Περί ομοσπονδίας, δημοκρατίας και άλλων παραμυθιών

Είναι η ομοσπονδία πιο δημοκρατική από το ενιαίο κράτος;

Η φράση «πιο δημοκρατική» είναι παραπλανητική. Γιατί ένα πολιτικό σύστημα είτε είναι είτε δεν είναι δημοκρατία. Δεν μπορεί να είναι ολίγον δημοκρατία κατά αναλογία του ολίγον έγκυος.

Ούτε το ενιαίο κράτος είναι δημοκρατία ούτε και η ομοσπονδία.

Και στα δύο πολιτικά σύστηματα η καθολική πολιτική αρμοδιότητα ανήκει στο κράτος. Αυτό κατέχει την πολιτική και έχει τη δυνατότητα τη βούλησή του να τη μετατρέπει σε νόμο με καθολική ισχύ επί της κοινωνίας. Το κράτος κατέχει και την κοινωνία. Η κοινωνία ενέχει ένα νομιμοποιητικό ρόλο στη επιλογή των φορέων της εξουσίας του κράτους. Η κοινωνία δεν αναγνωρίζεται ως συστατικό μέρος του πολιτικού συστήματος, ως δήμος. Απλώς ιδιωτεύει και το κράτος εγγυάται την ατομική ελευθερία των μέλων της και κάποια δικαιώματα.

Με τη λεγόμενη ομοσπονδία δεν αλλάζει η φύση του πολιτικού συστήματος. Αυτό παραμένει ιδιοκτησία του κράτους, του κυρίαρχου κράτους στο εσωτερικό του. Απλώς το ομόσπονδο κράτος είναι πιο φιλελεύθερο από το ενιαίο κράτος, γιατί ο κάτοχος της εξουσίας του κράτους εκχωρεί κάποιες αρμοδιότητες σε επαρχίες/περιφέρειες/πολιτείες/κρατίδια. Η παροχή αυτών των αρμοδιοτήτων γίνεται κατά ομοιόμορφο τρόπο και αναγνωρίζεται έτσι κάποιο είδος αυτοδιοίκησης σε γεωγραφικά ή εθνοτικά υποσύνολα της κοινωνίας του κράτους. Το πολιτικό σύστημα, η σχέση κοινωνίας και πολιτικής, η θέση του πολίτη δε διαφοροποιείται σε σχέση με το ενιαίο κράτος. Γιατί οι αρμοδιότητες που παραχωρούνται σε υποσύνολα δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα της αυτοσυγκρότησης σε γεωγραφικό ή πολιτισμικό επίπεδο. Οι αρμοδιότητες αυτές είναι εκχωρητέες από το κράτος εξουσία και είναι υποχρεωμένος ο κάτοχος αυτών των αρμοδιοτήτων να λειτουργεί ως προσάρτημα του κράτους.

Στην ομοσπονδία υπάρχει η ενιαία εξουσία του κράτους επί της κοινωνίας. Όμως αναγνωρίζουν οι κάτοχοι της εξουσίας ότι η κοινωνία δεν είναι ενιαία πολιτισμικά – ομοιογενής - και παρέχουν κάποιες αρμοδιότητες στις εθνοτικές ομάδες. Οι αρμοδιότητες αυτές αφορούν και τη συγκρότηση της ενιαίας εξουσίας. Οι διάφορες παραλλαγές συγκρότησης της κρατικής εξουσίας στο ομόσπονδο κράτος αποτυπώνουν τους εσωτερικούς συσχετισμούς δύναμης. Οι συσχετισμοί αυτοί δύναμης δεν εκφεύγουν της λογικής του ενιαίου κράτους και της ενιαίας εξουσίας. Ουσιαστικά και στην ομοσπονδία το πρόβλημα είναι ο διαμοιρασμός της εξουσίας, που στη φάση που διερχόμαστε, μεταφράζεται σε διαμοιρασμό της εξουσίας ανάμεσα στα κόμματα.

Και στο ενιαίο κράτος και στην ομοσπονδία η δόμηση της πολιτικής είναι εξουσιαστική.Γι αυτό και δεν διαφοροποιείται η θέση του ατόμου και της κοινωνίας σε σχέση με την πολιτική. Και το ενιαίο κράτος και η ομοσπονδία ουδεμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία.

Σε κάθε περίπτωση η δημοκρατία είναι ασύμβατη με το εξουσιαστικό φαινόμενο και βασική προϋπόθεση για την προώθησή της αποτελεί η παροχή της δυνατότητας στο πολιτισμικά διαφορετικό να αυτοπραγματώνεται, δηλαδή να είναι αυτόνομο. Όμως αυτή η προσέγγιση , δηλαδή η δημοκρατική, εδράζεται στην αντίληψη ότι κριτήριο της πολιτειακής οργάνωσης είναι η η ελευθερία. Η πολιτική ελευθερία στη δημοκρατία αναγνωρίζει το δικαίωμα της αυτοσυγκρότησης εντός του όλου. Στη δημοκρατία κάθε άλλη προσέγγιση είναι ασύμβατη με την ελευθερία και απορρίπτεται.Στη δημοκρατία η πολιτική απορροφάται από την κοινωνία και έτσι το πολιτικό σύστημα αποδεσμεύεται από το κράτος και αποδίδεται στη σύνολη κοινωνία των πολιτών.

Σε αυτά τα πλαίσια και στην παρούσα φάση του κυπριακού η δημοκρατία δεν υπεισέρχεται ούτε ως προβληματισμός. Η πολιτική εκλαμβάνεται όχι ως ελευθερία αλλά ως δύναμη ή εξουσία. Γι αυτό και οι φορείς της εξουσίας των δύο κοινοτήτων – ιδιαίτερα οι Ελληνοκύπριοι - επικεντρώνονται στον τρόπο διαμοιαρασμού των λαφύρων του κράτους. Η νομιμοποίηση τους στην εξουσία του ομόσπονδου κράτους αποτελεί απλώς ένα τεχνικό πρόβλημα. Η κοινωνία θα συνεχίσει να είναι η υπήκοος κοινωνία του κράτους.Δηλαδή θα κατέχεται από το κράτος και τους φορείς της εξουσίας του.

Αυτές οι αντιδημοκρατικές αντιλήψεις σίγουρα συμβαδίζουν με το συμφέρον των ιδιοκτητών του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, δηλαδή της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Δε συμβαδίζουν με το συμφέρον της κοινωνίας αλλά ούτε και με το στάδιο της ανθρωποκεντρικής της εξέλιξης. Γι αυτό και οι τόσες δυσκολίες στην προώθηση μιας λύσης.Όχι τόσο γιατί είναι δύσκολο το πρόβλημα. Αλλά γιατί καθίσταται δύσκολο λόγω της εμμονής της ολιγαρχίας να κατοχυρώσει τα υφιστάμενα συμφέροντά της και μετά τη λύση. Μια κατοχύρωση, που αν επιτευχθεί, θα τη φέρει αντιμέτωπη με την κοινωνία ακόμα και μετά τη «λύση». Η παράμετρος κοινωνία θα είναι η καθοριστική στην όποια λύση και όχι οι διάφορες ανοησίες των πολιτικών και των κομμάτων, που αδυνατούν να ξεφύγουν από το ατομικό και κομματικό συμφέρον.

Φυσικά ο ολοκληρωτισμός και ο φασισμός ιστορικά είναι ταυτισμένοι με την εξουσία του κράτους και τους φορείς του. Η φίμωση της κοινωνίας αποτελεί μια «δελεαστική λύση», μια εναλλακτική επιλογή της ολιγαρχικής και αντιδημοκρατικής ιδεολογίας και των συνεπακόλουθων δεσποτικών αντιλήψεων των φορέων τους.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Ευρωεκλογές: Η συμμετοχή και η αποχή από την ψηφοφορία ή για την κομματική παχυδερμία

Ολοκληρώθηκε και η ευρω-ψηφοφορία στην Κύπρο για ανάδειξη των έξι ευρωβουλευτών. Το 59% περίπου των πολιτών συμμετείχε στην ψηφοφορία, ενώ το 41% απείχε. Το ποσοστό της αποχής ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τηνΚύπρο.
Τι δηλώνει η συμμετοχή και η αποχή των πολιτών από την ψηφοφορία;
Ένα ποσοστό πολιτών με τη συμμετοχή του στην ψηφοφορία αποφάσισε να νομιμοποιήσει τους εκπροσώπους των κομματών στην εξουσία. Η ψήφος ήταν νομιμοποιητική για τα πρόσωπα, τα κόμματα και το πολιτικό σύστημα.

Η συμμετοχή στην ψηφοφορία δεν ενέχει τη σημασία της συμμετοχής στην πολιτική διαδικασία. Γιατί ο πολίτης αποκλείεται και από τη διαβούλευση και από την εισήγηση και την απόφαση σε θέματα που σχετίζονται με το κοινό συμφέρον. Η πολιτική διαδικασία ανήκει στους φορείς που έχουν νομιμοποιηθεί στην εξουσία. Και ο πολίτης αμέσως μετά την ψηφοφορία μετατρέπεται σε ιδιώτη,θεατή της πολιτικής. Γιατί εκχώρησε τα πολιτικά του δικαιώματα σε κάποιο άλλο τρίτο, ο οποίος μπορεί να ενεργεί κατά το δοκούν.

Ένα μικρότερο ποσοστό πολιτών απείχε από την ψηφοφορία. Η αποχή ενέχει τη σημασία της άρνησης της νομιμοποίησης στη εξουσία των εκπροσώπων των κομμάτων. Συνιστά αμφισβήτηση του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος.
Και όπως ακριβώς ένα πολίτης που συμμετέχει στην ψηφοφορία, εξωθείται από ποικίλους λόγους, έτσι και ένας πολίτης που απέχει, το πράττει για διάφορους λόγους.
Το κυρίαρχο όμως στοιχείο είναι ότι ο ένας νομιμοποιεί στην εξουσία κάποιον τρίτο καθώς και το πολιτικό σύστημα, ενώ ο άλλος αρνείται. Γιατί η ψηφοφορία γίνεται για τη νομιμοποίηση κάποιων προσώπων/κομμάτων στη εξουσία και σε αυτή τη βάση θα πρέπει να αξιολογείται και η στάση του πολίτη.
Το μόνο σίγουρο είναι πως τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο αυξάνεται σταθερά ο αριθμός των πολιτών που απέχουν από την ψηφοφορία. Επίσης σίγουρο είναι ότι αυτή στάση είναι πιο διαδεδομένη ανάμεσα στους νέους. Επίσης σίγουρο είναι πως αυτή η στάση καθορίζει την πολιτική δυναμική μέσα στην κοινωνία.

Επίσης βεβαία είναι και η εξώφθαλμη ερμημεία αυτής της στάσης. Δηλαδή:
-Κάποιοι πολίτες, ιδιαίτερα νέοι, απέχουν από το μοναδικό ρόλο που τους ανέθεσε το πολιτικό σύστημα, δηλαδή να νομιμοποιούν κάποιους τρίτους στην εξουσία.
-Επίσης απαξιώνουν τους φορείς αυτής της λογικής του πολιτικού συστήματος, δηλαδή τα κόμματα.
Αυτή η προσέγγιση είναι συστημική.

Μια ενδο-συστημική προσέγγιση, δηλαδή με βάση την κυρίαρχη κομματική λογική, θα θέσει άλλα ζητήματα:
-ποιοι ήταν η κομματική ταυτότητα αυτών που απείχαν, λες και ο πολίτης είναι ιδιοκτησία των κομματων
-ποια κόμματα ωφελήθηκαν και ποια έχασαν από την αυξημένη αποχή, λες και αυτή ήταν η λογική του απέχοντος (δηλαδή ο πολίτης σκέφτηκε να απέχει ωστε να ωφεληθεί το άλφα κόμμα και να ζημιώσει το βήτα!!!)
Μια τρίτη προσέγγιση – ενδοσυστημική και αυτή - είναι η
κυνική/ολιγαρχική: τα κόμματα, ανεξάρτητα από το ποσοστό των συμμετεχόντων, πέτυχαν τους στόχους τους, δηλαδή να νομιμοποιηθουν στην εξουσία, έστω και με λιγότερη κοινωνική νιμιμοποίηση.Είναι η λογική του έγκυρου ψηφοδελτίου στην οποία βασίζεται η «ομαλή» λειτουργία του συστήματος. Αυτή η λογική είναι η πιο αντιδημοκρατική γιατί αδιαφορεί για το λόγο ύπαρξης της πολιτικής, δηλαδή την ύπαρξη της κοινωνίας.Και επικεντρώνεται στην εξουσία ανεξάρτητα από την κοινωνία. Αυτή είναι η εκφρασμένη λογική του πλέον αντιδημοκρατικού πολιτικού ανδρός στην κυπριακή κοινωνία, του Προέδρου του ΔΗΣΥ Ν. Αναστασιάδη. Μας είπε ο άνθρωπος ότι δεν υπάρχει πρόβλημα αφού στις ΗΠΑ ο Πρόεδρος εκλέγεται μόνο από το 50% των πολιτών!!!Αυτή η λογική προβλήθηκε και από στελέχη του κομμάτος του σε τηλεοπτικές συζητήσεις όπου προσπάθησαν να ενοχοποιήσουν τους απέχοντες από την ψηφοφορία και όχι τους εαυτούς τους όντες ιδιοκτήτες της πολιτικής και του πολιτικού συστήματος!!! Δηλαδή ένας επιχειρηματίας που πωλεί ένα προϊόν, αν μείνει απούλητο, τότε ευθύνεται ο καταναλωτής που δεν το αγοράζει!!! Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν -και δυστυχώς πολίτες τους νομιμοποιούν - να εκπροσωπούν το κοινωνικό συμφέρον!!!

Και η συμμετοχή και η αποχή από την ψηφοφορία των ευρωεκλογών έχει καθαρά πολιτικό πρόσημο. Αξιολογείται ως προς τον σκοπό της, δηλαδή τη νομιμοποιητική βάση της ψήφου και όχι τις αρλουμπολογίες των κομμάτων. Και αν γίνεται συζήτηση, είναι γιατί περιορίστηκε σημαντικά η νομιμοποίηση των κομμάτων και του πολιτικού συστήματος. Οι πολιτικοί –εκτός από τα παχύδερμα – βιώνουν σταδιακά ότι πολιτεύονται «εν κενώ». Τώρα ψάχνονται, αύριο θα κρύβονται.

Η κυριαρχία, οι κυρίαρχοι και οι κυριαρχούμενοι

Από την έναρξη των συνομιλιών Χριστόφια – Ταλάτ για επίλυση του κυπριακού προβλήματος οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ μας βομβαρδίζουν σχεδόν καθημερινά για τη μια και μόνη κυριαρχία του κράτους. Ξυπνούν και κοιμούνται και η μοναδική τους έγνοια είναι η κυριαρχία του κράτους και όχι οι εγγυήσεις ούτε οι πρόσφυγες και το ιδιοκτησιακό.
Γιατί τόση αγωνία από τους ελληνοκύπριους πολιτικούς για την κυριαρχία του κράτους; Γιατί τα ΜΜΕ συμβαδίζουν με τις προτεραιότητες των πολιτικών και των κομμάτων;
Μια κυριαρχία του κράτους σημαίνει στην πράξη ότι το νομικό μόρφωμα του κράτους θα συνεχίσει να είναι ο ιδιοκτήτης του πολιτικού συστήματος. Όλη η εξουσία , όλες οι αρμοδιότητες θα ανήκουν στο κυρίαρχο κράτος.
Αυτή η αναφορά δεν έιναι αρκετή για να κατανοήσει κάποιος τα διαδραματιζόμενα. Απαιτείται ακόμα ένα ερώτημα: ποιοι θα νέμονται την εξουσία του κράτους, ποιοι δηλαδή θα είναι οι κυρίαρχοι στον τόπο μας; Την κυριαρχία του κράτους τη νεμονται τυπικά οι πολιτικοί , όταν καταλάβουν ένα αξίωμα. Στην πράξη όμως η εξουσία παρασκηνιακά μεταφέρεται στα κόμματα, στα ΜΜΕ και στις διάφορες ομάδες πίεσης, όπως η ηγεσία της εκκλησίας Αυτοί είναι ουσιαστικά οι κυρίαρχοι επί της κοινωνίας. Αυτοί αποφασίζουν και καθορίζουν το μέλλον όλων μας.
Επομένως η αγωνία των κομμάτων και των ΜΜΕ για το θέμα της κυριαρχίας σχετίζεται άμεσα με το μέλλον τους, τη διατήρηση των κεκτημένων τους. Με τη διαιώνιση του υφιστάμενου καθεστώτος θα καρπώνονται δύναμη, πλούτο και προνόμια. Η κυριαρχία του κράτους αποτελεί την εγγύηση ότι θα συνεχίσουν απρόσκοπτα να εκμεταλλεύονται την κοινωνία, την οποία προορίζουν να ιδιωτεύει.
Και καλά η δουλειά του κυρίαρχου είναι να κυριαρχεί. Όμως ο κυριαρχούμενος; Με ποιο σκεπτικό ο πολίτης να συναινέσει να έχει το ρόλο του κυριαρχούμενου, του υπηκόου; Για να συνεχίσει να βιώνει το σημερινό καθεστώς της ανισότητας, της αδιαφάνειας, της διαφθοράς;
Για να περιοριστεί , όπως θέλουν οι κομματάρχες, στο να τους νομιμοποιεί στην εξουσία του κράτους και ύστερα να γίνεται χειροκροτητής; Για να έχει μόνο ένα πολιτικό δικαίωμα, να ψηφίζει κάθε πέντε χρόνια τους φορείς της εξουσίας και ο ίδιος να παραμένει στη συνέχεια χωρίς κανένα πολιτικό δικαίωμα; Είναι δυνατόν να σου λένε ότι έχεις μόνο ένα πολιτικό δικαίωμα, μια φορά κάθε πέντε χρόνια να εκχωρείς το πολιτικό σου δικαίωμα;
Ο κυριαρχούμενος πολίτης που συναινεί σε τέτοιες επιλογές δεν είναι ελεύθερος. Και δυστυχώς σε τέτοιες επιλογές που κατοχυρώνουν τα συμφέροντα της κυρίαρχης ολιγαρχικής τάξης συναινούν και εθνικιστές και διεθνιστές. Κοινό τους στοιχείο ότι αναπαράγουν τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Γίνονται αφελή φερέφωνα της «ιδεολογίας» που τους εμφυτεύουν οι ιδιοτελείς. Και δίνουν όλοι μαζί τη μάχη με στόχο να παράμείνουν κυριαρχούμενοι σύμφωνα με τις προσταγές του αφέντη!!!
Προοδευτικός λοιπόν δεν είναι ούτε ο εθνικιστής ούτε ο διεθνιστής. Η ύπαρξή τους σε τελική ανάλυση καθορίζεται θετικά ή αρνητικά από το έθνος. Δεν καθορίζεται από τις απαντήσεις που δίνουν στο κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα Προοδευτικός λοιπόν είναι ο πολίτης που έχει ως κριτήριο αξιολόγησης και επιλογής την ελευθερία του ανθρώπου σε ατομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Και ιδεολογικά ταυτίζεται με κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται για την ελευθερία του είτε ονομάζεται Έλληνας είτε Τούρκος είτε Ιρακινός είτε .... Ακόμα μπορεί να ταυτίζεται και με την τουρκοκυπριακή ηγεσία, αν προτείνει κάτι που προάγει την ελευθερία του ανθρώπου και να διαφωνεί με την ελληνοκυπριακή ηγεσία.
Και αν τα ελληνοκυπριακά κόμματα, ΜΜΕ, εκκλησία επιθυμούν να κατοχυρώσουν την κυριαρχία τους και τα συμφέροντά τους,δηλαδή επιθυμούν να είναι κυρίαρχοι, εγώ προσωπικά δεν επιθυμώ να είμαι κυριαρχούμενος. Δεν έχω απολύτως κανένα λόγο να αφεθώ να κυριαρχηθώ. Εσείς;

Η υποχρεωτική ψήφος και η ανομία

Υπάρχει πρόβλημα με την υποχρεωτική ψήφο. Τα κομματικά μυαλά βασανίζονται να βρουν λύση. Και όλο ψάχνουν και όλο δε βρίσκουν.
Ποιο είναι το πρόβλημα;
Η νομική διάσταση του προβλήματος «υποχρεωτική ψήφος» είναι τραγελαφική.Γιατί;
Το δικαίωμα της πολιτικής ψήφου ρυθμίζεται από το σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ειδικότερα το άρθρο 31, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στον πίνακα των «θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών» του πολίτη, αναφέρει:
«Τηρουμένων των διατάξεων του Συντάγματος και οιωνδήποτε δυνάμει τούτου ψηφιζομένων εκλογικών νόμων της Δημοκρατίας ή της αρμόδιας Κοινοτικής Συνελεύσεως, πας πολίτης δικαιούται να ψηφίζη εις οιανδήποτε εκλογήν διενεργουμένην συμφώνως τω Συντάγματι και οιωνδήποτε τοιούτω νόμω».
Τι σημαίνει η ψήφος είναι δικαίωμα συνταγματικά κατοχυρωμένο; Σημαίνει ότι στα πλαίσια του πολιτικού συστήματος οι φορείς της εξουσίας του κράτους δεν μπορούν να αναζητήσουν εξω-κοινωνική νομιμοποίηση. Οι φορείς της εξουσίας του κράτους νιμιμοποιούνται στην εξουσία μόνο με την ψήφο των πολιτών. Η ψήφος είναι δηλαδή νομιμοποιητική. Και επαφίεται αποκλειστικά στον πολίτη το αν και το πώς θα την εξασκήσει. Η ψήφος δε συνιστά νομική υποχρέωση του πολίτη απέναντι στους φορείς της εξουσίας του κράτους. Δεν έχει νόημα η φράση «υποχρεωτικό δικαίωμα»!!! Δικαιούχος είναι ο πολίτης και υπόχρεο το κράτος.
Οι φορείς της εξουσίας του κράτους όμως μετέτρεψαν αντισυνταγματικά το πολιτικό δικαίωμα του πολίτη σε νομική υποχρέωση που επιφέρει ποινικές συνέπειες και πρόστιμα μέχρι 200 λίρες!!! Και όσο οι μάζες προσέτρεχαν στους ηγέτες και στα κόμματα, δηλαδή η κοινωνία αποδεχόταν την υποχρεωτικότητα της ψήφου, δεν υπήρχε πρόβλημα.
Όμως την τελευταία εικοσαετία η κοινωνία αμφισβητεί την υποχρεωτική ψήφο. Δεκάδες χιλιάδες νέοι αρνούνται να εγγραφούν στον εκλογικό κατάλογο (υπολογίζονται σε 75-80 χιλιάδες ). Και ενώ η αποχή από τις βουλευτικές εκλογές το 1991 ήταν 7%, το 2006 ανήλθε στο 11%. Και ενώ τα λευκά το 1996 ήταν 1,82%, το 2006 ανήλθαν στο 2.27%.Και ενώ τα άκυρα το 1996 ήταν 2.37%, το 2006 ανήλθαν στο 3.30%. Δηλαδή με την πάροδο του χρόνου παρατηρείται ότι ένας αυξανόμενος αριθμός πολιτών αρνείται να νομιμοποιήσει με την ψήφο του τους φορείς της εξουσίας, τα κόμματα. Αποστασιοποιείται από αυτό που τα κόμματα ονομάζουν πολιτική.
Από το 2001 ο Γ. Εισαγγελέας δεν διώκει κανένα που δεν προσέρχεται να ψηφίσει. Και πολύ λογικά αφού τυχόν εφαρμογή της «παράνομης» νομοθεσίας, θα έιχε ως αποτέλεσμα τη δίωξη δεκάδων χιλιάδων πολιτών. Από την άλλη η αστυνομία είναι αδύνατο να μελετήσει τόσους φακέλους και να τους οδηγήσει στο δικαστήριο.
Έτσι αυτή τη στιγμή έχουμε ένα «παράνομο» νόμο που δεν εφαρμόζεται!!!
Τα κόμματα διχάζονται για την τροποποίηση του νόμου για την υποχρεωτική ψήφο. Και ενώ υπάρχει πρόβλημα, τα κόμματα το διαιωνίζουν γελοιποιώντας κάθε έννοια νομική και δικαιϊκή!!! Γιατί τόση δυστοκία εκ μέρους των κομμάτων;

Μια επιστολή σε εφημερίδα ενός συμπολίτη μας ή πικρές αλήθειες σε λίγες γραμμές

Στις εφημερίδες που διαβάζω το μάτι μου πηγαίνει πρώτα στις επιστολές των συμπολιτών μας. Τις διαβάζω πάντοτε με την ελπίδα ότι θα βρω κάποια νέα σκέψη, άλλη ανησυχία, διαφορετικό προβληματισμό. Και πάντοτε κάτι ανακαλύπτω. Και αισιοδοξώ ότι κάτι μπορεί να αλλάξει σε αυτό το δύσμοιρο τόπο.
Παραθέτω λοιπόν αυτούσια την επιστολή ενός συμπολίτη μας που δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα στις 18 Αυγούστου 2008.
«Εσάς τους πολιτικούς που μας βλέπετε από ψηλά απομονωμένους, αφελείς, χωρίς άποψη, και έχετε την εντύπωση ότι είμεθα μαριονέττες, σας ρωτώ:
Γιατί κύριοι, γενικά και ανεξαίρετα πολιτικοί όλων των κομμάτων, βαπτίσατε τους Ελληνοκύπριους ψηφοφόρους σας απλοϊκούς πολίτες;
Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, πάλιν ερωτώ: Για την καταστροφική πορεία και τη σωρεία λαθών για τριάντα τέσσερα και πλέον χρόνια για την εξωτερική πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης, ποιοι ευθύνονται;
Για να φθάσουμε εδώ που φθάσαμε ευθύνονται οι πολιτικοί μας ή ευθύνονται οι απλοϊκοί πολίτες;
Τουλάχιστον φροντίστε να μην κάνετε λάθη εσείς όλοι οι πολιτικοί όλων γενικά και ανεξαίρετα των κομμάτων από εδώ και πέρα. Για το λόγο ότι υποφέρουν όλοι οι πολίτες αυτού του μαρτυρικού τόπου με τα δικά σας λάθη».
Σε λίγες γραμμές απεικονίζει εύστοχα την πολιτική πραγματικότητα. Ένας πολίτης που υπερασπίζεται την κοινωνία απέναντι στους πολιτικούς.
Πρώτα η ύβρις των πολιτικών απέναντι σε πολίτες ότι δήθεν είναι «απλοϊκοί», «απλοί», «αμαθείς».Τα ίδια λέει ο κάθε ολιγαρχικός για να θεμελιώσει την εξουσία του από τον 19ον αιώνα. Γιατί ο κάθε ολιγαρχικός –«δεξιός ή αριστερός» - νομιμοποιείται να κατέχει ο ίδιος ην εξουσία μόνο στη βάση της παραδοχής «τους αμαθούς όχλου». Ότι δηλαδή ο λαός δεν ξέρει, ενώ οι ίδιοι είναι οι ειδικοί!!!
Ύστερα η μη ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από τους πολιτικούς για τα τραγικά λάθη τους. Από τη μια παρουσιάζονται ως οι πλέον αρμόδιοι αλλά όταν έρθει η ώρα της ευθύνης το παίζουν αναρμόδιοι!!! Φταίει ο ιμπεριαλισμός, οι Αγγλοαμερικάνοι, οι Τούρκοι, η χούντα. Λες και το σύμπαν μεταφυσικά συνωμότησε εναντίον μας!!! Λες και ο τόπος δεν έχει κυβέρνηση και διαθέτει απλώς κάποιους «απλοϊκούς πολιτευτές», που είναι πιόνια στα χέρια των ξένων!!! Και οι πολιτικοί θέλουν να αποφασίζουν οι ίδιοι αλλά να μην έχουν ευθύνες. Λες και ζούμε την περίοδο της φεουδαρχίας με το απαραβίαστο και το ανεύθυνο του μονάρχη!!!
Ακόμα θέτει το θέμα των συνεπειών στο κοινωνικό σύνολο από τα λάθη των πολιτικών. Ή όπως υποστηρίζει ο Αριστοτέλης το πολιτικό έγκλημα – άγνωστη έννοια στις μέρες μας – τιμωρείται πολύ πιο αυστηρά από το ατομικό γιατί βλάπτει πολύ περισσότερους.
Και για να προεκτείνουμε λίγο τα πράγματα: το κυπριακό πρόβλημα μετά το 1960 είναι πράγματι πρόβλημα διαφοράς Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ή διαφορά των Ελληνοκύπριων φορέων της εξουσίας με τους Τουρκοκύπριους φορείς εξουσίας;