είναι ακόμα ένα τεκμήριο της χρεοκοπίας του πολιτικού συστήματος. Είναι ένα τεκμήριο ότι τους πολιτικούς δεν πρέπει να τους παίρνουμε στα σοβαρά. Και ακόμα περισσότερο: σεβόμενοι τους εαυτούς μας σε καμία περίπτωση τους δίνουμε και την ψήφο μας, δηλαδή δεν τους νομιμοποιούμε να ψηφίζουν «πελλό-νομους».
ΥΓ. Είναι ο μοναδικός «πελλό-νομος» που ψήφισε η Βουλή; Όχι, κατά σύμπτωση διαβολική στην κατηγορία των πελλόνομων της κυπριακής βουλής εντάσσεται και ο ανεφάρμοστος νόμος για τον έλεγχο των οικονομικών των κομμάτων και ο άλλος «πελλό-νομος» για το «πόθεν έσχες»!!! Η ιδιοποίηση της πολιτικής σε όλο της το μεγαλείο από νεο-φεουδάρχες!!! Ντροπή σας κύριοι νομοθέτες, ντροπή σας. Ντροπή στα δεξιά, αριστερά και κεντρώα κόμματα για την αγαστή συνεργασία τους στην ψήφιση "πελλό-νομων".

Η ασυλία, ο Γενικός Εισαγγελέας και η κυπριακή ολιγαρχική ξεφτίλα

Συζητήθηκε στην Επιτροπή Θεσμών και Αξιών της Βουλής το θέμα της λεγόμενης ασυλίας των βουλευτών με αφορμή τη δημοσιοποίηση του γεγονότος ότι κάποιοι βουλευτές δεν πληρώνουν τα εξώδικα για τροχαίες παραβάσεις. Με τους βολευτές δεν θα ασχοληθώ. Το ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη συνεδρίαση της επιτροπής ήταν η παρουσία του Γενικού Εισαγελλέα και οι απόψεις που εξέφρασε, όπως αυτές δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις 16/5/2012. Τι υποστήριξε ο Γενικός Εισαγγελέας; Βασικά ο κύριος αυτός, αντί να λειτουργήσει στα πλαίσια του συντάγματος, πρόσφερε καθοδήγηση στους βουλευτές πώς να συνεχίσουν να απολαμβάνουν την ασυλία τους ως σύγχρονοι νεο-φεουδάρχες!!!
Τι πρότεινε;
-Όχι σε αλλαγή του συντάγματος. Σωστό. Αλλα ταυτόχρονα υποστήριξε
-Μη εφαρμογή του συντάγματος δηλώνοντας ότι «δεν πρόκειται να ζητήσει την άρση ασυλίας βουλευτή για 50 ή 80 ευρώ πρόστιμο»!!! Ποιος του έδωσε το δικαίωμα του Γενικού Εισαγγελέα να αποφαίνεται ότι ο νόμος δεν ισχύει για όλους; Ποιος του έδωσε να δικαίωμα με αποφάσεις του να απονέμει δικαιοσύνη αθωώνοντας ενόχους; Έχει τέτοια αρμοδιότητα με βάση το σύνταγμα, δηλαδή να απονέμει δικαιοσύνη;
-Στη συνέχεια , εκβίασε τους βουλευτές με τον εξής συλλογισμό: «εάν επιμένουν να τροποποιήσουν το σύνταγμα, τότε να μην απολαμβάνουν ασυλίας ούτε για και για τις δηλώσεις που προβαίνουν καθ΄έδρας, αλλά αντίθετα να είναι υπόλογοι ενώπιον της δικαιοσύνης για να τεκμηριώσουν όσα λένε»!!! Τι σχέση έχει η αυθαίρετη ασυλία στον ιδιωτικό βίο ενός βουλευτή με την ασυλία στην πολιτική δράση; Είναι δυνατόν ο Γενικός Εισαγγελέας να υποστηρίζει ότι ένας πολιτικός νομιμοποιημένος στη θέση του με την ψήφο του πολίτη να λογοδοτεί σε ένα διοικητικό όργανο διορισμένο από τον ίδιο; Είναι σοβαρές αντιλήψεις αυτές;
-Ακολούθως, απέκλεισε ο Γενικός Εισαγγελέας την «αυτο-ρύθμιση» του θέματος από την βουλή.
-Κατέληξε δε με τη θέση να τιμωρούνται από τα κόμματα – «αυτορύθμιση των κομμάτων» - και δημόσιο διασυρμό των παρανομούντων βουλευτών!!! Αυτές οι εκπληκτικές θέσεις του Γενικού Εισαγγελέα σε ποιο άρθρο του συντάγματος στηρίζονται; Ή νομίζει ότι δικαιούται να υποστηρίζει ότι θέλει λόγω της υπερμετρης εξουσίας που κατέχει λόγω αποικιοκρατικών επιβιώσεων;
-Τελικά, αποφασίστηκε να ενημερώνεται ο Πρόεδρος της Βουλής ο οποίος θα ενημερώνει τους παρανομούντες προς συμμόρφωση!!!
Και ο εκπληκτικός επίλογος του Γενικού Εισαγγελέα: «Ο ντόρος που προκλήθηκε γύρω από την βουλευτική ασυλία οφείλεται σε πέντε ανθρώπους. Αν πλήρωναν το εξώδικό τους, δεν θα υπήρχε θέμα»!!! Ναι, και ο φονιάς αν δεν σκότωνε και ο κλέφτης αν δεν έκλεφτε, δεν θα υπήρχε θέμα εφαρμογής του νόμου!!!
Φυσικά, η απλοϊκή σκέψη του Γενικού Εισαγγελέα δεν ανταποκρίνεται στην υπαρκτή πραγματικότητα. Γιατί η αιτία της παραβίασης του νόμου είναι ο ίδιος, αφού έχει την αρμοδιότητα εφαρμογής του νόμου. Και οι μεν πολιτικοί έχοντας τη δύναμη και ο ίδιος την αρμοδιότητα, τα έκαναν πλακάκια στην συστηματική παραβίαση του νόμου!Και σε μια ευνομούμενη πολιτεία ως παρανομούντε θα βρίσκονταν στη φυλακή και όχι να περιπαίζουν τον κόσμο με τόση αλαζονεία και ασυλλογιστία.
Το γεγονός ότι είναι ο Γενικός Εισαγγελέας ο αποκλειστικός υπεύθυνος της μη εφαρμογής της νομοθεσίας και όχι οι πέντε βουλευτές, επιβεβαιώνεται από τα γεγονότα του 2006, όταν ξέσπασε το μεγάλο σκάνδαλο με τα ρουσφέτια στην Εθνική Φρουρά. Και οι πολιτικοί τότε δημόσια ομολόγησαν την παρανομία τους!!! Τι έκανε λοιπόν ο Εισαγγελέας; Δήλωνε δημόσια (εφημερίδα Ο ΠΟΛΙΤΗΣ .22/12/2006) ότι «οι πλείστοι πολιτικοί, οι οποίοι παρενέβησαν για ευνοιοκρατική μεταχείριση εθνοφρουρού ή αξιωματικού, καλύπτονται από βουλευτική ασυλία».
Ο κύριος υπαίτιος για τη παραβίαση του συντάγματος ο οποίος προσφέρει συστηματικά κάλυψη στις παρανομίες των πολιτικών είναι ο Γενικός Εισαγγελέας και ο οποίος έπλασε μια φανταστική ιστορία , ότι δήθεν οι βουλευτές έχουν ασυλία!
Ο Γενικός Εισαγγελέας και οι πολιτικοί δεν πιστεύουν στην ισότητα των πολιτών. Αποθεώνοντας τον ρατσισμό , θεωρούν ότι ανήκουν σε μια ανώτερη τάξη για την οποία θα πρέπει να ισχύουν ξεχωριστοί νόμοι από τους νόμους των κοινών θνητών! Δηλαδή, η βουλή θα ψηφίζει νόμους και ο Γενικός Εισαγεγγλεάς θα φροντίζει για την εφαρμογή τους μόνο στους υπόδουλους και όχι στους αφέντες!
Μην ανησυχείτε, έτσι γινόταν και στο μεσαίωνα. Τώρα, αυτοί που ταυτίζονται με τέτοιες καταστάσεις και τις στηρίζουν άμεσα ή έμμεσα δικαίως μπορώ να τους χαρακτηρίσω ως ρατσιστές και φυσικά ανελεύθερα ανθρωπάκια κράχτες μιας απεχθούς ολιγαρχίας που καταδυναστεύει τους ανθρώπους. Και για να μην τρώτε κουτόχορτο οι αφελείς: σε αυτή την προσέγγιση συμφωνούν και τα δεξιά και τα αριστερά και τα κεντρώα κόμματα!!! Οι κάτω καταναλώνουν ιδεολογία και οι πάνω απολαμβάνουν πλούτο, προνόμια και εξουσία!!! Και την ασυλία των φεουδαρχών του μεσαίωνα ! Για να είμαστε δίκαιοι υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά από τότε: από τον ιδιώτη κύριο έχουμε μεταφερθεί στους ιδώτες κυρίους κομματάρχες, καναλάρχες και ιδιοκτήτες της αυτορυθμιζόμενης αγοράς!!! Από τον απόλυτο ιδιώτη δεσπότη στους ιδιώτες δεσπότες – λίγους οι οποίοι αναγνωρίζουν ότι είμαστε κατακτημένοι, αλλά τελος πάντων όχι δούλοι, όπως τότε. Και σίγουρα, αυτό είναι πρόοδος!!!
ΥΓ. Η πολιτική και τα κόμματα αυτο-ρυθμίζοντα, η οικονομία και οι επιχειρήσεις αυτο-ρυθμίζονται. Αν η κοινωνία διεκδικήσει να αυτο-ρυθμίζεται τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι καραγκιόζηδες; Μα φυσικά, θα επικαλεστούν το νόμο! Γιατί η αθλιότητα δεν έχει όρια.

Εκλογές στην Ελλάδα: αδιέξοδο στη σχέση κοινωνίας και πολιτικού συστήματος

Οι εκτιμήσεις για το αποτέλεσμα της νομιμοποιητικής διαδικασίας στην Ελλάδα για ανάδειξη βουλής και κυβέρνησης είναι ποικίλες, ανάλογα με την οπτική του καθενός.
Σε κάθε περίπτωση η «εκλογική» διαδικασία αποτυπώνει την υπαρκτή κοινωνική πραγματικότητα ή μπορεί να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα για τη σχέση της κοινωνίας με την πολιτική και το πολιτικό σύστημα. Αυτά τα συμπεράσματα δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, αυτή η προσέγγιση είναι για τους αδαείς και τους τυφλούς. Αν σε κάποια εκλογική διαδικασία αποτυπωθούν ευρύτερες ανατροπές, αυτές είναι αποτέλεσμα κυοφορούμενων μακροχρόνια αλλαγών στην κοινωνική συνείδηση, γιατί κάτι αλλάζει στο ευρύτερο υπερκρατικό περιβάλλον.
Σε αυτά τα πλαίσια, οι «εκλογές» στην Ελλάδα αποτυπώνουν τις αλλαγές που γίνονται στην ελληνική κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες, όλοι τις γνώριζαν και τώρα θρηνούν για την «ακυβερνησία» ή το «χάος».
Ποιες λοιπόν αλλαγές στην κοινωνική συνείδηση αποτυπώνονται στο «εκλογικό» αποτέλεσμα;
Αποχή ή απαξίωση του πολιτικού συστήματος
Το πρώτο ασφαλές συμπέρασμα είναι πως συνεχίζεται με σταθερούς ρυθμούς η απόρριψη ή «απαξίωση» του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος. Το γεγονός ότι η αποχή ανήλθε στο 35% δηλώνει ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας αρνείται να νομιμοποιήσει κάποιο υποψήφιο ή κόμμα στην εξουσία του κράτους. Και η αυξανόμενη αποχή δεν εμφανίστηκε σε αυτές τις «εκλογές». Τα ποσοστά της αποχής αυξάνονταν στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά τα κόμματα δεν είχα τη δυνατότητα ή την ικανότητα να δώσουν απαντήσεις. Και είναι φυσικό, αφού η ανεπάρκειά τους δεν τους επιτρέπει να στοχαστούν κάτι διαφορετικό από την αυτοσυντήρησή τους, δηλαδή το ατομικό/κομματικό συμφέρον.
Από την άλλη, η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας νομιμοποιεί το σύστημα προσφέροντας ψήφο νομιμοποιήσης στην εξουσία σε κάποιο κόμμα είτε γιατί δεν μπορεί να στοχαστεί κάτι άλλο είτε με την ελπίδα πως τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο την κάθε φορά.
Ολιγαρχική βουλή
Το δεύτερο ασφαλές συμπέρασμα είναι πως η βουλή δεν εκπροσωπεί την ελληνική κοινωνία, παρόλο ότι η πλειονότης του πληθυσμού προσήλθε στις κάλπες! Και αυτό γιατί η βούληση του 19% της ελληνικής κοινωνίας δεν εκπροσωπείται στη βουλή, αφού έδωσαν ψήφο σε κόμματα που δεν κατόρθωσαν τα εξασφαλίσουν το 3% που απαιτείται για την είσοδο στη βουλή. Έτσι «η βουλή των Ελλήνων» δεν εκπροσωπεί τους Έλληνες, αλλά μια μειοψηφία του 46%. Ή η βουλή δεν έχει κοινωνική νομιμοποίηση. Ακόμα και αν σχηματιστεί κυβέρνηση με συμμετοχή όλων των κομμάτων που εκπροσωπούνται στη βουλή, αυτή κυβέρνηση θα είναι υπό συνεχή αμφισβήτηση λόγω μη κοινωνικής νομιμοποίησης. Τυπικά-συνταγματικά θα υπάρχει και θα λειτουργεί αλλά σε σχέση με την κοινωνία θα είναι υπό συνεχή αμφισβήτηση.
Η διαχείριση από την ολιγαρχία
Η διαχείριση των «εκλογικών» αποτελέσματων από τους πρωταίτιους της κοινωνικής εξέλιξης στην Ελλάδα είναι γελοία με την έννοια ότι προσποιούνται πως τίποτε δεν έγινε. Η πολιτική-οικονομική-μιντιακή ολιγαρχία επικέντρωνεται στην ανάγκη σχηματισμού κυβέρνησης ή νέων «εκλογών». Δηλαδή, αγωνίζονται με κάθε τρόπο να ξεχαστεί το αποτέλεσμα των «εκλογών» όσο το δυνατό πιο γρήγορα, προσφέροντας ως όπιο στην κοινωνία τη συνήθη συνταγή: από τη μια το φόβο της ακυβερνησίας και από την άλλη την ελπίδα της αλλαγής στις επόμενες εκλογές! Φυσικά και οι δυο επιλογές των ολιγαρχικών είναι από τη βάση τους ανόητες.Αυτοδύναμες κυβερνήσεις υπήρχαν προηγουμένως και αποδείχτηκαν ανίκανες να διαχειριστούν την αυτοδυναμία τους. Μάλιστα ήταν σε τέτοιο βαθμό ανίκανες που έδωσαν την πρωθυπουργία σε έναν τρίτο πρόσωπο –εγκάθετο της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας. Οι νέες εκλογές προβλήθηκαν ως διέξοδος και στο αμέσως προηγούμενο διάστημα αλλά προέκυψε αδιέξοδο! Και εφευρίσκουν τέτοιες ανόητες επιλογές, γιατί πάντοτε πίστευαν ότι οι ίδιοι συγκεντρώνουν όλη την εξυπνάδα και η «πολιτική» τους ικανότητα αποδεικνύεται από την εφεύρεση συνταγών για τον ανόητο «όχλο».
Σε αυτά τα πλαίσια οι αντιδράσεις της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ είναι ένα ποικίλο μείγμα εξυπνοβλακειών. Αυτό είναι το κοινό τους στοχείο.
Μνημονιακός – αντιμνημονιακός αποπροσανατολιστικός λόγος
Η επικέντρωση στο μνημονιακό-αντιμνημονιακό λόγο δεν προσφέρει κάποιο διέξοδο. Αντίθετα, θα συντηρήσει για πολύ την υφιστάμενη κατάσταση σε βάρος της κοινωνίας και προς όφελος των αδίστακτων ολιγαρχικών. Γιατί το μνημόνιο δεν είναι παρά το σύμπτωμα της πραγματικότητας που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα για δεκαετίες και όχι το γενεσιουργό αίτιο της κρίσης. Αυτή τη στιγμή καμία κομματική δύναμη προσφέρει κάποια πρόταση στην ελληνική κοινωνία για πραγματική έξοδο από την κρίση στη βάση της αναίρεσης των παραγόντων εκείνων που την οδήγησαν στο αδιέξοδο. Έστω και αν κανένα κόμμα έχει ανταπόκριση στην κοινωνία περισσότερη από 10%, συμπεριφέρονται είτε ως απολογητές της κατάντιας τους είτε ως εθνοσωτήρες. Το δε ΚΚΕ καλεί το λαό στις επόμενες εκλογές να «διορθώσει την ψήφο του». Βέβαια, το λάθος βρίσκεται στο λαό και ποτέ στη σοφή ηγεσία! Αυτή είναι η ιδελογία των ολιγαρχικών δυνάμεων παντού και πάντοτε ανεξάρτητα από την ιδεολογία που προβάλλουν.
Επίλογος
Η ανάτροπή στη σχέση κοινωνίας και πολιτικής/πολιτικού συστήματος αποτυπώνεται πιο έντονα τώρα στις «εκλογές» στην Ελλάδα. Μια διαδικασία που άρχισε από τη δεκαετία του 1980 και οι πολιτικοί συνέχισαν να λειτουργούν – ακόμα και τώρα –λες και δεν γινόταν τίποτε στον κόσμο. Οδήγησαν την χώρα σε πλήρες αδιέξοδο. Ακόμα και τώρα είναι αδύνατο να απεγκλωβιστούν από τη λογική που σέρβιραν τόσα χρόνια και βυθίζουν την ελληνική κοινωνία στο χάος. Γιατί με τίποτε δε θέλουν να διαταράξουν την υφιστάμενη σχέση κοινωνίας και πολιτικής. Αν τη διαφοροποιούσαν, θα αυτο-καταργούνταν είτε γιατί θα έχαναν οι αφέντες την εξουσία είτε γιατί θα βρίσκονταν στη φυλακή. Και επειδή δεν επλέγουν την αυτο-κατάργησή τους, το αδιέξοδο θα συνεχιστεί. Μπορεί να πετύχουν να επιβραδύνουν το αναπόφευκτο. Όμως, τότε η λύση θα είναι πιο επώδυνη για όλους ανεξαιρέτως.
Από τη στιγμή που οι κομματοκράτορες στράφηκαν εναντίον της κοινωνίας ή από τη στιγμή που η κοινωνία συνειδητοποιεί ότι το κομματικό σύστημα λειτουργεί σε βάρος των συμφερόντων της, τότε το πολιτικό σύστημα μπαίνει σε διαδικασία αλλαγής/κατάρρευσης. Γιατί το πολιτικό σύστημα υπάρχει γιατί υπάρχει η κοινωνία.
Το ανησυχητικό από την ανικανότητα και την απληστία των κομματοκρατόρων ολιγαρχικών είναι πως δημιουργείται κενό εξουσίας και γεννάται το αναπόφευκτο ερώτημα: ποιος θα το καλύψει; Και δεδομένου ότι η πολιτική κατανοείται ως δύναμη και η λήψη αποφάσεων γίνεται στη βάση των συσχετισμών, το μέλλον είναι παροδικά δυσοίωνο, Ενίσχυση του αυταρχισμού των παραδοσιακών κομματικών δυνάμεων, ενίσχυση του αυταρχισμού με ακροδεξιές ομάδες, ενίσχυση του αυταρχισμού και της κοινωνίας με την επιβολή εξωθεσμικών λύσεων. Ήδη η πόρτα του φρενοκομείου άνοιξε. Το ζήτημα είναι πια ποιος αυταρχικός σωτήρας θα πάρει την κρατική ισχύ στα χέρια του. Η κοινωνία σε κάθε περίπτωση θα πληρώσει το τίμημα γιατί δεν υπάρχουν στον ορίζοντα εναλλακτικές πολιτικές προτάσεις.
ΥΓ. Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση με το μνημόνιο στράφηκε εναντίον του ελληνικού λαού συμμαχώντας με την πολιτική τάξη που ευθύνεται για την κρίση;