Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Το ανακλητό του κ. Λιλλήκα και η ψευδεπίγραφη δημοκρατία του ΔΗΣΥ

Ο κ. Χριστόφορος Φωκαίδης, σε ένα κείμενο του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις 22/7/2012, επιχειρεί να προσεγγίσει κριτικά την πρόταση του υποψήφιου Προέδρου Γ. Λιλλήκα για το ανακλητό των εκλεγμένων αξιωματούχων. Το κείμενο του κ. Φωκαίδη, Γραμματέα Πολιτικού σχεδιασμού του ΔΗΣΥ, προκαλεί σύγχυση λόγω της χρήσης των λέξων στο παρόν και της ανάκλησης των λέξεων του παρελθόντος ή λόγω του τρόπου που κατανοεί και ερμηνεύει το παρόν και το παρελθόν.Ειδικότερα:
1.Η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας
Είναι γεγονός ότι στην κλασική δημοκρατία των ελληνικών πόλεων –κρατών υπήρχε η λεγόμενη λαϊκή κυριαρχία με την έννοια ότι το κύριον της αρχής ήταν ο δήμος, η πολιτικά συγκροτημένη κοινωνία. Δεν ήταν κυρίαρχοι ούτε ο ένας ούτε οι λίγοι ούτε το μόρφωμα του κράτους.
Λαϊκή κυριαρχία στα πολιτικά συστήματα του 21ου αιώνα δεν υπάρχει και ανεξάρτητα από τη ρητορική που αναπτύσσεται, είναι μια φράση κενή περιεχομένου. Η κυριαρχία ανήκει στο νομικό μόρφωμα του κράτους και ασκείται από τα πρόσωπα που στελεχώνουν τους θεσμούς του κράτους. Η πολιτική λειτουργία ανήκει στο κράτος και στα κόμματα, όχι στην κοινωνία. Αυτό το αποδέχεται και ο κ. Φωκαίδης. Αν αυτό είναι η πραγματικότητα, τότε είναι μη λογικό εννοιολογικά και πραγματολογικά να αναφερόμαστε σε λαϊκή κυριαρχία σήμερα. Και φυσικά το ουσιώδες είναι: αν δεν υπάρχει λαϊκή κυριαρχία, τότε ποιοι κυριαρχούν επί της κοινωνίας; Η απάντηση στο ερώτημα θα βοηθήσει να κατανοήσουμε τη σημερινή πολιτειακή πραγματικότητα.
2.Η έννοια της δημοκρατίας
Είναι επίσης γεγονός αδιαμφίσβητητο ότι το πολιτικό σύστημα των ελληνικών πόλεων-κρατών στην κλασική περίοδο ήταν η δημοκρατία κατά το οποίο η κοινωνία συγκροτημένη σε δήμο κυβερνούσε.
Οι αναφορές του κ. Φωκαίδη στα νεοτερικά πολιτικά συστήματα με τις έννοιες «αντιπροσωπευτική, κοινοβουλευτική, προεδρική δημοκρατία» είναι διαστρεβλωτική της έννοιας δημοκρατία. Εφόσον ο κ. Φωκαίδης αποδέχεται ότι στις μέρες μας δεν υπάρχει η λεγόμενη «λαϊκή κυριαρχία», είναι αδύνατο να υπάρχει και δημοκρατία. Οι νεότεροι, εξερχομενοι από τη φεουδαρχία και την απόλυτη δεσποτεία, υιοθέτησαν την ονομασία δημοκρατία για τα πολιτικά συστήματά τους, μια υιοθέτηση που δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την κλασική δημοκρατία. Εννοιολογικά και πραγματολογικά τα πολιτεύματα που σήμερα επικρατούν στον πλανήτη ουδεμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία. Και αν όλοι συμφωνούν σε αυτό, απομένει ένα ερώτημα: αν τα σημερινά πολιτικά συστήματα δεν είναι δημοκρατίες – δεν υπάρχουν καν συγκροτημένοι «δήμοι» - ,τότε τι είδους πολιτεύματα είναι; Η απάντηση στο ερώτημα είναι ουσιαστική στο να καθορίσουμε τι θέλουμε σε σχέση με το πολιτικό μας σύστημα.
3.Το ανακλητό και η δημοκρατία
Υποστηρίζει ο κ. Φωκαίδης ότι το ανακλητό των αρχών συνδέεται με την κλασική δημοκρατία των ελληνικών πόλεων-κρατών, και μάλιστα για την εποχή εκείνη ήταν μια «πρωτοποριακή» αρχή. Το ανακλητό των αρχών χαρακτηρίζει το πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας. Αλλά όχι μόνο αυτό. Το «ελέγχειν τας αρχάς» είναι κυρίως χαρακτηριστικό πρωτοεμφανιζόμενο σε συστήματα αντιπροσωπευτικά και θεσμοθετήθηκε από το Σόλωνα, πολύ πριν τη κλασική δημοκρατία. Το ανακλητό αναγκαστικά θεσμοθετείται όταν γίνεται μετάβαση του πολιτικού συστήματος από το προ-αντιπροσωπευτικο πολιτικό σύστημα στο αντιπροσωπευτικό. Σε αυτή την περίπτωση η κοινωνία θεσμοθετείται σε δήμο και ελέγχει τις αρχές-αντιπροσώπους, δεν αποφασίζει η ίδια ακόμη. Φυσικά προβάλλει ακόμα ένα ερώτημα: αν το πολιτικό σύστημα που υπάρχει στις μέρες μας δεν είναι η δημοκρατία, δεν είναι η αντιπροσώπευση – δεν υπάρχει συγκροτημένος «δήμος» ούτε και έλεγχος των αρχών από το δήμο-, τότε τι είναι;
4.Το ανακλητό και το «ελέγχειν»
Εκεί όπου ο κ. Φωκαίδης λειτουργεί εξόχως αντιδραστικά είναι όταν προτείνει πως «η ευθύνη του ελέγχου και η κατ΄ αναλογία εφαρμογή της αρχής του «ανακλητού» μεταφέρεται επίσης στους αντιπροσώπους». Το παραμύθι του καταμερισμού των εξουσιών και του αλληλο-ελέγχου τους έχει εκ των πραγμάτων γκρεμιστεί. Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Γιατί ο κ. Φωκαίδης επιθυμεί στα πλαίσια μιας ψευδεπίγραφης δημοκρατικής ιδεολογίας να αφήσει εκτός την κοινωνία από τον πολιτικό έλεγχο των αρχών; Ουσιαστικά αν το πολιτικό σύστημα αποτυπώνει μια σχέση της κοινωνίας με την πολιτική, αυτό που προτείνει ο κ. Φωκαίδης είναι να μην αλλάξει τίποτε σε αυτή την σχέση!
5.Πολιτική ευθύνη και δημοκρατία
Ποιο είναι το πρόβλημα της πολιτικής ευθύνης;
Τα νεοτερικά πολιτικά συστήματα θεσμοθέτησαν το ανεύθυνο των φορέων της εξουσίας του κράτους με τη μορφή της ασυλίας. Γι αυτό και η έννοια της πολιτικής ευθύνης μόλις στις μέρες μας άρχισε να συζητείται. Αυτό ήταν αναμενόμενο από τη στιγμή που η πολιτική αρμοδιότητα εκχωρήθηκε στο κράτος και στους φορείς που καλούνται να στελεχώσουν με πολιτικό προσωπικό το κράτος. Η κοινωνία βρέθηκε εκτός θεσμικής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και της δόθηκε γενικευμένα μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο το δικαίωμα με την ψήφο της να επιλέγει το πολιτικό προσωπικό στους διάφορους κρατικούς θεσμούς. Η σχέση κοινωνίας-πολιτικού ουδέποτε θεσμοθετήθηκε για την περίοδο μετά την εκλογή και ουσιαστικά αποτελούσε εν λευκώ εξουσιοδότηση του πολιτικού. Ή οι πολιτικοί με βάση τα συντάγματα είναι πολιτικά ανεύθυνοι. Η απουσία πολιτικής ευθύνης απέναντι στην κοινωνία από τα συντάγματα της νεοτερικότητας απλώς επιβεβαιώνει ότι τα πολιτικά συστήματα της νεοτερικότητας ουδεμία σχέση έχουν είτε με την αντιπροσώπευση ούτε με τη δημοκρατία.
6. Και η πολιτική απαξίωση της Βενεζουέλας!
Έντονη απογοήτευση προκαλεί το γεγονός ότι το κείμενο του κ. Φωκαίδη καταλήγει ως εξής: «Η μόνη χώρα που το σύσνταγμά της προβλέπει διαδικασία αναπληρωματικών εκλογών μέσα από την εφαρμογή του «ανακλητού» σε εθνικό επίπεδο (για τον πρόεδρο), είναι η Βενεζουέλα του Τσάβεζ!» Αυτή η αναφορά συνιστά πολιτικό ρατσισμό και μάλιστα μηρυκαστικό της δυτικού πολιτισμού, ο οποίος επέβαλε διά της βίας στον πλανήτη ένα συγκεκριμένο πολιτικό πολιτισμό στηριγμένος στο μύθο της «προόδου» και της «ανωτερότητας». Δηλαδή, αν στη Βενεζουέλα υπάρχει ήδη θεσμοθετημένο το ανακλητό και εμείς ακόμα ψαχνόμαστε περί του πρακτέου, τότε αυτό τι υποδηλώνει για κείνους και για μας από πολιτική άποψη; Δηλαδή, μόνο η Δύση μπορεί να δημιουργήσει νέους πολιτικούς θεσμούς και όποια άλλη χώρα δεν ακολουθεί, τότε στιγματίζεται και περιφρονείται;
7.Η νεοτερική διαστρέβλωση των εννοιών
Οι ΗΠΑ «έχουν παράδοση δημοκρατίας» υπέρ των διακοσίων χρόνων, υποστηρίζει ο κ. Φωκαίδης. Και όμως αυτοί που έφτιαξαν το σύνταγμα των ΗΠΑ απέρριψαν συνειδητά την επιλογή της δημοκρατίας (democracy) και επέλεξαν εξίσου συνειδητά την έννοια της πολιτείας (republic), αναζητώντας πολιτική έμπνευση στην αρχαία Ρώμη και όχι στην αρχαία Αθήνα. Γιατί εμείς σήμερα, μετά από περισσότερα διακόσια χρόνια, ονομάζουμε το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ δημοκρατία, κάτι που οι ίδιοι συνειδητά απέρριψαν τότε;
Επίλογος
Ο ΔΗΣΥ, παρόλο ότι μηρυκάζει φιλελεύθερες διακηρύξεις, από άποψη ελευθερίας εξακολουθεί να παραμένει ότι πιο αντιδραστικό στην κυπριακή κοινωνία όντας ο κατεξοχήν εκφραστής της ολιγαρχίας.

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Η Κύπρος της απάτης και των απατεώνων

Η κυπριακή άρχουσα τάξη ουσιαστικά έχει επιβάλει ένα πολιτικοοικονομικό σύστημα στηριγμένο στη χρήση της απάτης. Αυτό ήταν αναπόφευκτο. Γιατί η υιοθέτηση ενός εξουσιαστικού πολιτικού συστήματος –κληρονομιά των Άγγλων αποικιοκρατών- και εφόσον η κυπριακή άρχουσα τάξη ταύτισε το εν λόγω σύστημα με την «πρόοδο», κατ΄ ανάγκη οδήγησε και στη χρήση των μέσων της «ορθής εκγύμνασης» του «όχλου», δηλαδή στη χρήση της βίας και της απάτης. Και όπως κάθε απατεώνας δεν αρέσκεται σε υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς, έτσι άλλαξαν το νόημα των λέξεων και βάπτισαν την απάτη ως διπλωματία και μάλιστα τη θεώρησαν και κάτι θετικό, π.χ. «ικανος διπλωμάτης». Έτσι εξοικείωσαν τις μάζες με τη χρήση της απάτης στη λειτουργία του συστήματος.
Με τη χρήση της απάτης η κυπριακή άρχουσα τάξη έκαμνε και συνεχίζει να κάνει κάτι ευτελές για τον άνθρωπο, δηλαδή να αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι να παρουσιάζει τα πραγματικά περιστατικά/δεδομένα/γεγονότα. Δηλαδή, αυτοί οι ευτελείς άνθρωποι συνειδητά επιλέγουν το ψέμα – ο απατέωνας είναι ένας προκαταβολικά ψεύτης -, ώστε να εξαπατήσουν την κοινωνία και να εξασφαλίσουν τη συναίνεσή της. Στηριγμένοι στην απόκρυψη των αληθινών γεγονότων ή σε μια ψευδή αναπαράσταση της πραγματικότητας νομίζουν ότι ασχολούνται με την πολιτική!!!
Και έτσι ο λαός πρέπει να ασχολείται και ο ίδιος με την κατάντια της άρχουσας τάξης μιμούμενός την. Θεωρείται πολιτική η ενασχόληση με την απάτη και τους απατεώνες!!! Έτσι στο κυπριακό περιβάλλον της απάτης ανταγωνίζονται με κάθε σοβαρότητα «ποιος θα ξεγελάσει ποιον», ποιος θα κάνει τη σωστή κίνηση και ποιος έχει τη σωστή τακτική που θα οδηγήσει στην εξ απάτης συγκατάθεση του λαού.
Φυσικά η απάτη δεν μπορεί να είναι διαρκής. Κάποτε αποκαλύπτεται. Τότε η κυπριακή άρχουσα τάξη έχει έτοιμη τη συνταγή, ώστε η απάτη να νομιμοποιηθεί εκ των υστέρων με την μη αντίδραση των εξαπατημένων πολιτών. Οι μαγικές λέξεις των απατεώνων είναι «η διεξαγωγή έρευνας», ώστε να αποκαλυφθεί η αλήθεια που προηγουμένως οι ίδιοι συνειδητά απέκρυψαν από το λαό. Ή μαγειρεύουν μέσω της έρευνας την αθώωση των απατεώνων, δηλαδή απλώς επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά ότι είναι απατεώνες. Ακόμα, «η ανάληψη ευθύνης» αλλά αυτονόητα μονό στα λόγια, χωρίς συνέπειες για τον απατεώνα. Ή η επίρριψη ευθύνης στους άλλους ή στην έσχατη περίπτωση η ομολογία «όλοι ευθυνόμαστε», με την έννοια δεν ευθύνεται κανένας.
Η κορύφωση της γενικευμένης απάτης από την κυπριακή άρχουσα τάξη είναι όταν τους ακούς ως χορωδία να ψελλίζουν: «δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών». Έτσι ο απατεώνας αυτο-αθωώνεται για να συνεχίσει τα αποκαλυφθέντα ανόσια έργα του!
Μετά λοιπόν τη μεγάλη απάτη του χρηματιστηρίου από πολιτικούς και χρηματιστές, αποκαλύφθηκε στις μέρες μας και νέα μεγάλη απάτη με την αγορά αξιογράφων ανυποψίαστων επενδυτών από τις τράπεζες Λαϊκής και Κύπρου. Οι τράπεζες εξαπατούσαν, οι εποπτικές αρχές έκαναν τα στραβά μάτια και οι πολιτικοί ψήφιζαν νόμους που δεν απέτρεπαν την απάτη ή και την καθιστούσαν νόμιμη. Και καλείται ο πολίτης να πληρώσει για τον κάθε απατεώνα. Και μάλιστα υπάρχουν πολίτες που προβληματίζονται ποιον απατεώνα θα ψηφίσουν!
Γιατί από τη στιγμή που κανένας πολιτικός δε στηρίζει το λόγο του σε πραγματικά γεγονότα και προτάσεις και περιορίζεται σε γενικόλογες αναφορές τις οποίες χρησιμοποιεί κατά την περίσταση, ναι, είναι απατεώνας.
Στην πράξη, με την απάτη η κυπριακή άρχουσα τάξη παρασιτικά επιβίωνε και τώρα, πάλι με την απάτη επιθυμεί διακαώς να μας σώσει από την καταστροφή που επέφεραν οι απατεώνες. Γιατί η απάτη συνδέεται αναπόφευκτα και με την κουτοπονηρία σε μια κοινωνία που εκλαμβάνεται ως κοινωνία ηλιθίων. Γιατί, θεωρούν ότι αν δεν ήταν κοινωνία ηλιθίων, δεν θα νομιμοποιούσε εκ των υστέρων με την ανοχή της τα κατορθώματα των απατεώνων διατηρώντας τους και ες αεί στην εξουσία.
Μπορούμε να γλυτώσουμε από την απάτη; Σε ένα εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα , όπως το τωρινό, είναι αδύνατο γιατί η απάτη αποτελεί χαρακτηριστικό του, αφού η πολιτική εκλαμβάνεται ως επιβολή της εξουσίας των λίγων επί των πολλών. Μόνο στη δημοκρατία ο «δήμος» δε χρησιμοποιεί την απάτη, γιατί είναι μη λογικό μια κοινωνία να επιθυμεί να εξαπατά τον εαυτό της. Η απάτη είναι «προνόμιο» πάντοτε του ενός και των λίγων στην πολιτική. Ας αναφωνήσουμε λοιπόν χορωδιακά:
«ΖΗΤΩ Η ΑΠΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ»
Το μόνο πρόβλημα είναι το εξής: όταν όλοι θα έχουν εξοικειωθεί στη χρήση της απάτης, ποιος θα εξαπατά ποιον; Ένας ανόητος θα πει: όταν φτάσουμε ως εκεί, βλέπουμε τι θα κάνουμε!!!


Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Ποιος άθλιος δαιμονοποιεί την τρόικα ή περί της χορωδίας των "δαιμόνων"

Ο τραπεζίτης Βάσος Σιαρλής, διορισθείς Υπουργός Οικονομικών από τον Πρόεδρο Χριστόφια, ένιωσε την ανάγκη να βροντοφωνάξει: μη δαιμονοποιείτε την τρόικα. Καλά, ποιος άθλιος διαμονοποιεί την τρόικα; Γιατί ένιωσε την ανάγκη ο τραπεζίτης κ. Σιαρλής να την προστατεύσει; Από ποιον κινδυνεύει η τρόικα τέλος πάντων;
Ο καλακάγαθος κύριος Σιαρλής, ως καλός χριστιανός και φιλάνθρωπος, προστατεύει κάθε αδικούμενο. Ένιωσε την ανάγκη να εκφραστεί υπέρ της τρόικας μόνο για λόγους ηθικούς και ήθους βεβαίως!!! Και φυσικά στα πλαίσια της πατροπαραδότης κυπριακής φιλοξενίας: δεν μπορείς να προσκαλείς κάποιον στον τόπο σου και να τον βρίζεις!!! Αυτό γινόταν, πριν το προσκαλέσεις.Τώρα, μόνο αν έχεις μεγάλα αποθέματα βλακείας βρίζεις τον φιλοξενούμενό σου.Έτσι, κύριε Σιαρλή;
Κύριε Σιαρλή, δεν ξέρω αν ο νους σου είναι ξουράφι, αλλά αυτοί στους οποίους απευθύνεσαι σίγουρα το μυαλό τους είναι πιο προχωρημένο από το δικό σου. Και εξηγούμαι:
-Αν αγάπησες την τρόικα, κύριε Σιαρλή, είναι γιατί η δική σου επιβίωση και όλης της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας στην Κύπρο, εξαρτάται αποκλειστικά από την τρόικα. Η αγωνία σου ,κύριε Σιαρλή, είναι η διαφύλαξη των δικών σου προνομίων και της τάξης της οποίας τα συμφέροντα εκπορσωπείς. Και η μοναδική σας σωτηρία είναι η τρόικα. Γι αυτό την γλύφεις ανερυθρίαστα. Και η διαφύλαξη των συμφερόντων σου, κύριε Σιαρλή, μπορεί να γίνει μόνο αν φορτώσετε από κοινού με την τρόικα τα οικονομικά βάρη στους μισθωτούς. Ερώτηση κύριε Σιαρλή: Πέστε ένα λόγο που ένας μισθωτός θα αγαπήσει είτε εσάς είτε την τρόικα;
- Αν αγάπησες την τρόικα, κύριε Σιαρλή, έχεις τους λόγους σου ως εκφραστής των ατομικών σου συμφερόντων και της τάξης των ολιγαρχικών που εκπροσωπείς. Όλοι εσείς, μια ενωμένη γροθιά, συνεπικουρούμενοι από τα ΜΜΕ, προσπαθείτε να εξυψώσετε την τρόικα. Ενώ ο ηλίθιος όχλος, δεν μπορεί να συλλάβει τα βαθιά νοήματα της επίσκεψης της τρόικας!!! Για να αγαπήσεις την τρόικα, πρέπει να είσαι είτε Σιαρλής είτε κάτι σαν τον κύριο Σιαρλή. Όμως η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού δεν είναι σαν εσάς, κύριε Σιαρλή. Έχει διαφορετικά συμφέροντα από τη συνομοταξία που εκπροσωπείτε.
Ποιος άθλιος λοιπόν δαιμονοποιεί την τρόικα; Κανένας.
Δαίμονες για την κοινωνία, κύριε Σιαρλή, είστε εσείς και η πολιτικοοικονομική ολιγαρχία. Διαθέτετε απίστευτη ανικανότητα, ώστε με μεγάλη ευκολία οδηγήσετε μια μικρή οικονομία στην χρεοκοπία. Και έχετε και απίστευτο θράσος. Ενώ εξώφθαλμα είστε αποτυχημένοι, αντί να πάτε στο σπιτάκι σας, τώρα θέλετε να μας σώσετε. Οι καταστροφείς μετασχηματίζονται σε σωτήρες, λές και είναι φακίρηδες.
Αν η κοινωνία δαιμονοποιεί κάποιον, είναι κατεξοχήν την ανίκανη και άπληστη πολιτικοικονομική ολιγαρχία της Κύπρου, που για δεκαετίες λυμαίνεται τον τόπο και λαφυραγωγεί το κράτος. Και επειδή, κύριε Σιαρλή, σας θεωρεί ο λαός «δαιμόνους», δεν ασχολείται με την τρόικα.Γιατί «όμοιος ομοίω αεί πελάζει». Ο δαίμονας στο δαίμονα θα πάει.
Κοντολογής, η τρόικα είναι εκ προοιμίου δαιμονοποιημένη, γιατί συνεργάζεται με δαίμονες. Στο επίπεδο της πολιτικής πράξης, η τρόικα μπορεί να αποφύγει τη δαιμονοποίηση εφόσον:
-Θέσει ως όρο του μνημονίου να πάτε όλοι σπίτι σας λόγω ανικανότητας
-Θέσει ως όρο του μνημονίου όλη οι ανίκανη πολιτικοικονομική ολιγαρχική τάξη να κληθεί να πληρώσει τις ζημιές που προκάλεσε στην κοινωνία δημεύοντας και τις καταθέσεις και τις περιουσίες σας.
Αν όμως η τρόικα συνεργαστεί μαζί σας για να συνεχίσετε όλοι το φαγοπότι σε βάρος του λαού, τότε από μόνη της ταυτίζεται μαζί σας , με τους δαίμονες. Οπόταν τον τίτλο του δαίμονα τον παίρνει από μόνη της συνειδητά, όπως και εσείς κύριε Σιαρλή.
YΓ. Για χρόνια οι άθλιοι ολιγαρχικοί καλλιεργούσαν το φόβο του μηχανισμού. Τώρα, με την άφιξη της τρόικας, άλλαξαν τροπάριο. Όχι πια φόβος, τώρα το έριξαν στην καλλιέργεια της ελπίδας!!! Και θυμήθηκαν τα οικονομικά θαύματα, οι θαυματοποιοί, οι ταχυδακτυλουργοί και οι λογής-λογής απατεώνες!!!