Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Η διανοητική σύγχυση των κομματικών υποψηφίων ή η καπηλεία της δημοκρατίας

Οι εκπρόσωποι των «κυττάρων της δημοκρατίας», δηλαδή διάφοροι υποψήφιοι από τις κομματικές λίστες που θα κληθεί ο λαός να τις επικυρώσει στις βουλευτικές εκλογές,αρθρώνουν λόγο περί δημοκρατίας.Είναι όντως πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι στις εκλογικές αναμετρήσεις οι ολιγαρχικοί θυμούνται να διαλεχθούν για το πολίτευμα.

Οι «κυτταροδημοκράτες» στον ύπνο τους επικαλούνται τη δημοκρατία προκειμένου κυρίως να αποπροσανατολίσουν τους πολίτες. Ο συλλογισμός τους είναι τόσο αφοπλιστικός που κυριολεκτικά συν-κινεί:

-«Τα κόμματα είναι τα κύτταρα της δημοκρατίας».

-«Ο δημοκρατικός πολίτης θα πρέπει να ψηφίσει τους υποψηφίους των «κυττάρων της δημοκρατίας».

-«Άρα, όποιος απέχει, δεν είναι δημοκρατικός».

Με αυτή την καταγέλαστη και φτηνή προπαγάνδα προσπαθούν να υφαρπάσουν για άλλη μια φορά οι ολιγαρχικοί την ψήφο των πολιτών.

Το γελοίο του πράγματος είναι εμφανές. Έχουμε δημοκρατία, αλλά οι πολίτες την υποσκάπτουν και τα κόμματα προσπαθούν να την περισώσουν!!!

Σε αυτή τη λογική είναι ενταγμένα όλα ανεξαίρετα τα κόμματα, οι φορείς της κρατικής εξουσίας. Ομοφωνούν με θαυμαστό τρόπο, δεν έχουν καμία διαφορά σε σχέση με το πολιτικό σύστημα( με εξαίρεση ίσως τους Οικολόγους).

Η επιχειρηματολογία που προβάλλεται από τους ολιγαρχικούς υποψήφιους είναι ενδιαφέρουσα. Αποσπασματικά παραθέτω μερικές απόψεις:

Το κατεστημένο εναντίον του κατεστημένου!!!

Σε κείμενα τους στον τύπο υποψήφιοι της κομματικής ολιγαρχίας υποστηρίχουν την ίδια θέση: «Ψηφίστε μας για να έλθουμε σε ρίξη με το κατεστημένο»!!! Η πρόταση νοηματικά είναι ορθή αλλά πολιτικά είναι βλακώδης. Αν το ΑΚΕΛ θα έρθει σε ρήξη με το κατεστημένο, αν ο ΔΗΣΥ θα έρθει σε ρήξη με το κατεστημένο, και το ίδιο θα πράξουν και το ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ, το ΕΥΡΩΚΟ, οι Οικολόγοι, τότε ποιος είναι το κατεστημένο; Και τα γράφουν οι υποψήφιοι με κάθε σοβαρότητα!!!

Το πολιτικό και το α-πολίτικο

Υποψήφιοι που θεωρητικολογούν σε κείμενά τους για το πολιτικό σύστημα υποστηρίζουν: με την αποχή οι πολίτες «πλήττουν τη δομή του πολιτικού συστήματος» (υποψήφιος ΔΗΣΥ). Στη συνέχεια του κειμένου του ο υποψήφιος του ΔΗΣΥ θεωρεί την αποχή ως «απολίτικη στάση»!!! Δηλαδή, θεωρεί ότι η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος δεν είναι πολιτική στάση, αλλά απολίτικη.Η αποθέωση της συντήρησης και της αντίδρασης αλλά και του παραλογισμού.

Αμφισβήτηση και συνενοχή

«Δεν είναι οι πολιτικοί αυτοί που αμφισβητούνται με την αποχή , αλλά το ίδιο το οικοδόμημα της δημοκρατίας (υποψήφιος ΑΚΕΛ). Ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ στη συνέχεια του κειμένου του θεωρεί ότι η αποχή είναι «συνενοχή». Τώρα, πώς γίνεται να είμαι συνένοχος σε κάτι που αμφισβητώ, δεν νομίζω πως υπάρχει λογικός άνθρωπος να το εξηγήσει. Η αποθέωση του παραλογισμού!!! Αντίθετα, οι μόνοι ένοχοι και συνενόχοι του υφιστάμενου οικοδομήματος είναι οι υποψήφιοι που το στηρίζουν.

Η ψήφος ως λευκή επιταγή

Ακελικός υποψήφιος θεωρεί την αποχή ως «λευκή επιταγή στον κάθε πολιτικά επιτήδειο και ανάξιο». Καλά, αυτοί που δεν απέχουν και ψηφίζουν, δε δίνουν και αυτοί λευκή επιταγή στους εκλεγμένους; Δηλαδή, αφού εκλεγούν ποιος ψηφοφόρος μπορεί να ελέγξει τον υποψήφιο που ψήφισε και με ποιο θεσμικό μηχανισμό; Ή πιο απλά, είτε ψηφίσεις είτε δεν ψηφίσεις η επιταγή είναι λευκή!!! Ή αν δεν το καταλαβαίνει ο ακελικός υποψήφιος , τότε θα τον βοηθήσει η αναφορά σε έγγραφο του Wikileaks στο οποίο ο Πρόεδρος Χριστόφιας λέει: «δίνω λογαριασμό μόνο στον εαυτό μου» (Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, 21/3/2011).

Η αποχή ως αδιαφορία

Μερικοί από την κομματική ολιγαρχία ερμηνεύουν την αποχή και ως αδιαφορία. Αυτή η προσέγγιση είναι μη λογική με την έννοια ότι και αυτός που ψηφίζει δε σημαίνει ότι ενδιαφέρεται για την πολιτική. Ή διαζευκτικά, ένας που μια φορά κάθε πέντε χρονιά εκχωρεί τα πολιτικά του δικαιώματα σε έναν τρίτο πρόσωπο το οποίο ψηφίζει και στη συνέχεια ιδιωτεύει είναι πιο πολιτικοποιημένος από κάποιον που δεν ψηφίζει , δηλαδή δεν θεωρεί τον εαυτό του δούλο, αλλά ενδιαφέρεται πάντοτε για τα πολιτικά ζητήματα;

Απαξίωση και ρουσφέτι

Τα δυο μεγάλα κόμματα –ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ – θεωρούν ότι ένας από τους λόγους της απαξίωσής τους εκ μέρους των πολιτών είναι και το ρουσφέτι. Αυτό λογικά δε στέκει. Αντίθετα, αν υπήρχε η δυνατότητα για διαιώνιση του ρουσφετιού ώστε όλοι να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, οι πολίτες θα έτρεχαν να ψηφίσουν. Απλώς σήμερα, λόγω της οικονομικής κρίσης, οι ρουσφετολόγοι κομματάρχες δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τους πελάτες τους ρουσφετολογικά. Και οι πελάτες – ψηφοφόροι δεν έχουν κάποιο λόγο – κίνητρο να τους ψηφίσουν. Γιατί ο Κύπριος ,όντας πολιτικά ανεπτυγμένος δεν εκχωρούσε εν λευκώ την ψήφο του στον κάθε κομματάρχη, αλλά ζητούσε αντάλλαγμα. Σήμερα που δεν υπάρχουν ανταλλάγματα, ο Κύπριος δεν έχει κίνητρο να ψηφίσει.

Επομένως ο Κύπριος πάντοτε απαξίωνε τους πολιτικούς, τους θεωρούσε ικανούς μόνο για ρουσφέτι. Τογεγονός ότι τους ψήφιζαν έναντι ανταλλάγματος, αυτό δε σημαίνει ότι και τους εκτιμούσαν. Σίγουρα τους θεωρούσαν άξιους για το ρουσφέτι.

Το ρουσφέτι δεν είναι το αίτιο του προβλήματος αλλά απλώς ένα σύμπτωμα της κρίσης που πάντοτε αντιμετώπιζε το πολιτικό σύστημα της Κύπρου, εφόσον το πολιτικό σύστημα δεν ικανοποιούσε τις πολιτικές ανάγκες της κοινωνίας. Το μόνο νόημα ήταν το ρουσφέτι.

Το ίδιο και το διαφορετικό

Υποψήφιος της ΕΔΕΚ τιτλοφορεί το κείμενό του: «γιατί να ψηφίσω;» Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι δεν έχει αποφασίσει αν θα ψηφίσει , αν και είναι υποψήφιος!!! Φυσικά και δεν εννοεί αυτό. Απλώς άλλαξε προσωπείο και υποδύεται το ρόλο του πολίτη προκειμένου να πείσει τους άλλους να τον ψηφίσουν!!! Ποιο είναι το κύριο επιχείρημα του; «Δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι». Αυτό είναι αδιαμφίσβητητο και αυτονόητο. Εξίσου όμως αδιαμφίσβήτητο είναι και το γεγονός ότι αποτελούν όλοι τους στυλοβάτες του ίδιου πολιτικού συστήματος. Ή βλέπει το δέντρο και αδυνατεί να δει και το δάσος.

Το πολιτικό και το κομματικό

Πολλοί υποψήφιοι αναφέρονται σε απαξίωση της πολιτικής στις μέρες μας. Αυτό είναι μη λογικό. Αυτό που απαξιώνεται στις μέρες μας δεν είναι η πολιτική γιατί καμία κοινωνία δεν μπορεί να αυτο-καταργηθεί. Αυτό που απαξιώνεται είναι τα κόμματα και οι κομματικοί. Ή διαφορετικά, η ολιγαρχική ιδεολογία που οικοδόμηθηκε στη δύση τους δύο τελευταίους αιώνες ως διάδοχο σύστημα της προγενέστερης μοναρχίας.

Ή αν δεν μπορούν να το κατανοήσουν, τότε η απαξίωση της μοναρχίας, για παράδειγμα τον 19ο αιώνα δε συνιστούσε απαξίωση της πολιτικής, αλλά του φορέα του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος, δηλαδή του μονάρχη. Και σήμερα δεν είναι η πολιτική που απαξιώνεται, αλλά οι φορείς του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος, δηλαδή τα κόμματα.

Κινδυνεύει η δημοκρατία με την απαξίωση των κομμάτων; Φυσικά και όχι. Πρώτον, γιατί το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα δεν είναι δημοκρατία –άρα δεν μπορεί να κινδυνεύει κάτι που δεν υπάρχει –και, δεύτερον, το σύστημα είναι ολιγαρχία- άρα αυτός που κινδυνεύει είναι το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα και οι λίγοι που το καρπώνονται , δηλαδή η κομματική και οικονομική ολιγαρχία. Το γεγονός ότι τα κόμματα οικειοποιούνται τη δημοκρατία για να παραπλανούν το λαό, αυτό δείχνει είτε την άγνοιά τους είτε την απάτη τους. Και το ένα και το άλλο δε σώζει το ολιγαρχικό τους σύστημα. Απλώς θα επιβραδύνει τον αναπόφευκτο θάνατό του. Και με το καλό, ίσως δούμε άσπρη μέρα ως κοινωνία.

ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΕΤΕ ΤΟΥΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥΣ, ΜΗΝ ΔΙΑΙΩΝΙΖΕΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΣΑΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ –ΠΕΡΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΉ- ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

Υ.Γ.Τα κείμενα των υποψηφίων ολιγαρχικών να τα διαβάζετε με προσοχή.Είναι σοβαρός λόγος για να μην τους ψηφίσετε.Κυρίως έχουν την εντύπωση ότι απευθύνονται σε ηλίθιους.

Υ.Γ.Στην Κύπρο η ψήφος είναι μια πόρνη που ικανοποιεί όλα τα γούστα: ψήφος-μήνυμα, ψήφος-δύναμη, ψήφος-τιμωρός, ψήφος-εμπιστοσύνη, ψήφος-νομιμοποίηση, ψήφος-ολιγαρχική,ψήφος-φύλο, ψήφος-ηλικία...

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Η "διαβουλευτική δημοκρατία" του κ. Αναστασιάδη ή η εκπόρνευση των λέξεων

Ο ΔΗΣΥ, εκμεταλλευόμενο το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ είναι ένα αυταρχικό κόμμα, προβάλλει συστηματικά τη «δημοκρατία», ώστε να αναδείξει το δικό του ιδεολογικό στίγμα. Δηλαδή, έντεχνα καλλιεργεί την αντίληψη ότι από τη μια πλευρά βρίσκεται το αυταρχικό ΑΚΕΛ και από την άλλη ο δημοκρατικός ΔΗΣΥ.

Σε αυτά τα πλαίσια τους τελευταίους μήνες ο ΔΗΣΥ προβάλλει κατά κόρον την έννοια της δημοκρατίας. Τελευταίος σταθμός αυτής της προσέγγισης είναι η σημερινή συνέντευξη (13/3/2011)του κ. Αναστασιάδη στην εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ. Ο κ. Αναστασιάδης επιμένει εμφαντικά :« Επιμένουμε στη διαβουλευτική δημοκρατία».

Τι είναι η διαβουλευτική δημοκρατία;

Μέχρι τώρα η έννοια της δημοκρατίας συνοδευόταν από ποικίλους χαρακτηρισμούς: άμεση και έμμεση, κοινοβουλευτική και προεδρική, αστική και λαϊκή. Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος. Οι ποικίλοι χαρακτηρισμοί απλώς επιβεβαιώνουν το βαθμό εκπόρνευσης της λέξης από αυτούς που την επικαλούνται.

Τώρα ο κ. Αναστασιάδης ανακάλυψε και ένα νέο φρούτο, «τη διαβουλευτική δημοκρατία». Τι είναι αυτό;

Η έννοια της διαβούλευσης αναφέρεται στην πολιτική λειτουργία και στα τρία στάδιά της: τη διαβούλευση, την εισήγηση-απόφαση και την εκτέλεση. Στο στάδιο της διαβούλευσης και με την ανταλλαγή απόψεων διαμορφώνονται οι πολλαπλές επιλογές/εκδοχές για ένα πολιτικό πρόβλημα.

Η διαβούλευση ως μέρος της πολιτικής λειτουργίας υπάρχει και τώρα στο πολιτικό σύστημα της Κύπρου. Δεν είναι κάτι καινούριο. Διαβουλεύονται τα κόμματα, η κυβέρνηση με τα κόμματα, τα κόμματα με τους χορηγούς τους, τα κόμματα με διάφορες οργανώσεις. Ποιο είναι το νέο στοιχείο που προτείνει ο ΔΗΣΥ, ώστε να διαφοροποιείται η υπαρκτή πραγματικότητα;

Υποστηρίζει ο κ. Αναστασιάδης: «Έχουμε δώσει το δικαίωμα στους πολίτες με 500 υπογραφές, ανεξαρτήτως του αν ανήκουν ή όχι στο ΔΗΣΥ, να θέτουν ενώπιον των συλλογικών οργάνων του κόμματος σε συζήτηση θέματα που απασχολούν την ευρύτερη κοινωνία». Συμπεράσματα:

1.Ο ΔΗΣΥ πήρε διαζύγιο από την κοινωνία και δεν γνωρίζει τα προβλήματά της.

2.Επιτρέπει σε 500 πολίτες ενυπόγραφα να ζητήσουν τη συζήτηση ενός θέματος στα κομματικά όργανα. Δηλαδή να εγγραφεί ως θέμα και αφού διαβουλευτούν τα κομματικά όργανα, να αποφασίζουν. Και αυτό οι αθεοφόβοι το ονομάζουν διαβούλευση. Η διαβουλευτική διαδικασία δεν εκφεύγει των κομματικών οργάνων και να μεταφερθεί στην κοινωνία, ώστε μάλιστα να χαρακτηρίζεται βαρύγδουπα η νέα εφεύρεση ως «διαβουλευτική δημοκρατία»!!! Η πολιτική διαδικασία –διαβούλευση, εισήγηση/απόφαση, εκτέλεση -μένει περίκλειστη εντός των κομματικών οργάνων. Σε αυτά τα πλαίσια συνιστά μια διαδικασία εξαπάτησης των πολιτών και, ταυτόχρονα, αναδεικνύει τον αυταρχικό και βαθιά αντιδημοκρατικό χαρακτήρα του ΔΗΣΥ. Δηλαδή, η κομματική γραφειοκρατία του ΔΗΣΥ δεν είναι διατεθειμένη να αποβάλει τον ολιγαρχικό της χαρακτήρα.

Τι είναι αυτή η νέα κενολογία του ΔΗΣΥ;

Το γεγονός ότι ο ΔΗΣΥ επιτρέπει ως κόμμα εξωθεσμικά να υποβάλλονται στον ολιγαρχικό κόμμα θέματα για συζήτηση δεν συνιστά διαβούλευση. Η έννοια της διαβούλευσης για να αποκτήσει πολιτικό περιεχόμενο πρέπει να είναι θεσμοθετημένη. Σε τέτοια περίπτωση αυτόματα αναγνωρίζεται δικαίωμα στον καθένα να συμμετέχει στη διαβουλευτική διαδικασία και δεν συνιστά αρμοδιότητα των συλλογικών κομματικών οργάνων. Παράλληλα, στη διαδικασία της διαβούλευσης, όπου ανταλλάσονται απόψεις, για να έχει νόημα η συμμετοχή του πολίτη, επιβάλλεται να υπάρχει και η ισότητα των συμμετεχόντων στη διαβούλευση. Ή διαφορετικά, η διαβούλευση χωρίς ισηγορία είναι γράμμα κενό. Και αν δεν το κατανοούν οι «δημοκράτες» του ΔΗΣΥ, ας σκεφτούν λογικά:ποιο το νόημα να προβάλλεις 50 πειστικά επιχειρήματα στο κόμμα για ένα θέμα, όταν μπορεί η γραφειοκρατία του κόμματος να απαντήσει αρνητικά γιατί «έτσι θέλει» και με ένα εκατομμύριο προφάσεις.

Η «διαβουλευτική δημοκρατία» του ΔΗΣΥ είναι απόδειξη και της πολιτικής του ανωριμότητας. Γιατί ένα πολιτικό σύστημα δε χαρακτηρίζεται από τη διαβούλευση, αλλά από την απόφαση. Το ζητούμενο σε ένα πολιτικό σύστημα είναι ποιος αποφασίζει. Αυτός που αποφασίζει χαρακτηρίζει και το σύστημα. Μπορεί ο μονάρχης να διαβουλεύεται με 10 συμβούλια του και 500 συμβούλους του, όμως το πολιτικό σύστημα είναι μοναρχικό, αν αποφασίζει ο ένας. Και στην προκειμένη περίπτωση μπορεί ο ΔΗΣΥ να «διαβουλεύεται» και με ολόκληρη την κοινωνία, αλλά αν αποφασίζει η κομματική ολιγαρχία, το σύστημα είναι ολιγαρχικό.

Τι είναι λοιπόν η «διαβουλευτική δημοκρατία» του ΔΗΣΥ;

Είναι μια φαντασιακή πρόσληψη, ένα κατασκεύασμα του νου, μια απάτη, μια φτηνή προπαγάνδα. Γιατί δεν υπάρχει κάτι ως φαινόμενο που να μπορεί δυνητικά και λογικά να ονομαστεί «διαβουλευτική δημοκρατία». Η δημοκρατία ως πολιτικό σύστημα έχει ως κύριο χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο λαός συγκροτείται θεσμικά σε δήμο και αποφασίζει. Κάτι τέτοιο ούτε υιοθετεί ο ολιγαρχικός κ. Αναστασιάδης ούτε το κόμμα του. Στη δημοκρατία αυτονόητα επίσης και η διαβούλευση και η εισήγηση/απόφαση ανήκουν στο δήμο, ο οποίος κυβερνά. Πιο απλά: αν το σύστημα είναι δημοκρατία δεν χρειάζεται κανένας επιθετικός προσδιορισμός γιατί αυτονόητα η δημοκρατία εμπεριέχει και τη διαβούλευση. Αν πάλι, το σύστημα είναι απλώς διαβουλευτικό-όπως το κατανοεί ο κ. Αναστασιάδης, τότε αποκλείεται να είναι δημοκρατία.

Και το άκρον άωτον της απελπισίας: επειδή ένα κόμμα προτείνει κάτι δε σημαίνει ότι αλλάζει και το πολιτικό σύστημα, ώστε να το χαρακτηρίζει ο κ. Αναστασιάδης ως «διαβουλευτική δημοκρατία»!!!Μπορεί να υποστηρίξει ότι ο ΔΗΣΥ στοχεύει σε ένα τέτοιο ανύπαρκτο σύστημα, αλλά το υπαρκτό πολιτικό σύστημα είναι ολιγαρχικό και κομματοκρατικό.

Κανένα κόμμα δεν προτείνει αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Γιατί τα κόμματα έχουν κοινά συμφέροντα και τα διαφυλάσσουν ως κόρην οφθαλμού. Και στους αφελείς πλασάρουν διάφορα παραμύθια περί «διαβουλευτικής δημοκρατίας» για να τους εξαπατήσουν.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥΣ ΗΓΕΜΟΝΕΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ. ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΣΕΤΕ, ΟΣΕΣ ΑΠΑΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝ ΜΗΧΑΝΕΥΤΟΥΝ.

Υ.Γ.Αφού σου αρέσει τόσο πολύ η «διαβουλευτική δημοκρατία» , κ. Αναστασιάδη, γιατί διαμαρτύρεσαι για το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας διαβουλεύεται μαζί σου, αλλά δεν συναποφασίζει; Γιατί, ενώ εσύ δεν θέλεις να είσαι ο νεροκουβαλητής του κ. Χριστόφια – και σωστά , έχεις την απαίτηση μια ολόκληρη κοινωνία να είναι νεροκουβαλητής σου; Νομίζεις ότι η δική σου αξιοπρέπεια μετρά παραπάνω από τη δική μας; Με τέτοιες αντιλήψεις θα οδηγήσετε την κυπριακή κοινωνία μπροστά; Δυστυχώς, το δίδυμο Χριστόφια- Αναστασιάδη αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες μάστιγες των Κυπρίων, όπως η ανομβρία και οι ακρίδες που μαστίζαν κάποτε τούτον τον τόπο.

Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

Οι θορυβοποιοί και κενολόγοι ΔΗΚΟΑΚΕΛΙΚΟΙ ή ο αρχιεξουσιαστής

Οι κατά καιρούς διαμάχες ΔΗΚΟ και ΑΚΕΛ έχουν καταντήσει μονότονες και κουραστικές. Για τρία χρόνια τώρα επιδίδονται σε μια ακατάσχετη συγκρουσιολαγνεία χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό περιεχόμενο. Ως ακραιφνείς ολιγαρχικοί θεωρούν ότι οι αστείες διαμάχες τους είναι στο επίκεντρο της ζωής στην Κύπρο, μόνο και μόνο γιατί τυγχάνουν προβολής από τους συνδαιτημόνες τους, τα ΜΜΕ.

Με διάφορες αφορμές ανασύρουν τα ξίφη τους και τα διασταυρώνουν: κυπριακό, οικονομία, Συνεταιρισμός για την Ειρήνη και πάει λέγοντας. Και το μεν ΑΚΕΛ ενοχλείται σφόδρα επισημαίνοντας ότι η συμμετοχή στη κυβέρνηση συνεπάγεται και υποχρεώσεις για το ΔΗΚΟ, ενώ το ΔΗΚΟ επισημαίνει ότι η συμμετοχή στην κυβέρνηση δεν συνεπάγεται και την κατάργηση και της αυτονομίας του κόμματος. Και το παραμύθι συνεχίζεται για τρία χρόνια και θα συνεχιστεί.

Το είδος αυτής της σύγκρουσης ή της συνύπαρξης των δύο κομμάτων σχετίζεται αποκλειστικά με τη νομή της εξουσίας. Η κοινωνία ουδόλως τους ενδιαφέρει. Η μοναδική τους έγνοια είναι η εξουσία, στο παρόν αλλά και στο μέλλον.

Η δε καταγέλαστη τακτική τους είναι κάτι περισσότερο από σαφής, όσο και αν καμώνονται για την ύπαρξη προβλημάτων. Τα λεγόμενα προβλήματα στις σχέσεις των δύο κομμάτων είναι ανύπαρκτα και καμώνονται ότι δε βλέπουν την πραγματικότητα.Το μόνο πραγματικό πρόβλημα είναι ένα, η εξουσία.

Ποια είναι η πραγματικότητά τους;

Η πραγματικότητα έχει ως αφετηρία τις σχέσεις των τότε συγκυβερνώντων κομμάτων επί διακυβέρνησης του Τάσσου. Στις 13 Ιανουαρίου 2008 (εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ), ο τότε Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Δ. Χριστόφιας και μετά την αποχώρησή του από τη συγκυβέρνηση, δήλωνε: «Ο στόχος μας δεν ήταν να φύγουμε από τη συνεργασία, αλλά μέχρι την τελευταία στιγμή να συνεχιστεί η συνεργασία πάνω σε μια πιο σωστή βάση.Επιδίωξή μας δεν ήταν να φύγουμε εμείς από τη συγκυβέρνηση, αλλά να πιέσουμε, όσο γίνεται, ως συνεργάτες να υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις».

Ο στόχος λοιπόν του ΑΚΕΛ τότε είναι ο στόχος του ΔΗΚΟ σήμερα. Ποιο είναι το πρόβλημα και διαμαρτύρεται το ΑΚΕΛ;

Ποια η διαφορά του τότε από το τώρα; Το γεγονός ότι το ΔΗΚΟ ασκεί πιο έντονη κριτική. Όμως και γι αυτή την επιλογή του έχει την πλήρη κάλυψη του κ. Χριστόφια ο οποίος δήλως στις 13/1/2008: «θα ήταν άδικο να πει κανείς ότι δεν ασκήσαμε και δημόσια κριτική». Αυτή την «αδικία» προσπαθεί να αποφύγει το ΔΗΚΟ σήμερα.

Σε αυτά τα πλαίσια κινούνται τα δυο κόμματα. Τώρα, αν αυτό λέγεται πολιτική είναι άλλο ζήτημα. Ή σε τι διαφέρουν τα δυο κόμματα από τις συμμορίες ή το ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε μαφιόζους, είναι θέμα προσέγγισης της πραγματικότητας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τα δυο αυτά κόμματα καθόρισαν την ύπαρξή τους σε συνάρτηση με τη νομή της εξουσίας από τους ίδιους και φυσικά τον αποκλεισμό των άλλων. Τώρα οι κατεξοχήν εξουσιολάγνοι ολιγαρχικοί στην Κύπρο ανταγωνίζονται για το ποιος θα έχει την πρωτοκαθεδρία στην εξουσία, ποιος θα είναι ο αρχιεξουσιαστής.

Οι θορυβοποιοί και κενολόγοι πολιτικάντηδες δηκοακελικοί θα συνεχίσουν αμέριμνοι το ανούσιο παιγνίδι τους. Θα συνεχίσουν να φωνασκούν ανεβοκατεβάζοντας τον τόνο της φωνής τους μέχρι να πιστέψουμε ότι η κενολογία τους είναι κάτι το πολύ σοβαρό.

Φυσικά από την άποψη της πολιτικής του αντιλήψης αυτά τα βλακώδη είναι αυτονόητα. Γιατί, όπως θα έλεγε και ο Καστοριάδης, «η δουλειά των κυρίαρχων είναι να κυριαρχούν».Έτσι ξέρουν, έτσι κάμνουν ως γνήσιοι ολιγαρχικοί και αντιδημοκρατικοί φορείς.

Γιατί όμως οι κυριαρχούμενοι επιτρέπουν σε όλους αυτούς να κυριαρχούν σε βάρος τους; Γιατί τους δίνουν την ψήφο τους νομιμοποιώντας την κυριαρχία τους; Γιατί επιλέγουν να τους εκχωρούν τα πολιτικά τους δικαιώματα και να μετατρέπονται οι ίδιοι σε υπηκόους χωρίς καμία πολιτική δύναμη για πέντε χρόνια; Γιατί να εκχωρούν την πολιτική δύναμη στους λίγους και οι πολλοί να γίνονται θεατές των ανουσιοργημάτων τους;

Υ.Γ. 1Η κομματική διαμάχη για την ένταξη η μη στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη συνεχίζεται ομαλά. Το ΑΚΕΛ προβάλλει την ιστορική μνήμη και το ρόλο του ΝΑΤΟ στην καταστροφή της Κύπρου. Σωστό. Όμως τι ήθελες κύριε Χριστόφια να υπογράψεις εκείνο το Μνημόνιο Συναντίληψης με την αρχιδολοφόνο των λαών Βρετανία; Πού πάνε οι αρχές και η μνήμη; Ή μήπως στην περίπτωση αυτή επικράτησε ο ρεαλισμός και το συμφέρον; ΧΑ,ΧΑ,ΧΑ!!! (Υπάρχουν και αφελείς που τους πιστεύουν).

Υ.Γ. 2 Ο ΔΗΣΥ εξήγγειλε το νέο οικονομικό του πρόγραμμα. Το σύνθημα τους είναι «όχι κράτος επιχειρηματίας» αλλά με «αποτελεσματικό έλεγχο» της οικονομικής αγοράς. Όπως ακριβώς, τότε, με τη φιλελευθεροποίηση των αεροπορικών συγκοινωνιών για την οποία πανηγύριζε ο τότε Υπουργός Συγκοινωνιών Αβέρωφ Νεοφύτου. Θυμάται κανένας την ΗΛΙΟΣ και τους 121 νεκρούς; Ότι ο κ. Αβέρωφ δεν φρόντισε η Πολιτική Αεροπορία να ασκεί αποτελεσματικό έλεγχο στην αγορά/ΗΛΙΟΣ; Ότι ο. κ. Αβέρωφ ουσιαστικά είναι πολιτικά υπεύθυνος – όπως και οι διάδοχοί του Κ. Καζαμίας και Χ. Θράσου – για το θάνατο 121 συνανθρώπων μας; Ποιος πλήρωσε γι αυτό το πολιτικό έγκλημα; Ο ΔΗΣΥ περιπαίζει μας στηριγμένο αποκλειστικά στο γεγονός ότι ο κόσμος δε θυμάται. Ή κενολογεί ασύστολα ,όπως οι «συνταξιδιώτες» του ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ.