ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Με  την αναφορά «πολιτικό έγκλημα» εννοώ ενέργειες/πράξεις/παραλείψεις εκλεγμένων αξιωματούχων του κράτους που προκαλούν βλάβη στην κοινωνία. Επειδή το πολιτικό έγκλημα δεν τιμωρείται λόγω της ασυλίας που απολαμβάνουν οι πολιτικοί, γι αυτό και η κύρια φροντίδα τους είναι η νομιμοποίηση στη συνείδηση της κοινωνίας της αθωώτητας του ή της αποσύνδεσης του πολιτικού εγκλήματος από το πρόσωπο του πολιτικού ή η απόδοση του εγκλήματος σε κάποιο φάντασμα.

Ποια στάδια ακολουθούν οι πολιτικοί, όταν προκαλέσουν βλάβη στην κοινωνία και προκαλείται λαϊκή αγανάκτηση;

1^Ο ΣΤΑΔΙΟ

Διορισμός ερευνητικών  επιτροπών  με στόχο να καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι κάτι γίνεται. Οι ένοχοι πολιτικοί, δηλαδή, διορίζουν κάποιους για να ψάχνουν φαντάσματα συνήθως, αφού οι ίδιοι οι πολιτικοί γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ότι εγκλημάτισαν.

Παράλληλα, οι ένοχοι πολιτικοί νυχθημερόν διακηρύσσουν την ανάγκη για τιμωρία των ενόχων, ώστε να καλλιεργηθεί η εντύπωση πως αυτός που φωνάζει δεν είναι ένοχος.

Το πρώτο στάδιο συνήθως διαρκεί 6-8 μήνες, τόσο διάστημα χρειάζεται η κοινωνική συνείδηση να ηρεμήσει και να προσαρμοστεί στο απαράδεκτο γεγονός-πολιτικό έγκλημα.

Σε αυτό το στάδιο είναι καθοριστικός ο ρόλος των ΜΜΕ.

2^Ο  ΣΤΑΔΙΟ

Μετά την παρέλευση των 6-8 μηνών, τότε οι ένοχοι πολιτικοί περνούν στο επόμενο στάδιο της κοινωνικής νομιμοποίησης του εγκλήματος. Επειδή η οργή της κοινωνίας έχει καταλαγιάσει, οι ένοχοι πολιτικοί αναθαρρούν και προχωρούν σε δυναμικές εκδηλώσεις για τιμωρία των ενόχων! Θύτες και θύματα μαζί κυνηγούν φαντάσματα! Αυτό το στάδιο είναι ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί απορροφά την όποια εναπομείνασα οργή, ώστε η κοινωνία να αποδεκτεί το συντελεστέν έγκλημα. Αυτές οι δυναμικές εκληλώσεις στόχο έχουν την επάνοδο στο παλαιό καθεστώς, πριν το έγκλημα.

3^Ο ΣΤΑΔΙΟ

Μετά το δεύτερο στάδιο οι πολιτικοί εγκληματίες νιώθουν αρκετή σιγουριά για την κοινωνική νομιμοποίηση του εγκλήματος του και προχωρούν στην αντεπίθεση, δηλαδή επιτίθενται εναντίον της κοινωνίας. Αυτό είναι αναγκαίο, γιατί το πολιτικό έγκλημα προκάλεσε βλάβη και οι θύτες έχουν την απαίτηση να την πληρώσουν τα θύματα. Γι αυτό ακριβώς και οι ένοχοι πολιτικοί είναι ιδιαίτερα αποφασιστικοί, αν κάποιος δεν πληρώσει τις ζημιές που προκάλεσαν: φυλακίσεις, κατασχέσεις.

4^Ο ΣΤΑΔΙΟ

Σε αυτό το στάδιο επέρχεται η αναγέννηση. Οι πολιτικοί εγκληματίες αηδιασμένοι από την κατάντια των θυμάτων τους αρνούνται όχι μόνο να ξανα-εγκληματίσουν αλλά και να ασχολούνται με τους  προβατοποιημένους. Τα πρόβατα πια επικαλούνται τη φιλανθρωπία των νέων ηγετών, ώστε να επανέλθουν στον ορθό δρόμο. Οι νέοι ηγέτες όμως αρνούνται, γιατί δεν αντέχουν να ασχολούνται με ηλίθιους.

5^Ο ΣΤΑΔΙΟ

ΔΕΝ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΑΚΟΜΑ.

"Όπως τότε με το πραξικόπημα, έτσι και σήμερα με το μνημόνιο..."

Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στην Κύπρο, οι πολιτικοί μη έχοντας τίποτε να προτείνουν ώστε να δώσουν κάποια νότα αισιοδοξίας στους πολίτες, άρχισαν να στρέφονται στο παρελθόν και να επαναφέρουν στη μνήμη μας μια άλλη καταστροφή, αυτή που έγινε τον Ιούλιο του 1974 με την τουρκική εισβολή. Η επωδός από όλα τα μαγνητόφωνα της κομματικής και οικονομικής ολιγαρχίας ήταν η ίδια: όπως τότε μέσα από τα συντρίμια  της εισβολής κατορθώσαμε να ανασυγκροτηθούμε και να προοδεύσουμε , έτσι και σήμερα.... Αυτός ήταν ο μόνιμος συνειρμός των πολιτικών και άλλων μισθωμένων παρηγορίστρων.

Δεν αξίζει κανείς να μπει στην εξέταση της αναλογίας που προβάλλεται. Εκτός ίσως από ένα εξώφθαλμο λάθος.

Πριν την εισβολή είχε προηγηθεί το πραξικόπημα, ένα στρατιωτικό πραξικόπημα. 

Ο Πρόεδρος της Βουλής Γ. Ομήρου,  σε  άρθρο του στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» (15/9/2013) με τίτλο «Η συμμόρφωση «προς τας υποδείξεις», «θρηνεί» γιατί μετά το μνημόνιο και την παρουσία των τροϊκανών «το σύνταγμα, ως ο υπέρτατος νόμος του κράτους, καταργείται και αντικαθίσταται με την υπέρτατη εξουσία της Τρόικας», «της δουλικής» και «της απόλυτης υποταγής στον δεσποτισμό της Τρόικας».

Φυσικά, τότε, με τη χρήση στρατιωτικής βίας καταργήθηκε το σύνταγμα, ως ο υπέρτατος νόμος του κράτους και αντικατάστάθηκε από την υπέρτατη εξουσία της ξενόφερτης στρατιωτικής χούντας.

Σήμερα, αναλογικά, έχει πάλι καταργηθεί το σύνταγμα – όχι με στρατιωτικό πραξικόπημα – αλλά με τη συναίνεση της κομματοκρατίας που κατέχει την  εξουσία – δηλαδή με πολιτικό πραξικόπημα. Τότε, η εξουσία πάρτηκε από την ξενόφερτη χούντα, σήμερα πάρτηκε από την ξενόφερτη τρόικα.

Αν υπάρχει,λοιπόν, κάποια αναλογία του παρόντος, δεν είναι με την τουρκική εισβολή, αλλά με την πραξικοπηματική περίοδο. Η εισβολή θα ακολούθησει, είναι το επόμενο στάδιο,τότε στρατιωτική και σήμερα οικονομική.

Τι, λοιπόν, είναι ορθό να λέμε σήμερα;

«Όπως τότε με το πραξικόπημα, έτσι και σήμερα με το μνημόνιο...». Όχι τίποτε άλλο, έτσι για να έχουν κάποια λογική βάση οι συνειρμοί.

ΥΓ. ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΤΟΥΣ "ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ" ΔΕΞΙΟΥΣ, ΣΤΟΥΣ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥΣ" ΚΑΙ "ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥΣ"  ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΩΟΥΣ, ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΥΦΛΩΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΣΩΛΗΝΑ.

Ο κ. Αναστασιάδης και το ηλεκτροσόκ

ΕΙΔΗ ΗΛΕΚΤΡΟΣΟΚ

• Ψυχιατρικό θεραπευτικό ηλεκτροσόκ
• Πειραματικό ηλεκτροσόκ παλινδρόμησης και επανεγγραφής (Κάμερον με χρηματοδότηση της SIA)
• Βασανιστικό ηλεκτροσόκ από SIA με αξιόποιηση πορισμάτων Κάμερον
• Οικονομικό ηλεκτροσόκ (Μίλτον Φρίντμαν)  

           Οικονομικό ηλεκτροσόκ με χρήση στρατιωτικής βίας
            (δικτατορίες, πόλεμος)

           Οικονομικό ηλεκτροσόκ με συναίνεση εκλεγμένων κυβερνήσεων

• Πολιτικό ηλεκτροσόκ (Αναστασιάδης για επίλυση του κυπριακού)

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

• Υπαρξη/Πρόκληση  κρίσης (πραγματικής ή τεχνητής)
• Απόφαση για εφαρμογή πειράματος
• Κήρυξη έκτακτης ανάγκης: αναστολή συντάγματος και ελευθεριών ατόμου
• Πρόκληση σοκ: πανικός-μείωση αντιστάσεων –παραίτηση

ΣΤΟΧΟΙ

Απορρύθμιση πολιτικού και οικονομικού συστήματος: πολιτικές απορρύθμισης του κράτους-ιδιωτικοποιήσεων-μείωσης κοινωνικών δαπανών

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ

Ανακατανομή του πλούτου της χώρας υπέρ των λίγων και φτωχοποίηση των πολλών σε συνθήκες ανομίας.

Η ΚΡΙΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ 

"ΣΥΓΝΩΜΗ, ΚΑΝΑΜΕ ΛΑΘΟΣ", λένε οι ειδικοί στα πειραματόζωα

ΥΓ.Η συνταγή αυτή εφαρμόζεται συστηματικά εδώ και είκοσι χρόνια, αν και έχει προϊστορία 40 χρόνων. Όλα είναι γνωστά. 

Ο Πρόεδρος της Βουλής Γ. Ομήρου ως εθελόδουλος και ανεύθυνος

Ο Πρόεδρος της Βουλής Γ. Ομήρου συχνά αρθρογραφεί με κείμενα γεμάτα ρητορείες. Το ίδιο κάνει και σε σημερινό άρθρο του στην καθεστωτική εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» (15/9/2013) με τίτλο «Η συμμόρφωση «προς τας υποδείξεις».

Στο άρθρο του αναφέρεται στην πολιτική τάξη που επιβλήθηκε μετα-μνημονιακά ή στην τροϊκανή εποχή.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της τροϊκανής εποχής, σύμφωνα με τον κ. Ομήρου;

-«της απόλυτης συμμόρφωσης «προς τας υποδείξεις»,

-«εποπτεία που παραπέμπει σε αποικιακές νοοτροπίες»,

-«της δουλικής και άνευ εντάσεων υπακοής στα κελεύσματα και τις εντολές της τρόικας»,

-«η νοοτροπία της απόλυτης υποταγής στον δεσποτισμό της Τρόικας»,

-«το σύνταγμα, ως ο υπέρτατος νόμος του κράτους, καταργείται και αντικαθίσταται με την υπέρτατη εξουσία της Τρόικας»,

-«γκρέμισμα των αρχών του διαλόγου, των δημοκρταικών διαδικασιών και του Συντάγματος της χώρας».

Γιατί μας τα λέει όλα αυτά ο κ. Ομήρου;

Ακολουθεί τη μέθοδο του κάθε ολιγαρχικού, δηλαδή προβάλλει ο ίδιος τα προβλήματα που θα έπρεπε να αντιμετωπίσει νομίζοντας ότι έτσι αποενοχοποιείται ή αυτοαθωώνεται!!!

Αν πράγματι πιστεύει αυτά που γράφει και ο ίδιος αυτή τη στιγμή είναι ένας Πρόεδρος Βουλής δουλικής, υποταγμένης στην Τρόικα, χωρίς καμία βούληση,

Αν αυτά που γράφει σχετίζονται με την παραβίαση του συντάγματος και με τις δημοκρατικές του αρχές,

Αν δε θέλει να συνδέσει το όνομά του με τη δικτατορική τροϊκανή εποχή,

τότε μια επιλογή έχει, να παραιτηθεί από τη θέση του.

Αν δεν παραιτείται από την καρέκλα και απλώς τα γράφει, είναι μια μέθοδος εξαπάτησης της κοινωνίας και σε τίποτε δε διαφέρει από αυτούς που κατηγορεί, αφού με την παρουσία του νομιμοποιεί τις αποφάσεις που του επιβάλλουν δικτατορικά μετατρέποντάς τον σε ένα φερέφωνο, σε ένα εθελόδουλο, σε ένα πιόνι, σε έναν προδότη κοινωνίας.

ΥΓ. Αφού ο κ. Ομήρου έχει τόσες δημοκρατικές  ευαισθησίες, γιατί όταν η κυβέρνηση προέβαλλε την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» που παρέπεμπε σε περιορισμό της ελευθερίας, δεν τους σταμάτησε επικαλούμενος το Σύνταγμα που προβλέπει επακριβώς πότε κηρύσσεται «έκτακτη ανάγκη»; Οι ευθύνες του κ. Ομήρου στη συνταγματική διολίσθηση και την πορεία προς τη δικτατορία είναι τεράστιες, αφού ως Πρόεδρος της Βουλής προτίμησε να κάμνει «τη γλάστρα» και να βολεύεται στην καρέκλα του,αντί να τηρήσει τον όρκο που έδωσε «για πίστη και υπακοή στο σύνταγμα». 

Γιατί αυτά που λέει στους πολίτες δεν τα γράφει ως θέμα στη βουλή; Τελικά, ποιος νομίζει ότι είναι ο ρόλος του;

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Χρήστος Στυλιανίδης ως εφευρετικός κενολόγος

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Χρήστος Στυλιανίδης είναι ενδεικτική περίπτωση ανθρώπου που θεωρεί πως ,όντας εξουσία, μπορεί να ανοίγει το στόμα του και η γλώσσα του να πηγαίνει περίπατο. Υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα επιπολαίοτητας και αναξιοπιστίας του ανδρός. Τον τρόπο της πολιτικής του σκέψης, δηλαδή το βαθμό της περιορισμένης αντιληπτικής του ικανότητας, αναδεικνύει και μια ακόμα συνέντευξή του στην καθεστωτική εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος».

Αναφερόμενος, λοιπόν, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Χρ. Στυλιανίδης στην πρόσληψη συμβούλων από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας επιχειρηματολογεί συγκρίνοντας τους όρους εργοδότησης από το κράτος  ενός δημοσίου υπαλλήλου και ενός συμβούλου: «Τους δημόσιους υπαλλήλους που έχει προσθέσει η προηγούμενη πενταετία θα τους επωμιστεί η κυπριακή οικονομία για το υπόλοιπο της ζωής τους, με όλα τα δημοσιοϋπαλληλικά οφέλη και πλεονεκτήματα για τους ίδιους και τους εξαρτώμενούς τους» ενώ οι σύμβουλοι του Προέδρου της Δημοκρατίας «δεν απολαμβάνουν των προνομίων της Δημόσιας Υπηρεσίας, απασχολούνται με συμβόλαια και θα αποχωρήσουν, στην καλύτερη περίπτωση, με τη συμπλήρωση της θητείας του Προέδρου της Δημοκρατίας».

ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ

Ο κ. Στυλιανίδης προβάλλει δύο επιχειρήματα υπέρ της απασχόλησης συμβούλων: τα οφέλη της θέσης και τη διάρκεια τους ή τους όρους και τη διάρκεια του εργασίας.

Για παράδειγμα, η διαφορά στη  διάρκεια της σύμβασης ενός δημόσιου υπαλλήλου και ενός συμβούλου είναι αδιαμφίσβητητο γεγονός: ο πρώτος για όλη την εργασιακή του ζωή , ο δεύτερος το πολύ πέντε χρόνια. Όμως, αυτό το γεγονός από την άποψη της κοινωνίας δεν σημαίνει και κάποιο οικονομικό όφελος. Γιατί, αν ο εκάστοτε εκλεγμένος Πρόεδρος διορίζει συμβούλους με πενταετή συμβόλαια, για την κοινωνία σημαίνει πληρώνω εφ΄ όρου ζωής. Άρα, δεν υπάρχει κάποιο οικονομικό όφελος για την κοινωνία από τη διάρκεια της σύμβασης τους.

Σε σχέση τώρα με τους όρους της σύμβασης, για να γίνει σύγκριση πρέπει να γνωστοποιηθούν τα συμβόλαια των συμβούλων, ώστε να διαπιστώσουμε αν πράγματι θα υπάρχει κάποιο οικονομικό όφελος για την κοινωνία, κάτι που αποκρύπτεται επιμελώς με ευθύνη των κυβερνώντων.

Φυσικά, σε σχέση με την κοινωνία υπάρχει και άλλη διάσταση: τη θέση δημόσιου υπαλλήλου μπορεί να τη διεκδικήσει ο κάθε πολίτης, ενώ του συμβούλου είναι διορισμός αυθαίρετος μόνο για παιδιά του κομματικού σωλήνα ή των ημετέρων! Ή από μια πιο γενική άποψη, το ζήτημα για την κοινωνία είναι να πληρώνει λιγότερα και αναγκαία  και όχι ποιος θα τα παίρνει χωρίς να υπάρχει κοινωνική ανάγκη!

Η ΜΕΡΙΚΗ ΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Το ζήτημα, όπως το εκλαμβάνει ο κ. Στυλιανίδης, σχετίζεται με την κομματική/μερική οπτική: τι έκαναν οι προηγούμενοι κυβερνώντες, τι κάναμε εμείς. Η προσέγγισή του δεν σχετίζεται με την οπτική της κοινωνίας, αλλά μόνο μιας μερίδας που καρπώνονται οφέλη από την κοινωνία-του κόμματος. Δηλαδή, προκαταβολικά ο ίδιος δηλώνει ότι αδυνατεί να αντιληφθεί το κοινωνικό όλον και ότι είναι εκφραστής ενός μέρους επιβεβαιωνόντας πόσο περιορισμένη είναι η αντίληψη του για την κοινωνική πραγματικότητα.

Η ΟΥΣΙΑ: ΑΠΑΤΗ

Αν υπεισέλθεις στην ουσία του ζητήματος, δηλαδή συνεξεταστεί με την υπαρκτή πολιτική πραγματικότητα, τότε κυριολεκτικά «τραβάς τα μαλιά σου». Η κυβέρνηση διακηρύττει την ανάγκη περιορισμού των κρατικών δαπανών, τη σταδιακή μείωση των δημόσιων υπαλλήλων και την ίδια στιγμή αντικαθιστούν τις θέσεις των δημόσιων υπαλλήλων με προσλήψεις μίσθωσης υπηρεσιών και συνεργατών για βόλεμα των κομματικών!!! Και λένε πως θα μεταρρυθμίσουν το κράτος και θα σώσουν την οικονομία! Η αποθέωση της απάτης!!!

ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Κοντολογής, ο κ. Στυλιανιδης επιχειρηματολογεί κενολογώντας , όπως το συνηθίζει. Αδυνατεί παντελώς να αρθρώσει πολιτικό λόγο για το κοινό καλό, αφού αδυνατεί να κατανοήσει και την κοινωνική πραγματικότητα. Είναι, δηλαδή, εκτός τόπου και χρόνου,   ένα πιστό ολιγαρχικό φερέφωνο. 

Ν. Αναστασιάδης: "μας έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο" ή μήπως ήταν νεροπίστολο;

Η ΤΡΙΤΗ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συνέχιζει αμέριμνος το θέατρο εξαπάτησης του κυπριακού λαού. Αυτή τη φορά ενώπιον της Ερευνητικής Επιτροπής, όπου έριξε το σύνθημα: «μας έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο»!!! Αυτή η αναφορά δεν είναι κάτι καινούριο, αλλά συνέχεια του παραμυθιού που έπλασε από την ημερομηνία του «κουρέματος» των καταθέσεων στις 16 Μαρτίου 2013.

Ο εκλεγείς στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας με τη μέθοδο της απάτης, προσπαθεί νυχθημερόν να μας πείσει ο αθεόφοβος ότι βρέθηκε προ εκβιασμών, απειλών, τετελεσμένων, τραγικών διλημμάτων και άλλων παρομοίων στις Βρεξέλλες και αναγκάστηκε να πάρει ιστορικές αποφάσεις και ευθύνες!

«Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ»

Το παραμύθι άρχισε στις 17 Μαρτίου2013  με μια δήλωση-ανακοίνωση του Πρόεδρου:

«Με την έκτακτη σύγκληση του Eurogroup  βρεθήκαμε αντιμέτωποι με προειλημμένες αποφάσεις και τετελεσμένα τα οποία μας έθεταν ενώπιον των ακολούθων διλημμάτων:

Είτε την Τρίτη 19 Μαρτίου να επιλέξουμε το καταστροφικό σενάριο της άτακτης χρεοκοπίας, είτε το σενάριο μιας επώδυνης αλλά ελεγχόμενης διαχείρισης της κρίσης, που θα θέτει οριστικό τέρμα στην αβεβαιότητα και θα αποτελέσει την αφετηρία επανεκκίνησης της οικονομίας μας».

Η ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ

 Θυμηθείτε την αφήγησή του στη Βουλή στις 18 Μαρτίου 2013 ενώπιον κυριολεκτικά αχάπαρων βουλευτών:

«Εφάτσιησα τα χέρια μου στο τραπέζι – με συγχωρείτε για τη φράση – και σηκώθηκα να φύγω. Την ώρα που έβγαινα από την πόρτα, μου λέει ο Άσμουσεν, «Κύριε Πρόεδρε, οφείλω να σας ενημερώσω για να μην καταληφθείτε εξ απροόπτου, αυτή την ώρα είμαι υποχρεωμένος να τηλεφωνήσω στον κ. Ντράγκι. Την Τρίτη, βεβαίως η Λαϊκή Τράπεζα θα κλείσει. Ειρήσθω εν παρόδω, η ρευστότητά της δεν υπερβαίνει τα 159 εκατ. Τώρα με τούτες τις περικοπές ενδεχόμενα να φτάσει στο 1 δις – αν και εφόσον υλοποιηθεί – και βεβαίως την επομένη θα κλείσει και η Τράπεζα Κύπρου».

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ

Το ίδιο παραμύθι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας φρόντισε να το επαναλάβει με κάθε σοβαρότητα στις 31/3/2013 σε συνέντευξή του –πού άλλου – στο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ με τίτλο «Απείλησαν να κλείσουν τις δυο τράπεζες»:

«Τότε ο κ. Άσμουσεν μου απάντησε πως θα τηλεφωνήσει στον κ. Ντράγκι και να τον ενημερώσει σχετικά, και την Τρίτη, ανέφερε «να μην έχετε παράπονο όταν δεν θα έχετε καμιά από τις δύο τράπεζες να λειτουργεί».. Μου ανέφερε ότι κόβονται τα οποιαδήποτε ποσά ρευστότητας, η Λαϊκή ούτως ή άλλως είναι χρεοκοπημένη, η άλλη δεν θα έχει τη δυνατότητα να λειτουργήσει».

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Αντί με αφηγήσεις να φτιάχνει μυθιστόρημα, είναι σίγουρα προτιμότερο ο Πρόεδρος να κάνει πολιτικές αναλύσεις, αν μπορεί εννοείται. Και η πολιτική πραγματικότητα εξώφθαλμα υποστηρίζει πως ούτε τον εκβίασε κάποιος ούτε έπεσε θύμα ο ίδιος. Αλλά εν πλήρει συνειδήσει αποδέχθηκε το μνημόνιο στις 16 Μαρτίου.

ΔΕΔΟΜΕΝΟ 1^ο  

Ο κ. Αναστασιάδης ήταν πλήρως ενήμερος ότι η παροχή ρευστότητας στη Λαϊκή τράπεζα από την ΕΚΤ θα τερματιζόταν στις 21 Μαρτίου 2013. Σε ανακοίνωση της ΚΤΚ την 1η Απριλίου 2013 (εφημερίδα Ο Φιλελεύθερος) αναφέρεται:

«Να σημειωθεί ότι το ΔΣ της ΕΚΤ σε συνεδρία του κατά το τέλος Ιανουαρίου 2013 έκρινε ορθό, λαμβάνοντας υπόψη και τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές, να επεκτείνει τη διορία της αναστολής της Λαϊκής Τράπεζας στο ELA μέχρι τις 21 Μαρτίου 2013....Την απόφαση αυτη του ΔΣ της ΕΚΤ κοινοποίησε ο διοικητής της ΚΤΚ στο νέο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας με επιστολή του στις 4 Μαρτίου 2013».

Γνώριζε ,λοιπόν, ο Πρόεδρος ότι η ημερομηνία λήξης για συνομολόγηση του μνημονίου ήταν η 21η  Μαρτίου. Είχε προειδοποιηθεί έγκαιρα και δεν αντέδρασε. Το αντίθετο, δήλωνε ότι βιαζόταν να υπογράψει το Μνημόνιο. Επομένως οι αναφορές και τα παραμύθια περί εκβιασμών είναι αποκυήματα της φαντασίας του Προέδρου.

ΔΕΔΟΜΕΝΟ 2^ο  

Ήδη από τις 10 Μαρτίου ο κ. Αναστασιάδης είχε αποδεχθεί ότι  η τρόικα θα παραχωρήσει δάνειο 10 δις και τα υπόλοιπα  θα βρεθούν από ίδιους πόρους, δηλαδή τα υπόλοιπα 8 δις. Και δεδομένης της αφαίρεσης 2 σχεδόν δις από την πώληση των παραρτημάτων των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα, απέμεινε η εξεύρεση  5.8 δις για την ανακεφαλαιοποίηση των δύο τραπεζών.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Ο πρόεδρος πήγε στο Eurogroup με πλήρη γνώση ότι θα έπρεπε να υποδεχθεί ένα μνημόνιο και ότι εκκρεμούσε η εξεύρεση 5.8 δις και για τους τροϊκανούς η λύση – όπως δημοσιεύταν για εβδομάδες προηγουμένως - ήταν μόνο μία, το κούρεμα.

Ο ίδιος πήγε στο Eurogroup χωρίς κανένα σχέδιο Β – όπως το ονομάζουν – και συνειδητά επέλεξε να συμφωνήσει σε ό,τι του πρότειναν. Ούτε σκέφτηκε ούτε σχεδίασε ούτε και ήθελε κάτι άλλο.

Ο κ. Αναστασιάδης εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τη μέθοδο της απάτης και είναι υποχρεωμένος ως το τέλος της θητείας του –αν το θελήσουν οι διεθνείς πάτρωνές του – να εργάζεται με τη μέθοδο της απάτης. Τώρα, αν η κυπριακή κοινωνία επιθυμεί να εξαπατάται, είναι δημοκρατικό της δικαίωμα!!!

ΥΓ. Ο πιο αποτελεσματικός υποστηρικτής του κ. Αναστασιάδη είναι το ΑΚΕΛ. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλει ανακοίνωση και να είναι πειστικό στην κοινωνία. Έχει ήδη στην πλάτη του το τεκμήριο της αναξιοπιστίας και της ανευθυνότητας. Πάντως, είναι θετικός ο ανταγωνισμός των αρχι-καταστροφέων - ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ - της κυπριακής κοινωνίας για τους δύσπιστους ακόμα! 

Ο κ. Χριστόφιας και η παράλογη αντίληψή του πως με τις εκλογές αποδίδονται ευθύνες στους πολιτικούς

Ο κ. Χριστόφιας σημειώνει στην επιστολή του προς την Ερευνητική Επιτροπή στις 22/8/2013:

«Οι πολιτικές κρίνονται από τον κυρίαρχο λαό στις εκλογές και τελικός κριτής είναι η ίδια η ζωή».«Οι πολιτικοί καθημερινά λογοδοτούν στην κοινωνία και είναι συνεχώς κάτω από κρίση με κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας, τις εκλογές».

Η αντίληψη του κυρίου Χριστόφια είναι πως ο πολιτικός και οι πολιτικές κρίνονται με τις εκλογές.Για αυτό και δεν πρέπει να υπόκεινται σε άλλη διαδικασία είτε δικαστική είτε ερευνητική.

Το επιχείρημα αυτό δεν έχει καμία απολύτως λογική βάση. Ειδικότερα:

1. Ο κύριος Χριστόφιας δεν ήταν υποψήφιος στις τελευταίες εκλογές. Άρα ξέφυγε από την κρίση του λαού. Γενικότερα, αν ο πολιτικός κρίνεται με τις εκλογές, αν δεν κατέλεθει υποψήφιος πώς θα κριθεί; Το συμπέρασμα είναι πως δεν μπορεί να κρίνονται οι πολιτικοί με τις εκλογές γιατί απλούστατα μπορεί να μην κατέλθουν υποψήφιοι. Άρα, δε θα κριθούν ποτέ σε περίπτωση διάπραξης πολιτικών εγκληματών.
2. Οι πολιτικές επίσης δεν κρίνονται με τις εκλογές. Γιατί οι πολιτικοί εξαπατούν τους πολίτες με τα προεκλογικά προγράμματα. Παράδειγμα οι κύριοι Χριστόφιας και Αναστασιάδης.
3. Για να κριθεί ένας πολιτικός και οι πολιτικές του προϋποτίθεται θεσμοθετημένη διαδικασία απολογισμού για το παραχθέν έργο του. Τέτοια διαδικασία δεν υπάρχει. Άρα δεν κρίνεται. Ή , όπως γίνεται σε όλα τα σωματεία, πρώτα είναι ο απολογισμός και η έγκρισή του και μετά η εκλογή νέου Δ.Σ..
4. Η έννοια της κρίσης και η απόδοση ευθύνης προϋποθέτει δικαιϊκό σύστημα. Οι εκλογές είναι διαδικασία επιλογής του επόμενου άρχοντα και όχι απόδοση ευθύνης για τα πεπραγμένα του προηγούμενου άρχοντα. Ένα πράγμα η εκλογική διαδικασία και άλλο πράγμα η απολογιστική/ελεγκτική διαδικασία.
5. Αν οι εκλογές αποτελούν και δικαιϊκή διαδικασία,όπως λέει ο κ. Χριστόφιας, τότε η μη εκλογή δε συνιστά τιμωρία αλλά μη επιβράβευση. Για παράδειγμα, αν καταχράστηκε 100 εκατομμύρια ένας πολιτικός από το δημόσιο ταμείο και δεν εκλέγηκε στις επόμενες εκλογές, αυτό σημαίνει ότι τιμωρηθηκε για την κλοπή των 100 εκ.; Αυτά είναι γελοιότητες που δεν αντέχουν σε μια κριτική.
6. Αν με τις εκλογές αποτυπωνόταν η κρίση για τα πεπραγμένα ενός άρχοντα, τότε λογικά θα έπρεπε να παρέχεται στους κριτές-κοινωνία  η πληροφόρηση, ώστε να κρίνουν. Όχι μόνο δεν παρέχεται τέτοια πληροφόρηση, αλλά επιπλέον με τη χρήση των ΜΜΕ εξαπατούν συστηματικά την κοινωνία όχι γαι να κρίνει φυσικά, αλλά για να υποκλέψουν την ψήφο της.
7. Η έννοια της κρίσης και η απόδοση ευθύνης σε ένα πολιτικό  καθίσταται αναγκαία σε συγκεκριμένες περιπτώσεις/στιγμές και όχι διαχρονικά σε μια θητεία ενός αξιωματούχου, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην ίδια τη ζωή του κάθε ατόμου. Δηλαδή, αν με πράξεις ή παραλείψεις του προκαλέσει βλάβη στην κοινωνία, αν κινείται εκτός της έννομης τάξης, αν καταχράται της εξουσίας του για οικονομικό όφελος, είναι αυτές οι ενέργειες που θα κριθούν και όχι γενικά και αόριστα η θητεία του ως Πρόεδρος. Γι αυτές ακριβώς τις συγκεκριμένες πράξεις απαιτείται δικαιϊκό σύστημα για να αποδίδεται θεσμοθετημένα η απόδοση ευθύνης, όπως ταιριάζει σε ένα κράτος δικαίου/μια ευνομούμενη πολιτεία και όχι λαϊκίστικες παραστάσεις των πολιτικών με τη συνδρομή των καθεστωτικών ΜΜΕ.

Η παράλογη αυτή η αντίληψη του κ. Χριστόφια είναι μια μεμονωμένη περίπτωση; Όχι. Αυτή είναι η κυρίαρχη αντίληψη ανάμεσα στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία. Δηλαδή, όλα τα κόμματα και οι διάφοροι σφογγοκωλάριοί τους τα ίδια ακριβώς υπστηρίζουν, γιατί απλούστατα έτσι τους συμφέρει. Το πολιτικο πρόβλημα είναι πως αυτό δε συμφέρει στην κοινωνία ή είναι απόδειξη πως τα κόμματα έχουν πάρει διαζύγιο από την κοινωνία. Επίσης, πολιτικό πρόβλημα είναι πως η κοινωνία δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει το εκδοθέν διαζύγιο και βιώνει έναν εικονικό γάμο!!!

ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΣΤΟΝ 21^Ο ΑΙΩΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ ΤΟΥΣ ΩΣ ΓΝΗΣΙΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ ΤΩΝ ΦΕΟΥΔΑΡΧΩΝ.

Η πτώση των αξιών του Υπουργού Συγκοινωνιών Τ. Μητσόπουλου

Κάλεσαν τον κ. Μητσόπουλο στο φεστιβάλ της Παναγιάς στις 15/8/2013. Και μίλησε ο άνθρωπος.Τι είπε;

Έκανε ένα κήρυγμα ηθικής: «η ηθική πτώση και η πνευματική μας παρακμή προηγήθηκε της οικονομικής χρεοκοπίας".Ο κ. Μητσόπουλος οφείλει στον εαυτό του μια ενδοσκόπηση.

Όταν σε καλούν ως πολιτικό πρόσωπο να μιλήσεις κάπου, πρέπει να σέβεσαι τον εαυτό σου, δηλαδή να μιλάς ως πολιτικός και όχι ως αρχιεπίσκοπος.

Όταν σε καλούν ως πολιτικό πρόσωπο να μιλήσεις κάπου και συ επιλέγεις την ηθικολογία, τότε αυτό υποδηλώνει το αυτονόητο, ότι δεν έχεις καμία απολύτως πολιτική πρόταση για ένα πρόβλημα.

Όταν σε καλούν να μιλήσεις ως πολιτικό πρόσωπο και ηθικολογώντας χρησιμοποιείς το α΄πληθυντικό πρόσωπο, τότε προσπαθείς ανήθικα να ενοχοποιήσεις το ακροατήριό σου – «όλοι φταίμε».

Όταν ως πολιτικός ηθικολογείς, ουσιαστικά κενολογείς. Και  αυτοκαταργείσαι, γιατί η πολιτική είναι η ρυθμιστική λειτουργία της συνολικής κοινωνίας, ενώ η ηθική εκλαμβάνεται ως ατομική συνείδηση και ως προϊόν ατομικής υποχρέωσης για αυτοδέσμευση του καθενός στον ηθικό κανόνα. Αυτή η προσέγγιση σκόπιμα αγνοεί ότι η ηθική συμπεριφορά εντάσσεται κάθε φορά σε ένα κανονιστικό πλαίσιο.

Γι αυτό ακριβώς και ο κ. Μητσόπουλος, όταν ηθικολογεί προσπαθώτας να ενοχοποιήσει όλους για να αθωώσει τον εαυτό του, καλό είναι να μας πει:

-Ποια είναι η ηθική βάση της ασυλίας των πολιτικών, δηλαδή της ατιμωρησίας;

-Ποια είναι η ηθική βάση  της παρανομίας, στην οποία και ο ίδιος συμμετείχε με τους παράνομους διορισμούς συμβούλων των Υπουργών, όπως κατήγγειλε δημόσια ο Γενικός Εισαγγελέας;

-Ποια είναι η ηθική βάση τα δικά σου λάθη ως πολιτικός να τα χρεώνεις στην κοινωνία, η οποία δεν ευθύνεται για τίποτε;

-Ποια είναι η ηθική βάση εσύ προσωπικά να συντηρείσαι από μια κοινωνία σε φτωχοποίηση με ετήσια δαπάνη 114.000 ευρώ;

-Ποια είναι η ηθική βάση να συμμετέχεις στην καταλήστευση του δημόσιου ταμείου για να υπάρχεις ως βουλευτής, ως υπουργός και ως κομματικός;

-Ποια είναι η ηθική βάση της εξώφθαλμης και κατά συρροήν εξαπάτησης της κοινωνίας από το κόμμα σου, δηλαδή ποια είναι η ηθική βάση του ψέματος σου;

Λοιπόν,«η ηθική πτώση και η πνευματική μας παρακμή προηγήθηκε της οικονομικής χρεοκοπίας». Ως πολιτικός δεν μπορεί να γίνεσαι εκ των υστέρων προφήτης. Όταν η διαδικασία της ηθικής πτώσης λάμβανε χώρα, εσύ το αντελήφθηκες; Και γιατί δεν ύψωσες το ηθικό σου ανάστημα; Ή επικεντρώθηκες  - όπως όλοι οι ολιγαρχικοί -  στην απόκτηση πλούτου, προνομίων και εξουσίας σε βάρος του λαού; Γιατί υποτίθεται ότι ο πολιτικός είναι αυτό που εκτιμά αντικειμενικά την κοινωνική πραγματικότητα και έχει προτάσεις για το μέλλον της. Πες μας, κύριε Μητσόπουλε, έστω και μια ηθική λέξη που αρθρώσατε έγκαιρα;

Ή λιβανίζατε τη λεγόμενη φιλελευθεροποίηση , γιατί έτσι σας είπαν. Και τώρα, όπως τον χαμαιλέοντα προσαρμοστήκατε στην κρατικοποίηση! Ή μας λέτε: «Συγνώμη, λάθος, δεν υπολόγισα την ηθική διάσταση του προβλήματος», όπως ο θείος σου ο Άλαν Γκρίσπαν  που μας είπε: « Είχα την άποψη πως το συμφέρον των πιστωτικών ιδρυμάτων υπαγόρευε την προστασία του μετοχικού κεφαλαίου». Και έπεσε έξω πανηγυρικά!!!

Τέλος πάντων, ποιο είναι το ηθικό σου σχέδιο κύριε Μητσόπουλε;

Έστω και τώρα, που ηθικά αποφάσισες να επανέλθεις στο σωστό δρόμο, πες μας ξεκάθαρα: ποια η σχέση σου με το ψέμα, την ατιμωρησία, τη διαπλοκή, τη λεηλασία, την παρανομία, τη διαφθορά, την εθελοδουλεία . Δε θα πεις κύριε Μητσόπουλε. Γιατί την επομένη θα πρέπει να πας στο σπίτι σου.

Αυτά για τις ηθικές αρλουμπολογίες και πνευματικές συσκοτίσεις του κάθε αδίστακτου ολιγαρχικού που μηχανεύεται τρόπους για να εξαπατά την κοινωνία.

ΥΓ. Δν ξέρω αν ο κ. Υπουργός στην Παναγιά έδωσε και τη συνηθισμένη επιταγή από τον κρατικό προϋπολογισμό (περίπου 800.000 ηθικά ευρωπουλάκια), τα γνωστά τσιεκκούθκια του Χριστόφια. Δεν ξέρω επίσης αν ο κ. Μητσόπουλος είχε κάποια ηθική αναστολή με το «τσιεκκούιν».

ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΣΜΟΣ: Ο θρίαμβος των τοκογλύφων της πολιτικο-οικονομικής ολιγαρχίας

Η πορεία

Συνοπτικά η ιστορική πορεία του συνεργατισμού στην Κύπρο σε συνάρτηση με το συμφέρον που σε κάθε στάδιο προωθούσε, μπορεί να αποδοθεί ως εξής:

• Τοκογλύφος (=Ιδιώτης)

          Ατομικό συμφέρον/επιδιώξη του κέρδους του ενός

• Συνεργατιστές (=τοπική κοινωνία) –ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ

          Κοινό/κοινωνικό συμφέρον

• Κρατικοί ευνοούμενοι(τοπική κοινωνία και κράτος)-ΜΕΤΑΒΑΣΗ

          Κοινό  και ατομικό συμφέρον

• Κομματικοί ευνοούμενοι (τοπική κοινωνία και κράτος/κόμμα)-ΜΕΤΑΒΑΣΗ

          Κοινό και μερικό/κομματικό συμφέρον

• Κράτος (κράτος/κόμμα και κράτος της αγοράς)-ΜΕΤΑΒΑΣΗ

          Κομματικό και ολιγαρχικό συμφέρον

• Ιδιώτες (τοκογλύφοι)-ΚΑΤΑΛΗΞΗ

          Ολιγαρχικό συμφέρον/επιδίωξη του κέρδους των λίγων πλουσίων

Ο θρίαμβος των τοκογλύφων

Όλη η πορεία του συνεργατισμού στην Κύπρο είναι συναρτημένη με την πορεία της κυπριακής κοινωνίας και τη σταδιακή επιβολή του κράτους. Σήμερα, η λεγόμενη κρατικοποίηση του συνεργατισμού αποτελεί ένα μεταβατικό στάδιο για την λεγόμενη ιδιωτικοποίησή του, γιατί το κράτος σήμερα θεωρείται ότι πρέπει να υπηρετεί την αγορά, δηλαδή αυτούς που  ελέγχουν την αγορά. Ή, ιστορικά η πορεία είναι η μετάβαση από τον τοκογλύφο-άτομο στον τοκογλύφο ολιγαρχική τάξη.

Η απώλεια του συνεργατισμού συνιστά επιβεβαιώση της πολλαπλής ήττας της κυπριακής κοινωνίας. Η ανατροπή της σχέση κράτους-αγοράς-κοινωνίας υπέρ της αγοράς και με τη συνέργεια του κράτους προοιωνίζει το δυσοίωνο μέλλον της κυπριακής κοινωνίας. Ο θρίαμβος της αγοράς σε βάρος της κοινωνίας στο επίπεδο του συνεργατισμού μεταφράζεται ως η επάνοδος των τοκογλύφων ή ο θρίαμβος της τοκογλυφίας. 

Τα υποκριτικά δάκρυα των καταστροφέων του συνεργατισμού

Ο Συνεργατισμός δεν πέθανε σήμερα με την περιέλευσή του στο κράτος και στη συνέχεια, στους ιδιώτες πλούσιους μετόχους(ολιγαρχικούς). Τον Συνεργατισμό τον πέθαναν σταδιακά αυτοί που τον προσέδεσαν στο κράτος(του ενός και των λίγων) αφαιρώντας τον σταδιακά από την κοινωνία. Η τωρινή του κατάληξη είναι αναπόφευκτη και συμβαδίζει πλήρως με την κατάληξη του κομματικού κράτους και των κομματικών δήμων/κοινοτήτων, δηλαδή τη χρεοκοπία.

Αυτοί που σήμερα θρηνούν επί των ερειπίων του συνεργατισμού είναι υποκριτές, γιατί αυτοί συνέβαλαν στην καταστροφή του και έπρεπε να βγάζουν τον σκασμό. Οι λεγόμενοι σήμερα «συνεργατιστές» είναι τελείως ανιστόρητοι. Γιατί ο κομματικός υπηρέτης και ο κρατικός γραφειόκρατης δεν είναι συνεργατιστές, είναι κομματικό όργανο και κράτικο όργανο και ελάχιστη ή καμία σχέση έχουν με την κοινωνία. Γιατί γνωρίζουν το κομματικό συμφέρον, γνωρίζουν το κρατικό συμφέρον, αλλά δε γνωρίζουν το κοινωνικό συμφέρον.

Όταν , λοιπόν, θρηνούν οι κομματάρχες και οι κρατικοδίαιτοι συνεργατιστές, συνιστά μια συνειδητή υποκρισία. Γιατί αυτοί πέθαναν το συνεργατισμό, γιατί αυτοί σήμερα του έβαλαν την ταφόπλακα. Και μέσα στο τσουνάμι που οι ίδιοι δημιούργησαν, και οι λίγες συνεργατικές εταιρείες που  συνέχιζαν να προσπαθούν να  κρατήσουν ζωντανό το συνεργατικό πνεύμα, θα απορροφηθούν από την κερδοσκοπική λογική των πιστωτών. Ο θρίαμβος των τοκογλύφων της ολιγαρχικής τάξης και η ήττα της κυπριακής κοινωνίας είναι δεδομένη.

Ο επικήδειος

Στη χθεσινή συνεδρία της Επιτροπής Εμπορίου της Βουλής (9/5/2013) με θαυμαστή συναίνεση εκφωνήθηκε ο επικήδειος του συνεργατισμού με επαίνους για το παρελθόν του και παρηγορητικούς λόγους για το μέλλον. Οι φονιάδες του συνεργατισμού εξυμνούσαν το θύμα τους!

Υπάρχει κάποια ελπίδα για το μέλλον;

Μόνο μία : αν η κυπριακή κοινωνία δεν έχει πει την τελευταία της λέξη  για τα σχέδια της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας σε βάρος της.

Η οικονομική κρίση και το πολιτικό πραξικόπημα της 16ης Μαρτίου 2013 στην Κύπρο

Στις 16 Μαρτίου 2013 με το λεγόμενο «κούρεμα» καταθέσεων προκλήθηκε στην κυπριακή κοινωνία ένας αιφνιδιασμός.

Η άποψη πως είναι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης που δέχθηκε αιφνιδιασμό από τους τροϊκανούς, συνιστά  υπερμεγέθη αφέλεια για όσους πιστεύουν τέτοιες ανοησίες. Και αυτό γιατί τα ίδια τα γεγονότα επιβεβαιώνουν ότι ο Πρόεδρος γνώριζε πολύ καλά τι έκανε και καθόλου –μα καθόλου- δεν αιφνιδιάστηκε.

Αυτός που υπέστη τον αιφνιδιασμό ήταν η κυπριακή κοινωνία, μόνον αυτή.

Ποιος ήταν αυτός που επέφερε το γρήγορο και αιφνιδιαστικό σοκ;

Δεν ήταν οι τροϊκανοί. Αυτοί συστηματικά δημοσιοποιούσαν τις προθέσεις τους απέναντι στους Κύπριους σε σχέση με το Μνημόνιο. Και το έπρατταν συστηματικά για μήνες, έστω και αν δεν ικανοποιούσαν οι δηλώσεις τους.

Αυτός που αιφνιδίασε τον κυπριακό λαό , αυτός που προκάλεσε το σοκ στους  Κύπριους εν πλήρη συνειδήσει, ήταν ο Ν. Αναστασιάδης. Γιατί;

Πρώτον, άλλα έλεγε προεκλογικά εξαπατώντας συνειδητά το λαο.

Δεύτερον, ως την τελευταία στιγμή  εξαπατούσε το λαό δηλώνοντας ότι δεν θα αποδεχθεί «κούρεμα» καταθέσεων.

Ο αιφνιδιασμός, λοιπόν,στηρίχτηκε σε μια διπλή απάτη του κ. Αναστασιάδη. Συνειδητά ο κ. Αναστασιάδης με τα λόγια αποκοίμιζε το λαό, ώστε να του δώσει ένα γρήγορο και αιφνιδιαστικό κτύπημα, να του προκαλέσει ένα σοκ, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να επιβάλει το πρόγραμμα των πολιτικών του πατρώνων με το οποίο φυσικά σε τίποτε δε διαφωνεί.

Γι αυτο ακριβώς , ως έτοιμος από καιρό, έδρασε ακαριαία, ώστε να μην προλάβει ο λαός να αντιδράσει όντας σοκαρισμένος. Έδρασε πράγματι αποφασιστικά επιφέροντας πολλά πλήγματα μαζί, ώστε ο λαός ούτε να μπορεί να κατανοήσει, αλλά και δημιούργησε ένα αίσθημα ματαιότητας στην όποια αντίδραση, αφού νομοτελειακά δεν υπήρχε άλλη επιλογή.

Η συνέχεια ήταν πιο εύκολη.

Με την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» που δημιούργησαν και διατυμπάνιζαν αντι-συνταγματικά,  εύκολα το πολιτικό σύστημα διολίσθησε προς τον αυταρχισμό, ώστε να επιβληθεί το «αποφάσιζομεν και διατάσσομεν».

Ουσιαστικά, στην Κύπρο σήμερα με πρόσχημα την οικονομική κρίση, μια κυβέρνηση  εκλεγμένη χρησιμοποιεί τα ίδια μέσα που μπορούσε να χρησιμοποιήσει και ένα στρατιωτικό καθεστώς για να  αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση. Γιατί το χαρακτηριστικό της έκτακτης ανάγκης είναι η αναστολή της προηγούμενης πραγματικότητας και της συνεπακόλουθης ελευθερίας των ανθρώπων.

Πιο απλά, αν μέχρι τη  δεκαετία του 1970 οι λεγόμενοι νεοφιλελεύθεροι χρησιμοποιούσαν τις στρατιωτικές δικτατορίες για να επιβάλουν τα δόγματά τους για την ελεύθερη αγορά, από τη δεκαετία του 1980 χρησιμοποιούν εκλεγμένες κυβερνήσεις που θα κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά που θα έκαμναν και οι στρατιωτικοί δικτάτορες. Ή στις μέρες μας τα στρατιωτικά πραξικόπηματα έχουν αντικατασταθεί από πολιτικά πραξικόπηματα. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: οι επικαρπωτές της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς να ενισχυθούν σε βάρος της κοινωνίας ,η οποία φτωχοποιείται.    

Στην Κύπρο το 2013 με πολιτικό πραξικόπημα άρχισε μια διαδικασία ταχείας   ανακατανομής του πλούτου υπέρ των λίγων πλουσίων και σε βάρος της πλειονότητας της κοινωνίας. Τέτοιες ανακατανομές επειδή στα πλαίσια του διαλόγου των κοινωνικών εταίρων δεν γίνονται αποδεκτές μιας και είναι αναγκαίος ο συμβιβασμός, γι αυτό και οι ολιγαρχικοί επιλέγουν το δρόμο της βίας, του στρατιωτικού/πολιτικού πραξικόπηματος.

Η κυπριακή κοινωνία ζαλισμένη παρακολουθεί τις εξελίξεις. Το μοναδικό πρόβλημα είναι πως μέχρι να ξε-ζαλιστεί θα βρίσκεται μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα, πολύ χειρότερη από την υφιστάμενη, γιατί οι ολιγαρχικές δυνάμεις θα την έχουν νομιμοποιήσει.

Και τοτε, θα έχει να θυμάται μόνο τη ζάλη της και τη βλακεία της. Και η μεγαλύτερη βλακεία είναι η μεταφυσική πίστη πως οι καταστροφείς σου θα μεταμορφωθούν σε σωτήρες τους! 

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΤΙΦΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ  ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΙΔΕΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟ  ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΑΝΤΙ-ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ. Ή, ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΚΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ. ΓΙ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΔΕ ΣΥΝΙΣΤΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. ΕΙΝΑΙ  ΒΑΘΕΙΑ ΕΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ.

Ο κ. Αναστασιάδης, το "παχύ" μας κράτος και άλλες μπουρδολογίες

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει τηλεοπτικά μετά την επίσκεψη της τρόικας και να επισημάνει: «Τα ελπιδοφόρα μηνύματα από την πρώτη αξιολόγηση....».

Μα ποια ελπιδοφόρα και για ποιους είναι ελπιδοφόρα; Έχασες την επαφή σου με την πραγματικότητα κ. Πρόεδρε; Και αυτό που θεωρεί θετικό η τρόικα και εσείς και οι ομογάλακτοί σας είναι θετικό και για την κυπριακή κοινωνία; Είναι στάση που αντέχει στην κοινή λογική ένας Πρόεδρος, ο οποίος κλαψούριζε ότι τον «εκβίασαν» με το μνημόσιο, να πανηγυρίζει γιατί  εφαρμόζει πιστά αυτό που δεν ήθελε;

Φυσικά, οι χιλιάδες άνεργοι, αυτοί που ζουν με την αγωνία της καθημερινής επιβίωσης και της καθημερινής αβεβαιότητας και για τους οποίους , όπως λέτε, τα χειρότερα δεν ήλθαν, ποια ελπίδα να έχουν; Αναφερόμαστε πια σε δυο κοινωνίες, την κοινωνία της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας που ελπίζει βάσιμα και δεν επωμίζεται το κόστος της κρίσης και την κοινωνίας των πολλών που βρίσκεται σε μια διαδικασία φτωχοποίησης. Είναι ολοφάνερο ποια κοινωνία εκπροσωπεί ο κ. Αναστασιάδης.

Η κοροϊδία εκ μέρους του Προέδρου είναι χωρίς όρια: το κράτος παρουσιάζει μια «παχυσαρκία», υπάρχει πάχος για να αποκοπεί έτσι ώστε ο ασθενής να είναι υγιέστερος και υπέδειξε την αναγκαιότητα για πάταξη της διαφθοράς, των σπαταλών και της παραβίασης των κανόνων της χρηστής διοίκησης.

Έλεος κ. Πρόεδρε, δεν αντεχούμε άλλο τέτοιες προσεγγίσεις.

• Όταν διόριζες τον κ. Ρ. Ερωτοκρίτου στη θέση του Β.Γ.Γ Εισαγγελέα με ετήσια δαπάνη αφαίμαξης των πολιτών γύρω στις 200.000 ευρώ ήταν για να λεπτύνει ή να παχύνει το κράτος;
• Όταν διόριζες 14 συμβούλους  κομματικούς με ετήσια δαπάνη γύρω στις 500.000 χιλιάδες ευρώ  ήταν για να λεπτύνει ή να παχύνει το κράτος;
• Όταν αύξανες την κρατική χορηγία προς τα κόμματα κατά 3.000.000 ευρώ για να βολεύουν οι κομματικοί τα δικά τους παιδιά ήταν για να λεπτύνει ή να παχύνει το κράτος;
• Όταν δεν αγγίζεις τα εκατομμυρία των επιδομάτων προς τους πολιτικούς είναι για να λεπτύνει ή να παχύνει το κράτος;
• Και φυσικά, τα 1,6 δις από τη φοροδιαφυγή δεν φροντίζεις να τα εισπράξεις, γιατί έτσι θα παχύνει το κράτος!!! Και όταν αυξάνεις τις φορολογίες, τότε συγχυζόμαστε: θα παχύνει ή θα λεπτύνει το κράτος;

Υπάρχουν άπειρα παραδέιγματα παχύνσεως του κράτους από σένα κ. Πρόεδρε.

Φυσικά , το κράτος ως απρόσωπο και αφηρημένο ούτε λεπταίνει ούτε παχαίνει!!! Είναι κάποιοι άνθρωποι που χρησιμοποιούν το κρατικό ταμείο που λεπταίνουν ή παχαίνουν. Και είναι φανερό ότι εσείς και οι ομοϊδεάτες σας επιλέξατε να παχύνετε λεηλατώντας το κρατικό ταμείο προς όφελος ατομικό και κομματικό.Παράλληλα, επιλέξατε να φτωχοποιήσετε ολόκληρη την κυπριακή κοινωνία πουλώντας διάφορα παραμύθια με σωτηριακό περιεχόμενο.

Έχει, λοιπόν, δίκαιο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να θεωρεί ελπιδοφόρα για τον ίδιο και τους συγκατανευσιφάγους που τον περιτρυγυρίζουν την αξιολόγηση της τρόικας. Για την κυπριακή κοινωνία και οι τροϊκανοί και ο Πρόεδρος είναι ένας εφιάλτης-άξιος συνεχιστής του καταστροφικού έργου του προκάτοχού του.  

Και δεν πρέπει ούτε στιγμή να ξεχνά ο κ. Πρόεδρος: πραγματικά τον νομιμοποίησαν στην εξουσία του κράτους των 58% των ψηφισάντων στις προεδρικές εκλογές. Αλλά τον ψήφισαν, αφού εξαπατήθηκαν από τον ίδιο. Και η απάτη δε δημιουργεί πραγματικά αποτελέσματα. Ή, κατέχει την εξουσία του κράτους χάριν στη χρήση της απάτης σε βάρος της κοινωνίας και όχι γιατί με την ψήφο τους οι πολίτες εξέφρασαν την πραγματική τους βούληση. Δηλαδή, η κατοχή της εξουσίας από τον κ. Αναστασιάδη σήμερα οφείλεται σε ένα πολιτικό πραξικόπημα.

Η εξαπάτηση της κοινωνίας από την Υπουργό Εργασίας και τα ΜΜΕ

Άρχισε η κυβέρνηση με τη συνδρομή των καθεστωτικών ΜΜΕ να μας προπαγανδίζουν νυχθημερόν τη νέα κοινωνική πολιτική ή το νέο σύστημα πρόνοιας και κοινωνικής αλληλεγγύης με έμφαση στο Εγγυημένο Ελάχιστο Εισόδημα (ΕΕΕ) για πολίτες των οποίων τα εισοδήματα βρίσκονται κάτω από το όριο της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Η νέα κοινωνική πολιτική έχει την έγκριση και της τρόικας και βασικά θα ανακατανέμει τα 2,8 δις που σήμερα καταβάλλει το κρατικό ταμείο για στήριξη διάφορων ομάδων του πληθυσμού.

Ο τρόπος που προβάλλεται το θέμα από την κυβέρνηση με τη συνδρομή των καθεστωτικών ΜΜΕ είναι η μισή αλήθεια και συνιστά μια άμετρη εκμετάλλευση της δύσκολης οικονομικά θέσης στην οποία βρίσκονται πολλοί συμπολίτες μας.Παράλληλα,  η προβολή του θέματος συνιστά αδιαμφίσβητητα μια διαδικασία εξαπάτησης της κοινωνίας. Ή συνειδητά η Υπουργός Εργασίας συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ διαστρεβλώνει την πραγματικότητα.

Τι αποκρύπτεται από τα ΜΜΕ με αποτέλεσμα τη διαστρέβλωση των προθέσεων της κυβέρνησης;

Όταν στις 27 Ιουλίου 2013 ο Πρόεδρος Αναστασιάδης προχώρησε στη σχετική εξαγγελία, τόνισε εμφαντικά για τους λήπτες του Εγγυημένου Ελάχιστου Εισοδήματος : « Μόνη – και το τονίζω αυτό – αλλά απαραίτητη προϋπόθεση, να μην αρνούνται να αποδεχθούν προσφορές εργασίας και να συμμετέχουν στις πολιτικές ενεργούς απασχόλησης που θα καθορίζονται από το κράτος». Και συνέχισε: «Οι πολιτικές ενεργούς απασχόλησης θα χρηματοδοτούνται κυρίως από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο και θα αποσκοπούν στην ενθάρρυνση και διευκόλυνση των ανέργων στην προσπάθειά τους για ανεύρεση εργασίας.Θα αφορούν προγράμματα εκπαίδευσης, πρακτικής εξάσκησης ή επιδοτημένης εργασίας».

Έτσι αποκτούμε μια πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση της «νέας κοινωνικής πολιτικής». Φυσικά, αυτό που έχει εξαγγελθεί δεν είναι τίποτε άλλο από την περίφημη flexicurity, ευελίξια και ασφάλεια στο τομέα της εργασίας. Είναι πολιτική της ΕΕ και βασικά μιμείται το δανέζικο εργασιακό μοντέλο. Η flexicurity στηρίζεται στους τρεις πυλώνες που έχει ήδη εξαγγείλει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης:

-εύκαμπτη αγορά εργασίας

-προστασία ζωής και εισοδήματος

-πολιτικές ενεργούς απασχόλησης.

Το να εξαγγέλλει ο Πρόεδρος την εφαρμογή της flexicurity και να προβάλλεται από την Υπουργό και τα ΜΜΕ ο ένας πυλώνας –η προστασία ζωής και εισοδήματος- είναι συνειδητή προσπάθεια εξαπάτησης της κοινωνίας.

Ο ΔΗΣΥ, το ΔΗΚΟ, το ΕΥΡΩΚΟ και ο Πρόεδρος της Συμμαχίας Πολιτών χαιρέτισαν τη νέα κοινωνική πολιτική!!!Δεν είναι μια νέα κοινωνική πολιτική η εξαγγελία της κυβέρνησης, αλλά μια νέα ρύθμιση της αγοράς εργασίας σύμφωνα με τη βούληση της εργοδοσίας. Τώρα, γιατί την χαιρετίζουν χωρίς να ξέρουν τι χαιρετίζουν, είναι άλλο πρόβλημα!

ΥΓ. Ξευτελίστηκαν πανηγυρικά και οι θιασώτες της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς!!! Χωρίς τη συνδρομή της πολιτικής εξουσίας του κράτους, η ιδεολογία τους  θα βρισκόταν στον κάλαθο των αχρήστων!!!

ΥΓ.Πότε θα γίνεις αξιόπιστος κύριε Αναστασιάδη;

Απάτη προεκλογική, απάτη με το κούρεμα, απάτη με τη διερευνητική επιτροπή, απάτη με τη flexicurity! Έλεος!!!

Τα δεσποτικά προνόμια των ολιγαρχικών στην Κύπρο ή τα golden boys της πολιτικής

Όταν ένας πολίτης επιζητεί να έχει προνόμια σε σχέση με τους άλλους πολίτες, τότε η ιδεολογία τους είναι είτε μοναρχική είτε ολιγαρχική. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τις συμμορίες των ολιγαρχικών σήμερα στην Κύπρο. Επιζητούν να κατοχυρώσουν προνόμια, ώστε να δικαρίνονται από τον «όχλο» όντας οι ίδιοι εκλεκτοί. Αυτή η αντίληψη είναι κατάλοιπο την ιδιωτικής δεσποτείας/φεουδαρχίας στα μυαλά ατόμων εξώφθαλμα ξεπερασμένων ή καθυστερημένων σε σχέση με την εποχή μας.

Τι προνόμια θέλουν να απολαμβάνουν οι αδίστακτοι ολιγαρχικοί στην Κύπρο;

-Ασυλία στον ατομικό, κοινωνικό και πολιτικό τους βίο, δηλαδή ατιμωρησία.

-Επιδόματα για νόμιμη αφαίμαξη του λαού.

-Παχυλές συντάξεις και  εφάπαξ

-Αστυνομική συνοδεία και γραμματείς εφ΄όρου ζωής

-Λιμουζίνες

-Αφορολόγητα

-Χορηγίες από το κρατικό ταμείο

Όλα αυτά συμποσούνται σε εκατοντάδες εκατομμυρίων και μετά διερωτούνται με κάθε σοβαρότητα γιατί χρεοκόπησε το κράτος!

Γιατί κάποιος κρατικός αξιωματούχος ο οποίος αμοίβεται με ετήσιο μισθό πέραν των 100.000 ευρώ πρέπει να έχει το προνόμιο της λιμουζίνας και του οδηγού; Ποια είναι η λογική βάση αυτού του προνομίου; Εξυπηρετεί το κοινωνικό συμφέρον να πληρώνει ο λαός αχρείαστα για τις παράλογες απολαύσεις του καθενός που άρπαξε την εξουσία, ενώ ο λαό πεινά;

Ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει ετήσιες απολαβές πέραν των 160.000 ευρώ και τις παίρνει ενώ μπορεί να μην τις έχει ανάγκη ή να έχει ανάγκη από πολύ λιγότερα.

Διορίζει 5 αξιωματούχους στο προεδρικό με απολαβές ο καθένας πέραν των 100.000 ευρώ ετησίως. Αυτοί δικαιούνται και εφάπαξ και συντάξεις.

Διορίζει 8 άτομα για να καλύψει τις ανάγκες του, λέει, με ετήσια επιβάρυνση του κρατικού ταμείου άλλες 250.000 ευρώ ετησίως.

Δικαιούνται εφάπαξ πέραν των 100.000 ευρώ και σύνταξη γύρω στις 4.000 ευρώ μηνιαίως.

Εφόρου ζωής θα έχει λιμουζίνα και οδηγό με ετήσιο κόστος τουλάχιστον 25.000 ευρώ και γραμματέα με ετήσιο κόστος γύρω στις 30.000 ευρώ. Και αστυνομική συνοδεία! Και αν ζήσει μετά τη θητεία του 20 χρόνια, τότε το κόστος γιατί ζει ως πρώην πρόεδρος ανέρχεται σε μερικά εκατομμυρία.

Και επιπλέον , τα έξοδα της εκλογής του τα πληρώνει το κρατικό ταμείο με έκτακτη χορηγία!

Ένα άτομο γιατί εκλέγηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας για πέντε χρόνια, έχει ως αποτέλεσμα τη θεσμοθετημένη λεηλασία του κρατικού ταμείου με δεκάδες εκατομμύρια επ΄ αόριστον. Ένα άτομο που υποτίθεται ότι έχει επιλεγεί για να προσφέρει στην κοινωνία, το μόνο σίγουρο αποτέλεσμα είναι ότι θα λεηλατεί κυριολεκτικά τους πολίτες.

Και η αποκορύφωση του δράματος: υπάρχουν πολίτες τόσο αφελείς που τους υποστηρίζουν!

Και ακόμα πιο ανόητο: να διορίζονται διερευνητικές επιτροπές από τους λεηλάτες για να ανακαλύψουν τα αίτια της καταστροφής. Έλεος!!!

Τι συζητα η Βουλήμε κάθε σοβαρότητα; Την προστασία των προνομίων των πολιτικών τη στιγμή που ο λαός υποφέρει. Ή, το πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει και οι αχάπαροι διασκεδάζουν στις πλάτες του λαού! Και αύριο με κάθε σοβαρότητα θα διερωτούνται: πώς φθάσαμε ως εδώ;

Θα σωθεί η Κύπρος από το κρατικό χρέος; Ούτε θέλουν ούτε μπορούν να τη σώσουν αυτοί που διαχειρίζονται το κρατικό ταμείο. Ούτε καν τους ενδιαφέρει, γιατί η συνταγή σωτηρίας τους είναι έτοιμη:να φτωχοποιηθεί η κοινωνία.

"Ηθικός φρονηματισμός" των δημοσίων υπαλλήλων και άλλα παραμύθια της ανύπαρκτης κυβέρνησης Αναστασιάδη

Μετά τη Χάρτα Δεοντολογίας που υπέγραψαν οι Υπουργοί του κ. Αναστασιάδη για αυτο-ρύθμιση και ηθική αυτο-διαπαιδαγώγηση, τώρα η ευφάνταστη κυβέρνηση κυκλοφόρησε και «οδηγό συμπεριφοράς και δεοντολογίας των δημοσίων υπαλλήλων» (εφημερίδα Ο Φιλελεύθερος, 8/7/2013). Ο οδηγός αποτελεί ένα κείμενο με λόγια του αέρα, δηλαδή «ηθικού φρονηματισμού».

Δε θα αναφερθώ σε κενολόγες διακηρύξεις για «χρηστή διοίκηση», «διαφάνεια», «πάταξη της διαφθοράς», «νομιμότητα», «αντικειμενικότητα» και άλλα παραμύθια που καθημερινά αναιρούνται από τους κυβερνώντες.

Θα περιοριστώ στην πολιτική προσέγγιση του «οδηγού». Αναφέρεται στον «οδηγό»:

«η θεμελιακή υποχρέωση του δημόσιου υπαλλήλου να υπηρετεί το σύνολο του λαού ως εκφραστής της θέλησης του κράτους» ή « ο δημόσιος υπάλληλος ως εκφραστής και εκτελεστής της θέλησης του κράτους» ή «ο δημόσιος υπάλληλος οφείλει να σέβεται την αποστολή του και να αποδεικνύει με τις πράξεις  και τη συμπεριφορά του ότι είναι ταγμένος στην εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος και των πολιτών».

Τι μας λέει λοιπόν η κυβέρνηση;

Διαχωρίζει το κράτος από τον πολίτη και την κοινωνία ή το δημόσιο συμφέρον από το κοινωνικό συμφέρον. Θεωρεί ότι ένα πράγμα είναι το δημόσιο/γενικό/κρατικό/εθνικό συμφέρον και άλλο πράγμα το κοινωνικό συμφέρον ή το συμφέρον του κάθε πολίτη.

Εάν η κυβέρνηση θεωρεί ότι το δημόσιο συμφέρον είναι κάτι άλλο από το κοινωνικό συμφέρον, τότε ποιον αντιπροσωπεύει; Την κοινωνία ή κάτι άλλο; Και ποιο είναι αυτό το άλλο που κρύβεται πίσω από τις νεφελώδεις διακηρύξεις περί δημόσιου/κρταικού/ εθνικού συμφέροντος;

Φυσικά, και δε θα απαντήσουν, γιατί με τη χρήση των λέξεων οι ολιγαρχικοί κομματοκράτορες εξαπατούν κατ΄ εξακολούθηση την κοινωνία.

Ή, όντας πολιτικά απαίδευτοι έμειναν προσκολλημένοι στον 18^ο  αιώνα. Τότε που οι αστοί χρησιμοποίησαν το έθνος για να στραφούν εναντίον της μοναρχίας και στη συνέχεια, χρησιμοποίησαν το έθνος για να στραφούν εναντίον της κοινωνίας.

Και φτάσαμε στις αρχές του 21^ου αιώνα και να παρουσιάζεται το τραγελαφικό να επιζητούν την ψήφο των πολιτών, αλλά όταν πάρουν την εξουσία, τότε λένε πως εξυπηρετούν όχι το κοινωνικό συμφέρον, αλλά διάφορα βαρύγδουπα, όπως το εθνικό, δημόσιο συμφέρον, κάτι άλλο πάνω και πέρα από την κοινωνία που τους εξέλεξε. Και φυσικά, με επίκληση του δήθεν εθνικού/δημόσιου συμφέροντος να στρέφονται και εναντίον της κοινωνίας.

Και όποιος, φυσικά, εμπιστεύεται τους κομματοκράτορες έχει σοβαρό πρόβλημα αντίληψης και κατανόησης της πραγματικότητας.

Τι είναι στην πραγματικότητα το κυπριακό μνημόνιο

Είναι μια σύμβαση 

που υπέγραψε η τοπική πολιτικοοικονομική ολιγαρχία στην Κύπρο με τη διεθνή ολιγαρχία της οποίας σήμερα φορείς είναι η Γερμανία στην Ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, και 

με την οποία κατοχυρώνεται ότι τις ζημιές 

από την πολιτικοοικονομική χρεοκοπία της Κύπρου η οποία προκλήθηκε από τους τοπικούς ολιγαρχικούς, 

θα τις πληρώσει η κατακτημένη κυπριακή κοινωνία 

χωρίς να επηρεαστούν τα συμφέροντα των ολιγαρχικών. 

Ή η διεθνής ολιγαρχία θα παρέχει νομιμοποίηση και προστασία στην τοπική ολιγαρχία εναντίον της κυπριακής κοινωνίας.

Τι είναι με άλλα λόγια το κυπριακό μνημόνιο;

Μια σύμβαση κατοχής της κυπριακής κοινωνίας από την τοπική και διεθνή πολιτικοικονομική ολιγαρχία.

Ποιοι εμπλέκονται στο μνημονιακό πολιτικό έγκλημα σε βάρος της κυπριακής κοινωνίας;

Όλοι όσοι ασύστολα έμαθαν να αποζούν σε βάρος του λαού ή οι αδίστακτοι εκμεταλλευτές με πρωτοπαλλήκαρα τους κομματάρχες.

Όλοι αυτοί είναι αντι-κοινωνικοί, αντι-δημοκρατικοί, λάτρεις της φτωχοποίησης του λαού, φερέφωνα ξένων συμφερόντων, εθελόδουλοι,και στυγνοί εκμεταλλευτές.

Όποιος περιμένει σωτηρία από αυτούς , κατά τη γνώμη μου, είναι από πολιτική άποψη ηλίθιος.

Και όποιος δίνει πίστη στις απύθμενες βλακείες τους, έχει  πρόβλημα  στοιχειώδους αντίληψης των πραγμάτων.Και αν κάποιος πει πως υπερβάλλω, για μια στιγμή ας σκεφτεί τέλος πάντων πόσα ψέματα έχουν πει μέχρι τώρα οι συμμορίτες ολιγαρχικοί.

Είναι το υφιστάμενο μνημόνιο μια κάποια λύση;

Όχι.

Αυτό που χρειάζεται η κυπριακή κοινωνία είναι ένα άλλο μνημόνιο, ένα μνημόνιο άρσης των αιτίων της καταστροφής. Και αυτό το μνημόνιο μπορεί να το καθορίσει και να το επιβάλει μόνο η κυπριακή κοινωνία, ο καθένας μας και όλοι μαζί. Οι αντίπαλοι μας είναι πλέον ορατοί στον καθένα. 

Η απάτη με τη Διερευνητική Επιτροπή

Η συνταγή της πολιτικής ολιγαρχίας (όλοι κομματοκράτορες) στην Κύπρο, όταν εγκληματίσει σε βάρος της κοινωνίας, είναι μία: διορισμός διερευνητικής επιτροπής.

Υποτίθεται ότι η διερευνητική επιτροπή (ΔΕ) θα ανακαλύψει αυτά που ξέρουν αυτοί που την διόρισαν! Ή, οι άθλιοι πολιτικοί προσποιούνται ότι δεν ξέρουν τι έκαναν και εγκλημάτισαν σε βάρος του λαού και διορίζουν κάποιο για να τους φωτίσει! Ή, ένας κλέφτης διορίζει έναν ερευνώντα λειτουργό για να του πει πώς έκλεψε! Πιο απλά, ο διορισμός μιας ερευνητικής επιτροπής είναι μια μέθοδος εξαπάτησης της κοινωνίας από τα κόμματα και τους πολιτικούς.

Η τωρινή ερευνητική επιτροπή για την οικονομική κατάρρευση στην Κύπρο είναι μια γελοία διαδικασία από τη γέννησή της. Ο κύριος λόγος είναι πως οι ένοχοι του εγκλήματος είναι γνωστοί προκαταβολικά και δε χρειάζεται να ψάξει κάποιος για να τους βρει:

-Τα Δ.Σ.και οι διευθύνοντες συμβούλοι των τραπεζών Κύπρου και Λαϊκής

-Ο Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας

-Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι Υπουργοί

-Οι 56 βουλευτές

Το μερίδιο της ευθύνης δεν είναι σίγουρα το ίδιο, είναι ζήτημα ποινικής ανάκρισης και δικαστηρίου. Άλλοι ένοχοι δεν υπάρχουν, όσο και να ψάξει κάποιος.

Αν κάποιος αναλογιστεί ότι

α)ο πρόεδρος της δημοκρατίας και οι βουλευτές απολαμβάνουν πολιτικής ασυλίας και δεν μπορούν να τιμωρηθούν για τις πολιτικές τους ευθύνες και αθωώνονται προκαταβολικά,

β)οι πολιτικοί , σύμφωνα με την έκθεση  της ανεξάρτητης επιτροπής για το τραπεζικό σύστημα, διαπλέκονταν με τους τραπεζίτες,

γ)την αποκλειστική ευθύνη για την κατάρρευση των κρατικών οικονομικών την έχουν οι πολιτικοί που δεν τιμωρούνται,

τότε τι είναι αυτό που θα κάνει η διερευνητική επιτροπή πέρα από την εξαπάτηση του λαού και την κάλυψη των πολιτικών εγκληματιών; Η κυπριακή πολιτικοικονομική ολιγαρχία έστησε  ένα θέατρο θεωρώντας πως απευθύνεται σε ηλίθιους.

Τι θα γίνει στη συνέχεια;

Οι αδίστακτοι ολιγαρχικοί θα ψάξουν να βρουν κάποιο εξιλαστήριο θύμα για να του τα φορτώσουν όλα και να εκτονωθεί η μάζα, πως τάχα αποδίδεται δικαιοσύνη. Προσπάθησαν με το Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας και δεν τους βγήκε. Θα βρουν κάποιο άλλο εκτός της συμμορίας τους και θα του τα φορτώσουν.

Υπάρχει λύση;

Όλα αυτά γίνονται γιατί  ο λαός με τη σιωπή του τους ανέχεται και το εκλαμβάνουν ως συγχωροχάρτι για να συνεχίζουν το εγκληματικό τους έργο.

Όλα αυτά γίνονται γιατί ο λαός ακόμα να αποφασίσει να δράσει. Και η μοναδική ελπίδα σήμερα είναι ο κάθε πολίτης και η κοινωνία ως σύνολο. Ο εφιάλτης είναι η διαιώνιση του υφιστάμενου καθεστώτος της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας.

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΑΞΙΟΥ ΣΥΝΕΧΙΣΤΉ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ Ν.ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ

Επαναλαμβάνει ψευδώς ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ότι « οι ένοχοι θα τιμωρηθούν». Ας πούμε ότι εσύ ο ίδιος είσαι ένοχος κ. Πρόεδρε. Με ποιο τρόπο, με ποια δικαστική διαδικασία θα τιμωρηθείς; Γιατί εξαπατάς τους πολίτες προσθέτοντας ατιμώρητα ακόμα ένα αδίκημα σε βάρος σου; Έτσι θα αποκτήσεις αξιοπιστία και θα σώσεις τον τόπο;

Φυσικά, ο κ. Αναστασιάδης μαζί με τους Υπουργούς του και τους 56 βουλευτές καθώς και τον προηγούμενο Πρόεδρο με τους Υπουργούς του θα έπρεπε να βρίσκονται ήδη στη φυλακή για τα πολιτικά τους εγκλήματα σε βάρος της κυπριακής κοινωνίας και όχι να παρουσιάζονται υποκριτικά ότι θα μας σώσουν και από πάνω. Έλεος!  

Το ψευτοδίλημμα του κ. Κατσουρίδη για τις ευθύνες της οικονομικής κρίσης

Σε συνέντευξη του στην καθεστωτική εφημερίδα Ο φιλελεύθερος στις 26/5/2013 ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Ν. Κατσουρίδης ασχολείται με την κρίση στην Κύπρο.

Ποια είναι η λογική βάση  όλης της συνέντευξης του κ. Κατσουρίδη; Υποστηρίζει λοιπόν ο κ. Κατσουρίδης:

«Στην κοινωνία μας, έστω και αν κάποιοι δεν θέλουν να το παραδεχτούν, έστω κι αν πολλοί δεν το συνειδητοποιούν, διεξάγεται μια σοβαρή ιδεολογική σύγκρουση. Όποιος απαντήσει στο ερώτημα για την κρίση στην Κύπρο και αποφανθεί ότι οι ευθύνες είναι μόνο κυπριακές, έχει μια ιδεολογική τοποθέτηση. Όποιος αποφανθεί ότι υπάρχουν και κυπριακές αλλά υπάρχουν και εισαγόμενες –που κατά τη γνώμη μου είναι υπέρτερες των όποιων εσωτερικών – αν απαντήσει ότι η πρώτη ευθύνη, δηλαδή το σημείο από το οποίο ξεκινά το κακό, είναι το σύστημα και το μοντέλο που εφαρμόζεται και οι αποφάσεις που λαμβάνονται εκτός  Κύπρου αποτελεί μια άλλη ιδεολογική τοποθέτηση».

Το ιδεολογικό δίλημμα που θέτει ο κ. Κατσουρίδης είναι εκ του πονηρού και συνιστά ακόμα ένα ψευτοδίλημμα, από αυτά που φτιάχνουν οι πολιτικοί για να περνούν την ώρα τους.Ειδικότερα:

1.Είναι δεδομένο προκαταβολικά γνωστό σε όλους ότι το κυπριακό κράτος και η κυπριακή οικονομία δεν είναι αποκομμένη από τα άλλα κράτη και οικονομίες. Είναι,δηλαδή, εκ των πραγμάτων ενταγμένη σε ένα ευρύτερο σύστημα, όπου λειτουργεί και συνυπάρχει. Επίσης είναι δεδομένο ότι υπάρχουν επιδράσεις που μπορεί να λειτουργήσουν θετικά είτε αρνητικά για την Κύπρο. Είναι δεδομένο ότι υπάρχει ένα κοσμο-σύστημα στο οποίο εντάχθηκε με δική μας επιλογή και το δικό μας σύστημα. Τα δεδομένα δημιουργούν γνώση και η γνώση οδηγεί στη λήψη αποφάσεων. Άρα, όταν στην Κύπρο κάποιοι έπαιρναν αποφάσεις συνεκτιμούσαν τα εξωτερικά δεδομένα, άρα ευθύνονται. Και αν δεν τα συνεκτιμούσαν, πάλιν ευθύνονται.

2. Σε αυτό το κοσμοσύστημα η εξέλιξη δεν είναι γραμμική με την έννοια ότι στον παρόντα χρόνο άλλες χώρες αντιμετωπίζουν κρίση και άλλες όχι. Επίσης η μορφή της κρίσης δεν είναι παντού η ίδια. Επομένως, η ισοπεδωτική προσέγγιση του κοσμο-συστήματος είναι άστοχη.

3. Η υφιστάμενη οικονομική κρίση ξέσπασε το 2008  στις ΗΠΑ. Το 2008 η Κύπρος δεν αντιμετώπιζε οικονομική κρίση. Σήμερα, το 2013 έχει χρεοκοπήσει. Πώς οδηγήθηκε μέσα σε μια πενταετία στη χρεοκοπία; Αν η λογική του κ. Κατσουρίδη έχει λογική βάση, τότε από το 2008 το ΑΚΕΛ θα έπρεπε να υποστηρίξει ότι η κρίση είναι δεδομένη και για την Κύπρο! Γιατί δεν το είπε; Και αντίθετα, υποστήριζαν πως η κρίση δεν θα μας αγγίξει;

4. Αν πάλι η ευθύνη του κοσμο-συστήματος είναι υπέρτερη-όπως υποστηρίζει ο κ. Κατσουρίδης –γιατί και τα όποια θετικά δεν τα αποδίδει στο κοσμο-σύστημα, αλλά αντίθετα θεωρεί ότι είναι αποτέλεσμα δικών του αγώνων; Γιατι λιβανίζει το κόμμα του, αφού –κατά τα λεγόμενά του –είναι απλώς μαριονέτες στα χέρια τρίτων;

Και ιδεολογικοποίηση ευθυνών!

Ο κ. Κατσουρίδης εκλαμβάνει τα αυτονόητα ως πολιτική ανάλυση και μάλιστα τα ιδεολογικοποιεί. Αν πεις φταίει ο καπιταλισμός, είναι μια ιδελογική τοποθέτηση. Αν πεις φταίει το κυπριακό πολιτικό και οικονομικό σύστημα είναι μια άλλη ιδεολογική τοποθέτηση. Λες, και τα δυο είναι διαχωρισμένα στην Κύπρο.

Φυσικά, τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Το υπαρκτό πολιτικοοικονομικό σύστημα και στην Κύπρο και διεθνώς είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Και αποτυπώνεται σε αυτό που ονομάζεται καπιταλισμός και φυσικά, στον πολιτικό εκφραστή του, δηλαδή το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα, μέρος του οποίου είναι και το ΑΚΕΛ.

Ναι υπάρχει και ιδεολογικό πρόβλημα, όχι όμως αυτό που επιχειρεί να προβάλει ο κ. Κατσουρίδης για να δικαιώσει τον κόσμο του και το κόμμα του. Από τη μια είναι οι δυνάμεις της ολιγαρχίας – οικονομικής και πολιτικής- που στηρίζουν την ύπαρξή τους στην εκμετάλλευση των πολλών και από την άλλοι είναι οι πολλοί οι οποίοι δέχονται την επίθεση των ολιγαρχικών, οι οποίοι αξιοποιούν τον πλούτο, τα προνόμια και την εξουσία που έχουν, ώστε να κρατούν υποταγμένους τους πολλούς. Το πρόβλημα είναι για την κοινωνία –είτε το συνειδητοποιεί ο κ. Κτασουρίδης είτε όχι – πως οι όποιοι υπεύθυνοι της κρίσης ούτε θα  πληρώσουν ούτε θα τιμωρηθούν. Δηλαδή, ο κ. Κατσουρίδης που αποδέχεται πως έχει μερίδιο ευθύνης ούτε πληρώνει μία και φορτώνει τα βάρη στην κοινωνία ούτε και θα τιμωρηθεί, αλλά μας βγαίνει και πολιτικός αναλυτής και ιδεολογικός ερμηνευτής  της!

Βεβαίως ευθύνεται ολοκληρωτικά το υπαρκτό πολιτικοοικονομικό σύστημα, βεβαίως ευθύνεται η διεθνής ολιγαρχία, βεβαίως ευθύνονται τα τοπικά ολιγαρχικά φερέφωνα. Το πρόβλημα με τον κ. Κατσουρίδη είναι πως έχει πρόβλημα ταυτότητας. Πιο απλά, πού εντάσσει τον εαυτό του ο κ. Κατσουρίδης;

Τέλος πάντων, ο κ. Κατσουρίδης τι είναι, ολιγαρχικός ή δημοκρατικός; Ανάλογα με την ιδεολογία σου είναι και η ανάλυσή σου. Και η ανάλυση του κ. Κατσουρίδη είναι μια συνήθης ολιγαρχική ανάλυση που μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο στα πλαίσια του παλαιού καθεστώτος από το οποίο ζει και συντηρείται ο κ. Κατσουρίδης και προσπαθεί με σοφίσματα να αθωώσει, όπως εξάλλου ο κάθε αντιδραστικός και συντηρητικός.

ΥΓ. Σε μια δημοκρατία ο κ. Κατσουρίδης και οι βουλευτές και ο πρόεδρος θα ήταν όλοι στο σπιτάκι τους τουλάχιστον λόγω ανεπάρκειας. Γιατί αποδείχτηκαν λόγω ανικανότητας, απληστίας, διαφθοράς και διαπλοκής ακατάλληλοι να προωθήσουν το κοινωνικό συμφέρον. Και αφού κατέστρεψαν την κοινωνία, εφευρίσκουν σχέδια διάσωσής της.  Και διακηρύσσουν ότι δε δέχονται «ποινικοποίηση της πολιτικής». Γιατί θέλετε να είστε ανεύθυνοι και απαραβίαστοι; Μια απάντηση υπάρχει: είστε όλοι γνήσια παιδιά της ευγενικής δεσποτείας. Ιδεολογικά, πολιτικά, οικονομικά τέτοιοι είσαστε. 

Ο κ. Αναστασιάδης, το κυπριακό και η διαιώνιση της απάτης

Ο πανάξιος συνεχιστής του καταστροφικού έργου του κ. Χριστόφια κύριος Νίκος Αναστασιάδης, αφού ολοκήρωσε την καταστροφική πορεία της κυπριακής κοινωνίας, βάλθηκε να λύσει και το κυπριακό πρόβλημα.

Η λογική που ακολουθεί είναι η δοκιμασμένη μνημονιακή λογική. Η μνημονιακή λογική στηρίζεται σε δύο άξονες επιβολής: ο ένας είναι η ηλιθιότητα, δηλαδή « εγώ εν τζιαι ήξερα»-«εν οι άλλοι που φταίσιν» και ο άλλος είναι  ο φασισμός, δηλαδή «ο μονόδρομος»/ «δεν είχαμε άλλη επιλογή»! Αυτές οι προσεγγίσεις είναι η αποθέωση της ανθρωπίνης βλακείας, γιατί ούτε ένα μωρό δεν προβάλλει τέτοιες δικαιολογίες.

Φυσικά, πίσω από τον αυτοεξευτελισμό του ανθρώπου με τέτοιες προσεγγίσεις βρίσκεται η ακλόνητη πίστη του να υπηρετήσει τους διεθνείς πάτρωνές του, γιατί σε κείνους δίνει πιστοποιητικά εθελοδουλείας  και , παράλληλα, να εξαπατά μονίμως την κοινωνία με αφελείς προσεγγίσεις. Το κύριο χαρακτηριστικό της κυβερνητικής πολιτικής είναι η απάτη.

Όπως λοιπόν τα έκαμε μαντάρα στην οικονομία λόγω κυρίως ανικανότητας/απάτης, τα ίδια μεθοδεύει απτόητος και στο κυπριακό. Με αφοπλιστική αφέλεια προβάλλει θέσεις χωρίς καμία ουσία που προκαλούν τη νοημοσύνη της κοινωνίας.

1.Η πρώτη θέση που προβάλλει είναι όχι τώρα συνομιλίες λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά από τον Οκτώβριο. Θέλει , λέει, να ασχοληθεί απερίσπαστος  με την «επανεκκίνηση» της οικονομίας. Δηλαδή, κύριε Πρόεδρε, τι θα κάνεις από τώρα μέχρι τον Οκτώβρη για την επανεκκίνηση της οικονομίας; Τίποτε απολύτως δεν μπορείς να κάνεις. Γιατί ό,τι αφορά το δημόσιο, το σκηνικό το έχουν στήσει οι τροϊκανοί. Ό,τι αφορά τον ιδιωτικό τομέα το σκηνικό το έχουν στήσει οι Ευρωπαίοι.

Ύστερα, αν δεν επανεκκινήσει η οικονομία ως τον Οκτώβρη, θα ακυρώσεις το ραντεβού σου; Ή, ως τον Οκτώβρη σοβαρά αναμένει κάποιος επανεκκίνηση της οικονομίας, ώστε να το θέτεις ως προϋπόθεση για επανέναρξη των συνομιλιών;

Φυσικά, το πρόβλημα του κυρίου Αναστασιάδη είναι άλλο. Δε θέλει συσσώρρευση ξεπουλημάτων για να μην προκληθεί κοινωνική αγανάκτηση. Αλλιώς, η εθελοδουλεία του κυρίου Αναστασιάδη , όπως και του προκατόχου του, είναι παροιμιώδης.

2.Η δεύτερη θέση που εισπράξαμε με κάθε σοβαρότητα από τον κύριο Αναστασιάδη είναι πως «το έγγραφο επιδόθηκε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ύστερα από αίτημα του ιδίου, κατά την τελευταία συνάντηση που είχε με τον κύριο Ντάουνερ» (Χρ. Στυλιανίδης, 16/5/2013).

Ποια ανάγκη ώθησε τον κύριο Αναστασιάδη να ζητήσει το έγγραφο με τις συγκλίσεις από τον κύριο Ντάουνερ; Αν ήταν απλώς λόγοι πληροφόρησης, τότε θα μπορούσε να ρωτήσει τον κύριο Χριστόφια. Θα πει κάποιος πως δεν τον εμπιστεύεται.Μα καλά, εμπιστεύεται τον Ντάουνερ; Φυσικά, ο κύριος Αναστασιάδης, ως γνώσιος συνεχιστής του καταστροφέα Δ. Χριστόφια, θέλει να ολοκληρώσει το έργο του. Και η κατάθεση εγγράφου από τον ΟΗΕ είναι αναγκαία και επαρκής προϋπόθεση. Τι δηλαδή, να αγνοήσουμε έγγραφο του ΟΗΕ που απεικονίζει μια πραγματικότητα επιβεβαιωμένη και από τον κύριο Χριστόφια; Να στραφούμε εναντίον του ΟΗΕ από τον οποίο ζητούμε εμείς λύση; Έτσι, σιγά σιγά στήνεται το σενάριο λύσης. Το οποίο με τη βοήθεια της «άγνοιας» και του «μονόδρομου» θα ολοκληρωθεί. Ή πιο σώστα με τη χρήση της απάτης της διεθνούς ολιγαρχίας και των τοπικών εθελόδουλων φερεφώνων της.

Και επί του παρόντος η κυπριακή κοινωνία σιωπά. Είναι πολύ απαισιόδοξο αλλά και πολύ ενθαρρυντικό. Ίδωμεν!