Η μητέρα πατρίδα, η χούντα, η εισβολή και ο πρόεδρος

Κατά τον Πρόεδρο Δ. Χριστόφια "οι δυο ούτω καλούμενες μητέρες πατρίδες όντως εισέβαλαν, και οι δύο"

Μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε αυτή η αναφορά , ο Πρόεδρος και το ΑΚΕΛ επέμεναν στην αναφορά τους, απλώς αντικαθιστώντας τη «μητέρα πατρίδα» με τη «χούντα».

Αυτή η εννοιολογική σύγχυση, εσκεμμένη ή όχι, είναι πρωτοφανής.

Οι αναφορές «μητέρα πατρίδα, μητέρα Ελλάδα, μάνα» χρησιμοποιήθηκαν ευρέως από την περίοδο της αγγλικής κατοχής στην Κύπρο. Με τις αναφορές αυτές οι Έλληνες της Κύπρου εξέφραζαν τον εθνικό δεσμό τους με την Ελλάδα, προέβαλλαν τη θέση ότι ανήκουν στο ελληνικό έθνος στα πλαίσια της διεκδίκησης της εθνικής τους ελευθερίας με τον τερματισμό της αγγλικής κατάκτησης, την εκδίωξη της «μητριάς» Αγγλίας. Η αναφορά λοιπόν σε μητέρα πατρίδα από τους Έλληνες της Κύπρου δήλωνε το σύνδεσμό τους με το ελληνικό έθνος. Για τους Έλληνες της Κύπρου υπήρχε η ιδιαίτερη πατρίδα-η Κύπρος- και η μητέρα πατρίδα-η Ελλάδα.

Η αναφορά «μητέρα πατρίδα» έχει εθνικό περιεχόμενο.

Η αναφορά «χούντα» δηλώνει τον ανομιμοποίητο φορέα της εξουσίας του κράτους στην Ελλάδα. Δηλαδή έχει πολιτικό περιεχόμενο και συγκεκριμένα το αυθαίρετο της εξουσίας.

Οι έννοιες είναι διακριτές: η μια αναφορά σχετίζεται με το έθνος και η άλλη με το πολιτικό σύστημα.

Από μια άποψη η αναφορά του Προέδρου για εισβολή της μητέρας πατρίδας στην Κύπρο, ουσιαστικά αθωώνει τη χούντα και ενοχοποιεί την ελληνική κοινωνία. Γιατί είναι αυτονόητο ότι ο στόχος αυτού που ενοχοποιεί το έθνος – δηλαδή την κοινωνία – είναι να αθωώσει το κράτος, δηλαδή το φορέα της εξουσίας.

Φυσικά πρέπει να είμαστε δίκαιοι. Μπορεί ο φορέας του λόγου να μην μπορεί να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στο έθνος και το κράτος, οπότε τις χρησιμοποιεί ως ταυτόσημες έννοιες. Από την άλλη, μπορεί να στοχεύει να πλήξει την εθνική συνείδηση των ατόμων που είτε στο παρελθόν είτε σήμερα μπορεί να θεωρούν την Ελλάδα ως μητέρα πατρίδα. Φυσικά ,όταν ο φορέας της εξουσίας πλήττει την εθνική συνείδηση κάποιου, αναμένει ότι αυτό θα προκαλέσει αντιδράσεις.

Σε κάθε περίπτωση η ταύτιση του έθνους με το κράτος, η εθνοκρατική ιδεολογία της νεοτερικότητας, είναι αυτή που αντιπροσωπεύει , κατά τη γνώμη μου, ο Πρόεδρος. Εξ άλλου είναι ο ίδιος που στοχεύει στη δημιουργία μιας ισχυρής κεντρικής εξουσίας στην Κύπρο και μέσω αυτής να δημιουργήσει μια νέα υπήκοο κοινωνία του κράτους, μια νέα κυπριακή ταυτότητα, που θα υπηρετεί τις ανάγκες της ενιαίας και αδιαίρετης εξουσίας. Γιατί η μια και αδιαίρετη εξουσία του κράτους κατ΄ανάγκη απαιτεί και μια ομοιογενή/ομοιομορφοποιημένη κοινωνία. Εξ άλλου οι φορείς αυτών των αντιλήψεων πιστεύουν ότι το κράτος φτιάχνει το έθνος. Επομένως ο φορέας της εξουσίας θα μας «ξαναϋποστασιοποιήσει» ως ελεύθερα όντα, σύμφωνα με τις ανάγκες του.

Από την άλλη, η ταύτιση του έθνους με το κράτος δημιούργησε ιστορικά το αυταρχικό φαινόμενο-χούντες, φασισμοί, ολοκληρωτισμοί. Αυτή η ταύτιση «νομιμοποίησε» και τη χούντα της Αθήνας, που και αυτή η καημένη αγωνιζόταν για το ελληνικό έθνος!

Από μια άποψη η αναφορά πως η «μητέρα πατρίδα» εισέβαλε στην Κύπρο, δεν αθωώνει μόνο τη χούντα. Η ταύτιση αυτή των εννοιών στα πλαίσια της εθνοκρατικής ιδεολογίας μάλλον φέρνει πιο κοντά με τη χούντα αυτόν που ταυτίζει τις έννοιες. Γιατί κινούνται στην ίδια ακριβώς ιδεολογική βάση.

Εννοώ ότι η εθνοκρατική ιδεολογία που ταυτίζει την κοινωνία με το κράτος κατ΄ ανάγκη προαγάγει το αυταρχικό φαινόμενο.

Φυσικά ο ανομιμοποίητος δικτάτορας επιβαρύνει περισσότερο την ελευθερία του ατόμου, ενώ ο νομιμοποιήμενος μονάρχης είναι υποχρεωμένος ,έστω και παροδικά, να μην αγνοεί την κοινωνία. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον φορέα της κρατικής εξουσίας ετσιθελικά να μη ενημερώνει την κοινωνία ή αντισυνταγματικά να αναγορεύει το κόμμα του σε κυβερνών ή τέλος πάντων να περιορίζει κατά το συμφέρον του την ελευθερία της κοινωνίας.

Τι έγινε τον Ιούλιο του 1974;

Η χούντα, ως ένας ανομιμοποίητος φορέας της εξουσίας του ελληνικού κράτους με τη χρήση βίας –στρατιωτικές δυνάμεις στην Κύπρο- ανέτρεψε το νομιμοποιημένο από την κοινωνία φορέα της εξουσίας, τον Πρόεδρο Μακάριο.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι το έθνος ούτε η πατρίδα αλλά το κράτος και η εξουσία που κατέχει και μετατρέπει κατά το δοκούν την κοινωνία σε πολιτικά κατακτημένη ή τους πολίτες σε υπηκόους του. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το πραξικόπημα της χούντας στην Κύπρο.

Περί ανομίας στην κοινωνία της ζούγκλας

Ανομία, ζούγκλα, αποσύνθεση.Αυτή είναι η μόνιμη επωδός των πολιτικών με αφορμή τη δολοφονία του εκδότη Α. Χατζηκωστή.
Διερωτώμαι αν οι κύριοι πολιτικοί έχουν συνείδηση των όσων λένε.
Γιατί η κυπριακή κοινωνία-ζούγκλα - αν υπάρχει -δε δημιουργήθηκε από μόνή της ούτε και ελέω θεού. Κάποιοι κατέχουν το πολιτικό και το οικονομικό σύστημα και ρυθμίζουν τη λειτουργία της κοινωνίας.
Αν λοιπόν γίναμε ζούγκλα, καλό είναι οι πολιτικοί να φτύνουν στα μούτρα τους γιατί η πολιτικη ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στους ίδιους. Δηλαδή οι ικανότητές τους έφταναν μέχρι την οικοδόμηση μιας κοινωνίας της ανομίας-ζούγκλας.
Από την άλλη, ο κάθε λογικός άνθρωπος διερωτάται: όλοι αυτοί οι πολιτικοί δεν ντρέπονται να πολιτεύονται και να εκπροσωπούν μια κοινωνία-ζούγκλα; Για παράδειγμα, δεν είναι ντροπή να είσαι βουλευτής στην κοινωνία της ζούγκλας!
Φυσικά , πέρα από τα κροκοδείλια δάκρυα και τις κενολογίες οι κύριοι πολιτικοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι ίδιοι είναι οι πρωτομάστορες της ανομίας-ζούγκλας. Μαζί με την οικονομική ολιγαρχία οικοδομούν ένα σύστημα στηριγμένο αποκλειστικά στη δύναμη και όχι στο νόμο και στο δίκαιο. Και ηδονίζονται με τη χρήση του πλούτου, των προνομίων και της εξουσίας, που απολαμβάνουν μαζί με τους καναλάρχες και το κεφάλαιο σε βάρος του λαού. Το νόμο της δύναμης ως τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας, δεν τον επέλεξε ο λαός. Τον επέβαλε η πολιτική και η οικονομική ολιγαρχία - τοπική και διεθνής -για την εξυπηρέτηση των ιδίων αυτής συμφερόντων.
Το πολιτικό πρόβλημα δημιουργείται όταν ο δημιουργός αποκηρύσσει το δημιούργημά του, ιδίως όταν αυτό λέγεται κοινωνία, ακόμα και της ζούγκλας!

Περί ομοσπονδίας, δημοκρατίας και άλλων παραμυθιών

Είναι η ομοσπονδία πιο δημοκρατική από το ενιαίο κράτος;

Η φράση «πιο δημοκρατική» είναι παραπλανητική. Γιατί ένα πολιτικό σύστημα είτε είναι είτε δεν είναι δημοκρατία. Δεν μπορεί να είναι ολίγον δημοκρατία κατά αναλογία του ολίγον έγκυος.

Ούτε το ενιαίο κράτος είναι δημοκρατία ούτε και η ομοσπονδία.

Και στα δύο πολιτικά σύστηματα η καθολική πολιτική αρμοδιότητα ανήκει στο κράτος. Αυτό κατέχει την πολιτική και έχει τη δυνατότητα τη βούλησή του να τη μετατρέπει σε νόμο με καθολική ισχύ επί της κοινωνίας. Το κράτος κατέχει και την κοινωνία. Η κοινωνία ενέχει ένα νομιμοποιητικό ρόλο στη επιλογή των φορέων της εξουσίας του κράτους. Η κοινωνία δεν αναγνωρίζεται ως συστατικό μέρος του πολιτικού συστήματος, ως δήμος. Απλώς ιδιωτεύει και το κράτος εγγυάται την ατομική ελευθερία των μέλων της και κάποια δικαιώματα.

Με τη λεγόμενη ομοσπονδία δεν αλλάζει η φύση του πολιτικού συστήματος. Αυτό παραμένει ιδιοκτησία του κράτους, του κυρίαρχου κράτους στο εσωτερικό του. Απλώς το ομόσπονδο κράτος είναι πιο φιλελεύθερο από το ενιαίο κράτος, γιατί ο κάτοχος της εξουσίας του κράτους εκχωρεί κάποιες αρμοδιότητες σε επαρχίες/περιφέρειες/πολιτείες/κρατίδια. Η παροχή αυτών των αρμοδιοτήτων γίνεται κατά ομοιόμορφο τρόπο και αναγνωρίζεται έτσι κάποιο είδος αυτοδιοίκησης σε γεωγραφικά ή εθνοτικά υποσύνολα της κοινωνίας του κράτους. Το πολιτικό σύστημα, η σχέση κοινωνίας και πολιτικής, η θέση του πολίτη δε διαφοροποιείται σε σχέση με το ενιαίο κράτος. Γιατί οι αρμοδιότητες που παραχωρούνται σε υποσύνολα δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα της αυτοσυγκρότησης σε γεωγραφικό ή πολιτισμικό επίπεδο. Οι αρμοδιότητες αυτές είναι εκχωρητέες από το κράτος εξουσία και είναι υποχρεωμένος ο κάτοχος αυτών των αρμοδιοτήτων να λειτουργεί ως προσάρτημα του κράτους.

Στην ομοσπονδία υπάρχει η ενιαία εξουσία του κράτους επί της κοινωνίας. Όμως αναγνωρίζουν οι κάτοχοι της εξουσίας ότι η κοινωνία δεν είναι ενιαία πολιτισμικά – ομοιογενής - και παρέχουν κάποιες αρμοδιότητες στις εθνοτικές ομάδες. Οι αρμοδιότητες αυτές αφορούν και τη συγκρότηση της ενιαίας εξουσίας. Οι διάφορες παραλλαγές συγκρότησης της κρατικής εξουσίας στο ομόσπονδο κράτος αποτυπώνουν τους εσωτερικούς συσχετισμούς δύναμης. Οι συσχετισμοί αυτοί δύναμης δεν εκφεύγουν της λογικής του ενιαίου κράτους και της ενιαίας εξουσίας. Ουσιαστικά και στην ομοσπονδία το πρόβλημα είναι ο διαμοιρασμός της εξουσίας, που στη φάση που διερχόμαστε, μεταφράζεται σε διαμοιρασμό της εξουσίας ανάμεσα στα κόμματα.

Και στο ενιαίο κράτος και στην ομοσπονδία η δόμηση της πολιτικής είναι εξουσιαστική.Γι αυτό και δεν διαφοροποιείται η θέση του ατόμου και της κοινωνίας σε σχέση με την πολιτική. Και το ενιαίο κράτος και η ομοσπονδία ουδεμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία.

Σε κάθε περίπτωση η δημοκρατία είναι ασύμβατη με το εξουσιαστικό φαινόμενο και βασική προϋπόθεση για την προώθησή της αποτελεί η παροχή της δυνατότητας στο πολιτισμικά διαφορετικό να αυτοπραγματώνεται, δηλαδή να είναι αυτόνομο. Όμως αυτή η προσέγγιση , δηλαδή η δημοκρατική, εδράζεται στην αντίληψη ότι κριτήριο της πολιτειακής οργάνωσης είναι η η ελευθερία. Η πολιτική ελευθερία στη δημοκρατία αναγνωρίζει το δικαίωμα της αυτοσυγκρότησης εντός του όλου. Στη δημοκρατία κάθε άλλη προσέγγιση είναι ασύμβατη με την ελευθερία και απορρίπτεται.Στη δημοκρατία η πολιτική απορροφάται από την κοινωνία και έτσι το πολιτικό σύστημα αποδεσμεύεται από το κράτος και αποδίδεται στη σύνολη κοινωνία των πολιτών.

Σε αυτά τα πλαίσια και στην παρούσα φάση του κυπριακού η δημοκρατία δεν υπεισέρχεται ούτε ως προβληματισμός. Η πολιτική εκλαμβάνεται όχι ως ελευθερία αλλά ως δύναμη ή εξουσία. Γι αυτό και οι φορείς της εξουσίας των δύο κοινοτήτων – ιδιαίτερα οι Ελληνοκύπριοι - επικεντρώνονται στον τρόπο διαμοιαρασμού των λαφύρων του κράτους. Η νομιμοποίηση τους στην εξουσία του ομόσπονδου κράτους αποτελεί απλώς ένα τεχνικό πρόβλημα. Η κοινωνία θα συνεχίσει να είναι η υπήκοος κοινωνία του κράτους.Δηλαδή θα κατέχεται από το κράτος και τους φορείς της εξουσίας του.

Αυτές οι αντιδημοκρατικές αντιλήψεις σίγουρα συμβαδίζουν με το συμφέρον των ιδιοκτητών του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, δηλαδή της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Δε συμβαδίζουν με το συμφέρον της κοινωνίας αλλά ούτε και με το στάδιο της ανθρωποκεντρικής της εξέλιξης. Γι αυτό και οι τόσες δυσκολίες στην προώθηση μιας λύσης.Όχι τόσο γιατί είναι δύσκολο το πρόβλημα. Αλλά γιατί καθίσταται δύσκολο λόγω της εμμονής της ολιγαρχίας να κατοχυρώσει τα υφιστάμενα συμφέροντά της και μετά τη λύση. Μια κατοχύρωση, που αν επιτευχθεί, θα τη φέρει αντιμέτωπη με την κοινωνία ακόμα και μετά τη «λύση». Η παράμετρος κοινωνία θα είναι η καθοριστική στην όποια λύση και όχι οι διάφορες ανοησίες των πολιτικών και των κομμάτων, που αδυνατούν να ξεφύγουν από το ατομικό και κομματικό συμφέρον.

Φυσικά ο ολοκληρωτισμός και ο φασισμός ιστορικά είναι ταυτισμένοι με την εξουσία του κράτους και τους φορείς του. Η φίμωση της κοινωνίας αποτελεί μια «δελεαστική λύση», μια εναλλακτική επιλογή της ολιγαρχικής και αντιδημοκρατικής ιδεολογίας και των συνεπακόλουθων δεσποτικών αντιλήψεων των φορέων τους.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Ο Αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου και η κοινωνική αδικία ή "ποιος κλέφτει τον ιδρώτα του λαού"

Σε άρθρο του λοιπόν που δημοσιεύτηκε στον τύπο στις 23/4/2009 ο κ. Αβέρωφ Νεοφύτου επικρίνει την κυβέρνηση για τον τρόπο χορήγηση του πασχαλινού επιδόματος στους συνταξιούχους. Δηλαδή διαφωνεί με το γεγονός ότι χορηγείται σε όλους ανεξαίρετα. Και έχει δίκιο σε αυτό.
Έχει ενδιαφέρον η επιχειρηματολόγια που προβάλλει στο άρθρο του. Γράφει λοιπόν ο κ. Αβέρωφ:
«Σε καιρούς πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης το κάθε σεντ που εκδαπανείται από δημόσιους πόρους πρέπει να έχει τη μέγιστη πολλαπλασιαστική αξία. Και αυτό το επίδομα με τον τρόπο που έχει δοθεί διευρύνει την κοινωνική ανισότητα, είναι κοινωνικά άδικο, επιβαρύνει με δεκάδες εκατομμύρια τις κρατικές δαπάνες, χωρίς να επιτυγχάνει ούτε το σκοπό του. Τη στιγμή που δίνεις επίδομα 300 ευρώ στο Συνταξιούχο που είναι κάτω από το όριο της φτώχιας και το ίδιο ποσό λαμβάνει και ο εκατομμυριούχος Συνταξιούχος αυτό δεν είναι σωστό κοινωνικό μέτρο».
Προσέξτε την αναφορά του «πρωτόγνωρη οικονομική κρίση». Έτσι αθωώνει τον εαυτό του για το γεγονός ότι με τις θέσεις που διατυμπάνιζε για 15 χρόνια έγινε και ο ίδιος νεροκουβαλητής της κρίσης. Ποια πρωτόγνωρη κρίση; Υπήρχαν επιστημόνες που προέβλεψαν την κρίση, αλλά δυστυχώς δε συνέφερε να τους ακούσει. Και τώρα καλύπτεται πίσω από το «πρωτόγνωρη» για να δικαιολογήσει την άγνοια που επέδειξε στο παρελθόν. Και ενώ ο ίδιος ήταν ο κράχτης της αποκρατικοποίησης των πάντων , ξαφνικά δηλώνει με κάθε σοβαρότητα ότι «η οικονομία είναι εθνικό θέμα» και να συνέλθει σύσκεψη όλων για να αντιμετωπίσουν την κάτάσταση!!!
Προσέξτε και την επιλεκτική ευαισθησία του κ. Αβέρωφ. Όταν παίρνουν άμεσα ή έμμεσα κρατική βοήθεια οι επιχειρήσεις, ο κ. Αβέρωφ διαμαρτύρεται γιατί δεν τους δίνουν και άλλα. Παθαίνει αμνησία τότε με «τον ιδρώτα και το υστέρημα του Κύπριου φορολογούμενου». Όταν θα δοθεί βοήθεια στους πολίτες , βρίσκει χίλιες δυο αδυναμίες. Υπάρχουν αδυναμίες σίγουρα αλλά ο κ. Αβέρωφ δε δικαιούται να διαμαρτύρεται γιατί ο ίδιος και το κόμμα του έκαμαν αρκετά για την αφαίμαξη του δημόσιου πλούτου.
Ο κ. Αβέρωφ ενδιαφέρεται και για την κοινωνική αδικία!!! Τι εισηγείσαι κύριε Αβέρωφ για την αντιμετώπισή της είτε ως βουλευτής είτε ως κόμμα; Γιατί δεν εισηγείσαι να φορολογηθείς και ο ίδιος και οι όμοιοί σου με βάση τον πλούτο σας και όπως προβλέπει και το σύνταγμα; Γιατί δεν εισηγείσαι να αφαιρεθεί πλούτος από τους πλούσιους προς όφελος των φτωχών;
Σκέφτεται ο κ. Αβέρωφ το χρήμα του λαού και την κοινωνική αδικία.Σοβαρα;
Όταν για δέκα χρόνια τσακώνεστε τα κόμματα για το ποιος θα φέρει το φυσικό αέριο με αποτέλεσμα να καλούνται σήμερα οι πολίτες να πληρώσουν εκατομμύρια για το πρόστιμο της ΕΕ για ρύπους, πού ήταν η κοινωνική ευαισθησία;
Όταν εσύ ο ίδιος ψήφισες να παίρνεις μόνο ως αντιμισθία 6200 ευρώ το μήνα είναι κοινωνικά δίκιο; Είναι στοχευμένη πολιτική; Έχεις ανάγκη και τα παίρνεις;
Είναι κοινωνικά δίκαιο εσύ να έχεις ασυλία, αφορολόγητο αυτοκίνητο, και να κάμνεις δυο δουλειές; Είμαστε ή δεν είμαστε ίσοι;
Είναι κοινωνικά δίκαιο με δυο θητείες στη βουλή να παίρνεις σύνταξη 4.685 ευρώ το μήνα ή 196.763 εφάπαξ και μειωμένη σύνταξη 3.514 ευρώ το μήνα; Και δήθεν ενδιαφέρεσαι για το ΤΚΑ;
Είναι κοινωνικά δίκαιο οι πολίτες να επιχορηγούν το κόμμα σου και να μην πληρώνεις εσύ από την τσέπη σου, που θέλεις να έχεις κόμμα και να παίρνεις αξιώματα;
Είναι κοινωνικά δίκαιο τα κόμματα να παίρνετε από τους ημικρατικούς οργανισμούς τα χρήματα του λαού;
Είναι κοινωνικά δίκαιο να μη δηλώνετε τις πηγές των εσόδων των κομμάτων, ώστε να γνωρίζουμε ποια συμφέροντα εξυπηρετείτε;
Είναι κοινωνικά δίκαιο να σας πληρώνει ο λαός για να εκλέγεστε ( με την κρατική χορηγία προς τα κόμματα για τις εκλογές) ;
Είναι κοινωνικά δίκαιο να ψηφίζεις νόμο που ο λαός θα πληρώνει και τους υπαλλήλους των κομμάτων;
Είναι κοινωνικά δίκαιο το ρουσφέτι;
Ο κ. Αβέρωφ είναι από τους κύριους εκφραστές της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας. Οι αναφορές του για την κοινωνική αδικία είναι επιταγές χωρίς αντίκρυσμα γιατί ο ίδιος υπάρχει ως οντότητα πολιτική χάρη στην κοινωνική αδικία που στηρίζει ποικιλότροπα. Γιατί αν δεν υπήρχε κοινωνική αδικία, θα έπρεπε και ο κ. Αβέρωφ να δουλέψει για το ψωμί του και όχι να κάμνει τον ειδικό. Γιατί σε μια δίκαιη κοινωνία δεν υπάρχουν ειδικοί στην πολιτική. Έφτιαξαν ένα σύστημα που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας και από πάνω περιπαίζουν μας μιλώντας για κοινωνική αδικία!!!Έλεος κύριε Αβέρωφ!!!

Κόμματα: εμπιστοσύνη ή ανοχή και πολιτική ομηρία της κοινωνίας

Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στον τύπο (19/3/2009 ) μόλις το 23% των Ελληνοκυπρίων εμπιστεύονται τα κόμματα. Σε σύγκριση με την έρευνα «ευρωβαρόμετρο», που δημοσιοποιήθηκε το Φλεβάρη του 2007, παρατηρείται μια σημαντική μείωση του αριθμού των πολιτών που εμπιστεύονται τα κόμματα. Το 2007 εμπιστευόνταν τα κόμματα το 37%. Σύμφωνα με τις έρευνες λοιπόν η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων δεν εμπιστεύεται τα κόμματα.
Όταν ανακοινωθούν τα αποτελέσματα τέτοιων ερευνών, τα κόμματα σιωπούν. Ενώ είναι λαλίστατα για τα πάντα, στο συγκεκριμένο θέμα που τους αφορά ούτε καν σχολιάζουν. Δεν τα συμφέρει να μιλήσουν.Γι αυτό σιωπούν ώστε να ξεχαστεί γρήγορα, να διαγραφεί από την ημερήσια διάταξη των πολιτικών συζητήσεων. Δε θέλουν να διερωτούνται γιατί οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα λεγόμενα «κύτταρα της δημοκρατίας»!!! Ή ξέρουν πολύ καλά το «γιατί» και ντρέπονται να το δημοσιοποιήσουν.
Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι αυτές οι έρευνες δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα. Και για να τεκμηριώσει τη θέση του θα μπορούσε να επικαλεστεί τον αριθμό των πολιτών που είναι μέλη των κομμάτων, ενδείκτης της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τα κόμματα. Κανένας όμως δεν επικαλείται αυτό το επιχείρημα γιατί οι πολίτες που είναι μέλη των κομμάτων είναι μια μειονότητα στην κοινωνία, πιθανόν μικρότερη και από αυτούς που εμπιστεύονται τα κόμματα σύμφωνα με τις έρευνες.
Ένα άλλο επιχείρημα που θα μπορούσε να προβληθεί, είναι το γεγονός ότι στις εκλογές συμμετέχει ένα ποσοστό της κοινωνίας γύρω στο 80% ή και το υπερβαίνει. Άρα η πλειοψηφία των πολιτών εμπιστεύεται τα κόμματα.
Αυτό το επιχείρημα είναι αστήρικτο για πολλούς λόγους.
1.Η ψήφος στις εκλογές δεν είναι ψήφος εμπιστοσύνης στα κόμματα. Η ψήφος στις εκλογές είναι απλώς νομιμοποιητική των φορέων της εξουσίας. Δηλαδή ανάμεσα στους διεκδικητές, οι πολίτες με την ψήφο τους λειτουργούν ως επιδιαιτητές και νομιμοποιούν το φορέα της εξουσίας για την επόμενη χρονική περίοδο.
2. Ο ίδιος ο πολίτης διακρίνει την εμπιστοσύνη στο φορέα της εξουσίας από την εμπιστοσύνη στα κόμματα. Έτσι στο ευρωβαρόμετρο του 2007 την κυβέρνηση δεν εμπιστεύοταν το 36% ενώ τα κόμματα το 67%.
3. Ο πολίτης δεν εμπιστεύεται τα κόμματα. Όμως τα ανέχεται. Δηλαδή η νομιμοποίησή τους στην εξουσία δε στηρίζεται στην εμπιστοσύνη αλλά στην ανοχή. Η ανοχή είναι αποτέλεσμα της εκλογικής πραγματικότητας. Δηλαδή η λογική «του μη χείρον βέλιστον» ή «να μη βγουν οι άλλοι» ή «και να μην ψηφίσω πάλι θα βγουν» προβάλλεται και από τους υποψηφίους των κομμάτων και από τους πολίτες. Αυτή η λογική δεν εκφράζει εμπιστοσύνη στα κόμματα. Αντίθετα εκφράζει αδυναμία πειθούς στις θέσεις των κομμάτων από τους υποψηφίους και καταφυγή σε τεχνάσματα για υποκλοπή της ψήφου. Μια υποκλοπή που η βάση της είναι η ανοχή.
4. Η ανοχή που επιδεικνύει ο πολίτης προς τα κόμματα είναι σήμερα πιο πολύ έκφραση της πολιτικής του ομηρίας. Από τη μια το κόμμα που επιζητεί οπαδούς για συστράτευση δεν τον εκφράζει και από την άλλη δε βλέπει κάποια άλλη διέξοδο επί του παρόντος. Αυτό το αδιέξοδο με τη βοήθεια της προπαγάνδας των ΜΜΕ και των πελατειακών σχέσεων συντηρεί τη νομιμοποίηση των κομμάτων στην εξουσία.

Σήμερα οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα κόμματα.Η μαζική συστράτευση των πολιτών ως οπαδών του κομμάτος στα πλαίσια της παραδοσιακής σύγκρουσης του παρελθόντος δεξιάς –αριστεράς δεν μπορεί να αναβιώσει. Οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά. Ο πολίτης αναστοχάζεται στο παρόν, όμως τα κόμματα είναι προσκολλημένα στο παρελθόν. Ή τα κόμματα ως φορείς της πολιτικής τείνουν να πάρουν διαζύγιο από την κοινωνία. Γι αυτό και καταφεύγουν συχνά σε δημοσκοπήσεις για να ανιχνεύσουν τη βουληση του κοινωνικού σώματος. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν υποδηλώνει ότι η κοινωνία έχει πάρει διαζύγιο από την πολιτική. Απλώς αναζητεί νέους τρόπους πολιτικής έκφρασης γιατί τα κόμματα δεν μπορούν να συμβαδίσουν με την πολιτική ανάπτυξη της κοινωνίας. Είναι φορείς της πολιτικής καθυστέρησης ή της κατ΄ευφημισμόν πολιτικής υπανάπτυξης.

Διαρροή εγγράφων από το εθνικό συμβούλιο ή για την αναζήτηση κομπάρσων

Διέρρευσαν λοιπόν έγγραφα που είχαν κατατεθεί στην τελευταία συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου προς τα ΜΜΕ. Η δημοσιοποίηση των εγγράφων δημιούργησε ένα νέο θέαμα προς κατανάλωση. Ένα νέο θέαμα ,που δεν αφορά την ουσία της πολιτικής αλλά τη σκηνοθεσία της πολιτικής.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δηλώνει έντονα ενοχλημένος, ο Πρόεδρος της Βουλής εκφράζει τη λύπη του «γι αυτή την κατάντια», οι άλλοι κομματικοί αρχηγοί καταδικάζουν τη διαρροή και τα ΜΜΕ επικαλούνται το δικαίωμα του λαού για ενημέρωση.
Η διαροοή λοιπόν δημιούργησε μια αντιπαράθεση ανάμεσα στους πολιτικούς – ποιος διέρρευσε –και ανάμεσα στα ΜΜΕ και τους πολιτικούς – ενημέρωση/μη ενημέρωση του λαού.
Και το τραγελαφικό ποιο είναι; Ότι οι μεν κομματοκράτορες δεν ενημερώνουν το λαό για το καλό του , οι δε τηλεκράτορες ενημερώνουν το λαό για το καλό του!!! Ποιος εκφράζει τελικά το καλό μας; Ποιος τελικά εκφράζει το λαό;
Φυσικά αυτή η αντιπαράθεση είναι κατά ένα μέρος εικονική με την έννοια ότι αποτελεί καθημερινή πρακτική η διαπλοκή κομματοκρατόρων και τηλεκρατόρων στη σκηνοθεσία της πολιτικής. Από κοινού μετέτρεψαν την πολιτική σε μια θεατρική σκηνή που πιο πολύ μοιάζει με πολιτική επιθεώρηση. Ο ένας παραγωγός της πολιτικής και ο άλλος σκηνοθέτης!!!
Κατά ένα μέρος όμως είναι και πραγματική με την έννοια ότι οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ στο όνομα της δύναμης διαπλέκονται με τους φορείς της κρατικής εξουσίας και διαγκωνίζονται ποιος θα επιβάλει τη δική του θέληση. Η τεχνολογική κοινωνία και το νέο επικινωνιακό περιβάλλον ανατρέπει τους συσχετισμούς δύναμης όχι υπέρ των κομμάτων αλλά υπέρ των καναλαρχών, που διεκδικούν μεγαλύτερο μερίδιο στην άσκηση της πολιτικής.
Και για τους κομματάρχες όμως και για τους καναλάρχες υπάρχουν κοινές πολιτικές αντιλήψεις. Και οι δυο είναι φορείς διαμεσολάβησης ανάμεσα στην κοινωνία και την πολιτική/κράτος. Στηρίζουν και οι δυο τη δύναμή τους στην ιδιοκτησία. Και θεωρούν ότι ο πολίτης είναι απλώς ένας πελάτης. Πολιτικά είναι αχειράφετος , αμαθής και άνους και χρειάζεται τους ειδικούς να τον καθοδηγούν και να τον προστατεύουν. Και οι κομματάρχες τον μετατρέπουν σε υπήκοο και οι καναλάρχες σε καταναλωτή. Και κομματάρχες και καναλάρχες ανταγωνίζονται τώρα για τους αχειράφετους κατανάλωτες της πολιτικής: οι φορείς της εξουσίας στο όνομα της προστασίας μας μας υποβιβάζουν σε ιδιώτες και οι καναλάρχες αγωνίζονται να προστατεύσουν την ιδιωτεία μας από τους πολιτικούς!!!
Φυσικά και οι δυο θεωρούν αυτονόητο ότι η πολιτική είναι δική τους υπόθεση και ο πολίτης πρέπει να ιδιωτεύει. Είναι δηλαδή εκφραστές της λογικής του πολιτικού και οικονομικού συστήματος που στηρίζεται στην ιδιοκτησία.
Και έτσι στη νέα φάση της εξέλιξης του πολιτικού συστήματος το δίλημμα του πολίτη είναι μεγάλο: με τους κομματοκράτορες που δε θέλουν να μας ενημερώνουν ή με τους τηλεκράτορες που θέλουν να μας ενημερώνουν; Ο πολίτης θα παραμείνει πελάτης της κρατικής εξουσίας ή θα γίνει πελάτης του καναλάρχη; Κομπάρσος της κρατικής εξουσίας ή κομπάρσος της δύναμης των ΜΜΕ;
Σε κάθε περίπτωση ,και οι μεν και οι δε ο ρόλος που αναθέτουν στον πολίτη είναι ένας, αυτός του κομπάρσου!!!

Η απόφαση των κατοίκων του Κ. Πύργου, οι αντιδράσεις των φορέων της εξουσίας ή μια άλλη ανάγνωση της πολιτικής

Η απόφαση των κατοίκων του Κάτω Πύργου να αποφασίσουν οι ίδιοι και να μην περιμένουν τους φορείς της εξουσίας του κράτους να επιλύσουν το πάγιο αίτημά τους για άνοιγμα του οδοφράγματος του Λιμνίτη, συνιστά μια κατεξοχήν πολιτική πράξη.
Οι κάτοικοι λοιπόν του Κ. Πύργου ως μια επίμερους συνολικότητα – η κοινότητά τους – αποφάσισε να θέσει ένα νέο πλαίσιο διαπραγμάτευσης προκειμένου να επιταχύνει το άνοιγμα του οδοφράγματος του Λιμνίτη. Με ένα εκβιαστικό δίλημμα ουσιαστικά απευθύνονταν οι ίδιοι στην τουρκοκυπριακή ηγεσία προβάλλοντας ένα πάρε – δώσε για να επιτύχουν το στόχο τους στο παρόν.
H απόφαση των κατοίκων του Κ. Πύργου ουσιαστικά συνιστά αμφισβήτηση του πολιτικού μονοπωλίου του κράτους. Σωρευτικά παρουσιάζονται τέτοια φαινόμενα και στο μέλλον θα αυξάνονται. Να θυμηθούμε την αντίδραση του Δήμου Πάφου στο θέμα του περιορισμού στην κατανάλωση νερού, την αντίδραση των αγελαδοτρόφων στο θέμα των αφλατοξίνων. Οι τοπικές κοινωνίες θα διεκδικούν μελλοντικά όλο και περισσότερο να ακουγέται η φωνή τους σε θέματα που σήμερα θεωρούνται αρμοδιότητα των φορέων της κρατικής εξουσίας. Ήδη την αυτονόμησή τους από το κράτος έχουν επιβάλει οι παράμετροι της οικονομίας και την επικοινωνίας. Ήδη οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών – σε περίπτωση που δεν είναι κομματικά παραρτήματα – διαλέγονται απευθείας με το εξωτερικό και γίνονται «καλοί αγωγοί» της νέας τάξης πραγμάτων.
Τα νέα αυτά φαινόμενα συνδέονται με τη νέα πραγματικότητα, που επιγραμματικά αποδίδεται με τον όρο παγκοσμιοποίηση. Συνέπεια της παγκοσμιοποίησης είναι και η αποδυνάμωση του κράτους, με συνεπακολούθο το ανάπτυγμα της ελευθερίας ατόμων και ομαδώσεων και η διεκδίκηση από μέρους τους πολιτικού ρόλου.
Ποιες ήταν οι αντιδράσεις των φορέων της εξουσίας;
Ο Πρόεδρος Χριστόφιας και ο κ. Αναστασιάδης συντονίστηκαν και είπαν ότι υπάρχει υπεύθυνη κυβέρνηση για να χειριστεί το θέμα. Φυσικά το κυπριακό δεν είναι η κυβέρνηση που το χειρίζεται αλλά ο Πρόεδρος με το εθνικό συμβούλιο!!!Επίσης η κυβέρνηση μπορεί να είναι αρμόδια. Αυτό δε συνεπάγεται ότι είναι και υπεύθυνη!!! Γενικά οι φορείς της εξουσίας έχοντας τη δύναμη έκαναν το αναμενόμενο, δηλαδή πίεσαν τους κατοίκους να αναιρέσουν την απόφασή τους.
Η αντίδραση των φορέων της εξουσίας της τουρκοκυπριακής κοινότητας ήταν πιο ειλικρινής: «εμείς είμαστε λαός και δεν δεχόμαστε εκβιασμούς από κοινοτάρχες»!!! Φυσικά θα μπορούσαν να ορίσουν και οι ίδιοι ένα κοινοτάρχη να συζητά με τον κοινοτάρχη του Κ. Πύργου. Ίσως και να τα κατάφερναν καλύτερα από τους πολιτικούς!!!

Επανέρχονται βελτιωμένες οι κάμερες τροχαίας από την κυβέρνηση Χριστόφια καθώς και ...τα προστίματα

Το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε την εγκατάσταση νέου συστήματος φωτοεπισήμανσης (κάμερες τροχαίας ). Το κόστος ανέρχεται στα 28 εκατομμύρια ευρώ και προβλέπεται η αγορά 440 καμερών.
Το αιτιολογικό της απόφασης είναι πως το σύστημα χρειάζεται για την οδική ασφάλεια.
Είναι η απόφαση τόσο αθώα;
Το σύστημα φωτοεπισήμανσης λειτούργησε για ένα χρόνο, από τον Οκτ. του 2006 ως τον Οκτ. του 2007. Στο διάστημα αυτό έγιναν 100.000 καταγγελίες και εισπράχθηκαν από το κράτος περισσότερα από 2 εκατομμύρια λίρες!!! Δηλαδή το κόστος εγκατάστασης και συντήρησης του συστήματος το ανέλαβαν οι πολίτες. Μάλιστα τσακώνονταν το Υπουργείο Οικονομικών και οι Δήμοι για το ποιος θα εσπράττει τα προστίματα!!!
Το κόστος λοιπόν του νέου συστήματος , δηλαδή τα 28 εκατ. ευρώ θα τα πληρώσουν οι πολίτες. Είναι ένας άλλος τρόπος για να αυξήσει τα έσοδά του το κράτος. Είναι μια νέα μορφή φορομπηχτικής πολιτικής. Μάλιστα τα έσοδα θα είναι πολλαπλάσια δεδομένου ότι πολλαπλάσιες θα είναι και οι κάμερες.
Όσο για την οδική ασφάλεια των πολιτών είναι ένας μύθος. Η άποψη ότι οι οδηγοί θα αναγκάζονται να κινούνται προσεκτικά και εντός του ορίου ταχύτητας με αποτέλεσμα να μειωθούν τα ατυχήματα, δεν έχει απαληθευτεί. Επισημαίνω ότι τους τρεις πρώτους μήνες του 2007 σε σύγκριση με το 2006 οι καταγγελίες αυξήθηκαν κατά 89%. Επομένως οι κάμερες δεν επέφεραν και βελτίωση της οδικής συμπεριφοράς, όπως διατείνονται οι καμερολάγνοι!!!
Οι κάμερες τροχαίας λοιπόν είναι ένας τρόπος για να αυξήσει τα έσοδά του το κράτος. Παράλληλα εντάσσεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο ηλεκτρονικής παρακολούθησης των πολιτών με στόχο τη δημιουργία μιας κοινωνίας της παρακολούθησης / επιτήρησης. Και όλα αυτά από τη δήθεν προοδευτική κυβέρνηση Χριστόφια!!!

"Όπου είναι λιγοστό το νερό εκεί η μοιρασιά δυσκολεύει και αντίστοιχα στενεύει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια"

Η απρονοησία ή η ανικανότητα ή σκοπιμότητες των πολιτικών – Προέδρων, Υπουργών, Βουλευτών – είχε ως αποτέλεσμα να βρεθεί η κοινωνία μπροστά στο πρόβλημα της έλλειψης νερού. Φυσικά οι πολιτικοί σφυρίζουν αδιάφορα. Η έννοια της πολιτικής ευθύνης είναι άγνωστη σε αυτούς!!!
Όμως το πρόβλημα είναι σοβαρό ως προς τις συνέπειές του. Ο πολίτης αναγκάζεται να ανά- και να αποπροσανατολιστεί. Τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα περνούν σε δεύτερη μοίρα. Το ζητούμενο είναι η εξασφάλιση νερού για μπάνιο, για πλυντήριο κλπ.. Οι απλές καθημερινές ανάγκες ξαφνικά αποκτούν άλλη σημασία, κυρίαρχη. Θέματα που δεν σε απασχολούσαν, ξαφνικά γίνονται η προτεραιότητά σου. Γιατί το νερό είναι συνυφασμένο με την επιβίωση του ανθρώπου.
Και δεν είναι μόνο ο αποπροσανατολισμός της κοινωνίας από την έλλειψη νερού. Είναι και η ανατροπή μιας νοοτροπίας και μιας πρακτικής στις δυτικές κοινωνίες που οικοδομηθήκαν στη λογική της αφθονίας των αγαθών. Η κοινωνία της μαζικής κατανάλωσης φαίνεται να οπισθοδρομεί σε μια νέα μορφή λιτότητας στηριγμένη στη σπανιότητα των αγαθών.
Επιπλέον η πολιτική εξαναγκάζεται να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Αρχίζει να ταυτίζεται με την κατανομή περιορισμένων αγαθών. Δηλαδή ο σκοπός της γίνεται βιολογικός, η επιβίωση του ανθρώπου.
Αυτή η προσέγγιση δημιουργεί νέες συγκρούσεις, όπως αυτές που χαρακτηρίστηκαν ως «πόλεμος των πόλεων». Έτσι γεννιέται μια «αταξία» αφού οι αρχές πάνω στις όποιες θα έπρεπε να στηριχθεί η τάξη, κατά την πρακτική τους εφαρμογή, συναντούν ανυπέρβλητα εμπόδια..
Έτσι η κρατική πολιτική αναγκάζεται να σταδιακά να επιβάλει μια αυστηρή κοινωνική πειθάρχηση για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της έλλειψης νερού. Το Τμήμα Υδάτων περιορίζει την παροχή νερού στην Πάφο – δεν πειθαρχεί – και προωθείται η λογική της επιβολής «κότα» για την αντιμετώπιση του προβλήματος: «όλοι οι πολίτες πρέπει να πειθαρχούν».
Οι συγκρούσεις για τα αναγκαία βιολογικά αγαθά δεν έχουν χρώμα ούτε και φυλετική προέλευση. Έτσι η πολιτική αποϊδεολογικοποιείται και δημιουργούνται νέες ομαδοποιήσεις. Αλλά ταυτόχρονα δημιουργούνται και νέες κοινωνικές ιεραρχίες: οι έχοντες και οι μη έχοντες, οι εντασσόμενοι στους περιορισμούς της κατανάλωσης και οι εξαιρούμενοι των περιορισμών.
Και η άγρια αταξία γεννά την κτηνώδη τάξη. Και η σπανιότητα γεννά νέους ασκητισμούς και νέες θρησκευτικότητες. Και όταν δεν υπάρχει χώρος για πολλούς και για πολλά, ο λεγομένος πλουραλισμός περιττεύει.
Το πρώτο πρόβλημα δεν είναι το κυπριακό. Αυτό μπορεί να περιμένει. Το υδατικό όμως δεν μπορεί. Εκτός και αν στοχεύουν να επιλύσουν το κυπριακό σε συνθήκες όπου ο πολίτης δε θα πάρει είδηση, γιατί οι προτεραιότητές του είναι άλλες. Υπάρχει και το καλύτερο σενάριο: Μαζί με τη λύση του κυπριακού να λυθεί και το υδατικό με την έλευση νερού από την Τουρκία. Ήδη το θέμα έχει τεθεί στις Τεχνικές Επιτροπές. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση δε θα είναι σαφές γιατί πανηγυρίζουμε!!!

Ευρωπαϊκή Ένωση: εργασία ως 65 ώρες εβδομαδιαίως!!!

Οι Υπουργοί Απασχόλησης της ΕΕ συμφώνησαν στις 10/6/2008 να ανοίξουν ένα παράθυρο για αύξηση των ωρών εργασίας ως και 65 την εβδομάδα και παρά την αντίδραση των συνδικάτων.
Στον παρόντα χρόνο η απόφαση εξυπηρετεί τις ανάγκες των επιχειρήσεων και εντάσσεται στη λογική της λεγόμενης ευελιξίας στην αγορά εργασίας. Οι επιχειρήσεις δεν αρκούνται στο να καρπωθούν το κέρδος από την ανάπτυξη της τεχνολογίας η οποία λογικά θα έπρεπε να καλυτερεύει τις συνθήκες εργασίας και την ποιότητα ζωής των μισθωτών. Δεν αρκούνται στην υπερεκμετάλλευση των οικονομικών μεταναστών. Δεν αρκούνται στην υπερπροσφορά εργασίας και στην ανεργία, ιδιαίτερα των νέων. Απαιτούν οι άνθρωποι να δουλεύουν όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο και να αμείβονται με όσο το δυνατό λιγότερα χρήματα. Αυτή η λογική υποβαθμίζει τον άνθρωπο αφού τον εξανδραποδίζει, τον κάνει δούλο.
Η Υπουργός Εργασίας της Κύπρου τήρησε αποχή από την ψηφοφορία. Αντί η κ. Σωτηρούλλα Χαραλάμπους να καταψηφίσει την πρόταση, επέλεξε την ανώδυνη στάση της αποχής διευκολύνοντας έτσι την ψήφιση της.
Φυσικά η κ. Χαραλάμπους και ο κ. Χριστόφιας άλλα μας έλεγαν προεκλογικά. Το προεκλογικό πρόγραμμα διακυβέρνησης του Δ. Χριστόφια αναφέρει: « Μείωση του εργάσιμου χρόνου χωρίς μείωση απολαβών ως μέσο για αύξηση της απασχόλησης»!!! Έτσι και στην περίπτωση Χριστόφια επαληθεύεται το δόγμα των πολιτικών στην Κύπρο: άλλα λέμε προεκλογικά και άλλα πράττουμε μετεκλογικά!!! Αυτό όμως συνιστά εξαπάτηση των πολιτών και απόδειξη της αναξιοπιστίας του συγκεκριμένου πολιτικού.

Αύξηση των εισφορών στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων ή μείωση του εισοδήματος των μισθωτών

Η Υπουργός Εργασίας Σ. Χαραλάμπους κατέθεσε δέσμη μέτρων, τα οποία στοχεύουν στη διασφάλιση της βιωσιμότητας του ΤΚΑ μέχρι το 2050 (ΜΜΕ 24/5/2008).
Το βασικό μέτρο είναι οι κλιμακωτές αυξήσεις των εισφορών, 1.3% κάθε πέντε χρόνια από 1.1.2009 μέχρι 1.1.2039 (επτά αυξήσεις συνολικής αύξησης 9.1%). Τις αυξήσεις επωμίζονται κατά ένα ποσοστό 38% οι εργοδοτούμενοι. 38% οι εργοδότες και 24% το κράτος.
Τόσο οι εργοδοτικές οργανώσεις όσο και οι συντεχνίες προσεγγίζουν θετικά την πρόταση. Δηλαδή είναι όλοι αποφασιμένοι να καταβάλλουν αυξημένες εισφορές για να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του ΤΚΑ. Μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα;

Εργοδότες και αυτοεργοδοτούμενοι δεν καταβάλλουν ήδη τις εισφορές τους στο ΤΚΑ με αποτέλεσμα να κατακρατούν εισφορές 32 εκατομμ. λιρών!!!

Η αδήλωτη εργασία αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και φυσικά η εισφοροδιαφυγή. Το ποσοστό της αδήλωτης εργασίας στην οικοδομική βιομηχανία ανέρχεται στο 30%.

Αυτοεργοδοτούμενοι και άλλοι δε δηλώνουν τα πραγματικά τους εισοδήματα με αποτέλεσμα τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή.

Οι εργοδότες εισάγουν νέες μορφές απασχόλησης, όπως η αγορά υπηρεσιών, για να απαλλαγούν και από το κόστος των εισφορών.

Είναι φανερό στον κάθε νοήμονα ότι στόχος της εργοδοσίας σε αυτή τη φάση της οικονομικής εξέλιξης είναι η απαλλαγή από το κόστος της μισθωτής εργασίας και της διαρκούς συμβατικής σχέσης με τον εργαζόμενο: χώροι εργασίας, κοινωνική πρόνοια, συλλογικές συμβάσεις κλπ.
Γι αυτό ακριβώς ο ΟΕΒ και το ΚΕΒΕ συμφωνούν εκ του ασφαλούς με την πρόταση της Υπουργού γιατί γνωρίζουν πως το κόστος που τους αναλογεί, δε θα το καταβάλουν.!!!
Οι δε συντεχνίες μέσα στην αγωνία τους και το αδιέξοδό τους αντί να απαιτήσουν να διευθετηθούν οι εκκρεμότητες, συναινούν με τους εργοδότες σε βάρος ουσιαστικά των μισθωτών!!!
Οι μόνοι ζημιωμένοι είναι οι μισθωτοί. Αυξάνεται η εισφορά τους στο ΤΚΑ, μειώνονται ταυτόχρονα τα εισοδήματά τους χωρίς να εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα του ΤΚΑ. Δηλαδή πληρώνουν τώρα περισσότερα χωρίς να κατοχυρώνονται τα προσδοκώμενα ωφελήματα!!!
Αυτή είναι η λογική των γραφειοκρατικών συντεχνιών και της φιλεργατικής κυβέρνησης του αριστερού Χριστόφια!!! Σημειώνεται ότι με την αύξηση των εισφορών χρηματοδοτείται το κράτος αντί το κράτος να χρηματοδοτεί το ΤΚΑ!!!