Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Το ακροδεξιό φαινόμενο


Η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση των δύο τελευταίων δεκαετιών επιφέρει αλλαγές σε πολλά επίπεδα της ζωής του πολίτη σε κάθε κράτος. Δύο ορατά φαινόμενα είναι η αποδυνάμωση του έθνους – κράτους και η αποδόμηση της αγοράς εργασίας. Τα δύο αυτά φαινόμενα στα πλαίσια της νεάς υπαρκτής πραγματικότητας δημιουργούν αντιστάσεις ανάμεσα στους πολίτες ως επακόλουθο της αβεβαιότητας που βιώνουν στα πλαίσια του υφιστάμενου πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Ή διαφορετικά, το πολιτικό και οικονομικό σύστημα δεν αναπροσαρμόζεται με βάση τις νέες ανάγκες της κοινωνίας αλλά με βάση τη συντήρηση των συμφερόντων της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας, των ιδιοκτητών της πολιτικής και της οικονομίας.

Η αναβίωση του ακροδεξιού φαινομένου στις μέρες μας είναι απόρροια των νέων πολιτικών και οικονομικών συνθηκών. Συνιστά μια αντίσταση στις αλλαγές που επιφέρει η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση ή η αλλαγή των παραμέτρων του πληνητικού συστήματος στο επίπεδο της οικονομίας , της επικοινωνίας , της πολιτικής.

Η αντίσταση αυτή δεν είναι ορθολογική.Γιατί ο πλανήτης δεν μπορεί να πισωγυρίσει και να επανέλθουμε στη λογική του έθνους κράτους της νεοτερικότητας.

Είναι γεγονός ότι παράγωγο της παγκοσμιοποίησης είναι και η οικονομική μετανάστευση η οποία προβάλλει ως ανταγωνιστική προς την εργασία των ντόπιων. Όμως τροφόδότης της αντιπαλότητας είναι η παγκοσμιοποίηση και όχι ο οικονομικός μετανάστης.

Επίσης είναι γεγονός ότι οι κατέχοντες το πολιτικό και οικονομικό σύστημα ρυθμίζουν τις επιλογές τους για να αποκομίσουν ίδιον όφελος απορυθμίζοντας την τοπική αγορά εργασίας σε βάρος της εργασίας των πολιτών, των οποίων η οικονομική θέση επιβαρύνεται ή αποφασίζουν με βάση το ίδιον συμφέρον και όχι το συμφέρον της κοινωνίας.

Το πρόβλημα είναι πολιτικό και κοινωνικό και ως τέτοιο απαιτεί και τις ανάλογες απαντήσεις σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στο πλανητικό σύστημα. Και δεδομένου ότι ο κόσμος δεν πισωγυρίζει –απλώς οι αντιστάσεις μπορεί να επιβραδύνουν το αναπόφευκτο - το ζήτημα επικεντρώνεται στον έλεγχο του οικονομικού και πολιτικού συστήματος ώστε τα πολιτικά και οικονομικά αγαθά να διανέμονται με δίκαιο τρόπο στα πλαίσια της νέας πραγματικότητα. Φυσικά οι κατέχοντες το σύστημα ούτε διανοούνται κάτι τέτοιο, γιατί δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Από το Γενάρη του 2009 ο ΟΕΒ και στη συνέχεια η κυβέρνηση Χριστόφια έριξαν το σύνθημα « σκούπα στους μετανάστες», ένα σύνθημα προαγωγό της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Και ο μεν ΟΕΒ μπροστά στην κρίση θεώρησε φρόνιμο να ξεφορτωθεί «τους παρείσακτους» ανομιμοποίητους μετανάστες ώστε να καταστήσει πιο επισφαλή τη θέση των υπολοίπων και να καταστή η εκμετάλλευσή τους πιο αποτελεσματική και πιο ανταγωνιστική προς την εργασία των πολιτών. Και από την άλλη η κυβέρνηση Χριστόφια μη έχοντας κάποια άλλη πολιτική απάντηση, επεδείκνυε το ενδιαφέρον της για προστασία της εργασίας των πολιτών ή λαϊκιζε ανέξοδα.

Για μήνες βομβάρδιζαν τον πολίτη με το σύνθημα «σκούπα στους μετανάστες». Για μήνες ο ΟΕΒ και η κυβέρνηση Χριστόφια βρήκαν το εξιλαστήριο θύμα της κρίσης.Τώρα απλώς τη σκυτάλη πήρε η «κοινωνία των πολιτών», ο ΕΛΑΜ. Τώρα πια ο ΕΛΑΜ διαδηλώνει κατά της « παράνομης μετανάστευσης». Συνεπικουρεί έτσι την πολιτική του ΟΕΒ και της κυβέρνησης Χριστόφια, δηλαδή της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Και το πιο ανησυχητικό είναι πως η έντονη προβολή του θέματος από τα ΜΜΕ θα προσφέρει κοινωνική νομιμοποίηση στον ΕΛΑΜ, γιατί ικανός αριθμός πολιτών θεωρεί αιτία της ατομικής οικονομικής του κακοδαιμονίας τους μετανάστες. Αν τώρα αυτή η ετερόκλητη «συμμαχία» είναι φασίστες, είναι ζητούμενο.

Το κλίμα για το ΕΛΑΜ λοιπόν ετοιμάστηκε επιμελώς από τους ολιγάρχες και έχουν κάθε λόγο να το συντηρήσουν γιατί αυτό επιβάλλει το συμφέρον τους , πολιτικό και οικονομικό. Τώρα όσοι από τους πολίτες συνεπικουρούν αυτή την προσπάθεια είτε συνειδητά – όντας ολιγαρχικοί – είτε ασυνείδητα – όντας αφελείς - στην πράξη ενεργούν σε βάρος της κοινωνίας αλλά και των μεταναστών που προσπαθούν να ενσωματωθούν σε αυτή εξασφαλίζοντας ένα καλύτερο μέλλον. Όσο για το θέμα της παράνομης μετανάστευσης – αν αυτό είναι το ζήτημα - μπορεί εύκολα να λυθεί ονομάζοντας όλους τους μετανάστες νόμιμους. Ποιο είναι το πρόβλημα το κράτος να προβεί σε μια τυπική πράξη ύπαρξης αυτών των ανθρώπων; Ούτως ή άλλως υπάρχουν! Γιατί η απειλή εναντίον τους της παρα-νομίας, της άνευ αδείας εισόδου στο νησί ,για να μπορέσουν να επιβιώσουν;Χρειάζομαι άδεια για να επιβιώσω; Και αφού λειτουργεί η παγκοσμιοποιημένη ελεύθερη αγορά, ας τους απορρίψει η αγορά. Γιατί το κράτος;

Αυτά σε σχέση με τη διακηρυγμένη διαφορά - πιθανόν το πρόσχημα - που είναι η οικονομική μετανάστευση. Τώρα σε κάθε δρων πρόσωπο παρεισφρύουν ποικίλες στοχεύσεις, ατομικές ή ομαδικές. Όμως στο τέλος αυτός που θα καθορίσει το περιεχόμενο « της λύσης» είναι αυτός που κατέχει τη δύναμη, δηλαδή οι κάτοχοι του πλούτου και της εξουσίας. Το "ευχάριστο" είναι πως όλοι οι αντιμαχόμενοι λειτουργούν ευεργετικά γι αυτούς! Με τα συνθήματα και τα αντι-συνθήματά τους, που ως τέτοια δεν περιέχουν καμία απολύτως πολιτική πρόταση σε σχέση με τη λειτουργία του οικονομικού και πολιτικού συστήματος και την εξώφθαλμη ανάγκη αναπροσαρμογής του στα πλαίσια των νέων συνθηκών.

Από την άλλη η σύγκρουση στους δρόμους επιβεβαιώνει τις αλλαγές που ήδη επισυμβαίνουν και σχετίζονται με την αποδυνάμωση της κρατικής εξουσίας. Είτε αυτή δεν μπορεί να δράσει είτε οι φορείς της παρουσιάζονται ως υποστηρικτές των οργανώσεων «της κοινωνίας των πολιτών»!Από την άλλη οι πολίτες δεν απευθύνοται σε αυτή. Η ιδωτικοποίηση της εξουσίας σταδιακά θα εξαναγκάσει τους φορείς της εξουσίας να απευθύνονται στην κοινωνία για να αντλούν υποστήριξη. Η εποχή που οι μάζες προσέτρεχαν στους φορείς της εξουσίας έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Η άρση του απορρήτου των επικοινωνιών ή το ΑΚΕΛ άλλοτε και τώρα

Στις 4/2/2006 ο πρ. Υπ. Εσωτερικών Δ. Θεοδώρου δήλωσε ότι είναι ανάγκη να τροποποιηθεί το Σύνταγμα ώστε να επιτρέπεται η παρακολούθηση τηλεφώνων υπό όρους.

Στις 7/7/2006 ο πρ. Υπ. Εσωτερικών Σ. Σοφοκλέους επανέφερε το θέμα αλλά διαφοροποίησε την επικοινωνιακή πολιτική του: επικεντρώθηκε η επιχειρηματολογία του στα ναρκωτικά προκειμένου να εξασφαλίσει τη συναίνεση της «κοινής γνώμης»: «ένας είναι ο στόχος να βρεθεί μια μεθοδολογία πιο αποτελεσματική σε όλα τα επίπεδα για να αντιμετωπίσουμε τη μάστιγα των ναρκωτικών και κυρίως τους εμπόρους».

Οι συστηματικές προσπάθειες της κυβέρνησης Τ. Παπαδόπουλου για τροποποίηση του άρθρου 17 του συντάγματος για την άρση του απορρήτου των επικοινωνιών δεν καρποφόρησαν. Από τον κομματικό χώρο αντέδρασαν και φρέναραν την τροποποίηση το ΑΚΕΛ και οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ. Εννοείται τότε.

Σε συνέντευξή του λοιπόν στην εφ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ (1/11/2009) ο νυν Υπουργός Εσωτερικών Λ. Λουκά επανέφερε το θέμα για τροποποίηση του συντάγματος. Δήλωσε: «Πιστεύω ότι για την αντιμετώπιση πλέον, όλων των μορφών εγκλημάτων, επιβάλλεται η παρακολούθηση τηλεφώνων, με ασφαλιστικές δικλείδες βεβαίως». Η επιχειρηματολογία είναι η ίδια με αυτή των προκατόχων του. Δε λέει κάτι καινούριο.

Το πολιτικό ζήτημα είναι άλλο. Γιατί τότε ο κ. Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ αντιδρούσαν στην τροποποίηση και τώρα την επαναφέρουν; Άλλα υποστηρίζουν όταν δεν κυβερνούν και άλλα όταν κυβερνούν; Ποια είναι η θέση αρχής του ΑΚΕΛ;

Και ακόμα: σε ποιο σημείο του προεκλογικού προγράμματος Χριστόφια αναφέρει κάτι τέτοιο; Ή μήπως σκοπίμως το αποσιώπησαν, ώστε να ενεργούν μετεκλογικά κατά βούληση;

Φυσικά η τροποποίηση του συντάγματος δεν είναι ένα αποσπασματικό μέτρο ούτε και στοχεύει στην καταπολέμηση του εγκλήματος. Γιατί και τα κράτη εγκληματούν σε βάρος των πολιτών σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Συνδέεται με μια σειρά γενικότερων μέτρων που προωθούνται από τη δεκαετία του 1990 και με στόχο δήθεν την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Σε αυτά τα πλαίσια με ποικίλα μέτρα εισάγεται η καθολική επιτήρηση των πολιτών από τις δυνάμεις που ηγεμονεύουν τη νέα τάξη και την παγκοσμιοποίηση. Η κυπριακή κυβέρνηση είναι διακινητής και τοποτηρητ;ής των συμφερόντων τους.

Στο νέο τεχνοδικτυακό περιβάλλον η διεθνής και τοπική ολιγαρχία στοχεύει στον έλεγχο της επικοινωνίας για να διαφυλάξει τα συμφέροντά της. Ο χαφιεδισμός, η επιτήρηση, η αστυνόμευση είναι τα μέσα που χρησιμοποιεί κάθε εξουσιολάγνος εναντίον των πολιτών διαχρονικά.

Η συρρίκνωση, που επιχειρείται σε πολλά επίπεδα, της ελευθερίας των πολιτών με στόχο την κατάπνιξη κάθε αντίστασης κατά του κατεστημένου οδηγεί σε μια νέα μορφή τυραννίας. Με πρόσχημα την ασφάλεια των πολιτών περιορίζουν την ελευθερία τους. Στο ψευτο-δίλημμα «ασφάλεια ή ελευθερία» επιλέγουν την ασφάλεια οι τρομοκράτες της υφηλίου. Το ίδιο επέλεξε και ο κ. Μπους, ο πατέρας της τρομο-λαγνείας. Και ο κ. Λουκά της κυβέρνησης Χριστόφια. Αλλά τώρα στην Κύπρο και επί κυβερνώντος ΑΚΕΛ σίγουρα είναι για το καλό μας!!!

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Πολιτικό σύστημα και σταθμισμένη ψήφος: σταθμίζουν το λαό για να ενιαιοποιήσουν την εξουσία τους

Στη συζήτηση των δύο ηγετών για το πολιτικό σύστημα κατατέθηκε και η πρόταση για σταθμισμένη ψήφο από τον κ. Χριστόφια. Δηλαδή κατάργηση της κυρίαρχης λογικής της νεοτερικότητας «κάθε πολίτης , μια ψήφος» και υιοθέτηση μιας άλλης λογικής, ώστε η συνολικοί ψήφοι της κάθε κοινότητας να προσμετρώνται κατά ένα ποσοστό στην εκλογή του υποψηφίου της άλλης κοινότητας στα πλαίσια μιας ταυτόχρονης εκλογής με δύο ψηφοδέλτια.

Δηλαδή στην πράξη καταργείται κατά ένα μέρος η ατομικότητα, η αμεσότητα και η ισότητα της ψήφου.Στη θέση της υπεισέρχεται η ομαδική ψήφος , μια ομαδοποίηση που γίνεται στη βάση ενός φυλετικού διαχωρισμού.

Δηλαδή αποδομείται το μοναδικό πολιτικό δικαίωμα που έχουν οι πολίτες –να νομιμοποιούν κάποιο στην εξουσία – με βάση μιας ανάγκης της εξουσίας. Μια ανάγκη που εδράζεται στη λογική της ενιαίας και κυρίαρχης εξουσίας. Αν το πούμε διαφορετικά, προκειμένου να υπάρχει ενιαία και κυρίαρχη εξουσία, απομειώνεται το ατομικό δικαίωμα της ψήφου που αποτελεί τη βάση της, έστω στιγμιαίας ,εμπλοκής του πολίτη στην πολιτική.

Διαφορετικά, αντιστρέφεται η λογική της πολιτικής εξέλιξης. Δηλαδή αντί η εξουσία να προσαρμόζεται στις ανάγκες της κοινωνίας, η κοινωνία προσαρμόζεται στις ανάγκες της εξουσίας.

Ή αν το πούμε διαφορετικά, προκειμένου να υπάρχει πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων, καταργείται η πολιτική ισότητα των πολιτών!!!

Αυτή η αντίληψη συνιστά απλώς μια προσέγγισης της εκλογικής διαδικασίας από το φορέα της εξουσίας. Και ο φορέας της εξουσίας γνωρίζει πολύ καλά ότι στα εξουσιαστικά συστήματα το εκλογικό σύστημα καθορίζει σε μεγάλο βαθμό ποιος θα είναι κυβέρνηση και ποιος θα είναι αντιπολίτευση. Και φυσικά φροντίζει για τη διαιώνιση της εξουσίας του και όχι για το συμφέρον του λαού. Φυσικά στο λαό πουλά ενότητα και προσδοκίες για να αποκρύψει τις δόλιες επιδιώξεις του σε βάρος του λαού.

Γι αυτό και αυτές οι προσεγγίσεις δεν έχουν καμία σχέση με την πρόοδο και τη δημοκρατία, αλλά αποτελούν δεσποτικά κατάλοιπα που αναβιώνουν στις μέρες μας από τις δυνάμεις που επιθυμούν να καταδυναστεύουν τους λαούς. Και η «επιχειρηματολογία» που τις υποστηρίζει εδράζεται σε ένα πλήθος ανοητολογιών – θεωρητικών και πραγματολογικών- που απλώς φανερώνουν τη γνωσιολογική ανεπάρκεια και τη δεσποτική λογική των εμπνευστών.

Κοντολογής, η αντίληψη ότι η ενιαία κρατική εξουσία επιφέρει και ενότητα του λαού δεν αποδεικνύεται ιστορικά και επιστημονικά. Και ευτυχώς γιατί «το τέλος της ιστορίας» θα είχε ανακαλυφθεί προ πολλού. Είναι αποκύημα μιας φαντασίωσης.Και σε φαντασιώσεις δεν μπορεί να στηρίξει το μέλλον της η σύνολη κυπριακή κοινωνία. Στη φτηνή προπαγάνδα όμως μπορούν οι εξουσιαστές ολιγαρχικοί να στηρίξουν τη διαίωνιση της εξουσίας τους σε βάρος της κοινωνίας.

Και η παρούσα διαμάχη που ξέσπασε ανάμεσα στα κόμματα για το συγκεκριμένο θέμα ουδόλως αφορά το συμφέρον του λαού, αλλά συνιστά αντιπαράθεση για τη νομή της εξουσίας σε ένα μελλοντικό πολιτικό σύστημα, ποιος ευνοείται και ποιος όχι με το εκλογικό σύστημα. Αυτή η κυρίαρχη λογική προδιαγράφει και τη βιωσιμότητα της όποιας λύσης.

Φυσικά αυτονόητα προκύπτει για απάντηση και το ερώτημα: γιατί «σταθμίζουν το λαό για να ενοποιήσουν την εξουσία» και «δε σταθμίζουν την εξουσία για να ενοποιήσουν το λαό»; Ε, ρε κομματάρχες, τι σκαρφίζεται το μυαλό σας!!! Η αυτοσυντήρησή σας είναι το πρόβλημα και όχι η ενότητα του λαού. Ούτως ή άλλως η ύπαρξή σας στηρίζεται στο διχασμό του λαού προκειμένου να νέμεστε σε βάρος του πλούτο, προνόμια και εξουσία.

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Ο Υπουργός Γεωργίας, το ρουσφέτι και η αθλιότητα

Ο βίος και η πολιτεία του Υπουργού Γεωργίας είναι γνωστά. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το νερό από το Λίβανο και το παγκόσμιο ρεζίλεμα, την τελετή υποδοχής του νερού από την Ελλάδα, τις σκανδαλώδεις προσφορές για την χερσαία μονάδα αφαλάτωσης, τη σκανδάλωδη πρόταση του προς το Υπουργικό για διαγραφή χρεών μεγαλοεπιχειρηματιών, το σκάνδαλο με τις αφλατοξίνες;Ας είναι. Ο άνθρωπος έγινε Υπουργός ελέω κομματοκρατίας.Και να τον χαίρονται.

Ρουσφέτι και νεοφεουδαρχία

Ένας υπάλληλος του Υπουργείου Γεωργίας κατήγγειλε υπηρεσιακά τον Υπουργό για παρεμβάσεις και ρουσφέτια και ζήτησε την παραίτησή του. Ποια ήταν η αντίδραση του Υπουργού; Διέταξε πειθαρχική έρευνα εναντίον του χάριν «της προστασίας και της εδραίωσης του σεβασμού προς θεσμικά όργανα του κράτους», όπως δήλωσε ο υπουργός Μιχάλης Πολυνείκης!!! Η αποθέωση της λογικής των νεο-φεουδαρχών οι οποίοι θεωρούν ότι είναι υπεράνω του νόμου!!!

Η σοσιαλιστική αλληλεγγύη

Η ΕΔΕΚ ,με τη συμπαράσταση του ΑΚΕΛ, αποφάσισε να υπερασπιστεί τον Υπουργό κατακεραυνώνοντας με ανακοίνωσή της τον υπάλληλο. Αναζητεί κίνητρα για την καταγγελία του υπαλλήλου χωρίς να λέει λέξη για το ζητούμενο, δηλαδή το ρουσφέτι. Ακολουθούν το δόγμα της σοσιαλιστικής τους αλληλεγγύης « μπορεί κάποιος να είναι άθλιος αλλα, αν είναι δικός μας, θα τον υπερασπιστούμε». Αυτή είναι αλληλεγγύη ανάμεσα στα μέλη μιας συμμορίας και όχι σε κράτος δικαίου.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Γ. Εισαγγελέας

Ποια ήταν η αντίδραση του Γ. Εισαγγελέα μια και το ρουσφέτι αποτελεί ποινικό αδίκημα; Αρχικά (15/10/2009) δήλωσε ότι «χωρίς καταγγελία, δεν γίνεται έρευνα». Την επομένη ο Γ. Εισαγγελέας άλλαξε τροπάριο: αφού επικοινώνησε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και έλαβε τις ευλογίες του, αποφάσισε να διατάξει ποινική έρευνα!!!

Ο Γ. Εισαγγελέας είναι πολλαπλά εκτεθειμένος:

Πότε έλεγε την αλήθεια; Στις 15 ή στις 16 του Οκτώβρη; Χρειάζεται πράγματι καταγγελία ή μπορεί να κινηθεί αυταπάγγελτα;

Και γιατί όντας ανεξάρτητος αξιωματούχος επικοινώνησε με τον Πρόεδρο; Χρειάζονται οι οδηγίες του Προέδρου για να κινηθεί η ποινική διαδικασία; Έτσι λέει ο νόμος; Ή μήπως ο Πρόεδρος αποφάσισε και έδωσε εντολή να κινηθεί η ποινική διαδικασία;

Ο πρότερος βίος

Όταν το 2006 ξέσπασε το σκάνδαλο για ρουσφέτια στην Εθνική Φρουρά και μάλιστα με αποδεικτικά στοιχεία που δημοσίευσε η εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ, ποια ήταν η αντίδραση των δύο αυτών ανδρών;

Ο κ. Χριστόφιας τότε με μαγικό τρόπο μετονόμασε το ρουσφέτι σε ανθρωπιστική παρέμβαση και τους ρουσφετολόγους –κομματάρχες σε θεσμικά όργανα του κράτους!!! Ο δε Γ. Εισαγγελέας προβάλλοντας την μόνιμη επωδό περί ασυλίας των καταγγελλομένων και λόγους δημοσίου συμφέροντος, δεν προχώρησε στη δίωξη κανενός!!!

Αυτοί οι δύο άντρες λοιπόν συνεννοήθηκαν να γίνει τώρα ποινική έρευνα; Και το 2006 πάλι έρευνα διατάχθηκε. Και είναι γνωστό ότι , όταν θέλεις να κλείσεις ένα θέμα, η έρευνα στην Κύπρο είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος!!! Και δεδομένου ότι στο ρουσφέτι δεν εκδίδονται διπλότυπα αποδείξεων, οι τρισάθλιοι ρουσφετολόγοι και κομματάρχες θα συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους. Είναι ο μόνος τρόπος για να πάρουν κάποια ψήφο, είναι ο μόνος λόγος ύπαρξής τους. Το προκλητικό είναι που όχι μόνο κάνουν τα ρουσφέτια τους αλλά θεωρούν και τους πολίτες ηλίθιους. Και μηχανεύονται διάφορες κουτοπονηριές για να συνεχίσουν να παρανομούν αφαιμάσσοντας τον κυπριακό λαό. ‘Οπως ακριβώς ο κάθε κατακτητής, ο κάθε κατακτητής που κατέχει πολιτικά μια ολόκληρη κοινωνία.

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

Οι πιθανες λύσεις του κυπριακού προβλήματος ή η δυστυχία του να είσαι Κύπριος

Προσπάθησα να καταγράψω όλες τις πιθανές λύσεις του κυπριακού προβλήματος σε μια προσπάθεια να κατανοήσω την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που διαμορφώνεται είτε από την εξουσία –τοπική και διεθνή- στο επίπεδο των συνομιλιών είτε από την ίδια τη δυναμική της κοινωνίας στο συγκεκριμένο χώρο.

Λοιπόν, υπάρχει τόση ποικιλία επιλογών που πιστεύω μπορεί να ικανοποιηθεί κάθε γούστο.

Ποιες είναι οι πιθανές λύσεις με βάση το προβαλλόμενο σκηνικό;

  1. Το κράτος που θα δημιουργηθεί να είναι κυρίαρχο έναντι των άλλων κρατών, δηλαδή να είναι ελεύθερο έναντι τρίτου άλλου κράτους.Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι καταργούνται οι εγγυήσεις και οι συμμαχίες και συνθήκες εγκαθίδρυσης και πως αλλιώς τα λένε.
  2. Το κράτος που θα δημιουργηθεί να μην είναι κυρίαρχο έναντι των άλλων κρατών. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι αναφερόμαστε σε ένα κράτος σχετικά κυρίαρχο με εγγυήσεις, συμμαχίες και συνθήκες εγκαθίδρυσης. Στην περίπτωση αυτή πάλι, αν οι εγγυήσεις κλπ. έχουν τυπικό χαρακτήρα, ως ανάμνηση ενός παρελθόντος, τότε το σχετικά κυρίαρχο κράτος μπορεί να ανακτήσει την κυριαρχία του έναντι των άλλων κρατών σε ένα μελλοντικό χρόνο. Αν όμως οι εγγυήσεις κλπ. έχουν ουσιαστικό χαρακτήρα , δηλαδή το μέλλον του κράτους συναρτάται με όρους και προϋποθέσεις που θέτουν κάποιοι τρίτοι, τότε το κράτος θα είναι απλώς αυτόνομο. Δηλαδή θα μπορεί να ρυθμίζει τα του οίκου του με κάποια ελευθερία όχι όμως και τη διεθνή παρουσία του.
  3. Το κράτος που θα δημιουργηθεί να είναι κυρίαρχο έναντι της κοινωνίας στο εσωτερικό του. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι επιλέγεται το ενιαίο κράτος ή το ομόσπονδο κράτος με ενιαία εξουσία επί της κοινωνίας. Είναι αυτό που επιδιώκει η κομματοκρατία στην Κύπρο και τα φερέφωνά της. Δηλαδή στοχεύουν μέσα από την ενιαία εκλογική διαδικασία να δοθεί από τη σύνολη κοινωνία η εξουσία στο κράτος και αυτό στη συνέχεια να δώσει κάποιες αρμοδιότητες στα κρατίδια.
  4. Το κράτος που θα δημιουργηθεί να μην είναι κυρίαρχο έναντι της κοινωνίας αλλά αντιπροσωπευτικό των δύο κοινοτήτων-κρατιδίων τα οποία εκχωρούν κάποιες αρμοδιότητες στο κεντρικό κράτος. Σε αυτή την περίπτωση η κυριαρχία ανήκει στα κρατίδια/κοινότητες. Είναι αυτό που επιδιώκουν οι Τουρκοκύπριοι ηγέτες μέσα από τις προτάσεις τους για προεδρικό συμβούλιο αντιπροσωπευτικό των δύο κοινοτήτων/κρατιδίων ή εκλογή μέσα από τη γερουσία. Η φιλοσοφία των προτάσεων τους είναι η ίδια ανεξάρτητα από τις δηλώσεις του Προέδρου Χριστόφια «περί βελτίωσης και μετακίνησης της άλλης πλευράς».
  5. Να συνεχιστεί η υφιστάμενη πολιτική πραγματικότητα με την ύπαρξη ενός κράτους με διεθνή αναγνώριση, της Κυπριακής Δημοκρατίας, και παράλληλη διεθνή αναβάθμιση του μορφώματος που υπάρχει στην κατεχόμενη από τους Τούρκους περιοχή. Είναι η λεγόμενη ταϊβανοποίηση.Η επιλογή αυτή δίνει τη δυνατότητα και σε μια μελλοντική επίλυση του προβλήματος στη βάση των τωρινών προτάσεων της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων.
  6. Να συνεχιστεί η υφιστάμενη πολιτική πραγματικότητα αλλά με διεθνή αναγνώριση δύο κρατών στην Κύπρο. Αυτό στην πράξη είναι δύσκολο υπό τις σημερινές συνθήκες, γιατί θα προκαλούσε επιπλοκές στο διεθνές σύστημα.

Αυτές οι πιθανές λύσεις πολλαπλασιάζονται αν συνδυαστεί με πολλούς τρόπους, σε περίπτωση επίλυσης του προβλήματος, η κυριαρχία του κράτους εντός και εκτός. Τότε δημιουργούνται και άλλες πιθανές συνδυαστικές λύσεις.

Διαλέγεται και παίρνεται. Λύσεις υπάρχουν πολλές!Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι να επιλέξεις την α ή β λύση. Το πρόβλημα είναι που οι Ελληνοκύπριοι δεν έχουν κατορθώσει από το 1959 ως σήμερα να διαμορφώσουν μια πρόταση για το κοινό μας σύμφερον. Αυτό από μόνο του είναι που υποσκάπτει την όποια προοπτική λύσης και όχι ο εθνικισμός και ο διεθνισμός, οι επανενωτικοί και οι διχοτομιστές και οι ποικίλες άλλες αφελείς συνθηματολογίες ή ετικετοποιήσεις. Το πρόβλημα ήταν και είναι η παροιμιώδης ανικανότητα των πολιτικών ηγετών.Πολιτικοί ηγέτες που στάθηκαν ανίκανοι να διαμορφώσουν μια πρόταση που να εκφράζει το συμφέρον της κοινωνίας συνολικά.Πολιτικοί ηγέτες που έθεταν πάντοτε το ατομικό και κομματικό συμφέρον πάνω από το συμφέρον της κοινωνίας. Η ίδια η ιστορική πραγματικότητα το επιβεβαιώνει.

Και όντας πονηροί δεν ομολογούν την εξώφθαλμη ανικανότητά τους. Αντίθετα, προσπαθούν να μας πείσουν με διάφορες συνθηματολογίες και ιδεολογήματα ότι για τα κακά που βρήκαν τον τόπο, φταίει η κοινωνία. Φταίει και η κοινωνία σε κάποιο βαθμό για το γεγονός ότι τους ενεπιστεύθηκε το μέλλον της, χωρίς όμως να έχει κάποια άλλη διέξοδο. Αλλά την εξουσία άλλοι την είχαν και παλαιότερα και σήμερα.



Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

Κυπριακό πρόβλημα και πολιτικό σύστημα

Είναι θεμελιώδες σε μια κοινωνία το πολιτικό σύστημα. Σε αυτό αποτυπώνεται ο βίος των ανθρώπων μιας κοινωνίας σε μια συγκεκριμένη εποχή, δηλαδή η συνολική κοινωνική, οικονομική, πολιτική και θεσμική συγκρότηση της κοινωνίας. Το είδος της πολιτείας που υπάρχει, αποτυπώνεται στο πολιτικό σύστημα, το πολίτευμα. Και ορθά οι δυο ηγέτες στην Κύπρο αποδίδουν τεράστια σημασία στο θέμα αυτό.

Όταν αναφερόμαστε σήμερα στο πολιτικό σύστημα σε ένα κράτος, οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψη ότι οι συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές σε μια κοινωνία εντάσσονται σε μια συγκεκριμένη ιστορική εξέλιξη.

Μερικά παραδείγματα:

Τα πολιτικά συστήματα που εγκαθιδρύθηκαν τους δύο τελευταίους αιώνες στον πλανήτη έχουν όλα ως κύριο χαρακτηριστικό την ταύτιση του πολιτικού συστήματος με το κράτος. Δηλαδή δόθηκε σε ένα νομικό μόρφωμα η δυνατότητα να παίρνει αποφάσεις για την κοινωνία. Η εξουσία ταυτίστηκε με το κράτος και ο πολίτης είναι υπήκοος του κράτους. Η ταύτιση αυτή δημιούργησε το ενιαίο και κυρίαρχο κράτος με την κρατική κοινωνία και τη μια εθνική ταυτότητα και το ένα πολιτικό συστήμα και τη μια ιθαγένεια και τη μια γλώσσα κλπ..

Σε αυτό το πολιτικό σύστημα η πλειοψηφούσα εθνοτική ομάδα κατείχε την κρατική εξουσία και οι άλλες εθνοτικές ομάδες είτε αναγνωρίζονταν σε πολιτιστικό επίπεδο ως μειονότητες είτε εξαναγκάζονταν από την κρατική εξουσία να αφομοιωθούν/ενταχθούν στην κυρίαρχη εθνοτική ομάδα είτε «εκκαθαρίζονταν». Το έθνος - κράτος ήταν δηλαδή και μονο-πολιτειακό και μονο-ταυτοτικό: ένα κράτος- ένα πολιτικό σύστημα, ένα έθνος-μια εθνική ταυτότητα.

Ακόμα αυτή η πραγματικότητα επεκράτησε στη δύση και επιβλήθηκε λίγο/πολύ και στον υπόλοιπο πλανήτη. Δηλαδή κύριος φορέας αυτών των αντιλήψεων ήταν η Δύση ή πιο σωστά η Εσπερία. Και αυτή η επιλογή της Δύσης αντικατόπτριζε τις δικές της ανάγκες για μετάβαση από τη φεουδαρχία στο αστικό κράτος.


Τα τελευταία είκοσι χρόνια επισυμβαίνουν τρομακτικές αλλαγές σε πλανητικό επίπεδο μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και τη διαδικασία της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης». Μερικές χαρακτηριστικές αλλαγές, ορατές στον καθένα είναι:

Η απόσπαση του οικονομικού συστήματος από το κράτος, δηλαδή η κατάρρευση της λεγόμενης οικονομίας του κράτους. Οι δυνάμεις που ελέγχουν την οικονομία επιδίωξαν και κατόρθωσαν να «απελευθερωθουν» από τα κρατικά δεσμά στα πλαίσια μιας προσπάθειας μεγένθυνσης τους σε παγκόσμιο επίπεδο. Ή διαφορετικά το οικονομικό σύστημα επιβλήθηκε στο πολιτικό σύστημα.

Αυτή η πραγματικότητα κατ΄ ανάγκη αποδύναμωσε το κράτος και την κυριαρχία του στο εσωτερικό. Παράλληλα, η διαδικασία ομογενοποίησης της οικονομίας του πλανήτη αποσάθρωσε τις οικονομίες των χωρών της περιφέρειας και παρατηρείται το φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης προς τις χώρες που ηγεμονεύουν την παγκοσμιοποίηση, τις χώρες της δύσης. Έτσι κατέρρευσε και η εθνική κοινωνία και δημιουργείται αυτό που ονομάζεται μια πολυ-πολιτισμική κοινωνία.

Από την άλλη, με την αποδυνάμωση του κυρίαρχου κράτους οι καταπιεσμένες – στο παρελθόν - εθνοτικές ομάδες εντός του κράτους διεκδικούν είτε ανεξαρτησία είτε αυτονομία είτε περισσότερη συμμετοχή στη διαμόρφωση του μέλλοντος της σύνολης κοινωνίας. Αυτό είναι μια πραγματικότητα που συνετάραξε και συνταρράσσει την Ευρώπη.

Την ίδια στιγμή, στο νέο περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί, επικρατεί η λογική της ισχύος, της δύναμης. Οι παλιοί παγκόσμιοι θεσμοί καταρρέουν και μαζί τους το δικαιικό σύστημα του παρελθόντος και εμφανίζονται νέοι, όπως οι G20, που στηρίζονται όχι σε κάποια παγκόσμια θεσμική λειτουργία αλλά αποκλειστικά στη δύναμή τους. Σταδιακά η λογική της δύναμης μεταφέρτηκε και εντός των κρατών και οι άνθρωποι βιώνουν τη κατάρρευση της κρατικής εξουσίας του παρελθόντος. Η κρατική εξουσία – η οριοθέτηση της δύναμης- υπάρχει τυπικά αλλά η πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται στο παρασκήνιο με βάση τους συσχετισμούς δύναμης.

Σε αυτές τις κοσμογονικές αλλαγές το κράτος αδυνατεί να προσαρμοστεί. Το καθυστερημένο κράτος και οι φορείς που το διαχειρίζονται-τα κόμματα-βιώνουν όλο και περισσότερο την απαξίωση του πολίτη που εκφράζεται πολιτικά είτε με την αποχή από τις εκλογές είτε με τη δημιουργία ομάδων πίεσης είτε με τη χρήση του νέου τρόπου επικοινωνίας με τη ψηφιακή τεχνολογία που αποτυπώνει μια νέα πολιτική δυναμική και μια νέα πολιτική ατομικότητα.

Ενώ λοιπόν η κοινωνία, η οικονομία, η επικοινωνία αλλάζουν με τρομακτικά γρήγορους ρυθμούς, το πολιτικό σύστημα μένει τυπικά αναλλοίωτο, προσκολλημένο στις λογικές των δύο προηγούμενων αιώνων! Υπάρχει αναπόδραστα, είτε γίνεται αποδεκτό είτε δε γίνεται, κρίση του πολιτικού συστήματος. Αυτή η κρίση εκφράζει την εμμονή των δυνάμεων που κατέχουν την εξουσία – των κομμάτων – να συντηρήσουν τα κεκτημένα τους. Τα κόμματα εκφράζουν τη συντήρηση και το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο και παρεμποδίζουν την πολιτική ανάπτυξη της κοινωνίας.

Σε αυτέ τις συνθήκες, με τις οποίες διαλέγεται η κυπριακή κοινωνία, οι δυο ηγέτες συνομιλούν για το πολιτικό σύστημα στα πλαίσια μιας προσπάθειας εξεύρεσης λύσης. Και η παραδοσιακή διαμάχη των ηγετών των δύο επικρατουσών εθνοτικών ομάδων της Κύπρου να μην υπήρχε , το πολιτικό σύστημα θα είχε σοβαρά προβλήματα, απόρροια των εξελίξεων στο πλανητικό περιβάλλον με το οποίο βρίσκεται σε αλληλεπίδραση.

Το θεμελιώδες ερώτημα είναι: ποιο πολιτικό σύστημα μπορεί να εκφράσει σήμερα καλύτερα τα συμφέροντα της συνολικής κοινωνίας στην Κύπρο; Αν κοιτάξεις τις κατακτήσεις των δύο τελευταίων αιώνων και τη γνώση που τις συνοδεύει, τότε θα απαντήσεις «το ενιαίο κράτος ή το ομόσπονδο κράτος με την ενιαία εξουσία». Αυτή είναι η θέση των ελληνοκυπρίων ηγετών. Είναι η θέση που σήμερα αμφισβητείται ποικιλότροπα από τις κοινωνίες, οι οποίες διεκδικούν περισσότερη συμμετοχή στην διαμόρφωση της πολιτικής. Είναι η θέση, απότοκος μιας γνώσης, που είναι εκ των πραγμάτων ξεπερασμένη και δε δίνει καμία προοπτική στα υπαρκτά πολιτικά προβλήματα του παρόντος.

Ακόμα και αν οι δυο ηγέτες συμφωνήσουν σε ενιαίο κράτος με την παραδοσιακή του μορφή, αυτή η λύση θα καταρρεύσει σα χάρτινος πύργος. Γιατί δε θα αντανακλά τις πραγματικές ανάγκες της σημερινής κυπριακής κοινωνίας ως σύνολο.

Και αυτοί που θα υπέγραφαν μια τέτοια λύση, είναι αυτοί που θα πρωταγωνιστήσουν για την κατάρρευση του σχεδίου τους. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση , θα εξαφανιστούν από το πολιτικό σκηνικό, μιας και η κοινωνία κινείται σε άλλα επίπεδα.

Ποιο πολιτικό σύστημα μπορεί να εκφράσει σήμερα καλύτερα τα συμφέροντα της συνολικής κοινωνίας στην Κύπρο; Αυτονόητα το ερώτημα δεν υπάρχει για όσους αρνούνται να σκεφτούν γιατί κάποιοι άλλοι σκέφτονται για κείνους. Και το μεγαλύτερο δυστύχημα στο υπαρκτό πολιτικό σύστημα είναι , όπως είπε και ο Μουσταφά Ακιντζί (Ο Φιλελεύθερος, 13/9/2009 ), οι δυο ηγέτες: «Στο τραπέζι έχουμε δυο νέους ηγέτες , αλλά με παλιές ιδέες».

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Το κυπριακό πρόβλημα ως ελευθερία: η συνέχεια μιας ερμηνείας με βάση την ιστορία

Στις 14/3/2009 δημοσίευσα σε αυτό το ιστολόγιο ένα κείμενο με τίτλο «Το κυπριακό πρόβλημα ως ελευθερία». Τούτο το κείμενο αποτελεί μια συνέχεια.
Από το 1878 ως τα σήμερα, αν εξετάσεις την αντιπαράθεση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων μπορεί να καταλήξεις σε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα.
Σε όλη τη μακρόχρονη περίοδο από το 1878 ως σήμερα οι Ελληνοκύπριοι προέβαλλαν το αίτημα της ένωσης( ως το 1967 ),της ανεξαρτησίας (ως το 1974 ), της απαλλαγής από τις βρεττανικές βάσεις και από την τουρκική εισβολή και κατοχή . Τα αιτήματα αυτά, αν και ακούγονται πολύ διαφορετικά, εντούτοις όλα έχουν ένα κοινό υπόβαθρο: οι Ελληνοκύπριοι θεωρούσαν ως πρώτη προτεραιότητα τη διεκδίκηση της ελευθερίας τους έναντι τρίτου άλλου κράτους, την απαλλαγή από τους ξένους ή την απόκτηση της εθνικής ελευθερίας με το περιεχόμενο που αποδίδεται σε κάθε ιστορική συγκυρία.
Από την άλλη οι Τουρκοκύπριοι, έχοντας συνείδηση ότι αποτελούν μειονότητα εντός της σύνολης κοινωνίας, αρχικά προσδέθηκαν στον Άγγλο κατακτητή, μετά ζητούσαν επιστροφή της Κύπρου στον προηγούμενο κατακτητή –Οθωμανό, Τούρκο – μετά ζητούσαν διχοτόμηση της Κύπρου , μετά υιοθέτησαν μια λογική δημιουργίας δικού τους κράτους με τη βοήθεια της μητέρας πατρίδας τους Τουρκίας. Δηλαδή κινούνται ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση από ότι οι Ελληνοκύπριοι.
Ενώ λοιπόν οι Ελληνοκύπριοι έχουν ως προτεραιότητα την ελευθερία έναντι τρίτου κράτους, οι Τουρκοκύπριοι επιδιώκουν ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή διαχρονικά επιζητούσαν την εξάρτηση από ξένο κράτος, κάτι που παρατηρείται ως τις μέρες μας. Αυτή η προσέγγιση των Τουρκοκυπρίων πηγάζει από την αντίληψη ότι, όντας πληθυσμιακή μειονότητα, θα μετατραπούν και σε πολιτική μειονότητα, κάτι που δεν αποδέχονται είτε για ιστορικούς λόγους είτε λόγω του αναπτύγματος της ελευθερίας τους στο παρόν.
Όσο και αν παρουσιάζονται οι διαφορές αγεφύρωτες, εντούτοις δεν είναι. Αν πάρουμε ως βάση ότι το ζητούμενο για τον άνθρωπο είναι η διεύρυνση της ελευθερίας του, τότε αυτό σημαίνει κάποιες παραδοχές.
1.Η ελευθερία έναντι τρίτου κράτους, αυτό που σήμερα ονομάζεται ανεξαρτησία, είναι η βάση για τη θεμελίωση κάθε ελεύθερης πολιτείας. Επομένως στα πλαίσια μιας λύσης είναι αδιανόητο να υπάρχουν εγγυήσεις και συμμαχίες και παρουσίες ξένων στρατών. Αυτό ικανοποιεί τους Ελληνοκύπριους που είχαν πάντοτε ως στόχο την ελευθερία έναντι τρίτου κράτους.
2. Η ελευθερία εντός του κράτους είναι επίσης μια προοδευτική βάση για θέσμιση μιας κοινωνίας. Επομένως θα πρέπει να αναγνωρισθεί η αυτονομία, η ελευθερία των δύο κοινοτήτων/πολιτειών/κρατών.Ακόμα και το δικαίωμά τους να συνάπτουν διεθνείς συμβάσεις. Αυτές οι δύο πολιτείες θα συστήσουν μια συμπολιτεία ως έκφραση του κοινού συμφέροντος ή αυτό που ονομάζεται συνομοσπονδία. Οι αποφάσεις στα συνομοσπονδιακά όργανα θα πρέπει να λαμβάνονται με βάση την ομοφωνία για να κατοχυρώνεται το κοινό συμφέρον. Η έννοια της συμπολιτείας/συνομοσπονδίας δεν αποτελεί οπισθοδρόμηση για τον άνθρωπο αλλά πρόοδο, γιατί θα γίνει κατορθωτό να αποσπαστεί το πολιτικό σύστημα από το κράτος και να αποδοθεί στην κοινωνία. Αυτό ικανοποιεί τους Τουρκοκύπριους που είχαν πάντοτε ως στόχο να μην μετατραπούν σε πολιτική μειονότητα.
Μορφή συμπολιτείας –όχι ομοσπονδίας-αποτελεί σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού κάποιοι επικαλούνται τις ευρωπαίκές αξίες για τη λύση. Αποτελείται από πολλά κράτη, με τα δικά τους πολιτικά συστήματα, αποτελείται από πολλά έθνη αλλά ταυτόχρονα όλοι είναι Ευρωπαίοι, εκχωρούν αρμοδιότητες στην ΕΕ. Αυτό το μοντέλο μπορεί να μεταφερτεί στο εσωτερικό του κυπριακού κράτους. Σίγουρα είναι πιο φιλελεύθερο να αποφασίζουν πολλοί εκπρόσωποι όλων των κρατών, γιατί έτσι κατοχυρώνονται τα συμφέροντα όλων τυπικά παρά να αποφασίζει ένας εκλεγμένος από όλους(λογική ενιαίου και κυρίαρχου κράτους). Το ενιαίο και κυρίαρχο κράτος είναι κληρονομιά της φεουδαρχίας. Γιατί με το κράτος απλώς μεταφέρθηκε η ενιαία και κυρίαρχη προσωπική εξουσία του μονάρχη, στη νομική κατασκευή που λέγεται κράτος.
Μορφή συμπολιτείας ως πολιτικό σύστημα είχαν και οι μακρινοί μας πρόγονοι, όταν το 1830 και 1838 αποφάσισαν να συστήσουν στην Κύπρο, υπό Οθωμανική κατοχή, σύστημα «κοινοβουλευτικόν». Αυτονόητα για τους ανθρώπους τότε σήμαινε ότι αντιπροσωπεύοναι όλες οι επαρχίες της Κύπρου. Το κοινόν ήταν το αποτέλεσμα της συμμετοχής των επιμέρους ελληνοκυπριακών πολιτειών στη συγκρότηση της κεντρικής πολιτείας. Δε συγκροτήθηκε η κεντρική πολιτεία και μετά έδωσε αρμοδιότητες στα επιμέρους κοινά. Αλλά τα υπάρχοντα κοινά-τοπικά,επαρχιακά-συγκρότησαν την κεντρική πολιτεία. Ή διαφορετικά, οι πρόγονοί μας τότε πίστευαν ότι η συγκρότηση του κοινού συμφέροντος είναι η σύνθεση των επιμέρους συμφερόντων,των επιμερους πολιτειών. Γι αυτό και στην κεντρική δημογεροντία –αυτό που λέμε σήμερα κυβέρνηση- οι αποφάσεις έπρεπε να είναι ομόφωνες.Διαφορετικά υπήρχε ο κίνδυνος κάποια άτομα να αυτονομηθούν έναντι της σύνολης κοινωνίας και να διασπαστεί το κοινό.
Εμείς σήμερα όταν λέμε σύστημα κοινοβουλευτικόν δεν εννοούμε αυτό το σύστημα, αλλά αυτό που μεταφυτεύτηκε από τη δύση στην Κύπρο και υιοθετήθηκε από την τοπική –οικονομική και πολιτική –ολιγαρχία. Και «προοδεύσαμεν».
Υποστηρίζω,λοιπόν, ότι είναι προς το συμφέρον της σύνολης κοινωνίας η κατάργηση των εγγυήσεων και η δημιουργία μιας ανεξάρτητης πολιτείας καθώς και η συμπολιτειακή/συνομοσπονδιακή μορφή οργάνωσης αυτής της πολιτείας. Η τυχόν δημιουργία μιας συμπολιτείας δεν θα είναι μόνο κατάκτηση για τους Κύπριους πολίτες αλλά για ολόκληρο τον κόσμο, αφού μπορεί να αποτελέσει μια μορφή πιο δημοκρατικής πολιτικής οργάνωσης, πρότυπο και για άλλους λαούς.
Τα περί ομόσπονδου προεδρικού συστήματος, τα περί δημιουργία μιας νέας ταυτότητας από το κράτος στους πολίτες για να το υπηρετούν «ειρηνικά», για μένα συνιστούν επιλογές που δεν έχουν καμία απολύτως ιστορική ή επιστημονική τεκμηρίωση. Είναι εφευρήματα των όπου γης ολιγαρχικών και των φερεφώνων τους – αφελών και συνειδητών - για να συνεχίσουν να νέμονται πλούτο , προνόμια και εξουσία σε βάρος των λαών μέσα στις νέες παγκοσμοποιημένες συνθήκες. Για μένα πρόοδος είναι η ενίσχυση της ελευθερίας του ανθρώπου και όχι η κατοχύρωση της εξουσίας του κάθε ολιγαρχικού με διάφορες συνθηματολογίες και ευσεποθισμούς.

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Τούρκος ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου ή περί δύναμης και ειρήνης

Σε δηλώσεις του ο Τούρκος ΥΠΕΞ ανέφερε διάφορα ενδιαφέροντα.

Πρώτα απ΄ όλα ότι η λύση θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του «τουρκοκυπριακού λαού», «της ελληνοκυπριακής διοίκησης και του λαού της» αλλά και «παράλληλα, η λύση θα αποβλέπει και στα συμφέροντα της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο».

Επιπλέον τόνισε: «Οι πλέον κερδισμένοι θα είναι οι Ελληνοκύπριοι, διότι θα πετύχουν ειρήνη με έναν οικονομικό γίγαντα, όπως η Τουρκία, αλλά και με μια μεγάλη πολιτική δύναμη. Αυτό θα δώσει δύναμη και στους Ελληνοκυπρίους».

Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ο κυνισμός με τον οποίο κομπάζει για τη δύναμη της Τουρκίας, οικονομική και πολιτική και η εμφάνισή του ως ειρηνοποιού.Τα ίδια έλεγε και κατά την επίσκεψή του στην Κύπρο πρίν λίγες μέρες.

Ήδη από τη δεκαετία του 1990 το διεθνές σκηνικό έχει αλλάξει. Η έννοια του διεθνούς δικαίου έχει απομειωθεί δραματικά και οι διεθνείς σχέσεις στηρίζονται στη λογική της δύναμης ή το δίκαιο του πιο ισχυρού. Παράλληλα αυτή η λογική της δύναμης έχει εσωτερικευθεί από τα κράτη απομειώνοντας την λογική της εξουσίας – της οριοθετημένης δύναμης με βάση το σύνταγμα –και επικρατούν και στο εσωτερικό των κρατών οι συσχετισμοί δύναμης.

Επομένως όταν οι πολιτικοί στην Κύπρο καταδικάζουν τις δηλώσεις Νταβούτογλου ουσιαστικά είναι γελοίοι γιατί ακριβώς τα ίδια κάνουν και οι ίδιοι στο εσωτερικό του κράτους. Αν παίζουν στο εσωτερικό του κράτους με όρους δύναμης γιατί τους ενοχλούν οι δηλώσεις Νταβούτογλου;

Από την άλλη οι δηλώσεις Νταβούτογλου αναδεικνύουν τη γύμνια της πολιτικής ηγεσίας των Ελληνοκυπρίων να χαράξουν μια στρατηγική για μια λύση ικανοποιητική για ολόκληρο το λαό. Κυριολεκτικά για δεκαετίες τώρα παίζουν με τα συνθήματα και την πατριδοκαπηλεία χωρίς να καταφέρουν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για μια λύση.

Τη δύναμη του κατακτητή μπορείς να την αντιμετωπίσεις με δύναμη.Και δεδομένου ότι η ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία δεν έχει καταφέρει να εξασφαλίσει τέτοια στηρίγματα διεθνώς, τότε η επιλογή που της μένει είναι μόνο μία, να υποταχθεί στη δύναμη του κ. Νταβούτογλου και της Τουρκίας!!!

Εξάλλου υπάρχει και το προηγούμενο επί της εποχής του άλλου κατακτητή, του Άγγλου. Και αυτός πλάσαρε στους κατακτημένους την οικονομική και πολιτική δύναμη της αγγλικης αυτοκρατορίας και ζητούσε να τον προτιμήσουν οι κατακτημένοι, αντί της πτωχής Ελλάδας. Αυτή είναι η κυρίαρχη λογική του κάθε κατακτητή, που γεμάτος αλαζονεία και με τη χρήση της δύναμής του στοχεύει στην διαίωνιση της υποταγής του κατακτημένου.

Φυσικά οι συνθήκες από τότε έχουν αλλάξει δραματικά. Τότε οι άνθρωποι έθεταν την ελευθερία έναντι τρίτου τίνος σε πιο ψηλή προτεραιότητα από τα οφέλη της προστασίας ενός πλούσιου και δυνατού κράτους, που στην περίπτωση της Κύπρου εκφράστηκε με το αίτημα της ένωσης.

Σήμερα οι άνθρωποι φαίνεται ότι αποδίδουν μεγαλύτερη σημασία στην αποκόμιση οικονομικών οφελημάτων και η έννοια της ελευθερίας έναντι τρίτου έχει λιγότερη σημασία λόγω των εξελιξεων που σχετίζονται με τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και τις αλλαγές που έχουν επέλθει στη συνείδηση της κοινωνίας.

Επομένως η λογική του κ. Νταβούτογλου σήμερα , όσο προκλητική και αλαζονική και αν φαίνεται, βασικά στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία- τοπική και διεθνή- δεν προξενεί κάποια ιδιαίτερη εντύπωση. Γιατί με τους ίδους όρους και οι ίδιοι ασκούν την πολιτική τους. Επομένως το πρόβλημα είναι αν και οι πολίτες είναι έτοιμοι να εσωτερικεύσουν τη λογική Νταβούτογλου και να συναινέσουμε στην άντληση δύναμης υπό την προστασία της «κραταιάς Τουρκίας.

Θα πει κάποιος: μα υπάρχει και η ΕΕ. Και ποιος είπε ότι τα συμφέροντα των κρατών της ΕΕ ταυτίζονται με την Κύπρο και όχι τη Τουρκία;

Η απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει δημόσια την ισχύ της στο κυπριακό πρόβλημα ως επιχείρημα φανερώνει απλώς τη χρεοκοπία της πολιτικής ηγεσίας του τόπου. Μιας ανίκανης ηγεσίας που ουδέποτε ασχολήθηκε σοβαρά με το πρόβλημα. Και το τίμημα φυσικά θα το πληρώσει ο κυπριακός λαός. Στην χειρότερη περίπτωση ως «φόρο υποτελείας» στην προστάτιδα Τουρκία!!!Οι καιροί είναι δύσκολοι. Και κανένας δε σε προστατεύει δωρεάν!!!

Ο κ. Νταβούτογλου είναι και ειρηνοποιός. Έτσι ήταν πάντοτε οι δυνατοί, ειρηνοποιοί. Φυσικά για εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων και όχι των μικρών και αδύνατων λαών. Ή ειρήνη γι αυτούς σήμαινε υπό την κατοχή τους ή την προστασία τους, δηλαδή αναγνώριση της δικής τους δύναμης από τους αδύνατους. Η ειρήνη έχει τόσο εκπορνευτεί στις μέρες μας , που όποιος τη χρησιμοποιεί οφείλει να διευκρινίζει και την πολιτική της ενταξη. Διαφορετικά γίνεται φερέφωνο του ισχυρού. Γιατί αυτός τελικά θα της αποδώσει το περιεχόμενο που του συμφέρει.Και το ερώτημα είναι απλό: σε ένα διεθνές περιβάλλον που λειτουργεί με όρους δύναμης, τι σημαίνει «υποστηρίζω την ειρήνη»; Και η απάντηση δεν μπορεί να είναι το αυτονόητο, αλλά πολιτική.Γιατί αυτονόητα κάθε άνθρωπος υποστηρίζει την ειρήνη.

Υ.Γ. Η ρεαλιστική προσέγγιση της Τουρκίας και του Ταλάτ τουλάχιστον μπορεί να εξαναγκάσει τον κ. Χριστόφια να σταματήσει να συνθηματολογεί και να επιχειρηματολογήσει επί της ουσίας.Ίσως έτσι κατανοήσουμε και εμείς οι αφελείς ποια είναι η περίφημη λύση. Εκτός και αν όλα ήταν ένα παιγνίδι για ενοχοποίηση της Τουρκίας. Γιατί έτσι μας έλεγαν από την αρχή: ο στόχος είναι είτε λύση είτε ενοχοποίηση της Τουρκίας. Το πιο τραγικό είναι να μην γίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Α,τότε θα αρχίσουν οι αγωνιστικές κορώνες!!!

Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Ενδιάμεση συμφωνία στο κυπριακό πρόβλημα: περί σχεδίων και μεθοδεύσεων

Σε ένα κείμενο του Κ. Βενιζέλου στην εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 23/8/2009 και με τίτλο «Φλερτάρουν με ενδιάμεση συμφωνία», αναφέρονται και τα εξής: «Όπως πληροφορούμαστε, εάν δεν είναι εφικτή η επίτευξη συμφωνίας και η διενέργεια δημοψηφισμάτων μέχρι τις αρχές του 2010, θα ενεργοποιηθεί το σχέδιο Β, το οποίο θα επικεντρωθεί στο ενδεχόμενο ενδιάμεσης συμφωνίας».
Ο κ. Κώστας Βενιζέλος, εφόσον επαγγέλλεται το δημοσιογράφο, οφείλει να ενημερώνει αντικειμενικά τους πολίτες και όχι να γίνεται «νεροκουβαλητής» πληροφοριών.
Για να υπάρχει σχέδιο Β , λογικά πρέπει να υπάρχει και σχέδιο Α. Όπως είναι γνωστό, από την αρχή της διαδικασίας, καθορίστηκε ότι υπάρχει μόνο το σχέδιο Β, δηλαδή η λογική της ενδιάμεσης συμφωνίας, όπως λέγεται. Η λογική της ενδιάμεσης συμφωνίας ταυτίζεται με τη λεγόμενη εσωτερική πτυχή του κυπριακού προβλήματος. Οι συμφωνίες εγκαθίδρυσης –εγγυήσεων και ασφάλειας –θα συζητηθούν σε κατοπινό στάδιο. Αυτές είναι οι θέσεις του κ. Χριστόφια και των Άγγλων, οι οποίοι ουσιαστικά καθορίζουν την πορεία των διαπραγματεύσεων.
Ερωτηθείς λοιπόν για το θέμα των Βρετανικών Βάσεων στην Κύπρο, ο Πρόεδρος Χριστόφιας (6/6/2008, μετά την υπογραφή του Μνημονίου Συναντίληψης)είπε ότι «οι Συνθήκες του 1960 είναι πολύ σημαντικές για την Κυπριακή Δημοκρατία διότι η Κυπριακή Δημοκρατία δημιουργήθηκε σύμφωνα με αυτές τις Συνθήκες. Έτσι και οι δύο (χώρες) υποστηρίζουμε τις Συνθήκες του 1960 και αυτό δεν είναι τυχαίο. Για αυτό το λόγο ανέφερα ότι συμφωνούμε ότι το ενιαίο κράτος θα μεταμορφωθεί σε ένα διζωνικό, δικοινοτικό ομόσπονδο κράτος με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα. Είναι πολύ σημαντικό για την Κύπρο. Η ύπαρξη των Βάσεων, ή η κατάργηση των Βάσεων δεν είναι στην ατζέντα καμιάς εκ των χωρών μας τώρα. Δεν ήταν στην ατζέντα της Κυβέρνησης του Μακαρίου, του Κυπριανού, του Βασιλείου, του Κληρίδη και του Παπαδόπουλου. Αυτό είναι κάτι που θα συζητήσουμε με τους Τουρκοκύπριους, ως ιδιοκτήτες, ως εταίροι στην Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία, αφού επουλώσουμε τις πληγές που προκλήθηκαν από την εισβολή, την κατοχή, αυτή τη μακρόχρονη τραγωδία για ολόκληρο το λαό της Κύπρου. Έτσι ο διάλογος που θα προωθήσουμε, ή θα συνεχίσουμε, έχει να κάνει με τη συμπεριφορά και των δύο μας σε ό,τι αφορά την εφαρμογή των υποχρεώσεων που απορρέουν από τις Συνθήκες του 1960».
Ο δε Βρετανός ΥΠΕΞ δήλωνε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 2009:
«Πρώτον, η λύση πρέπει να προέλθει από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους.Δεύτερον, όσον αφορά τις εγγυήσεις, αναμένουμε πρώτα από τις δύο πλευρές,να φθάσουν σε μια συμφωνία και στη συνέχεια θα δούμε πώς μπορούμε να διευκολύνουμε τις συνομιλίες».
Η λεγόμενη ενδιάμεση λύση ευνοείται από τους Άγγλους και τον Πρόεδρο Χριστόφια αλλά και τον Ταλάτ. Ο χρονικός ορίζοντας είναι ο Απρίλιος του 2010, δηλαδή οι προεδρικές εκλογές στα κατεχόμενα. Με την πρόταση Χριστόφια για το σύστημα διακυβέρνησης ουσιαστικά ευνοούνται οι Χριστόφιας-Ταλάτ. Θεωρούν ότι στις συνθήκες που θα δημιουργηθούν τότε, ουσιαστικά θα εξασφαλίσουν επανεκλογή τους στο προεδρικό αξίωμα. Δηλαδή το κίνητρό τους είναι καθαρά το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον.
Η ενδιάμεση λύση με προκήρυξη γενικών εκλογών τον Απρίλιο του 2010 ουσιαστικά δημιουργεί συνθήκες πανομοιότυπες με το 1959. Δηλαδή η λύση να νομιμοποιηθεί μέσω της εκλογικής διαδικασίας αλλά και οι κομματικές δυνάμεις να συρθούν στην αποδοχή της ενδιάμεσης λύσης μέσα από τη συμμετοχή τους στην εκλογική διαδικασία.
Τα ίδια δηλαδή που έκανε ο Μακάριος με τους Άγγλους τότε και με τις διαμαρτυρίες του ΑΚΕΛ, τα κάνει σήμερα ο Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ με τους Άγγλους!!! Με τέτοιες μεθοδεύσεις οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι εξαπατούν τους πολίτες!!!
Η προηγούμενη σφικτοθηλιά που έδεσαν το 1959 στον κυπριακό λαό – Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους – η διεθνής και η τοπική ολιγαρχία, κράτησε 50 χρόνια. Τούτη η σφικτοθηλιά πόσο θα κρατήσει;
Γιατί σφικτοθηλιά; Γιατί το ζήτημα δεν είναι ποιος θα κατέχει τον κυπριακό λαό. Αυτό είναι το ζήτημα για τους Άγγλους, Τούρκους και τους ντόπιους κομματάρχες. Το ζήτημα είναι να μην κατέχεται από κανένα ο λαός. Όμως ο λαός δεν έχει τέτοια ενδιαφέροντα. Οπόταν το ζήτημα είναι αν θα μας κατέχουν και πόσο οι ντόπιοι και οι ξένοι. Και πρόσκαιρα θα πανηγυρίζουμε,γιατί ίσως αλλάξουμε αφέντες. Και μετά πάλι θα θρηνούμε για την στραβόμαρά μας. Όμως θα δημιουργηθούν νέες ευκαιρίες για νέους αγώνες των υπηκόων.

Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

Μια απόπειρα κατανόησης της κομματοκρατίας στην Κύπρο

Με αφορμή τους διορισμούς των ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών και τις σχετικές επικρίσεις που ακούστηκαν, χρησιμοποιήθηκε κατά κορόν και ο όρος κομματοκρατία. Όπως όλες οι έννοιες στην Κύπρο δεν ορίζονται,έτσι και η χρήση της έννοιας «κομματοκρατία» χρησιμοποιείται με ένα νεφελώδες περιεχόμενο που δε συμβάλλει στην κατανόηση των πολιτικών εξελίξεων.
Το φαινόμενο της κομματοκρατίας στην Κύπρο άρχισε να εδραιώνεται από το 2003, με την εκλογή του Τάσσου Παπαδόπουλου στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Οι αφετηρίες της κομματοκρατίας βρίσκονται στην Προεδρία του Γιώργου Βασιλείου (1988-1993), όταν άρχισε να διαμοιράζει τις θέσεις των ημικρατικών και δημόσιων οργανισμών αναλογικά στα κόμματα. Από τότε άρχισε η λαφυραγώγηση του κράτους από τα κόμματα, η εξωθεσμική λειτουργία της πολιτικής και τελικά η πλήρης επιβολή σήμερα των κομμάτων στο κράτος.
Κόμματα υπήρχαν και προηγουμένως και λειτουργούσαν ως διαμεσολαβητές ανάμεσα στο κράτος - ιδιοκτήτη του πολιτικού συστήματος – και την κοινωνία. Όμως μέχρι το 2003 ο φορέας της κρατικής εξουσίας ήταν και ο φορέας της πολιτικής και του δημόσιου χώρου. Ή διαφορετικά, υπήρχε διάκριση ανάμεσα στην κρατική εξουσία και το κόμμα και η πρωτοκαθεδρία ανήκε στο φορέα της κρατικής εξουσίας.
Από το 2003 άρχισε να εισάγονται αυθαίρετα οι αδόκιμοι όροι «συγκυβερνώντας κόμματα» και «αξιωματική αντιπολίτευση» παρόλο που το πολιτικό σύστημα είναι προεδρικό. Η λεγόμενη διάκριση των εξουσιών αποδομείται και το σύστημα ουσιαστικά μετατρέπεται σε κοινοβουλευτικό. Η κρατική εξουσία –εκτελεστική και νομοθετική -ενοποιείται από το κόμμα το οποίο λειτουργεί εξωθεσμικά.
Το 2008 με την εκλογή Χριστόφια στην Προεδρία της Δημοκρατίας το φαινόμενο επικρατεί πλήρως και εμπεδώνονται οι αδόκιμοι όροι «κυβερνών κόμμα», «συνεργαζόμενα κόμματα» και «αξιωματική αντιπολίτευση».
Η κομματοκρατία δεν ταυτίζεται με την κομματαρχία. Ο Γιώργος Λουκαϊδής, μέλος της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, σημείωνε σε ένα κείμενό του στην εφ. «Ο φιλελεύθερος» στις 15/7/2009: «Η κομματοκρατία, όπως απαξιωτικά αναφέρται ο όρος από κάποιους, δεν συνιστά παρά τη μορφή της δημοκρατίας που η πλειοψηφία των κρατών στον κόσμό έχει επιλέξει ως σύστημα διακυβέρνησης και διαχείρισης της εξουσίας». Η αναφορά αυτή φανερώνει άγνοια της λειτουργίας των πολιτικών συστημάτων που κατ΄ ευφημισμό ονομάζονται δημοκρατίες. Είναι γεγονός ότι στις πιο πολλές χώρες τα κόμματα διαμεσολαβούν ανάμεσα στην κοινωνία και το κράτος και νομιμοποιούνται στην εξουσία με την ψήφο των πολιτών. Δηλαδή τα κόμματα άρχουν με την κατάληψη της κρατικής εξουσίας. Όμως η πολιτική και ο δημόσιος χώρος εκεί ταυτίζονται με τις δράσεις των φορέων της κρατικής εξουσίας.Κυρίαρχο είναι το κράτος και όχι το κόμμα. Αυτή είναι η κομματαρχία.
Στην κομματοκρατία το πολιτικό σύστημα, που εισάγει το Σύνταγμα, υποχωρεί υπέρ του κομματικού συστήματος το οποίο και κυριαρχεί επί του τυπικού πολιτικού συστήματος, όπως καθορίζεται από το Σύνταγμα. Οι κρατικοί θεσμοί τελικά χειραγωγούνται από το κόμμα, το οποίο ουσιαστικά είναι κυρίαρχο. Ή διαφορετικά οι κρατικοί θεσμοί είναι εκτελεστικά όργανα του κομματικού κατεστημένου.
Το κόμμα όμως δεν αποτελεί συνιστώσα του Συντάγματος. Ή διαφορετικά, το σύνταγμα αγνοεί το κόμμα, δεν υπάρχει νομική κατοχύρωσή του, ώστε η λειτουργία του να συνάδει με τις αρχές της πολιτείας.Έτσι η πολιτική αναπτύσσεται εξωθεσμικά και αφήνεται στους συσχετισμούς δύναμης. Η πολιτική λειτουργία μεταφέρεται εκτός της κρατικής εξουσίας, στα κόμματα που διεκδικούν να ορίζουν εκείνα, κατά τη βούληση της κομματικής γραφειοκρατίας, το «κοινωνικό συμφέρον». Το οποίο και αντιλαμβάνονται ως σύνθεση των συμφερόντων με βάση τους συσχετισμούς δύναμης των διαφόρων ομάδων.
Αυτή την περίοδο στην Κύπρο βιώνουμε την κομματοκρατία. Η πολιτική λειτουργία και δυναμική, ο λεγόμενος δημόσιος χώρος, έχει μεταφερτεί εκτός των κρατικών θεσμών. Πρωταγωνιστές πια καθημερινά είναι τα κόμματα που είτε μιλούν εκ μέρους της κυβέρνησης είτε διεκδικούν από την κυβέρνηση.
Αυτή η μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος στην Κύπρο ενέχει τεράστια σημασία. Η πολιτική δε θα είναι ποτέ πια η ίδια, αφού δημιουργούνται νέες δυναμικές. Φυσικά το πολιτικό ερώτημα είναι: κάτω από ποια δεδομένα πολιτικά και κοινωνικά επεβλήθηκε η κομματοκρατία στην Κύπρο; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί να είναι υποβοηθητική στην κατανόηση των μελλοντικών πολιτικών εξελίξεων. Και η εξέλιξη του πολιτικού συστήματος δεν είναι μονόδρομος. Γιατί οι κομματικές γραφειοκρατίες και η κοινωνία –με την ανοχή της - μπορεί να νομιμοποιούν μια αλλαγή , όπως αυτή της κομματοκρατίας, αλλά οι αφετηρίες να είναι διαφορετικές, δηλαδή να μην ταυτίζεται στο δεδομένο χρόνο το κομματικό με το κοινωνικό συμφέρον. Τότε η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη ανάμεσα στην κομματική ολιγαρχία και την κοινωνία.
Παράλληλα η κομματοκρατία ως πολιτικό σύστημα στην Κύπρο αναγκαστικά επηρεάζεται από τις πλανητικές εξελίξεις. Ειδικότερα η νέα τεχνοδικτυακή επικοινωνία και η διάχυση της πολιτικής στους πολίτες μέσω μιας εικονικής πραγματικότητας, δημιουργεί μια νέα δυναμική που θέτει υπό αμφισβήτηση και την κομματαρχία και την κομματοκρατία.
Η αυθαίρετη λοιπόν μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος στην Κύπρο με την τυπική πλέον λειτουργία του συντάγματος, με την κομματική κυριαρχία και τη διαπλοκή της με τα ΜΜΕ και την οικονομική ολιγαρχία στον καθορισμό του κοινωνικού συμφέροντος, παρωδικά επιφέρει και θα επιφέρει μια επιβάρυνση της ζωής των πολιτών. Όμως η εξοικείωση των πολιτών με αυτή τη νέα πραγματικότητα, τη στηριγμένη στη δύναμη – όχι στην εξουσία – δημιουργεί και ευοίωνες προοπτικές για την κοινωνία, όταν αυτή αντιληφθεί τη δική της δύναμη και θελήσει να την επιβάλει, δηλαδή να την μετατρέψει σε νόμο με καθολική ισχύ.

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

"Πάγωμα μισθών ή ξεπάγωμα του πλούτου;" ή ποιος πληρώνει την οικονομική κρίση

Το Γενάρη του 2009 Ομοσπονδία Εργοδοτών και Βιομηχάνων έριξε το σύνθημα «σκούπα στους μετανάστες». Η κυβέρνηση ανταποκρίνομενη στο αίτημα των εργοδοτών άρχισε τον «πόλεμο κατά της παράνομης μετανάστευσης».
Στις 16 Μαίου 2009 η Ομοσπονδία Εργοδοτών και Βιομηχάνων ζήτησε πάγωμα των μισθών στο δημόσιο τομέα. Στις 3/8/2009 ο Υπουργός Οικονομικών εξήγγειλε την πρόθεση της κυβέρνησης για πάγωμα των μισθών.
Ποια είναι τα συμπεράσματα;
1. Η κυβέρνηση και το κεφάλαιο συνεργάζονται στενά στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής. Ή πιο σωστά η κυβέρνηση είναι το εκτελεστικό όργανο των απαιτήσεων του κεφαλαίου. Η οικονομική ολιγαρχία αποφασίζει και η πολιτική ολιγαρχία εκτελεί.
2.Η ψήφος του λαού , τα προεκλογικά προγράμματα έχουν πεταχθεί στο σκουπιδότοπο στο Βατί ή βρίσκονται υπό επεξεργασία σε κάποιο ΧΥΤΑ.
3. Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία έχουν αποφασίσει ότι το κόστος της οικονομικής κρίσης θα το πληρώσουν οι μισθωτοί ή οι οικονομικά πιο αδύνατοι ή ο περήφανος κυπριακός λαός. Πρώτα ήταν οι μετανάστες, τώρα οι μισθωτοί του δημοσίου και ύστερα οι μισθωτοί του ιδωτικού τομέα.
4. Οι ολιγάρχες άρχισαν να προπαγανδίζουν την κατάλληλη ηθική στους «δούλους»:υπευθυνότητα, αυτοσυγκράτηση, συναίνεση. Όλα αυτά απλώς σημαίνουν «πληρώστε μισθωτοί την κρίση» ώστε να μην επηρεαστούν τα δικά μας κέρδη.
5. Γιατί πάγωμα μισθών και όχι ξεπάγωμα του πλούτου; Γιατί να αφαιρείται εισόδημα από αυτούς που το χρησιμοποιούν για να επιβιώσουν και να μην αφαιρείται εισόδημα από αυτούς που δεν το έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν και το φυλάνε σε θησαυροφυλάκια; Γιατί την κρίση να την πληρώσουν οι μισθωτοί και όχι οι πλούσιοι;
6.Τελικά, τι διαφορετικό θα έκανε ο ΔΗΣΥ αν ήταν εξουσία; Τι δηλαδή διαφέρει η οικονομική πολιτική του ΔΗΣΥ από αυτή του ΑΚΕΛ;
7. Και να μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση Χριστόφια με τροποποίηση του προϋπολογισμού του 2009 χρύσωσε κυριολεκτικά 48 υψηλόμισθους κυβερνητικούς αξιωματούχους – Γενικούς Διευθυντές, Δικαστές,κ.α. Τριπλασίασε τα έξοδα παραστάσεώς τους. Μάλιστα τροποποίησαν τη νομοθεσία ώστε τα έξοδα παραστάσεως να θεωρούνται και συντάξιμα.Το όφελος γι αυτούς τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους υπολόγιζεται σε 300.000 ευρώ!!!
Και όλα έγιναν στα κρυφά, κανένας δεν πήρε είδηση. Όλοι σιώπησαν, ο νόμος της μαφίας. (ΠΟΛΙΤΗΣ, 11/5/2009 ) Για τους λίγους και δυνατούς η κυβέρνηση Χριστόφια είναι γενναιόδωρη, για τους πολλούς και αδύνατους έχει πρόβλημα!!!


Το δούλεμα από τους «φωστήρες» του ΚΕΒΕ, του ΟΕΒ και του φερέφωνού τους – της κυβέρνησης – ότι δεν αντέχει το κράτος μισθολογικές παραχωρήσεις, είναι προκλητικό. Πώς και το κράτος αντέχει τα εκατομμύρια που εισπράττουν οι επιχειρήσεις από το κράτος υπό μορφή κινήτρων, απαλλαγών, φοροδιαφυγών, συμβάσεων για άχρηστα έργα; Στη μια περίπτωση το δημόσιο ταμείο δεν αντέχει και στην άλλη αντέχει; Γιατί, όταν τα παίρνουν τα μέλη τους, το ΚΕΒΕ και η ΟΕΒ δε διαμαρτύρονται, αφού γνοιάζονται τόσο πολύ για τα δημόσια οικονομικά; Ή μήπως η μοναδική τους έγνοια είναι να τρώνε μόνο οι ίδιοι από το δημόσιο ταμείο μαζί με τους πολιτικούς εγκάθετούς τους;

Η πολιτική ολιγαρχία σε στενή συνεργασία με την οικονομική ολιγαρχία στοχεύουν στην περαιτέρω αφαίμαξη των μισθωτών. Η ανακατανομή του πλούτου υπέρ των δυνατών συνεχίζεται με απολύτως ομαλό ρυθμό είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει κρίση. Στόχος τους είναι ο μισθωτός να έχει μόλις μετά βίας τα απαραίτητα, απλώς για να επιβιώνει. Η έγνοια του να είναι η καθημερινή του επιβίωση, ώστε ανενόχλητοι οι ολιγάρχες να καρπώνονται και τον πλούτο και την εξουσία.
Όσο ο πολίτης δε συνειδητοποιεί τη νέα πραγματικότητα και μένει εγκλωβισμένος σε παρωχημένες λογικές περί καλού και κακού ολιγαρχικού, του δικού μας και του άλλου, τότε θα συνεχίζεται η υποβάθμιση της θέσης του σε όλα τα επίπεδα, ατομικό, οικονομικό, πολιτικό.
Σε κάθε κοινωνία – είτε παράγεται είτε δεν παράγεται νέος πλούτος –το κοινωνικό ζήτημα είναι η κατανομή του. Και από τη στιγμή που το πολιτικό και οικονομικό σύστημα ελέγχεται από τους λίγους – την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία - και οι πολλοί το ανέχονται, τότε η μοίρα των πολλών είναι μία: «σκάστε και πληρώνετε». Και η μοίρα των λίγων είναι: «έτσι ή αλλιώς θα συνεχίσουμε να τα παίρνουμε».

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009

Ο κίνδυνος του φασισμού:λογισμοί και παραλογισμοί

Κάποιοι λοιπόν που συμμετείχαν σε μια αντικατοχική εκδήλωση στις 20 Ιουλίου 2009, φώναξαν υβριστικά συνθήματα εναντίον του Προέδρου της Δημοκρατίας καθώς και ρατσιστικά συνθήματα. Προσωπικά διαφωνώ και με τη χρήση συνθημάτων και πιο πολύ, ύβρεων εναντίον οποιουδήποτε προσώπου.
Το θέμα αυτό έγινε μείζον από τα κόμματα και τα ΜΜΕ με γενική επωδό την ανέξοδη καταδίκη των υβριστών.
Οι διαστάσεις που δόθηκαν στο θέμα ήταν εξωπραγματικές. Ιδιαίτερα από την πλευρά της κυβέρνησης και του ΑΚΕΛ.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μιλώντας στην Παναγιά στις 24/7/2009 τόνισε ότι «το κράτος δεν θα ανεχθεί καμιά υπονομευτική δραστηριότητα και δεν θα επιτρέψει την αναβίωση φασιστικών καταστάσεων με τον όποιο μανδύα εμφανίζονται».
Ο Γ. Γ. του ΑΚΕΛ σε συνέντευξή του στην εφ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 26/7/2009 συνέδεσε τους υβριστές με το πραξικόπημα και την «προπραξικοπηματική περίοδο» αφού «η ίδια συνθηματολογία, εθνικιστική και αρρωστημένη χρησιμοποιήθηκε και το 1974» και πρόσθεσε ότι «διαφωνούν με αυτή ταύτη τη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας».
Η ΕΔΟΝ συσχέτισε τις ενέργειες «με κλίμα φανατισμού εναντίον του ΑΚΕΛ και της κυβέρνησης Χριστόφια» και προειδοποιεί πως «δεν θα ανεχτεί οι νέες γενιές να μπολιαστούν με το δηλητήριο του φασισμού».
Η ΧΑΡΑΥΓΉ δε σημείωνε: «Η ιδεολογία που ασπάζονται είναι εκείνη του ναζισμού – φασισμού στο όνομα της ελληνικής σκέψης και της χριστιανικής ορθοδοξίας, είναι άκρως προκλητικοί και αντι-ομοσπονδιακοί». Ακόμα συνέδεε τους υβριστές με προσπάθεια ανατροπής του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Δε θα σταθώ στο βάσιμο των όποιων συνδέσεων επιχείρησαν οι πιο πάνω, δηλαδή το σχήμα:υβριστές-πραξικόπημα 1974-φασισμός-ανατροπή Προέδρου-αντι-ομοσπονδιακοί. Για όποιον στοχάζεται λογικά όλοι αυτοί οι συνειρμοί είναι «πού σου νέφκω, πού πάεις» και συνιστούν και αυτοί μια ύβρη προς τους αποδέκτες στο όνομα καταδίκης μιας άλλης ύβρεως.
Η επωδός των πιο πάνω είναι το μήνυμα: είναι υπαρκτός ο κίνδυνος του φασισμού. Είναι πράγματι υπαρκτός με βάση το γεγονός ότι κάποιοι ύβρισαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας:

Αν καλοεξετάσεις το ζήτημα και με βάση την ιστορική εξέλιξη της νεοτερικότητας ,μάλλον οι αναφορές των πιο πάνω δεν έχουν και τόση λογική βάση. Είναι γεγονός ότι στα νεότερα χρόνια εμφανίστηκαν ιδεολογίες και επιβλήθηκαν καθεστώτα που απομείωσαν ή και εξαφάνισαν την ελευθερία των πολιτών. Ανεξάρτητα από τα αίτια του φαινομένου σε κάθε χώρα και σε συσχετισμό με τον εκάστοτε διεθνές περιβάλλον, η εκδήλωση τέτοιων ανελεύθερων καθεστώτων είχε συγκεκριμένο τρόπο πολιτικής δράσης. Αν περιοριστούμε στην Ευρώπη , τότε ανελεύθερα καθεστώτα ονομάστηκαν ο ιταλικός φασισμός, ο γερμανικός ναζισμός αλλά και ο σοβιετικός ολοκληρωτισμός. Ανεξάρτητα από τις σημαντικές διαφοροποίησεις τους, που αντικατοπτρίζουν τις ανάγκες και την ανάπτυξη διαφορετικών κοινωνιών, εντούτοις μπορούμε να ανιχνεύσουμε στο επίπεδο της πολιτικής πράξης κοινά στοιχεία. Και στις τρεις περιπτώσεις το κόμμα ταυτίστηκε με το κράτος, ιδιοποιήθηκε το πολιτικό σύστημα ολοκληρωτικά και κατείχε την κοινωνία.

Η ταύτιση λοιπόν ιστορικά του πολιτικού συστήματος με το κράτος και η «υφαρπαγή» της κρατικής εξουσίας από ποικίλους διαμεσολαβητές-«σωτήρες» του λαού είτε ονομάστηκαν φασίστες είτε ναζιστές, είτε οπαδοί του ολοκληρωτισμού είτε δικτάτορες είτε αυταρχικά καθεστώτα είναι η πολιτική βάση – εκτροφείο του όποιου φασισμού. Η ταύτιση του πολιτικού συστήματος με το κράτος και ο αποκλεισμός της κοινωνίας από την πολιτική επιτρέπει σε διάφορους τυχάρπαστους να «υφαρπάζουν» την κρατική εξουσία και να καταδυναστεύουν τους πολίτες με σκοπό «να σώσουν τον τόπο, το έθνος, το λαό κλπ.».

Όταν λοιπόν αποκαλείς έναν φανατικό αντίπαλο ως «φασίστα», τότε κενολογείς και αποπροσανατολίζεις. Γιατί το φασισμό και τον ολοκληρωτισμό και τον αυταρχισμό δε θα το γεννήσει καμία ομάδα ή ομαδούλα που συνθηματολογεί υπέρ ή κατά του όποιου «δικού μας». Ο κίνδυνος για τις ελευθερίες του πολίτη ιστορικά προέρχεται από τους φορείς της εξουσίας που μεθοδευμένα και ύπουλα εκμεταλλευόμενοι το δεδομένο κοινωνικό αδιέξοδο, υφάρπασαν την εξουσία για το «καλό» του λαού και μετά τη χρησιμοποίησαν σε βάρος του λαού.

Αν λοιπόν κάποιοι σήμερα στην νήσο Κύπρο ανησυχούν πραγματικά για φασισμό, ας μην αποπροσανατολίζουν μεγεθύνοντας τις ενέργειες κάποιων ομάδων. Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι κάποιοι συμπολίτες μας επιλέγουν τέτοιες συμπεριφορές. Και πρέπει ορθολογιστικά να διερωτηθούμε «γιατί;». Όμως δεν είναι αυτοί ο κίνδυνος. Για όσους πράγματι ανησυχούν και δεν υποκρίνονται όντας σε διατεταγμένη αποστολή, καλύτερα να κοιτάζουν κατά τα δώματα των φορέων της εξουσίας. Εκεί βρίσκεται ο κίνδυνος, αν υπάρχει, για τις ελευθερίες του πολίτη. Από κει εκτρέφονται οι «φασιστικές συμπεριφορές» και από κει υπάρχει κίνδυνος «υφαρπαγής της εξουσίας». Οι κατέχοντες είναι ο κίνδυνος και όχι η κάθε ομάδα που ως φερέφωνο πετάσσει συνθήματα. Και που πιο πολύ την αξιοποιεί η ολιγαρχία για να περιορίσει τις ελευθερίες των πολιτών στο σύνολό τους.
Υπάρχει βάσιμος λόγος να ανησυχούμε σήμερα;
Ο δημοκρατικός πολίτης πάντοτε ανησυχεί. Και η ανησυχία του αφορά τις δράσεις των εχόντων και κατεχόντων. Και η πραγματικότητα είναι πως σήμερα το πολιτικό σύστημα έχει ιδιοποιηθεί ολοκληρωτικά από τα κόμματα. Αυτοί αποτελούν το πραγματικό κίνδυνο για την ελευθερία των πολιτών, αυτοί μπορούν να μετατρέψουν τη θέλησή τους σε νόμο με καθολική ισχύ. Ο κίνδυνος σήμερα παρά ποτέ εντοπίζεται στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.Με διάφορα προσχήματα συρρικνώνουν ασύδοτα τις ελευθερίες των πολιτών και οι «φασιστικές ομάδες» συνεχίζουν άθικτες το έργο τους. Οι διάφορες ομαδούλες μπορούν να αξιοποιηθούν από την εξουσία και όχι οι ομαδούλες να επιβάλουν τη θέλησή τους στο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο. Τέτοιες ομάδες, όπως οι υβριστές της 20ης Ιουλίου, θα αξιοποιηθούν στα μέγιστα από την ολιγαρχία, που προκειμένου να μας «σώσει» από τους φασίστες , θα προωθήσει μεθόδους εκφασισμού της κοινωνίας. Τέτοιες ομάδες είναι υπηρέτες –συνειδητά ή ασυνείδητα - του συστήματος και αποτελούν το σωσίβιό του.
Πότε θα εκλείψει ο κίνδυνος του φασισμού; Μόνο σε μια δημοκρατία όπου ο λαός αποφασίζει, γιατί εκεί αποκλείεται να αποφασίσει να πάρει μέτρα εναντίον του εαυτού του, να αυτοφιμωθεί ή να αυτουποδουλωθεί! Στα εξουσιαστικά πολιτικά συστήματα ο κίνδυνος θα είναι πάντοτε υπαρκτός, γιατί πάντοτε θα υπάρχουν «οι σωτήρες» του λαού!!! Οι σωτήρες του έθνους, οι σωτήρες του κράτους, οι σωτήρες των θεσμών, οι σωτήρες των καταπιεσμένων και πάει λέγοντας. Σωτήρας ήταν και ο Χριστός αλλά τουλάχιστον εκεί υπήρχε δηλωμένη η μεταφυσική της επουράνιας ζωής, του παραδείσου. Οι επίγειοι σωτήρες μόνο κόλαση φέρνουν στους λαούς, αφού «παραλογίζονται» ότι μπορεί να είναι και «σωτήρες»!!!

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Κομματικές ανοησίες για τους ημικρατικούς ή "άλλα θωρούν, αλλά γροικούν τζι άλλα παν τζαι πετάσσουν"

Όταν ακούς τι λένε η κυβέρνηση και τα κόμματα για το μεγάλο φαγοπότι στους διορισμούς των ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών, δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάς ή να κλαίεις.
Η επιχειρηματολογία που προβάλλεται είναι ποικίλη και αντανακλά μια αγωνιώδη προσπάθεια της πολιτικής ολιγαρχίας να πείσει την κοινωνία για τη «νομιμότητα» των διαδραματιζομένων.
1.Η κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα ΑΚΕΛ – άκου κυβερνών κόμμα σε προεδρικό σύστημα- καθώς και οι συνεργαζόμενοι στη νομή της εξουσίας προσπαθούν να πείσουν ότι οι ημικρατικοί οργανισμοί είναι προέκταση του κράτους και της προώθησης της κυβερνητικής πολιτικής. Συμφωνούμε ότι έτσι είναι. Γιατί πρέπει να διοριστούν κομματικοί στα ΔΣ; Και μη κομματικοί να διοριστούν πάλι η κυβερνητική πολιτική θα προωθείται, αφού οι προϋπολογισμοί του κάθε οργανισμού εγκρίνονται από την κυβέρνηση και τη βουλή.
Από την άλλη ,ο ΔΗΣΥ λέει ότι θέλει να συμμετέχει με ένα εκπρόσωπό του για να ελέγχει τους άλλους. Μα ο έλεγχος με βάση το σύνταγμα γίνεται από τη βουλή και όχι από το κόμμα. Δηλαδή στη βουλή τι θα κάνετε κύριοι του ΔΗΣΥ;
Φυσικά όλα αυτά αποτελούν κενολογίες. Οι διορισμοί είναι σημαντικοί για βόλεμα ημετέρων στα ΔΣ αλλά και για επεμβάσεις/ρουσφέτια στους διορισμούς και προαγωγές.Επιπρόσθετα είναι σημαντική η παρουσία των κομματικών για εξασφάλιση χορηγιών από τους οργανισμούς αλλά και για μίζες στα πλαίσια διευκολύνσεων και προσφορών στο κεφάλαιο με το οποίο διαπλέκονται.Ακόμα είναι σημαντικοί για εκδουλεύσεις στους πολίτες για διεκπεραίωση διαφόρων αιτημάτων τους.
Άρα οι διορισμοί είναι συνυφασμένοι με την πολιτική και οικονομική επιβίωση των κομμάτων, με τη νομή και την ιδιοποίηση της εξουσίας σε βάρος της κοινωνίας.
2.Ένα επιχείρημα που προβλήθηκε από στέλεχος του ΑΚΕΛ είναι και το εξής: με το διορισμό κομματικών διασφαλίζεται «σε μεγαλύτερο βαθμό ο δημοκρατικός αλληλοέλεγχος και κατά συνέπεια μεγαλύτερη θωράκιση απέναντι σε φαινόμενα αυθαιρεσίας οποιασδήποτε μορφής».
Πέρα από η διαστρέβλωση των λέξεων – δημοκρατικός αλληλοέλεγχος- αφού τέτοιος όρος δεν είναι υπαρκτός ( δημοκρατικός έλεγχος είναι η δυνατότητα των μελών της κοινωνίας να ελέγχουν την εξουσία, κάτι που δεν υπάρχει στο πολιτικό σύστημα ), θεωρεί ότι με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων στα ΔΣ περιορίζει την αυθαιρεσία. Καλά, σε πιο υπαρκτό δεδομένο το στηρίζει; Αντίθετα, η συμμετοχή όλων εξασφαλίζει ότι θα αυθαιρετούν όλοι αναλαγικά, σύμφωνα με τη δύναμη των κομμάτων. Αυτό λέει η πραγματικότητα και όχι τα παραμύθια που πλασάρουν οι διάφοροι κομματικοί έμμισθοι.
3.Το θέατρο του παραλόγου των κομμάτων και της κυβέρνησης συμληρώνεται με το θέμα της ευθύνης γι αυτές τις γελοιότητες των ανθρώπων που διαχειρίζονται την τύχη του λαού μας.Ο Πρόερος του ΔΗΣΥ δηλώνει στις 7 Ιουλίου 2009 ότι «το Πολιτικό Γραφείο αποφάσισε να ανταποκριθεί θετικά στην πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας να υποδέιξει άτομα», ενώ στις 9 Ιουλίου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωσε: «Έχουν όλοι απαίτηση να πάρουν μέρος στα ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών σαν να είναι κεκτημένο αυτό το πτάγμα, είτε είναι συμπολίτευση είτε αντιπολίτευση, και εγώ ανταποκρίνομαι».
Ο ένας τα ρίχνει πάνω στον άλλο γνωρίζοντας όλοι ότι παρανομούν, ώστε να μη βρεθεί ο ένοχος. Φυσικά την πολιτική ευθύνη για αυτή τη λαφυραγωγία του δημόσιου πλούτου την έχει αποκλειστικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας γαιτί ακριβώς αντισυνταγματικά αποφάσισε «να ανταποκριθεί" στις διεκδικήσεις των κομμάτων.
4. Η νομιμοποίηση της κομματικής λαφυραγωγίας συμπληρώνεται με βαρύγδουπες αναλύσεις περί δημοκρατίας. Και ο Λευτέρης Χριστοφόρου του ΔΗΣΥ δηλώνει ευθαρσώς: «στη δημοκρατία λειτουργούν τα κόμματα» και «οι εκπρόσωποι του ΔΗΣΥ θα είναι και εκπρόσωποι του κοινωνικού συνόλου». Ενώ ο Γιώργος Λουκαίδης του ΑΚΕΛ δηλώνει με βεβαιότητα: «Η κομματοκρατία δεν συνιστά παρά τη μορφή της δημοκρατίας».
Συμφωνούν λοιπόν ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ότι κομματοκρατία =δημοκρατία. Καλά, είναι δυνατό να είναι το ίδιο πράγμα να κυβερνά το κόμμα με το να κυβερνά ο λαός; Ή οι λέξεις έχουν πρόβλημα ή αυτοί που χρησιμοποιούν τις λέξεις έχουν πρόβλημα όταν ταυτίζουν το κόμμα με το κοινωνικό σύνολο. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί ένα άλμα διανοητικής αυθαιρεσίας και γνωσιολογικής ανεπάρκειας.
5. Το γελοίο κομματικό σκηνικό συμπληρώνεται με τη μόνιμη επωδό ότι είναι «αποκλειστικό δικαίωμα που παρέχει το σύνταγμα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας»!!! Αφού ο ίδιος ο Πρόεδρος το εκχώρησε στα κόμματα και τα κόμματα διεκδικούν τα ίδια να αποφασίσουν, τι νόημα έχει η αναφορά; Για να μας πουν ότι όλα λειτουργούν με βάση το Σύνταγμα; Μα περιπαίζετέ μας;

Το παζάρι για τους ημικρατικούς δεν είναι απλώς λαφυραγωγία, ρουσφέτι, διαπλοκή, διαφθορά, αυθαιρεσία, νομή και μίζες. Είναι κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα που άπτεται της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και όπου επιβεβαιώνεται ότι οι θεσμοί υπάρχουν και λειτουργούν τυπικά ενώ στην πράξη η πολιτική λειτουργία έχει μεταφερθεί στα κόμματα,που είναι εξωθεσμικοί φορείς. Αυτή η διάσταση της πολιτικής, η οποία επιβλήθηκε από το επιχειρηματικό κεφάλαιο στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, είναι ιδιαίτερα επιβαρυντική για την κοινωνία.
Αλλά αφορά και το κυπριακό πρόβλημα. Γιατί αυτή η λογική για πρόσληψη της πολιτικής ουσιαστικά ακυρώνει την όποια προσπάθεια για εξεύρεση ενός πολιτικού συστήματος για τη λύση εφόσον αυτοί που διαβουλεύονται τη λύση θεωρούν αυτονόητο ότι θα λειτουργούν εκτός των θεσμών!!! Λειτουργούν όχι με βάση τους θεσμούς αλλά με βάση τη νομή των θεσμών και της εξουσίας!!!Έτσι σκεφτόταν και το 1960 ο Μακάριος. Η διαφορά είναι πως από τη νομή της εξουσίας από τον ένα, τώρα αναφερόμαστε στη νομή από τους λίγους. Σίγουρα είναι μια πρόοδος γι αυτούς που νέμονται την εξουσία. Αλλά όχι για την κοινωνία.
Ζήτω λοιπόν και η Κυπριακή Δημοκρατία, ζήτω και η υπό εκκόλαψη ομόσπονδη δημοκρατία, ζήτω και η ειρήνη, ζήτω και η βλακεία όλων μας.Βλακεία γιατί η πρόοδος σημαίνει πρόταση πρός όφελος της κοινωνίας για τη λειτουργία του πολιτικού και οικονομικου συστήματος και όχι αερολογίες και κενολογίες και συνθηματολογίες που σερβίρουν οι ολιγαρχικοί και αναπαράγουν τα φερέφωνά τους με θαυμαστή πίστη.

(Ο στίχος στον τίτλο είναι του Χριστόφορου Παλαίση)

Σάββατο 18 Ιουλίου 2009

Φυγοστρατία, αναθεματισμοί και πατριωτισμοί

Τις τελευταίες εβδομάδες κόμματα, πολιτικοί και ΜΜΕ ανέδειξαν ως πρώτο θέμα τη φυγοστρατία, φαινόμενο που παίρνει μαζικές διαστάσεις. Όλο και περισσότεροι νέοι, με διάφορα προσχήματα, δεν υπηρετούν την στρατιωτική τους θητεία.
Όλη αυτή η συγχορδία, με κάθε σοβαρότητα καταπιάστηκε με το πρόβλημα, στέλλοντας τα «κατάλληλα μηνύματα» στην κοινωνία. Οι προσεγγίσεις ήταν ποικίλες: εθνικές,ηθικές, κατασταλτικές. Ποιος φταίει;
Οι «τρελλοί» - αυτοί που απαλλάσσονται με τρελλόχαρτα - , οι ψυχίατροι – αυτοί που χορηγούν τα τρελλόχαρτα-, οι γονείς – αυτοί που πληρώνουν τα τρελλόχαρτα-, η κρίση των αξιών- τα τρελλόχαρτα πάνω από την πατρίδα -, η κοινωνία ολόκληρη.
Ποιος δε φταίει; Το πολιτικό σύστημα και οι πολιτικοί!!!Αυτοί, οι καημένοι αγωνιούν για το υπαρκτό φαινόμενο,αγωνιούν να βρουν λύσεις!!!
Γιατί λοιπόν οι παλαιότερες γενιές προθύμως υπηρετούσαν τη θητεία τους ενώ σήμερα οι νέοι διστάζουν ή αρνούνται;
Οι εθνικοί κίνδυνοι - πραγματικοί ή φανταστικοί, υπαρκτοί ή επινοημένοι -που κατά κόρον προέβαλλαν οι κρατούντες από τη δεκαετία του 1960 και εντεύθεν, σήμερα ούτε προβάλλονται ούτε και μπορούν να προβληθούν.
Αυτοί λοιπόν που επικαλούνταν τους εθνικούς κινδύνους στα πλαίσια της λογικής του έθνους – κράτους στερέωσαν την εξουσία τους για «χάρη του έθνους» και η κοινωνία πλήρωσε το τίμημα.
Από την άλλη εξωγενείς παράγοντες – παγκοσμιοποίηση, μετανάστευση, ευρωπαϊκή ένωση – σταδιακά απομειώνουν στη συνείδηση του πολίτη και το έθνος και το κράτος, όπως γίνονταν αντιληπτά ως τη δεκαετία του 1980.
Ο εθνικός πατριωτισμός σταδιακά υποχωρεί στη συνείδηση του πολίτη και σήμερα δε λέει κάτι στους νέους. Η έννοια της πατρίδας με την έννοια της κοινής στέγης μιας κοινωνίας δε λέει κάτι στους νέους.
Από τη δεκαετία του 1990 λοιπόν επέρχονταν αλλαγές που θα έπρεπε να προβληματίσουν τους κρατούντες. Ύπνώτταν και μοναδική τους έγνοια ήταν η εξουσία. Και πράγματι τα κόμματα κατόρθωσαν να ελέγξουν πλήρως το πολιτικό σύστημα και να εμπεδώσουν στην κοινωνία τις κομματικές πελατειακές σχέσεις. Ο κομματικός πατριωτισμός αντικατέστησε σταδιακά τον εθνικό πατριωτισμό.
Η αποδυνάμωση λοιπόν του κράτους και του έθνους στις μέρες μας θέτει επί τάπητος το θέμα του πατριωτισμού. Γιατί ένας νέος να θέλει να αγωνιστεί ή και να θυσιαστεί γι αυτή την πατρίδα;
Αν γίνει αποδεκτό ότι στις μέρες μας ο εθνικός πατριωτισμός θα αντικατασταθεί από έναν πολιτειακό πατριωτισμό, τότε τίθεται το θέμα του πολιτικού συστήματος της πολιτείας. Έχουν επέλθει πολιτικές αλλαγές που να ωθούν τον πολίτη στη συνειδητοποίηση ότι αξίζει να αγωνιστώ γι αυτή την πολιτεία;
Ουδεμία αλλαγή έχει γίνει προς όφελος της κοινωνίας ώστε να αναπτυχθεί ο πολιτειακός πατριωτισμός. Αντίθετα, η κοινωνία είναι μάρτυρας ότι μια ολιγαρχία καρπούται και το πολιτικό σύστημα και το οικονομικό σύστημα σε βάρος της. Και σωστά εκλαμβάνει το σύστημα ως αντίπαλο. Γιατί να το υπερασπιστεί ο νέος;
Αυτοί λοιπόν που οικειοποιήθηκαν το πολιτικό σύστημα, βουτηγμένοι μέσα στη σήψη και τη διαφθορά, με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν τους όποιους θεσμούς στην αποσάρθρωση.
Με όπλο λοιπόν την εξουσία οι κομματάρχες και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που εκπροσωπούσαν, κατήργησαν κάθε έννοια ισονομίας των πολιτών. Αρχικά βόλευαν τους ημέτερους σε θέσεις λιγότερο «επώδυνες» στο στρατό: από τη μια οι βολεμένοι με μέσο και από την άλλη οι «απλοί πολίτες», που πλήρωναν και για τους βολεμένους. Μετά οι κομματάρχες άνοιξαν τις πόρτες της «εξόδου»από το στρατό για τους ημέτερους. Τώρα που έμαθαν το «κόλπο» και οι «α-βόλευτοι», τώρα υπάρχει πρόβλημα, λένε με κάθε σοβαρότητα.
Το πρόβλημα φυσικά βρίκεται στο μυαλό τους, γιατί αυτοί κατασκεύασαν το πρόβλημα και όχι στους νέους που παίρνουν τρελλόχαρτα και αποφεύγουν τη στρατιωτική θητεία.
Το γεγονός ότι όλοι οι νέοι – αλλά και οι έφεδροι - θεωρούν σήμερα το στρατό «χάσιμο χρόνου» , αυτή η κυρίαρχη αντίληψη επιβάλλει έναν αναστοχασμό για την έννοια του έθνους –της συλλογικής ταυτότητας - που είναι πρόβλημα πολιτικό και εστιάζεται στη σχέση της κοινωνίας με το κράτος ή την ανάγκη για δημιουργία νέων συνεκτικών δεσμών ανάμεσα στους πολίτες, που να συνάδουν με τις τωρινές πραγματικότητες των νέων.
Με φοβέρες και ηθικολογίες και κινδυνολογίες δεν επιλύονται τα προβλήματα. Απλώς η εξουσία σήμερα μπορεί να πάρει κάποια μέτρα που θα επιβραδύνουν το αναπόφευκτο, ότι δηλαδή οι νέοι νιώθουν πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπηρετήσουν στο στρατό. Και αυτοί που υπηρετούν πιο πολύ το κάνουν για να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των γονιών τους,παρά το θεωρούν ως προσωπικό χρέος προς την πατρίδα.
Οι νέοι λοιπόν δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Και πολιτικές προτάσεις αντίκρυσής του δεν υπάρχουν. Γιατί τα κόμματα στοχάζονται με τα δεδομένα της δεκαετίας του 1960 και οινέοι στοχάζονται με βάση δεδομένα ενός εντελώς διαφορετικού μέλλοντος και τρέχουν να προλάβουν τις εξελίξεις. Και ο χρόνος είναι πολύτιμος!!!Και ευτυχώς που το κατανοούν. Και είναι αισιόδοξο που οι νέοι αμφισβητούν κάθετί που δε συνάδει με τις πραγματικότητές τους. Γιατί έτσι θα διευρύνουν την ελευθερία τους. Αισιόδοξο είναι πως και οι γονείς τους στηρίζουν.Κάτι ξέρουν και αυτοί.Όσο για τα κόμματα, τους πολιτικούς, τους ολιγαρχικούς; Ας τους να βοούν με τις άναρθρες κραυγές τους στο πολιτικό κενό που οι ίδιοι δημιούργησαν.