Ο κ. Γιάννος Κατσουρίδης και οι απόψεις του για την οριζόντια ψηφοφορία

Σήμερα ,19/4/2015, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» ένα άρθρο του κ. Γ. Κατσουρίδη, δόκτορος των Πολιτικών Επιστημών και επιστημονικού διευθυντή του Ινστιτούτου Ερευνών Προμηθέας με τίτλο «Οριζοντία ψηφοφορία και πολιτική».

Ο σχολιασμός αυτού του άρθρου γίνεται γιατί προβαίνει σε μια σειρά από διαπιστώσεις - κατά τη γνώμη μου αρκετές είναι ορθές- αλλά χωλαίνει στο «διά ταύτα».

Η ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ

Είναι ορθή η διαπίστωση του κ. Κατσουρίδη ότι η πρόταση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για οριζόντια ψηφοφορία δεν είναι απάντηση  σε προβλήματα που αντιμετωπίζει το πολιτικό σύστημα, αφού δε στηρίζεται στα πραγματικά αίτια αυτών των προβλημάτων.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟΣΥΣΤΗΜΑ

• Το επιχείρημα του πως δε λειτουργεί σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου η οριζόντια ψηφοφορία, ώστε να το υιοθετήσουμε και εμείς, είναι επινόηση κατά της οριζόντιας ψηφοφορίας και όχι θέση. Γιατί αν το υπαρκτό πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει αξεπέραστα προβλήματα, τότε σε κάποιο χρόνο και τόπο αυτό θα αλλάξει. Έτσι, ο κ. Κατσουρίδης, ουσιαστικά υποστηρίζει « ας περιμένουμε να αλλάξει το σύστημα κάπου αλλού, και μετά βλέπουμε». Το αντεπιχείρημα είναι « γιατί να μην το αλλαξουμε εμείς και ας το μιμηθούν και οι άλλοι», γιατί να μην γίνουμε εμείς παράδειγμα στους άλλους και να λειτουργεί το αντίστροφο.Γι αυτό ακριβώς αυτή η προσέγγιση του κ. Κατσουρίδη είναι συντηρητική και αντιδραστική: αντιστρατεύεται τη λογική της προόδου αλλά και της ιστορικής εξέλιξης (αφού είναι όλοι δούλοι, ας παραμείνουμε και εμείς!!!)
• Το επόμενο επιχείρημά του εδράζεται στην ίδια λογική με το προηγούμενο. Δηλαδή, προβάλλει ορθά τη θέση πως η Κύπρος δεν είναι αποκομμένη από το υπόλοιπο παγκόμιο σύστημα. Όμως προβάλλει αυτή τη θέση πάλι στα πλαίσια μιας συντηρητικής και αντιδραστικής λογικής, ώστε να μην αλλάξει κάτι. Αφού το «κακό» συμβαίνει και αλλού, δεν πρέπει να ενοχλούμαστε!
• Στη συνέχει μεταβαίνει στο κοινωνικοικονομικό σύστημα και ορθά επισημαίνει την αλλαγή που παρατηρείται  με την κυριαρχία «των αγορών». Και ενώ αυτή η παγκόσμια αλλαγή είναι βασική αιτία για τα προβλήματα στη σχέση κοινωνίας και πολιτικής, ουσιαστικά την εκμηδενίζει προβάλλοντας τη γενική και αόριστη θέση  «είναι αδύνατο να πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάξεις, κατά τρόπο ριζικό». Δηλαδή; Τίποτε δεν αναφέρει. Αν αναλύεις μια πραγματικότητα μόνο για να την νομιμοποιήσεις στη συνειδησή σου, είναι μια συντηρητική θέση.

Γενικά, ο κ. Κατσουρίδης ορθά επικαλείται στην ανάλυση του το τι συμβαίνει εκτός Κύπρου. Αλλά, το επικαλείται στα πλαίσια μιας συντηρητικής λογικής, δηλαδή για  να μην αλλάξει τίποτε.

Η ΟΥΣΙΑ

Το τελευταίο επιχείρημα του κ. Κατσουρίδη είναι –το πιο σημαντικό κατά τον ίδιο- το πιο προβληματικό κατ΄ εμένα.Ειδικότερα:

«Διαφοροποιείται» , αναφέρει, «η λογική στην οποία  βασίζεται η αντιπροσωπευτική δημοκρατία: τη συλλογική εκπροσώπηση συμφερόντων μέσω ενδιάμεσων συλλογικοτήτων ( πολιτικών κομμάτων, συντεχνιών, κυβερνήσεων, κτλ.). Με τη συγκεκριμένη πρόταση η εκπροσώπηση καθίσταται ατομικό προνόμιο, συνήθως ατόμων με μεγάλη οικονομική επιφάνεια και πρόσβαση στα ΜΜΕ». Πρώτο, δεν υπάρχει πολίτευμα στην πραγματικότητα που να ονομάζεται αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Ένα πολίτευμα είναι αν κυβερνούν οι αντιπρόσωποι του λαού και άλλο πολίτευμα είναι αν κυβερνά ο δήμος. Να κυβερνούν και οι δύο είναι αδύνατο! Αλλά το πολίτευμα δεν είναι ούτε αντιπροσώπευση ούτε δημοκρατία, ο όρος είναι μια φαντασιακή σύλληψη. Το πολίτευμα είναι προ-αντιπροσωπευτικό και ακραιφνώς ολιγαρχικό ή ολιγαρχική κομματοκρατία. Δέυτερο, τα κόμματα είναι μια ενδιάμεση συλλογικότητα ανάμεσα στην κοινωνία και ο κράτος. Οι κυβερνήσεις που κατέχουν την εξουσία του κράτους είναι ενδιάμεση συλλογικότητα ανάμεσα σε ποιούς; Τρίτο, γιατί είναι πρόβλημα η εκπροσώπηση ως ατομικό προνόμιο και δεν είναι πρόβλημα η εκπροσώπηση ως κομματικό προνόμιο; Και το κομματικό προνόμιο και το ατομικό προνόμιο εκπροσώπησης μέσα στην υπαρκτή πραγματικότητα εξαρτιώνται αποκλειστικά , όπως επισημαίνει ο κ. Κατσουρίδης αλλά αποσπασματικά, από τους χορηγούς χρήματος και δημοσιότητας. Δηλαδή για την κοινωνία ποια θα είναι η διαφορά αν οι χορηγοί χρήματος και δημοσιότητας ανεβάζουν στην εξουσία κομματικούς ή άτομα; Για τους κομματικούς ή τα συγκεκριμένα άτομα έχει σημασία αλλά για την κοινωνία δεν έχει καμία σημασία, αφού δεν αλλάζει η σχέση της με την πολιτική και οι υφιστάμενοι συσχετισμοί δύναμης.

Και συνεχίζει ο κ. Κατσουρίδης: «Στην ουσία, ενώ παρουσιάζεται ως πρόταση αναδημιουργίας της πολιτικής, αποτελεί πρόταση κατάργησής της και επιστροφής στο παρελθον με τα κόμματα ελίτ του 19^ου αιώνα και αρχών του 20^ου αιώνα...Η λύση, όμως, δεν μπορεί να είναι η κατάργηση της πολιτικής ως τέτοιας, αλλά η λήψη εκείνων των μέτρων που θα την επαναφέρουν με τρόπο ουσιαστικό και όχι επιφανειακό. Όπως γινεται για παράδειγμα με τη συζήτηση στη Βουλή για το ασυμβίβαστο και τους ελέγχους των οικονομικών των κομμάτων».

Πρώτο, η  πρόταση για οριζόνται ψηφοφορία είναι τεχνικό ζήτημα, δεν αλλάζει το πολιτικό σύστημα. Άρα, δεν καταργείται η πολιτική. Δεύτερο, πολιτική υπάρχει όχι γιατί υπάρχουν κόμματα, αλλά γιατί υπάρχει η κοινωνία. Τρίτο, μια πρόσληψη της πολιτικής λειτουργίας μιας κοινωνίας είναι μέσω ενδιάμεσων ομάδων/ κομμάτων, αλλά μπορεί επίσης το άτομο να λειτουργεί μέσα στο όλον/σύστημα και χωρίς ενδιάμεσες ομάδες, να «μοριοποιείται» ως άτομο εντός του συνόλου. Η διαφορά των δύο είναι ότι ανφέρονται σε διαφορετικά πολιτικά συστήματα και δεν υποδηλώνεται ούτε στο ένα ούτε στο άλλο η κατάργηση της πολιτικής. Και ακριβώς η συντηρητικότητα των αντιλήψεων του κ. Κατσουρίδη σε αυτό έγκειται, πως ταυτίζει την πολιτική όχι με την κοινωνία αλλά με το κόμμα!!! Τέταρτο, επιστροφή στο παρελθόν είναι αδύνατη, γιατί άλλη ήταν η κοινωνία και οι ανάγκες της τον 19^ο  αιώνα και πολύ διαφορετική η σημερινή. Η πιο σημαντική συστημική διαφορά είναι πως τότε ο άνθρωπος προσπαθούσε να οικοδομήσει το μέλλον του εντός του κράτους. Σήμερα, αυτή η φάση έχει ολοκληρωθεί και οι κοινωνίες βρίσκονται αντιμέτωπες με προβλήματα που προκύπτουν με την κοσμοσυστημική λειτουργία ή την «υπέρβαση» του κράτους.Πέμπτον, η λύση που προτείνει ο κ. Κατσουρίδης ακυρώνει όλη την προσέγγισή του, αφού θεωρεί τελικά πως το πρόβλημα σήμερα της πολιτικής είναι το ασυμβίβαστο και τα οικονομικά των κομμάτων ή επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος με αυτούς που κατηγορεί, δηλαδή συναισθηματικά αντιδρώντας –προάσπιση των κομμάτων- αγνοεί «τα πραγματικά αίτια των προβλημάτων»!!!

ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ

Ο κ. Κατσουρίδης αναφέρεται και στις δημοσκοπήσεις για να τις ακυρώσει! Αναφέρει: «Η επίκληση δημοσκοπικών ποσοστών για εφαρμογή της οριζοντίας  ψηφοφορίας υποκρύπτει ορισμένα σφάλματα....δεν υπονοώ ότι δεν πρέπει να αξιοποιούνται οι δημοσκοπήσεις ως εργαλεία».

Φυσικά, από την άποψη της πολιτικής επιστήμης δεν ισχύουν αυτά. Για την επιστήμη υπάρχει το ερώτημα: ποιου η άποψη πρέπει να προσμετρά στη λήψη αποφάσεων; Του ενός, των λίγων ή των πολλών;  Με την απαντησή σου δεν απαντάς σε ένα θεωρητικό ερώτημα. Αλλά επιλέγεις πολιτικό σύστημα, δηλαδή μοναρχία, ολιγαρχία ή δημοκρατία. Το δεύτερο ερώτημα είναι: σε ποια περίπτωση η άποψη των πολλών θεωρείται ως εργαλείο και όχι λήψη απόφασης; Η απάντηση είναι στις ολιγαρχίες, όπως αυτή που υποστηρίζει ο κ. Κατσουρίδης. Το τρίτο ερώτημα: Στις ολιγαρχίες η δημοσκόπηση εκφράζει τη βούληση των πολλών; Η απάντηση είναι: ναι, υπό μιά προϋποθεση, ότι δόθηκε η πληροφόρηση-όλα τα δεδομένα- στους πολλούς για να μπορέσουν να διαμορφώσουν άποψη. Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο στις ολιγαρχίες; Είναι πολύ δύσκολο, γιατί θα ακυρώσει τη λογική του ολιγαρχικού συστήματος για τους ειδικούς που πρέπει να διαχειρίζονται την εξουσία.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Συμπερασματικά, οι αντιλήψεις του κ. Κατσουρίδη έχουν ένα και μόνο σκοπό, να νομιμοποιήσουν το σύστημα και το κόμμα. Τίποτε άλλο. Γι αυτό είναι και συντηρητικές και αντιδραστικές, εφόσον στοχεύουν στην προάσπιση των συμφερόντων της πολιτικής  και της οικονομικής ολιγαρχίας.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Οι κομματικοί και οι υποστηρικτές της οριζόντιας ψηφοφορίας , οφείλουν να απαντήσουν σε ένα ερώτημα καθαρά πολιτικό: Εφόσον με την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση έχουν ανατραπεί οι συσχετισμοί δύναμης ανάμεσα στο τρίπτυχο κράτος-κοινωνία-αγορά σε βάρος της κοινωνίας και τα κράτη θεωρούν ως σκοπό της πολιτικής να υπηρετούν την αγορά, τι προτείνουν για να επανέλθει τουλάχιστον μια ισορροπία , και ειδικότερα –εφόσον μιλούμε για πολιτική –τι προτείνουν  για τη σχέση κοινωνίας και πολιτικής; Γιατί αν η αγορά – δηλαδή οι χορηγοί χρήματος και δημοσιότητας- θα βγάζουν στην εξουσία κομματικούς ή άτομα, η κοινωνία δε σώζεται, το πολιτικό σύστημα δεν αλλάζει, η αγορά θα ρυθμίζει τη λειτουργία της κοινωνίας, η κοινωνία θα περιθωριοποιείται από την πολιτική, το πολιτικό σύστημα θα συνεχίσει να είναι ολιγαρχικό ή και , χειρότερα,τυρρανικό. Έχουν να προτείνουν κάτι πέραν από το να ανταγωνίζονται ποιος θα καρπούται την εξουσία και το ταμείο του κράτους με χορηγία της οικονομικής ολιγαρχίας και σε βάρος της κοινωνίας;

ΥΓ. Η σύγκρουση ανάμεσα στους κομματικούς και τους υποστηρικτές της οριζόντιας ψηφοφορίας αποκτά συγκεκριμένο περιεχόμενο μέσα στην υπαρκτή πραγματικότητα: Ποιος θα καρπώνεται τα οφέλης της εξουσίας του κράτους και του δημόσιου ταμείου; Οι κομματικοί ή και τα άτομα που βρίσκονται στις παρυφές του κομμάτων; Σε αυτά τα πλαίσια είναι μια ενδοολιγαρχική σύγκρουση γιατί η κοινωνία –που είναι ο λόγος ύπαρξης όλων αυτών- βρίσκεται εκτός των προβληματισμών τους και των προτάσεών τους. Σε αυτά τα πλαίσια οι υποστηρικτές της οριζόντιας ψηφοφορίας θα λειτουργήσουν ως»εφεδρεία δυνάμεων» για την πολιτικοοικονομική ολιγαρχία. Δηλαδή, στο βαθμό που το σύστημα θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο, θα τους χρησιμοποιήσει, για να μην αλλάξει το σύστημα!!!

ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Με  την αναφορά «πολιτικό έγκλημα» εννοώ ενέργειες/πράξεις/παραλείψεις εκλεγμένων αξιωματούχων του κράτους που προκαλούν βλάβη στην κοινωνία. Επειδή το πολιτικό έγκλημα δεν τιμωρείται λόγω της ασυλίας που απολαμβάνουν οι πολιτικοί, γι αυτό και η κύρια φροντίδα τους είναι η νομιμοποίηση στη συνείδηση της κοινωνίας της αθωώτητας του ή της αποσύνδεσης του πολιτικού εγκλήματος από το πρόσωπο του πολιτικού ή η απόδοση του εγκλήματος σε κάποιο φάντασμα.

Ποια στάδια ακολουθούν οι πολιτικοί, όταν προκαλέσουν βλάβη στην κοινωνία και προκαλείται λαϊκή αγανάκτηση;

1^Ο ΣΤΑΔΙΟ

Διορισμός ερευνητικών  επιτροπών  με στόχο να καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι κάτι γίνεται. Οι ένοχοι πολιτικοί, δηλαδή, διορίζουν κάποιους για να ψάχνουν φαντάσματα συνήθως, αφού οι ίδιοι οι πολιτικοί γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ότι εγκλημάτισαν.

Παράλληλα, οι ένοχοι πολιτικοί νυχθημερόν διακηρύσσουν την ανάγκη για τιμωρία των ενόχων, ώστε να καλλιεργηθεί η εντύπωση πως αυτός που φωνάζει δεν είναι ένοχος.

Το πρώτο στάδιο συνήθως διαρκεί 6-8 μήνες, τόσο διάστημα χρειάζεται η κοινωνική συνείδηση να ηρεμήσει και να προσαρμοστεί στο απαράδεκτο γεγονός-πολιτικό έγκλημα.

Σε αυτό το στάδιο είναι καθοριστικός ο ρόλος των ΜΜΕ.

2^Ο  ΣΤΑΔΙΟ

Μετά την παρέλευση των 6-8 μηνών, τότε οι ένοχοι πολιτικοί περνούν στο επόμενο στάδιο της κοινωνικής νομιμοποίησης του εγκλήματος. Επειδή η οργή της κοινωνίας έχει καταλαγιάσει, οι ένοχοι πολιτικοί αναθαρρούν και προχωρούν σε δυναμικές εκδηλώσεις για τιμωρία των ενόχων! Θύτες και θύματα μαζί κυνηγούν φαντάσματα! Αυτό το στάδιο είναι ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί απορροφά την όποια εναπομείνασα οργή, ώστε η κοινωνία να αποδεκτεί το συντελεστέν έγκλημα. Αυτές οι δυναμικές εκληλώσεις στόχο έχουν την επάνοδο στο παλαιό καθεστώς, πριν το έγκλημα.

3^Ο ΣΤΑΔΙΟ

Μετά το δεύτερο στάδιο οι πολιτικοί εγκληματίες νιώθουν αρκετή σιγουριά για την κοινωνική νομιμοποίηση του εγκλήματος του και προχωρούν στην αντεπίθεση, δηλαδή επιτίθενται εναντίον της κοινωνίας. Αυτό είναι αναγκαίο, γιατί το πολιτικό έγκλημα προκάλεσε βλάβη και οι θύτες έχουν την απαίτηση να την πληρώσουν τα θύματα. Γι αυτό ακριβώς και οι ένοχοι πολιτικοί είναι ιδιαίτερα αποφασιστικοί, αν κάποιος δεν πληρώσει τις ζημιές που προκάλεσαν: φυλακίσεις, κατασχέσεις.

4^Ο ΣΤΑΔΙΟ

Σε αυτό το στάδιο επέρχεται η αναγέννηση. Οι πολιτικοί εγκληματίες αηδιασμένοι από την κατάντια των θυμάτων τους αρνούνται όχι μόνο να ξανα-εγκληματίσουν αλλά και να ασχολούνται με τους  προβατοποιημένους. Τα πρόβατα πια επικαλούνται τη φιλανθρωπία των νέων ηγετών, ώστε να επανέλθουν στον ορθό δρόμο. Οι νέοι ηγέτες όμως αρνούνται, γιατί δεν αντέχουν να ασχολούνται με ηλίθιους.

5^Ο ΣΤΑΔΙΟ

ΔΕΝ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΑΚΟΜΑ.

ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΣΜΟΣ: Ο θρίαμβος των τοκογλύφων της πολιτικο-οικονομικής ολιγαρχίας

Η πορεία

Συνοπτικά η ιστορική πορεία του συνεργατισμού στην Κύπρο σε συνάρτηση με το συμφέρον που σε κάθε στάδιο προωθούσε, μπορεί να αποδοθεί ως εξής:

• Τοκογλύφος (=Ιδιώτης)

          Ατομικό συμφέρον/επιδιώξη του κέρδους του ενός

• Συνεργατιστές (=τοπική κοινωνία) –ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ

          Κοινό/κοινωνικό συμφέρον

• Κρατικοί ευνοούμενοι(τοπική κοινωνία και κράτος)-ΜΕΤΑΒΑΣΗ

          Κοινό  και ατομικό συμφέρον

• Κομματικοί ευνοούμενοι (τοπική κοινωνία και κράτος/κόμμα)-ΜΕΤΑΒΑΣΗ

          Κοινό και μερικό/κομματικό συμφέρον

• Κράτος (κράτος/κόμμα και κράτος της αγοράς)-ΜΕΤΑΒΑΣΗ

          Κομματικό και ολιγαρχικό συμφέρον

• Ιδιώτες (τοκογλύφοι)-ΚΑΤΑΛΗΞΗ

          Ολιγαρχικό συμφέρον/επιδίωξη του κέρδους των λίγων πλουσίων

Ο θρίαμβος των τοκογλύφων

Όλη η πορεία του συνεργατισμού στην Κύπρο είναι συναρτημένη με την πορεία της κυπριακής κοινωνίας και τη σταδιακή επιβολή του κράτους. Σήμερα, η λεγόμενη κρατικοποίηση του συνεργατισμού αποτελεί ένα μεταβατικό στάδιο για την λεγόμενη ιδιωτικοποίησή του, γιατί το κράτος σήμερα θεωρείται ότι πρέπει να υπηρετεί την αγορά, δηλαδή αυτούς που  ελέγχουν την αγορά. Ή, ιστορικά η πορεία είναι η μετάβαση από τον τοκογλύφο-άτομο στον τοκογλύφο ολιγαρχική τάξη.

Η απώλεια του συνεργατισμού συνιστά επιβεβαιώση της πολλαπλής ήττας της κυπριακής κοινωνίας. Η ανατροπή της σχέση κράτους-αγοράς-κοινωνίας υπέρ της αγοράς και με τη συνέργεια του κράτους προοιωνίζει το δυσοίωνο μέλλον της κυπριακής κοινωνίας. Ο θρίαμβος της αγοράς σε βάρος της κοινωνίας στο επίπεδο του συνεργατισμού μεταφράζεται ως η επάνοδος των τοκογλύφων ή ο θρίαμβος της τοκογλυφίας. 

Τα υποκριτικά δάκρυα των καταστροφέων του συνεργατισμού

Ο Συνεργατισμός δεν πέθανε σήμερα με την περιέλευσή του στο κράτος και στη συνέχεια, στους ιδιώτες πλούσιους μετόχους(ολιγαρχικούς). Τον Συνεργατισμό τον πέθαναν σταδιακά αυτοί που τον προσέδεσαν στο κράτος(του ενός και των λίγων) αφαιρώντας τον σταδιακά από την κοινωνία. Η τωρινή του κατάληξη είναι αναπόφευκτη και συμβαδίζει πλήρως με την κατάληξη του κομματικού κράτους και των κομματικών δήμων/κοινοτήτων, δηλαδή τη χρεοκοπία.

Αυτοί που σήμερα θρηνούν επί των ερειπίων του συνεργατισμού είναι υποκριτές, γιατί αυτοί συνέβαλαν στην καταστροφή του και έπρεπε να βγάζουν τον σκασμό. Οι λεγόμενοι σήμερα «συνεργατιστές» είναι τελείως ανιστόρητοι. Γιατί ο κομματικός υπηρέτης και ο κρατικός γραφειόκρατης δεν είναι συνεργατιστές, είναι κομματικό όργανο και κράτικο όργανο και ελάχιστη ή καμία σχέση έχουν με την κοινωνία. Γιατί γνωρίζουν το κομματικό συμφέρον, γνωρίζουν το κρατικό συμφέρον, αλλά δε γνωρίζουν το κοινωνικό συμφέρον.

Όταν , λοιπόν, θρηνούν οι κομματάρχες και οι κρατικοδίαιτοι συνεργατιστές, συνιστά μια συνειδητή υποκρισία. Γιατί αυτοί πέθαναν το συνεργατισμό, γιατί αυτοί σήμερα του έβαλαν την ταφόπλακα. Και μέσα στο τσουνάμι που οι ίδιοι δημιούργησαν, και οι λίγες συνεργατικές εταιρείες που  συνέχιζαν να προσπαθούν να  κρατήσουν ζωντανό το συνεργατικό πνεύμα, θα απορροφηθούν από την κερδοσκοπική λογική των πιστωτών. Ο θρίαμβος των τοκογλύφων της ολιγαρχικής τάξης και η ήττα της κυπριακής κοινωνίας είναι δεδομένη.

Ο επικήδειος

Στη χθεσινή συνεδρία της Επιτροπής Εμπορίου της Βουλής (9/5/2013) με θαυμαστή συναίνεση εκφωνήθηκε ο επικήδειος του συνεργατισμού με επαίνους για το παρελθόν του και παρηγορητικούς λόγους για το μέλλον. Οι φονιάδες του συνεργατισμού εξυμνούσαν το θύμα τους!

Υπάρχει κάποια ελπίδα για το μέλλον;

Μόνο μία : αν η κυπριακή κοινωνία δεν έχει πει την τελευταία της λέξη  για τα σχέδια της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας σε βάρος της.

Κυπριακά κομματοκαραγκιοζιλίκια

Οι Κύπριοι πολιτικοί και τα κόμματα κατάντησαν γελοίοι. Παρακολουθώντας τα λεγόμενά τους τότε οδηγείσαι με βεβαιότητα στο συμπέρασμα ότι άργησαν κιόλας να καταστρέψουν την κυπριακή κοινωνία! Το τι λένε είναι θεόσταλτο και μόνο ο θεός τους ακούει.

Αναζητείται  πολιτική ευθύνη  

Ψάχνει η κυβέρνηση να βρει τους ενόχους για το έγκλημα σε βάρος της κυπριακής κοινωνίας. Μα οι εγκληματίες είναι γνωστοί προκαταβολικά: οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι του κράτους (56 βουλευτές και ένας πρόεδρος . Αυτοί με τις πράξεις τους ή τις παραλέιψεις τους οδήγησαν την κυπριακή κοινωνία στη φτωχοποίηση. Έχουν το ίδιο μερίδιο πολιτικής ευθύνης; Όχι. Αλλά θα μπορούσε να κατανεμηθεί το μερίδιο της πολιτικής ευθύνης, ανάλογα με τη συμμετοχή του καθενός σε αυτό το πολιτικό έγκλημα.

Τι κάνουν οι αθεόφοβοι;

Διορίζουν μια διερευνητική επιτροπή για να οδηγήσει στα δικαστήρια τους ένοχους τραπεζίτες. Οι ίδιοι οι πολιτικοί έχουν αυτο-αθωωθεί!!! Οι πρώτοι που θα έπρεπε να οδηγηθούν στα δικαστήρια είναι οι πολιτικοί, αλλά σφυρίζουν αδιάφορα ψελλίζοντας διάφορα άναρθρα περί ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής. Ναι ρε άχρηστοι, είναι και δίκαιο και ορθό σε ένα κράτος δικαίου, όταν ένας πολιτικός με τις πράξεις ή παραλείψεις του προκαλέσει βλάβη στην κοινωνία, τότε να οδηγείται ενώπιον της δικαιοσύνης. Ποιο είναι το πρόβλημα σας; Τι θέλετε; Να βλάπτετε ατιμώρητα την κοινωνία, γιατί δήθεν δε θα πρέπει να ποινικοποιηθεί η πολιτική ζωή;

Είστε σοβαροί άνθρωποι εσείς για να ηγείστε μιας κοινωνίας ή είστε υπολείμματα του δεσποτισμού του παρελθόντος;

Ψευτοδιλήμματα: μέσα ή έξω από την ευρωζώνη

Για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους τα ολιγαρχικά κόμματα εφευρίσκουν ψευτοδιλήμματα του τύπου: μέσα ή έξω από την ευρωζώνη. Η απάντηση είναι απλή: είτε μέσα είτε έξω με τους καταστροφολάγνους κομματικούς ολιγαρχικούς στην εξουσία η μοίρα της κοινωνίας είναι προδιαγεγραμμένη, η καταστροφή. Είναι τόσο ανίκανοι και άπληστοι που καμία προοπτική δεν μπορούν να δώσουν στην κοινωνία. Με αυτούς τους ανθρώπους στην εξουσία είτε μέσα είτε έξω από την ευρωζώνη, η καταστροφή της κοινωνίας είναι αναπόφευκτη. Χωρίς αλλαγή του πολιτικού συστήματος και χωρίς απαλλαγή από τα κομματικά αρρωστημένα μυαλά δεν υπάρχει δρόμος σωτηρίας.

Σωρεία κυβερνητικών εξαγγελιών

Για επικοινωνιακούς λόγους κάθε τρεις και λίγο ο Πρόεδρος εξαγγέλλει μέτρα ανάκαμψης της οικονομίας, μέτρα για την ανεργία, μέτρα για τον εκσυγχρονισμό του κράτους. Έτσι πουλά ελπίδα στους  πολίτες, πως κάτι γίνεται για να δει η κοινωνία φως, ενώ στην ουσία απεργαζόνται την περαιτέρω καταστροφή της κοινωνίας με μέτρα αδιέξοδα.

Φυσικά τα μέτρα δεν αφορούν το ζητούμενο: τι αλλάζει στο υφιστάμενο αδιέξοδο πολιτικό και οικονομικό μοντέλο της Κύπρου; Τίποτε σε βάρος φυσικά της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας, δηλαδή της συνωμοταξίας της καταστροφής. Μόνο μέτρα στην πράξη για φτωχοποίηση της κοινωνίας στα πλαίσια ενός εργασιακού  και κοινωνικού μοντέλου που έπλασε η διεθνής των ολιγαρχών. Δηλαδή, αλλάζουν την κοινωνία. Λες και αυτή ευθύνεται για τα σημερινά αδιέξοδα και όχι η δική τους η αφεντιά.

Και φυσικά ούτε λόγος για το ποιος πληρώνει τις ζημιές. Στο ολιγαρχικό μυαλό τους η απάντηση είναι αυτονόητη: οι βλάκες οι πολλοί! Αυτό είναι το όραμά τους!

Ευφάνταστα μέτρα: επιχορήγηση της εργασίας!

Με πομπώδεις δικαηρύξεις στα κατάπτυστα ΜΜΕ προβάλλει η κυβέρνηση τα μέτρα στήριξης των ανέργων. Ποια είναι τα μέτρα;

-επιχορήγηση των τουριστικών επιχειρηματιών για πρόσληψη φτηνού εργατικού δυναμικού

-επιχορήγηση ανέργων επιστημόνων για απόκτηση εργασιακής πείρας ή μη αποκοπής από τη λογική της μισθωτής εργασίας

-επιχορήγηση ευέλικτων μορφών εργασίας

Ποια είναι η λογική των μέτρων;

Το πρόβλημα της εργασίας των πολιτών σήμερα είναι συνυφασμένο με την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και τη μετανάστευση από τρίτες χώρες που επηρεάζει την εργασία του πολίτη στις χώρες υποδοχής, δεδομένου ότι οι εργοδότες επιλέγουν μη πολίτες για εργασία, ώστε να αντλούν πρόσθετη υπεραξία και λόγω χαμηλότερης αμοιβής αλλά και απαλλαγής από επιβαρύνσεις που επιφέρει η εργασία του πολίτη.

Η επιχορήγηση της εργασίας ως μέτρο αντιμετώπισης της ανεργίας είναι βλακώδης. Ουσιαστικά καλείται το κοινωνικό σύνολο να καταβάλει μέρος του κόστους εργασίας του πολίτη, ώστε αυτή να καταστεί ανταγωνιστική προς την εργασία του μη πολίτη! Αυτή η λογική εξυπηρετεί την επιβολή της λογικής του εργοδότη για εξομοίωση των όρων  εργασίας του πολίτη και του μετανάστη.

Το συγκεκριμένο μέτρο δεν θα επιφέρει ανάπτυξη, μόνο πιθανόν πρόσκαιρη ανακούφιση των ανέργων. Όμως το όφελος για την οικονομική ολιγαρχία είναι τεράστιο, γιατί ουσιαστικά επιβάλλεται από το κράτος η δική της λογική για την εργασία του πολίτη σε μια διαδικασία εξομοίωσης με την εργασία του μετανάστη.

Η λογική τέτοιων μέτρων δεν απαντούν στο ερώτημα: πώς θα εξασφαλίζει την επιβίωσή του ο πολίτης; Για την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία αυτό δεν είναι πρόβλημα. Γιατί δεν αναγνωρίζουν την  ύπαρξη πολιτών παρά μόνο φτηνού εργατικού δυναμικού που θα καταστήσει  δήθεν πιο ανταγωνιστικά τα προϊόντα.

Και ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου ως θεόσταλτος σωτήρας της κυβέρνησης Αναστασιάδη

Ευτυχώς που ο πνευματικός μας πατέρας διάλεξε στρατόπεδο, δηλαδή ταυτίστηκε με τους καταστροφείς της κυπριακής κοινωνίας. Ευτυχώς που δεν είναι μαζί με τους πιστούς, αλλά με τους δυνάστες των πιστών. Ευτυχώς που η κυβέρνηση Αναστασιάδη τον έκαμε ωσάν «κυβερνητικό εκπρόσωπό της», ώστε να την αηδιάσουμε πιο γρήγορα. Και ο άσχετος αναλαμβάνει μέρος της φθοράς της πολιτικής εξουσίας, για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του να βγαίνει στα ΜΜΕ και να λέει κενολογίες για ηλιθίους. Οι Κύπριοι δεν έχουν σωτηρία ούτε επίγεια ούτε επουρανία! 

Ποιος άθλιος δαιμονοποιεί την τρόικα ή περί της χορωδίας των "δαιμόνων"

Ο τραπεζίτης Βάσος Σιαρλής, διορισθείς Υπουργός Οικονομικών από τον Πρόεδρο Χριστόφια, ένιωσε την ανάγκη να βροντοφωνάξει: μη δαιμονοποιείτε την τρόικα. Καλά, ποιος άθλιος διαμονοποιεί την τρόικα; Γιατί ένιωσε την ανάγκη ο τραπεζίτης κ. Σιαρλής να την προστατεύσει; Από ποιον κινδυνεύει η τρόικα τέλος πάντων;
Ο καλακάγαθος κύριος Σιαρλής, ως καλός χριστιανός και φιλάνθρωπος, προστατεύει κάθε αδικούμενο. Ένιωσε την ανάγκη να εκφραστεί υπέρ της τρόικας μόνο για λόγους ηθικούς και ήθους βεβαίως!!! Και φυσικά στα πλαίσια της πατροπαραδότης κυπριακής φιλοξενίας: δεν μπορείς να προσκαλείς κάποιον στον τόπο σου και να τον βρίζεις!!! Αυτό γινόταν, πριν το προσκαλέσεις.Τώρα, μόνο αν έχεις μεγάλα αποθέματα βλακείας βρίζεις τον φιλοξενούμενό σου.Έτσι, κύριε Σιαρλή;
Κύριε Σιαρλή, δεν ξέρω αν ο νους σου είναι ξουράφι, αλλά αυτοί στους οποίους απευθύνεσαι σίγουρα το μυαλό τους είναι πιο προχωρημένο από το δικό σου. Και εξηγούμαι:
-Αν αγάπησες την τρόικα, κύριε Σιαρλή, είναι γιατί η δική σου επιβίωση και όλης της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας στην Κύπρο, εξαρτάται αποκλειστικά από την τρόικα. Η αγωνία σου ,κύριε Σιαρλή, είναι η διαφύλαξη των δικών σου προνομίων και της τάξης της οποίας τα συμφέροντα εκπορσωπείς. Και η μοναδική σας σωτηρία είναι η τρόικα. Γι αυτό την γλύφεις ανερυθρίαστα. Και η διαφύλαξη των συμφερόντων σου, κύριε Σιαρλή, μπορεί να γίνει μόνο αν φορτώσετε από κοινού με την τρόικα τα οικονομικά βάρη στους μισθωτούς. Ερώτηση κύριε Σιαρλή: Πέστε ένα λόγο που ένας μισθωτός θα αγαπήσει είτε εσάς είτε την τρόικα;
- Αν αγάπησες την τρόικα, κύριε Σιαρλή, έχεις τους λόγους σου ως εκφραστής των ατομικών σου συμφερόντων και της τάξης των ολιγαρχικών που εκπροσωπείς. Όλοι εσείς, μια ενωμένη γροθιά, συνεπικουρούμενοι από τα ΜΜΕ, προσπαθείτε να εξυψώσετε την τρόικα. Ενώ ο ηλίθιος όχλος, δεν μπορεί να συλλάβει τα βαθιά νοήματα της επίσκεψης της τρόικας!!! Για να αγαπήσεις την τρόικα, πρέπει να είσαι είτε Σιαρλής είτε κάτι σαν τον κύριο Σιαρλή. Όμως η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού δεν είναι σαν εσάς, κύριε Σιαρλή. Έχει διαφορετικά συμφέροντα από τη συνομοταξία που εκπροσωπείτε.
Ποιος άθλιος λοιπόν δαιμονοποιεί την τρόικα; Κανένας.
Δαίμονες για την κοινωνία, κύριε Σιαρλή, είστε εσείς και η πολιτικοοικονομική ολιγαρχία. Διαθέτετε απίστευτη ανικανότητα, ώστε με μεγάλη ευκολία οδηγήσετε μια μικρή οικονομία στην χρεοκοπία. Και έχετε και απίστευτο θράσος. Ενώ εξώφθαλμα είστε αποτυχημένοι, αντί να πάτε στο σπιτάκι σας, τώρα θέλετε να μας σώσετε. Οι καταστροφείς μετασχηματίζονται σε σωτήρες, λές και είναι φακίρηδες.
Αν η κοινωνία δαιμονοποιεί κάποιον, είναι κατεξοχήν την ανίκανη και άπληστη πολιτικοικονομική ολιγαρχία της Κύπρου, που για δεκαετίες λυμαίνεται τον τόπο και λαφυραγωγεί το κράτος. Και επειδή, κύριε Σιαρλή, σας θεωρεί ο λαός «δαιμόνους», δεν ασχολείται με την τρόικα.Γιατί «όμοιος ομοίω αεί πελάζει». Ο δαίμονας στο δαίμονα θα πάει.
Κοντολογής, η τρόικα είναι εκ προοιμίου δαιμονοποιημένη, γιατί συνεργάζεται με δαίμονες. Στο επίπεδο της πολιτικής πράξης, η τρόικα μπορεί να αποφύγει τη δαιμονοποίηση εφόσον:
-Θέσει ως όρο του μνημονίου να πάτε όλοι σπίτι σας λόγω ανικανότητας
-Θέσει ως όρο του μνημονίου όλη οι ανίκανη πολιτικοικονομική ολιγαρχική τάξη να κληθεί να πληρώσει τις ζημιές που προκάλεσε στην κοινωνία δημεύοντας και τις καταθέσεις και τις περιουσίες σας.
Αν όμως η τρόικα συνεργαστεί μαζί σας για να συνεχίσετε όλοι το φαγοπότι σε βάρος του λαού, τότε από μόνη της ταυτίζεται μαζί σας , με τους δαίμονες. Οπόταν τον τίτλο του δαίμονα τον παίρνει από μόνη της συνειδητά, όπως και εσείς κύριε Σιαρλή.
YΓ. Για χρόνια οι άθλιοι ολιγαρχικοί καλλιεργούσαν το φόβο του μηχανισμού. Τώρα, με την άφιξη της τρόικας, άλλαξαν τροπάριο. Όχι πια φόβος, τώρα το έριξαν στην καλλιέργεια της ελπίδας!!! Και θυμήθηκαν τα οικονομικά θαύματα, οι θαυματοποιοί, οι ταχυδακτυλουργοί και οι λογής-λογής απατεώνες!!!

Μηχανισμός στήριξης, κομματικές αντιδράσεις και κυπρο-καραγκιοζιλίκια

Η αίτηση της Κυπριακής κυβέρνησης για ένταξη στο μηχανισμό στήριξης προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις.
Η οικονομική ολιγαρχία και οι επιστήμονες/ειδικοί μηρυκαστικά προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο μηχανισμός είναι κάτι θετικό ή όχι αρνητικό. Σε αυτή τη κατηγορία εντάσσεται και ο ΔΗΣΥ , το κατεξοχήν φερέφωνο της τοπικής οικονομικής ολιγαρχίας.
Αυτή η προσέγγιση ψελλίζει διάφορα «κουφά», όπως:
-ο μηχανισμός δημιουργήθηκε από τα αδελφά κράτη της ΕΕ για επίδειξη αλληλεγγύης. Αυτή η αιτιολόγηση είναι λογική. Μόνο που είναι πολύ ασαφής: αλληλεγγύη σε ποιους; Στους αποτυχημένους τραπεζίτες ή στους αποτυχημένους πολιτικούς/διαχειριστές του δημόσιου πλούτου; Είναι φανερό από τις περιπτώσεις όπου χρησιμοποιήθηκε ο μηχανισμός στήριξης ότι αυτό έγινε προς όφελος της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας και όχι των κοινωνιών. Μάλιστα, ο μηχανισμός χρησιμοποιήθηκε από τις τοπικές πολιτικές και οικονομικές ολιγαρχίες ως άλλοθι για επιβολή μέτρων σε βάρος των κοινωνιών και συντήρηση της οικονομικής και πολιτικής θέσης της χρεοκοπημένης άρχουσας τάξης. Ή ο μηχανισμός στήριξης είναι κατεξοχήν μηχανισμός διασφάλισης των συμφερόντων της ολιγαρχίας στην περίοδο της οικονομικής κρίσης που σήμερα διανύουμε. Πιο απλά, οι κομματοκράτορες γεμάτοι υποκριτική οδύνη θα τα φορτώσουν στους «κακούς ξένους» και θα αναλάβουν το εθνοσώτηριο έργο της διάσωσης του τόπου!!!
-απαιτείται ισχυρή διαπραγματευτική ομάδα. Για να κάμει τι ρε άθλιοι; Για να αποφύγουμε τους επαχθείς όρους. Τους επαχθείς όρους για ποιους ρε καραγκιόζηδες; Φυσικά, η έγνοια τους είναι μόνο μία: να διασφαλιστεί μέσα από τη διαπραγμάτευση ότι δε θα θιγούν τα κεκτημένα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας και ότι σίγουρα τα βάρη θα φορτωθούν στους εργαζόμενους!!!Αυτή είναι η μοναδική τους αγωνία και αυτό τους ενώνει όλους, γιατί είναι κοινά τα συμφέροντά τους ως τάξης και σαφής ο αντίπαλός τους, η κοινωνία.
- η άφιξη της τρόικας δεν είναι αρνητική γιατί θα δοθεί η ευκαιρία να μάθουμε ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες, ώστε να εξέλθουμε από την κρίση. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται η αριθμολαγνεία για το ύψος των δανειακών αναγκών της Κύπρου: 4,6,8,10,11 εκατομμύρια. Καλά, ρε άθλιοι, τόσο καιρό παίρνατε αποφάσεις χωρίς να γνωρίζετε τα πραγματικά δεδομένα και περιμένετε τώρα να έλθει η τρόικα να σας διαφωτίσει; Μα είσαστε τόσο βλάκες και δεν το ξέρετε;
Πέρα από τη βλακώδη επιχειρηματολογία, αναπτύσσεται και η κομματική αντιπαλότητα: φταίει ο Χριστόφιας λένε οι αντιπολιτεύομενοι, φταίνε οι τράπεζες λέει το ΑΚΕΛ. Και αμέσως μετά προσθέτουν όλοι ως χορωδία: δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών!!! Οι άνθρωποι έχουν νοητικό πρόβλημα ή είναι για το τρελλοκομείο. Η ευθύνη της κυβέρνησης Χριστόφια είναι αδιαμφισβήτητη, όπως και των τραπεζών. Όμως εσείς κύριοι αντιπολιτευόμενοι δεν ευθύνεστε; Εσείς δε λυμαίνεστε εξίσου το δημόσιο πλούτο, όπως και οι Ακελικοί; Όλοι μαζί δεν ψηφίζατε τους προϋπολογισμούς και τους νόμους που κατοχυρώναν το ατομικό και κομματικό συμφέρον σε βάρος του λαού; Εντάξει, ο Χριστόφιας το παράκανε και σας εξόργισε, ήθελε να λαφυραγωγεί μόνο το ΑΚΕΛ το δημόσιο πλούτο και όχι σε συνεργασία μαζί σας. Αυτό είναι γεγονός. Αλλά, εσείς δεν απομυζάτε ως νεοφεουδάρχες το δημόσιο πλούτο με σκανδαλώδη υπερπρονομία και απολαβές προς ατομικό και κομματικό όφελος; Αφού τόσο αγωνιάτε για την οικονομία, γιατί δεν αποποιείστε των προνομίων σας και των σκανδαλωδών απολαβών σας; Τόση ξεδιαντροπιά πια;
Ποιο είναι το πρόβλημα για την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία τώρα με το μηχανισμό στήριξης; Μόνο ένα, ότι δε θα θιγούν τα κεκτημένα προνομία της και ότι τα οικονομικά βάρη θα φορτωθούν στην κοινωνία. Αυτή είναι η αγωνία τους και αυτό θα κατοχυρώσουν οι αποτυχημένοι ολιγαρχικοί μέσα από τη διαπραγμάτευση. Από την άλλη, οι πιστωτές της Κύπρου αναζητούν τέτοια αποτυχημένα ανθρωπάκια που θα τους υπηρετούν πιστά. Γι αυτό και με χαρά θα συναινέσουν στα μέτρα. Γιατι το συμφέρον της τοπικής και διεθνούς ολιγαρχία ταυτίζεται. Και αμφότεροι έχουν έναν μόνο εχθρό, τις κοινωνίες.
ΥΓ1.Ο κ. Αναστασιάδης πήγε στην Ευρώπη για να μας σώσει! Τη βάψαμε κανονικά!!!
ΥΓ2. Υπάρχει νοήμων άνθρωπος στην Κύπρο που πιστεύει ότι οι Χριστόφιας, Αναστασιάδης, Ομήρου, Κάρογιαν, Συλλούρης, Περδίκης μπορούν να αρθρώσουν έστω και ένα επιχείρημα σοβαρό στα πλαίσια μιας διαπραγμάτευσης με σκοπό το συμφέρον της κοινωνίας;Δηλαδή, η ολιγαρχική πολιτική τάξη να αναιρέσει τον εαυτό της, προς όφελος της κοινωνίας; Δηλαδή, να υποστηρίξουν την αυτοκατάργησή τους; Σκάστε και πληρώνετε, τρώτε κουτόχορτο και χειροκροτάτε. Εννοείται πάντοτε, οι πολιτικά αφελείς.

Μηχανισμός στήριξης και πολιτική αλητεία στην Κύπρο

Είναι γελοία η πολιτική τάξη στην Κύπρο. Από το όχι στο μηχανισμό στήριξης, σταδιακά προχώρησαν στο «πιθανόν» και από το πιθανόν στην αίτηση ένταξης.
Είναι τόσο ανίκανοι και απατεώνες που κυριολεκτικά μηχανεύονται διολισθήσεις μέχρι να εξοικειωθεί ο λαός με την εφευρετική και μακρόπνοη πολιτική τους!
Και αρχίζουν τα ανόητα: ποιος φταίει; Αλληλοκατηγορούνται για να αποκρύψουν τη συλλογική τους ανικάνοτητα και να αποπρασανατολίσουν ομαλά το πλήθος.
Υπάρχει σωτηρία από το μηχανισμό στήριξης;
Κατηγορηματικά όχι.
Η αιτία του κακού είναι οι ίδιοι οι πολιτικάντηδες και η συναιτημόνες τους, η οικονομική ολιαγαρχία. Αν είχαν και τις ελάχιστες ικανότητες, δεν θα οδηγούμασταν στο μηχανισμό. Δεν ήταν ικανοί να σώσουν την οικονομία πρίν την ένταξη, θα τη σώσουν μετά;
Από ανίκανοι και άπληστοι ληστές του δημοσιου πλούτου θα μεταμορφωθούν ξαφνικά;
Ή όλα θα αλλάξουν εκτός από τους αφέντες μας;
Πριν το μνημόνιο - αν υπάρξει - με το μηχανισμό στήριξης, απαιτούνται δυο άλλα μνημόνια για να ορθοποδήσει ο τόπος: ένα μνημόνιο για το πολιτικό σύστημα και ένα μνημόνιο για το κράτος. Αυτά είναι προϋπόθεση για να εξυγιανθεί η κυπριακή κοινωνία από το καρκινώματα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας που λυμαίνεται τον τόπο και έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την ανικανότητα και την απληστία.
Τι θα γίνει με το μηχανισμό στήριξης;
Με δανεικά θα συνεχιστεί το πάρτι της ολιγαρχίας και θα βάζουν τον κόσμο να κτυπά παλαμάκια και να πληρώνει τα έξοδά τους. Γιατί στην Κύπρο δεν υπάρχει μια κάποια πολιτική, μόνο πολιτική αλητεία. Μια πολιτική αλητεία που από την ίδρυση του κράτους το εξέλαβε ως λάφυρο και το εκμεταλλευόταν ανάλογα. Και συνέχισαν αμέριμνοι ακόμα και όταν από τη δεκαετία του 1980 ο κόσμος άρχισε να αλλάζει. Και φτάσαμε τώρα στο αυτονόητο: μηχανισμός στήριξης.
Και ξαφνικά οι καταστροφείς του τόπου μεταμόρφώθηκαν σε επίδοξους σωτήρες. Θα μας σώσουν!!!Καλά, ποιοι μας κατέστρεψαν; Άθλιοι, ε άθλιοι!

Οι βουλευτικές εκλογές ως "μήνυμα" ή τα κόμματα ως "φαντασιακή κατασκευή"(;)

Οι λεγόμενες βουλευτικές εκλογές στην Κύπρο αναδεικνύουν και την πρόσληψη της πολιτικής από τους πρωταγωνιστές της ή την κυριαρχία της ολιγαρχικής ιδελογίας.

Ο συνασπισμός του κυπριακού κατεστημένου

Σε σχέση με τη συντήρηση του υφιστάμενου ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος, όπως είναι πολύ λογικό, έχουν συνασπιστεί όλοι οι ολιγαρχικοί – δηλαδή αυτοί που νέμονται πλούτο,προνόμια και εξουσία σε βάρος του λαού – ώστε να διαιωνίσουν τη συντήρησή του. Στο παρόν στάδιο η συντήρηση είναι συνυφασμένη με τη νομιμοποίησή του από την κοινωνία μέσω της ψήφου. Τα ψηλά ποσοστά συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία θα επιβεβαιώσουν ότι το υπαρκτό πολιτικό σύστημα, όπως και οι φορείς της εξουσίας, τυγχάνουν της έγκρισης του λαού. Γι αυτό και όλες οι συντηρητικές και αντιδραστικές δυνάμεις του τόπου – τα κόμματα, τα ΜΜΕ, το ιερατείο , οι ομάδες πίεσης – έχουν συνασπιστεί για να κτυπήσουν με κάθε τρόπο την αποχή των πολιτών από τις εκλογές.Μέσα από το στήσιμο ενός εικονικού σκηνικού χωρίς καμία λογική τεκμηρίωση προσπαθούν να εξαναγκάσουν τον κάθε πολίτη να τους δώσει την ψήφο τους. Όλο το κατεστήμενο της Κύπρου – πέρα από εικονικές διαφορές – συμφωνεί σε τούτο , «ψηφίστε».

Οι εκλογές ως μήνυμα

Ο εξευτελισμός των βουλευτικών εκλογών ή η υποβάθμιση της πολιτικής τους σημασίας είναι καθολική. Είναι συνεπακόλουθο της υποβάθμισης της βουλής ως σώματος, της κομματοκρατίας και της ενοποίησης της κρατικής εξουσίας. Γι αυτό και τα δυο μεγάλα κόμματα - ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ- βασικά αδιαφορούν πλήρως για το πολιτικό περιεχόμενο της βουλευτικής εκλογής και περιορίζονται στην προβολή της όλης διαδικασίας ως της αποστολής ενός μηνύματος, είτε στήριξης της κυβέρνησης είτε επίκρισής της. Γνωρίζουν ότι η εξουσία είναι ενοποιημένη πια – η περίφημη διάκριση των εξουσιών είναι ένα παραμύθι – και το διακύβευμα είναι μόνο ένα, η κυβερνητική εξουσία ή ο κάτοχός της κατέχει καθ΄ολοκληρία την κρατική εξουσία. Η μόνη σημασία που έχουν οι βουλευτικές εκλογές δεν είναι σε συνάρτηση με τη βουλή, αλλά σε συνάρτηση με την κατάληψη τελικά της προεδρικής καρέκλας.

Φυσικά, όπως υποστηρίζουν οι κομματικοί σχηματισμοί, αν οι εκλογές θα στείλουν ένα μήνυμα, τότε ας γίνει μια δημοσκόπηση και να αποδεκτούν όλοι το μήνυμά της!!!Γιατί να γίνουν εκλογές και να ξοδευτούν εκατομμύρια, για να σταλεί ένα μήνυμα;

Η πολιτική ως δύναμη

Έτσι οι βουλευτικές εκλογές αποκτούν νόημα για τα κόμματα ως αποτύπωση συσχετισμών δύναμης, συσχετισμοί που θα εκφραστούν σε ένα μελλοντικό στάδιο, τις προεδρικές εκλογές. Και τα μικρότερα κόμματα επικεντρώνονται και αυτά στη δύναμη με την ελπίδα να παίξουν κάποιο ρυθμιστικό ρόλο μελλοντικά στη διανομή των κρατικών λαφύρων.

Σε αυτά τα πλαίσια η εκλογή βουλευτών δεν ενέχει κάποια σημασία για το υπαρκτό πολιτικό σύστημα. Ενέχει σημασία για τα κόμματα τα οποία χρησιμοποιούν τους βουλευτές όχι για να διαβουλεύονται για το κοινό καλό, αλλά για ενίσχυση των κομματικών μηχανισμών ελέω δαπάνης του λαού. Δηλαδή θα μισθοδοτούνται από το λαό αλλά θα εργάζονται προς όφελος των κομματικών ολιγαρχικών μηχανισμών. Επίσης ενέχει σημασία για τους υποψήφιους όχι γιατί έχουν να προσφέρουν κάτι στον κοινό καλό, αλλά είτε για λόγους φιλο-τιμίας είτε φιλοχρηματίας.

Δηλαδή το πολιτικό σύστημα τυπικά μετατρέπεται σε μοναρχικό και ουσιαστικά λειτουργεί εξωθεσμικά ως ολιγαρχικό. Το επόμενο στάδιο της αναπόφευκτης «εξέλιξης» θα είναι η επιβολή τυρρανικών καθεστώτων ελέω του «λαού»!!!

Η πολιτική ως εφαρμογή του «πού σου νέφκω πού πάεις»

Υποτίθεται ότι θα διεξαχθούν βουλευτικές εκλογές στην Κύπρο. Κανένας δεν αναφέρεται στο έργο που θα επιτελεστεί στη βουλή. Αντίθετα, όλα τα κόμματα καταθέτουν θέσεις και απόψεις για όλα τα θέματα , ανεξάρτητα αν εμπίπτουν στις αρμοδιότητες της βουλής. Τα κόμματα ενεργούν λες και το δικύβευμα είναι η κυβερνητική εξουσία και όχι η κοινοβουλευτική.Σε αυτά τα πλαίσια προβάλλουν θέσεις για υλοποίηση τελείως άσχετες με το έργο της βουλής. Δηλαδή, καλείται ο ψηφοφόρος να ψηφίσει για θέσεις α-πραγματοποίητες. Παράλληλα, τα κόμματα, πέρα από τη μυθολογία των θέσεών τους, καταφεύγουν και στην επίκληση του παρελθόντος για να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους τους. Έτσι είναι, αν δεν έχεις να προτείνεις κάτι για το παρόν, τότε το παρελθόν είναι το μόνο αποκούμπι για να υφαρπάξεις κάποια ψήφο.

Τα κόμματα «ως φαντασιακή κατασκευή»(;)

Και το μεν κράτος στη δύση «κατασκεύασε» το έθνος, την ταυτότητα της κοινωνίας. Ως εκ τούτου – λένε – το έθνος είναι μια φαντασιακή κατασκευή του κράτους ή το κράτος κατασκεύασε το έθνος. Σωστό.

Μαζί με το κράτος στη δύση «κατασκευάστηκαν» και τα κόμματα ως μηχανισμοί στελέχωσης της κρατικής εξουσίας. Δηαλδή τα κόμματα, δεν είναι κάτι συνυφασμένο με τη φύση του ανθρώπου, αλλά είναι μια φαντασιακή κατασκευή αυτών που είχαν συμφέρον να τα φτιάξουν!!!

Παράλογο, θα πει κάποιος – και σωστά – αφού τα κόμματα είναι πραγματικοί φορείς της εξουσίας, καθόλα υπαρκτοί. «Κατασκευασμένοι» μεν, αλλά υπαρκτοί και εξυπηρέτησαν συγκεκριμένες κοινωνικές ανάγκες στην εξερχόμενη από τη δεσποτεία δύση. Καλά, το έθνος ως κατασκευή τότε, γιατί δεν είναι υπαρκτό;

Επίλογος:»Διαλέξτε πολιτικό όπως διαλέγετε γιατρό»!!!

Σε άρθρο του στον σημερινό «Φιλελεύθερο» (8/5/2011) τακτικός του αρθρογράφος τιτλοφόρησε το κείμενό του: «Διαλέξτε πολιτικό όπως διαλέγετε γιατρό». Το σύνθημα αντανακλά την λογική της ολιγαρχικής ιδεολογίας, όπως αυτή συζητήθηκε πριν 2.500 χρόνια . Τουλάχιστον τότε, οι άνθρωποι προέβαλλαν μια σοβαρή επιχειρηματολογία και είχαν επίγνωση της ιδεολογίας που υποστήριζαν. Ο εν λόγω κύριος αμφιβάλλω αν άνοιξε κάποιο βιβλίο της εποχής εκείνης. Γιατί αν άνοιγε , θα ντρεπόταν να προβάλει τέτοια επιχειρηματολογία. Εκτός και αν είναι ένας ακραιφνής ολιγαρχικός και δεν το ξέρει!!! Όπως και η πλειονότης των πολιτών σε αυτό τον τόπο. Όμως αν η πλειονότης πιστεύει ότι η ολιγαρχία είναι δημοκρατία, τότε έτσι είναι και πάει τέλειωσε. Η κοινωνία της γνώσης είναι άλλο θέμα φυσικά.

Ευχές

Εύχομαι σε όσους θα ψηφίσουν να είναι νικητές, να πανηγυρίσουν τη νίκη τους και να ενοικιάσουν και μια «μοιρολογίστρα» για τα μεθεόρτια. Σε όσους δε θα ψηφίσουν, ανεχτείτε το ακατάσχετο υβρεολόγιο των ολιγαρχικών σε βάρος σας. Έτσι είναι, είστε η πολιτική μειονότητα. Ώσπου να μάθετε να είστε καλοί ιδιώτες και κάθε πέντε χρόνια να εκχωρείτε στους ολιγαρχικούς τα πολιτικά σας δικαίωματα. Το σύστημα δεν θα σας ανεχθεί γιατί το διακύβευμα είναι μεγάλο. Γι αυτό ετοιμαστείτε και για την εξορία σας, ώστε να απαλλαγεί η κοινωνία από τα πολιτικά μιάσματα και να εξασφαλιστεί η ομαλή λειτουργία του συστήματος!!!

Υ.Γ. Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος θεωρεί την αποχή από τις εκλογές ως προδοσία!!!Κανένα κόμμα, κανένας πολιτικός, κανένα ΜΜΕ δεν αντέδρασε!!! ΕΥΤΥΧΩΣ.

Ανεργία και κομματικά ευχολόγια ή περί ανθρωποφάγων

Είναι εκπληκτική η ευκολία με την οποία οι κομματικοί ολιγάρχες ανοίγουν το στόμα τους και πετάνε τις κορώνες τους. Ως ειδικοί επί παντός επιστητού, στοχάζονται ως αληθινοί «σωτήρες» και έχουν έτοιμες λύσεις για το καθετί.

Η αύξηση της ανεργίας προβάλλεται ως σημαντική συνιστώσα της «κρίσης». Προεκλογικά τα κόμματα ολοφύρονται για την ανεργία ίσως υφαρπάξου κάποιο ψήφο. Ο δε Πρόεδρος δήλωσε σοβαρά τη νύκτα της Ανάστασης ότι «το μυαλό του βρίσκεται μαζί με τους άνεργους».

Το ιδανικό της πλήρους απασχόλησης είναι η μόνιμη επωδός όλων ανεξαίρετα των κομμάτων. Φυσικά αυτο-παραμυθιάζονται και ανασύρουν από το παρελθόν της βιομηχανικής εποχής την λύση της οικονομικής ανάπτυξης η οποία συμβάδιζε με την αύξηση των θέσεων εργασίας των πολιτών. Τα κόμματα όντας συντηρητικοί και αντιδραστικοί μηχανισμοί είναι λογικό να μην έχουν άλλη καταφυγή από το παρελθόν το οποίο τους εξέθρεψε και τους γιγάντωσε.Αυτό το παρελθόν εμπεριέχει τις λύσεις «διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν». Δεξιοί και αριστεροί ξέμειναν από καύσιμα και πιπιλίζουν το παρελθόν για να μας σώσουν στο παρόν.

Βασικά ανάμεσα στην κομματική ολιγαρχία δεν υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές στην προσέγγιση της ανεργίας με την έννοια ότι συμφωνούν στο τροπάριο της πλήρους απασχόλησης μέσω της ανάπτυξης. Επιμέρους διαφορές υπάρχουν στον τρόπο επίτευξης της πλήρους απασχόλησης: η αριστερά προβάλλει το κράτος ως κύριο μοχλό επίτευξης της πλήρους απασχόλησης, η δεξιά την ενίσχυση της ελεύθερης αγοράς και του ιδιωτικού τομέα και η ακροδεξιά επικεντρώνεται στους μετανάστες.

Είναι εφικτός στόχος η πλήρης απασχόληση;

Η προβολή του στόχου της πλήρους απασχόλησης στον παρόντα χρόνο είναι και συντηρητική και αντιδραστική. Ανάγεται σε ένα παρελθόν το οποίο δεν μπορεί να αναβιώσει ούτε στον οικονομικό ούτε στον πολιτικό τομέα. Συνιστά μια επιλογή εκτός τόπου και χρόνου.

Πρώτον, τα κύματα της μεταναστεύσης στα πλαίσια μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας δεν μπορούν να ανακοπούν. Οι μετανάστες είναι αναπόσπαστο μέρος της οικονομικής ζωής του τόπου. Και δεν είναι δεδομένο ότι ακόμη και αν εκδιώκονταν από την Κύπρο, οι πολίτες θα αποδέχονταν να αναλάβουν τις εργασίες που έχουν απαξιώσει στη συνείδησή τους μέσα στο χρόνο και ασκούνται αποκλειστικά από μη πολίτες της Κύπρου. Η ανάπτυξη λοιπόν δεν μπορεί να επιφέρει και εργασία για τους πολίτες αυτονόητα, όταν εντάσσεται στη λογική της βιομηχανικής εποχής. Αντίθετα, θα επιφέρει ανάγκη για εγοδότηση και άλλων μη πολιτών και εισαγωγή και άλλων μεταναστών.

Δεύτερον, η εργοδοσία έχει συγκεκριμένους στόχος τους οποίους προωθεί συστηματικά και το κράτος είναι αδύνατο για να μπορέσει να ανακόψει το αναπόφευκτο. Στον παρόντα χρόνο επιδιώκει να απαλλαγεί από το κόστος της μισθωτής εργασίας και τις όποιες δεσμεύσεις συνεπάγονται για τον εργοδότη. Σε αυτά τα πλαίσια τα ατομικά συμβόλαια ορισμένου χρόνου, οι υπεργολαβίες, η αδήλωτη και ανασφάλιστη ή «μαύρη» εργασία αποτελούν προτεραιότητες για την εργοδοσία. Η χρήση των μεταναστών για άντληση υπεραξίας και για πίεση στην εργασία των πολιτών είναι δεδομένη.

Από την άλλη, το κράτος και η κοινωνία έχουν αναγνωρίσει στο όνομα της «κρίσης» το δικαίωμα της εργοδοσίας να αντλεί πρόσθετη υπεραξία όχι μόνο από τους μετανάστες αλλά και τους πολίτες. Σε αυτά ακριβώς τα πλαίσια το κράτος επιχορηγεί τους εργοδότες για πρόσληψη ανέργων και από την άλλη οι γονείς επιχορηγούν τα παιδιά τους εξαιτίας του γεγονότος ότι ο μισθός που λαμβάνουν δεν επαρκεί για την επιβίωσή τους. Αυτή η επιχορήγηση από τους γονείς παίρνει τη μορφή είτε της παροχής στέγης είτε φαγητού είτε μετρητών και για το νέο σημαίνει μια απόφαση να επεκτείνει την παραμονή του εντός της οικογένειας και να αναβάλει τη δημιουργία μιας δικής του οικογένειας.Ή με διαφορετική διατύπωση, στον παρόντα χρόνο άτομα με ένα προγενέστερο σύστημα εργασίας επιχορηγούν τα παιδιά τους που είναι ενταγμένα σε ένα νέο σύστημα εργασίας και στο οποίο δεν μπορεί να εξασφαλιστεί η επιβίωσή τους. Σε κάθε περίπτωση η επιχορήγηση είτε από το κράτος είτε από την οικογένεια της μισθωτής εργασίας σημαίνει ότι ο εργοδότης πέρα από την υπεραξία που αντλεί λόγω της εκμετάλλευσης του μισθωτού , αντλεί και πρόσθετη υπεραξία λόγω της επιχορήγησης, αφού ο μισθωτός αδυνατεί να εξασφαλίσει μέσω της εργασίας τα αναγκαία προς το ζην.

Τρίτον, στη τεχνοδικτυακή εποχή η ανάγκη για μισθωτή εργασία περιορίζεται λόγω της αναπροσαρμογής της έννοιας του χρόνου και του χώρου σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής και την προώθηση της άυλης οικονομίας.

Τέταρτον, οι νέοι όλο και λιγότερο από αξιακή άποψη θεωρούν την οικονομική εργασία ως ταυτόσημη με τη ζωή. Η παράταση των σπουδών και η προστασία των γονιών δημιουργεί μια νέα συνείδηση στους νέους όπου αναπόσπαστο κομμάτι της είναι όχι η εργασία αλλά η αεργία.

Σ αυτά τα πλαίσια η πλήρης απασχόληση συνιστά μια ουτοπία και παράλληλα δεν αποτελεί κοινωνική διεκδίκηση. Όμως είναι το ιδανικό της κομματικής ολιγαρχίας που στοχεύει να κρατήσει τους ανθρώπους καθηλωμένους στη βιομηχανική εποχή. Το πρόβλημα που θα έπρεπε να απασχολεί μια κοινωνία που στοχάζεται είναι άλλο: δεδομένης της ανεργίας ή αεργίας και της σταδιακής κατάρρευσης της αναδιανομής του οικονομικού προϊόντος μέσω της μισθωτής εργασίας, πώς θα πρέπει να οργανωθεί η κοινωνία ως όλον και πώς θα εξασφαλίζεται η επιβίωση των ανθρώπων χωρίς κατ΄ ανάγκη να συμμεμτέχουν στην παραγωγή του οικονομικού προϊόντος; Ή διαφορετικά, με ποιο σύστημα μπορεί να εξασφαλιστεί η επιβίωση του ανθρώπου χωρίς να εργάζεται με το περιεχόμενο που δόθηκε στην εργασία κατά τη βιομηχανική εποχή;

Υ.Γ.Αφού αγωνιούν οι πολιτικοί τόσο πολύ για την ανεργία, στα πλαίσια της αλληλεγγύης ας δώσουν από τα εκατομμύρια που εισπράττουν οι ίδιοι και τα κόμματα από το δημόσιο ταμείο, δηλαδή από τη ληστεία χρημάτων που δεν τους ανήκουν.

Υ.Γ. Τι γίνεται με τους εξεγερμένους Σύριους αδελφούς μας; Εμείς κύριε Χριστόφια με ποιου το μέρος είμαστε; Με το δικτάτορα τον Άσσαντ ή με το λαό που αγωνιζεται; Ή μήπως απαξιώνουμε τον αγώνα αυτών των ανθρώπων για ελευθερία γιατί δεν είναι ομοϊδέατές μας ή δεν υπάρχει κάποιο κόμμα των μπολσεβίκων να καθοδηγήσει τις μάζες και να υφαρπάξει εκείνο στο τέλος την εξουσία;

Οι διασκεδαστικές συγκρούσεις της κομματικής ολιγαρχίας ή εναλλακτική λύση:το καρναβάλι

Οι κομματικές ολιγαρχίες στην Κύπρο τόριξαν στον πεντοζάλι: άρχισαν να χορεύουν σε γρήγορους ρυθμούς μήπως καταφέρουν και εντάξουν στο ρυθμό τους και το «απαθές κοπάδι». Σε αυτά τα πλαίσια οι κομματικές αρλουμπολογίες ανταγωνίζονται με πάθος τη νοημοσύνη των πολιτών. Είναι όμως πολύ διασκεδαστικό να ακούς ή να διαβάζεις με πόση «σοβαρότητα» επιχειρηματολογούν.

Η τελευταία διασκεδαστική διαμάχη της ολιγαρχίας είναι ο λεγόμενος «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη».Η απόφαση της Βουλής πυροδότησε μια σύγκρουση ανάμεσα στις κομματικές γραφειοκρατίες. Το τι λέχθηκε και γράφτηκε είναι τόσο γελοίο, που μόνο ένας αφελής μπορεί να τους πάρει στα σοβαρά.

Στην αντιπαράθεση λοιπόν για το αν «η Κύπρος θα γίνει εταίρος των κρατών για χάρη της ειρήνης», προβλήθηκαν επιχειρήματα μεγάλης σοβαρότητας.

Τα επιχειρήματα αυτά σχετίζονται κατά ένα ελάχιστο μέρος με την ουσία. Κυρίως αφορούν την κομματική αντιπαλότητα και τη λεγόμενη συνταγματική ομαλότητα.

1.Σε σχέση με την ουσία, δηλαδή γιατί είναι προς το συμφέρον ή μη του κυπριακού λαού η ένταξη στον Συνεταιρισμό, απάντηση δε δόθηκε. Οι μεν επικαλούνται την ΕΕ στην οποία ανήκουμε για να ενισχύσουν την επιλογή τους για ένταξη, οι δε επικαλούνται το παρελθόν και προβάλλουν ευαισθησίες για το ρόλο του ΝΑΤΟ. Ούτως ή άλλως στον παρόντα χρόνο, δεν έχει οποιοδήποτε πρακτικό αντίκρυσμα η απόφαση της Βουλής λόγω της διαφωνίας του Προέδρου της Δημοκρατίας.

2.Η δεύτερη διάσταση που προβλήθηκε είναι η πολιτειακή με την έννοια της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Δηλαδή, αν η απόφαση της Βουλής συνάδει με το σύνταγμα. Ούτε αυτή η πτυχή έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού το σύνταγμα καθορίζει συγκεκριμένη διαδικασία για ξεπέρασμα αυτών των συγκρούσεων. Επομένως είτε φωνάζουν είτε δεν φωνάζουν τα κόμματα, η τυπική διαδικασία θα ολοκληρωθεί.

3.Η τρίτη και μοναδική από άποψη προβολής από τα ΜΜΕ είναι η κομματική με την έννοια της αντιπαράθεσης των κομματικών ηγεσιών. Σε αυτά τα πλαίσια προβλήθηκαν ποικίλες προσεγγίσεις, ανάλογα με την οπτική του κάθε κόμματος. Η όξυνση της κομματικής αντιπαράθεσης σε ένα ζήτημα που ούτε από άποψη ουσίας ούτε πολιτειακά δημιουργεί κάποιο ζήτημα, έγινε αποκλειστικά για να εντάξουν «τα αρνιά στο κοπάδι». Αλλά και για να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις μελλοντικά να καταστεί δυνατόν να αλλάξει ο φύλακας του κοπαδιού.

Από την άλλη είναι γεγονός ότι – όχι σήμερα – αλλά από καιρό υπάρχει μια όξυνση στην κομματική αντιπαράθεση. Επίσης διαπιστώνεται συχνά μια σύγκρουση των θεσμικών οργάνων – βουλής και κυβερνησης -σε ποικίλα ζητήματα.

Είναι παροδικό φαινόμενο ή είναι πια ο νέος τρόπος λειτουργίας των κομμάτων;

Το φαινόμενο της όξυνσης των ολιγαρχικών κομματικών συγκρούσεων δεν είναι καθόλου παροδικό αλλά αποτελούν τις νέες συνθήκες λειτουργίας της κομματικής ζωής. Κάποιες επισημάνσεις είναι αναγκαίες.

1.Από το 2003, με την εκλογή του Τάσσου Παπαδοπούλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας, εισήχθηκε στην Κύπρο με τις ευλογίες όλων των κομμάτων η έννοια «συγκυβερνών κόμμα». Η εξέλιξη αυτή αποτύπωνε το γεγονός ότι τα κόμματα έγιναν στην Κύπρο οι κυρίαρχοι πολιτικοί σχηματισμοί και αποφάσισαν να θέσουν τους θεσμούς της κρατικής εξουσίας στην υπηρεσία τους. Για πρώτη φορά τα κόμματα κυριολεκτικά αποφάσισαν να θέσουν το κράτος υπό τον πλήρη έλεγχό τους. Η επιλογή αυτή των κομμάτων ήταν αντισυνταγματική και καταργούσε κάθε έννοια διάκρισης των εξουσιών σε ένα προεδρικό σύστημα. Από την άλλη, ενοποιούσε την κρατική εξουσία στο πρόσωπο του Προέδρου ή καθιστούσε το πολιτικό σύστημα τελείως προσωποκεντρικό αλλά και κομματοκρατικό- ο Πρόεδρος αποφάσιζε σε διαβούλευση με εξωθεσμικά όργανα , τα κόμματα.

2.Με την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην Προεδρία της Δημοκρατίας το 2008 επήλθε μια αλλαγή. Το ΑΚΕΛ αυτοαναγορεύθηκε σε κυβερνών κόμμα. Αυτό στην πράξη σήμαινε ότι ένας κομματικός σχηματισμός ελέω θεού κυβερνούσε με τη χρήση του αξιώματος του Προέδρου της Δημοκρατίας. Και επειδή δε διέθετε καιπλειοψηφία στη βουλή – και μόνο γι αυτό το λόγο- παραχώρησε κάποια αξιώματα στοΔΗΚΟ αναγορεύοντας το σε συγκυβερνών. Όμως ήδη το κομματικό σύστημα εργάζεται με βάση μια λογική καθαρά εξουσιαστική: αυτός που παίρνει το αξίωμα του Προέδρου, ελέγχει πλήρως την κρατική εξουσία.

Η πρακτική του ΑΚΕΛ για πλήρη έλεγχο της κρατικής εξουσίας με τα δεκανίκια του ΔΗΚΟ ουσιαστικά αχρηστεύει και τη λειτουργία των θεσμών και σπρώχνει όλα τα κόμματα σε αγώνα «ζωής ή θανάτου» για κατάληψη της θέσης του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η βουλή σε ένα τέτοιο σύστημα δεν έχει κάποιο ρόλο, παρά τη νομιμοποίηση των αποφάσεων των συγκυβερνώντων κομμάτων – αποφάσεων στο παρασκήνιο – ή της αντιπολίτευσης στα ΜΜΕ – οι συνεδρίες της βουλής δεν ενέχουν ιδιαίτερη σημασία αφού οι αποφάσεις είναι προειλημμένες - και με στόχο τις επόμενες προεδρικές εκλογές.

Αν σήμερα παρουσιάζονται προβλήματα στη λειτουργία του κομματοκρατικού συστήματος, οφείλονται αποκλειστικά στο γεγονός ότι το ΑΚΕΛ δεν θεώρησε ως εταίρο το ΔΗΚΟ στη νομή της κρατικής εξουσίας αλλά ως δεκανίκι για μονοπώληση της πλήρους εξουσίας από το ίδιο. Ή το ΑΚΕΛ δεν αναγνώρισε, με διάφορα τεχνάσματα, ποτέ το ΔΗΚΟ ως ισότιμο εταίρο στο διαμοιρασμό των λαφύρων της εξουσίας.

3.Η επικέντρωση των κομμάτων σε ένα μόνο, τη κατάληψη της «εκτελεστικής εξουσίας» για έλεγχο της πλήρους κρατικής εξουσίας, η εξουσιομανία των κομμάτων, υποδηλώνει σαφώς ότι μειώνεται σταδιακά η κοινωνική τους αναφορά. Δηλαδή, δε βρίσκουν άλλο λόγο ύπαρξης παρά μόνο της κατάληψη της εξουσίας. Επίσης αυτό υποδηλώνει και την αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής με την έννοια ότι δεν υπάρχουν τα διαφορετικά κοινωνικά συμφέροντα που μπορούν να εκφραστούν μέσα από τα κόμματα σήμερα.Ή ότι η σε μεγάλο βαθμό η ομοιογενοποίηση της κοινωνίας επιφέρει και την τάση για ενοποίηση της εξουσίας.

Με βάση αυτή την ανάγνωση των πραγμάτων οδηγούμαστε σε κάποια συμπεράσματα.

Πρώτο, το σύνταγμα ουσιαστικά έχει καταλυθεί από το 2003. Κάθε επίκληση του συντάγματος από τα κόμματα είναι υποκριτική.

Δεύτερο, οι σύγκρουσεις των ολιγαρχικών για νομή της εξουσίας και των συνεπακόλουθων προνομίων και πλούτου θα οξυνθούν, γιατί η εξουσία έγινε αυτοσκοπός των κομμάτων.Ή το νόημά τους είναι «εξουσία ή θάνατος».

Τρίτο, είναι αυτονόητο ότι όλα τα κόμματα έχουν ενδιαφέρον για τις βουλευτικές εκλογές, όχι για να διατυπώσουν και να διεκδικήσουν το κοινωνικό συμφέρον, αλλά αποκλειστικά για να «εξαργυρώσουν» αργότερα τη δύναμή τους στην κατάληψη της προεδρικής καρέκλας. Ή αντικρύζουν αποκλειστικά τις βουλευτικές εκλογές ως πρόκριμα για τις προεδρικές.

Τέταρτο, έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο από την κοινωνία και αυτό πιστοποιείται ότι αδυνατούν να καταθέσουν κάποιο όραμα για το παρόν της ή το μέλλον της.

Με αυτά τα δεδομένα δεν μπορεί κάποιος να παίρνει τα κόμματα στα σοβαρά, εκτός και αν αντικρύζει τα πράγματα με αφέλεια, με άγνοια ή με κριτήριο το ίδιον ή κομματικό συμφέρον. Και η βουλή και η κυβέρνηση στη διαμάχη τους για το Συνεταιρισμό επικαλούνται την ψήφο του λαού. Μην τους τη δώσετε. Αν μη τι άλλο, να δούμε τι θα επικαλούνται στη συνέχεια για να νομιμοποιούν τις αποφάσεις τους σε βάρος του λαού.

Φυσικά, και δεν θα έχουν πρόβλημα: γιατί όντας κληρονομικοί άρχοντες της μεσαιωνικής δεσποτείας , θα αναδείξουν το αληθινό τους πρόσωπο, το δεσποτικό τους πρόσωπο. Γιατί η ιδεολογία κάθε δεσποτίσκου είναι πάντοτε η ίδια: θεωρεί τον λαό αμαθή για να αποφασίζει.Γι αυτό και δε θέλουν να ρωτούν τον «αμαθή όχλο». Όντας αμαθής δεν ξέρει, λένε. Ο λαός για τους δεσπότες έχει μόνο ένα δικαίωμα, να μην έχει κανένα πολιτικό δικαίωμα: γι αυτό ακριβώς κάθε πέντε χρόνια τον υποχρεώνουν να τα εκχωρεί στην ολιγαρχική τάξη με «δημοκρατικές διαδικασίες», στην περίφημη «γιορτή της δημοκρατίας»!!! Αυτή η βαθιά πίστη των ολιγαρχικών διαπερνά και αριστερούς και δεξιούς και κεντρώους.

Υ.Γ.1 Είχαμε στην Κύπρο και οθωμανό σουλτάνο και άγγλο κυβερνήτη και κύπριο πρόεδρο. Ποια είναι η ομοιότητα/διαφορά τους – όχι με βάση την εθνοτική καταγωγή – αλλά σε συνάρτηση με τη σχέση κοινωνίας και πολιτικής.

Υ.Γ.2Και θέλουν να λύσουν και το κυπριακό με προεδρικό σύστημα!!! Και μάλιστα με οξυμένες συγκρούσεις κομματικές/ολιγαρχικές που εύκολα θα μπορούν να μετασχηματιστούν σε εθνοτικές. Όταν μάλιστα το κομματικό σύστημα περνά κρίση νομιμοποίησης στην κοινωνία. Και υπάρχουν και αφελείς ή άσχετοι που το υποστηρίζουν, γιατί θέλουν – λένε -λύση του κυπριακού!!!

Υ.Γ. 3 Το κυπριακό πρόβλημα – ως ενδοκοινοτική διαφορά -δεν έχει καμία σχέση με το γεγονός ότι εγκαθίδρυθηκε ένα δεσποτικό/μοναρχικό πολιτικό σύστημα, το προεδρικό. Φταίει μόνο το γεγονός ότι ο λαός δεν ψήφιζε ταυτόχρονα ελληνοκύπριο και τουρκοκύπριο δεσπότη!!!Αυτή είναι η πραγματική ιδεολογία των ολιγαρχικών στην Κύπρο σήμερα.

Υ.Γ.4 Με αυτή την προσέγγιση η κυπριακή κοινωνία αναμένεται να περάσει το στάδιο του εθνο-δεσποτισμού και να ενταχθεί στο στάδιο του προσωποπαγούς δεσποτισμού, με την κομματική αριστοκρατία να αποφασίζει στο παρασκήνιο!!! Σκέτος μεσαίωνας.

Υ.Γ.5 Όποιος είναι πολιτικά δούλος, θέλει απαραιτήτως και τον εξουσιαστή του.Γι αυτό και ψηφίστε τους!!!

Μετανάστευση και κομματικές μεθοδεύσεις ή για τα ληστρικά επιδόματα (1)

Η ενασχόληση με την μετανάστευση στις μέρες μας στη νήσο Κύπρο δεν είναι εύκολο εγχείρημα. Γι αυτό και θα προσπεράσω πολλά που για πολλούς είναι αυτονόητες παραδοχές. Δηλαδή δεν θα επικεντρωθώ:

1. Στην αναγόρευση σε κυρίαρχο θέμα από τα ΜΜΕ, κάποια κόμματα και πολιτικούς των επιδομάτων που χορηγούνται στους μετανάστες/πρόσφυγες από το δημόσιο ταμείο. Όχι γιατί η επιδοματική πολιτική είναι σωστή, αλλά γιατί απεχθάνομαι την υποκρισία των κομμάτων και των πολιτικών. Το να φωνασκούν οι πολιτικοί για τα επιδόματα των μεταναστών συνιστά μια εσκεμμένη προσπάθεια αποπροσανατολισμού των πολιτών από το γεγονός ότι οι κατεξοχήν επιδοτούμενοι σε αυτό τον τόπο και με όρους μάλιστα οικονομικής λεηλασίας του δημόσιου πλούτου είναι τα κόμματα και οι πολιτικο.Και αν ο οικονομικός μετανάστης ή ο πολιτικός πρόσφυγας επιδοτούνται και σε κάποιο βαθμό ικανοποιούν πραγματικές υλικές ανάγκες, η επιδότηση των κομμάτων και των πολιτικών συνιστά κυριολεκτικά κλοπή από το δημόσιο ταμείο. (Γιατί σιωπούν όλοι – πολιτικοί και οργανώσεις - γι αυτό το επιχείρημα; Δεν συμφέρει ή λέμε μόνο ότι μας συμφέρει;)

Επίσης τα επιδόματα που χορηγούνται στους Κύπριους πολίτες και με τα οποία γελά ο καθένας – σε αρκετές περιπτώσεις – λογικά θα έπρεπε να προκαλούν εξίσου οργή. Γιατί και στην περίπτωση των επιδομάτων σε Κύπριους πολίτες, η εξαπάτηση του κράτους και η κατασπατάληση των πόρων του δημόσιου ταμείου δεν είναι λιγότερο προκλητική. Δηλαδή, χορηγούνται επιδόματα τα οποία δεν καλύπτουν πραγματικές ανάγκες των πολιτών.

2.Στην απόφαση της κομματικής ολιγαρχίας να αναγορεύσει σε κυρίαρχο πολιτικό ζήτημα το μεταναστευτικό. Οι κομματικές προσεγγίσεις είναι λαϊκιστικές, βρίθουν αρλουμπολογιών και εντάσσονται σε μια λογική αποκόμισης κομματικού οφέλους εν όψει βουλευτικών εκλογών.

Ούτε και στις ποικίλες οργανώσεις ένθεν και ένθεν που ανέλαβαν να λειτουργήσουν ως φερέφωνα των κομματικών επιταγών με συνθήματα για την λαθρομετανάστευση, την ανεργία, το ρατσισμό και την ξενοφοβία ή τον εθνικισμό και το φασισμό.

Η κομματικοποίηση του μεταναστευτικού , όπου επιχειρήθηκε, είχε μόνο ένα αποτέλεσμα, τη θυματοποίηση των μεταναστών. Όντας η πιο αδύναμη κοινωνικά ομάδα θα κληθεί να πληρώσει τα «σπασμένα» της κομματικής αντιπαράθεσης.

3.Στις εκδηλώσεις βίας στο Γραφείο Ευημερίας και σε κάποιο λύκειο της Λάρνακας. Σε κάποιο βαθμό είναι απότοκος κομματικών επιλογών, δράσεων οργανωσεων – φερεφώνων, λειτουργίας ΜΜΕ. Τώρα αν εκ των υστέρων όλοι καταδικάζουν, συνιστά απύθμενη πολιτική υποκρισία. Ή διαφορετικά, η πολιτική «της αγάπης και του μίσους» που συστηματικά καλλιεργήθηκε, έδωσε αποτελέσματα και στο επίπεδο της πράξης.

Ούτε κάποιος μπορεί να ασχοληθεί σοβαρά με αναφορές του τύπου:

Της Υπουργού Εργασίας η οποία με αφέλεια διερωτήθηκε γιατί οι μετανάστες δεν απευθύνθηκαν στα κόμματα για τα επιδόματά τους(!!!).

Του κυβερνητικού εκπροσώπου ο οποίος με κάθε σοβαρότητα αναφέρθηκε στα στερεότυπα περί παραβίάσης των νόμων με «απαράδεκτες και παράνομες ενέργειες και συμπεριφορές». Γιατί αυτοί που θέτουν τον εαυτό τους υπεράνω του νόμου είναι πρώτιστα οι πολιτικοί, γιατί αυτοί που κύρια διδάσκουν τη βία είναι οι πολιτικοί που εκλαμβάνουν την πολιτική ως δύναμη αδιαφορώντας ή αδυνατώντας να αντιληφθούν τις συνέπειες των επιλογών τους στην σύνολη λειτουργία μιας κοινωνίας.

Των κομμάτων που καταγγέλουν τη μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης με τόση υποκρισία, αφού οι ιδιοι δεν έχουν να προτείνουν τίποτε απολύτως ή το χειρότερο είναι τα ίδια που στη βουλή νομιμοποίησαν τις παραμέτρους της μεταναστευτικής πολιτικής.

Του Υπουργού Παιδείας που λαϊκίζει ασύστολα για να σώσει το τομάρι του ανακαλύπτοντας βαρύγδουπα ότι υπάρχει επιθετικότητα στην κοινωνία{!!!) ή επιρρίπτοντας ευθύνες σε κάθε εμπλεκόμενο εκτός από τον εαυτό του.

Του σχολείου στη Λάρνακα που εφηύρε νέο θεσμικό όργανο του σχολείου στο οποίο μετέχουν ελέω θεού το Κεντρικό Μαθητικό Συμβούλιο, οι λαβαροφόροι και οι παραστάτες, ώστε να εκδοθεί μια ανακοίνωση της αρεσκείας μας μέσα από την κατασκευή νέων τεχνητών «αριστοκρατικών» πλειοψηφιών!!!

Και ενώ το σχολείο ακολουθούσε μια μέθοδος απόκρυψης, ο Υπουργός καλούσε τα σχολεία να μην αποκρύπτουν τα προβλήματα, ώστε να μπορούν να αντιμετωπιστούν!!!

4.Με τη φιλοσοφική συζήτηση περί οικουμενισμού, σχετικισμού, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ρατσισμού και ανεκτικότητας και την πληθώρα των αντιφάσεων που διαπερνούν αυτές τις προσεγγίσεις σε πείσμα όλων αυτών που λειτουργούν μηρυκαστικά ως ντόπιοι κομισάριοι διεθνών «εφεύρεσεων».

Η κυπριακή κοινωνία όντας πολιτικά πιο ώριμη από τους πολιτικούς και τους κομισάριους στοχάζεται επί των πραγματικών προβλημάτων που σχετίζονται με την μετανάστευση και πιο ειδικά, οι νέοι. Ή το κατασκευασμένο :ρατσιστής – αντιρατσιστής, ΑΚΕΛ – ΔΗΣΥκλπ, άρα ψηφίζω στις εκλογές το τάδε κόμμα, ελάχιστα απασχολεί την κοινωνία. Την απασχολούν πιο σοβαρά πράγματα από τις διανοητικές εφευρέσεις των κομματοκρατόρων και της συν αυτοίς αγέλης.

Η κατασκευασμένη αντι-κοινωνική κομματική πολιτική ευτυχώς επιτείνει τον υπαρκτό προβληματισμό των πολιτών αναφορικά με τη μετανάστευση και ενισχύει την υπαρκτή αβεβαιότητά αναφορικά με το μέλλον. Η αβεβαιότητα της κοινωνίας είναι συνυφασμένη φυσικά και με την ανικανότητα της πολιτικής ηγεσίας να δώσει πειστικές απαντήσεις στα προβλήματα που την απασχολούν. Και οι άχρηστοι πολιτικάντηδες αναμένουν κανένα φώς από το εξωτερικό για να αρχίσουν να το παπαγαλίζουν ως διέξοδο και να το πλασάρουν στην κοινωνία ως νέοι φωστήρες και μεσσίες!!! Ή το αδιέξοδο των πολιτικών μεταμφιέζεται σε ξαφνική εκτίμηση προς «τους διανοούμενους και τους επιστήμονες»! Μέχρι την επόμενη αμφίπλευρη προδοσία!!!

Υ.Γ. Ένα μαγικός τρόπος για την εξαφάνιση του ρατσισμού από την κυπριακή κοινωνία είναι η παραγόμενη υπεραξία από την εκμετάλλευση των μεταναστών να διαμοιράζεται σε όλους τους Κύπριους πολίτες!!! Αν το πρόβλημα είναι ο ρατσισμός δηλαδή και η ξενοφοβία των Κυπρίων πολιτών, όπως διατυμπανίζουν κάποιοι μονότονα, τότε με τη «βάρβαρη» πρότασή μου, το μίσος θα γίνει αιφνιδίως αγάπη, λατρεία για τους ξένους!!! Ή μήπως πρέπει να δούμε την υλική βάση των αντιπαλοτήτων που αναπτύσσονται στην κυπριακή κοινωνία; Γι αυτό το ζήτημα θα αναφερθώ στην επόμενη ανάρτησή μου.

Υ.Γ. Στην πιο πάνω πρόταση θα αντιδρούσαν πρώτιστα προβάλλοντας τη βαρβαρότητά της και αρθρωνοντας έναν πρωτόγνωρο ανθρωπιστικό λόγο –συγκινητικό μέχρι δακρύων - η πλουτοκρατία και η κομματοκρατία. Γιατί; Είναι απλό: θέλουν να μας εκμεταλλεύονται όλους, και ντόπιους και ξένους, στην αέναη και βαθιά «ανθρωπιστική» προσέγγισή τους για συσσώρευση πλούτου σε βάρος του «κοπαδιού»!!! Και αν ο λαός αντιμετώπιζεται ως κοπάδι/αγέλη, τότε οι φύλακες του κοπαδιού είναι οι σκύλοι!!! Το ήξεραν πολύ καλά, οι μακρινοί και πολύ ανεπτυγμένοι πρόγονοί μας στην Κύπρο!!! Τώρα αν ο σκύλος είναι κυπριακής προέλευσης ή τουρκικής, λίγη σημασία έχει.Ούτε και έχει σημασία για το σκύλο αν είναι δαγκανιάρης ή αιμοβόρος ή απλώς γαυγίζει όντας «πολιτισμένος»! Απλώς όντας «προοδευμένος» χρησιμοποιεί πιο εκλεπτυσμένες μεθόδους φύλαξης του κοπαδιού.

Η αποδόμηση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και άλλες κενολογίες

Η μόνιμη επωδός του ΑΚΕΛ σε όσους ασκούν κριτική στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι πως «κάποιοι στοχοπροσηλωμένα έχουν αποφασίσει ότι πρέπει να αποδομηθεί ο Πρόεδρος».

Με τέτοιες πολιτικές κορώνες το ΑΚΕΛ προσπαθεί να κινδυνολογεί απέναντι στην κριτική που ασκείται στον Πρόεδρο. Όμως κανένας δεν προσπαθεί να αποδομήσει τον Πρόεδρο ως θεσμό του πολιτικού συστήματος και κανένας δεν εισηγείται ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα με διαφορετική κατανομή της εξουσίας. Εκτός και αν το ΑΚΕΛ θεωρεί ότι ο Πρόεδρος είναι μόνο ένας και αυτός ταυτίζεται με το κράτος ή όπως έλεγε και ο Μακάριος «το κράτος είμαι εγώ», κατά απομίμηση της απόλυτης μοναρχίας του 17^ου αιώνα.

Ποια είναι η πολιτική πραγματικότητα πέρα από τις ακελικές κενολογίες;

1.Τα πολιτικά συστήματα της νεοτερικότητας όλο και περισσότερο αποδομούνται ως τέτοια. Από τη μια αντιμετωπίζουν προβλήματα νομιμοποίησης από τις κοινωνίες και από την άλλη αποκτούν ένα τυπικό χαρακτήρα με την έννοια ότι η πολιτική ασκείται εκτός των επίσημων κρατικών θεσμών. Αυτό απλώς επιβεβαιώνει την ανικανότητα των πολιτικών κομμάτων να καταθέσουν προτάσεις για αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, ώστε να ικανοποιεί τις σημερινές κοινωνικές ανάγκες.

2. Στην αποδόμηση των θεσμών στην Κύπρο, συμπεριλαμανομένου και του θεσμού του Προέδρου, συμβάλλει αποφασιστικά και το ΑΚΕΛ. Αντισυνταγματικά , άρα παράνομα, έχει αυτοαναγορευθεί σε «κυβερνών κόμμα». Αυτή η επιλογή του ΑΚΕΛ από τη μια συμβάλλει στην αποδόμηση των επίσημων θεσμών και από την άλλη αποδυναμώνει το θεσμό του Προέδρου. Η εξουσία του κράτους ιδιωτικοποιείται και οι κρατικοί θεσμοί γελοιοποιούνται. Το ΑΚΕΛ, λοιπόν, ας κατηγορεί τον εαυτό του για την αποδόμηση του Προέδρου και, σε κάθε περίπτωση, είναι γελοίο να κατηγορεί άλλους για κάτι που και το ίδιο κάνει. Είναι, δηλαδή, αναξιόπιστος ο λόγος του.

3. Στην αποδυνάμωση του θεσμού του Προέδρου κατεξοχήν συμβάλλει ο ίδιος ο Πρόεδρος. Θεωρεί ότι είναι όχι ο εκπρόσωπος της κοινωνίας αλλά ο εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ που υφάρπαξε την εξουσία. Αυτή η επιλογή τον αποξενώνει από την πλειονότητα του πληθυσμού, δηλαδή είναι ένας Πρόεδρος περιορισμένης κοινωνικής νομιμοποίησης.

4. Επιπλέον, ενώ ο Πρόεδρος υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τους Ελληνοκύπριους, σε κάθε ευκαιρία ειρωνεύεται την ταυτότητα αυτών που τον εξέλεξαν. Δηλαδή την πολιτική διαφορά με κάποιους Ελληνόκυπριους την μετατρέπει σε εθνοτική διαφορά στη βάση ενός «οράματος» για ξεπέρασμα των εθνοτικών διαφορών. Σε αυτά τα πλαίσια πολιτικές επιλογές της εξουσίας στην Κύπρο τις μετασχηματίζει σε εθνοτικές διαφορές με στόχο να αθωώσει την πολιτική ολιγαρχία στην Κύπρο και να ενοχοποιήσει την κοινωνία !!! Φυσικά αυτή η αλλοπρόσαλλη τακτική θα έχει ένα αποτέλεσμα, κάθε ένας που διαφωνεί με τον Πρόεδρο θα στιγματίζεται ως εθνικιστής ή το τσουνάμι του εθνικισμού τον εκτρέφουν κύρια αυτοί που τον καταράζονται!!! Και όλα αυτά γιατί; Επειδή το ΑΚΕΛ δεν έχει κάποια πολιτική πρόταση που να ανταπόκρινεται στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας, καταφεύγει στη «κατασκευή αντιπάλων» -εθνικιστών, ρατσιστών- για να συσπειρώνει τους οπαδούς του και να δικαιολογεί την ύπαρξή του.

5. Ακόμα ο ίδιος ο Πρόεδρος έχει αυτο αυτοαποδυναμωθεί και διεθνώς στα πλαίσια του οράματός του για λύση με κάθε μέσο.Ήδη η εικόνα που προβάλλεται διεθνώς είναι πιο πολύ του Ελληνοκύπριου συνομιλητή και όχι του Προέδρου της Δημοκρατίας. Και ως τέτοιος συμπεριφέρεται και δρα διεθνώς, ανεξάρτητα αν ο ίδιος μπορεί και να θεωρεί τις δυο ιδιότητες διακριτές.

6. Η κριτική που ασκείται στον Πρόεδρο από τα πολιτικά κόμματα είναι αυτονόητη. Είναι η συνήθης διαπάλη των ολιγαρχικών δυνάμεων για υφαρπαγή της εξουσίας. Οι αναφορές του ΑΚΕΛ σε «μηδενιστική κριτική», «καλόπιστη-κακόπιστη κριτική» είναι άνευ περιεχομένου και σημασίας.

7. Φυσικά , πέρα από τις ακελικές κενολογίες, η ουσία είναι ότι ο θεσμός του Προέδρου αποδυναμώνεται κύρια από τον ίδιο τον Πρόεδρο και το ΑΚΕΛ.Και ο σεβασμός στους θεσμούς δεν είναι δεοδομένος για κανένα από τουςπολίτες. Όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος θεωρεί ότι πρέπει να ενημερώνει για το κυπριακό πρόβλημα τα μέλη της κεντρικής επιτροπής του ΑΚΕΛ και όχι εμένα, ως πολίτη του κράτους, γιατί να τον σεβαστώ; Όταν ό ιδιος με θεωρεί πολίτη δεύτερης κατηγορίας, εγώ θα πρέπει να νομιμοποιήσω την υποβάθμισή μου;

Κανένας δε χρειάζεται για να αποδομήσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και το πολιτικό σύστημα συνολικά και ο ίδιος ο Πρόεδρος αποδομούνται από μόνοι τους. Και επιτέλους το ΑΚΕΛ αντί για κινδυνολογίες, σωτηριολογίες, εκφοβισμούς – τα όπλα δηλαδή του κάθε ολιγαρχικού- ας αρθρώσει και πολιτικό λόγο, δηλαδή που να αφορά την κοινωνία συνολικά. Τα ιδιοτελή τους συμφέροντα και τα κομματικά δεν αφορούν τους πολλούς. Αφορούν μόνο την κομματική ολιγαρχία και τους διαπλεκόμενους. Γι αυτό ακριβώς τα κόμματα παίρνουν διαζύγιο από την κοινωνία και αυταρχικοποιούν όλο και περισσότερο την πολιτική λειτουργία για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Είναι δηλαδή συντηρητικοί και αντιδραστικοί μηχανισμοί που λειτουργούν σε βάρος της κοινωνίας, είναι οι «ομοεθνείς κατακτητές».

Τα κόμματα ως "κύτταρα της δημοκρατίας" και ως εκπορνευτές της

Λέχθηκε στη νήσο Κύπρο για ακόμα μια φορά – στη συγκεκριμένη περίπτωση από το ΑΚΕΛ - ότι «το κύτταρο της δημοκρατίας είναι τα πολιτικά κόμματα και όχι μεμονωμένα άτομα». Η δήλωση προήλθε μετά από δικαστική απόφαση σε σχέση με την πλήρωση μιας κενής έδρας της βουλής. Οι ανοησίες δίνουν και παίρνουν σε αυτό τον τόπο: δηλαδή αν το δικαστήριο αποφάσιζε αλλιώς, τότε το ΑΚΕΛ θα υποστήριζε ότι τα κόμματα δεν είναι κύτταρα της δημοκρατίας;

Φυσικά δεν είναι με δικαστικές αποφάσεις που καθορίζεται αν «τα κόμματα είναι τα κύτταρα της δημοκρατίας». Γιατί και η δικαστική εξουσία είναι μέρος της κρατικής εξουσίας, όπως και η νομοθετική και η κυβερνητική.

Επομένως το ερώτημα είναι: Ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο η εξουσία αποσπάται από την κοινωνία και δίνεται στους φορείς της κρατικής εξουσίας είναι δημοκρατία; Δηλαδή το κόμμα ως φορές διαμεσολαβητικός ανάμεσα στο κράτος και την κοινωνία είναι δημοκρατικός έστω θεσμός;

Η ταύτιση του πολιτικού συστήματος με το κράτος και η υφαρπαγή της εξουσίας του κράτους από τα κόμματα είναι ακριβώς το αντίθετο της δημοκρατίας. Γιατί η δημοκρατία δεν αποδέχεται την ύπαρξη εξουσιαστικών θεσμών υπεράνω της κοινωνίας οι οποίοι μετατρέπουν τον πολίτη σε υπήκοο του κράτους.

Αντίθετα, η δημοκρατία μπορεί να υπάρξει, αν αποσπασθεί το πολιτικό σύστημα από το κράτος και δοθεί στην κοινωνία. Σε αυτή την περίπτωση η κοινωνία συγκροτείται ως δήμος, ως θεσμός, με αποφασιστική αρμοδιότητα. Με απλά λόγια στη δημοκρατία η εξουσία αποσπάται από το κράτος και δίνεται στην κοινωνία.

Είναι λοιπόν τα κόμματα «κύτταρα της δημοκρατίας»; Τα κόμματα σήμερα είναι κύτταρα της ολιγαρχίας, συνιστούν την πολιτική ολιγαρχική τάξη. Η αποφασιστική αρμοδιότητα ανήκει αποκλειστικά στα κόμματα που ουσιαστικά λειτουργούν ως πολιτικοί κατακτητές της κοινωνίας.

Με πιο απλά λόγια, αν σε ένα πολιτικό σύστημα αποφασίζει ο ένας , τότε είναι μοναρχία, αν αποφασίζουν οι λίγοι είναι ολιγαρχία και αν αποφασίζει η κοινωνία ως όλον – ο δήμος , τότε είναι δημοκρατία.

Και όσο μεν τα κόμματα προπαγανδίζουν το σύνθημα πως είναι «κύτταρα της δημοκρατίας», έχει καλώς. Κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν εξαπατώντας το λαό. Αν όμως είναι αποτέλεσμα άγνοιας, τότε είναι επικίνδυνοι για την κοινωνία. Γιατί η πίστη ότι είναι «κύτταρα της δημοκρατίας», μπορεί να οδηγήσει σε επαίσχυντες πράξεις με επίκληση της δημοκρατίας.

Και για να τελειώνουμε με τις ανοησίες των κομμάτων, καλό είναι να γνωρίζουμε ότι το πολιτικό σύστημα που σήμερα βιώνουμε είναι μεταφεουδαρχικό και πρωτο-ανθρωποκεντρικό και ουδεμία σχέση έχει με τη δημοκρατία ούτε κατά διάνοια. Είναι το σύστημα που επέβαλε η δύση στον πλάνητη εξερχόμενη από τη φεουδαρχία. Αρχικά ο βασιλιάς είναι ο απόλυτος μονάρχης, οπότε υπάρχει ιδιωτική δεσποτεία. Στη συνέχεια η εξουσία του βασιλιά περιορίζεται από το νόμο και γίνεται συνταγματικός μονάρχης, οπότε υπάρχει κρατική δεσποτεία. Ακολουθεί η ταξική αντιπαράθεση των κομμάτων για έλεγχο της εξουσίας. Σταδιακά τα κόμματα παραμερίζουν την εξουσία της παλιάς τάξης και την καταλαμβάνουν τα ίδια στα πλαίσια του κράτους, του ασώματου μονάρχη.

Επομένως το τωρινό σύστημα είναι κρατοκεντρικό και μεταφεουδαρχικό και πρωτο ανθρωποκεντρικό με την έννοια ότι οικοδόμησε απλώς τον ατομικά ελεύθερο άνθρωπο.

Το άλλο σόφισμα του ΑΚΕΛ ότι το κύτταρο της δημοκρατίας είναι τα κόμματα και όχι «τα μεμονωμένα άτομα» δεν γνωρίζω τη λογική θεμελίωση. Στη δημοκρατία πάντως ο πολίτης αποτελεί «μόριον» του δήμου και με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζεται η ισότητα και η ελευθερία των πολιτών. Θεμέλιο της δημοκρατίας είναι ο πολίτης και όχι μια πολιτική εταιρεία, μια πολιτική ένωση κάποιων ατόμων.

Τώρα, σε ένα πολιτικό σύστημα όπου το μοναδικό πολιτικό δικαίωμα των πολιτών είναι με την ψήφο τους να νομιμοποιούν κάποιους εκπροσώπους των κομμάτων στην κρατική εξουσία και μετά να γίνονται υποκείμενα της δράσης τους γιατί δεν έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα ως τις επόμενες εκλογές, όπου είναι εξαναγκασμένοι να ξαναψηφίσουν κομματικούς – ελέγχουν πλήρως το πολιτικό σύστημα και μάλιστα αντισυνταγματικά – αυτοανακηρύσσεται δημοκρατικό, τότε είτε οι πολίτες είναι βλάκες και δεν το καταλάβουν είτε τα κόμματα είναι βλάκες και δεν το καταλάβουν.

Όμως, επειδή στην εποχή μας η βλακεία έχει ταυτιστεί με την πρόοδο, μάλλον τα κόμματα έχουν δίκιο. Εξάλλου, έχουν την εξουσία και μπορούν να δίνουν στις λέξεις όποιο περιεχόμενο θέλουν. Όπως ότι έχει φτάσει το τέλος της ιστορίας και δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο στο πολιτικό σύστημα, ότι έχουμε φτάσει στο ανώτατο στάδιο πολιτικής ανάπτυξης και είμαστε αιωνίως καταδικασμένοι να κομματοκρατούμαστε!Έλεος πιον με τα κόμματα και τα ά-λογα τους!

Υ.Γ. Αν κρατεί ο δήμος έχουμε δημοκρατία, αν κρατεί το κόμμα έχουμε κομματοκρατία. Έτσι, για να μην χάσουμε και τη λογική μας!