Οι βουλευτικές εκλογές ως "μήνυμα" ή τα κόμματα ως "φαντασιακή κατασκευή"(;)

Οι λεγόμενες βουλευτικές εκλογές στην Κύπρο αναδεικνύουν και την πρόσληψη της πολιτικής από τους πρωταγωνιστές της ή την κυριαρχία της ολιγαρχικής ιδελογίας.

Ο συνασπισμός του κυπριακού κατεστημένου

Σε σχέση με τη συντήρηση του υφιστάμενου ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος, όπως είναι πολύ λογικό, έχουν συνασπιστεί όλοι οι ολιγαρχικοί – δηλαδή αυτοί που νέμονται πλούτο,προνόμια και εξουσία σε βάρος του λαού – ώστε να διαιωνίσουν τη συντήρησή του. Στο παρόν στάδιο η συντήρηση είναι συνυφασμένη με τη νομιμοποίησή του από την κοινωνία μέσω της ψήφου. Τα ψηλά ποσοστά συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία θα επιβεβαιώσουν ότι το υπαρκτό πολιτικό σύστημα, όπως και οι φορείς της εξουσίας, τυγχάνουν της έγκρισης του λαού. Γι αυτό και όλες οι συντηρητικές και αντιδραστικές δυνάμεις του τόπου – τα κόμματα, τα ΜΜΕ, το ιερατείο , οι ομάδες πίεσης – έχουν συνασπιστεί για να κτυπήσουν με κάθε τρόπο την αποχή των πολιτών από τις εκλογές.Μέσα από το στήσιμο ενός εικονικού σκηνικού χωρίς καμία λογική τεκμηρίωση προσπαθούν να εξαναγκάσουν τον κάθε πολίτη να τους δώσει την ψήφο τους. Όλο το κατεστήμενο της Κύπρου – πέρα από εικονικές διαφορές – συμφωνεί σε τούτο , «ψηφίστε».

Οι εκλογές ως μήνυμα

Ο εξευτελισμός των βουλευτικών εκλογών ή η υποβάθμιση της πολιτικής τους σημασίας είναι καθολική. Είναι συνεπακόλουθο της υποβάθμισης της βουλής ως σώματος, της κομματοκρατίας και της ενοποίησης της κρατικής εξουσίας. Γι αυτό και τα δυο μεγάλα κόμματα - ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ- βασικά αδιαφορούν πλήρως για το πολιτικό περιεχόμενο της βουλευτικής εκλογής και περιορίζονται στην προβολή της όλης διαδικασίας ως της αποστολής ενός μηνύματος, είτε στήριξης της κυβέρνησης είτε επίκρισής της. Γνωρίζουν ότι η εξουσία είναι ενοποιημένη πια – η περίφημη διάκριση των εξουσιών είναι ένα παραμύθι – και το διακύβευμα είναι μόνο ένα, η κυβερνητική εξουσία ή ο κάτοχός της κατέχει καθ΄ολοκληρία την κρατική εξουσία. Η μόνη σημασία που έχουν οι βουλευτικές εκλογές δεν είναι σε συνάρτηση με τη βουλή, αλλά σε συνάρτηση με την κατάληψη τελικά της προεδρικής καρέκλας.

Φυσικά, όπως υποστηρίζουν οι κομματικοί σχηματισμοί, αν οι εκλογές θα στείλουν ένα μήνυμα, τότε ας γίνει μια δημοσκόπηση και να αποδεκτούν όλοι το μήνυμά της!!!Γιατί να γίνουν εκλογές και να ξοδευτούν εκατομμύρια, για να σταλεί ένα μήνυμα;

Η πολιτική ως δύναμη

Έτσι οι βουλευτικές εκλογές αποκτούν νόημα για τα κόμματα ως αποτύπωση συσχετισμών δύναμης, συσχετισμοί που θα εκφραστούν σε ένα μελλοντικό στάδιο, τις προεδρικές εκλογές. Και τα μικρότερα κόμματα επικεντρώνονται και αυτά στη δύναμη με την ελπίδα να παίξουν κάποιο ρυθμιστικό ρόλο μελλοντικά στη διανομή των κρατικών λαφύρων.

Σε αυτά τα πλαίσια η εκλογή βουλευτών δεν ενέχει κάποια σημασία για το υπαρκτό πολιτικό σύστημα. Ενέχει σημασία για τα κόμματα τα οποία χρησιμοποιούν τους βουλευτές όχι για να διαβουλεύονται για το κοινό καλό, αλλά για ενίσχυση των κομματικών μηχανισμών ελέω δαπάνης του λαού. Δηλαδή θα μισθοδοτούνται από το λαό αλλά θα εργάζονται προς όφελος των κομματικών ολιγαρχικών μηχανισμών. Επίσης ενέχει σημασία για τους υποψήφιους όχι γιατί έχουν να προσφέρουν κάτι στον κοινό καλό, αλλά είτε για λόγους φιλο-τιμίας είτε φιλοχρηματίας.

Δηλαδή το πολιτικό σύστημα τυπικά μετατρέπεται σε μοναρχικό και ουσιαστικά λειτουργεί εξωθεσμικά ως ολιγαρχικό. Το επόμενο στάδιο της αναπόφευκτης «εξέλιξης» θα είναι η επιβολή τυρρανικών καθεστώτων ελέω του «λαού»!!!

Η πολιτική ως εφαρμογή του «πού σου νέφκω πού πάεις»

Υποτίθεται ότι θα διεξαχθούν βουλευτικές εκλογές στην Κύπρο. Κανένας δεν αναφέρεται στο έργο που θα επιτελεστεί στη βουλή. Αντίθετα, όλα τα κόμματα καταθέτουν θέσεις και απόψεις για όλα τα θέματα , ανεξάρτητα αν εμπίπτουν στις αρμοδιότητες της βουλής. Τα κόμματα ενεργούν λες και το δικύβευμα είναι η κυβερνητική εξουσία και όχι η κοινοβουλευτική.Σε αυτά τα πλαίσια προβάλλουν θέσεις για υλοποίηση τελείως άσχετες με το έργο της βουλής. Δηλαδή, καλείται ο ψηφοφόρος να ψηφίσει για θέσεις α-πραγματοποίητες. Παράλληλα, τα κόμματα, πέρα από τη μυθολογία των θέσεών τους, καταφεύγουν και στην επίκληση του παρελθόντος για να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους τους. Έτσι είναι, αν δεν έχεις να προτείνεις κάτι για το παρόν, τότε το παρελθόν είναι το μόνο αποκούμπι για να υφαρπάξεις κάποια ψήφο.

Τα κόμματα «ως φαντασιακή κατασκευή»(;)

Και το μεν κράτος στη δύση «κατασκεύασε» το έθνος, την ταυτότητα της κοινωνίας. Ως εκ τούτου – λένε – το έθνος είναι μια φαντασιακή κατασκευή του κράτους ή το κράτος κατασκεύασε το έθνος. Σωστό.

Μαζί με το κράτος στη δύση «κατασκευάστηκαν» και τα κόμματα ως μηχανισμοί στελέχωσης της κρατικής εξουσίας. Δηαλδή τα κόμματα, δεν είναι κάτι συνυφασμένο με τη φύση του ανθρώπου, αλλά είναι μια φαντασιακή κατασκευή αυτών που είχαν συμφέρον να τα φτιάξουν!!!

Παράλογο, θα πει κάποιος – και σωστά – αφού τα κόμματα είναι πραγματικοί φορείς της εξουσίας, καθόλα υπαρκτοί. «Κατασκευασμένοι» μεν, αλλά υπαρκτοί και εξυπηρέτησαν συγκεκριμένες κοινωνικές ανάγκες στην εξερχόμενη από τη δεσποτεία δύση. Καλά, το έθνος ως κατασκευή τότε, γιατί δεν είναι υπαρκτό;

Επίλογος:»Διαλέξτε πολιτικό όπως διαλέγετε γιατρό»!!!

Σε άρθρο του στον σημερινό «Φιλελεύθερο» (8/5/2011) τακτικός του αρθρογράφος τιτλοφόρησε το κείμενό του: «Διαλέξτε πολιτικό όπως διαλέγετε γιατρό». Το σύνθημα αντανακλά την λογική της ολιγαρχικής ιδεολογίας, όπως αυτή συζητήθηκε πριν 2.500 χρόνια . Τουλάχιστον τότε, οι άνθρωποι προέβαλλαν μια σοβαρή επιχειρηματολογία και είχαν επίγνωση της ιδεολογίας που υποστήριζαν. Ο εν λόγω κύριος αμφιβάλλω αν άνοιξε κάποιο βιβλίο της εποχής εκείνης. Γιατί αν άνοιγε , θα ντρεπόταν να προβάλει τέτοια επιχειρηματολογία. Εκτός και αν είναι ένας ακραιφνής ολιγαρχικός και δεν το ξέρει!!! Όπως και η πλειονότης των πολιτών σε αυτό τον τόπο. Όμως αν η πλειονότης πιστεύει ότι η ολιγαρχία είναι δημοκρατία, τότε έτσι είναι και πάει τέλειωσε. Η κοινωνία της γνώσης είναι άλλο θέμα φυσικά.

Ευχές

Εύχομαι σε όσους θα ψηφίσουν να είναι νικητές, να πανηγυρίσουν τη νίκη τους και να ενοικιάσουν και μια «μοιρολογίστρα» για τα μεθεόρτια. Σε όσους δε θα ψηφίσουν, ανεχτείτε το ακατάσχετο υβρεολόγιο των ολιγαρχικών σε βάρος σας. Έτσι είναι, είστε η πολιτική μειονότητα. Ώσπου να μάθετε να είστε καλοί ιδιώτες και κάθε πέντε χρόνια να εκχωρείτε στους ολιγαρχικούς τα πολιτικά σας δικαίωματα. Το σύστημα δεν θα σας ανεχθεί γιατί το διακύβευμα είναι μεγάλο. Γι αυτό ετοιμαστείτε και για την εξορία σας, ώστε να απαλλαγεί η κοινωνία από τα πολιτικά μιάσματα και να εξασφαλιστεί η ομαλή λειτουργία του συστήματος!!!

Υ.Γ. Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος θεωρεί την αποχή από τις εκλογές ως προδοσία!!!Κανένα κόμμα, κανένας πολιτικός, κανένα ΜΜΕ δεν αντέδρασε!!! ΕΥΤΥΧΩΣ.

Μια πρόταση του Γ.Γ. του ΑΚΕΛ για αυτοκατάργησή του

Σύμφωνα με το ΚΥΠΕ (3/1/2011) ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού διερωτήθηκε γιατί θα πρέπει να συζητηθεί το θέμα του φυσικού αερίου στη Βουλή και κατά πόσο «οι βουλευτές είναι επιστήμονες, που έχουν εξειδικευμένες γνώσεις σε θέματα φυσικού αερίου και θα συνέβαλλαν με την παρέμβασή τους για να ληφθούν σωστές αποφάσεις».

Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να συλλάβεις τον τρόπο σκέψης του κ. Κυπριανού. Και αν ο δέκτης ενός μηνύματος δυσκολεύεται να το κατανοήσει, τότε είτε ο πομπός είναι συγχυσμένος είτε ο δέκτης.

Τι μας είπε ο κ. Κυπριανού;

1.Οι βουλευτές δεν είναι ειδικοί σε θέματα φυσικού αερίου.

2.Ως εκ τούτου δεν μπορούν να συμβάλουν στη λήψη σωστών αποφάσεων.

Αν φυσικά τη σκέψη του κ. Κυπριανού τη μετατρέψουμε σε ένα τυπικό συλλογισμό, τότε θα γράφαμε:

-Μόνο οι ειδικοί μπορούν να συμβάλουν στη λήψη σωστών αποφάσεων.

-Οι βουλευτές δεν είναι ειδικοί.

-Άρα, οι βουλευτές δεν μπορούν να συμβάλουν στη λήψη σωστών αποφάσεων.

Ο συλλογισμός τυπικά είναι έγκυρος.

Είναι όμως αληθής, άρα και ορθός;

Α. Οι βουλευτές δεν είναι ειδικοί στα θέματα που αποφασίζουν ( π.χ.ιατρική, αρχιτεκτονική, συγκοινωνία, οικονομία, εκπαίδευση ). Άρα, είναι όλοι άχρηστοι και ανίκανοι να παίρνουν ή να συμβάλλουν στη λήψη σωστών αποφάσεων. Επομένως, γιατί υπάρχει βουλή, γιατί ο κ. Κυπριανού όντας άσχετος επιδιώκει και γίνεται βουλευτής; Και αν πρέπει να υπάρχει βουλή, γιατί δεν αφήνουν τους ειδικούς να εκλέγονται ως οι πλέον αρμόδιοι για λήψη αποφάσεων;

Β. Φυσικά και το παραπάνω δεν ισχύει. Γιατί οι πολιτικοί θεωρούν ότι δεν είναι αρμόδιοι σε κάποιο ειδικό τομέα , αλλά ότι είναι γνώστες των πολιτικών πραγμάτων και αυτό τους καθιστά αρμόδιους να παίρνουν αποφάσεις.

Δηλαδή, για να αποφασίσεις για το φυσικό αέριο – σύμφωνα με την παγιωμένη αντίληψη των πολιτικών -δε χρειάζεται να είσαι ειδικός στο φυσικό αέριο, όπως και για τις αποφάσεις για ιατρικά θέματα δε χρειάζεται να είσαι ιατρός. Γιατί η πολιτική είναι τελείως διαφορετική στην προσέγγισή της από οποιαδήποτε άλλη τέχνη.

Είναι επομένως η βουλή – έστω και αν δεν είναι ειδικοί οι βουλευτές – αρμόδια να συζητήσει και το θέμα της έλευσης του φυσικού αερίου; Βεβαίως και μπορεί να έχει άποψη, όπως και ο κάθε πολίτης. Σε αντίθετη περίπτωση με την τυχόν υιοθέτηση της άποψης του κ. Κυπριανού , τότε και ο ίδιος και όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί θα πρέπει να αυτοκαταργηθούν και να εκχωρήσουν στους ειδικούς-αρμοδίους να αποφασίζουν!!!

Φυσικά, το ζήτημα που θέτει ο κ. Κυπριανού είναι ευρύτερο και απασχόλησε τους ανθρώπους εδώ και 2500 χρόνια: ποιος πρέπει να αποφασίζει στην πολιτική; Ο ειδικός ή η κοινωνία: Οι λίγοι ή οι πολλοί;

Είναι πλούσια η επιχειρηματολογία που ανέπτυξαν τότε και οι δημοκρατικοί και οι ολιγαρχικοί. Σε σχέση με το παρόν, είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο κ. Κυπριανού, Γ.Γ. του ΑΚΕΛ είναι ακραιφνής υποστηρικτής της ολιγαρχικής ιδεολογίας. Και μάλιστα μιας ιδεολογίας τόσο ανιδιοτελούς, αφού ουσιαστικά υποστηρίζει την αυτο-κατάργησή του ως πολιτικού/ειδικού στην πολιτική.

Φυσικά η δημοκρατική ιδεολογία δεν αναγνωρίζει στην πολιτική ειδικούς. Γιατί ο καταμερισμός των έργων και η συνεπακόλουθη ιεραρχία αποβαίνει σε βάρος της ελευθερίας του ανθρώπου. Ή διαφορετικά, η επικράτηση των ειδικών στην πράξη σημαίνει κανένα δικαίωμα για το λαό, αφού δεν είναι ειδικός!!!

Καταληκτικά, η τοποθέτηση του κ. Κυπριανού παρόλο ότι τον αυτο-ακυρώνει, δεν μας ενθουσιάζει. Το ζητούμενο στην πολιτική δεν είναι να γλυτώσουμε από τον κ. Κυπριανού και να φορτωθούμε άλλους ειδικούς, αλλά η κατάργηση των ειδικών στην πολιτική, ανεξάρτητα αν επικαλούνται διαχρονικά την καταγωγή, τη γνώση ή την αρμοδιότητα.

Περί ομοσπονδίας, δημοκρατίας και άλλων παραμυθιών

Είναι η ομοσπονδία πιο δημοκρατική από το ενιαίο κράτος;

Η φράση «πιο δημοκρατική» είναι παραπλανητική. Γιατί ένα πολιτικό σύστημα είτε είναι είτε δεν είναι δημοκρατία. Δεν μπορεί να είναι ολίγον δημοκρατία κατά αναλογία του ολίγον έγκυος.

Ούτε το ενιαίο κράτος είναι δημοκρατία ούτε και η ομοσπονδία.

Και στα δύο πολιτικά σύστηματα η καθολική πολιτική αρμοδιότητα ανήκει στο κράτος. Αυτό κατέχει την πολιτική και έχει τη δυνατότητα τη βούλησή του να τη μετατρέπει σε νόμο με καθολική ισχύ επί της κοινωνίας. Το κράτος κατέχει και την κοινωνία. Η κοινωνία ενέχει ένα νομιμοποιητικό ρόλο στη επιλογή των φορέων της εξουσίας του κράτους. Η κοινωνία δεν αναγνωρίζεται ως συστατικό μέρος του πολιτικού συστήματος, ως δήμος. Απλώς ιδιωτεύει και το κράτος εγγυάται την ατομική ελευθερία των μέλων της και κάποια δικαιώματα.

Με τη λεγόμενη ομοσπονδία δεν αλλάζει η φύση του πολιτικού συστήματος. Αυτό παραμένει ιδιοκτησία του κράτους, του κυρίαρχου κράτους στο εσωτερικό του. Απλώς το ομόσπονδο κράτος είναι πιο φιλελεύθερο από το ενιαίο κράτος, γιατί ο κάτοχος της εξουσίας του κράτους εκχωρεί κάποιες αρμοδιότητες σε επαρχίες/περιφέρειες/πολιτείες/κρατίδια. Η παροχή αυτών των αρμοδιοτήτων γίνεται κατά ομοιόμορφο τρόπο και αναγνωρίζεται έτσι κάποιο είδος αυτοδιοίκησης σε γεωγραφικά ή εθνοτικά υποσύνολα της κοινωνίας του κράτους. Το πολιτικό σύστημα, η σχέση κοινωνίας και πολιτικής, η θέση του πολίτη δε διαφοροποιείται σε σχέση με το ενιαίο κράτος. Γιατί οι αρμοδιότητες που παραχωρούνται σε υποσύνολα δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα της αυτοσυγκρότησης σε γεωγραφικό ή πολιτισμικό επίπεδο. Οι αρμοδιότητες αυτές είναι εκχωρητέες από το κράτος εξουσία και είναι υποχρεωμένος ο κάτοχος αυτών των αρμοδιοτήτων να λειτουργεί ως προσάρτημα του κράτους.

Στην ομοσπονδία υπάρχει η ενιαία εξουσία του κράτους επί της κοινωνίας. Όμως αναγνωρίζουν οι κάτοχοι της εξουσίας ότι η κοινωνία δεν είναι ενιαία πολιτισμικά – ομοιογενής - και παρέχουν κάποιες αρμοδιότητες στις εθνοτικές ομάδες. Οι αρμοδιότητες αυτές αφορούν και τη συγκρότηση της ενιαίας εξουσίας. Οι διάφορες παραλλαγές συγκρότησης της κρατικής εξουσίας στο ομόσπονδο κράτος αποτυπώνουν τους εσωτερικούς συσχετισμούς δύναμης. Οι συσχετισμοί αυτοί δύναμης δεν εκφεύγουν της λογικής του ενιαίου κράτους και της ενιαίας εξουσίας. Ουσιαστικά και στην ομοσπονδία το πρόβλημα είναι ο διαμοιρασμός της εξουσίας, που στη φάση που διερχόμαστε, μεταφράζεται σε διαμοιρασμό της εξουσίας ανάμεσα στα κόμματα.

Και στο ενιαίο κράτος και στην ομοσπονδία η δόμηση της πολιτικής είναι εξουσιαστική.Γι αυτό και δεν διαφοροποιείται η θέση του ατόμου και της κοινωνίας σε σχέση με την πολιτική. Και το ενιαίο κράτος και η ομοσπονδία ουδεμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία.

Σε κάθε περίπτωση η δημοκρατία είναι ασύμβατη με το εξουσιαστικό φαινόμενο και βασική προϋπόθεση για την προώθησή της αποτελεί η παροχή της δυνατότητας στο πολιτισμικά διαφορετικό να αυτοπραγματώνεται, δηλαδή να είναι αυτόνομο. Όμως αυτή η προσέγγιση , δηλαδή η δημοκρατική, εδράζεται στην αντίληψη ότι κριτήριο της πολιτειακής οργάνωσης είναι η η ελευθερία. Η πολιτική ελευθερία στη δημοκρατία αναγνωρίζει το δικαίωμα της αυτοσυγκρότησης εντός του όλου. Στη δημοκρατία κάθε άλλη προσέγγιση είναι ασύμβατη με την ελευθερία και απορρίπτεται.Στη δημοκρατία η πολιτική απορροφάται από την κοινωνία και έτσι το πολιτικό σύστημα αποδεσμεύεται από το κράτος και αποδίδεται στη σύνολη κοινωνία των πολιτών.

Σε αυτά τα πλαίσια και στην παρούσα φάση του κυπριακού η δημοκρατία δεν υπεισέρχεται ούτε ως προβληματισμός. Η πολιτική εκλαμβάνεται όχι ως ελευθερία αλλά ως δύναμη ή εξουσία. Γι αυτό και οι φορείς της εξουσίας των δύο κοινοτήτων – ιδιαίτερα οι Ελληνοκύπριοι - επικεντρώνονται στον τρόπο διαμοιαρασμού των λαφύρων του κράτους. Η νομιμοποίηση τους στην εξουσία του ομόσπονδου κράτους αποτελεί απλώς ένα τεχνικό πρόβλημα. Η κοινωνία θα συνεχίσει να είναι η υπήκοος κοινωνία του κράτους.Δηλαδή θα κατέχεται από το κράτος και τους φορείς της εξουσίας του.

Αυτές οι αντιδημοκρατικές αντιλήψεις σίγουρα συμβαδίζουν με το συμφέρον των ιδιοκτητών του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, δηλαδή της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Δε συμβαδίζουν με το συμφέρον της κοινωνίας αλλά ούτε και με το στάδιο της ανθρωποκεντρικής της εξέλιξης. Γι αυτό και οι τόσες δυσκολίες στην προώθηση μιας λύσης.Όχι τόσο γιατί είναι δύσκολο το πρόβλημα. Αλλά γιατί καθίσταται δύσκολο λόγω της εμμονής της ολιγαρχίας να κατοχυρώσει τα υφιστάμενα συμφέροντά της και μετά τη λύση. Μια κατοχύρωση, που αν επιτευχθεί, θα τη φέρει αντιμέτωπη με την κοινωνία ακόμα και μετά τη «λύση». Η παράμετρος κοινωνία θα είναι η καθοριστική στην όποια λύση και όχι οι διάφορες ανοησίες των πολιτικών και των κομμάτων, που αδυνατούν να ξεφύγουν από το ατομικό και κομματικό συμφέρον.

Φυσικά ο ολοκληρωτισμός και ο φασισμός ιστορικά είναι ταυτισμένοι με την εξουσία του κράτους και τους φορείς του. Η φίμωση της κοινωνίας αποτελεί μια «δελεαστική λύση», μια εναλλακτική επιλογή της ολιγαρχικής και αντιδημοκρατικής ιδεολογίας και των συνεπακόλουθων δεσποτικών αντιλήψεων των φορέων τους.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

"Πάγωμα μισθών ή ξεπάγωμα του πλούτου;" ή ποιος πληρώνει την οικονομική κρίση

Το Γενάρη του 2009 Ομοσπονδία Εργοδοτών και Βιομηχάνων έριξε το σύνθημα «σκούπα στους μετανάστες». Η κυβέρνηση ανταποκρίνομενη στο αίτημα των εργοδοτών άρχισε τον «πόλεμο κατά της παράνομης μετανάστευσης».
Στις 16 Μαίου 2009 η Ομοσπονδία Εργοδοτών και Βιομηχάνων ζήτησε πάγωμα των μισθών στο δημόσιο τομέα. Στις 3/8/2009 ο Υπουργός Οικονομικών εξήγγειλε την πρόθεση της κυβέρνησης για πάγωμα των μισθών.
Ποια είναι τα συμπεράσματα;
1. Η κυβέρνηση και το κεφάλαιο συνεργάζονται στενά στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής. Ή πιο σωστά η κυβέρνηση είναι το εκτελεστικό όργανο των απαιτήσεων του κεφαλαίου. Η οικονομική ολιγαρχία αποφασίζει και η πολιτική ολιγαρχία εκτελεί.
2.Η ψήφος του λαού , τα προεκλογικά προγράμματα έχουν πεταχθεί στο σκουπιδότοπο στο Βατί ή βρίσκονται υπό επεξεργασία σε κάποιο ΧΥΤΑ.
3. Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία έχουν αποφασίσει ότι το κόστος της οικονομικής κρίσης θα το πληρώσουν οι μισθωτοί ή οι οικονομικά πιο αδύνατοι ή ο περήφανος κυπριακός λαός. Πρώτα ήταν οι μετανάστες, τώρα οι μισθωτοί του δημοσίου και ύστερα οι μισθωτοί του ιδωτικού τομέα.
4. Οι ολιγάρχες άρχισαν να προπαγανδίζουν την κατάλληλη ηθική στους «δούλους»:υπευθυνότητα, αυτοσυγκράτηση, συναίνεση. Όλα αυτά απλώς σημαίνουν «πληρώστε μισθωτοί την κρίση» ώστε να μην επηρεαστούν τα δικά μας κέρδη.
5. Γιατί πάγωμα μισθών και όχι ξεπάγωμα του πλούτου; Γιατί να αφαιρείται εισόδημα από αυτούς που το χρησιμοποιούν για να επιβιώσουν και να μην αφαιρείται εισόδημα από αυτούς που δεν το έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν και το φυλάνε σε θησαυροφυλάκια; Γιατί την κρίση να την πληρώσουν οι μισθωτοί και όχι οι πλούσιοι;
6.Τελικά, τι διαφορετικό θα έκανε ο ΔΗΣΥ αν ήταν εξουσία; Τι δηλαδή διαφέρει η οικονομική πολιτική του ΔΗΣΥ από αυτή του ΑΚΕΛ;
7. Και να μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση Χριστόφια με τροποποίηση του προϋπολογισμού του 2009 χρύσωσε κυριολεκτικά 48 υψηλόμισθους κυβερνητικούς αξιωματούχους – Γενικούς Διευθυντές, Δικαστές,κ.α. Τριπλασίασε τα έξοδα παραστάσεώς τους. Μάλιστα τροποποίησαν τη νομοθεσία ώστε τα έξοδα παραστάσεως να θεωρούνται και συντάξιμα.Το όφελος γι αυτούς τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους υπολόγιζεται σε 300.000 ευρώ!!!
Και όλα έγιναν στα κρυφά, κανένας δεν πήρε είδηση. Όλοι σιώπησαν, ο νόμος της μαφίας. (ΠΟΛΙΤΗΣ, 11/5/2009 ) Για τους λίγους και δυνατούς η κυβέρνηση Χριστόφια είναι γενναιόδωρη, για τους πολλούς και αδύνατους έχει πρόβλημα!!!

Το δούλεμα από τους «φωστήρες» του ΚΕΒΕ, του ΟΕΒ και του φερέφωνού τους – της κυβέρνησης – ότι δεν αντέχει το κράτος μισθολογικές παραχωρήσεις, είναι προκλητικό. Πώς και το κράτος αντέχει τα εκατομμύρια που εισπράττουν οι επιχειρήσεις από το κράτος υπό μορφή κινήτρων, απαλλαγών, φοροδιαφυγών, συμβάσεων για άχρηστα έργα; Στη μια περίπτωση το δημόσιο ταμείο δεν αντέχει και στην άλλη αντέχει; Γιατί, όταν τα παίρνουν τα μέλη τους, το ΚΕΒΕ και η ΟΕΒ δε διαμαρτύρονται, αφού γνοιάζονται τόσο πολύ για τα δημόσια οικονομικά; Ή μήπως η μοναδική τους έγνοια είναι να τρώνε μόνο οι ίδιοι από το δημόσιο ταμείο μαζί με τους πολιτικούς εγκάθετούς τους;

Η πολιτική ολιγαρχία σε στενή συνεργασία με την οικονομική ολιγαρχία στοχεύουν στην περαιτέρω αφαίμαξη των μισθωτών. Η ανακατανομή του πλούτου υπέρ των δυνατών συνεχίζεται με απολύτως ομαλό ρυθμό είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει κρίση. Στόχος τους είναι ο μισθωτός να έχει μόλις μετά βίας τα απαραίτητα, απλώς για να επιβιώνει. Η έγνοια του να είναι η καθημερινή του επιβίωση, ώστε ανενόχλητοι οι ολιγάρχες να καρπώνονται και τον πλούτο και την εξουσία.
Όσο ο πολίτης δε συνειδητοποιεί τη νέα πραγματικότητα και μένει εγκλωβισμένος σε παρωχημένες λογικές περί καλού και κακού ολιγαρχικού, του δικού μας και του άλλου, τότε θα συνεχίζεται η υποβάθμιση της θέσης του σε όλα τα επίπεδα, ατομικό, οικονομικό, πολιτικό.
Σε κάθε κοινωνία – είτε παράγεται είτε δεν παράγεται νέος πλούτος –το κοινωνικό ζήτημα είναι η κατανομή του. Και από τη στιγμή που το πολιτικό και οικονομικό σύστημα ελέγχεται από τους λίγους – την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία - και οι πολλοί το ανέχονται, τότε η μοίρα των πολλών είναι μία: «σκάστε και πληρώνετε». Και η μοίρα των λίγων είναι: «έτσι ή αλλιώς θα συνεχίσουμε να τα παίρνουμε».

Κομματικές ανοησίες για τους ημικρατικούς ή "άλλα θωρούν, αλλά γροικούν τζι άλλα παν τζαι πετάσσουν"

Όταν ακούς τι λένε η κυβέρνηση και τα κόμματα για το μεγάλο φαγοπότι στους διορισμούς των ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών, δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάς ή να κλαίεις.
Η επιχειρηματολογία που προβάλλεται είναι ποικίλη και αντανακλά μια αγωνιώδη προσπάθεια της πολιτικής ολιγαρχίας να πείσει την κοινωνία για τη «νομιμότητα» των διαδραματιζομένων.
1.Η κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα ΑΚΕΛ – άκου κυβερνών κόμμα σε προεδρικό σύστημα- καθώς και οι συνεργαζόμενοι στη νομή της εξουσίας προσπαθούν να πείσουν ότι οι ημικρατικοί οργανισμοί είναι προέκταση του κράτους και της προώθησης της κυβερνητικής πολιτικής. Συμφωνούμε ότι έτσι είναι. Γιατί πρέπει να διοριστούν κομματικοί στα ΔΣ; Και μη κομματικοί να διοριστούν πάλι η κυβερνητική πολιτική θα προωθείται, αφού οι προϋπολογισμοί του κάθε οργανισμού εγκρίνονται από την κυβέρνηση και τη βουλή.
Από την άλλη ,ο ΔΗΣΥ λέει ότι θέλει να συμμετέχει με ένα εκπρόσωπό του για να ελέγχει τους άλλους. Μα ο έλεγχος με βάση το σύνταγμα γίνεται από τη βουλή και όχι από το κόμμα. Δηλαδή στη βουλή τι θα κάνετε κύριοι του ΔΗΣΥ;
Φυσικά όλα αυτά αποτελούν κενολογίες. Οι διορισμοί είναι σημαντικοί για βόλεμα ημετέρων στα ΔΣ αλλά και για επεμβάσεις/ρουσφέτια στους διορισμούς και προαγωγές.Επιπρόσθετα είναι σημαντική η παρουσία των κομματικών για εξασφάλιση χορηγιών από τους οργανισμούς αλλά και για μίζες στα πλαίσια διευκολύνσεων και προσφορών στο κεφάλαιο με το οποίο διαπλέκονται.Ακόμα είναι σημαντικοί για εκδουλεύσεις στους πολίτες για διεκπεραίωση διαφόρων αιτημάτων τους.
Άρα οι διορισμοί είναι συνυφασμένοι με την πολιτική και οικονομική επιβίωση των κομμάτων, με τη νομή και την ιδιοποίηση της εξουσίας σε βάρος της κοινωνίας.
2.Ένα επιχείρημα που προβλήθηκε από στέλεχος του ΑΚΕΛ είναι και το εξής: με το διορισμό κομματικών διασφαλίζεται «σε μεγαλύτερο βαθμό ο δημοκρατικός αλληλοέλεγχος και κατά συνέπεια μεγαλύτερη θωράκιση απέναντι σε φαινόμενα αυθαιρεσίας οποιασδήποτε μορφής».
Πέρα από η διαστρέβλωση των λέξεων – δημοκρατικός αλληλοέλεγχος- αφού τέτοιος όρος δεν είναι υπαρκτός ( δημοκρατικός έλεγχος είναι η δυνατότητα των μελών της κοινωνίας να ελέγχουν την εξουσία, κάτι που δεν υπάρχει στο πολιτικό σύστημα ), θεωρεί ότι με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων στα ΔΣ περιορίζει την αυθαιρεσία. Καλά, σε πιο υπαρκτό δεδομένο το στηρίζει; Αντίθετα, η συμμετοχή όλων εξασφαλίζει ότι θα αυθαιρετούν όλοι αναλαγικά, σύμφωνα με τη δύναμη των κομμάτων. Αυτό λέει η πραγματικότητα και όχι τα παραμύθια που πλασάρουν οι διάφοροι κομματικοί έμμισθοι.
3.Το θέατρο του παραλόγου των κομμάτων και της κυβέρνησης συμληρώνεται με το θέμα της ευθύνης γι αυτές τις γελοιότητες των ανθρώπων που διαχειρίζονται την τύχη του λαού μας.Ο Πρόερος του ΔΗΣΥ δηλώνει στις 7 Ιουλίου 2009 ότι «το Πολιτικό Γραφείο αποφάσισε να ανταποκριθεί θετικά στην πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας να υποδέιξει άτομα», ενώ στις 9 Ιουλίου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωσε: «Έχουν όλοι απαίτηση να πάρουν μέρος στα ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών σαν να είναι κεκτημένο αυτό το πτάγμα, είτε είναι συμπολίτευση είτε αντιπολίτευση, και εγώ ανταποκρίνομαι».
Ο ένας τα ρίχνει πάνω στον άλλο γνωρίζοντας όλοι ότι παρανομούν, ώστε να μη βρεθεί ο ένοχος. Φυσικά την πολιτική ευθύνη για αυτή τη λαφυραγωγία του δημόσιου πλούτου την έχει αποκλειστικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας γαιτί ακριβώς αντισυνταγματικά αποφάσισε «να ανταποκριθεί" στις διεκδικήσεις των κομμάτων.
4. Η νομιμοποίηση της κομματικής λαφυραγωγίας συμπληρώνεται με βαρύγδουπες αναλύσεις περί δημοκρατίας. Και ο Λευτέρης Χριστοφόρου του ΔΗΣΥ δηλώνει ευθαρσώς: «στη δημοκρατία λειτουργούν τα κόμματα» και «οι εκπρόσωποι του ΔΗΣΥ θα είναι και εκπρόσωποι του κοινωνικού συνόλου». Ενώ ο Γιώργος Λουκαίδης του ΑΚΕΛ δηλώνει με βεβαιότητα: «Η κομματοκρατία δεν συνιστά παρά τη μορφή της δημοκρατίας».
Συμφωνούν λοιπόν ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ότι κομματοκρατία =δημοκρατία. Καλά, είναι δυνατό να είναι το ίδιο πράγμα να κυβερνά το κόμμα με το να κυβερνά ο λαός; Ή οι λέξεις έχουν πρόβλημα ή αυτοί που χρησιμοποιούν τις λέξεις έχουν πρόβλημα όταν ταυτίζουν το κόμμα με το κοινωνικό σύνολο. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί ένα άλμα διανοητικής αυθαιρεσίας και γνωσιολογικής ανεπάρκειας.
5. Το γελοίο κομματικό σκηνικό συμπληρώνεται με τη μόνιμη επωδό ότι είναι «αποκλειστικό δικαίωμα που παρέχει το σύνταγμα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας»!!! Αφού ο ίδιος ο Πρόεδρος το εκχώρησε στα κόμματα και τα κόμματα διεκδικούν τα ίδια να αποφασίσουν, τι νόημα έχει η αναφορά; Για να μας πουν ότι όλα λειτουργούν με βάση το Σύνταγμα; Μα περιπαίζετέ μας;

Το παζάρι για τους ημικρατικούς δεν είναι απλώς λαφυραγωγία, ρουσφέτι, διαπλοκή, διαφθορά, αυθαιρεσία, νομή και μίζες. Είναι κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα που άπτεται της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και όπου επιβεβαιώνεται ότι οι θεσμοί υπάρχουν και λειτουργούν τυπικά ενώ στην πράξη η πολιτική λειτουργία έχει μεταφερθεί στα κόμματα,που είναι εξωθεσμικοί φορείς. Αυτή η διάσταση της πολιτικής, η οποία επιβλήθηκε από το επιχειρηματικό κεφάλαιο στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, είναι ιδιαίτερα επιβαρυντική για την κοινωνία.
Αλλά αφορά και το κυπριακό πρόβλημα. Γιατί αυτή η λογική για πρόσληψη της πολιτικής ουσιαστικά ακυρώνει την όποια προσπάθεια για εξεύρεση ενός πολιτικού συστήματος για τη λύση εφόσον αυτοί που διαβουλεύονται τη λύση θεωρούν αυτονόητο ότι θα λειτουργούν εκτός των θεσμών!!! Λειτουργούν όχι με βάση τους θεσμούς αλλά με βάση τη νομή των θεσμών και της εξουσίας!!!Έτσι σκεφτόταν και το 1960 ο Μακάριος. Η διαφορά είναι πως από τη νομή της εξουσίας από τον ένα, τώρα αναφερόμαστε στη νομή από τους λίγους. Σίγουρα είναι μια πρόοδος γι αυτούς που νέμονται την εξουσία. Αλλά όχι για την κοινωνία.
Ζήτω λοιπόν και η Κυπριακή Δημοκρατία, ζήτω και η υπό εκκόλαψη ομόσπονδη δημοκρατία, ζήτω και η ειρήνη, ζήτω και η βλακεία όλων μας.Βλακεία γιατί η πρόοδος σημαίνει πρόταση πρός όφελος της κοινωνίας για τη λειτουργία του πολιτικού και οικονομικου συστήματος και όχι αερολογίες και κενολογίες και συνθηματολογίες που σερβίρουν οι ολιγαρχικοί και αναπαράγουν τα φερέφωνά τους με θαυμαστή πίστη.
(Ο στίχος στον τίτλο είναι του Χριστόφορου Παλαίση)

Φτάνει πια: Ισονομία στην κλοπή του δημόσιου πλούτου

Η κατάσταση με τη νομή του δημόσιου πλούτου από τα ίδια πρόσωπα είναι επιεικώς απαράδεκτη. Είναι αδιανόητο μια συμμορία να εναλλάσσεται στις θέσεις/αξιώματα κρατικά και ημικρατικά με αποτέλεσμα να να τρώνε πάντα οι ίδιοι αλλά και να πληρώνουν πάντα οι ίδιοι.
Μια συμμορία νέμεται το δημόσιο πλούτο. Αρχίζει από Υπουργός, πάει βουλευτής, κάνει και ένα διάλειμμα ως πρεσβευτής, διορίζεται πρόεδρος του ημικρατικού οργανισμού και πάει λέγοντας. Είναι κομματικός έμμισθος και για να μην πληρώνει το κόμμα, τον φορτώνουν στο λαό διορίζοντάς το σε μια δημόσια θέση.
Από δίπλα συναλλασσόνται με αυτή τη συμμορία και η άλλη συμμορία, της οικονομικής ολιγαρχίας. Όντας και εκείνοι κρατικοδίαιτοι, κανονίζουν να τρώνε βρέξει χιονίσει.Ταίζουν όλους τους πολιτικάντηδες και καλοπερνούν.
Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Όταν τα ίδιοι άτομα τρώνε το δημόσιο πλούτο , τότε αυτό είναι κλοπή του δημόσιου πλούτου. Γιατί φροντίζουν να προσαρμόζουν το σύστημα στα μέτρα τους για να διάγουν βίο ανθόσπαρτον!!!Δηλαδή νομιμοποιούν την κλοπή!!!
Η μόνη λύση, αφού η κλοπή είναι πια θεσμοθετημένη, είναι να κλέπτουμε όλοι με τη σειρά. Δηλαδή να ρυθμιστεί το πολιτικό σύστημα, ώστε ο κάθε πολίτης να τρώει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του πάνω στη ράχη των άλλων.
Η πρόταση μου είναι όντως δημοκρατική: «εν μέρει κλέπτειν , εν μέρει κλέπτεσθαι». Αυτή θα είναι η βασική αρχή της ισότητας όλων των πολιτών.
Με βάση αυτή την αρχή θα εξασφαλιστεί η ενότητα της πολιτείας μας – όλοι θα είμαστε κλέφτες κατά ίσο μερίδιο – αλλά και κανένας δε θα είναι δυσαρεστημένος, αφού θα ξέρει πως θα έρθει η σειρά του και εκείνος να κλέψει , όπως ακριβώς τον κλέπτουν.
Η ψηφοφορίες θα καταργηθούν αφού είναι ανοησίες. Είναι βλακεία να ψηφίζεις αυτό που θα σε κλέπτει, γιατί τότε νομιμοποιείς εκείνος να κλέπτει και εσύ να είσαι το θύμα. Και οι Κύπριοι είναι αρκετά ευφυείς, για να μη δέχονται τέτοιες εξυπνοβλακείες.
Όσοι συμφωνούν μαζί μου, εισηγούμαι να οργανωθούμε με αίτημα «ισονομία στην κλοπή του δημόσιου πλούτου». Και να απαιτήσουμε τις δημόσιες θέσεις/αξιώματα να τις καταλάβουν οι νέοι και οι άνεργοι, γιατί εκείνοι έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη να κλέψουν το δημόσιο πλούτο τώρα. Δε χρειάζεται κανένα προσόν, μόνο να είσαι καλός υφαρπακτής.Και όλοι είναι, όλοι μετέχουν της ικανότητας αυτής.
Η συμμορία της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας να πάει να δουλέψει στην οικονομική παραγωγή, όπως όλος ο κόσμος. Αρκετά έχουν φάει χωρίς να παράγουν τίποτε απολύτως.
Εισηγούμαι ακόμα να προωθήσουμε το αίτημα και στους Τουρκοκύπριους ώστε να κλέπτουμε όλοι μαζί, ένας λαός, μια γροθιά για ισονομία. Ποιος θα αρνηθεί να κλέπτει νόμιμα και σίγουρα; Η νέα πολιτεία που θα δημιουργήσουμε με τους Τουρκοκύπριους θα είναι σιδηροκέφαλη. Γιατί θα στηρίζεται σε αρχές: «εν μέρει κλέπτειν εν μέρει κλέπτεσθαι». Και τούτη η αρχή είναι η βάση της δημοκρατίας μας γιατί στηρίζεται στην άλλη μεγάλη αρχή: « εν μέρει άρχειν, εν μέρει άρχεσθαι».
Έτσι θα ξεπεράσουμε τις εθνοτικές μας διάφορες γιατί ο μεγάλος εχθρός όλων μας θα είναι όλοι εκείνοι που θα έχουν την απαίτηση μόνο εκείνοι να κλέπτουν – η ολιγαρχική συμμορία - και οι πολλοί – Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι- μονίμως να είμαστε τα θύματα της κλοπής!!!
ΖΗΤΩ Η ΙΣΟΝΟΜΙΑ ΣΤΗΝ ΚΛΟΠΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ
ΖΗΤΩ Η ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΑ

Μια είδηση, μια ανάγνωση και η ανομία τους

Η είδηση όπως δημοσιεύτηκε πρωτοσέλιδα και ως πρώτη στην εφ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 5/7/2009 είχε το εξής τίτλο και υπότιτλο: «Βέτο από ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ – Ημικρατικοί: Τα δύο κόμματα επιχειρούν να σπάσουν την πλειοψηφία του ΑΚΕΛ».
Αυτό το γεγονός μπορεί να διαβαστεί με διάφορους τρόπους. Θα προσπαθήσω να το κατανοήσω με την προσέγγιση της πολιτικής ως δύναμης.
- Η συνεργασία των δύο κομμάτων είναι εξωθεσμική. Δηλαδή δε γίνεται εντός των θεσμών της κρατικής εξουσίας (υπουργικό, βουλή). Θεωρώντας ότι από άποψης εκλογικής δύναμης μειονεκτούν από το ΑΚΕΛ, αποφασίζουν να συνενώσουν τις δυνάμεις τους για να επιτύχουν τους όποιους στόχους τους στους διορισμούς των ΔΣ των ημκρατικών οργανισμών.
Την ίδια στιγμή αυτά τα κόμματα δεν είναι ούτε θεσμοί του κράτους ούτε και έχει θεσμοθετηθεί από το κράτος η ύπαρξή τους. Δηλαδή η λειτουργία τους δεν οριοθετείται περιοριστικά και εντάσσονται σε μια λογική κατά την οποία θεωρούν ότι η πολιτική είναι δύναμη και όχι εξουσία και ενεργούν εξωθεσμικά για να επιβάλουν τη θέλησή τους. Επομένως δρουν στο παρασκήνιο, εκλαμβάνουν την πολιτική στη βάση των συσχετισμών δύναμης και ως σύνθεση των συμφερόντων που αναπτύσσονται στις παρυφές της κρατικής εξουσίας. Δηλαδή αυτά τα κόμματα έχουν την αντίληψη ότι μπορούν να αυτο-ρυθμίζονται με βάση τους συσχετισμούς δύναμης.
-Η συνεργασία των δύο κομμάτων επιβάλλεται για να αντιμετωπιστεί το πιο δυνατό – το ΑΚΕΛ- το «κυβερνών κόμμα». Αν και το πολιτικό σύστημα είναι προεδρικό, λειτουργεί τυπικά μόνο σε αυτή τη βάση. Έχει υιοθετήσει «την κοινοβουλευτική πρακτική» με τα κυβερνώντα κόμματα. Αυτή η μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος έγινε επί της διακυβέρνησης του Τάσσου Παπαδοπούλου με την εισαγωγή «των συγκυνερνώνων κομμάτων.
Με το Δ. Χριστόφια εισήχθηκε η λογική του κυβερνώντος κόμματος και των συνεργαζομένων κομμάτων. Το κόμμα λοιπόν, το ΑΚΕΛ, αντισυνταγματικά αυοαναγορεύθηκε σε κυβερνών, προσάρμοσε αυθαίρετα το πολιτικό σύστημα στις κομματικές ανάγκες και λειτουργεί και αυτό εξωθεσμικά προσπαθώντας να νομιμοποιήσει τις όποιες επιλογές του μέσω του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ουσιαστικά η αποφασιστική αρμοδιότητα ανήκει στο Πρόεδρο με βάση το Σύνταγμα ,όμως πιο πολύ λειτουργεί ως «διαλλάκτης» στη σύνθεση των συμφερόντων που αναπτύσσονται εξωθεσμικά.
-Ο ΔΗΣΥ διεκδικεί συμμετοχή στα ΔΣ με το επιχείρημα ότι «ο δικός του» εκπρόσωπος θα ελέγχει «τους άλλους»!!! Αυτή η λογική είναι γελοία από πολλές πλευρές αλλά νομιμοποιείται γι αυτόν που λειτουργεί με όρους δύναμης, δηλαδή εξωθεσμικά και με βάση την εκλογική δύναμη.
-Η είδηση λοιπόν για συνεργασία ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ αποκτά νόημα στην πολιτική σκηνή γιατί δημοσιοποιείται μέσω ενός εντύπου, μιας εφημερίδας. Η πολιτική λοιπόν συμπληρώνεται από ένα άλλο πόλο, που λειτουργεί επίσης εξωθεσμικά, τα ΜΜΕ. Οι δύο αυτοί πόλοι, κόμματα και ΜΜΕ, θεωρούν ότι είναι δική τους υπόθεση η πολιτική και διεκδικούν να την καθορίζουν εξωθεσμικά με βάση τα συμφέροντα που προώθουν.
-Η διαμάχη είναι για τα ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών. Και έχουν ιδιαίτερη σημασία για τα κόμματα γιατί διαπλεκόνται με το ιδιωτικό κεφάλαιο με το οποίο συναλλάσσονται είτε ως εντολοδόχοι είτε για να αντλήσουν οικονομικά κεφάλαια. Και οι φορείς του ιδιωτικού κεφαλαίου είναι ο τρίτος πόλος που λειτουργεί εξωθεσμικά, στο παρασκήνιο, ώστε οι αποφάσεις που λαμβάνονται να προωθούν το δικό του συμφέρον.
-Ενώ λοιπόν παλαιότερα η πολιτική λειτουργούσε εντός των κρατικών θεσμών, σήμερα είναι εξωθεσμική με κύριους πρωταγωνιστές τα κόμματα, το ιδιωτικό κεφάλαιο και τα ΜΜΕ. Ενώ λοιπόν παλαιότερα η πολιτική εκλαμβανόταν ως εξουσία -δύναμη που οριοθετείται από το νόμο - , τώρα εκλαμβάνεται ως δύναμη.
Και παλαιότερα και σήμερα ο ρόλος της κοινωνίας σύμφωνα με τους κατόχους της δύναμης – κόμματα, ΜΜΕ, ιδιωτικό κεφάλαιο – είναι να ιδιωτεύει, δηλαδή να μην έχει καμία συμμετοχή στη διαμόρφωση του κοινού μέλλοντος. Είναι άσχετη, λένε, και πρέπει να αποφασίζουν οι ειδικοί. Έτσι η κοινωνία περιθωριοποιείται από την πολιτική.
-Γιατί αυτή η μετάλλαξη στο πολιτικό σύστημα; Είναι εισαγόμενη. Με την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση το επιχειρηματικό κεφάλαιο πέτυχε να αποδεσμευτεί από τα κρατικά δεσμά και να αυτορυθμίζεται. Δηλαδή επέβαλε τη θέλησή του στην πολιτική και στα κόμματα τα οποία βασικά ακολούθησαν την οικονομική λογική της αυτορύθμισης. Έτσι η πολιτική μεταφέρθηκε εκτός των κρατικών θεσμών. Όπως ακριβώς διακρατικά η πολιτική λειτουργεί ως δύναμη, έτσι και ενδοκρατικά υιοθετήθηκε η ίδια λογική.
-Αυτή ακριβώς η μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος είναι ιδιαίτερα επιβαρυντική στο παρόν για την κοινωνία. Γιατί η πολιτική διαμορφώνεται όχι με βάση το κοινωνικό συμφέρον αλλά με βάση τους συχετισμούς δύναμης στο παρασκήνιο, όπου η κοινωνια απουσιάζει παντελώς.
Ουσιαστικά η διαμάχη για τους διορισμούς στα ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών ουδόλως ενδιαφέρει την κοινωνία, αλλά ενδιαφέρει την ολιγαρχική τάξη γιατί επιφέρει ανακατανομή πλούτου, προνομίων και εξουσίας για τα κόμματα αλλά όχι για την κοινωνία.
-Η κοινωνία θα συνεχίσει να κατέχεται από την πολιτική ολιγαρχία όσο διάστημα αδυνατεί να κατανοήσει τις μεταλλάξεις του συστήματος και δε διατυπώνει πολιτικά αιτήματα με βάση τη δική της δύναμη και συμφέρον απέναντι στους ολιγαρχικούς, αιτήματα που θα στοχεύουν στον έλεγχο από την κοινωνία του πολιτικού και οικονομικού συστήματος.
-Τα φαινόμενα ανομίας λοιπόν που όλοι καταράζονται ως νεόκοποι πολιτικοί φονταμελιστές είναι γέννημα της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας. Σταδιακά η κοινωνία εξοικειώνεται με τους όρους των ολιγαρχικών και επεκτείνονται έτσι οι πρακτικές ανομίας. Το μέλλον της κοινωνίας σε αυτό το στάδιο είναι η ανομία.Δεν υπάρχει αντίπαλη πολιτική πρόταση. Ούτε και μπορεί να διατυπωθεί από τους κατέχοντες.
-Οι κατέχοντες στο παρόν στάδιο θα συνθηματολογούν για «τη σήψη, τη διαφθορά, την ανομία» για να δίνουν την αίσθηση στον «αμαθή όχλο» ότι κάτι γίνεται αλλά και για να αυτοαθωωθούν: «αυτός που καταγγέλλει είναι αθώος»!!!

Ευρωεκλογές: "Είναι όλα τα κόμματα τα ίδια;" ή περί διαχειριστικής και συστημικής λογικής

Εν όψει ευρωεκλογών πολλοί πολίτες «αναζητούν» το κόμμα που με την ψήφο τους θα νομιμοποιηθεί στην εξουσία. Και θέτουν κριτήρια ή απελπισμένα αποφασίζουν να τους δώσουν ακόμα μια ευκαιρία ή ζητούν ανταλλάγματα ή ....
Η επωδός είναι: κάτι θα πρέπει να σε εκφράζει, κάτι θα πρέπει να ψηφίσεις, δεν είναι όλα τα κόμματα τα ίδια.
Είναι όλα τα κόμματα τα ίδια;
Δεν είναι όλα τα κόμματα τα ίδια, όταν τα συγκρίνεις μεταξύ τους. Είναι όμως τα ίδια όαν τα εντάσσεις μέσα στο σύστημα. Είναι στυλοβάτες του ίδιου πολιτικού συστήματος. Ένα πολιτικό σύστημα που επιτρέπει σε όλα ανεξαιρέτως να καρπώνονται πλούτο,προνόμια και εξουσία.
Είναι όλα τα κόμματα τα ίδια; Ιδιαίτερα σε προεκλογικές περιόδους φροντίζουν να αναδείξουν κάθε δυνατή διαφορά (ανταγωνιστική/διαχειριστική προσέγγιση ) Όμως μετεκλογικά συνεργάζονται στενά για να καταληστεύσουν το λάφυρο που λέγεται κράτος. Γι αυτό και το 95% των νομοθετημάτων στη βουλή – όπως οι ίδοι λένε – περνούν ομόφωνα (συστημική προσέγγιση)!!!
Είναι όλα τα κόμματα τα ίδια: Είναι διαφορετικές πολιτικές εταιρίες, που διαφημίζουν διαφορετικά πολιτικά προϊόντα. Και αυτές οι πολιτικές εταιρίες δεν είναι μόνο κάτοχοι του πολιτικού κεφαλαίου αλλά και ιδιοκτήτες του πολιτικού συστήματος, κατά ανάλογο τρόπο που στην οικονομία οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής είναι και ιδιοκτήτες του οικονομικού συστήματος. Και όπως ακριβώς οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής με τον έλεγχο του οικονομικού συστήματος προσπαθούν να προωθήσουν το ίδιον και όχι το κοινωνικό σύμφέρον, έτσι και τα κόμματα.
Είναι όλα τα κόμματα τα ίδια; Αν συγκρίνεις τις τράπεζες μεταξύ τους είναι διαφορετικές , όμως όλες μαζί συντηρούν το ίδιο σύστημα που τους επιτρέπει να αποκομίζουν πλούτο.
Είναι όλα τα κόμματα τα ίδια; Στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης αποδέχτηκαν όλα ανεξαιρέτως την υποταγή της πολιτικής στην οικονομία, υποτάχθηκαν όλα ανεξαιρέτως στα πολιτικά κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού για τη «διακυβέρνηση», την «κοινωνία των πολιτών» με αποτέλεσμα να ανατραπεί η σχέση της κοινωνίας με την πολιτική υπέρ του χρηματιστικού κεφαλαίου.Τώρα , με την οικονομική κρίση, προσπαθούν να ανακτήσουν τα πρωτεία έναντι της οικονομίας με δαπάνες της κοινωνίας!!! Από συστημική άποψη είναι τα ίδια.
Ανάμεσα στους πολίτες λοιπόν υπάρχουν δυο τουλάχιστον τάσεις.
Η μια υιοθετεί την κομματική λογική. Αυτή η τάση θεωρεί ότι το πολιτικό και το κοινωνικό ζήτημα σήμερα είναι θέμα διαχειριστικό: «οι δικοί μας θα διαχειριστούν τα πράγματα καλύτερα από τους άλλους».Αυτή η τάση είναι ή νιώθει ικανοποιημένη από το υπαρκτό πολιτικό σύστημα και προσδοκά καλύτερη διαχείριση με ότι μπορεί να υποδηλώνει για τον καθένα η αναφορά «καλύτερη». Και θεωρεί ότι η κοινωνία δικαίως είναι εκτός συστήματος και το ορθό είναι οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής να ελέγχουν και το οικονομικό και πολιτικό σύστημα, δηλαδή τα κόμματα – πολιτικό κεφάλαιο – και οι επιχειρήσεις –οικονομικό κεφάλαιο. Είναι μια συντηρητική και ολιγαρχική προσέγγιση της πραγματικότητας, που εκφράζεται με τη νομιμοποιητική ψήφο στις εκλογές. Αυτούς οι ιδιοκτήτες του συστήματος τους ονομάζουν «πολίτες-καταναλωτές».
Η άλλη τάση θεωρεί ότι το πρόβλημα στις μέρες μας δεν είναι απλώς διαχειριστικό για να αναζητούμε τον «καλύτερο» διαχειριστή, Θεωρεί το πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα σήμερα συστημικό. Το πρόβλημα είναι το σύστημα, πολιτικό και οικονομικό. Και θεωρεί ότι το σύστημα ανήκει διακαιωματικά στην κοινωνία γιατί χωρίς αυτή δεν υπάρχει ούτε πολιτική ούτε οικονομία.
Η μια τάση λοιπόν – η κομματική- εντάσσεται στη λογική του υπαρκτού συστήματος, το αποδέχεται και επιδιώκει να το νομιμοποίησει με την ψήφο της. Αυτή είναι η επικρατούσα τάση.
Η συστημική τάση θεωρεί το κόμμα μέρος του συστήματος, αμφισβητεί το σύστημα και τους φορείς που το στηρίζουν, δηλαδή την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία. Γι αυτό και αρνείται να νομιμοποιήσει τα κόμματα στην εξουσία με την ψήφο. Αυτή είναι η αναδυόμενη τάση, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους.
Στο παρόν δεν αναμένονται δραματικές αλλαγές γιατί οι δυνάμεις της συντήρησης του πολιτικού και οικονομικού συστήματος είναι πανίσχυρες. Η τωρινή κοινωνία δεν μπορεί να αμφισβητήσει το σύστημα.Αυτό αφορά το μέλλον και τους νέους. Αυτοί είναι η πρόοδος.
Συμπέρασμα 1ο: Ο κάθε πολίτης, ανάλογα με την κατανόηση της πραγματικότητας, επιλέγει: ψηφίστε τους ή α-ψηφίστε τους.
Συμπέρασμα 2ο: Όοοι επιλέγουν «ψηφίστε» τους από την άποψη της προόδου, δηλαδή την ανθρωποκεντρική ανάπτυξη, δεν ενέχει κάποια ιδιαίτερη σημασία η ψήφος τους. Είναι η έκφραση του κόσμου που απέρχεται.

Ευρωεκλογές και πολιτικές κενολογίες υποψηφίων ή η εκπόρνευση της δημοκρατίας

Οι υποψήφιοι στις ευρωεκλογές προσπαθούν να πουν κάτι, να αρθώσουν ένα λόγο, να κερδίσουν κάποια ψήφο. Δεν είναι δυνατόν να εισέλθουν στην ευρωβουλή μουγγοί.
Και μιλούν οι υποψήφιοι. Και καλά κάνουν.Γιατί έτσι ο πολίτης αντιλαμβάνεται σε κάποιο βαθμό – έστω εικονικό – την πολιτική τους σκέψη.
Συχνή επωδός των κενολόγων υποψηφίων είναι πως οι ευρωεκλογές είναι «η γιορτή της δημοκρατίας». Φυσικά η λογική συμπληρώνει: αν η μέρα της ψηφοφορίας – μια φορά κάθε τέσσερα/πέντε χρόνια είναι η γιορτή της δημοκρατίας- τότε οι υπόλοιπες μέρες τι είναι; Η γιορτή της ολιγαρχίας;
Και αφού είναι η γιορτή του δήμου, γιατί ο δήμος δε γιορτάζει και γιορτάζουν μόνο τα κόμματα/υποψήφιοι που κέρδισαν;
Και στις χώρες που απέχει το 50% των ψηφοφόρων από την εκλογική διαδικασία, πρέπει να υποθέσει κάποιος ότι όλοι αυτοί είναι αντιδημοκρατικοί; Ή συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο;
Άλλο σύνθημα που πλασάρουν οι υποψήφιοι είναι πως οι εκλογές είναι η «γιορτή της συμμετοχικής δημοκρατίας». Αυτοί θέλουν να είναι πιο αποσαφηνισμένοι. Δε θέλουν απλώς δημοκρατία,θέλουν συμμετοχική δημοκρατία. Καλά, ποιος από όλους αυτούς μπορεί να μου εξηγήσει αν είναι δυνατό μια δημοκρατία να μην είναι συμμετοχική. Δηλαδή ποιο είναι το είδος της δημοκρατίας όπου ο λαός κυβερνά χωρίς να συμμετέχει!!!
Και αφού τώρα στα πλαίσια των πολιτικών αδιεξόδων τους τα κόμματα και οι πολιτικοί ανακάλυψαν ως νέο φρούτο τη «συμμετοχική δημοκρατία» , το προηγούμενο πολιτικό σύστημα που το ονόμαζαν επίσης δημοκρατία και δεν ήταν συμμετοχική, τι είδους δημοκρατία ήταν; Και σε τι διαφέρει η προηγούμενη δημοκρατία από αυτή την επαγγελλόμενη «συμμετοχική δημοκρατία»;
Ο κάθε άσχετος κενολογεί περί δημοκρατίας εξαπατώντας το λαό για να υφαρπάσει την ψήφο του. Αυτή είναι η αντίληψη περί πολιτικής των κυρίαρχων. Το θέμα είναι η στάση των κυριαρχούμενων: ευρωψηφίζουν ή ευρωμαυρίζουν; Νομιμοποιούν ή αμφισβητούν; Υπακούουν ή αντιστέκονται στην ολιγαρχία, επειδή ακριβώς είναι δημοκρατικοί;
22/5/2009

Ο υποψήφιος ευρωβουλευτής Χρ. Στυλιανίδης και η αποχή ή η κενολογία ως πολιτική θέση

Ο υποψήφιος ευρωβουλευτής Χρ. Στυλιανίδης σε συνέντευξή του στη εφ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 10/5/2009 αναφέρεται στις ευρωεκλογές. Ένα μέρος της συνέντευξής του επικεντρώνεται στην αποχή των πολιτών από τις εκλογές.
Ποιοι οι λόγοι της αδιαφορίας των πολιτών ;
Λέει ο κ. Στυλιανίδης: « Υπάρχει ελλιπής ενημέρωση. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν υπάρχει καμιά εκπομπή ενημέρωσης για ευρωπαϊκά θέματα σε κανένα ηλεκτρονικό μέσο ενημέρωσης. Αυτή την περίοδο εκτός από το Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν γίνεται άλλη ενημέρωση, σε αντίθεση με το τι γίνεται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εδώ έχουμε μια αδυναμία».
Η αποχή λοιπόν ερμηνεύεται από τον κ. Στυλιανίδη ως «ελλιπής ενημέρωση».
Το επιχείρημα του κ. Στυλιανίδη δεν είναι πειστικό.
1.Στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπου η ενημέρωση είναι πληρέστερη, πώς εξηγείται το πολύ υψηλό ποσοστό αποχής; Αν η αιτία της αποχής είναι η ελλιπής ενημέρωση, τότε η καλύτερη ενημέρωση λογικά θα φέρει και την αυξημένη προσέλευση στις κάλπες. Κάτι όμως που διαψεύδεται στην πράξη σε πολλές χώρες.
2. Αυτοί που προσέρχονται στις κάλπες και ψηφίζουν είναι ενημερωμένοι; Δηλαδή οι κομματικοί και οι οπαδοί τους που ψηφίζουν, το πράττουν λόγω ενημέρωσης και όχι κομματικού πατριωτισμού; Ή είναι πιθανόν να ψηφίζουν έστω και αν δεν γνωρίζουν, μόνο και μόνο γιατί έτσι είπε το κόμμα; Άρα ούτε εδώ ισχύει η σύνδεση της ενημέρωσης με την προσέλευση στις κάλπες.
3. Αποκλείεται ένας πολίτης επειδή είναι ενημερωμένος, γι αυτό ακριβώς το λόγο, να αποφασίσει να μην προσέλθει στις κάλπες; Δηλαδή συνειδήτα να απέχει από τις εκλογές;

Οι αντιλήψεις φυσικά του κ. Στυλιανίδη είναι του συρμού. Δεν εμπεριέχουν κάποιο πολιτικό προβληματισμό ούτε και δίνουν απαντήσεις ευρωπαϊκές στο υπαρκτό ευρωπαϊκό πρόβλημα της αποχής.
Ο κ. Στυλιανίδης λοιπόν θα μπορούσε να θέσει το προβληματισμό του διαφορετικά. Γιατί ενώ παλαιότερα οι άνθρωποι προσέτρεχαν μαζικά στα κόμματα και νομιμοποιούσαν εξίσου μαζικά στην εξουσία τον κομματικό εκπρόσωπο, σήμερα όλο και περισσότεροι πολίτες αποστασιοποιούνται και από τα κόμματα και τους πολιτικούς;
Τι έχει αλλάξει σε ατομικό-κοινωνικοοικονομικό-πολιτικό επίπεδο που διαφοροποιεί τη στάση των ανθρώπων απέναντι στα κόμματα και τους πολιτικούς, απέναντι στο πολιτικό σύστημα;
Τα πολιτικα προβλήματα απαιτούν πολιτικές απαντήσεις και όχι κενολογίες του τύπου «ελλιπής ενημέρωση των πολιτών». Γιατί ακριβώς αυτή η θέση αναδεικνύει και την ιδεολογία του κ. Στυλιανίδη. Είναι η κατεξοχήν θέση της πολιτικής ολιγαρχίας που προσπαθεί πάντοτε να ενοχοποιεί την κοινωνία και να αθωώνει τον εαυτό της για τα πολιτικά αδιέξοδα.
Ποιος φταίει λοιπόν για την αποχή; Ο πολίτης ή ο πολιτικός και το πολιτικό σύστημα; Ο κ. Στυλιανίδης θεωρεί ότι οι πολιτικοί και το πολιτικό σύστημα δεν έχουν πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι των πολιτών. Το πρόβλημα δεν είναι των κυρίαρχων αλλά των κυριαρχούμενων. Το πρόβλημα δεν είναι των πάνω αλλά των κάτω. Το πρόβλημα δεν είναι των λίγων αλλά των πολλών.
Ο κ. Στυλιανίδης λοιπόν ως μέλος της ολιγαρχικής πολιτικής τάξης που καρπώνεται πλούτο, προνόμια και εξουσία είναι λογικό να προασπίζει τα συμφέροντα του εαυτού του και της τάξης του. Εννοείται σε βάρος των πολιτών. Το πρόβλημα είναι αν οι πολίτες θα νομιμοποιήσουν με την ψήφο τους τη διαιώνιση ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που λειτουργεί σε βάρος τους και υπέρ του κάθε Στυλιανίδη.

Από τον Αβραάμ Λίνκολν (1863 ) στο Δημήτρη Χριστόφια (2008 )

Το 1863 ο Αμερικανός Πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν έδωσε τον πολυσυζητημένο ορισμό της δημοκρατίας: «government of the people, by the people, and for the people». Δηλαδή «μια μορφή διακυβέρνησης που πηγάζει από το λαό και ασκείται από το λαό, με στόχο το συμφέρον του λαού» (Μ.G. Schmidt, Θεωρίες της δημοκρατίας). Αναφερόταν δηλαδή σε μια άμεση μορφή δημοκρατίας που συνοπτικά αποδίδεται με τον τρίπτυχο:από το λαό, δια του λαού, για το λαό.

Το 2008 ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρης Χρισόφιας στην επιδίωξή του για λύση του κυπριακού προέβαλε το σύνθημα «από τους Κύπριους για τους Κύπριους». Η επιλεκτική αναπροσαρμογή του συνθήματος και η μεταφορά του στην Κύπρο του 2008 δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη δημοκρατία. Συνιστά απλώς ένα σύνθημα για λαϊκή κατανάλωση από τον «αμαθή όχλο» και δεν αντικατοπτρίζει κανένα προβληματισμό και καμία αναφορά στην πραγματικότητα.

Και η μεταφορά αυτού του συνθήματος στον παρόντα χρόνο δεν προκαλεί καμία εντύπωση. Οι Κύπριοι πολιτικοί, αδυνατώντας να παράξουν πολιτικό λόγο, το μόνο που κάνουν συστηματικά είναι να αντιγράφουν διάφορες συνθηματολογίες/ κενολογίες από το εξωτερικό – κυρίως τη δύτική Ευρώπη - και να τις μετακενώνουν με κάθε σοβαρότητα στο εσωτερικό. Και νομίζουν ότι λένε και κάτι σπουδαίο.
Έτσι και η ρήση του Α. Λίνκολν του 1863 μεταφέρθηκε μεταλλαγμένη στην Κύπρο του 2008 για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της πολιτικής ολιγαρχίας. Η εκπόρνευση των λέξεων είναι ένα βασικό όπλο στα χέρια των ολιγαρχικών. Δε διστάζουν ακόμα και δημοκρατικούς ορισμούς να διαστρεβλώνουν, για να επιτύχουν τους στόχους τους.

Ο ορισμός λοιπόν του Α. Λίνκολν σημαίνει κάτι. Το σύνθημα του Δ. Χριστόφια δε σημαίνει τίποτε. Είναι «προς τέρψη» της ακοής των Ελληνοκυπρίων.

Κόμματα: εμπιστοσύνη ή ανοχή και πολιτική ομηρία της κοινωνίας

Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στον τύπο (19/3/2009 ) μόλις το 23% των Ελληνοκυπρίων εμπιστεύονται τα κόμματα. Σε σύγκριση με την έρευνα «ευρωβαρόμετρο», που δημοσιοποιήθηκε το Φλεβάρη του 2007, παρατηρείται μια σημαντική μείωση του αριθμού των πολιτών που εμπιστεύονται τα κόμματα. Το 2007 εμπιστευόνταν τα κόμματα το 37%. Σύμφωνα με τις έρευνες λοιπόν η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων δεν εμπιστεύεται τα κόμματα.
Όταν ανακοινωθούν τα αποτελέσματα τέτοιων ερευνών, τα κόμματα σιωπούν. Ενώ είναι λαλίστατα για τα πάντα, στο συγκεκριμένο θέμα που τους αφορά ούτε καν σχολιάζουν. Δεν τα συμφέρει να μιλήσουν.Γι αυτό σιωπούν ώστε να ξεχαστεί γρήγορα, να διαγραφεί από την ημερήσια διάταξη των πολιτικών συζητήσεων. Δε θέλουν να διερωτούνται γιατί οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα λεγόμενα «κύτταρα της δημοκρατίας»!!! Ή ξέρουν πολύ καλά το «γιατί» και ντρέπονται να το δημοσιοποιήσουν.
Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι αυτές οι έρευνες δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα. Και για να τεκμηριώσει τη θέση του θα μπορούσε να επικαλεστεί τον αριθμό των πολιτών που είναι μέλη των κομμάτων, ενδείκτης της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τα κόμματα. Κανένας όμως δεν επικαλείται αυτό το επιχείρημα γιατί οι πολίτες που είναι μέλη των κομμάτων είναι μια μειονότητα στην κοινωνία, πιθανόν μικρότερη και από αυτούς που εμπιστεύονται τα κόμματα σύμφωνα με τις έρευνες.
Ένα άλλο επιχείρημα που θα μπορούσε να προβληθεί, είναι το γεγονός ότι στις εκλογές συμμετέχει ένα ποσοστό της κοινωνίας γύρω στο 80% ή και το υπερβαίνει. Άρα η πλειοψηφία των πολιτών εμπιστεύεται τα κόμματα.
Αυτό το επιχείρημα είναι αστήρικτο για πολλούς λόγους.
1.Η ψήφος στις εκλογές δεν είναι ψήφος εμπιστοσύνης στα κόμματα. Η ψήφος στις εκλογές είναι απλώς νομιμοποιητική των φορέων της εξουσίας. Δηλαδή ανάμεσα στους διεκδικητές, οι πολίτες με την ψήφο τους λειτουργούν ως επιδιαιτητές και νομιμοποιούν το φορέα της εξουσίας για την επόμενη χρονική περίοδο.
2. Ο ίδιος ο πολίτης διακρίνει την εμπιστοσύνη στο φορέα της εξουσίας από την εμπιστοσύνη στα κόμματα. Έτσι στο ευρωβαρόμετρο του 2007 την κυβέρνηση δεν εμπιστεύοταν το 36% ενώ τα κόμματα το 67%.
3. Ο πολίτης δεν εμπιστεύεται τα κόμματα. Όμως τα ανέχεται. Δηλαδή η νομιμοποίησή τους στην εξουσία δε στηρίζεται στην εμπιστοσύνη αλλά στην ανοχή. Η ανοχή είναι αποτέλεσμα της εκλογικής πραγματικότητας. Δηλαδή η λογική «του μη χείρον βέλιστον» ή «να μη βγουν οι άλλοι» ή «και να μην ψηφίσω πάλι θα βγουν» προβάλλεται και από τους υποψηφίους των κομμάτων και από τους πολίτες. Αυτή η λογική δεν εκφράζει εμπιστοσύνη στα κόμματα. Αντίθετα εκφράζει αδυναμία πειθούς στις θέσεις των κομμάτων από τους υποψηφίους και καταφυγή σε τεχνάσματα για υποκλοπή της ψήφου. Μια υποκλοπή που η βάση της είναι η ανοχή.
4. Η ανοχή που επιδεικνύει ο πολίτης προς τα κόμματα είναι σήμερα πιο πολύ έκφραση της πολιτικής του ομηρίας. Από τη μια το κόμμα που επιζητεί οπαδούς για συστράτευση δεν τον εκφράζει και από την άλλη δε βλέπει κάποια άλλη διέξοδο επί του παρόντος. Αυτό το αδιέξοδο με τη βοήθεια της προπαγάνδας των ΜΜΕ και των πελατειακών σχέσεων συντηρεί τη νομιμοποίηση των κομμάτων στην εξουσία.

Σήμερα οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα κόμματα.Η μαζική συστράτευση των πολιτών ως οπαδών του κομμάτος στα πλαίσια της παραδοσιακής σύγκρουσης του παρελθόντος δεξιάς –αριστεράς δεν μπορεί να αναβιώσει. Οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά. Ο πολίτης αναστοχάζεται στο παρόν, όμως τα κόμματα είναι προσκολλημένα στο παρελθόν. Ή τα κόμματα ως φορείς της πολιτικής τείνουν να πάρουν διαζύγιο από την κοινωνία. Γι αυτό και καταφεύγουν συχνά σε δημοσκοπήσεις για να ανιχνεύσουν τη βουληση του κοινωνικού σώματος. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν υποδηλώνει ότι η κοινωνία έχει πάρει διαζύγιο από την πολιτική. Απλώς αναζητεί νέους τρόπους πολιτικής έκφρασης γιατί τα κόμματα δεν μπορούν να συμβαδίσουν με την πολιτική ανάπτυξη της κοινωνίας. Είναι φορείς της πολιτικής καθυστέρησης ή της κατ΄ευφημισμόν πολιτικής υπανάπτυξης.

Μια δήλωση του Προέδρου Χριστόφια για την αθωωτική απόφαση του Κακουργιοδικείου ή ο ένας εαυτός μου λυπάται και ο άλλος σέβεται

Σε δηλώσεις του που δημοσιέυτηκαν στον τύπο στις 21/3/2009 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανέφερε:"Έχω εκπλαγεί. Ως πολίτης αντιδρώ γιατί αυτή η απόφαση αποτελεί πρόκληση στο περί δικαίου αίσθημα και του τελευταίου πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Υπό αυτή την έννοια με θλίβει το γεγονός. Σημείωσε ωστόσο ότι σέβεται την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης".
Τι μας λέει ο Πρόεδρος;
Ως πολίτης λυπούμαι γιατί λυπούνται όλοι οι πολίτες. Αλλά ως φορέας εξουσίας σέβομαι τις αποφάσεις της δικαστικής εξουσίας.
Αυτές οι προσεγγίσεις είναι η αποθέωση του λαϊκισμού. Τελικά κύριε Πρόεδρε , με ποιους είσαι; Με τους κάτω που αντιδρούν ή με τους πάνω που σέβονται; Γιατί κύριε Πρόεδρε, αντιδράς γιατί δε σέβεσαι την απόφαση. Ή σέβεσαι την απόφαση ως φορέας της κρατικής εξουσίας , οπόταν θα στραφείς εναντίον των αντιδράσεων γιατί σε αμφισβητούν!!! Κάτι που ήδη κάνεις!!! Δε γίνεται , κύριε Προεδρε, να υποστηρίζεις ταυτόχρονα δυο αντίθετες θέσεις!!!
Φυσικά τα γράφει καλύτερα από μένα ο Νόαμ Τσόμσκι:
«Αν και όταν οι άνθρωποι, που ο θεσμικός τους ρόλος τους επιτρέπει να ασκούν εξουσία, διαχωρίσουν τους εαυτούς τους από το θεσμικό περιβάλλον στο οποίο ανήκουν και γίνουν ανθρώπινα όντα, φορείς ηθικής, τότε θα μπορέσουν να συνενωθούν με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Όσο όμως διαδραματίζουν το ρόλο τους ως άνθρωποι που ασκούν εξουσία, δεν αξίζει τον κόπο να τους απευθύνεις το λόγο. Είναι σπατάλη χρόνου»
Αναγκαστικά λοιπόν δε συνεχίζω, για να μη χάνω την ώρα μου.

"Σκούπα για τους μετανάστες" ή οι νέοι προαγωγοί του ρατσισμού

Πραγματικά ήταν συγκινητικό το στήσιμο της νέας αστυνομκής επιχειρήσης «σκούπα για τους αλλοδαπούς». Έτυχε της κατάλληλης προβολής απο τα ΜΜΕ, βελτιώθηκε η εικόνα της αστυνομίας, είχαν δουλειά οι δημοσιογράφοι κλπ.. Κλούβες, εξακρίβωση στοιχείων, κλαμένα μάτια, απελάσεις...Πραγματικά συγκινητικό το στήσιμο της επιχείρησης «ξεκαθαρίσματος»: από τη μια η μεγαλειώδης δύναμη της κρατικής εξουσίας και από την άλλη ο απροστάτευτος και φοβισμένος άνθρωπος – λάθος – εννοώ αλλοδαπός.
Μετά σκέφτηκα ότι αυτή η νέα στρατηγική κατά της παράνομης μετανάστευσης είναι από την «αριστερή και προοδευτική» κυβέρνηση Χριστόφια. Μετά θυμήθηκα την όντως αποφασιστική Υπουργό Εργασίας για «επανακαθορισμό της στρατηγικής απασχόλησης αλλοδαπών». Φυσικά με αυτό το βαρύγδουπο τίτλο υποδηλώνεται πολύ απλά το δόγμα « διώξτε τους ξένους, προέχει η εργασία των ντόπιων».
Αν το διαβάσουμε διαφορετικά θα πούμε το εξής:
«Μηδενική ανοχή στους ξένους»
Ο οικονομικός μετανάστης μη όντας πολίτης του κράτους δεν μπορεί να υποστηρίξει το δικαίωμά του στην εργασία. Η παρουσία του εδώ στηριζόταν αποκλειστικά στην ανοχή και τώρα η ανοχή τερματίζεται. Το κράτος παίρνει μαι σκούπα για να τον εξαποστείλει. Η παρουσία του οικονομικού μετανάστη αποτελεί απειλή για την εργασία του πολίτη. Έτσι καλλιεργείται ένας δυισμός: από την μια η εργασία του πολίτη και από την άλλη η εργασία του μετανάστη. Τέτοιες προσεγγίσεις προάγουν την ξενοφοβία και το ρατσισμό και μια νέα αντιπαλότητα. Τέτοιες προσεγγίσεις φανερώνουν και το ποιος θα κληθεί να πληρώσει το κόστος της κρίσης, δηλαδή την αθλιότητα της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας θα την πληρώσει ο φτωχός και ο μετανάστης!!!
«Δεν είμαστε όλοι άνθρωποι»
Το γεγονός ότι ο οικονομικός μετανάστης είναι άνθρωπος δε μετρά καθόλου. Εξάλλου και τα ανθρώπινα δικαιώματα μια ρητορία είναι. Γιατί οι μετανάστες δεν μπορούν να επικαλεστούν την ιδιότητά τους ως ανθρώπων για να κατοχυρώσουν τα δικαιώματά τους. Δυστυχώς οι λέξεις αποκτούν νόημα σύμφωνα με τη βούληση του πιο ισχυρού. Αυτός δίνει το αληθινό νόημα των λέξεων κατά το δικό του συμφέρον.
«Η αντιστροφή της ιστορίας της αριστεράς»
Και έτσι για να θυμόμαστε και λίγη ιστορία: Πριν μερικές δεκαετίες στη θέση των οικονομικών μεταναστών από τρίτες χώρες, βρίσκονταν οι ντόπιοι οικονομικοί μετανάστες – πρώην αγρότες. Αυτοί οι οικονομικοί μετανάστες εντός του κράτους βίωναν όσα βιώνουν σήμερα οι «ξένοι» μετανάστες: χωρίς πολιτικά δικαιώματα, χωρίς καμία προστασία της εργασίας. Το τότε προλεταριάτο που βίωνε ανάλογα φαινόμενα εντός του κράτους, είχε τότε την υποστήριξη της Αριστεράς. Σήμερα η Αριστερά με μια σκούπα στο χέρι καθαρίζει την κοινωνία από τους παράνομους μετανάστες.
«Η ελπίδα»
Το μόνο παρήγορο είναι ότι στην Κύπρο υπάρχει ένα ελεύθερο κίνημα αντι-εθνικιστικό και αντι- ρατσιστικό και δι-εθνιστικό και φιλ-ειρηνικό , το οποίο μετά τη ρατσιστική συμπεριφορά της κυβέρνησης Χριστόφια αντέδρασε κατάλληλα με τη σιωπή του.

Η ιστορία ως μετάνοια ή από το "ρωμαλέο έθνος" στο "μετανοημένο έθνος"

Μετάνοια: «το αίσθημα ψυχικής συντριβής, ντροπής ή λύπης που αισθάνεται κανείς, όταν συνειδητοποιήσει το κακό ή το σφάλμα που διέπραξε και η διάθεσή του να αλλάξει τρόπο σκέψεως, να το επανορθώσει και να συγχωρηθεί. ΣΥΝ. Παράκληση, ικεσία». Αυτά αναφέρει στο λεξικό του ο κ. Μπαμπινιώτης.
Εγώ δε θα αναφεθώ στην ατομική μετάνοια. Είναι προσωπική υπόθεση. Θα αναφερθώ στη νέα κατασκευή του παρόντος, τη γενικευμένη μετάνοια ή τη συλλογική μετάνοια.
Αυτή η σκέψη μου ήρθε στο μυαλό προσπαθώντας να κατανοήσω τα όσα διαδραματίζονται στην Κύπρο με αφορμή την ιστορία και την επικέντρωση στα εγκλήματα που διεπράχθησαν από κάποιους Ελληνοκύπριους και κάποιους Τουρκοκύπριους.
Τό ό,τι διεπράχθησαν εγκλήματα είναι αδιαμφισβήτητο και από τις δύο πλευρές. Η ιστορία πιθανόν να τα καταγράψει, αν και είναι πιο σημαντικό να κατανοήσει κάποιος το «κινούν αίτιον» των εγκλημάτων, δηλαδή τις συγκεκριμένες πολιτικές και κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που γέννησαν τα εγκλήματα στηριγμένος στο εμπειρικό υλικό των πηγών. Για να καταλάβουμε γιατί τότε εγκληματούσαν οι μεν εναντίον των δε.
Επίσης κάποιος μπορεί να επικεντρωθεί στα εγκλήματα για να επιζητήσει την απόδοση πολιτικών ή και ποινικών ευθυνών. Και είναι θεμιτό ή ακόμα και επιβεβλημένο.
Το πρόβλημα είναι άλλο. Δηλαδή καταβάλλεται μια προσπάθεια να συνειδητοποιήσει ο λαός ότι «Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι εγκληματίσαμε τότε» και να ενοχοποιηθούν τα εθνοτικά σύνολα του παρελθόντος. Στη συνέχεια προβάλλεται η θέση ότι σήμερα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι είμαστε ένοχοι στο παρόν και να ζητήσουμε συγνώμη ο ένας από τον άλλο!!!
Δηλαδή χρησιμοποιούνται τα εγκλήματα κάποιων του παρελθόντος για να ενοχοποιηθούν συλλήβδην Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι και στη συνέχεια, το εγκληματικό παρελθόν κάποιων προβάλλει την ανάγκη στο παρόν για μετάνοια όλων!!! Αυτή την προσέγγιση ονομάζω χρήση της ιστορίας ως μετάνοιας.
Κάποιες επισημάνσεις είναι αναγκαίες:
1. Η προσέγγιση αυτή δεν έχει κάποια επιστημονική βάση. Εξυπηρετεί κάποιες ιδεοληψίες του παρόντος. Και απλώς βρίσκονται κάποιοι ιστορικοί που χρησιμοποιούν την ιστορική γνώση για να υποτάξουν τους ανθρώπους σήμερα στα κελεύσματα των τοπικών και διεθνών ηγεμόνων.
2. Είναι ηθικολογική αφού η επικέντρωση στα εγκλήματα του παρελθόντος στοχεύει στη μετάνοια των τωρινών. Η μετάνοια ως μετα-φυσική και ηθικο-λογική προσέγγιση της πραγματικότητας είναι βαθιά α-πολιτική. Δηλαδή ένα πρόβλημα πολιτικό του παρόντος ,που απαιτεί μια πολιτική απάντηση, μεταμφιέζεται. Προσαρμόζω την ιστορία σε μια ανάγκη ηθική του παρόντος, να ζητήσω συγγνώμη εγώ σήμερα για τους ομοεθνείς που εγκλημάτισαν τότε!!!
3. Ταυτόχρονα αυτή η ηθικολογική προσέγγιση λειτουργεί στη βάση της ανήθικα. Δηλαδή στην αδυναμία των τωρινών να δώσουν πολιτική απάντηση σε ένα πρόβλημα, ενοχοποιείται το παρελθόν. Έτσι η ευθύνη μεταφέρεται από τις τωρινές γενιές στις περασμένες στα πλαίσια μιας εικονικής αθώωσης των τωρινών ηγεμόνων.
Έτσι πλάθεται ο μύθος, δηλαδή κατασκευάζεται μια ιστορία για κατανάλωση από τους «αμαθείς», ότι οι Ελληνοκύπριοι ή Τουρκοκύπριοι εγκλημάτισαν ο ένας σε βάρος του άλλου. Φυσικά αυτη η αφελής προσέγγιση είναι ιστορικά αστήρικτη και εδράζεται σε μια ρατσιστική λογική. Γιατί δεν είναι όλοι οι Ελληνοκύπριοι ή οι Τουρκοκύπριοι εγκληματίες ,αλλά έχουν συγκεκριμένα ονόματα!!!
4. Η γενικευμένη ενοχοποίηση του παρελθόντος στοχεύει στη γενικευμένη μετάνοια. Από πολιτική άποψη αυτό σημαίνει τη δημιουργία ενός ατόμου-καταναλωτή, όχι πολίτη, που θα είναι συνειδητά αποκομμένο από το παρελθόν, χωρίς ιστορική μνήμη, ένα άτομο που θα είναι απο-συνδεδεμένο και ξερι-ζωμένο και περιορισμένο στον εαυτό του, το εφήμερο και το φευγαλέο. Κανένας δε θα θέλει να ταυτίζεται με το «ένοχο παρελθόν» του.
5. Η εργαλειοποίηση της ιστορίας από επαγγελματίες ηθικολόγους μεταλλαγμένους σε εκσυγχρονιστές ιστορικούς αγγίζει τα όρια της γελοιότητας αφού η βάση της προσέγγισής τους είναι η αναδρομική αγανάκτηση ή έκφραση εκδικητικού πνεύματος απέναντι σε ένα παρελθόν με τη μορφή μιας θρηνολογίας: θρηνούμε για τα εγκλήματα του τότε, θρηνούμε γιατί υπάρχει ο φόβος να επανέλθουν!!!
6.Αυτή η εκσυγχρονιστική προσέγγιση της ιστορίας – που δεν είναι ιστορία – στοχεύει στη δημιουργία μιας νέας ενιαίας σκέψης που θα αντικαταστήσει την απελθούσα εθνοκρατική ενιαία σκέψη. Χρησιμοποιεί τις ίδιες ακριβώς μεθόδους στα πλαίσια του κράτους και είναι το ίδιο φανατική όπως η εθνοκρατική προσέγγιση. Δεν αποδέχονται οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση της πραγματικότητας και στοχεύουν στη δημιουργία νέων «ψευδών συνειδήσεων». Είναι δηλαδή εχθροί της πολλαπλότητας των ερμηνειών του ιστορικού γίγνεσθαι, δηλαδή των απόψεων πάνω στην κοινωνική εξέλιξη. Βασικά είναι κληρονόμοι και φύλακες –όπως ακριβώς και στο πολιτικό σύστημα- του θεολογικού/θρησκευτικού δογματισμού του μεσαίωνα και απεχθάνονται την ελεύθερη σκέψη.
7. Αυτή η πρόσληψη και η ερμηνεία της πραγματικότητας τους ωθεί στο ηθικολογικό δίλημμα: με τους «καλούς» ή με τους «κακούς». Ή ακόμα χειρότερα : «να τοποθετηθείς ξεκάθαρα»!!! Με τέτοιες υπερ-απλουστεύσεις προσεγγίζουν την πραγματικότητα. Και όσο αυξάνεται η ανοησία και η κακο-ήθεια, τόσο οι νέοι «ευαγγελιστές» γίνονται πιο αδιάλλακτοι. Γιατί η αδιαλλαξία αυξάνεται με την ασημαντότητα. Η μία και μόνη ασημαντότητα, ξεχνούν από άγνοια ή εσκεμμένα, πως συμβαδίζει με την αναγωγή στον Χίτλερ.
Συμπέρασμα: οι εκσυγχρονιστές/ νεο-εθνοκρατιστές είναι τόσο επικίνδυνοι όσο και οι παραδοσιακοί εθνοκρατιστές. Γιατί δεν έχουν καμία απολύτως πολιτική πρόταση.
Και οι μεν και οι δε ταυτίζουν το έθνος και το πολιτικό σύστημα με το κράτος. Οι μεν εκφράζουν «το ρωμαλέο έθνος» , οι δε «το μετανοημένο έθνος». Είναι και οι δυο εξουσιοκεντρικοί και αδυνατούν να δώσουν πολιτικές προτάσεις για τα προβλήματα του παρόντος. Και οι μεν ονειρεύονται τις δόξες του παρελθόντος και οι δε προσδοκούν ένα φαντασιακό κοσμοπολιτισμό. Είναι δηλαδή εκτός πραγματικότητας. Συγχύζοντας όμως την προσδοκία με την πραγματικότητα προάγουν συνειδητά ή ασυνείδητα νέες τυραννίες σε βάρος των πολιτών και της κοινωνίας.
Και ο πολίτης; Είναι ελεύθερος να επιλέξει το «δήμιό» του!!! Δηλαδή αποφασίζει ότι θα είναι το παντοτινό θύμα!!!

Διαρροή εγγράφων από το εθνικό συμβούλιο ή για την αναζήτηση κομπάρσων

Διέρρευσαν λοιπόν έγγραφα που είχαν κατατεθεί στην τελευταία συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου προς τα ΜΜΕ. Η δημοσιοποίηση των εγγράφων δημιούργησε ένα νέο θέαμα προς κατανάλωση. Ένα νέο θέαμα ,που δεν αφορά την ουσία της πολιτικής αλλά τη σκηνοθεσία της πολιτικής.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δηλώνει έντονα ενοχλημένος, ο Πρόεδρος της Βουλής εκφράζει τη λύπη του «γι αυτή την κατάντια», οι άλλοι κομματικοί αρχηγοί καταδικάζουν τη διαρροή και τα ΜΜΕ επικαλούνται το δικαίωμα του λαού για ενημέρωση.
Η διαροοή λοιπόν δημιούργησε μια αντιπαράθεση ανάμεσα στους πολιτικούς – ποιος διέρρευσε –και ανάμεσα στα ΜΜΕ και τους πολιτικούς – ενημέρωση/μη ενημέρωση του λαού.
Και το τραγελαφικό ποιο είναι; Ότι οι μεν κομματοκράτορες δεν ενημερώνουν το λαό για το καλό του , οι δε τηλεκράτορες ενημερώνουν το λαό για το καλό του!!! Ποιος εκφράζει τελικά το καλό μας; Ποιος τελικά εκφράζει το λαό;
Φυσικά αυτή η αντιπαράθεση είναι κατά ένα μέρος εικονική με την έννοια ότι αποτελεί καθημερινή πρακτική η διαπλοκή κομματοκρατόρων και τηλεκρατόρων στη σκηνοθεσία της πολιτικής. Από κοινού μετέτρεψαν την πολιτική σε μια θεατρική σκηνή που πιο πολύ μοιάζει με πολιτική επιθεώρηση. Ο ένας παραγωγός της πολιτικής και ο άλλος σκηνοθέτης!!!
Κατά ένα μέρος όμως είναι και πραγματική με την έννοια ότι οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ στο όνομα της δύναμης διαπλέκονται με τους φορείς της κρατικής εξουσίας και διαγκωνίζονται ποιος θα επιβάλει τη δική του θέληση. Η τεχνολογική κοινωνία και το νέο επικινωνιακό περιβάλλον ανατρέπει τους συσχετισμούς δύναμης όχι υπέρ των κομμάτων αλλά υπέρ των καναλαρχών, που διεκδικούν μεγαλύτερο μερίδιο στην άσκηση της πολιτικής.
Και για τους κομματάρχες όμως και για τους καναλάρχες υπάρχουν κοινές πολιτικές αντιλήψεις. Και οι δυο είναι φορείς διαμεσολάβησης ανάμεσα στην κοινωνία και την πολιτική/κράτος. Στηρίζουν και οι δυο τη δύναμή τους στην ιδιοκτησία. Και θεωρούν ότι ο πολίτης είναι απλώς ένας πελάτης. Πολιτικά είναι αχειράφετος , αμαθής και άνους και χρειάζεται τους ειδικούς να τον καθοδηγούν και να τον προστατεύουν. Και οι κομματάρχες τον μετατρέπουν σε υπήκοο και οι καναλάρχες σε καταναλωτή. Και κομματάρχες και καναλάρχες ανταγωνίζονται τώρα για τους αχειράφετους κατανάλωτες της πολιτικής: οι φορείς της εξουσίας στο όνομα της προστασίας μας μας υποβιβάζουν σε ιδιώτες και οι καναλάρχες αγωνίζονται να προστατεύσουν την ιδιωτεία μας από τους πολιτικούς!!!
Φυσικά και οι δυο θεωρούν αυτονόητο ότι η πολιτική είναι δική τους υπόθεση και ο πολίτης πρέπει να ιδιωτεύει. Είναι δηλαδή εκφραστές της λογικής του πολιτικού και οικονομικού συστήματος που στηρίζεται στην ιδιοκτησία.
Και έτσι στη νέα φάση της εξέλιξης του πολιτικού συστήματος το δίλημμα του πολίτη είναι μεγάλο: με τους κομματοκράτορες που δε θέλουν να μας ενημερώνουν ή με τους τηλεκράτορες που θέλουν να μας ενημερώνουν; Ο πολίτης θα παραμείνει πελάτης της κρατικής εξουσίας ή θα γίνει πελάτης του καναλάρχη; Κομπάρσος της κρατικής εξουσίας ή κομπάρσος της δύναμης των ΜΜΕ;
Σε κάθε περίπτωση ,και οι μεν και οι δε ο ρόλος που αναθέτουν στον πολίτη είναι ένας, αυτός του κομπάρσου!!!

Απίστευτο: ανοιγοκλείνουν οι πόρτες του προεδρικού μεγάρου!!!

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωνε στις 23/2/2009 αναφορικά με τις μεταθέσεις στην αστυνομία και τις θορυβοποιές καταγγελίες του ΔΗΣΥ: «κοντά μου δεν ήλθε κανένας και δεν πρόκειται να έλθει και ούτε πρόκειται να ακούσω τέτοια πράγματα».
Το μήνυμα του Προέδρου είναι σαφέστατο ,σε σχέση με τα συμφραζόμενα πάντοτε: όχι στις παρεμβάσεις, όχι στο ρουσφέτι, τέρμα στη σήψη και τη διαφθορά. Αυτή είναι μια ελπιδοφόρα ερμηνεία της δήλωσης του Προέδρου.
Τώρα αν δούμε τη δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας σε σχέση με την κυβερνητική πολιτική και τις προεκλογικές διακηρύξεις, θα ανακαλύψουμε ότι τα πράγματα σίγουρα δεν είναι έτσι όπως ο Πρόεδρος δηλώνει, και μάλιστα τόσο κατηγορηματικά.
Στις 9/2/2009 ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στ. Στεφάνου υπενθύμιζε στον τύπο - με αφορμή επιστολές /παρεμβάσεις/εξυπηρετήσεις προεδρικοσυμβούλων – «τη διακήρυξη του Προέδρου Χριστόφια ότι το Προεδρικό Μέγαρο είναι ανοικτό για τους πολίτες» και ανέφερε πως « πάρα πολλοί είναι οι πολίτες που απευθύνονται στην Προεδρία για επίλυση προβλημάτων που αντιμετωπίζουν». Επίσης τότε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είχε δηλώσει πως «δεν ήταν σε γνώση του Προέδρου όπως και πολλές άλλες επιστολές που αποστέλλονται σε υπουργεία και κρατικές υπηρεσίες με τις οποίες προωθούνται προβλήματα προς επίλυση».
Ποιο είναι το συμπέρασμα;
Άλλα μας λέει ο Πρόεδρος και άλλα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Ο ένας κλείνει το προεδρικό και ο άλλος το ανοίγει!!! Κλείνει για χάρη της αξιοκρατίας και ανοίγει για χάρη των «εξυπηρετήσεων»!!!

Για να ξεπεραστεί η αντίφαση, σκέφτηκα να βάλω σε μια λογική σειρά τα πράγματα:
1.Το προεδρικό μέγαρο είναι ανοικτό για τους πολίτες.
2.Οι πολίτες υποβάλλουν στους προεδρικοσυμβούλους τα αιτήματά τους.
3.Κανένας πολίτης δεν πάει στον Πρόεδρο.
4.Οι προεδρικοσύμβουλοι δεν ενημερώνουν τον Πρόεδρο για τις εξυπηρετήσεις των πολιτών.
Με βάση αυτή την προσέγγιση δικαιώνεται και ο Πρόεδρος και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος!!! Καμία αντίφαση, κανένα πρόβλημα!!! Επιτέλους ηρέμησα και ένιωσα και ωραία με την εφευρετικότητα του μυαλού μου!!!

Αργότερα, όταν το ξανασκέφτηκα, πάλι θόλωσε το μυαλό μου:
Ποια είναι η πολιτική του προεδρικού μεγάρου στο θέμα των εξυπηρετήσεων ή ρουσφετιών; Γιατί, δεν είναι λογικό ο προϊστάμενος του προεδρικού να λέει και να κάνει άλφα και οι υφιστάμενοι να λένε και να κάνουν βήτα. Οι υφιστάμενοι ενεργούν με βάση εντολές του προϊσταμένου.Άρα; Άλλα λένε μεταξύ τους κι άλλα σερβίρουν στον «αμαθή όχλο»; Και τι λένε μεταξύ τους; «Εσείς κάμνετε το βήτα και εγώ θα λέω το άλφα και θα κάμνω πως δεν ξέρω τίποτε"; Κάτι δεν πάει καλά.
Συνεπακόλουθο του πρώτου ερωτήματος είναι και το εξής: «τελικά ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;» Οι προϊστάμενοι ή οι υφιστάμενοι; Το κράτος ή το παρακράτος; Οι θεσμοί ή οι παρά – θεσμοί;

Και όταν απελπίστηκα να αναζητώ απαντήσεις σε αυτό δυσεπίλυτο πρόβλημα που ταλανίζει και εμένα και τον τόπο ολόκληρο, διερωτήθηκα: γιατι να μην έχω το δικαίωμα και εγώ και ο κάθε πολίτης να τους ελέγχω μέσα από πολιτικούς θεσμούς ώστε πριν πουν ή κάνουν κάτι οι πολιτικοί να γνωρίζουν ότι ανά πάσα στιγμή θα πρέπει να λογοδοτήσουν; Αφού είναι αντιπρόσωποι του λαού γιατί δεν αποδέχονται ο λάος να τους ελέγχει; Τι έχουν να φοβηθούν;
Όχι τίποτε άλλο, αλλά απλώς θα έβρισκα και μια απάντηση σε τόσα ερωτήματα που με συγχύζουν και με ταλαιπωρούν. Θα μου πείτε ίσως: «άκουε, βλέπε και μη ερεύνα»!!! Έχετε δίκαιο: πρέπει όλοι μαζί , ενωμένοι, να αναστήσουμε το μεσαίωνα!!!

Ο κ. Κύπρος Χρυσοστομίδης, το ασυμβίβαστο και η λογική της φίμωσης

Ο κύριος Κύπρος Χρυσοστομίδης ήταν κυβερνητικός εκπρόσωπος επί Τάσσου Παπαδόπουλου. Επί Χριστόφια έγινε Υπουργός Δικαιοσύνης. Παραιτήθηκε με αφορμή το σκάνδαλο με την απόδραση του ισοβίτη Κίτα. Έφυγε «δοξασμένος» λόγω της πολιτικής ευθιξίας που επέδειξε τότε.

Μόνο αυτά; Όχι, υπάρχουν και άλλα.
Ο κύριος αυτός όντας Υπουργός Δικαιοσύνης πρότεινε στη βουλή και ψηφίστηκε νόμος(13/11/2008) με τον οποίο καθίσταται δυνατόν η αστυνομία να μπορεί να παρακολουθεί τηλεφωνικές συνδιαλέξεις πολιτών χωρίς δικαστική απόφαση!!!Και το έπραξε κατά απομίμηση ενός νόμου που προώθησε και ο Σαρκοζί στη Γαλλία. Και το έπραξε αυτό, δηλαδή έδωσε μια ενεξέλγκτη δύναμη στην αστυνομία, τη στιγμή που ο ίδιος δεν μπορούσε να την ελέγχει, κάτι που αργότερα οδήγησε στην παραίτησή του!!! Και το έπραξε αυτό γνωρίζοντας ότι τέτοιες ρυθμίσεις είναι επικίνδυνες για την ελευθερία των πολιτών. Γιατί η παρακολούθηση τηλεφωνικών συνδιαλέξεων των πολιτών, που καταργεί το δικαίωμα της ελεύθερης επικοινωνίας με διάφορα προσχήματα, ουσιαστικά λειτουργεί και ως μηχανισμός προληπτικής φίμωσης. Δηλαδή γνωρίζοντας ο πολίτης ότι μπορεί να τον παρακολουθούν, αυτολογοκρίνεται.

Μόνο αυτά;
Ο κ. Χρυσοστομίδης όντας Υπουργός είχε και δικηγορικό γραφείο το οποίο εκπροσωπούσε συμφέροντα που σχετίζονται με τα καθήκοντα της θέσης του ως Υπουργού. Ο κίνδυνος διαπλοκής είναι εξώφθαλμος. Όμως αυτός ο κίνδυνος δεν υπήρχε κανένας τρόπος να ελεχθεί. Γιατί δε λειτουργούσε η Επιτροπή Διερεύνησης του Ασυμβίβαστου των υπουργών και όχι μόνο. Και ενώ ο νόμος ψηφίστηκε από τη Βουλή στις 18/9/2008, το υπουργικό συμβούλιο δεν προχώρησε στο διορισμό προέδρου της επιτροπής με αποτέλεσμα να μη λειτουργεί. Έτσι δεν ήταν δυνατό να ελεχθεί η διαπλοκή υπουργών γιατί ο νόμος ήταν ανενεργός!!! Τελικά το υπουργικό συμβούλιο διόρισε πρόεδρο της επιτροπής για το ασυμβίβαστο στις 18/2/2009 και αφού προηγήθηκαν δημόσιες καταγγελίες!!!

Μόνο αυτά;
Στις 18/2/2009 στην εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ δημοσιεύτηκε ως είδηση ότι ο κ. Χρυσοστομίδης όντας Υπουργός Δικαιοσύνης εκπροσωπούσε μέσω του δικηγορικού του γραφείου μια εταιρεία ηλεκτρονικού τζόγου.Με το δημοσίευμα αφήνονταν σαφείς αιχμές για διαπλοκή.
Ο κ. Χρυσοστομίδης υποστήριξε ότι όταν ενέγραψε την εταιρεία «θέσαμε εξ αρχής όρο να μην υπάρχει τζόγος». Τώρα πώς έθεσε τέτοιο όρο σε μια εταιρεία ηλεκτρονικού τζόγου, εγώ αδυνατώ να αντιληφθώ. Ηλεκτρονικός τζόγος σημαίνει ότι όποιος θέλει μπαίνει στο διαδίκτυο και ποντάρει!!!
Στη συνέχεια ο κ. Χρυσοστομίδης αποτάθηκε στο δικαστήριο και εξασφάλισε διάταγμα εναντίον της εφημερίδας με το οποίο απαγορευόταν να δημοσιεύσει οτιδήποτε για το συγκεκριμένο θέμα. Το διάταγμα στηρίχθηκε σε ένα αναχρονιστικό νόμο. Τα κόμματα και ο δημοσιογραφικός κόσμος στην Κύπρο και την Ελλάδα καταδίκασαν το γεγονός ως προσπάθεια φίμωσης.

Μόνο αυτά; Δυστυχώς όχι.
Το ενδιαφέρον είναι η αντίδραση του κ. Χρυσοστομίδη. Επικαλείται, σε ανακοίνωσή του γραφείου του, τα ανθρώπινα δικαιώματα για την προστασία «της υπόληψης και της τιμής του ατόμου»!!!
Ο κ. Χρυσοστομίδης συγχύζει την ατομική ελευθερία και την πολιτική ελευθερία. Η μια του επέτρεπε να έχει δικηγορικό γραφείο και η άλλη του επέτρεπε να είναι υπουργός. Είναι δύο ξεχωριστές ιδιότητες. Και τα ατομικά δικαιώματά του σίγουρα είναι απαραβίαστα. Όμως για την πολιτική του ιδιότητα, ως Υπουργός Δικαιοσύνης, ελέγχεται από τον καθένα γιατί είχε τη δυνατότητα να παίρνει αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή όλων των πολιτών.
Τι κάμνει τώρα ο κ. Χρυσοστομίδης; Επικαλείται τα ατομικά δικαιώματα για να μη ελέγχεται από κανένα η δημόσια δράση του!!! Δηλαδή με επίκληση των ατομικών δικαιωμάτων οι δράσεις της εξουσίας δεν πρέπει να ελέγχονται!!! Λες και αφορούν οι δράσεις της εξουσίας μόνο το άτομο και όχι το κοινωνικό σύνολο!!!
Ο κ. Χρυσοστομίδης δυστυχώς γι αυτόν συνέδεσε το όνομά του με την ιστορία της φίμωσης: της προληπτικής φίμωσης των πολιτών με την υιοθέτηση του νόμου του Σαρκοζί για τις παρακολουθήσεις των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων των πολιτών και της φίμωσης του τύπου με την εξασφάλιση διατάγματος εναντίον εφημερίδας για το γεγονός ότι τον έλεγχε για την πολιτική του δράση!!!
Για ελευθερία, διαπλοκή, διαφθορά, ασυμβίβαστο θα μίλαμε τώρα;

Η ιστορία του ανθρώπου και η οικονομική μετανάστευση ή οικονομική κρίση και βαρβαρότητα στην Κύπρο

Στις 26/1/2009 η Ομοσπονδία Συνδέσμων Εργολάβων Οικοδομών Κύπρου, σύμφωνα με τα ΜΜΕ, μας ενημέρωνε για κρίση στην κατασκευαστική βιομηχανία και για απολύσεις εργαζομένων. Παράλληλα υπέβαλε και αιτήματα για αντιμετώπιση της κρίσης: το κράτος να προχωρήσει αμέσως στην εξαγγελία έργων και να αναλάβει να κτυπήσει την παράνομη εργασία στις οικοδομές.Τους 15 000 παράνομα εργαζόμενους οικονομικούς μετανάστες να τους εκδιώξει από την Κύπρο «ώστε να διασφαλιστεί ότι θα μείνουν στην αγορά οι σωστοί επαγγελματίες»!!!

Στις 29/1/2009 το Υπουργείο Εργασίας με τη σύμφωνη γνώμη της ΣΕΚ και της ΠΕΟ και ανταποκρινόμενο στο αίτημα των εργολάβων πήρε σβάρνα τα εργοτάξια στην Πάφο και άρχισε να μαζεύει τους παράνομους εργάτες. Η είδηση στον τύπο συμπληρώνεται με την αναφορά της κυρίας Υπουργού ότι οι έλεγχοι θα εντατικοποιηθούν και θα συνεχιστούν.

Αυτή η προσέγγιση είναι ένα πολυσήμαντο φαινόμενο που μπορεί να προσεγγιστεί από πολλές πλευρές.

Σίγουρα η οικονομική κρίση λοιπόν αναδεικνύει το αληθινό μας πρόσωπο, μύθοι καταρρέουν και η πραγματικότητα νομιμοποιεί κάθε είδους βαρβαρότητα. Η οικονομική κρίση αναδεικνύει την προηγούμενη κενολογία και την ά-νοια των πρωταγωνιστών και την τωρινή υποκρισία και τον άκρατο κυνισμό. Η κρίση αναδεικνύει την αντίφαση λόγων και πράξεων,οικουμενιστικών ιδεολογιών και εθνοκρατικών ανοησιών.

Οι ιδιοκτήτες λοιπόν του πολιτικού και οικονομικού συστήματος που συνεργάστηκαν στην εξύφανση του φαινομένου της παράνομης εργασίας των μεταναστών, τώρα συνεργάζονται για την εξαφάνισή της. Όσο η ανάγκη των οικονομικών μεταναστών για επιβίωση συνέπιπτε με τα συμφέροντα της εργοδοσίας για άντληση μεγαλύτερης υπεραξίας/κερδών, η πολιτική εξουσία έκανε τα στραβά μάτια. Τώρα που οι ανάγκες των εργοδοτών άλλαξαν, το κόστος της κρίσης μεταφέρεται στους εξαθλιωμένους, τους οικονομικούς μετανάστες. Από την άλλη οι συντεχνίες ΠΕΟ και ΣΕΚ έχοντας ως προτεραιότητα την εργασία των νόμιμων πολιτών , «των σωστών επαγγελματιών», συναινούν στην εκπαραθύρωση των παράνομων οικονομικών μεταναστών και συνεργάζονται με το μέχρι χθές ταξικό αντίπαλο - τηνεργοδοσία - στη βάση του κοινού τους συμφέροντος!!!

Αυτή η προσέγγιση δεν είναι μόνο απάνθρωπη, συντηρητική και αντιδραστική. Εμπεριέχει και στοιχεία βαρβαρότητας που επιβεβαιώνονται από την ίδια την ιστορική εξέλιξη.

Η ανάπτυξη της χρηματιστικής οικονομίας και αποσάρθρωση της γεωργίας είναι ένα ιστορικό φαινόμενο.

Και στα αρχαία χρόνια η ανάπτυξη της χρηματιστικής είχε ως αποτέλεσμα την αστικοποίηση των γεωργικών στρωμάτων, τη δημιουργία της πόλης – κράτους. Η αδυναμία συντήρησης του πληθυσμού στις πόλεις – κράτη από τον 11^ο ως το 6^ο π.Χ. αιώνα είχε ως αποτέλεσμα την οικονομική μετανάστευση με τους αποικισμούς. Σε μια πρώτη φάση από τις ελληνικές πόλεις – κράτη στη δεσποτική περιφέρεια και σε μια δεύτερη φάση από τη δεσποτική περιφέρεια προς τις ελληνικές πόλεις κράτη, ανάλογα με το στάδιο της ανθρωποκεντρικής εξέλιξης.

Επίσης στα νεότερα χρόνια με την οικοδόμηση του έθνους - κράτους παρατηρείται ανάλογο φαινόμενο σε σχέση με την οικονομική μετανάστευση, το κέντρο και την περιφέρεια. Η διαφορά είναι η κλίμακα.

Με τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, την ενοποίηση της οικονομίας στον πλάνητη και την απόσαρθρωση των οικονομιών της περιφέρειας παρατηρείται το φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης των αλλοδαπών προς τις χώρες του κέντρου. Είναι κάτι αναμενόμενο. Αυτό που προηγούμενως συνέβη στα πλαίσια της πόλης –κράτους και έθνους –κράτους , τώρα συμβαίνει σε πλανητικό επίπεδο.

Ποιο είναι το πρόβλημα σήμερα σε σχέση με το παρελθόν;

Στην ιστορική εξέλιξη ( πόλη – κράτος, έθνος –κράτος) υπήρχε ο χώρος για να εγκατασταθούν τμήματα του πληθυσμού που δεν μπορούσαν να τραφούν. Γι αυτό το πρόβλημα αντιμετωπιζόταν με τους αποικισμούς της περιφέρειας ή με μεταφορά του πλεονάσματος του εργατικού δυναμικού στις χώρες της «πρωτοπορίας». Το κλείσμο των συνόρων σήμαινε καταδίκη των ανθρώπων σε θάνατο είτε λόγω εμφύλιων διαμαχών είτε λόγο ασιτίας.

Σήμερα με τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση δεν υπάρχει χώρος για να εγκατασταθούν οι «πλεονάζοντες». Μια ανάλογη λύση στο παρόν θα ήταν ο εποικισμός άλλων πλανητών, κάτι που επί του παρόντος δεν είναι εφικτός. Επομένως σε πλανητικό επίπεδο η εξασφάλιση της επιβίωσης των ανθρώπων μπορεί στο παρόν στάδιο να αντιμετωπιστεί μόνο με την οικονομική μετανάστευση προς τις χώρες της «πρωτοπορίας».

Επομένως το να θέτουν όλα τα κράτη της δύσης φραγμούς στην οικονομική μετανάστευση ή να διαχωρίζουν τους μετανάστες συμβατικά σε νόμιμους και παράνομους και να εξαποστέλλουν τους παράνομους από κει που ήλθαν, συνιστά μια βαρβαρότητα. Γιατί γι αυτούς σημαίνει καταδίκη σε θάνατο λόγω ασιτίας. Και φυσικά είναι αστείο να περιμένεις ότι θα υπομένουν στωικά την απόφαση των χορτασμένων ότι πρέπει να πεθάνουν!!! Όπως ακριβώς παλαιότερα οι θήτες και οι προλετάριοι δεν υπέμεναν στωικά το θάνατό τους από ασιτία. Γιατί οι θήτες και οι προλετάριοι σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης οικονομίας είναι οι οικονομικοί μετανάστες , σύντροφοι και μη, προδευτικοί και συντηρητικοί.

Είναι ωραίες οι διακηρύξεις των οικομενικών ιδεολογιών όπως και η πίστη στα ανθρώπινα δικαιώματα. Το ερώτημα είναι απλό: τί γίνεται με αυτούς του συγκεκριμένους ανθρώπους; Συμφωνείτε με τις θέσεις των εργοδοτών, των συντεχνιών των πολιτών και της κυβέρνησης; Η παγκόσμια οικονομική κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί με την εκπαραθύρωση των «παράνομων» οικονομικών μεταναστών από τις «προοδευμένες» χώρες της δύσης;

Τέτοιες επαίσχυντες - ανθρωποκεντρικά πάντοτε -πολιτικές το μόνο αποτέλεσμα που θα έχουν, είναι πως απλώς θα επιβραδύνουν τις αναπόφευκτες εξελίξεις στο παρόν με τη θυματοποίηση χιλιάδων ανθρώπων. Αλλά η πλανητική ανθρωποκεντρική εξέλιξη είναι αδύνατο να ανακοπεί με τις αφελείς δυτικές προσεγγίσεις: ξενοφοβικές, ρατσιστικές, εθνικιστικές, «δεξιές ή αριστερές».