Ο Χριστόφορος Φωκαίδης , γραμματέας πολιτικού σχεδιασμού του ΔΗΣΥ, ένιωσε πάλι την ανάγκη να επικοινωνήσει με το λαό. Αυτή τη φορά το άρθρο του στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» (10/12/2012) είχε τίτλο «Κρίση και μεταρρύθμιση σε μια «φραγμένη κοινωνία»».
Ο τίτλος του άρθρου μου προκάλεσε το ενδιάφερον γι αυτό διέθεσα χρόνο να το διαβάσω. Το άρθρο τελικά ήταν παραπλανητικό. Γιατί δεν αναφερόταν καθόλου – μα καθόλου- στην κρίση και της μεταρρύθμιση της κοινωνίας, αλλά την κρίση και τη μεταρρύθμιση του κράτους!!! Ο εν λόγω κύριος δεν μπορεί να ξεχωρίσει το κράτος από την κοινωνία και αναφέρεται στο κράτος και θεωρεί ότι μιλά για την κοινωνία!!!
Όμως, η σύγχυση του κυρίου Φωκαίδη αλλά και η επικινδυνότητά του για την κοινωνία φανερώνεται και από τη χρήση των λέξεων. Η μαγική λέξη που χρησιμοποιεί είναι το δημόσιο.
Στο νου του έπλασε δυο δημόσια: το ένα με κεφαλαίο – Δημόσιο- και το άλλο με μικρό –δημόσιο. Το «Δημόσιο» στο μυαλό του κυρίου Φωκαίδη ταυτίζεται με το κράτος, το οποίο Δημόσιο-κράτος πρέπει «να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον», δηλαδή το συμφέρον του πολίτη.
Η προσέγγιση του κ. Φωκαίδη είναι ό,τι πιο συντηρητικό και αντιδραστικό. Πέρα από το γεγονός ότι δηλώνει τη συντήρησή του με αναφορές στο Διαφωτισμό του 18ου αιώνα –λες και οι κοινωνίες δυο αιώνες δεν προχώρησαν ή η ανθρώπινη σκέψη έμεινε στάσιμη ή δεν υπάρχει κάτι καλύτερο ως γνώση από τους Διαφωτιστές – η προσέγγισή του στηρίζεται στον παραδοσιακό διαχωρισμό κράτους και κοινωνίας με την έννοια ότι το κράτος ταυτίζεται με το πολιτικό σύστημα και το πολιτικό σύστημα απορροφάται από το κομματικό σύστημα και η κοινωνία ως όχλος αμαθής οφείλει να ιδιωτεύει καθοδηγούμενη από τους ειδικούς, όπως ο κύριος Φωκαίδης.
Αυτή η κυρίαρχη προσέγγιση στην πρόσληψη της πολιτικής χαρακτήρισε την εξέλιξη όλων των πολιτικών συστημάτων στον 19ο και 20ο αιώνα:ο διαχωρισμός κράτους και κοινωνίας και η σταδιακή ανάθεση ενός νομιμοποιητικού ρόλου στους πολίτες με την ψήφο τους για τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό.
Σε σχέση με αυτή την πολιτική πραγματικότητα, ο κύριος Φωκαίδης δεν προτείνει κάτι καινούριο.Τίποτε απολύτως. Με διάφορες α-πολιτικές ακροβασίες προσπαθεί να κρατήσει την κοινωνία καθηλωμένη στην ιδιωτική σφαίρα και να μας πείσει ότι το μόνο που χρειαζόμαστε είναι «μια δυναμική ηγεσία» - δηλαδή τον κύριο Αναστασιάδη!!!
Και ενώ κατηγορεί το ΑΚΕΛ ότι υποστηρίζει περισσότερο κράτος, φαίνεται ότι αγνοεί ο άνθρωπος πως συμφωνεί στο πιο ουσιαστικό με το ΑΚΕΛ, δηλαδή πως η πολιτική θα συνεχίσει να ταυτίζεται με το κράτος και η κοινωνία θα συνεχίσει να είναι περιθωριοποιημένη και εκτός θεσμικής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος!!! Σε σχέση λοιπόν με την πρόσληψη της πολιτικής το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά ή συντηρούν το ίδιο σύστημα ή τάσσονται και οι δυο στη διαιώνιση της πολιτικής κυριαρχίας των κομμάτων σε βάρος φυσικά της κοινωνίας.
Και μια τρίτη διάσταση της κενολογίας του κυρίου Φωκαίδη. Το κράτος πρέπει να «υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον». Αυτή η θέση δε σημαίνει τίποτε. Γιατί για εκατο χρόνια οι κατέχοντες την εξουσία του κράτους το μόνο που επικαλούνται είναι το «δημόσιο», «εθνικό» ή «γενικό» συμφέρον. Το πολιτικό πρόβλημα δεν είναι η επίκληση του συμφέροντος αλλά ποιος ορίζει ότι η πολιτική πράξη συνάδει με το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Και αυτός που το ορίζει κατά τη βούληση και το συμφέρον του είναι ο εκάστοτε φορέας της εξουσίας. Έτσι, ο φορέας της εξουσίας –για παράδειγμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας – μπορεί να παίρνει αποφάσεις που πλήττουν το συμφέρον της κοινωνίας και ταυτόχρονα να επικαλείται το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή το συμφέρον της κοινωνίας!!! Ιστορικά η επίκληση του εθνικού/δημόσιου συμφέροντος από τους ολιγαρχικούς γινόταν πάντοτε για να αποκρύψουν από την κοινωνία τις πολιτικές που στρέφονταν εναντίον της. Ή ήταν απλώς ένα προπαγανδιστικό σύνθημα.
Και το τελευταίο ερώτημα: είναι δυνατόν σε ένα εξουσιαστικό σύστημα να παίρνονται αποφάσεις που εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον; Σε κάποιο βαθμό, ναι. Μόνο όμως υπό ένα όρο, ότι θα δοθεί το δικαίωμα στην κοινωνία να ελέγχει τους φορείς της εξουσίας. Όμως, αυτή η μικρή αλλαγή προϋποθέτει αλλαγή πολιτικού συστήματος, κάτι που κανένα κόμμα δεν αποδέχεται σήμερα.
Επομένως τα αρθρίδια του κυρίου Φωκαίδη είναι συρραφή ιδεών ατάκτως ερριμένων χωρίς καμία πολιτική πρόταση, κανένα πολιτικό στοχασμό,μια απύθμενη κενολογία για «πρόοδο και εκσυχρονισμό» χωρίς να ορίζει ποιο είναι το σύγχρονο και προοδευτικό στο οποίο θα πρέπει να προσαρμοστούμε. Η μοναδική του έγνοια είναι η εκλογή Αναστασιάδη στη θέση του Προέδρου. Και γράφει ο άνθρωπος με την ελπίδα ότι μελλοντικά θα γίνει και αυτός ένας από τους εξουσιαστές μας.
ΥΓ. Ποιος είναι ο καλύτερος Πρόεδρος; Ο ΚΑΝΕΝΑΣ πρόεδρος. Τουλάχιστον είναι ντροπή να υπάρχουν άνθρωποι στον 21ο αιώνα στην Κύπρο που επιδιώκουν να γίνουν πρόεδροι του κράτους με αρμοδιότητες που ελάχιστα διαφέρουν από αυτές που είχε ο Άγγλος κυβερνήτης. Ή ισχύει η ηλιθιότητα πως επειδή έφυγε ο αλλοεθνής και ήλθε ο ομοεθνής κυβερνήτης, ήλθε ταυτοχρόνως και η δημοκρατία!!!!
Ο τίτλος του άρθρου μου προκάλεσε το ενδιάφερον γι αυτό διέθεσα χρόνο να το διαβάσω. Το άρθρο τελικά ήταν παραπλανητικό. Γιατί δεν αναφερόταν καθόλου – μα καθόλου- στην κρίση και της μεταρρύθμιση της κοινωνίας, αλλά την κρίση και τη μεταρρύθμιση του κράτους!!! Ο εν λόγω κύριος δεν μπορεί να ξεχωρίσει το κράτος από την κοινωνία και αναφέρεται στο κράτος και θεωρεί ότι μιλά για την κοινωνία!!!
Όμως, η σύγχυση του κυρίου Φωκαίδη αλλά και η επικινδυνότητά του για την κοινωνία φανερώνεται και από τη χρήση των λέξεων. Η μαγική λέξη που χρησιμοποιεί είναι το δημόσιο.
Στο νου του έπλασε δυο δημόσια: το ένα με κεφαλαίο – Δημόσιο- και το άλλο με μικρό –δημόσιο. Το «Δημόσιο» στο μυαλό του κυρίου Φωκαίδη ταυτίζεται με το κράτος, το οποίο Δημόσιο-κράτος πρέπει «να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον», δηλαδή το συμφέρον του πολίτη.
Η προσέγγιση του κ. Φωκαίδη είναι ό,τι πιο συντηρητικό και αντιδραστικό. Πέρα από το γεγονός ότι δηλώνει τη συντήρησή του με αναφορές στο Διαφωτισμό του 18ου αιώνα –λες και οι κοινωνίες δυο αιώνες δεν προχώρησαν ή η ανθρώπινη σκέψη έμεινε στάσιμη ή δεν υπάρχει κάτι καλύτερο ως γνώση από τους Διαφωτιστές – η προσέγγισή του στηρίζεται στον παραδοσιακό διαχωρισμό κράτους και κοινωνίας με την έννοια ότι το κράτος ταυτίζεται με το πολιτικό σύστημα και το πολιτικό σύστημα απορροφάται από το κομματικό σύστημα και η κοινωνία ως όχλος αμαθής οφείλει να ιδιωτεύει καθοδηγούμενη από τους ειδικούς, όπως ο κύριος Φωκαίδης.
Αυτή η κυρίαρχη προσέγγιση στην πρόσληψη της πολιτικής χαρακτήρισε την εξέλιξη όλων των πολιτικών συστημάτων στον 19ο και 20ο αιώνα:ο διαχωρισμός κράτους και κοινωνίας και η σταδιακή ανάθεση ενός νομιμοποιητικού ρόλου στους πολίτες με την ψήφο τους για τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό.
Σε σχέση με αυτή την πολιτική πραγματικότητα, ο κύριος Φωκαίδης δεν προτείνει κάτι καινούριο.Τίποτε απολύτως. Με διάφορες α-πολιτικές ακροβασίες προσπαθεί να κρατήσει την κοινωνία καθηλωμένη στην ιδιωτική σφαίρα και να μας πείσει ότι το μόνο που χρειαζόμαστε είναι «μια δυναμική ηγεσία» - δηλαδή τον κύριο Αναστασιάδη!!!
Και ενώ κατηγορεί το ΑΚΕΛ ότι υποστηρίζει περισσότερο κράτος, φαίνεται ότι αγνοεί ο άνθρωπος πως συμφωνεί στο πιο ουσιαστικό με το ΑΚΕΛ, δηλαδή πως η πολιτική θα συνεχίσει να ταυτίζεται με το κράτος και η κοινωνία θα συνεχίσει να είναι περιθωριοποιημένη και εκτός θεσμικής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος!!! Σε σχέση λοιπόν με την πρόσληψη της πολιτικής το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά ή συντηρούν το ίδιο σύστημα ή τάσσονται και οι δυο στη διαιώνιση της πολιτικής κυριαρχίας των κομμάτων σε βάρος φυσικά της κοινωνίας.
Και μια τρίτη διάσταση της κενολογίας του κυρίου Φωκαίδη. Το κράτος πρέπει να «υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον». Αυτή η θέση δε σημαίνει τίποτε. Γιατί για εκατο χρόνια οι κατέχοντες την εξουσία του κράτους το μόνο που επικαλούνται είναι το «δημόσιο», «εθνικό» ή «γενικό» συμφέρον. Το πολιτικό πρόβλημα δεν είναι η επίκληση του συμφέροντος αλλά ποιος ορίζει ότι η πολιτική πράξη συνάδει με το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Και αυτός που το ορίζει κατά τη βούληση και το συμφέρον του είναι ο εκάστοτε φορέας της εξουσίας. Έτσι, ο φορέας της εξουσίας –για παράδειγμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας – μπορεί να παίρνει αποφάσεις που πλήττουν το συμφέρον της κοινωνίας και ταυτόχρονα να επικαλείται το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή το συμφέρον της κοινωνίας!!! Ιστορικά η επίκληση του εθνικού/δημόσιου συμφέροντος από τους ολιγαρχικούς γινόταν πάντοτε για να αποκρύψουν από την κοινωνία τις πολιτικές που στρέφονταν εναντίον της. Ή ήταν απλώς ένα προπαγανδιστικό σύνθημα.
Και το τελευταίο ερώτημα: είναι δυνατόν σε ένα εξουσιαστικό σύστημα να παίρνονται αποφάσεις που εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον; Σε κάποιο βαθμό, ναι. Μόνο όμως υπό ένα όρο, ότι θα δοθεί το δικαίωμα στην κοινωνία να ελέγχει τους φορείς της εξουσίας. Όμως, αυτή η μικρή αλλαγή προϋποθέτει αλλαγή πολιτικού συστήματος, κάτι που κανένα κόμμα δεν αποδέχεται σήμερα.
Επομένως τα αρθρίδια του κυρίου Φωκαίδη είναι συρραφή ιδεών ατάκτως ερριμένων χωρίς καμία πολιτική πρόταση, κανένα πολιτικό στοχασμό,μια απύθμενη κενολογία για «πρόοδο και εκσυχρονισμό» χωρίς να ορίζει ποιο είναι το σύγχρονο και προοδευτικό στο οποίο θα πρέπει να προσαρμοστούμε. Η μοναδική του έγνοια είναι η εκλογή Αναστασιάδη στη θέση του Προέδρου. Και γράφει ο άνθρωπος με την ελπίδα ότι μελλοντικά θα γίνει και αυτός ένας από τους εξουσιαστές μας.
ΥΓ. Ποιος είναι ο καλύτερος Πρόεδρος; Ο ΚΑΝΕΝΑΣ πρόεδρος. Τουλάχιστον είναι ντροπή να υπάρχουν άνθρωποι στον 21ο αιώνα στην Κύπρο που επιδιώκουν να γίνουν πρόεδροι του κράτους με αρμοδιότητες που ελάχιστα διαφέρουν από αυτές που είχε ο Άγγλος κυβερνήτης. Ή ισχύει η ηλιθιότητα πως επειδή έφυγε ο αλλοεθνής και ήλθε ο ομοεθνής κυβερνήτης, ήλθε ταυτοχρόνως και η δημοκρατία!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου