Φαντασιώσεις Κυπρίων πολιτικών περί δημοκρατίας

Είναι μια γενική παραδοχή ανάμεσα τουλάχιστον στα κόμματα και τους κομματικούς πως η δημοκρατία ταυτίζεται με το κόμμα. Γι αυτό ωσάν μηρυκαστικά επαναλαμβάνουν την επωδό: «τα κόμματα είναι τα κύτταρα της δημοκρατίας»! Πες πες στο τέλος –σκέφτονται- θα τους πιστέψει «ο αμαθής όχλος». Σε αυτό τα μονότονα επαναλαμβανόμενο σύνθημα είναι απόλυτα φυσιολογική και η δήλωση στις 10/4/2015 του βουλευτή του ΔΗΣΥ Α. Θεμιστοκλέους: «Χώρες με δημοκρατία αλλά χώρίς κόμματα ούτε υπήρξαν, ούτε υπάρχουν και ποτέ δεν θα υπάρξουν»!

Τέτοιες δηλώσεις επιβεβαιώνουν την ελλειμματική πολιτική γνωσιολογία – δηλαδή την πολιτική ασχετοσύνη – καθώς και την ευτελή προπαγάνδα των αμαθών κομματικών στην αγωνία τους να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον που τους αμφισβητεί. Το μήνυμά τους είναι σαφές: «έχουμε δημοκρατία και αν θέλετε δημοκρατία πρέπει να ταυτιστείτε μαζί μας», «δεν έχετε να περιμένετε τίποτε καλύτερο σε πολιτειακό επίπεδο, αφού έχουμε φτάσει στο απώγειο της πολιτικής εξέλιξης», « αν δε θελετε τα κόμματα=δημοκρατία, τότε είστε υπέρ του φασισμού, της δικτατορίας», κλπ., κλπ.. 

Φυσικά, η προσέγγιση των κομματικών δεν έχει καμία απολύτως γνωσιολογική βάση, δηλαδή κάποια σχέση με την πραγματικότητα, είναι ένας μύθος που εδράζεται αποκλειστικά στην απάτη και την ιδιοτέλεια με σκοπό να συνεχίσουν οι συμμορίες τους να καρπούνται  αυτά που μονοπωλούν, δηλαδή την εξουσία και τη λεηλασία του δημόσιου ταμείου.

Ανεξάρτητα από την ευτελή επιχειρηματολογία των ολιγαρχικώ/κομματικών κα΄ποιες επισημάνσεις είναι αναγκαίες:

• Το σύνταγμα των ΗΠΑ του 1787 παρέμεινε σε σχέση με την κατανομή της εξουσίας αναλλοίωτο ως σήμερα, το 2015. Ήταν το πρώτο αβασίλευτο πολίτευμα. Οι «σοφοί πατέρες» των ΗΠΑ τότε, όταν θεσμοθετούσαν, επέλεξαν συνειδητά να απορρίψουν το πολίτευμα της δημοκρατίας και το πρότυπο της Αθήνας. Γι αυτό και επέλεξαν ως πρότυπό τους την αρχαία Ρώμη και Σπάρτη, που ουδέποτε ήταν δημοκρατικές πολιτείες. Και εν πλήρει συνειδήσει οι «σοφοί πατέρες» ονόμασαν το πολίτευμα τους «πολιτεία» (republic)  και όχι δημοκρατία (democracy). Γιατί εμείς σήμερα ονομάζουμε το πολίτευμα των ΗΠΑ «δημοκρατία» , ενώ αυτοί που θεσμοθέτησαν το πολίτευμα απέρριπταν τη δημοκρατία και ονόμασαν το πολίτευμα τους «πολιτεία», που όντως είναι; Ή το 1787 οι σοφοί πατέρες των ΗΠΑ δεν ήξεραν τι έκαναν ή εμείς σήμερα δεν ξέρουμε τι λέμε. Φυσικά το ιστορικό ερώτημα είναι: τι μεσολάβησε  και ένα μη δημοκρατικό πολίτευμα μετονομάστηκε σε  «δημοκρατία»; Ποιος και γιατί δημιούργησε αυτή την πλάνη;
• Η πλάνη γίνεται πιο φανερή, όταν στοχαστούμε την νεοτερική  ιστορική εξέλιξη: από τη φεουδαρχία περάσαμε στην απόλυτη ποναρχία , στη συνταγματική μοναρχία και, στη συνέχεια , μεταπηδήσαμε στη δημοκρατία!  Έλεος! Ευτυχώς, οι νεότεροι δεν είχαν το προνόμιο να βιώσουν την ολιγαρχία! Και ξαφνικά οι κοινωνίες από δουλοπαροικιακές έγιναν δημοκρατικές και κατέκτησαν την πλήρη ελευθερία, ατομική, κοινωνική και πολιτική! Αυτά μπορεί να υποστηρίζονται από άσχετους ειδικούς και ιδιοτελείς πολιτικούς και όχι από έλλογα όντα.
• Τι είναι η δημοκρατία; Ο ορισμός εμπεριέχεται μέσα στην έννοια: είναι το πολίτευμα όπου υπάρχει ένα θεσμοθετημένο όργανο, όπως η βουλή ή το υπουργικό συμβούλιο, με την ονομασία «δήμος» και στο οποίο συμμμετέχουν όλοι οι πολίτες και είναι κάτοχος της καθολικής πολιτικής αρμοδιότητας ( αυτού που σήμερα κατέχει το κράτος). Είναι παράλογο κάποιος να υποστηρίζει ότι υπάρχει ένα πολίτευμα που ονομάζεται δημοκρατία αλλά χωρίς να υπάρχει δήμος!
• Τι είναι το κόμμα; Είναι ομάδες πολιτών που θεωρούν ότι είναι ειδικοί στην πολιτική και μονοπωλούν την εξουσία του κράτους, όταν το πολίτευμα είναι ολιγαρχικό.  Τα κόμματα είναι τα κύτταρα της ολιγαρχίας και όχι της δημοκρατίας.
• Μπορεί να υπάρξει καλύτερο πολίτευμα από το υφιστάμενο ολιγαρχικό/κομματοκρατικό; Βεβαίως. Το πολίτευμα σήμερα είναι ολιγαρχικό με προ-αντιπροσωπευτικό χαρακτήρα. Δηλαδή, οι πολίτες νομιμοποιούν  κάποιο στην εξουσία με την ψήφο τους ,αλλά δεν έχουν το δικαίωμα να τον ελέγχουν ή με την ψήφο τους εξουσιοδοτούν κάποιον εν λευκώ να διαχειριστεί την εξουσία. Στην εξέλιξή του το πολίτευμα με τα τωρινά δεδομένα μπορεί να γίνει αντιπροσωπευτικό, δηλαδή να νομιμοποιείς κάποιον με την ψήφο σου στην εξουσία, αλλά όχι εν λευκώ, να έχεις και το δικαίωμα να τον ελέγχεις. Η δημοκρατία είναι αλλό είδος πολιτευμάτος πολύ μακριά από τις διεκδικήσεις του παρόντος.

Η ιστορική εξέλιξη, λοιπόν, δεν καθορίζεται με τους αφορισμούς εξουσιαστών, μηρυκαστικών ή συγκατανευσιφάγων, αλλά από την ίδια την κοινωνική πραγματικότητα. Και μόλις πρόσφατα η κοινωνία άρχισε να αμφισβητείτο το  υπαρκτό προ-αντιπροσωπευτικό ολιγαρχικό/κομματοκατικό σύστημα. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι μεσοπρόθεσμα και σε μια περίοδο έντονων αμφισβητήσεων  και αναταράξεων η ολιγαρχική τάξη θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει τους ιδιοτελείς δογματισμούς της, θα απεγκλωβιστεί από τους μύθους της και θα στοχαστεί για την αναθεώρηση του πολιτεύματος, ώστε να γίνει αντιπροσωπευτικό. Στην παρούσα φάση, όμως, η πολιτική ολιγαρχία – τα κόμματα- θα αγωνιστεί με νύχια και με δόντια να διατηρήσει τα προνόμια  της, δηλαδή τη μονοπώληση της εξουσίας του κράτους και τη διαχείριση του δημόσιου ταμείου, με τη χρήση της απάτης, της βίας ή και απλώς της  ανοχής της κοινωνίας.  

Το ανακλητό του κ. Λιλλήκα και η ψευδεπίγραφη δημοκρατία του ΔΗΣΥ

Ο κ. Χριστόφορος Φωκαίδης, σε ένα κείμενο του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις 22/7/2012, επιχειρεί να προσεγγίσει κριτικά την πρόταση του υποψήφιου Προέδρου Γ. Λιλλήκα για το ανακλητό των εκλεγμένων αξιωματούχων. Το κείμενο του κ. Φωκαίδη, Γραμματέα Πολιτικού σχεδιασμού του ΔΗΣΥ, προκαλεί σύγχυση λόγω της χρήσης των λέξων στο παρόν και της ανάκλησης των λέξεων του παρελθόντος ή λόγω του τρόπου που κατανοεί και ερμηνεύει το παρόν και το παρελθόν.Ειδικότερα:
1.Η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας
Είναι γεγονός ότι στην κλασική δημοκρατία των ελληνικών πόλεων –κρατών υπήρχε η λεγόμενη λαϊκή κυριαρχία με την έννοια ότι το κύριον της αρχής ήταν ο δήμος, η πολιτικά συγκροτημένη κοινωνία. Δεν ήταν κυρίαρχοι ούτε ο ένας ούτε οι λίγοι ούτε το μόρφωμα του κράτους.
Λαϊκή κυριαρχία στα πολιτικά συστήματα του 21ου αιώνα δεν υπάρχει και ανεξάρτητα από τη ρητορική που αναπτύσσεται, είναι μια φράση κενή περιεχομένου. Η κυριαρχία ανήκει στο νομικό μόρφωμα του κράτους και ασκείται από τα πρόσωπα που στελεχώνουν τους θεσμούς του κράτους. Η πολιτική λειτουργία ανήκει στο κράτος και στα κόμματα, όχι στην κοινωνία. Αυτό το αποδέχεται και ο κ. Φωκαίδης. Αν αυτό είναι η πραγματικότητα, τότε είναι μη λογικό εννοιολογικά και πραγματολογικά να αναφερόμαστε σε λαϊκή κυριαρχία σήμερα. Και φυσικά το ουσιώδες είναι: αν δεν υπάρχει λαϊκή κυριαρχία, τότε ποιοι κυριαρχούν επί της κοινωνίας; Η απάντηση στο ερώτημα θα βοηθήσει να κατανοήσουμε τη σημερινή πολιτειακή πραγματικότητα.
2.Η έννοια της δημοκρατίας
Είναι επίσης γεγονός αδιαμφίσβητητο ότι το πολιτικό σύστημα των ελληνικών πόλεων-κρατών στην κλασική περίοδο ήταν η δημοκρατία κατά το οποίο η κοινωνία συγκροτημένη σε δήμο κυβερνούσε.
Οι αναφορές του κ. Φωκαίδη στα νεοτερικά πολιτικά συστήματα με τις έννοιες «αντιπροσωπευτική, κοινοβουλευτική, προεδρική δημοκρατία» είναι διαστρεβλωτική της έννοιας δημοκρατία. Εφόσον ο κ. Φωκαίδης αποδέχεται ότι στις μέρες μας δεν υπάρχει η λεγόμενη «λαϊκή κυριαρχία», είναι αδύνατο να υπάρχει και δημοκρατία. Οι νεότεροι, εξερχομενοι από τη φεουδαρχία και την απόλυτη δεσποτεία, υιοθέτησαν την ονομασία δημοκρατία για τα πολιτικά συστήματά τους, μια υιοθέτηση που δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την κλασική δημοκρατία. Εννοιολογικά και πραγματολογικά τα πολιτεύματα που σήμερα επικρατούν στον πλανήτη ουδεμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία. Και αν όλοι συμφωνούν σε αυτό, απομένει ένα ερώτημα: αν τα σημερινά πολιτικά συστήματα δεν είναι δημοκρατίες – δεν υπάρχουν καν συγκροτημένοι «δήμοι» - ,τότε τι είδους πολιτεύματα είναι; Η απάντηση στο ερώτημα είναι ουσιαστική στο να καθορίσουμε τι θέλουμε σε σχέση με το πολιτικό μας σύστημα.
3.Το ανακλητό και η δημοκρατία
Υποστηρίζει ο κ. Φωκαίδης ότι το ανακλητό των αρχών συνδέεται με την κλασική δημοκρατία των ελληνικών πόλεων-κρατών, και μάλιστα για την εποχή εκείνη ήταν μια «πρωτοποριακή» αρχή. Το ανακλητό των αρχών χαρακτηρίζει το πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας. Αλλά όχι μόνο αυτό. Το «ελέγχειν τας αρχάς» είναι κυρίως χαρακτηριστικό πρωτοεμφανιζόμενο σε συστήματα αντιπροσωπευτικά και θεσμοθετήθηκε από το Σόλωνα, πολύ πριν τη κλασική δημοκρατία. Το ανακλητό αναγκαστικά θεσμοθετείται όταν γίνεται μετάβαση του πολιτικού συστήματος από το προ-αντιπροσωπευτικο πολιτικό σύστημα στο αντιπροσωπευτικό. Σε αυτή την περίπτωση η κοινωνία θεσμοθετείται σε δήμο και ελέγχει τις αρχές-αντιπροσώπους, δεν αποφασίζει η ίδια ακόμη. Φυσικά προβάλλει ακόμα ένα ερώτημα: αν το πολιτικό σύστημα που υπάρχει στις μέρες μας δεν είναι η δημοκρατία, δεν είναι η αντιπροσώπευση – δεν υπάρχει συγκροτημένος «δήμος» ούτε και έλεγχος των αρχών από το δήμο-, τότε τι είναι;
4.Το ανακλητό και το «ελέγχειν»
Εκεί όπου ο κ. Φωκαίδης λειτουργεί εξόχως αντιδραστικά είναι όταν προτείνει πως «η ευθύνη του ελέγχου και η κατ΄ αναλογία εφαρμογή της αρχής του «ανακλητού» μεταφέρεται επίσης στους αντιπροσώπους». Το παραμύθι του καταμερισμού των εξουσιών και του αλληλο-ελέγχου τους έχει εκ των πραγμάτων γκρεμιστεί. Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Γιατί ο κ. Φωκαίδης επιθυμεί στα πλαίσια μιας ψευδεπίγραφης δημοκρατικής ιδεολογίας να αφήσει εκτός την κοινωνία από τον πολιτικό έλεγχο των αρχών; Ουσιαστικά αν το πολιτικό σύστημα αποτυπώνει μια σχέση της κοινωνίας με την πολιτική, αυτό που προτείνει ο κ. Φωκαίδης είναι να μην αλλάξει τίποτε σε αυτή την σχέση!
5.Πολιτική ευθύνη και δημοκρατία
Ποιο είναι το πρόβλημα της πολιτικής ευθύνης;
Τα νεοτερικά πολιτικά συστήματα θεσμοθέτησαν το ανεύθυνο των φορέων της εξουσίας του κράτους με τη μορφή της ασυλίας. Γι αυτό και η έννοια της πολιτικής ευθύνης μόλις στις μέρες μας άρχισε να συζητείται. Αυτό ήταν αναμενόμενο από τη στιγμή που η πολιτική αρμοδιότητα εκχωρήθηκε στο κράτος και στους φορείς που καλούνται να στελεχώσουν με πολιτικό προσωπικό το κράτος. Η κοινωνία βρέθηκε εκτός θεσμικής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και της δόθηκε γενικευμένα μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο το δικαίωμα με την ψήφο της να επιλέγει το πολιτικό προσωπικό στους διάφορους κρατικούς θεσμούς. Η σχέση κοινωνίας-πολιτικού ουδέποτε θεσμοθετήθηκε για την περίοδο μετά την εκλογή και ουσιαστικά αποτελούσε εν λευκώ εξουσιοδότηση του πολιτικού. Ή οι πολιτικοί με βάση τα συντάγματα είναι πολιτικά ανεύθυνοι. Η απουσία πολιτικής ευθύνης απέναντι στην κοινωνία από τα συντάγματα της νεοτερικότητας απλώς επιβεβαιώνει ότι τα πολιτικά συστήματα της νεοτερικότητας ουδεμία σχέση έχουν είτε με την αντιπροσώπευση ούτε με τη δημοκρατία.
6. Και η πολιτική απαξίωση της Βενεζουέλας!
Έντονη απογοήτευση προκαλεί το γεγονός ότι το κείμενο του κ. Φωκαίδη καταλήγει ως εξής: «Η μόνη χώρα που το σύσνταγμά της προβλέπει διαδικασία αναπληρωματικών εκλογών μέσα από την εφαρμογή του «ανακλητού» σε εθνικό επίπεδο (για τον πρόεδρο), είναι η Βενεζουέλα του Τσάβεζ!» Αυτή η αναφορά συνιστά πολιτικό ρατσισμό και μάλιστα μηρυκαστικό της δυτικού πολιτισμού, ο οποίος επέβαλε διά της βίας στον πλανήτη ένα συγκεκριμένο πολιτικό πολιτισμό στηριγμένος στο μύθο της «προόδου» και της «ανωτερότητας». Δηλαδή, αν στη Βενεζουέλα υπάρχει ήδη θεσμοθετημένο το ανακλητό και εμείς ακόμα ψαχνόμαστε περί του πρακτέου, τότε αυτό τι υποδηλώνει για κείνους και για μας από πολιτική άποψη; Δηλαδή, μόνο η Δύση μπορεί να δημιουργήσει νέους πολιτικούς θεσμούς και όποια άλλη χώρα δεν ακολουθεί, τότε στιγματίζεται και περιφρονείται;
7.Η νεοτερική διαστρέβλωση των εννοιών
Οι ΗΠΑ «έχουν παράδοση δημοκρατίας» υπέρ των διακοσίων χρόνων, υποστηρίζει ο κ. Φωκαίδης. Και όμως αυτοί που έφτιαξαν το σύνταγμα των ΗΠΑ απέρριψαν συνειδητά την επιλογή της δημοκρατίας (democracy) και επέλεξαν εξίσου συνειδητά την έννοια της πολιτείας (republic), αναζητώντας πολιτική έμπνευση στην αρχαία Ρώμη και όχι στην αρχαία Αθήνα. Γιατί εμείς σήμερα, μετά από περισσότερα διακόσια χρόνια, ονομάζουμε το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ δημοκρατία, κάτι που οι ίδιοι συνειδητά απέρριψαν τότε;
Επίλογος
Ο ΔΗΣΥ, παρόλο ότι μηρυκάζει φιλελεύθερες διακηρύξεις, από άποψη ελευθερίας εξακολουθεί να παραμένει ότι πιο αντιδραστικό στην κυπριακή κοινωνία όντας ο κατεξοχήν εκφραστής της ολιγαρχίας.

Η διανοητική σύγχυση των κομματικών υποψηφίων ή η καπηλεία της δημοκρατίας

Οι εκπρόσωποι των «κυττάρων της δημοκρατίας», δηλαδή διάφοροι υποψήφιοι από τις κομματικές λίστες που θα κληθεί ο λαός να τις επικυρώσει στις βουλευτικές εκλογές,αρθρώνουν λόγο περί δημοκρατίας.Είναι όντως πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι στις εκλογικές αναμετρήσεις οι ολιγαρχικοί θυμούνται να διαλεχθούν για το πολίτευμα.

Οι «κυτταροδημοκράτες» στον ύπνο τους επικαλούνται τη δημοκρατία προκειμένου κυρίως να αποπροσανατολίσουν τους πολίτες. Ο συλλογισμός τους είναι τόσο αφοπλιστικός που κυριολεκτικά συν-κινεί:

-«Τα κόμματα είναι τα κύτταρα της δημοκρατίας».

-«Ο δημοκρατικός πολίτης θα πρέπει να ψηφίσει τους υποψηφίους των «κυττάρων της δημοκρατίας».

-«Άρα, όποιος απέχει, δεν είναι δημοκρατικός».

Με αυτή την καταγέλαστη και φτηνή προπαγάνδα προσπαθούν να υφαρπάσουν για άλλη μια φορά οι ολιγαρχικοί την ψήφο των πολιτών.

Το γελοίο του πράγματος είναι εμφανές. Έχουμε δημοκρατία, αλλά οι πολίτες την υποσκάπτουν και τα κόμματα προσπαθούν να την περισώσουν!!!

Σε αυτή τη λογική είναι ενταγμένα όλα ανεξαίρετα τα κόμματα, οι φορείς της κρατικής εξουσίας. Ομοφωνούν με θαυμαστό τρόπο, δεν έχουν καμία διαφορά σε σχέση με το πολιτικό σύστημα( με εξαίρεση ίσως τους Οικολόγους).

Η επιχειρηματολογία που προβάλλεται από τους ολιγαρχικούς υποψήφιους είναι ενδιαφέρουσα. Αποσπασματικά παραθέτω μερικές απόψεις:

Το κατεστημένο εναντίον του κατεστημένου!!!

Σε κείμενα τους στον τύπο υποψήφιοι της κομματικής ολιγαρχίας υποστηρίχουν την ίδια θέση: «Ψηφίστε μας για να έλθουμε σε ρίξη με το κατεστημένο»!!! Η πρόταση νοηματικά είναι ορθή αλλά πολιτικά είναι βλακώδης. Αν το ΑΚΕΛ θα έρθει σε ρήξη με το κατεστημένο, αν ο ΔΗΣΥ θα έρθει σε ρήξη με το κατεστημένο, και το ίδιο θα πράξουν και το ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ, το ΕΥΡΩΚΟ, οι Οικολόγοι, τότε ποιος είναι το κατεστημένο; Και τα γράφουν οι υποψήφιοι με κάθε σοβαρότητα!!!

Το πολιτικό και το α-πολίτικο

Υποψήφιοι που θεωρητικολογούν σε κείμενά τους για το πολιτικό σύστημα υποστηρίζουν: με την αποχή οι πολίτες «πλήττουν τη δομή του πολιτικού συστήματος» (υποψήφιος ΔΗΣΥ). Στη συνέχεια του κειμένου του ο υποψήφιος του ΔΗΣΥ θεωρεί την αποχή ως «απολίτικη στάση»!!! Δηλαδή, θεωρεί ότι η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος δεν είναι πολιτική στάση, αλλά απολίτικη.Η αποθέωση της συντήρησης και της αντίδρασης αλλά και του παραλογισμού.

Αμφισβήτηση και συνενοχή

«Δεν είναι οι πολιτικοί αυτοί που αμφισβητούνται με την αποχή , αλλά το ίδιο το οικοδόμημα της δημοκρατίας (υποψήφιος ΑΚΕΛ). Ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ στη συνέχεια του κειμένου του θεωρεί ότι η αποχή είναι «συνενοχή». Τώρα, πώς γίνεται να είμαι συνένοχος σε κάτι που αμφισβητώ, δεν νομίζω πως υπάρχει λογικός άνθρωπος να το εξηγήσει. Η αποθέωση του παραλογισμού!!! Αντίθετα, οι μόνοι ένοχοι και συνενόχοι του υφιστάμενου οικοδομήματος είναι οι υποψήφιοι που το στηρίζουν.

Η ψήφος ως λευκή επιταγή

Ακελικός υποψήφιος θεωρεί την αποχή ως «λευκή επιταγή στον κάθε πολιτικά επιτήδειο και ανάξιο». Καλά, αυτοί που δεν απέχουν και ψηφίζουν, δε δίνουν και αυτοί λευκή επιταγή στους εκλεγμένους; Δηλαδή, αφού εκλεγούν ποιος ψηφοφόρος μπορεί να ελέγξει τον υποψήφιο που ψήφισε και με ποιο θεσμικό μηχανισμό; Ή πιο απλά, είτε ψηφίσεις είτε δεν ψηφίσεις η επιταγή είναι λευκή!!! Ή αν δεν το καταλαβαίνει ο ακελικός υποψήφιος , τότε θα τον βοηθήσει η αναφορά σε έγγραφο του Wikileaks στο οποίο ο Πρόεδρος Χριστόφιας λέει: «δίνω λογαριασμό μόνο στον εαυτό μου» (Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, 21/3/2011).

Η αποχή ως αδιαφορία

Μερικοί από την κομματική ολιγαρχία ερμηνεύουν την αποχή και ως αδιαφορία. Αυτή η προσέγγιση είναι μη λογική με την έννοια ότι και αυτός που ψηφίζει δε σημαίνει ότι ενδιαφέρεται για την πολιτική. Ή διαζευκτικά, ένας που μια φορά κάθε πέντε χρονιά εκχωρεί τα πολιτικά του δικαιώματα σε έναν τρίτο πρόσωπο το οποίο ψηφίζει και στη συνέχεια ιδιωτεύει είναι πιο πολιτικοποιημένος από κάποιον που δεν ψηφίζει , δηλαδή δεν θεωρεί τον εαυτό του δούλο, αλλά ενδιαφέρεται πάντοτε για τα πολιτικά ζητήματα;

Απαξίωση και ρουσφέτι

Τα δυο μεγάλα κόμματα –ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ – θεωρούν ότι ένας από τους λόγους της απαξίωσής τους εκ μέρους των πολιτών είναι και το ρουσφέτι. Αυτό λογικά δε στέκει. Αντίθετα, αν υπήρχε η δυνατότητα για διαιώνιση του ρουσφετιού ώστε όλοι να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, οι πολίτες θα έτρεχαν να ψηφίσουν. Απλώς σήμερα, λόγω της οικονομικής κρίσης, οι ρουσφετολόγοι κομματάρχες δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τους πελάτες τους ρουσφετολογικά. Και οι πελάτες – ψηφοφόροι δεν έχουν κάποιο λόγο – κίνητρο να τους ψηφίσουν. Γιατί ο Κύπριος ,όντας πολιτικά ανεπτυγμένος δεν εκχωρούσε εν λευκώ την ψήφο του στον κάθε κομματάρχη, αλλά ζητούσε αντάλλαγμα. Σήμερα που δεν υπάρχουν ανταλλάγματα, ο Κύπριος δεν έχει κίνητρο να ψηφίσει.

Επομένως ο Κύπριος πάντοτε απαξίωνε τους πολιτικούς, τους θεωρούσε ικανούς μόνο για ρουσφέτι. Τογεγονός ότι τους ψήφιζαν έναντι ανταλλάγματος, αυτό δε σημαίνει ότι και τους εκτιμούσαν. Σίγουρα τους θεωρούσαν άξιους για το ρουσφέτι.

Το ρουσφέτι δεν είναι το αίτιο του προβλήματος αλλά απλώς ένα σύμπτωμα της κρίσης που πάντοτε αντιμετώπιζε το πολιτικό σύστημα της Κύπρου, εφόσον το πολιτικό σύστημα δεν ικανοποιούσε τις πολιτικές ανάγκες της κοινωνίας. Το μόνο νόημα ήταν το ρουσφέτι.

Το ίδιο και το διαφορετικό

Υποψήφιος της ΕΔΕΚ τιτλοφορεί το κείμενό του: «γιατί να ψηφίσω;» Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι δεν έχει αποφασίσει αν θα ψηφίσει , αν και είναι υποψήφιος!!! Φυσικά και δεν εννοεί αυτό. Απλώς άλλαξε προσωπείο και υποδύεται το ρόλο του πολίτη προκειμένου να πείσει τους άλλους να τον ψηφίσουν!!! Ποιο είναι το κύριο επιχείρημα του; «Δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι». Αυτό είναι αδιαμφίσβητητο και αυτονόητο. Εξίσου όμως αδιαμφίσβήτητο είναι και το γεγονός ότι αποτελούν όλοι τους στυλοβάτες του ίδιου πολιτικού συστήματος. Ή βλέπει το δέντρο και αδυνατεί να δει και το δάσος.

Το πολιτικό και το κομματικό

Πολλοί υποψήφιοι αναφέρονται σε απαξίωση της πολιτικής στις μέρες μας. Αυτό είναι μη λογικό. Αυτό που απαξιώνεται στις μέρες μας δεν είναι η πολιτική γιατί καμία κοινωνία δεν μπορεί να αυτο-καταργηθεί. Αυτό που απαξιώνεται είναι τα κόμματα και οι κομματικοί. Ή διαφορετικά, η ολιγαρχική ιδεολογία που οικοδόμηθηκε στη δύση τους δύο τελευταίους αιώνες ως διάδοχο σύστημα της προγενέστερης μοναρχίας.

Ή αν δεν μπορούν να το κατανοήσουν, τότε η απαξίωση της μοναρχίας, για παράδειγμα τον 19^ο αιώνα δε συνιστούσε απαξίωση της πολιτικής, αλλά του φορέα του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος, δηλαδή του μονάρχη. Και σήμερα δεν είναι η πολιτική που απαξιώνεται, αλλά οι φορείς του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος, δηλαδή τα κόμματα.

Κινδυνεύει η δημοκρατία με την απαξίωση των κομμάτων; Φυσικά και όχι. Πρώτον, γιατί το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα δεν είναι δημοκρατία –άρα δεν μπορεί να κινδυνεύει κάτι που δεν υπάρχει –και, δεύτερον, το σύστημα είναι ολιγαρχία- άρα αυτός που κινδυνεύει είναι το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα και οι λίγοι που το καρπώνονται , δηλαδή η κομματική και οικονομική ολιγαρχία. Το γεγονός ότι τα κόμματα οικειοποιούνται τη δημοκρατία για να παραπλανούν το λαό, αυτό δείχνει είτε την άγνοιά τους είτε την απάτη τους. Και το ένα και το άλλο δε σώζει το ολιγαρχικό τους σύστημα. Απλώς θα επιβραδύνει τον αναπόφευκτο θάνατό του. Και με το καλό, ίσως δούμε άσπρη μέρα ως κοινωνία.

ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΕΤΕ ΤΟΥΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥΣ, ΜΗΝ ΔΙΑΙΩΝΙΖΕΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΣΑΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ –ΠΕΡΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΉ- ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

Υ.Γ.Τα κείμενα των υποψηφίων ολιγαρχικών να τα διαβάζετε με προσοχή.Είναι σοβαρός λόγος για να μην τους ψηφίσετε.Κυρίως έχουν την εντύπωση ότι απευθύνονται σε ηλίθιους.

Υ.Γ.Στην Κύπρο η ψήφος είναι μια πόρνη που ικανοποιεί όλα τα γούστα: ψήφος-μήνυμα, ψήφος-δύναμη, ψήφος-τιμωρός, ψήφος-εμπιστοσύνη, ψήφος-νομιμοποίηση, ψήφος-ολιγαρχική,ψήφος-φύλο, ψήφος-ηλικία...

Η "διαβουλευτική δημοκρατία" του κ. Αναστασιάδη ή η εκπόρνευση των λέξεων

Ο ΔΗΣΥ, εκμεταλλευόμενο το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ είναι ένα αυταρχικό κόμμα, προβάλλει συστηματικά τη «δημοκρατία», ώστε να αναδείξει το δικό του ιδεολογικό στίγμα. Δηλαδή, έντεχνα καλλιεργεί την αντίληψη ότι από τη μια πλευρά βρίσκεται το αυταρχικό ΑΚΕΛ και από την άλλη ο δημοκρατικός ΔΗΣΥ.

Σε αυτά τα πλαίσια τους τελευταίους μήνες ο ΔΗΣΥ προβάλλει κατά κόρον την έννοια της δημοκρατίας. Τελευταίος σταθμός αυτής της προσέγγισης είναι η σημερινή συνέντευξη (13/3/2011)του κ. Αναστασιάδη στην εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ. Ο κ. Αναστασιάδης επιμένει εμφαντικά :« Επιμένουμε στη διαβουλευτική δημοκρατία».

Τι είναι η διαβουλευτική δημοκρατία;

Μέχρι τώρα η έννοια της δημοκρατίας συνοδευόταν από ποικίλους χαρακτηρισμούς: άμεση και έμμεση, κοινοβουλευτική και προεδρική, αστική και λαϊκή. Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος. Οι ποικίλοι χαρακτηρισμοί απλώς επιβεβαιώνουν το βαθμό εκπόρνευσης της λέξης από αυτούς που την επικαλούνται.

Τώρα ο κ. Αναστασιάδης ανακάλυψε και ένα νέο φρούτο, «τη διαβουλευτική δημοκρατία». Τι είναι αυτό;

Η έννοια της διαβούλευσης αναφέρεται στην πολιτική λειτουργία και στα τρία στάδιά της: τη διαβούλευση, την εισήγηση-απόφαση και την εκτέλεση. Στο στάδιο της διαβούλευσης και με την ανταλλαγή απόψεων διαμορφώνονται οι πολλαπλές επιλογές/εκδοχές για ένα πολιτικό πρόβλημα.

Η διαβούλευση ως μέρος της πολιτικής λειτουργίας υπάρχει και τώρα στο πολιτικό σύστημα της Κύπρου. Δεν είναι κάτι καινούριο. Διαβουλεύονται τα κόμματα, η κυβέρνηση με τα κόμματα, τα κόμματα με τους χορηγούς τους, τα κόμματα με διάφορες οργανώσεις. Ποιο είναι το νέο στοιχείο που προτείνει ο ΔΗΣΥ, ώστε να διαφοροποιείται η υπαρκτή πραγματικότητα;

Υποστηρίζει ο κ. Αναστασιάδης: «Έχουμε δώσει το δικαίωμα στους πολίτες με 500 υπογραφές, ανεξαρτήτως του αν ανήκουν ή όχι στο ΔΗΣΥ, να θέτουν ενώπιον των συλλογικών οργάνων του κόμματος σε συζήτηση θέματα που απασχολούν την ευρύτερη κοινωνία». Συμπεράσματα:

1.Ο ΔΗΣΥ πήρε διαζύγιο από την κοινωνία και δεν γνωρίζει τα προβλήματά της.

2.Επιτρέπει σε 500 πολίτες ενυπόγραφα να ζητήσουν τη συζήτηση ενός θέματος στα κομματικά όργανα. Δηλαδή να εγγραφεί ως θέμα και αφού διαβουλευτούν τα κομματικά όργανα, να αποφασίζουν. Και αυτό οι αθεοφόβοι το ονομάζουν διαβούλευση. Η διαβουλευτική διαδικασία δεν εκφεύγει των κομματικών οργάνων και να μεταφερθεί στην κοινωνία, ώστε μάλιστα να χαρακτηρίζεται βαρύγδουπα η νέα εφεύρεση ως «διαβουλευτική δημοκρατία»!!! Η πολιτική διαδικασία –διαβούλευση, εισήγηση/απόφαση, εκτέλεση -μένει περίκλειστη εντός των κομματικών οργάνων. Σε αυτά τα πλαίσια συνιστά μια διαδικασία εξαπάτησης των πολιτών και, ταυτόχρονα, αναδεικνύει τον αυταρχικό και βαθιά αντιδημοκρατικό χαρακτήρα του ΔΗΣΥ. Δηλαδή, η κομματική γραφειοκρατία του ΔΗΣΥ δεν είναι διατεθειμένη να αποβάλει τον ολιγαρχικό της χαρακτήρα.

Τι είναι αυτή η νέα κενολογία του ΔΗΣΥ;

Το γεγονός ότι ο ΔΗΣΥ επιτρέπει ως κόμμα εξωθεσμικά να υποβάλλονται στον ολιγαρχικό κόμμα θέματα για συζήτηση δεν συνιστά διαβούλευση. Η έννοια της διαβούλευσης για να αποκτήσει πολιτικό περιεχόμενο πρέπει να είναι θεσμοθετημένη. Σε τέτοια περίπτωση αυτόματα αναγνωρίζεται δικαίωμα στον καθένα να συμμετέχει στη διαβουλευτική διαδικασία και δεν συνιστά αρμοδιότητα των συλλογικών κομματικών οργάνων. Παράλληλα, στη διαδικασία της διαβούλευσης, όπου ανταλλάσονται απόψεις, για να έχει νόημα η συμμετοχή του πολίτη, επιβάλλεται να υπάρχει και η ισότητα των συμμετεχόντων στη διαβούλευση. Ή διαφορετικά, η διαβούλευση χωρίς ισηγορία είναι γράμμα κενό. Και αν δεν το κατανοούν οι «δημοκράτες» του ΔΗΣΥ, ας σκεφτούν λογικά:ποιο το νόημα να προβάλλεις 50 πειστικά επιχειρήματα στο κόμμα για ένα θέμα, όταν μπορεί η γραφειοκρατία του κόμματος να απαντήσει αρνητικά γιατί «έτσι θέλει» και με ένα εκατομμύριο προφάσεις.

Η «διαβουλευτική δημοκρατία» του ΔΗΣΥ είναι απόδειξη και της πολιτικής του ανωριμότητας. Γιατί ένα πολιτικό σύστημα δε χαρακτηρίζεται από τη διαβούλευση, αλλά από την απόφαση. Το ζητούμενο σε ένα πολιτικό σύστημα είναι ποιος αποφασίζει. Αυτός που αποφασίζει χαρακτηρίζει και το σύστημα. Μπορεί ο μονάρχης να διαβουλεύεται με 10 συμβούλια του και 500 συμβούλους του, όμως το πολιτικό σύστημα είναι μοναρχικό, αν αποφασίζει ο ένας. Και στην προκειμένη περίπτωση μπορεί ο ΔΗΣΥ να «διαβουλεύεται» και με ολόκληρη την κοινωνία, αλλά αν αποφασίζει η κομματική ολιγαρχία, το σύστημα είναι ολιγαρχικό.

Τι είναι λοιπόν η «διαβουλευτική δημοκρατία» του ΔΗΣΥ;

Είναι μια φαντασιακή πρόσληψη, ένα κατασκεύασμα του νου, μια απάτη, μια φτηνή προπαγάνδα. Γιατί δεν υπάρχει κάτι ως φαινόμενο που να μπορεί δυνητικά και λογικά να ονομαστεί «διαβουλευτική δημοκρατία». Η δημοκρατία ως πολιτικό σύστημα έχει ως κύριο χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο λαός συγκροτείται θεσμικά σε δήμο και αποφασίζει. Κάτι τέτοιο ούτε υιοθετεί ο ολιγαρχικός κ. Αναστασιάδης ούτε το κόμμα του. Στη δημοκρατία αυτονόητα επίσης και η διαβούλευση και η εισήγηση/απόφαση ανήκουν στο δήμο, ο οποίος κυβερνά. Πιο απλά: αν το σύστημα είναι δημοκρατία δεν χρειάζεται κανένας επιθετικός προσδιορισμός γιατί αυτονόητα η δημοκρατία εμπεριέχει και τη διαβούλευση. Αν πάλι, το σύστημα είναι απλώς διαβουλευτικό-όπως το κατανοεί ο κ. Αναστασιάδης, τότε αποκλείεται να είναι δημοκρατία.

Και το άκρον άωτον της απελπισίας: επειδή ένα κόμμα προτείνει κάτι δε σημαίνει ότι αλλάζει και το πολιτικό σύστημα, ώστε να το χαρακτηρίζει ο κ. Αναστασιάδης ως «διαβουλευτική δημοκρατία»!!!Μπορεί να υποστηρίξει ότι ο ΔΗΣΥ στοχεύει σε ένα τέτοιο ανύπαρκτο σύστημα, αλλά το υπαρκτό πολιτικό σύστημα είναι ολιγαρχικό και κομματοκρατικό.

Κανένα κόμμα δεν προτείνει αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Γιατί τα κόμματα έχουν κοινά συμφέροντα και τα διαφυλάσσουν ως κόρην οφθαλμού. Και στους αφελείς πλασάρουν διάφορα παραμύθια περί «διαβουλευτικής δημοκρατίας» για να τους εξαπατήσουν.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥΣ ΗΓΕΜΟΝΕΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ. ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΣΕΤΕ, ΟΣΕΣ ΑΠΑΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝ ΜΗΧΑΝΕΥΤΟΥΝ.

Υ.Γ.Αφού σου αρέσει τόσο πολύ η «διαβουλευτική δημοκρατία» , κ. Αναστασιάδη, γιατί διαμαρτύρεσαι για το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας διαβουλεύεται μαζί σου, αλλά δεν συναποφασίζει; Γιατί, ενώ εσύ δεν θέλεις να είσαι ο νεροκουβαλητής του κ. Χριστόφια – και σωστά , έχεις την απαίτηση μια ολόκληρη κοινωνία να είναι νεροκουβαλητής σου; Νομίζεις ότι η δική σου αξιοπρέπεια μετρά παραπάνω από τη δική μας; Με τέτοιες αντιλήψεις θα οδηγήσετε την κυπριακή κοινωνία μπροστά; Δυστυχώς, το δίδυμο Χριστόφια- Αναστασιάδη αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες μάστιγες των Κυπρίων, όπως η ανομβρία και οι ακρίδες που μαστίζαν κάποτε τούτον τον τόπο.