skip to main |
skip to sidebar
Το 1863 ο Αμερικανός Πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν έδωσε τον πολυσυζητημένο ορισμό της δημοκρατίας: «government of the people, by the people, and for the people». Δηλαδή «μια μορφή διακυβέρνησης που πηγάζει από το λαό και ασκείται από το λαό, με στόχο το συμφέρον του λαού» (Μ.G. Schmidt, Θεωρίες της δημοκρατίας). Αναφερόταν δηλαδή σε μια άμεση μορφή δημοκρατίας που συνοπτικά αποδίδεται με τον τρίπτυχο:από το λαό, δια του λαού, για το λαό.
Το 2008 ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρης Χρισόφιας στην επιδίωξή του για λύση του κυπριακού προέβαλε το σύνθημα «από τους Κύπριους για τους Κύπριους». Η επιλεκτική αναπροσαρμογή του συνθήματος και η μεταφορά του στην Κύπρο του 2008 δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη δημοκρατία. Συνιστά απλώς ένα σύνθημα για λαϊκή κατανάλωση από τον «αμαθή όχλο» και δεν αντικατοπτρίζει κανένα προβληματισμό και καμία αναφορά στην πραγματικότητα.
Και η μεταφορά αυτού του συνθήματος στον παρόντα χρόνο δεν προκαλεί καμία εντύπωση. Οι Κύπριοι πολιτικοί, αδυνατώντας να παράξουν πολιτικό λόγο, το μόνο που κάνουν συστηματικά είναι να αντιγράφουν διάφορες συνθηματολογίες/ κενολογίες από το εξωτερικό – κυρίως τη δύτική Ευρώπη - και να τις μετακενώνουν με κάθε σοβαρότητα στο εσωτερικό. Και νομίζουν ότι λένε και κάτι σπουδαίο.
Έτσι και η ρήση του Α. Λίνκολν του 1863 μεταφέρθηκε μεταλλαγμένη στην Κύπρο του 2008 για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της πολιτικής ολιγαρχίας. Η εκπόρνευση των λέξεων είναι ένα βασικό όπλο στα χέρια των ολιγαρχικών. Δε διστάζουν ακόμα και δημοκρατικούς ορισμούς να διαστρεβλώνουν, για να επιτύχουν τους στόχους τους.
Ο ορισμός λοιπόν του Α. Λίνκολν σημαίνει κάτι. Το σύνθημα του Δ. Χριστόφια δε σημαίνει τίποτε. Είναι «προς τέρψη» της ακοής των Ελληνοκυπρίων.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στις 27/4/2009 η Ευρωπαϊκή Ένωση συνεχίζει τον πόλεμο κατά της τρομοκρατία με νέα τρομο-μέτρα και πιο αποτελεσματικό φακέλωμα των πολιτών. Το δημοσίευμα αναφέρει και τα εξής:
«Σχέδιο φακελώματος κατά ομάδες, με κριτήριο τη... φάτσα των υπόπτων για... τρομοκρατική δράση, απεργάζεται η Ευρωπαϊκή Ενωση, κόντρα στη νομολογία του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ενάντια σε κάθε έννοια προστασίας ατομικών και ανθρωπίνων ελευθεριών.
Το γεγονός αποκαλύφθηκε αργά το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, κατά τη διάρκεια συζήτησης και ψήφισης της έκθεσης της Αγγλίδας ευρωβουλευτού των Φιλελευθέρων Σαράχ Λούντορφ, που ασχολήθηκε με τις προς εφαρμογήν νέες μεθόδους φακελώματος, με βάση τις οποίες θα τυποποιούνται ως ύποπτες για «τρομοκρατικές» και εγκληματικές ενέργειες ομάδες προσώπων με βάση την εθνοτική ή φυλετική καταγωγή τους, τη συμπεριφορά τους, τις πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις τους και την κοινωνική δράση τους. Η νέα τεχνική θα βασίζεται στον προσδιορισμό των χαρακτηριστικών συγκεκριμένου τύπου ατόμου, με αναζήτηση στις βάσεις δεδομένων των μυστικών υπηρεσιών της Ε.Ε. και με ταυτοποίηση του προσώπου του, ανάμεσα στη λίστα των «υπόπτων» που πιθανώς να έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά.»
Οι κύριοι ευρω-βολευτές αντί να στοχάζονται για το κοινό καλό των Ευρωπαίων, εφευρίσκουν μέτρα για να τους παρακολουθούν και να τους φακελώνουν συρρικνώνοντας την ελευθερία των πολιτών και με στόχο φυσικά να προστατεύσουν τα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.
Τα κατορθώματά τους είνα απερίγραπτα μέχρι τώρα:
1.Συνεργασία με τη CIA έντεκα χωρών της Ευρώπης σε παράνομες ενέργειες για μεταφορά υπόπτων τρομοκρατίας (Καταγγελία Συμβουλίου της Ευρώπης τον Ιούνιο 2006 και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τον Ιανουάριο 2007).
2.Παρακολούθηση τηλεφωνικών συνδιαλέξεων και ηλεκτρονικών επικοινωνιών (κινητό και σταθερό τηλέφωνο,SMS, e-mail,περιήγηση σε ιστοσελίδες ) .
3.Αποθήκευση από τους οργανισμούς τηλεπικοινωνιών των στοιχείων της επικοινωνίας που αφορούν τον αποστολέα , τον παραλήπτη, την ώρα, τη διάρκεια, το τόπο για διάστημα 6-24 μηνών. Το κόστος ,που είναι τεράστιο, επαφίεται στα κράτη –μέλη.
4.Ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των κρατών – μελών για μετακινήσεις οπαδών αθλητικών ομάδων καθώς και διαδηλωτών ( Άρθρο υπό συζήτηση της Σύμβασης Προυμ).
5.Ανταλλαγή βιομετρικών δεδομένων (DNA), δακτυλικών αποτυπωμάτων, πινακίδων κυκλοφορίας ευρωπαίων πολιτών μεταξύ των κρατών – μελών (Σύμβαση Προυμ)
6.Επιτρέπεται στις διωκτικές αρχές ενός κράτους – μέλους να εισέρχονται ελεύθερα στην επικράτεια του άλλου για σύλληψη και ανάκριση υπόπτων, ακόμα και αν δεν υπάρχει η σχετική άδεια από το τελευταίο.(Άρθρο υπό συζήτηση της Σύμβασης Προυμ).
Τώρα θα φακελώνουν με κριτήριο τη φάτσα οι άθλιοι ευρω-ολιγάρχες και με ρατσιστικά κριτήρια.
Πλησιάζουν και ευρω- εκλογές. Ευρω-μαυρίστε τους. Μην ψηφίσετε τους δήμιούς σας. Μην τους νομιμοποιήσετε στην εξουσία για να σας φακελώνουν. Μη γίνετε συνένοχοι στο έγκλημα τους σε βάρος των πολιτών, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Αν θέλετε φυσικά...
Σε άρθρο του λοιπόν που δημοσιεύτηκε στον τύπο στις 23/4/2009 ο κ. Αβέρωφ Νεοφύτου επικρίνει την κυβέρνηση για τον τρόπο χορήγηση του πασχαλινού επιδόματος στους συνταξιούχους. Δηλαδή διαφωνεί με το γεγονός ότι χορηγείται σε όλους ανεξαίρετα. Και έχει δίκιο σε αυτό.
Έχει ενδιαφέρον η επιχειρηματολόγια που προβάλλει στο άρθρο του. Γράφει λοιπόν ο κ. Αβέρωφ:
«Σε καιρούς πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης το κάθε σεντ που εκδαπανείται από δημόσιους πόρους πρέπει να έχει τη μέγιστη πολλαπλασιαστική αξία. Και αυτό το επίδομα με τον τρόπο που έχει δοθεί διευρύνει την κοινωνική ανισότητα, είναι κοινωνικά άδικο, επιβαρύνει με δεκάδες εκατομμύρια τις κρατικές δαπάνες, χωρίς να επιτυγχάνει ούτε το σκοπό του. Τη στιγμή που δίνεις επίδομα 300 ευρώ στο Συνταξιούχο που είναι κάτω από το όριο της φτώχιας και το ίδιο ποσό λαμβάνει και ο εκατομμυριούχος Συνταξιούχος αυτό δεν είναι σωστό κοινωνικό μέτρο».
Προσέξτε την αναφορά του «πρωτόγνωρη οικονομική κρίση». Έτσι αθωώνει τον εαυτό του για το γεγονός ότι με τις θέσεις που διατυμπάνιζε για 15 χρόνια έγινε και ο ίδιος νεροκουβαλητής της κρίσης. Ποια πρωτόγνωρη κρίση; Υπήρχαν επιστημόνες που προέβλεψαν την κρίση, αλλά δυστυχώς δε συνέφερε να τους ακούσει. Και τώρα καλύπτεται πίσω από το «πρωτόγνωρη» για να δικαιολογήσει την άγνοια που επέδειξε στο παρελθόν. Και ενώ ο ίδιος ήταν ο κράχτης της αποκρατικοποίησης των πάντων , ξαφνικά δηλώνει με κάθε σοβαρότητα ότι «η οικονομία είναι εθνικό θέμα» και να συνέλθει σύσκεψη όλων για να αντιμετωπίσουν την κάτάσταση!!!
Προσέξτε και την επιλεκτική ευαισθησία του κ. Αβέρωφ. Όταν παίρνουν άμεσα ή έμμεσα κρατική βοήθεια οι επιχειρήσεις, ο κ. Αβέρωφ διαμαρτύρεται γιατί δεν τους δίνουν και άλλα. Παθαίνει αμνησία τότε με «τον ιδρώτα και το υστέρημα του Κύπριου φορολογούμενου». Όταν θα δοθεί βοήθεια στους πολίτες , βρίσκει χίλιες δυο αδυναμίες. Υπάρχουν αδυναμίες σίγουρα αλλά ο κ. Αβέρωφ δε δικαιούται να διαμαρτύρεται γιατί ο ίδιος και το κόμμα του έκαμαν αρκετά για την αφαίμαξη του δημόσιου πλούτου.
Ο κ. Αβέρωφ ενδιαφέρεται και για την κοινωνική αδικία!!! Τι εισηγείσαι κύριε Αβέρωφ για την αντιμετώπισή της είτε ως βουλευτής είτε ως κόμμα; Γιατί δεν εισηγείσαι να φορολογηθείς και ο ίδιος και οι όμοιοί σου με βάση τον πλούτο σας και όπως προβλέπει και το σύνταγμα; Γιατί δεν εισηγείσαι να αφαιρεθεί πλούτος από τους πλούσιους προς όφελος των φτωχών;
Σκέφτεται ο κ. Αβέρωφ το χρήμα του λαού και την κοινωνική αδικία.Σοβαρα;
Όταν για δέκα χρόνια τσακώνεστε τα κόμματα για το ποιος θα φέρει το φυσικό αέριο με αποτέλεσμα να καλούνται σήμερα οι πολίτες να πληρώσουν εκατομμύρια για το πρόστιμο της ΕΕ για ρύπους, πού ήταν η κοινωνική ευαισθησία;
Όταν εσύ ο ίδιος ψήφισες να παίρνεις μόνο ως αντιμισθία 6200 ευρώ το μήνα είναι κοινωνικά δίκιο; Είναι στοχευμένη πολιτική; Έχεις ανάγκη και τα παίρνεις;
Είναι κοινωνικά δίκαιο εσύ να έχεις ασυλία, αφορολόγητο αυτοκίνητο, και να κάμνεις δυο δουλειές; Είμαστε ή δεν είμαστε ίσοι;
Είναι κοινωνικά δίκαιο με δυο θητείες στη βουλή να παίρνεις σύνταξη 4.685 ευρώ το μήνα ή 196.763 εφάπαξ και μειωμένη σύνταξη 3.514 ευρώ το μήνα; Και δήθεν ενδιαφέρεσαι για το ΤΚΑ;
Είναι κοινωνικά δίκαιο οι πολίτες να επιχορηγούν το κόμμα σου και να μην πληρώνεις εσύ από την τσέπη σου, που θέλεις να έχεις κόμμα και να παίρνεις αξιώματα;
Είναι κοινωνικά δίκαιο τα κόμματα να παίρνετε από τους ημικρατικούς οργανισμούς τα χρήματα του λαού;
Είναι κοινωνικά δίκαιο να μη δηλώνετε τις πηγές των εσόδων των κομμάτων, ώστε να γνωρίζουμε ποια συμφέροντα εξυπηρετείτε;
Είναι κοινωνικά δίκαιο να σας πληρώνει ο λαός για να εκλέγεστε ( με την κρατική χορηγία προς τα κόμματα για τις εκλογές) ;
Είναι κοινωνικά δίκαιο να ψηφίζεις νόμο που ο λαός θα πληρώνει και τους υπαλλήλους των κομμάτων;
Είναι κοινωνικά δίκαιο το ρουσφέτι;
Ο κ. Αβέρωφ είναι από τους κύριους εκφραστές της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας. Οι αναφορές του για την κοινωνική αδικία είναι επιταγές χωρίς αντίκρυσμα γιατί ο ίδιος υπάρχει ως οντότητα πολιτική χάρη στην κοινωνική αδικία που στηρίζει ποικιλότροπα. Γιατί αν δεν υπήρχε κοινωνική αδικία, θα έπρεπε και ο κ. Αβέρωφ να δουλέψει για το ψωμί του και όχι να κάμνει τον ειδικό. Γιατί σε μια δίκαιη κοινωνία δεν υπάρχουν ειδικοί στην πολιτική. Έφτιαξαν ένα σύστημα που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας και από πάνω περιπαίζουν μας μιλώντας για κοινωνική αδικία!!!Έλεος κύριε Αβέρωφ!!!
Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στον τύπο (19/3/2009 ) μόλις το 23% των Ελληνοκυπρίων εμπιστεύονται τα κόμματα. Σε σύγκριση με την έρευνα «ευρωβαρόμετρο», που δημοσιοποιήθηκε το Φλεβάρη του 2007, παρατηρείται μια σημαντική μείωση του αριθμού των πολιτών που εμπιστεύονται τα κόμματα. Το 2007 εμπιστευόνταν τα κόμματα το 37%. Σύμφωνα με τις έρευνες λοιπόν η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων δεν εμπιστεύεται τα κόμματα.
Όταν ανακοινωθούν τα αποτελέσματα τέτοιων ερευνών, τα κόμματα σιωπούν. Ενώ είναι λαλίστατα για τα πάντα, στο συγκεκριμένο θέμα που τους αφορά ούτε καν σχολιάζουν. Δεν τα συμφέρει να μιλήσουν.Γι αυτό σιωπούν ώστε να ξεχαστεί γρήγορα, να διαγραφεί από την ημερήσια διάταξη των πολιτικών συζητήσεων. Δε θέλουν να διερωτούνται γιατί οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα λεγόμενα «κύτταρα της δημοκρατίας»!!! Ή ξέρουν πολύ καλά το «γιατί» και ντρέπονται να το δημοσιοποιήσουν.
Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι αυτές οι έρευνες δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα. Και για να τεκμηριώσει τη θέση του θα μπορούσε να επικαλεστεί τον αριθμό των πολιτών που είναι μέλη των κομμάτων, ενδείκτης της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τα κόμματα. Κανένας όμως δεν επικαλείται αυτό το επιχείρημα γιατί οι πολίτες που είναι μέλη των κομμάτων είναι μια μειονότητα στην κοινωνία, πιθανόν μικρότερη και από αυτούς που εμπιστεύονται τα κόμματα σύμφωνα με τις έρευνες.
Ένα άλλο επιχείρημα που θα μπορούσε να προβληθεί, είναι το γεγονός ότι στις εκλογές συμμετέχει ένα ποσοστό της κοινωνίας γύρω στο 80% ή και το υπερβαίνει. Άρα η πλειοψηφία των πολιτών εμπιστεύεται τα κόμματα.
Αυτό το επιχείρημα είναι αστήρικτο για πολλούς λόγους.
1.Η ψήφος στις εκλογές δεν είναι ψήφος εμπιστοσύνης στα κόμματα. Η ψήφος στις εκλογές είναι απλώς νομιμοποιητική των φορέων της εξουσίας. Δηλαδή ανάμεσα στους διεκδικητές, οι πολίτες με την ψήφο τους λειτουργούν ως επιδιαιτητές και νομιμοποιούν το φορέα της εξουσίας για την επόμενη χρονική περίοδο.
2. Ο ίδιος ο πολίτης διακρίνει την εμπιστοσύνη στο φορέα της εξουσίας από την εμπιστοσύνη στα κόμματα. Έτσι στο ευρωβαρόμετρο του 2007 την κυβέρνηση δεν εμπιστεύοταν το 36% ενώ τα κόμματα το 67%.
3. Ο πολίτης δεν εμπιστεύεται τα κόμματα. Όμως τα ανέχεται. Δηλαδή η νομιμοποίησή τους στην εξουσία δε στηρίζεται στην εμπιστοσύνη αλλά στην ανοχή. Η ανοχή είναι αποτέλεσμα της εκλογικής πραγματικότητας. Δηλαδή η λογική «του μη χείρον βέλιστον» ή «να μη βγουν οι άλλοι» ή «και να μην ψηφίσω πάλι θα βγουν» προβάλλεται και από τους υποψηφίους των κομμάτων και από τους πολίτες. Αυτή η λογική δεν εκφράζει εμπιστοσύνη στα κόμματα. Αντίθετα εκφράζει αδυναμία πειθούς στις θέσεις των κομμάτων από τους υποψηφίους και καταφυγή σε τεχνάσματα για υποκλοπή της ψήφου. Μια υποκλοπή που η βάση της είναι η ανοχή.
4. Η ανοχή που επιδεικνύει ο πολίτης προς τα κόμματα είναι σήμερα πιο πολύ έκφραση της πολιτικής του ομηρίας. Από τη μια το κόμμα που επιζητεί οπαδούς για συστράτευση δεν τον εκφράζει και από την άλλη δε βλέπει κάποια άλλη διέξοδο επί του παρόντος. Αυτό το αδιέξοδο με τη βοήθεια της προπαγάνδας των ΜΜΕ και των πελατειακών σχέσεων συντηρεί τη νομιμοποίηση των κομμάτων στην εξουσία.
Σήμερα οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα κόμματα.Η μαζική συστράτευση των πολιτών ως οπαδών του κομμάτος στα πλαίσια της παραδοσιακής σύγκρουσης του παρελθόντος δεξιάς –αριστεράς δεν μπορεί να αναβιώσει. Οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά. Ο πολίτης αναστοχάζεται στο παρόν, όμως τα κόμματα είναι προσκολλημένα στο παρελθόν. Ή τα κόμματα ως φορείς της πολιτικής τείνουν να πάρουν διαζύγιο από την κοινωνία. Γι αυτό και καταφεύγουν συχνά σε δημοσκοπήσεις για να ανιχνεύσουν τη βουληση του κοινωνικού σώματος. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν υποδηλώνει ότι η κοινωνία έχει πάρει διαζύγιο από την πολιτική. Απλώς αναζητεί νέους τρόπους πολιτικής έκφρασης γιατί τα κόμματα δεν μπορούν να συμβαδίσουν με την πολιτική ανάπτυξη της κοινωνίας. Είναι φορείς της πολιτικής καθυστέρησης ή της κατ΄ευφημισμόν πολιτικής υπανάπτυξης.
Τώρα άρχισε να πλασάρεται το ιερό τροπάριο της ενότητας. Δικαιολογημένα γιατί συμβαδίζει με την εορταστική πασχαλινή ατμόσφαιρα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας λοιπόν δήλωσε ότι δεν είναι ικανοποιημένος από την ενότητα στο εσωτερικό. Ο Αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβ. Νεοφύτου ζητά ενότητα δράσης στην οικονομία γιατί «είναι εθνικό θέμα»- ξέχασε τι έλεγε πριν ένα χρόνο ο υπ΄ αριθμόν ένα κράχτης του νεο-φιλελευθερισμού στην Κύπρο. Οι φορείς της εξουσίας φαίνεται να μαραζώνουν ποικιλότροπα γιατί δεν υπάρχει ενότητα.
Το ερώτημα είναι: σοβαρομιλούν ή περιπαίζουν;
Γιατί όντας κομματάρχες η διαιώνιση της ύπαρξής τους μπορεί να γίνει εφικτή μόνο στη βάση της συντήρησης διαφορών μεταξύ τους. Ή διαφορετικά, η νομιμοποίησή τους στην εξουσία μπορεί να συνεχιστεί μόνο στη βάση της διαιώνισης της διάσπασης της κοινωνίας. Ή διαφορετικά, κομματική αντιπαλότητα και ενότητα είναι έννοιες ασύμβατες.
Δηλαδή περιπαίζουν; Αυτός που κατέχει την εξουσία, όταν μιλά για ενότητα εννοεί οι άλλοι διεκδικητές να υποταχθούν στη βούλησή του. Και οι άλλοι διεκδικητές εννοούν να αποδεχθεί να περιοριστεί η εξουσία του, δηλαδή να συμμετέχουν και οι ίδιοι στη λήψη αποφάσεων. Βασικά οι φορείς εξουσίας όταν μιλούν για ενότητα, εννοούν ενότητα της ολιγαρχικής τάξης. Και επειδή ποτέ οι ολιγαρχικοί δεν ομογνωμούν και το ξέρουν, η προβολή της ενότητας είναι ένα κακόγουστο και επαναλαμβανόμενο αστείο. Δηλαδή εκφράζει μια επιθυμία που ποτέ δεν μπορεί να υλοποιηθεί, όμως πάντοτε θα προβάλλεται ως μια καλόηχη λέξη.
Από την άλλη, η έννοια της ενότητας της κοινωνίας δεν μπορεί να υπάρξει γιατί υπάρχει και ο πλούτος και η φτώχεια.Η ανισότητα και η ανελευθερία δεν μπορούν να επιφέρουν ενότητα σε μια κοινωνία. Όμως μπορεί να υπάρξει ομόνοια σε μια κοινωνία , αν γίνει κατορθωτό να οριστεί ο σκοπός της πολιτείας, ένα «τέλος» συμφωνημένο. Ένας σκοπός που θα εκφράζει το κοινό συμφέρον και θα εξασφαλίσει την κοινωνική συνοχή. Τέτοιο όμως ζήτημα δεν τίθεται από κανένα στην κοινωνία.
Συνοπτικά οι αναφορές σε ενότητα εντάσσονται στη διαπάλη των κομμάτων για την εξουσία. Αφορά μόνο τους πάνω. Αν έμπαινε τέτοιο ζήτημα από την κοινωνία, αμέσως οι πάνω θα ενώνονταν για να προασπίσουν τα συμφέροντα τους απέναντι στον κατ΄ εκείνους «όχλο».
Φυσικά υπάρχει και η άλλη διάσταση. Η προβολή της θέσης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι επιδιώκει λύση του κυπριακού για να επιτύχει «την ενότητα του λαού και του τόπου». Τι έννοεί; Εννοεί οι φορείς της εξουσίας στις δυο κοινότητες να συμφωνήσουν σε ένα πολιτικό σύστημα που θα τους επιτρέψει να ελέγχουν όλο το έδαφος και τους πολίτες από κοινού. Δηλαδή η ενότητα του λαού εννοείται ως ενότητα ελέγχου του λαού από τους φορείς της εξουσίας των δύο κοινοτήτων. Διαφορετικά, όσο μη ενωμένη είναι η κάθε κοινότητα σήμερα , θα είναι και μετά τη λύση.
Δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα του λαού, ενότητα των δύο κοινοτήτων; Βεβαίως μπορεί , αν καταλήξουν στον καθορισμό ενός κοινού σκοπού, του κοινού συμφέροντος. Όμως κανένας δε συζητά κάτι τέτοιο. Αντίθετα, η λύση του κυπριακού έχει ως περιεχόμενο όχι την ενότητα του λαού στη βάση του κοινού συμφέροντος αλλά την ενότητα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας των δύο κοινοτήτων στα πλαίσια του ολιγαρχικού κοινού συμφέροντος. Αν οι εκατέρωθεν ολιγαρχικοί καθορίσουν το κοινό τους συμφέρον, τότε το κυπριακό θα λυθεί. Εννοείται ότι απομείνει ως κοινό ολιγαρχικό συμφέρον, γιατί πρώτα θα πρέπει να ικανοποιηθεί η διεθνής ολιγαρχία.
Τι είναι τελικά η ενότητα του λαού; Μια καλόηχη λέξη που προβάλλουν οι φορείς της εξουσίας του κράτους – κόμματα, πολιτικοί – για να εξαπατούν τους αφελείς πολίτες στη βάση μιας μόνιμα ενεκπλήρωτης προσδοκίας, ενός ευσεβοποθισμού των κάτω, αλλά εφιάλτη για τους πάνω!!!
Η έννοια πολιτικό έγκλημα απουσιάζει από το λεξιλόγιο των νεότερων χρόνων. Η λέξη έγκλημα ταυτίστηκε με το ατομικό έγκλημα. Μιλώντας για εγκληματικότητα εννοούμε μόνο τους κάτω. Η δικαιοσύνη υπάρχει για τα εγκλήματα των πολιτών.
Η έννοιες "πολιτικό δίκαιο και πολιτικό έγκλημα" είναι άγνωστες στην εποχή μας. Αυτοί που κατέχουν τον πλούτο και την εξουσία ή η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία ούτε καν δέχονται να συζητηθεί το θέμα. Εξεγείρονται σε μια τέτοια περίπτωση και βροντοφωνάζουν: «όχι στην ποινικοποίηση της πολιτικής». Φυσικά κανένας δε μίλησε για ποινικοποίηση της πολιτικής, αλλά αυτών που θέλουν να ονομάζονται πολιτικοί και διατείνονται ότι εκφράζουν το κοινωνικό συμφέρον.
Εάν λοιπόν με τις ενεργείες τους προκαλούν βλάβη στο κοινωνικό σύνολο, δεν πρέπει να κατανέμονται ευθύνες; Και πώς μια πολιτεία αποδίδει ευθύνες για το ατομικό έγκλημα που συνήθως βλάπτει μόνο το θύμα, ενώ για τα εγκλήματα των πολιτικών που βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο και είναι απείρως πιο σοβαρά, οι κρατούντες σφυρίζουν αδιάφορα; Γιατί η έννοια της πολιτικής ευθύνης να μην αποδίδεται και αντίθετα, να συντηρείται το φεουδαρχικό πρότυπο πως ο μονάρχης είναι υπεράνω του νόμου;
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Με αφορμή την εξής είδηση:
Το κυπριακό κράτος δε φρόντισε έγκαιρα να μειώσει τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου με βάση την κατανομή που καθόρισε η Ευρωπαίκή Ένωση. Δηλαδή η χρόνια καθυστέρηση στην έλευση του φυσικού αερίου όσο και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας έχει ως αποτέλεσμα οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από τις μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας να ξεπερνά τις καθορισμένες ποσότητες που ενέκρινε η Ε.Ε..
Παρατήρηση πρώτη: πολιτικό έγκλημα κατά του φυσικού περιβάλλοντος με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον άνθρωπο.
Οι υπερβάσεις λοιπόν στην εκπομπή ρύπων επιφέρει τη επιβολή προστίμου από την ΕΕ. Για πέντε χρόνια λοιπόν η ΑΗΚ θα πληρώνει ετήσιο πρόστιμο 10 εκατομμύρια ευρώ ετησίως, συνολικά 50 εκ. για την πενταετία 2008-2012. Και η ΑΗΚ αποφάσισε να μετακυλίσει το πρόστιμο στις πλάτες των καταναλωτών.Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι από τον Απρίλιο του 2009 ο κάθε καταναλωτής θα επιβαρύνεται με 3% στο τιμολόγιο του ρεύματος.
Παρατήρηση δεύτερη: πολιτικό έγκλημα σε βάρος ολόκληρης της κοινωνίας αφού η ολιγωρία ή η αμέλεια ή η σκοπιμότητα των φορέων της κρατικής εξουσίας ( κόμματα, πολιτικοί ) έχει ως αποτέλεσμα να αφαιρεθούν εισοδήματα 50 εκ. ευρώ από τους πολίτες και την κοινωνία. Αυτό το πολιτικό έγκλημα των φορέων της εξουσίας το πληρώνει ο πολίτης με ένα αντίτιμο 50 εκ. ευρώ.
Και είναι μόνο αυτά; Όχι, υπάρχουν και άλλα. Μόνο σε πρόστιμα στην Ε.Ε. πληρώσαμε το 2006 πρόστιμο 20 εκ. ευρώ για υπερβολικά αποθέματα ζάχαρης και το 2007, 115 χιλ.ευρώ για υπερβολικά αποθέματα ρυζιού. Τα κέρδη από τους μειωμένους δασμούς τα καρπώθηκε το κεφάλαιο και τις ζημιές τις πλήρωσε το κράτος, δηλαδή το κοινωνικό σύνολο!!! Το δόγμα «τα κέρδη στους λίγους και οι ζημιές στους πολλούς» είναι απαραβίαστο και από τους δεξιούς και από τους αριστερούς και από τους κεντρώους .
Ο πολίτης λοιπόν δεν έχει κάποια ευθύνη για να κληθεί να πληρώσει το κόστος της απρονοησίας ή ανικανότητας των φορέων της εξουσίας. Την πολιτική ευθύνη την έχουν αποκλειστικά οι πολιτικοί. Και ενώ ευθύνονται οι ίδιοι όχι μόνο δεν πληρώνουν κάποιο κόστος, αλλά υποχρεώνουν τους πολίτες να το πληρώσουν!!! Οι ένοχοι πολιτικού εγκλήματος εξαναγκάζουν τους αθώους να καταβάλουν το τίμημα!!! Τα δικά τους λάθη μετατρέπονται σε φορολόγηση του πολίτη!!! Γιατί; Γιατί δηλαδή να υπάρχουν συνέπειες για τους πολίτες και όχι για τους πολιτικούς και τα κόμματα; Γιατί να μη δημευθεί η περιουσία τους ή τα μετρητά τους και να τα πληρώσουν οι ίδιοι και να πρέπει να τα πληρώσει ο κόσμος που δε φταίει σε τίποτε;
Η απουσία λοιπόν πολιτικού δικαίου καθιστά μονίμως αθώους τους πολιτικούς και μονίμως ένοχη την κοινωνία. Η απουσία πολιτικού δικαίου και η μη απόδοση πολιτικής ευθύνης είναι το εκτροφείο της διαφθοράς, της διαπλοκής, της αυθαιρεσίας και της ανομίας και των πολιτικών και των κομμάτων. Ή διαφορετικά η κομματοκρατία κατάντησε συνώνυμο της κλεπτοκρατίας. «Ούλλοι πιάνουν τα κανονικά»!!! Απομυζούν τον ιδρώτα του λαού προς ίδιον όφελος και ο λαός τρώει ιδεολογία και άλλα παραμύθια γιατί έτσι τον έμαθαν αυτοί που του τα παίρνουν!!! Και αν διαμαρτυρηθείς, θα σε δείρουν και από πάνω!!! Γιατί το κράτος «δεν δέρνεται».
Οι Υπουργοί Δικαιοσύνης της Ε.Ε. υιοθέτησαν οδηγία το 2005 που επιτρέπει την παρακολούθηση και την αποθήκευση των επικοινωνιών των 25 (τότε ), στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Εγκρίθηκε και από το Ευρωπαικο Κοινοβούλιο το Δεκέμβριο του 2005 με θριαμβολογίες του τύπου «μεγάλη νίκη για τους Ευρωπαίου πολίτες», «σημαντική μέρα για την Ευρώπη»!!!
Η οδηγία προβλέπει την παρακολούθηση των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων και ηλεκτρονικών επικοινωνιών των Ευρωπαίων πολιτών και την αποθήκευσή τους από τους οργανισμούς τηλεπεκοινωνιών προκειμένου να βρίσκονται στη διάθεση των διωκτικών αρχών και άλλων υπηρεσιών.Το κόστος επαφίεται στα κράτη – μέλη, δηλαδή θα μετακυλιστεί στον πολίτη!!! Ή αλλιώς θα πληρώνουμε για να μας παρακολουθούν!!!
Οι αρμόδιοι οργανισμοί επικοινωνιών θα καταγράφουν και θα διατηρούν για χρονικό διάστημα 6-24 μηνών τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, τα μηνύματα και τις επικοινωνίες μέσω διαδικτύου ( περιήγηση σε ιστοσελίδες),
Τα εθνικά δεδομένα θα μπορούν να διαβιβάζονται και στις αρχές των άλλων κρατών μελών καθώς και τρίτων χωρών, όπως η ΗΠΑ.
Στην Κύπρο έγιναν συζητήσεις επί συζητήσεων για το θέμα. Τελικά η Βουλή υιοθέτησε την οδηγία στο τέλος του 2007. Στις αρχές του 2008 άρχισε η καταγραφή και φύλαξη δεδομένων που αφορούν τις τηλεφωνικές κλήσεις από σταθερά και κινητά τηλέφωνα. Το Μάρτιο του 2009 ξεκίνησε η καταγραφή και φύλαξη δεδομένων που αφορούν όλες τις κινήσεις των πολιτών στο διαδίκτυο.
Αυτή η τρισάθλια πολιτική σε βάρος της ελευθερίας των πολιτών από την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία υλοποιήθηκε από τη συγκύβερνηση Τ. Παπαδόπουλου και την κυβέρνηση Δ. Χριστόφια. Και οι δυο ξέχασαν φυσικά να το συμπεριλάβουν στα προεκλογικά τους προγράμματα!!!
Είναι μυωπικό να υποστηρίζει κάποιος ότι η καθολική επιτήρηση στοχεύει στην αντιμετώπιση της εγκληματικότητας ή της τρομοκρατίας. Αυτά είναι ρητορείες για αφελείς.
Μέσα από την πράξη κατανοείς καλύτερα τους στόχους αυτών που ηγεμονεύουν σήμερα τον κόσμο και των τοπικών φερεφώνων τους – δεξιών και αριστερών. Η εξουσία λοιπόν στοχεύει στον πλήρη έλεγχο του επικοινωνιακού υπόβαθρου της εποχής μας: τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, SMS, e-mail,περιήγηση σε ιστοσελίδες.
Όλοι οι πολίτες θεωρούνται ύποπτοι για τρομοκρατία ή για εγκληματικότητα.Γι αυτό και όλοι θα επιτηρούνται. Η καθολική επιτήρηση των πολιτών συνεπάγεται καθολική αστυνόμευση του χώρου, συνεχή παρακολούθηση και συνεχή καταγραφή δεδομένων.Αυτή η σκοταδιστική λογική ένα μόνο αποτέλεσμα έχει, την κατάργηση της ατομικής ελευθερίας του πολίτη, την εξαφάνιση της ιδιωτικής του ζωής. Το σώμα , ο προφορικός λόγος, ο γραπτός λόγος, η ψυχαγωγία, η ενημέρωση θα ελέγχονται συστηματικά με στόχο τη χειραγώγηση και την υποταγή του πολίτη. Η καθολική επιτήρηση στηρίζεται σε ένα παραλογισμό, «προκαλώ ανασφάλεια στον πολίτη για να εμποδίσω τη δήθεν ανασφάλειά του»!!! Αυτό το «προοδευτικό μοντέλο» υιοθετούν οι ΗΠΑ και τα φερέφωνά της στον πλανήτη, όπως η Κύπρος.
Σε ένα σύστημα καθολικής επιτήρησης ένοχοι και αθώοι, τρομοκράτες και μη τρομοκράτες υποβάλλονται στην ίδια μεταχείριση. Ή αν πάμε στον 17ο αιώνα , που εφευρέθηκε αυτό το σπουδαίο πειθαρχικό σύστημα, πανουκλιάζουν τους λεπρούς και μετά ανακαλύπτουν το λεπρό!!! Ο στιγματισμός σε ένα τέτοιο σύστημα είναι απαραίτητος, στιγματισμός όχι στη βάση αποδείξεων, αλλά απλά και μόνο ενδείξεων που σε καθιστούν ύποπτο. Σε αυτά τα πλαίσια οι πολίτες θα απολαμβάνουν προληπτικές συλλήψεις, προληπτικές φυλακίσεις, προληπτικούς βασανισμούς, προληπτικές καταδίκες και προληπτικούς θανάτους!!!
Αυτό το πειθαρχικό σύστημα στη συνέχεια θα μεταφερθεί στις επιχειρήσεις, ώστε να ελέγχεται ο χώρος εργασίας του πολίτη. Μα ο κύριος στόχος θα είναι η εκπαίδευση.Ο νέος θα πρέπει να εκπαιδευτεί έγκαιρα για να εξοικειωθεί με τη μεγάλη αυτή ανθρώπινη κατάκτηση, δηλαδή την αστυνόμευση, το χαφιεδισμό και το φακέλωμα. Πρέπει να εσωτερικεύσει τους κανόνες της Νέας Τάξης, να τους θεωρήσει δεδομένους, να πιστέψει ότι έτσι είναι ο κόσμος και δεν υπάρχει τίποτε άλλο, καμιά ελπίδα.
Και έτσι θα αρχίσει το φακέλωμα των αθώων παιδιών. Η Βρετανία έδωσε το καλό παράδειγμα. Σύμφωνα με τον τύπο (30/3/2007) η κυβέρνηση Μπλερ προώθησε την παρακολούθηση όλων των παιδιών και το φακέλωμά τους προκειμένου να διαπιστωθεί εάν έχουν κάποια ροπή προς το έγκλημα. Και ανακάλυψαν οι αθεόφοβοι εν έτει 2009 ότι 200 παιδιά είναι εν δυνάμει τρομοκράτες Άλλο ένα προληπτικό μέτρο κατά της τρομοκρατίας και της εγκληματικότητας!!!
Όπως σωστά έχει επισημάνει το 2007 ο επόπτης προσωπικών δεδομένων της ΕΕ Peter Hunstinx «δεν θα πρέπει πλέον να υπνοβατούμε», «ζούμε σε μια κοινωνία γενικευμένης επιτήρησης», «η ιδιωτικότητα είναι μέρος της ασφάλειας. Εάν τις ξεχωρίσουμε, δεν πρόκειται να ηρεμήσουμε, δεν θα αισθανόμαστε ποτέ ελεύθεροι».
Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία με την καθολική επιτήρηση στοχεύει να διαφυλάξει τον πλούτο και τα προνομία της σε μια περίοδο αηξημένης ανισότητας. Αντίπαλός της είναι οι πολίτες της και η κοινωνία. Εναντίον αυτών προετοιμάζεται η διεθνής και τοπική ηγεμονία με τα συστήματα γενικευμένης επιτήρησης των πολιτών.
Και οι πολίτες; «Όσα ωφελούν τους ιδιοτελείς τα προπαγανδίζουν οι αφελείς» (Π. Κονδύλης ).
Το Σάββατο λοιπόν όλοι θα πρέπει να είμαστε εκεί.
Γιατί;
Γιατί τα κρούσματα κρατικής αυθαιρεσίας εντείνονται σε όλα τα επίπεδα.
Γιατί οι κρατούντες δε σέβονται ούτε τα ατομικά ούτε τα κοινωνικά ούτε τα πολιτικά δικαιώματα των πολιτών.
Γιατί οι κρατούντες μας θέλουν θεατές της ίδιας μας της ζωής.
Γιατί θέλουν απλώς να τους ψηφίζουμε και μετά να τους αφήνουμε ανενόχλητους στο «θεάρεστο» έργο τους σε βάρος μας.
Γιατί δε φτάνει που μας κατακλέπτουν, δε φτάνει που μας φιμώνουν, θέλουν και «προίκα» να μας δέρνουν.
Γιατί όλο και περισσότερο η αλαζονεία των κρατούντων περιορίζει τα όρια της δικής μας ζωής. Γιατί, αντί να μας σέβονται, μας τσαλαπατούν κυριολεκτικά με την ελπίδα πως θα μας συντρίψουν.
Γιατί η ζωή όσο πάει, γίνεται όλο και πιο δύσκολη για όλους. Οι πάνω καλά την έχουν: πλούτος, προνόμια, εξουσία.
Οι κάτω, οι πολίτες το μόνο όπλο που έχουμε είναι η συν-έργεια για δικαιοσύνη. Γιατί το μόνο όπλο που έχουμε είναι ο συντονισμός της δράσης μας για να προστατέψουμε το συμφέρον της κοινωνίας απέναντι στην απληστία και την αυθαιρεσία των κρατούντων.
Γιατί έχουμε το αναφαίρετο δικαίωμα να παλεύουμε για έναν καλύτερο κόσμο και για μας και για όλους.
ΓΙΑΤΊ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ Ο ΑΝΙΣΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΟΥΤΕ Ο ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΣ ΟΥΤΕ Ο ΔΑΡΜΕΝΟΣ. ΑΥΤΑ ΕΊΝΑΙ ΤΑ «ΟΝΕΙΡΑ» ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ.
Γι αυτό και εγώ θα είμαι εκεί, το Σάββατο 11 Απριλίου, στο ανατολικό άκρο του μώλου της Λεμεσού. Για να διαμαρτυρηθώ με όσους συμπολίτες μου θα βγούν από την καθημερινότητά τους και είναι έτοιμοι και εκείνοι να αγνωνιστούν για κάτι πέρα από τον εαυτό τους, για το κοινό μας συμφέρον.
Γιατί το κοινό συμφέρον – το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου – βρίσκεται πιο ψηλά από το συμφέρον του κόμματος, του κράτους και των κατασταλτικών του μηχανισμών.
Θα είμαι κει λοιπόν παλεύοντας για ισότητα, ελευθερία και δικαιοσύνη. Για την κατοχύρωση των αυτονόητων δικαιώματων του κάθε ανθρώπου απέναντι στην αυθαιρεσία, την αλαζονεία και την απληστία των εξουσιολάγνων. Εγώ γι αυτό θα είμαι εκεί. Σε τελική ανάλυση δικαιούμαι να αγωνίζομαι να παραμείνω άνθρωπος απέναντι στους μισ-άνθρωπους.
ΣΑΒΒΑΤΟ , 11 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, ΩΡΑ 4.ΟΟ Μ.Μ.ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΑΚΡΟ ΤΟΥ ΜΩΛΟΥ ΤΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ
Εκδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στην κρατική βία
Λογικά θα ανέμενε κάποιος ότι το κράτος έχει αποστολή να υπηρετεί τον πολίτη. Σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν αδιανόητη η άσκηση βίας εναντίον του πολίτη ή της κοινωνίας. Γιατί θα ακύρωνε το σκοπό του κράτους , το σκοπό της πολιτικής ώς έκφρασης του συμφέροντος της συνολικής κοινωνίας.
Αντίθετα λοιπόν με την κυρίαρχη λογική , το κράτος ασκεί βία εναντίον των πολιτών με διάφορες μορφές, συμπεριλαμβανομένου και του ξυλοδαρμού. Τα όργανα άσκησης της βίας είναι οι αστυνομικοί. Οι αστυνομικοί , όταν ξυλοκοπούν τους πολίτες, δεν ενεργούν με δική τους πρωτοβουλία. Γιατί σε αυτή την περίπτωση, ο πρώτος που θα αποτολμούσε κάτι τέτοιο, θα φαινόταν τόσο παρανοϊκό, που θα εξαποστελλόταν στο πυρ το εξώτερον. Οι αστυνομικοί ασκούν βία συστηματικά εναντίον των πολιτών και με εντολή ή ανοχή των πολιτικών προϊσταμένων. Οι αστυνομικοί αποτελούν απλώς ένα διοικητικό μηχανισμό του κράτους , τη διαχείριση του οποίου φέρει ο πολιτικός προϊστάμενος. Αυτός φέρει την πολιτική ευθύνη για τις πράξεις της αστυνομίας. Όπως διοικητικός μηχανισμός του κράτους είναι και η δικαιοσύνη η οποία έχει αρμοδιότητα μόνο στους πολίτες και την κοινωνία, αλλά όχι στους πολιτικούς!!!
Επομένως αν δε θέλουμε να είμαστε αιθεροβάμονες, η πραγματική απεικόνιση του γεγονότος είναι: η αστυνομία ξυλοκοπεί τους πολίτες με την ανοχή ή την εντολή των φορέων της εξουσίας, δηλαδή των κομμάτων. Χωρίς αυτή την κάλυψη η αστυνομία δε θα αποτολμούσε να ξυλοκοπεί αυτούς που την πληρώνουν και υποτίθεται ότι αποστολή της είναι να τους υπηρετεί.
Το πολιτικό ζήτημα λοιπόν είναι: γιατί οι φορείς της κρατικής εξουσία (πολιτικοί , κόμματα) επιλέγουν ή ανέχονται τα διοικητικά όργανα να δρούν σε βάρος του πολίτη;
Το ερώτημα μπορεί να επιμεριστεί σε πολλά ειδικότερα:
-Γιατί οι φορείς της εξουσίας ψηφίζουν ένα νόμο, για παράδειγμα ένα όριο στα έξοδα των υποψηφίων σε μια εκλογική αναμέτρηση, και τον παραβιάζουν;
-Γιατί οι πολιτικοί αρνούνται να πληρώσουν τα πρόστιμα για παραβάσεις στον κώδικα οδικής κυκλοφορίας;
- Γιατί οι πολιτικοί αποφασίζουν ότι το ρουσφέτι είναι παράνομο και στη συνέχεια οι ίδιοι παρανομούν;
- Γιατί οι πολιτικοί ψηφίζουν να χρησιμοποιούν τα χρήματα του κοινωνικού συνόλου για τη χρηματοδότηση των κομμάτων τους και στη συνέχεια αρνούνται να δώσουν λογαριασμό;
-Γιατί οι πολιτικοί και τα κόμματα διαπλέονται με το ιδιωτικό κεφάλαιο και απομυζούν το δημόσιο πλούτο;
-Γιατί οι βουλευτές και τα κόμματα ψηφίζουν νόμους για την παρακολούθηση τηλεφωνικών συνδιαλέξεων των πολιτών καταργώντας το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ελεύθερης επικοινωνίας;
Όλα αυτά τα φαινόμενα εκδηλώνονται σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα , ένα σύστημα εκτροφείο της κατάχρησης και της διαφθοράς.
Δηλαδή οι πολιτικοί, όταν αναλάβουν την εξουσία, αυτονομούνται έναντι του πολίτη και της κοινωνίας. Θεωρούν ότι πια δεν είναι αντιπρόσωποι των πολιτών και στον πολίτη δεν αναγνωρίζεται η αρμοδιότητα να τους ελέγχει ως εντολέας. Έτσι ιδιοποιούνται το πολιτικό σύστημα και ενεργούν κατά τη δική τους βουληση, έστω και αν έρχεται σε σύγκρουση με τη βούληση της κοινωνίας. Η ιδιοποίηση του πολιτικού συστήματος ταυτίζεται με την καταχρηστική λειτουργία της πολιτικής σε όλα τα επίπεδα. Δηλαδή λειτουργούν σε ένα περιβάλλον ανομίας.
Η κατάχρηση δεν τους ενοχλεί γιατί απολαμβάνουν ασυλίας όχι μόνο για τον πολιτικό τους βίο αλλά και τον ιδιωτικό τους βίο. Επιπλέον δεν υπάρχει πολιτικό δίκαιο, αν και οι πράξεις τους είναι περισσότερο επιβλαβείς από το κοινό έγκλημα. Γιατί το ιδιωτικό έγκλημα ενέχει βλάβη μόνο για το θύμα, ενώ το πολιτικό έγκλημα βλάπτει ολόκληρη την κοινωνία. Έτσι η όποια δράση του πολίτη υπόκειται στη δικαιοσύνη, ενώ η όποια δράση του πολιτικού είναι ανεξέλεγκτη (η κατ΄ φαντασία ισονομία).
Το τρίπτυχο λοιπόν ιδιοποίηση-κατάχρηση-ασυλία των φορέων της κρατικής εξουσίας είναι το εκτροφείο του ξυλοδαρμού των πολιτών και όχι μόνο. Και οι πολίτες δε θα πρέπει να αναμένουμε αποδείξεις για τον επόμενο ξυλοδαρμό, ώστε να βγούμε στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε. ΄Η να συστήνουμε παρατηρητήρια για να μετατρέπεται ο ξυλοδαρμός σε ένα στατιστικό αριθμό. Οι πολίτες οφείλουν να προβάλλουν πολιτικές διεκδικήσεις για να βελτιώνεται η θέση όλων, δηλαδή για το κοινωνικό συμφέρον. Και στο θέμα του ξυλοδαρμού αντίπαλος είναι – είτε συνειδητοποιείται είτε όχι – οι φορείς της κρατικής εξουσίας. Και όσο οι πολίτες δε διεκδικούν τη θεσμοθέτηση του ελέγχου των πολιτικών, του ελέγχου των φορέων της κρατικής εξουσίας , τότε απλώς θα επιβραδύνεται ή θα επιταχύνεται, θα αποκαλύπτεται σποραδικά ή θα αποκρύπτεται ο ξυλοδαρμός των πολιτών. Αλλά ο πολίτης θα δέρνεται. Μπορεί να εκλεπτυνθούν και οι μορφές άσκησης βίας, να γίνουν πιο μοντέρνες και πιο αποτελεσματικές. Όμως το πολιτικό ζήτημα είναι εκεί. Και όσο δε δίνεται πολιτική απάντηση από τους πολίτες, οι φορείς της κρατικής εξουσίας θα ασκούν βία γιατί έτσι τους συμφέρει. Και θα μας δέρνουν και ταυτόχρονα θα διαμαρτύρονται στους δρόμους μαζί μας γιατί μας έδειραν!!!
Το πολιτικό ζήτημα λοιπόν του ξυλοδαρμού των πολιτών από την αστυνομία είναι για μεν τους φορείς της κρατικής εξουσίας ( κόμματα) η διαιώνιση της ασυδοσίας να ασκούν βία σε βάρος των πολιτών με διάφορα προσχήματα, για δε τους πολίτες αν θα διαιωνίσουν με την ανοχή τους τη δυνατότητα να «βιάζονται» από τους εξουσιαστές ή αν θα απαίτησουν το δικαίωμα να ελέγχουν τους εξουσιαστές μέσα από θεσμούς, ώστε να αποδίδεται και πολιτική ευθύνη για τις πράξεις τους. Ή όπως στον ίδιωτικό βίο η πρόκληση βλάβης επιφέρει και ενοχή, έτσι και στον πολιτικό βίο η πρόκληση βλάβης στο κοινωνικό σώμα, αν θα επιφέρει και ενοχή των πολιτικών. Θέλουμε ή δε θέλουμε κράτος δικαίου και ισονομία στη θεωρία και στην πράξη;
Οι ΗΠΑ και η Βρετανία , όπως είναι γνωστό, πρωτοστατούν στον λεγόμενο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Με επίκληση της δήθεν ασφάλειας των πολιτών άρχισαν να συρρικνώνουν τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών με ποικίλα συστήματα παρακολούθησης.
Η έννοια της πρόληψης έγινε «το ευαγγέλιο» της διεθνούς ηγεμονίας:
-προληπτικός πόλεμος
-προληπτικός θάνατος
-προληπτικές συλλήψεις
-προληπτικά βασανιστήρια
-προληπτικές παρακολουθήσεις
Η πρόληψη στο όνομα της ασφάλειας τέθηκε πιο ψηλά από την ανθρώπινη ύπαρξη. Ή η ανθρώπινη ύπαρξη είναι υποδιέστερη από την ασφάλεια της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.
Στα πιο πάνω πλαίσια εισάγεται η καθολική επιτήρηση των πολιτών της ΕΕ, ο χαφιεδισμός, το φακέλωμα, η αστυνόμευση σε βάρος της ατομικής ελευθερίας των πολιτών. Όλοι οι πολίτες θεωρούνται ύποπτοι και γι αυτό όλοι επιτηρούνται.
Στην Ευρώπη, η Βρετανία σέρνει το χορό της πρόληψης με πληθώρα αποτυχημένων προγραμμάτων. Και αφού τα αποτυχημένα της προγράμματα σε βάρος της ανθρώπινης ελευθέριας, τα αναγορεύσει σε πετυχημένα, τα μεταπωλεί στις άλλες χώρες στα πλαίσια της εναρμόνισης, με το αζημίωτο φυσικά.
Σε αυτά τα πλαίσια, η κυβέρνηση του αυτοαποκαλούμενου σοσιαλιστή Μπλερ αποφάσισε το Μάρτιο του 2007 να προωθήσει νέα προληπτικά προγράμματα. Ανάμεσα στα άλλα ήταν και ένα πρόγραμμα πρόληψης της εγκληματικότητας των παιδιών.Δηλαδή θα έθεταν τα μικρά παιδιά υπό στενή παρακολούθηση από την ημέρα της γέννησής τους για να διαπιστώσουν ποια έχουν «ροπή προς το έγκλημα»!!!
Το πρόγραμμα λοιπόν αυτό εφαρμόστηκε και σύμφωνα με την «Ιντιπέντεντ» 200 παιδιά - ορισμένα από αυτά είναι μικρότερα των 13 χρόνων – βρίσκονται στο στόχαστρο των βρετανικών αρχών γιατί θεωρούνται από την αστυνομία εν δυνάμει τρομοκράτες!!! Δηλαδή αυτά τα παιδιά , λένε, έχουν αναπτύξει αποκλίνουσα συμπεριφορά με εξτρεμιστικές τάσεις.
Ο ολοκληρωτισμός δεν γεννάται εκ του μηδενός. Δυστυχώς οι κυβερνήσεις προώθησαν και οι πολίτες αποδέχτηκαν τη λογική πως όλοι παρακολουθούνται ,όλοι είναι εν δυνάμεις υποψήφιοι τρομοκράτες και προληπτικά συλλαμβάνονται οι ύποπτοι, έστω και αν δεν υπάρχουν αποδείξεις. Αυτή τη βάρβαρη λογική των ηγεμόνων θα κληθούν να την πληρώσουν τα παιδιά. Όλα θα παρακολουθούνται για να ανακαλύψουν το εν δυνάμει τρομοκράτη!!! Και φυσικά είναι καλά γνωστό ποια παιδιά θα παρακολουθούνται. Και είναι καλά γνωστό ότι θα λειτουργήσει η αυοεπιβεβαιούμενη προφητεία. Αθώα παιδιά θα στιγματίζονται από τα 13 τους χρόνια και τελικά αντί να υποβοηθηθούν, θα τα εξωθούν σε αυτό που υποτίθεται ότι προσπαθούν να προλάβουν.
Φυσικά απέναντι στη βαρβαρότητα των διεθνών και των τοπικών ηγεμόνων που προσπαθούν να αλυσοδέσουν τους λαούς για να προστατεύσουν την εξουσία και τον πλούτο των λίγων, υπάρχουν και οι έντιμες φωνές που αντιστέκονται:
Ο νομπελίστας συγγραφέας Γκίντερ Γκρας τονίζει σε συνέντευξή του (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 30/12/2002): «Δεν πρέπει να υποτιμούμε την κύρια αιτία της τρομοκρατίας, που είναι η συγκλονιστική ανισότητα". Ο Νόαμ Τσόμσκι (Εξουσία και τρομοκρατία, Εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2003) γράφει:
«Εάν δεν μας νοιάζει για το αν θα συμβούν και άλλες τρομοκρατικές επιθέσεις, τότε, εντάξει, μπορούμε να αγνοήσουμε τις αιτίες τους. Αν ενδιαφερόμαστε να τις εμποδίσουμε, πρέπει οπωσδήποτε να αναζητήσουμε αυτές τις αιτίες".
Ο συγγραφέας Μ. Πλωρίτης σε άρθρο του στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (25/12/2005) επισημαίνει: « Με τη δικαιολογία της άμυνας κατά της τρομοκρατίας, όχι μόνο οι ΗΠΑ του Μπους αλλά και η Ευρώπη υιοθετεί μέτρα – μυστικές παρακολουθήσεις, φακελώματα κλπ.-που αναιρούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ίδια την ουσία της ελεύθερης δημοκρατίας».
«Ο φόβος για την τρομοκρατία δημιουργεί ένα παγκόσμιο άτυπο και άνομο καθεστώς, όπου η διεκδίκηση της ελευθερίας δεν θα είναι δικαίωμα του κάθε πολίτη αλλά τεκμήριο ή ένδειξη ενοχής. Και σ΄ένα τέτοιο καθεστώς, ακόμα και οι φανταστικές ενδείξεις θ΄αποτελούν ατράνταχτες αποδείξεις»
Ο Καθηγητής Τ. Φωτόπουλος σε άρθρο του στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (23/7/2005) σημειώνει: «Φυσικά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ελίτ εκμεταλλεύονται παρόμοιες ενέργειες για να ισχυροποιήσουν ακόμη περισσότερο τον έλεγχο των πληθυσμών τους με τους διάφορους τρομονόμους κλπ., με τους οποίους χτυπούν κάθε εσωτερική αντίσταση στη Νέα Τάξη».
Ο Καθηγητής Νομικής του Α.Π.Θ. Νίκος Παρασκευόπουλος (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 17/5/2006) επισημαίνει: «Οι παρακολουθήσεις αποτελούν σήμερα την αιχμή του δόρατος του παγκόσμιου κράτους ασφάλειας. Βασικός στόχος της πανεποπτικής εποπτείας είναι ο καθένας, οι πληθυσμοί στο σύνολό τους, ενώ ο έλεγχος της τρομοκρατίας συνιστά μόνο μία ενδεχόμενη παράπλευρη ωφέλεια».
Παρεπιπτόντως, τόσο η κυβέρνηση Τ. Παπαδοπούλου όσο και η κυβέρνηση Χριστόφια συμμετέχει ενεργά στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και σε βάρος, εννοείται, της ελευθερίας των πολιτών!!!
