Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Ανεργία και κομματικά ευχολόγια ή περί ανθρωποφάγων

Είναι εκπληκτική η ευκολία με την οποία οι κομματικοί ολιγάρχες ανοίγουν το στόμα τους και πετάνε τις κορώνες τους. Ως ειδικοί επί παντός επιστητού, στοχάζονται ως αληθινοί «σωτήρες» και έχουν έτοιμες λύσεις για το καθετί.

Η αύξηση της ανεργίας προβάλλεται ως σημαντική συνιστώσα της «κρίσης». Προεκλογικά τα κόμματα ολοφύρονται για την ανεργία ίσως υφαρπάξου κάποιο ψήφο. Ο δε Πρόεδρος δήλωσε σοβαρά τη νύκτα της Ανάστασης ότι «το μυαλό του βρίσκεται μαζί με τους άνεργους».

Το ιδανικό της πλήρους απασχόλησης είναι η μόνιμη επωδός όλων ανεξαίρετα των κομμάτων. Φυσικά αυτο-παραμυθιάζονται και ανασύρουν από το παρελθόν της βιομηχανικής εποχής την λύση της οικονομικής ανάπτυξης η οποία συμβάδιζε με την αύξηση των θέσεων εργασίας των πολιτών. Τα κόμματα όντας συντηρητικοί και αντιδραστικοί μηχανισμοί είναι λογικό να μην έχουν άλλη καταφυγή από το παρελθόν το οποίο τους εξέθρεψε και τους γιγάντωσε.Αυτό το παρελθόν εμπεριέχει τις λύσεις «διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν». Δεξιοί και αριστεροί ξέμειναν από καύσιμα και πιπιλίζουν το παρελθόν για να μας σώσουν στο παρόν.

Βασικά ανάμεσα στην κομματική ολιγαρχία δεν υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές στην προσέγγιση της ανεργίας με την έννοια ότι συμφωνούν στο τροπάριο της πλήρους απασχόλησης μέσω της ανάπτυξης. Επιμέρους διαφορές υπάρχουν στον τρόπο επίτευξης της πλήρους απασχόλησης: η αριστερά προβάλλει το κράτος ως κύριο μοχλό επίτευξης της πλήρους απασχόλησης, η δεξιά την ενίσχυση της ελεύθερης αγοράς και του ιδιωτικού τομέα και η ακροδεξιά επικεντρώνεται στους μετανάστες.

Είναι εφικτός στόχος η πλήρης απασχόληση;

Η προβολή του στόχου της πλήρους απασχόλησης στον παρόντα χρόνο είναι και συντηρητική και αντιδραστική. Ανάγεται σε ένα παρελθόν το οποίο δεν μπορεί να αναβιώσει ούτε στον οικονομικό ούτε στον πολιτικό τομέα. Συνιστά μια επιλογή εκτός τόπου και χρόνου.

Πρώτον, τα κύματα της μεταναστεύσης στα πλαίσια μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας δεν μπορούν να ανακοπούν. Οι μετανάστες είναι αναπόσπαστο μέρος της οικονομικής ζωής του τόπου. Και δεν είναι δεδομένο ότι ακόμη και αν εκδιώκονταν από την Κύπρο, οι πολίτες θα αποδέχονταν να αναλάβουν τις εργασίες που έχουν απαξιώσει στη συνείδησή τους μέσα στο χρόνο και ασκούνται αποκλειστικά από μη πολίτες της Κύπρου. Η ανάπτυξη λοιπόν δεν μπορεί να επιφέρει και εργασία για τους πολίτες αυτονόητα, όταν εντάσσεται στη λογική της βιομηχανικής εποχής. Αντίθετα, θα επιφέρει ανάγκη για εγοδότηση και άλλων μη πολιτών και εισαγωγή και άλλων μεταναστών.

Δεύτερον, η εργοδοσία έχει συγκεκριμένους στόχος τους οποίους προωθεί συστηματικά και το κράτος είναι αδύνατο για να μπορέσει να ανακόψει το αναπόφευκτο. Στον παρόντα χρόνο επιδιώκει να απαλλαγεί από το κόστος της μισθωτής εργασίας και τις όποιες δεσμεύσεις συνεπάγονται για τον εργοδότη. Σε αυτά τα πλαίσια τα ατομικά συμβόλαια ορισμένου χρόνου, οι υπεργολαβίες, η αδήλωτη και ανασφάλιστη ή «μαύρη» εργασία αποτελούν προτεραιότητες για την εργοδοσία. Η χρήση των μεταναστών για άντληση υπεραξίας και για πίεση στην εργασία των πολιτών είναι δεδομένη.

Από την άλλη, το κράτος και η κοινωνία έχουν αναγνωρίσει στο όνομα της «κρίσης» το δικαίωμα της εργοδοσίας να αντλεί πρόσθετη υπεραξία όχι μόνο από τους μετανάστες αλλά και τους πολίτες. Σε αυτά ακριβώς τα πλαίσια το κράτος επιχορηγεί τους εργοδότες για πρόσληψη ανέργων και από την άλλη οι γονείς επιχορηγούν τα παιδιά τους εξαιτίας του γεγονότος ότι ο μισθός που λαμβάνουν δεν επαρκεί για την επιβίωσή τους. Αυτή η επιχορήγηση από τους γονείς παίρνει τη μορφή είτε της παροχής στέγης είτε φαγητού είτε μετρητών και για το νέο σημαίνει μια απόφαση να επεκτείνει την παραμονή του εντός της οικογένειας και να αναβάλει τη δημιουργία μιας δικής του οικογένειας.Ή με διαφορετική διατύπωση, στον παρόντα χρόνο άτομα με ένα προγενέστερο σύστημα εργασίας επιχορηγούν τα παιδιά τους που είναι ενταγμένα σε ένα νέο σύστημα εργασίας και στο οποίο δεν μπορεί να εξασφαλιστεί η επιβίωσή τους. Σε κάθε περίπτωση η επιχορήγηση είτε από το κράτος είτε από την οικογένεια της μισθωτής εργασίας σημαίνει ότι ο εργοδότης πέρα από την υπεραξία που αντλεί λόγω της εκμετάλλευσης του μισθωτού , αντλεί και πρόσθετη υπεραξία λόγω της επιχορήγησης, αφού ο μισθωτός αδυνατεί να εξασφαλίσει μέσω της εργασίας τα αναγκαία προς το ζην.

Τρίτον, στη τεχνοδικτυακή εποχή η ανάγκη για μισθωτή εργασία περιορίζεται λόγω της αναπροσαρμογής της έννοιας του χρόνου και του χώρου σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής και την προώθηση της άυλης οικονομίας.

Τέταρτον, οι νέοι όλο και λιγότερο από αξιακή άποψη θεωρούν την οικονομική εργασία ως ταυτόσημη με τη ζωή. Η παράταση των σπουδών και η προστασία των γονιών δημιουργεί μια νέα συνείδηση στους νέους όπου αναπόσπαστο κομμάτι της είναι όχι η εργασία αλλά η αεργία.

Σ αυτά τα πλαίσια η πλήρης απασχόληση συνιστά μια ουτοπία και παράλληλα δεν αποτελεί κοινωνική διεκδίκηση. Όμως είναι το ιδανικό της κομματικής ολιγαρχίας που στοχεύει να κρατήσει τους ανθρώπους καθηλωμένους στη βιομηχανική εποχή. Το πρόβλημα που θα έπρεπε να απασχολεί μια κοινωνία που στοχάζεται είναι άλλο: δεδομένης της ανεργίας ή αεργίας και της σταδιακής κατάρρευσης της αναδιανομής του οικονομικού προϊόντος μέσω της μισθωτής εργασίας, πώς θα πρέπει να οργανωθεί η κοινωνία ως όλον και πώς θα εξασφαλίζεται η επιβίωση των ανθρώπων χωρίς κατ΄ ανάγκη να συμμεμτέχουν στην παραγωγή του οικονομικού προϊόντος; Ή διαφορετικά, με ποιο σύστημα μπορεί να εξασφαλιστεί η επιβίωση του ανθρώπου χωρίς να εργάζεται με το περιεχόμενο που δόθηκε στην εργασία κατά τη βιομηχανική εποχή;

Υ.Γ.Αφού αγωνιούν οι πολιτικοί τόσο πολύ για την ανεργία, στα πλαίσια της αλληλεγγύης ας δώσουν από τα εκατομμύρια που εισπράττουν οι ίδιοι και τα κόμματα από το δημόσιο ταμείο, δηλαδή από τη ληστεία χρημάτων που δεν τους ανήκουν.

Υ.Γ. Τι γίνεται με τους εξεγερμένους Σύριους αδελφούς μας; Εμείς κύριε Χριστόφια με ποιου το μέρος είμαστε; Με το δικτάτορα τον Άσσαντ ή με το λαό που αγωνιζεται; Ή μήπως απαξιώνουμε τον αγώνα αυτών των ανθρώπων για ελευθερία γιατί δεν είναι ομοϊδέατές μας ή δεν υπάρχει κάποιο κόμμα των μπολσεβίκων να καθοδηγήσει τις μάζες και να υφαρπάξει εκείνο στο τέλος την εξουσία;

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Ποιος είναι ο "αχρείος"-άχρηστος πολίτης; Μια απάντηση στους άχρηστους πολιτικάντηδες ολιγαρχικούς

Διάφοροι υποψήφιοι βουλευτές συχνά πυκνά επικαλούνται την αναφορά του Περικλή τον 5ο π.Χ. αιώνα προκειμένου να πείσουν τους πολίτες να μην απέχουν από τις εκλογές: «Μόνοι γαρ των τε μηδέν τώνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα, αλλά αχρείον νομίζομεν». Όποιος λοιπόν , κατά τα λεγομενα των υποψηφίων βουλευτών, δε συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία είναι άχρηστος πολίτης.

Είναι έτσι τα πράγματα;

Η σύγκριση ως βλακεία

Η σύγκριση ανάμεσα στη δημοκρατία του 5ου π.Χ. αιώνα και του σημερινού πολιτικού συστήματος είναι βλακώδης. Η σύγκριση ποιοτικά θα ήταν εφικτή μόνο αν και στις μέρες μας είχαμε δημοκρατία. Όμως το σημερινό πολίτευμα που έχουμε εμείς, οι αρχαίοι το κατέτασσαν στο προ-δημοκρατικά πολιτεύματα ή σε σχέση με την κλασική δημοκρατία είμαστε έναν αιώνα πίσω. Ή από άποψη ανθρωποκεντρικής εξέλιξης υστερούμε. Πιο απλά, οι αρχαίοι Έλληνες ουδέποτε ονόμασαν άχρηστο τον πολίτη που δε συμμετείχε στη διαδικασία εκχώρησης ττης πολιτικής του αρμοδιότητας σε κάποιο τρίτο πρόσωπο. Άχρηστο ονόμαζαν αυτόν που δε συμμετείχε στη λήψη αποφάσεων από το δήμο. Ενώ σήμερα οι ολιγαρχικοί υποψήφιοι βουλευτές ονομάζουν - οι έξυπνοι - άχρηστο όποιος δεν τους εκχωρεί τα πολιτικά του δικαιώματα.

Ποιος είναι ο άχρηστος;

Για να ορίσεις τον άχρηστο έχει σημασία να τοποθετηθείς απέναντι στο πολιτικό σύστημα ή να διαλέξεις ιδεολογία: δημοκρατικός ή ολιγαρχικός;

Για τους φορείς των ολιγαρχικών εταιρειών που τα ονομάζουν κόμματα, άχρηστος είναι ο πολίτης που δεν τους εκχωρεί τα πολιτικά του δικαιώματα. Δηλαδή αυτός που αδιαμαρτύρητα παραχωρεί τα πολιτικά του δικαιώματα στα κόμματα για να αποφασίζουν εκείνα αντί των πολιτών είναι ο εχέφρων –νούσιμος πολίτης.

Για το δημοκρατικό πολίτη άχρηστος είναι ο πολιτικός και τα κόμματα των ολιγαρχικών γιατί στοχεύουν να κρατούν υποταγμένο το πλήθος για εξυπηρέτηση των ατομικών και κομματικών συμφερόντων σε βάρος του λαού. Είναι άχρηστοι γιατί δεν αποδέχονται την ισότητα των πολιτών και θέλουν πάντοτε εκείνοι να εξουσιάζουν, αφού θεωρούν το πλήθος ως ηλίθιο. Είναι άχρηστοι γιατί είναι ρατσιστές, ανελεύθεροι και οπαδοί της δύναμης και της ανισότητας.

Άχρηστος επίσης, σύμφωνα με τη δημοκρατική ιδεολογία, είναι και ο πολίτης που αβασάνιστα εκχωρεί τα πολιτικά του δικαίωματα σε έναν τρίτο πρόσωπο ακριβώς γιατί ο ίδιος δεν θέλει να ασχολείται με τα δημόσια πράγματα. Αντίθετα, αυτός που δεν τα εκχωρεί-δεν ψηφίζει τους ολιγαρχικούς- είναι συνειδητά ή εν δυνάμει διεκδικητής να είναι πλήρης πολίτης και όχι μια στιγμή κάθε πέντε χρόνια.

Επίλογος

Οι υποψήφιοι βουλευτές, αντί να εκπορνεύουν και το Θουκυδίδη, εφόσον διεκδικούν και εκείνοι να γίνουν μέρος της κρατικής εξουσίας –εξουσιολάγνοι γαρ – καλό είναι να μας πληροφορήσουν, αν έχουν κάποια πρόταση για το πολιτικό σύστημα. Και όχι να ονομάζουν τους πολίτες άχρηστους γιατί δεν ψηφίζουν, ενώ εξώφθαλμα από δημοκρατική άποψη οι πρώτοι άχρηστοι είναι οι ίδιοι και οι οπαδοί τους. Και αν οι αφελείς πολιτικοί νομίζουν ότι αιώνια θα κατέχουν την εξουσία, ώστε να συμπεριφέρονται υβριστικά στους πολίτες, αυτό απλώς αποτελεί ένα δείγμα της ανιδεότητάς τους.

Υ.Γ. Προσωπικά σκέφτομαι να τους ψηφίσω από λύπηση!!! Και σκέφτομαι να μην τους ψηφίσω από αηδία!!!

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Η ηθική της κυπριακής πολιτικής ολιγαρχίας

Δεν θα επικεντρωθώ στα τετριμμένα των κομματικών με αφορμή τη συνέντευξη-απολογισμό του Προέδρου της Δημοκρατίας.Θα προσπαθήσω να κατανοήσω τα όσα διασκεδαστικά συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες με διάθεση πολιτική, δηλαδή σε συνάρτηση με το υπαρκτό πολιτικό σύστημα και τη σχέση του με την κοινωνία.

Οι καταγγελίες του Πρόεδρου

Αφορμή για το σάλο που δημιουργήθηκε ήταν συγκεκριμένες αναφορές του Προέδρου σε συνέντευξη τύπου στις 5/4/2011.Ήταν ολοφάνερη η προσπάθεια του Πρόεδρου να κάνει μαθήματα ηθικής και να προβάλει τον εαυτό του ως πρότυπο πολιτικού ήθους.

Σε αυτά τα πλαίσια υποστηριξε στις 5/4/2011 για τον Υπουργό που έπαιρνε ανεργιακό επίδομα ότι «αν ήταν υπουργός μου, θα τον έπαυα. Σας το λέγω με όλη την ειλικρίνεια. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Ο υπουργός παίρνει μια αντιμισθία η οποία είναι αξιοπρεπέστατη. Δεν μπορεί να χρησιμοποιεί αυτό το προνόμιο που του έδωσαν κάποιες κυβερνήσεις». Την επομένη 6/4/2011 υποστήριξε – μετά το θόρυβο που ξεσήκωσε μόνος του – «εγώ εκείνο που ήθελα να ψέξω είναι το θέμα του ήθους που πρέπει να έχουν τα δημόσια πρόσωπα. Θα μου πείτε, μα ο οποιοσδήποτε υπουργός, με βάση το νόμο, τότε, είχε το δικαίωμα να το πράξει. Το δέχομαι. Το θέμα είναι να απεκδυθείς του δικαιώματος. Εδώ είναι το μεγάλο θέμα».

Το πρόβλημα

Δε θα αναφερτώ στις λεκτικές ακροβασίες του Προέδρου. Το πολιτικό πρόβλημα που θέτει ο Πρόεδρος είναι σε συνάρτηση με την οικονομική πτυχή του κράτους - τα δημόσια οικονομικά , όπως λέγονται – και τη στάση της πολιτικής τάξης. Ή ακόμα πιο γενικά, το ζήτημα της αντίκρυσης της διαφθοράς των πολιτικών.

Διαφθορά και ηθική

Ο Πρόεδρος προέβαλε την αντίληψη ότι η πολιτική διαφθορά είναι ηθικό πρόβλημα. Η ηθική προσέγγιση του Προέδρου στηρίζεται στην παραδοχή ότι επιβάλλεται να υιοθετηθεί από την πολιτική ολιγαρχία ένα σύστημα κανόνων συμπεριφοράς που θα στηρίζεται στην αυτοδέσμευση του υπευθύνου. Γι αυτό και επικεντρώνεται στην ατομική συνείδηση των πολιτικών που ως φορείς της εξουσίας αυτοδεσμεύονται ανεξάρτητα από το νόμο και συμπεριφέρονται με τρόπο που αναμένει η ηθική της κοινωνίας. Με μια διαφορετική διατύπωση, ο Πρόεδρος υποστηρίζει ότι ανεξάρτητα από το νόμο, οι φορείς της κρατικής εξουσίας σε σχέση με την ιδιοποίηση του κρατικού πλούτου θα αποφασίζουν οι ίδιοι αν,πότε και πόσα θα πάρουν με βάση την καλή τους προαίρεση!!!

Η προβολή αυτής της θέσης από τον Πρόεδρο , δηλαδή της ηθικής προσέγγισης της διαφθοράς με βάση την αυτοδέσμευση των ολιγαρχικών, έγινε γιατί αυτή είναι η πάγια θέση του κόμματος, του ΑΚΕΛ. Και στη βουλή, κατά τη συζήτηση του θέματος για προσωρινή μείωση της αποζημίωσης των βουλευτών κατά 10%, το ΑΚΕΛ διαφώνησε να ρυθμιστεί με απόφαση της βουλής, αλλά να γίνει με άτυπη αυτοδέσμευση των βουλευτών, κατά ανάλογο τρόπο, όπως αυτοδεσμεύθηκαν προηγουμένως ο Πρόεδρος και οι Υπουργοί. Ή ακόμα το ΑΚΕΛ, τάχθηκε αναφανδόν εναντίον του ελέγχου των οικονομικών των κομμάτων υποστηρίζοντας την αυτο-ρύθμιση.

Ηθική και πολιτική

Η πιο πάνω αντίληψη του Προέδρου και του ΑΚΕΛ είναι υπερμέτρως δεσποτική. Η πολιτική διαφθορά δεν είναι θέμα ατομικής συνείδησης αλλά πολιτικού συστήματος, άρα και κανονιστικού περιβάλλοντος στο οποίο εγγράφεται η ηθική συμπεριφορά. Επομένως, το ζήτημα είναι αν το πολιτικό σύστημα παρέχει δικλείδες ασφαλείας ώστε ο φορέας της εξουσίας να συμπεριφέρεται σύμφωνα με το συμφέρον της κοινωνίας ή το ίδιον συμφέρον ή να ελαχιστοποιούνται τα φαινόμενα ιδιοποίησης του δημόσιου πλούτου.

Η αντίληψη ότι επαφίεται αποκλειστικά στο φορέα της εξουσίας να καθορίζει πόσα θα υφαρπάζεει και για πόσο διάστημα αγαθά που δεν του ανήκουν, είναι καθαρά δεσποτική. Το ίδιο ακριβώς έπραττε και ο σουλτάνος και οι Άγγλοι κατακτητές, κατεξοχήν εκπρόσωποι της δεσποτικής λογικής στην Κύπρο.

Είναι δεσποτική η λογική του Προέδρου και του ΑΚΕΛ για την ηθικοποίηση της διαχείρισης του δημόσιου πλούτου; Αδιαμφίσβήτητα. Θεωρούν ότι ο δημόσιος πλούτος ,ο οποίος δεν τους ανήκει, μπορούν να τον διαχειρίζονται κατά το δοκούν και να αναλαμβάνουν το ρόλο και του ελεγκτή και του ελεγχόμενου. Ή να ενεργούν κατά τη δική τους βούληση ανεξάρτητα από τη βούληση της κοινωνίας και στη βάση της καλής τους προαίρεσης. Η πλήρης αποδέσμευση του κατόχου της εξουσίας από το νόμο ή την κοινωνία είναι η βάση κάθε δεσποτικής λογικής.

Το ερώτημα

Αν ο Πρόεδρος και το ΑΚΕΛ κρίνουν ότι ένας υπουργός δεν πρέπει να παίρνει ανεργιακό επίδομα, τότε γιατί δεν καταθέτουν σχετική πρόταση νόμου ; Ή γιατί συνειδητά επιλέγουν ένα ζήτημα κατεξοχήν πολιτικό – η διαχείριση και η νομή του δημόσιου πλούτου – να το μετατρέπουν σε ηθικό, λες και η ηθική είναι ανεξάρτητη από το υπαρκτό σύστημα ή θα φτιάξουμε αγγέλους σε έναν κόσμο δαιμονικά πλασμένο;

Το αντίστροφο τώρα: προκειμένου οι πολιτικοί να επιβεβαιώσουν το ήθος τους, να ψηφίζουν νόμους χαριστικούς για τους ίδιους, τους οποίους δε θα υλοποιούν!!!Κάπως έτσι ανοίγει μεγαλόπρεπα η πόρτα του τρελλοκομείου.

Η πολιτική ως ρυθμιστική λειτουργία μιας κοινωνίας εκφράζεται με νόμους. Η κατάργηση ή η απομείωση της σημασίας των νόμων ήταν πάντοτε επιλογή των ολιγαρχικών δυνάμεων στην ιστορία και όχι της κοινωνίας. Αυτή η λογική οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια όχι σε ηθικοποίηση της πολιτικής και των πολιτικών αλλά σε διάλυση της πολιτικής και της κοινωνίας με ανάπτυξη ενός κλίματος γενικευμένης ανομίας, κάτι ήδη που παρατηρείται σήμερα στην Κύπρο.

Η πραγματική διάσταση του προβλήματος

Αυτά που λέγονται και γίνονται στην Κύπρο του 2011 είναι αποτέλεσμα της υπαρκτής πολιτικής πραγματικότητας η οποία εκτρέφει την αυθαιρεσία και τη διαφθορά.

Στα εξουσιαστικά συστήματα – όπως το δικό μας – ο κάτοχος της εξουσίας ιδιοποιείται το δημόσιο πλούτο, ενώ δεν είναι ιδιοκτήτης του. Αυτή είναι η βάση της διαφθοράς. Στη συνέχεια τίθεται υπεράνω του νόμου και απολαμβάνει ασυλίας, ώστε να τον ιδιοποιείται χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Ούτε σκέψη για λογοδοσία και έλεγχο ή πολιτικό δίκαιο. Ή με ξένα λεφτά κάμνουμε ό,τι θέλουμε και δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν.

Και ενώ όλα τα κόμματα φωνασκούν για τη διαπλοκή και τη διαφθορά των πολιτικών δεν προτείνουν απολύτως τίποτε. Αντίθετα, παρατηρείται σε όλες τις περιπτώσεις οικονομικής υαφαρπαγής του δημόσιου πλούτου από τους πολιτικούς και τα κόμματα θαυμαστή ομοφωνία!!! Και σερβίρουν στο λαό μαθήματα ηθικής και διάφορες κενολογίες, ώστε να αντέξει τη λεηλασία του με την προσφορά μιας ελπίδας σε ηθικό επίπεδο και όχι πολιτικό.

Οι παρενέργειες

Όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες γύρω από τον Πρόεδρο αναδεικνύουν τον εξευτελισμό των πολιτικών οι οποίοι δεν έχουν να προτείνουν κάτι και το «γύρισαν» στην ηθική.

Αυτό απαξιώνει την ολιγαρχική τάξη περαιτέρω στα μάτια της κοινωνίας και επιπλέον ο ηθικός χαβαλές προετοιμάζει το δρόμο για να εμφανιστεί επιτέλους και στην Κύπρο κάποιος Μπερλουσκόνι. Τουλάχιστον εκείνος θα είναι πιο διασκεδαστικός!!! Εκτός από «τα φάρμακα και το ψητό στο Κελλάκι» ,ως δημόσιο πρόβλημα, θα μας μιλά και για τις γκόμενές του, ένα θέμα πολύ πιο πιπεράτο!!!

Επίλογος

Αν οι πράξεις των πολιτικών συνάδουν με την ηθική της κοινωνίας, τότε αντίθετα από ότι υποστηρίζει το ΑΚΕΛ και ο Πρόεδρος υπάρχουν συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές.Και πρώτιστα να αρθεί η ασυλία των πολιτικών και να αποδεχθούν τον έλεγχο από την κοινωνία με παράλληλη υπαγωγή τους στη δικαιοσύνη. Το πολιτικό έγκλημα είναι τρισχειρότερο από το ατομικό γιατί βλάπτει τους πολλούς.

Υ.Γ.Η ιδεολογική διαφορά του ΑΚΕΛ με το ΔΗΣΥ είναι ότι το ΑΚΕΛ εισηγείται να λεηλατούν το λαό με ατομικά ηθικά κριτήρια, ενώ ο ΔΗΣΥ με αγοραία. Από τη φύση του κάθε ολιγαρχικός είναι και λεηλάτης των άλλων ή φανατικός υποστηρικτής της οικονομικής και πολιτικής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Κρατικοποίηση και ιδωτικοποίηση ή το δίλημμα ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ "ποιος είναι ο κλέπτης"

Το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ ανασύρουν όλα τα όπλα από το μακρινό παρελθόν προκειμένου να συσπειρώσουν και να υφαρπάξουν ψήφους πολιτών ή να τους εξαπατήσουν.

Τα δυο κόμματα, λοιπόν, καταθέτουν προτάσεις για την οικονομία.Σημείο διαμάχης τους είναι και το περισσότερο ή λιγότερο κράτος, το οποίο μεταφράζεται σε κρατική ιδιοκτήσια ή ιδιωτική ιδιοκτησία.Και το μεν ΑΚΕΛ υποστηρίζει περισσότερο κράτος-μικτή οικονομία –κρατικές επιχειρήσεις, ενώ ο ΔΗΣΥ υποστηρίζει λιγότερο κράτος- ελεύθερη οικονομία – ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων.

Τις διαφορεικές τους θέσεις τα δυο κόμματα τις επενδύουν και με διάφορες αξιολογικές κρίσεις χωρίς καμία ιδιαίτερη σημασία.

Η αναβίωση του 19ου αιώνα

Το ζήτημα της ιδιωτικής ή κρατικής ιδιοκτησίας είναι συνδεδεμένο με τις ιδεολογίες του 19ου αιώνα , δηλαδή το φιλελευθερισμού και το σοσιαλισμού.Πέρα από την αντιπαλότητα των δύο ιδεολογιών, η κοινή παραδοχή τους είναι πως η ιδιοκτησία ορίζει το σύστημα. Σε αυτά τα πλαίσια ο μεν φιλελευθερισμός διακινούσε την ιδιωτική ιδιοκτησία – άρα οι ιδιώτες/ιδιοκτήτες ελέγχουν το οικονομικό σύστημα – και ο σοσιαλισμός διακινούσε την κρατική ιδιοκτησία – άρα ο φορέας της εξουσίας του κράτους (το κόμμα) είναι ιδιοκτήτης και του πολιτικού και του οικονομικού συστήματος.

Απομεινάρια εκείνης της εποχής είναι και οι παρούσες αντιλήψεις που διατυπώνουν οι κύριες ολιγαρχικές δυνάμεις, ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ, με τα συνθήματα «ελεύθερη οικονομία» και «μεικτή οικονομία» και η οποία επενδύεται και με ιδεολογικό περιεχόμενο ως αντιπαράθεση της αριστεράς της προόδου και της δεξιάς του νεοφιλελευθερισμού.

Το ψευτοδίλημμα

Το δίλημμα κράτος ιδιοκτήτης ή ιδιώτης ιδιοκτήτης στη βάση του είναι ένα ψευτοδίλημμα στον παρόντα χρόνο χωρίς κανένα ιδεολογικό περιεχόμενο. Γιατί είτε η ιδιοκτησία ανήκει στο κράτος είτε στον ιδιώτη, το ζήτημα είναι για τον πολίτη ότι δεν ανήκει στον ίδιο.Ή ότι ο πολίτης προκαταβολικά γίνεται αποδεκτό από το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ ότι δεν θα είναι ο ιδιοκτήτης του πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Σε αυτά τα πλαίσια η διαμάχη των δυο κομμάτων αποκτά συγκεκριμένο περιεχόμενο. Ο ΔΗΣΥ ουσιαστικά υποστηρίζει ότι το οικονομικό και πολιτικό σύστημα θα πρέπει να ελέγχεται από τους ιδιοκτήτες του πλούτου, ενώ το ΑΚΕΛ υποστηρίζει ότι το οικονομικό και πολιτικό σύστημα θα πρέπει να ελέγχεται από την κομματική γραφειοκρατία σε συνεργασία με τους ιδιοκτήτες του πλούτου.

Η διαμάχη τους αφορά το ποιος θα κατέχει την κοινωνία. Όμως και οι δυο συμφωνούν ότι η κοινωνία θα είναι κατακτημένη. Η κοινωνία αποκλείεται από οποιαδήποτε ανάμειξη στον έλεγχο του οικονομικού και πολιτικού συστήματος.

Από αυτή την άποψη η διαμάχη των δυο κομάτων αποκτά πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο: θα εκμεταλλεύεται την κοινωνία ο ιδιοκτήτης του πλούτου ή θα γίνεται μια συνεκμετάλλευση της κοινωνίας από το κόμμα-ιδιοκτήτη του πολιτικού συστήματος σε συνεργασία με τους ιδιώτες ιδιοκτήτες του πλούτου;

Στην νήσο Κύπρο μέχρι τώρα συνέβαινε το δεύτερο. Γι αυτό και τα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς των κομμάτων.

Το ζήτημα: ποιος είναι ο κλέφτης;

Για τον πολίτη το ζήτημα δεν είναι το ψευτοδίλημμα του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ, Γιατί τα δυο κόμματα επικεντρώνονται όχι στο συμφέρον της κοινωνίας, αλλά στο κομματικό ή το ιδιωτικό. Για την κοινωνία το ζήτημα είναι πώς δεν θα γίνεται ο πολίτης αντικείμενο εκμετάλλευσης ή –αν αυτό είναι αδύνατο- δεν θα γίνεται αντικείμενο κλοπής ή αισχροκέρδειας.Για παράδειγμα καμία σημασία έχει για τον πολίτη ποιος είναι ο ιδιοκτήτης των μέσων επικοινωνίας, αλλά να μην τον κλέπτει ο ιδιοκτήτης των μέσων ή διαφορετικά, τον ενδιάφερει πόσα πληρώνει. Αν είναι δεδομένο ότι ούτως ή άλλως θα τον κλέπτουν και απλώς η διαφωνία έγκειται στο ποιος θα κλέπτει, ο πολίτης είναι προκαταβολικά χαμένος. Αν κλέπτει η ΑΗΚ ή μια ιδωτική εταιρεία για τον πολίτη δεν έχει καμία σημασία ποιος είναι ο κλέφτης. Ή διαφορετικά, αν ο πολίτης πληρώνει για τηλεπικοινωνίες 50 ευρώ και σε αυτά εμπεριέχεται και ένα ποσοστό αισχροκέρδειας, είναι αδιάφορο αν τα παίρνει ο ιδιώτης ή το κόμμα/πολιτικοί/συντεχνίες/ιδιώτες.

Το δίλημμα των ολιγαρχικών ως πολιτική αδυναμία

Για την κοινωνία λοιπόν το ζήτημα είναι η κλοπή. Και προκειμένου να μην εκμεταλλεύονται οι ιδιοκτήτες –κράτος ή ιδιώτες –τον πολίτη, το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ δεν έχουν καμία απολύτως πρόταση. Απλώς παπαγαλίζουν τα μουσειακά τους ελπίζοντας πως οι ηλίθιοι από κάτω δεν θα τους πάρουν είδηση.Και διακηρύσοουν διάφορες κενολογίες με κάθε σοβαρότητα: «ελεύθερη αγορά με κοινωνική ευαισθησία» ή « μικτή οικονομία προς όφελος της κοινωνίας».

Το ζήτημα για τους ολιγαρχικούς

Το ζήτημα γιατο ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ είναι μόνο ένα: η κοινωνία θα είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης από τη την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία.Απλώς το ΑΚΕΛ επιζητεί μια ισότιμη συνεκμετάλλευση, ενώ ο ΔΗΣΥ θεωρεί ότι η πρωτοκαθεδρία ανήκει στην οικονομική ολιγαρχία.

Το ζήτημα για την κοινωνία

Για την κοινωνία το ζήτημα είναι τελείως διαφορετικό:θα συνεχίσει το υφιστάμενο σύστημα αποκλεισμού της από το πολιτικό και οικονομικό σύστημα – άρα θα συνεχίσει να έρμαιο στα χέρια των ιδιοκτητών/ολιγαρχικών του πλούτου και της εξουσίας ή υπάρχει κάποια πρόταση για αλλαγή; Η τραγωδία της κοινωνίας σήμερα είναι πως δεν υπάρχει καμία πρόταση ούτε από πάνω ούτε από κατω. Γι αυτό και οι ολιγαχικοί θα συνεχίσουν να κάνουν πάρτυ σε βάρος της και θα της πιουν κυριολεκτικά το αίμα.

Και ιδεολογικές προεκτάσεις:ελευθερία και ισότητα

Το ζήτημα της ιδιοκτησίας είναι συνυφασμένο με την ισότητα και την ελευθερία των ατόμων. Και στον 19ο και 20ο αιώνα οι δυο ιδελογίες –φιλελευθερισμός και σοσιαλισμός –ο μεν πρώτος προέβαλλε την ελευθερία , ο δε δεύτερος την ισότητα. Κοινή αντίληψη και των δύο είναι πως οι δυο έννοιες είναι ασύμβατες. Γι αυτό και με πολύ ευκολία οικειοποιούνταν αμφότερες το οικονομικό και πολιτικό σύστημα και παρέπεμπαν την κοινωνία στην ιδιώτευση.

Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική από αυτή των δεξιών και αριστερών. Η ισότητα είναι το μέτρο της ελευθερίας. Ή διαφορετικά, το πόσο ελεύθεροι είμαστε είναι συναρτημένο από το πόσο ίσοι είμαστε. Τα δυο κόμματα, ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ, όντας ολιγαρχικά δεν έχουν καμία απάντηση και πιπιλίζουν διάφορες αερολογίες χωρίς κανένα περιεχόμενο ή θυμούνται τον 19ο αιώνα ή ψάχνουν εναγωνίως καμία κουβέντα από το εξωτερικό να την παπαγαλίσουν και να την πλασάρουν με στόμφο στους ιθαγενείς. Ή και υμνολογούν την ισότητα και την ελευθερία χωρίς να καθορίζουν το περιεχόμενό τους. Και έτσι εξαπατούν ασύστολα την κοινωνία. Το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ σήμερα ,ως γνήσιοι εκφραστές της ολιγαρχικής ιδεολογίας, βγάζουν σπυράκια μόνο με τη σκέψη για διεύρυνση της ισότητας και της ελευθερίας των ανθρώπων. Γιατί αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε βάρος της κομματικής εξουσίας. Έτσι με πάθος αναδεικνύονται σε κατεξοχήν φορείς συντηρητικούς και αντιδραστικούς των οποίων ο αντίπαλος είναι η κοινωνία.

Υ.Γ. Ποιος εκμεταλλευόταν πιο άγρια τους Κύπριους; Ο Σουλτάνος, οι Άγγλοι ή οι ομοεθνείςφορείς της εξουσίας του κυπριακού κράτους; Διεθνιστικά ερωτήματα για την πρόοδο του ανθρώπου και την λεηλασία του!!!