Ο κίνδυνος του φασισμού:λογισμοί και παραλογισμοί

Κάποιοι λοιπόν που συμμετείχαν σε μια αντικατοχική εκδήλωση στις 20 Ιουλίου 2009, φώναξαν υβριστικά συνθήματα εναντίον του Προέδρου της Δημοκρατίας καθώς και ρατσιστικά συνθήματα. Προσωπικά διαφωνώ και με τη χρήση συνθημάτων και πιο πολύ, ύβρεων εναντίον οποιουδήποτε προσώπου.
Το θέμα αυτό έγινε μείζον από τα κόμματα και τα ΜΜΕ με γενική επωδό την ανέξοδη καταδίκη των υβριστών.
Οι διαστάσεις που δόθηκαν στο θέμα ήταν εξωπραγματικές. Ιδιαίτερα από την πλευρά της κυβέρνησης και του ΑΚΕΛ.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μιλώντας στην Παναγιά στις 24/7/2009 τόνισε ότι «το κράτος δεν θα ανεχθεί καμιά υπονομευτική δραστηριότητα και δεν θα επιτρέψει την αναβίωση φασιστικών καταστάσεων με τον όποιο μανδύα εμφανίζονται».
Ο Γ. Γ. του ΑΚΕΛ σε συνέντευξή του στην εφ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 26/7/2009 συνέδεσε τους υβριστές με το πραξικόπημα και την «προπραξικοπηματική περίοδο» αφού «η ίδια συνθηματολογία, εθνικιστική και αρρωστημένη χρησιμοποιήθηκε και το 1974» και πρόσθεσε ότι «διαφωνούν με αυτή ταύτη τη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας».
Η ΕΔΟΝ συσχέτισε τις ενέργειες «με κλίμα φανατισμού εναντίον του ΑΚΕΛ και της κυβέρνησης Χριστόφια» και προειδοποιεί πως «δεν θα ανεχτεί οι νέες γενιές να μπολιαστούν με το δηλητήριο του φασισμού».
Η ΧΑΡΑΥΓΉ δε σημείωνε: «Η ιδεολογία που ασπάζονται είναι εκείνη του ναζισμού – φασισμού στο όνομα της ελληνικής σκέψης και της χριστιανικής ορθοδοξίας, είναι άκρως προκλητικοί και αντι-ομοσπονδιακοί». Ακόμα συνέδεε τους υβριστές με προσπάθεια ανατροπής του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Δε θα σταθώ στο βάσιμο των όποιων συνδέσεων επιχείρησαν οι πιο πάνω, δηλαδή το σχήμα:υβριστές-πραξικόπημα 1974-φασισμός-ανατροπή Προέδρου-αντι-ομοσπονδιακοί. Για όποιον στοχάζεται λογικά όλοι αυτοί οι συνειρμοί είναι «πού σου νέφκω, πού πάεις» και συνιστούν και αυτοί μια ύβρη προς τους αποδέκτες στο όνομα καταδίκης μιας άλλης ύβρεως.
Η επωδός των πιο πάνω είναι το μήνυμα: είναι υπαρκτός ο κίνδυνος του φασισμού. Είναι πράγματι υπαρκτός με βάση το γεγονός ότι κάποιοι ύβρισαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας:

Αν καλοεξετάσεις το ζήτημα και με βάση την ιστορική εξέλιξη της νεοτερικότητας ,μάλλον οι αναφορές των πιο πάνω δεν έχουν και τόση λογική βάση. Είναι γεγονός ότι στα νεότερα χρόνια εμφανίστηκαν ιδεολογίες και επιβλήθηκαν καθεστώτα που απομείωσαν ή και εξαφάνισαν την ελευθερία των πολιτών. Ανεξάρτητα από τα αίτια του φαινομένου σε κάθε χώρα και σε συσχετισμό με τον εκάστοτε διεθνές περιβάλλον, η εκδήλωση τέτοιων ανελεύθερων καθεστώτων είχε συγκεκριμένο τρόπο πολιτικής δράσης. Αν περιοριστούμε στην Ευρώπη , τότε ανελεύθερα καθεστώτα ονομάστηκαν ο ιταλικός φασισμός, ο γερμανικός ναζισμός αλλά και ο σοβιετικός ολοκληρωτισμός. Ανεξάρτητα από τις σημαντικές διαφοροποίησεις τους, που αντικατοπτρίζουν τις ανάγκες και την ανάπτυξη διαφορετικών κοινωνιών, εντούτοις μπορούμε να ανιχνεύσουμε στο επίπεδο της πολιτικής πράξης κοινά στοιχεία. Και στις τρεις περιπτώσεις το κόμμα ταυτίστηκε με το κράτος, ιδιοποιήθηκε το πολιτικό σύστημα ολοκληρωτικά και κατείχε την κοινωνία.

Η ταύτιση λοιπόν ιστορικά του πολιτικού συστήματος με το κράτος και η «υφαρπαγή» της κρατικής εξουσίας από ποικίλους διαμεσολαβητές-«σωτήρες» του λαού είτε ονομάστηκαν φασίστες είτε ναζιστές, είτε οπαδοί του ολοκληρωτισμού είτε δικτάτορες είτε αυταρχικά καθεστώτα είναι η πολιτική βάση – εκτροφείο του όποιου φασισμού. Η ταύτιση του πολιτικού συστήματος με το κράτος και ο αποκλεισμός της κοινωνίας από την πολιτική επιτρέπει σε διάφορους τυχάρπαστους να «υφαρπάζουν» την κρατική εξουσία και να καταδυναστεύουν τους πολίτες με σκοπό «να σώσουν τον τόπο, το έθνος, το λαό κλπ.».

Όταν λοιπόν αποκαλείς έναν φανατικό αντίπαλο ως «φασίστα», τότε κενολογείς και αποπροσανατολίζεις. Γιατί το φασισμό και τον ολοκληρωτισμό και τον αυταρχισμό δε θα το γεννήσει καμία ομάδα ή ομαδούλα που συνθηματολογεί υπέρ ή κατά του όποιου «δικού μας». Ο κίνδυνος για τις ελευθερίες του πολίτη ιστορικά προέρχεται από τους φορείς της εξουσίας που μεθοδευμένα και ύπουλα εκμεταλλευόμενοι το δεδομένο κοινωνικό αδιέξοδο, υφάρπασαν την εξουσία για το «καλό» του λαού και μετά τη χρησιμοποίησαν σε βάρος του λαού.

Αν λοιπόν κάποιοι σήμερα στην νήσο Κύπρο ανησυχούν πραγματικά για φασισμό, ας μην αποπροσανατολίζουν μεγεθύνοντας τις ενέργειες κάποιων ομάδων. Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι κάποιοι συμπολίτες μας επιλέγουν τέτοιες συμπεριφορές. Και πρέπει ορθολογιστικά να διερωτηθούμε «γιατί;». Όμως δεν είναι αυτοί ο κίνδυνος. Για όσους πράγματι ανησυχούν και δεν υποκρίνονται όντας σε διατεταγμένη αποστολή, καλύτερα να κοιτάζουν κατά τα δώματα των φορέων της εξουσίας. Εκεί βρίσκεται ο κίνδυνος, αν υπάρχει, για τις ελευθερίες του πολίτη. Από κει εκτρέφονται οι «φασιστικές συμπεριφορές» και από κει υπάρχει κίνδυνος «υφαρπαγής της εξουσίας». Οι κατέχοντες είναι ο κίνδυνος και όχι η κάθε ομάδα που ως φερέφωνο πετάσσει συνθήματα. Και που πιο πολύ την αξιοποιεί η ολιγαρχία για να περιορίσει τις ελευθερίες των πολιτών στο σύνολό τους.
Υπάρχει βάσιμος λόγος να ανησυχούμε σήμερα;
Ο δημοκρατικός πολίτης πάντοτε ανησυχεί. Και η ανησυχία του αφορά τις δράσεις των εχόντων και κατεχόντων. Και η πραγματικότητα είναι πως σήμερα το πολιτικό σύστημα έχει ιδιοποιηθεί ολοκληρωτικά από τα κόμματα. Αυτοί αποτελούν το πραγματικό κίνδυνο για την ελευθερία των πολιτών, αυτοί μπορούν να μετατρέψουν τη θέλησή τους σε νόμο με καθολική ισχύ. Ο κίνδυνος σήμερα παρά ποτέ εντοπίζεται στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.Με διάφορα προσχήματα συρρικνώνουν ασύδοτα τις ελευθερίες των πολιτών και οι «φασιστικές ομάδες» συνεχίζουν άθικτες το έργο τους. Οι διάφορες ομαδούλες μπορούν να αξιοποιηθούν από την εξουσία και όχι οι ομαδούλες να επιβάλουν τη θέλησή τους στο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο. Τέτοιες ομάδες, όπως οι υβριστές της 20ης Ιουλίου, θα αξιοποιηθούν στα μέγιστα από την ολιγαρχία, που προκειμένου να μας «σώσει» από τους φασίστες , θα προωθήσει μεθόδους εκφασισμού της κοινωνίας. Τέτοιες ομάδες είναι υπηρέτες –συνειδητά ή ασυνείδητα - του συστήματος και αποτελούν το σωσίβιό του.
Πότε θα εκλείψει ο κίνδυνος του φασισμού; Μόνο σε μια δημοκρατία όπου ο λαός αποφασίζει, γιατί εκεί αποκλείεται να αποφασίσει να πάρει μέτρα εναντίον του εαυτού του, να αυτοφιμωθεί ή να αυτουποδουλωθεί! Στα εξουσιαστικά πολιτικά συστήματα ο κίνδυνος θα είναι πάντοτε υπαρκτός, γιατί πάντοτε θα υπάρχουν «οι σωτήρες» του λαού!!! Οι σωτήρες του έθνους, οι σωτήρες του κράτους, οι σωτήρες των θεσμών, οι σωτήρες των καταπιεσμένων και πάει λέγοντας. Σωτήρας ήταν και ο Χριστός αλλά τουλάχιστον εκεί υπήρχε δηλωμένη η μεταφυσική της επουράνιας ζωής, του παραδείσου. Οι επίγειοι σωτήρες μόνο κόλαση φέρνουν στους λαούς, αφού «παραλογίζονται» ότι μπορεί να είναι και «σωτήρες»!!!

Κομματικές ανοησίες για τους ημικρατικούς ή "άλλα θωρούν, αλλά γροικούν τζι άλλα παν τζαι πετάσσουν"

Όταν ακούς τι λένε η κυβέρνηση και τα κόμματα για το μεγάλο φαγοπότι στους διορισμούς των ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών, δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάς ή να κλαίεις.
Η επιχειρηματολογία που προβάλλεται είναι ποικίλη και αντανακλά μια αγωνιώδη προσπάθεια της πολιτικής ολιγαρχίας να πείσει την κοινωνία για τη «νομιμότητα» των διαδραματιζομένων.
1.Η κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα ΑΚΕΛ – άκου κυβερνών κόμμα σε προεδρικό σύστημα- καθώς και οι συνεργαζόμενοι στη νομή της εξουσίας προσπαθούν να πείσουν ότι οι ημικρατικοί οργανισμοί είναι προέκταση του κράτους και της προώθησης της κυβερνητικής πολιτικής. Συμφωνούμε ότι έτσι είναι. Γιατί πρέπει να διοριστούν κομματικοί στα ΔΣ; Και μη κομματικοί να διοριστούν πάλι η κυβερνητική πολιτική θα προωθείται, αφού οι προϋπολογισμοί του κάθε οργανισμού εγκρίνονται από την κυβέρνηση και τη βουλή.
Από την άλλη ,ο ΔΗΣΥ λέει ότι θέλει να συμμετέχει με ένα εκπρόσωπό του για να ελέγχει τους άλλους. Μα ο έλεγχος με βάση το σύνταγμα γίνεται από τη βουλή και όχι από το κόμμα. Δηλαδή στη βουλή τι θα κάνετε κύριοι του ΔΗΣΥ;
Φυσικά όλα αυτά αποτελούν κενολογίες. Οι διορισμοί είναι σημαντικοί για βόλεμα ημετέρων στα ΔΣ αλλά και για επεμβάσεις/ρουσφέτια στους διορισμούς και προαγωγές.Επιπρόσθετα είναι σημαντική η παρουσία των κομματικών για εξασφάλιση χορηγιών από τους οργανισμούς αλλά και για μίζες στα πλαίσια διευκολύνσεων και προσφορών στο κεφάλαιο με το οποίο διαπλέκονται.Ακόμα είναι σημαντικοί για εκδουλεύσεις στους πολίτες για διεκπεραίωση διαφόρων αιτημάτων τους.
Άρα οι διορισμοί είναι συνυφασμένοι με την πολιτική και οικονομική επιβίωση των κομμάτων, με τη νομή και την ιδιοποίηση της εξουσίας σε βάρος της κοινωνίας.
2.Ένα επιχείρημα που προβλήθηκε από στέλεχος του ΑΚΕΛ είναι και το εξής: με το διορισμό κομματικών διασφαλίζεται «σε μεγαλύτερο βαθμό ο δημοκρατικός αλληλοέλεγχος και κατά συνέπεια μεγαλύτερη θωράκιση απέναντι σε φαινόμενα αυθαιρεσίας οποιασδήποτε μορφής».
Πέρα από η διαστρέβλωση των λέξεων – δημοκρατικός αλληλοέλεγχος- αφού τέτοιος όρος δεν είναι υπαρκτός ( δημοκρατικός έλεγχος είναι η δυνατότητα των μελών της κοινωνίας να ελέγχουν την εξουσία, κάτι που δεν υπάρχει στο πολιτικό σύστημα ), θεωρεί ότι με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων στα ΔΣ περιορίζει την αυθαιρεσία. Καλά, σε πιο υπαρκτό δεδομένο το στηρίζει; Αντίθετα, η συμμετοχή όλων εξασφαλίζει ότι θα αυθαιρετούν όλοι αναλαγικά, σύμφωνα με τη δύναμη των κομμάτων. Αυτό λέει η πραγματικότητα και όχι τα παραμύθια που πλασάρουν οι διάφοροι κομματικοί έμμισθοι.
3.Το θέατρο του παραλόγου των κομμάτων και της κυβέρνησης συμληρώνεται με το θέμα της ευθύνης γι αυτές τις γελοιότητες των ανθρώπων που διαχειρίζονται την τύχη του λαού μας.Ο Πρόερος του ΔΗΣΥ δηλώνει στις 7 Ιουλίου 2009 ότι «το Πολιτικό Γραφείο αποφάσισε να ανταποκριθεί θετικά στην πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας να υποδέιξει άτομα», ενώ στις 9 Ιουλίου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωσε: «Έχουν όλοι απαίτηση να πάρουν μέρος στα ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών σαν να είναι κεκτημένο αυτό το πτάγμα, είτε είναι συμπολίτευση είτε αντιπολίτευση, και εγώ ανταποκρίνομαι».
Ο ένας τα ρίχνει πάνω στον άλλο γνωρίζοντας όλοι ότι παρανομούν, ώστε να μη βρεθεί ο ένοχος. Φυσικά την πολιτική ευθύνη για αυτή τη λαφυραγωγία του δημόσιου πλούτου την έχει αποκλειστικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας γαιτί ακριβώς αντισυνταγματικά αποφάσισε «να ανταποκριθεί" στις διεκδικήσεις των κομμάτων.
4. Η νομιμοποίηση της κομματικής λαφυραγωγίας συμπληρώνεται με βαρύγδουπες αναλύσεις περί δημοκρατίας. Και ο Λευτέρης Χριστοφόρου του ΔΗΣΥ δηλώνει ευθαρσώς: «στη δημοκρατία λειτουργούν τα κόμματα» και «οι εκπρόσωποι του ΔΗΣΥ θα είναι και εκπρόσωποι του κοινωνικού συνόλου». Ενώ ο Γιώργος Λουκαίδης του ΑΚΕΛ δηλώνει με βεβαιότητα: «Η κομματοκρατία δεν συνιστά παρά τη μορφή της δημοκρατίας».
Συμφωνούν λοιπόν ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ότι κομματοκρατία =δημοκρατία. Καλά, είναι δυνατό να είναι το ίδιο πράγμα να κυβερνά το κόμμα με το να κυβερνά ο λαός; Ή οι λέξεις έχουν πρόβλημα ή αυτοί που χρησιμοποιούν τις λέξεις έχουν πρόβλημα όταν ταυτίζουν το κόμμα με το κοινωνικό σύνολο. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί ένα άλμα διανοητικής αυθαιρεσίας και γνωσιολογικής ανεπάρκειας.
5. Το γελοίο κομματικό σκηνικό συμπληρώνεται με τη μόνιμη επωδό ότι είναι «αποκλειστικό δικαίωμα που παρέχει το σύνταγμα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας»!!! Αφού ο ίδιος ο Πρόεδρος το εκχώρησε στα κόμματα και τα κόμματα διεκδικούν τα ίδια να αποφασίσουν, τι νόημα έχει η αναφορά; Για να μας πουν ότι όλα λειτουργούν με βάση το Σύνταγμα; Μα περιπαίζετέ μας;

Το παζάρι για τους ημικρατικούς δεν είναι απλώς λαφυραγωγία, ρουσφέτι, διαπλοκή, διαφθορά, αυθαιρεσία, νομή και μίζες. Είναι κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα που άπτεται της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και όπου επιβεβαιώνεται ότι οι θεσμοί υπάρχουν και λειτουργούν τυπικά ενώ στην πράξη η πολιτική λειτουργία έχει μεταφερθεί στα κόμματα,που είναι εξωθεσμικοί φορείς. Αυτή η διάσταση της πολιτικής, η οποία επιβλήθηκε από το επιχειρηματικό κεφάλαιο στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, είναι ιδιαίτερα επιβαρυντική για την κοινωνία.
Αλλά αφορά και το κυπριακό πρόβλημα. Γιατί αυτή η λογική για πρόσληψη της πολιτικής ουσιαστικά ακυρώνει την όποια προσπάθεια για εξεύρεση ενός πολιτικού συστήματος για τη λύση εφόσον αυτοί που διαβουλεύονται τη λύση θεωρούν αυτονόητο ότι θα λειτουργούν εκτός των θεσμών!!! Λειτουργούν όχι με βάση τους θεσμούς αλλά με βάση τη νομή των θεσμών και της εξουσίας!!!Έτσι σκεφτόταν και το 1960 ο Μακάριος. Η διαφορά είναι πως από τη νομή της εξουσίας από τον ένα, τώρα αναφερόμαστε στη νομή από τους λίγους. Σίγουρα είναι μια πρόοδος γι αυτούς που νέμονται την εξουσία. Αλλά όχι για την κοινωνία.
Ζήτω λοιπόν και η Κυπριακή Δημοκρατία, ζήτω και η υπό εκκόλαψη ομόσπονδη δημοκρατία, ζήτω και η ειρήνη, ζήτω και η βλακεία όλων μας.Βλακεία γιατί η πρόοδος σημαίνει πρόταση πρός όφελος της κοινωνίας για τη λειτουργία του πολιτικού και οικονομικου συστήματος και όχι αερολογίες και κενολογίες και συνθηματολογίες που σερβίρουν οι ολιγαρχικοί και αναπαράγουν τα φερέφωνά τους με θαυμαστή πίστη.
(Ο στίχος στον τίτλο είναι του Χριστόφορου Παλαίση)

Φυγοστρατία, αναθεματισμοί και πατριωτισμοί

Τις τελευταίες εβδομάδες κόμματα, πολιτικοί και ΜΜΕ ανέδειξαν ως πρώτο θέμα τη φυγοστρατία, φαινόμενο που παίρνει μαζικές διαστάσεις. Όλο και περισσότεροι νέοι, με διάφορα προσχήματα, δεν υπηρετούν την στρατιωτική τους θητεία.
Όλη αυτή η συγχορδία, με κάθε σοβαρότητα καταπιάστηκε με το πρόβλημα, στέλλοντας τα «κατάλληλα μηνύματα» στην κοινωνία. Οι προσεγγίσεις ήταν ποικίλες: εθνικές,ηθικές, κατασταλτικές. Ποιος φταίει;
Οι «τρελλοί» - αυτοί που απαλλάσσονται με τρελλόχαρτα - , οι ψυχίατροι – αυτοί που χορηγούν τα τρελλόχαρτα-, οι γονείς – αυτοί που πληρώνουν τα τρελλόχαρτα-, η κρίση των αξιών- τα τρελλόχαρτα πάνω από την πατρίδα -, η κοινωνία ολόκληρη.
Ποιος δε φταίει; Το πολιτικό σύστημα και οι πολιτικοί!!!Αυτοί, οι καημένοι αγωνιούν για το υπαρκτό φαινόμενο,αγωνιούν να βρουν λύσεις!!!
Γιατί λοιπόν οι παλαιότερες γενιές προθύμως υπηρετούσαν τη θητεία τους ενώ σήμερα οι νέοι διστάζουν ή αρνούνται;
Οι εθνικοί κίνδυνοι - πραγματικοί ή φανταστικοί, υπαρκτοί ή επινοημένοι -που κατά κόρον προέβαλλαν οι κρατούντες από τη δεκαετία του 1960 και εντεύθεν, σήμερα ούτε προβάλλονται ούτε και μπορούν να προβληθούν.
Αυτοί λοιπόν που επικαλούνταν τους εθνικούς κινδύνους στα πλαίσια της λογικής του έθνους – κράτους στερέωσαν την εξουσία τους για «χάρη του έθνους» και η κοινωνία πλήρωσε το τίμημα.
Από την άλλη εξωγενείς παράγοντες – παγκοσμιοποίηση, μετανάστευση, ευρωπαϊκή ένωση – σταδιακά απομειώνουν στη συνείδηση του πολίτη και το έθνος και το κράτος, όπως γίνονταν αντιληπτά ως τη δεκαετία του 1980.
Ο εθνικός πατριωτισμός σταδιακά υποχωρεί στη συνείδηση του πολίτη και σήμερα δε λέει κάτι στους νέους. Η έννοια της πατρίδας με την έννοια της κοινής στέγης μιας κοινωνίας δε λέει κάτι στους νέους.
Από τη δεκαετία του 1990 λοιπόν επέρχονταν αλλαγές που θα έπρεπε να προβληματίσουν τους κρατούντες. Ύπνώτταν και μοναδική τους έγνοια ήταν η εξουσία. Και πράγματι τα κόμματα κατόρθωσαν να ελέγξουν πλήρως το πολιτικό σύστημα και να εμπεδώσουν στην κοινωνία τις κομματικές πελατειακές σχέσεις. Ο κομματικός πατριωτισμός αντικατέστησε σταδιακά τον εθνικό πατριωτισμό.
Η αποδυνάμωση λοιπόν του κράτους και του έθνους στις μέρες μας θέτει επί τάπητος το θέμα του πατριωτισμού. Γιατί ένας νέος να θέλει να αγωνιστεί ή και να θυσιαστεί γι αυτή την πατρίδα;
Αν γίνει αποδεκτό ότι στις μέρες μας ο εθνικός πατριωτισμός θα αντικατασταθεί από έναν πολιτειακό πατριωτισμό, τότε τίθεται το θέμα του πολιτικού συστήματος της πολιτείας. Έχουν επέλθει πολιτικές αλλαγές που να ωθούν τον πολίτη στη συνειδητοποίηση ότι αξίζει να αγωνιστώ γι αυτή την πολιτεία;
Ουδεμία αλλαγή έχει γίνει προς όφελος της κοινωνίας ώστε να αναπτυχθεί ο πολιτειακός πατριωτισμός. Αντίθετα, η κοινωνία είναι μάρτυρας ότι μια ολιγαρχία καρπούται και το πολιτικό σύστημα και το οικονομικό σύστημα σε βάρος της. Και σωστά εκλαμβάνει το σύστημα ως αντίπαλο. Γιατί να το υπερασπιστεί ο νέος;
Αυτοί λοιπόν που οικειοποιήθηκαν το πολιτικό σύστημα, βουτηγμένοι μέσα στη σήψη και τη διαφθορά, με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν τους όποιους θεσμούς στην αποσάρθρωση.
Με όπλο λοιπόν την εξουσία οι κομματάρχες και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που εκπροσωπούσαν, κατήργησαν κάθε έννοια ισονομίας των πολιτών. Αρχικά βόλευαν τους ημέτερους σε θέσεις λιγότερο «επώδυνες» στο στρατό: από τη μια οι βολεμένοι με μέσο και από την άλλη οι «απλοί πολίτες», που πλήρωναν και για τους βολεμένους. Μετά οι κομματάρχες άνοιξαν τις πόρτες της «εξόδου»από το στρατό για τους ημέτερους. Τώρα που έμαθαν το «κόλπο» και οι «α-βόλευτοι», τώρα υπάρχει πρόβλημα, λένε με κάθε σοβαρότητα.
Το πρόβλημα φυσικά βρίκεται στο μυαλό τους, γιατί αυτοί κατασκεύασαν το πρόβλημα και όχι στους νέους που παίρνουν τρελλόχαρτα και αποφεύγουν τη στρατιωτική θητεία.
Το γεγονός ότι όλοι οι νέοι – αλλά και οι έφεδροι - θεωρούν σήμερα το στρατό «χάσιμο χρόνου» , αυτή η κυρίαρχη αντίληψη επιβάλλει έναν αναστοχασμό για την έννοια του έθνους –της συλλογικής ταυτότητας - που είναι πρόβλημα πολιτικό και εστιάζεται στη σχέση της κοινωνίας με το κράτος ή την ανάγκη για δημιουργία νέων συνεκτικών δεσμών ανάμεσα στους πολίτες, που να συνάδουν με τις τωρινές πραγματικότητες των νέων.
Με φοβέρες και ηθικολογίες και κινδυνολογίες δεν επιλύονται τα προβλήματα. Απλώς η εξουσία σήμερα μπορεί να πάρει κάποια μέτρα που θα επιβραδύνουν το αναπόφευκτο, ότι δηλαδή οι νέοι νιώθουν πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπηρετήσουν στο στρατό. Και αυτοί που υπηρετούν πιο πολύ το κάνουν για να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των γονιών τους,παρά το θεωρούν ως προσωπικό χρέος προς την πατρίδα.
Οι νέοι λοιπόν δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Και πολιτικές προτάσεις αντίκρυσής του δεν υπάρχουν. Γιατί τα κόμματα στοχάζονται με τα δεδομένα της δεκαετίας του 1960 και οινέοι στοχάζονται με βάση δεδομένα ενός εντελώς διαφορετικού μέλλοντος και τρέχουν να προλάβουν τις εξελίξεις. Και ο χρόνος είναι πολύτιμος!!!Και ευτυχώς που το κατανοούν. Και είναι αισιόδοξο που οι νέοι αμφισβητούν κάθετί που δε συνάδει με τις πραγματικότητές τους. Γιατί έτσι θα διευρύνουν την ελευθερία τους. Αισιόδοξο είναι πως και οι γονείς τους στηρίζουν.Κάτι ξέρουν και αυτοί.Όσο για τα κόμματα, τους πολιτικούς, τους ολιγαρχικούς; Ας τους να βοούν με τις άναρθρες κραυγές τους στο πολιτικό κενό που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Ο βουλευτής του ΑΚΕΛ Γ. Λαμάρης, το προεκλογικό ευαγγέλιο και η γεροντοκρατία ή βλέπουμε φαντάσματα

Ο βουλευτής του ΑΚΕΛ Γιάννης Λαμάρης, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 11/7/2009 για το θέμα των διορισμών των ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών , ανέφερε και τα εξής:
«Το ζήτημα είναι να καταφέρει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να βάλει στα ΔΣ των ημικρατικών ανθρώπους μακριά από το κατεστημένο, να αποφύγει την ανακύκλωση προσώπων από το παρελθόν και να δώσει τη δυνατότητα σε νέους ανθρώπους που είναι φορείς νέων αντιλήψεων, να προσφέρουν. Αυτά ήταν οι προεκλογικές διακηρύξεις του Προέδρου και αυτά πιστεύουμε θα γίνουν πράξη με τους επικείμενους διορισμούς».

Τρία κριτήρια θέτει ως βασικά ο κ. Λαμάρης για τους διορισμούς: όχι στο κατεστημένο, όχι στην ανακύκλωση, όχι στη γεροντοκρατία.
Καλά και πρεπούμενα μίλησε ο κ. Λαμάρης. Όμως άλλο τα λόγια και άλλο οι πράξεις. Και τα λόγια του κ. Λαμάρη διαψεύδονται πανηγυρικά από τους μέχρι τώρα διορισμούς του κ. Χριστόφια. Αδιάψευστη μαρτυρία των κενολογιών του κ. Λαμάρη αποτελούν τα «έργα και ημέραι» του Πρόεδρου της Δημοκρατίας. Ας φρεσκάρουμε τη μνήμη του κ. Λαμάρη ο οποίος απευθύνεται στους «ιθαγενείς» λές και είναι ούφο:
3/12/2008
Πρόεδρος της Αναθεωρητικής Αρχής Προσφορών διορίζεται ο Ζαχαρίας Τουλούρας, πρώην βουλευτής του ΔΗΚΟ και αργότερα υποψήφιος βουλευτής του ΑΚΕΛ
Διορίζεται ο Νίκος Πιττοκοπίτης ως μέλος της Αναθεωρητικής Αρχής Προσφορών. Ήταν για χρόνια βουλευτής του ΔΗΚΟ και Αντιπρόεδρός του , όταν διορίστηκε στο ΔΣ της Αρχής.
3/12/2008
Ο Πόλυς Μιχαηλίδης διορίζεται νέος ρυθμιστής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων. Ήταν Διευθυντής του Τμήματος Γεωλογικής Επισκόπησης και θα έβγαινε σε σύνταξη το Μάρτιο του 2009. «Χρεώθηκε» στην ΕΔΕΚ, όπως και ο προηγούμενος Ρυθμιστής Β. Πύργος
31/7/2008
Διορισμός ΔΣ της ΑΗΚ
Επαναδιορίζονται 5 από τα 9 μέλη του ΔΣ.
Πρόεδρος ο Χάρης Θράσου, πρώην Υπουργός Συγκοινωνιών και Έργων. Διορίστηκε στην Προεδρία όταν ο Προεδρος της ΑΗΚ Χαρίλαος Σταυράκης διορίστηκε ως Υπουργός Οικονομικών.
Τα 4 νέα μέλη:
Σώτος Σιάλαρος, Πρόεδρος της Επαρχιακής Επιτροπής ΔΗΚΟ Αμμοχώστου
Κρίστης Ενωτιάδης, επιχειρηματίας, επικεφαλής της Πρωτοβουλίας Ελεύθεροι Πολίτες που αποχώρησε από το κόμμα Ελεύθεροι Πολίτες και στήριξε την υποψηφιότητα Χριστόφια
Λουκάς Λουκά, μέλος του πολιτικού γραφείου της Έπαλξης, υποψήφιος βουλευτής με το ΑΚΕΛ στις βουλευτικές εκλογές του 2006 . Στη συνέχεια διορίστηκε Υπουργός Δικαιοσύνης.
Γιάννος Ιωάννου, πρώην Πρόεδρος της ΝΕΔΗΣΥ και μέλος του ΔΣ της ΑΗΚ και στο παρελθόν
1/7/2009
Διορισμός ΕΔΥ
Παύλος Παπαγεωργίου, Πρόεδρος,ΑΚΕΛ.
1982-1985 Υπουργός Εργασίας
1988-1991 Πρόεδρος της Αρχής Αδειών
1991- 1996 Βουλευτής ΑΚΕΛ
2003 -2009 Μέλος ΕΔΥ
2009-2015 Πρόεδρος ΕΔΥ
Χριστόφορος Χριστοφόρου, ΑΚΕΛ, Συνταξιούχος εκπαιδευτικός
Σοφοκλής Χατζηγιάννης, ΔΗΣΥ
1985-2001 Βουλευτής ΔΗΣΥ Αμμοχώστου
2003-2009 Μέλος ΕΔΥ
2009-2015 Μέλος ΕΔΥ
Κατερίνα Φλουρέντζου, ΕΔΕΚ, υποψήφια ευρωβουλευτής
Αντρέας Παπαδοπούλος, ΔΗΚΟ, Πρόεδρος του ΔΗΚΟ Λεμεσού από το 1998

Άλλα παραδείγματα:
Τίτος Χριστοφίδης, υφυπουργός παρά τω προέδρω
Γιώργος Ιακώβου, ειδικός επίτροπος (οι κυβερνήσεις πέφτουνε και ο Γιωργάκης μένει)
Άκης Παπασάββας, Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας(συνταξιούχος υπάλληλος της Νομικής Υπηρεσίας)
Κωστάκης Χριστοφόρου, Πρόεδρος της Επιτροπής Προστασίας Αναγωνισμού (Γενικός Διευθυντής της Βουλής ως τον Οκτώβριο του 2006. Τον Ιούλιο του 2006 με επιμονή Χριστόφια παρατάθηκαν οι υπηρεσίες του για 2 χρόνια. Αμέσως μετά διορίστηκε από τον Πρόεδρο Χριστόφια στη θέση του Προέδρου της Επιτροπής Ανταγωνισμού ).

Τι μπορεί να παρατηρήσει κάποιος; Γεροντοκρατία, ανακύκλωση προσώπων, κατεστημένο!!!
Ο κ. Λαμάρης φαίνεται ότι ζει εκτός Κύπρου ή μιλά για κάποιον άλλο Πρόεδρο, κάποιο φάντασμα που μόνο ο ίδιος βλέπει.
Ο κ. Λαμάρης πουλά, όπως όλοι του κατεστημένου, φούμαρα στο λαό, ίσως καταφέρει να τον εξαπατήσει.
Τι ήθελες να επικαλεστείς κ. Λαμάρη και τις προεκλογικές εξαγγελίες του Προέδρου; Για να βιώσουμε πιο έντονα στο πετσί μας την κοροϊδία;
«Γνοιάζονται για τα κοινά μόνο με τα λόγια,
ενώ πασχίζουν να κερδίσουν πλεονεκτήματα
για τους εαυτούς τους.
Έτσι που κανένας δε σέβεται το δίκαιο και το σωστό
αλλά με ωραία και πρεπούμενα λόγια προσπαθούν
να σκεπάσουν ανόσιες πράξεις».
Θουκυδίδης Γ82

Γιαννάκης Ομήρου: Κράτος ή αγορά; Όχι, μπανάνες!!!

Σε κείμενό του στην εφημεριδα ΣΗΜΕΡΙΝΗ (12/7/2009) ο Πρόεδρος της ΕΔΕΚ
Γ. Ομήρου θέτει το ερώτημα: Κράτος ή αγορά;
Η ουσία των θέσεών του είναι η εξής αναφορά: «Για μας είναι συντηρητικές οι απόψεις που αφορίζουν το κράτος όπως και οι απόψεις που αφορίζουν και απορρίπτουν την αγορά. Για μας προοδευτική - σοσιαλιστική πολιτική είναι η σύνθεση κράτους και αγοράς προς όφελος της κοινωνίας, μακριά από δόγματα και αναχρονιστικές δαιμονοποιήσεις.»
Διερωτάσαι , όταν διαβάζεις το κείμενο, αν οι πολιτικοί παρέμειναν στα μαθητικά τους χρόνια και συνεχίζουν ως ανάμνηση νοσταλγική να συγγράφουν εκθέσεις ιδεών επιπέδου γυμνασίου.
Το κράτος λοιπόν είναι ο ιδιοκτήτης του πολιτικού συστήματος. Και οι δυνάμεις που ελέγχουν την αγορά είναι και οι ιδιοκτήτες του οικονομικού συστήματος. Με τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση οι δυνάμεις της αγοράς, που ως τότε έβρισκαν προστασία εντός του κράτους, επεζήτησαν και κατόρθωσαν να απελευθερωθούν από τους κρατικούς περιορισμούς. Και ακόμα κατόρθωσαν, η πολιτική να υποταχθεί στη λογική της οικονομίας. Η λεγόμενη διακυβέρνηση , η κοινωνία των πολιτών, αυτές οι κατασκευές άλλαξαν άρδην τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος προς όφελος της οικονομικής ολιγαρχίας και όχι της κοινωνίας.
Σε αυτές τις συνθήκες οι πολίτες είδαν σταδιακά την οικονομική τους θέση να επιδεινώνεται. Αντίθετα, οι δυνάμεις της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας πέτυχαν μια ανακατανομή του πλούτου προς όφελός τους. Ή ανατράπηκε η ισορροπία που επικρατούσε σε βάρος της κοινωνίας.
Τι μας λέει ο σοσιαλιστής κύριος Ομήρου;
Είναι συντηρητικές οι απόψεις που αφορίζουν το κράτος και την αγορά!!! Δηλαδή η συντήρηση του κράτους και της αγοράς είναι πρόοδος ,ενώ ο αφορισμός τους συντήρηση!!! Έλεος κ. Ομήρου!!! Ως κύριος εκφραστής των συμφερόντων της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας, ως κύριος εκφραστής των συμφερόντων του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου είναι φυσικό να ευλογείς τα γένια σου. Απολαμβάνεις από το σύστημα πλούτο, προνόμια, εξουσία σε βάρος του λαού.Γιατί να είσαι εναντίον του συστήματος; Όμως συνιστά ανοησία να θεωρείς πρόοδο τη συντήρηση του κράτους και της αγοράς και της πραγματικά αυτονόητης κενολογίας περί σύνθεσης των συμφερόντων τους!!!
Τι μας λέει ο κ. Ομήρου;
Αυτοί που κατέχουν το πολιτικό σύστημα , δηλαδή τα κόμματα, να συνεχίσουν να το κατέχουν. Αυτοί που κατέχουν το οικονομικό σύστημα, το κεφάλαιο, επίσης να συνεχίσουν να το κατέχουν. Ποιο είναι το πρόβλημα; Να τα βρουν οι δυνάμεις της ολιγαρχίας μεταξύ τους!!!
Καλά, κύριε σοσιαλιστή; Και η κατακτημένη κοινωνία να συνεχίσει να είναι κατακτημένη από τους ολιγάρχες;
Το πρόβλημα λοιπόν, πολιτικό και οικονομικό, σήμερα είναι ποιος ελέγχει το οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Πρόοδο στις μέρες μας συνιστά κάθε πρόταση που στόχο έχει τον έλεγχο τους από την κοινωνία, δηλαδή τον εκδημοκρατισμό του συστήματος. Αντίθετα , πολιτικοί, όπως ο κύριος Ομήρου, είναι κατεξοχή εκφραστές της συντήρησης ,γιατί δεν προτείνουν καμία πολιτική αλλαγή προς όφελος της κοινωνίας. Σερβίρουν χορτάτα λόγια στους νηστικούς θεωρώντας ότι είναι ηλίθιοι.
Οι συντηρητικές δυνάμεις στην Κύπρο και διεθνώς , μπροστά στην κρίση, αναδιπλώνονται με στόχο η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία να διατηρήσει τα κεκτημένα της και ο λαός να καταβάλει το κόστος. Ως νέοι κατακτητές απαιτούν από τους πολίτες μονίμως να πληρώνουν φόρο υποτέλειας στους αφέντες, ντόπιους και ξένους.
Το πολιτικό και οικονομικό πρόβλημα είναι γιατί η κοινωνία ανέχεται τους κατακτητές της; Μα υπάρχει τόση εξαχρείωση;
Φυσικά και τους δούλους, όταν τους απελευθέρωσαν οι αφέντες τους, πολλοί ήθελαν να επιστρέψουν πίσω στη δουλεία τους, γιατί θεωρούσαν τη σκλαβιά τους ως ελευθερία. Και σήμερα πολλοί αφελείς πολίτες θεωρούν τη σκλαβιά τους ως ελευθερία!!! Προσευχή και μετάνοια αδελφοί, με τη βοήθεια του Κυρίου οι αόμματοι θα αναβλέψουν!!! Μόνο που το θαύμα αργεί. Όμως είναι κάποιου είδους ελπίδα, όταν η λογική υποχωρεί.
Μια λοιπόν από τις τραγωδίες της Κύπρου είναι η ανεπάρκεια των πολιτικών της.

Οι βουλευτές παρανομούν, ο Γενικός Εισαγγελέας τους καλύπτει και εγώ λέω να πάει σπίτι του

Ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Τάσος Μητσόπουλος υπέβαλε ερώτηση στο Υπουργείο των Εσωτερικών αναφορικά με το ποιοι υποψήφιοι βουλευτές στις εκλογές της 21ης Μαίου 2006 υπεβαλαν έκθεση εκλογικών εξόδων.
Η απάντηση του Υπουργείου Εσωτερικών είναι συγκλονιστική: 28 από τους 56 βουλευτές δεν κατέθεσαν ως όφειλαν τις προεκλογικές του δαπάνες!!!
Οι νομοθέτες παρανομούν και δεν ιδρώνει το αυτί τους!!! Υποτίθεται ότι ψήφισαν το νόμο για πάταξη της διαπλοκής και της διαφθοράς αλλά οι ίδιοι επιμένουν και να διαπλέκονται και να διαφθείρονται!!! Ψήφισαν το νόμο, έτσι για πλάκα, για να υπάρχει. Οι πολιτικοί λοιπόν είναι αυτοί που γεννούν την ανομία, τη διαφθορά και τη διαπλοκή και όχι ο υπόκοσμος.
Οι 28 βουλευτές είναι «ένοχοι παρανόμου ενεργείας», όπως λέει ο νόμος. Λογικά θα πρέπει να προσαχθούν ενώπιον δικαστηρίου, όπως και ο κάθε πολίτης που παρανομεί.
Θα προσάγονταν ενώπιον δικαστηρίου, αν δεν τους κάλυπτε ο σεβαστός Γενικός Εισαγγελέας. Έμαθε το ποίημά του απέξω: «απολαμβάνουν ασυλίας». Αυτό είναι το μόνιμο τροπάριο του Γενικού Εισαγγελέα.
Ποιο άρθρο του συντάγματος καθορίζει ότι «απολαμβάνουν ασυλίας»; Πού το βρήκε ο Γενικός Εισαγγελέας; Ή μήπως το κατασκεύασε ο ίδιος για να λειτουργεί ως προστάτης των πολιτικών και όχι ως θεματοφύλακας του Συντάγματος;
Εγώ το μόνο Σύνταγμα που γνωρίζω, δεν περιέχει τέτοια ασυλία για τους βουλευτές.
Το άρθρο 83 του Συντάγματος αναφέρει:
1. Οι βουλευται δεν υπόκεινται εις ποινικήν δίωξιν και δεν ευθύνονται αστικώς ένεκεν οιασδήποτε εκφρασθείσης γνώμης ή ψήφου δοθείσης υπ΄ αυτών εν τη Βουλή των Αντιπροσώπων.
2. Ο βουλευτής δεν δύναται άνευ αδείας του Ανωτάτου Δικαστηρίου να διωχθή, συλληφθή ή φυλακισθή εφ΄ όσον χρόνον εξακολουθεί να είναι βουλευτής.

Το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ξεκάθαρο.Για το θέμα της ασυλίας του βουλευτή ρητώς αναφέρεται ότι αυτή αφορά γνώμη ή ψήφο εντός της Βουλής. Και αυτή η αναφορά του Συντάγματος συνάδει και με σχετική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Νοέμβριος 2006).Παράλληλα θεσμοθετείται μια διαφορετική διαδικασία δίωξής του με κύριο γνώρισμα την έκδοση άδειας από το Ανώτατο Δικαστήριο. Αυτή η διαδικαστική διαφοροποίηση των βουλευτών είναι και η μόνη σε σύγκριση με τους πολίτες. Αν και επιφέρει μια διαδικαστική διάκριση, δεν καταργεί την ισότητα όλων των πολιτών ενώπιον του νόμου.
Τι θα ζητήσει ο Γενικός Εισαγγελέας από το Ανώτατο Δικαστήριο; Την άρση της ασυλίας λόγω εκλογικού αδικήματος, όπως προβλέπει το Σύνταγμα. Και από τη στιγμή που θα καταδικαστούν , με βάση πάλι το Σύνταγμα, στερούνται της «εκλογιμότητος» και δε δικαιούνται να είναι ξανά υποψήφιοι βουλευτές!!!
Και αν το Ανώτατο αρνηθεί την άρση της ασυλίας, τότε το αδίκημα δεν παραγράφεται και με τη λήξη της θητείας του βουλευτή διώκεται κανονικότατα.
Ο Γενικός Εισαγγελέας λοιπόν παραπληροφορεί την κοινωνία και συνειδητά παραβιάζει το Σύνταγμα, αντίθετα με την αποστολή του. Και επειδή δεν υπάρχει θεσμοθετημένη διαδικασία να τον ελέγξω ούτε και είναι εφικτή η κομματική αντιμετώπισή του προβλήματος , γιατί είναι τους κομματικούς που προστατεύει, ζητώ όπως αυτός ο κύριος παραιτηθεί γιατί βλάπτει το δημόσιο συμφέρον. Και επειδή επανειλημμένως έχει αρνηθεί να διώξει βουλευτές για τις παρανομίες τους, δηλαδή επανειλημμένως έχει βλάψει το κοινωνικό σύνολο, ζητώ όπως του αφαιρεθούν και τα πολιτικά του δικαιώματα για πέντε χρόνια., ώστε να κατανοήσει τη σημασία της ιδιότητας του πολίτη και της λειτουργίας της πολιτείας με βάση το νόμο και όχι με βάση το συμφέρον των ολιγαρχικών.

Φτάνει πια: Ισονομία στην κλοπή του δημόσιου πλούτου

Η κατάσταση με τη νομή του δημόσιου πλούτου από τα ίδια πρόσωπα είναι επιεικώς απαράδεκτη. Είναι αδιανόητο μια συμμορία να εναλλάσσεται στις θέσεις/αξιώματα κρατικά και ημικρατικά με αποτέλεσμα να να τρώνε πάντα οι ίδιοι αλλά και να πληρώνουν πάντα οι ίδιοι.
Μια συμμορία νέμεται το δημόσιο πλούτο. Αρχίζει από Υπουργός, πάει βουλευτής, κάνει και ένα διάλειμμα ως πρεσβευτής, διορίζεται πρόεδρος του ημικρατικού οργανισμού και πάει λέγοντας. Είναι κομματικός έμμισθος και για να μην πληρώνει το κόμμα, τον φορτώνουν στο λαό διορίζοντάς το σε μια δημόσια θέση.
Από δίπλα συναλλασσόνται με αυτή τη συμμορία και η άλλη συμμορία, της οικονομικής ολιγαρχίας. Όντας και εκείνοι κρατικοδίαιτοι, κανονίζουν να τρώνε βρέξει χιονίσει.Ταίζουν όλους τους πολιτικάντηδες και καλοπερνούν.
Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Όταν τα ίδιοι άτομα τρώνε το δημόσιο πλούτο , τότε αυτό είναι κλοπή του δημόσιου πλούτου. Γιατί φροντίζουν να προσαρμόζουν το σύστημα στα μέτρα τους για να διάγουν βίο ανθόσπαρτον!!!Δηλαδή νομιμοποιούν την κλοπή!!!
Η μόνη λύση, αφού η κλοπή είναι πια θεσμοθετημένη, είναι να κλέπτουμε όλοι με τη σειρά. Δηλαδή να ρυθμιστεί το πολιτικό σύστημα, ώστε ο κάθε πολίτης να τρώει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του πάνω στη ράχη των άλλων.
Η πρόταση μου είναι όντως δημοκρατική: «εν μέρει κλέπτειν , εν μέρει κλέπτεσθαι». Αυτή θα είναι η βασική αρχή της ισότητας όλων των πολιτών.
Με βάση αυτή την αρχή θα εξασφαλιστεί η ενότητα της πολιτείας μας – όλοι θα είμαστε κλέφτες κατά ίσο μερίδιο – αλλά και κανένας δε θα είναι δυσαρεστημένος, αφού θα ξέρει πως θα έρθει η σειρά του και εκείνος να κλέψει , όπως ακριβώς τον κλέπτουν.
Η ψηφοφορίες θα καταργηθούν αφού είναι ανοησίες. Είναι βλακεία να ψηφίζεις αυτό που θα σε κλέπτει, γιατί τότε νομιμοποιείς εκείνος να κλέπτει και εσύ να είσαι το θύμα. Και οι Κύπριοι είναι αρκετά ευφυείς, για να μη δέχονται τέτοιες εξυπνοβλακείες.
Όσοι συμφωνούν μαζί μου, εισηγούμαι να οργανωθούμε με αίτημα «ισονομία στην κλοπή του δημόσιου πλούτου». Και να απαιτήσουμε τις δημόσιες θέσεις/αξιώματα να τις καταλάβουν οι νέοι και οι άνεργοι, γιατί εκείνοι έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη να κλέψουν το δημόσιο πλούτο τώρα. Δε χρειάζεται κανένα προσόν, μόνο να είσαι καλός υφαρπακτής.Και όλοι είναι, όλοι μετέχουν της ικανότητας αυτής.
Η συμμορία της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας να πάει να δουλέψει στην οικονομική παραγωγή, όπως όλος ο κόσμος. Αρκετά έχουν φάει χωρίς να παράγουν τίποτε απολύτως.
Εισηγούμαι ακόμα να προωθήσουμε το αίτημα και στους Τουρκοκύπριους ώστε να κλέπτουμε όλοι μαζί, ένας λαός, μια γροθιά για ισονομία. Ποιος θα αρνηθεί να κλέπτει νόμιμα και σίγουρα; Η νέα πολιτεία που θα δημιουργήσουμε με τους Τουρκοκύπριους θα είναι σιδηροκέφαλη. Γιατί θα στηρίζεται σε αρχές: «εν μέρει κλέπτειν εν μέρει κλέπτεσθαι». Και τούτη η αρχή είναι η βάση της δημοκρατίας μας γιατί στηρίζεται στην άλλη μεγάλη αρχή: « εν μέρει άρχειν, εν μέρει άρχεσθαι».
Έτσι θα ξεπεράσουμε τις εθνοτικές μας διάφορες γιατί ο μεγάλος εχθρός όλων μας θα είναι όλοι εκείνοι που θα έχουν την απαίτηση μόνο εκείνοι να κλέπτουν – η ολιγαρχική συμμορία - και οι πολλοί – Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι- μονίμως να είμαστε τα θύματα της κλοπής!!!
ΖΗΤΩ Η ΙΣΟΝΟΜΙΑ ΣΤΗΝ ΚΛΟΠΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ
ΖΗΤΩ Η ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΑ

Μια είδηση, μια ανάγνωση και η ανομία τους

Η είδηση όπως δημοσιεύτηκε πρωτοσέλιδα και ως πρώτη στην εφ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 5/7/2009 είχε το εξής τίτλο και υπότιτλο: «Βέτο από ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ – Ημικρατικοί: Τα δύο κόμματα επιχειρούν να σπάσουν την πλειοψηφία του ΑΚΕΛ».
Αυτό το γεγονός μπορεί να διαβαστεί με διάφορους τρόπους. Θα προσπαθήσω να το κατανοήσω με την προσέγγιση της πολιτικής ως δύναμης.
- Η συνεργασία των δύο κομμάτων είναι εξωθεσμική. Δηλαδή δε γίνεται εντός των θεσμών της κρατικής εξουσίας (υπουργικό, βουλή). Θεωρώντας ότι από άποψης εκλογικής δύναμης μειονεκτούν από το ΑΚΕΛ, αποφασίζουν να συνενώσουν τις δυνάμεις τους για να επιτύχουν τους όποιους στόχους τους στους διορισμούς των ΔΣ των ημκρατικών οργανισμών.
Την ίδια στιγμή αυτά τα κόμματα δεν είναι ούτε θεσμοί του κράτους ούτε και έχει θεσμοθετηθεί από το κράτος η ύπαρξή τους. Δηλαδή η λειτουργία τους δεν οριοθετείται περιοριστικά και εντάσσονται σε μια λογική κατά την οποία θεωρούν ότι η πολιτική είναι δύναμη και όχι εξουσία και ενεργούν εξωθεσμικά για να επιβάλουν τη θέλησή τους. Επομένως δρουν στο παρασκήνιο, εκλαμβάνουν την πολιτική στη βάση των συσχετισμών δύναμης και ως σύνθεση των συμφερόντων που αναπτύσσονται στις παρυφές της κρατικής εξουσίας. Δηλαδή αυτά τα κόμματα έχουν την αντίληψη ότι μπορούν να αυτο-ρυθμίζονται με βάση τους συσχετισμούς δύναμης.
-Η συνεργασία των δύο κομμάτων επιβάλλεται για να αντιμετωπιστεί το πιο δυνατό – το ΑΚΕΛ- το «κυβερνών κόμμα». Αν και το πολιτικό σύστημα είναι προεδρικό, λειτουργεί τυπικά μόνο σε αυτή τη βάση. Έχει υιοθετήσει «την κοινοβουλευτική πρακτική» με τα κυβερνώντα κόμματα. Αυτή η μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος έγινε επί της διακυβέρνησης του Τάσσου Παπαδοπούλου με την εισαγωγή «των συγκυνερνώνων κομμάτων.
Με το Δ. Χριστόφια εισήχθηκε η λογική του κυβερνώντος κόμματος και των συνεργαζομένων κομμάτων. Το κόμμα λοιπόν, το ΑΚΕΛ, αντισυνταγματικά αυοαναγορεύθηκε σε κυβερνών, προσάρμοσε αυθαίρετα το πολιτικό σύστημα στις κομματικές ανάγκες και λειτουργεί και αυτό εξωθεσμικά προσπαθώντας να νομιμοποιήσει τις όποιες επιλογές του μέσω του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ουσιαστικά η αποφασιστική αρμοδιότητα ανήκει στο Πρόεδρο με βάση το Σύνταγμα ,όμως πιο πολύ λειτουργεί ως «διαλλάκτης» στη σύνθεση των συμφερόντων που αναπτύσσονται εξωθεσμικά.
-Ο ΔΗΣΥ διεκδικεί συμμετοχή στα ΔΣ με το επιχείρημα ότι «ο δικός του» εκπρόσωπος θα ελέγχει «τους άλλους»!!! Αυτή η λογική είναι γελοία από πολλές πλευρές αλλά νομιμοποιείται γι αυτόν που λειτουργεί με όρους δύναμης, δηλαδή εξωθεσμικά και με βάση την εκλογική δύναμη.
-Η είδηση λοιπόν για συνεργασία ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ αποκτά νόημα στην πολιτική σκηνή γιατί δημοσιοποιείται μέσω ενός εντύπου, μιας εφημερίδας. Η πολιτική λοιπόν συμπληρώνεται από ένα άλλο πόλο, που λειτουργεί επίσης εξωθεσμικά, τα ΜΜΕ. Οι δύο αυτοί πόλοι, κόμματα και ΜΜΕ, θεωρούν ότι είναι δική τους υπόθεση η πολιτική και διεκδικούν να την καθορίζουν εξωθεσμικά με βάση τα συμφέροντα που προώθουν.
-Η διαμάχη είναι για τα ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών. Και έχουν ιδιαίτερη σημασία για τα κόμματα γιατί διαπλεκόνται με το ιδιωτικό κεφάλαιο με το οποίο συναλλάσσονται είτε ως εντολοδόχοι είτε για να αντλήσουν οικονομικά κεφάλαια. Και οι φορείς του ιδιωτικού κεφαλαίου είναι ο τρίτος πόλος που λειτουργεί εξωθεσμικά, στο παρασκήνιο, ώστε οι αποφάσεις που λαμβάνονται να προωθούν το δικό του συμφέρον.
-Ενώ λοιπόν παλαιότερα η πολιτική λειτουργούσε εντός των κρατικών θεσμών, σήμερα είναι εξωθεσμική με κύριους πρωταγωνιστές τα κόμματα, το ιδιωτικό κεφάλαιο και τα ΜΜΕ. Ενώ λοιπόν παλαιότερα η πολιτική εκλαμβανόταν ως εξουσία -δύναμη που οριοθετείται από το νόμο - , τώρα εκλαμβάνεται ως δύναμη.
Και παλαιότερα και σήμερα ο ρόλος της κοινωνίας σύμφωνα με τους κατόχους της δύναμης – κόμματα, ΜΜΕ, ιδιωτικό κεφάλαιο – είναι να ιδιωτεύει, δηλαδή να μην έχει καμία συμμετοχή στη διαμόρφωση του κοινού μέλλοντος. Είναι άσχετη, λένε, και πρέπει να αποφασίζουν οι ειδικοί. Έτσι η κοινωνία περιθωριοποιείται από την πολιτική.
-Γιατί αυτή η μετάλλαξη στο πολιτικό σύστημα; Είναι εισαγόμενη. Με την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση το επιχειρηματικό κεφάλαιο πέτυχε να αποδεσμευτεί από τα κρατικά δεσμά και να αυτορυθμίζεται. Δηλαδή επέβαλε τη θέλησή του στην πολιτική και στα κόμματα τα οποία βασικά ακολούθησαν την οικονομική λογική της αυτορύθμισης. Έτσι η πολιτική μεταφέρθηκε εκτός των κρατικών θεσμών. Όπως ακριβώς διακρατικά η πολιτική λειτουργεί ως δύναμη, έτσι και ενδοκρατικά υιοθετήθηκε η ίδια λογική.
-Αυτή ακριβώς η μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος είναι ιδιαίτερα επιβαρυντική στο παρόν για την κοινωνία. Γιατί η πολιτική διαμορφώνεται όχι με βάση το κοινωνικό συμφέρον αλλά με βάση τους συχετισμούς δύναμης στο παρασκήνιο, όπου η κοινωνια απουσιάζει παντελώς.
Ουσιαστικά η διαμάχη για τους διορισμούς στα ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών ουδόλως ενδιαφέρει την κοινωνία, αλλά ενδιαφέρει την ολιγαρχική τάξη γιατί επιφέρει ανακατανομή πλούτου, προνομίων και εξουσίας για τα κόμματα αλλά όχι για την κοινωνία.
-Η κοινωνία θα συνεχίσει να κατέχεται από την πολιτική ολιγαρχία όσο διάστημα αδυνατεί να κατανοήσει τις μεταλλάξεις του συστήματος και δε διατυπώνει πολιτικά αιτήματα με βάση τη δική της δύναμη και συμφέρον απέναντι στους ολιγαρχικούς, αιτήματα που θα στοχεύουν στον έλεγχο από την κοινωνία του πολιτικού και οικονομικού συστήματος.
-Τα φαινόμενα ανομίας λοιπόν που όλοι καταράζονται ως νεόκοποι πολιτικοί φονταμελιστές είναι γέννημα της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας. Σταδιακά η κοινωνία εξοικειώνεται με τους όρους των ολιγαρχικών και επεκτείνονται έτσι οι πρακτικές ανομίας. Το μέλλον της κοινωνίας σε αυτό το στάδιο είναι η ανομία.Δεν υπάρχει αντίπαλη πολιτική πρόταση. Ούτε και μπορεί να διατυπωθεί από τους κατέχοντες.
-Οι κατέχοντες στο παρόν στάδιο θα συνθηματολογούν για «τη σήψη, τη διαφθορά, την ανομία» για να δίνουν την αίσθηση στον «αμαθή όχλο» ότι κάτι γίνεται αλλά και για να αυτοαθωωθούν: «αυτός που καταγγέλλει είναι αθώος»!!!

Κύριε Πρόεδρε. μα περιπαίζετε τον περήφανο κυπριακό λαό;

Έγινε ο διαμοιρασμός των λαφύρων ανάμεσα στα κόμματα με το διορισμό της πενταμελούς Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας. Ενδιαφέρον έχουν οι πανηγυρικοί που εκφωνήθηκαν μπροστά στα ΜΜΕ για κατανάλωση από το λαό.
Ο Πρόεδρος Χριστόφιας λοιπόν μίλησε και ζήτησε από την ΕΔΥ «της εξάλειψης της παγιωμένης αντίληψης ότι αν ο πολίτης δεν έχει μέσο δεν μπορεί να διοριστεί ή να προαχθεί» και «να εμπεδώσουν πνεύμα αξιοκρατίας».
Οι πιο πάνω αναφορές του Προέδρου δεν πείθουν κανένα ούτε καν τον ίδιο που τα λέει. Γιατί χάνει την ώρα του με τέτοιες κενολογίες, δε γνωρίζω.
1.Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι δηλωμένος οπαδός του κομματικού ρουσφετιού. Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο με τα ραβασάκια των πολιτικών για ρουσφέτια στην Εθνική Φρουρά, δήλωε στην εφημερίδα Ο ΠΟΛΙΤΗΣ (19/11/2006): «Μα δεν είναι θεσμικά όργανα τα κόμματα; Δεν κατάλαβα. Τα κόμματα είναι τα πιο θεσμικά όργανα που υπάρχουν αν θέλετε και οι βουλευτές και ηγετικά στελέχη των κομμάτων βεβαίως είναι θεσμικοί παράγοντες»!!!Και στο ερώτημα δημοσιογράφου για το τι πρέπει να κάνουν όσοι δεν ανήκουν σε κόμματα.ο κ. Χριστόφιας τους παρέπεμψε στους βουλευτές της επαρχίας τους!!!
2.Από τη μια ο Πρόεδρος δηλώνει οπαδός του κομματικού μέσου, το οποίο θεωρεί και θεσμικό, και από την άλλη διακηρύττει ότι πρέπει να εξαλειφθεί η αντίληψη που ο ίδιος και το κόμμα του επέβαλαν!!! Το δούλεμα πάει κάπνος προς τους αφελείς πολίτες.
3.Ποιος θα εξαλείψει την αντίληψη ότι «αν δεν έχεις μέσο», τίποτε δε γίνεται; Τα μέλη της ΕΔΥ που διορίστηκαν με κομματικό μέσο!!! Θα μας τρελλάνουν οι άνθρωποι.
4.Και το κερασάκι είναι άλλη μια διακήρυξη περί αξιοκρατίας. Μα αφού κύριε Πρόεδρε, γνοιάζεσαι τόσο πολύ για την αξιοκρατία, γιατί δεν την εφάρμοσες πρώτος διορίζοντας άξιους στην ΕΔΥ; Ή το δόγμα σου είναι αναξιοκρατία για τους πάνω και αξιοκρατία για τους κάτω;
5.Τα μέλη της ΕΔΥ είναι αδύνατο να εφαρμόσουν την αξιοκρατία αφού οι ίδιοι είναι ευεργεθητέντες του κομματικού μέσου, το οποίο στη συνείδησή τους ταυτίζουν με την «αξιοκρατία», γιατί είναι αδύνατο κάποιος να υποτιμήσει τον εαυτό του λέγοντας «ναι, είμαι ανίκανος αλλά τα κατάφερα με το κομματικό ρουσφέτι».
6.Η αξιοκρατία, κύριε Πρόεδρε , δεν είναι κομματοκρατία. Και εσείς και οι διορισθέντες στην ΕΔΥ από εσάς, είστε δέσμιοι της κομματοκρατίας , δηλαδή με την προώθηση του κομματικού συμφέροντος σε βάρος του κοινωνικού συμφέροντος. Είναι αδύνατο για εσάς και τους διορισθέντες από εσάς να απεγκλωβιστείτε από την κομματική λογική και να αποκτήσετε μια συνολική αντίληψη της κοινωνίας, από την οποία θα επιλέξετε τους πιο ικανούς για να προωθήσουν τα συμφέροντά της.
7.Όσο για τη θέση σας πως «τα κόμματα είναι τα πιο θεσμικά όργανα», αν δεν είναι αποτέλεσμα άγνοιας, τότε είναι επικίνδυνη για όλους τους πολίτες.

Η καταλήστευση λοιπόν του δημόσιου πλούτου από τα κόμματα θα συνεχιστεί ομαλώς. Το έκαναν και παλαιότερα οι κυβερνήσεις, το κάνει και τώρα η κυβέρνηση Χριστόφια. Το μόνο που αλλάζει είναι ποιος νέμεται περισσότερο το δημόσιο πλούτο. Για τον πολίτη όμως τίποτε απολύτως δεν αλλάζει αφού είτε κλέφτει ο άλφα είτε ο βήτα, ο ίδιος είναι μονίμως το θύμα της κλοπής. Τα κόμματα λοιπόν είναι ίδια και απαράλλαχτα στη νομή του πλούτου και της εξουσίας σε βάρος των πολιτών. Οι ιδεολογικές διαφορές τους είναι προεκλογικές και εικονικές και απευθυνονται στους αφελείς. Είναι μια τάξη όλοι τους πολιτική, αντίστοιχη της οικονομικής ολιγαρχίας, που καταδυναστεύει, οπως κάθε κατακτητής – ντόπιος ή ξενος – ,το λαό.

Δυστοκίες, παρανομίες και η ΕΔΕΚ: άλλα λέω και άλλα κάνω

Η είδηση στο σημερινο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ (1/7/2009 )είναι ενδιαφέρουσα.
Υπάρχει , λέει, δυστοκία στο διορισμό της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας γιατί διαφωνούν Χριστόφιας-Ομήρου για το άτομο που θα προέρχεται από το χώρο της ΕΔΕΚ. «Ο μεν Γιαννάκης Ομήρου επιμένει στον επαναδιορισμό του Μιχάλη Στασόπουλου» και «δεν συζητά οποιοδήποτε άλλο όνομα» ενώ ο Πρόεδρος Χριστόφιας «άφησε να διαφανεί η προτίμησή του στην Κατερίνα Φλουρέντρζου-Μελισσηνού (υποψήφια ευρωβουλευτής της ΕΔΕΚ)».
Η πιο πάνω είδηση μπορεί να προσεγγιστεί από πολλές πλευρές.Μια από αυτές είναι και η ανομία.
Με βάση ποιο άρθρο του συντάγματος –έχουμε και τέτοιο – ο Πρόεδρος διαπραγματεύεται με τα κόμματα –εξωθεσμικοί φορείς – κάτι που ανήκει στην αρμοδιότητά του;
Ο Πρόεδρος παρανομεί όχι μόνο σε σχέση με την εκχώρηση αρμοδιότητας αλλά και σε σχέση με την παραβίαση του άρθρου 28 για την ίση μεταχείριση όλων των πολιτών.
Θα πει κάποιος: Μα ο Πρόεδρος δε θα διαβουλεύεται πριν τη λήψη μιας απόφασης;
Μπορεί να διαβουλευτεί με τα θεσμικά όργανα της πολιτείας: το υπουργικό συμβούλιο, τη βουλή αλλά όχι με εξωθεσμικούς φορείς και μάλιστα στα πλαίσια μιας συναλλαγής.

Ο κ. Ομήρου της ΕΔΕΚ πράγματι προασπίζει τους θεσμούς!!!Αν θεωρήσουμε ότι η πολιτική λειτουργία περιέχει τα στάδια της διαβούλευσης-εισήγησης, απόφασης και εκτέλεσης, ουσιαστικά ο κ. Ομήρου θέλει να αποφασίσει ο ίδιος εξωθεσμικά και όχι ο αρμόδιος κρατικός θεσμός!!!
Τα πράγματα γίνοναι πιο ενδιαφέροντα γιατί ο κ. Ομήρου πριν καμιά εβδομάδα είχε ξεκινήσει πόλεμο κατά της ανομίας και του υποκόσμου και του «λευκού κολλάρου». Είχε βασικά ξεκινήσει πόλεμο κατά του εαυτού του. Και το διατυμπάνιζε συνεχώς ώστε να πιστέψουμε ότι ο ίδιος εξαιρείται της ανομίας, της διαφθοράς και της διαπλοκής!!!
Οι πολιτικοί βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου. Το πρόβλημα είναι πως σέρνουν και ένα λαό πίσω τους.Στόχος τους είναι να τον βουτήξουν στη δική τους σήψη και διαφθορά!!! Ευτυχώς οι πολίτες αντιστέκονται και οι πολιτικοί ευτυχώς ανακυκλώνονται στα αξιώματά τους, δηλαδή στη διαφθορά τους. Ευτυχώς που επαναδιορίζονται πάντοτε οι ίδιοι. Έτσι γλυτώνει αρκετός κόσμος από τη διαφθορά αλλά και δημιουργούν ακόμα πιο πολλούς αντιπάλους. Ευτυχώς που αποφάσισαν τα κόμματα να αυτο-ξεμπερδευτούν.