Η αποχή και οι κενολογίες των κομματικών νεολαιών

Αφορμή για τη συγγραφή αυτού του κειμένου είναι οι θέσεις των εκπροσώπων των κομματικών νεολαιών ΕΔΟΝ και ΝΕΔΗΣΥ για την αποχή (εφ. Ο Φιλελευθέρος, 22/1/2011).

Σε τι συμφωνούν οι εκπρόσωποι των δύο κομματικών νεολαιών;

1.Η αποχή συνιστά μια πράξη που υποδηλώνει «απαξίωση των κομμάτων και της πολιτικής». Αυτή η αντίληψη είναι αποκύημα της φαντασίας τους και της ανεπάρκειάς τους. Η αποχή από την εκλογική διαδικασία ως μαζικό φαινόμενο δεν είναι απαξίωση της πολιτικής. Η αποχή από την εκλογική διαδικασία συνιστά απαξίωση του κομματικού φαινομένου και των πολιτικών. Αυτή η απαξίωση αποτελεί πολιτική πράξη και όχι αποπολιτικοποίηση.

Το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι των κομματικών νεολαιών ταυτίζουν την πολιτική με το κόμμα είναι αποτέλεσμα γνωσιολογικής ανεπάρκειας. Η πολιτική είναι η ρυθμιστική λειτουργία μιας κοινωνίας. Το κομματικό φαινόμενο είναι προϊόν της νεοτερικότητας και της κατασκευής του έθνους –κράτους. Πολιτική υπάρχει και χωρίς την ύπαρξη των κομμάτων ως διαμεσολαβητών ανάμεσα στην κοινωνία και την κρατική εξουσία, η οποία μονοπωλεί σήμερα την πολιτική. Διαφορετικά, πολιτική υπάρχει και στη μοναρχία και στην αριστοκρατία και στην ολιγαρχία – όπως σήμερα – και στη δημοκρατία. Το κομματικό φαινόμενο ως ολιγαρχική έκφραση δεν αποτελεί και το απώγειο των κατακτήσεων του ανθρώπου ούτε και έφτασε το τέλος της ιστορίας!!! Συνιστά απλώς ένα στάδιο της ανθρωποκεντρικής εξέλιξης.

2. Οι εκπρόσωποι των δύο κομματικών νεολαιών καλούν επίσης από κοινού τους νέους να εγγραφούν στους καταλόγους και να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Και οι δυο συμφωνούν ότι οι νέοι οφείλουν να νομιμοποιούν με την ψήφο τους το υφιστάμενο ολιγαρχικό σύστημα, όντας οι ίδιοι φερέφωνα και στυλοβάτες του. Έτσι, από συστημική άποψη τάσσονται στο ίδιο στρατόπεδο, της συντήρησης του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος. Δηλαδή από την άποψη της συγκρότησης και της λειτουργίας της πολιτικής, δεν διαφωνούν σε κάτι.

3.Για την αιτιολόγηση της αποχής συμφωνούν, αν και με διαφορετικές ορολογίες ,ότι φταίει το σύστημα. Ποιο σύστημα; Γιατί δεν το ορίζουν; Το οικονομικό σύστημα; ο καπιταλισμός; Μα ο καπιταλισμός νομιμοποιείται όχι σε ένα πολιτικό κενό, αλλά σε ένα πολιτικό σύστημα , το ολιγαρχικό, το οποίο εκπροσωπούν οι κομματικές νεολαίες. Και όπως το οικονομικό σύστημα ελέγχεται από τους λίγους που καρπώνονται προνομιακά τα υλικά αγαθά, έτσι και το πολιτικό σύστημα ελέγχεται από τους λίγους που καρπώνονται προνομιακά τα πολιτικά αγαθά. Ή, το πολιτικό σύστημα που εκφράζει τον καπιταλισμό είναι η ολιγαρχία. Εκτός και αν οι εκπρόσωποι των κομματικών νεολαιών πιστεύουν ότι η πολιτική είναι ανεξάρτητη από την οικονομία!!!

Από την άλλη, οι εκπρόσωποι τον νεολαιών είναι μέρος του υπαρκτού πολιτικού συστήματος. Συνιστά αμοραλισμό να επικρίνεις αυτό που εκπροσωπείς. Είναι υποκρισία να αρθρώνεις αντι-συστημικό λόγο, όταν εκπροσωπείς το σύστημα και καλείς μάλιστα τους νέους να το νομιμοποιήσουν με την ψήφο τους. Αυτό συνιστά μια διαδικασία εξαπάτησης τω νέων και υφαρπαγής της ψήφου τους.Ή τελος πάντων, διαλέξετε: είστε με το σύστημα ή είστε εναντίον; Και όχι να μεταλλάσεστε ανάλογα με τις περιστάσεις, όπως τους κομματικούς σας πάτρωνες.

4. Επίσης, οι εκπρόσωποι των κομματικών νεολαιών μη έχοντας να προτείνουν κάποια συστημική αλλαγή, κινδυνολογούν,όπως και οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους. Κινδυνεύει η «δημοκρατία», «η πολιτική ζωή του τόπου». Είναι πραγματικά ευχάριστο που το αντιλαμβάνονται ότι οι μόνοι που κινδυνεύουν με την αποχή είναι οι ίδιοι και τα κόμματά τους. Η δημοκρατία δεν έχει κανένα απολύτως κίνδυνο. Πρώτον, γιατί δεν υπάρχει και δεύτερον, γιατί αποκλείεται ο λαός/δήμος να στρεφόταν ποτέ εναντίον του εαυτού του καταργώντας ένα σύστημα που θα του έδινε την ατομική, κοινωνική κι πολιτική ελευθερία. Με την εκπόρνευση των λέξεων που επιχειρούν τα κόμματα και οι νεολαίες τους, προσπαθούν να εμφανιστούν ως σωτήρες αυτού που δεν υπάρχει, της δημοκρατίας!!! Αυτή είναι η λογική του κάθε εξουσιαστή, διαχρονικά: μονάρχη, αριστοκράτη ολιγάρχη και των συνοδοιπόρων τους. Αυτή είναι η λογική αυτών που αγωνιούν για το πολιτικό μέλλον τους.

ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΣΑΣ

Υ.Γ. 1. Και ενώ ο εκπρόσωπος της δεξιάς νεολαίας ΝΕΔΗΣΥ καλεί τους νέους να ψηφίσουν, ο εκπρόσωπους της αριστερής ΕΔΟΝ καλεί τους νέους να ψηφίσουν γιατί η αποχή αποτελεί έκφραση «δεξιάς συντηρητικής ιδεολογία/τοποθέτησης»!!! Έλεος!!!

2.Τι έχουν να πουν οι κομματικές νεολαίες για το γεγονός ότι υποχρεώνεται το κοινωνικό σύνολο να τις συντηρεί με ετήσια χορηγία εκατοντάδων χιλιάδων λιρών από το δημόσιο ταμείο και δεν μπαίνουν στον κόπο να εισπράττουν και να συντηρούνται από τα «πολιτικοποιημένα» μέλη τους; Η απάντηση είναι απλή: αν ήταν αναγκασμένοι να εισπράττουν από τα μέλη τους, θα βρίσκονταν στο σπιτάκι τους εδώ και καιρό. Κανένας δεν θα πλήρωνε για να ακούει τις κενολογίες τους.

Φυγοστρατία, αναθεματισμοί και πατριωτισμοί

Τις τελευταίες εβδομάδες κόμματα, πολιτικοί και ΜΜΕ ανέδειξαν ως πρώτο θέμα τη φυγοστρατία, φαινόμενο που παίρνει μαζικές διαστάσεις. Όλο και περισσότεροι νέοι, με διάφορα προσχήματα, δεν υπηρετούν την στρατιωτική τους θητεία.
Όλη αυτή η συγχορδία, με κάθε σοβαρότητα καταπιάστηκε με το πρόβλημα, στέλλοντας τα «κατάλληλα μηνύματα» στην κοινωνία. Οι προσεγγίσεις ήταν ποικίλες: εθνικές,ηθικές, κατασταλτικές. Ποιος φταίει;
Οι «τρελλοί» - αυτοί που απαλλάσσονται με τρελλόχαρτα - , οι ψυχίατροι – αυτοί που χορηγούν τα τρελλόχαρτα-, οι γονείς – αυτοί που πληρώνουν τα τρελλόχαρτα-, η κρίση των αξιών- τα τρελλόχαρτα πάνω από την πατρίδα -, η κοινωνία ολόκληρη.
Ποιος δε φταίει; Το πολιτικό σύστημα και οι πολιτικοί!!!Αυτοί, οι καημένοι αγωνιούν για το υπαρκτό φαινόμενο,αγωνιούν να βρουν λύσεις!!!
Γιατί λοιπόν οι παλαιότερες γενιές προθύμως υπηρετούσαν τη θητεία τους ενώ σήμερα οι νέοι διστάζουν ή αρνούνται;
Οι εθνικοί κίνδυνοι - πραγματικοί ή φανταστικοί, υπαρκτοί ή επινοημένοι -που κατά κόρον προέβαλλαν οι κρατούντες από τη δεκαετία του 1960 και εντεύθεν, σήμερα ούτε προβάλλονται ούτε και μπορούν να προβληθούν.
Αυτοί λοιπόν που επικαλούνταν τους εθνικούς κινδύνους στα πλαίσια της λογικής του έθνους – κράτους στερέωσαν την εξουσία τους για «χάρη του έθνους» και η κοινωνία πλήρωσε το τίμημα.
Από την άλλη εξωγενείς παράγοντες – παγκοσμιοποίηση, μετανάστευση, ευρωπαϊκή ένωση – σταδιακά απομειώνουν στη συνείδηση του πολίτη και το έθνος και το κράτος, όπως γίνονταν αντιληπτά ως τη δεκαετία του 1980.
Ο εθνικός πατριωτισμός σταδιακά υποχωρεί στη συνείδηση του πολίτη και σήμερα δε λέει κάτι στους νέους. Η έννοια της πατρίδας με την έννοια της κοινής στέγης μιας κοινωνίας δε λέει κάτι στους νέους.
Από τη δεκαετία του 1990 λοιπόν επέρχονταν αλλαγές που θα έπρεπε να προβληματίσουν τους κρατούντες. Ύπνώτταν και μοναδική τους έγνοια ήταν η εξουσία. Και πράγματι τα κόμματα κατόρθωσαν να ελέγξουν πλήρως το πολιτικό σύστημα και να εμπεδώσουν στην κοινωνία τις κομματικές πελατειακές σχέσεις. Ο κομματικός πατριωτισμός αντικατέστησε σταδιακά τον εθνικό πατριωτισμό.
Η αποδυνάμωση λοιπόν του κράτους και του έθνους στις μέρες μας θέτει επί τάπητος το θέμα του πατριωτισμού. Γιατί ένας νέος να θέλει να αγωνιστεί ή και να θυσιαστεί γι αυτή την πατρίδα;
Αν γίνει αποδεκτό ότι στις μέρες μας ο εθνικός πατριωτισμός θα αντικατασταθεί από έναν πολιτειακό πατριωτισμό, τότε τίθεται το θέμα του πολιτικού συστήματος της πολιτείας. Έχουν επέλθει πολιτικές αλλαγές που να ωθούν τον πολίτη στη συνειδητοποίηση ότι αξίζει να αγωνιστώ γι αυτή την πολιτεία;
Ουδεμία αλλαγή έχει γίνει προς όφελος της κοινωνίας ώστε να αναπτυχθεί ο πολιτειακός πατριωτισμός. Αντίθετα, η κοινωνία είναι μάρτυρας ότι μια ολιγαρχία καρπούται και το πολιτικό σύστημα και το οικονομικό σύστημα σε βάρος της. Και σωστά εκλαμβάνει το σύστημα ως αντίπαλο. Γιατί να το υπερασπιστεί ο νέος;
Αυτοί λοιπόν που οικειοποιήθηκαν το πολιτικό σύστημα, βουτηγμένοι μέσα στη σήψη και τη διαφθορά, με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν τους όποιους θεσμούς στην αποσάρθρωση.
Με όπλο λοιπόν την εξουσία οι κομματάρχες και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που εκπροσωπούσαν, κατήργησαν κάθε έννοια ισονομίας των πολιτών. Αρχικά βόλευαν τους ημέτερους σε θέσεις λιγότερο «επώδυνες» στο στρατό: από τη μια οι βολεμένοι με μέσο και από την άλλη οι «απλοί πολίτες», που πλήρωναν και για τους βολεμένους. Μετά οι κομματάρχες άνοιξαν τις πόρτες της «εξόδου»από το στρατό για τους ημέτερους. Τώρα που έμαθαν το «κόλπο» και οι «α-βόλευτοι», τώρα υπάρχει πρόβλημα, λένε με κάθε σοβαρότητα.
Το πρόβλημα φυσικά βρίκεται στο μυαλό τους, γιατί αυτοί κατασκεύασαν το πρόβλημα και όχι στους νέους που παίρνουν τρελλόχαρτα και αποφεύγουν τη στρατιωτική θητεία.
Το γεγονός ότι όλοι οι νέοι – αλλά και οι έφεδροι - θεωρούν σήμερα το στρατό «χάσιμο χρόνου» , αυτή η κυρίαρχη αντίληψη επιβάλλει έναν αναστοχασμό για την έννοια του έθνους –της συλλογικής ταυτότητας - που είναι πρόβλημα πολιτικό και εστιάζεται στη σχέση της κοινωνίας με το κράτος ή την ανάγκη για δημιουργία νέων συνεκτικών δεσμών ανάμεσα στους πολίτες, που να συνάδουν με τις τωρινές πραγματικότητες των νέων.
Με φοβέρες και ηθικολογίες και κινδυνολογίες δεν επιλύονται τα προβλήματα. Απλώς η εξουσία σήμερα μπορεί να πάρει κάποια μέτρα που θα επιβραδύνουν το αναπόφευκτο, ότι δηλαδή οι νέοι νιώθουν πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπηρετήσουν στο στρατό. Και αυτοί που υπηρετούν πιο πολύ το κάνουν για να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των γονιών τους,παρά το θεωρούν ως προσωπικό χρέος προς την πατρίδα.
Οι νέοι λοιπόν δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Και πολιτικές προτάσεις αντίκρυσής του δεν υπάρχουν. Γιατί τα κόμματα στοχάζονται με τα δεδομένα της δεκαετίας του 1960 και οινέοι στοχάζονται με βάση δεδομένα ενός εντελώς διαφορετικού μέλλοντος και τρέχουν να προλάβουν τις εξελίξεις. Και ο χρόνος είναι πολύτιμος!!!Και ευτυχώς που το κατανοούν. Και είναι αισιόδοξο που οι νέοι αμφισβητούν κάθετί που δε συνάδει με τις πραγματικότητές τους. Γιατί έτσι θα διευρύνουν την ελευθερία τους. Αισιόδοξο είναι πως και οι γονείς τους στηρίζουν.Κάτι ξέρουν και αυτοί.Όσο για τα κόμματα, τους πολιτικούς, τους ολιγαρχικούς; Ας τους να βοούν με τις άναρθρες κραυγές τους στο πολιτικό κενό που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Ευχές

Εύχομαι ο νέος χρόνος
να αφήσει πίσω
τη βία και την τρομοκρατία των δυνατών
την απληστία των ισχυρών
την παθητικότητα των πολλών
την φτώχεια αρκετών
Και το 2009
να είναι πιο δίκαιο για όλους σε
ατομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Με πιο πολλά όνειρα
με πιο πολλές διεκδικήσεις
με περισσότερη ελευθερία και ισότητα
Και τα όνειρα των νέων να γίνουν μια ασφαλισμένη πραγματικότητα
για να μπορούν να ξαναονειρευτούν.

Δημοκρατία και διαμεσολάβηση ή οι εξεγερμένοι νέοι και το ΚΚΕ

Ένα από τα πολιτικά ζητήματα που έχουν αναδειχθεί με αφορμή την εξέγερση των νέων στην Ελλάδα είναι και η στάση του ΚΚΕ. Προέβαλε την θέση για «οργανωμένη παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα» και παράλληλα επικεντρώθηκε στους «γνωστούς-αγνώστους , τους αντι-εξουσιαστές, τους αναρχικούς αφήνοντας και αιχμές κατά του Συνασπισμού για συνεργασία με τους πιο πάνω.
Η θέση του ΚΚΕ είναι συνυφασμένη με την ιδεολογία που εκφράζει και με το ρόλο του στο υπαρκτό πολιτικό σύστημα. Δηλαδή το ΚΚΕ θεωρεί και είναι, όπως ακριβώς και τα άλλα κόμματα, διαμεσολαβητής ανάμεσα στην κοινωνία και την εξουσία του κράτους. Το γεγονός ότι η εξέγερση των νέων ήταν α-διαμεσολάβητη, δηλαδή περιθωριοποιούσε τα κόμματα, ανέσυρε τα συντηρητικά και αντιδραστικά ένστικτα της ηγεσίας του ΚΚΕ για την οργανωμένη πάλη. Η α-διαμεσολάβητη πάλη των νέων καταργούσε στη πράξη τον αυτοκαθορισμένο ρόλο του ΚΚΕ, το μύθο που τους συνένωνε, ότι δήθεν είναι η έκφραση και η πρωτοπορία του εργατικού κινήματος.
Η έννοια της οργανωμένης πάλης υπό την ηγεσία της κομματικής γραφειοκρατίας ή της εξαρτημένης οργάνωσης δεν περιέχει κάποια έμπρακτη αμφισβήτηση του υπαρκτού. Αντίθετα, συντηρεί το υπαρκτό πολιτικό και οικονομικό σύστημα στη βάση μιας άλλης προσδοκίας, μιας ελπίδας. Δηλαδή προβάλλει την αντίληψη ότι στην παρούσα χρονική συγκυρία ένας δρόμος υπάρχει, η αλήθεια του κόμματος. Σε αυτά τα πλαίσια η κοινωνία είναι ιδιώτης , θεωρείται α-χειράφετη και ανίκανη να αρθρώσει αυτόνομο λόγο,έχει το δικαίωμα να διαδηλώνει, αλλά και αυτή διαμαρτυρία πρέπει να διαμεσολαβείται. Η εξουσία είναι προνόμιο των κομμάτων αδιαμφίσβητητο, το κόμμα ΜΟΝΟ θα φέρει τη αλλαγή, αυτό ξέρει και αυτό πρέπει να αποφασίζει.
Αυτή η εξουσιοκεντρική-διαμεσολαβητική προσέγγιση της πολιτικής χαρακτηρίζει όλους τους κομματικούς μηχανισμούς, δηλαδή τις γραφειοκρατίες των κομμάτων. Είναι αυτή η λογική που συντηρεί τα κατεστημένα συμφέροντα και περιθωριοποιεί την κοινωνία. Και στη βάση της είναι βαθιά αντιδημοκρατική ή πιο σωστά ολιγαρχική.
Στον αντίποδα βρίσκεται η έννοια της δημοκρατίας. Το πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας προϋποθέτει ότι η εξουσία σταδιακά εξασθενεί και η πολιτική αρμοδιότητα μεταφέρεται στην κοινωνία, που συγκροτείται ως δήμος. Η δημοκρατία είναι κατεξοχήν αντι-εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα. Στη δημοκρατία ο λόγος του πολίτη δε διαμεσολαβείται ούτε και αντιπροσωπεύεται γιατί αυτό συνεπάγεται την κατάργηση της πολιτικής ισότητας. Ο πολίτης είναι μόριον εντός του όλου και η επικοινωνία είναι οριζόντια και όχι ιεραρχική. Και φυσικά στη δημοκρατία είναι παράλογο να διαδηλώνει ο λαός γιατί αυτός αποφασίζει. Και είναι παράλογο να διαδηλώνεις εναντίον του εαυτού σου!!!
Η εξέγερση των νέων στην Ελλάδα , αυτοί οι γνωστοί – άγνωστοι, οι αντι-εξουσιαστές , χωρίς ηγέτες και παραδοσιακές οργανώσεις και περιφρουρήσεις εκφράζουν ένα νέο τύπο ανθρώπου, που βρίσκεται σε αναζήτηση νέων μορφών συλλογικότητας και μορφοποίησης νέων αιτημάτων. Αυτοί οι γνωστοί – άγνωστοι ή πιο σωστά οι ανώνυμοι, που δρουν συλλογικά χωρίς διαμεσολαβητές και συντονίζονται με την τεχνοδικτυακή επικοινωνία σε ένα άμεσο περιβάλλον τεχνητό και όχι φυσικό ή γραφειοκρατικό, με όρους ισότητας στην απόφαση και στη δράση, αυτοί οι γνωστοί – άγνωστοι είναι πολύ πιο δημοκρατικοί από τον κάθε γραφειοκράτη και εξουσιαστή της διαμεσολάβησης.
Και οι δυνάμεις της διαμεσολάβησης, με πρώτα τα κόμματα, θα ανακαλύψουν σύντομα ότι δεν έχουν καμία πολιτική απάντηση στις ανάγκες της κοινωνίας. Ήδη είναι παντελώς αποκομμένα από την κοινωνία και τους έχει απομείνει μόνο ένα όπλο για να συντηρηθούν, η χρήση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους.Ήδη έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα για να πολεμήσουν την κοινωνία, όταν θα τους αμφισβητεί. Θεωρούν , όπως ακριβώς οι φεουδάρχες, ότι είναι οι ιδιοκτήτες της πολιτικής και του πολιτικού συστήματος και κάθε δράση της κοινωνίας είναι αντι- προς την αυθεντία και την εξουσία τους.
Η κοινωνία όμως απεγκλωβισμένη από τις ιδιοκτησιακές λογικές – κατάλοιπο της φεουδαρχίας – θα διεκδικήσει το αυτονόητο, δηλαδή το δικαίωμα στη ζωή, στην αξιοπρέπεια, στη χρήση των οικονομικών και πολιτικών αγαθών από όλους.Αυτό σημαίνει ρήξη με τους ιδιοκτήτες του πολιτικού και οικονομικού συστήματος.

Η εξέγερση των νέων στην Ελλάδα: Μια απόπειρα κατανόησης των εξελίξεων

Η εξέγερση των νέων και η πολιτική της διάσταση ή η κατανόησή της ως κοινωνικού φαινομένου ενέχει δυσκολίες, ιδιαίτερα όταν παρακολουθείς τις εξελίξεις από την Κύπρο. Αφενός γιατί είναι πρωτόφαντο φαινόμενο στο οποίο συμπυκνώνεται ένα παρελθον αλλά και ένα παρόν και αφετέρου γιατί οι νέοι δεν έχουν διατυπώσει με σαφήνεια νέα πολιτικά αιτήματα. Επί του παρόντος οι νέοι στην Ελλάδα συνεχίζουν τη δράση τους ενάντια στους μηχανισμούς καταστολής, ενάντια στην πολιτική του κράτους για ένα σωρό προβλήματα.
Την ίδια στιγμή οι παραδοσιακοί διαμεσολαβητικοί μηχανισμοί, δηλαδή τα κόμματα, προσπαθούν να «αξιοποιήσουν» τις κινητοποιήσεις των νέων για το δικό του συμφέρον. Άλλοι προσπαθούν να τις ενοχοποιήσουν για να παραμείνουν στην εξουσία ( ΝΔ ), άλλοι να τις χρησιμοποιήσουν ως μοχλό πίεσης για να ανέβουν οι ίδιοι στην εξουσία (ΠΑΣΟΚ ),άλλοι τις αντιμετωπίζουν κριτικά για να διατηρήσουν το παραδοσιακό τους ρόλο στη βάση των δογμάτων τους (ΚΚΕ ), άλλοι στοχεύουν στην ενίσχυση της δικής τους εκλογικής δύναμης εκφράζοντας μια συμπάθεια προς τις νεανικές διαμαρτυρίες (ΣΥΝ) και άλλοι τις καταράζονται βλέποντας τον κίνδυνο να περιθωριοποιηθούν (ΛΑΟΣ).
Αν τα παραπάνω έχουν κάποια λογική βάση και δεδομένων των όσων δημοσιοποιούνται, τότε αβίαστα έχουμε μια σειρά από συμπεράσματα:

Ο ρόλος των κομμάτων
Η εξέγερση των νέων δεν είναι ελεγχόμενη από τα κόμματα, αλλά περισσότερο στρέφεται εναντίον τους ως μηχανισμών στήριξης του υφιστάμενου πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Όπωσδήποτε δε λαμβάνει χώρα υπό την καθοδήγησή τους, αλλά γίνεται ερήμην τους.
Την ίδια στιγμή ο ρόλος των κομμάτων ως διαμεσολαβητών ανάμεσα στο κράτος και την κοινωνία ακυρώνεται στην πράξη. Η έννοια της διαμεσολάβησης υποχωρεί και επιτείνει την κρίση των κομμάτων και ως διαμεσολαβητών και ως φορέων εξουσίας.
Παράλληλα τα κόμματα βασικά συνεργάζονται, ανεξάρτητα από τις λεγόμενες ιδεολογικές διαφορές, στη συντήρηση του ρόλου της , δηλαδή της συντήρησης της υφιστάμενης εξουσίας τους. Εξαίρεση ίσως αποτελεί ο Συνασπισμός. Αναδεικνύεται έτσι ο συντηρητικός και ο αντιδραστικός ρόλος τους.

Η πολιτική
Η έννοια της πολιτικής, που εξελικτικά ταυτίστηκε αρχικά με τις δράσεις του κράτους και στη συνέχεια με τις δράσεις των κομμάτων και των διαφόρων οργανώσεων που «εκπροσωπούν» την κοινωνία, φαίνεται πως μετατοπίζεται προς την κατεύθυνση της κοινωνίας . Δηλαδή παρατηρούμε ότι στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων βρίσκονται οι νέοι που δρουν στους δρόμους και τις πλατείες. Αυτό προδιαγράφει την απαίτηση της κοινωνίας για αμεσότερη εμπλοκή στην πολιτική διαδικασία.
Η άποψη αυτή ενισχύεται και από το αίτημα των νέων για την παραίτηση του κ. Καραμανλή. Πίσω από αυτό το αίτημα ή σύνθημα βρίσκεται μια πολιτική πραγματικότητα, δηλαδή η απαίτηση για έλεγχο των αρχών και η απόδοση ευθυνών από την ίδια την κοινωνία και όχι η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από τον ίδιο τον φορέα εξουσίας λόγω ευθυξίας!!!

Ο ρόλος των ΜΜΕ
Τα παραδοσιακά ΜΜΕ ουσιαστικά ταυτίστηκαν με τα κόμματα προσπαθώντας να διατηρήσουν το δικό τους μερίδιο εξουσίας. Όντας ένας από τους συντελεστές της πολιτικής είναι φυσικό ότι θα επικεντρωθούν, όπως και τα κόμματα και οι διάφορες οργανώσεις, να συντηρήσουν το υφιστάμενο πλαίσιο ως συνιδιοκτήτες του πολιτικού συστήματος αλλά και της κοινωνίας. Γι αυτό και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να ταυτιστούν με τη συντήρηση και την αντίδραση για να διαιωνίσουν τον ανομιμοποίητο πολιτικό τους ρόλο.

Το νεό επικοινωνιακό υπόβαθρο
Καταλυτικό ρόλο στην επικοινωνία των νέων και το συντονισμό της δράσης τους είχαν οι νέες τεχνολογίες της επικοινωνίας, δηλαδή τα κινητά τηλέφωνα και το διαδίκτυο. Αυτά τα επικοινωνιακά μέσα ουσιαστικά καθιστούν δυνατή την αδιαμεσολάβητη πολιτική λειτουργία των νέων και θέτουν στο περιθώριο την ανάγκη για μεσολαβητές (κόμματα, παραδοσιακά ΜΜΕ, διάφορες οργανώσεις). Τα νέα επικοινωνιακά μέσα προδιαγράφουν μια νέα προσέγγιση της πολιτικής και της σύνδεσης του ατόμου με το κοινωνικό σύνολο στη βάση νέων συλλογικοτήτων.

Εργασία
Μέσα από τις κινητοποιήσεις των νέων φαίνεται ότι έχει ξεπεραστεί ανάμεσα στους νέους η αντίθεση της κοινωνίας των οικονομικών μεταναστών με την κοινωνία της εργασίας των πολιτών. Τουλάχιστον στο παρόν στάδιο φαίνεται ότι εκκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά συγκλίνουν στους ίδιους στόχους σε σχέση με την κρατική εξουσία και τους φορείς της.
Και ο μεν οικονομικός μετανάστης φαίνεται ότι διεκδικεί την ενσωμάτωσή του στην πολιτεία για να βελτίωσει τη θέση του αντιδρώντας στην πραγματικότητα της υπερεκμεταλλεύσης που βιώνει.
Από την άλλη ο πολίτης διαπιστώνει ότι, με την υπερπροσφορά εργασίας και την τάση της εργοδοσίας για απαλλαγή από τις ποικίλες υποχρεώσεις της προς τον εργαζόμενο, επιτείνεται η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα για το μέλλον και επιδεινώνεται η οικονομική του θέση. Έτσι επιζητεί από το κράτος ένα καλύτερο αύριο.
Η ταξική σύγκρουση φαίνεται να υποχωρεί με την έννοια ότι δεν τροφοδοτείται από την αντιπαλότητα των κοινωνικών εταίρων στη διαδικασία της παραγωγής του προϊόντος για ποικίλους λόγους. Η αδυναμία του πολίτη να προασπίσει το συμφέρον του μέσα από την ταξική αντιπαλότητα, τον σπρώχνει να στραφεί αλλού, προς την πολιτική. Αυτή η προοπτική θα επιφέρει πρωτοφανέρωτες αλλαγές γιατί ουσιαστικά υποσκάπτει συνθέμελα τη λογική της εργασίας και της αναδιανομής του οικονομικού προϊόντος, όπως αυτή είχε οριστεί στα νεότερα χρόνια. Η πολιτική προσέγγιση της αναδιανομής στην πράξη προτάσσει μια νέα λογική, όπου ο πολίτης διεκδικεί τη βελτίωση της οικονομικής του θέσης ανεξάρτητα από τη συμμετοχή του στην παραγωγική διαδικασία!!!

Κράτος
Η φορείς της κρατικής εξουσίας ταυτίζονται πια με τη διαφθορά ή πιο σωστά η διαφθορά θεωρείται συμφυές στοιχείο του κράτους. Η αντίληψη αυτή ως συνείδηση της κοινωνίας θα έχει σημαντικές πολιτικές προεκτάσεις τόσο για την υποβάθμιση στη συνείδηση του πολίτη της έννοιας της πολιτικής, όπως είχε γίνει κατανοητή μέχρι τώρα, στην ενίσχυση της κρίσης της κομματικής εξουσίας όσο και σε ένα νέο διεκδικητικό ρόλο για έλεγχο των πολιτικών από την κοινωνία
Παράλληλα το κράτος με απομειωμένη την εξουσία του λόγω της εκχώρησης /οικειοποίησής της από υπερκρατικά κέντρα ή αποδέσμευσης σημαντικών τομέων της κρατικής εξουσίας ,όπως η οικονομία και η επικοινωνία και κάποιες υπηρεσίες ή λόγω της αυθαίρετης οικειοποίησης της από τα κόμματα σε ένα εξωθεσμικό πλαίσιο παρασκηνίου και συναλλαγής, φαίνεται ανίκανο για οποιαδήποτε δράση, παρουσιάζεται ανάπηρο.
Η μη οριοθέτησή της δύναμης στη βάση του νόμου, η λογική της ταύτισης της πολιτικής με τους συσχετισμούς δύναμης καη σύνθεση των συμφερόντων διαλύει κάθε έννοια συνοχής της κοινωνίας και την μετατρέπει σε μια ζούγκλα, όπου επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου. Η λογική της δύναμης και της ανομίας που επέβαλε το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο φαίνεται ότι την οικειοποιείται και η κοινωνία. Σε αυτά τα πλαίσια η κύρια αντιπαράθεση μάλλον θα είναι ανάμεσα στην κοινωνία και την κρατική εξουσία στη βάση νέων πολιτικών και οικονομικών αιτημάτων.

Κοινωνία της κρατικής επιτήρησης και καταστολής
Η επιλογή των φορέων της κρατικής εξουσίας τις τελευταίες δύο δεκαετίες να ενισχύσουν τους μηχανισμούς καταστολής και παρακολούθησης των πολιτών σε βάρος των ατομικών τους ελευθεριών , ήταν στη βάση της αντιδραστική. Οι φορείς της εξουσίας μπροστά στην αγωνία τους για τις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν στον κόσμο μετά το 1990 και με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας ή άλλων κινδύνων, ενίσχυσαν την αστυνομία και τους μηχανισμούς επιτήρησης με καταιγισμό αποφάσεων, αδιαφορώντας πλήρως αν επηρεάζονταν αρνητικά τα δικαιώματα των πολιτών. Αυτή η προσέγγιση ήταν φυσικό να αποξενώσει περαιτέρω τον πολίτη από το κράτος και τους φορείς εξουσίας. Το γεγονός ότι οι νέοι εκλαμβάνουν το κράτος ως εχθρό ή αντίπαλο είναι απόλυτα κατανοητό. Η δολοφονία του Αλέξη ουσιαστικά έδωσε το έναυσμα για τη μαζική αντίδραση εναντίον ενός κράτους εχθρικού και δολοφόνου των νέων. Από την άλλη οι φορείς της κρατικής εξουσίας όντας αποξενωμένοι από την κοινωνία, δεν έχουν και πολλές επιλ0γές, δηλαδή έχουν μόνο μία: ενίσχυση της καταστολής και της βίας και της επιτήρησης!!! Σε αυτά τα πλαίσια το αντι-εξουσιαστικό κίνημα θα ενισχυθεί.

Διεθνής αντίκτυπος
Ο ανίκτυπος της εξέγερσης των νέων στην Ελλάδα ήταν σημαντικός και σε επίπεδο θεωρητικών προσεγγίσεων και σε επίπεδο ανάληψης δράσης. Αν αναλογιστούμε ότι στην Ευρώπη οι νέοι βιώνουν το ίδιο ή πανομοιότυπο πολιτικό και οικονομικό σύστημα και τα ίδια αδιέξοδα, τότε ο συντονισμός και η παράλληλη δράση θα γίνονται πυκνότερα. Είναι λογικό ότι το συντονισμό των εξουσιών σε διακρατικό επίπεδο, θα ακολουθήσει και ο συντονισμός κοινωνιών στη βάση κοινών προβλημάτων και αδιεξόδων.

Συμπέρασμα
Η εξέγερση των νέων στην Ελλάδα έχει τεράστια πολιτική σημασία και σηματοδοτεί την πορεία προς το μέλλον με εντελώς καινούριους όρους, όρους που με τίποτε δε θα αποδεχθούν οι σημερινοί συντελεστές της πολιτικής, δηλαδή τα κόμματα, τα ΜΜΕ και οι ιδιοκτήτες του οικονομικού συστήματος. Οι συντηρητικές δυνάμεις μπορούν να επιβραδύνουν τις αναπόφευκτες εξελίξεις. Όμως ήδη έχει κάνει την εμφάνισή της μια νέα ατομικότητα που βρίσκεται σε διαδικασία δημιουργίας νέων συλλογικοτήτων. Αυτοί οι νέοι είναι το μέλλον.

Η ανύπαρκτη πολιτική ευθύνη, η υπευθυνότητα των νέων και το εμπόριο της υποκρισίας των βολεμένων

Η πρακτική που ακολουθείται στο θέμα της ανάληψης της πολιτικής ευθύνης είναι παντού η ίδια, εννοώ στα πολιτικά συστήματα της δύσης. Το διαπιστώσαμε και πρόσφατα στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Ο Υπουργός υποβάλλει την παραίτησή του στον Πρωθυπουργό ή τον Πρόεδρο. Με την υποβολή παραίτησης αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για ένα δυσάρεστο έως τραγικό γεγονός που συμβαίνει στο χώρο της αρμοδιότητάς τους είτε για εξώφθαλμα λανθασμένες επιλογές.
Στη συνέχει ο Πρόεδρος ή ο Πρωθυπουργός δεν αποδέχεται την παραίτηση και την ανάληψη πολιτικής ευθύνης από τον αρμόδιο Υπουργό. Δηλαδή ο Υπουργός υποστηρίζει ότι έχει πολιτική ευθύνη και παραιτείται και ο αρχηγός της κυβέρνησης υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη και δεν παραιτείται!!!
Στη συνέχεια ο Υπουργός παραμένει στη θέση του μη αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη, εφ΄ όσον έτσι όρισε ο αρχηγός της κυβέρνησης!!! Αυτά φυσικά είναι κωμωδίες και σκηνοθεσίες γιατί στο τέλος δεν αποδίδεται καμία πολιτική ευθύνη!!! Μάλιστα ο Υπουργός μπορεί κα να επαινεθεί γιατί έδειξε ευθυξία και υπέβαλε την παραίτησή του, παρόλο ότι παραμένει τελικά στη θέση του μη αναλαμβάνοντας τελικά τις πολιτικές του ευθύνες!!! Και έτσι η επίκριση μετατρέπεται και σε έπαινο!!!

Έτσι οι φορείς της εξουσίας (κόμματα, κυβέρνηση, βουλευτές ) δεν αναλαμβάνουν ποτέ την πολιτική ευθύνη. Και ενώ παρουσιάζονται ως οι ειδικοί στην πολιτική, οι πλέον αρμόδιοι, όταν έρθει η στιγμή της απόδοσης πολιτικής ευθύνης, εμφανίζονται ως αναρμόδιοι!!! Αυτές οι προσεγγίσεις των διαφόρων εξουσιαστών είναι συνυφασμένες με το υπαρκτό πολιτικό σύστημα, που τους επιτρέπει να καρπώνονται ανεμπόδιστα πλούτο, προνόμια και εξουσία σε βάρος της κοινωνίας. Αυτή η πολιτική ανευθυνοποίηση είναι προϋπόθεση για την ύπαρξή τους . Γι αυτό και είναι αναγκασμένοι να εφευρίσκουν συνεχώς νέους τρόπους ώστε να είναι ανεύθυνοι και να εξαπατούν την κοινωνία. Στο οπλοστάσιό τους υπάρχουν τόσοι τρόποι πολιτικής ανευθυνοποίησης, που και το πιο πονηρό μυαλό, δε θα μπορούσε να συλλάβει.
Μερικοί από αυτούς είναι:
Επίκληση της άγνοιας: «δε γνώριζα, δεν ενημερώθηκα»!!! Όπως τα μωρά!!! Γιατί στον κόσμο των ενήλικων η άγνοια δεν αποτελεί στοιχείο ελαφρυντικό για τον πολίτη.
Μετάθεση της ευθύνης στους ιεραρχικά κατώτερους: «Φταίνε οι υπηρεσιακοί παράγοντες»!!! Εδώ επέρχεται σύγχυση του μυαλού στη σύλληψη του επιχειρήματος. Γιατί αυτονόητα είναι διαφορετική η πολιτική από τη διοικητική ευθύνη!!!
Μετάθεση του χρόνου λήψης απόφασης: « Ήδη διόρισα διερευνητική επιτροπή»!!! Εδώ προκαταβολικά δηλώνει αθώος και ψάχνει ενόχους στο μέλλον!!!
Μετάθεση της ευθύνης στους πεθαμένους: «Φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση»!!! Γι αυτό ακριβώς και οι πολίτες με τις εκλογές σας ανέδειξαν εσάς στην εξουσία; Για να λέτε ότι φταίουν οι προηγούμενοι;
Μετάθεση της ευθύνης στους πολλούς: «Ευθύνεται η κοινωνία»!!!Βασικά εδώ ενοχοποιείται το θύμα ή ο κανένας!!!
Προβολή της τραγικότητας των στιγμών ή η τέχνη της δραματοποίησης: «Δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών»!!! Τούτο σημαίνει ότι η ευθύνες θα αποδοθούν μετά θάνατον!!! Προέχει η απόλαυση της τραγικότητας των στιγμών λες και η πολιτική είναι παράσταση ή τραγωδία!!!
Επιβολή του νόμου της μαφίας: «Σιωπή»!!! Αυτό υποδηλώνει ότι το πολιτικό έγκλημα έγινε από πολλούς φορείς και συντονίζονται οι φορείς της κρατικής εξουσίας και τα ΜΜΕ και το αποσιωπούν, ώστε να εξαφανιστεί στη συνείδηση των πολιτών, να θωρηθεί ως μη γενόμενο!!!
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Για να υποστηρίξω ότι οι νέοι που εξεγείρονται συμπεριφέρονται πολύ πιο υπεύθυνα από τους πολιτικούς!!! Για να υποστηρίξω ότι οι νέοι και λόγω ηλικίας έχουν κάποια ελαφρυντικά, ενώ οι πολιτικοί κανένα. Για να υποστηρίξω πως όση ανευθυνότητα και να δείξουν οι νέοι , σε σύγκριση με τους πολιτικούς είναι αγγελικά πλασμένοι. Για να υποστηρίξω ότι το πολιτικό έγκλημα θα έπρεπε να τιμωρείται πολύ αυστηρότερα γιατί βλάπτει πολλούς σε σύγκριση με το ατομικό έγκλημα.
Για να εκφράσω την αηδία μου για κείνους που "εξεγείρονται" για την εγκληματική συμπεριφορά των νέων, αλλά σιωπούν για την πιο ζημιογόνα πολιτική εγκληματικότητα.
Για να εκφράσω την αηδία μου για την άμετρη υποκρισία αυτών που διδάσκουν την ανευθυνότητα, αλλά απαιτούν από τους νέους να είναι υπεύθυνοι.
Για να πω ότι επιλέγω τους δήθεν ανεύθυνους νέους από τους δήθεν υπεύθυνους πολιτικούς, δημοσιογράφους, πολίτες .
Για να πω τελικά ότι χίλιες φορές ταυτίζομαι με την αθωότητα ενός εξεγερμένου νέου παρά με την υποκρισία του κόσμου των βολεμένων και εφησυχασμένων.