Η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση των δύο τελευταίων δεκαετιών επιφέρει αλλαγές σε πολλά επίπεδα της ζωής του πολίτη σε κάθε κράτος. Δύο ορατά φαινόμενα είναι η αποδυνάμωση του έθνους – κράτους και η αποδόμηση της αγοράς εργασίας. Τα δύο αυτά φαινόμενα στα πλαίσια της νεάς υπαρκτής πραγματικότητας δημιουργούν αντιστάσεις ανάμεσα στους πολίτες ως επακόλουθο της αβεβαιότητας που βιώνουν στα πλαίσια του υφιστάμενου πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Ή διαφορετικά, το πολιτικό και οικονομικό σύστημα δεν αναπροσαρμόζεται με βάση τις νέες ανάγκες της κοινωνίας αλλά με βάση τη συντήρηση των συμφερόντων της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας, των ιδιοκτητών της πολιτικής και της οικονομίας.
Η αναβίωση του ακροδεξιού φαινομένου στις μέρες μας είναι απόρροια των νέων πολιτικών και οικονομικών συνθηκών. Συνιστά μια αντίσταση στις αλλαγές που επιφέρει η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση ή η αλλαγή των παραμέτρων του πληνητικού συστήματος στο επίπεδο της οικονομίας , της επικοινωνίας , της πολιτικής.
Η αντίσταση αυτή δεν είναι ορθολογική.Γιατί ο πλανήτης δεν μπορεί να πισωγυρίσει και να επανέλθουμε στη λογική του έθνους κράτους της νεοτερικότητας.
Είναι γεγονός ότι παράγωγο της παγκοσμιοποίησης είναι και η οικονομική μετανάστευση η οποία προβάλλει ως ανταγωνιστική προς την εργασία των ντόπιων. Όμως τροφόδότης της αντιπαλότητας είναι η παγκοσμιοποίηση και όχι ο οικονομικός μετανάστης.
Επίσης είναι γεγονός ότι οι κατέχοντες το πολιτικό και οικονομικό σύστημα ρυθμίζουν τις επιλογές τους για να αποκομίσουν ίδιον όφελος απορυθμίζοντας την τοπική αγορά εργασίας σε βάρος της εργασίας των πολιτών, των οποίων η οικονομική θέση επιβαρύνεται ή αποφασίζουν με βάση το ίδιον συμφέρον και όχι το συμφέρον της κοινωνίας.
Το πρόβλημα είναι πολιτικό και κοινωνικό και ως τέτοιο απαιτεί και τις ανάλογες απαντήσεις σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στο πλανητικό σύστημα. Και δεδομένου ότι ο κόσμος δεν πισωγυρίζει –απλώς οι αντιστάσεις μπορεί να επιβραδύνουν το αναπόφευκτο - το ζήτημα επικεντρώνεται στον έλεγχο του οικονομικού και πολιτικού συστήματος ώστε τα πολιτικά και οικονομικά αγαθά να διανέμονται με δίκαιο τρόπο στα πλαίσια της νέας πραγματικότητα. Φυσικά οι κατέχοντες το σύστημα ούτε διανοούνται κάτι τέτοιο, γιατί δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.
Από το Γενάρη του 2009 ο ΟΕΒ και στη συνέχεια η κυβέρνηση Χριστόφια έριξαν το σύνθημα « σκούπα στους μετανάστες», ένα σύνθημα προαγωγό της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Και ο μεν ΟΕΒ μπροστά στην κρίση θεώρησε φρόνιμο να ξεφορτωθεί «τους παρείσακτους» ανομιμοποίητους μετανάστες ώστε να καταστήσει πιο επισφαλή τη θέση των υπολοίπων και να καταστή η εκμετάλλευσή τους πιο αποτελεσματική και πιο ανταγωνιστική προς την εργασία των πολιτών. Και από την άλλη η κυβέρνηση Χριστόφια μη έχοντας κάποια άλλη πολιτική απάντηση, επεδείκνυε το ενδιαφέρον της για προστασία της εργασίας των πολιτών ή λαϊκιζε ανέξοδα.
Για μήνες βομβάρδιζαν τον πολίτη με το σύνθημα «σκούπα στους μετανάστες». Για μήνες ο ΟΕΒ και η κυβέρνηση Χριστόφια βρήκαν το εξιλαστήριο θύμα της κρίσης.Τώρα απλώς τη σκυτάλη πήρε η «κοινωνία των πολιτών», ο ΕΛΑΜ. Τώρα πια ο ΕΛΑΜ διαδηλώνει κατά της « παράνομης μετανάστευσης». Συνεπικουρεί έτσι την πολιτική του ΟΕΒ και της κυβέρνησης Χριστόφια, δηλαδή της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Και το πιο ανησυχητικό είναι πως η έντονη προβολή του θέματος από τα ΜΜΕ θα προσφέρει κοινωνική νομιμοποίηση στον ΕΛΑΜ, γιατί ικανός αριθμός πολιτών θεωρεί αιτία της ατομικής οικονομικής του κακοδαιμονίας τους μετανάστες. Αν τώρα αυτή η ετερόκλητη «συμμαχία» είναι φασίστες, είναι ζητούμενο.
Το κλίμα για το ΕΛΑΜ λοιπόν ετοιμάστηκε επιμελώς από τους ολιγάρχες και έχουν κάθε λόγο να το συντηρήσουν γιατί αυτό επιβάλλει το συμφέρον τους , πολιτικό και οικονομικό. Τώρα όσοι από τους πολίτες συνεπικουρούν αυτή την προσπάθεια είτε συνειδητά – όντας ολιγαρχικοί – είτε ασυνείδητα – όντας αφελείς - στην πράξη ενεργούν σε βάρος της κοινωνίας αλλά και των μεταναστών που προσπαθούν να ενσωματωθούν σε αυτή εξασφαλίζοντας ένα καλύτερο μέλλον. Όσο για το θέμα της παράνομης μετανάστευσης – αν αυτό είναι το ζήτημα - μπορεί εύκολα να λυθεί ονομάζοντας όλους τους μετανάστες νόμιμους. Ποιο είναι το πρόβλημα το κράτος να προβεί σε μια τυπική πράξη ύπαρξης αυτών των ανθρώπων; Ούτως ή άλλως υπάρχουν! Γιατί η απειλή εναντίον τους της παρα-νομίας, της άνευ αδείας εισόδου στο νησί ,για να μπορέσουν να επιβιώσουν;Χρειάζομαι άδεια για να επιβιώσω; Και αφού λειτουργεί η παγκοσμιοποιημένη ελεύθερη αγορά, ας τους απορρίψει η αγορά. Γιατί το κράτος;
Αυτά σε σχέση με τη διακηρυγμένη διαφορά - πιθανόν το πρόσχημα - που είναι η οικονομική μετανάστευση. Τώρα σε κάθε δρων πρόσωπο παρεισφρύουν ποικίλες στοχεύσεις, ατομικές ή ομαδικές. Όμως στο τέλος αυτός που θα καθορίσει το περιεχόμενο « της λύσης» είναι αυτός που κατέχει τη δύναμη, δηλαδή οι κάτοχοι του πλούτου και της εξουσίας. Το "ευχάριστο" είναι πως όλοι οι αντιμαχόμενοι λειτουργούν ευεργετικά γι αυτούς! Με τα συνθήματα και τα αντι-συνθήματά τους, που ως τέτοια δεν περιέχουν καμία απολύτως πολιτική πρόταση σε σχέση με τη λειτουργία του οικονομικού και πολιτικού συστήματος και την εξώφθαλμη ανάγκη αναπροσαρμογής του στα πλαίσια των νέων συνθηκών.
Από την άλλη η σύγκρουση στους δρόμους επιβεβαιώνει τις αλλαγές που ήδη επισυμβαίνουν και σχετίζονται με την αποδυνάμωση της κρατικής εξουσίας. Είτε αυτή δεν μπορεί να δράσει είτε οι φορείς της παρουσιάζονται ως υποστηρικτές των οργανώσεων «της κοινωνίας των πολιτών»!Από την άλλη οι πολίτες δεν απευθύνοται σε αυτή. Η ιδωτικοποίηση της εξουσίας σταδιακά θα εξαναγκάσει τους φορείς της εξουσίας να απευθύνονται στην κοινωνία για να αντλούν υποστήριξη. Η εποχή που οι μάζες προσέτρεχαν στους φορείς της εξουσίας έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
