Ο αξιοπρεπής Υπουργός Παιδείας και το "γάλεμα" του "όχλου"

Η πρόσφατη αποκάλυψη-καταγγελία στην εφημερίδα «Ο φελελεύθερος» (3012/2010) ότι ο Υπουργός Παιδείας Αντρέας Δημητρίου «ζητούσε υπερπολυτελείς υπηρεσίες στα ταξίδια του» « για τις οποίες η Δημοκρατία πλήρωσε 300 ευρώ περίπου την ώρα», ανέδειξε για άλλη μια φορά τη στρεβλή αντίληψη των κυβερνώντων για τα δημόσια πράγματα.

Γιατί ο Υπουργός χρησιμοποιούσε αυτές τις υπερπολυτελείς υπηρσίες;

Ο Υπουργός υποστήριξε: «Φανταστείτε έναν Υπουργό να περιμένει στην ουρά, να βγάζει τα παπούτσια και τη ζώνη του, δεν είναι αξιοπρεπές»!!!

Δηλαδή τι λέει αυτός ο άνθρωπος; Πως ο κάθε πολίτης που περιμένει στην ουρά, βγάζει τα παπούτσια και τη ζώνη του, ακολουθεί μια διαδικασία αναξιοπρεπή. Υποχρεώνεται να ενταχθεί σε μια εξευτελιστική διαδικασία , όταν θα ταξιδεύσει, μια διαδικασία ελέγχου η οποία δε συνάδει με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Τότε, μπορεί να μας εξηγήσει ο κ. Υπουργός γιατί οι κυβερνήσεις εξευτελίζουν τους ανθρώπους με τέτοιες διαδικασίες; Γιατί οι κυβερνήσεις εισάγουν ρυθμίσεις με στόχο τον πλήρη ευτελισμό του ανθρώπου;

Θα πει κάποιος ότι η προσέγγιση είναι ισοπεδωτική και μηδενιστική αφού ο κύριος Αντρέας Δημητρίου είναι Υπουργός. Καλά, η αξιοπρέπεια του Υπουργού είναι ανώτερη από την αξιοπρέπεια του οποιουδήποτε ανθρώπου; Δηλαδή υπάρχουν διαβαθμίσεις ανθρώπινης αξιοπρέπειας; Αν ισχύει αυτό, τότε θα έπρεπε να μετράται η αξιοπρέπεια και να ταξινομείται για τον κάθε άνθρωπο μεμονωμένα. Εκτός και αν η αξιοπρέπεια φυσικά, αντικρύζεται ως καθαρά ταξικό ζήτημα: άλλη η αξιοπρέπεια των πάνω και άλλη των κάτω.

Αυτή ακριβώς είναι η προσέγγιση του κ. Δημητρίου. Εντάσσει τον εαυτό του σε μια άλλη τάξη, με μια διαφορετική διαβάθμιση αξιοπρέπειας η οποία θα πρέπει να τυγχάνει διαφορετικής μεταχείρισης. Αυτή είναι η λογική του κάθε ολιγαρχικού που θεωρεί ότι διακρίνεται από τον «όχλο». Του κάθε ολιγαρχικού ,που αντί να θεωρεί τιμή του την ταύτισή του με τους πολίτες, θεωρεί όνειδος τις διαδικασίες που ο ίδιος επέβαλε, και απαιτεί εξαίρεση για χάρη της αξιοπρέπειας!!! Ή, οι νόμοι και οι κανονισμοί ισχύουν για τον «αναξιοπρεπή όχλο» και όχι για τις «πεπαιδευμένες τάξεις» που αποζούν ως παράσιτα σε βάρος του λαού.

Θα πει κάποιος ότι η περίπτωη Δημητρίου είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Δεν είναι όμως γιατί και άλλοι Υπουργοί της κυβέρνησης Χριστόφια – σύμφωνα με το δημοσίευμα- διακατέχονται από το ίδιο «δημόσιο πνεύμα».Και το χειρότερο, ο Υπουργός βρήκε πλήρη κάλυψη από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Στ. Στεφάνου. Τι μας είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος;

«η έρευνα για τη διαρροή θα στοιχίσει παραπάνω από ό,τι στοίχισαν οι τρεις διελεύσεις του Υπουργού Παιδείας σε τρία διαφορετικά ταξίδια από VIP αίθουσα με το πολύ «σημαντικό» ποσό των 1065 ευρώ...».

1.Το πρόβλημα για την κυβέρνηση είναι η διαρροή στον τύπο!!! Σε αυτό έχει δίκιο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Και η μεγαλύτερη πράξη διαφθοράς μιας κυβέρνησης δεν αποτελεί πρόβλημα, εφόσον δεν δημοσιοποιείται.Άρα το πρόβλημα, δεν είναι η διαφθορά, αλλά η αποκάλυψή της. Σε αυτά τα πλαίσια μια κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για την αντιμετώπισή της ,αλλά για τη μη αποκάλυψή της!!!Έλεος, σύντροφοι, έλεος και δεν μας σώζει τίποτε.

2.Από τη δήλωση προκύπτει συνειδητή προσπάθεια υποβάθμισης του γεγονότος με την επανάληψη του «τρια» και την ειρωνεία για το ποσό , το «πολύ σημαντικό» των 1065 ευρώ. Σημαντικό για ποιον;

Γι τον πλούσιο κυβερνητικό εκπρόσωπο είναι ασήμαντο, ενώ για έναν άνεργο πολύ σημαντικό. Τι σημαίνει σημαντικό; Η σημασία του χρήματος για τον καθένα είναι ανάλογη με πολλές παραμέτρους. Εδώ αναφερόμαστε σε χρήματα που δεν ανήκουν στον κ. Στεφάνου, είναι απλώς διαχειριστής χρημάτων κάποιων τρίτων. Και ο τρίτος που σου εμπιστεύτηκε τη διαχείρισή τους , δε σου είπε ποτέ πως μέχρι τα 1065 ευρώ κάνε ότι θέλεις, γιατί είναι ασήμαντο ποσό.

Από την άλλη, κάποιος που έχει συνείδηση ότι διαχειρίζεται λεφτά που δεν του ανήκουν και, μάλιστα ανήκουν στην κοινωνία, και διακατέχεται από υψηλό δημόσιο φρόνημα , σίγουρα θεωρεί και το τελευταίο σεντ του δημόσιου ταμείου πολύ σημαντικό. Γιατί η χρηστή διαχείριση είναι και απόδειξη τιμιότητας.

Τέτοιες προσεγγίσεις φυσικά είναι ξένες και στην παρούσα αλλά και στις προηγούμενες κυβερνήσεις. Θεωρούν το δημόσιο ταμείο ως λάφυρο της εξουσίας τους και το υφαρπάζουν με χίλια δυο τεχνάσματα, γιατί η απληστία τους δεν έχει τελειωμό. Θεωρούν τους πολίτες ως κορόιδα και υποτακτικούς τους ,που επιπλέον θα πρέπει να τους χρωστούν και χάρη γιατί τους κυβερνούν, αφού ο λαός είναι παντελώς ανίκανος να αυτοκυβερνηθεί!!! Η αποθέωση του αριστοκρατικού και ολιγαρχικού πνεύματος στην Κύπρο του 21^ου αιώνα!!!

Φυσικά, υπάρχει και η μειονότητα των αφελών πολιτών, που εκλαμβάνουν την ολιγαρχική αντιπαράθεση ως δικό τους πρόβλημα και επιχαίρουν γιατί με τις αποκαλύψεις εκτίθεται η κυβέρνηση Χριστόφια, ενώ αγνοούν ότι και οι «δικοί» τους τα ίδια έπρατταν, όταν κυβερνούσαν. Αγνοούν ότι σε κάθε περίπτωση είναι ολαός που πληρώνει τους λογαριασμούς των νεο-φεουδαρχών. Αγνοούν ότι η εκμετάλλευση δεν έχει χρώμα, και την χρωματίζουν ως δεξιά και αριστερά, ώστε να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους στο όνομα του επουράνιου «καλού και κακού».

Φυσικά δεν διερωτούνται ποτέ: γιατί όλοι αυτοί οι κοματάρχες-πολιτικοί δεν είναι τρισευτυχισμένοι απλώς από το γεγονός ότι ο λαός με την ψήφο του τους αποδίδει ύψιστες πολιτικές τιμές τοποθετώντας τους σε αξιώματα της πολιτείας, αλλά επιζητούν εναγωνίως κυριολεκτικά «να γαλεύκουν» το λαό; Δν μας «εγαλεύκαν»στο παρελθόν και οι Τούρκοι και οι Άγγλοι; Θα πει κάποιος: «μα τούτους ψηφίζουμεν τους». Καλά, ψηφίζεις τους για να σε γαλεύκουν; Ή σε τι διαφέρει το «γάλεμα» του μη ψηφισμένου από τον ψηφισμένο «γαλευτή»;

Εντάξει, υπάρχει διαφορά, μην τα ισοπεδώνουμε και όλα: όταν είσαι κατακτημένος σου τα παίρνουν με τη βία, ενώ όταν τους ψηφίζεις σου τα παίρνουν με το νόμο τους!!! Και φυσικά, αν δεν υπακούσεις –και μόνο τότε-προχωρούν στην χρήση του μονοπωλίου της κρατικής βίας. Οπότε, ας σκάσουμε και ας πληρώνουμε προς δόξαν της εκπορνευμένης «δημοκρατίας».

Η μητέρα πατρίδα, η χούντα, η εισβολή και ο πρόεδρος

Κατά τον Πρόεδρο Δ. Χριστόφια "οι δυο ούτω καλούμενες μητέρες πατρίδες όντως εισέβαλαν, και οι δύο"

Μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε αυτή η αναφορά , ο Πρόεδρος και το ΑΚΕΛ επέμεναν στην αναφορά τους, απλώς αντικαθιστώντας τη «μητέρα πατρίδα» με τη «χούντα».

Αυτή η εννοιολογική σύγχυση, εσκεμμένη ή όχι, είναι πρωτοφανής.

Οι αναφορές «μητέρα πατρίδα, μητέρα Ελλάδα, μάνα» χρησιμοποιήθηκαν ευρέως από την περίοδο της αγγλικής κατοχής στην Κύπρο. Με τις αναφορές αυτές οι Έλληνες της Κύπρου εξέφραζαν τον εθνικό δεσμό τους με την Ελλάδα, προέβαλλαν τη θέση ότι ανήκουν στο ελληνικό έθνος στα πλαίσια της διεκδίκησης της εθνικής τους ελευθερίας με τον τερματισμό της αγγλικής κατάκτησης, την εκδίωξη της «μητριάς» Αγγλίας. Η αναφορά λοιπόν σε μητέρα πατρίδα από τους Έλληνες της Κύπρου δήλωνε το σύνδεσμό τους με το ελληνικό έθνος. Για τους Έλληνες της Κύπρου υπήρχε η ιδιαίτερη πατρίδα-η Κύπρος- και η μητέρα πατρίδα-η Ελλάδα.

Η αναφορά «μητέρα πατρίδα» έχει εθνικό περιεχόμενο.

Η αναφορά «χούντα» δηλώνει τον ανομιμοποίητο φορέα της εξουσίας του κράτους στην Ελλάδα. Δηλαδή έχει πολιτικό περιεχόμενο και συγκεκριμένα το αυθαίρετο της εξουσίας.

Οι έννοιες είναι διακριτές: η μια αναφορά σχετίζεται με το έθνος και η άλλη με το πολιτικό σύστημα.

Από μια άποψη η αναφορά του Προέδρου για εισβολή της μητέρας πατρίδας στην Κύπρο, ουσιαστικά αθωώνει τη χούντα και ενοχοποιεί την ελληνική κοινωνία. Γιατί είναι αυτονόητο ότι ο στόχος αυτού που ενοχοποιεί το έθνος – δηλαδή την κοινωνία – είναι να αθωώσει το κράτος, δηλαδή το φορέα της εξουσίας.

Φυσικά πρέπει να είμαστε δίκαιοι. Μπορεί ο φορέας του λόγου να μην μπορεί να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στο έθνος και το κράτος, οπότε τις χρησιμοποιεί ως ταυτόσημες έννοιες. Από την άλλη, μπορεί να στοχεύει να πλήξει την εθνική συνείδηση των ατόμων που είτε στο παρελθόν είτε σήμερα μπορεί να θεωρούν την Ελλάδα ως μητέρα πατρίδα. Φυσικά ,όταν ο φορέας της εξουσίας πλήττει την εθνική συνείδηση κάποιου, αναμένει ότι αυτό θα προκαλέσει αντιδράσεις.

Σε κάθε περίπτωση η ταύτιση του έθνους με το κράτος, η εθνοκρατική ιδεολογία της νεοτερικότητας, είναι αυτή που αντιπροσωπεύει , κατά τη γνώμη μου, ο Πρόεδρος. Εξ άλλου είναι ο ίδιος που στοχεύει στη δημιουργία μιας ισχυρής κεντρικής εξουσίας στην Κύπρο και μέσω αυτής να δημιουργήσει μια νέα υπήκοο κοινωνία του κράτους, μια νέα κυπριακή ταυτότητα, που θα υπηρετεί τις ανάγκες της ενιαίας και αδιαίρετης εξουσίας. Γιατί η μια και αδιαίρετη εξουσία του κράτους κατ΄ανάγκη απαιτεί και μια ομοιογενή/ομοιομορφοποιημένη κοινωνία. Εξ άλλου οι φορείς αυτών των αντιλήψεων πιστεύουν ότι το κράτος φτιάχνει το έθνος. Επομένως ο φορέας της εξουσίας θα μας «ξαναϋποστασιοποιήσει» ως ελεύθερα όντα, σύμφωνα με τις ανάγκες του.

Από την άλλη, η ταύτιση του έθνους με το κράτος δημιούργησε ιστορικά το αυταρχικό φαινόμενο-χούντες, φασισμοί, ολοκληρωτισμοί. Αυτή η ταύτιση «νομιμοποίησε» και τη χούντα της Αθήνας, που και αυτή η καημένη αγωνιζόταν για το ελληνικό έθνος!

Από μια άποψη η αναφορά πως η «μητέρα πατρίδα» εισέβαλε στην Κύπρο, δεν αθωώνει μόνο τη χούντα. Η ταύτιση αυτή των εννοιών στα πλαίσια της εθνοκρατικής ιδεολογίας μάλλον φέρνει πιο κοντά με τη χούντα αυτόν που ταυτίζει τις έννοιες. Γιατί κινούνται στην ίδια ακριβώς ιδεολογική βάση.

Εννοώ ότι η εθνοκρατική ιδεολογία που ταυτίζει την κοινωνία με το κράτος κατ΄ ανάγκη προαγάγει το αυταρχικό φαινόμενο.

Φυσικά ο ανομιμοποίητος δικτάτορας επιβαρύνει περισσότερο την ελευθερία του ατόμου, ενώ ο νομιμοποιήμενος μονάρχης είναι υποχρεωμένος ,έστω και παροδικά, να μην αγνοεί την κοινωνία. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον φορέα της κρατικής εξουσίας ετσιθελικά να μη ενημερώνει την κοινωνία ή αντισυνταγματικά να αναγορεύει το κόμμα του σε κυβερνών ή τέλος πάντων να περιορίζει κατά το συμφέρον του την ελευθερία της κοινωνίας.

Τι έγινε τον Ιούλιο του 1974;

Η χούντα, ως ένας ανομιμοποίητος φορέας της εξουσίας του ελληνικού κράτους με τη χρήση βίας –στρατιωτικές δυνάμεις στην Κύπρο- ανέτρεψε το νομιμοποιημένο από την κοινωνία φορέα της εξουσίας, τον Πρόεδρο Μακάριο.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι το έθνος ούτε η πατρίδα αλλά το κράτος και η εξουσία που κατέχει και μετατρέπει κατά το δοκούν την κοινωνία σε πολιτικά κατακτημένη ή τους πολίτες σε υπηκόους του. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το πραξικόπημα της χούντας στην Κύπρο.

Εικονικές διαμάχες ολιγαρχικών στην Κύπρο: διάκριση των εξουσιών ή ενοποίηση της εξουσίας;

Μια αναφορά του Προέδρου της Δημοκρατίας για «κυβερνώσα βουλή» πυροδότησε για άλλη μια φορά ανούσιες τοποθετήσεις των εκπροσώπων της πολιτικής ολιγαρχικής τάξης στην Κύπρο. Παρόλες τις αλληλοκατηγορίες που εκτοξεύονται, έχουν οι τοποθετήσεις τους ένα κοινό υπόβαθρο: όλοι εκφράζουν πίστη στο σύνταγμα και τη λεγόμενη διάκριση εξουσιών!!!

Φυσικά η διαμάχη τους είναι άνευ περιεχομένου και γίνεται για αποπροσανατολισμό του λαού. Γιατί κανένα κόμμα σέβεται το σύνταγμα και τη λεγόμενη διάκριση εξουσιών.

Και η μεν κυβέρνηση θα πρέπει να μας εξηγήσει με βάση ποιο άρθρο του συντάγματος το ΑΚΕΛ έγινε «κυβερνών κόμμα» σε ένα προεδρικό σύστημα και πώς σχετίζεται αυτή η αυτοαναγόρευση με τη διάκριση των εξουσιών. Δηλαδή το ένα ΑΚΕΛ κυβερνά και το άλλο ΑΚΕΛ ελέγχει τον εαυτό του στη Βουλή;

Φυσικά τα ίδια ισχύουν και για τους συγκυβερνώντες επί της Προεδρίας του Τάσσου Παπαδόπουλου , οι οποίοι με τη μεγαλύτερη ευκολία κατέλυσαν και το σύνταγμα και τη διάκριση των εξουσιών. Και με την ανοχή βέβαια του ΔΗΣΥ ο οποίος ελέω θεού μετατράπηκε σε «αξιωματική αντιπολίτευση»!

Επομένως η διαμάχη για το σύνταγμα και τη διάκριση των εξουσιών είναι εκτός τόπου και χρόνου γιατί όλοι ανεξαιρέτως συνήργησαν στην κατάργησή τους στην πράξη.

Γιατί λοιπόν οι τωρινές διαμάχες της πολιτικής ολιγαρχίας;

Η σύγκρουση δεν αφορά ούτε το ΄συνταγμα ούτε τη διάκριση των εξουσιών. Η διαμάχη αφορά την προσπάθεια ενοποίησης της κρατικής εξουσίας συνολικά, δηλαδή την κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών και όχι το σεβασμό της.

Ο Πρόεδρος Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ απέτυχαν να επιβάλουν την ενοποίηση της εξουσίας λόγω των αντιστάσεων του ΔΗΚΟ. Αν το ΔΗΚΟ συναινούσε να γίνει χειροκροτητής του ΑΚΕΛ, η ενοποίηση της εξουσίας θα λειτουργούσε απρόσκοπτα. Οι αντιστάσεις του κυβερνώντος ΔΗΚΟ το οποίο αντιμετώπιζεται από το ΑΚΕΛ όχι ως κυβερνών, αλλά ως μέσο για ενοποίηση της εξουσίας με την εξασφάλιση της απαιτούμενης πλειοψηφίας στη Βουλή, δημιουργεί τα προβλήματα στην ενοποίηση της κρατικής εξουσίας.

Επομένως τα προβλήματα στον παρόντα χρόνο δεν προκύπτουν από τη μη εφαρμογή της ήδη κατηργημένης διάκρισης των εξουσιών, αλλά από τη δυστοκία του ΑΚΕΛ να επιβάλει την ενοποίηση της κρατικής εξουσίας.

Η αποτυχία ήταν δεδομένη από τη στιγμή πουταυτίστηκε το κόμμα-το ΑΚΕΛ- με το κράτος ως το μοναδικό κυβερνών κόμμα. Η υιοθέτηση αυτής της λογικής από τα άλλα κόμματα ουσιαστικά οδηγούσε στην αυτοκατάργησή τους. Γι αυτό και οι οξυμένες αντιπαραθέσεις των ολιγαρχικών κομμάτων σήμερα: το μεν ΑΚΕΛ προσπαθεί να ενοποίηση την κρατική εξουσία υπό το κόμμα, ενώ τα άλλα κόμματα χρησιμοποιούν το μόνο μέσο που έχουν - τη βουλή – για να αντισταθούν πρακτικά στην ολοκληρωτική οικειοποίηση της κρατικής εξουσίας από το ΑΚΕΛ.

Η θεμέλια βάση του ολοκληρωτικού ελέγχου της κρατικής εξουσίας από ένα κόμμα ήταν η συναίνεση όλων των κομμάτων στην κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών του κράτους। Μια διάκριση που εφευρέθηκε κάποτε για να περιορίσει την εξουσία του κληρονομικού μονάρχη। Ποιος είπε όμως ότι ο εκλεγμένος μονάρχης δεν μπορεί να αποβεί επικίνδυνος για την κοινωνία, εάν οικειοποιηθεί ολοκληρωτικά την κρατική εξουσία;

Η οικονομική κρίση, το σπάταλο κράτος και ο ΔΗΣΥ

Η οικονομική κρίση λοιπόν έχει μεταμφιεστεί από την διεθνή και τοπική πολιτική ολιγαρχία σε δημοσιονομική κρίση. Ξαφνικά όλοι ανακάλυψαν την αιτία του κακού, το σπάταλο κράτος। Εγώ ο αφελής νόμιζα ότι η οικονομιμή κρίση είναι η ανακατανομή του πλούτου υπέρ της τοπικής και διεθνούς ολιγαρχίας με αποτέλεσμα να αυξάνεται η φτώχεια, η ανεργία, η υποαπασχόληση, η σταδιακή απώλεια των εργασιακών δικαιώμάτων των μισθωτών, η αβεβαιότητα της νέας γενιάς για το εργασιακό της μέλλον.Όλα αυτά είναι φαντασιώσεις.Το πρόβλημα είναι άλλο, το σπάταλο κράτος.

Η διεθνής ολιγαρχία και τα τοπικά της παπαγαλάκια λένε το νέο «ευαγγέλιό» τους από το πρωί ως το βράδυ, να το χωνέψουμε.

Τα πράγματα αγγίζουν τη γελοιότητα: αυτοί που δημιούργησαν το σπάταλο κράτος θέλουν να το περιορίσουν! Αυτοί που για δεκαετίες ζούσαν παρασιτικά σε βάρος της κοινωνίας απομυζώντας το δημόσιο πλούτο, αυτοί οι ίδιοι τώρα θα σώσουν το δημόσιο πλούτο! Αν το υπαρκτό πρόβλημα είναι το σπάταλο κράτος, τότε αυτοί που το δημιούργησαν δηλαδή οι κομματοκράτορες, να πάνε σπίτι τους.

Ο ΔΗΣΥ ως γνήσιος εκφραστής του επιχειρηματικού κεφαλαίου και το καλύτερο παπαγαλάκι της διεθνούς ολιγαρχίας κατέθεσε σήμερα προτάσεις για το σπάταλο κράτος. Πώς θα σώσουμε το δημόσιο πλούτο –με συγχωρείτε για το απρεπές ερώτημα – πώς θα περιορίσουμε το σπάταλο κράτος; Μα ειναι απλό, με ιδωτικοποιήσεις. Δηλαδή θα σώσουμε το δημόσιο πλούτο ξεπουλώντας τον. Θυμίζει την Αγγλία του 19 ου αιώνα που ήθελε να σώσει το σουλτάνο αρπάζοντας του εδάφη! Φυσικά ο σουλτάνος δε σώθηκε.

Πώς θα σώσουμε το σπάταλο κράτος; Με περιορισμό των θέσεων στο δημόσιο. Σωστό. Όμως θα πρέπει να απαντήσει ο ΔΗΣΥ σε ακόμα ένα ερώτημα: ποιες οι προοπτικές απασχόλησης των νέων εκτός δημόσιου τομέα; Και αν δεν υπάρχουν, τότε να απαντήσει σε ακόμα ένα ερώτημα: πως θα ζουν οι νέοι δεδομένου ότι δεν υπάρχουν προοπτικές ανακατανομής του οικονομικού προίόντος δια της εργασίας; Μήπως με τη δημιουργία μιας γενιάς των 500 ευρώ της οποίας το εισόδημα θα συμπληρώνεται από τους γονείς;

Εντάξει, να περιορίσουμε τις θέσεις στο δημόσιο. Μα τότε γιατί αναιδώς συζητούν στο παρασκήνιο αύξηση των θέσεων των βουλευτών;Οι θέσεις αυτές δε θα είναι στο δημόσιο αλλά σε κάποιο άλλο πλανήτη; Τόση υποκρισία εκ μέρους του ΔΗΣΥ;

Να περιορίσουμε το σπάταλο κράτος. Σωστό. Για ποιον όμως να το περιορίσουμε; Τι είναι σπατάλη και τι όχι;

Η απάντηση είναι απλή: περιορισμός του σπάταλου κράτους σημαίνει αφαίρεση παροχών /εισοδήματος από τους μισθωτούς. Γιατί;

Τα ποδοσφαιρικά σωματεία δεν εμπίπτουν στο σπάταλο κράτος, επιτελούν «κοινωνικό έργο» - έτσι κρίνουν οι κομματάρχες – και όχι μόνο φοροδιαφεύγουν αλλά και επιχορηγούνται από το κράτος. Στη χθεσινή συζήτηση στη βουλή αναδείχτηκε η κομματική ηλιθιότητα ,όταν όλα τα κόμματα - πλήν Οικολόγων – συμφώνησαν να μη δημοσιοποιηθεί ο κατάλογος των σωματείων με τα χρέη τους προς το κράτος « για να μην επηρεαστεί η κοινή γνώμη»!

Στο σπάταλο κράτος δεν συμπεριλαμβάνονται ούτε τα κόμματα.Για δέκα χρόνια συζητούν για τη νομιμοποίηση των κομμάτων και αρνούνται να αποφασίσον.Θέλουν να είναι υπεράνω του νόμου ώστε ανενόχλητοι να καταληστεύουν το δημόσιο πλούτο χωρίς συνέπειες! Παίρνουν επιχορηγήσεις και δίνουν λογαριασμό στον εαυτό τους!

Στο σπάταλο κράτος δεν ανήκουν ούτε οι βουλευτές. Αυτοί μετέτρεψαν τις αποδοχές σε επιδόματα ώστε να μην πληρώνουν φόρους από τη μερική τους απασχόληση στη βουλή.

Ποιοι άλλοι δεν ανήκουν στο σπάταλο κράτος;

Οι επιχειρηματίες, οι οποίοι αγωνίστηκαν να απαλλαγούν από τον έλεγχο του κράτους, να αυτορυθμίζονται στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς. Αλλά θέλουν «αναπτυξιακή πολιτική» από το κράτος, δηλαδή να πληρώσει το κοινωνικό σύνολο από το δημόσιο πλούτο τις επιχειρηματικές τους δράσεις! Είναι και κρατικοδίαιτοι και υπέρ της ελεύθερης οικονομίας!

Η κυβέρνηση φυσικά προωθεί αναπτυξιακά έργα.Όχι γιατί τα έχει ανάγκη η κοινωνία αλλά γιατί ένα δημόσιο έργο σημαίνει πολλά άλλα: μίζες, χορηγίες κλπ/

Και το πιο υποκριτικό:ο ΔΗΣΥ φοβάται ότι οι έλεγχοι για φοροδιαφυγή μπορεί να οδηγήσουν σε φαινόμενα διαφθοράς! Φτάνει δούλεμα κύριοι του ΔΗΣΥ.Οι βουλευτές σας είναι πρωταθλήτες στις δημόσιες καταγγελίες για διαφθορά των πολιτικών!!!!!!!!!!

Και η επωδός του ΔΗΣΥ: όχι νέες φορολογίες. Δηλαδή όχι νέες φορολογίες στους έχοντες και κατέχοντες.Άρα;

Είναι απλό: να πληρώθούν οι ζημιές εκ των υπαρχόντων: περικοπές μισθών και επιδομάτων και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Δηλαδή να συνεχιστεί ομαλά η ανακατανομή του πλούτου υπέρ των λίγων, εκφραστής των οποίων είναι κατεξοχήν ο ΔΗΣΥ. Το καλύτερο παπαγαλάκι της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας στην Κύπρο.

Και η επωδός του ΔΗΣΥ: η κινδυνολογία με το παράδειγμα της Ελλάδας. Φυσικά το παράδειγμα της Ελλάδας, που επικαλείται ο ΔΗΣΥ, μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους. Ένας τρόπος είναι και το σύνθημα χιλιάδων πολιτών «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή». Και το σύνθημα αυτό είναι μέρος της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα.

ΥΓ. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι περισσότερο κράτος σημαίνει και πιο αποτελεσματκή πολιτική. Στον παρόντα χρόνο δεν είναι αυτό το ζήτημα, αλλά η συντονισμένη επίθεση της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας εναντίον του λεγόμενου σπάταλου κράτους, το οποίο η ίδια εξέθρεψε και δημιούργησε και με στόχο να συνεχίσει την πολιτική της οικονομικής λεηλασίας των πολλών από τους λίγους.

Κομματικές ανοησίες για τους ημικρατικούς ή "άλλα θωρούν, αλλά γροικούν τζι άλλα παν τζαι πετάσσουν"

Όταν ακούς τι λένε η κυβέρνηση και τα κόμματα για το μεγάλο φαγοπότι στους διορισμούς των ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών, δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάς ή να κλαίεις.
Η επιχειρηματολογία που προβάλλεται είναι ποικίλη και αντανακλά μια αγωνιώδη προσπάθεια της πολιτικής ολιγαρχίας να πείσει την κοινωνία για τη «νομιμότητα» των διαδραματιζομένων.
1.Η κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα ΑΚΕΛ – άκου κυβερνών κόμμα σε προεδρικό σύστημα- καθώς και οι συνεργαζόμενοι στη νομή της εξουσίας προσπαθούν να πείσουν ότι οι ημικρατικοί οργανισμοί είναι προέκταση του κράτους και της προώθησης της κυβερνητικής πολιτικής. Συμφωνούμε ότι έτσι είναι. Γιατί πρέπει να διοριστούν κομματικοί στα ΔΣ; Και μη κομματικοί να διοριστούν πάλι η κυβερνητική πολιτική θα προωθείται, αφού οι προϋπολογισμοί του κάθε οργανισμού εγκρίνονται από την κυβέρνηση και τη βουλή.
Από την άλλη ,ο ΔΗΣΥ λέει ότι θέλει να συμμετέχει με ένα εκπρόσωπό του για να ελέγχει τους άλλους. Μα ο έλεγχος με βάση το σύνταγμα γίνεται από τη βουλή και όχι από το κόμμα. Δηλαδή στη βουλή τι θα κάνετε κύριοι του ΔΗΣΥ;
Φυσικά όλα αυτά αποτελούν κενολογίες. Οι διορισμοί είναι σημαντικοί για βόλεμα ημετέρων στα ΔΣ αλλά και για επεμβάσεις/ρουσφέτια στους διορισμούς και προαγωγές.Επιπρόσθετα είναι σημαντική η παρουσία των κομματικών για εξασφάλιση χορηγιών από τους οργανισμούς αλλά και για μίζες στα πλαίσια διευκολύνσεων και προσφορών στο κεφάλαιο με το οποίο διαπλέκονται.Ακόμα είναι σημαντικοί για εκδουλεύσεις στους πολίτες για διεκπεραίωση διαφόρων αιτημάτων τους.
Άρα οι διορισμοί είναι συνυφασμένοι με την πολιτική και οικονομική επιβίωση των κομμάτων, με τη νομή και την ιδιοποίηση της εξουσίας σε βάρος της κοινωνίας.
2.Ένα επιχείρημα που προβλήθηκε από στέλεχος του ΑΚΕΛ είναι και το εξής: με το διορισμό κομματικών διασφαλίζεται «σε μεγαλύτερο βαθμό ο δημοκρατικός αλληλοέλεγχος και κατά συνέπεια μεγαλύτερη θωράκιση απέναντι σε φαινόμενα αυθαιρεσίας οποιασδήποτε μορφής».
Πέρα από η διαστρέβλωση των λέξεων – δημοκρατικός αλληλοέλεγχος- αφού τέτοιος όρος δεν είναι υπαρκτός ( δημοκρατικός έλεγχος είναι η δυνατότητα των μελών της κοινωνίας να ελέγχουν την εξουσία, κάτι που δεν υπάρχει στο πολιτικό σύστημα ), θεωρεί ότι με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων στα ΔΣ περιορίζει την αυθαιρεσία. Καλά, σε πιο υπαρκτό δεδομένο το στηρίζει; Αντίθετα, η συμμετοχή όλων εξασφαλίζει ότι θα αυθαιρετούν όλοι αναλαγικά, σύμφωνα με τη δύναμη των κομμάτων. Αυτό λέει η πραγματικότητα και όχι τα παραμύθια που πλασάρουν οι διάφοροι κομματικοί έμμισθοι.
3.Το θέατρο του παραλόγου των κομμάτων και της κυβέρνησης συμληρώνεται με το θέμα της ευθύνης γι αυτές τις γελοιότητες των ανθρώπων που διαχειρίζονται την τύχη του λαού μας.Ο Πρόερος του ΔΗΣΥ δηλώνει στις 7 Ιουλίου 2009 ότι «το Πολιτικό Γραφείο αποφάσισε να ανταποκριθεί θετικά στην πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας να υποδέιξει άτομα», ενώ στις 9 Ιουλίου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωσε: «Έχουν όλοι απαίτηση να πάρουν μέρος στα ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών σαν να είναι κεκτημένο αυτό το πτάγμα, είτε είναι συμπολίτευση είτε αντιπολίτευση, και εγώ ανταποκρίνομαι».
Ο ένας τα ρίχνει πάνω στον άλλο γνωρίζοντας όλοι ότι παρανομούν, ώστε να μη βρεθεί ο ένοχος. Φυσικά την πολιτική ευθύνη για αυτή τη λαφυραγωγία του δημόσιου πλούτου την έχει αποκλειστικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας γαιτί ακριβώς αντισυνταγματικά αποφάσισε «να ανταποκριθεί" στις διεκδικήσεις των κομμάτων.
4. Η νομιμοποίηση της κομματικής λαφυραγωγίας συμπληρώνεται με βαρύγδουπες αναλύσεις περί δημοκρατίας. Και ο Λευτέρης Χριστοφόρου του ΔΗΣΥ δηλώνει ευθαρσώς: «στη δημοκρατία λειτουργούν τα κόμματα» και «οι εκπρόσωποι του ΔΗΣΥ θα είναι και εκπρόσωποι του κοινωνικού συνόλου». Ενώ ο Γιώργος Λουκαίδης του ΑΚΕΛ δηλώνει με βεβαιότητα: «Η κομματοκρατία δεν συνιστά παρά τη μορφή της δημοκρατίας».
Συμφωνούν λοιπόν ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ότι κομματοκρατία =δημοκρατία. Καλά, είναι δυνατό να είναι το ίδιο πράγμα να κυβερνά το κόμμα με το να κυβερνά ο λαός; Ή οι λέξεις έχουν πρόβλημα ή αυτοί που χρησιμοποιούν τις λέξεις έχουν πρόβλημα όταν ταυτίζουν το κόμμα με το κοινωνικό σύνολο. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί ένα άλμα διανοητικής αυθαιρεσίας και γνωσιολογικής ανεπάρκειας.
5. Το γελοίο κομματικό σκηνικό συμπληρώνεται με τη μόνιμη επωδό ότι είναι «αποκλειστικό δικαίωμα που παρέχει το σύνταγμα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας»!!! Αφού ο ίδιος ο Πρόεδρος το εκχώρησε στα κόμματα και τα κόμματα διεκδικούν τα ίδια να αποφασίσουν, τι νόημα έχει η αναφορά; Για να μας πουν ότι όλα λειτουργούν με βάση το Σύνταγμα; Μα περιπαίζετέ μας;

Το παζάρι για τους ημικρατικούς δεν είναι απλώς λαφυραγωγία, ρουσφέτι, διαπλοκή, διαφθορά, αυθαιρεσία, νομή και μίζες. Είναι κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα που άπτεται της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και όπου επιβεβαιώνεται ότι οι θεσμοί υπάρχουν και λειτουργούν τυπικά ενώ στην πράξη η πολιτική λειτουργία έχει μεταφερθεί στα κόμματα,που είναι εξωθεσμικοί φορείς. Αυτή η διάσταση της πολιτικής, η οποία επιβλήθηκε από το επιχειρηματικό κεφάλαιο στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, είναι ιδιαίτερα επιβαρυντική για την κοινωνία.
Αλλά αφορά και το κυπριακό πρόβλημα. Γιατί αυτή η λογική για πρόσληψη της πολιτικής ουσιαστικά ακυρώνει την όποια προσπάθεια για εξεύρεση ενός πολιτικού συστήματος για τη λύση εφόσον αυτοί που διαβουλεύονται τη λύση θεωρούν αυτονόητο ότι θα λειτουργούν εκτός των θεσμών!!! Λειτουργούν όχι με βάση τους θεσμούς αλλά με βάση τη νομή των θεσμών και της εξουσίας!!!Έτσι σκεφτόταν και το 1960 ο Μακάριος. Η διαφορά είναι πως από τη νομή της εξουσίας από τον ένα, τώρα αναφερόμαστε στη νομή από τους λίγους. Σίγουρα είναι μια πρόοδος γι αυτούς που νέμονται την εξουσία. Αλλά όχι για την κοινωνία.
Ζήτω λοιπόν και η Κυπριακή Δημοκρατία, ζήτω και η υπό εκκόλαψη ομόσπονδη δημοκρατία, ζήτω και η ειρήνη, ζήτω και η βλακεία όλων μας.Βλακεία γιατί η πρόοδος σημαίνει πρόταση πρός όφελος της κοινωνίας για τη λειτουργία του πολιτικού και οικονομικου συστήματος και όχι αερολογίες και κενολογίες και συνθηματολογίες που σερβίρουν οι ολιγαρχικοί και αναπαράγουν τα φερέφωνά τους με θαυμαστή πίστη.
(Ο στίχος στον τίτλο είναι του Χριστόφορου Παλαίση)

Γιαννάκης Ομήρου: Κράτος ή αγορά; Όχι, μπανάνες!!!

Σε κείμενό του στην εφημεριδα ΣΗΜΕΡΙΝΗ (12/7/2009) ο Πρόεδρος της ΕΔΕΚ
Γ. Ομήρου θέτει το ερώτημα: Κράτος ή αγορά;
Η ουσία των θέσεών του είναι η εξής αναφορά: «Για μας είναι συντηρητικές οι απόψεις που αφορίζουν το κράτος όπως και οι απόψεις που αφορίζουν και απορρίπτουν την αγορά. Για μας προοδευτική - σοσιαλιστική πολιτική είναι η σύνθεση κράτους και αγοράς προς όφελος της κοινωνίας, μακριά από δόγματα και αναχρονιστικές δαιμονοποιήσεις.»
Διερωτάσαι , όταν διαβάζεις το κείμενο, αν οι πολιτικοί παρέμειναν στα μαθητικά τους χρόνια και συνεχίζουν ως ανάμνηση νοσταλγική να συγγράφουν εκθέσεις ιδεών επιπέδου γυμνασίου.
Το κράτος λοιπόν είναι ο ιδιοκτήτης του πολιτικού συστήματος. Και οι δυνάμεις που ελέγχουν την αγορά είναι και οι ιδιοκτήτες του οικονομικού συστήματος. Με τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση οι δυνάμεις της αγοράς, που ως τότε έβρισκαν προστασία εντός του κράτους, επεζήτησαν και κατόρθωσαν να απελευθερωθούν από τους κρατικούς περιορισμούς. Και ακόμα κατόρθωσαν, η πολιτική να υποταχθεί στη λογική της οικονομίας. Η λεγόμενη διακυβέρνηση , η κοινωνία των πολιτών, αυτές οι κατασκευές άλλαξαν άρδην τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος προς όφελος της οικονομικής ολιγαρχίας και όχι της κοινωνίας.
Σε αυτές τις συνθήκες οι πολίτες είδαν σταδιακά την οικονομική τους θέση να επιδεινώνεται. Αντίθετα, οι δυνάμεις της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας πέτυχαν μια ανακατανομή του πλούτου προς όφελός τους. Ή ανατράπηκε η ισορροπία που επικρατούσε σε βάρος της κοινωνίας.
Τι μας λέει ο σοσιαλιστής κύριος Ομήρου;
Είναι συντηρητικές οι απόψεις που αφορίζουν το κράτος και την αγορά!!! Δηλαδή η συντήρηση του κράτους και της αγοράς είναι πρόοδος ,ενώ ο αφορισμός τους συντήρηση!!! Έλεος κ. Ομήρου!!! Ως κύριος εκφραστής των συμφερόντων της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας, ως κύριος εκφραστής των συμφερόντων του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου είναι φυσικό να ευλογείς τα γένια σου. Απολαμβάνεις από το σύστημα πλούτο, προνόμια, εξουσία σε βάρος του λαού.Γιατί να είσαι εναντίον του συστήματος; Όμως συνιστά ανοησία να θεωρείς πρόοδο τη συντήρηση του κράτους και της αγοράς και της πραγματικά αυτονόητης κενολογίας περί σύνθεσης των συμφερόντων τους!!!
Τι μας λέει ο κ. Ομήρου;
Αυτοί που κατέχουν το πολιτικό σύστημα , δηλαδή τα κόμματα, να συνεχίσουν να το κατέχουν. Αυτοί που κατέχουν το οικονομικό σύστημα, το κεφάλαιο, επίσης να συνεχίσουν να το κατέχουν. Ποιο είναι το πρόβλημα; Να τα βρουν οι δυνάμεις της ολιγαρχίας μεταξύ τους!!!
Καλά, κύριε σοσιαλιστή; Και η κατακτημένη κοινωνία να συνεχίσει να είναι κατακτημένη από τους ολιγάρχες;
Το πρόβλημα λοιπόν, πολιτικό και οικονομικό, σήμερα είναι ποιος ελέγχει το οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Πρόοδο στις μέρες μας συνιστά κάθε πρόταση που στόχο έχει τον έλεγχο τους από την κοινωνία, δηλαδή τον εκδημοκρατισμό του συστήματος. Αντίθετα , πολιτικοί, όπως ο κύριος Ομήρου, είναι κατεξοχή εκφραστές της συντήρησης ,γιατί δεν προτείνουν καμία πολιτική αλλαγή προς όφελος της κοινωνίας. Σερβίρουν χορτάτα λόγια στους νηστικούς θεωρώντας ότι είναι ηλίθιοι.
Οι συντηρητικές δυνάμεις στην Κύπρο και διεθνώς , μπροστά στην κρίση, αναδιπλώνονται με στόχο η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία να διατηρήσει τα κεκτημένα της και ο λαός να καταβάλει το κόστος. Ως νέοι κατακτητές απαιτούν από τους πολίτες μονίμως να πληρώνουν φόρο υποτέλειας στους αφέντες, ντόπιους και ξένους.
Το πολιτικό και οικονομικό πρόβλημα είναι γιατί η κοινωνία ανέχεται τους κατακτητές της; Μα υπάρχει τόση εξαχρείωση;
Φυσικά και τους δούλους, όταν τους απελευθέρωσαν οι αφέντες τους, πολλοί ήθελαν να επιστρέψουν πίσω στη δουλεία τους, γιατί θεωρούσαν τη σκλαβιά τους ως ελευθερία. Και σήμερα πολλοί αφελείς πολίτες θεωρούν τη σκλαβιά τους ως ελευθερία!!! Προσευχή και μετάνοια αδελφοί, με τη βοήθεια του Κυρίου οι αόμματοι θα αναβλέψουν!!! Μόνο που το θαύμα αργεί. Όμως είναι κάποιου είδους ελπίδα, όταν η λογική υποχωρεί.
Μια λοιπόν από τις τραγωδίες της Κύπρου είναι η ανεπάρκεια των πολιτικών της.