Το πραγματικό δίλημμα των προεδρικών εκλογών: ποιος είναι ο καλύτερος κοινωνικός καταστροφέας

Το ουσιαστικό δίλημμα  των σημερινών προεδρικών εκλογών είναι μόνο ένα: Ποιος είναι ο πιο άξιος, ο πιο ικανός, ο πιο κατάλληλος κοινωνικός καταστροφέας στην Κύπρου;

Και το δίλημμα είναι,όντως, σοβαρό. Ο ένας έχει ταυτιστεί με τον χθεσινό  κοινωνικό καταστροφέα της Κύπρου  και ο άλλος προβάλλει ως ο μελλοντικός καταστροφέας. Ο δεύτερος έχει το πλεονέκτημα ότι δεν έδωσε δείγματα γραφής από την προεδρική καρέκλα για την καταστροφική του μανία, άρα μπορεί να προσφέρει πολύ περισσότερη καταστροφολογική ελπίδα. Από τα προεκλογικά λεγόμενά του είναι αποφασισμένος να μην αφήσει τίποτε όρθιο. Δηλαδή, εξώφθαλμα προβάλλει  ως  πολύ πιο κατάλληλος για την όσο πιο γρήγορη και πιο αποτελεσματική καταστροφή της κυπριακής κοινωνίας ή ως γνήσιος συνεχιστής του προκατόχου του.

Από μια άποψη οι σημερινές προεδρικές εκλογές είναι δίχως δικαίωμα επιλογής. Γιατί και οι αντίπαλοι του κ. Αναστασιάδη τον διαφημίζουν ως τον πιο ικανό κοινωνικό καταστροφέα.

Επομένως, στο ερώτημα ποιος είναι ο πιο άξιος συνεχιστής του καταστροφικού έργου του κ. Χριστόφια, δεν υπάρχει δίλημμα από κανένα ή οι πάντες συμφωνούν.

Και ο κ. Μαλάς; Καλά, τον επέλεξαν οι ακελικοί όχι ως συνεχιστή του έργου του κ. Χριστόφια. Είναι αστείο στη συνείδηση των ακελικών να συγκρίνεται ο Χριστόφιας με τον Μαλά. Αλλά η επιλογή Μαλά κατοχυρώνει ότι θα εκλεγεί πραγματικά αυτός που μπορεί να συνεχίσει το έργο Χριστόφια, δηλαδή ο κ. Αναστασιάδης.

Από την πλευρά Αναστασιάδη υπάρχει περίπτωση να εγκαταλείψει το τεράστιο καταστροφικό έργο του κ. Χριστόφια; Όχι και γιατί δεν το θέλει –όντας συνεργός - αλλά και γιατί του έχει ετοιμάσει όλα «τα εκρηκτικά» και μόνο ένα έχει να κάνει, έστω και κατά λάθος, να τα πυροδοτήσει.

Πιο απλά, η εκλογή Αναστασιάδη στο προεδρικό αξίωμα έχει προετοιμαστεί με πολλή επιμέλεια από την τοπική και διεθνή ολιγαρχία, ώστε η κυπριακή κοινωνία να έχει μονο μια επιλογή, να επιλέξει το θύτη της.

Από την πλευρά τώρα της κοινωνίας, γι αυτούς που θα αποφασίσουν να επιλέξουν τον μελλοντικό καταστροφέα τους, κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να βρεθεί κάποια λογική εξήγηση εκτός από την εθελοδουλεία. 

ΥΓ1. Ο κ. Λιλλήκας καλεί τους ψηφοφόρους του να πάνε στην κάπλη και να ρίξουν λευκό. Φυσικά, θέλει να νομιμοποιήσει και την εκλογική διαδικασία και το πολιτικό σύστημα γιατί συνάπτεται με το δικό του μέλλον.Να δούμε, πόσο ελεύθεροι πολίτες είναι οι αυτο-διαφημιζόμενοι ψηφοφόροι του κ. Λιλλήκα. Αν πράγματι είναι ελεύθεροι ή απλώς αναζητούν έναν νέο αφέντη σε αντικατάσταση των παλαιών.

ΥΓ2. Αν, όπως επιμένουν οι ακελικοί, για την κρίση φταίει το διεθνές σύστημα, τότε λογικά προκύπτει ότι και  τα όποια καλά πρέπει να αποδοθούν στο διεθνές σύστημα. Άρα, ποιος είναι ο δικός τους ρόλος; Γιατί υπάρχουν, αφού η μοίρα μας ολοκληρωτικά ετεροκαθορίζεται; Γιατί ζητούν εξουσία; Για να επιβάλλουν στον κυπριακό λαό τη θέληση της διεθνούς ολιγαρχίας; Τελικά, μήπως αυτό είναι που έκαναν για πέντε χρόνια;

Προεδρικές εκλογές, η εκλογική ψήφος και πολιτική δουλεία

Τα κόμματα σε συνεργασία με τα ΜΜΕ διαλαλούν την πραμάτεια των «κρίσιμων» προεδρικών εκλογών. Γιατί είναι κρίσιμες;
Ο στόχος τους είναι με την προπαγάνδα τους να πείσουν τη μάζα των «ηλιθίων» πολίτων να διαλέξουν τον «άριστο» αφέντη τους για την επόμενη πενταετία. Έτσι το πολιτικό σύστημα και οι στυλοβάτες του -κόμματα και ΜΜΕ- να αποκτήσουν νομιμοποίηση στη συνείδηση της κοινωνίας ή να συνεχιστεί το ίδιο φαγοπότι για άλλα πέντε χρόνια σε βάρος του λαού.
Με τις απύθμενες ανοησίες των βασικών υποψηφίων και των κομματοκρατόρων, δε θα καταπιαστώ. Θα επικεντρωθώ στη ψήφο των πολιτών και τη διάστασή της σε σχέση με την ελευθερία/δουλεία.
Το δικαίωμα της εκλογικής ψήφου
Το λεγόμενο δικαίωμα ψήφου, με τη σημερινή του μορφή, είναι δημιούργημα του 18ου αιώνα. Τότε ήταν που υπήρξε κάποιος προβληματισμός αν η ψήφος θα είναι εκλογική (εν λευκώ νομιμοποίηση ενός υποψηφίου στην εξουσία του κράτους) ή αντιπροσωπευτική (νομιμοποίηση κάποιου υποψηφίου στην εξουσία αλλά και έλεγχός του από τους ψηφοφόρους).
Επιβλήθηκε από την άρχουσα τάξη τότε η εκλογική ψήφος. Και ο φιλελευθερισμός και ο εθνικισμός και ο κομμουνισμός ταυτίστηκαν με την εκλογική ψήφο, ανεξάρτητα αν η καθεμιά ιδεολογία πρόεβαλλε είτε το κράτος είτε το έθνος είτε το κόμμα ως κριτήριο της λήψης αποφάσεων από τους ψηφισμένους αφέντες.
Η εξέλιξη από τον 18ο αιώνα ως τον 20ο αιώνα δεν άλλαξε τη μορφή της ψήφου. Αφού σταδιακά εγκαταλείψθηκε η λεγόμενη τιμηματική εκλογική ψήφος (δικαίωμα εκλογικής ψήφου με βάση την περιουσία) και αφού η ανθρωπότητα διήλθε από την περίοδο του μεσοπολέμου (φασισμός, ναζισμός,ολοκληρωτισμός, δικτατορίες) , μεταπολεμικά άρχισε να γενικεύεται η εκλογική ψήφος πρώτα για τους άντρες και μετά, για τις γυναίκες.
Με το δικαίωμα της εκλογικής ψήφου τα άτομα από υπήκοοι του κράτους έγιναν πολίτες του κράτους. Όμως και τον 18ο και τον 20ο αιώνα η εξουσία παρέμεινε στο κράτος και η κοινωνία αμέτοχος στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος.
Το περιεχόμενο της εκλογικής ψήφου
Τι είναι η εκλογική ψήφος;
Στο επίπεδο του πολιτεύματος συνιστά είτε αριστοκρατικό(εκλογή αρίστων) είτε ολιγαρχικό στοιχείο (εκλογή πλουσίων). Δηλαδή, η εκλογική ψήφος δεν χαρακτηρίζει μόνο το πολίτευμα της δημοκρατίας αλλά τα αριστοκρατικά και τα ολιγαρχικά πολιτεύματα.
Στο επίπεδο των εξουσιαστικών συστημάτων είναι νομιμοποιητική, δηλαδή νομιμοποιεί κάποιο να είναι ο φορέας της εξουσία και να λαμβάνει αποφάσεις που αφορούν το σύνολο, την κοινωνία.
Και στην περίπτωση που υπάρχουν περισσότεροι του ενός διεκδικητές, είναι και διαιτητεύουσα. Δηλαδή, διαλέγει ποιος από τους υποψήφιους θα χρηστεί αξιωματούχος του κράτους.
Είναι εκχωρητέα η εκλογική ψήφος.Δηλαδή σου παρέχει ένα μερίδιο στην πολιτική- ένα πολιτικό δικαίωμα- αλλά πρέπει να τον εκχωρήσεις σε ένα άλλο πρόσωπο το οποίο υποτίθεται θα αποφασίζει για λογαριασμό σου. Ή, εφ΄ όσον είναι αποδεκτό ότι η πολιτική εξουσία ανήκει στο κράτος, τότε αναγκαστικά οι πολίτες δεν μπορούν να την κατακρατήσουν αλλά να την εκχωρήσουν στον ιδιοκτήτη της πολιτικής που είναι το κράτος.
Από τη στιγμή που εκχωρεί ο πολίτης το ίσο μερίδιο πολιτικής που κατέχει με την ψήφο του στον υποψήφιο που καταλαμβάνει το αξίωμα του κράτους – το κράτος είναι απρόσωπο –, τότε ο ίδιος παραμένει εκτός του πολιτικού συστήματος χωρίς κανένα δικαίωμα στη διαχείριση των κοινών υποθέσεων. Γιατί με την εκλογική ψήφο το παραχώρησε σε ένα άλλο πρόσωπο.
Δηλαδή η λειτουργία του πολιτικού συστήματος στηρίζεται στην αρχή ότι ο πολίτης έχει ένα δικαίωμα στην πολιτική, να μην έχει κανένα δικαίωμα. Γι αυτό και υποχρεωτικά εκχωρείται σε ένα τρίτο προσωπο.
Εκλογική ψήφος και δουλεία
Το γεγονός ότι οι πολίτες συναινούν στην παραχώρηση της πολιτικής λειτουργίας σε κάποια άλλα πρόσωπα δεν υποδηλώνει ότι είναι και πολιτικά ελεύθεροι. Η συναίνεση δημιουργεί νομιμοποίηση , δε δημιουργεί ελευθερία. Η συναίνεση, για παράδειγμα, στη μισθωτή εργασία δεν υποδηλώνει ότι το άτομο είναι οικονομικά ελεύθερο.Στο χώρο της εργασία είναι εξαρτημένος από τη βούληση κάποιου άλλου που αποφασίζει. Το ίδιο συμβάινει και στην πολιτική: η συναίνεση με την εκλογική ψήφο διαιωνίζει την εξάρτηση του ατόμου και στον πολιτικό τομέα, αφού κάποιος άλλος θα αποφασίζει αντί του ιδίου.
Φυσικά, το άτομο έχει το πολιτικό δικαίωμα να διαδηλώνει για να ασκήσει πίεση στον κάτοχο της εξουσίας του κράτους ή στον ιδιοκτήτη μιας επιχείρησης. Αλλά, η διαδηλώση επιβεβαιώνει ταυτόχρονα ότι ο πολίτης βρίσκεται εκτός του πολιτικού/οικονομικού συστήματος. Γιατί, αν το άτομο είχε δικαίωμα να αποφασίζει το ίδιο για πολιτικά θέματα, τότε η διαδήλωση δε θα είχε νόημα, δηλαδή θα ήταν παράλογο να διαδηλώνεις εναντίον του εαυτού σου!!!
Με τη χρήση της εκλογικής ψήφου ο πολίτης αποφασίζει κάτι; Όχι, δεν αποφασίζει τίποτε και ούτε έχει την πολιτική αρμοδιότητα να επιληφθεί οποιουδήποτε θέματος. Αποφασίζει ότι κάποιος άλλος θα κατέχει την πολιτική λειτουργία της κοινωνίας, δηλαδή θα αποφασίζει για κείνον, και μάλιστα με εν λευκώ εξουσιοδότηση. Δεν παίρνει δηλαδή ο πολίτης κάποια πολιτική απόφαση είτε από την άποψη της διαβούλευσης είτε της εισήγησης είτε της απόφασης/εκτέλεσης. Όλα αυτά τα εκχωρεί σε άλλους και απομένει υπήκοος/πολίτης του κράτους με βάρκα σωτηρίας την ελπίδα.
Εκλογική ψήφος και κοινωνία
Τι υποδηλώνει για την κοινωνία η εκλογική ψήφος;
Ότι η κοινωνία από πολιτική άποψη είναι μια κοινωνία δούλων με την έννοια ότι σε θέματα που αφορούν τη συνολική κοινωνία δεν έχουν κανένα δικαίωμα να αποφασίζουν. Δηλαδή, στο πολιτικό επίπεδο δεν αναγνωρίζεται ότι ο κάθε πολίτης και το όλον- ο δήμος- αποτελούν θεσμικά όργανα του πολιτεύματος.
Η πολιτική δουλεία της κοινωνία δε σημαίνει ότι τα άτομα είναι ολοκληρωτικά δούλοι, όπως στο φεουδαρχικό σύστημα, όπου το άτομο αντιμετωπίζεται ως πράγμα.Η κοινωνία απολαμβάνει την ατομική της ελευθερία (ελευθερία στην ιδωτική της ζωή) και είναι ικανοποιημένη λόγω του επιπέδου της εξέλιξης της. Όμως η ατομική ελευθερία δε σε καθιστά ούτε κοινωνικά ούτε πολιτικά ελεύθερο. Είναι όμως η ατομική ελευθερία η προϋπόθεση για διεκδίκηση κάθε μορφής ελευθερίας.
Εκλογική ψήφος και προεδρικές εκλογές στην Κύπρο
Το γεγονός ότι οι πιο πολλοί πολίτες ασκούν το εκλογικό δικαίωμα δηλώνει ότι από άποψη συμφέροντος ή γνώσης η πλειονότης της κοινωνίας είναι ανεκτική/ικανοποιημένη από το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα.
Δηλαδή, σε μεγάλο βαθμό η κυπριακή κοινωνία πολιτικά είναι αχειράφετη, γι αυτό και εκχωρεί την πολιτική λειτουργία σε κάποιους άλλους εν λευκώ –τα κόμματα.
Από πολιτική άποψη δεν παρατηρούνται κάποιες διεργασίες στο κοινωνικό επίεπδο. Εκτός από το γεγονός της αποχής, το οποίο ερμηνεύεται ως μη ικανοποίηση του πολίτη από τη λειτουργία της πολιτικής ή του πολιτικού συστήματος. Έτσι το κατανοούν τα κόμματα και οι υποψήφιοί τους. Γι αυτό και ακριβώς το λόγο κάποιοι υποψήφιοι δειλά-δειλά προτείνουν κάποιους τρόπους εμπλοκής των πολιτών στην πολιτική διαδικασία (πρόταση Λιλλήκα για ανακλητό και πρόταση Αναστασιάδη για νομοθετική πρωτοβουλία στους πολίτες). Αυτές οι προτάσεις υποδηλώνουν ότι βρισκόμαστε σε ένα πρώιμο στάδιο μετάβασης από την εκλογική ψήφο στην αντιπροσωπευτική. Το σημαντικό όμως είναι πως και αυτές οι πρωτοβουλίες προέρχονται από την άρχουσα τάξη και όχι από την κοινωνία.
Νεοτερικότητα και ελληνική αρχαιότητα
Από την άποψη της ανθρωποκεντρικής εξέλιξης , δηλαδή του σταδίου ανάπτυξης της ελευθερίας, οι νεοτερικές κοινωνίες μπορούν να συγκριθούν με τις ανάλογες κοινωνίες των πόλεων κρατών του 7ου π.Χ. αιώνα, δηλαδή την περίοδο των νομοθετών- του σημερινού κράτους δικαίου -και της σταδιακής γενίκευσης της εκλογικής ψήφου. Όμως οι τωρινές κοινωνίες και το πολιτικό σύστημα δεν έχουν περιέλθει στο στάδιο εκείνο της εξέλιξης στο οποίο η ψήφος θα γίνει τουλάχιστον αντιπροσωπευτική, δηλαδή να έχεις το δικαίωμα και να ελέγχεις τον ψηφισμένο αξιωματούχο. Στην αρχαιότητα η αντιπροσωπευτική ψήφος καθιερώθηκε από το Σόλωνα το 592/91 π.Χ..
Και φυσικά ουδεμία σύγκριση μπορεί να γίνει με την περίοδο της κλασικής δημοκρατίας όπου ο πολίτης είναι κύριος της ψήφου του, άρα δεν εκχωρείται, και η ψήφος αποκτά αποφασιστικό περιεχόμενο και το άτομο αποκτά και την πολιτική ελευθερία, αφού μετέχει «κρίσεως και αρχής».
ΥΓ. Δεν αναφέρθηκα στο δικαιωμα του «εκλέγεσθαι» γιατί εκεί αποδεικνύεται ολοφάνερα ο ολιγαρχικός χαρακτήρας του πολιτεύματος.
ΥΓ. Η μεγαλύτερη ανοησία, στην ελληνική τουλάχιστον γλώσσα, είναι να χρησιμοποιείς τη φράση «το δημοκρατικό δικαίωμα της ψήφου» αναφερόμενος στις εκλογές.Έλεος!!!

Ο Χρ. Φωκαίδης του ΔΗΣΥ και το δημόσιο συμφέρον: η πρόκληση σύγχυσης στον "όχλο" με περισπούδαστες κενολογίες

Ο Χριστόφορος Φωκαίδης , γραμματέας πολιτικού σχεδιασμού του ΔΗΣΥ, ένιωσε πάλι την ανάγκη να επικοινωνήσει με το λαό. Αυτή τη φορά το άρθρο του στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» (10/12/2012) είχε τίτλο «Κρίση και μεταρρύθμιση σε μια «φραγμένη κοινωνία»».
Ο τίτλος του άρθρου μου προκάλεσε το ενδιάφερον γι αυτό διέθεσα χρόνο να το διαβάσω. Το άρθρο τελικά ήταν παραπλανητικό. Γιατί δεν αναφερόταν καθόλου – μα καθόλου- στην κρίση και της μεταρρύθμιση της κοινωνίας, αλλά την κρίση και τη μεταρρύθμιση του κράτους!!! Ο εν λόγω κύριος δεν μπορεί να ξεχωρίσει το κράτος από την κοινωνία και αναφέρεται στο κράτος και θεωρεί ότι μιλά για την κοινωνία!!!
Όμως, η σύγχυση του κυρίου Φωκαίδη αλλά και η επικινδυνότητά του για την κοινωνία φανερώνεται και από τη χρήση των λέξεων. Η μαγική λέξη που χρησιμοποιεί είναι το δημόσιο.
Στο νου του έπλασε δυο δημόσια: το ένα με κεφαλαίο – Δημόσιο- και το άλλο με μικρό –δημόσιο. Το «Δημόσιο» στο μυαλό του κυρίου Φωκαίδη ταυτίζεται με το κράτος, το οποίο Δημόσιο-κράτος πρέπει «να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον», δηλαδή το συμφέρον του πολίτη.
Η προσέγγιση του κ. Φωκαίδη είναι ό,τι πιο συντηρητικό και αντιδραστικό. Πέρα από το γεγονός ότι δηλώνει τη συντήρησή του με αναφορές στο Διαφωτισμό του 18ου αιώνα –λες και οι κοινωνίες δυο αιώνες δεν προχώρησαν ή η ανθρώπινη σκέψη έμεινε στάσιμη ή δεν υπάρχει κάτι καλύτερο ως γνώση από τους Διαφωτιστές – η προσέγγισή του στηρίζεται στον παραδοσιακό διαχωρισμό κράτους και κοινωνίας με την έννοια ότι το κράτος ταυτίζεται με το πολιτικό σύστημα και το πολιτικό σύστημα απορροφάται από το κομματικό σύστημα και η κοινωνία ως όχλος αμαθής οφείλει να ιδιωτεύει καθοδηγούμενη από τους ειδικούς, όπως ο κύριος Φωκαίδης.
Αυτή η κυρίαρχη προσέγγιση στην πρόσληψη της πολιτικής χαρακτήρισε την εξέλιξη όλων των πολιτικών συστημάτων στον 19ο και 20ο αιώνα:ο διαχωρισμός κράτους και κοινωνίας και η σταδιακή ανάθεση ενός νομιμοποιητικού ρόλου στους πολίτες με την ψήφο τους για τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό.
Σε σχέση με αυτή την πολιτική πραγματικότητα, ο κύριος Φωκαίδης δεν προτείνει κάτι καινούριο.Τίποτε απολύτως. Με διάφορες α-πολιτικές ακροβασίες προσπαθεί να κρατήσει την κοινωνία καθηλωμένη στην ιδιωτική σφαίρα και να μας πείσει ότι το μόνο που χρειαζόμαστε είναι «μια δυναμική ηγεσία» - δηλαδή τον κύριο Αναστασιάδη!!!
Και ενώ κατηγορεί το ΑΚΕΛ ότι υποστηρίζει περισσότερο κράτος, φαίνεται ότι αγνοεί ο άνθρωπος πως συμφωνεί στο πιο ουσιαστικό με το ΑΚΕΛ, δηλαδή πως η πολιτική θα συνεχίσει να ταυτίζεται με το κράτος και η κοινωνία θα συνεχίσει να είναι περιθωριοποιημένη και εκτός θεσμικής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος!!! Σε σχέση λοιπόν με την πρόσληψη της πολιτικής το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά ή συντηρούν το ίδιο σύστημα ή τάσσονται και οι δυο στη διαιώνιση της πολιτικής κυριαρχίας των κομμάτων σε βάρος φυσικά της κοινωνίας.
Και μια τρίτη διάσταση της κενολογίας του κυρίου Φωκαίδη. Το κράτος πρέπει να «υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον». Αυτή η θέση δε σημαίνει τίποτε. Γιατί για εκατο χρόνια οι κατέχοντες την εξουσία του κράτους το μόνο που επικαλούνται είναι το «δημόσιο», «εθνικό» ή «γενικό» συμφέρον. Το πολιτικό πρόβλημα δεν είναι η επίκληση του συμφέροντος αλλά ποιος ορίζει ότι η πολιτική πράξη συνάδει με το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Και αυτός που το ορίζει κατά τη βούληση και το συμφέρον του είναι ο εκάστοτε φορέας της εξουσίας. Έτσι, ο φορέας της εξουσίας –για παράδειγμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας – μπορεί να παίρνει αποφάσεις που πλήττουν το συμφέρον της κοινωνίας και ταυτόχρονα να επικαλείται το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή το συμφέρον της κοινωνίας!!! Ιστορικά η επίκληση του εθνικού/δημόσιου συμφέροντος από τους ολιγαρχικούς γινόταν πάντοτε για να αποκρύψουν από την κοινωνία τις πολιτικές που στρέφονταν εναντίον της. Ή ήταν απλώς ένα προπαγανδιστικό σύνθημα.
Και το τελευταίο ερώτημα: είναι δυνατόν σε ένα εξουσιαστικό σύστημα να παίρνονται αποφάσεις που εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον; Σε κάποιο βαθμό, ναι. Μόνο όμως υπό ένα όρο, ότι θα δοθεί το δικαίωμα στην κοινωνία να ελέγχει τους φορείς της εξουσίας. Όμως, αυτή η μικρή αλλαγή προϋποθέτει αλλαγή πολιτικού συστήματος, κάτι που κανένα κόμμα δεν αποδέχεται σήμερα.
Επομένως τα αρθρίδια του κυρίου Φωκαίδη είναι συρραφή ιδεών ατάκτως ερριμένων χωρίς καμία πολιτική πρόταση, κανένα πολιτικό στοχασμό,μια απύθμενη κενολογία για «πρόοδο και εκσυχρονισμό» χωρίς να ορίζει ποιο είναι το σύγχρονο και προοδευτικό στο οποίο θα πρέπει να προσαρμοστούμε. Η μοναδική του έγνοια είναι η εκλογή Αναστασιάδη στη θέση του Προέδρου. Και γράφει ο άνθρωπος με την ελπίδα ότι μελλοντικά θα γίνει και αυτός ένας από τους εξουσιαστές μας.
ΥΓ. Ποιος είναι ο καλύτερος Πρόεδρος; Ο ΚΑΝΕΝΑΣ πρόεδρος. Τουλάχιστον είναι ντροπή να υπάρχουν άνθρωποι στον 21ο αιώνα στην Κύπρο που επιδιώκουν να γίνουν πρόεδροι του κράτους με αρμοδιότητες που ελάχιστα διαφέρουν από αυτές που είχε ο Άγγλος κυβερνήτης. Ή ισχύει η ηλιθιότητα πως επειδή έφυγε ο αλλοεθνής και ήλθε ο ομοεθνής κυβερνήτης, ήλθε ταυτοχρόνως και η δημοκρατία!!!!

Ο "σωτήρας" Ν. Αναστασιάσης και η πολιτική κενολογία νέων πολιτευτών

Στην εφημερίδα « Ο Φιλελεύθερος»,3 Ιουνίου 2012, φιλοξενήθηκαν δύο από τη νέα φουρνιά των πολιτικών του ΔΗΣΥ: ο βουλευτής Τάσος Μητσόπουλος (συνέντευξη) και ο Γραμματέας πολιτικού σχεδιασμού του ΔΗΣΥ Χριστόφορος Φωκαϊδης (άρθρο). Είναι πράγματι λυπηρό να διάβαζεις τις απόψεις νέων ανθρώπων που βρίθουν κενολογιών δοσμένων με κάθε σοβαρότητα και να λιβανίζουν τον υποψήφιο του ΔΗΣΥ Ν. Αναστασιάδη ως το μελλοντικό σωτήρα της Κύπρου.
Το λιβάνισμα Αναστασιάδη
Ο βουλευτής Τ. Μητσόπουλος φάινεται πως τώρα ανακάλυψε τη «χαρακτηρολογία» που ήταν της μόδας τον 19ο αιώνα! Λιβανίζει τον Αναστασιάδη χωρίς όρια: «δυναμικός, έμπειρος, αποφασιστικός, ειλικρινής ηγέτης»! Και στο τέλος ο ύμνος-υβρισία: -« Ωρίμασε»!!! Μα αν του πήρε τριάντα χρόνια να ωριμάσει ως πολιτικός, αυτό τον άνθρωπο μπορεί να τον εμπιστευθεί κάποιος; Αυτό δεν είναι απόδειξη ανωριμότητας; Και με αυτό που λέτε δεν προσπαθείτε να εξυμνήσετε τον άνθρωπο ουσιαστικά εξευτελίζοντάς τον;
Η επικέντρωση στη σχέση κοινωνίας και πολιτικής ή η «ρωσική σαλάτα»
Και οι δυο πολιτευτές του ΔΗΣΥ επικεντρώνονται στο πρόβλημα της σχέση κοινωνίας και πολιτικής.
Πρώτιστα, αν σέβονται στοιχειωδώς τον εαυτό τους, θα πρέπει να απαντήσουν στο θεμελιακό: ποια ήταν η σχέση της κοινωνίας με την πολιτική μέχρι τώρα; Και αφού απαντηθεί το ερώτημα, τότε να καταθέσουν προτάσεις για την αλλαγή της σχέση. Διαφορετικά, οι όποιες προτάσεις καταντούν απλή προπαγάνδα άνευ σημασίας.
Τι μας λένε οι πολιτευτές του ΔΗΣΥ; Παραθέτω μερικά απολαυστικά.
-« Ανάδειξη της πολιτικής ως χώρου προσφοράς προς τον άνθρωπο».
Προσωπικά συμφωνώ με το σύνθημα. Όμως σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να κατοχυρωθεί και στην πράξη. Αν είναι χώρος προσφοράς προς τον άνθρωπο, ωσάν να μη ταιριάζει να είναι ταυτοχρόνως χώρος υφαρπαγής από τον άνθρωπο. Ή, δε γίνεται να αρπάζεις χορηγίες εκατομμυρίων από τα κρατικά ταμεία, να καρπώνεσαι πλούτο από τα κρατικά ταμεία, να αφαιρείς εισόδημα από τους ανθρώπους και να το καρπώνεσαι ανερυθριάστως και μετά να κοροϊδεύεις και από πάνω, ότι η πολιτική είναι χώρος προσφοράς. Είναι και για το ΔΗΣΥ και τα άλλα κόμματα χώρος καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου, χώρος όπου οι πολλοί συντηρούν τους λίγους και όχι οι λίγοι προσφέρουν στους πολλούς ανθρώπους.
-«Αποκατάσταση σχέσεων εμπιστοσύνης με τον πολίτη», «μια νέα και αξιόπιστη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής».
Αν αντικρύζεις τη σχέση κοινωνίας και πολιτικής ως πρόβλημα εμπιστοσύνης, απώλειας της πίστης του ενός προς τον άλλον, τότε και οι προτάσεις σου είναι λογικό ότι θα επικεντρώνονται στην αποκατάστασή τους. Όμως η σχέση πολίτη-πολιτικού δε διαμορφώνεται σε ατομικό επίπεδο, αλλά είναι εξαρτημένη από το πολιτικό σύστημα. Επομένως, αν κάποιος διακηρύττει ότι επιδιώκει αλλαγή των σχέσεων κοινωνίας και πολιτικής, τότε προτείνει αλλαγή στο πολιτικό σύστημα.
Τι προτείνει ο ΔΗΣΥ;
Η μαγική εφεύρεση είναι η «διαβουλευτική δημοκρατία», δηλαδή οι πολίτες γίνονται «συμμέτοχοι στη διαβούλευση». Κύριοι του ΔΗΣΥ, ξεκαθαρίστε τις έννοιες μες το νου σας για να μπορούμε να διαβουλευόμαστε.
Ο όρος «διαβουλευτική δημοκρατία» υπάρχει μόνο σε μυαλά που δε γνωρίζουν τι είναι η δημοκρατία. Και απλως τη χρησιμοποιούν οι ολιγαρχικοί για το συμφέρον τους, δηλαδή να συντηρήσουν το υφιστάμενο σύστημα το οποίο ουδεμία σχέση έχει με τη δημοκρατία. Η σύγχυσή τους αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι παράλληλα χρησιμοποιούν και τον όρο «δημοκρατική διακυβέρνηση». Η διακυβέρνηση και η διαβούλευση είναι και οι δυο όροι που αντανακλούν μια εξέλιξη της πολιτικής λειτουργίας στα ευρωπαϊκά πολιτικά συστήματα. Αλλά που δεν διαφοροποιούν τη σχέση κοινωνίας και πολιτικής. Γι αυτό, παρόλη τη χρήση των όρων στις ευρωπαϊκές χώρες, δεν έχουν επέλθει αλλαγές στα συντάγματα, ώστε να αποτυπωθεί η «νέα» σχέση.
Η ενίσχυση της διαβούλευσης ως πολιτικό πρόταγμα από τον εκάστοτε φορέα της εξουσίας στην πορεία του ιστορικού γίγνεσθαι απλώς αποτυπώνει ότι έχουν επέλθει κοινωνικές αλλαγές που καθιστούν τη θέση του φορέα της εξουσίας αβέβαιη και νιώθει την ανάγκη περαιτέρω διαβούλευσης, πριν τη λήψη των τελικών αποφάσεων. Όμως η διαβούλευση, ως στάδιο της πολιτικής λειτουργίας, δε χαρακτηρίζει το σύστημα ή τη σχέση κοινωνίας και πολιτικής. Αν ο μονάρχης αποφασίζει μόνος του ή αποφασίζει αφού διαβουλευτεί με τους ευγενείς, το σύστημα δεν αλλάζει. Είναι μοναρχικό. Απλώς υποδηλώνει την πολιτική δυναμική που διαφοροποιείται στο χρόνο και προοικονομεί την κατάρρευση του προηγούμενου συστήματος.
Η ολιγαρχία της Ευρώπης γνωρίζει πολύ καλά ότι η διαβούλευση δε σημαίνει τίποτε απολύτως , και μάλιστα η εξωθεσμική, γι αυτό και την πωλεί ως κουτόχοτρο για τους αφελείς.
Η άλλη πρόταση είναι η προβολή της άποψης πως το πρόγραμμα του Ν. Αναστασιάδη είναι ένα «Συμβόλαιο» με τους πολίτες! Η λέξη συμβόλαιο αποκτά νόημα ,όταν οι συμβαλλόμενοι είναι ίσοι. Διαφορετικά, το συμβόλαιο είναι ένα γραπτό κείμενο χωρίς σημασία , αφού αποτυπώνεται η βούληση του δυνατού. Για παράδειγμα η πρόταση Αναστασιάδη για πέντε υφυπουργεία παρά τω Προέδρω είναι απαίτηση της κοινωνίας ή εφεύρεση του ιδίου και της αυλής του και που θα έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα την ενίσχυση του αυταρχικού και προσωποπαγούς θεσμού του Προέδρου, την αδικαιολόγητη σπατάλη δημόσιων πόρων και το βόλεμα και άλλων ημετέρων; Τέλος πάντων ο ίδιος ο κ. Αναστασιάδης έχει τη γνώση και την ικανότητα για να πράττει ή θα πληρώνει η κοινωνία συμβούλους;
Η τρίτη αλλαγή που προτείνει ο ΔΗΣΥ είναι η θεσμοθέτηση της πολιτικής ευθύνης και της λογοδοσίας. Συμφωνώ απολύτως. Πέστε μας τώρα πώς εφαρμόζονται στο κόμμα σας για να δούμε τα οφέλη που θα έχουμε ως κοινωνία. Ή, αν δεν καταλαβαίνετε, πέστε μας αν αύριο ο κύριος Αναστασιάδης γεννήσει ένα νέο Μαρί, στα πλαίσια της θεσμοθετημένης πολιτικής ευθύνης και λογοδοσίας τι θα γίνει, χωρίς καν να χρειαστεί οι πολίτες να βγουν στους δρόμους.
Αν μου δώσετε μια πειστική απάντηση, θα σας ψηφίσω και εγώ (χα, χα, χα).
Και ιδεολογία
Ποιο είναι το ιδελογικό υπόβαθρο του ΔΗΣΥ;
Η απάντηση είναι δεδομένη: «κοινωνικός φιλελευθερισμός» Τι είναι αυτό; «Ένα σύστημα δηλαδή που οδήγησε την Ευρώπη σε μια μακρά περίοδο οικονομικής προόδου και κοινωνικής ευημερίας. Το σύστημα αυτό θέτει την οικονομική πρόοδο και ανάπτυξη στην υπηρεσία των ανάγκών του σύγχρονου πολίτη. Πιστεύουμε σε μια κοινωνικά πρσανατολισμένη οικονομία της αγοράς».
Τα πράγματα είναι σοβαρά. Από τη μια λένε ότι θέλουν να μας πάνε «μπροστά» και από την άλλη θέλουν να μας γυρίσουν πίσω, σε μια περασμένη εποχή της Ευρώπης: Δε γίνεται να πάμε και μπροστά και πίσω!!!! Μάλλον, γίνεται, αν εκλαμβάνεις το «μπροστά» ως «πίσω»!!!
Φυσικά, αυτά είναι αερολογίες, όπως και οι διακηρύξεις του λεγόμενου «κοινωνικού φιλελευθερισμού». Γιατί το ζήτημα είναι απλό: ποιος θα κρίνει ότι οι αποφάσεις σε οικονομικό επίπεδο εξυπηρετούν τις ανάγκες της κοινωνίας; Ο ΔΗΣΥ ή η κοινωνία; Φαντάζομαι, η κοινωνία. Τότε, πώς θα αποφασίζει η κοινωνία για τις οικονομικές επιλογές; Και τι θα γίνει με την ελεύθερη αγορά των ολιγαρχικών; Νομίζω, οι του ΔΗΣΥ δεν έχουν υπόθεση. Οι άνθρωποι τούτοι απλώς εκόλλησαν στη λέξη «φιλελευθερισμός» και τη λέξη «κοινωνικός» για να το πουλήσουν πιο εύκολα στους αφελείς.
Παράλληλα, και αυτό είναι εκπληκτικό, αφού κυριολεκτικά «μηρυκάζουν» ιδεολογικές ευρωπαϊκές κατασκευές, δηλώνουν με περηφάνεια πως « ο ΔΗΣΥ είναι αυτόφωτη πολιτική δύναμη. Αυτοπροσδιοριζόμαστε με πολιτικούς όρους και δεν ετεροπροσδιοριζόμαστε»!!! Με τέτοιες προσεγγίσεις, τι να τους πεις; Σηκώνεις τα χέρια ψηλά.
Επίλογος
Οι του ΔΗΣΥ είναι όντως προκλητικοί με τη νοημοσύνη μας. Προσάρμοσαν το καταστατικό του κόμματος στις ανάγκες του Αναστασιάδη. Είναι τόσο δημοκράτες, που όλοι συμφωνούν εκεί μέσα πως ο μόνος ο τρόπος να απαλλαγούν από το «δημοκρατικό» πρόεδρό τους είναι να το φορτώσουν στις πλάτες ολόκληρης της κυπριακής κοινωνίας. Και μάχονται νυχθημερόν με τη βοήθεια των ΜΜΕ και της οικονομικής ολιγαρχίας να μας πείσουν ότι ο Ν. Αναστασιάδης είναι ο σωτήρας μας!!!Έλεος, κύριοι.Απλώς,η ηγετική ομάδα του ΔΗΣΥ θεωρεί καταστροφική την παρουσία του στο κόμμα και θέλετε να μας τον φορτώσετε παρουσιάζοντάς τον ως σωτήρα μας!!!!!!!!!!!
ΥΓ. Το αληθινό πρόσωπο του ΔΗΣΥ, της διαβουλευτικής τους δημοκρατίας και του κοινωνικού φιλελευθερισμού τους είναι ο Αβέρωφ Νεοφύτου – Αντιπρόεδρος του κόμματος -, γνήσιος εκφραστής της διεθνούς και της τοπικής οικονομικής ολιγαρχίας. Αυτός έχει ως δόγμα να σώσει την οικονομία, να σώσει τις τράπεζες, να σώσει το κράτος, να σώσει τον εαυτό του και το κόμμα του και να καταστρέψει την κοινωνία! Η δική μας αντίδραση είναι  λογική: καταστροφή στους καταστροφείς μας!

Κυπριακές προεδρολογικές γελοιότητες

Τα κόμματα και οι συνδαιτημόνες τους με τη βοήθεια των ΜΜΕ άρχισαν νωρίς την προεδρολογία. Είναι λογικό, αφού η ύπαρξη τους οφείλεται αποκλειστικά στην ύπαρξη της εξουσίας. Και όπως κάθε εξουσιαστικό σύστημα χρειάζεται μεσολαβητές ανάμεσα στην εξουσία του κράτους και την κοινωνία, έτσι και οι κομματοκράτορες της Κύπρου ανέλαβαν αυτό τον ρόλο στο ολιγαρχικό μας πολίτευμα. Οι υποψηφιότητες εξαγγέλονται ή κυοφορούνται και εννοείται πάντοτε για τη σωτηρία της Κύπρου.
Ο κ. Αναστασιάδης
Η υποψηφιότητα Αναστασιάδη για τις προεδρικές εκλογές έχει πολλά πρωτότυπα στοιχεία, που απεικονίζουν το κομματικό αδιέξοδο ή την κομματική κατάντια. Η ηγετική ομάδα του ΔΗΣΥ διαπίστωσε ότι ο μόνος τρόπος να τον ξεφορτωθούν από το κόμμα είναι να τον φορτώσουν στον κυπριακό λαό!!! Γι αυτό και η τόση υποκριτική ομόνοια του ΔΗΣΥ στην υποψηφιότητα Αναστασιάδη. Όμως, είτε κερδίσει είτε χάσει θα πάει σπίτι του πρός δόξαν των ολιγαρχικών-διαδόχων του στο ΔΗΣΥ.
Οι οπαδοί του ΔΗΣΥ επιλέγουν ομόγνωμα Αναστασιάδη προκειμένου να απαλλαγούν από το Χριστόφια. Η συσπείρωση τους είναι μάλλον αρνητική. Γι αυτό και ο υποκριτικός «θρήνος» σε τυχόν μη υποψηφιότητα Χριστόφια. Πού θα βρουν τέτοιο λαχείο!
Ο κ. Λιλλήκας
Αυτο-αναγορεύτηκε υποψήφιος της ανύπαρκτης κοινωνίας των πολιτών. Αφού υπηρέτησε με πίστη την κομματοκρατία στην Κύπρο, ξαφνικά αποφάσισε με την υποψηφιότητά του να συνενώσει τους πάντες, κόμματα και πολίτες, ονειρεύεται το ρόλο ενός νέου εθνάρχη. Και δε θα βολεύει στα κρατικά αξιώματα μόνο κομματικούς, λέει, αλλά και άτομα από την κοινωνία. Μπράβο του, έτσι θα αλλάξουν οι βολεμένοι, πραγματικά μεγάλη αλλαγή, πρωτοποριακή. Στο κυπριακό δε θα γονατίσει την Τουρκία με μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική με την οποία θα ανατρέψει τους υφιστάμενους συσχετισμούς δύναμης.Σωστό, μόνο πες μας τι θα κάνεις για να το πετύχεις.
Το ΑΚΕΛ
Αφού για πέντε χρόνια παραβίασε κάθε αρχή ταυτίζοντας το κόμμα με το κράτος, αφού δεν άφησαν τίποτε όρθιο με ένα πρόεδρο όντας ανίκανο, τώρα θυμήθηκαν ότι έχουν και αρχές.Ποιος θα τους πιστεύσει; Λογικά κανένας.Αλλά επειδή οι συνομιλητές του ΑΚΕΛ –τα άλλα κόμματα-επίσης εδράζονται στον ίδιο καιροσκοπισμό, πιθανόν να βρουν πολλούς συνομιλητές. Για το ΑΚΕΛ είναι αρκετό να καταστεί δυνατόν να δημιουργηθεί στην πράξη μια αντιδεξιά συμμαχία, ώστε να επανεύρει το χαμένη αριστερή του ταυτότητα, την οποία πουλά ανέξοδα στους αφελείς.
Ο λεγόμενος ενδιάμεσος χώρος
Αυτοί είναι από γεννησιμιού τους ετερόφωτοι:υπάρχουν και αποκτούν ταυτότητα μέσω των δύο άκρων. Αν τυχόν λέιψουν τα άκρα, τότε θα αυτοκτονήσουν.
Αυτοί ζούν σε άλλο κόσμο. Είναι κατεξοχήν εκφραστές της πολιτικής κενολογίας και επικεντρώνονται στο κυπριακό και αναμασούν τα ίδια και τα ίδια, γιατί δεν έχουν να προτείνουν κάτι συγκεκριμένο. Αυτοί θέλουν να πάρουν την εξουσία – να μας υποτάξουν –για να το παίζουν ανυπότακτοι.
Και οι «αριστείς»
Αυτοί είναι το νέο φρούτο στην πολιτική σκηνή.Δίπλα στους παραδοσιακούς κομματικούς ολιγαρχικούς τελευταία εμφανίζεται όλο και πιο συχνά στα ΜΜΕ μια νέα αδιαμόρφωτη ολιγαρχική ομάδα, η οποία αμφισβητεί το κομματικό κατεστημένο. Είναι κατά βάση πανεπιστημιακοί, εμφανίζονται ως οι φορείς της «αριστείας» του πνεύματος και διεκδικούν πολιτικό ρόλο. Όλοι αυτοί δεν έχουν να καταθέσουν καμία απολύτως πρόταση για το πολιτικό σύστημα, εμφανίζονται και αυτοί ως γλωσσικοί νεροκουβαλητές τρίτων και μιλούν μια κοινότυπη ολιγαρχική γλώσσα: «αριστεία», «ανεπτυγμένη δημοκρατία» και άλλες ανοησίες.Μοναδικός του σκοπός να υποκαταστήσουν τους υφιστάμενους ολιγαρχικούς με πρόσχημα τη «γνώση» τους και την «ικανότητά» τους. Όμως είναι ακραιφνείς ολιγαρχικοί εξίσου επικίνδυνοι για το λαό, όπως και οι υφιστάμενοι κομματικοί. Απλώς, στο κένο που τώρα δημιουργείται με την επιβολή της αγοράς στο κράτος . οι λεγόμενοι οπαδοί της «αριστείας» , αφού υπηρέτησαν πιστά το κομματικό σύστημα σε βάρος του λαού, τώρα επιλέγουν να υπηρετήσουν τις δυνάμεις της αγοράς σε βάρος του λαού. Και επενδύουν τις επιδιώξεις τους με διάφορους βαρύγδουπους όρους, οι οποίοι δεν έχουν καμία απολύτως επιστημονική τεκμηρίωση εκμεταλλεύομενοι το κομματικό αδιέξοδο και τη συνεπακόλουθη δυσαρέσκεια των πολιτών. Και αυτοί πωλητές ελπίδας είναι, όπως και ο κάθε εξουσιολάγνος αντιδημοκρατικός.
Και η Αντιγόνη Παπαδοπούλου
Αφού ο Χριστόφιας έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Αναστασιάδης θεωρείται μια σοβαρή υποψηφιότητα, τότε έχει κάθε δικαίωμα και η Αντογόνη να αυτο-προβληθεί ως υποψήφιος.Έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις 6 Μαίου 2012 στην οποία καταθέτει ένα σοβαρό σκεπτικό για να είναι υποψήφια και η ίδια. Η συνέντευξη ήταν μισή σελίδα και την πήρε ο συντάκτης της εφημερίδα Γιώργος Καλλινίκου. Κατά την άποψή μου πρέπει να διδάσκεται σε όλα τα σχολεία στην ενότητα «Ο ρόλος των ΜΜΕ». Έλεος.
Και ο κ. Σιαρλής
Τα κόμματα προεδρικο-λογούν και αφήσαν τον Υπουργό Οικονομικών κ. Σιαρλή να το παίζει αντι-λαϊκός με νέα φορομπηχτικά μέτρα, ώστε και αυτός να σώσει όχι την οικονομία αλλά τα δημόσια οικονομικά. Αφού έσωσε έναν οργανισμό που λέγεται Τράπεζα Κύπρου, ήλθε η στιγμή να σώσει και το κράτος. Πού τους βρίσκουν και βάζουν τους Υπουργούς; Είναι όλοι τους με το ίδιο κασετόφωνο στο στόμα: «να πληρώσει ο κόσμος την παροιμιώδη ανικανότητά τους».
Η μεγάλη ολιγαρχική σύγκρουση της ανικανότητας
Ο ένας – ο κ. Ορφανίδης -αποδείχτηκε ανίκανος να εποπτεύσει αποτελεσματικά το τραπεζικό σύστημα. Και ο άλλος – ο κ. Χριστόφιας – αποδείχτηκε ανίκανος να διαχειριστεί τα δημόσια οικονομικά. Και τσακώνονται με κάθε σοβαρότητα ποιος φταίει για τη τωρινή οικονομική κατάσταση στην Κύπρο!!! Δεν υπάρχει σωστηρία από την ανθρώπινη βλακεία.
Επίλογος
Η σύγκρουση στην Κύπρο αυτή τη στιγμή είναι ανάμεσα στην παραδοσιακή κομματική ολιγαρχία και την εκσυγχρονιστική ολιγαρχία η οποία μεταλλασσόμενη ως χαμαιλέων θέλει να δώσει πιστοποιητικά υποταγής στη νέα διεθνή οικονομική ολιγαρχία που διαφεντεύει τον κόσμο, να τους πείσει ότι οι ίδιοι είναι τα καλύτερα τσιράκια. Όλοι τους είναι εξίσου άθλιοι και δεν έχουν καμία απολύτως πρόταση για την κοινωνία. Και όποιος τους βάζει αυτί είναι γιατί έχει συμφέρον ατομικό και όχι γιατί νοιάζεται για το παρόν και το μέλλον των ανθρώπων που σήμερα κατοικούν σε αυτό τον τόπο.