Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

Κυπριακό πρόβλημα και πολιτικό σύστημα

Είναι θεμελιώδες σε μια κοινωνία το πολιτικό σύστημα. Σε αυτό αποτυπώνεται ο βίος των ανθρώπων μιας κοινωνίας σε μια συγκεκριμένη εποχή, δηλαδή η συνολική κοινωνική, οικονομική, πολιτική και θεσμική συγκρότηση της κοινωνίας. Το είδος της πολιτείας που υπάρχει, αποτυπώνεται στο πολιτικό σύστημα, το πολίτευμα. Και ορθά οι δυο ηγέτες στην Κύπρο αποδίδουν τεράστια σημασία στο θέμα αυτό.

Όταν αναφερόμαστε σήμερα στο πολιτικό σύστημα σε ένα κράτος, οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψη ότι οι συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές σε μια κοινωνία εντάσσονται σε μια συγκεκριμένη ιστορική εξέλιξη.

Μερικά παραδείγματα:

Τα πολιτικά συστήματα που εγκαθιδρύθηκαν τους δύο τελευταίους αιώνες στον πλανήτη έχουν όλα ως κύριο χαρακτηριστικό την ταύτιση του πολιτικού συστήματος με το κράτος. Δηλαδή δόθηκε σε ένα νομικό μόρφωμα η δυνατότητα να παίρνει αποφάσεις για την κοινωνία. Η εξουσία ταυτίστηκε με το κράτος και ο πολίτης είναι υπήκοος του κράτους. Η ταύτιση αυτή δημιούργησε το ενιαίο και κυρίαρχο κράτος με την κρατική κοινωνία και τη μια εθνική ταυτότητα και το ένα πολιτικό συστήμα και τη μια ιθαγένεια και τη μια γλώσσα κλπ..

Σε αυτό το πολιτικό σύστημα η πλειοψηφούσα εθνοτική ομάδα κατείχε την κρατική εξουσία και οι άλλες εθνοτικές ομάδες είτε αναγνωρίζονταν σε πολιτιστικό επίπεδο ως μειονότητες είτε εξαναγκάζονταν από την κρατική εξουσία να αφομοιωθούν/ενταχθούν στην κυρίαρχη εθνοτική ομάδα είτε «εκκαθαρίζονταν». Το έθνος - κράτος ήταν δηλαδή και μονο-πολιτειακό και μονο-ταυτοτικό: ένα κράτος- ένα πολιτικό σύστημα, ένα έθνος-μια εθνική ταυτότητα.

Ακόμα αυτή η πραγματικότητα επεκράτησε στη δύση και επιβλήθηκε λίγο/πολύ και στον υπόλοιπο πλανήτη. Δηλαδή κύριος φορέας αυτών των αντιλήψεων ήταν η Δύση ή πιο σωστά η Εσπερία. Και αυτή η επιλογή της Δύσης αντικατόπτριζε τις δικές της ανάγκες για μετάβαση από τη φεουδαρχία στο αστικό κράτος.


Τα τελευταία είκοσι χρόνια επισυμβαίνουν τρομακτικές αλλαγές σε πλανητικό επίπεδο μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και τη διαδικασία της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης». Μερικές χαρακτηριστικές αλλαγές, ορατές στον καθένα είναι:

Η απόσπαση του οικονομικού συστήματος από το κράτος, δηλαδή η κατάρρευση της λεγόμενης οικονομίας του κράτους. Οι δυνάμεις που ελέγχουν την οικονομία επιδίωξαν και κατόρθωσαν να «απελευθερωθουν» από τα κρατικά δεσμά στα πλαίσια μιας προσπάθειας μεγένθυνσης τους σε παγκόσμιο επίπεδο. Ή διαφορετικά το οικονομικό σύστημα επιβλήθηκε στο πολιτικό σύστημα.

Αυτή η πραγματικότητα κατ΄ ανάγκη αποδύναμωσε το κράτος και την κυριαρχία του στο εσωτερικό. Παράλληλα, η διαδικασία ομογενοποίησης της οικονομίας του πλανήτη αποσάθρωσε τις οικονομίες των χωρών της περιφέρειας και παρατηρείται το φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης προς τις χώρες που ηγεμονεύουν την παγκοσμιοποίηση, τις χώρες της δύσης. Έτσι κατέρρευσε και η εθνική κοινωνία και δημιουργείται αυτό που ονομάζεται μια πολυ-πολιτισμική κοινωνία.

Από την άλλη, με την αποδυνάμωση του κυρίαρχου κράτους οι καταπιεσμένες – στο παρελθόν - εθνοτικές ομάδες εντός του κράτους διεκδικούν είτε ανεξαρτησία είτε αυτονομία είτε περισσότερη συμμετοχή στη διαμόρφωση του μέλλοντος της σύνολης κοινωνίας. Αυτό είναι μια πραγματικότητα που συνετάραξε και συνταρράσσει την Ευρώπη.

Την ίδια στιγμή, στο νέο περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί, επικρατεί η λογική της ισχύος, της δύναμης. Οι παλιοί παγκόσμιοι θεσμοί καταρρέουν και μαζί τους το δικαιικό σύστημα του παρελθόντος και εμφανίζονται νέοι, όπως οι G20, που στηρίζονται όχι σε κάποια παγκόσμια θεσμική λειτουργία αλλά αποκλειστικά στη δύναμή τους. Σταδιακά η λογική της δύναμης μεταφέρτηκε και εντός των κρατών και οι άνθρωποι βιώνουν τη κατάρρευση της κρατικής εξουσίας του παρελθόντος. Η κρατική εξουσία – η οριοθέτηση της δύναμης- υπάρχει τυπικά αλλά η πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται στο παρασκήνιο με βάση τους συσχετισμούς δύναμης.

Σε αυτές τις κοσμογονικές αλλαγές το κράτος αδυνατεί να προσαρμοστεί. Το καθυστερημένο κράτος και οι φορείς που το διαχειρίζονται-τα κόμματα-βιώνουν όλο και περισσότερο την απαξίωση του πολίτη που εκφράζεται πολιτικά είτε με την αποχή από τις εκλογές είτε με τη δημιουργία ομάδων πίεσης είτε με τη χρήση του νέου τρόπου επικοινωνίας με τη ψηφιακή τεχνολογία που αποτυπώνει μια νέα πολιτική δυναμική και μια νέα πολιτική ατομικότητα.

Ενώ λοιπόν η κοινωνία, η οικονομία, η επικοινωνία αλλάζουν με τρομακτικά γρήγορους ρυθμούς, το πολιτικό σύστημα μένει τυπικά αναλλοίωτο, προσκολλημένο στις λογικές των δύο προηγούμενων αιώνων! Υπάρχει αναπόδραστα, είτε γίνεται αποδεκτό είτε δε γίνεται, κρίση του πολιτικού συστήματος. Αυτή η κρίση εκφράζει την εμμονή των δυνάμεων που κατέχουν την εξουσία – των κομμάτων – να συντηρήσουν τα κεκτημένα τους. Τα κόμματα εκφράζουν τη συντήρηση και το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο και παρεμποδίζουν την πολιτική ανάπτυξη της κοινωνίας.

Σε αυτέ τις συνθήκες, με τις οποίες διαλέγεται η κυπριακή κοινωνία, οι δυο ηγέτες συνομιλούν για το πολιτικό σύστημα στα πλαίσια μιας προσπάθειας εξεύρεσης λύσης. Και η παραδοσιακή διαμάχη των ηγετών των δύο επικρατουσών εθνοτικών ομάδων της Κύπρου να μην υπήρχε , το πολιτικό σύστημα θα είχε σοβαρά προβλήματα, απόρροια των εξελίξεων στο πλανητικό περιβάλλον με το οποίο βρίσκεται σε αλληλεπίδραση.

Το θεμελιώδες ερώτημα είναι: ποιο πολιτικό σύστημα μπορεί να εκφράσει σήμερα καλύτερα τα συμφέροντα της συνολικής κοινωνίας στην Κύπρο; Αν κοιτάξεις τις κατακτήσεις των δύο τελευταίων αιώνων και τη γνώση που τις συνοδεύει, τότε θα απαντήσεις «το ενιαίο κράτος ή το ομόσπονδο κράτος με την ενιαία εξουσία». Αυτή είναι η θέση των ελληνοκυπρίων ηγετών. Είναι η θέση που σήμερα αμφισβητείται ποικιλότροπα από τις κοινωνίες, οι οποίες διεκδικούν περισσότερη συμμετοχή στην διαμόρφωση της πολιτικής. Είναι η θέση, απότοκος μιας γνώσης, που είναι εκ των πραγμάτων ξεπερασμένη και δε δίνει καμία προοπτική στα υπαρκτά πολιτικά προβλήματα του παρόντος.

Ακόμα και αν οι δυο ηγέτες συμφωνήσουν σε ενιαίο κράτος με την παραδοσιακή του μορφή, αυτή η λύση θα καταρρεύσει σα χάρτινος πύργος. Γιατί δε θα αντανακλά τις πραγματικές ανάγκες της σημερινής κυπριακής κοινωνίας ως σύνολο.

Και αυτοί που θα υπέγραφαν μια τέτοια λύση, είναι αυτοί που θα πρωταγωνιστήσουν για την κατάρρευση του σχεδίου τους. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση , θα εξαφανιστούν από το πολιτικό σκηνικό, μιας και η κοινωνία κινείται σε άλλα επίπεδα.

Ποιο πολιτικό σύστημα μπορεί να εκφράσει σήμερα καλύτερα τα συμφέροντα της συνολικής κοινωνίας στην Κύπρο; Αυτονόητα το ερώτημα δεν υπάρχει για όσους αρνούνται να σκεφτούν γιατί κάποιοι άλλοι σκέφτονται για κείνους. Και το μεγαλύτερο δυστύχημα στο υπαρκτό πολιτικό σύστημα είναι , όπως είπε και ο Μουσταφά Ακιντζί (Ο Φιλελεύθερος, 13/9/2009 ), οι δυο ηγέτες: «Στο τραπέζι έχουμε δυο νέους ηγέτες , αλλά με παλιές ιδέες».

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Το κυπριακό πρόβλημα ως ελευθερία: η συνέχεια μιας ερμηνείας με βάση την ιστορία

Στις 14/3/2009 δημοσίευσα σε αυτό το ιστολόγιο ένα κείμενο με τίτλο «Το κυπριακό πρόβλημα ως ελευθερία». Τούτο το κείμενο αποτελεί μια συνέχεια.
Από το 1878 ως τα σήμερα, αν εξετάσεις την αντιπαράθεση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων μπορεί να καταλήξεις σε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα.
Σε όλη τη μακρόχρονη περίοδο από το 1878 ως σήμερα οι Ελληνοκύπριοι προέβαλλαν το αίτημα της ένωσης( ως το 1967 ),της ανεξαρτησίας (ως το 1974 ), της απαλλαγής από τις βρεττανικές βάσεις και από την τουρκική εισβολή και κατοχή . Τα αιτήματα αυτά, αν και ακούγονται πολύ διαφορετικά, εντούτοις όλα έχουν ένα κοινό υπόβαθρο: οι Ελληνοκύπριοι θεωρούσαν ως πρώτη προτεραιότητα τη διεκδίκηση της ελευθερίας τους έναντι τρίτου άλλου κράτους, την απαλλαγή από τους ξένους ή την απόκτηση της εθνικής ελευθερίας με το περιεχόμενο που αποδίδεται σε κάθε ιστορική συγκυρία.
Από την άλλη οι Τουρκοκύπριοι, έχοντας συνείδηση ότι αποτελούν μειονότητα εντός της σύνολης κοινωνίας, αρχικά προσδέθηκαν στον Άγγλο κατακτητή, μετά ζητούσαν επιστροφή της Κύπρου στον προηγούμενο κατακτητή –Οθωμανό, Τούρκο – μετά ζητούσαν διχοτόμηση της Κύπρου , μετά υιοθέτησαν μια λογική δημιουργίας δικού τους κράτους με τη βοήθεια της μητέρας πατρίδας τους Τουρκίας. Δηλαδή κινούνται ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση από ότι οι Ελληνοκύπριοι.
Ενώ λοιπόν οι Ελληνοκύπριοι έχουν ως προτεραιότητα την ελευθερία έναντι τρίτου κράτους, οι Τουρκοκύπριοι επιδιώκουν ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή διαχρονικά επιζητούσαν την εξάρτηση από ξένο κράτος, κάτι που παρατηρείται ως τις μέρες μας. Αυτή η προσέγγιση των Τουρκοκυπρίων πηγάζει από την αντίληψη ότι, όντας πληθυσμιακή μειονότητα, θα μετατραπούν και σε πολιτική μειονότητα, κάτι που δεν αποδέχονται είτε για ιστορικούς λόγους είτε λόγω του αναπτύγματος της ελευθερίας τους στο παρόν.
Όσο και αν παρουσιάζονται οι διαφορές αγεφύρωτες, εντούτοις δεν είναι. Αν πάρουμε ως βάση ότι το ζητούμενο για τον άνθρωπο είναι η διεύρυνση της ελευθερίας του, τότε αυτό σημαίνει κάποιες παραδοχές.
1.Η ελευθερία έναντι τρίτου κράτους, αυτό που σήμερα ονομάζεται ανεξαρτησία, είναι η βάση για τη θεμελίωση κάθε ελεύθερης πολιτείας. Επομένως στα πλαίσια μιας λύσης είναι αδιανόητο να υπάρχουν εγγυήσεις και συμμαχίες και παρουσίες ξένων στρατών. Αυτό ικανοποιεί τους Ελληνοκύπριους που είχαν πάντοτε ως στόχο την ελευθερία έναντι τρίτου κράτους.
2. Η ελευθερία εντός του κράτους είναι επίσης μια προοδευτική βάση για θέσμιση μιας κοινωνίας. Επομένως θα πρέπει να αναγνωρισθεί η αυτονομία, η ελευθερία των δύο κοινοτήτων/πολιτειών/κρατών.Ακόμα και το δικαίωμά τους να συνάπτουν διεθνείς συμβάσεις. Αυτές οι δύο πολιτείες θα συστήσουν μια συμπολιτεία ως έκφραση του κοινού συμφέροντος ή αυτό που ονομάζεται συνομοσπονδία. Οι αποφάσεις στα συνομοσπονδιακά όργανα θα πρέπει να λαμβάνονται με βάση την ομοφωνία για να κατοχυρώνεται το κοινό συμφέρον. Η έννοια της συμπολιτείας/συνομοσπονδίας δεν αποτελεί οπισθοδρόμηση για τον άνθρωπο αλλά πρόοδο, γιατί θα γίνει κατορθωτό να αποσπαστεί το πολιτικό σύστημα από το κράτος και να αποδοθεί στην κοινωνία. Αυτό ικανοποιεί τους Τουρκοκύπριους που είχαν πάντοτε ως στόχο να μην μετατραπούν σε πολιτική μειονότητα.
Μορφή συμπολιτείας –όχι ομοσπονδίας-αποτελεί σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού κάποιοι επικαλούνται τις ευρωπαίκές αξίες για τη λύση. Αποτελείται από πολλά κράτη, με τα δικά τους πολιτικά συστήματα, αποτελείται από πολλά έθνη αλλά ταυτόχρονα όλοι είναι Ευρωπαίοι, εκχωρούν αρμοδιότητες στην ΕΕ. Αυτό το μοντέλο μπορεί να μεταφερτεί στο εσωτερικό του κυπριακού κράτους. Σίγουρα είναι πιο φιλελεύθερο να αποφασίζουν πολλοί εκπρόσωποι όλων των κρατών, γιατί έτσι κατοχυρώνονται τα συμφέροντα όλων τυπικά παρά να αποφασίζει ένας εκλεγμένος από όλους(λογική ενιαίου και κυρίαρχου κράτους). Το ενιαίο και κυρίαρχο κράτος είναι κληρονομιά της φεουδαρχίας. Γιατί με το κράτος απλώς μεταφέρθηκε η ενιαία και κυρίαρχη προσωπική εξουσία του μονάρχη, στη νομική κατασκευή που λέγεται κράτος.
Μορφή συμπολιτείας ως πολιτικό σύστημα είχαν και οι μακρινοί μας πρόγονοι, όταν το 1830 και 1838 αποφάσισαν να συστήσουν στην Κύπρο, υπό Οθωμανική κατοχή, σύστημα «κοινοβουλευτικόν». Αυτονόητα για τους ανθρώπους τότε σήμαινε ότι αντιπροσωπεύοναι όλες οι επαρχίες της Κύπρου. Το κοινόν ήταν το αποτέλεσμα της συμμετοχής των επιμέρους ελληνοκυπριακών πολιτειών στη συγκρότηση της κεντρικής πολιτείας. Δε συγκροτήθηκε η κεντρική πολιτεία και μετά έδωσε αρμοδιότητες στα επιμέρους κοινά. Αλλά τα υπάρχοντα κοινά-τοπικά,επαρχιακά-συγκρότησαν την κεντρική πολιτεία. Ή διαφορετικά, οι πρόγονοί μας τότε πίστευαν ότι η συγκρότηση του κοινού συμφέροντος είναι η σύνθεση των επιμέρους συμφερόντων,των επιμερους πολιτειών. Γι αυτό και στην κεντρική δημογεροντία –αυτό που λέμε σήμερα κυβέρνηση- οι αποφάσεις έπρεπε να είναι ομόφωνες.Διαφορετικά υπήρχε ο κίνδυνος κάποια άτομα να αυτονομηθούν έναντι της σύνολης κοινωνίας και να διασπαστεί το κοινό.
Εμείς σήμερα όταν λέμε σύστημα κοινοβουλευτικόν δεν εννοούμε αυτό το σύστημα, αλλά αυτό που μεταφυτεύτηκε από τη δύση στην Κύπρο και υιοθετήθηκε από την τοπική –οικονομική και πολιτική –ολιγαρχία. Και «προοδεύσαμεν».
Υποστηρίζω,λοιπόν, ότι είναι προς το συμφέρον της σύνολης κοινωνίας η κατάργηση των εγγυήσεων και η δημιουργία μιας ανεξάρτητης πολιτείας καθώς και η συμπολιτειακή/συνομοσπονδιακή μορφή οργάνωσης αυτής της πολιτείας. Η τυχόν δημιουργία μιας συμπολιτείας δεν θα είναι μόνο κατάκτηση για τους Κύπριους πολίτες αλλά για ολόκληρο τον κόσμο, αφού μπορεί να αποτελέσει μια μορφή πιο δημοκρατικής πολιτικής οργάνωσης, πρότυπο και για άλλους λαούς.
Τα περί ομόσπονδου προεδρικού συστήματος, τα περί δημιουργία μιας νέας ταυτότητας από το κράτος στους πολίτες για να το υπηρετούν «ειρηνικά», για μένα συνιστούν επιλογές που δεν έχουν καμία απολύτως ιστορική ή επιστημονική τεκμηρίωση. Είναι εφευρήματα των όπου γης ολιγαρχικών και των φερεφώνων τους – αφελών και συνειδητών - για να συνεχίσουν να νέμονται πλούτο , προνόμια και εξουσία σε βάρος των λαών μέσα στις νέες παγκοσμοποιημένες συνθήκες. Για μένα πρόοδος είναι η ενίσχυση της ελευθερίας του ανθρώπου και όχι η κατοχύρωση της εξουσίας του κάθε ολιγαρχικού με διάφορες συνθηματολογίες και ευσεποθισμούς.

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Τούρκος ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου ή περί δύναμης και ειρήνης

Σε δηλώσεις του ο Τούρκος ΥΠΕΞ ανέφερε διάφορα ενδιαφέροντα.

Πρώτα απ΄ όλα ότι η λύση θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του «τουρκοκυπριακού λαού», «της ελληνοκυπριακής διοίκησης και του λαού της» αλλά και «παράλληλα, η λύση θα αποβλέπει και στα συμφέροντα της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο».

Επιπλέον τόνισε: «Οι πλέον κερδισμένοι θα είναι οι Ελληνοκύπριοι, διότι θα πετύχουν ειρήνη με έναν οικονομικό γίγαντα, όπως η Τουρκία, αλλά και με μια μεγάλη πολιτική δύναμη. Αυτό θα δώσει δύναμη και στους Ελληνοκυπρίους».

Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ο κυνισμός με τον οποίο κομπάζει για τη δύναμη της Τουρκίας, οικονομική και πολιτική και η εμφάνισή του ως ειρηνοποιού.Τα ίδια έλεγε και κατά την επίσκεψή του στην Κύπρο πρίν λίγες μέρες.

Ήδη από τη δεκαετία του 1990 το διεθνές σκηνικό έχει αλλάξει. Η έννοια του διεθνούς δικαίου έχει απομειωθεί δραματικά και οι διεθνείς σχέσεις στηρίζονται στη λογική της δύναμης ή το δίκαιο του πιο ισχυρού. Παράλληλα αυτή η λογική της δύναμης έχει εσωτερικευθεί από τα κράτη απομειώνοντας την λογική της εξουσίας – της οριοθετημένης δύναμης με βάση το σύνταγμα –και επικρατούν και στο εσωτερικό των κρατών οι συσχετισμοί δύναμης.

Επομένως όταν οι πολιτικοί στην Κύπρο καταδικάζουν τις δηλώσεις Νταβούτογλου ουσιαστικά είναι γελοίοι γιατί ακριβώς τα ίδια κάνουν και οι ίδιοι στο εσωτερικό του κράτους. Αν παίζουν στο εσωτερικό του κράτους με όρους δύναμης γιατί τους ενοχλούν οι δηλώσεις Νταβούτογλου;

Από την άλλη οι δηλώσεις Νταβούτογλου αναδεικνύουν τη γύμνια της πολιτικής ηγεσίας των Ελληνοκυπρίων να χαράξουν μια στρατηγική για μια λύση ικανοποιητική για ολόκληρο το λαό. Κυριολεκτικά για δεκαετίες τώρα παίζουν με τα συνθήματα και την πατριδοκαπηλεία χωρίς να καταφέρουν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για μια λύση.

Τη δύναμη του κατακτητή μπορείς να την αντιμετωπίσεις με δύναμη.Και δεδομένου ότι η ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία δεν έχει καταφέρει να εξασφαλίσει τέτοια στηρίγματα διεθνώς, τότε η επιλογή που της μένει είναι μόνο μία, να υποταχθεί στη δύναμη του κ. Νταβούτογλου και της Τουρκίας!!!

Εξάλλου υπάρχει και το προηγούμενο επί της εποχής του άλλου κατακτητή, του Άγγλου. Και αυτός πλάσαρε στους κατακτημένους την οικονομική και πολιτική δύναμη της αγγλικης αυτοκρατορίας και ζητούσε να τον προτιμήσουν οι κατακτημένοι, αντί της πτωχής Ελλάδας. Αυτή είναι η κυρίαρχη λογική του κάθε κατακτητή, που γεμάτος αλαζονεία και με τη χρήση της δύναμής του στοχεύει στην διαίωνιση της υποταγής του κατακτημένου.

Φυσικά οι συνθήκες από τότε έχουν αλλάξει δραματικά. Τότε οι άνθρωποι έθεταν την ελευθερία έναντι τρίτου τίνος σε πιο ψηλή προτεραιότητα από τα οφέλη της προστασίας ενός πλούσιου και δυνατού κράτους, που στην περίπτωση της Κύπρου εκφράστηκε με το αίτημα της ένωσης.

Σήμερα οι άνθρωποι φαίνεται ότι αποδίδουν μεγαλύτερη σημασία στην αποκόμιση οικονομικών οφελημάτων και η έννοια της ελευθερίας έναντι τρίτου έχει λιγότερη σημασία λόγω των εξελιξεων που σχετίζονται με τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και τις αλλαγές που έχουν επέλθει στη συνείδηση της κοινωνίας.

Επομένως η λογική του κ. Νταβούτογλου σήμερα , όσο προκλητική και αλαζονική και αν φαίνεται, βασικά στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία- τοπική και διεθνή- δεν προξενεί κάποια ιδιαίτερη εντύπωση. Γιατί με τους ίδους όρους και οι ίδιοι ασκούν την πολιτική τους. Επομένως το πρόβλημα είναι αν και οι πολίτες είναι έτοιμοι να εσωτερικεύσουν τη λογική Νταβούτογλου και να συναινέσουμε στην άντληση δύναμης υπό την προστασία της «κραταιάς Τουρκίας.

Θα πει κάποιος: μα υπάρχει και η ΕΕ. Και ποιος είπε ότι τα συμφέροντα των κρατών της ΕΕ ταυτίζονται με την Κύπρο και όχι τη Τουρκία;

Η απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει δημόσια την ισχύ της στο κυπριακό πρόβλημα ως επιχείρημα φανερώνει απλώς τη χρεοκοπία της πολιτικής ηγεσίας του τόπου. Μιας ανίκανης ηγεσίας που ουδέποτε ασχολήθηκε σοβαρά με το πρόβλημα. Και το τίμημα φυσικά θα το πληρώσει ο κυπριακός λαός. Στην χειρότερη περίπτωση ως «φόρο υποτελείας» στην προστάτιδα Τουρκία!!!Οι καιροί είναι δύσκολοι. Και κανένας δε σε προστατεύει δωρεάν!!!

Ο κ. Νταβούτογλου είναι και ειρηνοποιός. Έτσι ήταν πάντοτε οι δυνατοί, ειρηνοποιοί. Φυσικά για εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων και όχι των μικρών και αδύνατων λαών. Ή ειρήνη γι αυτούς σήμαινε υπό την κατοχή τους ή την προστασία τους, δηλαδή αναγνώριση της δικής τους δύναμης από τους αδύνατους. Η ειρήνη έχει τόσο εκπορνευτεί στις μέρες μας , που όποιος τη χρησιμοποιεί οφείλει να διευκρινίζει και την πολιτική της ενταξη. Διαφορετικά γίνεται φερέφωνο του ισχυρού. Γιατί αυτός τελικά θα της αποδώσει το περιεχόμενο που του συμφέρει.Και το ερώτημα είναι απλό: σε ένα διεθνές περιβάλλον που λειτουργεί με όρους δύναμης, τι σημαίνει «υποστηρίζω την ειρήνη»; Και η απάντηση δεν μπορεί να είναι το αυτονόητο, αλλά πολιτική.Γιατί αυτονόητα κάθε άνθρωπος υποστηρίζει την ειρήνη.

Υ.Γ. Η ρεαλιστική προσέγγιση της Τουρκίας και του Ταλάτ τουλάχιστον μπορεί να εξαναγκάσει τον κ. Χριστόφια να σταματήσει να συνθηματολογεί και να επιχειρηματολογήσει επί της ουσίας.Ίσως έτσι κατανοήσουμε και εμείς οι αφελείς ποια είναι η περίφημη λύση. Εκτός και αν όλα ήταν ένα παιγνίδι για ενοχοποίηση της Τουρκίας. Γιατί έτσι μας έλεγαν από την αρχή: ο στόχος είναι είτε λύση είτε ενοχοποίηση της Τουρκίας. Το πιο τραγικό είναι να μην γίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Α,τότε θα αρχίσουν οι αγωνιστικές κορώνες!!!