Ο κ. Χριστόφιας και η παράλογη αντίληψή του πως με τις εκλογές αποδίδονται ευθύνες στους πολιτικούς

Ο κ. Χριστόφιας σημειώνει στην επιστολή του προς την Ερευνητική Επιτροπή στις 22/8/2013:

«Οι πολιτικές κρίνονται από τον κυρίαρχο λαό στις εκλογές και τελικός κριτής είναι η ίδια η ζωή».«Οι πολιτικοί καθημερινά λογοδοτούν στην κοινωνία και είναι συνεχώς κάτω από κρίση με κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας, τις εκλογές».

Η αντίληψη του κυρίου Χριστόφια είναι πως ο πολιτικός και οι πολιτικές κρίνονται με τις εκλογές.Για αυτό και δεν πρέπει να υπόκεινται σε άλλη διαδικασία είτε δικαστική είτε ερευνητική.

Το επιχείρημα αυτό δεν έχει καμία απολύτως λογική βάση. Ειδικότερα:

1. Ο κύριος Χριστόφιας δεν ήταν υποψήφιος στις τελευταίες εκλογές. Άρα ξέφυγε από την κρίση του λαού. Γενικότερα, αν ο πολιτικός κρίνεται με τις εκλογές, αν δεν κατέλεθει υποψήφιος πώς θα κριθεί; Το συμπέρασμα είναι πως δεν μπορεί να κρίνονται οι πολιτικοί με τις εκλογές γιατί απλούστατα μπορεί να μην κατέλθουν υποψήφιοι. Άρα, δε θα κριθούν ποτέ σε περίπτωση διάπραξης πολιτικών εγκληματών.
2. Οι πολιτικές επίσης δεν κρίνονται με τις εκλογές. Γιατί οι πολιτικοί εξαπατούν τους πολίτες με τα προεκλογικά προγράμματα. Παράδειγμα οι κύριοι Χριστόφιας και Αναστασιάδης.
3. Για να κριθεί ένας πολιτικός και οι πολιτικές του προϋποτίθεται θεσμοθετημένη διαδικασία απολογισμού για το παραχθέν έργο του. Τέτοια διαδικασία δεν υπάρχει. Άρα δεν κρίνεται. Ή , όπως γίνεται σε όλα τα σωματεία, πρώτα είναι ο απολογισμός και η έγκρισή του και μετά η εκλογή νέου Δ.Σ..
4. Η έννοια της κρίσης και η απόδοση ευθύνης προϋποθέτει δικαιϊκό σύστημα. Οι εκλογές είναι διαδικασία επιλογής του επόμενου άρχοντα και όχι απόδοση ευθύνης για τα πεπραγμένα του προηγούμενου άρχοντα. Ένα πράγμα η εκλογική διαδικασία και άλλο πράγμα η απολογιστική/ελεγκτική διαδικασία.
5. Αν οι εκλογές αποτελούν και δικαιϊκή διαδικασία,όπως λέει ο κ. Χριστόφιας, τότε η μη εκλογή δε συνιστά τιμωρία αλλά μη επιβράβευση. Για παράδειγμα, αν καταχράστηκε 100 εκατομμύρια ένας πολιτικός από το δημόσιο ταμείο και δεν εκλέγηκε στις επόμενες εκλογές, αυτό σημαίνει ότι τιμωρηθηκε για την κλοπή των 100 εκ.; Αυτά είναι γελοιότητες που δεν αντέχουν σε μια κριτική.
6. Αν με τις εκλογές αποτυπωνόταν η κρίση για τα πεπραγμένα ενός άρχοντα, τότε λογικά θα έπρεπε να παρέχεται στους κριτές-κοινωνία  η πληροφόρηση, ώστε να κρίνουν. Όχι μόνο δεν παρέχεται τέτοια πληροφόρηση, αλλά επιπλέον με τη χρήση των ΜΜΕ εξαπατούν συστηματικά την κοινωνία όχι γαι να κρίνει φυσικά, αλλά για να υποκλέψουν την ψήφο της.
7. Η έννοια της κρίσης και η απόδοση ευθύνης σε ένα πολιτικό  καθίσταται αναγκαία σε συγκεκριμένες περιπτώσεις/στιγμές και όχι διαχρονικά σε μια θητεία ενός αξιωματούχου, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην ίδια τη ζωή του κάθε ατόμου. Δηλαδή, αν με πράξεις ή παραλείψεις του προκαλέσει βλάβη στην κοινωνία, αν κινείται εκτός της έννομης τάξης, αν καταχράται της εξουσίας του για οικονομικό όφελος, είναι αυτές οι ενέργειες που θα κριθούν και όχι γενικά και αόριστα η θητεία του ως Πρόεδρος. Γι αυτές ακριβώς τις συγκεκριμένες πράξεις απαιτείται δικαιϊκό σύστημα για να αποδίδεται θεσμοθετημένα η απόδοση ευθύνης, όπως ταιριάζει σε ένα κράτος δικαίου/μια ευνομούμενη πολιτεία και όχι λαϊκίστικες παραστάσεις των πολιτικών με τη συνδρομή των καθεστωτικών ΜΜΕ.

Η παράλογη αυτή η αντίληψη του κ. Χριστόφια είναι μια μεμονωμένη περίπτωση; Όχι. Αυτή είναι η κυρίαρχη αντίληψη ανάμεσα στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία. Δηλαδή, όλα τα κόμματα και οι διάφοροι σφογγοκωλάριοί τους τα ίδια ακριβώς υπστηρίζουν, γιατί απλούστατα έτσι τους συμφέρει. Το πολιτικο πρόβλημα είναι πως αυτό δε συμφέρει στην κοινωνία ή είναι απόδειξη πως τα κόμματα έχουν πάρει διαζύγιο από την κοινωνία. Επίσης, πολιτικό πρόβλημα είναι πως η κοινωνία δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει το εκδοθέν διαζύγιο και βιώνει έναν εικονικό γάμο!!!

ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΣΤΟΝ 21^Ο ΑΙΩΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ ΤΟΥΣ ΩΣ ΓΝΗΣΙΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ ΤΩΝ ΦΕΟΥΔΑΡΧΩΝ.

Το ψευτοδίλημμα του κ. Κατσουρίδη για τις ευθύνες της οικονομικής κρίσης

Σε συνέντευξη του στην καθεστωτική εφημερίδα Ο φιλελεύθερος στις 26/5/2013 ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Ν. Κατσουρίδης ασχολείται με την κρίση στην Κύπρο.

Ποια είναι η λογική βάση  όλης της συνέντευξης του κ. Κατσουρίδη; Υποστηρίζει λοιπόν ο κ. Κατσουρίδης:

«Στην κοινωνία μας, έστω και αν κάποιοι δεν θέλουν να το παραδεχτούν, έστω κι αν πολλοί δεν το συνειδητοποιούν, διεξάγεται μια σοβαρή ιδεολογική σύγκρουση. Όποιος απαντήσει στο ερώτημα για την κρίση στην Κύπρο και αποφανθεί ότι οι ευθύνες είναι μόνο κυπριακές, έχει μια ιδεολογική τοποθέτηση. Όποιος αποφανθεί ότι υπάρχουν και κυπριακές αλλά υπάρχουν και εισαγόμενες –που κατά τη γνώμη μου είναι υπέρτερες των όποιων εσωτερικών – αν απαντήσει ότι η πρώτη ευθύνη, δηλαδή το σημείο από το οποίο ξεκινά το κακό, είναι το σύστημα και το μοντέλο που εφαρμόζεται και οι αποφάσεις που λαμβάνονται εκτός  Κύπρου αποτελεί μια άλλη ιδεολογική τοποθέτηση».

Το ιδεολογικό δίλημμα που θέτει ο κ. Κατσουρίδης είναι εκ του πονηρού και συνιστά ακόμα ένα ψευτοδίλημμα, από αυτά που φτιάχνουν οι πολιτικοί για να περνούν την ώρα τους.Ειδικότερα:

1.Είναι δεδομένο προκαταβολικά γνωστό σε όλους ότι το κυπριακό κράτος και η κυπριακή οικονομία δεν είναι αποκομμένη από τα άλλα κράτη και οικονομίες. Είναι,δηλαδή, εκ των πραγμάτων ενταγμένη σε ένα ευρύτερο σύστημα, όπου λειτουργεί και συνυπάρχει. Επίσης είναι δεδομένο ότι υπάρχουν επιδράσεις που μπορεί να λειτουργήσουν θετικά είτε αρνητικά για την Κύπρο. Είναι δεδομένο ότι υπάρχει ένα κοσμο-σύστημα στο οποίο εντάχθηκε με δική μας επιλογή και το δικό μας σύστημα. Τα δεδομένα δημιουργούν γνώση και η γνώση οδηγεί στη λήψη αποφάσεων. Άρα, όταν στην Κύπρο κάποιοι έπαιρναν αποφάσεις συνεκτιμούσαν τα εξωτερικά δεδομένα, άρα ευθύνονται. Και αν δεν τα συνεκτιμούσαν, πάλιν ευθύνονται.

2. Σε αυτό το κοσμοσύστημα η εξέλιξη δεν είναι γραμμική με την έννοια ότι στον παρόντα χρόνο άλλες χώρες αντιμετωπίζουν κρίση και άλλες όχι. Επίσης η μορφή της κρίσης δεν είναι παντού η ίδια. Επομένως, η ισοπεδωτική προσέγγιση του κοσμο-συστήματος είναι άστοχη.

3. Η υφιστάμενη οικονομική κρίση ξέσπασε το 2008  στις ΗΠΑ. Το 2008 η Κύπρος δεν αντιμετώπιζε οικονομική κρίση. Σήμερα, το 2013 έχει χρεοκοπήσει. Πώς οδηγήθηκε μέσα σε μια πενταετία στη χρεοκοπία; Αν η λογική του κ. Κατσουρίδη έχει λογική βάση, τότε από το 2008 το ΑΚΕΛ θα έπρεπε να υποστηρίξει ότι η κρίση είναι δεδομένη και για την Κύπρο! Γιατί δεν το είπε; Και αντίθετα, υποστήριζαν πως η κρίση δεν θα μας αγγίξει;

4. Αν πάλι η ευθύνη του κοσμο-συστήματος είναι υπέρτερη-όπως υποστηρίζει ο κ. Κατσουρίδης –γιατί και τα όποια θετικά δεν τα αποδίδει στο κοσμο-σύστημα, αλλά αντίθετα θεωρεί ότι είναι αποτέλεσμα δικών του αγώνων; Γιατι λιβανίζει το κόμμα του, αφού –κατά τα λεγόμενά του –είναι απλώς μαριονέτες στα χέρια τρίτων;

Και ιδεολογικοποίηση ευθυνών!

Ο κ. Κατσουρίδης εκλαμβάνει τα αυτονόητα ως πολιτική ανάλυση και μάλιστα τα ιδεολογικοποιεί. Αν πεις φταίει ο καπιταλισμός, είναι μια ιδελογική τοποθέτηση. Αν πεις φταίει το κυπριακό πολιτικό και οικονομικό σύστημα είναι μια άλλη ιδεολογική τοποθέτηση. Λες, και τα δυο είναι διαχωρισμένα στην Κύπρο.

Φυσικά, τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Το υπαρκτό πολιτικοοικονομικό σύστημα και στην Κύπρο και διεθνώς είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Και αποτυπώνεται σε αυτό που ονομάζεται καπιταλισμός και φυσικά, στον πολιτικό εκφραστή του, δηλαδή το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα, μέρος του οποίου είναι και το ΑΚΕΛ.

Ναι υπάρχει και ιδεολογικό πρόβλημα, όχι όμως αυτό που επιχειρεί να προβάλει ο κ. Κατσουρίδης για να δικαιώσει τον κόσμο του και το κόμμα του. Από τη μια είναι οι δυνάμεις της ολιγαρχίας – οικονομικής και πολιτικής- που στηρίζουν την ύπαρξή τους στην εκμετάλλευση των πολλών και από την άλλοι είναι οι πολλοί οι οποίοι δέχονται την επίθεση των ολιγαρχικών, οι οποίοι αξιοποιούν τον πλούτο, τα προνόμια και την εξουσία που έχουν, ώστε να κρατούν υποταγμένους τους πολλούς. Το πρόβλημα είναι για την κοινωνία –είτε το συνειδητοποιεί ο κ. Κτασουρίδης είτε όχι – πως οι όποιοι υπεύθυνοι της κρίσης ούτε θα  πληρώσουν ούτε θα τιμωρηθούν. Δηλαδή, ο κ. Κατσουρίδης που αποδέχεται πως έχει μερίδιο ευθύνης ούτε πληρώνει μία και φορτώνει τα βάρη στην κοινωνία ούτε και θα τιμωρηθεί, αλλά μας βγαίνει και πολιτικός αναλυτής και ιδεολογικός ερμηνευτής  της!

Βεβαίως ευθύνεται ολοκληρωτικά το υπαρκτό πολιτικοοικονομικό σύστημα, βεβαίως ευθύνεται η διεθνής ολιγαρχία, βεβαίως ευθύνονται τα τοπικά ολιγαρχικά φερέφωνα. Το πρόβλημα με τον κ. Κατσουρίδη είναι πως έχει πρόβλημα ταυτότητας. Πιο απλά, πού εντάσσει τον εαυτό του ο κ. Κατσουρίδης;

Τέλος πάντων, ο κ. Κατσουρίδης τι είναι, ολιγαρχικός ή δημοκρατικός; Ανάλογα με την ιδεολογία σου είναι και η ανάλυσή σου. Και η ανάλυση του κ. Κατσουρίδη είναι μια συνήθης ολιγαρχική ανάλυση που μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο στα πλαίσια του παλαιού καθεστώτος από το οποίο ζει και συντηρείται ο κ. Κατσουρίδης και προσπαθεί με σοφίσματα να αθωώσει, όπως εξάλλου ο κάθε αντιδραστικός και συντηρητικός.

ΥΓ. Σε μια δημοκρατία ο κ. Κατσουρίδης και οι βουλευτές και ο πρόεδρος θα ήταν όλοι στο σπιτάκι τους τουλάχιστον λόγω ανεπάρκειας. Γιατί αποδείχτηκαν λόγω ανικανότητας, απληστίας, διαφθοράς και διαπλοκής ακατάλληλοι να προωθήσουν το κοινωνικό συμφέρον. Και αφού κατέστρεψαν την κοινωνία, εφευρίσκουν σχέδια διάσωσής της.  Και διακηρύσσουν ότι δε δέχονται «ποινικοποίηση της πολιτικής». Γιατί θέλετε να είστε ανεύθυνοι και απαραβίαστοι; Μια απάντηση υπάρχει: είστε όλοι γνήσια παιδιά της ευγενικής δεσποτείας. Ιδεολογικά, πολιτικά, οικονομικά τέτοιοι είσαστε. 

Η απάτη της ανασυγκρότησης του κράτους από τον κ. Αναστασιάδη

O Πρόεδρος Αναστασιάδης προχώρησε στις 30 Απριλίου 2013 σε εξαγγελίες αναφορικά με την ανασυγκρότηση και εκσυγχρονισμό του κράτους σε διάφορους τομείς: διαφθορά, μεταρρύθμιση δημόσιας διοίκησης, πολιτική ευθύνη και λογοδοσία, αξιοκρατία-ισοπολιτεία, ενεργός συμμετοχή των πολιτών, ταχεία απονομή της δικαιοσύνης.

Τα εξαγγελθέντα μέτρα από πολιτική άποψη είναι επιδερμικά και αποπροσανατολιστικά. Τι εννοώ;

Το πολιτικό πρόβλημα σήμερα στην Κύπρο είναι το πολιτικό σύστημα και οι φορείς του - τα κόμματα – τα οποία κυριολεκτικά αποδείχτηκαν ανίκανοι να διαχειριστούν το δημόσιο αγαθό, αποδείχτηκαν άπληστοι και ληστές του δημόσου αγαθού, αποδείχτηκαν απατεώνες, αφού στήριξαν την επιλογή τους στην εξαπάτηση των πολιτών. Το πρόβλημα είναι οι πολιτικοί και το πολιτικό σύστημα. Η διοίκηση έχει προβλήματα αλλά είναι αποτέλεσμα της λογικής και πρακτικής αυτών που έχουν την ευθύνη της διαχείρισης του συστήματος, δηλαδή των πολιτικών.

Σε μια περίοδο οικονομικής και πολιτικής κρίσης είναι φανερό ότι ο κ. Αναστασιάδης προσπαθεί να περισώσει –όχι την κοινωνία- αλλά το κομματικό σύστημα με προτάσεις σε πολλά σημεία γελοίες.

Ας εξετάσουμε δυο από τις προτάσεις του για να δούμε το βάθος της σκέψης και της απάτης.

ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ

Κάτω από το θεματικό τίτλο «πολιτική ευθύνη και λογοδοσία» προτείνει:

«Με συνταγματική τροποποίηση διασφαλίζεται η πλήρης ελευθερία λόγου και η ελευθέρα άσκησις του δικαιώματος ψήφου των βουλευτών κατά την ενάσκηση των νομοθετικών τους καθηκόντων. Αίρεται, όμως, η ασυλία τους για για όλες τις μορφές αδικημάτων».

Διαβάζοντας την παραπάνω πρόταση κυριολεκτικά θλίβεσαι για το ήθος και το μυαλό των ανθρώπων που κυβερνούν αυτό τον τόπο. Και εξηγούμαι:

1.Το άρθρο 83 (1)του συντάγματος της Κ.Δ.   αναφέρει: «Οι βουλευταί δεν υπόκεινται εις ποινικήν δίωξιν και δεν ευθύνονται αστικώς ένεκεν οιασδήποτε εκφρασθείσης γνώμης ή ψήφου δοθείσης υπ΄ αυτών εν τη Βουλή των Αντιπροσώπων».

Τι εξαγγέλλει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας;

Πώς θα κάνει συνταγματική τροποποίηση για να διασφαλίσει τα ήδη διασφαλισθέντα από το σύνταγμα και να να άρει την ήδη αρθείσα από το σύνταγμα ασυλία; Αφού αυτά που προτείνει ήδη κατοχυρώνονται στο σύνταγμα, τι είναι αυτό που θα αλλάξει;

Ζούμε μήπως σε ένα απέραντο τρελλοκομείο;

Είναι λογικό, για παράδειγμα, κάποιος να προτείνει συνταγματική τροποποίηση για να έχουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όταν ήδη έχουμε;

2.Μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα;

Ναι, δεν είναι έτσι. Γιατί τα κόμματα και οι βουλευτές , ενώ ορκίστηκαν πίστη και υπακοή στο σύνταγμα, στην πορεία το ξέχασαν και υπέταξαν το σύνταγμα στις ανάγκες τους. Διεκδίκησαν ελέω θεού και κατά παράβαση του συντάγματος να έχουν ασυλία στον ατομικό και κοινωνικό τους βίο. Και με τη βοήθεια του κύριου στυλοβάτη της παρανομίας Γενικού Εισαγγελέα, κατόρθωσαν –όχι τυπικά- αλλά ουσιαστικά να τυγχάνουν ασυλίας, να είναι υπεράνω του νόμου, να είναι προνομιούχοι δεσποτίσκοι.

Λογικά αυτή την αυθαιρεσία των κομμάτων, της βουλής, της κυβέρνησης και του γενικού εισαγγελέα αναμένεται να τερματίσει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Ναι, αλλά τότε γιατί δεν εφαρμόζει το σύνταγμα και θέλει να το αλλάξει;

Το πιο πιθανό είναι γιατί θέλει να κατοχυρώσει και συνταγματικά την ασυλία των βουλευτών, ενώ διακηρύττει ότι θα την καταργήσει!!! Γιατί  στην πράξη αυτός που επέβαλε την ασυλία  δεν ήταν το σύνταγμα , αλλά ο Γενικός Εισαγγελέας.

Το πιο πιθανό, λοιπόν, είναι ο κ. Αναστασιάδης με τη συνταγματική τροποποίηση να θεσμοθετήσει το ρόλο του Γενικού Εισεγγελέα, ώστε να κρατεί «όμηρους» τους βουλευτές σε περίπτωση αδικημάτων. Δηλαδή θα εισαχθούν πρακτικές της μαφίας στην πολιτική ζωή με απειλές και εκβιασμούς!

3.Ασυλίας , όμως, δεν τυγχάνουν μόνο οι βουλευτές αλλά και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το θέμα αρχής που τίθεται είναι αν σε ένα κράτος δικαίου και ισονομίας μπορεί κάποιος να έχει προνόμια ως κληρονομιά της προγενέστερης φεουδαρχίας; Ο Πρόεδρος πιστεύει στην ασυλία για τον εαυτό του λες και είναι απόλυτος μονάρχης. Αν, λοιπόν, ο Πρόεδρος ως θέση αρχής είναι εναντίον της ασυλίας θα έπρεπε να προτείνει την κατάργηση της δικής  του ασυλίας με τροποποίηση του άρθρου 45 του συντάγματος. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.

4.Τώρα, αν συνδυάσεις τον τίτλο των θεματικών προτάσεων του Προέδρου «πολιτική ευθύνη και λογοδοσία» με την πρότασή του για πλήρη ελευθερία των βουλευτών στο λόγο και την ψήφο, τότε κυριολεκτικά τραβάς τα μαλιά σου! Γιατί αν έχουν πλήρη ελευθερία λόγου και ψήφου , τότε αυτό δεν είναι πολιτική ευθύνη αλλά πολιτική ανευθυνότητα! Η πολιτική ευθύνη συνεπάγεται την ύπαρξη δικαιοσύνης και τη λογοδοσία για τις πράξεις ή αποφάσεις σου ως βουλευτή που μπορεί να έβλαψαν την κοινωνία και για τις οποίες καλείσαι να απολογηθείς και να τιμωρηθείς.

5. Και ενώ ο Πρόεδρος Αναστασιάδης είτε εν πλήρει συγχύσει είτε συνειδητά εξαπατά το λαό με διάφορες κενολογίες, το ΑΚΕΛ είναι πιο ειλικρινές: δε θέλει με τίποτε πολιτική ευθύνη γιατί λέει συνιστά ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής! Βασικά συμφωνούν και οι δυο ως γνήσια κατάλοιπα της δεσποτείας, μόνο που το ΑΚΕΛ το εκφράζει φανερά και ο Πρόεδρος καλυμμένα. Επί της ουσίας , όμως ως γνήσια νεοφεουδάρχες δεσποτίσκοι, είναι εξίσου φανατικόι της πολιτικής ανευθύνοτητας, γιατί έτσι τους συμφέρει. Φυσικά το συμφέρον της κοινωνίας είναι άλλο, να τους ελέγχει  και να τους αποπέμπει και να τους ανακαλεί και να τους τιμωρεί, αν με τις πράξεις τους ή τις παραλείψεις τους είτε αποδεικνύονται ανεπαρκείς είτε βλάπτουν την κοινωνία είτε υιοθετούν επιλογές που μπορεί να βλάψουν την κοινωνια, είτε εξαπατούν την κοινωνία είτε λειτουργούν έκνομα. Μόνο με το θεσμοθετημένο  κοινωνικό έλεγχο των αρχών η κοινωνία μπορεί να γλυτώσει τα χειρότερα.

ΑΛΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ

Κάτω από το θεματικό τίτλο «πολιτική ευθύνη και λογοδοσία» ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προτείνει: «Τα ομόφωνα ευρήματα των ερευνητικών επιτροπών θα είναι δεσμευτικά για τον υπό διερεύνηση πολιτειακό αξιωματούχο».

Τι εννοεί ο Πρόεδρος;

Μια ερευνητική επιτροπή αποφαίνεται ομόφωνα ότι ο κ. Αναστασιάδηςή η βουλή, για παράδειγμα, έχει πολιτικές ευθύνες για τη χρεοκοπία του κράτους. Τι σημαίνει αυτή η θέση της ερευνητικής επιτροπής είναι δεσμευτική; Εντάξει, είπε ο  Πρόεδρος ή η βουλή ότι αναλαμβάνουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αποδόθηκε από την ερευνητική επιτροπή. Παρακάτω;

Αυτά στα κυπριακά λέγονται «καρκασιαλλίκια». Η απονομή ευθύνης προϋποθέτει την ύπαρξη κανονιστικού πλαισίου –δικαίου και δικαιοσύνης-  και όχι δημόσιο διασυρμό ανάλογα με τους συσχετισμούς δύναμης. Γιατί τότε στην κοινωνία θα επικρατήσει ο νόμος της ζούγκλας. Και μάλλον αυτός είναι ο στόχος του κ. Αναστασιάδη, αφού είναι λάτρης της αυτο-ρύθμισης των κομμάτων και της αγοράς και όχι της ύπαρξης δικαιϊκού πλαισίου, ώστε ο εκάστοτε δυνατός να ερμηνεύει και να εφαρμόζει αυτό που του συμφέρει σε κάθε περίσταση!!!  Σε αυτή την περίπτωση η πρόταση Αναστασιάδη είναι αδιαμφίσβητητα εκπόρνευση λέξεων για εξαπάτηση του λαού.

Επίλογος

Τι είναι τελικά τα εξαγγελθέντα εκσυγχρονιστικά μέτρα του κ. Αναστασιάδη; Μέτρα απόπειρας εκσυγχρονισμού της κομματοκρατίας/ολιγαρχίας σε βάρος καθ΄ολοκληρίαν της κοινωνίας. Η πορεία της κυπριακής κοινωνίας προς τον όλεθρο δεν έχει τέλος.

ΥΓ.Τα κόμμματα και οι πολιτικοί στην Κύπρο είναι αυτοί που κατήργησαν το σύνταγμα, ώστε να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Οι όποιες συνταγματικές τροποποιήσεις επιφέρουν θα είναι για κατάργηση του συντάγματος προς ίδιον όφελος και όχι γιατί γνοιάζονται για το κανονιστικό πλαίσιο δράσης τους. Σκέπτονται ακριβώς όπως αυτοί που ελέγχουν την οικονομία. Στόχος του είναι η πλήρης υποταγή της κοινωνίας στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.

Το πολιτικό παραμύθι "φταίνε οι τράπεζες"

Κυριολεκτικά έχω βαρεθεί το μονότονο σύνθημα του ΑΚΕΛ και της κυβέρνησης: «Φταίνε οι τράπεζες και οι τραπεζίτες».
Θα πει κάποιος: «Δεν είναι έτσι;»
Η απάντηση είναι: «Εξαρτάται από το έτσι». Αν δεν ορίσεις το έτσι, δεν μπορείς να αποδίδεις ευθύνες.

Η πραγματικότητα
Η κυπριακή κοινωνία δε σχετίζεται πολιτικά με τις τράπεζες: ούτε τις ελέγχει ούτε καθορίζει το θεσμικό πλαίσιο της λειτουργίας τους. Με λίγα λόγια, η κυπριακή κοινωνία απλώς συναλλάσσεται με τη μεσολάβηση των τραπεζών. Επομένως, όταν κάποιος λέει πως «φταίνε οι τράπεζες», εμένα δε μου λέει κάτι. Γιατί στη συνείδηση της κοινωνίας οι τράπεζες είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Και με βάση τη λογική της εποχής μας οι ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν ελέγχονται ούτε άμεσα ούτε έμμεσα από την κοινωνία. Πιο απλά, για την κοινωνία δεν τίθεται πολιτικό θέμα με τις τράπεζες γιατί είναι εκτός των πολιτικών της δικαιωμάτων. Γι αυτό ακριβώς και οι πολίτες διερωτούνται «γιατί να πληρώσουμε εμείς τις ζημιές των τραπεζών».
Για την κοινωνία πολιτικό θέμα υπάρχει με αυτούς που αναλαμβάνουν να διαχειριστούν την εξουσία του κράτους με «εντολή» της κοινωνίας και -από τυπική άποψη- προς όφελός της. Και αυτοί είναι στην Κύπρο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κυρίως και η Βουλή. Επομένως, αν υπάρχουν παραλείψεις, λάθη ή άλλες αδυναμίες από μέρους τους , για την κοινωνία αυτοί είναι πολιτικά υπεύθυνοι και κανένας άλλος. Αυτοί έχουν τις αρμοδιότητες να ελέγχουν, να παρεμβαίνουν και να προβαίνουν σε διορθωτικές πράξεις, αν κριθεί αναγκαίο. Και αυτό αφορά όχι μόνο το κράτος αλλά και τους ημικρατικούς οργανισμούς και τους ανεξάρτητους αξιωματούχους που διορίζονται στις θέσεις τους.
Τι μας λέει το ΑΚΕΛ και ο Πρόεδρος; Ότι η εκτελεστική εξουσία (ο Πρόεδρος) διόρισε ένα Διοικητή και ένα Συμβούλιο στην Κεντρική Τράπεζα, οι οποίοι ήταν παντελώς ανίκανοι να εποπτεύουν κάποιες τράπεζες και τα συμβούλια αυτών των τραπεζών οδήγησαν την κυπριακή κοινωνία στην καταστροφή! Και εγώ ως εξουσία απλώς τους κατηγορώ ενώπιον του λαού για να περνώ την ώρα μου!!!Καλά, ρε αθεόφοβοι, με τόση εξουσία στα χέρια σας και αφήσατε ένα διορισμένο υπάλληλο , όντας ανίκανος κατά σας , να καταστρέψει την κοινωνία; Ποια λογική έχει αυτή η θέση;
Δηλαδή, είναι δυνατόν ένας διορισμένος υπάλληλος σε αυτό τον τόπο να έχει τόση εξουσία, ώστε να μας καταστρέψει όλους; Μα περιπαίζετέ μας; Γιατί δεν το στείλατε έγκαιρα στο σπίτι του, αφού είναι η κυβέρνηση που εποπτεύει τους διορισμένους;
Δηλαδή, τι μας λέει το ΑΚΕΛ; Πως η πολιτική ευθύνη για την καταστροφή δεν ανήκει στους πολιτικούς αλλά σε υπαλλήλους και τραπεζίτες!!! Μα, αν εκείνοι έχουν την πολιτική ευθύνη, τότε γιατί η κοινωνία δεν εκλέγει εκείνους και εκλέγει εσάς;
Με τέτοια τεχνάσματα το ΑΚΕΛ ουσιαστικά αυτο-εξευτελίζεται, αφού θεωρεί ότι οι πολιτικοί είναι «γλάστρες» στα χέρια τεχνοκρατών και τραπεζιτών!!! Ε, τότε γιατί να σας ψηφίσει η κοινωνία; Αφού είστε έρμαιο στα χέρια του ιδωτικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και δεν μπορείτε να κάνετε κάτι;

Το ζήτημα της πολιτικής ευθύνης
Το ΑΚΕΛ καλό είναι να σταματήσει τον αυτο-εξευτελισμό του για να καλύψει τις ασήκωτες πολιτικές του ευθύνες. Γιατί αν φτάσαμε ως εδώ πολιτικά υπεύθυνος κατά κύριο λόγο είναι ο κ. Χριστόφιας και το κυβερνών ΑΚΕΛ που είχε την ευθύνη και να κυβερνά και να ελέγχει!!! Γιατί ο διορισμός ή η παύση ενός αξιωματούχου γίνεται με πολιτική απόφαση, με πολιτική απόφαση δόθηκαν εν μια νυκτί τα εκατομμύρια στη Λαϊκή Τράπεζα, με πολιτική απόφαση μεταφέρθηκαν οι ζημιές των τραπεζών στο κράτος και από το κράτος στην κυπριακή κοινωνία, με πολιτική απόφαση προσφύγαμε στην τρόικα και με πολιτική απόφαση θα εγκριθεί το όποιο μνημόνιο.

Διαπλοκή και της διαφθορά
Πέρα από τα αυτονόητα οι πολιτικές ευθύνες γίνονται πιο μεγάλες λόγω της παραδοσιακής διαπλοκής των πολιτικών και των κομμάτων με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο που όλοι γνωρίζουν και προσποιούνται ότι είναι αχάπαροι. Πιο απλά, πολιτικοί και κόμματα έκαναν πλάτες στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο προκειμένου να αποκομίσουν είτε ίδιον είτε κομματικό όφελος. Ή αλλιώς έθεταν την πολιτική εξουσία στη διάθεση των τραπεζιτών αντί προς όφελος του λαού. Επομένως οι ευθύνες των πολιτικών και των κομμάτων δεν περιορίζονται σε κάποιου είδους ανικανότητα αλλά και σε απληστία, όπως ακριβώς είναι και το νόημα της ύπαρξης των τραπεζιτών.
Η διαγραφή χρεών κομμάτων και φίλα προοσκειμένων οργανώσεων από τους τραπεζίτες, οι χορηγίες, ο διορισμός τραπεζιτών στη θέση υπουργού, η μεγάλη κλοπή του χρηματιστηρίου αποδεικνύουν περίτρανα τη διαπλοκή των πολιτικών και των κομμάτων. Ότι σκοπός τους δεν ήταν η εξυπηρέτηση του κοινού συμφέροντος αλλά του ιδίου συμφέροντος.

Η αδιαφάνεια
Ο βαθμός διαφθοράς των πολιτικών και των κομμάτων δεν είναι γνωστός ακόμα στην κοινωνία γιατί όλα τα κόμματα είτε ψήφιζαν «πελλό-νομους» ή παρεμπόδιζαν την εφαρμογή τους , ώστε να συνεχίσουν το μεγάλο φαγοπότι σε βάρος του λαού. Φρόντιζαν με μεγάλη συνοχή να επιβάλουν ένα σκοταδιστικό σύστημα, ώστε να μην γνωρίζει κανένας τα εισοδήματά τους και τις διαπλοκές τους. Και ο νόμος περί δήθεν προσωπικών δεδομένων έγινε το εφαλτήριο της προστασίας της κάθε μορφής παρανομίας.

Η ασυλία
Οι άνοες και άπληστοι που αυτοαποκαλούνται πολιτικοί και συστεγάζονται σε συμμορίες που αυτοαποκαλούνται «κόμματα», γνωρίζοντας τις παρανομίες τους, φρόντισαν να καλύψουν τα νώτα τους. Έθεσαν τον εαυτό τους υπεράνω του νόμου και για το δημόσιο και για τον ιδωτικό τους βίο ως γνήσια φεουδαρχικά κατάλοιπα με τη βοήθεια του περιβόητου Γενικού Εισαγγελέα. Γιατί, λέει, πρέπει να αυτορυθμίζονται! Εγκληματούν σε βάρος της κοινωνίας αυτορυθμιζόμενοι ως γνήσιοι μαφιόζοι!

Η ιδεολογία
Όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως υπηρέτησαν πιστά το νεοφιλεύθερο δόγμα, ότι η πολιτική και η κοινωνία πρέπει να υπηρετούν την οικονομική αγορά. Και αφού οι ίδιοι έγινα σφογγοκωλάριοι του χρηματοπιστωτικού κεφαλάιου με το αζημίωτο, τώρα στενά συνεργαζόμενοι προσπαθούν να μετατρέψουν την κυπριακή κοινωνία σε δουλοπαροικιακή. Είναι αδίστακτοί γιατί είναι και άνοες και άπληστοι. Και πωλούν στον κόσμο διάφορα δραματικά σενάρια διάσωσης , αφού, πρώτα τον κατέστρεψαν.

Επίλογος
Την πολιτική ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση τη φέρει κατεξοχήν ο πρόεδρος και το ΑΚΕΛ και η βουλή. Οι τραπεζίτες ευθύνονται; Αδιαμφισβήτητα. Όμως η πολιτική ευθύνη ανήκει σε αυτούς που αυτο-αποκαλούνται πολιτικοί. Η αδίστακτη πολιτική ολιγαρχία της Κύπρου είναι διπλά υπεύθυνη: και γιατί αποδείχτηκε ανίκανη να διαχειριστεί το πολιτικό σύστημα και γιατί μετατράπησε σε σφογγοκωλάριο των τραπεζιτών με αποτέλεσμα την καταστροφή της κυπριακής κοινωνίας.
ΓΙ ΑΥΤΌ ΨΗΦΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΙΣ ΣΑΣ. ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΎΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ. ΣΕ ΣΑΣ ΕΠΑΦΙΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΕΊΝΑΙ Ο ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΣ ΣΑΣ ΘΥΤΗΣ. ΓΙΑΤΙ ΣΊΓΟΥΡΑ ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ.ΘΥΜΑ ΚΑΙ ΒΛΑΚΑΣ ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ!

"Ήλιος" , "Μαρί" και το αντιδραστικό ΑΚΕΛ

Το ΑΚΕΛ και η κυβέρνηση Χριστόφια, μετά τις πρώτες σπασμωδικές του αντιδράσεις σε σχέση με τη φονική έκρηξη στο Μαρί, άρχισαν να επιχειρηματολογούν υπέρ της μη παραίτησης Χριστόφια. Η γραμμή του κόμματος μεταφέρεται, λες και έχουν όλοι οι ακελικοί μαγνητόφωνο μες στο στόμα τους, πανομοιότυπα: άντληση παραδειγμάτων μη παραίτησης Προέδρων από την παγκόσμια και τοπική ιστορία!!! Το μήνυμα είναι σαφές: αφού κανένας και ποτέ και παντού δεν παραιτήθηκε, γιατί τώρα να παραιτηθεί ο δικός μας;
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της αντιδραστικής λογικής του ΑΚΕΛ είναι και το άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος» (8/8/2011) από το μέλος της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ Ν. Παπαλαζάρου.
Παραλληλισμός με την τραγωδία της «Ηλιος»
Διερωτάται ο κ. Παπαλαζάρου: «Γιατί κ. Αναστασιάδη δεν επιδείξατε την ανάλογη ευαισθησία και δεν ζητήσατε την παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδοπούλου, όταν τον Αύγουστο του 2005 το αεροπλάνο της ΗΛΙΟΣ, που είχε αδειοδοτηθεί και ελεγχόταν από τα αρμόδια όργανα του κράτους, κατέπεσε στην Ελλάδα, σκοπρώντας το θάνατο σε 121 συνανθρώπους μας και ξεκλήρισε ολόκληρες οικογένειες(γονείς και παιδιά);»
Η απορία του κ. Παπαλαζάρου αφορά τη στάση του Προέδρου του ΔΗΣΥ σήμερα και όχι το θάνατο των 121 συνανθρώπων μας. Και χρησιμοποεί την εξής λογική: όπως τότε που πέθαναν 121 άνθρωποι και κανένας δε ζήτησε την παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, έτσι και τώρα που πέθαναν μόνον 13 , πρέπει να βγάλετε όλοι τον σκασμό!!!
Αυτή η θέση στηρίζεται στη δεσποτική λογική ότι ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά την άσκηση των καθηκόντων του μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο συμπολίτες μας, αλλά αυτός είναι ανεύθυνος και απαραβίαστος εσαεί!!! Η αποθέωση του συντηρητισμού και του δεσποτισμού ταυτισμένη με την αυτο-αποκαλούμενη ως αριστερά.
Ποιο είναι το μήνυμα του ΑΚΕΛ προς την κοινωνία; Ο εκάστοτε πρόεδρος της δημοκρατίας – ο εκάστοτε κομματικός εγκάθετος -με τα λάθη ή τις παραλείψεις του μπορεί να σας σκοτώνει, αλλά εσείς δεν έχετε δικαίωμα να ζητάτε να παραιτηθεί!!!
Η απορία του κ. Παπαλαζάρου και οι απορίες του πολίτη
Γιατί λοιπόν τότε ο κ. Αναστασιάδης «έκαμε την πάπια»; Γιατί δεν τον έπαιρνε αλλιώς. Πολιτικές ευθύνες για την αδειοδότηση και τον μη έλεγχο της ΗΛΙΟΣ είχε και ο Υπουργός Συγκοινωνιών και Έργων το 1999 Αβέρωφ Νεοφύτου. Γι αυτό και ο ΔΗΣΥ, όταν ξέσπασε η τραγωδία της ΗΛΙΟΣ, κυριολεκτικά έκρυψε τον πάντοτε λαλίστατο Α. Νεοφύρου και έβαλε το βουλευτή Γιώργο Γεωργίου να φωνάζει χαλαρά στα ΜΜΕ.
Φυσικά αυτές οι μικροκομματικές αηδίες του ΔΗΣΥ είναι γνωστές. Τον πολίτη όμως δεν τον ενδιαφέρουν τα παιγνίδια του ΔΗΣΥ και του κ. Αναστασιάδη. Και αντί ο κ. Παπαλαζάρου να διερωτάται για τον κ. Αναστασιάδη, είναι πιο λογικό να διερωτάται για τη στάση του δικού του κόμματος μπροστά στο θάνατο 121 συνανθρώπων μας. Και αναφέρομαι πάντοτε στις πολιτικές ευθύνες, που ομολογεί ο κ. Παπαλαζάρου ότι υπήρχαν.
Ο ακελικός Κίκης Καζαμίας, Υπουργός Συγκοινωνιών στη κυβέρνηση Τ. Παπαδοπούλου, δήλωνε στον τύπο (5/7/2006) ότι η επιστολή του Βρετανού Συμβούλου με την οποία επισημαίνονταν οι θανάσιμοι κίνδυνοι στην ασφάλεια των πτήσεων «εξ όσων θυμάμαι,δεν έφθασε ενώπιον μου»!!! ‘Η επί το κυπριακώτερον: «εγώ εν τζιαι ήξερα»!!!Όπως σήμερα δηλώνουν οι πολιτικά ανεύθυνοι Γ. Ομήρου και Δ. Χριστόφιας.
Ο διάδοχός του, επίσης ακελικός Χ. Θράσου, πρότυπο πολιτικού αμοραλισμού, αρνήθηκε να αναλάβει οποιεσδήποτε πολιτικές ευθύνες για το θάνατο των 121 με το σκέπτικό ότι παρέλαβε από τον προηγούμενο ακελικό υπουργό «χάος»!!!
Το δε ΑΚΕΛ , τότε συγκυβερνών, έκαμε ότι μπορούσε από το χέρι του, για να πέσει στα μαλακά η υπόθεση των 121 νεκρών. Και σήμερα – 6 χρόνια μετά - οι συγγενείς των νεκρών ζητούν την απόδοση ευθυνών. Αυτό ακριβώς θέλει ο κ. Παπαλαζάρου και για τους 13 νεκρούς στο Μαρί. Οι ανίκανοι Προέδροι να σκοτώνουν τον κόσμο και ο κόσμος να εισπράττει μια έρευνα αθώωσης των ενόχων!!!
Ο θάνατος ως «πρόοδος» και ως «συντήρηση»
Ο κ. Παπαλαζάρου βρίσκει και ταξικά επιχειρήματα για να υπερασπίσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: «Η αλήθεια είναι πως κάποιοι δεν χώνεψαν ποτέ ότι ο ηγέτης του ΑΚΕΛ και το κόμμα της εργατικής τάξης μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες να εκλέξουν Πρόεδρο, ένα γνήσιο τέκνο του ταξικού κινήματος της Κύπρου».
Το γεγονός ότι οι διαφωνούντες με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας θα τον πολεμήσουν, είναι αυτονόητο στα πλαίσια του κομματικού ανταγωνισμού για κατάληψη της εξουσίας. Είναι ο κομματικός ανταγωνισμός που γεννά την αντιπαλότητα και όχι γιατί ο Πρόεδρος είναι γνήσιο τέκνο του ταξικού κινήματος. Τούτο το θέμα όμως ποια σχέση έχει με το θάνατο των 13 στο Μαρί; Τι θέλει να μας πει ο κ. Παπαλαζάρου;
Ότι όταν ένας Πρόεδρος έχει εργατική προέλευση, δικαιούται να σκοτώνει «με πολιτικό τον τρόπο» συμπολίτες μας και πρέπει να σιωπούμε γιατί ο θάνατος προήλθε από ένα ταξικό Πρόεδρο; Δηλαδή, όταν σκοτώνει πολίτες ένας κεφαλαιοκράτης Πρόεδρος τότε να φωνάζουμε και όταν σκοτώνει ένας εργατικής προέλευσης Πρόεδρος να σιωπούμε; Έχει οποιαδήποτε λογική βάση αυτή προσέγγιση;
Φυσικά ο κ. Παπαλαζάρου εννοεί ότι ο όχλος πρέπει πάντα να σιωπά είτε τον σκοτώνουν κεφαλαιοκράτες είτε ταξικοί. Και ακριβώς αυτή η προσέγγιση δείχνει τον αντιδραστικό χαρακτήρα του ΑΚΕΛ εφόσον στο ζήτημα της εξουσίας δε διαφωνεί σε τίποτε απολύτως από την αντιδραστική ή κεφαλαιοκρατική δεξιά και η κύρια έγνοια του είναι να καρπώνεται πλούτο, προνόμια και εξουσία σε βάρος της κοινωνίας.
Και υπερασπιστής του αστικού κράτους
Ο κ. Παπαλαζάρου προκειμένου να υπερασπιστεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας επικαλείται και «τους νόμους και τους θεσμούς του κράτους». Αυτούς τους νόμους τους έφτιαξαν οι αστοτσιφλικάδες σε συνεργασία με τους Άγγλους αποικιοκράτες για να καταδυναστεύουν το λαό και να τον λεηλατούν ξεδιάντροπα. Γιατί δεν τους αλλάζετε τους νόμους περί πολιτικής ευθύνης κ. Παπαλαζάρου; Δε λέω να κρεμίσετε το κράτος των αστών, απλώς να το βελτιώσετε κάπως για να μην μας σκοτώνουν οι αστοί ή και να μας κλέφτουν ατιμώρητα. Γιατί δεν το κάμνετε; Γιατί. όπως οι κεφαλαιοκράτες, θέλετε και εσεις, οι «προοδευτικοί», να μας σκοτώνετε και να μας κλέπτετε ατιμώρητα;
ΚΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ!!!
Η ουσία είναι πως το ΑΚΕΛ και τα άλλα κόμματα σε πλήρη αρμονία με την οικονομική ολιγαρχία άρχισαν να μιλούν για την ανάγκη σωτηρίας της Κύπρου. Δεν θα επικεντρωθώ στο αυτονόητο ερώτημα: Από ποιον θα μας σώσουν;
Η ουσία είναι πως η προβολή και η επιβολή ενός σωτηριακού λόγου είναι μια μη ορθολογιστική προσέγγιση της πραγματικότητας και προσφέρει το έδαφος για την εκκόλαψη εθνο-σωτήρων. Στην πράξη αυτό σημαίνει επίθεση στα κατώτερα στρώματα. Και η άρθρωση σωτηριακού λόγου εκ μέρους του ΑΚΕΛ είναι μια άλλη απόδειξη του αντιδραστικού του χαρακτήρα.
ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΚΕΛ
Σε τρεις μήνες «τραβάτε» μας ακόμα μια καταστροφή, ώστε να μπορέσετε να μας σώ σετε για άλλη μια φορά। Ή σύντροφοι, έχετε χάσει πλήρως την επαφή σας με την κοινωνική πραγματικότητα.
ΚΥΠΡΙΑΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ
Η βουλή κατέληξε σε πόρισμα για την τραγωδία στο Μαρί. Το πόρισμα περιέχει τα αυτονόητα:όλοι φταίνε εκτός φυσικά από τους βουλευτές. Τώρα μην ρωτήσετε ποιος έχει αρμοδιότητα να ελέγχει την κυβέρνηση.Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν αντιληφθεί ότι στις έντεκα Ιουλίου αυτό που κατέρρευσε είναι το πολιτικό σύστημα και ο κρατικός μηχανισμός μαζί। Και προσπαθούν φωνασκώντας να σώσουν το τομάρι τους!Τελείως ξεδιάντροπα!Σπίτι σας άχρηστοι πολιτικάντηδες.

Ποιος είναι ο καλύτερος Πρόεδρος ή ζήτω ο κανένας Πρόεδρος

Ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ αφού επέλυσε όλα τα προβλήματα που ταλάνίζουν την κυπριακή κοινωνία στο παρόν, αποφάσισε να καταπιαστεί και με το μέλλον. Δήλωσε λοιπόν πως «θα προτιμούσε έναν αριστερό Τ/Κ για Πρόεδρο,παρά ένανΕ/Κ δεξιό».

Το ζήτημα είναι όντως σοβαρό για τον κάθε εξουσιολάγνο.

Ποιος είναι ο λοιπόν ο πιο κατάλληλος για τη θέση του Προέδρου;

Ο κ. Κυπριανού δε δίνει απάντηση. Απλώς στα πλαίσια της πιο φτηνής προεκλογικής προπαγάνδας θέτει το ψευδο-δίλημμα: Ελληνοκύπριος δεξιός ή Τουρκοκύπριος αριστερός Πρόεδρος;

Το ΑΚΕΛ λοιπόν έχοντας υπερβεί τους εθνικισμούς σαφέστατα υποστηρίζει Τουρκοκύπριο αριστερό παρά Ελληνοκύπριο δεξιό Πρόεδρο. Έτσι για το ΑΚΕΛ το κύριο ζήτημα δεν είναι η εθνοτική καταγωγή αλλά η «ταξική» αναγωγή.

Αντί να αντιπαλεύουν οι εθνότητες να αντιπαλεύουν οι τάξεις ή προσδοκά το ΑΚΕΛ να περάσουμε από την εθνοτική σύγκρουση στην ταξική σύγκρουση. Όλη η φιλοσοφία του ΑΚΕΛ για τη διαδικασία και την επίλυση του κυπριακού προβλήματος στηρίζονται σε αυτή την απλουστευμένη λογική.

Από την πλευρά της γνώσης, αυτές οι προσεγγίσεις ανάγονται στον 19^ο αιώνα και απλώς μεταφέρονται από το ΑΚΕΛ και στον 21^ο αιώνα.

Πέρα από φαντασιακές προσεγγίσεις η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Και εξηγούμαι.

1.Είτε αριστερός είτε δεξιός Πρόεδρος είτε Ελληνοκύπριος είτε Τουρκοκύπριος είτε Αρμένης είτε Κινέζος, το κύριο χαρακτηριστικό του από πολιτική άποψη είναι το γεγονός ότι είναι Πρόεδρος, δηλαδή κατέχει ως ιδιοκτήτης την κρατική εξουσία , τίθεται υπεράνω του νόμου, απολαμβάνει πλούτου και προνομίων και εξυπηρετεί το ατομικό, το κομματικό και των συνδαιτημόνων το συμφέρον.

2.Όποιος και να είναι είναι ο Πρόεδρος η θέση του πολίτη, Ελληνοκύπριου/Τουρκοκύπριου/αριστερού/δεξιού δεν αλλάζει ποσώς. Η θέση των μελών της κοινωνίας είναι η ίδια.Άλλοι αποφασίζουν και άλλοι πληρώνουν.

Επομένως σκασίλα μου για την εθνοτική και ιδεολογική προέλευση του κάθε εξουσιαστή και εκμεταλλευτή της κοινωνίας.

3.Τι σημαίνει αριστερός και τι σημαίνει δεξιός σήμερα; Πέρα από τα παραμύθια που φτιάχνουν οι διακινητές των όρων, ποιο περιεχόμενο αποδίδουν και τι οραματιζόνται σε σχέση με την κοινωνία; Σε σχέση με την πρόσληψη της πολιτικής δεν έχουν καμία διαφορά, αφού υποστηρίζουν το ίδιο πολιτικό σύστημα, το προεδρικό. Σε σχέση με την οικονομία επίσης δεν έχουν καμία διαφορά, γιατί το λεγόμενο κοινωνικό κράτος είναι στόχος και των δύο. Ή το λεγόμενο κοινωνικό κράτος είναι κράτος, γι αυτό και υποστηρίχθηκε και από τους αριστερούς και από τους δεξιούς.

4.Η εμμονή του ΑΚΕΛ στο λεγόμενο προεδρικό σύστημα απλώς επιβεβαιωνει το συντηρητικό και αυταρχικό χαρακτήρα του κόμματος. Γιατί ο λεγόμενος Πρόεδρος είναι κληρονομιά της αγγλικής αποικιοκρατίας, του θεσμού του κυβερνήτη ως απομίμηση του προτύπου του-του απόλυτου Άγγλου μονάρχη. Θεωρώ ντροπή να υπάρχουν πολίτες που να υποστηρίζουν τέτοια πολιτικά συστήματα, κληρονομιά του μεσαίωνα.

5.Γι αυτό και το θεμελιώδες πολιτικό πρόβλημα δεν είναι το είδος του Προέδρου –μονάρχη στην Κύπρο. Το πολιτικό πρόβλημα είναι αν θα συνεχιστει η κληρονομιά της αποικιοκρατίας με το προεδρικό σύστημα. Το πρόβλημα είναι αν θα υπάρχει πρόεδρος και όχι το είδος του προέδρου.

6.Το πιο ανησυχητικό από όλα είναι το γεγονός πως το ΑΚΕΛ πιστεύει πως με μια άλλη διαδικασία συγκρότησης της εξουσίας θα καταστεί δυνατόν να ξεπεραστούν οι εθνοτικές διαφορές. Αυτά είναι φαντασιακές κατασκευές. Αυτό που θα συμβεί είναι ακριβώς το αντίθετο. Η διαδικασία συγκρότησης της εξουσίας όντας εθνοτική, θα μετατρέπει όλα τα υπαρκτά προβλήματα σε εθνοτικές διαφορές.

Οι εθνοτικές διαφορές ήδη ξεπερνιούνται στα πλαίσια της εξέλιξης του κοσμοσυστήματος και οι πολίτες τις αφομοιώνουν σταδιακά. Οι επιλογές του ΑΚΕΛ στηριγμένες σε εξουσιαστικές λογικές και πρακτικές απλώς θα τις ενισχύσουν και θα τις διαιωνίσουν.

Από την άλλη το ξεπέρασμα των εθνοτικών διαφορών προϋποθέτει τη δημιουργία ενός άλλου συνεκτικού στοιχείου των ανθρώπων, το οποίο θα προσμετρά στον παρόντα χρόνο πιο πολύ. Και το μόνο που μπορεί να ενισχυθεί ως συνεκτικός δεσμός πάνω από εθνότητες, είναι ο πολιτειακός δεσμός. Και αυτή η προοπτική όμως ακυρώνεται από το ΑΚΕΛ , αφού το πολιτικό σύστημα θα παραμείνει το ίδιο, το προεδρικό.

Στα ψευτο-διλήμματα των ολιγαρχικών του ΑΚΕΛ για το είδος του Πρόεδρου, η απάντηση είναι μία: ούτε αριστερό ούτε δεξιός ούτε Ελληνο-ούτε Τουρκο- πρόεδρος. Κανένας πρόεδρος, κανένα προεδρικό σύστημα. Περισσότερη ελευθερία στην κοινωνία μακριά από τους ποικιλόχρωμους προέδρους-δυνάστες και εκμεταλλευτές του λαού.

ΖΗΤΩ Ο ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ

Η ηθική της κυπριακής πολιτικής ολιγαρχίας

Δεν θα επικεντρωθώ στα τετριμμένα των κομματικών με αφορμή τη συνέντευξη-απολογισμό του Προέδρου της Δημοκρατίας.Θα προσπαθήσω να κατανοήσω τα όσα διασκεδαστικά συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες με διάθεση πολιτική, δηλαδή σε συνάρτηση με το υπαρκτό πολιτικό σύστημα και τη σχέση του με την κοινωνία.

Οι καταγγελίες του Πρόεδρου

Αφορμή για το σάλο που δημιουργήθηκε ήταν συγκεκριμένες αναφορές του Προέδρου σε συνέντευξη τύπου στις 5/4/2011.Ήταν ολοφάνερη η προσπάθεια του Πρόεδρου να κάνει μαθήματα ηθικής και να προβάλει τον εαυτό του ως πρότυπο πολιτικού ήθους.

Σε αυτά τα πλαίσια υποστηριξε στις 5/4/2011 για τον Υπουργό που έπαιρνε ανεργιακό επίδομα ότι «αν ήταν υπουργός μου, θα τον έπαυα. Σας το λέγω με όλη την ειλικρίνεια. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Ο υπουργός παίρνει μια αντιμισθία η οποία είναι αξιοπρεπέστατη. Δεν μπορεί να χρησιμοποιεί αυτό το προνόμιο που του έδωσαν κάποιες κυβερνήσεις». Την επομένη 6/4/2011 υποστήριξε – μετά το θόρυβο που ξεσήκωσε μόνος του – «εγώ εκείνο που ήθελα να ψέξω είναι το θέμα του ήθους που πρέπει να έχουν τα δημόσια πρόσωπα. Θα μου πείτε, μα ο οποιοσδήποτε υπουργός, με βάση το νόμο, τότε, είχε το δικαίωμα να το πράξει. Το δέχομαι. Το θέμα είναι να απεκδυθείς του δικαιώματος. Εδώ είναι το μεγάλο θέμα».

Το πρόβλημα

Δε θα αναφερτώ στις λεκτικές ακροβασίες του Προέδρου. Το πολιτικό πρόβλημα που θέτει ο Πρόεδρος είναι σε συνάρτηση με την οικονομική πτυχή του κράτους - τα δημόσια οικονομικά , όπως λέγονται – και τη στάση της πολιτικής τάξης. Ή ακόμα πιο γενικά, το ζήτημα της αντίκρυσης της διαφθοράς των πολιτικών.

Διαφθορά και ηθική

Ο Πρόεδρος προέβαλε την αντίληψη ότι η πολιτική διαφθορά είναι ηθικό πρόβλημα. Η ηθική προσέγγιση του Προέδρου στηρίζεται στην παραδοχή ότι επιβάλλεται να υιοθετηθεί από την πολιτική ολιγαρχία ένα σύστημα κανόνων συμπεριφοράς που θα στηρίζεται στην αυτοδέσμευση του υπευθύνου. Γι αυτό και επικεντρώνεται στην ατομική συνείδηση των πολιτικών που ως φορείς της εξουσίας αυτοδεσμεύονται ανεξάρτητα από το νόμο και συμπεριφέρονται με τρόπο που αναμένει η ηθική της κοινωνίας. Με μια διαφορετική διατύπωση, ο Πρόεδρος υποστηρίζει ότι ανεξάρτητα από το νόμο, οι φορείς της κρατικής εξουσίας σε σχέση με την ιδιοποίηση του κρατικού πλούτου θα αποφασίζουν οι ίδιοι αν,πότε και πόσα θα πάρουν με βάση την καλή τους προαίρεση!!!

Η προβολή αυτής της θέσης από τον Πρόεδρο , δηλαδή της ηθικής προσέγγισης της διαφθοράς με βάση την αυτοδέσμευση των ολιγαρχικών, έγινε γιατί αυτή είναι η πάγια θέση του κόμματος, του ΑΚΕΛ. Και στη βουλή, κατά τη συζήτηση του θέματος για προσωρινή μείωση της αποζημίωσης των βουλευτών κατά 10%, το ΑΚΕΛ διαφώνησε να ρυθμιστεί με απόφαση της βουλής, αλλά να γίνει με άτυπη αυτοδέσμευση των βουλευτών, κατά ανάλογο τρόπο, όπως αυτοδεσμεύθηκαν προηγουμένως ο Πρόεδρος και οι Υπουργοί. Ή ακόμα το ΑΚΕΛ, τάχθηκε αναφανδόν εναντίον του ελέγχου των οικονομικών των κομμάτων υποστηρίζοντας την αυτο-ρύθμιση.

Ηθική και πολιτική

Η πιο πάνω αντίληψη του Προέδρου και του ΑΚΕΛ είναι υπερμέτρως δεσποτική. Η πολιτική διαφθορά δεν είναι θέμα ατομικής συνείδησης αλλά πολιτικού συστήματος, άρα και κανονιστικού περιβάλλοντος στο οποίο εγγράφεται η ηθική συμπεριφορά. Επομένως, το ζήτημα είναι αν το πολιτικό σύστημα παρέχει δικλείδες ασφαλείας ώστε ο φορέας της εξουσίας να συμπεριφέρεται σύμφωνα με το συμφέρον της κοινωνίας ή το ίδιον συμφέρον ή να ελαχιστοποιούνται τα φαινόμενα ιδιοποίησης του δημόσιου πλούτου.

Η αντίληψη ότι επαφίεται αποκλειστικά στο φορέα της εξουσίας να καθορίζει πόσα θα υφαρπάζεει και για πόσο διάστημα αγαθά που δεν του ανήκουν, είναι καθαρά δεσποτική. Το ίδιο ακριβώς έπραττε και ο σουλτάνος και οι Άγγλοι κατακτητές, κατεξοχήν εκπρόσωποι της δεσποτικής λογικής στην Κύπρο.

Είναι δεσποτική η λογική του Προέδρου και του ΑΚΕΛ για την ηθικοποίηση της διαχείρισης του δημόσιου πλούτου; Αδιαμφίσβήτητα. Θεωρούν ότι ο δημόσιος πλούτος ,ο οποίος δεν τους ανήκει, μπορούν να τον διαχειρίζονται κατά το δοκούν και να αναλαμβάνουν το ρόλο και του ελεγκτή και του ελεγχόμενου. Ή να ενεργούν κατά τη δική τους βούληση ανεξάρτητα από τη βούληση της κοινωνίας και στη βάση της καλής τους προαίρεσης. Η πλήρης αποδέσμευση του κατόχου της εξουσίας από το νόμο ή την κοινωνία είναι η βάση κάθε δεσποτικής λογικής.

Το ερώτημα

Αν ο Πρόεδρος και το ΑΚΕΛ κρίνουν ότι ένας υπουργός δεν πρέπει να παίρνει ανεργιακό επίδομα, τότε γιατί δεν καταθέτουν σχετική πρόταση νόμου ; Ή γιατί συνειδητά επιλέγουν ένα ζήτημα κατεξοχήν πολιτικό – η διαχείριση και η νομή του δημόσιου πλούτου – να το μετατρέπουν σε ηθικό, λες και η ηθική είναι ανεξάρτητη από το υπαρκτό σύστημα ή θα φτιάξουμε αγγέλους σε έναν κόσμο δαιμονικά πλασμένο;

Το αντίστροφο τώρα: προκειμένου οι πολιτικοί να επιβεβαιώσουν το ήθος τους, να ψηφίζουν νόμους χαριστικούς για τους ίδιους, τους οποίους δε θα υλοποιούν!!!Κάπως έτσι ανοίγει μεγαλόπρεπα η πόρτα του τρελλοκομείου.

Η πολιτική ως ρυθμιστική λειτουργία μιας κοινωνίας εκφράζεται με νόμους. Η κατάργηση ή η απομείωση της σημασίας των νόμων ήταν πάντοτε επιλογή των ολιγαρχικών δυνάμεων στην ιστορία και όχι της κοινωνίας. Αυτή η λογική οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια όχι σε ηθικοποίηση της πολιτικής και των πολιτικών αλλά σε διάλυση της πολιτικής και της κοινωνίας με ανάπτυξη ενός κλίματος γενικευμένης ανομίας, κάτι ήδη που παρατηρείται σήμερα στην Κύπρο.

Η πραγματική διάσταση του προβλήματος

Αυτά που λέγονται και γίνονται στην Κύπρο του 2011 είναι αποτέλεσμα της υπαρκτής πολιτικής πραγματικότητας η οποία εκτρέφει την αυθαιρεσία και τη διαφθορά.

Στα εξουσιαστικά συστήματα – όπως το δικό μας – ο κάτοχος της εξουσίας ιδιοποιείται το δημόσιο πλούτο, ενώ δεν είναι ιδιοκτήτης του. Αυτή είναι η βάση της διαφθοράς. Στη συνέχεια τίθεται υπεράνω του νόμου και απολαμβάνει ασυλίας, ώστε να τον ιδιοποιείται χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Ούτε σκέψη για λογοδοσία και έλεγχο ή πολιτικό δίκαιο. Ή με ξένα λεφτά κάμνουμε ό,τι θέλουμε και δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν.

Και ενώ όλα τα κόμματα φωνασκούν για τη διαπλοκή και τη διαφθορά των πολιτικών δεν προτείνουν απολύτως τίποτε. Αντίθετα, παρατηρείται σε όλες τις περιπτώσεις οικονομικής υαφαρπαγής του δημόσιου πλούτου από τους πολιτικούς και τα κόμματα θαυμαστή ομοφωνία!!! Και σερβίρουν στο λαό μαθήματα ηθικής και διάφορες κενολογίες, ώστε να αντέξει τη λεηλασία του με την προσφορά μιας ελπίδας σε ηθικό επίπεδο και όχι πολιτικό.

Οι παρενέργειες

Όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες γύρω από τον Πρόεδρο αναδεικνύουν τον εξευτελισμό των πολιτικών οι οποίοι δεν έχουν να προτείνουν κάτι και το «γύρισαν» στην ηθική.

Αυτό απαξιώνει την ολιγαρχική τάξη περαιτέρω στα μάτια της κοινωνίας και επιπλέον ο ηθικός χαβαλές προετοιμάζει το δρόμο για να εμφανιστεί επιτέλους και στην Κύπρο κάποιος Μπερλουσκόνι. Τουλάχιστον εκείνος θα είναι πιο διασκεδαστικός!!! Εκτός από «τα φάρμακα και το ψητό στο Κελλάκι» ,ως δημόσιο πρόβλημα, θα μας μιλά και για τις γκόμενές του, ένα θέμα πολύ πιο πιπεράτο!!!

Επίλογος

Αν οι πράξεις των πολιτικών συνάδουν με την ηθική της κοινωνίας, τότε αντίθετα από ότι υποστηρίζει το ΑΚΕΛ και ο Πρόεδρος υπάρχουν συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές.Και πρώτιστα να αρθεί η ασυλία των πολιτικών και να αποδεχθούν τον έλεγχο από την κοινωνία με παράλληλη υπαγωγή τους στη δικαιοσύνη. Το πολιτικό έγκλημα είναι τρισχειρότερο από το ατομικό γιατί βλάπτει τους πολλούς.

Υ.Γ.Η ιδεολογική διαφορά του ΑΚΕΛ με το ΔΗΣΥ είναι ότι το ΑΚΕΛ εισηγείται να λεηλατούν το λαό με ατομικά ηθικά κριτήρια, ενώ ο ΔΗΣΥ με αγοραία. Από τη φύση του κάθε ολιγαρχικός είναι και λεηλάτης των άλλων ή φανατικός υποστηρικτής της οικονομικής και πολιτικής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Κρατικοποίηση και ιδωτικοποίηση ή το δίλημμα ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ "ποιος είναι ο κλέπτης"

Το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ ανασύρουν όλα τα όπλα από το μακρινό παρελθόν προκειμένου να συσπειρώσουν και να υφαρπάξουν ψήφους πολιτών ή να τους εξαπατήσουν.

Τα δυο κόμματα, λοιπόν, καταθέτουν προτάσεις για την οικονομία.Σημείο διαμάχης τους είναι και το περισσότερο ή λιγότερο κράτος, το οποίο μεταφράζεται σε κρατική ιδιοκτήσια ή ιδιωτική ιδιοκτησία.Και το μεν ΑΚΕΛ υποστηρίζει περισσότερο κράτος-μικτή οικονομία –κρατικές επιχειρήσεις, ενώ ο ΔΗΣΥ υποστηρίζει λιγότερο κράτος- ελεύθερη οικονομία – ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων.

Τις διαφορεικές τους θέσεις τα δυο κόμματα τις επενδύουν και με διάφορες αξιολογικές κρίσεις χωρίς καμία ιδιαίτερη σημασία.

Η αναβίωση του 19^ου αιώνα

Το ζήτημα της ιδιωτικής ή κρατικής ιδιοκτησίας είναι συνδεδεμένο με τις ιδεολογίες του 19^ου αιώνα , δηλαδή το φιλελευθερισμού και το σοσιαλισμού.Πέρα από την αντιπαλότητα των δύο ιδεολογιών, η κοινή παραδοχή τους είναι πως η ιδιοκτησία ορίζει το σύστημα. Σε αυτά τα πλαίσια ο μεν φιλελευθερισμός διακινούσε την ιδιωτική ιδιοκτησία – άρα οι ιδιώτες/ιδιοκτήτες ελέγχουν το οικονομικό σύστημα – και ο σοσιαλισμός διακινούσε την κρατική ιδιοκτησία – άρα ο φορέας της εξουσίας του κράτους (το κόμμα) είναι ιδιοκτήτης και του πολιτικού και του οικονομικού συστήματος.

Απομεινάρια εκείνης της εποχής είναι και οι παρούσες αντιλήψεις που διατυπώνουν οι κύριες ολιγαρχικές δυνάμεις, ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ, με τα συνθήματα «ελεύθερη οικονομία» και «μεικτή οικονομία» και η οποία επενδύεται και με ιδεολογικό περιεχόμενο ως αντιπαράθεση της αριστεράς της προόδου και της δεξιάς του νεοφιλελευθερισμού.

Το ψευτοδίλημμα

Το δίλημμα κράτος ιδιοκτήτης ή ιδιώτης ιδιοκτήτης στη βάση του είναι ένα ψευτοδίλημμα στον παρόντα χρόνο χωρίς κανένα ιδεολογικό περιεχόμενο. Γιατί είτε η ιδιοκτησία ανήκει στο κράτος είτε στον ιδιώτη, το ζήτημα είναι για τον πολίτη ότι δεν ανήκει στον ίδιο.Ή ότι ο πολίτης προκαταβολικά γίνεται αποδεκτό από το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ ότι δεν θα είναι ο ιδιοκτήτης του πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Σε αυτά τα πλαίσια η διαμάχη των δυο κομμάτων αποκτά συγκεκριμένο περιεχόμενο. Ο ΔΗΣΥ ουσιαστικά υποστηρίζει ότι το οικονομικό και πολιτικό σύστημα θα πρέπει να ελέγχεται από τους ιδιοκτήτες του πλούτου, ενώ το ΑΚΕΛ υποστηρίζει ότι το οικονομικό και πολιτικό σύστημα θα πρέπει να ελέγχεται από την κομματική γραφειοκρατία σε συνεργασία με τους ιδιοκτήτες του πλούτου.

Η διαμάχη τους αφορά το ποιος θα κατέχει την κοινωνία. Όμως και οι δυο συμφωνούν ότι η κοινωνία θα είναι κατακτημένη. Η κοινωνία αποκλείεται από οποιαδήποτε ανάμειξη στον έλεγχο του οικονομικού και πολιτικού συστήματος.

Από αυτή την άποψη η διαμάχη των δυο κομάτων αποκτά πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο: θα εκμεταλλεύεται την κοινωνία ο ιδιοκτήτης του πλούτου ή θα γίνεται μια συνεκμετάλλευση της κοινωνίας από το κόμμα-ιδιοκτήτη του πολιτικού συστήματος σε συνεργασία με τους ιδιώτες ιδιοκτήτες του πλούτου;

Στην νήσο Κύπρο μέχρι τώρα συνέβαινε το δεύτερο. Γι αυτό και τα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς των κομμάτων.

Το ζήτημα: ποιος είναι ο κλέφτης;

Για τον πολίτη το ζήτημα δεν είναι το ψευτοδίλημμα του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ, Γιατί τα δυο κόμματα επικεντρώνονται όχι στο συμφέρον της κοινωνίας, αλλά στο κομματικό ή το ιδιωτικό. Για την κοινωνία το ζήτημα είναι πώς δεν θα γίνεται ο πολίτης αντικείμενο εκμετάλλευσης ή –αν αυτό είναι αδύνατο- δεν θα γίνεται αντικείμενο κλοπής ή αισχροκέρδειας.Για παράδειγμα καμία σημασία έχει για τον πολίτη ποιος είναι ο ιδιοκτήτης των μέσων επικοινωνίας, αλλά να μην τον κλέπτει ο ιδιοκτήτης των μέσων ή διαφορετικά, τον ενδιάφερει πόσα πληρώνει. Αν είναι δεδομένο ότι ούτως ή άλλως θα τον κλέπτουν και απλώς η διαφωνία έγκειται στο ποιος θα κλέπτει, ο πολίτης είναι προκαταβολικά χαμένος. Αν κλέπτει η ΑΗΚ ή μια ιδωτική εταιρεία για τον πολίτη δεν έχει καμία σημασία ποιος είναι ο κλέφτης. Ή διαφορετικά, αν ο πολίτης πληρώνει για τηλεπικοινωνίες 50 ευρώ και σε αυτά εμπεριέχεται και ένα ποσοστό αισχροκέρδειας, είναι αδιάφορο αν τα παίρνει ο ιδιώτης ή το κόμμα/πολιτικοί/συντεχνίες/ιδιώτες.

Το δίλημμα των ολιγαρχικών ως πολιτική αδυναμία

Για την κοινωνία λοιπόν το ζήτημα είναι η κλοπή. Και προκειμένου να μην εκμεταλλεύονται οι ιδιοκτήτες –κράτος ή ιδιώτες –τον πολίτη, το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ δεν έχουν καμία απολύτως πρόταση. Απλώς παπαγαλίζουν τα μουσειακά τους ελπίζοντας πως οι ηλίθιοι από κάτω δεν θα τους πάρουν είδηση.Και διακηρύσοουν διάφορες κενολογίες με κάθε σοβαρότητα: «ελεύθερη αγορά με κοινωνική ευαισθησία» ή « μικτή οικονομία προς όφελος της κοινωνίας».

Το ζήτημα για τους ολιγαρχικούς

Το ζήτημα γιατο ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ είναι μόνο ένα: η κοινωνία θα είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης από τη την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία.Απλώς το ΑΚΕΛ επιζητεί μια ισότιμη συνεκμετάλλευση, ενώ ο ΔΗΣΥ θεωρεί ότι η πρωτοκαθεδρία ανήκει στην οικονομική ολιγαρχία.

Το ζήτημα για την κοινωνία

Για την κοινωνία το ζήτημα είναι τελείως διαφορετικό:θα συνεχίσει το υφιστάμενο σύστημα αποκλεισμού της από το πολιτικό και οικονομικό σύστημα – άρα θα συνεχίσει να έρμαιο στα χέρια των ιδιοκτητών/ολιγαρχικών του πλούτου και της εξουσίας ή υπάρχει κάποια πρόταση για αλλαγή; Η τραγωδία της κοινωνίας σήμερα είναι πως δεν υπάρχει καμία πρόταση ούτε από πάνω ούτε από κατω. Γι αυτό και οι ολιγαχικοί θα συνεχίσουν να κάνουν πάρτυ σε βάρος της και θα της πιουν κυριολεκτικά το αίμα.

Και ιδεολογικές προεκτάσεις:ελευθερία και ισότητα

Το ζήτημα της ιδιοκτησίας είναι συνυφασμένο με την ισότητα και την ελευθερία των ατόμων. Και στον 19^ο και 20^ο αιώνα οι δυο ιδελογίες –φιλελευθερισμός και σοσιαλισμός –ο μεν πρώτος προέβαλλε την ελευθερία , ο δε δεύτερος την ισότητα. Κοινή αντίληψη και των δύο είναι πως οι δυο έννοιες είναι ασύμβατες. Γι αυτό και με πολύ ευκολία οικειοποιούνταν αμφότερες το οικονομικό και πολιτικό σύστημα και παρέπεμπαν την κοινωνία στην ιδιώτευση.

Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική από αυτή των δεξιών και αριστερών. Η ισότητα είναι το μέτρο της ελευθερίας. Ή διαφορετικά, το πόσο ελεύθεροι είμαστε είναι συναρτημένο από το πόσο ίσοι είμαστε. Τα δυο κόμματα, ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ, όντας ολιγαρχικά δεν έχουν καμία απάντηση και πιπιλίζουν διάφορες αερολογίες χωρίς κανένα περιεχόμενο ή θυμούνται τον 19^ο αιώνα ή ψάχνουν εναγωνίως καμία κουβέντα από το εξωτερικό να την παπαγαλίσουν και να την πλασάρουν με στόμφο στους ιθαγενείς. Ή και υμνολογούν την ισότητα και την ελευθερία χωρίς να καθορίζουν το περιεχόμενό τους. Και έτσι εξαπατούν ασύστολα την κοινωνία. Το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ σήμερα ,ως γνήσιοι εκφραστές της ολιγαρχικής ιδεολογίας, βγάζουν σπυράκια μόνο με τη σκέψη για διεύρυνση της ισότητας και της ελευθερίας των ανθρώπων. Γιατί αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε βάρος της κομματικής εξουσίας. Έτσι με πάθος αναδεικνύονται σε κατεξοχήν φορείς συντηρητικούς και αντιδραστικούς των οποίων ο αντίπαλος είναι η κοινωνία.

Υ.Γ. Ποιος εκμεταλλευόταν πιο άγρια τους Κύπριους; Ο Σουλτάνος, οι Άγγλοι ή οι ομοεθνείςφορείς της εξουσίας του κυπριακού κράτους; Διεθνιστικά ερωτήματα για την πρόοδο του ανθρώπου και την λεηλασία του!!!

Οι θορυβοποιοί και κενολόγοι ΔΗΚΟΑΚΕΛΙΚΟΙ ή ο αρχιεξουσιαστής

Οι κατά καιρούς διαμάχες ΔΗΚΟ και ΑΚΕΛ έχουν καταντήσει μονότονες και κουραστικές. Για τρία χρόνια τώρα επιδίδονται σε μια ακατάσχετη συγκρουσιολαγνεία χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό περιεχόμενο. Ως ακραιφνείς ολιγαρχικοί θεωρούν ότι οι αστείες διαμάχες τους είναι στο επίκεντρο της ζωής στην Κύπρο, μόνο και μόνο γιατί τυγχάνουν προβολής από τους συνδαιτημόνες τους, τα ΜΜΕ.

Με διάφορες αφορμές ανασύρουν τα ξίφη τους και τα διασταυρώνουν: κυπριακό, οικονομία, Συνεταιρισμός για την Ειρήνη και πάει λέγοντας. Και το μεν ΑΚΕΛ ενοχλείται σφόδρα επισημαίνοντας ότι η συμμετοχή στη κυβέρνηση συνεπάγεται και υποχρεώσεις για το ΔΗΚΟ, ενώ το ΔΗΚΟ επισημαίνει ότι η συμμετοχή στην κυβέρνηση δεν συνεπάγεται και την κατάργηση και της αυτονομίας του κόμματος. Και το παραμύθι συνεχίζεται για τρία χρόνια και θα συνεχιστεί.

Το είδος αυτής της σύγκρουσης ή της συνύπαρξης των δύο κομμάτων σχετίζεται αποκλειστικά με τη νομή της εξουσίας. Η κοινωνία ουδόλως τους ενδιαφέρει. Η μοναδική τους έγνοια είναι η εξουσία, στο παρόν αλλά και στο μέλλον.

Η δε καταγέλαστη τακτική τους είναι κάτι περισσότερο από σαφής, όσο και αν καμώνονται για την ύπαρξη προβλημάτων. Τα λεγόμενα προβλήματα στις σχέσεις των δύο κομμάτων είναι ανύπαρκτα και καμώνονται ότι δε βλέπουν την πραγματικότητα.Το μόνο πραγματικό πρόβλημα είναι ένα, η εξουσία.

Ποια είναι η πραγματικότητά τους;

Η πραγματικότητα έχει ως αφετηρία τις σχέσεις των τότε συγκυβερνώντων κομμάτων επί διακυβέρνησης του Τάσσου. Στις 13 Ιανουαρίου 2008 (εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ), ο τότε Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Δ. Χριστόφιας και μετά την αποχώρησή του από τη συγκυβέρνηση, δήλωνε: «Ο στόχος μας δεν ήταν να φύγουμε από τη συνεργασία, αλλά μέχρι την τελευταία στιγμή να συνεχιστεί η συνεργασία πάνω σε μια πιο σωστή βάση.Επιδίωξή μας δεν ήταν να φύγουμε εμείς από τη συγκυβέρνηση, αλλά να πιέσουμε, όσο γίνεται, ως συνεργάτες να υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις».

Ο στόχος λοιπόν του ΑΚΕΛ τότε είναι ο στόχος του ΔΗΚΟ σήμερα. Ποιο είναι το πρόβλημα και διαμαρτύρεται το ΑΚΕΛ;

Ποια η διαφορά του τότε από το τώρα; Το γεγονός ότι το ΔΗΚΟ ασκεί πιο έντονη κριτική. Όμως και γι αυτή την επιλογή του έχει την πλήρη κάλυψη του κ. Χριστόφια ο οποίος δήλως στις 13/1/2008: «θα ήταν άδικο να πει κανείς ότι δεν ασκήσαμε και δημόσια κριτική». Αυτή την «αδικία» προσπαθεί να αποφύγει το ΔΗΚΟ σήμερα.

Σε αυτά τα πλαίσια κινούνται τα δυο κόμματα. Τώρα, αν αυτό λέγεται πολιτική είναι άλλο ζήτημα. Ή σε τι διαφέρουν τα δυο κόμματα από τις συμμορίες ή το ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε μαφιόζους, είναι θέμα προσέγγισης της πραγματικότητας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τα δυο αυτά κόμματα καθόρισαν την ύπαρξή τους σε συνάρτηση με τη νομή της εξουσίας από τους ίδιους και φυσικά τον αποκλεισμό των άλλων. Τώρα οι κατεξοχήν εξουσιολάγνοι ολιγαρχικοί στην Κύπρο ανταγωνίζονται για το ποιος θα έχει την πρωτοκαθεδρία στην εξουσία, ποιος θα είναι ο αρχιεξουσιαστής.

Οι θορυβοποιοί και κενολόγοι πολιτικάντηδες δηκοακελικοί θα συνεχίσουν αμέριμνοι το ανούσιο παιγνίδι τους. Θα συνεχίσουν να φωνασκούν ανεβοκατεβάζοντας τον τόνο της φωνής τους μέχρι να πιστέψουμε ότι η κενολογία τους είναι κάτι το πολύ σοβαρό.

Φυσικά από την άποψη της πολιτικής του αντιλήψης αυτά τα βλακώδη είναι αυτονόητα. Γιατί, όπως θα έλεγε και ο Καστοριάδης, «η δουλειά των κυρίαρχων είναι να κυριαρχούν».Έτσι ξέρουν, έτσι κάμνουν ως γνήσιοι ολιγαρχικοί και αντιδημοκρατικοί φορείς.

Γιατί όμως οι κυριαρχούμενοι επιτρέπουν σε όλους αυτούς να κυριαρχούν σε βάρος τους; Γιατί τους δίνουν την ψήφο τους νομιμοποιώντας την κυριαρχία τους; Γιατί επιλέγουν να τους εκχωρούν τα πολιτικά τους δικαιώματα και να μετατρέπονται οι ίδιοι σε υπηκόους χωρίς καμία πολιτική δύναμη για πέντε χρόνια; Γιατί να εκχωρούν την πολιτική δύναμη στους λίγους και οι πολλοί να γίνονται θεατές των ανουσιοργημάτων τους;

Υ.Γ. 1Η κομματική διαμάχη για την ένταξη η μη στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη συνεχίζεται ομαλά. Το ΑΚΕΛ προβάλλει την ιστορική μνήμη και το ρόλο του ΝΑΤΟ στην καταστροφή της Κύπρου. Σωστό. Όμως τι ήθελες κύριε Χριστόφια να υπογράψεις εκείνο το Μνημόνιο Συναντίληψης με την αρχιδολοφόνο των λαών Βρετανία; Πού πάνε οι αρχές και η μνήμη; Ή μήπως στην περίπτωση αυτή επικράτησε ο ρεαλισμός και το συμφέρον; ΧΑ,ΧΑ,ΧΑ!!! (Υπάρχουν και αφελείς που τους πιστεύουν).

Υ.Γ. 2 Ο ΔΗΣΥ εξήγγειλε το νέο οικονομικό του πρόγραμμα. Το σύνθημα τους είναι «όχι κράτος επιχειρηματίας» αλλά με «αποτελεσματικό έλεγχο» της οικονομικής αγοράς. Όπως ακριβώς, τότε, με τη φιλελευθεροποίηση των αεροπορικών συγκοινωνιών για την οποία πανηγύριζε ο τότε Υπουργός Συγκοινωνιών Αβέρωφ Νεοφύτου. Θυμάται κανένας την ΗΛΙΟΣ και τους 121 νεκρούς; Ότι ο κ. Αβέρωφ δεν φρόντισε η Πολιτική Αεροπορία να ασκεί αποτελεσματικό έλεγχο στην αγορά/ΗΛΙΟΣ; Ότι ο. κ. Αβέρωφ ουσιαστικά είναι πολιτικά υπεύθυνος – όπως και οι διάδοχοί του Κ. Καζαμίας και Χ. Θράσου – για το θάνατο 121 συνανθρώπων μας; Ποιος πλήρωσε γι αυτό το πολιτικό έγκλημα; Ο ΔΗΣΥ περιπαίζει μας στηριγμένο αποκλειστικά στο γεγονός ότι ο κόσμος δε θυμάται. Ή κενολογεί ασύστολα ,όπως οι «συνταξιδιώτες» του ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ.

Το ΑΚΕΛ, το ΔΗΣΥ και το κυπριακό προεκλογικά ή τα καμώματα των νέων ηγεμόνων

Ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ κ. Αναστασιάδης δε θέλει να συζητηθεί το κυπριακό κατά την προεκλογική περίοδο των βουλευτικών εκλογών. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ κ. Κατσουρίδης υποστήριξε ότι «δεν μπορεί να κατανοήσει γιατί να απουσιάζει το κυπριακό από τον προεκλογικό».

Έτσι ο κυπριακός λαός βρέθηκε μπροστά σε ένα νέο , μεγάλο, σοβαρό δίλημμα:να συζητούν τα κόμματα προεκλογικά το κυπριακό ή όχι; Δε θα υιοθετήσω την υπεραπλουστευμένη θέση πως κανένας δεν κρατά το στόμα τους. Επομένως, όποτε θέλετε ανοίγετέ το και αντίστροφα. Με λίγα λόγια απορρίπτω τη θέση « σκασίλα μας μεγάλη».

Ως ενεργός πολίτης ( άλλη ανοησία και τούτη) και ακολουθώντας τη νέα ατάκα του κ. Αναστασιάδη περί «ορθολογικού πατριωτισμού» είπα να προβληματιστώ επί των νέων δεδομένων της κομματικής ζωής. Και να αποδείξω ότι οι εν λόγω κύριοι κενολογούν ασύστολα.

Ο λαϊκισμός

Φυσικά το κάθε κόμμα όταν υποστηρίζει τη μια ή την άλλη θέση, το πράττει με το σκεπτικό ότι η καθεμιά επιλογή τον βολεύει σε σχέση με την υφαρπαγή ψήφων από τους πολίτες εν όψει βουλευτικών εκλογών. Δηλαδή, αμφότεροι εκφράζουν θέσεις στα πλαίσια μιας λαϊκιστικής προσέγγισης που έχει ως βάση αποκλειστικά το πώς θα εξαπατήσουν τον «όχλο» για να πάρουν την εξουσία.Ή το συμφέρον του κόμματος και όχι του λαού είναι που τους απασχολεί. Και προσλαμβάνουν επικοινωνιολόγους για να τους υποδεικνύουν τον πιο αποτελεσματικό τρόπο υφαρπαγής ψήφων γιατί οι ίδιοι θεωρούν τους εαυτούς τους ανίκανους να πείσουν με επιχειρήματα το λαό.

Ο σκοταδισμός

Είτε συζητηθεί είτε όχι προεκλογικά το κυπριακό είναι αμφότεροι εκφραστές του σκοταδισμού. Εννοώ ότι έχουν την απαίτηση να χειρίζονται το μέλλον μιας κοινωνίας εν απουσία της κοινωνίας. Και έχουν αναγάγει την έλλειψη διαφάνειας και ενημέρωσης του λαού σε κυρίαρχη πρακτική. Μάλιστα σημαδεύουν και χαρτιά για να ανακαλύψουν ποιος διαρρέει έγγραφα στον τύπο!!! Το ερώτημα είναι απλό: γιατί οι εκφραστές του σκοταδισμού θέλουν τώρα συζήτηση του κυπριακού; Τι θα πουν; Αυτά που αρνούνται να πουν τόσο καιρό; Ή μήπως είναι για να διαλαλούν την πραμάτεια τους στους ιθαγενείς ψηφοφόρους συνθηματολογώντας για «αρχές», «ιστορικούς συμβιβασμούς», «ρεαλισμούς» κλπ.;

Τα παπαγαλάκια

Ας υποθέσει καποιος ότι συζητείται το κυπριακό προεκλογικά. Έχουν το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ να προτείνουν κάτι νέο προς συζήτηση; Ποιο θα είναι το αντικείμενο της συζήτησης; Ή μήπως θα μας παπαγαλίζουν τα παπαγαλισμένα μέχρι να γίνουμε όλοι καλά παπαγαλάκια; Οι κομματικές γραφειοκρατίες θεωρούν ότι είναι οι γνώστες των πάντων και νομίζουν ότι απευθύνονται σε ηλίθιους.

Η εκπόρνευση των λέξεων

Ο κ. Αναστασιάδης δε θέλει να συζητηθεί το κυπριακό προεκλογικά για χάρη της ενότητας!!! Της ενότητας ποιων; Έχει διαπιστώσει ο κ. Αναστασιάδης ότι υπάρχει διχασμός στην κοινωνία για το κυπριακό; Και ποιο είναι το περιεχόμενο του διχασμού; Φυσικά όταν ο κ. Αναστασιάδης επικαλείται την ενότητα εννοεί αυτών που διαμάχονται, δηλαδή των κομμάτων. Και ποιο είναι το περιεχόμενο της ενότητας στην κομματική συνείδηση του κ. Αναστασιάδη; Αν ο Πρόεδρος τον καλεί και συζητά ιδιαιτέρως μαζί του και συνδιαμορφώνει την πορεία, τότε η ενότητα γίνεται πραγματικότητα!!! Αν δηλαδή ο Χριστόφιας και ο Αναστασιάδης συναποφασίζουν για το κυπριακό στα πλαίσια της προσωπικής -άντε και της κομματικής – συλλογικότητας, τότε έχουμε ενότητα!!!

Ο απολογισμός ως φαντασίωση

Θα πει κάποιος: «Η συζήτηση είναι ένα είδος πεπραγμένων στη διαχείριση του κυπριακού, ένας απολογισμός. Απαγορεύεται;» Όχι. Μόνο που ο απολογισμός σε αυτή την περίπτωση είναι ευθύνη του Προέδρου της Δημοκρατίας και όχι του ελέω θεού κυβερνώντος ΑΚΕΛ. Ύστερα, ο απολογισμός αποκτά νόημα σε σχέση με την έγκρισή του ή την απόρριψή του. Τέτοιες διαδικασίες δεν υπάρχουν. Θα πει κάποιος: «με την ψήφο σου εγκρίνεις ή απορρίπτεις».Αυτά είναι ανοησίες. Ο απολογισμός αφορά τις πράξεις κάποιων για ένα παρελθόν, ενώ η εκλογή αφορά αυτούς που θα διαχειριστούν το μέλλον. Είναι δύο διαφορετικές πολιτικές διαδικασίες. Ή όπως έκαναν παλιότερα και στα διάφορα σωματεία πολύ λογικά: «προηγείται ο απολογισμός της διοίκησης, εγκρίνεται ή όχι ο απολογισμός και στη συνέχεια εκλέγεται νέο διοικητικό συμβούλιο».

Το πολίτευμα και η σύγχυση της διάκρισης των κρατικών εξουσιών

Σε όλη την προεκλογική περίοδο των βολευτικών ας υποθέσουμε ότι συζητείται μόνο το κυπριακό και οι πολίτες ψηφίζουν με κριτήριο το κυπριακό. Οι εκλεγμένοι βουλευτές τι μπορούν να κάνουν για το κυπριακό; Τίποτε απολύτως, αφού δεν έχουν καμία αρμοδιότητα. Άρα γιατί συζητούσαμε; Ποιο είναι σε αυτή την περίπτωση το νόημα της εντολής του λαού προς τους βουλευτές;

Το πολίτευμα και η αθεσμοποίητη εξουσία

Ο χειρισμός του κυπριακού βρίσκεται εκτός των επίσημων θεσμών του κράτους. Η μόνη υπαρκτή νομιμοποίηση είναι πως ο λαός με την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, επιλέγει και τον διαπραγματευτή των Ελληνοκυπρίων. Από κει και πέρα, το εξωθεσμικό όργανο το οποίο χειρίζεται το πρόβλημα υποτίθεται πως είναι το Εθνικό Συμβούλιο και όχι κάποιο θεσμικό όργανο της κρατικής εξουσίας.

Το πολίτευμα και η ενοποίηση της εξουσίας

Θα πει κάποιος πως δεν μπορεί να διαχωριστεί η πολιτική και πρέπει ο πολίτης να τοποθετείται συνολικά σε κάθε εκλογή είτε προεδρική είτε βουλευτική. Αυτή η αντίληψη γεννά ερωτήματα στα οποία θα πρέπει να δώσουν απαντήσεις οι κομματάρχες. Αν η πολιτική ως ρυθμιστική λειτουργία μιας κοινωνίας είναι αδιαίρετη, τότε γιατί δεν αλλάζουν το πολιτικό σύστημα από προεδρικό σε κοινοβουλευτικό, ώστε η πλειοψηφία της βουλής να σχηματίζει κυβέρνηση; Από την άλλη, τότε τι γίνεται με την περίφημη διάκριση των εξουσιών του κράτους, που εφευρέθηκε για να μειώσει τη συγκέντρωση της δύναμης στα χέρια ενός ή λίγων εξουσιαστών;

Το πολίτευμα και η ηγεμονία

Φυσικά στα πιο πάνω ερωτήματα δεν θα απαντήσουν οι κ. Κατσουρίδης και Αναστασιάδης. Γιατί όντας κομματοκράτορες θεωρούν αυτονόητα ότι η πολιτική ταυτίζεται με το κόμμα, το εξωθεσμικό –διαμεσολαβητικό όργανο που μονοπωλεί την πολιτική ως νεοφεουδαρχικό όργανο. Έτσι η πολιτική μεταφέρεται από τα θεσμικά όργανα του κράτους σε εξωθεσμικά όργανα που λειτουργούν αποκλειστικά με βάση τους συσχετισμούς δύναμης και χωρίς κανένα όριο, «αυτορυθμιζόμενα», δαπάναις της κοινωνίας!!! Είναι τα φερέφωνα της νέας τάξης πραγμάτων στο εσωτερικό της Κύπρου αντιγράφοντας το διεθνές περιβάλλον που λειτουργεί ομοίως. Είναι οι νέοι ηγεμόνες με την έννοια της αθεσμοποίητης πολιτικής δύναμης.

Βουλευτές και άβουλοι

Αρκετοί πολίτες νομίζουν ότι στις βουλευτικές εκλογές θα εκλέξουν βουλευτές οι οποίοι βουλεύονται για το κοινό μας καλό και αποφασίζουν. Αυτό είναι πλάνη γιατί βουλή δεν υπάρχει. Οι βουλευτές δε βουλεύονται στη βουλή αλλά στα κόμματα.Στη βουλή απλώς σηκώνουν το χέρι τους και μάλιστα η ηλεκτρονική ψηφοφορία δεν ισχύει, γιατί κάποιος βουλευτής μπορεί αθέατα να λοξοδρομήσει από τις κομματικές εντολές. Και αφού βουλεύονται στα κόμματα, η κομματική γραφειοκρατία αποφασίζει και ύστερα τις κομματικές αποφάσεις τις νομιμοποιούν σε κομματοσύναξη με ανάταση της χειρός. Ουσιαστικά αυτό που ψηφίζει ο πολίτης σε αυτές τις εκλογές είναι: ποια κομματική γραφειοκρατία θα αποφασίζει και ποια βαρύτητα θα έχει η απόφασή της στη λήψη της τελικής απόφασης. Αυτό που ψηφίζει ο πολίτης είναι η νομιμοποίηση της κομματοκρατίας και ποιοι θα είναι οι εκλεκτοί του στο ανασήκωμα της χειρός. Και ο καλύτερος βουλευτής είναι ο άβουλος, αυτός που σηκώνει το χέρι του απροβλήματιστα, έτσι όπως του έδωσαν εντολή οι γραφειοκράτες του κόμματος. Το υπαρκτό σήμερα είναι οι κομματικές βουλές, ανομιμοποίητες από τους πολίτες, οι οποίες νομιμοποιούν τις αποφάσεις τους από κάποιους που νόμιμα βρίσκοντααι στη βουλή και σηκώνουν το χέρι τους χωρίς να βουλεύονται. Άρα, δεν ψηφίζονται βουλευτές στην κυριολεξία στις εκλογές τώρα. Και οι υποψήφιοι βουλευτές το γνωρίζουν αυτό. Και θέλουν να γίνουν βουλευτές για να σηκώνουν το χέρι τους σύμφωνα με τις εντολές ή να έχουν δημοσιότητα ή να καρπώνται οικονομικά οφέλη. Προκαλεί εντύπωση που τόσοι πολλοί θέλουν να ονομάζονται κάτι ανύπαρκτο!!!

Οι πολιτικοί ως τραγωδία

Τούτο είναι το συμπέρασμα.

Οι πολίτες ως αρνιά

Τούτο είναι το ζητούμενό τους.

Αυτούς τους νέους ηγεμόνες καλείται να νομιμοποιήσει ο πολίτης με την ψήφο του στις βολευτικές εκλογές.Κανένας δημοκρατικός πολίτης είναι δυνατόν να δώσει ψήφο σε ηγεμόνες.Γιατί το μέλλον μας δεν είναι ο ηγεμονικός κομματικός μεσαίωνας.

Υ.Γ.Τελειώνοντας το κείμενο συνειρμικά το μυαλό μου πήγε στους στίχους του Σεφέρη:«Ας τους να τρώγουνται και ν΄ανεμοδέρνουνται ωσάν το κάτεργο που δένει μούδες.Καλώς μας ήρθατε στην Κύπρο, αρχόντοι. Τράγοι και μαϊμούδες!».

Φυσικά ο συνειρμός δεν είναι πετυχημένος. Ο Σεφέρης αναφερόταν σε αλλοεθνείς κατακτητές της Κύπρου. Από την άλλη, ίσως δεν υπολόγιζε ότι υπάρχουν και ομοεθνείς πολιτικοί κατακτητές.

Μια πρόταση του Γ.Γ. του ΑΚΕΛ για αυτοκατάργησή του

Σύμφωνα με το ΚΥΠΕ (3/1/2011) ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού διερωτήθηκε γιατί θα πρέπει να συζητηθεί το θέμα του φυσικού αερίου στη Βουλή και κατά πόσο «οι βουλευτές είναι επιστήμονες, που έχουν εξειδικευμένες γνώσεις σε θέματα φυσικού αερίου και θα συνέβαλλαν με την παρέμβασή τους για να ληφθούν σωστές αποφάσεις».

Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να συλλάβεις τον τρόπο σκέψης του κ. Κυπριανού. Και αν ο δέκτης ενός μηνύματος δυσκολεύεται να το κατανοήσει, τότε είτε ο πομπός είναι συγχυσμένος είτε ο δέκτης.

Τι μας είπε ο κ. Κυπριανού;

1.Οι βουλευτές δεν είναι ειδικοί σε θέματα φυσικού αερίου.

2.Ως εκ τούτου δεν μπορούν να συμβάλουν στη λήψη σωστών αποφάσεων.

Αν φυσικά τη σκέψη του κ. Κυπριανού τη μετατρέψουμε σε ένα τυπικό συλλογισμό, τότε θα γράφαμε:

-Μόνο οι ειδικοί μπορούν να συμβάλουν στη λήψη σωστών αποφάσεων.

-Οι βουλευτές δεν είναι ειδικοί.

-Άρα, οι βουλευτές δεν μπορούν να συμβάλουν στη λήψη σωστών αποφάσεων.

Ο συλλογισμός τυπικά είναι έγκυρος.

Είναι όμως αληθής, άρα και ορθός;

Α. Οι βουλευτές δεν είναι ειδικοί στα θέματα που αποφασίζουν ( π.χ.ιατρική, αρχιτεκτονική, συγκοινωνία, οικονομία, εκπαίδευση ). Άρα, είναι όλοι άχρηστοι και ανίκανοι να παίρνουν ή να συμβάλλουν στη λήψη σωστών αποφάσεων. Επομένως, γιατί υπάρχει βουλή, γιατί ο κ. Κυπριανού όντας άσχετος επιδιώκει και γίνεται βουλευτής; Και αν πρέπει να υπάρχει βουλή, γιατί δεν αφήνουν τους ειδικούς να εκλέγονται ως οι πλέον αρμόδιοι για λήψη αποφάσεων;

Β. Φυσικά και το παραπάνω δεν ισχύει. Γιατί οι πολιτικοί θεωρούν ότι δεν είναι αρμόδιοι σε κάποιο ειδικό τομέα , αλλά ότι είναι γνώστες των πολιτικών πραγμάτων και αυτό τους καθιστά αρμόδιους να παίρνουν αποφάσεις.

Δηλαδή, για να αποφασίσεις για το φυσικό αέριο – σύμφωνα με την παγιωμένη αντίληψη των πολιτικών -δε χρειάζεται να είσαι ειδικός στο φυσικό αέριο, όπως και για τις αποφάσεις για ιατρικά θέματα δε χρειάζεται να είσαι ιατρός. Γιατί η πολιτική είναι τελείως διαφορετική στην προσέγγισή της από οποιαδήποτε άλλη τέχνη.

Είναι επομένως η βουλή – έστω και αν δεν είναι ειδικοί οι βουλευτές – αρμόδια να συζητήσει και το θέμα της έλευσης του φυσικού αερίου; Βεβαίως και μπορεί να έχει άποψη, όπως και ο κάθε πολίτης. Σε αντίθετη περίπτωση με την τυχόν υιοθέτηση της άποψης του κ. Κυπριανού , τότε και ο ίδιος και όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί θα πρέπει να αυτοκαταργηθούν και να εκχωρήσουν στους ειδικούς-αρμοδίους να αποφασίζουν!!!

Φυσικά, το ζήτημα που θέτει ο κ. Κυπριανού είναι ευρύτερο και απασχόλησε τους ανθρώπους εδώ και 2500 χρόνια: ποιος πρέπει να αποφασίζει στην πολιτική; Ο ειδικός ή η κοινωνία: Οι λίγοι ή οι πολλοί;

Είναι πλούσια η επιχειρηματολογία που ανέπτυξαν τότε και οι δημοκρατικοί και οι ολιγαρχικοί. Σε σχέση με το παρόν, είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο κ. Κυπριανού, Γ.Γ. του ΑΚΕΛ είναι ακραιφνής υποστηρικτής της ολιγαρχικής ιδεολογίας. Και μάλιστα μιας ιδεολογίας τόσο ανιδιοτελούς, αφού ουσιαστικά υποστηρίζει την αυτο-κατάργησή του ως πολιτικού/ειδικού στην πολιτική.

Φυσικά η δημοκρατική ιδεολογία δεν αναγνωρίζει στην πολιτική ειδικούς. Γιατί ο καταμερισμός των έργων και η συνεπακόλουθη ιεραρχία αποβαίνει σε βάρος της ελευθερίας του ανθρώπου. Ή διαφορετικά, η επικράτηση των ειδικών στην πράξη σημαίνει κανένα δικαίωμα για το λαό, αφού δεν είναι ειδικός!!!

Καταληκτικά, η τοποθέτηση του κ. Κυπριανού παρόλο ότι τον αυτο-ακυρώνει, δεν μας ενθουσιάζει. Το ζητούμενο στην πολιτική δεν είναι να γλυτώσουμε από τον κ. Κυπριανού και να φορτωθούμε άλλους ειδικούς, αλλά η κατάργηση των ειδικών στην πολιτική, ανεξάρτητα αν επικαλούνται διαχρονικά την καταγωγή, τη γνώση ή την αρμοδιότητα.