Προεδρικές εκλογές, η εκλογική ψήφος και πολιτική δουλεία

Τα κόμματα σε συνεργασία με τα ΜΜΕ διαλαλούν την πραμάτεια των «κρίσιμων» προεδρικών εκλογών. Γιατί είναι κρίσιμες;
Ο στόχος τους είναι με την προπαγάνδα τους να πείσουν τη μάζα των «ηλιθίων» πολίτων να διαλέξουν τον «άριστο» αφέντη τους για την επόμενη πενταετία. Έτσι το πολιτικό σύστημα και οι στυλοβάτες του -κόμματα και ΜΜΕ- να αποκτήσουν νομιμοποίηση στη συνείδηση της κοινωνίας ή να συνεχιστεί το ίδιο φαγοπότι για άλλα πέντε χρόνια σε βάρος του λαού.
Με τις απύθμενες ανοησίες των βασικών υποψηφίων και των κομματοκρατόρων, δε θα καταπιαστώ. Θα επικεντρωθώ στη ψήφο των πολιτών και τη διάστασή της σε σχέση με την ελευθερία/δουλεία.
Το δικαίωμα της εκλογικής ψήφου
Το λεγόμενο δικαίωμα ψήφου, με τη σημερινή του μορφή, είναι δημιούργημα του 18ου αιώνα. Τότε ήταν που υπήρξε κάποιος προβληματισμός αν η ψήφος θα είναι εκλογική (εν λευκώ νομιμοποίηση ενός υποψηφίου στην εξουσία του κράτους) ή αντιπροσωπευτική (νομιμοποίηση κάποιου υποψηφίου στην εξουσία αλλά και έλεγχός του από τους ψηφοφόρους).
Επιβλήθηκε από την άρχουσα τάξη τότε η εκλογική ψήφος. Και ο φιλελευθερισμός και ο εθνικισμός και ο κομμουνισμός ταυτίστηκαν με την εκλογική ψήφο, ανεξάρτητα αν η καθεμιά ιδεολογία πρόεβαλλε είτε το κράτος είτε το έθνος είτε το κόμμα ως κριτήριο της λήψης αποφάσεων από τους ψηφισμένους αφέντες.
Η εξέλιξη από τον 18ο αιώνα ως τον 20ο αιώνα δεν άλλαξε τη μορφή της ψήφου. Αφού σταδιακά εγκαταλείψθηκε η λεγόμενη τιμηματική εκλογική ψήφος (δικαίωμα εκλογικής ψήφου με βάση την περιουσία) και αφού η ανθρωπότητα διήλθε από την περίοδο του μεσοπολέμου (φασισμός, ναζισμός,ολοκληρωτισμός, δικτατορίες) , μεταπολεμικά άρχισε να γενικεύεται η εκλογική ψήφος πρώτα για τους άντρες και μετά, για τις γυναίκες.
Με το δικαίωμα της εκλογικής ψήφου τα άτομα από υπήκοοι του κράτους έγιναν πολίτες του κράτους. Όμως και τον 18ο και τον 20ο αιώνα η εξουσία παρέμεινε στο κράτος και η κοινωνία αμέτοχος στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος.
Το περιεχόμενο της εκλογικής ψήφου
Τι είναι η εκλογική ψήφος;
Στο επίπεδο του πολιτεύματος συνιστά είτε αριστοκρατικό(εκλογή αρίστων) είτε ολιγαρχικό στοιχείο (εκλογή πλουσίων). Δηλαδή, η εκλογική ψήφος δεν χαρακτηρίζει μόνο το πολίτευμα της δημοκρατίας αλλά τα αριστοκρατικά και τα ολιγαρχικά πολιτεύματα.
Στο επίπεδο των εξουσιαστικών συστημάτων είναι νομιμοποιητική, δηλαδή νομιμοποιεί κάποιο να είναι ο φορέας της εξουσία και να λαμβάνει αποφάσεις που αφορούν το σύνολο, την κοινωνία.
Και στην περίπτωση που υπάρχουν περισσότεροι του ενός διεκδικητές, είναι και διαιτητεύουσα. Δηλαδή, διαλέγει ποιος από τους υποψήφιους θα χρηστεί αξιωματούχος του κράτους.
Είναι εκχωρητέα η εκλογική ψήφος.Δηλαδή σου παρέχει ένα μερίδιο στην πολιτική- ένα πολιτικό δικαίωμα- αλλά πρέπει να τον εκχωρήσεις σε ένα άλλο πρόσωπο το οποίο υποτίθεται θα αποφασίζει για λογαριασμό σου. Ή, εφ΄ όσον είναι αποδεκτό ότι η πολιτική εξουσία ανήκει στο κράτος, τότε αναγκαστικά οι πολίτες δεν μπορούν να την κατακρατήσουν αλλά να την εκχωρήσουν στον ιδιοκτήτη της πολιτικής που είναι το κράτος.
Από τη στιγμή που εκχωρεί ο πολίτης το ίσο μερίδιο πολιτικής που κατέχει με την ψήφο του στον υποψήφιο που καταλαμβάνει το αξίωμα του κράτους – το κράτος είναι απρόσωπο –, τότε ο ίδιος παραμένει εκτός του πολιτικού συστήματος χωρίς κανένα δικαίωμα στη διαχείριση των κοινών υποθέσεων. Γιατί με την εκλογική ψήφο το παραχώρησε σε ένα άλλο πρόσωπο.
Δηλαδή η λειτουργία του πολιτικού συστήματος στηρίζεται στην αρχή ότι ο πολίτης έχει ένα δικαίωμα στην πολιτική, να μην έχει κανένα δικαίωμα. Γι αυτό και υποχρεωτικά εκχωρείται σε ένα τρίτο προσωπο.
Εκλογική ψήφος και δουλεία
Το γεγονός ότι οι πολίτες συναινούν στην παραχώρηση της πολιτικής λειτουργίας σε κάποια άλλα πρόσωπα δεν υποδηλώνει ότι είναι και πολιτικά ελεύθεροι. Η συναίνεση δημιουργεί νομιμοποίηση , δε δημιουργεί ελευθερία. Η συναίνεση, για παράδειγμα, στη μισθωτή εργασία δεν υποδηλώνει ότι το άτομο είναι οικονομικά ελεύθερο.Στο χώρο της εργασία είναι εξαρτημένος από τη βούληση κάποιου άλλου που αποφασίζει. Το ίδιο συμβάινει και στην πολιτική: η συναίνεση με την εκλογική ψήφο διαιωνίζει την εξάρτηση του ατόμου και στον πολιτικό τομέα, αφού κάποιος άλλος θα αποφασίζει αντί του ιδίου.
Φυσικά, το άτομο έχει το πολιτικό δικαίωμα να διαδηλώνει για να ασκήσει πίεση στον κάτοχο της εξουσίας του κράτους ή στον ιδιοκτήτη μιας επιχείρησης. Αλλά, η διαδηλώση επιβεβαιώνει ταυτόχρονα ότι ο πολίτης βρίσκεται εκτός του πολιτικού/οικονομικού συστήματος. Γιατί, αν το άτομο είχε δικαίωμα να αποφασίζει το ίδιο για πολιτικά θέματα, τότε η διαδήλωση δε θα είχε νόημα, δηλαδή θα ήταν παράλογο να διαδηλώνεις εναντίον του εαυτού σου!!!
Με τη χρήση της εκλογικής ψήφου ο πολίτης αποφασίζει κάτι; Όχι, δεν αποφασίζει τίποτε και ούτε έχει την πολιτική αρμοδιότητα να επιληφθεί οποιουδήποτε θέματος. Αποφασίζει ότι κάποιος άλλος θα κατέχει την πολιτική λειτουργία της κοινωνίας, δηλαδή θα αποφασίζει για κείνον, και μάλιστα με εν λευκώ εξουσιοδότηση. Δεν παίρνει δηλαδή ο πολίτης κάποια πολιτική απόφαση είτε από την άποψη της διαβούλευσης είτε της εισήγησης είτε της απόφασης/εκτέλεσης. Όλα αυτά τα εκχωρεί σε άλλους και απομένει υπήκοος/πολίτης του κράτους με βάρκα σωτηρίας την ελπίδα.
Εκλογική ψήφος και κοινωνία
Τι υποδηλώνει για την κοινωνία η εκλογική ψήφος;
Ότι η κοινωνία από πολιτική άποψη είναι μια κοινωνία δούλων με την έννοια ότι σε θέματα που αφορούν τη συνολική κοινωνία δεν έχουν κανένα δικαίωμα να αποφασίζουν. Δηλαδή, στο πολιτικό επίπεδο δεν αναγνωρίζεται ότι ο κάθε πολίτης και το όλον- ο δήμος- αποτελούν θεσμικά όργανα του πολιτεύματος.
Η πολιτική δουλεία της κοινωνία δε σημαίνει ότι τα άτομα είναι ολοκληρωτικά δούλοι, όπως στο φεουδαρχικό σύστημα, όπου το άτομο αντιμετωπίζεται ως πράγμα.Η κοινωνία απολαμβάνει την ατομική της ελευθερία (ελευθερία στην ιδωτική της ζωή) και είναι ικανοποιημένη λόγω του επιπέδου της εξέλιξης της. Όμως η ατομική ελευθερία δε σε καθιστά ούτε κοινωνικά ούτε πολιτικά ελεύθερο. Είναι όμως η ατομική ελευθερία η προϋπόθεση για διεκδίκηση κάθε μορφής ελευθερίας.
Εκλογική ψήφος και προεδρικές εκλογές στην Κύπρο
Το γεγονός ότι οι πιο πολλοί πολίτες ασκούν το εκλογικό δικαίωμα δηλώνει ότι από άποψη συμφέροντος ή γνώσης η πλειονότης της κοινωνίας είναι ανεκτική/ικανοποιημένη από το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα.
Δηλαδή, σε μεγάλο βαθμό η κυπριακή κοινωνία πολιτικά είναι αχειράφετη, γι αυτό και εκχωρεί την πολιτική λειτουργία σε κάποιους άλλους εν λευκώ –τα κόμματα.
Από πολιτική άποψη δεν παρατηρούνται κάποιες διεργασίες στο κοινωνικό επίεπδο. Εκτός από το γεγονός της αποχής, το οποίο ερμηνεύεται ως μη ικανοποίηση του πολίτη από τη λειτουργία της πολιτικής ή του πολιτικού συστήματος. Έτσι το κατανοούν τα κόμματα και οι υποψήφιοί τους. Γι αυτό και ακριβώς το λόγο κάποιοι υποψήφιοι δειλά-δειλά προτείνουν κάποιους τρόπους εμπλοκής των πολιτών στην πολιτική διαδικασία (πρόταση Λιλλήκα για ανακλητό και πρόταση Αναστασιάδη για νομοθετική πρωτοβουλία στους πολίτες). Αυτές οι προτάσεις υποδηλώνουν ότι βρισκόμαστε σε ένα πρώιμο στάδιο μετάβασης από την εκλογική ψήφο στην αντιπροσωπευτική. Το σημαντικό όμως είναι πως και αυτές οι πρωτοβουλίες προέρχονται από την άρχουσα τάξη και όχι από την κοινωνία.
Νεοτερικότητα και ελληνική αρχαιότητα
Από την άποψη της ανθρωποκεντρικής εξέλιξης , δηλαδή του σταδίου ανάπτυξης της ελευθερίας, οι νεοτερικές κοινωνίες μπορούν να συγκριθούν με τις ανάλογες κοινωνίες των πόλεων κρατών του 7ου π.Χ. αιώνα, δηλαδή την περίοδο των νομοθετών- του σημερινού κράτους δικαίου -και της σταδιακής γενίκευσης της εκλογικής ψήφου. Όμως οι τωρινές κοινωνίες και το πολιτικό σύστημα δεν έχουν περιέλθει στο στάδιο εκείνο της εξέλιξης στο οποίο η ψήφος θα γίνει τουλάχιστον αντιπροσωπευτική, δηλαδή να έχεις το δικαίωμα και να ελέγχεις τον ψηφισμένο αξιωματούχο. Στην αρχαιότητα η αντιπροσωπευτική ψήφος καθιερώθηκε από το Σόλωνα το 592/91 π.Χ..
Και φυσικά ουδεμία σύγκριση μπορεί να γίνει με την περίοδο της κλασικής δημοκρατίας όπου ο πολίτης είναι κύριος της ψήφου του, άρα δεν εκχωρείται, και η ψήφος αποκτά αποφασιστικό περιεχόμενο και το άτομο αποκτά και την πολιτική ελευθερία, αφού μετέχει «κρίσεως και αρχής».
ΥΓ. Δεν αναφέρθηκα στο δικαιωμα του «εκλέγεσθαι» γιατί εκεί αποδεικνύεται ολοφάνερα ο ολιγαρχικός χαρακτήρας του πολιτεύματος.
ΥΓ. Η μεγαλύτερη ανοησία, στην ελληνική τουλάχιστον γλώσσα, είναι να χρησιμοποιείς τη φράση «το δημοκρατικό δικαίωμα της ψήφου» αναφερόμενος στις εκλογές.Έλεος!!!

Πρωτοφανής ιδεολογική σύγκρουση βουλευτών στην Κύπρο!!!

Α.Πόλωση ιδελογική στην Κύπρο!!!Απίστευτο και όμως αληθινό.

Με αφορμή την τροποποίηση της νομοθεσίας για τις βουλευτικές εκλογές για τον καθορισμό του παράβολου (πόσα καταβάλλεις ως δικαίωμα στο κράτος για να δικαιούσαι να είσαι υποψήφιος ) για τις υποψηφιότητες, ξέσπασε νέα ιδεολογική αντιπαράθεση ανάμεσα στις κομματικές δυνάμεις.

Η αριστερά υποστηρίζει πως δεν πρέπει να υπάρχει κανένα παράβολο για να είναι κάποιος υποψήφιος βουλευτής για τους εξής λόγους:

Πρώτο, δεν προβλέπεται από το σύνταγμα ως προϋπόθεση για υποψηφιότητα η καταβολή οποιούδηποτε τιμήματος.

Δεύτερο, το τιμηματικό κριτήριο είναι καθαρά ολιγαρχικό και αντιδημοκρατικό. Με βάση το τίμημα καθοριζόταν ως τις αρχές του 20^ου αιώνα ποιος θα είναι πολίτης , ώστε να δικαιούται να ψηφίσει. Τώρα σταδιακά και εντέχνως εισάγεται το τίμημα ,όχι στο δικαίωμα του εκλέγειν, αλλά του εκλέγεσθαι. Έτσι αποκλείονται όσοι δεν έχουν και αυτά τα 500 ευρώ για να θέσουν υποψηφιότητα, αν το επιθυμούν.

Τρίτο, η θέση του βουλευτή είναι μια θέση προσφοράς προς το κοινωνικό σύνολο. Επομένως είναι απαράδεκτο ένας πολίτης να πληρώνει προκειμένου να προσφέρει στους συνανθρώπους του από τη θέση του βουλευτή!!!

Τέταρτο, εάν ένας πληρώνει για να εκλεγεί, τότε θα προσπαθήσει από τη θέση που κατέχει να βγάλει τα έξοδα της εκλογής του. Έτσι, αντί να προσφέρει στους συνανθρώπους του, θα καταλήξει να προσφέρει στον εαυτούλη του. Έτσι ενισχύεται η διαπλοκή και η διαφθορά.

Οι σοσιαλδημοκράτες υποστηρίζουν την επιβολή παράβολου, αλλά ο κάθε υποψήφιος να καταβάλλει ανάλογα με τις δυνατότητές του. Δηλαδή θα δημοσιοποιεί τα εισοδήματά του ελεγμένα και πιστοποιημένα από το φόρο εισοδήματος ( να είμαστε σίγουροι ότι εκπληρώνει τις φορολογικές του υποχρεώσεις) καθώς και τα περιουσιακά του στοιχεία. Και κλιμακωτά να καταβάλλεται το παράβολο. Η εισήγηση αυτή συνάδει με το πνεύμα του συντάγματός μας, είναι κοινωνικά δίκαιη και διαφανής και στοχευμένη.

Η δεξιά εισηγείται να αυξηθεί το παράβολο στα 10 000 ευρώ προκειμένου να αυξηθούν τα κρατικά έσοδα με δεδομένη την οικονομική κρίση αλλά και να υπάρξει κάποια σοβαρότητα στην εκλογική διαδικασία, με την έννοια ότι η καταβολή ενός σημαντικού ποσού είναι δείκτης της σοβαρής πρόθεσης του υποψηφίου να διεκδικήσει τη θέση.

Β.Τα παραπάνω είναι φανταστικά Στην πραγματικότητα αυτό που γίνεται είναι το εξής: Τώρα το παράβολο ορίζεται σε 250 λίρες. Η κυβέρνηση κατέθεσε πρόταση να αυξηθεί στα 500 ευρώ. Αλλά κάποιοι βουλευτές εντοπίζουν πρόβλημα γιατί στις ευρωεκλογές το παράβολο είναι χίλια ευρώ. Το τεράστιο πρόβλημα που έχουν να λύσουν οι βουλευτές είναι: 500 ή 1000 ευρώ για το παράβολο;

Γ. Το «ιδεολογικό» κομματικό κουτόχορτο ακόμα να αρχίσει να σερβίρεται. Σιγά- σιγά. Το πρόβλημα αυτή τη φορά είναι πόσοι θα ανταποκριθούν στο κομματικό κουτόχορτο. Γιατί τα ποσοστά των εγκύρων δεν μπορούν να αυξομειώσουν σημαντικά τα κομματικά ποσοστά αλλά και γιατί και σε τυχόν σημαντική αυξομείωση, τίποτε δεν θα αλλάξει στην πολιτική.

ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Ευρωεκλογές: "Αν δεν ψηφίσεις εσύ, κάποιος άλλος θα ψηφίσει..." ή περί αποβλάκωσης

Εν όψει ευρωεκλογών η ΕΕ ετοίμασε μια ιστοσελίδα για ενημέρωση των πολιτών. Ανάμεσα στα άλλα προβάλλεται και ένα διαφημιστικό κείμενο που προτρέπει τους πολίτες να ψηφίσουν. Γιατί λοιπόν να ψηφίσουν οι πολίτες στις ευρωεκλογές;
«Αν δεν ψηφίσεις εσύ, κάποιος άλλος θα ψηφίσει και θα αποφασίσει ποιος θα σε εκπροσωπεί...».
Είναι αυτονόητο ότι κάποιοι θα ψηφίσουν. Στη χειρότερη των περιπτώσεων θα ψηφίσουν οι υποψήφιοι τους εαυτούς τους, εκτός και αν ξεχαστούν. Τι μας λένε λοιπόν; Όταν εκλείψουν τα επιχειρήματα, οι εξουσιαστές προβάλλουν το αυτονόητο ως μια μέθοδο αποβλάκωσης και εξαπάτησης των πολιτών.
Ή διαφορετικά, όταν δεν έχεις επιχειρήματα για να πείσεις τους πολίτες να συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία προβάλλοντας τεκμηριωμένες θέσεις για το κοινό καλό, τότε επιστρατεύεις τη διαφήμιση καλλιεργώντας τα πιο ταπεινά ένστικτα και αποθεώνοντας τη βλακεία.
«Αν δεν ψηφίσεις εσύ, κάποιος άλλος θα ψηφίσει...»
Εδώ προβάλλεται η ματαιότητα του να μην ψηφίσεις. Επομένως ασκείται ένας «δημοκρατικός» εκβιασμός να ψηφίσεις. Ούτως ή άλλως δεν υπάρχει διέξοδος, δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής.
Στη συνέχεια προβάλλεται ο ανταγωνισμός των πολιτών: γιατί να αποφασίσει ο άλλος και όχι και εσύ; Υποτίθεται ότι οι εκλογές γίνονται για το κοινό μας μέλλον το οποίο προωθείται ανταγωνιστικά και όχι συνεργατικά.
Φυσικά μια άλλη ανάγνωση λέει πως «είτε ψηφίσεις είτε δεν ψηφίσεις, κάποιοι θα εκλεγούν με ή χωρίς την ψήφο σου και θα αποφασίζουν για σένα χωρίς εσένα»!!! Και αφού δεν είναι αναγκαία η νομιμοποίησή τους από όλους τους πολίτες για να εκλεγούν , τότε εξίσου μάταιο είναι και το να ψηφίσεις!!!
Και η επωδός: «Αν δεν ψηφίσεις, λοιπόν, μην παραπονεθείς». Καλά, και αυτοί που θα ψηφίσουν, μετά τις εκλογές πού θα υποβάλουν το παράπονό τους;
Αλλά και η ιδεολογία των συντακτών είναι εκπληκτική: ποιος φταίει για τα κακώς κείμενα στην ΕΕ για τα οποία παραπονείται ο πολίτης; Φυσικά ο πολίτης, γιατί δεν ψήφισε!!! Ενώ αν ψήφιζε, τα παράπονα όλα θα εξαφανίζονταν ως διά μαγείας !!! Δε φτάνει που μας περιπαίζουν , θέλουν και να μας ενοχοποιήσουν για τα αδιέξοδά τους.

Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία της ΕΕ και τα ντόπια φερέφωνά της χρησιμοποιούν τα πιο φτηνά προπαγανδιστικά μέσα για να υφαρπάσουν την ψήφο των πολιτών, για να νομιμοποιηθούν στην εξουσία. Και μετά θα ξεχάσουν τους πολίτες, ως τις επόμενες εκλογές. Το πρόβλημα είναι γιατί οι πολίτες να τους νομιμοποιήσουν στην εξουσία;
Τι συγκεκριμένο έχουν να προτείνουν οι πολιτικοί και τα κόμματα που να βελτιώνει τη θέση του πολίτη στο ατομικό επίπεδο, στο κοινωνικοοικονομικό και το πολιτικό; Δηλαδή οι πολίτες θα είναι «ες αεί» καταναλωτές προσδοκιών και οι πολιτικοί επικαρπωτές πλούτου, προνομίων και εξουσίας;
Ή όπως υποστηρίζει ο Διονύσης Χαριτόπουλος στο «Εγχειρίδιο βλακείας»:
«Και φυσικά ένα πρώτης τάξεως ηρεμιστικό των αμνών είναι η φενάκη της ψήφου.Μόνο που η επιλογή είναι προκαθορισμένη στο δίλημμα: κρύα ή ζεστά σκατά».

Η ψηφοφορία για τα αξιώματα και η εκπόρνευση της δημοκρατίας

Κάθε φορά που γίνεται ψηφοφορία για την κατάληψη κάποιου αξιώματος, τα συνθήματα είναι τα ίδια : «γιορτή της δημοκρατίας», «νίκησε η δημοκρατία», «επιβεβαίωση της δημοκρατίας» και άλλες παραλλαγές.
Αυτές οι ανούσιες συνθηματολογίες προβάλλονται πάντοτε από αυτούς που αγωνιούν να νομιμοποιήσουν στη συνείδηση του πολίτη την όλη διαδικασία. Φυσικά αυτές οι συνθηματολογίες καμία απολύτως σχέση έχουν με τη δημοκρατία. Όμως οι φορείς της εξουσίας αυθαίρετα νοηματοδοτούν τις λέξεις , όπως ακριβώς και οι Ρωμαίοι που «ερήμωναν τα πάντα και το ονόμαζαν ειρήνη»!!!
Στις εκλογές για ανάδειξη των αξιωματούχων του κράτους η ψήφος είναι νομιμοποιητική. Δηλαδή οι πολίτες με την ψήφο τους νομιμοποιούν κάποιο στην εξουσία του κράτους. Εξάλλου αυτό είναι και το μοναδικό πολιτικό δικαίωμα που έχουν: είναι υποχρεωμένοι κάθε πέντε χρόνια να εκχωρούν σε κάποιο άλλο την πολιτική τους αρμοδιότητα και οι ίδιοι να παραμένουν με χέρια αδειανά και να ιδιωτεύουν. Και αν λάθεψαν στην επιλογή τους, τότε γράφουν κάποιο κείμενο διαμαρτυρίας ή διαδηλώνουν. Το αστείο είναι ότι αυτό το πράγμα το ονομάζουν δημοκρατία!!!
Στις εκλογές των διαφόρων οργανώσεων και κομμάτων υπάρχει μια ποικιλία διαδικασιών για ανάδειξη των αξιωματούχων. Σε αυτές λοιπόν τις οργανώσεις η πιο «προοδευτική» προσέγγιση είναι αυτή που μιμείται τις κρατικές εκλογές, δηλαδή επιτρέπει σε όλα τα μέλη της οργάνωσης να συμμετέχουν στη ψηφοφορία για την ανάδειξη του αξιωματούχου!!! Όμως υπάρχουν και πιο συντηρητικές προσεγγίσεις, κατάλοιπα της δεσποτικής κληρονομιάς. Όπως η έμμεση ψήφος στη ψηφοφορία με την ύπαρξη εκλεκτόρων ή η ύπαρξη ενός κλειστού συμβουλίου «ευγενών» για ανάδειξη του «μονάρχη».
Στην εποχή μας όμως κάθε ψηφοφορία είναι επιβεβαίωση της δημοκρατίας!!! Εννοείται κατά την εκτίμηση αυτών που καρπώνονται τα αξιώματα και συνεπακόλουθα τα προνόμια, την εξουσία και τον πλούτο και που έχουν κάθε λόγο να εκπορνεύουν τις λέξεις,όπως οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Σε όλους αυτούς λοιπόν έχουν δοθεί απαντήσεις από πολλούς συγγραφείς.
Ο Νόαμ Τσόμσκι αναφέρει:
«Στη δημοκρατία μας επιτρέπεται σε τακτά χρονικά διαστήματα στα μέλη του «αποπροσανατολισμένου κοπαδιού» να συμμετέχουν, μέσω αυτών που αποκαλούνται «εκλογές», στην επικύρωση της επιλογής του ηγέτη. Όταν όμως επικυρώσουν την επιλογή του ηγέτη κάποιου από τα μέλη της εξειδικευμένης τάξης, πρέπει να αποσυρθούν από το προσκήνιο και να ξαναγίνουν θεατές».
Ο Γιώργος Κοντογιώργης υποστηρίζει:
«Η ψήφος του (πολίτη)– η μόνη πολιτική αρμοδιότητα που του έχει εκχωρηθεί –δεν αποβλέπει παρά στη διαιτητεύουσα νομιμοποίηση του πολιτικού προσωπικού να διαχειριστεί την εξουσία του κράτους».
Αν θέλετε πιο βαθυστόχαστες αναλύσεις, υπάρχει και ο Δ. Χαριτόπουλος στο «Εγχειρίδιο βλακείας»:
«Και φυσικά ένα πρώτης τάξεως ηρεμιστικό των αμνών είναι η φενάκη της ψήφου.Μόνο που η επιλογή είναι προκαθορισμένη στο δίλημμα: κρύα ή ζεστά σκατά».

Η υποχρεωτική ψήφος και η ανομία

Υπάρχει πρόβλημα με την υποχρεωτική ψήφο. Τα κομματικά μυαλά βασανίζονται να βρουν λύση. Και όλο ψάχνουν και όλο δε βρίσκουν.
Ποιο είναι το πρόβλημα;
Η νομική διάσταση του προβλήματος «υποχρεωτική ψήφος» είναι τραγελαφική.Γιατί;
Το δικαίωμα της πολιτικής ψήφου ρυθμίζεται από το σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ειδικότερα το άρθρο 31, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στον πίνακα των «θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών» του πολίτη, αναφέρει:
«Τηρουμένων των διατάξεων του Συντάγματος και οιωνδήποτε δυνάμει τούτου ψηφιζομένων εκλογικών νόμων της Δημοκρατίας ή της αρμόδιας Κοινοτικής Συνελεύσεως, πας πολίτης δικαιούται να ψηφίζη εις οιανδήποτε εκλογήν διενεργουμένην συμφώνως τω Συντάγματι και οιωνδήποτε τοιούτω νόμω».
Τι σημαίνει η ψήφος είναι δικαίωμα συνταγματικά κατοχυρωμένο; Σημαίνει ότι στα πλαίσια του πολιτικού συστήματος οι φορείς της εξουσίας του κράτους δεν μπορούν να αναζητήσουν εξω-κοινωνική νομιμοποίηση. Οι φορείς της εξουσίας του κράτους νιμιμοποιούνται στην εξουσία μόνο με την ψήφο των πολιτών. Η ψήφος είναι δηλαδή νομιμοποιητική. Και επαφίεται αποκλειστικά στον πολίτη το αν και το πώς θα την εξασκήσει. Η ψήφος δε συνιστά νομική υποχρέωση του πολίτη απέναντι στους φορείς της εξουσίας του κράτους. Δεν έχει νόημα η φράση «υποχρεωτικό δικαίωμα»!!! Δικαιούχος είναι ο πολίτης και υπόχρεο το κράτος.
Οι φορείς της εξουσίας του κράτους όμως μετέτρεψαν αντισυνταγματικά το πολιτικό δικαίωμα του πολίτη σε νομική υποχρέωση που επιφέρει ποινικές συνέπειες και πρόστιμα μέχρι 200 λίρες!!! Και όσο οι μάζες προσέτρεχαν στους ηγέτες και στα κόμματα, δηλαδή η κοινωνία αποδεχόταν την υποχρεωτικότητα της ψήφου, δεν υπήρχε πρόβλημα.
Όμως την τελευταία εικοσαετία η κοινωνία αμφισβητεί την υποχρεωτική ψήφο. Δεκάδες χιλιάδες νέοι αρνούνται να εγγραφούν στον εκλογικό κατάλογο (υπολογίζονται σε 75-80 χιλιάδες ). Και ενώ η αποχή από τις βουλευτικές εκλογές το 1991 ήταν 7%, το 2006 ανήλθε στο 11%. Και ενώ τα λευκά το 1996 ήταν 1,82%, το 2006 ανήλθαν στο 2.27%.Και ενώ τα άκυρα το 1996 ήταν 2.37%, το 2006 ανήλθαν στο 3.30%. Δηλαδή με την πάροδο του χρόνου παρατηρείται ότι ένας αυξανόμενος αριθμός πολιτών αρνείται να νομιμοποιήσει με την ψήφο του τους φορείς της εξουσίας, τα κόμματα. Αποστασιοποιείται από αυτό που τα κόμματα ονομάζουν πολιτική.
Από το 2001 ο Γ. Εισαγγελέας δεν διώκει κανένα που δεν προσέρχεται να ψηφίσει. Και πολύ λογικά αφού τυχόν εφαρμογή της «παράνομης» νομοθεσίας, θα έιχε ως αποτέλεσμα τη δίωξη δεκάδων χιλιάδων πολιτών. Από την άλλη η αστυνομία είναι αδύνατο να μελετήσει τόσους φακέλους και να τους οδηγήσει στο δικαστήριο.
Έτσι αυτή τη στιγμή έχουμε ένα «παράνομο» νόμο που δεν εφαρμόζεται!!!
Τα κόμματα διχάζονται για την τροποποίηση του νόμου για την υποχρεωτική ψήφο. Και ενώ υπάρχει πρόβλημα, τα κόμματα το διαιωνίζουν γελοιποιώντας κάθε έννοια νομική και δικαιϊκή!!! Γιατί τόση δυστοκία εκ μέρους των κομμάτων;