Ο Αβέρωφ Νεοφύτου, ο Άλαν Γκρίσπαν και ο Νόαμ Τσόμσκι ή από την οικονομική κρίση στον ηθικό φρονηματισμό

Ο Αναπληρωτής Πρόεδρος του ΔΗΣΥ σε κείμενό του που δημοσιεύτηκε στην εφ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 28/10/2008 με τίτλο «Αντιμέτωποι με την κρίση άξιων» αναφέρεται στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση.
Ο κ. Νεοφύτου για να τεκμηριώσει τις θέσεις του επικαλείται τον Άλαν Γκρίσπαν, πρώην διοικητή της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ. Ο κ. Γκρίσπαν, κατά τον κ. Νεοφύτου, εξέφρασε το συγκλονισμό του για την κατάσταση που έχει περιέλθει το χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ. Αφού ο κ. Γκρίπσαν, ένας από τους πολλούς ειδικούς, παραδέχεται ότι έκανε λάθος στις εκτιμήσεις του, υποστηρίζει: « Είχα την άποψη πως το συμφέρον των πιστωτικών ιδρυμάτων υπαγόρευε την προστασία του μετοχικού κεφαλαίου».
Αφού επικαλείται ο κ. Νεοφύτου την αυθεντία από τις ΗΠΑ, προβαίνει σε κάποιες εκτιμήσεις:
1.Η ευθύνη βαραίνει τις διευθύνσεις των πιστωτικών ιδρυμάτων και των διοικητικών τους συμβουλίων.
2.Είναι πρόβλημα ορθολογιστικής διαχείρισης.
3.Η κατάρρευση των χρηματιστηριακών αξιών είναι αποτέλεσμα της κατάρρευσης των ηθικών.
4.Το μάθημα είναι πως, πέραν της αυστηρής εποπτείας, θα πρέπει να θέσουμε ψηλά τον πήχη της διαφάνειας και της εταιρικής διακυβέρνησης.

Ποιος φταίει λοιπόν για την κρίση; Οι διαχειριστές, η διαχείριση και η ηθική!!! Αυτά μας λέει με κάθε σοβαρότητα ο κ. Νεοφύτου.

Φταίνε κάποια άτομα λοιπόν. Αυτή είναι η ανάλυση του κ. Νεοφύτου. Η κακή διαχείριση, η κακή προαίρεση κάποιων μεμονωμένων ατόμων.Και αφού είναι ατομικό και όχι πολιτικό το πρόβλημα, ο κ. Νεοφύτου νομιμοποιείται να επικαλείται και την ηθική.

Η συνταγή για αποπροσανατολισμό του πολίτη είναι τέλεια. Φταίει "η κατάρρευση των ηθικών"!!! Φταίει το σύστημα κανόνων συμπεριφοράς όπου καθοριστική σημασία έχει η αυτοδέσμευση του υπευθύνου στην τήρηση του κανόνα!!!

Ποιος φταίει λοιπόν για τη κρίση; Μεμονωμένα άτομα και η ηθική!!!
Φυσικά ο μεταλλαγμένος λόγος που αρθρώνει ο κ. Νεοφύτου έχει ως αποκλειστικό στόχο να αθωώσει την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία. Γιατί η δράση των όποιων διαχειριστών καθορίστηκε με πολιτικές αποφάσεις. Αυτοί που αποφάσιζαν την αυτο-ρύθμιση των αγορών, δηλαδή η πολιτική τάξη, αντί να αναλάβει τις ευθύνες της, προσπαθεί να τις φορτώσει αλλού,να ενοχοποιήσει κάποιους «κακούς διαχειριστές».
Αν δεν κατανοεί την πραγματικότητα ο κ. Νεοφύτου, επισημαίνω ότι οι πολιτικοί δημιούργησαν ένα κανονιστικό πλαίσιο χωρίς κανόνες όπου εκφράζονταν και τα άτομα και η ηθική τους και χωρίς καμία δικλίδα ασφαλείας για τη λειτουργία του συστήματος!!!

Και αυτό το κανονιστικό πλαίσιο που γέννησε την οικονομική κρίση και τη διαφθορά καθορίστηκε από την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία. Η αυτο-ρύθμιση των αγορών απλώς δημιούργησε ένα νέο πλαίσο λειτουργίας της πολιτικής με τη διαπλοκή, το παρασκήνιο και τη διαφθορά. Υπόλογοι στους πολίτες είναι οι πολιτικοί και όχι οι διαχειριστές και τα διοκητικά συμβούλια των τραπεζών.

Επομένως η λεγόμενη οικονομική κρίση είναι συνυφασμένη με το συγκεκριμένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα το οποίο επιτρέπει στους φανερούς και διαπλεκόμενους φορείς της εξουσίας να αποφασίζουν κατά το δοκούν και είς βάρος των συμφερόντων της κοινωνίας. Αριστεροί και δεξιοί προτάσσουν ως σωσίβιο τον κρατικό παρεμβατισμό. Μα η κρίση δημιούργηθηκε με την παρέμβαση του κράτους υπέρ της οικονομικής ολιγαρχίας και στο στάδιο της γένεσης της κρίσης και στο στάδιο της αντιμετώπισής της. Το πρόβλημα είναι κατεξοχήν πολιτικό και ως τέτοιο επιβάλλει την πολιτική αντιμετώπιση. Και το οικονομικό πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο όταν τεθεί το πολιτικό και οικονομικό σύστημα υπό τον έλεγχο της κοινωνίας. Δηλαδή να αναγνωριστεί θεσμικά το δικαίωμα στον πολίτη να ελέγχει τους φορείς της εξουσίας και για την ορθότητα της πολιτικής τους και για το σύννομο των πράξεών τους. Η θεσμική αναγνώριση του πολίτη ως εντολέα θα αλλάξει δραματικά τη σχέση της κοινωνίας με την πολιτική και την οικονομία.

Φυσικά ο κ. Νεοφύτου, για να είναι πιο αντικειμενικός, θα μπορούσε εκτός από τον Γκρίσπαν να επικαλείται και τον Τσόμσκι. Σε συνέντευξή του (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ,17/10/2008) τονίζει για την κρίση: « Απ΄ όσο μπορώ να δω, προς το παρόν δεν υπάρχει ένδειξη κάποιας σημαντικής θεσμικής αλλαγής, αν και θα υπάρξουν τροποποιήσεις των ρυθμιστικών μέσων. Οι βασικές και γνωστές συνέπειες της οικονομικής φιλελευθεροποίησης, όπως η υποτίμηση των ρίσκων, με συνέπεια τις πιθανές προκλήσεις κρίσεων, και η επίθεση στη δημοκρατία, παραμένουν απαράλλακτες». Επισημαίνει ακόμα: «...οι αντιπρόσωποι των δύο φατριών του κυβερνώνος επιχειρηματικού κόμματος, παίρνουν τις αποφάσεις. Ως συνήθως, ο λαός διαφωνεί κάθετα με τα μέτρα».
Το τραγικό είναι πως ο κ. Γκρίσπαν είναι ,όπως και ο κ. Αβέρωφ, συγκλονισμένος από την κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Δεν είναι συγκλονισμένοι από τη φτώχεια, την πείνα, την ανεργία , τη θνησιμότητα στον πλανήτη. Ο κ. Γκρίσπαν δεν είναι συγκλονισμένος που 9.600.000 οικογένειες ( ποσοστό 28% ) στις ΗΠΑ ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας!!!

Το σύνθημα των όπου γης ολιγαρχικών είναι: «δώστε στους τραπεζίτες, πάρτε από τους πολίτες»!!! Όσο γι αυτούς που πιστεύουν ότι οι κυβερνήσεις αντιπροσωπεύουν τους λαούς, είναι τουλάχιστον αφελείς. Ποτέ και πουθενά κανένας λαός δε θα συναινούσε στη χρηματοδότηση των τραπεζιτών !!!

Η ιστορία του τιμήματος: από το π.Χ.στο μ.Χ. και στην Κύπρο του 2008

Η επιβολή τιμήματος για αποκλεισμό των φτωχών από την πολιτεία δεν είναι νεότερο εφεύρημα. Ανάλογο φαινόμενο παρατηρείται και στις αρχαίες ελληνικές πόλεις – κράτη.

Το τιμηματικό σύστημα στις αρχαίες ελληνικές πόλεις – κράτη
Ο αποκλεισμός των φτωχών από την πολιτεία στα αρχαία χρόνια και στη βάση του τιμηματικού συστήματος παρατηρείται σε δύο περιόδους.
Στην πρώτη περίοδο, κατά τη μετάβαση από τη δεσποτεία στον ανθρωποκεντρισμό, οπόταν και ο άνθρωπος υποστασιοποιείται ως ελεύθερη οντότητα, η γεωκτητική αριστοκρατία θέτει ως προϋπόθεση για την ιδιότητα του πολίτη, της πολιτειότητας, την ιδιοκτησία. Η γεωκτητική αριστοκρατία νομιμοποιείται στην εξουσία στη βάση της καταγωγής αλλά και της μεγάλης αγροτικής ιδιοκτησίας.
Το τίμημα για να είναι καποιος πολίτης είναι η ιδιοκτησία. Η ψήφος είναι τιμοκρατική. Και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα αποκλείονται από το δικαίωμα της ψήφου, δηλαδή από τη συμμετοχή στην εκλογή των αρχών.Σε αυτή την περίοδο και στο ερώτημα εάν κάθε άτομο νομιμοποιείται να συμμετέχει στην εκλογή των φορέων της εξουσίας, το τιμοκρατικό σύστημα δεν αναγνώριζε εξ ορισμού την ιδιότητας του πολίτη στο κάθε άτομο. Σε αυτά τα πλαίσια το πολιτικό πρόβλημα εντοπίζεται στην καθιέρωση ή μη της καθολικής ψήφου για την εκλογή των φορέων της εξουσίας.
Στη δεύτερη περίοδο, κατά τη μετάβαση από την ολιγαρχία στη δημοκρατία, το τίμημα δεν αφορούσε την αναγνώριση της καθολικής ψήφου γιατί αυτό το δικαίωμα το είχαν αποκτήσει οι πολίτες.Όλοι οι πολίτες συμμετείχαν ήδη από τον 8ο-7ο αι. π.Χ. στην εκλογή των φορέων της εξουσίας. Οι αλλάγες που επήλθαν μέχρι τον 6ο π.Χ.αιώνα είναι κοσμογονικές: η αγροτική οικονομία υποχωρεί και αναπτύσσεται το εμπόριο και η μεταποίηση, οι πληθυσμοί συγκεντρώνονται στις πόλεις, αναπτύσσεται η χρηματιστική οικονομία, διαφοροποιείται το επικοινωνιακό υπόβαθρο. Και η γεωκτητική αριστοκρατία αντικαθίσταται από την ολιγαρχική πλουτοκρατία. Σε αυτή την περίοδο το τίμημα τίθεται για την εκλογή στις αρχές.Δηλαδή το πολιτικό πρόβλημα είναι αν κάθε πολίτης θα συμμετέχει στην άσκηση της εξουσίας ή θα τεθούν χρηματικές προϋποθέσεις.

Και οι δύο περίοδοι του τιμοκρατικού συστήματος σχετίζονται με την ολιγαρχική αρχή. Στόχος των ολιγαρχικών ήταν ο απολεισμός των φτωχών από τα πολιτικά αγαθά και μάλιστα με τη λήψη θεσμικών μέτρων. Γι αυτό και στην κλασική δημοκρατία μια από τις αρχές που εγκθιδρύονται, είναι της αριθμητικής ισότητας ή διαφορετικά η κατάργηση του τιμήματος για την είσοδο στην πολιτεία και την άνοδο στις αρχές.

Το τιμηματικό σύστημα στα νεότερα χρόνια
Στα νεότερα χρόνια το τιμηματικό σύστημα υπήρξε στα μεταφεουδαρχικά χρόνια. Το τίμημα για να αποκτήσει κάποιο άτομο το δικαίωμα ψήφου ήταν επίσης η ιδιοκτησία.Με κριτήριο την ιδιοκτησία αποκλείονταν από την πολιτεία οι φτωχοί. Η καθολική ψήφος των πολιτών εδραιώνεται μόλις τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα και στον 20ο αιώνα. Έτσι με την καθιέρωση της καθολικής ψήφου αναγνωρίζεται η αριθμητική ισότητα των πολιτών και αίρονται οι όποιες θεσμικές προϋποθέσεις για να αποκτήσεις το δικαίωμα του εκλέγειν και να είσαι μέλος της πολιτείας.

Και στην Κύπρο του 2008
Το 2008 στην Κύπρο η κυβέρνηση Χριστόφια και τα κόμματα συζητούν την επιβολή τιμήματος 10.000 ευρώ για να έχει κάποιος το δικαίωμα να διεκδικήσει το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Συζητούν δηλαδή τη θέσπιση προϋποθέσεων για να συμμετέχει κάποιος στις αρχές.Θέτουν προϋποθέσεις-περιορισμούς στο δικαίωμα του εκλέγεσθαι υιοθετώντας την ολιγαρχική αρχή του τιμήματος.

Στην ιστορία το τιμηματικό σύστημα επιβλήθηκε και επιβάλλεται από τους κατόχους της εξουσίας και του πλούτου, από την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία για να προστατεύσει τα προνόμιά της απέναντι στους φτωχούς, στους «γραφικούς»,στους «αμαθείς», στους «παρείσακτους».Το τιμηματικό σύστημα διαιρεί την κοινωνία στη βάση της φτώχειας και του πλούτου, στους «τιμημένους» και στους «ά-τιμους». Εκφραστές του ολιγαρχικού τιμηματικού συστήματος το 2008 στην Κύπρο είναι η κυβέρνηση Χριστόφια και τα κόμματα ΑΚΕΛ, ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ!!! Όλα "τα παιδιά" μαζί στον αγώνα ενάντια στο λαό και υπέρ των εαυτών τους και της τάξης τους.

Ο πολιτικός αποκλεισμός στην Κύπρο σήμερα ή περί τιμήματος

Η είδηση στον τύπο δεν έτυχε ενυπωσιακής προβολής στις 21/10/2008: "Πραγματοποιήθηκε χθές ευρεία σύσκεψη υπό την προεδρία του Υπουργού Εσωτερικών Νεοκλή Συλικιώτη με σκοπό την τροποποίηση της εκλογικής νομοθεσίας". Συζητήθηκε και "το παράβολο στις προεδρικές εκλογές. Το ποσό ανεβαίνει στις 10 χιλιάδες ευρώ, ενώ θα πρέπει κάποιος να υποστηρίζεται από χίλιους εκλογείς.Εάν ο υποψήφιος υποστηρίζεται από κοινοβουλευτικό κόμμα, δε θα εφαρμόζονται οι πιο πανω πρόνοιες". Τίτλος της είδησης στην εφημ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ήταν "Ψηλώνει ο πήχης για τους γραφικούς"!!!
Σε σχέση με την πρόταση νόμου που κατέθεσε ο βουλευτής της ΕΔΕΚ Μ. Σιζόπουλος στις 12/6/2008, το τίμημα έχει μειωθεί από 35 χιλιάδες ευρώ σε 10 χιλιάδες. Αυτό είναι γεγονός.
Όμως η ουσία της πρότασης που συζητούν τα κόμματα και η κυβέρνηση δεν αλλάζει: προωθούν την επιβολή τιμήματος και άλλων προϋποθέσεων για να δικαιούται κάποιος να εκλεγεί σε μια δημόσια αρχή.¨Θέτουν θεσμικές προϋποθέσεις με στόχο τον αποκλεισμό των φτωχών από τη συμμετοχή στις αρχές. Θεωρούν ότι τα πολιτικά αγαθά είναι ιδιοκτησία της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.
Και επικαλούνται αυτό που πάντοτε επικαλούνταν οι ολιγαρχικοί, δηλαδή τους διάφορους "γραφικούς", "τον αδαή και παρείσακτο όχλο" ο οποίος πρέπει να συνειδητοποιήσει τη θέση του και να μην έχει υπερβολικές προσδοκίες!!!
Έτσι θεσμοθετείται και ο πολιτικός διαχωρισμός των πολιτών με κριτήριο τον πλούτο και τη φτώχεια. Απαιτέιται ένα τίμημα για να εκλεγείς σε ένα πολιτικό αξίωμα. Και το τίμημα ισχύει μόνο για τους πολίτες και όχι τους κομματικούς υποψήφιους!!! Ουσιαστικά το αξίωμα του Προέδρου θεσμοθετείται ότι θα είναι πρόνομιο των κομματικών, έστω και αν αντιτίθεται στο ίδιο το σύνταγμα. Οι φτωχοί πια θα είναι ά- τιμοι με την έννοια ότι δε δικαιούνται να συμμετέχουν στις πολιτικές τιμές.
Εκπλήσσει η θαυμαστή ομόνοια των κομμάτων - δεξιών, κεντρώων, αριστερών - όταν παίρνονται αποφάσεις που εξυπηρετούν τις κομματικές γραφειοκρατίες. Ξεχνούν αμέσως και τις αρχές και τις ιδεολογίες. Αυτές είναι για τον αμαθή όχλο και όχι για τους ειδικούς στην πολιτική!!! Αυτοί ξέρουν καλά να προωθούν τα συμφέροντά τους.
Το επιχείρημα του τιμήματος ξαναπαίχτηκε στην ιστορία. Και αυτοί που ανερυθρίαστα το προωθούν σήμερα, έχουν υποχρέωση να γνωρίζουν. Για την ιστορία και το τιμηματικό σύστημα στην επόμενη ανάρτηση, ώστε όλοι να θαυμάζουν τα έργα της κυβέρνησης και των κομμάτων -δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, προοδευτικοί και συντηρητικοί!!!

Ο παραλογισμός για τις συλλογικές ταυτότητες στην Κύπρο

Είναι μια αδιαμφισβήτητη κοινωνική πραγματικότητα στην Κύπρο ότι υπάρχουν δύο κύριες συλλογικές ταυτότητες, οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι. Ο παραλογισμός αρχίζει από τη στιγμή που οι πολιτικοί αρθρώνουν λόγο περί της λύσης του κυπριακού.
Η κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ έχουν ως αφετηρία των επιλογών τους την υπαρκτή πραγματικότητα. Δηλαδή την ύπαρξη δύο κοινοτήτων των οποίων η πολιτική ύπαρξη αναγνωρίζεται στα πλαίσια μιας διευθέτησης του κυπριακού προβλήματος. Το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που η κρατική εξουσία επιχειρεί να προσδώσει ένα νέο περιεχόμενο στη συλλογική ταυτότητα των Ελληνοκυπρίων. Δηλαδή υιοθετείται η αντίληψη ότι το κράτος δημιουργεί τη συλλογική ταυτότητα, άρα το κράτος μπορεί να προσδώσει όποιο περιεχόμενο αποφασίσει.Πιστεύεται ότι έστι υποβοηθείται η λύση και επικεντρώνεται κυρίως στην προβολή της ταυτότητας του Κύπριου ή κατά άλλους Νεοκύπριου με ασαφές πρόσληψη αν υπονοείται η συλλογική ταυτότητα ή η πολιτική ταυτότητα. Πάντως εκφράζεται και μια αντι –ελληνική πρόσληψη της συλλογικής ταυτότητας κυρίως από οπαδούς και μέλη του ΑΚΕΛ. Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ ξεκινούν από μια ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας με στόχο να τη διαφοροποιήσουν. Σε αυτά τα πλάισια κινείται και η ηγεσία του ΔΗΣΥ.
Η αντίπαλη πολιτική λογική (κυρίως ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ ) στη λύση του κυπριακού έχει ως αφετηρία τη μη αναγνώριση της υφιστάμενης εθνοτικής πραγματικότητας και της ύπαρξης συλλογικών ταυτοτήτων στο νησί. Γι αυτό προβάλλει την αντίληψη για το ενιαίο κράτος, κάθε πολίτης μία ψήφος ανεξάρτητα από καταγωγή και θρησκεία. Αυτή η προσέγγιση δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη συλλογικών ταυτοτήτων που θα εκφράζονται και στο πολιτικό πεδίο.Αναγνωρίζει μόνο άτομα. Φυσικά η προσέγγιση είναι πονηρή. Γιατί στόχος της είναι η κατάληψη της εξουσίας από τους Ελληνοκυπρίους και η υποβάθμιση των Τουρκοκυπρίων σε μειονότητα, αφού γνωρίζουν ότι στην πράξη οι συλλογικές ταυτότητες υπάρχουν και λειτουργούν.
Έτσι οι ακελικοί και οι ομοϊδεάτες αναγνωρίζουν την ύπαρξη συλλογικών ταυτοτήτων και στοχεύουν με τη χρήση της εξουσίας του κράτους να τις διαφοροποιήσουν/επαναϊεραρχήσουν, ενώ οι αντίπαλοί τους δεν αναγνωρίζουν στο πολιτικό επίπεδο συλλογικές ταυτότητες με σκοπό να τις επιβάλουν με τη χρήση της εξουσίας του κράτους, δηλαδή η κυρίαρχη συλλογική ταυτότητα (Ελληνοκύπριοι) να καταλάβει την εξουσία σε βάρος των Τουρκοκυπρίων. Κοινό στοιχείο και των δύο προσεγγίσεων είναι ο εξουσιοκεντρικός τους χαρακτήρας. Γι αυτό και είναι και συντηρητικές και αντιδραστικές.
Το θέμα των συλλογικών ταυτοτήτων είναι της κοινωνίας και όχι των ποικιλώνυμων εξουσιαστών. Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να ανήκει σε όποια κοινότητα επιλέξει. Επίσης είναι ελεύθερος ο ίδιος και η κοινότητά του να ορίζουν το περιεχόμενο του «έθνους» τους και όχι να το οικειοποιείται το κράτος και να γεννά τους εθνικισμούς για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της κατεστημένης τάξης.
Η ύπαρξη πολλών εθνοτικών ομάδων στην Κύπρο δεν είναι πρόβλημα. Είναι ο πλούτος του τόπου μας. Πρόβλημα ήταν πάντοτε οι ηγετικές ομάδες που αξιοποιούσαν το «έθνος» για αλλότριους σκοπούς. Το πολιτικό μας σύστημα θα το κτίσουμε με βάση τις υπάρχουσες εθνοτικές ομάδες. Και αν μελλοντικά η κοινωνία θα προσδώσει ένα νέο περιεχόμενο στην έννοια της κοινότητας ή του έθνους γιατί θα αλλάξουν οι προτεραιότητές της, τότε η εξουσία να προσαρμοστεί στη νέα κοινωνική πραγματικότητα. Και όχι η κοινωνία να προσαρμοστεί στις ανάγκες της εξουσίας και των ποικιλώνυμων συμφερόντων που την συγκροτούν.
Οι πολιτικοί αν θέλουν να οικοδομήσουν μια πολιτεία με μέλλον θα πρέπει να αναγνωρίσουν την ύπαρξη των συλλογικών ταυτοτήτων στο νησί και με περιθώρια αυτονομίας ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι δεν κινδυνεύουν. Αντίθετα, όλοι να κατανοήσουν ότι η πολιτεία είναι εγγυητής της ελευθερίας του κάθε ατόμου να επιλέγει συλλογική ταυτότητα χωρίς να υπάρχει κανένας κίνδυνος να μετατραπεί σε μειονότητα. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Θα πρέπει η νέα πολιτεία, για να επιβιώσει, να αποδώσει πρόσθετα δικαιώματα στον πολίτη –πέρα από τις υφιστάμενες κατακτήσεις του – ώστε να θέλει να τη στηρίξει. Δηλαδή θα πρέπει να είναι πολύ πιο φιλελεύθερη ώστε οι πολίτες της να τήν θέσουν πιο ψηλά και από τις υφιστάμενες συλλογικές ταυτότητες. Ή διαφορετικά, στη συνείδηση του πολίτη η πολιτειακή ταυτότητα να υπέρκειται της συλλογικής.

Τα κόμματα και η διαφθορά ή η πολιτική διαφθορά

Ο τίτλος στην εφημερίδα ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 10/10/2008 ήταν: «Θέλουν ανώνυμες εισφορές εκατομμυρίων τα κόμματα».
Το θέμα της χρηματοδότησης των κομμάτων συζητείται στη Βουλή από το 1996!!! Το 2004 κατέθες σχετική πρόταση στη Βουλή ο βουλευτής Α. Αγγελίδης. Στη συνέχεια παρενέβη το Συμβούλιο της Ευρώπης ζητώντας τη θέσπιση νομοθεσία ώστε να υπάρχει διαφάνεια στη χρηματοδότηση των κομμάτων. Κάτω από την πίεση του Συμβουλίου της Ευρώπης οι αρχηγοί των κομμάτων συναίνεσαν να συζητηθεί το θέμα στην Επιτροπή Θεσμών και Αξιών της Βουλής και στη βάση νέας πρότασης που κατέθεση ο βουλευτής Α. Αγγελίδης.
Ενδιάμεσα τα κόμματα για να μειώσουν την εξάρτησή τους από ιδιωτικούς χρηματοδότες – όπως υποστήριξαν - αύξησαν την κρατική χορηγία. Τον Ιανουάριο του 2008 τα κόμματα για πρώτη φορά μοιράστηκαν 7.346.000 ευρώ!!!Με μια νομοθεσία που εγκρίθηκε το Δεκέμβριο του 2006 τα κόμματα ανέλαβαν να υποβάλλουν ελεγμένους λογαριασμούς για την κρατική χορηγία στον Πρόεδρο της Βουλής!!! «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει» !!! Φυσικά η κρατική χορηγία δε θα μειώσει την εξάρτηση των κομμάτων από την ιδιωτική χρηματοδότηση. Και σε άλλες χώρες που προβλήθηκε αυτό το επιχείρημα, το αποτέλεσμα ήταν να τα παίρνουν και από τους ιδιώτες και να βάλουν, παράλληλα, χέρι και στο δημόσιο πλούτο!!!
Ποια είναι η κατάσταση στην Κύπρο ή πιο σωστα στη «δημοκρατία» της Κύπρου;
Στις 16/3/2008 ο βουλευτής των Οικολόγων Γ. Περδίκης κατήγγειλε (ΠΟΛΙΤΗΣ) ότι κόμματα συνήψαν ειδικές συμφωνίες και χρηματοδοτούνται από επιχειρηματίες και οργανισμούς!!!
Σύμφωνα με τον κ. Πουργουρίδη (ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 11/10/2007), βουλευτή του ΔΗΣΥ, «κόμματα και υποψήφιοι λαδώνονται από επιχειρηματίες» οι οποίοι στη συνέχεια ζητούν «ανταλλάγματα».Υποστηρίζει ότι «το μεγαλο κεφάλαιο στην Κύπρο διαπλέκεται με την εκάστοτε κυβέρνηση»!!!
Σύμφωνα με ρεπορτάζ στον ΠΟΛΙΤΗ ΣΤΙς 29/6/2008 του Δ. Διονυσίου, αρκετά κόμματα στην Κύπρο «προτιμούν να κάνουν εταιρίες με διάφορους επιχειρηματίες, διασφαλίζοντας έτσι μόνιμα έσοδα αλλά και μόνιμες εξαρτήσεις»!!!
Ο Πρόεδρος της Επιτροπής Θεσμών και Αξιών της Βουλής Ρ. Ερωτοκρίτου κατήγγειλε στην εφ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΡΟΣ στις 29/6/2008 για τη διαπλοκή πολιτικών και επιχειρηματιών: «Τα χρήματα δίνονται πάντα σε μετρητά μέσα σε σακκούλες.Χρηματοδότηση κομμάτων γίνεται και από το εξωτερικό με αποτέλεσμα την πολιτική εξάρτηση από ξένα συμφέροντα».
Και ενώ γίνονται ενερυθρίαστα όλα αυτά, προβάλλουν το επιχείρημα οι πολιτικοί πως δεν είναι παράνομες πράξεις!!! Δηλαδή οι ίδιοι δεν νομοθέτησαν για να μπορούν να τα παίρνουν!!!! Και το επικαλούνται οι αθεοφόβοι!!! Φυσικά και εκεί που υπάρχει νομοθεσία, όπως για τις προεκλογικές δαπάνες των υποψηφίων βουλευτών, αυτή δεν εφαρμόζεται χωρίς κανένα πρόβλημα!!!
Το πρόβλημα της διαφθοράς στο υφιστάμενο πολιτικό σύστημα είναι κατεξοχήν πολιτικό και όχι οικονομικό. Τα κόμματα και οι πολιτικοί από τη στιγμή που ιδιοποιούνται την πολιτική εξουσία του κράτους και ενεργούν εν λευκώ, χωρις κανένα έλεγχο από την κοινωνία, θα συνεχίσουν να ενεργούν καταχραστικά σε σχέση με την οικονομική πτυχή του κράτους.
Και θα προσπαθούν με κάθε τρόπο να παρουσιάζουν το πρόβλημα ως ηθικό με την έννοια ότι αρκεί η αυτοδέσμευση του υπευθύνου, δηλαδή του φορέα της πολιτικής λειτουργίας, του κόμματος. Έτσι θα προσπαθήσουν να μην υπάρξουν κανονιστικά πλαίσια ώστε να μη εξετάσουν το ζήτημα της διαφθοράς με πολιτικούς όρους. Γιατί τότε θα αποκαλυπτόταν ότι το πρόβλημα στη βάση του είναι η ιδιοποίηση της πολιτικής από τα κόμματα σε βάρος της κοινωνίας.
Η διαφθορά εξυφαίνεται σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό περιβάλλον με κύρια χαρακτηριστικά την αυτονομία των κομμάτων και της πολιτικής έναντι της κοινωνίας, την ασυλία των πολιτικών, την απουσία πολιτικού δικαίου, την ενσάρκωση από τους πολιτικούς της ιδιότητας του ελέγχοντος και του ελεγχομένου, τον ορισμό του σκοπού της πολιτικής από την πολιτική τάξη κατά το δοκούν.
Σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον η πολιτική αναπτύσσεται εξωθεσμικά και το παρασκήνιο γιγαντώνεται.Και οι κάτοχοι της οικονομικής και επικοινωνιακής δύναμης (ΜΜΕ) μετατρέπουν τους πολιτικούς σε πελάτες τους.
Σε αυτά τα πλαίσια τα κόμματα και οι πολιτικοί όχι μόνο δε θα προτείνουν κάποια θεραπεία του προβλήματος αλλά θα νομιμοποιήσουν τη διαφθορα!!! Εννοώ ότι θα νομιμοποιήσουν την ιδιωτική «χορηγία» με αποτέλεσμα να αποποινικοποιηθεί η διαπλοκή και η διαφθορά, αλλά και θα μεταβάλουν τα κόμματα και την πολιτική τάξη σε εντολοδόχους των ιδιωτών κατόχων οικονομικής και επικοινωνιακής ισχύος.
Από την πλευρά της κοινωνία η δημόσια «χορηγία» προς τα κόμματα, η χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, παρέχει το δικαίωμα στον κάθε πολίτη να απαιτεί από τα κόμματα σε συνθήκες πλήρους διαφάνειας να λογοδοτούν για τον τρόπο διαχείρισής τους, να μη λειτουργούν ως κλειστή λέσχη και να εκπληρώνουν το σκοπό της πολιτικής για τον οποίο πήραν και τη δημόσια χορηγία.
Τέτοια απαίτηση της κοινωνίας επιβάλλει αλλαγή στον πολιτικό σύστημα, επιβάλλει μια διαφοροποίηση της σχέσης κοινωνίας και πολιτικής.Και τα κόμματα σε καμία περίπτωση δεν είναι έτοιμα να αποδεχθούν τον κοινωνικό έλεγχο.
Συμπερασματικά η διαπλοκή και η διαφθορά είναι συμφυή στοιχεία του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος. Το μέλλον της διαφθοράς είναι λαμπρό!!! Μέτρα θα λαμβάνονται με σκοπό την «επιδιόρθωση του κακού». Όμως η διαφθορά δε θα εξαλείφεται. Και θα επεκτείνεται στις παραφύαδες των κομμάτων γιατί αποτελεί όρο «εκ των ων ουκ άνευ» για την επιβίωση του πολιτικού και οικονομικού συστήματος.
Και οι ιδεολογίες, οι αρχές και τα προγράμματα των κομμάτων και των πολιτικών θα είναι για τους αφελείς. Οι ιδιοτελείς έχουν πιο σοβαρά ζητήματα να αντιμετωπίσουν και πολύ πιεστικές ανάγκες να καλύψουν!!!

Οικονομική κρίση; Η συνταγή είναι η ίδια: "Τα κέρδη στους λίγους και οι ζημιές στους πολλούς"!!!

Όλοι λένε το ίδιο πράγμα: κυβερνήσεις , επιχειρηματίες, ΜΜΕ. Δηλαδή όχι ακριβώς όλοι. Μόνο αυτοί που κατέχουν την κοινωνία, δηλαδή η πολιτική και η οικονομική ολιγαρχία.
Όλοι λένε το ίδιο πράγμα: υπάρχει κρίση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.Δηλαδή; Κάτι ασυναρτησίες: έλλειψη ρευστότητας, πτωχεύσεις, αδυναμία αποπληρωμής δανείων, κρίση χρηματιστηρίων.
Και παντού η συνταγή είναι η ίδια: κρατικοποιήσεις τραπεζών, ενισχύσεις από το κράτος προς τις τράπεζες!!! Καλά, δεν υπάρχει άλλη λύση; Δεν υπάρχει άλλη πρόταση;
Και πριν μερικές δεκαετίες μόνο μία προέβαλλε ως η εναλλακτική λύση: απελευθέρωση των επιχειρήσεων από το κράτος. Ελεύθερη αγορά για το κεφάλαιο, κανένας περιορισμός, κανένας έλεγχος. Και φυσικά καμιά προστασία για τον εργαζόμενο.Προείχε – λένε – η ελευθερία κάτι τεχνητών κατασκευασμάτων, κάτι νομικών προσώπων που τα έλεγαν εταιρείες. Η ελευθερία του άνθρωπου δεν ήταν στις προτεραιότητες της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.
Και στο όνομα της φιλελευθεροποίησης ανακατένειμαν τον πλούτο οι λίγοι προς όφελός τους και σε βάρος των πολλών. Και οι πολλοί είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται και οι κυβερνήσεις έκαναν τις αχάπαρες. Προτεραιότητα ήταν η λεγόμενη ελεύθερη αγορά, δηλαδή η ασυδοσία, η απληστία, η κερδοσκοπία, ο παρασιτισμός.Τα διαπλεκόμενα συμφέροντα της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας πέτυχαν να αφαιμάξουν τους εργαζόμενους πολίτες προς δόξα της τσέπης τους και της ελεύθερης αγοράς .
Φυσικά και δεν ήταν μια ελεύθερη αγορά. Ήταν μια αγορά προστατευόμενη. Μόνο που η προστασία παρεχόταν από τους φορείς της εξουσίας του κράτους αποκλειστικά υπέρ των λίγων και σε βάρος των πολλών. ‘Ηταν μια ελεύθερη αγορά μόνο του επιχειρηματικού κεφαλαίου με σκοπό να αυξήσει τα κέρδη του με πάτρωνα το κράτος.
Η απληστία και η ανικανότητα των λίγων έφερε και τις πτωχεύσεις των χρηματοπιστωτικών οργανισμών. Αυτοί που κερδοσκοπούσαν για δεκαετίες σε βάρος των πολιτών και των εργαζομένων, σε βάρος των πολλών, ξαφνικά δήλωσαν αδυναμία να αντεπεξέλθουν στα κερδοσκοπικά τους παιγνίδια.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Το κράτος θα έπρεπε πάραυτα να τους βοήθησει – μετόχους και επιχειρηματικά στελέχη – να μετρήσουν τα κέρδη που είχαν αποθηκευμένα. Και όπως για δεκαετίες απορροφούσαν τα κέρδη, τώρα να απορροφήσουν και τις ζημιές.
Α, κάτι τέτοιο δε γίνεται. Υπάρχει νομικό πρόβλημα. Γιατί έφτιαξαν τους νόμους κατά πως τους βολεύει. Άλλο το φυσικό και άλλο το νομικό πρόσωπο. Το δόγμα είναι: κερδοσκοπούν τα νομικά πρόσωπα, ιδιωτικοποιούνται τα κέρδη και κοινωνικοποιούνται οι ζημιές!!! Η εναλλακτική λύση τώρα είναι πάλι μόνο μία: να πληρώσουν οι πολλοί!!!
Και οι πάτρωνες των επιχειρήσεων, δηλαδή οι φορείς της εξουσίας του κράτους, η πολιτική ολιγαρχία συνεχίζει απτόητη την αντι-κοινωνική της πολιτική: Οι ζημιές θα πρέπει να επιμερισθούν στους πολλούς!!! Και πριν ένα μήνα μιλούσαν για ελεύθερη αγορά και τώρα μιλούν για κρατικό προστατευτισμό. Πολιτικός χαμαιλεοντισμός!!!Και χρησιμοποιούν το δημόσιο πλούτο όχι για προγράμματα υγείας, παιδείας, αρωγής αλλά για να αναλάβει ο λαός τις ζημιές του κάθε κερδοσκόπου. Οι πολλοί να αναλάβουν να καλύψουν τις ζημιές των πλουσίων!!! Δηλαδή και τώρα οι πολλοί χρημοτοδοτούν τους λίγους, οι φτωχοί τους πλούσιους!!!
Και φυσικά το νέο σκηνικό που στήνεται από την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία είναι ένας άλλος τρόπος συνέχισης της αφαίμαξης του λαού. Στο όνομα της ελεύθερης αγοράς αφαίμαξαν το λαό. Τώρα στο όνομα της κρίσης θα αρχίσουν να μας καρατομούν. Και φυσικά θα αρχίσουν πλέον να πωλούν ελπίδες για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν, πως όπου νάναι θα τελειώσει η κρίση. Το επόμενο στάδιο θα είναι να επιστρέψει ο δανεισμός επί σώμασι, η επιστροφή της δουλείας Γιατί ο άνθρωπος δε θα έχει τίποτε άλλο.
Και το κράτος έχει έτοιμο το κομπόδεμα. Βλέπετε τόσο καιρό προείχε η βελτίωση των δεικτών: η μείωση του δημοσιονομικού χρέους, ο πλεονασματικός προϋπολογισμός. Βελτίωναν οι αθεόφοβοι τα οικονομικά του κράτους για τους πλούσιους. Για την ώρα ανάγκης των πλουσίων!!! Και ενώ οι πολίτες τόσα χρόνια βίωναν την λιτότητα, οι τραπεζίτες απολαμβάνουν τώρα την κρατική ασφάλεια!!!
Η κρίση γεννήθηκε σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα.Και όσο οι πολίτες νομιμοποιούν το ολιγαρχικό οικονομικό και πολιτικό σύστημα, τότε αναπόφευκτα η μοίρα τους είναι μία: να υπηρετούν τους αφέντες τους.
Η άλλη επιλογή είναι ο κάθε πολίτης να είναι αφέντης του εαυτού του μέσα στην κοινωνία στην οποία ζει. Ολιγαρχία ή δημοκρατία; Γιατί η πολιτεία που έχουμε σήμερα ουδεμία σχέση έχει με τη δημοκρατία. Είπατε κάτι;
«Όσοι δεν εξοργίζονται είναι ηλίθιοι»
Massive Attack

Η νέα τάξη, οι προληπτικές συλλήψεις και η κυβέρνηση Χριστόφια

Η αστυνομία την 1η Οκτωβρίου και λίγο πριν την έναρξη της στρατιωτικής παρέλασης προχώρησε σε προληπτικές συλλήψεις δεκαέξι νεαρών οι οποίοι μοίραζαν φυλλάδια στο χώρο της παρέλασης.
Η ενέργεια της αστυνομίας ήταν προληπτική, είπε ο Υπουργός Δικαιοσύνης.Και ο Αρχηγός της Αστυνομίας συμπλήρωσε πως ήταν «μια προληπτική κίνηση».
Η ανάγκη για πρόληψη προϋποθέτει κάποιο «κακό». Και το «κακό» στην προκειμένη περίπτωση ήταν οι «πληροφορίες» της αστυνομίας πως κάποιοι θα δημιουργούσαν «τεταμένη κατάσταση» στο χώρο της παρέλασης.
Τέτοιες επαίσχυντες, αντιδημοκρατικές και ανελεύθερες προσεγγίσεις δεν είναι κάτι καινούριο.
Στα αρχαία χρόνια προληπτική πολιτική ασκούσαν οι τύραννοι εγκαθιδρύοντας ένα σύστημα καθολικής επιτήρησης με τους «ωτακουστές». Στο μεσαίωνα η καθολική επιτήρηση χρησιμοποίηθηκε για την αντιμετώπιση της πανούκλας. Και στις μέρες μας επανήλθε γενικευμένα με πρωτοστάτη τις ΗΠΑ και τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Το νέο μεγάλο «κακό» είναι η τρομοκρατία, αυτή είναι η πανούκλα της εποχής μας για την οποία επιβαλλέται η καθολική επιτήρηση. Οι νέοι «τύραννοι» της εποχής μας για να διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους σε βάρος των λαών εφηύραν τη νέα πανούκλα. Η εφεύρεση αυτή βόλευε για την επιβολή ενός συστήματος καθολικής επιτήρησης των πολιτών με πρόσχημα την πρόληψη του «κακού».
Με πρόσχημα την τρομοκρατία οι ΗΠΑ και η ΕΕ και η Κύπρος φυσικά προώθησαν και προωθούν το κτύπημα των ατομικών ελευθεριών, την αστυνομοκρατία, το χαφιεδισμό και το φακέλωμα. Και όλα αυτά προληπτικά, για το καλό μας!!!
Και η ανθρωπότητα άρχισε να βιώνει τις προληπτικές συλλήψεις, τις προληπτικές φυλακίσεις, τα προληπτικά βασανιστήρια και τους προληπτικούς θανάτους.
Αυτό το κλίμα στην Κύπρο άρχισε να επιβάλλεται από τις «δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις» της τριμερούς διακυβέρνησης του Τάσσου.
Ο Πρόεδρος Τ. Παπαδόπουλος διακήρυττε( World Leadership Forum 2005): «Σε αυτή τη νέα εποχή της παγκοσμιοποίησης και την καθολική πάλη ενάντια στην τρομοκρατία, υπερασπιζόμαστε την πλευρά των ΗΠΑ και εργαζόμαστε μαζί στην καταπολέμηση αυτής της σοβαρής απειλής στον ανθρώπινο πολιτισμό. Έχουμε υποστηρίξει τις ΗΠΑ στην πάλη της ενάντια στην τρομοκρατία».
Συνήργησε λοιπόν η «προοδευτική» τριμερής του Τάσσου,σύμφωνα με καταγγελίες του Συμβουλίου της Ευρώπης και του Ευρωκοινοβουλίου, στις παράνομες πτήσεις της CIA στην Ευρώπη για μεταφορά υπόπτων για τρομοκρατία, παραβιάζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα ,συμφώνησε με τα άλλα κράτη της ΕΕ στον ευρω-χαφιεδισμό και το ευρω-φακέλωμα των πολιτών,αποδέχτηκε τη Σύμβαση του Προυμ,προώθησε στη Βουλή την τροποποίηση του Συντάγματος για άρση του απορρήτου των επικοινωνιών, ώστε να επιτρέπονται οι παρακολουθήσεις πολιτών υπό όρους.
Η κυβέρνηση του «προοδευτικού» κ. Χριστόφια συνεχίζει τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, την πρόληψη της πανούκλας. Προσχηματικά εννοείται γιατί οι ανάγκες οι κομματικές και οι καθεστωτικές επιβάλλουν την προσαρμογή στις ιδιαιτερότητες της Κύπρου.
Τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών που κατέχει το κράτος είναι στην ελεύθερη διάθεση των πολιτικών και των κομμάτων αντίθετα με το νόμο!!!
Εγκαθιστά σύστημα παρακολούθησης των δημόσιων χώρων με 480 κάμερες και κόστος 28 εκατ. ευρώ για αντιμετώπιση δήθεν των τροχαίων παραβάσεων, αλλά οι κάμερες θα μπορούν και να βιντεογραφούν!!!
Προωθεί στη βουλή νομοσχέδιο για παρακολούθηση τηλεφώνων με απόφαση του ανακριτή και χωρίς δικαστική απόφαση για προστασία «της ανθρώπινης ζωής». Και μάλιστα με το αιτιολογικό ότι «παρόμοια ρύθμιση περιέλαβαν οι Γάλλοι στη δική τους νομοθεσία»!!!
Προωθεί στη βουλή νομοσχέδιο που δίνει το δικαίωμα στην αστυνομία και το Γ. Εισαγγελέα να αποφασίζουν ποια οργάνωση θεωρείται τρομοκρατική και προκαλεί την αντίδραση όλων των κομμάτων!!!
Και τη 1η Οκτωβρίο προχώρησε σε προλήπτικές συλλήψεις πολιτών με πρόσχημα πληροφορίες για επεισόδια.
Η λογική των μέτρων και των ενεγειών που προωθούνται είναι πως όλοι οι πολίτες είναι ύποπτοι, άρα επιτήρηση όλων, καθολική επιτήρηση. Όλοι οι πολίτες είναι εκ προοιμίου ύποπτοι στα μάτια της εξουσίας. Η καθολική επιτήρηση επιφέρει την καθολική παρακολούθηση.
Αυτή η προσέγγιση δεν είναι καινούρια. Παραπέμπει σε κάποιους σκοτεινούς χρόνους, που οι άνθρωποι πίστευαν πως είχαν περάσει οριστικά. Όμως επανέρχονται, λες και διανοητικά ο άνθρωπος δεν μπορεί να προχωρήσει, να προοδεύσει και η μόνη διέξοδός του είναι ο μεσαίωνας.
Στα πιο πάνω πλαίσια εφευρίσκονται οι προληπτικές συλλήψεις, οι προληπτικές φυλακίσεις, οι προληπτικοί βασανισμοί, οι προληπτικοί θάνατοι και οι προληπτικές καταδίκες. Όλα αυτά αποτελούν αποτελεσματικούς τρόπους αποκλεισμού στη βάση της λογικής της εξορίας του λεπρού. Οι αυθαίρετες συλλήψεις, η μεταφορά υπόπτων σε χώρες όπου επιτρέπονται τα βασανιστήρια, το Γκουαντάναμο, τα στρατιωτικά δικαστήρια για εκδικασμό των υπόπτων συντηρούν το πλαίσιο του ατέλειωτου πολέμου,της καθολικής επιτήρησης και του μεγάλου εγκλεισμού των πολιτών.
Η κυβέρνηση Χριστόφια, το ΑΚΕΛ, οι συνοδοιπόροι σε τέτοιες μεθοδεύσεις ανελεύθερες της νέας τάξης γράφουν πράγματι ιστορία. Και πρέπει να συμπεριληφθεί στα σχολικά βιβλία για να γνωρίζουν οι νέοι μας ποιοι «αγωνίζονται» στις μέρες μας για περιορισμό των ατομικών τους ελευθεριών.

Ημέρα της ανεξαρτησίας της Κύπρου: Τα πανηγύρια ως μέθοδος παραχάραξης της ιστορίας και αποπροσανατολισμού των πολιτών

Την 1η Οκτωβρίου τιμούμε τη μέρα της κυπριακής ανεξαρτησίας. Πέρα από τις πανηγυρικές εκδηλώσεις, τις παρελάσεις και τις ανακοινώσεις, θα ανέμενε κάποιος ότι η μέρα θα ήταν μια αφόρμηση προβληματισμού όλων για την πορεία που ακολουθήθηκε στα 48 χρόνια που πέρασαν, μια πορεία γεμάτη πληγές και αίμα.. Θα ανέμενε κάποιος ότι η μέρα θα αξιοποιούνταν για προβληματισμό και αυτογνωσία.Γιατί η μάθηση και η γνώση αποτελούν τη βάση για εξάλειψη της μισαλλοδοξίας, του φανατισμού,του ρατσισμού, του εθνικισμού. Η συνθηματολογία και η κενολογία απλώς συντηρούν και υποθάλπτουν τους μύθους που οι ποικίλες εξουσίες στοχεύουν.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας λοιπόν απηύθηνε προς το λαό το σύνηθες διάγγελμά . Είπε πολλά τα οποία αντικατοπτρίζουν την οπτική του για το παρελθόν και το παρόν.
Υποστηρίξε λοιπόν ο Πρόεδρος ότι «το ανεξάρτητο κυπριακό κράτος αποτελεί κοινή κατάκτηση των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων». Αυτή η θέση του Προέδρου δεν ανταποκρίνεται στην ιστορική πραγματικότητα. Απλώς δηλώνει ότι σήμερα, μετά από 48 χρόνια, ο κ. Χριστόφιας θεωρεί κατάκτηση την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Τότε, όμως, η ηγεσία των Ελληνοκυπρίων δε θεώρησε κατάκτηση την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και αναφέρομαι και στο Μακάριο και στο ΑΚΕΛ και άλλες ηγεσίες. Επομένως το ερώτημα που αναδύεται είναι το εξής: Γιατί χρειάστηκαν 48 χρόνια για να κατανοήσουν οι Ελληνοκύπριοι ηγέτες ότι οι Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου ήταν μια κατάκτηση; Γιατί τότε οι ηγέτες δεν έκαναν μια σωστή εκτίμηση της πραγματικότητας και των προοπτικών και οδήγησαν το λαό σε απίστευτες περιπέτειες;
Φυσικά όταν δηλώνεις σήμερα ότι «το ανεξάρτητο κυπριακό κράτος αποτελεί κοινή κατάκτηση των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων», προσπαθείς να αποενοχοποίησεις τον εαυτό σου ή το κόμμα σου με ένα μήνυμα του παρόντος που αλλοιώνει το παρελθόν. Ελπίζεις ότι συνθηματολογώντας στο παρόν , θα διαγράψεις το «βεβαρυμένο» παρελθόν.Δηλώνοντας στο παρόν ότι συνιστά μια κατάκτηση, επιχειρείς να διαγράψεις ότι τότε δεν το θεώρησες κατάκτηση,με τη θεωρία στο παρόν επιχειρείς να διαγράψεις την πράξη στο παρελθόν!!!
Τέτοιες προσεγγίσεις στοχεύουν σε ένα και μόνο, την πρόκληση σύγχυσης στους πολίτες ώστε ανενόχλητη η εξουσία να επιδοθεί στην υλοποίηση των όποιων στόχων της. Όταν η ιστορική μνήμη αναμειγνύεται με πρόσκαιρες πολιτικές επιδιώξεις, το αποτέλεσμα είναι ο πολιτικός καιροσκοπισμός. Με βάση ένα βιούμενο παρόν προσπαθείς να αξιολόγησεις το παρελθόν, με βάση τη συγκυρία να προσεγγίσεις τη διαχρονία. Αναπόδραστα τότε οι αξιολογήσεις είναι λανθασμένες.
Και το 1960 οι αξιολογήσεις της τότε ηγεσίας των Ελληνοκυπρίων ήταν λανθασμένες. Και τότε τα συνθήματα των ηγετών απείχαν της πραγματικότητας. Καί τότε οι ηγέτες σύγχυζαν στο μυαλό τους την ελπίδα και την προσδοκία με ανεδαφικές απεικονίσεις του υπαρκτού.Και οι στοχεύσεις του αποδείχτημαν στην πορεία του χρόνου καταστροφικές για τους Ελληνοκυπρίους.
Αν κάτι θα ήταν χρήσιμο για το παρόν, αυτό είναι να ακούαμε από τον κ. Χριστόφια τις εκτιμήσεις του για την πραγματικότητα και τις στοχεύσεις του.Πέρα από γενικολογίες, κενολογίες, συνθηματολογίες και αφορισμούς για τον «αμαθή όχλο»και τη δήθεν ανάγκη "καθοδήγησης".