Η αποχή, η κομματική ολιγαρχία και το γελόκλαμα

Οι κομματοκράτορες στην Κύπρο νομίζουν ότι η ευφυία τους είναι πάνω από κάθε ανθρώπινο μέτρο, ώστε να μπορούν να κοροϊδεύουν τους πάντες και κανένας να μην τον καταλαβαίνει. Φυσικά άλλο πράγμα η ευφυία και άλλο η πονηρία.

Είναι εκπληκτικός ο τρόπος που η ολιγαρχική τάξη αντιμετώπισε το πρόβλημα της αποχής.

1.Για έξι μήνες μονοπωλούσαν τον πολιτικό λόγο, τα ΜΜΕ τους βοηθούσαν συστηματικά και δεν κατάφεραν τίποτε απολύτως.Για έξι μήνες γνώριζαν το πρόβλημα και ο πολιτικός τους λόγος ήταν τόσο κενολόγος που άνοιξαν μια τρύπα μέσα στο νερό. Δεν έπεισαν κανένα, μάλλον με τις κενολογίες τους ενίσχυσαν τα ποσοστά αποχής. Για έξι μήνες, αν πράγματι ενδιαφερόνταν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της αποχής, είχαν όλο το χρόνο να καταθέσουν πολιτικές προτάσεις. Αντί όμως για προτάσεις, επιδόθηκαν σε ένα ακατάσχετο υβρεολογία κατά των συμπολιτών που θα απείχαν και μια φτηνή προπαγάνδα που αναδείκνυε την ασχετοσύνη τους.

2.Αφού απέτυχε η προπαγάνδα, παραμονές των εκλογών άλλαξαν τροπάριο, όλοι μαζί οι ολιγαρχικοί, σαν μια γροθιά. Άρχισαν με κάθε σοβαροφάνεια τις εκκλήσεις να προσέλθουν οι ψηφοφόροι στις κάλπες. Εκεί που απέτυχαν έξι μήνες, θα το πετύγχαιναν με μια έκκληση.

3.Τη μέρα των εκλογών, όταν επιβεβαιώθηκε πια το μεγάλο ποσοστό αποχής χρησιμοποίησαν πιο εξευγενισμένες μεθόδους. Από το μεσημέρι στο ΡΙΚ παρέλαυναν άτομα του κατεστημένου από όλα τα κόμματα και προσπαθούσαν να αρθώσουν λόγο τάυτισης με αυτούς που απείχαν. Αυτοί που οδήγησαν το πολιτικό σύστημα εδώ, ταυτίζονταν με τους απέχοντες, ίσως τους ξεγελάσουν και ψηφίσουν!!!Το ΡΙΚ μάλιστα προέβαλλε και ένα διαχρονικό φιλμάκι με τις εκλαγές σε διάφορες περιόδους,ώστε να δοθεί η ευκαιρία στους παρευρισκόμενους να επισημάνουν πόσο μεγάλη πρόοδος επήλθε μέσα στο χρόνο! Από δίπλα ο Γενικός Έφορος εκλογών ένιωσε την ανάγκη να μας υπενθυμίσει ότι η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική!Με τη χρήση του φόβου ότι αρπάξουν.

4.Μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, όλοι δάκρυσαν για την αποχή, τόνισαν τη σοβαρότητα του προβλήματος που οι ίδιοι δημιούργησαν και δεν μπόρεσαν να λύσουν και άλλαξαν τροπάριο.ΜΜΕ και κόμματα τώρα πια επικεντρώνονται στο πολύ σοβαρό θέμα της εκλογής προέδρου της βουλής.

Άρχισαν τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις και συζητούν με βάση αρχές ποιος είναι ο πιο κατάλληλος!!!Έλεος.

5.Ποιος είναι ο χαμένος των εκλογών; Ο κυπριακός λαός.Πλήρωσε εκατομμύρια στα κόμματα για να καλύψουν τα έξοδα των εκλογών, πλήρωσε εκατομμύρια στους Δ.Υ. για τη διεξαγωγή των εκλογών, πλήρωσε μερικά εκατομμύρια σύνταξη και εφάπαξ στους αποτυχόντες υποψηφίους βουλευτές. Και το πιο σημαντικό: στο όνομα της ενότητας όλη η ολιγαρχική τάξη θα πάρει μέτρα αφαίμαξης του λαού για να πληρωθούν τα ελλείμματα που οι ίδιοι δημιούργησαν.

6.Τα κόμματα -είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν- δεν μπορούν να κάνουν τίποτε απολύτως για την αποχή. Μπορεί να χρησιμοποίησουν νέες μορφές προπαγάνδας, νέες μορφές επικοινωνίας, νέους ως κράχτες των κομμάτων, νέες πρακτικές, αλλά δεν μπορούν να ακυρώσουν τον εαυτό τους ούτε και να επιδράσουν ποσώς στις αναπόφευκτες κοσμοσυστημικές εξελίξεις Και η αποχή ως πολιτικό πρόβλημα είναι πρόβλημα κατανομής εξουσίας και διεύρυνσης της ελευθερίας των πολιτών, στο ατομικό-κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό επίπεδο.

Τα χρονοδιαγράμματα, οι επιδιαιτησίες και άλλα κυπριακά "αγωνιστικά" παραμύθια

Η «αγωνιστική» κορώνα που προβάλλει σύσσωμη η κομματική ολιγαρχία στην Κύπρο είναι πως δεν αποδέχονται «ασφυκτικά χρονοδιάγραμματα και επιδιαιτησίες» στη διαδικασία επίλυσης του κυπριακού.Αυτά επαναλαμβάνουν και σήμερα (7/11/2010) τόσο ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Ν. Κατσουρίδης σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» όσο και ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος Χρ. Χριστοφίδης σε άρθρο του στην ίδια εφημερίδα.

Γιατί αυτή θαυμαστή ενότητα των κομμάτων στην Κύπρο σε σχέση με τη διαδικασία επίλυσης του κυπριακού;

Και εδώ η ομοφωνία είναι εκπληκτική: «το πάθημα του 2004» - όπως γράφει και ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος. Δηλαδή το γεγονός ότι η κομματική ηγεσία αποδέχτηκε επιδιαιτησίες και χρονοδιαγράμματα στη διαδικασία επίλυσης του κυπριακού που είχε ως κατάληξη την υποβολή του σχεδίου Ανάν το 2004. Αυτό το γεγονός θεωρούν τα κόμματα σήμερα ότι ήταν ένα λάθος τους και δε θέλουν να επαναλάβουν «το πάθημα».Ή «το πάθημα του 2004 τους έγινε μάθημα».

Φυσικά αυτή η απλοϊκή λογική που σερβίρουν στα σοβαρά ή στα αστεία δεν έχει κάποια πολιτική βάση. Γιατί οι ίδιοι που σήμερα καταράζονται την επιδιαιτησία και τα χρονοδιαγράμματα, αν γνώριζαν ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ευνοϊκό για τους Ελληνοκύπριους, θα το υποστήριζαν με πάθος.

Γιατί η επιδιαιτησία και τα χρονοδιαγράμματα το 2004 λειτούργησαν σε βάρος της ελληνοκυπριακής πλευράς, όχι λόγω κάποιας προκατάληψης ή αστοχίας των ξένων, αλλά λόγω των συσχετισμών δύναμης στο δεδομένο χρόνο. Αυτοί οι συσχετισμοί δύναμης και το βάρος κάθε πλευράς στη διεθνή πραγματικότητα καθόρισαν και τη στάση των τρίτων. Ή στο αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης αποτυπωνόταν η δύναμη της Τουρκίας στο διεθνές περιβάλλον και η αδυναμία της ελληνοκυπριακής πλευράς.

Επομένως το πρόβλημα για μια λύση διαφορετική από το σχέδιο Ανάν δεν είναι ούτε τα χρονοδιαγράμματα ούτε οι επιδιαιτησίες αλλά η αλλαγή στους συχετισμούς δύναμης ανάμεσα στην ελληνοκυπριακή πλευρά και την Τουρκία.

Η δαιμονοποίηση της επιδιαιτησίας και των χρονοδιαγραμμάτων συμπληρώνεται-τουλάχιστον από το ΑΚΕΛ και την κυβέρνηση –με τη θέση ότι «η λύση θα είναι κυπριακής ιδιοκτησίας». Αυτή η θέση εκφράζεται πανηγυρικά και με κάθε ευκαιρία σε αντίθεση με τα χρονοδιαγράμματα και τις επιδιαιτησίες, κατασκευές ξενικής προέλευσης.

Αυτή η προσέγγιση είναι εξίσου αφελής με «το πάθημα» του 2004. Γιατί;

Πρώτον, οι τρίτοι ουδέποτε θα επέτρεπαν μια διαδικασία που θα τους απέκλειε από το είδος της λύσης εφόσον τα δικά τους συμφέροντα θα πρέπει να εκφραστούν στα πλαίσια μιας λύσης.

Δεύτερο, η τουρκοκυπριακή πλευρά είναι πλήρως εξαρτημένη από την Τουρκία. Επομένως η Τουρκία παρευρίσκεται και στη διαδικασία επίλυσης «κυπριακής ιδιοκτησίας».

Τρίτον, η βασιμότητα μιας τέτοιας θέσης προϋποθέτει την αποδοχή της από όλα τα άλλα εμπλεκόμενα μέρη στο κυπριακό, κάτι που δεν έγινε.

Γι αυτό και το παραμύθι που έπλασαν οι ελληνοκύπριοι κομματάρχες αποτελεί μια φαντασιακή σύλληψη για λαϊκή κατανάλωση. Γιατί είτε με χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησίες είτε χωρίς και δεδομένου ότι στη διαδικασία οι ξένοι παρευρίσκονται ποικιλότροπα, η δυνατότητα λύσης είναι άμεσα συνυφασμένη – όπως και το 2004 – με τους υφιστάμενους συσχετισμούς δύναμης.

Με όλη αυτή τη ρητορία απλώς δημιουργείται μια εικόνα ότι τώρα η διαδικασία είναι διαφορετική. Είναι, δηλαδή, μια μέθοδος εξαπάτησης της κοινωνίας. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι η κυβέρνηση προβάλλει κατά κόρον την δήθεν νέα διαδικασία αλλά επί της ουσίας κρατά εσκεμμένα στο σκοτάδι την κοινωνία. Η κατάσταση φτάνει στα όρια του γελοίου, αν αναλογιστεί κάποιος με πόση σοβαρότητα η κυβέρνηση προασπαθούσε να ελέγξει τις διαρροές από το εθνικό συμβούλιο σημαδεύοντας τα έγγραφα!!!

Η σκοταδιστική ρητορία των κυβερνώντων συμπληρώνεται με διακηρύξεις κενολόγες περί αρχών,δημοσίου συμφέροντος κλπ. ή με την κατακεραύνωση κάθε κριτικής προσέγγισης στο έργο της. Παράλληλα, φυσικά, φροντίζουν να εκφοβίζουν το λαό με τον κίνδυνο της διχοτόμησης και προβάλλοντας την ελπίδα της λύσης, μια τακτική των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (ο φόβος και η ελπίδα των υπηκόων).

Κοντολογής, οι κυβερνώντες ακολουθούν μια μεθοδολογία διαφορετική στη διαδικασία επίλυσης. Δεδομένου ότι αυτή διαδικασία είναι ενταγμένη στην υφιστάμενη πραγματικότητα, όπως αυτή εκφράζεται από τους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης, ουσιαστικά δεν έχουν άλλη επιλογή με τη ρητορία τους: να παρουσιάσουν τον παλιό ως καινούριο.

Σε σχέση με την ουσία του κυπριακού προβλήματος δεν υπάρχει κανένα απολύτως νέο δεδομένο σε σύγκριση με το 2004. Η φαιά ουσία της τοπικής και διεθνούς ολιγαρχίας εξαντλείται από κοινού στην επιβολή μιας λύσης επί των Τουρκοκυπρίων και των Ελληνοκυπρίων. Απλώς κάποιοι ανέλαβαν στην Κύπρο να νομιμοποιήσουν αυτές τις επιλογές με μια ρητορία εξαπάτησης της κοινωνίας.

Γιατί από άποψη ουσίας το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ θα μπορούσαν να κάνουν κάτι απλό: να πουν θαρρετά στην κοινωνία ποιες είναι οι θέσεις τους σε συνάρτηση με το «καταραμένο» σχέδιο Ανάν, αντί να ταλαιπωρούν τους πολίτες με δήθεν υψηλές διπλωματίες μυστικές και πονηριές. Αντί την απάτη να χρησιμοποιήσουν τον ορθό λόγο.Γιατί τους είναι τόσο δύσκολο; Πιστεύουν ότι μπορεί η όποια λύση να επιβιώσει στηριγμένη σε μια πρόσκαιρη εικονική πραγματικότητα; Το αντίθετο, και η όποια διάθεση της κοινωνίας για επίλυση του κυπριακού θα εξανεμιστεί από τη βεβαιότητα της αποκάλυψης της απάτης και της συνεπακόλουθης έλλειψης εμπιστοσύνης προς τους ηγέτες της.

Η κομματική ολιγαρχία λοιπόν αντί να καταράζεται τα δικά της λάθη και να αυτοαθωώνεται δηλώνοντας με αγωνιστική διάθεση ότι δε θα δεχθεί χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησίες, καλό είναι να μας πληροφορήσουν τι έχουν κάνει για να ανατρέψουν τους υφιστάμενους συσχετισμούς δύναμης που ευνοούν την Τουρκία, ώστε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο από το σχέδιο Ανάν του 2004.Και αν δεν έχουν κάνει τίποτε, ποιοι νομίζουν ότι είναι και ασύστολα προπαγανδίζουν κενολογίες σε βάρος της κοινωνίας, την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπούν;

Υ.Γ. Και στην απάτη αποτυπώνονται οι συσχετισμοί δύναμης. Σε μια ιεραρχία δύναμης αυτονόητα εξαπατάς ,αλλά είσαι έτοιμος και να εξαπατηθείς. Και όταν εξαπατηθείς, μην φωνάζεις σαν μικρό παιδί, γιατί το ήξερες πως θα συμβεί. Η απάτη ευνοεί πάντοτε τον πιο ισχυρό. Γι αυτό και εφηύραν τη «μυστική διπλωματία» με αποκλεισμό των κοινωνιών από την ενημέρωση για τις εξελίξεις.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, οι θεσμοί και άλλα παραμύθια

Η είδηση που δημοσιεύτηκε στις 14/5/2010 στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» είχε τίτλο: « Ο Πρόεδρος ενώπιον της Κεντρικής του ΑΚΕΛ για πλήρη ενημέρωση των κομματικών στελεχών». Και στη συνέχεια ανέφερε: «Το βασικό θέμα της Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ θα είναι η παρούσα φάση του Κυπριακού και τα επόμενα βήματα».

Όσο και αν η είδηση δεν φαίνεται να παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, εν τούτοις προκύπτουν κάποια σημαντικά ερωτήματα:

Γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να προσέλθει στην Κ.Ε. του ΑΚΕΛ για ενημέρωση των κομματικών στελεχών;

Η ενημέρωση θα μπορούσε να γίνει από το Γ.Γ. του κόμματος, όπως γίνεται η ενημέρωση σε όλα τα κόμματα από τους αρχηγούς τους.

Φυσικά η αυτονόητη απάντηση που θα δοθεί, είναι πως το ΑΚΕΛ είναι «κυβερνών κόμμα».

Στο σημείο αυτό τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται:

Ποιο άρθρο του συντάγματος προβλέπει τέτοιο θεσμό, δηλαδή «κυβερνών κόμμα»;Κανένα απολύτως.

Ποιος αποφάσισε ότι το ΑΚΕΛ είναι «κυβερνών κόμμα»; Ο Πρόεδρος Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ από μόνοι τους.

Δηλαδή τι έγινε στις προεδρικές εκλογές του 2008; Οι ψηφοφόροι αποφάσισαν να αναθέσουν την κρατική «εκτελεστική» εξουσία στο Δ. Χριστόφια. Έτσι ο κ. Χριστόφιας κατείχε θεσμική εξουσία νομιμοποιημένη από το λαό. Στη συνέχεια «ελέω θεού» - αυθαίρετα – ο ίδιος και το ΑΚΕΛ αποφάσισαν να την μεταβιβάσουν στο κόμμα ΑΚΕΛ. Ή διαφορετικά, η θεσμική εξουσία μεταφέρθηκε σε ένα εξωθεσμικό όργανο, το ΑΚΕΛ.

Το ΑΚΕΛ, όπως και τα άλλα κόμματα, δεν υπάγονται στο νόμο, στη δικαιϊκη νομιμότητα. «Αυτορυθμίζονται» - όπως ακριβώς και η οικονομική αγορά – και λειτουργούν με βάση του συσχετισμούς δύναμης στο εσωτερικό τους και σε διαπλοκή με τις άλλες δυνάμεις στο παρασκήνιο.

Επομένως η επιλεκτική ενημέρωση από τον Πρόεδρο της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ είναι παράνομη – εκτός των θεσμών – αλλά και παραβιάζει την αρχή της ίσης μεταχείρισης των πολιτών, αφού ο Πρόεδρος θεωρεί ορθό να ενημερώνει προνομιακά κάποια μέλη ενός κομματικού οργάνου περιφρονώντας τους πολίτες του κράτους, τους οποίους υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει και έχουν κατοχυρωμένα θεσμικά δικαιώματα.

Άρα, το ΑΚΕΛ και η κυβέρνηση όταν μιλούν για σεβασμό στους θεσμούς, οφείλουν πρωταρχικά οι ίδιοι να απαντήσουν στο ερώτημα: Οι ίδιοι σέβονται τους θεσμούς; Ή μήπως πιστεύουν ότι οι ίδιοι μπορούν να πράττουν κατά βούληση στηριγμένοι όχι στην εξουσία αλλά στη δύναμή τους και οι δουλοπάροικοι είναι υποχρεωμένοι να υπακούουν τις εντολές του αφέντη;

Πώς εξηγείται πολιτικά το φαινόμενο αυτό;

Το πολιτικό σύστημα στην Κύπρο από το 2003 ταυτίστηκε με την κομματοκρατία. Δηλαδή το κομματικό σύστημα αυτονομημένο από την κρατική εξουσία κυριαρχεί επί των τυπικών θεσμών του κράτους. Σε αυτά τα πλαίσια οι θεσμοί καλούνται απλώς να επικυρώσουν τη βούληση της κομματικής γραφειοκρατίας. Με διαφορετική διατύπωση, η λεγόμενη «εκτελεστική εξουσία» του κράτους απλώς είναι εκτελεστική των αποφάσεων του κομματικού μηχανισμού, ενός μηχανισμού που λειτουργεί εκτός των αρχών του θεσμοθετημένου πολιτικού συστήματος.

Επομένως στην κομματική διαπάλη, όταν ο Πρόεδρος τονίζει ότι ο λαός έδωσε στον ίδιο την εντολή και δε θα την εκχωρήσει σε κάποιο τρίτο, καταφανώς αντιφάσκει. Γιατί από τη μια προβάλλει το γεγονός της νομιμοποίησης της εξουσίας του από το λαό για να εξουδετερώσει τους κομματικούς αντιπάλους και από την άλλη, αντίθετα με τη βούληση του λαού εκχώρησε την εξουσία στο κόμμα του, το ΑΚΕΛ.

Παράλληλα, η λογική της κυριαρχίας του κόμματος επί του κράτους οδηγεί και στην εμφάνιση παράδοξων φαινομένων. Από τη μια είναι το κόμμα ως συλλογικός φορέας το οποίο δρα εξωθεσμικά. Από την άλλη είναι ο φορέας της εντολής του λαού, δηλαδή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας . Ο Πρόεδρος είναι προσωποκεντρικός θεσμός του κράτους ο οποίος νομιμοποιεί μια εξω-κρατική εξουσία. Σε αυτά τα πλαίσια ο συλλογικός φορέας , το κόμμα, ο οποίος δρά στο παρασκήνιο είναι υποχρεωμένος να προβάλλει τον ηγέτη, γιατί είναι το μέσο για νομιμοποίηση των αποφάσεων του. Γι αυτό και το ΑΚΕΛ μερονυκτίς υπερασπίζεται μέχρι εικονικής προσωπολατρείας τον Χριστόφια, αν και είναι το κόμμα «της συλλογικής σοφίας». Αυτός ο αγώνας για υποστήριξη του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν συνιστά ενίσχυση του Προέδρου αλλά ενίσχυση του κόμματος. Και φυσικά είναι μάταιος, γιατί το κομματικό φαινόμενο σήμερα μπορεί να λειτουργήσει και λειτουργεί διαιρετικά προς την κοινωνία.

Και φυσικά τα περί ενότητας είναι παραμύθια για αφελείς. Ενότητα μπορεί να υπάρξει μόνο αν η πολιτική ολιγαρχία αντιληφθεί ότι με τιςπρακτικές της διακυβεύονται τα συμφέροντά της ως πολιτικής τάξης, ως σύνολο και όχι για χάρη του κυπριακού.

Επιλογικά υποστηρίζω ότι με την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και την αυτορύθμιση της αγοράς, τα κόμματα άρπαξαν την ευκαιρία και ενίσχυσαν «την αυτορύθμισή» τους ,όπως και η αγορά. Δηλαδή και το πολιτικό σύστημα και η αγορά εναρμονίστηκαν και τέθηκαν εκτός οιουδήποτε ελέγχου της κοινωνίας, χάρη στην οποία υπάρχουν. Τα κόμματα και η αγορά είναι συγκοινωνούντα δοχεία και η λεγόμενη αυτορύθμισή τους γίνεται «δαπάναις» της κοινωνίας. Γι αυτό και παρατηρείται μια επιβάρυνση της θέσης του πολίτη στις μέρες μας. Γιατί η μεν οικονομική ολιγαρχία απομείωνει τα όποια εργασιακά δικαιώματα η δε πολιτική ολιγαρχία έχει υποταχθεί πλήρως στην αγορά και αδυνατεί να υποστηρίξει διά της πολιτικής τους πολίτες. Και ο πολίτης βρίσκεται σε αδιέξοδο σε συνθήκες αυξανόμενης ανομίας, μιας ανομίας που συντηρείται από αυτούς που ελέγχουν το οικονομικό και πολιτικό σύστημα ώστε να ενισχύουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, με σκοπό να προστατεύσουν δήθεν τον πολίτη!Φυσικά μόνο για τα δικά τους συμφέροντα γνοιάζονται και όχι για τον πολίτη, τον οποίο θεωρούν και τον αντιμετωπίζουν ως κάτι, ως κάτι ηλίθιο.

Τώρα αν κάποιοι καταράζονται τον φιλελευθερισμό και τον υπηρετούν πιστά σε πολιτικό επίπεδο, αυτό είναι μια άλλη απάτη.

Και μια αφελής απορία: αφού το ΑΚΕΛ θέλει να ονομάζεται κυβερνών κόμμα γιατί δεν νομιμοποιεί τις επιλογές του προτείνοντας και στη λύση του κυπριακού ένα κοινοβουλευτικό και όχι προεδρικό πολιτικό σύστημα; Χα, χα, χα!!!

Ο κ. Δημήτρης Χριστόφιας, το προεδρικό αξίωμα και η απάτη

Το γεγονός ότι στη διαχρονία ο κάθε εξουσιαστής χρησιμοποιεί δυο μέσα – τη βία και την απάτη – σε βάρος του λαού, είναι καλά γνωστό. Αυτό το «δημοκρατικό» και « προοδευτικό» πλαίσιο σε βάρος του λαού χρησιμοποιεί και ο "φιλολαϊκός" πρόεδρος Δ. Χριστόφιας.

Πριν τις προεδρικές εκλογέςτου 2008 ο τότε υποψήφιος Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας τόνιζε δημόσια ότι «θα είναι πρόεδρος μιας πενταετίας». Αυτή ήταν η διακήρυξή του προς την κοινωνία. Και αυτά άκουε ο πολίτης και έκανε τις επιλογές του αναδεικνύοντάς τον στην προεδρία της δημοκρατίας.

Τώρα άλλαξε τροπάριο. Αν δε λυθεί το κυπριακό , τότε δε θα είναι υποψήφιος. Αν λυθεί, τότε θα επαναδιεκδικήσει την προεδρία. Έτσι λέει τώρα ο κ. Χριστόφιας.

Το πρόβλημα φυσικά είναι άλλο. Ποιος πολίτης δίνει σημασία στα λεγόμενά του; Πόσο αξιόπιστος είναι ο κ. Χριστόφιας, όταν άλλα λέει προεκλογικά για να υφαρπάσει την ψήφο του λαού και άλλα μετεκλογικά; Και γιατί να τον πάρουμε στα σοβαρά, όταν ο ίδιος δε σοβαρολογεί;

Και αν ο κ. Χριστόφιας υποτιμά τόσο προκλητικά τη νοημοσύνη της κοινωνίας, γιατί η κοινωνία να τον σεβαστεί;

Κάποιοι σε αυτό τον τόπο με ολιγαρχική νοοτροπία έχουν καβαλήσει προ πολλού το καλάμι. Αυτο-αναγορεύονται σε σωτήρες και νομίζουν ότι είναι ταγμένοι σε κάποια θεάρεστη αποστολή. Και ίσως και να πιστεύουν ότι μας κάνουν και χάρη που κατέχουν την εξουσία και μας κυβερνούν!!!

Ο κ. Χριστόφιας λοιπόν, αν δεν είναι ένας ακόμα εξαπατητής της κοινωνίας, να κρατήσει τον προεκλογικό λόγο του και να μας αδειάζει τη γωνιά. Είτε λυθεί είτε δε λυθεί το κυπριακό. Χορτάσαμε από μονάρχες και σωτήρες σε αυτό τον τόπο.

Ο κίνδυνος του φασισμού:λογισμοί και παραλογισμοί

Κάποιοι λοιπόν που συμμετείχαν σε μια αντικατοχική εκδήλωση στις 20 Ιουλίου 2009, φώναξαν υβριστικά συνθήματα εναντίον του Προέδρου της Δημοκρατίας καθώς και ρατσιστικά συνθήματα. Προσωπικά διαφωνώ και με τη χρήση συνθημάτων και πιο πολύ, ύβρεων εναντίον οποιουδήποτε προσώπου.
Το θέμα αυτό έγινε μείζον από τα κόμματα και τα ΜΜΕ με γενική επωδό την ανέξοδη καταδίκη των υβριστών.
Οι διαστάσεις που δόθηκαν στο θέμα ήταν εξωπραγματικές. Ιδιαίτερα από την πλευρά της κυβέρνησης και του ΑΚΕΛ.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μιλώντας στην Παναγιά στις 24/7/2009 τόνισε ότι «το κράτος δεν θα ανεχθεί καμιά υπονομευτική δραστηριότητα και δεν θα επιτρέψει την αναβίωση φασιστικών καταστάσεων με τον όποιο μανδύα εμφανίζονται».
Ο Γ. Γ. του ΑΚΕΛ σε συνέντευξή του στην εφ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 26/7/2009 συνέδεσε τους υβριστές με το πραξικόπημα και την «προπραξικοπηματική περίοδο» αφού «η ίδια συνθηματολογία, εθνικιστική και αρρωστημένη χρησιμοποιήθηκε και το 1974» και πρόσθεσε ότι «διαφωνούν με αυτή ταύτη τη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας».
Η ΕΔΟΝ συσχέτισε τις ενέργειες «με κλίμα φανατισμού εναντίον του ΑΚΕΛ και της κυβέρνησης Χριστόφια» και προειδοποιεί πως «δεν θα ανεχτεί οι νέες γενιές να μπολιαστούν με το δηλητήριο του φασισμού».
Η ΧΑΡΑΥΓΉ δε σημείωνε: «Η ιδεολογία που ασπάζονται είναι εκείνη του ναζισμού – φασισμού στο όνομα της ελληνικής σκέψης και της χριστιανικής ορθοδοξίας, είναι άκρως προκλητικοί και αντι-ομοσπονδιακοί». Ακόμα συνέδεε τους υβριστές με προσπάθεια ανατροπής του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Δε θα σταθώ στο βάσιμο των όποιων συνδέσεων επιχείρησαν οι πιο πάνω, δηλαδή το σχήμα:υβριστές-πραξικόπημα 1974-φασισμός-ανατροπή Προέδρου-αντι-ομοσπονδιακοί. Για όποιον στοχάζεται λογικά όλοι αυτοί οι συνειρμοί είναι «πού σου νέφκω, πού πάεις» και συνιστούν και αυτοί μια ύβρη προς τους αποδέκτες στο όνομα καταδίκης μιας άλλης ύβρεως.
Η επωδός των πιο πάνω είναι το μήνυμα: είναι υπαρκτός ο κίνδυνος του φασισμού. Είναι πράγματι υπαρκτός με βάση το γεγονός ότι κάποιοι ύβρισαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας:

Αν καλοεξετάσεις το ζήτημα και με βάση την ιστορική εξέλιξη της νεοτερικότητας ,μάλλον οι αναφορές των πιο πάνω δεν έχουν και τόση λογική βάση. Είναι γεγονός ότι στα νεότερα χρόνια εμφανίστηκαν ιδεολογίες και επιβλήθηκαν καθεστώτα που απομείωσαν ή και εξαφάνισαν την ελευθερία των πολιτών. Ανεξάρτητα από τα αίτια του φαινομένου σε κάθε χώρα και σε συσχετισμό με τον εκάστοτε διεθνές περιβάλλον, η εκδήλωση τέτοιων ανελεύθερων καθεστώτων είχε συγκεκριμένο τρόπο πολιτικής δράσης. Αν περιοριστούμε στην Ευρώπη , τότε ανελεύθερα καθεστώτα ονομάστηκαν ο ιταλικός φασισμός, ο γερμανικός ναζισμός αλλά και ο σοβιετικός ολοκληρωτισμός. Ανεξάρτητα από τις σημαντικές διαφοροποίησεις τους, που αντικατοπτρίζουν τις ανάγκες και την ανάπτυξη διαφορετικών κοινωνιών, εντούτοις μπορούμε να ανιχνεύσουμε στο επίπεδο της πολιτικής πράξης κοινά στοιχεία. Και στις τρεις περιπτώσεις το κόμμα ταυτίστηκε με το κράτος, ιδιοποιήθηκε το πολιτικό σύστημα ολοκληρωτικά και κατείχε την κοινωνία.

Η ταύτιση λοιπόν ιστορικά του πολιτικού συστήματος με το κράτος και η «υφαρπαγή» της κρατικής εξουσίας από ποικίλους διαμεσολαβητές-«σωτήρες» του λαού είτε ονομάστηκαν φασίστες είτε ναζιστές, είτε οπαδοί του ολοκληρωτισμού είτε δικτάτορες είτε αυταρχικά καθεστώτα είναι η πολιτική βάση – εκτροφείο του όποιου φασισμού. Η ταύτιση του πολιτικού συστήματος με το κράτος και ο αποκλεισμός της κοινωνίας από την πολιτική επιτρέπει σε διάφορους τυχάρπαστους να «υφαρπάζουν» την κρατική εξουσία και να καταδυναστεύουν τους πολίτες με σκοπό «να σώσουν τον τόπο, το έθνος, το λαό κλπ.».

Όταν λοιπόν αποκαλείς έναν φανατικό αντίπαλο ως «φασίστα», τότε κενολογείς και αποπροσανατολίζεις. Γιατί το φασισμό και τον ολοκληρωτισμό και τον αυταρχισμό δε θα το γεννήσει καμία ομάδα ή ομαδούλα που συνθηματολογεί υπέρ ή κατά του όποιου «δικού μας». Ο κίνδυνος για τις ελευθερίες του πολίτη ιστορικά προέρχεται από τους φορείς της εξουσίας που μεθοδευμένα και ύπουλα εκμεταλλευόμενοι το δεδομένο κοινωνικό αδιέξοδο, υφάρπασαν την εξουσία για το «καλό» του λαού και μετά τη χρησιμοποίησαν σε βάρος του λαού.

Αν λοιπόν κάποιοι σήμερα στην νήσο Κύπρο ανησυχούν πραγματικά για φασισμό, ας μην αποπροσανατολίζουν μεγεθύνοντας τις ενέργειες κάποιων ομάδων. Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι κάποιοι συμπολίτες μας επιλέγουν τέτοιες συμπεριφορές. Και πρέπει ορθολογιστικά να διερωτηθούμε «γιατί;». Όμως δεν είναι αυτοί ο κίνδυνος. Για όσους πράγματι ανησυχούν και δεν υποκρίνονται όντας σε διατεταγμένη αποστολή, καλύτερα να κοιτάζουν κατά τα δώματα των φορέων της εξουσίας. Εκεί βρίσκεται ο κίνδυνος, αν υπάρχει, για τις ελευθερίες του πολίτη. Από κει εκτρέφονται οι «φασιστικές συμπεριφορές» και από κει υπάρχει κίνδυνος «υφαρπαγής της εξουσίας». Οι κατέχοντες είναι ο κίνδυνος και όχι η κάθε ομάδα που ως φερέφωνο πετάσσει συνθήματα. Και που πιο πολύ την αξιοποιεί η ολιγαρχία για να περιορίσει τις ελευθερίες των πολιτών στο σύνολό τους.
Υπάρχει βάσιμος λόγος να ανησυχούμε σήμερα;
Ο δημοκρατικός πολίτης πάντοτε ανησυχεί. Και η ανησυχία του αφορά τις δράσεις των εχόντων και κατεχόντων. Και η πραγματικότητα είναι πως σήμερα το πολιτικό σύστημα έχει ιδιοποιηθεί ολοκληρωτικά από τα κόμματα. Αυτοί αποτελούν το πραγματικό κίνδυνο για την ελευθερία των πολιτών, αυτοί μπορούν να μετατρέψουν τη θέλησή τους σε νόμο με καθολική ισχύ. Ο κίνδυνος σήμερα παρά ποτέ εντοπίζεται στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.Με διάφορα προσχήματα συρρικνώνουν ασύδοτα τις ελευθερίες των πολιτών και οι «φασιστικές ομάδες» συνεχίζουν άθικτες το έργο τους. Οι διάφορες ομαδούλες μπορούν να αξιοποιηθούν από την εξουσία και όχι οι ομαδούλες να επιβάλουν τη θέλησή τους στο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο. Τέτοιες ομάδες, όπως οι υβριστές της 20ης Ιουλίου, θα αξιοποιηθούν στα μέγιστα από την ολιγαρχία, που προκειμένου να μας «σώσει» από τους φασίστες , θα προωθήσει μεθόδους εκφασισμού της κοινωνίας. Τέτοιες ομάδες είναι υπηρέτες –συνειδητά ή ασυνείδητα - του συστήματος και αποτελούν το σωσίβιό του.
Πότε θα εκλείψει ο κίνδυνος του φασισμού; Μόνο σε μια δημοκρατία όπου ο λαός αποφασίζει, γιατί εκεί αποκλείεται να αποφασίσει να πάρει μέτρα εναντίον του εαυτού του, να αυτοφιμωθεί ή να αυτουποδουλωθεί! Στα εξουσιαστικά πολιτικά συστήματα ο κίνδυνος θα είναι πάντοτε υπαρκτός, γιατί πάντοτε θα υπάρχουν «οι σωτήρες» του λαού!!! Οι σωτήρες του έθνους, οι σωτήρες του κράτους, οι σωτήρες των θεσμών, οι σωτήρες των καταπιεσμένων και πάει λέγοντας. Σωτήρας ήταν και ο Χριστός αλλά τουλάχιστον εκεί υπήρχε δηλωμένη η μεταφυσική της επουράνιας ζωής, του παραδείσου. Οι επίγειοι σωτήρες μόνο κόλαση φέρνουν στους λαούς, αφού «παραλογίζονται» ότι μπορεί να είναι και «σωτήρες»!!!

Φυγοστρατία, αναθεματισμοί και πατριωτισμοί

Τις τελευταίες εβδομάδες κόμματα, πολιτικοί και ΜΜΕ ανέδειξαν ως πρώτο θέμα τη φυγοστρατία, φαινόμενο που παίρνει μαζικές διαστάσεις. Όλο και περισσότεροι νέοι, με διάφορα προσχήματα, δεν υπηρετούν την στρατιωτική τους θητεία.
Όλη αυτή η συγχορδία, με κάθε σοβαρότητα καταπιάστηκε με το πρόβλημα, στέλλοντας τα «κατάλληλα μηνύματα» στην κοινωνία. Οι προσεγγίσεις ήταν ποικίλες: εθνικές,ηθικές, κατασταλτικές. Ποιος φταίει;
Οι «τρελλοί» - αυτοί που απαλλάσσονται με τρελλόχαρτα - , οι ψυχίατροι – αυτοί που χορηγούν τα τρελλόχαρτα-, οι γονείς – αυτοί που πληρώνουν τα τρελλόχαρτα-, η κρίση των αξιών- τα τρελλόχαρτα πάνω από την πατρίδα -, η κοινωνία ολόκληρη.
Ποιος δε φταίει; Το πολιτικό σύστημα και οι πολιτικοί!!!Αυτοί, οι καημένοι αγωνιούν για το υπαρκτό φαινόμενο,αγωνιούν να βρουν λύσεις!!!
Γιατί λοιπόν οι παλαιότερες γενιές προθύμως υπηρετούσαν τη θητεία τους ενώ σήμερα οι νέοι διστάζουν ή αρνούνται;
Οι εθνικοί κίνδυνοι - πραγματικοί ή φανταστικοί, υπαρκτοί ή επινοημένοι -που κατά κόρον προέβαλλαν οι κρατούντες από τη δεκαετία του 1960 και εντεύθεν, σήμερα ούτε προβάλλονται ούτε και μπορούν να προβληθούν.
Αυτοί λοιπόν που επικαλούνταν τους εθνικούς κινδύνους στα πλαίσια της λογικής του έθνους – κράτους στερέωσαν την εξουσία τους για «χάρη του έθνους» και η κοινωνία πλήρωσε το τίμημα.
Από την άλλη εξωγενείς παράγοντες – παγκοσμιοποίηση, μετανάστευση, ευρωπαϊκή ένωση – σταδιακά απομειώνουν στη συνείδηση του πολίτη και το έθνος και το κράτος, όπως γίνονταν αντιληπτά ως τη δεκαετία του 1980.
Ο εθνικός πατριωτισμός σταδιακά υποχωρεί στη συνείδηση του πολίτη και σήμερα δε λέει κάτι στους νέους. Η έννοια της πατρίδας με την έννοια της κοινής στέγης μιας κοινωνίας δε λέει κάτι στους νέους.
Από τη δεκαετία του 1990 λοιπόν επέρχονταν αλλαγές που θα έπρεπε να προβληματίσουν τους κρατούντες. Ύπνώτταν και μοναδική τους έγνοια ήταν η εξουσία. Και πράγματι τα κόμματα κατόρθωσαν να ελέγξουν πλήρως το πολιτικό σύστημα και να εμπεδώσουν στην κοινωνία τις κομματικές πελατειακές σχέσεις. Ο κομματικός πατριωτισμός αντικατέστησε σταδιακά τον εθνικό πατριωτισμό.
Η αποδυνάμωση λοιπόν του κράτους και του έθνους στις μέρες μας θέτει επί τάπητος το θέμα του πατριωτισμού. Γιατί ένας νέος να θέλει να αγωνιστεί ή και να θυσιαστεί γι αυτή την πατρίδα;
Αν γίνει αποδεκτό ότι στις μέρες μας ο εθνικός πατριωτισμός θα αντικατασταθεί από έναν πολιτειακό πατριωτισμό, τότε τίθεται το θέμα του πολιτικού συστήματος της πολιτείας. Έχουν επέλθει πολιτικές αλλαγές που να ωθούν τον πολίτη στη συνειδητοποίηση ότι αξίζει να αγωνιστώ γι αυτή την πολιτεία;
Ουδεμία αλλαγή έχει γίνει προς όφελος της κοινωνίας ώστε να αναπτυχθεί ο πολιτειακός πατριωτισμός. Αντίθετα, η κοινωνία είναι μάρτυρας ότι μια ολιγαρχία καρπούται και το πολιτικό σύστημα και το οικονομικό σύστημα σε βάρος της. Και σωστά εκλαμβάνει το σύστημα ως αντίπαλο. Γιατί να το υπερασπιστεί ο νέος;
Αυτοί λοιπόν που οικειοποιήθηκαν το πολιτικό σύστημα, βουτηγμένοι μέσα στη σήψη και τη διαφθορά, με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν τους όποιους θεσμούς στην αποσάρθρωση.
Με όπλο λοιπόν την εξουσία οι κομματάρχες και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που εκπροσωπούσαν, κατήργησαν κάθε έννοια ισονομίας των πολιτών. Αρχικά βόλευαν τους ημέτερους σε θέσεις λιγότερο «επώδυνες» στο στρατό: από τη μια οι βολεμένοι με μέσο και από την άλλη οι «απλοί πολίτες», που πλήρωναν και για τους βολεμένους. Μετά οι κομματάρχες άνοιξαν τις πόρτες της «εξόδου»από το στρατό για τους ημέτερους. Τώρα που έμαθαν το «κόλπο» και οι «α-βόλευτοι», τώρα υπάρχει πρόβλημα, λένε με κάθε σοβαρότητα.
Το πρόβλημα φυσικά βρίκεται στο μυαλό τους, γιατί αυτοί κατασκεύασαν το πρόβλημα και όχι στους νέους που παίρνουν τρελλόχαρτα και αποφεύγουν τη στρατιωτική θητεία.
Το γεγονός ότι όλοι οι νέοι – αλλά και οι έφεδροι - θεωρούν σήμερα το στρατό «χάσιμο χρόνου» , αυτή η κυρίαρχη αντίληψη επιβάλλει έναν αναστοχασμό για την έννοια του έθνους –της συλλογικής ταυτότητας - που είναι πρόβλημα πολιτικό και εστιάζεται στη σχέση της κοινωνίας με το κράτος ή την ανάγκη για δημιουργία νέων συνεκτικών δεσμών ανάμεσα στους πολίτες, που να συνάδουν με τις τωρινές πραγματικότητες των νέων.
Με φοβέρες και ηθικολογίες και κινδυνολογίες δεν επιλύονται τα προβλήματα. Απλώς η εξουσία σήμερα μπορεί να πάρει κάποια μέτρα που θα επιβραδύνουν το αναπόφευκτο, ότι δηλαδή οι νέοι νιώθουν πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπηρετήσουν στο στρατό. Και αυτοί που υπηρετούν πιο πολύ το κάνουν για να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των γονιών τους,παρά το θεωρούν ως προσωπικό χρέος προς την πατρίδα.
Οι νέοι λοιπόν δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Και πολιτικές προτάσεις αντίκρυσής του δεν υπάρχουν. Γιατί τα κόμματα στοχάζονται με τα δεδομένα της δεκαετίας του 1960 και οινέοι στοχάζονται με βάση δεδομένα ενός εντελώς διαφορετικού μέλλοντος και τρέχουν να προλάβουν τις εξελίξεις. Και ο χρόνος είναι πολύτιμος!!!Και ευτυχώς που το κατανοούν. Και είναι αισιόδοξο που οι νέοι αμφισβητούν κάθετί που δε συνάδει με τις πραγματικότητές τους. Γιατί έτσι θα διευρύνουν την ελευθερία τους. Αισιόδοξο είναι πως και οι γονείς τους στηρίζουν.Κάτι ξέρουν και αυτοί.Όσο για τα κόμματα, τους πολιτικούς, τους ολιγαρχικούς; Ας τους να βοούν με τις άναρθρες κραυγές τους στο πολιτικό κενό που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Από τις κομματικές συγκρούσεις στις κομματικές συνεργασίες ή τώρα προέχουν τα ημι-κρατικά λάφυρα

Με την ολοκλήρωση των ευρωεκλογών οι κομματικές διαμάχες υποχωρούν. Είναι αναμένομενο. Έτσι γίνεται πάντοτε.
Την προεκλογική περίοδο τα κόμματα προβάλλουν τις διαφορές ως μέσο περιχαράκωσης των ψηφοφόρων αλλά και αυτοσυντήρησης. Ο «όχλος» πρέπει να φανατιστεί με φανταστικές συγκρούσεις μέχρι να δώσει την ψήφο του.
Τώρα πια τα κόμματα δεν έχουν λόγους να συντηρούν τις διαφορές τους. Τώρα πια δε χρησιμεύει σε τίποτε. Τώρα πια τα κόμματα θα επιδοθούν στο διαμοιρασμό των λαφύρων όχι του κράτους αλλά των ημικρατικών οργανισμών. Αυτή είναι η προτεραιότητα όλων των κομματών: η συμμετοχή στα Δ.Σ. των ημικρατικών οργανισμών των οποίων η θητεία τελειώνει.
Η συμμετοχή κομματικών στα Δ.Σ. είναι υψίστης σημασίας για τις κομματικές ηγεσίες. Τα κομματικά οφέλη είναι τεράστια:
-Σίτιση κομματικών στελεχών στα Δ.Σ. από την τσέπη των Κυπρίων πολιτών
-Πρόσβαση στη διαδικασία των προσφορών/προμηθειών και εξασφάλιση των απαιτούμενων χορηγιών προς τα κόμματα
-Χορηγίες προς τα κόμματα από τα ταμεία των ημικρατικών
-Βόλεμα ημετέρων με τις προαγωγές στουςημικρατικούς οργανισμούς
-Βόλεμα ημετέρων στους διορισμούς
-Εξυπηρέτηση οπαδών για ποικίλα προβλήματα
Ο κάθε νοήμων μπορεί να αντιληφθεί ότι η αγωνία των κομμάτων για τη σύνθεση των Δ.Σ. των ημικρατικών οργανισμών σχετίζεται με την επιβιώσή τους: εξασφάλιση εσόδων για τα κόμματα, συντήρηση των πελατειακών σχέσεων.
Αυτό το μεγάλο φαγοπότι θα επενδυθεί δημόσια για τους αφελείς με διακηρύξεις του τύπου « οι διορισθέντες πρέπει να προάγουν την κυβερνητική πολιτική ή την αξιοκρατία ή τη χρηστή διοίκηση» ή « συμμετέχει και η αντιπολιτεύση για να μπορεί να ελέγχει» και άλλα τέτοια παραμύθια.
Ηρέμησαν λοιπόν τα κόμματα. Τώρα πια οργιάζει το παρασκήνιο και η συναλλαγή και η διαφθορά. Το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο για τα κόμματα.
Αυτή λοιπόν είναι η «δημοκρατία» τους: προεκλογικές διαμάχες και μετεκλογικές συνεργασίες!!! Έτσι ήταν πάντοτε το πολιτικό τους σύστημα. Για παράδειγμα ο Άγγλος Ύπατος Αρμοστής στην Κύπρο συμβούλευε τους Κύπριους στο νομοθετικό συμβούλιο το 1902:
«Η Αγγλία πολλάκις εκλήθη μήτηρ του κοινοβουλευτισμού. Έν των μυστικών της επιτυχίας της συνίσταται εις το ότι εφ΄ όσον εκλογή διίστανται, αλλ΄ευθύς ως αύτη τερματισθή επακολουθεί γενική αμνηστεία και πάντα τα κόμματα συνεργάζονται. Του μυστικού τούτου επωφελήθητε.....»
Οι Κύπριοι δεν επωφελήθηκαν τότε. Επωφελούνται σήμερα του μεγάλου μυστικού του κοινοβουλευτισμού!!!

Η παραίτηση του Αρχηγού Αστυνομίας και η ερμηνεία της ή περί εθελοδουλείας

Παραιτήθηκε λοιπόν και ο Αρχηγός της Αστυνομίας στις 18/6/2009, τις παραμονές της άσκησης ποινικών διώξεων από τη Γ. Εισαγγελεία για το σκάνδαλο Κίτα.
Γιατί παραιτήθηκε ο κ. Παπακώστας;
Στην επίσημη ανακοίνωση της 18ης Ιουνίου 2009 αναφέρεται: «Η απόφασή μου για παραίτηση είναι οριστική και...».
Έτσι είναι;
Για να αποφασίσει κάποιος κάτι, πρέπει να έχει και δική του βούληση.Αν δεν έχει δική του βούληση, τότε απλώς εκτελεί άνωθεν εντολές.
Έχει δική του βούληση ο κ. Παπακώστας;
Στις 13/1/2009 ο κ. Παπακώστας δήλωνε σε συνέντευξη τύπου: «Ουδέποτε εξέφρασα πρόθεση να παραιτηθώ από τη θέση μου και σκοπός μου είναι να ηγηθώ ενός υγιούς αστυνομικού σώματος, παραμένοντας έτσι στην εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος ενόσω ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κρίνει ότι είμαι κατάλληλος».
Δεν παραιτήθηκε λοιπόν ο κ. Παπακώστας το Δεκέμβριο, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο Κίτα γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν του το ζήτησε, δεν έκρινε ότι είναι ακατάλληλος. Η δική του βούληση δεν έχει καμία απολύτως σημασία εφόσον ο διορισμός στη θέση του Αρχηγού Αστυνομίας και η παραμονή του σε αυτή εξαρτάται από τη βούληση κάποιου άλλου, του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ο αδελφός του, Υπουργός Άμυνας Κώστας Παπακώστας, θεώρησε καλό να τον λιβανίσει στον τύπο(19/6/2009) αναφέροντας: « Υπηρέτησε κοντά μου κατά τις δικές μου διαταγές...με τη θέση που είχα ως διοικητής τότε της ΜΜΑΔ για δώδεκα ολόκληρα χρόνια ήταν κάτω από τις δικές μου άμεσες διαταγές αλλά και μετέπειτα ως Υπαρχηγός, σίγουρα ήταν πάλι κάτω από τις δικές μου διαταγές.Πρόκειται περί ενός ικανοτάτου...»
Ο αδελφός του λοιπόν υποστηρίζει ότι είναι ικανότατος να εκτελεί διαταγές. Αυτό τονίζει. Είναι άτομο που υποτάσσεται εύκολα στη βούληση των άλλων ως ένα πειθήνιο όργανο χωρίς δική του βούληση.
Ο κ. Παπακώστας ούτε ως άτομο ούτε και από πολιτική άποψη έχει δική του βούληση. Είναι πλήρως εξαρτημένος από τρίτους.
Αυτά είναι υπερβολές θα πει κάποιος. Τότε, θα πρέπει να εξετάσουμε τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος ώστε το επιμέρους να το εντάξουμε στο όλον και να καταλήξουμε σε συμπεράσματα.
Τίθεται το ερώτημα: με ποιο κριτήριο ο Πρόεδρος Χριστόφιας διόρισε στη θέση του τον κ.Παπακώστα;
Οποιοσδήποτε για να ευδοκιμήσει σε μια θέση στο υπαρκτό πολιτικό σύστημα δε χρειάζεται ούτε να είναι αρμόδιος ενός θέματος ούτε και ικανός. Η ανέλιξη οποιούδηποτε είναι συνυφασμένη με δύο στοιχεία: τη νομιμοφροσύνη στο κόμμα , η προσφορά προς το κόμμα, η πίστη στο κομματικό συμφέρον και σε συνάρτηση με το προεδρικό/μοναρχικό σύστημα η νομιμοφροσύνη στον Πρόεδρο, η πίστη στο πρόσωπό του, η διάθεσή σου να υπηρετήσεις τον αφέντη.
Το κύριο προσόν επομένως κάποιου για να ανελιχθεί και να επιβιώσε είναι η εθελοδουλεία, η διάθεση του να υποταχθεί στη βούληση κάποιου τρίτου, να έχει επιδείξει την ανάλογη δουλικότητα, να είναι δουλόφρονας και όχι ελευθερόφρονας.
Συμπερασματικά και η ίδια η λογική του πολιτικού συστήματος επιβεβαιώνει ότι ο κ. Παπακώστας ότι είναι αδύνατο να έχει δική του βούληση.
Ο κ. Παπακώστας λοιπόν το Δεκέμβριο δεν παραιτήθηκε και τώρα παραιτήθηκε με απόφαση του Προέδρου της Δημοκρατίας και όχι γιατί τώρα αποφάσισε οριστικά να ....
Και το Δεκέμβριο δεν παραιτήθηκε γιατί ο Πρόεδρος έκρινε ότι δεν ήταν αναγκαίο. Τότε το πολιτικό κόστος του ανοίγματος της υπόθεσης Κίτα το φόρτωσε στον τότε Υπουργο Δικαιοσύνης Κύπρο Χρυσοστομίδη εξαναγκάζοντάς τον να παραιτηθεί.
Ο κ. Παπακώστας παρείχε τότε πλεονεκτήματα με την παραμονή στη θέση του.Πρώτ΄ απ΄ όλα συμμετείχε στη μεθόδευση της διεξαγωγής της ποινικής ανάκρισης.Είναι γνωστές οι καταγγελίες της Εισαγγελείας ότι η Αστυνομία παρεμπόδιζε την έρευνα. Και δεύτερο ήταν χρήσιμος στο κλείσιμο της υπόθεσης με την απόδοση του πολιτικού κόστος στον κ. Παπακώστα. Ή όπως αναφέρει και η επίσημη ανακοίνωση, παραιτήθηκε «για να διευκολύνει τον Πρόεδρο...». Με δυο παραιτήσεις και μια μεθόδευση της έρευνας ο Πρόεδρος προσπαθεί να βγεί αλώβητος από την υπόθεση.
Το όφελος για τον κ. Παπακώστα ήταν η μη ποινική διώξή του από το Γ. Εισαγγελέα. Ήταν δηλαδή μια συναλλαγή. Θα πει κάποιος πως η Γ. Εισαγγελεία είναι ανεξάρτητος θεσμός. Σωστό. Μόνο που όταν ο Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας βγαίνει στις τηλεοράσεις και παράτυπα και παράλογα λιβανίζει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εύλογα αντιλαμβάνεσαι και το παρασκήνιο και τη διαπλοκή.
Όσο για τη δήλωση του Προέδρου «όχι, δεν γνώριζα τίποτε» αναφορικά με την πρόθεση του κ. Παπακώστα να παραιτηθεί, παραπέμπει σε ένα πολιτικό σύστημα διαφάνειας και προσωπικής υπευθυνότητας και όχι παρασκηνίου και συναλλαγής και μεθοδεύσεων, όπως είναι η υπαρκτή πραγματικότητα.
Ποια είναι η αλήθεια για την απόδραση Κίτα, τις έρευνές τους, τις παραιτήσεις τους, τις πολιτικές ευθύνες; Τη γνωρίζει και την ψιθυρίζει ο κόσμος στις συζητήσεις που γίνονται στη Λευκωσία. Με τις μεθοδεύσεις της εξουσίας και το εικονικό θέατρο απλώς γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια εξαπάτησης των πολιτών και τη διαφύλαξη του εικονικού κύρους του μονάρχη.
Τι γίνεται τώρα; Αναζητείται επειγόντως άλλος εθελόδουλος για τη θέση του Αρχηγού της Αστυνομίας , εθελόδουλος και αναλώσιμος όπως του ταιριάζει.

Κυπριακό πρόβλημα: οι εγγυήσεις και η μεθοδολογία εξαπάτησης των πολιτών

Με αφορμή λοιπόν την επίσκεψη στην Αθήνα και την Άγκυρα του Βρετανού ΥΠΕΞ Ντέιβιντ Μίλιμπαντ και τις δηλώσεις τους για τις συνθήκες εγγυήσεως, "ξαναζεστάθηκε" η συζήτηση ανάμεσα στα ελληνοκυπριακά κόμματα.
Τι δήλωσε ο Βρετανός ΥΠΕΞ;
«Πρώτον, η λύση πρέπει να προέλθει από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους.Δεύτερον, όσον αφορά τις εγγυήσεις, αναμένουμε πρώτα από τις δύο πλευρές,να φθάσουν σε μια συμφωνία και στη συνέχεια θα δούμε πώς μπορούμε να διευκολύνουμε τις συνομιλίες».
Η θέση του Βρετανού ΥΠΕΞ είναι σαφής: πρώτα συμφωνία των δύο ηγετών και στη συνέχεια συζήτηση για το θέμα των βάσεων.

Ποια είναι η πραγματικότητα που αποτυπώνεται;
Είναι σαφές ότι η Βρετανία με την αναφορά λύση «από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους» εννοεί τη λεγόμενη εσωτερική πτυχή του κυπριακού προβλήματος. Γιατί οι συμφωνίες εγκαθίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι η διεθνής πτυχή και σίγουρα αφορά και τις άλλες εμπλεκόμενες δυνάμεις.
Σε επίπεδο διαδικασίας λοιπόν πρώτα θα αναζητηθεί λύση στη λεγόμενη εσωτερική πτυχή – «λύση από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους» - και στη συνέχεια θα συζητηθεί η εξωτερική πτυχή.
Αυτή είναι και η θέση της κυπριακής κυβέρνησης. Προς τι λοιπόν οι αντιδράσεις;

Ποιες ήταν οι αντιδράσεις στην Κύπρο;
Η κυβέρνηση, το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ κινήθηκαν στην ίδια γραμμή. Η επωδός και των τριών ήταν η ίδια: «στα πλαίσια της συνολικής λύσης στο κυπριακό συμπεριλαμβάνονται και οι εγγυήσεις». Η πιο πάνω θέση των τριών δε διαφοροποιείται από τη θέση του Βρετανού ΥΠΕΞ. Ταυτίζονται με τον Βρετανό ΥΠΕΞ. Και υποδηλώνουν ότι συμφωνούν με τη διαδικασία που υιοθετεί , δηλαδή πρώτα η εσωτερική πτυχή και μετά η εξωτερική. Υιοθετείται δηλαδή η λογική της σαλαμοποίησης της λύσης, όπως ακριβώς και από τη Βρετανία.
Το εκπληκτικό είναι πως οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ παρουσίασαν τις αντιδράσεις των τριών ως διαφωνία προς τις δηλώσεις του Βρετανού ΥΠΕΞ!!! Ένα άλλο θέμα είναι και βαρύγδουπες αναλύσεις «σοβαρών» δημοσιογράφων, που λειτουργούν ως φερέφωνα της εξουσίας για εξαπάτηση των πολιτών, των οποίων την ενημέρωση επιδιώκουν με περισσή ευλάβεια!!!

Ποια είναι η «γραμμή Χριστόφια»;
Ερωτηθείς για το θέμα των Βρετανικών Βάσεων στην Κύπρο, ο Πρόεδρος Χριστόφιας (6/6/2008, μετά την υπογραφή του Μνημονίου Συναντίληψης)είπε ότι «οι Συνθήκες του 1960 είναι πολύ σημαντικές για την Κυπριακή Δημοκρατία διότι η Κυπριακή Δημοκρατία δημιουργήθηκε σύμφωνα με αυτές τις Συνθήκες. Έτσι και οι δύο (χώρες) υποστηρίζουμε τις Συνθήκες του 1960 και αυτό δεν είναι τυχαίο. Για αυτό το λόγο ανέφερα ότι συμφωνούμε ότι το ενιαίο κράτος θα μεταμορφωθεί σε ένα διζωνικό, δικοινοτικό ομόσπονδο κράτος με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα. Είναι πολύ σημαντικό για την Κύπρο. Η ύπαρξη των Βάσεων, ή η κατάργηση των Βάσεων δεν είναι στην ατζέντα καμιάς εκ των χωρών μας τώρα. Δεν ήταν στην ατζέντα της Κυβέρνησης του Μακαρίου, του Κυπριανού, του Βασιλείου, του Κληρίδη και του Παπαδόπουλου. Αυτό είναι κάτι που θα συζητήσουμε με τους Τουρκοκύπριους, ως ιδιοκτήτες, ως εταίροι στην Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία, αφού επουλώσουμε τις πληγές που προκλήθηκαν από την εισβολή, την κατοχή, αυτή τη μακρόχρονη τραγωδία για ολόκληρο το λαό της Κύπρου. Έτσι ο διάλογος που θα προωθήσουμε, ή θα συνεχίσουμε, έχει να κάνει με τη συμπεριφορά και των δύο μας σε ό,τι αφορά την εφαρμογή των υποχρεώσεων που απορρέουν από τις Συνθήκες του 1960».
Η γραμμή Χριστόφια κινείται στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο με τη Βρετανία , το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ: πρώτα η εσωτερική πτυχή και μετά η εξωτερική.
Συμπεράσματα
1.Στα πιο πάνω πλαίσια είναι φανερή η μεθοδολογία της λύσης.
2. Αυτή μεθοδολογία δεν ομολογείται με σαφή τρόπο στους πολίτες για να γνωρίζουν.
3. Η μεθοδολογία απόκρυψης θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος των συνομιλιών. Αν τελεσφορήσουν , τότε θα συνεχιστεί με μια διαδικασία επιβολής της λύσης «από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους» ή πιο σωστά «επί των Κυπρίων».
4.Βασικά η μεθοδολογία που ακολουθείται προσομοιάζει σε πολλά με τα γεγονότα του 1959-1960.
5.Η αντίδραση των πολιτών θα είναι πιο αβέβαιη από ποτέ, όπως γίνεται πάντοτε σε κάθε μεθόδευση που δε στηρίζεται στον ορθολογισμό.
6. Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι δεν πρόκειται να γλυτώσουν από τους «σοφούς» και βαθιά αντιδημοκρατικούς ηγέτες τους.
Επίλογος
Αυτή η προσέγγιση είναι και ανιστόρητη και αντιδημοκρατική. Ο κάθε πολίτης έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να γνωρίζει. Φυσικά υπάρχουν και αυτοί που δε θέλουν να γνωρίζουν και με περισσή αφέλεια θα κρίνουν –όπως λένε – εκ του αποτελέσματος. Ναι, αλλά το αποτέλεσμα κρίνεται από τη διαδικασία που προηγήθηκε. Και η άγνοια της διαδικασίας και των μεθοδεύσεων καθιστά τον πολίτη όμηρο της πραγματικότητας που θα διαμορφώσουν οι κρατούντες –ντόπιοι και ξένοι - σε μια δεδομένη στιγμή.

Ευρωεκλογές: "Αν δεν ψηφίσεις εσύ, κάποιος άλλος θα ψηφίσει..." ή περί αποβλάκωσης

Εν όψει ευρωεκλογών η ΕΕ ετοίμασε μια ιστοσελίδα για ενημέρωση των πολιτών. Ανάμεσα στα άλλα προβάλλεται και ένα διαφημιστικό κείμενο που προτρέπει τους πολίτες να ψηφίσουν. Γιατί λοιπόν να ψηφίσουν οι πολίτες στις ευρωεκλογές;
«Αν δεν ψηφίσεις εσύ, κάποιος άλλος θα ψηφίσει και θα αποφασίσει ποιος θα σε εκπροσωπεί...».
Είναι αυτονόητο ότι κάποιοι θα ψηφίσουν. Στη χειρότερη των περιπτώσεων θα ψηφίσουν οι υποψήφιοι τους εαυτούς τους, εκτός και αν ξεχαστούν. Τι μας λένε λοιπόν; Όταν εκλείψουν τα επιχειρήματα, οι εξουσιαστές προβάλλουν το αυτονόητο ως μια μέθοδο αποβλάκωσης και εξαπάτησης των πολιτών.
Ή διαφορετικά, όταν δεν έχεις επιχειρήματα για να πείσεις τους πολίτες να συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία προβάλλοντας τεκμηριωμένες θέσεις για το κοινό καλό, τότε επιστρατεύεις τη διαφήμιση καλλιεργώντας τα πιο ταπεινά ένστικτα και αποθεώνοντας τη βλακεία.
«Αν δεν ψηφίσεις εσύ, κάποιος άλλος θα ψηφίσει...»
Εδώ προβάλλεται η ματαιότητα του να μην ψηφίσεις. Επομένως ασκείται ένας «δημοκρατικός» εκβιασμός να ψηφίσεις. Ούτως ή άλλως δεν υπάρχει διέξοδος, δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής.
Στη συνέχεια προβάλλεται ο ανταγωνισμός των πολιτών: γιατί να αποφασίσει ο άλλος και όχι και εσύ; Υποτίθεται ότι οι εκλογές γίνονται για το κοινό μας μέλλον το οποίο προωθείται ανταγωνιστικά και όχι συνεργατικά.
Φυσικά μια άλλη ανάγνωση λέει πως «είτε ψηφίσεις είτε δεν ψηφίσεις, κάποιοι θα εκλεγούν με ή χωρίς την ψήφο σου και θα αποφασίζουν για σένα χωρίς εσένα»!!! Και αφού δεν είναι αναγκαία η νομιμοποίησή τους από όλους τους πολίτες για να εκλεγούν , τότε εξίσου μάταιο είναι και το να ψηφίσεις!!!
Και η επωδός: «Αν δεν ψηφίσεις, λοιπόν, μην παραπονεθείς». Καλά, και αυτοί που θα ψηφίσουν, μετά τις εκλογές πού θα υποβάλουν το παράπονό τους;
Αλλά και η ιδεολογία των συντακτών είναι εκπληκτική: ποιος φταίει για τα κακώς κείμενα στην ΕΕ για τα οποία παραπονείται ο πολίτης; Φυσικά ο πολίτης, γιατί δεν ψήφισε!!! Ενώ αν ψήφιζε, τα παράπονα όλα θα εξαφανίζονταν ως διά μαγείας !!! Δε φτάνει που μας περιπαίζουν , θέλουν και να μας ενοχοποιήσουν για τα αδιέξοδά τους.

Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία της ΕΕ και τα ντόπια φερέφωνά της χρησιμοποιούν τα πιο φτηνά προπαγανδιστικά μέσα για να υφαρπάσουν την ψήφο των πολιτών, για να νομιμοποιηθούν στην εξουσία. Και μετά θα ξεχάσουν τους πολίτες, ως τις επόμενες εκλογές. Το πρόβλημα είναι γιατί οι πολίτες να τους νομιμοποιήσουν στην εξουσία;
Τι συγκεκριμένο έχουν να προτείνουν οι πολιτικοί και τα κόμματα που να βελτιώνει τη θέση του πολίτη στο ατομικό επίπεδο, στο κοινωνικοοικονομικό και το πολιτικό; Δηλαδή οι πολίτες θα είναι «ες αεί» καταναλωτές προσδοκιών και οι πολιτικοί επικαρπωτές πλούτου, προνομίων και εξουσίας;
Ή όπως υποστηρίζει ο Διονύσης Χαριτόπουλος στο «Εγχειρίδιο βλακείας»:
«Και φυσικά ένα πρώτης τάξεως ηρεμιστικό των αμνών είναι η φενάκη της ψήφου.Μόνο που η επιλογή είναι προκαθορισμένη στο δίλημμα: κρύα ή ζεστά σκατά».

Ευρωεκλογές και πολιτικές κενολογίες υποψηφίων ή η εκπόρνευση της δημοκρατίας

Οι υποψήφιοι στις ευρωεκλογές προσπαθούν να πουν κάτι, να αρθώσουν ένα λόγο, να κερδίσουν κάποια ψήφο. Δεν είναι δυνατόν να εισέλθουν στην ευρωβουλή μουγγοί.
Και μιλούν οι υποψήφιοι. Και καλά κάνουν.Γιατί έτσι ο πολίτης αντιλαμβάνεται σε κάποιο βαθμό – έστω εικονικό – την πολιτική τους σκέψη.
Συχνή επωδός των κενολόγων υποψηφίων είναι πως οι ευρωεκλογές είναι «η γιορτή της δημοκρατίας». Φυσικά η λογική συμπληρώνει: αν η μέρα της ψηφοφορίας – μια φορά κάθε τέσσερα/πέντε χρόνια είναι η γιορτή της δημοκρατίας- τότε οι υπόλοιπες μέρες τι είναι; Η γιορτή της ολιγαρχίας;
Και αφού είναι η γιορτή του δήμου, γιατί ο δήμος δε γιορτάζει και γιορτάζουν μόνο τα κόμματα/υποψήφιοι που κέρδισαν;
Και στις χώρες που απέχει το 50% των ψηφοφόρων από την εκλογική διαδικασία, πρέπει να υποθέσει κάποιος ότι όλοι αυτοί είναι αντιδημοκρατικοί; Ή συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο;
Άλλο σύνθημα που πλασάρουν οι υποψήφιοι είναι πως οι εκλογές είναι η «γιορτή της συμμετοχικής δημοκρατίας». Αυτοί θέλουν να είναι πιο αποσαφηνισμένοι. Δε θέλουν απλώς δημοκρατία,θέλουν συμμετοχική δημοκρατία. Καλά, ποιος από όλους αυτούς μπορεί να μου εξηγήσει αν είναι δυνατό μια δημοκρατία να μην είναι συμμετοχική. Δηλαδή ποιο είναι το είδος της δημοκρατίας όπου ο λαός κυβερνά χωρίς να συμμετέχει!!!
Και αφού τώρα στα πλαίσια των πολιτικών αδιεξόδων τους τα κόμματα και οι πολιτικοί ανακάλυψαν ως νέο φρούτο τη «συμμετοχική δημοκρατία» , το προηγούμενο πολιτικό σύστημα που το ονόμαζαν επίσης δημοκρατία και δεν ήταν συμμετοχική, τι είδους δημοκρατία ήταν; Και σε τι διαφέρει η προηγούμενη δημοκρατία από αυτή την επαγγελλόμενη «συμμετοχική δημοκρατία»;
Ο κάθε άσχετος κενολογεί περί δημοκρατίας εξαπατώντας το λαό για να υφαρπάσει την ψήφο του. Αυτή είναι η αντίληψη περί πολιτικής των κυρίαρχων. Το θέμα είναι η στάση των κυριαρχούμενων: ευρωψηφίζουν ή ευρωμαυρίζουν; Νομιμοποιούν ή αμφισβητούν; Υπακούουν ή αντιστέκονται στην ολιγαρχία, επειδή ακριβώς είναι δημοκρατικοί;
22/5/2009

Το ευρωκοινοβούλιο, ο "ψευτοκοινοβουλευτισμός" και η "απεργία των εκλογέων"

Το ευρω-κοινοβούλιο σε πολύ μεγάλο βαθμό αποτελεί ένα διακοσμητικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι αρμοδιότητες ανήκουν σε άλλα όργανα – αιρετά ή διορισμένα - και απλώς σε κάποιες περιπτώσεις απαιτείται και η σύμφωνη γνώμη του ευρωκοινοβουλίου.
Η ύπαρξη του ευρωκοινοβούλιου πιο πολύ μπορεί να αντικρυστεί ως ένα θέσμος που δημιουργήθηκε σε απομίμηση των κρατικών κοινοβουλίων, ώστε η ΕΕ να αποκτήσει νομιμοποίηση στα διάφορα κράτη και τους λαούς. Με το ευρωκοινοβούλιο δινόταν η άισθηση μιας «δημοκρατικής ΕΕ» και ταυτόχρονα η κομματική συμμετοχή κατοχύρωνε τη νομιμοποίησή του σε επίπεδο κρατών. Μια νομιμοποίηση που αφορούσε την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, των οποίων τα συμφέροντα εκφράζει η ΕΕ.
Το αστείο του πράγματος είναι ο εκλογικός αγώνας των κομμάτων και άλλων για να καταλάβουν τις θέσεις των ευρωβουλευτών. Αγωνίζονται «δαπάναις του δυστυχούς λαού» να καταλάβουν θέσεις διακοσμητικές!!! Δηλαδή γιατί κάποιος να θέλει να συμμετέχει σε ένα σώμα το οποίο ουσιαστικά δεν έχει αρμοδιότητες; Δεν είναι προσβλητικό να μαζεύονται μερικές εκατοντάδες ευρωβουλευτές και να χαριεντίζονται ασκόπως; Και οι λαοί να τους συντηρούν απλώς γιατί πρέπει να υπάρχουν ως σώμα -σφραγίδα;
Και τα κόμματα γνωρίζοντας την αναποτελεσματικότητα του ευρωκοινοβουλίου ουσιαστικά θέτουν διάφορα άλλα ζητήματα – άσχετα με τις ευρωεκλογές - για να παρασύρουν τους πολίτες να ψηφίσουν. Και αρκετοι πολίτες, γνωρίζοντας το διαμοσμητικό χαρακτήρα του ευρωκοινοβουλίου, αρνούνται να συμμετέχουν σε αυτή την κωμωδία.
Το θέατρο του παραλόγου αποκτά εξωπραγματικές διαστάσεις όταν με όπλο τη διαφήμιση η ΕΕ, τα κόμματα, οι υποψήφιοι και τα ΜΜΕ προσπαθούν να μας πείσουν ότι το διακύβευμα είναι μεγάλο!!!Και πλασάρουν ένα σωρό ανοητολογήματα για να εξαπατήσουν τους πολίτες να στείλουν τους ίδιους και όχι κάποιους άλλους σε μια «παιδική χαρά»!!! Μια παιδική χαρά χωρίς το στοιχείο της αθωωτότητας, αφού τα κίνητρα των χαριεντιζομένων είναι ιδιοτελή.
Ανεξάρτητα αν η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία πέτυχε με την προπαγάνδα της να επιδράσει στις συνειδήσεις των ανθρώπων, ώστε να ταυτίζουν τον υφιστάμενο κοινοβουλευτισμό με τη δημοκρατία, οι πρόγονοί μας είχαν μια πιο σαφή αντίληψη της πραγματικότητας, όταν οι Άγγλοι αποικιοκράτες αποφάσισαν να μεταφέρουν στους «καθυστερημένους» Κύπριους την ανωτερότητα του πολιτικού πολιτισμού τους. Έγραφαν λοιπόν το 1924 τα ελληνικά μέλη του Νομοθετικού Συμβουλίου της Κύπρου στον υπουργό αποικιών :
«Το νησί είχε από το 1882 ένα σύναγμα ψευτοκοινοβουλευτικού χαρακτήρα παρόμοιο μ΄εκείνα που επινοούνται για τους υπόδουλους λαούς, που έχουν σαν στόχο μάλλον τη διαφθορά τους παρά τον εκπολιτισμό τους. Εξαιτίας αυτών των πολιτικών συστημάτων δεν εξασφαλίζεται κανένα από τα πραγματικά οφέλη των πραγματικών κοινοβουλευτικών συνταγμάτων, ενώ το μοναδικό αποτέλεσμα για το λαό είναι τα δεινά της διχόνοιας και των πολιτικών διαπληκτισμών. Αυτό το σύστημα έχει ξεπέσει εντελώς στη συνείδηση του κυπριακού λαού, έχει καταδικαστεί από το λαό μ΄ έναν τρόπο που δείχνει την ακλόνητη απόφασή του να μη δεκτέι αυτή την κοινοβουλευτική κοροϊδία, με την οποία από τη μια η θέλησή του καταπατείται και εκμηδενίζεται, και από την άλλη δεν μπορεί να ασκηθεί κανένα πραγματικό δικαίωμα ενεργού συμμετοχής στη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεών του». Και ενώ στη Κύπρο ασκείται κριτική στο πολιτικό σύστημα συνολικά (κοινοβουλευτισμός), στη Γαλλία τα ίδια χρόνια η κριτική αφορά τα ατομικά πολιτικά δικαιώματα (ψήφος).
Ο Κ. Βεργόπουλος σε ένα άρθρο του στην εφ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (22/5/2009) παραθέτει ένα κείμενο του Γάλλου συγγραφέα Οκτάβιου Μιρμπό (1848-1917) με τίτλο «Απεργία των εκλογέων»:
« Θυμήσου ότι ο άνθρωπος που ζητά την ψήφο σου είναι οπωσδήποτε ανέντιμος. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο:σε αντάλλαγμα για την κατάσταση και την περιουσία στην οποία με την ψήφο σου τον τοποθετείς, σου προσφέρει ένα σωρό υπέροχες υποσχέσεις, που φυσικά δεν πρόκειται να τηρήσει και των οποίων η τήρηση δεν εξαρτάται από αυτόν.... Τα προβατα οδεύουν στο σφαγείο. Δεν ομιλούν , δεν ελπίζουν σε τίποτα. Όμως, τουλάχιστον, δεν ψηφίζουν προκειμένου να εκλέξουν τον αφαγέα που θα τα σφάξει, ούτε, ακόμη λιγότερο, δεν εκλέγουν τον αστό που τα καταβροχθίζει στο τραπέζι του. Περισσότερον ζώον από τα ζώα, περισσότερον πρόβατο από τα πρόβατα, ο εκλογέας διορίζει το σφαγέα του και επιλέγει τον αστό του.(Και να σκεφτεί κανείς ότι ) έκανε Επαναστάσεις προκειμένου να κατακτήσει αυτό το δικαίωμα».
Ας στοχαστούμε λοιπόν τι είναι αυτό που κάνουμε, τι είναι αυτό που μας ζητούν να κάνουμε εν όψει ευρωεκλογών. Βιαστείτε, γιατί δεν ξέρετε για πόσο χρόνο θα επιτρέπεται ακόμα ο στοχασμός.

Ευρωεκλογές: η επιλεκτική μνήμη των σοσιαλδημοκρατών ή άλλος ένας τρόπος υφαρπαγής της ψήφου

Ο Πρόεδρος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος ΕΔΕΚ Γιαννάκης Ομήρου είναι κατηγορηματικός. Με προφορικές και γραπτές διακηρύξεις του στοχοποιεί τον αντίπαλο. Ποιος φταίει για την κρίση; Ο νεοφιλελευθερισμός, ο νεοσυντηρισμός, η ασύδοτη οικονομία της αγοράς, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.
Είναι γεγονός ότι εν όψει ευρωεκλογών τα κόμματα θα προβάλουν τις θέσεις τους για να αποσπάσουν την ψήφο των πολιτών. Αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί ο καθένας να συνθηματολογεί ή να κενολογεί και μάλιστα να θεωρεί πως λέει και κάτι σπουδαίο. Και τώρα , εν όψει εκλογών , να παπαγαλίζουν όλοι το στερεότυπο: «όλα για τον πολίτη»!!!
Ο νεοφιλελευθερισμός λοιπόν δεν ήρθε εξ ουρανού. Μπορεί να τον καταράζεται ο κ. Ομήρου σήμερα, αλλά οι σοσιαλδημοκράτες συνήργησαν στην προώθησή του. Όλες οι κατακτήσεις των εργαζομένων κατά τη διάρκεια της λεγόμενης σοσιαλδημοκρατικής συναίνεσης κατεδαφίστηκαν συστηματικά και από τη δεξιά και από τη σοσιαλδημοκρατία. Όλες οι σοσιαλδημοκρατικές μεταπολεμικές κατακτήσεις ( πλήρης απασχόληση, κράτος πρόνοιας, δωρεάν υγεία και εκπαίδευση ) έχουν σε μεγάλο βαθμό αναιρεθεί και από τη σοσιαλδημοκρατία με πρωτεργάτη από το 1997 τον κ. Blair.


Αλλά οι Ελληνοκύπριοι σοσιαλδημοκράτες αντί να ψάχνουν στην Ευρώπη οράματα και διεξόδους, ας αναλογιστούν τα έργα και τις ημέρες τους στην Κύπρο. Ιδιαίτερα τη μεγάλη «ανθρωπιστική» κλοπή στο χρηματιστήριο το 1999. Είναι ένα συγκεκριμένο παράδειγμα της μεγάλης έγνοιας τους για τον πολίτη!!!
Εν όψει ευρωεκλογών οι πολιτικοί και τα κόμματα προσπαθούν με διάφορες κενολογίες – δεν έχουν προτάσεις ούτε οικονομικές ούτε πολιτικές για τον πολίτη – να υφαρπάσουν την ψήφο του πολίτη. Και θα τον ξαναθυμηθούν στις επόμενες εκλογές, μετά από πέντε χρόνια. Γι αυτό και ο πολίτης θα πρέπει να τους ευρω-μαυρίσει.
ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΣΑΣ
ΜΗΝ ΥΠΟΚΥΨΕΤΕ ΣΤΟΝ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΣΑΣ ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΥΟΥΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ
ΕΥΡΩ-ΜΑΥΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ!!!

Από τον Αβραάμ Λίνκολν (1863 ) στο Δημήτρη Χριστόφια (2008 )

Το 1863 ο Αμερικανός Πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν έδωσε τον πολυσυζητημένο ορισμό της δημοκρατίας: «government of the people, by the people, and for the people». Δηλαδή «μια μορφή διακυβέρνησης που πηγάζει από το λαό και ασκείται από το λαό, με στόχο το συμφέρον του λαού» (Μ.G. Schmidt, Θεωρίες της δημοκρατίας). Αναφερόταν δηλαδή σε μια άμεση μορφή δημοκρατίας που συνοπτικά αποδίδεται με τον τρίπτυχο:από το λαό, δια του λαού, για το λαό.

Το 2008 ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρης Χρισόφιας στην επιδίωξή του για λύση του κυπριακού προέβαλε το σύνθημα «από τους Κύπριους για τους Κύπριους». Η επιλεκτική αναπροσαρμογή του συνθήματος και η μεταφορά του στην Κύπρο του 2008 δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη δημοκρατία. Συνιστά απλώς ένα σύνθημα για λαϊκή κατανάλωση από τον «αμαθή όχλο» και δεν αντικατοπτρίζει κανένα προβληματισμό και καμία αναφορά στην πραγματικότητα.

Και η μεταφορά αυτού του συνθήματος στον παρόντα χρόνο δεν προκαλεί καμία εντύπωση. Οι Κύπριοι πολιτικοί, αδυνατώντας να παράξουν πολιτικό λόγο, το μόνο που κάνουν συστηματικά είναι να αντιγράφουν διάφορες συνθηματολογίες/ κενολογίες από το εξωτερικό – κυρίως τη δύτική Ευρώπη - και να τις μετακενώνουν με κάθε σοβαρότητα στο εσωτερικό. Και νομίζουν ότι λένε και κάτι σπουδαίο.
Έτσι και η ρήση του Α. Λίνκολν του 1863 μεταφέρθηκε μεταλλαγμένη στην Κύπρο του 2008 για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της πολιτικής ολιγαρχίας. Η εκπόρνευση των λέξεων είναι ένα βασικό όπλο στα χέρια των ολιγαρχικών. Δε διστάζουν ακόμα και δημοκρατικούς ορισμούς να διαστρεβλώνουν, για να επιτύχουν τους στόχους τους.

Ο ορισμός λοιπόν του Α. Λίνκολν σημαίνει κάτι. Το σύνθημα του Δ. Χριστόφια δε σημαίνει τίποτε. Είναι «προς τέρψη» της ακοής των Ελληνοκυπρίων.

Ο Αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου και η κοινωνική αδικία ή "ποιος κλέφτει τον ιδρώτα του λαού"

Σε άρθρο του λοιπόν που δημοσιεύτηκε στον τύπο στις 23/4/2009 ο κ. Αβέρωφ Νεοφύτου επικρίνει την κυβέρνηση για τον τρόπο χορήγηση του πασχαλινού επιδόματος στους συνταξιούχους. Δηλαδή διαφωνεί με το γεγονός ότι χορηγείται σε όλους ανεξαίρετα. Και έχει δίκιο σε αυτό.
Έχει ενδιαφέρον η επιχειρηματολόγια που προβάλλει στο άρθρο του. Γράφει λοιπόν ο κ. Αβέρωφ:
«Σε καιρούς πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης το κάθε σεντ που εκδαπανείται από δημόσιους πόρους πρέπει να έχει τη μέγιστη πολλαπλασιαστική αξία. Και αυτό το επίδομα με τον τρόπο που έχει δοθεί διευρύνει την κοινωνική ανισότητα, είναι κοινωνικά άδικο, επιβαρύνει με δεκάδες εκατομμύρια τις κρατικές δαπάνες, χωρίς να επιτυγχάνει ούτε το σκοπό του. Τη στιγμή που δίνεις επίδομα 300 ευρώ στο Συνταξιούχο που είναι κάτω από το όριο της φτώχιας και το ίδιο ποσό λαμβάνει και ο εκατομμυριούχος Συνταξιούχος αυτό δεν είναι σωστό κοινωνικό μέτρο».
Προσέξτε την αναφορά του «πρωτόγνωρη οικονομική κρίση». Έτσι αθωώνει τον εαυτό του για το γεγονός ότι με τις θέσεις που διατυμπάνιζε για 15 χρόνια έγινε και ο ίδιος νεροκουβαλητής της κρίσης. Ποια πρωτόγνωρη κρίση; Υπήρχαν επιστημόνες που προέβλεψαν την κρίση, αλλά δυστυχώς δε συνέφερε να τους ακούσει. Και τώρα καλύπτεται πίσω από το «πρωτόγνωρη» για να δικαιολογήσει την άγνοια που επέδειξε στο παρελθόν. Και ενώ ο ίδιος ήταν ο κράχτης της αποκρατικοποίησης των πάντων , ξαφνικά δηλώνει με κάθε σοβαρότητα ότι «η οικονομία είναι εθνικό θέμα» και να συνέλθει σύσκεψη όλων για να αντιμετωπίσουν την κάτάσταση!!!
Προσέξτε και την επιλεκτική ευαισθησία του κ. Αβέρωφ. Όταν παίρνουν άμεσα ή έμμεσα κρατική βοήθεια οι επιχειρήσεις, ο κ. Αβέρωφ διαμαρτύρεται γιατί δεν τους δίνουν και άλλα. Παθαίνει αμνησία τότε με «τον ιδρώτα και το υστέρημα του Κύπριου φορολογούμενου». Όταν θα δοθεί βοήθεια στους πολίτες , βρίσκει χίλιες δυο αδυναμίες. Υπάρχουν αδυναμίες σίγουρα αλλά ο κ. Αβέρωφ δε δικαιούται να διαμαρτύρεται γιατί ο ίδιος και το κόμμα του έκαμαν αρκετά για την αφαίμαξη του δημόσιου πλούτου.
Ο κ. Αβέρωφ ενδιαφέρεται και για την κοινωνική αδικία!!! Τι εισηγείσαι κύριε Αβέρωφ για την αντιμετώπισή της είτε ως βουλευτής είτε ως κόμμα; Γιατί δεν εισηγείσαι να φορολογηθείς και ο ίδιος και οι όμοιοί σου με βάση τον πλούτο σας και όπως προβλέπει και το σύνταγμα; Γιατί δεν εισηγείσαι να αφαιρεθεί πλούτος από τους πλούσιους προς όφελος των φτωχών;
Σκέφτεται ο κ. Αβέρωφ το χρήμα του λαού και την κοινωνική αδικία.Σοβαρα;
Όταν για δέκα χρόνια τσακώνεστε τα κόμματα για το ποιος θα φέρει το φυσικό αέριο με αποτέλεσμα να καλούνται σήμερα οι πολίτες να πληρώσουν εκατομμύρια για το πρόστιμο της ΕΕ για ρύπους, πού ήταν η κοινωνική ευαισθησία;
Όταν εσύ ο ίδιος ψήφισες να παίρνεις μόνο ως αντιμισθία 6200 ευρώ το μήνα είναι κοινωνικά δίκιο; Είναι στοχευμένη πολιτική; Έχεις ανάγκη και τα παίρνεις;
Είναι κοινωνικά δίκαιο εσύ να έχεις ασυλία, αφορολόγητο αυτοκίνητο, και να κάμνεις δυο δουλειές; Είμαστε ή δεν είμαστε ίσοι;
Είναι κοινωνικά δίκαιο με δυο θητείες στη βουλή να παίρνεις σύνταξη 4.685 ευρώ το μήνα ή 196.763 εφάπαξ και μειωμένη σύνταξη 3.514 ευρώ το μήνα; Και δήθεν ενδιαφέρεσαι για το ΤΚΑ;
Είναι κοινωνικά δίκαιο οι πολίτες να επιχορηγούν το κόμμα σου και να μην πληρώνεις εσύ από την τσέπη σου, που θέλεις να έχεις κόμμα και να παίρνεις αξιώματα;
Είναι κοινωνικά δίκαιο τα κόμματα να παίρνετε από τους ημικρατικούς οργανισμούς τα χρήματα του λαού;
Είναι κοινωνικά δίκαιο να μη δηλώνετε τις πηγές των εσόδων των κομμάτων, ώστε να γνωρίζουμε ποια συμφέροντα εξυπηρετείτε;
Είναι κοινωνικά δίκαιο να σας πληρώνει ο λαός για να εκλέγεστε ( με την κρατική χορηγία προς τα κόμματα για τις εκλογές) ;
Είναι κοινωνικά δίκαιο να ψηφίζεις νόμο που ο λαός θα πληρώνει και τους υπαλλήλους των κομμάτων;
Είναι κοινωνικά δίκαιο το ρουσφέτι;
Ο κ. Αβέρωφ είναι από τους κύριους εκφραστές της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας. Οι αναφορές του για την κοινωνική αδικία είναι επιταγές χωρίς αντίκρυσμα γιατί ο ίδιος υπάρχει ως οντότητα πολιτική χάρη στην κοινωνική αδικία που στηρίζει ποικιλότροπα. Γιατί αν δεν υπήρχε κοινωνική αδικία, θα έπρεπε και ο κ. Αβέρωφ να δουλέψει για το ψωμί του και όχι να κάμνει τον ειδικό. Γιατί σε μια δίκαιη κοινωνία δεν υπάρχουν ειδικοί στην πολιτική. Έφτιαξαν ένα σύστημα που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας και από πάνω περιπαίζουν μας μιλώντας για κοινωνική αδικία!!!Έλεος κύριε Αβέρωφ!!!

Από τη μια ενότητα (των Ελληνοκυπρίων ) στην άλλη ενότητα ( του λαού ) ή μας διαιρούν και μας ενώνουν σαν τους ταχυδακτυλουργούς

Τώρα άρχισε να πλασάρεται το ιερό τροπάριο της ενότητας. Δικαιολογημένα γιατί συμβαδίζει με την εορταστική πασχαλινή ατμόσφαιρα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας λοιπόν δήλωσε ότι δεν είναι ικανοποιημένος από την ενότητα στο εσωτερικό. Ο Αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβ. Νεοφύτου ζητά ενότητα δράσης στην οικονομία γιατί «είναι εθνικό θέμα»- ξέχασε τι έλεγε πριν ένα χρόνο ο υπ΄ αριθμόν ένα κράχτης του νεο-φιλελευθερισμού στην Κύπρο. Οι φορείς της εξουσίας φαίνεται να μαραζώνουν ποικιλότροπα γιατί δεν υπάρχει ενότητα.
Το ερώτημα είναι: σοβαρομιλούν ή περιπαίζουν;
Γιατί όντας κομματάρχες η διαιώνιση της ύπαρξής τους μπορεί να γίνει εφικτή μόνο στη βάση της συντήρησης διαφορών μεταξύ τους. Ή διαφορετικά, η νομιμοποίησή τους στην εξουσία μπορεί να συνεχιστεί μόνο στη βάση της διαιώνισης της διάσπασης της κοινωνίας. Ή διαφορετικά, κομματική αντιπαλότητα και ενότητα είναι έννοιες ασύμβατες.
Δηλαδή περιπαίζουν; Αυτός που κατέχει την εξουσία, όταν μιλά για ενότητα εννοεί οι άλλοι διεκδικητές να υποταχθούν στη βούλησή του. Και οι άλλοι διεκδικητές εννοούν να αποδεχθεί να περιοριστεί η εξουσία του, δηλαδή να συμμετέχουν και οι ίδιοι στη λήψη αποφάσεων. Βασικά οι φορείς εξουσίας όταν μιλούν για ενότητα, εννοούν ενότητα της ολιγαρχικής τάξης. Και επειδή ποτέ οι ολιγαρχικοί δεν ομογνωμούν και το ξέρουν, η προβολή της ενότητας είναι ένα κακόγουστο και επαναλαμβανόμενο αστείο. Δηλαδή εκφράζει μια επιθυμία που ποτέ δεν μπορεί να υλοποιηθεί, όμως πάντοτε θα προβάλλεται ως μια καλόηχη λέξη.
Από την άλλη, η έννοια της ενότητας της κοινωνίας δεν μπορεί να υπάρξει γιατί υπάρχει και ο πλούτος και η φτώχεια.Η ανισότητα και η ανελευθερία δεν μπορούν να επιφέρουν ενότητα σε μια κοινωνία. Όμως μπορεί να υπάρξει ομόνοια σε μια κοινωνία , αν γίνει κατορθωτό να οριστεί ο σκοπός της πολιτείας, ένα «τέλος» συμφωνημένο. Ένας σκοπός που θα εκφράζει το κοινό συμφέρον και θα εξασφαλίσει την κοινωνική συνοχή. Τέτοιο όμως ζήτημα δεν τίθεται από κανένα στην κοινωνία.
Συνοπτικά οι αναφορές σε ενότητα εντάσσονται στη διαπάλη των κομμάτων για την εξουσία. Αφορά μόνο τους πάνω. Αν έμπαινε τέτοιο ζήτημα από την κοινωνία, αμέσως οι πάνω θα ενώνονταν για να προασπίσουν τα συμφέροντα τους απέναντι στον κατ΄ εκείνους «όχλο».
Φυσικά υπάρχει και η άλλη διάσταση. Η προβολή της θέσης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι επιδιώκει λύση του κυπριακού για να επιτύχει «την ενότητα του λαού και του τόπου». Τι έννοεί; Εννοεί οι φορείς της εξουσίας στις δυο κοινότητες να συμφωνήσουν σε ένα πολιτικό σύστημα που θα τους επιτρέψει να ελέγχουν όλο το έδαφος και τους πολίτες από κοινού. Δηλαδή η ενότητα του λαού εννοείται ως ενότητα ελέγχου του λαού από τους φορείς της εξουσίας των δύο κοινοτήτων. Διαφορετικά, όσο μη ενωμένη είναι η κάθε κοινότητα σήμερα , θα είναι και μετά τη λύση.
Δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα του λαού, ενότητα των δύο κοινοτήτων; Βεβαίως μπορεί , αν καταλήξουν στον καθορισμό ενός κοινού σκοπού, του κοινού συμφέροντος. Όμως κανένας δε συζητά κάτι τέτοιο. Αντίθετα, η λύση του κυπριακού έχει ως περιεχόμενο όχι την ενότητα του λαού στη βάση του κοινού συμφέροντος αλλά την ενότητα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας των δύο κοινοτήτων στα πλαίσια του ολιγαρχικού κοινού συμφέροντος. Αν οι εκατέρωθεν ολιγαρχικοί καθορίσουν το κοινό τους συμφέρον, τότε το κυπριακό θα λυθεί. Εννοείται ότι απομείνει ως κοινό ολιγαρχικό συμφέρον, γιατί πρώτα θα πρέπει να ικανοποιηθεί η διεθνής ολιγαρχία.
Τι είναι τελικά η ενότητα του λαού; Μια καλόηχη λέξη που προβάλλουν οι φορείς της εξουσίας του κράτους – κόμματα, πολιτικοί – για να εξαπατούν τους αφελείς πολίτες στη βάση μιας μόνιμα ενεκπλήρωτης προσδοκίας, ενός ευσεβοποθισμού των κάτω, αλλά εφιάλτη για τους πάνω!!!

Μύθοι Ελληνοκύπριων πολιτικών: Η διεθνής ηγεμονία και η εσωτερίκευση της βούλησής της ή περί της υποστήριξης του διεθνούς παράγοντα

Η τωρινή προσπάθεια για λύση του κυπριακού επενδύεται από τους Ελληνοκύπριους πολιτικούς με μια συνθηματολογία που σκοπό έχει να αποπροσανατολίσει τους πολίτες από τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος. Πιο απλά, οι πολιτικοί φτιάχνουν μύθους και τους σερβίρουν στους πολίτες όντας βέβαιοι ότι ο κόσμος τρώει κουτόχορτο.
Η φαντασία των Ελληνοκύπριων πολιτικών δεν έχει όρια. Και η υπομονή των πολιτών ανταγωνίζεται αυτή του γαϊδουριού.
Πρωταγωνιστής των διαφόρων μυθοπλασιών του παρόντος είναι κατά κύριο λόγο ο Πρόεδρος Χριστόφιας. Με κύριο όπλο το λαϊκισμό και τη σωτηριολογία προσπαθεί να πείσει ότι κατάφερε πράγματα εκπληκτικά σε ελάχιστο χρόνο. Γέννησε ξανά την ελπίδα στον τόπο. Μια νέα προοπτική διανοίγεται προς το μέλλον.
Προβάλλει λοιπόν την κινητικότητα στο κυπριακό, τη λύση «από τους Κύπριους για τους Κύπριους», «την ευελεξία με αρχές», τη διαπραγματευτική δεινότητα, την ακάματη προπάθεια, τις σκληρές διαπραγματεύσεις. Δηλαδή προσπαθεί με κάθε τρόπο να κεφαλαιοποιήσει τα κέρδη από την προσπάθεια είτε στο προσωπικό είτε σε κομματικό επίπεδο. Από κοντά και ο κ.Αναστασιάδης αποζητά μερίδιο για τον ίδιο και το κόμμα του.
Πάντως είναι , όπως προβάλλεται, ο ηγέτης που ηγείται ενός κόμματος που διαχρονικά είχε καλές σχέσεις με τους Τουρκοκύπριους, έχει «καλή χημεία» με τον Ταλάτ και τώρα είναι η μοναδική ευκαιρία να λυθεί το κυπριακό. Ή τώρα ή ποτέ!!!
Φυσικά όλα αυτά είναι μυθοπλασίες για αφελείς. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική και άσχετη με λαϊκισμούς και προπαγάνδα και «λεπτούς χειρισμούς» ή «δημιουργικές ασάφειες».
Το θεμελιώδες ερώτημα που τίθεται είναι: γιατί σήμερα, μετά την άνοδο Χριστόφια στην Προεδρία της Δημοκρατίας, οι συνθήκες είναι πιο ευνοϊκές για λύση του κυπριακού προβλήματος;
Από τη δεκαετία του 1990 ο διεθνές περιβάλλον έχει αλλάξει δραματικά. Ο ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο έχουν υποχωρήσει και επικρατεί στις διεθνείς σχέσεις ο νόμος της δύναμης. Και οι δυνάμεις που ηγεμονεύουν σήμερα τον κόσμο προσπαθούν τη δική τους βούληση να την εσωτερικεύσουν στα διάφορα κράτη: είτε «διά της σπάθης», είτε «κοινή συναινέση», είτε μετατρέποντας τη βούλησή τους σε παράγοντα της εσωτερικής πολιτικής ζωής, ώστε σταδιακά να υιοθετηθεί από την τοπική κοινωνία. Αυτή η τρίτη διάσταση, της εσωτερίκευσης, δηλαδή της υιοθέτησης της βούλησης της διεθνούς ηγεμονίας από τις τοπικές κοινωνίες, επιτυγχάνεται μέσα από τις ομάδες που διαμεσολαβούν ανάμεσα στην κοινωνία και την κρατική εξουσία, δηλαδή τα κόμματα και τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών. Οι οργανώσεις της διαμεσολάβησης γίνονται έτσι καλοί αγωγοί της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης» ή της «νέας τάξης πραγμάτων».
Η βούληση του «ηγεμονικού συμπλέγματος» σε σχέση με το κυπριακό έχει εκφραστεί το 2004 με την υποστήριξη του Σχεδίου Ανάν. Και από το 2004 ως το 2008 η βούληση των ηγεμόνων δεν έχει διαφοροποιηθεί. Και ούτε έχει ανατραπεί/αλλοιωθεί ο συσχετισμός δυνάμεων στο διεθνές περιβάλλον. Η υποστήριξη λοιπόν των ηγεμόνων προς την τωρινή διαδικασία για επίλυση του κυπριακού εμπεριέχει τη διάσταση ότι τώρα υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες η βούλησή τους να υιοθετηθεί από την τοπική κοινωνία. Με απλά λόγια η υποστήριξη σήμερα της διεθνούς ηγεμονίας προς τους συνομιλητές Χριστόφια –Ταλάτ έχει το νόημα ότι θα τους στηρίζουν στο βαθμό που θα διευκολύνουν την επιβολή της θέλησής τους στην κυπριακή κοινωνία, και ιδιαίτερα τους Ελληνοκύπριους, που απέρριψαν το Σχέδιο Ανάν.
Στο εσωτερικό της Κύπρου και ειδικότερα ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους, ο συσχετισμός των δυνάμεων ευνοεί τη επαναφορά του Σχεδίου Ανάν με κάποιες δευτερευούσης σημασίας αλλαγές. Εννοώ την υποστήριξη προς το Σχέδιο Ανάν σήμερα του ΑΚΕΛ, του ΔΗΣΥ και άλλων οργανώσεων. Εννοώ ότι τα δύο αυτά κόμματα ουσιαστικά υιοθετούν τη λογική του Σχεδίου Ανάν με κάποιες βελτιώσεις, που δε θα καταργούν τη φιλοσοφία του.
Επομένως σήμερα οι συνθήκες είναι πιο ευνοϊκές για επαναφορά του Σχεδίου Ανάν, που εκφράζει τη βούληση της διεθνούς ηγεμονίας και αποτυπώνει το διεθνή συσχετισμό δυνάμεων αλλά και τον εσωτερικό. Το καθοριστικό σημείο είναι η άνοδος Χριστόφια στην εξουσία και η δηλωμένη διάθεση του ΑΚΕΛ για εξεύρεση λύσης στα πλαίσια του Σχεδίου Ανάν.
Οι αναφορές ότι «το σχέδιο Ανάν έχει πεθάνει» απευθύνονται στους «ηλίθιους ιθαγενείς». Γιατί η ελληνοκυπριακή ηγεσία δεν έχει κάποια άλλη πρόταση πάνω στο τραπέζι ούτε οι Τουρκοκύπριοι ούτε ο διεθνής παράγοντας. Δηλαδή δεν υπάρχει κάποια εναλλακτική πρόταση εκτός από το Σχέδιο Ανάν.
Και αυτή πραγματικότητα δεν μπορεί να αλλοιωθεί με προσπάθειες ιδεολογικοποίησης των διαφωνιών ανάμεσα στους Ελληνοκυπρίους και επαναφοράς από το ιδεολογικό αποθεματικό οπλοστάσιο της «θεοκρατίας», του «εθνικισμού», του «φασισμού». Η ζωντανή πραγματικότητα είναι άλλη.
Μπορεί ο Χριστόφιας και ο Αναστασιάδης, το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ, να φτιάχνουν όσους μύθους τους προσφέρει η φαντασία τους. Η πραγματικότητα είναι πικρή. Γιατί η πολιτική τους συμπεριφορά απέναντι στους πολίτες είναι απαράδεκτη. Όχι γιατί επιδιώκουν συμφωνημένη λύση τώρα αλλά γιατί δεν ενημερώνουν τους πολίτες στη βάση της πραγματικότητας και επιχειρημάτων.
Όσο για τους πολίτες και την κοινωνία έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να επανέλθει σε μια απόφασή της και να την επανεξέτάσει και να τη διαφοροποιήσει ( Σχέδιο Ανάν ), αν κρίνει ότι αυτό επιβάλλει το κοινωνικό συμφέρον στο συγκεκριμένο χρόνο. Αυτό διδάσκει η δημοκρατική ιδεολογία. Και μια διαφοροποίηση της βούλησής της κοινωνίας δεν υποδηλώνει κατ΄ ανάγκη υποταγή στη διεθνή ηγεμονία ούτε και αποτελεσματική σκηνοθεσία από τους Χριστόφια – Αναστασιάδη. Μπορεί να υποδηλώνει κόπωση,ανοχή ή απαξίωση και προς την ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία. Δηλαδή με τους πολιτικούς που έχουμε, δεν μπορούμε να προσδοκούμε κάτι καλύτερο!!! Και αυτό είναι μια πραγματικότητα.
Φυσικά οι μυθοπλασίες των ελληνοκύπριων πολιτικών δεν έχουν τέλος. Γι αυτό και θα επανέλθω. Γιατί το μέλλον μας δεν μπορεί να στηρίζεται στους μύθους των πολιτικών ηγετών και των φερεφώνων τους. Γιατί πρώτιστα πρέπει να δούμε την πραγματικότητα, αν πράγματι θέλουμε να την αλλάξουμε.
«Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα
ζητάν θυσίες.
Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους
για τις μεγάλες εποχές που θα΄ρθουν».
Μπέρτολτ Μπρεχτ, "Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου"