Το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ ανασύρουν όλα τα όπλα από το μακρινό παρελθόν προκειμένου να συσπειρώσουν και να υφαρπάξουν ψήφους πολιτών ή να τους εξαπατήσουν.
Τα δυο κόμματα, λοιπόν, καταθέτουν προτάσεις για την οικονομία.Σημείο διαμάχης τους είναι και το περισσότερο ή λιγότερο κράτος, το οποίο μεταφράζεται σε κρατική ιδιοκτήσια ή ιδιωτική ιδιοκτησία.Και το μεν ΑΚΕΛ υποστηρίζει περισσότερο κράτος-μικτή οικονομία –κρατικές επιχειρήσεις, ενώ ο ΔΗΣΥ υποστηρίζει λιγότερο κράτος- ελεύθερη οικονομία – ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων.
Τις διαφορεικές τους θέσεις τα δυο κόμματα τις επενδύουν και με διάφορες αξιολογικές κρίσεις χωρίς καμία ιδιαίτερη σημασία.
Η αναβίωση του 19ου αιώνα
Το ζήτημα της ιδιωτικής ή κρατικής ιδιοκτησίας είναι συνδεδεμένο με τις ιδεολογίες του 19ου αιώνα , δηλαδή το φιλελευθερισμού και το σοσιαλισμού.Πέρα από την αντιπαλότητα των δύο ιδεολογιών, η κοινή παραδοχή τους είναι πως η ιδιοκτησία ορίζει το σύστημα. Σε αυτά τα πλαίσια ο μεν φιλελευθερισμός διακινούσε την ιδιωτική ιδιοκτησία – άρα οι ιδιώτες/ιδιοκτήτες ελέγχουν το οικονομικό σύστημα – και ο σοσιαλισμός διακινούσε την κρατική ιδιοκτησία – άρα ο φορέας της εξουσίας του κράτους (το κόμμα) είναι ιδιοκτήτης και του πολιτικού και του οικονομικού συστήματος.
Απομεινάρια εκείνης της εποχής είναι και οι παρούσες αντιλήψεις που διατυπώνουν οι κύριες ολιγαρχικές δυνάμεις, ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ, με τα συνθήματα «ελεύθερη οικονομία» και «μεικτή οικονομία» και η οποία επενδύεται και με ιδεολογικό περιεχόμενο ως αντιπαράθεση της αριστεράς της προόδου και της δεξιάς του νεοφιλελευθερισμού.
Το ψευτοδίλημμα
Το δίλημμα κράτος ιδιοκτήτης ή ιδιώτης ιδιοκτήτης στη βάση του είναι ένα ψευτοδίλημμα στον παρόντα χρόνο χωρίς κανένα ιδεολογικό περιεχόμενο. Γιατί είτε η ιδιοκτησία ανήκει στο κράτος είτε στον ιδιώτη, το ζήτημα είναι για τον πολίτη ότι δεν ανήκει στον ίδιο.Ή ότι ο πολίτης προκαταβολικά γίνεται αποδεκτό από το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ ότι δεν θα είναι ο ιδιοκτήτης του πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Σε αυτά τα πλαίσια η διαμάχη των δυο κομμάτων αποκτά συγκεκριμένο περιεχόμενο. Ο ΔΗΣΥ ουσιαστικά υποστηρίζει ότι το οικονομικό και πολιτικό σύστημα θα πρέπει να ελέγχεται από τους ιδιοκτήτες του πλούτου, ενώ το ΑΚΕΛ υποστηρίζει ότι το οικονομικό και πολιτικό σύστημα θα πρέπει να ελέγχεται από την κομματική γραφειοκρατία σε συνεργασία με τους ιδιοκτήτες του πλούτου.
Η διαμάχη τους αφορά το ποιος θα κατέχει την κοινωνία. Όμως και οι δυο συμφωνούν ότι η κοινωνία θα είναι κατακτημένη. Η κοινωνία αποκλείεται από οποιαδήποτε ανάμειξη στον έλεγχο του οικονομικού και πολιτικού συστήματος.
Από αυτή την άποψη η διαμάχη των δυο κομάτων αποκτά πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο: θα εκμεταλλεύεται την κοινωνία ο ιδιοκτήτης του πλούτου ή θα γίνεται μια συνεκμετάλλευση της κοινωνίας από το κόμμα-ιδιοκτήτη του πολιτικού συστήματος σε συνεργασία με τους ιδιώτες ιδιοκτήτες του πλούτου;
Στην νήσο Κύπρο μέχρι τώρα συνέβαινε το δεύτερο. Γι αυτό και τα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς των κομμάτων.
Το ζήτημα: ποιος είναι ο κλέφτης;
Για τον πολίτη το ζήτημα δεν είναι το ψευτοδίλημμα του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ, Γιατί τα δυο κόμματα επικεντρώνονται όχι στο συμφέρον της κοινωνίας, αλλά στο κομματικό ή το ιδιωτικό. Για την κοινωνία το ζήτημα είναι πώς δεν θα γίνεται ο πολίτης αντικείμενο εκμετάλλευσης ή –αν αυτό είναι αδύνατο- δεν θα γίνεται αντικείμενο κλοπής ή αισχροκέρδειας.Για παράδειγμα καμία σημασία έχει για τον πολίτη ποιος είναι ο ιδιοκτήτης των μέσων επικοινωνίας, αλλά να μην τον κλέπτει ο ιδιοκτήτης των μέσων ή διαφορετικά, τον ενδιάφερει πόσα πληρώνει. Αν είναι δεδομένο ότι ούτως ή άλλως θα τον κλέπτουν και απλώς η διαφωνία έγκειται στο ποιος θα κλέπτει, ο πολίτης είναι προκαταβολικά χαμένος. Αν κλέπτει η ΑΗΚ ή μια ιδωτική εταιρεία για τον πολίτη δεν έχει καμία σημασία ποιος είναι ο κλέφτης. Ή διαφορετικά, αν ο πολίτης πληρώνει για τηλεπικοινωνίες 50 ευρώ και σε αυτά εμπεριέχεται και ένα ποσοστό αισχροκέρδειας, είναι αδιάφορο αν τα παίρνει ο ιδιώτης ή το κόμμα/πολιτικοί/συντεχνίες/ιδιώτες.
Το δίλημμα των ολιγαρχικών ως πολιτική αδυναμία
Για την κοινωνία λοιπόν το ζήτημα είναι η κλοπή. Και προκειμένου να μην εκμεταλλεύονται οι ιδιοκτήτες –κράτος ή ιδιώτες –τον πολίτη, το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ δεν έχουν καμία απολύτως πρόταση. Απλώς παπαγαλίζουν τα μουσειακά τους ελπίζοντας πως οι ηλίθιοι από κάτω δεν θα τους πάρουν είδηση.Και διακηρύσοουν διάφορες κενολογίες με κάθε σοβαρότητα: «ελεύθερη αγορά με κοινωνική ευαισθησία» ή « μικτή οικονομία προς όφελος της κοινωνίας».
Το ζήτημα για τους ολιγαρχικούς
Το ζήτημα γιατο ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ είναι μόνο ένα: η κοινωνία θα είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης από τη την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία.Απλώς το ΑΚΕΛ επιζητεί μια ισότιμη συνεκμετάλλευση, ενώ ο ΔΗΣΥ θεωρεί ότι η πρωτοκαθεδρία ανήκει στην οικονομική ολιγαρχία.
Το ζήτημα για την κοινωνία
Για την κοινωνία το ζήτημα είναι τελείως διαφορετικό:θα συνεχίσει το υφιστάμενο σύστημα αποκλεισμού της από το πολιτικό και οικονομικό σύστημα – άρα θα συνεχίσει να έρμαιο στα χέρια των ιδιοκτητών/ολιγαρχικών του πλούτου και της εξουσίας ή υπάρχει κάποια πρόταση για αλλαγή; Η τραγωδία της κοινωνίας σήμερα είναι πως δεν υπάρχει καμία πρόταση ούτε από πάνω ούτε από κατω. Γι αυτό και οι ολιγαχικοί θα συνεχίσουν να κάνουν πάρτυ σε βάρος της και θα της πιουν κυριολεκτικά το αίμα.
Και ιδεολογικές προεκτάσεις:ελευθερία και ισότητα
Το ζήτημα της ιδιοκτησίας είναι συνυφασμένο με την ισότητα και την ελευθερία των ατόμων. Και στον 19ο και 20ο αιώνα οι δυο ιδελογίες –φιλελευθερισμός και σοσιαλισμός –ο μεν πρώτος προέβαλλε την ελευθερία , ο δε δεύτερος την ισότητα. Κοινή αντίληψη και των δύο είναι πως οι δυο έννοιες είναι ασύμβατες. Γι αυτό και με πολύ ευκολία οικειοποιούνταν αμφότερες το οικονομικό και πολιτικό σύστημα και παρέπεμπαν την κοινωνία στην ιδιώτευση.
Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική από αυτή των δεξιών και αριστερών. Η ισότητα είναι το μέτρο της ελευθερίας. Ή διαφορετικά, το πόσο ελεύθεροι είμαστε είναι συναρτημένο από το πόσο ίσοι είμαστε. Τα δυο κόμματα, ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ, όντας ολιγαρχικά δεν έχουν καμία απάντηση και πιπιλίζουν διάφορες αερολογίες χωρίς κανένα περιεχόμενο ή θυμούνται τον 19ο αιώνα ή ψάχνουν εναγωνίως καμία κουβέντα από το εξωτερικό να την παπαγαλίσουν και να την πλασάρουν με στόμφο στους ιθαγενείς. Ή και υμνολογούν την ισότητα και την ελευθερία χωρίς να καθορίζουν το περιεχόμενό τους. Και έτσι εξαπατούν ασύστολα την κοινωνία. Το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ σήμερα ,ως γνήσιοι εκφραστές της ολιγαρχικής ιδεολογίας, βγάζουν σπυράκια μόνο με τη σκέψη για διεύρυνση της ισότητας και της ελευθερίας των ανθρώπων. Γιατί αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε βάρος της κομματικής εξουσίας. Έτσι με πάθος αναδεικνύονται σε κατεξοχήν φορείς συντηρητικούς και αντιδραστικούς των οποίων ο αντίπαλος είναι η κοινωνία.
Υ.Γ. Ποιος εκμεταλλευόταν πιο άγρια τους Κύπριους; Ο Σουλτάνος, οι Άγγλοι ή οι ομοεθνείςφορείς της εξουσίας του κυπριακού κράτους; Διεθνιστικά ερωτήματα για την πρόοδο του ανθρώπου και την λεηλασία του!!!
