Ο κ. Γιάννος Κατσουρίδης και οι απόψεις του για την οριζόντια ψηφοφορία

Σήμερα ,19/4/2015, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» ένα άρθρο του κ. Γ. Κατσουρίδη, δόκτορος των Πολιτικών Επιστημών και επιστημονικού διευθυντή του Ινστιτούτου Ερευνών Προμηθέας με τίτλο «Οριζοντία ψηφοφορία και πολιτική».

Ο σχολιασμός αυτού του άρθρου γίνεται γιατί προβαίνει σε μια σειρά από διαπιστώσεις - κατά τη γνώμη μου αρκετές είναι ορθές- αλλά χωλαίνει στο «διά ταύτα».

Η ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ

Είναι ορθή η διαπίστωση του κ. Κατσουρίδη ότι η πρόταση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για οριζόντια ψηφοφορία δεν είναι απάντηση  σε προβλήματα που αντιμετωπίζει το πολιτικό σύστημα, αφού δε στηρίζεται στα πραγματικά αίτια αυτών των προβλημάτων.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟΣΥΣΤΗΜΑ

• Το επιχείρημα του πως δε λειτουργεί σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου η οριζόντια ψηφοφορία, ώστε να το υιοθετήσουμε και εμείς, είναι επινόηση κατά της οριζόντιας ψηφοφορίας και όχι θέση. Γιατί αν το υπαρκτό πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει αξεπέραστα προβλήματα, τότε σε κάποιο χρόνο και τόπο αυτό θα αλλάξει. Έτσι, ο κ. Κατσουρίδης, ουσιαστικά υποστηρίζει « ας περιμένουμε να αλλάξει το σύστημα κάπου αλλού, και μετά βλέπουμε». Το αντεπιχείρημα είναι « γιατί να μην το αλλαξουμε εμείς και ας το μιμηθούν και οι άλλοι», γιατί να μην γίνουμε εμείς παράδειγμα στους άλλους και να λειτουργεί το αντίστροφο.Γι αυτό ακριβώς αυτή η προσέγγιση του κ. Κατσουρίδη είναι συντηρητική και αντιδραστική: αντιστρατεύεται τη λογική της προόδου αλλά και της ιστορικής εξέλιξης (αφού είναι όλοι δούλοι, ας παραμείνουμε και εμείς!!!)
• Το επόμενο επιχείρημά του εδράζεται στην ίδια λογική με το προηγούμενο. Δηλαδή, προβάλλει ορθά τη θέση πως η Κύπρος δεν είναι αποκομμένη από το υπόλοιπο παγκόμιο σύστημα. Όμως προβάλλει αυτή τη θέση πάλι στα πλαίσια μιας συντηρητικής και αντιδραστικής λογικής, ώστε να μην αλλάξει κάτι. Αφού το «κακό» συμβαίνει και αλλού, δεν πρέπει να ενοχλούμαστε!
• Στη συνέχει μεταβαίνει στο κοινωνικοικονομικό σύστημα και ορθά επισημαίνει την αλλαγή που παρατηρείται  με την κυριαρχία «των αγορών». Και ενώ αυτή η παγκόσμια αλλαγή είναι βασική αιτία για τα προβλήματα στη σχέση κοινωνίας και πολιτικής, ουσιαστικά την εκμηδενίζει προβάλλοντας τη γενική και αόριστη θέση  «είναι αδύνατο να πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάξεις, κατά τρόπο ριζικό». Δηλαδή; Τίποτε δεν αναφέρει. Αν αναλύεις μια πραγματικότητα μόνο για να την νομιμοποιήσεις στη συνειδησή σου, είναι μια συντηρητική θέση.

Γενικά, ο κ. Κατσουρίδης ορθά επικαλείται στην ανάλυση του το τι συμβαίνει εκτός Κύπρου. Αλλά, το επικαλείται στα πλαίσια μιας συντηρητικής λογικής, δηλαδή για  να μην αλλάξει τίποτε.

Η ΟΥΣΙΑ

Το τελευταίο επιχείρημα του κ. Κατσουρίδη είναι –το πιο σημαντικό κατά τον ίδιο- το πιο προβληματικό κατ΄ εμένα.Ειδικότερα:

«Διαφοροποιείται» , αναφέρει, «η λογική στην οποία  βασίζεται η αντιπροσωπευτική δημοκρατία: τη συλλογική εκπροσώπηση συμφερόντων μέσω ενδιάμεσων συλλογικοτήτων ( πολιτικών κομμάτων, συντεχνιών, κυβερνήσεων, κτλ.). Με τη συγκεκριμένη πρόταση η εκπροσώπηση καθίσταται ατομικό προνόμιο, συνήθως ατόμων με μεγάλη οικονομική επιφάνεια και πρόσβαση στα ΜΜΕ». Πρώτο, δεν υπάρχει πολίτευμα στην πραγματικότητα που να ονομάζεται αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Ένα πολίτευμα είναι αν κυβερνούν οι αντιπρόσωποι του λαού και άλλο πολίτευμα είναι αν κυβερνά ο δήμος. Να κυβερνούν και οι δύο είναι αδύνατο! Αλλά το πολίτευμα δεν είναι ούτε αντιπροσώπευση ούτε δημοκρατία, ο όρος είναι μια φαντασιακή σύλληψη. Το πολίτευμα είναι προ-αντιπροσωπευτικό και ακραιφνώς ολιγαρχικό ή ολιγαρχική κομματοκρατία. Δέυτερο, τα κόμματα είναι μια ενδιάμεση συλλογικότητα ανάμεσα στην κοινωνία και ο κράτος. Οι κυβερνήσεις που κατέχουν την εξουσία του κράτους είναι ενδιάμεση συλλογικότητα ανάμεσα σε ποιούς; Τρίτο, γιατί είναι πρόβλημα η εκπροσώπηση ως ατομικό προνόμιο και δεν είναι πρόβλημα η εκπροσώπηση ως κομματικό προνόμιο; Και το κομματικό προνόμιο και το ατομικό προνόμιο εκπροσώπησης μέσα στην υπαρκτή πραγματικότητα εξαρτιώνται αποκλειστικά , όπως επισημαίνει ο κ. Κατσουρίδης αλλά αποσπασματικά, από τους χορηγούς χρήματος και δημοσιότητας. Δηλαδή για την κοινωνία ποια θα είναι η διαφορά αν οι χορηγοί χρήματος και δημοσιότητας ανεβάζουν στην εξουσία κομματικούς ή άτομα; Για τους κομματικούς ή τα συγκεκριμένα άτομα έχει σημασία αλλά για την κοινωνία δεν έχει καμία σημασία, αφού δεν αλλάζει η σχέση της με την πολιτική και οι υφιστάμενοι συσχετισμοί δύναμης.

Και συνεχίζει ο κ. Κατσουρίδης: «Στην ουσία, ενώ παρουσιάζεται ως πρόταση αναδημιουργίας της πολιτικής, αποτελεί πρόταση κατάργησής της και επιστροφής στο παρελθον με τα κόμματα ελίτ του 19^ου αιώνα και αρχών του 20^ου αιώνα...Η λύση, όμως, δεν μπορεί να είναι η κατάργηση της πολιτικής ως τέτοιας, αλλά η λήψη εκείνων των μέτρων που θα την επαναφέρουν με τρόπο ουσιαστικό και όχι επιφανειακό. Όπως γινεται για παράδειγμα με τη συζήτηση στη Βουλή για το ασυμβίβαστο και τους ελέγχους των οικονομικών των κομμάτων».

Πρώτο, η  πρόταση για οριζόνται ψηφοφορία είναι τεχνικό ζήτημα, δεν αλλάζει το πολιτικό σύστημα. Άρα, δεν καταργείται η πολιτική. Δεύτερο, πολιτική υπάρχει όχι γιατί υπάρχουν κόμματα, αλλά γιατί υπάρχει η κοινωνία. Τρίτο, μια πρόσληψη της πολιτικής λειτουργίας μιας κοινωνίας είναι μέσω ενδιάμεσων ομάδων/ κομμάτων, αλλά μπορεί επίσης το άτομο να λειτουργεί μέσα στο όλον/σύστημα και χωρίς ενδιάμεσες ομάδες, να «μοριοποιείται» ως άτομο εντός του συνόλου. Η διαφορά των δύο είναι ότι ανφέρονται σε διαφορετικά πολιτικά συστήματα και δεν υποδηλώνεται ούτε στο ένα ούτε στο άλλο η κατάργηση της πολιτικής. Και ακριβώς η συντηρητικότητα των αντιλήψεων του κ. Κατσουρίδη σε αυτό έγκειται, πως ταυτίζει την πολιτική όχι με την κοινωνία αλλά με το κόμμα!!! Τέταρτο, επιστροφή στο παρελθόν είναι αδύνατη, γιατί άλλη ήταν η κοινωνία και οι ανάγκες της τον 19^ο  αιώνα και πολύ διαφορετική η σημερινή. Η πιο σημαντική συστημική διαφορά είναι πως τότε ο άνθρωπος προσπαθούσε να οικοδομήσει το μέλλον του εντός του κράτους. Σήμερα, αυτή η φάση έχει ολοκληρωθεί και οι κοινωνίες βρίσκονται αντιμέτωπες με προβλήματα που προκύπτουν με την κοσμοσυστημική λειτουργία ή την «υπέρβαση» του κράτους.Πέμπτον, η λύση που προτείνει ο κ. Κατσουρίδης ακυρώνει όλη την προσέγγισή του, αφού θεωρεί τελικά πως το πρόβλημα σήμερα της πολιτικής είναι το ασυμβίβαστο και τα οικονομικά των κομμάτων ή επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος με αυτούς που κατηγορεί, δηλαδή συναισθηματικά αντιδρώντας –προάσπιση των κομμάτων- αγνοεί «τα πραγματικά αίτια των προβλημάτων»!!!

ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ

Ο κ. Κατσουρίδης αναφέρεται και στις δημοσκοπήσεις για να τις ακυρώσει! Αναφέρει: «Η επίκληση δημοσκοπικών ποσοστών για εφαρμογή της οριζοντίας  ψηφοφορίας υποκρύπτει ορισμένα σφάλματα....δεν υπονοώ ότι δεν πρέπει να αξιοποιούνται οι δημοσκοπήσεις ως εργαλεία».

Φυσικά, από την άποψη της πολιτικής επιστήμης δεν ισχύουν αυτά. Για την επιστήμη υπάρχει το ερώτημα: ποιου η άποψη πρέπει να προσμετρά στη λήψη αποφάσεων; Του ενός, των λίγων ή των πολλών;  Με την απαντησή σου δεν απαντάς σε ένα θεωρητικό ερώτημα. Αλλά επιλέγεις πολιτικό σύστημα, δηλαδή μοναρχία, ολιγαρχία ή δημοκρατία. Το δεύτερο ερώτημα είναι: σε ποια περίπτωση η άποψη των πολλών θεωρείται ως εργαλείο και όχι λήψη απόφασης; Η απάντηση είναι στις ολιγαρχίες, όπως αυτή που υποστηρίζει ο κ. Κατσουρίδης. Το τρίτο ερώτημα: Στις ολιγαρχίες η δημοσκόπηση εκφράζει τη βούληση των πολλών; Η απάντηση είναι: ναι, υπό μιά προϋποθεση, ότι δόθηκε η πληροφόρηση-όλα τα δεδομένα- στους πολλούς για να μπορέσουν να διαμορφώσουν άποψη. Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο στις ολιγαρχίες; Είναι πολύ δύσκολο, γιατί θα ακυρώσει τη λογική του ολιγαρχικού συστήματος για τους ειδικούς που πρέπει να διαχειρίζονται την εξουσία.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Συμπερασματικά, οι αντιλήψεις του κ. Κατσουρίδη έχουν ένα και μόνο σκοπό, να νομιμοποιήσουν το σύστημα και το κόμμα. Τίποτε άλλο. Γι αυτό είναι και συντηρητικές και αντιδραστικές, εφόσον στοχεύουν στην προάσπιση των συμφερόντων της πολιτικής  και της οικονομικής ολιγαρχίας.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Οι κομματικοί και οι υποστηρικτές της οριζόντιας ψηφοφορίας , οφείλουν να απαντήσουν σε ένα ερώτημα καθαρά πολιτικό: Εφόσον με την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση έχουν ανατραπεί οι συσχετισμοί δύναμης ανάμεσα στο τρίπτυχο κράτος-κοινωνία-αγορά σε βάρος της κοινωνίας και τα κράτη θεωρούν ως σκοπό της πολιτικής να υπηρετούν την αγορά, τι προτείνουν για να επανέλθει τουλάχιστον μια ισορροπία , και ειδικότερα –εφόσον μιλούμε για πολιτική –τι προτείνουν  για τη σχέση κοινωνίας και πολιτικής; Γιατί αν η αγορά – δηλαδή οι χορηγοί χρήματος και δημοσιότητας- θα βγάζουν στην εξουσία κομματικούς ή άτομα, η κοινωνία δε σώζεται, το πολιτικό σύστημα δεν αλλάζει, η αγορά θα ρυθμίζει τη λειτουργία της κοινωνίας, η κοινωνία θα περιθωριοποιείται από την πολιτική, το πολιτικό σύστημα θα συνεχίσει να είναι ολιγαρχικό ή και , χειρότερα,τυρρανικό. Έχουν να προτείνουν κάτι πέραν από το να ανταγωνίζονται ποιος θα καρπούται την εξουσία και το ταμείο του κράτους με χορηγία της οικονομικής ολιγαρχίας και σε βάρος της κοινωνίας;

ΥΓ. Η σύγκρουση ανάμεσα στους κομματικούς και τους υποστηρικτές της οριζόντιας ψηφοφορίας αποκτά συγκεκριμένο περιεχόμενο μέσα στην υπαρκτή πραγματικότητα: Ποιος θα καρπώνεται τα οφέλης της εξουσίας του κράτους και του δημόσιου ταμείου; Οι κομματικοί ή και τα άτομα που βρίσκονται στις παρυφές του κομμάτων; Σε αυτά τα πλαίσια είναι μια ενδοολιγαρχική σύγκρουση γιατί η κοινωνία –που είναι ο λόγος ύπαρξης όλων αυτών- βρίσκεται εκτός των προβληματισμών τους και των προτάσεών τους. Σε αυτά τα πλαίσια οι υποστηρικτές της οριζόντιας ψηφοφορίας θα λειτουργήσουν ως»εφεδρεία δυνάμεων» για την πολιτικοοικονομική ολιγαρχία. Δηλαδή, στο βαθμό που το σύστημα θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο, θα τους χρησιμοποιήσει, για να μην αλλάξει το σύστημα!!!

Κόμματα, διαφθορά και οριζόντια ψηφοφορία

Το κείμενο αυτό αποτελεί μια απάντηση σε ένα άρθρο του κ. Άθου Κοιρανίδη της δεξαμένης σκέψης «Θουκυδίδης» που δημοσιέυτηκε στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις  4/1/2015. Υποστηρίζει ο κ. Κοιρανίδης -και είναι μια άποψη που προβάλλεται από πολλούς που δραστηριοποιούνται σε διάφορες οργανώσεις της λεγόμενης κοινωνίας των πολιτών- και τα εξής:

«Η λύση του προβλήματος(εννοείται της διαφθοράς) κρύβεται στην αποδυνάμωση του κομματικού κατεστημένου. Πρέπει να επιστρέψουμε όσο πιο κοντά γίνεται στην άμεση συμμετοχική δημοκρατία. Οι πολίτες θα πρέπει να απελευθερωθούν από τον ζυγό των κομμάτων. Θα πρέπει να μπορούν να επιλέγουν τους άριστους από όποιο χώρο και να προέρχονται.Ταυτόχρονα, οι ικανοί και αγνοί που σήμερα δεν ανέχονται την ανάμειξή τους στα κομματικά θα πρέπει να αποκτήσουν την ουσιαστική δυνατότητα του εκλέγεσθαι. Η οριζόνται ψηφοφορία είναι επιβεβλημένη και πιστεύω θα επενεργήσει ως πανάκεια στη μάστιγα της διαφθοράς».

Η παραπάνω παράγραφος, που συμπυκνώνει την επιχειρηματολογία αρκετών συμπολιτών μας, είναι ολοφάνερο ότι στηρίζεται σε μια διανοητική σύγχυση. Εννοώ ότι φαίνεται να μην έχει μια ξεκάθαρη άποψη για το πολιτικό πρόβλημα που πραγματεύεται. Και η σύγχυση είναι πάντοτε επικίνδυνη από πολιτική άποψη.

Τι υποστηρίζεται λοιπόν;

Όχι στο κομματικό κατεστημένο ή την  κομματοκρατία.

Ναι στην άμεση συμετοχική δημοκρατία (Τι σημαίνει πιο κοντά; Ένα πολιτικό σύστημα είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει. «Ολίγον έγκυος» δε γίνεται. Και τι σημαίνει «άμεση συμμετοχική δημοκρατία»; Μπορεί να υπάρξει δημοκρατία που να μην είναι άμεση και συμμετοχική; )

Ναι στην αριστοκρατία, την επιλογή  των αρίστων. Καλά, τι σχέση έχει η αριστοκρατία με τη δημοκρατία;

Ναι στην οριζόντια ψηφοφορία για να επιλέγονται οι άριστοι « οι αγνοί και ικανοί» και για αντιμετώπιση της διαφθοράς.

Είναι ολοφάνερο ότι ο κ. Κοιρανίδης συγχύζει τα πολιτεύματα με αποτέλεσμα να μη ξέρει τι θέλει. Η κομματοκρατία και η αριστοκρατία είναι πολιτεύματα του ίδιου τύπου, δηλαδή είναι ολιγαρχικά πολιτεύματα. Ως τέτοια δεν έχουν καμία σχέση με το πολίτευμα της δημοκρατίας.

Η οριζοντία ψηφοφορία ή η κάθετη είναι τεχνικά ζητήματα που δεν άλλαζουν τη φύση του πολιτεύματος. Μπορεί να νομιμοποιούνται άλλα άτομα στην εξουσία σε κάθε μορφή ψηφοφορίας, αλλά το πολιτικό σύστημα δεν αλλάζει με την έννοια ότι δε διαφοροποιείται η θέση της κοινωνίας στην πολιτική  διαδικασία, δηλαδή η κοινωνία είναι εκτός του πολιτικού συστήματος. 

Το αίτημα, λοιπόν, για οριζόντια ψηφοφορία δεν αποτυπώνει μια διεκδίκηση για αλλαγή στο πολιτικό σύστημα, αλλά μια διεκδίκηση για νομιμοποίηση άλλων ατόμων στην εξουσία στο υφιστάμενο πολιτικό σύστημα. Ή  οι πολίτες που βρίσκονται εκτός κομμάτων διεκδικούν ίση μεταχείριση στην άσκηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν και αυτοί θέσεις εξουσίας. Κάτι που σήμερα αποτελεί προνόμιο των κομμάτων σε μεγάλο βαθμό.

Δηλαδή, στην παρούσα συγκυρία που η κοινωνία αμφισβητεί έντονα το ρόλο των κομμάτων στην πολιτική, κάποιοι συμπολίτες μας θεωρούν ότι επιβάλλεται να τερματιστεί η μονοπώληση των αξιωμάτων από τα κόμματα και να αποκτήσει αυτή τη δυνατότητα ο κάθε πολίτης τυπικά, ουσιαστικά όμως οι άριστοι, «οι ικανοί». Το μέσο για να επιτευχθεί αυτό θεωρείται η αλλαγή της εκλογικής διαδικασίας με την οριζόνται ψηφοφορία. Όμως η φύση του ολιγαρχικού πολιτεύματος δε  θα αλλάξει, θα παραμείνει ολιγαρχικό.

Το δεύτερο ζήτημα που τίθεται αφορά τη βεβαιότητα με την οποία διατυπώνεται η αντίληψη πως «η οριζόνται ψηφοφορία είναι επιβεβλημένη και πιστεύω θα επενεργήσει ως πανάκεια στη μάστιγα της διαφθοράς».

Είναι έτσι τα πράγματα;

Η διαφθορά είναι συμφυές στοιχείο του ολιγαρχικού πολιτεύματος και όχι της αντιπροσώπευσης ή της δημοκρατίας. Γιατί στα προ-αντιπροσωπευτικά/ολιγαρχικά πολιτεύματα άλλος είναι ο κάτοχος της εξουσίας και άλλος ο δικαιούχος, δηλαδή η κοινωνία. Όπότε ο κάτοχος της  εξουσίας όντας ελεγκτής και ελεγχόμενος, εντολέας και ταυτόχρονα  εντολοδόχος, μπορεί και αυτονομείται από το συμφέρον της κοινωνίας, να ιδιοποιείται την πολιτική και να καταχράται της θέσης τους προς ίδιον όφελος. Επομένως, η διαφθορά θα συνεχίσει να υπάρχει όσο το πολίτευμα είναι ολιγαρχικό. Η βεβαιότητα πως η οριζοντία ψηφοφορία θα τερματίσει το φαινόμενο της διαφθοράς δε στηρίζεται σε πραγματολογικά δεδομένα,  αλλά συνιστά ατεκμηρίωτη προσδοκία.

Το γεγονός αυτό μπορεί κάποιος  εύκολα να το κατανοήσει ανεξάρτητα από τις προσδοκίες των υποστηρικτών της οριζόντιας ψηφοφορίας. Η οριζόντια ψηφοφορία μπορεί να αποδυναμώσει τα κόμματα. Αυτό εξαρτάται όχι από το τεχνικό ζήτημα της ψηφοφορίας αλλά από τη βούληση των χορηγών «χρήματος και δημοσιότητας», βασικών προϋπόθεσεων για να εκλεγεί κάποιος σήμερα σε ένα πολιτικό αξίωμα. Οι χορηγοί χρήματος και δημοσιότητας αν κρίνουν ότι σήμερα δεν τους συμφέρει η στήριξη των κομμάτων, τότε το πιο πιθανό είναι να αναλάβουν οι ίδιοι ή όργανά τους να καλύψουν τη διεκδίκηση που κάποιοι προβάλλουν για την επιλογή των «αρίστων». Οι άριστοι σε μια οριζόνται ψηφοφορία θα ταυτιστούν αναγκαστικά με αυτούς που κατέχουν το χρήμα και τους καναλάρχες. Τότε, οι οπαδοί της οριζοντίας ψηφοφορίας θα ανακαλύψουν τη φενάκη της διεκδίκησής τους προς ζημίαν της κοινωνίας.

Στο υπαρκτό πολιτικό σύστημα οι δυνάμεις της οικονομικής ολιγαρχίας ελέγχουν ολοκληρωτικά το πολιτικό σύστημα προς ίδιον όφελος και σε βάρος της κοινωνίας ή του κοινού συμφέροντος. Αυτό δε θα αλλάξει με την αλλαγή του τρόπου ψηφοφορίας αλλά με αλλαγή του πολιτικού συστήματος, δηλαδή από προ-αντιπροσωπευτικό να γίνει τουλάχιστον αντιπροσωπευτικό, ώστε να εξαναγκαστεί η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία στη λήψη των αποφάσεων να συνυπολογίζει τουλάχιστον το κοινωνικό συμφέρον.

ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ και ...χειροκροτήματα!!!

Η έκδοση διατάγματος από τον Υπουργό Οικονομικών  με το οποίο προνοείτο η επιβολή συγκεκριμένων όρων εργασίας σε 300 υπαλλήλους- μέλη της ΕΤΥΚ  που εργοδοτούνται στη Συνεργατική Κεντρική Τράπεζα ενέχει μια ιδιαίτερη σημασία.

1.Από πλευράς κυβερνητικής πολιτικής η έκδοση διαταγμάτων είναι μια πάγια τακτική, απότοκος της μνημονιακής εποχής. Η κυβέρνηση, μπροστά στη δήθεν «έκτακτη ανάγκη», ουσιαστικά έχει ενισχύσει την εξουσία της με την έγκριση της βουλής. Ή διαφορετικά, το πολιτικό σύστημα έχει γίνει πιο αυταρχικό.

2.Από την πλευρά της κοινωνίας, η ενίσχυση του αυταρχισμού της εξουσίας αυτόματα επιφέρει περιορισμό των ελευθεριών των πολιτών.Ή διαφορετικά, στην μνημονιακή εποχή το πολιτικό σύστημα γίνεται πιο ανελεύθερο με πρόσχημα την κρίση.

3.Από την πλευρά της θέσης της εργασίας στη λειτουργία του οικονομικού συστήματος, η απόφαση δηλώνει φανερά την υποβάθμιση της θέσης της εργασίας στην αντίληψη των φορέων της εξουσίας. Ή διαφορετικά, οι φορείς της εξουσίας του κράτους υλοποιούν τις δεσμεύσεις τους να υπηρετήσουν την «οικονομική αγορά», σε βάρος φυσικά της εργασίας. Και αυτό προκειμένου να αποδοθούν τα εύσημα από τους φορείς της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας μέσω των «οίκων αξιολόγησης» και να «ενθαρρυνθούν» οι ξένες επενδύσεις.

Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής αντίληψης επιβεβαιώνεται στην πράξη η ανατροπή στις σχέσεις κεφαλαίου και εργασίας με την στήριξη των πρώτων από τους φορείς της κρατικής εξουσίας. 

4.Από άποψη επικοινωνιακή, η πρόθεση της κυβέρνησης ήταν να στείλει το μήνυμα της ματαιότητας κάθε αντίδρασης, ώστε να εξασφαλιστεί και να διαιωνιστεί το σχέδιο απόλυτης υποταγής της κοινωνίας στα σχέδια της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.

Η ανατροπή στις σχέσεις μια χούφτας αδίστακτων πολιτικών και επιχειρηματιών από τη μια, που αφού χρεοκόπησαν το σύστημα και φόρτωσαν τα βάρη στους πολλούς και με πολλή αναίδεια προσπαθούν να παρουσιαστούν και ως σωτήρες, και της κοινωνίας από την άλλη είναι το κύριο πρόβλημα σήμερα που απαιτεί απαντήσεις.

Οι ετσιθελισμοί της κυβέρνησης είναι αναμενόμενοι. Οι πανηγυρισμοί ή και οι εικονικές διαφωνίες της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας επίσης αναμενόμενοι. Μη αναμενόμενο είναι  να υπάρχουν πολίτες που  επικροτούν τέτοιες αυταρχικές πρακτικές. Αυτοί οι πολίτες δεν έχουν συνείδηση της ελευθερίας –άρα δεν είναι ελεύθεροι- και κατήντησαν- όντας αφελείς- φερέφωνα αυτών που μηχανεύονται σχέδια εναντίον τους ή , πιο σωστά, την υποδούλωσή τους.  

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΩΣ ΦΕΡΕΦΩΝΟ ΜΙΑΣ ΑΔΙΣΤΑΚΤΗΣ ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ, ΑΥΤΗ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ. 

Τα δεσποτικά προνόμια των ολιγαρχικών στην Κύπρο ή τα golden boys της πολιτικής

Όταν ένας πολίτης επιζητεί να έχει προνόμια σε σχέση με τους άλλους πολίτες, τότε η ιδεολογία τους είναι είτε μοναρχική είτε ολιγαρχική. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τις συμμορίες των ολιγαρχικών σήμερα στην Κύπρο. Επιζητούν να κατοχυρώσουν προνόμια, ώστε να δικαρίνονται από τον «όχλο» όντας οι ίδιοι εκλεκτοί. Αυτή η αντίληψη είναι κατάλοιπο την ιδιωτικής δεσποτείας/φεουδαρχίας στα μυαλά ατόμων εξώφθαλμα ξεπερασμένων ή καθυστερημένων σε σχέση με την εποχή μας.

Τι προνόμια θέλουν να απολαμβάνουν οι αδίστακτοι ολιγαρχικοί στην Κύπρο;

-Ασυλία στον ατομικό, κοινωνικό και πολιτικό τους βίο, δηλαδή ατιμωρησία.

-Επιδόματα για νόμιμη αφαίμαξη του λαού.

-Παχυλές συντάξεις και  εφάπαξ

-Αστυνομική συνοδεία και γραμματείς εφ΄όρου ζωής

-Λιμουζίνες

-Αφορολόγητα

-Χορηγίες από το κρατικό ταμείο

Όλα αυτά συμποσούνται σε εκατοντάδες εκατομμυρίων και μετά διερωτούνται με κάθε σοβαρότητα γιατί χρεοκόπησε το κράτος!

Γιατί κάποιος κρατικός αξιωματούχος ο οποίος αμοίβεται με ετήσιο μισθό πέραν των 100.000 ευρώ πρέπει να έχει το προνόμιο της λιμουζίνας και του οδηγού; Ποια είναι η λογική βάση αυτού του προνομίου; Εξυπηρετεί το κοινωνικό συμφέρον να πληρώνει ο λαός αχρείαστα για τις παράλογες απολαύσεις του καθενός που άρπαξε την εξουσία, ενώ ο λαό πεινά;

Ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει ετήσιες απολαβές πέραν των 160.000 ευρώ και τις παίρνει ενώ μπορεί να μην τις έχει ανάγκη ή να έχει ανάγκη από πολύ λιγότερα.

Διορίζει 5 αξιωματούχους στο προεδρικό με απολαβές ο καθένας πέραν των 100.000 ευρώ ετησίως. Αυτοί δικαιούνται και εφάπαξ και συντάξεις.

Διορίζει 8 άτομα για να καλύψει τις ανάγκες του, λέει, με ετήσια επιβάρυνση του κρατικού ταμείου άλλες 250.000 ευρώ ετησίως.

Δικαιούνται εφάπαξ πέραν των 100.000 ευρώ και σύνταξη γύρω στις 4.000 ευρώ μηνιαίως.

Εφόρου ζωής θα έχει λιμουζίνα και οδηγό με ετήσιο κόστος τουλάχιστον 25.000 ευρώ και γραμματέα με ετήσιο κόστος γύρω στις 30.000 ευρώ. Και αστυνομική συνοδεία! Και αν ζήσει μετά τη θητεία του 20 χρόνια, τότε το κόστος γιατί ζει ως πρώην πρόεδρος ανέρχεται σε μερικά εκατομμυρία.

Και επιπλέον , τα έξοδα της εκλογής του τα πληρώνει το κρατικό ταμείο με έκτακτη χορηγία!

Ένα άτομο γιατί εκλέγηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας για πέντε χρόνια, έχει ως αποτέλεσμα τη θεσμοθετημένη λεηλασία του κρατικού ταμείου με δεκάδες εκατομμύρια επ΄ αόριστον. Ένα άτομο που υποτίθεται ότι έχει επιλεγεί για να προσφέρει στην κοινωνία, το μόνο σίγουρο αποτέλεσμα είναι ότι θα λεηλατεί κυριολεκτικά τους πολίτες.

Και η αποκορύφωση του δράματος: υπάρχουν πολίτες τόσο αφελείς που τους υποστηρίζουν!

Και ακόμα πιο ανόητο: να διορίζονται διερευνητικές επιτροπές από τους λεηλάτες για να ανακαλύψουν τα αίτια της καταστροφής. Έλεος!!!

Τι συζητα η Βουλήμε κάθε σοβαρότητα; Την προστασία των προνομίων των πολιτικών τη στιγμή που ο λαός υποφέρει. Ή, το πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει και οι αχάπαροι διασκεδάζουν στις πλάτες του λαού! Και αύριο με κάθε σοβαρότητα θα διερωτούνται: πώς φθάσαμε ως εδώ;

Θα σωθεί η Κύπρος από το κρατικό χρέος; Ούτε θέλουν ούτε μπορούν να τη σώσουν αυτοί που διαχειρίζονται το κρατικό ταμείο. Ούτε καν τους ενδιαφέρει, γιατί η συνταγή σωτηρίας τους είναι έτοιμη:να φτωχοποιηθεί η κοινωνία.

Προεδρικές εκλογές, η εκλογική ψήφος και πολιτική δουλεία

Τα κόμματα σε συνεργασία με τα ΜΜΕ διαλαλούν την πραμάτεια των «κρίσιμων» προεδρικών εκλογών. Γιατί είναι κρίσιμες;
Ο στόχος τους είναι με την προπαγάνδα τους να πείσουν τη μάζα των «ηλιθίων» πολίτων να διαλέξουν τον «άριστο» αφέντη τους για την επόμενη πενταετία. Έτσι το πολιτικό σύστημα και οι στυλοβάτες του -κόμματα και ΜΜΕ- να αποκτήσουν νομιμοποίηση στη συνείδηση της κοινωνίας ή να συνεχιστεί το ίδιο φαγοπότι για άλλα πέντε χρόνια σε βάρος του λαού.
Με τις απύθμενες ανοησίες των βασικών υποψηφίων και των κομματοκρατόρων, δε θα καταπιαστώ. Θα επικεντρωθώ στη ψήφο των πολιτών και τη διάστασή της σε σχέση με την ελευθερία/δουλεία.
Το δικαίωμα της εκλογικής ψήφου
Το λεγόμενο δικαίωμα ψήφου, με τη σημερινή του μορφή, είναι δημιούργημα του 18ου αιώνα. Τότε ήταν που υπήρξε κάποιος προβληματισμός αν η ψήφος θα είναι εκλογική (εν λευκώ νομιμοποίηση ενός υποψηφίου στην εξουσία του κράτους) ή αντιπροσωπευτική (νομιμοποίηση κάποιου υποψηφίου στην εξουσία αλλά και έλεγχός του από τους ψηφοφόρους).
Επιβλήθηκε από την άρχουσα τάξη τότε η εκλογική ψήφος. Και ο φιλελευθερισμός και ο εθνικισμός και ο κομμουνισμός ταυτίστηκαν με την εκλογική ψήφο, ανεξάρτητα αν η καθεμιά ιδεολογία πρόεβαλλε είτε το κράτος είτε το έθνος είτε το κόμμα ως κριτήριο της λήψης αποφάσεων από τους ψηφισμένους αφέντες.
Η εξέλιξη από τον 18ο αιώνα ως τον 20ο αιώνα δεν άλλαξε τη μορφή της ψήφου. Αφού σταδιακά εγκαταλείψθηκε η λεγόμενη τιμηματική εκλογική ψήφος (δικαίωμα εκλογικής ψήφου με βάση την περιουσία) και αφού η ανθρωπότητα διήλθε από την περίοδο του μεσοπολέμου (φασισμός, ναζισμός,ολοκληρωτισμός, δικτατορίες) , μεταπολεμικά άρχισε να γενικεύεται η εκλογική ψήφος πρώτα για τους άντρες και μετά, για τις γυναίκες.
Με το δικαίωμα της εκλογικής ψήφου τα άτομα από υπήκοοι του κράτους έγιναν πολίτες του κράτους. Όμως και τον 18ο και τον 20ο αιώνα η εξουσία παρέμεινε στο κράτος και η κοινωνία αμέτοχος στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος.
Το περιεχόμενο της εκλογικής ψήφου
Τι είναι η εκλογική ψήφος;
Στο επίπεδο του πολιτεύματος συνιστά είτε αριστοκρατικό(εκλογή αρίστων) είτε ολιγαρχικό στοιχείο (εκλογή πλουσίων). Δηλαδή, η εκλογική ψήφος δεν χαρακτηρίζει μόνο το πολίτευμα της δημοκρατίας αλλά τα αριστοκρατικά και τα ολιγαρχικά πολιτεύματα.
Στο επίπεδο των εξουσιαστικών συστημάτων είναι νομιμοποιητική, δηλαδή νομιμοποιεί κάποιο να είναι ο φορέας της εξουσία και να λαμβάνει αποφάσεις που αφορούν το σύνολο, την κοινωνία.
Και στην περίπτωση που υπάρχουν περισσότεροι του ενός διεκδικητές, είναι και διαιτητεύουσα. Δηλαδή, διαλέγει ποιος από τους υποψήφιους θα χρηστεί αξιωματούχος του κράτους.
Είναι εκχωρητέα η εκλογική ψήφος.Δηλαδή σου παρέχει ένα μερίδιο στην πολιτική- ένα πολιτικό δικαίωμα- αλλά πρέπει να τον εκχωρήσεις σε ένα άλλο πρόσωπο το οποίο υποτίθεται θα αποφασίζει για λογαριασμό σου. Ή, εφ΄ όσον είναι αποδεκτό ότι η πολιτική εξουσία ανήκει στο κράτος, τότε αναγκαστικά οι πολίτες δεν μπορούν να την κατακρατήσουν αλλά να την εκχωρήσουν στον ιδιοκτήτη της πολιτικής που είναι το κράτος.
Από τη στιγμή που εκχωρεί ο πολίτης το ίσο μερίδιο πολιτικής που κατέχει με την ψήφο του στον υποψήφιο που καταλαμβάνει το αξίωμα του κράτους – το κράτος είναι απρόσωπο –, τότε ο ίδιος παραμένει εκτός του πολιτικού συστήματος χωρίς κανένα δικαίωμα στη διαχείριση των κοινών υποθέσεων. Γιατί με την εκλογική ψήφο το παραχώρησε σε ένα άλλο πρόσωπο.
Δηλαδή η λειτουργία του πολιτικού συστήματος στηρίζεται στην αρχή ότι ο πολίτης έχει ένα δικαίωμα στην πολιτική, να μην έχει κανένα δικαίωμα. Γι αυτό και υποχρεωτικά εκχωρείται σε ένα τρίτο προσωπο.
Εκλογική ψήφος και δουλεία
Το γεγονός ότι οι πολίτες συναινούν στην παραχώρηση της πολιτικής λειτουργίας σε κάποια άλλα πρόσωπα δεν υποδηλώνει ότι είναι και πολιτικά ελεύθεροι. Η συναίνεση δημιουργεί νομιμοποίηση , δε δημιουργεί ελευθερία. Η συναίνεση, για παράδειγμα, στη μισθωτή εργασία δεν υποδηλώνει ότι το άτομο είναι οικονομικά ελεύθερο.Στο χώρο της εργασία είναι εξαρτημένος από τη βούληση κάποιου άλλου που αποφασίζει. Το ίδιο συμβάινει και στην πολιτική: η συναίνεση με την εκλογική ψήφο διαιωνίζει την εξάρτηση του ατόμου και στον πολιτικό τομέα, αφού κάποιος άλλος θα αποφασίζει αντί του ιδίου.
Φυσικά, το άτομο έχει το πολιτικό δικαίωμα να διαδηλώνει για να ασκήσει πίεση στον κάτοχο της εξουσίας του κράτους ή στον ιδιοκτήτη μιας επιχείρησης. Αλλά, η διαδηλώση επιβεβαιώνει ταυτόχρονα ότι ο πολίτης βρίσκεται εκτός του πολιτικού/οικονομικού συστήματος. Γιατί, αν το άτομο είχε δικαίωμα να αποφασίζει το ίδιο για πολιτικά θέματα, τότε η διαδήλωση δε θα είχε νόημα, δηλαδή θα ήταν παράλογο να διαδηλώνεις εναντίον του εαυτού σου!!!
Με τη χρήση της εκλογικής ψήφου ο πολίτης αποφασίζει κάτι; Όχι, δεν αποφασίζει τίποτε και ούτε έχει την πολιτική αρμοδιότητα να επιληφθεί οποιουδήποτε θέματος. Αποφασίζει ότι κάποιος άλλος θα κατέχει την πολιτική λειτουργία της κοινωνίας, δηλαδή θα αποφασίζει για κείνον, και μάλιστα με εν λευκώ εξουσιοδότηση. Δεν παίρνει δηλαδή ο πολίτης κάποια πολιτική απόφαση είτε από την άποψη της διαβούλευσης είτε της εισήγησης είτε της απόφασης/εκτέλεσης. Όλα αυτά τα εκχωρεί σε άλλους και απομένει υπήκοος/πολίτης του κράτους με βάρκα σωτηρίας την ελπίδα.
Εκλογική ψήφος και κοινωνία
Τι υποδηλώνει για την κοινωνία η εκλογική ψήφος;
Ότι η κοινωνία από πολιτική άποψη είναι μια κοινωνία δούλων με την έννοια ότι σε θέματα που αφορούν τη συνολική κοινωνία δεν έχουν κανένα δικαίωμα να αποφασίζουν. Δηλαδή, στο πολιτικό επίπεδο δεν αναγνωρίζεται ότι ο κάθε πολίτης και το όλον- ο δήμος- αποτελούν θεσμικά όργανα του πολιτεύματος.
Η πολιτική δουλεία της κοινωνία δε σημαίνει ότι τα άτομα είναι ολοκληρωτικά δούλοι, όπως στο φεουδαρχικό σύστημα, όπου το άτομο αντιμετωπίζεται ως πράγμα.Η κοινωνία απολαμβάνει την ατομική της ελευθερία (ελευθερία στην ιδωτική της ζωή) και είναι ικανοποιημένη λόγω του επιπέδου της εξέλιξης της. Όμως η ατομική ελευθερία δε σε καθιστά ούτε κοινωνικά ούτε πολιτικά ελεύθερο. Είναι όμως η ατομική ελευθερία η προϋπόθεση για διεκδίκηση κάθε μορφής ελευθερίας.
Εκλογική ψήφος και προεδρικές εκλογές στην Κύπρο
Το γεγονός ότι οι πιο πολλοί πολίτες ασκούν το εκλογικό δικαίωμα δηλώνει ότι από άποψη συμφέροντος ή γνώσης η πλειονότης της κοινωνίας είναι ανεκτική/ικανοποιημένη από το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα.
Δηλαδή, σε μεγάλο βαθμό η κυπριακή κοινωνία πολιτικά είναι αχειράφετη, γι αυτό και εκχωρεί την πολιτική λειτουργία σε κάποιους άλλους εν λευκώ –τα κόμματα.
Από πολιτική άποψη δεν παρατηρούνται κάποιες διεργασίες στο κοινωνικό επίεπδο. Εκτός από το γεγονός της αποχής, το οποίο ερμηνεύεται ως μη ικανοποίηση του πολίτη από τη λειτουργία της πολιτικής ή του πολιτικού συστήματος. Έτσι το κατανοούν τα κόμματα και οι υποψήφιοί τους. Γι αυτό και ακριβώς το λόγο κάποιοι υποψήφιοι δειλά-δειλά προτείνουν κάποιους τρόπους εμπλοκής των πολιτών στην πολιτική διαδικασία (πρόταση Λιλλήκα για ανακλητό και πρόταση Αναστασιάδη για νομοθετική πρωτοβουλία στους πολίτες). Αυτές οι προτάσεις υποδηλώνουν ότι βρισκόμαστε σε ένα πρώιμο στάδιο μετάβασης από την εκλογική ψήφο στην αντιπροσωπευτική. Το σημαντικό όμως είναι πως και αυτές οι πρωτοβουλίες προέρχονται από την άρχουσα τάξη και όχι από την κοινωνία.
Νεοτερικότητα και ελληνική αρχαιότητα
Από την άποψη της ανθρωποκεντρικής εξέλιξης , δηλαδή του σταδίου ανάπτυξης της ελευθερίας, οι νεοτερικές κοινωνίες μπορούν να συγκριθούν με τις ανάλογες κοινωνίες των πόλεων κρατών του 7ου π.Χ. αιώνα, δηλαδή την περίοδο των νομοθετών- του σημερινού κράτους δικαίου -και της σταδιακής γενίκευσης της εκλογικής ψήφου. Όμως οι τωρινές κοινωνίες και το πολιτικό σύστημα δεν έχουν περιέλθει στο στάδιο εκείνο της εξέλιξης στο οποίο η ψήφος θα γίνει τουλάχιστον αντιπροσωπευτική, δηλαδή να έχεις το δικαίωμα και να ελέγχεις τον ψηφισμένο αξιωματούχο. Στην αρχαιότητα η αντιπροσωπευτική ψήφος καθιερώθηκε από το Σόλωνα το 592/91 π.Χ..
Και φυσικά ουδεμία σύγκριση μπορεί να γίνει με την περίοδο της κλασικής δημοκρατίας όπου ο πολίτης είναι κύριος της ψήφου του, άρα δεν εκχωρείται, και η ψήφος αποκτά αποφασιστικό περιεχόμενο και το άτομο αποκτά και την πολιτική ελευθερία, αφού μετέχει «κρίσεως και αρχής».
ΥΓ. Δεν αναφέρθηκα στο δικαιωμα του «εκλέγεσθαι» γιατί εκεί αποδεικνύεται ολοφάνερα ο ολιγαρχικός χαρακτήρας του πολιτεύματος.
ΥΓ. Η μεγαλύτερη ανοησία, στην ελληνική τουλάχιστον γλώσσα, είναι να χρησιμοποιείς τη φράση «το δημοκρατικό δικαίωμα της ψήφου» αναφερόμενος στις εκλογές.Έλεος!!!

Ο Χρ. Φωκαίδης του ΔΗΣΥ και το δημόσιο συμφέρον: η πρόκληση σύγχυσης στον "όχλο" με περισπούδαστες κενολογίες

Ο Χριστόφορος Φωκαίδης , γραμματέας πολιτικού σχεδιασμού του ΔΗΣΥ, ένιωσε πάλι την ανάγκη να επικοινωνήσει με το λαό. Αυτή τη φορά το άρθρο του στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» (10/12/2012) είχε τίτλο «Κρίση και μεταρρύθμιση σε μια «φραγμένη κοινωνία»».
Ο τίτλος του άρθρου μου προκάλεσε το ενδιάφερον γι αυτό διέθεσα χρόνο να το διαβάσω. Το άρθρο τελικά ήταν παραπλανητικό. Γιατί δεν αναφερόταν καθόλου – μα καθόλου- στην κρίση και της μεταρρύθμιση της κοινωνίας, αλλά την κρίση και τη μεταρρύθμιση του κράτους!!! Ο εν λόγω κύριος δεν μπορεί να ξεχωρίσει το κράτος από την κοινωνία και αναφέρεται στο κράτος και θεωρεί ότι μιλά για την κοινωνία!!!
Όμως, η σύγχυση του κυρίου Φωκαίδη αλλά και η επικινδυνότητά του για την κοινωνία φανερώνεται και από τη χρήση των λέξεων. Η μαγική λέξη που χρησιμοποιεί είναι το δημόσιο.
Στο νου του έπλασε δυο δημόσια: το ένα με κεφαλαίο – Δημόσιο- και το άλλο με μικρό –δημόσιο. Το «Δημόσιο» στο μυαλό του κυρίου Φωκαίδη ταυτίζεται με το κράτος, το οποίο Δημόσιο-κράτος πρέπει «να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον», δηλαδή το συμφέρον του πολίτη.
Η προσέγγιση του κ. Φωκαίδη είναι ό,τι πιο συντηρητικό και αντιδραστικό. Πέρα από το γεγονός ότι δηλώνει τη συντήρησή του με αναφορές στο Διαφωτισμό του 18ου αιώνα –λες και οι κοινωνίες δυο αιώνες δεν προχώρησαν ή η ανθρώπινη σκέψη έμεινε στάσιμη ή δεν υπάρχει κάτι καλύτερο ως γνώση από τους Διαφωτιστές – η προσέγγισή του στηρίζεται στον παραδοσιακό διαχωρισμό κράτους και κοινωνίας με την έννοια ότι το κράτος ταυτίζεται με το πολιτικό σύστημα και το πολιτικό σύστημα απορροφάται από το κομματικό σύστημα και η κοινωνία ως όχλος αμαθής οφείλει να ιδιωτεύει καθοδηγούμενη από τους ειδικούς, όπως ο κύριος Φωκαίδης.
Αυτή η κυρίαρχη προσέγγιση στην πρόσληψη της πολιτικής χαρακτήρισε την εξέλιξη όλων των πολιτικών συστημάτων στον 19ο και 20ο αιώνα:ο διαχωρισμός κράτους και κοινωνίας και η σταδιακή ανάθεση ενός νομιμοποιητικού ρόλου στους πολίτες με την ψήφο τους για τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό.
Σε σχέση με αυτή την πολιτική πραγματικότητα, ο κύριος Φωκαίδης δεν προτείνει κάτι καινούριο.Τίποτε απολύτως. Με διάφορες α-πολιτικές ακροβασίες προσπαθεί να κρατήσει την κοινωνία καθηλωμένη στην ιδιωτική σφαίρα και να μας πείσει ότι το μόνο που χρειαζόμαστε είναι «μια δυναμική ηγεσία» - δηλαδή τον κύριο Αναστασιάδη!!!
Και ενώ κατηγορεί το ΑΚΕΛ ότι υποστηρίζει περισσότερο κράτος, φαίνεται ότι αγνοεί ο άνθρωπος πως συμφωνεί στο πιο ουσιαστικό με το ΑΚΕΛ, δηλαδή πως η πολιτική θα συνεχίσει να ταυτίζεται με το κράτος και η κοινωνία θα συνεχίσει να είναι περιθωριοποιημένη και εκτός θεσμικής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος!!! Σε σχέση λοιπόν με την πρόσληψη της πολιτικής το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά ή συντηρούν το ίδιο σύστημα ή τάσσονται και οι δυο στη διαιώνιση της πολιτικής κυριαρχίας των κομμάτων σε βάρος φυσικά της κοινωνίας.
Και μια τρίτη διάσταση της κενολογίας του κυρίου Φωκαίδη. Το κράτος πρέπει να «υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον». Αυτή η θέση δε σημαίνει τίποτε. Γιατί για εκατο χρόνια οι κατέχοντες την εξουσία του κράτους το μόνο που επικαλούνται είναι το «δημόσιο», «εθνικό» ή «γενικό» συμφέρον. Το πολιτικό πρόβλημα δεν είναι η επίκληση του συμφέροντος αλλά ποιος ορίζει ότι η πολιτική πράξη συνάδει με το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Και αυτός που το ορίζει κατά τη βούληση και το συμφέρον του είναι ο εκάστοτε φορέας της εξουσίας. Έτσι, ο φορέας της εξουσίας –για παράδειγμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας – μπορεί να παίρνει αποφάσεις που πλήττουν το συμφέρον της κοινωνίας και ταυτόχρονα να επικαλείται το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή το συμφέρον της κοινωνίας!!! Ιστορικά η επίκληση του εθνικού/δημόσιου συμφέροντος από τους ολιγαρχικούς γινόταν πάντοτε για να αποκρύψουν από την κοινωνία τις πολιτικές που στρέφονταν εναντίον της. Ή ήταν απλώς ένα προπαγανδιστικό σύνθημα.
Και το τελευταίο ερώτημα: είναι δυνατόν σε ένα εξουσιαστικό σύστημα να παίρνονται αποφάσεις που εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον; Σε κάποιο βαθμό, ναι. Μόνο όμως υπό ένα όρο, ότι θα δοθεί το δικαίωμα στην κοινωνία να ελέγχει τους φορείς της εξουσίας. Όμως, αυτή η μικρή αλλαγή προϋποθέτει αλλαγή πολιτικού συστήματος, κάτι που κανένα κόμμα δεν αποδέχεται σήμερα.
Επομένως τα αρθρίδια του κυρίου Φωκαίδη είναι συρραφή ιδεών ατάκτως ερριμένων χωρίς καμία πολιτική πρόταση, κανένα πολιτικό στοχασμό,μια απύθμενη κενολογία για «πρόοδο και εκσυχρονισμό» χωρίς να ορίζει ποιο είναι το σύγχρονο και προοδευτικό στο οποίο θα πρέπει να προσαρμοστούμε. Η μοναδική του έγνοια είναι η εκλογή Αναστασιάδη στη θέση του Προέδρου. Και γράφει ο άνθρωπος με την ελπίδα ότι μελλοντικά θα γίνει και αυτός ένας από τους εξουσιαστές μας.
ΥΓ. Ποιος είναι ο καλύτερος Πρόεδρος; Ο ΚΑΝΕΝΑΣ πρόεδρος. Τουλάχιστον είναι ντροπή να υπάρχουν άνθρωποι στον 21ο αιώνα στην Κύπρο που επιδιώκουν να γίνουν πρόεδροι του κράτους με αρμοδιότητες που ελάχιστα διαφέρουν από αυτές που είχε ο Άγγλος κυβερνήτης. Ή ισχύει η ηλιθιότητα πως επειδή έφυγε ο αλλοεθνής και ήλθε ο ομοεθνής κυβερνήτης, ήλθε ταυτοχρόνως και η δημοκρατία!!!!

Οι πολλές όψεις του κ. Αβέρωφ Νεοφύτου: ειδικός, καταστροφέας, μοιρολογίστρα, προφήτης και ...σωτήρας

Ο αναπληρωτής Πρόεδρος του ΔΗΣΥ Α. Νεοφύτου ένιωσε την ανάγκη να αρθογραφήσει στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος», σήμερα, 18/12/2011, ημέρα διεξαγωγής των δημοτικών εκλογών.


Το κείμενο του κ. Αβέρωφ είναι ένας θρήνος, ένα μοιρολόι για τις πράξεις του ως πολιτικού προσώπου. Χρησιμοποιώντας συναισθηματικό λόγο και θέλοντας να ακυρώσει τη λογική των πολιτών δηλώνει «δυστυχής» γιατί «συνειδητά» ψήφισε «άδικα μέτρα» για να στείλει « μηνύματα στις Βρυξέλλες». Γιατί θρηνεί λοιπόν αυτός ο άνθρωπος αφού συνειδητά ψήφισε; Αυτό μόνο ψυχολόγος μπορεί να το ερμηνεύσει. Αλλά θρηνεί για τους πάντες:μισθωτούς, άνεργους, μικρομεσαίες επιχειρήσεις!!! Και αφού συνειδητά ψήφισε άδικα μέτρα για να στείλει μήνυμα στις Βρυξέλλες, αφού μεταλλάσσεται στη συνέχεια σε μοιρολογίστρα των θυμάτων που ο ίδιος δημιούργησε με την ψήφο του, τελειώνει με ευχές προφητικές: επαναλαμβάνει τέσσερις φορές «μακάρι να μπορούσα....»!!!


Προσωπικά δεν κατανόησα την ανάγκη του εν λόγω κυρίου να γράψει αυτές τις ασυναρτησίες, όπου αυτο-αναγορεύεται σε ένα τραγικό πρόσωπο: έπαιρνε αποφάσεις σύμφωνες με τη θέλησή του, αλλά αντίθετες με την καρδιά του. Αυτός ο διχασμός, η εσωτερική σύγκρουση θυμίζει αρχαία τραγωδία.


Πραγματικά, το σπαραξάδικο κείμενο του κ. Αβέρωφ Νεοφύτου θα γράψει ιστορία. Ο λαϊκισμός και η υποκρισία στο μεγαλείο της. Οδηγεί χιλιάδες ανθρώπους στην οικονομική καταστροφή – όπως υποστηρίζει - για να στείλει ένα μήνυμα στις Βρυξέλλες!!!


Το μόνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί για να στείλει ο κ. Αβέρωφ το μήνυμά του στις Βρυξέλλες, δεν μπήκε στον κόπο να βγάλει χρήματα και από τη δική του τσέπη. Αν πλήρωνε ο ίδιος και το κόμμα του, το μήνυμα δεν θα πήγαινε; Πόσα εισπράττεις κ. Αβέρωφ εσύ και οι όμοιοί σου από τα χρήματα που δε σας ανήκουν χωρίς να μπορείς να καταθέσεις μια πολιτική πρόταση, πέρα από το να λειτουργείς ως φερέφωνο της διεθνούς οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας; Τελικά ποιον αντιπροσωπεύεις στην Κύπρο; Τα χιλιάδες θύματά σου ή τους διεθνείς πάτρωνές σου; Γιατί δεν αφαίρεσες χρήματα από αυτά που εισπράττουν παράνομα το κόμμα σου και οι σφογγοκωλάριες οργανώσεις από το δημόσιο ταμείο; Τελικά εσύ κ. Αβέρωφ θα πληρώσεις σύμφωνα με τα εισοδήματά σου, όπως ορίζει το σύνταγμα, ή ανέντιμα βγάζεις την ουρά σου απέξω και τα φορτώνεις στους άλλους;


Αν τα λόγια κ. Αβέρωφ αφίστανται των έργων σου, τότε τα λόγια σου μια αποστολή έχουν, τον κάλαθο των αχρήστων.


Γιατί λοιπόν ο κ. Αβέρωφ ένιωσε την ανάγκη να αρθρογραφήσει τόσο συγκινητικά σήμερα στον τύπο;


Πρώτον, είναι βέβαιος ότι απευθύνεται σε ηλίθιους.


Δεύτερον, είναι η μέρα των δημοτικών εκλογών και ελπίζει να υφαρπάξει την ψήφο των δυσαρεστημένων ηλιθίων του.


Υ.Γ. Φανταστήκατε να του πουν του κ. Αβέρωφ να στείλει ένα μήνυμα πιο μακριά –όχι στις Βρυξέλλες – αλλά στις ΗΠΑ; Θα μας μετατρέψει όλους σε δουλοπάροικους για να βγάλει τα έξοδα και θα αυτο-αναγορευτεί σε απόλυτο μονάρχη της Κύπρου!!! Στη συνέχεια θα μας ενοικιάσει με σύμβαση έργου ως μοιρολογίστρες-δημοσίους υπαλλήλους για να θρηνολογούμε για την καταστροφή που μας έφερε. Τρελλοκομείο η Κύπρος!!!


Υ.Γ. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ο κ. Αβέρωφ θέλει να μας σώσει και άλλο, νιώθει ότι είναι η αποστολή του καθαγιασμένη και ο ίδιος αδιαμφισβήτητος σωτήρας. Και επεξεργάζεται και άλλα μέτρα καταστροφικά για τους μισθωτούς, ώστε να μας σώσει στα σίγουρα: Δηλώνει στην εφημερίδα ότι τα μέτρα που ψήφισε συνειδητά και εκ των υστέρων θρηνολογεί «δεν θα είναι αρκετά για να σώσουμε την οικονομία»!!!


Υ.Γ. Υποστηρίζω ότι ο κ. Αβέρωφ δεν έχει συνολική πρόταση για να μας σώσει!!!Λαλεί ότι του λαλούν χωρίς να σκέφτεται μόνος του. Γι αυτό και δεν έχει πρόταση, επειδή ακριβώς δε θέλησε ή δεν μπόρεσε ή δεν του κατέθεσαν απέξω μια συνολική πρόταση. Εγώ όμως έχω και σε καλώ κ. Αβέρωφ σε δημόσιο διάλογο για να αποδείξω ότι δεν έχεις υπόθεση. Αφέντη Αβέρωφ, συγγνώμη για το θράσος μου, αλλά υπόσχομαι ότι δεν θα το ξανακάμω.

ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΕ ΤΟΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΌΠΟ, Ο Κ. ΑΒΕΡΩΦ ΘΑ ΗΤΑΝ ΦΥΛΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΗΛΙΟΣ.

Νεκρολογίες εναντίον νεκρού πολιτικού λόγου ή η διάσταση κοινωνίας και κομμάτων στην Κύπρο

Τα κόμματα, η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ με αφορμή τη δολοφονία 13 συμπολιτών μας έστησαν ένα σκηνικό αηδιαστικό. Οι τρεις φορείς – κατακτητές της κυπριακής κοινωνίας συνεχίζουν να παίζουν το πιο ανέντιμο και ανήθικο παιγνίδι σε βάρος των πολιτών.
Σύγκρουση των ολιγαρχικών
Τα κόμματα σε συνεργασία με τα ΜΜΕ, με αφορμή τη δολοφονία των 13, έστησαν ένα παιγνίδι ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με στόχο το μοναδικό λόγο ύπαρξής τους:ποιος θα νέμεται την εξουσία.
Το ΑΚΕΛ παρουσιάζεται δέσμιο της βλακώδους και αντι-συνταγματικής επιλογής του να αυτο-αναγορευτεί σε κυβερνών κόμμα. Έτσι ταυτίζει την τύχη του με το μέλλον της κυβέρνησης, κάτι που επέβαλε στο κόμμα ο κ. Χριστόφιας.
Τα άλλα κόμματα άρπαξαν την ευκαιρία να λαϊκίσουν σε βάρος της κυβέρνησης με την ελπίδα ότι θα είναι οι μελλοντικοί κάτοχοι της εξουσίας. Ή η διαμάχη των νεκρολάγνων πολιτικών είναι η μεν κυβέρνηση -ΑΚΕΛ να περιορίσουν τη ζημιά που προκαλούν οι νεκροί , της δε αντιπολίτευσης είναι να προσπορτιστεί όφελος από τους νεκρούς.
Ένας Πρόεδρος εκτός τόπου και χρόνου
Το διάγγελμα του Προέδρου είναι απόδειξη του αδιεξόδου της κυβέρνησης. Δεν είπε τίποτε καινούριο. Αντίθετα, ακολουθώντας τη γνωστή τακτική προσπάθησε ο Πρόεδρος να πείσει ο Πρόεδρος το λαό ότι κινδυνεύει η δημοκρατία με ανούσιες συγκρίσεις με το 1974!!! Φαίνεται ότι ο Πρόεδρος έχει μανία να θέλει να αναδεικνύεται σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων, όταν και εξώφθαλμα είναι ουραγός.
Από την άλλη, ανέδειξε ο Πρόεδρος ότι και ο ίδιος και το κόμμα του είναι κατεξοχήν φορείς της συντήρησης και της αντίδρασης στην Κύπρο. Γιατί το ουσιαστικό κάλεσμά του ήταν προς τα άλλα κόμματα να συνεργαστούν μαζί του εναντίον του κινδύνου που ονομάζεται λαός. Αντί, ο προοδευτικός κύριος Χριστόφιας να αρπάξει την ευκαιρία και να ταυτιστεί με το λαό σε όλα, επέλεξε για χάρη της καρέκλας, να ζητήσει τη συνδρομή του κατεστημένου εναντίον της κοινωνίας!!! Αντί ο κύριος Χριστόφιας να αξιοποιήσει την αντίδραση του λαού εναντίον του αστικού κράτους, επέλεξε να το προασπιστεί!!! Φυσικά, μπορεί το ΑΚΕΛ να νιώθει μια πίκρα, γιατί για χρόνια πρόσφερε -περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κόμμα- νομιμοποιήση στο παρόν τρισάθλιο πολιτικό συστημα, και τώρα που ήλθε η στιγμή να καρπωθούν και οι ίδιοι κάποια ωφελήματα με την κατάληψη της εξουσίας, βλέπουν όλα γύρω τους να γκρεμίζονται. Αυτό φυσικά αφορά το ΑΚΕΛ, δεν αφορά την κοινωνία.
Οι αερολογίες των αντι-πολιτευομένων
Τα αντι-πολιτευόμενα κόμμματα πήραν χρόνο στα ΜΜΕ και μαζεύονται νυχθημερόν στα ΜΜΕ και θρηνούν τους αδικοχαμένους και ζητούν την απόδοση ευθυνών!!! Όταν μιλούν για απόδοση ευθυνών εννοούν μόνο ένα, να παραιτηθεί ο Χριστόφιας για να αναλάβουν οι ίδιοι. Ουδόλως τους ενδιαφέρει η τιμωρία των ενόχων, γιατί και οι ίδιοι, όπως και ο κ. Χριστόφιας απολαμβάνουν της περιβόητης ασυλίας.
Όταν λοιπόν το ΑΚΕΛ τους κατηγορεί ότι λαϊκίζουν σε μεγάλο βαθμό έχει δίκιο. Όμως δεν είναι αρκετό αυτό.Η στάση του ΑΚΕΛ τους διευκολύνει να λαϊκίζουν.
Από την άλλη τα αντι-πολιτευόμενα κόμματα που τώρα θρηνούν νυχθημερόν το χαμό των 13 συμπολιτών μας, γνώριζαν και αποδείκτηκαν ανίκανοι να ασκήσουν αποτελεσματικό έλγχο στην κυβέρνηση. Αν το μισό χρόνο από όσο διαθέτουν τώρα για θρηνωδίες, τον διέθεταν προηγουμένως για κοινοβουλευτικό έλεγχο, ίσως κάτι να περισωζόταν.Γι αυτό και οι πιο πολλοί πολίτες δεν τους παίρνουν στα σοβαρά, όσο και αν κλαψουρίζουν ή πομπωδώς απαιτούν την απόδοση ευθυνών.
Στην περίπτωση της δολοφονίας των 13 το πολιτικό σύστημα αποδείχτηκε χρεοκοπημένο τόσο στο επίπεδο της εκτελεστικής όσο και της νομοθετικής εξουσίας.
ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Σε αυτό το άθλιο σκηνικό , η κοινωνία επικεντρώνεται σε κάτι άλλο: όχι απόδοση ευθυνών γενικά και αόριστα, όχι παραιτήσεις για ανάληψη ευθυνών, αλλά τιμωρία των ενόχων.
Στο σημείο αυτό δημιουργείται ένα πολιτικό πρόβλημα. Πρώτον, κανένας Υπουργός από ιδρύσεως Κυπριακής Δημοκρατίας δεν οδηγήθηκε σε δικαστήριο και να τιμωρηθεί για τις πολιτικές του αποφάσεις, έστω και αν προκλήθηκε βλάβη στην κοινωνία. Δεύτερον, ο Πρόεδρος και οι βουλευτές απολαμβάνουν «ασυλίας», είναι υπεράνω του νόμου και σε καμία περίπτωση δεν διώκονται αν οι πολιτικές τους επιλογές έβλαψαν την κοινωνία.
Παράλληλα, η κοινωνία ξανα-ανακαλύπτει το όλον, δηλαδή το άτομο επανεντάσσει τον εαυτό του στο εξελεκτικό γίγνεσθαι ως μέλος της κοινωνίας.Ή ο επιμέρους κομματικός πατριωτισμός εξασθενεί υπέρ ενός πολιτικού πατριωτισμού με άξονα τη βούληση της κοινωνίας και το κοινό καλό.
Παράλληλα, εγκαθιστά στα πλαίσια των διαδηλωσέων δημοκρατικές διαδικασίες.Οι πολίτες ανακαλύπτουν ξανά τη δημοκρατία και εντάσσουν τους εαυτούς τους ως μόριον εντός του όλου, της πολιτικής κοινωνίας.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Η σύγκρουση στο παρόν αφορά από τη μια ένα μέρος της κοινωνίας που διαδηλώνει στους δρόμους και απαιτεί τιμωρία και από την άλλη την κομματική ολιγαρχία που συγκρούεται για τη νομή της εξουσίας. Είναι μια διπλή σύγκρουση.
Στο βαθμό που οι διαδηλώσεις θα συνεχιστούν και θα αποκτήσουν αυξημένη συμμμετοχή – η κοινωνία ως δύναμη- αναπόφευκτα όλα τα κόμματα θα αναγκαστούν να συνεργαστούν για να περισώσουν τα κεκτημένα τους.Θα χρησιμοποίησουν την ανάγκη της «ειρήνης, της τάξης και της ασφάλειας», τα οικονομικά προβλήματα, το κυπριακό σε επίπεδο ρητορείας. Σε επίπεδο πράξης θα χρησιμοποιήσουν τη δύναμη του κράτους εναντίον της δύναμης των πολιτών. Κάποιες προβοκάτσιες είναι αναγκαίες δεδομένου ότι οι διαδηλώσεις είναι ειρηνικές.
Ανεξάρτητα από την επιτυχία ή όχι των διεκδικήσεων των διαδηλωτών, η κοινωνία εισέρχεται σε μια νέα περίοδο συνειδητοποίησης, που αναπόδραστα- «ακαταμάχητα» - θα αλλάξει το πολιτικό σύστημα.
ΠΡΟΣ ΑΘΛΙΟΥΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥΣ
Το πρόβλημα που δημιούργηθηκε είναι πολιτικό, συνιστά μια σύγκρουση ανάμεσα στην κοινωνία και τα κόμματα ως φορείς της εξουσίας. Είναι και προς το συμφέρον σας να προσαρμοστείτε τώρα στις απαιτήσεις της κοινωνίας με αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, που θα στρέφονται μάλιστα εναντίον σας, τώρα. Είναι τραγικό για σας κάτι τετοιο, το ξέρω, η εξουσία είναι ο έρωτάς σας. Όμως αν δεν το πράξετε τώρα, τότε το πολιτικό σας μέλλον θα είναι τρισχειρότερο με δικής σας αποκλειστικά ευθύνη. Γιατί , όταν θα έπρεπε να συλλάβετε τα μηνύματα, αδυνατούσατε. Και αντί να ταυτιστείτε με την κοινωνία – που είναι και ο μοναδικός λόγος της ύπαρξης σας–επιλέξατε να την αγνοήσετε ή και αν στραφείτε εναντίον της. Έχετε την ευκαιρία να υλοποιήσετε τώρα ανώδυνα όλες τις απαιτήσεις της κοινωνίας.Τώρα.
Διαφορετικά, θα βιώσετε τον εφιάλτη ενός προαναγγελθέντος πολιτικού θανάτου, πολύ χειρότερου και πιο επώδυνου και από τον προαναγγελθέντα θάνατο των 13. Ή οι νεκρολογίες μπροστά στα άψυχα σώματα των 13, θα διαλύσουν τον νεκρό πολιτικό λόγο. Έχετε γνώση τώρα: η έκρηξη στη ναυτική βάση στο Βασιλικό ήταν αναπόδραστη, αφέθηκε να γίνει αναπόδραστη. Φανταστείτε μόνο την έκρηξη σε μια κοινωνία ποιους θα συμπαρασύρει στο πέρασμά της. Γι αυτό σας λέω, ξυπνήστε τώρα, υποκύψετε στις απαιτήσεις της κοινωνίας.Τουλάχιστον έτσι θα εξασφαλίσετε ακόμα λίγο καιρό το πολιτικό μέλλον σας, «ίσια με πάρατζι» που λέμε στα κυπριακά.
ΖΗΤΩ Η ΕΧΕΦΡΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ
(για να δείτε πόσο πολύ σας σκέφτομαι και σας αγαπώ, σας δίνω και προτάσεις διεξόδου, ρε άθλιοι ολιγάρχες)

Υ.Γ. Ένας ακελικός διερωτήθηκε: "Καλά, θα πήγαινε ο Πρόεδρος να καθαρίσει το χόρτο στο στρατόπεδο;" Η απάντηση είναι όχι.Αλλά αν έχει ένα διοικητικό μηχανισμό και δεν μπορεί να τον λειτουργήσει αποτελεσματικά, τότε - ναι - την πολιτική ευθύνη να καθαρίσει το χορτάρι την έχει ο ίδιος.

Ποιος είναι ο καλύτερος Πρόεδρος ή ζήτω ο κανένας Πρόεδρος

Ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ αφού επέλυσε όλα τα προβλήματα που ταλάνίζουν την κυπριακή κοινωνία στο παρόν, αποφάσισε να καταπιαστεί και με το μέλλον. Δήλωσε λοιπόν πως «θα προτιμούσε έναν αριστερό Τ/Κ για Πρόεδρο,παρά ένανΕ/Κ δεξιό».

Το ζήτημα είναι όντως σοβαρό για τον κάθε εξουσιολάγνο.

Ποιος είναι ο λοιπόν ο πιο κατάλληλος για τη θέση του Προέδρου;

Ο κ. Κυπριανού δε δίνει απάντηση. Απλώς στα πλαίσια της πιο φτηνής προεκλογικής προπαγάνδας θέτει το ψευδο-δίλημμα: Ελληνοκύπριος δεξιός ή Τουρκοκύπριος αριστερός Πρόεδρος;

Το ΑΚΕΛ λοιπόν έχοντας υπερβεί τους εθνικισμούς σαφέστατα υποστηρίζει Τουρκοκύπριο αριστερό παρά Ελληνοκύπριο δεξιό Πρόεδρο. Έτσι για το ΑΚΕΛ το κύριο ζήτημα δεν είναι η εθνοτική καταγωγή αλλά η «ταξική» αναγωγή.

Αντί να αντιπαλεύουν οι εθνότητες να αντιπαλεύουν οι τάξεις ή προσδοκά το ΑΚΕΛ να περάσουμε από την εθνοτική σύγκρουση στην ταξική σύγκρουση. Όλη η φιλοσοφία του ΑΚΕΛ για τη διαδικασία και την επίλυση του κυπριακού προβλήματος στηρίζονται σε αυτή την απλουστευμένη λογική.

Από την πλευρά της γνώσης, αυτές οι προσεγγίσεις ανάγονται στον 19^ο αιώνα και απλώς μεταφέρονται από το ΑΚΕΛ και στον 21^ο αιώνα.

Πέρα από φαντασιακές προσεγγίσεις η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Και εξηγούμαι.

1.Είτε αριστερός είτε δεξιός Πρόεδρος είτε Ελληνοκύπριος είτε Τουρκοκύπριος είτε Αρμένης είτε Κινέζος, το κύριο χαρακτηριστικό του από πολιτική άποψη είναι το γεγονός ότι είναι Πρόεδρος, δηλαδή κατέχει ως ιδιοκτήτης την κρατική εξουσία , τίθεται υπεράνω του νόμου, απολαμβάνει πλούτου και προνομίων και εξυπηρετεί το ατομικό, το κομματικό και των συνδαιτημόνων το συμφέρον.

2.Όποιος και να είναι είναι ο Πρόεδρος η θέση του πολίτη, Ελληνοκύπριου/Τουρκοκύπριου/αριστερού/δεξιού δεν αλλάζει ποσώς. Η θέση των μελών της κοινωνίας είναι η ίδια.Άλλοι αποφασίζουν και άλλοι πληρώνουν.

Επομένως σκασίλα μου για την εθνοτική και ιδεολογική προέλευση του κάθε εξουσιαστή και εκμεταλλευτή της κοινωνίας.

3.Τι σημαίνει αριστερός και τι σημαίνει δεξιός σήμερα; Πέρα από τα παραμύθια που φτιάχνουν οι διακινητές των όρων, ποιο περιεχόμενο αποδίδουν και τι οραματιζόνται σε σχέση με την κοινωνία; Σε σχέση με την πρόσληψη της πολιτικής δεν έχουν καμία διαφορά, αφού υποστηρίζουν το ίδιο πολιτικό σύστημα, το προεδρικό. Σε σχέση με την οικονομία επίσης δεν έχουν καμία διαφορά, γιατί το λεγόμενο κοινωνικό κράτος είναι στόχος και των δύο. Ή το λεγόμενο κοινωνικό κράτος είναι κράτος, γι αυτό και υποστηρίχθηκε και από τους αριστερούς και από τους δεξιούς.

4.Η εμμονή του ΑΚΕΛ στο λεγόμενο προεδρικό σύστημα απλώς επιβεβαιωνει το συντηρητικό και αυταρχικό χαρακτήρα του κόμματος. Γιατί ο λεγόμενος Πρόεδρος είναι κληρονομιά της αγγλικής αποικιοκρατίας, του θεσμού του κυβερνήτη ως απομίμηση του προτύπου του-του απόλυτου Άγγλου μονάρχη. Θεωρώ ντροπή να υπάρχουν πολίτες που να υποστηρίζουν τέτοια πολιτικά συστήματα, κληρονομιά του μεσαίωνα.

5.Γι αυτό και το θεμελιώδες πολιτικό πρόβλημα δεν είναι το είδος του Προέδρου –μονάρχη στην Κύπρο. Το πολιτικό πρόβλημα είναι αν θα συνεχιστει η κληρονομιά της αποικιοκρατίας με το προεδρικό σύστημα. Το πρόβλημα είναι αν θα υπάρχει πρόεδρος και όχι το είδος του προέδρου.

6.Το πιο ανησυχητικό από όλα είναι το γεγονός πως το ΑΚΕΛ πιστεύει πως με μια άλλη διαδικασία συγκρότησης της εξουσίας θα καταστεί δυνατόν να ξεπεραστούν οι εθνοτικές διαφορές. Αυτά είναι φαντασιακές κατασκευές. Αυτό που θα συμβεί είναι ακριβώς το αντίθετο. Η διαδικασία συγκρότησης της εξουσίας όντας εθνοτική, θα μετατρέπει όλα τα υπαρκτά προβλήματα σε εθνοτικές διαφορές.

Οι εθνοτικές διαφορές ήδη ξεπερνιούνται στα πλαίσια της εξέλιξης του κοσμοσυστήματος και οι πολίτες τις αφομοιώνουν σταδιακά. Οι επιλογές του ΑΚΕΛ στηριγμένες σε εξουσιαστικές λογικές και πρακτικές απλώς θα τις ενισχύσουν και θα τις διαιωνίσουν.

Από την άλλη το ξεπέρασμα των εθνοτικών διαφορών προϋποθέτει τη δημιουργία ενός άλλου συνεκτικού στοιχείου των ανθρώπων, το οποίο θα προσμετρά στον παρόντα χρόνο πιο πολύ. Και το μόνο που μπορεί να ενισχυθεί ως συνεκτικός δεσμός πάνω από εθνότητες, είναι ο πολιτειακός δεσμός. Και αυτή η προοπτική όμως ακυρώνεται από το ΑΚΕΛ , αφού το πολιτικό σύστημα θα παραμείνει το ίδιο, το προεδρικό.

Στα ψευτο-διλήμματα των ολιγαρχικών του ΑΚΕΛ για το είδος του Πρόεδρου, η απάντηση είναι μία: ούτε αριστερό ούτε δεξιός ούτε Ελληνο-ούτε Τουρκο- πρόεδρος. Κανένας πρόεδρος, κανένα προεδρικό σύστημα. Περισσότερη ελευθερία στην κοινωνία μακριά από τους ποικιλόχρωμους προέδρους-δυνάστες και εκμεταλλευτές του λαού.

ΖΗΤΩ Ο ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ

Οι διασκεδαστικές συγκρούσεις της κομματικής ολιγαρχίας ή εναλλακτική λύση:το καρναβάλι

Οι κομματικές ολιγαρχίες στην Κύπρο τόριξαν στον πεντοζάλι: άρχισαν να χορεύουν σε γρήγορους ρυθμούς μήπως καταφέρουν και εντάξουν στο ρυθμό τους και το «απαθές κοπάδι». Σε αυτά τα πλαίσια οι κομματικές αρλουμπολογίες ανταγωνίζονται με πάθος τη νοημοσύνη των πολιτών. Είναι όμως πολύ διασκεδαστικό να ακούς ή να διαβάζεις με πόση «σοβαρότητα» επιχειρηματολογούν.

Η τελευταία διασκεδαστική διαμάχη της ολιγαρχίας είναι ο λεγόμενος «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη».Η απόφαση της Βουλής πυροδότησε μια σύγκρουση ανάμεσα στις κομματικές γραφειοκρατίες. Το τι λέχθηκε και γράφτηκε είναι τόσο γελοίο, που μόνο ένας αφελής μπορεί να τους πάρει στα σοβαρά.

Στην αντιπαράθεση λοιπόν για το αν «η Κύπρος θα γίνει εταίρος των κρατών για χάρη της ειρήνης», προβλήθηκαν επιχειρήματα μεγάλης σοβαρότητας.

Τα επιχειρήματα αυτά σχετίζονται κατά ένα ελάχιστο μέρος με την ουσία. Κυρίως αφορούν την κομματική αντιπαλότητα και τη λεγόμενη συνταγματική ομαλότητα.

1.Σε σχέση με την ουσία, δηλαδή γιατί είναι προς το συμφέρον ή μη του κυπριακού λαού η ένταξη στον Συνεταιρισμό, απάντηση δε δόθηκε. Οι μεν επικαλούνται την ΕΕ στην οποία ανήκουμε για να ενισχύσουν την επιλογή τους για ένταξη, οι δε επικαλούνται το παρελθόν και προβάλλουν ευαισθησίες για το ρόλο του ΝΑΤΟ. Ούτως ή άλλως στον παρόντα χρόνο, δεν έχει οποιοδήποτε πρακτικό αντίκρυσμα η απόφαση της Βουλής λόγω της διαφωνίας του Προέδρου της Δημοκρατίας.

2.Η δεύτερη διάσταση που προβλήθηκε είναι η πολιτειακή με την έννοια της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Δηλαδή, αν η απόφαση της Βουλής συνάδει με το σύνταγμα. Ούτε αυτή η πτυχή έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού το σύνταγμα καθορίζει συγκεκριμένη διαδικασία για ξεπέρασμα αυτών των συγκρούσεων. Επομένως είτε φωνάζουν είτε δεν φωνάζουν τα κόμματα, η τυπική διαδικασία θα ολοκληρωθεί.

3.Η τρίτη και μοναδική από άποψη προβολής από τα ΜΜΕ είναι η κομματική με την έννοια της αντιπαράθεσης των κομματικών ηγεσιών. Σε αυτά τα πλαίσια προβλήθηκαν ποικίλες προσεγγίσεις, ανάλογα με την οπτική του κάθε κόμματος. Η όξυνση της κομματικής αντιπαράθεσης σε ένα ζήτημα που ούτε από άποψη ουσίας ούτε πολιτειακά δημιουργεί κάποιο ζήτημα, έγινε αποκλειστικά για να εντάξουν «τα αρνιά στο κοπάδι». Αλλά και για να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις μελλοντικά να καταστεί δυνατόν να αλλάξει ο φύλακας του κοπαδιού.

Από την άλλη είναι γεγονός ότι – όχι σήμερα – αλλά από καιρό υπάρχει μια όξυνση στην κομματική αντιπαράθεση. Επίσης διαπιστώνεται συχνά μια σύγκρουση των θεσμικών οργάνων – βουλής και κυβερνησης -σε ποικίλα ζητήματα.

Είναι παροδικό φαινόμενο ή είναι πια ο νέος τρόπος λειτουργίας των κομμάτων;

Το φαινόμενο της όξυνσης των ολιγαρχικών κομματικών συγκρούσεων δεν είναι καθόλου παροδικό αλλά αποτελούν τις νέες συνθήκες λειτουργίας της κομματικής ζωής. Κάποιες επισημάνσεις είναι αναγκαίες.

1.Από το 2003, με την εκλογή του Τάσσου Παπαδοπούλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας, εισήχθηκε στην Κύπρο με τις ευλογίες όλων των κομμάτων η έννοια «συγκυβερνών κόμμα». Η εξέλιξη αυτή αποτύπωνε το γεγονός ότι τα κόμματα έγιναν στην Κύπρο οι κυρίαρχοι πολιτικοί σχηματισμοί και αποφάσισαν να θέσουν τους θεσμούς της κρατικής εξουσίας στην υπηρεσία τους. Για πρώτη φορά τα κόμματα κυριολεκτικά αποφάσισαν να θέσουν το κράτος υπό τον πλήρη έλεγχό τους. Η επιλογή αυτή των κομμάτων ήταν αντισυνταγματική και καταργούσε κάθε έννοια διάκρισης των εξουσιών σε ένα προεδρικό σύστημα. Από την άλλη, ενοποιούσε την κρατική εξουσία στο πρόσωπο του Προέδρου ή καθιστούσε το πολιτικό σύστημα τελείως προσωποκεντρικό αλλά και κομματοκρατικό- ο Πρόεδρος αποφάσιζε σε διαβούλευση με εξωθεσμικά όργανα , τα κόμματα.

2.Με την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην Προεδρία της Δημοκρατίας το 2008 επήλθε μια αλλαγή. Το ΑΚΕΛ αυτοαναγορεύθηκε σε κυβερνών κόμμα. Αυτό στην πράξη σήμαινε ότι ένας κομματικός σχηματισμός ελέω θεού κυβερνούσε με τη χρήση του αξιώματος του Προέδρου της Δημοκρατίας. Και επειδή δε διέθετε καιπλειοψηφία στη βουλή – και μόνο γι αυτό το λόγο- παραχώρησε κάποια αξιώματα στοΔΗΚΟ αναγορεύοντας το σε συγκυβερνών. Όμως ήδη το κομματικό σύστημα εργάζεται με βάση μια λογική καθαρά εξουσιαστική: αυτός που παίρνει το αξίωμα του Προέδρου, ελέγχει πλήρως την κρατική εξουσία.

Η πρακτική του ΑΚΕΛ για πλήρη έλεγχο της κρατικής εξουσίας με τα δεκανίκια του ΔΗΚΟ ουσιαστικά αχρηστεύει και τη λειτουργία των θεσμών και σπρώχνει όλα τα κόμματα σε αγώνα «ζωής ή θανάτου» για κατάληψη της θέσης του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η βουλή σε ένα τέτοιο σύστημα δεν έχει κάποιο ρόλο, παρά τη νομιμοποίηση των αποφάσεων των συγκυβερνώντων κομμάτων – αποφάσεων στο παρασκήνιο – ή της αντιπολίτευσης στα ΜΜΕ – οι συνεδρίες της βουλής δεν ενέχουν ιδιαίτερη σημασία αφού οι αποφάσεις είναι προειλημμένες - και με στόχο τις επόμενες προεδρικές εκλογές.

Αν σήμερα παρουσιάζονται προβλήματα στη λειτουργία του κομματοκρατικού συστήματος, οφείλονται αποκλειστικά στο γεγονός ότι το ΑΚΕΛ δεν θεώρησε ως εταίρο το ΔΗΚΟ στη νομή της κρατικής εξουσίας αλλά ως δεκανίκι για μονοπώληση της πλήρους εξουσίας από το ίδιο. Ή το ΑΚΕΛ δεν αναγνώρισε, με διάφορα τεχνάσματα, ποτέ το ΔΗΚΟ ως ισότιμο εταίρο στο διαμοιρασμό των λαφύρων της εξουσίας.

3.Η επικέντρωση των κομμάτων σε ένα μόνο, τη κατάληψη της «εκτελεστικής εξουσίας» για έλεγχο της πλήρους κρατικής εξουσίας, η εξουσιομανία των κομμάτων, υποδηλώνει σαφώς ότι μειώνεται σταδιακά η κοινωνική τους αναφορά. Δηλαδή, δε βρίσκουν άλλο λόγο ύπαρξης παρά μόνο της κατάληψη της εξουσίας. Επίσης αυτό υποδηλώνει και την αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής με την έννοια ότι δεν υπάρχουν τα διαφορετικά κοινωνικά συμφέροντα που μπορούν να εκφραστούν μέσα από τα κόμματα σήμερα.Ή ότι η σε μεγάλο βαθμό η ομοιογενοποίηση της κοινωνίας επιφέρει και την τάση για ενοποίηση της εξουσίας.

Με βάση αυτή την ανάγνωση των πραγμάτων οδηγούμαστε σε κάποια συμπεράσματα.

Πρώτο, το σύνταγμα ουσιαστικά έχει καταλυθεί από το 2003. Κάθε επίκληση του συντάγματος από τα κόμματα είναι υποκριτική.

Δεύτερο, οι σύγκρουσεις των ολιγαρχικών για νομή της εξουσίας και των συνεπακόλουθων προνομίων και πλούτου θα οξυνθούν, γιατί η εξουσία έγινε αυτοσκοπός των κομμάτων.Ή το νόημά τους είναι «εξουσία ή θάνατος».

Τρίτο, είναι αυτονόητο ότι όλα τα κόμματα έχουν ενδιαφέρον για τις βουλευτικές εκλογές, όχι για να διατυπώσουν και να διεκδικήσουν το κοινωνικό συμφέρον, αλλά αποκλειστικά για να «εξαργυρώσουν» αργότερα τη δύναμή τους στην κατάληψη της προεδρικής καρέκλας. Ή αντικρύζουν αποκλειστικά τις βουλευτικές εκλογές ως πρόκριμα για τις προεδρικές.

Τέταρτο, έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο από την κοινωνία και αυτό πιστοποιείται ότι αδυνατούν να καταθέσουν κάποιο όραμα για το παρόν της ή το μέλλον της.

Με αυτά τα δεδομένα δεν μπορεί κάποιος να παίρνει τα κόμματα στα σοβαρά, εκτός και αν αντικρύζει τα πράγματα με αφέλεια, με άγνοια ή με κριτήριο το ίδιον ή κομματικό συμφέρον. Και η βουλή και η κυβέρνηση στη διαμάχη τους για το Συνεταιρισμό επικαλούνται την ψήφο του λαού. Μην τους τη δώσετε. Αν μη τι άλλο, να δούμε τι θα επικαλούνται στη συνέχεια για να νομιμοποιούν τις αποφάσεις τους σε βάρος του λαού.

Φυσικά, και δεν θα έχουν πρόβλημα: γιατί όντας κληρονομικοί άρχοντες της μεσαιωνικής δεσποτείας , θα αναδείξουν το αληθινό τους πρόσωπο, το δεσποτικό τους πρόσωπο. Γιατί η ιδεολογία κάθε δεσποτίσκου είναι πάντοτε η ίδια: θεωρεί τον λαό αμαθή για να αποφασίζει.Γι αυτό και δε θέλουν να ρωτούν τον «αμαθή όχλο». Όντας αμαθής δεν ξέρει, λένε. Ο λαός για τους δεσπότες έχει μόνο ένα δικαίωμα, να μην έχει κανένα πολιτικό δικαίωμα: γι αυτό ακριβώς κάθε πέντε χρόνια τον υποχρεώνουν να τα εκχωρεί στην ολιγαρχική τάξη με «δημοκρατικές διαδικασίες», στην περίφημη «γιορτή της δημοκρατίας»!!! Αυτή η βαθιά πίστη των ολιγαρχικών διαπερνά και αριστερούς και δεξιούς και κεντρώους.

Υ.Γ.1 Είχαμε στην Κύπρο και οθωμανό σουλτάνο και άγγλο κυβερνήτη και κύπριο πρόεδρο. Ποια είναι η ομοιότητα/διαφορά τους – όχι με βάση την εθνοτική καταγωγή – αλλά σε συνάρτηση με τη σχέση κοινωνίας και πολιτικής.

Υ.Γ.2Και θέλουν να λύσουν και το κυπριακό με προεδρικό σύστημα!!! Και μάλιστα με οξυμένες συγκρούσεις κομματικές/ολιγαρχικές που εύκολα θα μπορούν να μετασχηματιστούν σε εθνοτικές. Όταν μάλιστα το κομματικό σύστημα περνά κρίση νομιμοποίησης στην κοινωνία. Και υπάρχουν και αφελείς ή άσχετοι που το υποστηρίζουν, γιατί θέλουν – λένε -λύση του κυπριακού!!!

Υ.Γ. 3 Το κυπριακό πρόβλημα – ως ενδοκοινοτική διαφορά -δεν έχει καμία σχέση με το γεγονός ότι εγκαθίδρυθηκε ένα δεσποτικό/μοναρχικό πολιτικό σύστημα, το προεδρικό. Φταίει μόνο το γεγονός ότι ο λαός δεν ψήφιζε ταυτόχρονα ελληνοκύπριο και τουρκοκύπριο δεσπότη!!!Αυτή είναι η πραγματική ιδεολογία των ολιγαρχικών στην Κύπρο σήμερα.

Υ.Γ.4 Με αυτή την προσέγγιση η κυπριακή κοινωνία αναμένεται να περάσει το στάδιο του εθνο-δεσποτισμού και να ενταχθεί στο στάδιο του προσωποπαγούς δεσποτισμού, με την κομματική αριστοκρατία να αποφασίζει στο παρασκήνιο!!! Σκέτος μεσαίωνας.

Υ.Γ.5 Όποιος είναι πολιτικά δούλος, θέλει απαραιτήτως και τον εξουσιαστή του.Γι αυτό και ψηφίστε τους!!!

Η αποχή και οι κενολογίες των κομματικών νεολαιών

Αφορμή για τη συγγραφή αυτού του κειμένου είναι οι θέσεις των εκπροσώπων των κομματικών νεολαιών ΕΔΟΝ και ΝΕΔΗΣΥ για την αποχή (εφ. Ο Φιλελευθέρος, 22/1/2011).

Σε τι συμφωνούν οι εκπρόσωποι των δύο κομματικών νεολαιών;

1.Η αποχή συνιστά μια πράξη που υποδηλώνει «απαξίωση των κομμάτων και της πολιτικής». Αυτή η αντίληψη είναι αποκύημα της φαντασίας τους και της ανεπάρκειάς τους. Η αποχή από την εκλογική διαδικασία ως μαζικό φαινόμενο δεν είναι απαξίωση της πολιτικής. Η αποχή από την εκλογική διαδικασία συνιστά απαξίωση του κομματικού φαινομένου και των πολιτικών. Αυτή η απαξίωση αποτελεί πολιτική πράξη και όχι αποπολιτικοποίηση.

Το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι των κομματικών νεολαιών ταυτίζουν την πολιτική με το κόμμα είναι αποτέλεσμα γνωσιολογικής ανεπάρκειας. Η πολιτική είναι η ρυθμιστική λειτουργία μιας κοινωνίας. Το κομματικό φαινόμενο είναι προϊόν της νεοτερικότητας και της κατασκευής του έθνους –κράτους. Πολιτική υπάρχει και χωρίς την ύπαρξη των κομμάτων ως διαμεσολαβητών ανάμεσα στην κοινωνία και την κρατική εξουσία, η οποία μονοπωλεί σήμερα την πολιτική. Διαφορετικά, πολιτική υπάρχει και στη μοναρχία και στην αριστοκρατία και στην ολιγαρχία – όπως σήμερα – και στη δημοκρατία. Το κομματικό φαινόμενο ως ολιγαρχική έκφραση δεν αποτελεί και το απώγειο των κατακτήσεων του ανθρώπου ούτε και έφτασε το τέλος της ιστορίας!!! Συνιστά απλώς ένα στάδιο της ανθρωποκεντρικής εξέλιξης.

2. Οι εκπρόσωποι των δύο κομματικών νεολαιών καλούν επίσης από κοινού τους νέους να εγγραφούν στους καταλόγους και να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Και οι δυο συμφωνούν ότι οι νέοι οφείλουν να νομιμοποιούν με την ψήφο τους το υφιστάμενο ολιγαρχικό σύστημα, όντας οι ίδιοι φερέφωνα και στυλοβάτες του. Έτσι, από συστημική άποψη τάσσονται στο ίδιο στρατόπεδο, της συντήρησης του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος. Δηλαδή από την άποψη της συγκρότησης και της λειτουργίας της πολιτικής, δεν διαφωνούν σε κάτι.

3.Για την αιτιολόγηση της αποχής συμφωνούν, αν και με διαφορετικές ορολογίες ,ότι φταίει το σύστημα. Ποιο σύστημα; Γιατί δεν το ορίζουν; Το οικονομικό σύστημα; ο καπιταλισμός; Μα ο καπιταλισμός νομιμοποιείται όχι σε ένα πολιτικό κενό, αλλά σε ένα πολιτικό σύστημα , το ολιγαρχικό, το οποίο εκπροσωπούν οι κομματικές νεολαίες. Και όπως το οικονομικό σύστημα ελέγχεται από τους λίγους που καρπώνονται προνομιακά τα υλικά αγαθά, έτσι και το πολιτικό σύστημα ελέγχεται από τους λίγους που καρπώνονται προνομιακά τα πολιτικά αγαθά. Ή, το πολιτικό σύστημα που εκφράζει τον καπιταλισμό είναι η ολιγαρχία. Εκτός και αν οι εκπρόσωποι των κομματικών νεολαιών πιστεύουν ότι η πολιτική είναι ανεξάρτητη από την οικονομία!!!

Από την άλλη, οι εκπρόσωποι τον νεολαιών είναι μέρος του υπαρκτού πολιτικού συστήματος. Συνιστά αμοραλισμό να επικρίνεις αυτό που εκπροσωπείς. Είναι υποκρισία να αρθρώνεις αντι-συστημικό λόγο, όταν εκπροσωπείς το σύστημα και καλείς μάλιστα τους νέους να το νομιμοποιήσουν με την ψήφο τους. Αυτό συνιστά μια διαδικασία εξαπάτησης τω νέων και υφαρπαγής της ψήφου τους.Ή τελος πάντων, διαλέξετε: είστε με το σύστημα ή είστε εναντίον; Και όχι να μεταλλάσεστε ανάλογα με τις περιστάσεις, όπως τους κομματικούς σας πάτρωνες.

4. Επίσης, οι εκπρόσωποι των κομματικών νεολαιών μη έχοντας να προτείνουν κάποια συστημική αλλαγή, κινδυνολογούν,όπως και οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους. Κινδυνεύει η «δημοκρατία», «η πολιτική ζωή του τόπου». Είναι πραγματικά ευχάριστο που το αντιλαμβάνονται ότι οι μόνοι που κινδυνεύουν με την αποχή είναι οι ίδιοι και τα κόμματά τους. Η δημοκρατία δεν έχει κανένα απολύτως κίνδυνο. Πρώτον, γιατί δεν υπάρχει και δεύτερον, γιατί αποκλείεται ο λαός/δήμος να στρεφόταν ποτέ εναντίον του εαυτού του καταργώντας ένα σύστημα που θα του έδινε την ατομική, κοινωνική κι πολιτική ελευθερία. Με την εκπόρνευση των λέξεων που επιχειρούν τα κόμματα και οι νεολαίες τους, προσπαθούν να εμφανιστούν ως σωτήρες αυτού που δεν υπάρχει, της δημοκρατίας!!! Αυτή είναι η λογική του κάθε εξουσιαστή, διαχρονικά: μονάρχη, αριστοκράτη ολιγάρχη και των συνοδοιπόρων τους. Αυτή είναι η λογική αυτών που αγωνιούν για το πολιτικό μέλλον τους.

ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΣΑΣ

Υ.Γ. 1. Και ενώ ο εκπρόσωπος της δεξιάς νεολαίας ΝΕΔΗΣΥ καλεί τους νέους να ψηφίσουν, ο εκπρόσωπους της αριστερής ΕΔΟΝ καλεί τους νέους να ψηφίσουν γιατί η αποχή αποτελεί έκφραση «δεξιάς συντηρητικής ιδεολογία/τοποθέτησης»!!! Έλεος!!!

2.Τι έχουν να πουν οι κομματικές νεολαίες για το γεγονός ότι υποχρεώνεται το κοινωνικό σύνολο να τις συντηρεί με ετήσια χορηγία εκατοντάδων χιλιάδων λιρών από το δημόσιο ταμείο και δεν μπαίνουν στον κόπο να εισπράττουν και να συντηρούνται από τα «πολιτικοποιημένα» μέλη τους; Η απάντηση είναι απλή: αν ήταν αναγκασμένοι να εισπράττουν από τα μέλη τους, θα βρίσκονταν στο σπιτάκι τους εδώ και καιρό. Κανένας δεν θα πλήρωνε για να ακούει τις κενολογίες τους.

Η αποδόμηση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και άλλες κενολογίες

Η μόνιμη επωδός του ΑΚΕΛ σε όσους ασκούν κριτική στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι πως «κάποιοι στοχοπροσηλωμένα έχουν αποφασίσει ότι πρέπει να αποδομηθεί ο Πρόεδρος».

Με τέτοιες πολιτικές κορώνες το ΑΚΕΛ προσπαθεί να κινδυνολογεί απέναντι στην κριτική που ασκείται στον Πρόεδρο. Όμως κανένας δεν προσπαθεί να αποδομήσει τον Πρόεδρο ως θεσμό του πολιτικού συστήματος και κανένας δεν εισηγείται ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα με διαφορετική κατανομή της εξουσίας. Εκτός και αν το ΑΚΕΛ θεωρεί ότι ο Πρόεδρος είναι μόνο ένας και αυτός ταυτίζεται με το κράτος ή όπως έλεγε και ο Μακάριος «το κράτος είμαι εγώ», κατά απομίμηση της απόλυτης μοναρχίας του 17^ου αιώνα.

Ποια είναι η πολιτική πραγματικότητα πέρα από τις ακελικές κενολογίες;

1.Τα πολιτικά συστήματα της νεοτερικότητας όλο και περισσότερο αποδομούνται ως τέτοια. Από τη μια αντιμετωπίζουν προβλήματα νομιμοποίησης από τις κοινωνίες και από την άλλη αποκτούν ένα τυπικό χαρακτήρα με την έννοια ότι η πολιτική ασκείται εκτός των επίσημων κρατικών θεσμών. Αυτό απλώς επιβεβαιώνει την ανικανότητα των πολιτικών κομμάτων να καταθέσουν προτάσεις για αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, ώστε να ικανοποιεί τις σημερινές κοινωνικές ανάγκες.

2. Στην αποδόμηση των θεσμών στην Κύπρο, συμπεριλαμανομένου και του θεσμού του Προέδρου, συμβάλλει αποφασιστικά και το ΑΚΕΛ. Αντισυνταγματικά , άρα παράνομα, έχει αυτοαναγορευθεί σε «κυβερνών κόμμα». Αυτή η επιλογή του ΑΚΕΛ από τη μια συμβάλλει στην αποδόμηση των επίσημων θεσμών και από την άλλη αποδυναμώνει το θεσμό του Προέδρου. Η εξουσία του κράτους ιδιωτικοποιείται και οι κρατικοί θεσμοί γελοιοποιούνται. Το ΑΚΕΛ, λοιπόν, ας κατηγορεί τον εαυτό του για την αποδόμηση του Προέδρου και, σε κάθε περίπτωση, είναι γελοίο να κατηγορεί άλλους για κάτι που και το ίδιο κάνει. Είναι, δηλαδή, αναξιόπιστος ο λόγος του.

3. Στην αποδυνάμωση του θεσμού του Προέδρου κατεξοχήν συμβάλλει ο ίδιος ο Πρόεδρος. Θεωρεί ότι είναι όχι ο εκπρόσωπος της κοινωνίας αλλά ο εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ που υφάρπαξε την εξουσία. Αυτή η επιλογή τον αποξενώνει από την πλειονότητα του πληθυσμού, δηλαδή είναι ένας Πρόεδρος περιορισμένης κοινωνικής νομιμοποίησης.

4. Επιπλέον, ενώ ο Πρόεδρος υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τους Ελληνοκύπριους, σε κάθε ευκαιρία ειρωνεύεται την ταυτότητα αυτών που τον εξέλεξαν. Δηλαδή την πολιτική διαφορά με κάποιους Ελληνόκυπριους την μετατρέπει σε εθνοτική διαφορά στη βάση ενός «οράματος» για ξεπέρασμα των εθνοτικών διαφορών. Σε αυτά τα πλαίσια πολιτικές επιλογές της εξουσίας στην Κύπρο τις μετασχηματίζει σε εθνοτικές διαφορές με στόχο να αθωώσει την πολιτική ολιγαρχία στην Κύπρο και να ενοχοποιήσει την κοινωνία !!! Φυσικά αυτή η αλλοπρόσαλλη τακτική θα έχει ένα αποτέλεσμα, κάθε ένας που διαφωνεί με τον Πρόεδρο θα στιγματίζεται ως εθνικιστής ή το τσουνάμι του εθνικισμού τον εκτρέφουν κύρια αυτοί που τον καταράζονται!!! Και όλα αυτά γιατί; Επειδή το ΑΚΕΛ δεν έχει κάποια πολιτική πρόταση που να ανταπόκρινεται στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας, καταφεύγει στη «κατασκευή αντιπάλων» -εθνικιστών, ρατσιστών- για να συσπειρώνει τους οπαδούς του και να δικαιολογεί την ύπαρξή του.

5. Ακόμα ο ίδιος ο Πρόεδρος έχει αυτο αυτοαποδυναμωθεί και διεθνώς στα πλαίσια του οράματός του για λύση με κάθε μέσο.Ήδη η εικόνα που προβάλλεται διεθνώς είναι πιο πολύ του Ελληνοκύπριου συνομιλητή και όχι του Προέδρου της Δημοκρατίας. Και ως τέτοιος συμπεριφέρεται και δρα διεθνώς, ανεξάρτητα αν ο ίδιος μπορεί και να θεωρεί τις δυο ιδιότητες διακριτές.

6. Η κριτική που ασκείται στον Πρόεδρο από τα πολιτικά κόμματα είναι αυτονόητη. Είναι η συνήθης διαπάλη των ολιγαρχικών δυνάμεων για υφαρπαγή της εξουσίας. Οι αναφορές του ΑΚΕΛ σε «μηδενιστική κριτική», «καλόπιστη-κακόπιστη κριτική» είναι άνευ περιεχομένου και σημασίας.

7. Φυσικά , πέρα από τις ακελικές κενολογίες, η ουσία είναι ότι ο θεσμός του Προέδρου αποδυναμώνεται κύρια από τον ίδιο τον Πρόεδρο και το ΑΚΕΛ.Και ο σεβασμός στους θεσμούς δεν είναι δεοδομένος για κανένα από τουςπολίτες. Όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος θεωρεί ότι πρέπει να ενημερώνει για το κυπριακό πρόβλημα τα μέλη της κεντρικής επιτροπής του ΑΚΕΛ και όχι εμένα, ως πολίτη του κράτους, γιατί να τον σεβαστώ; Όταν ό ιδιος με θεωρεί πολίτη δεύτερης κατηγορίας, εγώ θα πρέπει να νομιμοποιήσω την υποβάθμισή μου;

Κανένας δε χρειάζεται για να αποδομήσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και το πολιτικό σύστημα συνολικά και ο ίδιος ο Πρόεδρος αποδομούνται από μόνοι τους. Και επιτέλους το ΑΚΕΛ αντί για κινδυνολογίες, σωτηριολογίες, εκφοβισμούς – τα όπλα δηλαδή του κάθε ολιγαρχικού- ας αρθρώσει και πολιτικό λόγο, δηλαδή που να αφορά την κοινωνία συνολικά. Τα ιδιοτελή τους συμφέροντα και τα κομματικά δεν αφορούν τους πολλούς. Αφορούν μόνο την κομματική ολιγαρχία και τους διαπλεκόμενους. Γι αυτό ακριβώς τα κόμματα παίρνουν διαζύγιο από την κοινωνία και αυταρχικοποιούν όλο και περισσότερο την πολιτική λειτουργία για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Είναι δηλαδή συντηρητικοί και αντιδραστικοί μηχανισμοί που λειτουργούν σε βάρος της κοινωνίας, είναι οι «ομοεθνείς κατακτητές».