Ευχές

Εύχομαι ο νέος χρόνος
να αφήσει πίσω
τη βία και την τρομοκρατία των δυνατών
την απληστία των ισχυρών
την παθητικότητα των πολλών
την φτώχεια αρκετών
Και το 2009
να είναι πιο δίκαιο για όλους σε
ατομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Με πιο πολλά όνειρα
με πιο πολλές διεκδικήσεις
με περισσότερη ελευθερία και ισότητα
Και τα όνειρα των νέων να γίνουν μια ασφαλισμένη πραγματικότητα
για να μπορούν να ξαναονειρευτούν.

Η προστασία προσωπικών δεδομένων και οι κενολογίες του Προέδρου της Βουλής Μάριου Κάρογιαν

Σύμφωνα με την είδηση που δημοσιεύτηκε στον τύπο στις 2/12/2008 ο Πρόεδρος της Βουλής Μ. Κάρογιαν παρέλαβε την έκθεση της Επιτρόπου Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων για το 2007.
Τι δήλωσε ο κ. Κάρογιαν; Πως η βουλή «λαμβάνει πάντοτε σοβαρά υπόψη και μελετά τις εκθέσεις του γραφείου της Επιτρόπου», και πρόσθεσε πως «εάν χρειάζεται , η βουλή είτε να τροποποιήσει ή να προσθέσει σε σχέση με τις νομοθεσίες».
Οι πιο πάνω δηλώσεις του κ. Καρογιάν αποτελούν κενολογίες, δεν έχουν κανένα απολύτως ουσιαστικό αντίκρυσμα και γίνονται μόνο για λαϊκή κατανάλωση. Γιατί:
Γιατί οι πολιτικοί και τα κόμματα είναι αυτά που υποσκάπτουν την νομοθεσία και την Επίτροπο.Όπως δήλωσε ο βουλευτής Γ. Περδίκης (12/6/2008) «τη γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι»!!!
Η ίδια η Επίτροπος ενώπιον της Επιτροπής Νομικών της Βουλής δήλωνε στις 10/9/2008 ότι «τα κόμματα όχι απλώς με γράφουν, αλλά με γράφουν κανονικότατα»!!!
Στις 18/11/2008 μιλώντας η Επίτροπος ενώπιον της βουλής κατήγγειλε πολιτικούς, βουλευτές και κόμματα ότι παραβιάζουν προσωπικά δεδομένα πολιτών. Και αποκάλυψε πως μετέβη σε γραφεία κομματικής φοιτητικής οργάνωσης για έλεγχο σε σχέση με καταγγελίες και την έκλεισαν την πόρτα!!!
Σε συνέντευξή της στην εφημερίδα ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 14/9/2008 καταγγέλλει τα κόμματα που ψήφισαν το νόμο την ίδια στγμή τον παραβιάζουν!!! Και καταγγέλλει την επιλεκτική ευαισθησία των βουλευτών, όταν συζητούν περιπτώσεις προστασίας προσωπικών δεδομένων και απαιτούν από την Επίτροπο να είναι αυστηρή και αποτελεσματική, ενώ οι ίδιοι αρνούνται και να συνεργαστούν μαζί της, όταν εξετάζει καταγγελίες εναντίον τους!!!

Οι βουλευτές και τα κόμματα ψήφισαν ένα νόμο για την προστασία των προσωπικών δεδομένων αλλά αρνούνται την εφαρμογή του για τους ίδιους. Οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι υπεράνω του νόμου και επικαλούνται την ασυλία τους για να παρανομούν!!! Αυτό που διδάσκουν οι κ.Βουλευτές είναι τη παρανομία και μάλιστα εκπαιδεύουν και τις φοιτητικές τους οργανώσεις να υιοθετούν την ίδια στάση!!!
Και τα όρια της υποκρισίας τους είναι χωρίς τέλος, αφού αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά τους ορκίζονται «πίστη και υπακοή στο σύνταγμα και τους νόμους του κράτους»!!! Και δεν έχουν κανένα δισταγμό στην παραβίαση των νόμων γιατί κριτήριο των επιλογών τους είναι η εξυπηρέτηση των προσωπικών και κομματικών συμφερόντων. Και εγκαθιδρύουν μια κοινωνία της ανομίας, ώστε στηριγμένοι στο δίκαιο του ισχυρότερου, στη δύναμη να εξυπηρετούν καλύτερα τα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.
Γι αυτό και θεωρώ τις δηλώσεις του κ. Καρογιάν ως κενολογίες για λαϊκή κατανάλωση. Γι αυτό και θεωρώ τα κομματικά φερέφωνα κάθε βαθμίδας ως τυφλά όργανα στον αγώνα της ολιγαρχίας εναντίον της κοινωνίας. Το πολιτικό πρόβλημα φυσικά είναι πότε θα εκλείψει η ανοχή της κοινωνίας απέναντι σε τέτοιες λογικές και πρακτικές: στους θεατρινισμούς, στις υποκρισίες, στις παρανομίες των ισχυρών.

Η ανομία ή το ξεχαρβάλωμα των θεσμών ή περί κομματοκρατίας

Η κυβέρνηση αποφάσισε να διορίσει στη θέση του Ρυθμιστή Ηλεκτρονικών Επικοινωνιών και Ταχυδρομείων τον Πόλυ Μιχαηλίδη. Ο κ. Μιχαηλίδης, προέρχεται σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του τύπου, από το χώρο της ΕΔΕΚ και η επιλογή του εντάσσεται στη νομή των διαφόρων αξιωμάτων από τα κόμματα και στις σχετικές ισορροπίες. Συνταξιοδοτείται τον προσεχή Μάρτιο και βρήκε τρόπο να συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του για το κοινό μας καλό.
Δε θα αναφερτώ στη κομματοκρατία ούτε και στη γεροντοκρατία ούτε στην αναξιοκρατία ούτε και στην ανακύκλωση προσώπων σε διάφορες θέσεις. Δε θα σχολιάσω την αντίληψη των κομμάτων ότι το κράτος είναι λάφυρο προς διανομή ανάμεσα στα κόμματα.
Θα επικεντρωθώ στο νόμο για να αποδείξω ότι το καθεστώς ανομίας που εγκαθιδρύουν τα κόμματα, δε θα αφήσει τίποτε όρθιο και θα επιφέρει το νόμο της ζούγκλας. Είναι τόσο αδίστακτοι στην προώθηση του προσωπικού και κομματικού συμφέροντος, που ο νόμος έχει μόνο μια διάσταση, τον ψηφίζουμε για να τον παραβιάζουμε. Οι πολιτικοί και τα κόμματα είναι υπεράνω του νόμου, μπορούν και τον ερμηνεύουν κατά το δοκούν και πωλούν κουτόχορτο στο λαό.
Ο νόμος λοιπόν προβλέπει για το διορισμό του Ρυθμιστή Επικοινωνιών: «Το Υπουργικό Συμβούλιο αφού διαβουλευθεί με την Κοινοβουλευτική Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, διορίζει ως Επίτροπο Ρυθμίσεως....».
Ο νόμος λοιπόν προβλέπει ότι, πριν το διορισμό από το Υπουργικό Συμβούλιο, γίνεται διαβούλευση με την αρμόδια επιτροπή της βουλής. Τι είναι η διαβούλευση; Στα πλαίσια της πολιτικής λειτουργίας υπάρχουν διάφορα στάδια: η διαβούλευση, η εισήγηση, η απόφαση, η επικύρωση, η εκτέλεση. Η διαβούλευση είναι το αρχικό στάδιο της ανταλλαγής απόψεων για διαμόρφωση εισήγησης προς απόφαση.
Η κυβέρνηση λοιπόν αφού διόρισε το Ρυμιστή Επικοινωνιών, ανακοίνωσε την απόφασή της στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής. Αυτή η διαδικασία προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις των βουλευτών του ΔΗΣΥ γιατί δεν τηρήθηκε η νόμιμη διαδικασία. Και οι βουλευτές του ΔΗΣΥ, ανεξάρτητα από μικροπολιτικές επιδιώξεις ή υποκριτική στάση, από νομική και πολιτική άποψη είχαν δίκιο.Ο νόμος είναι σαφής.
Ο Υπουργός των Συγκοινωνιών υπεραμύνθηκε της επιλογής του συγκεκριμένου προσώπου –δεν ήταν αυτό το πρόβλημα –και οι βουλευτές του ΑΚΕΛ, του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ θεώρησαν τη διαδικασία νομότυπη!!! Δηλαδή οι βουλευτές ψήφισαν ένα νόμο και στη συνέχεια εγκρίνουν νόμιμα την παραβίασή του με το σκεπτικό ότι είναι πλειοψηφία στη βουλή και μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν!!! Αυτό που μετρά είναι οι συσχετισμοί δύναμης σε μια δεδομένη στιγμή και όχι ο νόμος!!! Συσχετισμοί δύναμης που είχαν διαμορφωθεί πιο νωρίς, στο παρασκήνιο και στη συναλλαγή ανάμεσα στα κόμματα που συμμετέχουν στην κυβέρνηση.
Έτσι η βουλή αυτο-εξευτελίζεται και γίνεται τόπος επικύρωσης αποφάσεων που λαμβάνονται στο παρασκήνιο. Η βουλή σταδιακά χάνει το δια-βουλευτικό της χαρακτήρα και μετατρέπεται σε χώρο συνάντησης κομμάτων. Σταδιακά όλοι οι κρατικοί θεσμοί ξεχαρβαλώνονται, τα κόμματα θεωρούν το κράτος ως λάφυρο προς διαμοιρασμό, επικρατεί η ανομία και η δύναμη και όχι ο νόμος.
Φυσικά η λογική της δύναμης μεταφέρεται στο εσωτερικό των κρατών ως αποτέλεσμα της νέας τάξης πραγμάτων στον πλανήτη και την υιοθέτησή της από τις τοπικές δυνάμεις. Τα κόμματα δηλαδή με την πρακτική που ακολουθούν, γίνονται καλοί αγωγοί αυτού που ονομάζεται παγκοσμιοποίηση. Σε αυτά τα πλαίσια το λεγόμενο κράτος-δικαίου αργοπεθαίνει και δίκιο πια είναι το δικαίωμα του ισχυρού να επιβάλλεται στον ανίσχυρο. Αυτή η κυρίαρχη λογική του συστήματος , όταν υιοθετηθεί και από την κοινωνία,τότε θα επέλθουν κοσμογονικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα.
Επί του παρόντοςη κοινωνία θα βιώνει την ολιγαρχία, το παρασκήνιο, τη συναλλαγή, τη διαφθορά των κρατούντων και, φυσικά, θα απαξιώνει όλο και περισσότερο τους πολιτικούς και τα κόμματα σε πείσμα των κομματικών φερεφώνων και των εξουσιολάγνων.Και οι πολιτικοί θα καταγγέλλουν την ανομία, τη σήψη και τη διαφθορά τους!!! Και η κοινωνία θα διερωτάται όλο κια πιο συχνά: «τώρα τι λέει αυτός;» Όσο οι πολίτες χαμογελούν με τα τερτίπια των πολιτικών και τους ανέχονται , τότε το σύστημα θα λειτουργεί. Όταν οργιστούν, τότε....

Δημοκρατία και διαμεσολάβηση ή οι εξεγερμένοι νέοι και το ΚΚΕ

Ένα από τα πολιτικά ζητήματα που έχουν αναδειχθεί με αφορμή την εξέγερση των νέων στην Ελλάδα είναι και η στάση του ΚΚΕ. Προέβαλε την θέση για «οργανωμένη παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα» και παράλληλα επικεντρώθηκε στους «γνωστούς-αγνώστους , τους αντι-εξουσιαστές, τους αναρχικούς αφήνοντας και αιχμές κατά του Συνασπισμού για συνεργασία με τους πιο πάνω.
Η θέση του ΚΚΕ είναι συνυφασμένη με την ιδεολογία που εκφράζει και με το ρόλο του στο υπαρκτό πολιτικό σύστημα. Δηλαδή το ΚΚΕ θεωρεί και είναι, όπως ακριβώς και τα άλλα κόμματα, διαμεσολαβητής ανάμεσα στην κοινωνία και την εξουσία του κράτους. Το γεγονός ότι η εξέγερση των νέων ήταν α-διαμεσολάβητη, δηλαδή περιθωριοποιούσε τα κόμματα, ανέσυρε τα συντηρητικά και αντιδραστικά ένστικτα της ηγεσίας του ΚΚΕ για την οργανωμένη πάλη. Η α-διαμεσολάβητη πάλη των νέων καταργούσε στη πράξη τον αυτοκαθορισμένο ρόλο του ΚΚΕ, το μύθο που τους συνένωνε, ότι δήθεν είναι η έκφραση και η πρωτοπορία του εργατικού κινήματος.
Η έννοια της οργανωμένης πάλης υπό την ηγεσία της κομματικής γραφειοκρατίας ή της εξαρτημένης οργάνωσης δεν περιέχει κάποια έμπρακτη αμφισβήτηση του υπαρκτού. Αντίθετα, συντηρεί το υπαρκτό πολιτικό και οικονομικό σύστημα στη βάση μιας άλλης προσδοκίας, μιας ελπίδας. Δηλαδή προβάλλει την αντίληψη ότι στην παρούσα χρονική συγκυρία ένας δρόμος υπάρχει, η αλήθεια του κόμματος. Σε αυτά τα πλαίσια η κοινωνία είναι ιδιώτης , θεωρείται α-χειράφετη και ανίκανη να αρθρώσει αυτόνομο λόγο,έχει το δικαίωμα να διαδηλώνει, αλλά και αυτή διαμαρτυρία πρέπει να διαμεσολαβείται. Η εξουσία είναι προνόμιο των κομμάτων αδιαμφίσβητητο, το κόμμα ΜΟΝΟ θα φέρει τη αλλαγή, αυτό ξέρει και αυτό πρέπει να αποφασίζει.
Αυτή η εξουσιοκεντρική-διαμεσολαβητική προσέγγιση της πολιτικής χαρακτηρίζει όλους τους κομματικούς μηχανισμούς, δηλαδή τις γραφειοκρατίες των κομμάτων. Είναι αυτή η λογική που συντηρεί τα κατεστημένα συμφέροντα και περιθωριοποιεί την κοινωνία. Και στη βάση της είναι βαθιά αντιδημοκρατική ή πιο σωστά ολιγαρχική.
Στον αντίποδα βρίσκεται η έννοια της δημοκρατίας. Το πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας προϋποθέτει ότι η εξουσία σταδιακά εξασθενεί και η πολιτική αρμοδιότητα μεταφέρεται στην κοινωνία, που συγκροτείται ως δήμος. Η δημοκρατία είναι κατεξοχήν αντι-εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα. Στη δημοκρατία ο λόγος του πολίτη δε διαμεσολαβείται ούτε και αντιπροσωπεύεται γιατί αυτό συνεπάγεται την κατάργηση της πολιτικής ισότητας. Ο πολίτης είναι μόριον εντός του όλου και η επικοινωνία είναι οριζόντια και όχι ιεραρχική. Και φυσικά στη δημοκρατία είναι παράλογο να διαδηλώνει ο λαός γιατί αυτός αποφασίζει. Και είναι παράλογο να διαδηλώνεις εναντίον του εαυτού σου!!!
Η εξέγερση των νέων στην Ελλάδα , αυτοί οι γνωστοί – άγνωστοι, οι αντι-εξουσιαστές , χωρίς ηγέτες και παραδοσιακές οργανώσεις και περιφρουρήσεις εκφράζουν ένα νέο τύπο ανθρώπου, που βρίσκεται σε αναζήτηση νέων μορφών συλλογικότητας και μορφοποίησης νέων αιτημάτων. Αυτοί οι γνωστοί – άγνωστοι ή πιο σωστά οι ανώνυμοι, που δρουν συλλογικά χωρίς διαμεσολαβητές και συντονίζονται με την τεχνοδικτυακή επικοινωνία σε ένα άμεσο περιβάλλον τεχνητό και όχι φυσικό ή γραφειοκρατικό, με όρους ισότητας στην απόφαση και στη δράση, αυτοί οι γνωστοί – άγνωστοι είναι πολύ πιο δημοκρατικοί από τον κάθε γραφειοκράτη και εξουσιαστή της διαμεσολάβησης.
Και οι δυνάμεις της διαμεσολάβησης, με πρώτα τα κόμματα, θα ανακαλύψουν σύντομα ότι δεν έχουν καμία πολιτική απάντηση στις ανάγκες της κοινωνίας. Ήδη είναι παντελώς αποκομμένα από την κοινωνία και τους έχει απομείνει μόνο ένα όπλο για να συντηρηθούν, η χρήση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους.Ήδη έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα για να πολεμήσουν την κοινωνία, όταν θα τους αμφισβητεί. Θεωρούν , όπως ακριβώς οι φεουδάρχες, ότι είναι οι ιδιοκτήτες της πολιτικής και του πολιτικού συστήματος και κάθε δράση της κοινωνίας είναι αντι- προς την αυθεντία και την εξουσία τους.
Η κοινωνία όμως απεγκλωβισμένη από τις ιδιοκτησιακές λογικές – κατάλοιπο της φεουδαρχίας – θα διεκδικήσει το αυτονόητο, δηλαδή το δικαίωμα στη ζωή, στην αξιοπρέπεια, στη χρήση των οικονομικών και πολιτικών αγαθών από όλους.Αυτό σημαίνει ρήξη με τους ιδιοκτήτες του πολιτικού και οικονομικού συστήματος.

Η εξέγερση των νέων στην Ελλάδα: Μια απόπειρα κατανόησης των εξελίξεων

Η εξέγερση των νέων και η πολιτική της διάσταση ή η κατανόησή της ως κοινωνικού φαινομένου ενέχει δυσκολίες, ιδιαίτερα όταν παρακολουθείς τις εξελίξεις από την Κύπρο. Αφενός γιατί είναι πρωτόφαντο φαινόμενο στο οποίο συμπυκνώνεται ένα παρελθον αλλά και ένα παρόν και αφετέρου γιατί οι νέοι δεν έχουν διατυπώσει με σαφήνεια νέα πολιτικά αιτήματα. Επί του παρόντος οι νέοι στην Ελλάδα συνεχίζουν τη δράση τους ενάντια στους μηχανισμούς καταστολής, ενάντια στην πολιτική του κράτους για ένα σωρό προβλήματα.
Την ίδια στιγμή οι παραδοσιακοί διαμεσολαβητικοί μηχανισμοί, δηλαδή τα κόμματα, προσπαθούν να «αξιοποιήσουν» τις κινητοποιήσεις των νέων για το δικό του συμφέρον. Άλλοι προσπαθούν να τις ενοχοποιήσουν για να παραμείνουν στην εξουσία ( ΝΔ ), άλλοι να τις χρησιμοποιήσουν ως μοχλό πίεσης για να ανέβουν οι ίδιοι στην εξουσία (ΠΑΣΟΚ ),άλλοι τις αντιμετωπίζουν κριτικά για να διατηρήσουν το παραδοσιακό τους ρόλο στη βάση των δογμάτων τους (ΚΚΕ ), άλλοι στοχεύουν στην ενίσχυση της δικής τους εκλογικής δύναμης εκφράζοντας μια συμπάθεια προς τις νεανικές διαμαρτυρίες (ΣΥΝ) και άλλοι τις καταράζονται βλέποντας τον κίνδυνο να περιθωριοποιηθούν (ΛΑΟΣ).
Αν τα παραπάνω έχουν κάποια λογική βάση και δεδομένων των όσων δημοσιοποιούνται, τότε αβίαστα έχουμε μια σειρά από συμπεράσματα:

Ο ρόλος των κομμάτων
Η εξέγερση των νέων δεν είναι ελεγχόμενη από τα κόμματα, αλλά περισσότερο στρέφεται εναντίον τους ως μηχανισμών στήριξης του υφιστάμενου πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Όπωσδήποτε δε λαμβάνει χώρα υπό την καθοδήγησή τους, αλλά γίνεται ερήμην τους.
Την ίδια στιγμή ο ρόλος των κομμάτων ως διαμεσολαβητών ανάμεσα στο κράτος και την κοινωνία ακυρώνεται στην πράξη. Η έννοια της διαμεσολάβησης υποχωρεί και επιτείνει την κρίση των κομμάτων και ως διαμεσολαβητών και ως φορέων εξουσίας.
Παράλληλα τα κόμματα βασικά συνεργάζονται, ανεξάρτητα από τις λεγόμενες ιδεολογικές διαφορές, στη συντήρηση του ρόλου της , δηλαδή της συντήρησης της υφιστάμενης εξουσίας τους. Εξαίρεση ίσως αποτελεί ο Συνασπισμός. Αναδεικνύεται έτσι ο συντηρητικός και ο αντιδραστικός ρόλος τους.

Η πολιτική
Η έννοια της πολιτικής, που εξελικτικά ταυτίστηκε αρχικά με τις δράσεις του κράτους και στη συνέχεια με τις δράσεις των κομμάτων και των διαφόρων οργανώσεων που «εκπροσωπούν» την κοινωνία, φαίνεται πως μετατοπίζεται προς την κατεύθυνση της κοινωνίας . Δηλαδή παρατηρούμε ότι στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων βρίσκονται οι νέοι που δρουν στους δρόμους και τις πλατείες. Αυτό προδιαγράφει την απαίτηση της κοινωνίας για αμεσότερη εμπλοκή στην πολιτική διαδικασία.
Η άποψη αυτή ενισχύεται και από το αίτημα των νέων για την παραίτηση του κ. Καραμανλή. Πίσω από αυτό το αίτημα ή σύνθημα βρίσκεται μια πολιτική πραγματικότητα, δηλαδή η απαίτηση για έλεγχο των αρχών και η απόδοση ευθυνών από την ίδια την κοινωνία και όχι η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από τον ίδιο τον φορέα εξουσίας λόγω ευθυξίας!!!

Ο ρόλος των ΜΜΕ
Τα παραδοσιακά ΜΜΕ ουσιαστικά ταυτίστηκαν με τα κόμματα προσπαθώντας να διατηρήσουν το δικό τους μερίδιο εξουσίας. Όντας ένας από τους συντελεστές της πολιτικής είναι φυσικό ότι θα επικεντρωθούν, όπως και τα κόμματα και οι διάφορες οργανώσεις, να συντηρήσουν το υφιστάμενο πλαίσιο ως συνιδιοκτήτες του πολιτικού συστήματος αλλά και της κοινωνίας. Γι αυτό και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να ταυτιστούν με τη συντήρηση και την αντίδραση για να διαιωνίσουν τον ανομιμοποίητο πολιτικό τους ρόλο.

Το νεό επικοινωνιακό υπόβαθρο
Καταλυτικό ρόλο στην επικοινωνία των νέων και το συντονισμό της δράσης τους είχαν οι νέες τεχνολογίες της επικοινωνίας, δηλαδή τα κινητά τηλέφωνα και το διαδίκτυο. Αυτά τα επικοινωνιακά μέσα ουσιαστικά καθιστούν δυνατή την αδιαμεσολάβητη πολιτική λειτουργία των νέων και θέτουν στο περιθώριο την ανάγκη για μεσολαβητές (κόμματα, παραδοσιακά ΜΜΕ, διάφορες οργανώσεις). Τα νέα επικοινωνιακά μέσα προδιαγράφουν μια νέα προσέγγιση της πολιτικής και της σύνδεσης του ατόμου με το κοινωνικό σύνολο στη βάση νέων συλλογικοτήτων.

Εργασία
Μέσα από τις κινητοποιήσεις των νέων φαίνεται ότι έχει ξεπεραστεί ανάμεσα στους νέους η αντίθεση της κοινωνίας των οικονομικών μεταναστών με την κοινωνία της εργασίας των πολιτών. Τουλάχιστον στο παρόν στάδιο φαίνεται ότι εκκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά συγκλίνουν στους ίδιους στόχους σε σχέση με την κρατική εξουσία και τους φορείς της.
Και ο μεν οικονομικός μετανάστης φαίνεται ότι διεκδικεί την ενσωμάτωσή του στην πολιτεία για να βελτίωσει τη θέση του αντιδρώντας στην πραγματικότητα της υπερεκμεταλλεύσης που βιώνει.
Από την άλλη ο πολίτης διαπιστώνει ότι, με την υπερπροσφορά εργασίας και την τάση της εργοδοσίας για απαλλαγή από τις ποικίλες υποχρεώσεις της προς τον εργαζόμενο, επιτείνεται η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα για το μέλλον και επιδεινώνεται η οικονομική του θέση. Έτσι επιζητεί από το κράτος ένα καλύτερο αύριο.
Η ταξική σύγκρουση φαίνεται να υποχωρεί με την έννοια ότι δεν τροφοδοτείται από την αντιπαλότητα των κοινωνικών εταίρων στη διαδικασία της παραγωγής του προϊόντος για ποικίλους λόγους. Η αδυναμία του πολίτη να προασπίσει το συμφέρον του μέσα από την ταξική αντιπαλότητα, τον σπρώχνει να στραφεί αλλού, προς την πολιτική. Αυτή η προοπτική θα επιφέρει πρωτοφανέρωτες αλλαγές γιατί ουσιαστικά υποσκάπτει συνθέμελα τη λογική της εργασίας και της αναδιανομής του οικονομικού προϊόντος, όπως αυτή είχε οριστεί στα νεότερα χρόνια. Η πολιτική προσέγγιση της αναδιανομής στην πράξη προτάσσει μια νέα λογική, όπου ο πολίτης διεκδικεί τη βελτίωση της οικονομικής του θέσης ανεξάρτητα από τη συμμετοχή του στην παραγωγική διαδικασία!!!

Κράτος
Η φορείς της κρατικής εξουσίας ταυτίζονται πια με τη διαφθορά ή πιο σωστά η διαφθορά θεωρείται συμφυές στοιχείο του κράτους. Η αντίληψη αυτή ως συνείδηση της κοινωνίας θα έχει σημαντικές πολιτικές προεκτάσεις τόσο για την υποβάθμιση στη συνείδηση του πολίτη της έννοιας της πολιτικής, όπως είχε γίνει κατανοητή μέχρι τώρα, στην ενίσχυση της κρίσης της κομματικής εξουσίας όσο και σε ένα νέο διεκδικητικό ρόλο για έλεγχο των πολιτικών από την κοινωνία
Παράλληλα το κράτος με απομειωμένη την εξουσία του λόγω της εκχώρησης /οικειοποίησής της από υπερκρατικά κέντρα ή αποδέσμευσης σημαντικών τομέων της κρατικής εξουσίας ,όπως η οικονομία και η επικοινωνία και κάποιες υπηρεσίες ή λόγω της αυθαίρετης οικειοποίησης της από τα κόμματα σε ένα εξωθεσμικό πλαίσιο παρασκηνίου και συναλλαγής, φαίνεται ανίκανο για οποιαδήποτε δράση, παρουσιάζεται ανάπηρο.
Η μη οριοθέτησή της δύναμης στη βάση του νόμου, η λογική της ταύτισης της πολιτικής με τους συσχετισμούς δύναμης καη σύνθεση των συμφερόντων διαλύει κάθε έννοια συνοχής της κοινωνίας και την μετατρέπει σε μια ζούγκλα, όπου επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου. Η λογική της δύναμης και της ανομίας που επέβαλε το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο φαίνεται ότι την οικειοποιείται και η κοινωνία. Σε αυτά τα πλαίσια η κύρια αντιπαράθεση μάλλον θα είναι ανάμεσα στην κοινωνία και την κρατική εξουσία στη βάση νέων πολιτικών και οικονομικών αιτημάτων.

Κοινωνία της κρατικής επιτήρησης και καταστολής
Η επιλογή των φορέων της κρατικής εξουσίας τις τελευταίες δύο δεκαετίες να ενισχύσουν τους μηχανισμούς καταστολής και παρακολούθησης των πολιτών σε βάρος των ατομικών τους ελευθεριών , ήταν στη βάση της αντιδραστική. Οι φορείς της εξουσίας μπροστά στην αγωνία τους για τις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν στον κόσμο μετά το 1990 και με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας ή άλλων κινδύνων, ενίσχυσαν την αστυνομία και τους μηχανισμούς επιτήρησης με καταιγισμό αποφάσεων, αδιαφορώντας πλήρως αν επηρεάζονταν αρνητικά τα δικαιώματα των πολιτών. Αυτή η προσέγγιση ήταν φυσικό να αποξενώσει περαιτέρω τον πολίτη από το κράτος και τους φορείς εξουσίας. Το γεγονός ότι οι νέοι εκλαμβάνουν το κράτος ως εχθρό ή αντίπαλο είναι απόλυτα κατανοητό. Η δολοφονία του Αλέξη ουσιαστικά έδωσε το έναυσμα για τη μαζική αντίδραση εναντίον ενός κράτους εχθρικού και δολοφόνου των νέων. Από την άλλη οι φορείς της κρατικής εξουσίας όντας αποξενωμένοι από την κοινωνία, δεν έχουν και πολλές επιλ0γές, δηλαδή έχουν μόνο μία: ενίσχυση της καταστολής και της βίας και της επιτήρησης!!! Σε αυτά τα πλαίσια το αντι-εξουσιαστικό κίνημα θα ενισχυθεί.

Διεθνής αντίκτυπος
Ο ανίκτυπος της εξέγερσης των νέων στην Ελλάδα ήταν σημαντικός και σε επίπεδο θεωρητικών προσεγγίσεων και σε επίπεδο ανάληψης δράσης. Αν αναλογιστούμε ότι στην Ευρώπη οι νέοι βιώνουν το ίδιο ή πανομοιότυπο πολιτικό και οικονομικό σύστημα και τα ίδια αδιέξοδα, τότε ο συντονισμός και η παράλληλη δράση θα γίνονται πυκνότερα. Είναι λογικό ότι το συντονισμό των εξουσιών σε διακρατικό επίπεδο, θα ακολουθήσει και ο συντονισμός κοινωνιών στη βάση κοινών προβλημάτων και αδιεξόδων.

Συμπέρασμα
Η εξέγερση των νέων στην Ελλάδα έχει τεράστια πολιτική σημασία και σηματοδοτεί την πορεία προς το μέλλον με εντελώς καινούριους όρους, όρους που με τίποτε δε θα αποδεχθούν οι σημερινοί συντελεστές της πολιτικής, δηλαδή τα κόμματα, τα ΜΜΕ και οι ιδιοκτήτες του οικονομικού συστήματος. Οι συντηρητικές δυνάμεις μπορούν να επιβραδύνουν τις αναπόφευκτες εξελίξεις. Όμως ήδη έχει κάνει την εμφάνισή της μια νέα ατομικότητα που βρίσκεται σε διαδικασία δημιουργίας νέων συλλογικοτήτων. Αυτοί οι νέοι είναι το μέλλον.

Ανάληψη πολιτικής ευθύνης σημαίνει παραίτηση

Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι αναγνωρίζει ότι είχε την πολιτική αρμοδιότητα για τους χειρισμούς που έγιναν και με τις πράξεις του ή τις παραλείψεις του έβλαψε την κοινωνία.
Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει αμέσως να παραιτηθεί και να αφήσει την πρωθυπουργική καρέκλα ώστε να μην έχει τη δυνατότητα να επαναλάβει το ίδιο σφάλμα και να βλάψει το κοινωνικό συμφέρον.

Είναι αδιανόητο ένας πολιτικός να αναγνωρίζει την ευθύνη του για κάτι "κακό" και να προσποιείται ότι δε συμβαίνει και κάτι σοβαρό και να κατακρατεί την καρέκλα. Γιατί σε αυτή την περίπτωση, όπως σημειώνει ο Κ. Τσουκαλάς στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στις 10/12/2008, «ο περί πολιτικής ευθύνης λόγος είναι ακόμη ένα άδειο ρητορικό σχήμα».
Όπως ακριβώς στην Κύπρο ο Υπουργός Δικαιοσύνης παραιτήθηκε αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη σχετικά με την απόδραση του ισοβίτη κατάδικου Αντώνη Προκοπίου Κίτα, έτσι θα πρέπει να πράξει και ο κ. Καραμανλής.

Φυσικά το πολιτικό σύστημα δε θα αλλάξει με αυτή την πρακτική. Για να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, η πολιτική ευθύνη δεν πρέπει να επαφίεται στην καλή προαίρεση του πολιτικού για να την αναλάβει, αλλά να έχει το δικαίωμα ο πολίτης και η κοινωνία να την αποδίδει. Αυτό είναι ένα ζητούμενο για ένα πιο δημοκρατικό μέλλον και λιγότερο εξουσιοκεντρικό.

Μια απόδραση ή η νεο-φεουδαρχία στην Κύπρο

Με αφορμή την απόδραση του ισοβίτη Αντώνη Προκοπίου Κίτα επανήλθε το θέμα της απόδοσης πολιτικών ευθυνών. Στο επίκεντρο της αναταραχής βρίσκεται ο Υπουργός Δικαιοσύνης Κύπρος Χρυσοστομίδης.
Αρχικά ο κ. Χρυσοστομίδης ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για τη σκανδαλώδη απόδραση υποβάλλοντας την παραίτησή του προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όταν ο Πρόεδρος δεν την αποδέχτηκε, ξέχασε τις πολιτικές ευθύνες και παρέμεινε στη θέση του. Δηλαδή ο κ. Χρυσοστομίδης θεωρεί ότι η πολιτική του ευθύνη δεν είναι έναντι των πολιτών αλλά απέναντι στον Πρόεδρο που τον έχει διορίσει!!! Και θεωρεί ότι εφόσον ο Πρόεδρος δεν αποδέχτηκε την παραίτησή του, έχει απαλλαχτεί των όποιων πολιτικών ευθυνών!!!
Δηλαδή η ανάληψη πολιτικής ευθύνης εξαρτάται από ένα πρόσωπο, τον Πρόεδρο, όπως ακριβώς και την περίοδο της φεουδαρχίας. Ο μονάρχης έχει μια προσωποπαγή εξουσία και είναι το πρόσωπό του ανεύθυνο. Στις μέρες μας η ενσώματη εξουσία του μονάρχη έχει αντικατασταθεί από την α-σώματη εξουσία ενός νομικού μορφώματος, του κράτους. Ο κάτοχος της εκτελεστικής εξουσίας του κράτους ουσιαστικά διατηρεί τα κεκτημένα του μονάρχη της φεουδαρχίας, δηλαδή το προσωποπαγές και το ανεύθυνο.
Γι αυτό και ο κ. Χριστόφιας στην επιμονή των δημοσιογράφων για απόδοση πολιτικών ευθυνών στον Υπουργό Δικαιοσύνης, απάντησε στις 16/12/2008: «μπορεί να τίθεται και δεν δέχομαι την παραίτησή του. Πώς θέλετε να σας το πω διαφορετικά;” Αυτή τη προσέγγιση του κ. Χριστόφια είναι που ονομάζω κληρονομιά της φεουδαρχίας.
Φυσικά η αγωνία των πολιτικών στην Κύπρο είναι να μην αναληφθεί η πολιτική ευθύνη με παραίτηση. Να αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη μόνο λεκτικά, δηλαδή χωρίς κόστος. Γιατί η πρώτη παραίτηση στην πράξη, θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και για τους άλλους πολιτικούς.
Γι αυτό και ο κ. Χριστόφιας αρνείται την παραίτηση του κ. Χρυσοστομίδη. Γιατί αν την κάνει αποδεκτή, πολύ πιθανόν να βρεθεί χωρίς Υπουργούς και όχι μόνο!!!
Το ερώτημα είναι το εξής: Αν οι πολιτικοί στην εργασία τους είναι ανεύθυνοι, ποιο μήνυμα στέλλουν στην κοινωνία; Και γιατί οι ίδιοι στην εργασία τους να είναι ανεύθυνοι και όλοι οι άλλοι υπεύθυνοι; Γιατί κρύβονται πίσω από την ασυλία και την έλλειψη πολιτικού δικαίου για να ενεργούν ως νεο-φεουδάρχες σε βάρος των πολιτών ή πιο σωστά των «υπηκόων»;

Η ανύπαρκτη πολιτική ευθύνη, η υπευθυνότητα των νέων και το εμπόριο της υποκρισίας των βολεμένων

Η πρακτική που ακολουθείται στο θέμα της ανάληψης της πολιτικής ευθύνης είναι παντού η ίδια, εννοώ στα πολιτικά συστήματα της δύσης. Το διαπιστώσαμε και πρόσφατα στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Ο Υπουργός υποβάλλει την παραίτησή του στον Πρωθυπουργό ή τον Πρόεδρο. Με την υποβολή παραίτησης αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για ένα δυσάρεστο έως τραγικό γεγονός που συμβαίνει στο χώρο της αρμοδιότητάς τους είτε για εξώφθαλμα λανθασμένες επιλογές.
Στη συνέχει ο Πρόεδρος ή ο Πρωθυπουργός δεν αποδέχεται την παραίτηση και την ανάληψη πολιτικής ευθύνης από τον αρμόδιο Υπουργό. Δηλαδή ο Υπουργός υποστηρίζει ότι έχει πολιτική ευθύνη και παραιτείται και ο αρχηγός της κυβέρνησης υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη και δεν παραιτείται!!!
Στη συνέχεια ο Υπουργός παραμένει στη θέση του μη αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη, εφ΄ όσον έτσι όρισε ο αρχηγός της κυβέρνησης!!! Αυτά φυσικά είναι κωμωδίες και σκηνοθεσίες γιατί στο τέλος δεν αποδίδεται καμία πολιτική ευθύνη!!! Μάλιστα ο Υπουργός μπορεί κα να επαινεθεί γιατί έδειξε ευθυξία και υπέβαλε την παραίτησή του, παρόλο ότι παραμένει τελικά στη θέση του μη αναλαμβάνοντας τελικά τις πολιτικές του ευθύνες!!! Και έτσι η επίκριση μετατρέπεται και σε έπαινο!!!

Έτσι οι φορείς της εξουσίας (κόμματα, κυβέρνηση, βουλευτές ) δεν αναλαμβάνουν ποτέ την πολιτική ευθύνη. Και ενώ παρουσιάζονται ως οι ειδικοί στην πολιτική, οι πλέον αρμόδιοι, όταν έρθει η στιγμή της απόδοσης πολιτικής ευθύνης, εμφανίζονται ως αναρμόδιοι!!! Αυτές οι προσεγγίσεις των διαφόρων εξουσιαστών είναι συνυφασμένες με το υπαρκτό πολιτικό σύστημα, που τους επιτρέπει να καρπώνονται ανεμπόδιστα πλούτο, προνόμια και εξουσία σε βάρος της κοινωνίας. Αυτή η πολιτική ανευθυνοποίηση είναι προϋπόθεση για την ύπαρξή τους . Γι αυτό και είναι αναγκασμένοι να εφευρίσκουν συνεχώς νέους τρόπους ώστε να είναι ανεύθυνοι και να εξαπατούν την κοινωνία. Στο οπλοστάσιό τους υπάρχουν τόσοι τρόποι πολιτικής ανευθυνοποίησης, που και το πιο πονηρό μυαλό, δε θα μπορούσε να συλλάβει.
Μερικοί από αυτούς είναι:
Επίκληση της άγνοιας: «δε γνώριζα, δεν ενημερώθηκα»!!! Όπως τα μωρά!!! Γιατί στον κόσμο των ενήλικων η άγνοια δεν αποτελεί στοιχείο ελαφρυντικό για τον πολίτη.
Μετάθεση της ευθύνης στους ιεραρχικά κατώτερους: «Φταίνε οι υπηρεσιακοί παράγοντες»!!! Εδώ επέρχεται σύγχυση του μυαλού στη σύλληψη του επιχειρήματος. Γιατί αυτονόητα είναι διαφορετική η πολιτική από τη διοικητική ευθύνη!!!
Μετάθεση του χρόνου λήψης απόφασης: « Ήδη διόρισα διερευνητική επιτροπή»!!! Εδώ προκαταβολικά δηλώνει αθώος και ψάχνει ενόχους στο μέλλον!!!
Μετάθεση της ευθύνης στους πεθαμένους: «Φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση»!!! Γι αυτό ακριβώς και οι πολίτες με τις εκλογές σας ανέδειξαν εσάς στην εξουσία; Για να λέτε ότι φταίουν οι προηγούμενοι;
Μετάθεση της ευθύνης στους πολλούς: «Ευθύνεται η κοινωνία»!!!Βασικά εδώ ενοχοποιείται το θύμα ή ο κανένας!!!
Προβολή της τραγικότητας των στιγμών ή η τέχνη της δραματοποίησης: «Δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών»!!! Τούτο σημαίνει ότι η ευθύνες θα αποδοθούν μετά θάνατον!!! Προέχει η απόλαυση της τραγικότητας των στιγμών λες και η πολιτική είναι παράσταση ή τραγωδία!!!
Επιβολή του νόμου της μαφίας: «Σιωπή»!!! Αυτό υποδηλώνει ότι το πολιτικό έγκλημα έγινε από πολλούς φορείς και συντονίζονται οι φορείς της κρατικής εξουσίας και τα ΜΜΕ και το αποσιωπούν, ώστε να εξαφανιστεί στη συνείδηση των πολιτών, να θωρηθεί ως μη γενόμενο!!!
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Για να υποστηρίξω ότι οι νέοι που εξεγείρονται συμπεριφέρονται πολύ πιο υπεύθυνα από τους πολιτικούς!!! Για να υποστηρίξω ότι οι νέοι και λόγω ηλικίας έχουν κάποια ελαφρυντικά, ενώ οι πολιτικοί κανένα. Για να υποστηρίξω πως όση ανευθυνότητα και να δείξουν οι νέοι , σε σύγκριση με τους πολιτικούς είναι αγγελικά πλασμένοι. Για να υποστηρίξω ότι το πολιτικό έγκλημα θα έπρεπε να τιμωρείται πολύ αυστηρότερα γιατί βλάπτει πολλούς σε σύγκριση με το ατομικό έγκλημα.
Για να εκφράσω την αηδία μου για κείνους που "εξεγείρονται" για την εγκληματική συμπεριφορά των νέων, αλλά σιωπούν για την πιο ζημιογόνα πολιτική εγκληματικότητα.
Για να εκφράσω την αηδία μου για την άμετρη υποκρισία αυτών που διδάσκουν την ανευθυνότητα, αλλά απαιτούν από τους νέους να είναι υπεύθυνοι.
Για να πω ότι επιλέγω τους δήθεν ανεύθυνους νέους από τους δήθεν υπεύθυνους πολιτικούς, δημοσιογράφους, πολίτες .
Για να πω τελικά ότι χίλιες φορές ταυτίζομαι με την αθωότητα ενός εξεγερμένου νέου παρά με την υποκρισία του κόσμου των βολεμένων και εφησυχασμένων.

Το ξέσπασμα των νέων και η υποκρισία του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου

Ορισμένα κόμματα και ΜΜΕ στην Ελλάδα άρχισαν το συνηθισμένο βιολί μετά την πρώτη αμήχανη αντίδραση.
Τι δεν κάνουν; Μα φυσικά το αυτονόητο, δηλαδή να προσπαθήσουν να κατανοήσουν και να ερμηνεύσουν το φαινόμενο, απαραίτητη προϋπόθεση για να εντοπίσεις τα αίτια και να αναζητήσεις λύσεις. Τέτοιες προσεγγίσεις είναι έξω από τα ενδιαφέροντά τους. Εξάλλου το δόγμα τους είναι σαφές: το σύστημα – κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό – που τους βολεύει εννοείται, είναι τέλειο. Δεν έχει κανένα ψεγάδι. Αυτοί λοιπόν που αντιδρούν, είναι απροσάρμοστοι, αντιδραστικοί, αντιεξουσιαστές, αντικοινωνικοί, αναρχικοί κλπ, κλπ, κλπ.. Αυτοί είναι οι ένοχοι!!!
Άρχισαν λοιπόν κάποιοι φορείς του κατεστημένου το συνηθισμένο τροπάριο, συνεπικουρούμενοι πάντοτε από μερικά ΜΜΕ.

Θυμήθηκαν το κράτος δικαίου!!!
Ποιο κράτος δικαίου; Αυτό που εξαναγκάζει τους νέους να βγαίνουν στους δρόμους για να διεκδικήσουν το δίκιο τους;
Ποιος κράτος δικαίου; Αυτό που στηρίζεται μόνο στην ανοχή των πολιτών; Αυτό που στρέφει τους πολίτες εναντίον των άλλων πολιτών για να μπορούν μια χούφτα ολιγαρχικοί να καρπώνονται πλούτο, προνόμια και εξουσία;

Θυμηθήκαν και τη δημοκρατία !!!
Ποια δημοκρατία είναι αυτή που ο πολίτης είναι εξαναγκασμένος να διαδηλώνει για να ακουστεί; Σε μια δημοκρατία ο πολίτης δε θα διαδήλωνε, γιατί θα συμμετείχε στη λήψη των αποφάσεων για το μέλλον του. Και είναι παράλογο να διαδηλώνεις εναντίον του εαυτού σου!!!
Από κοντά και κάποιοι πολίτες εκφράζουν την οργή τους για τη συμπεριφορά των νέων.Γιατί αυτή η επιλεκτική ευαισθησία, γιατί αυτή η άμετρη υποκρισία;
Ποιος δίδαξε για δεκαετίες τώρα τους νέους με τρόπο συστηματικό την ανομία; Ποιοι μετέτρεψαν το σύνταγμα και τους νόμους σε τυπικές αναφορές χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο; Ποιοι ιδιωτικοποίησαν την εξουσία και προώθησαν το παρασκήνιο, τη συναλλαγή και τη διαφθορά; Ποιοι θεώρησαν ότι το κράτος είναι δικό τους λάφυρο προς διανομή;
Ποιοι δίδαξαν τους νέους ότι στην κοινωνία που ζούμε υπάρχει μόνο ένας νόμος, ο νόμος της δύναμης; Ποιοι ρύθμιζαν τις τύχες μιας ολόκληρης κοινωνίας στις παρυφές των θεσμών και με μόνο κριτήριο την πολιτική, την επικοινωνιακή και την οικονομική δύναμη;
Ποιοι τέλος πάντων για δεκαετίες ολόκληρες κρυμμένοι πίσω από την ασυλία έπρατταν κατά το δοκούν; Ποιοι δίδαξαν τους νέους ότι ο νόμος ισχύει μόνο για τους κάτω και οι πάνω είναι υπεράνω;
Η ανομία και η δύναμη δεν ανακαλύφθηκαν ξαφνικά από τους νέους Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία τους εκπαίδευε συστηματικά για δεκαετίες. Τους εκπαίδευε να υποτάσσονται στο νόμο της δύναμης, το δίκαιο του ισχυρότερου.
Την ανομία και το νόμο της δύναμης οι νέοι τον έμαθαν από τους πολιτικούς, τα κόμματα και τους ισχυρούς οικονομικούς και επικοινωνιακούς παράγοντες.
Έμαθαν οι νέοι τους όρους του παιγνιδιού τους, Τους έμαθαν φυσικά όχι για να υποτάσσονται στις ορέξεις τους ,αλλά να τους χρησιμοποιούν εναντίον τους.
Στο ξέσπασμά τους λοιπόν οι νέοι χρησιμοποιούν αυτό που τους έμαθαν, την ανομία και τη δύναμη. Όμως πρέπει να είμαστε ειλικρινείς: το νόμο της ζούγκλας δεν τον ανακάλυψαν οι νέοι. Απλώς οι νέοι τον χρησιμοποιούν όπως και κάποιοι άλλοι.
Γιατί η δήθεν έκπληξη; Γιατί τόση υποκρισία; Γιατί τόσες φαιδρές κενολογίες περί κράτους δικαίου και δημοκρατίας;
Και το επιμύθιο του κάθε ολιγαρχικού: «στη δημοκρατίας δεν υπάρχουν αδιέξοδα».Καλά,η τωρινή αντίδραση των νέων είναι μια δημοκρατική διέξοδος;
Δηλαδή το ζήτημα/δίλημμα γι αυτούς είναι: με τους οπλοφόρους ή με τους κουκουλοφόρους; Οι εκπορνευτές της δημοκρατίας γίνονται με τη βούλησή τους καταγέλαστοι.

Αφιερωμένο στον Αλέξη

Ήταν νέος.
Δεν πρόλαβε να ταχύνει την αστραπή.
Δεν πρόλαβε να φέρει την άνοιξη.
Δεν πρόλαβε καν να πιάσει το
«ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και να το γδάρει ίσαμε το πι»
καθώς έλεγε ο ποιητής.

Και τον έγδαραν
οι οπλοφόροι
της κρατικής εξουσίας.

Ο κ. Χριστόφιας και η αξιοκρατία ή μια απόπειρα κατανόησης του διορισμού του κ. Πιττοκοπίτη

Φαντάζομαι ότι ο κ. Χριστόφιας, όταν θα διορίσει κάποιον, ανοίγει το προεκλογικό του πρόγραμμα - το συμβόλαιό του με το λαό - , διαβάζει με προσοχή τις δεσμεύσεις του και τις υλοποιεί κατά γράμμα. Η πολιτική με ανθρωπιά, το όραμα της δίκαιης κοινωνίας δεν του αφήνουν άλλες επιλογές.
Έπρεπε λοιπόν ο Πρόεδρος να διορίσει τα μέλη της Αναθεωρητικής Αρχής Προσφορών. Άνοιξε το πρόγραμμά του και διάβασε με προσοχή:
«Η σχέση μας θα βασίζεται σε αρχές, αξίες και ιδανικά» και στις αρχές «της δημοκρατίας, της ισοπολιτείας και της κοινωνικής δικαιοσύνης». (σελ. 8 )
«Η χρηστή διοίκηση και η αξιοκρατία θα είναι απαραίτητο συστατικό της κυβερνητικής πολιτικής». (σελ. 25)
Και στο κεφάλαιο του προεκλογικού προγράμματός του για τη νεολαία (σελ 99) αναφέρει: «Χρειάζεται μεγάλος αγώνας, χωρίς ταλαντεύσεις και ημίμετρα , προκειμένου να επέλθει η ποιοτική αλλαγή στον τομέα της αξιοκρατίας και των ίσων ευκαιριών. ...Βασική προϋπόθεση είναι να απαντάς στις αναξιοκρατικές πρακτικές με την πρόταξη αρχών και θεσμών. Το πιο σημαντικό όμως είναι η αποδεδειγμένη πολιτική μας βούληση για εφαρμογή αρχών στα ζητήματα αξιοκρατίας».
Στη συνέχει ο κ. Χριστόφιας ρώτησε τον εαυτό του – ο διορισμός είναι αποκλειστικό προνόμιο του Προέδρου - :
Ποιος πληρεί τα πιο πάνω κριτήρια;
Ποιου η επιλογή αναταποκρίνεται στο συμβόλαιό μου με το λαό;
Ποιου η επιλογή ανταποκρίνεται στις αρχές της ισοπολιτείας, της ίσης μεταχείρισης των πολιτών, των ίσων ευκαιριών , της χρηστής διοίκησης και της αξιοκρατίας;
Και τότε το μυαλό του κ. Προέδρου πήγε στον άνθρωπο που πληρούσε όλα αυτά τα προεκλογικά. Και το πρόσωπο αυτό ήταν ο κ. Πιττοκοπίτης. Έτσι ο Πρόεδρος διόρισε τον κ. Πιττοκοπίτη στην Αναθεωρητική Αρχή Προσφορών με αντιμισθία 72 χιλιάδων ευρώ ετησίως.
Και στον κ. Χριστόφια έμεινε η απόφαση αρχών, ο λαός εισέπραξε τις προεκλογικές διακηρύξεις και οι νέοι ανακουφίζονται με την ελπίδα. Και το κατεστημένο με μεγάλη ικανοποίηση διαπιστώνει ότι ανακυκλώνεται στην κατοχή πλούτου, προνομίων και εξουσίας με τη μέγιστη δυνατή ομαλότητα.
Μεγάλη κουβέντα, τελικά, οι αρχές με ευελιξία: η ευελίξια είναι για τους πάνω και οι αρχές για τους κάτω.

Αναστασιάδης εναντίον Χριστόφια: κομματικοποίηση του κράτους ή ιδιωτικοποίηση της κρατικής εξουσίας;

Με αφορμή τις καταγγελίες του ΔΗΣΥ για ρουσφέτια από το ΑΚΕΛ προβλήθηκε και η θέση για προώθηση του φαινομένου της κομματοκρατίας ή για κομματικοποίηση του κράτους. Οι όροι αυτοί αν δεν αποσαφηνιστούν, δεν έχουν νόημα. Όπως και τόσοι άλλοι όροι,έτσι και αυτοί αποκτούν ένα νεφελώδες περιέχομενο που προσαρμόζεται στις αντιλήψεις του καθενός. Η ασάφεια φυσικά ευνοεί κατεξοχήν τους δυνατούς, δηλαδή τα κόμματα που έχουν τη δύναμη να τους αποδίδουν το "αληθινό" τους περιεεχόμενο.
Για να κατανοήσουμε αυτό που συμβαίνει σήμερα επί της διακυβέρνησης Χριστόφια πρέπει να ανασύρουμε τις αντιλήψεις του κ. Χριστόφια για το κόμμα και το ρουσφέτι.
Με αφορμή το σκάνδαλο που ξέσπασε στην Εθνική Φρουρά το Νοέμβριο του 2006, όταν η εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ δημοσίευσε καταλόγους με παρεμβασεις πολιτικών, ο κ. Χριστόφιας είχε τοποθετηθεί δημοσίως.
Η πρώτη τοποθέτησή του ήταν η εξής: « Μα δεν είναι θεσμικό όργανο ένα κόμμα; Τα κόμματα είναι τα πιο θεσμικά όργανα αν θέλετε και οι βουλευτές και ηγετικά στελέχη των κομμάτων βεβαίως είναι θεσμικοί παράγοντες».
Αυτή η αντίληψη του κ. Χριστόφια είναι σημαντική για την κατανόηση της διαχείρισης της κρατικής εξουσίας από μέρους του.
Με βάση την υπαρκτή πραγματικότητα τα όργανα που είναι επιφορτισμένα να παίρνουν αποφάσεις για το κοινό μας καλό και να τις επιβάλλουν σε όλη την κοινωνία είναι τα θεσμικά όργανα του κράτους, δηλαδή η εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία. Αυτοί οι θεσμοί είναι υποχρεωμένοι να ενεργούν στα πλαίσια του νόμου και όχι αυθαίρετα ώστε να μην καταπατούν τα δικαιώματα των πολιτών.
Τα κόμματα δεν είναι θεσμοί κρατικοί. Είναι θεσμοί διαμεσολάβησης ανάμεσα στην κοινωνία και το κράτος. Δεν έχουν καμία νομική υπόσταση, δηλαδή δεν είναι καν θεσμοθετημένα και λειτουργού εξω-θεσμικά και στη βάση κριτηρίων που μπορεί να είναι αντίθετα με τους θεσμούς της πολιτείας.
Τα κόμματα είναι κοινωνικοί θεσμοί που δημιουργούνται από πολίτες. Λειτουργούν εξω-θεσμικά και εκφράζουν τα συμφέροντα των μελών τους ή και ευρύτερα. Δεν έχουν καμία εξουσία. Εξουσία έχουν από τη στιγμή που θα νομιμοποιηθουν από τους πολίτες σε κάποιο από τους θεσμούς της κρατικής εξουσίας (κυβέρνηση, βουλή).
Αν λοιπόν ο κ. Χριστόφιας θεωρεί το κόμμα ως το πιο θεσμικό όργανο , αυτό υποδηλώνει ότι η κρατική εξουσία θα πρέπει να υποταχθεί στην κομματική αθέσμιτη εξουσία ή στην ιδιωτική κομματική δύναμη. Ή πιο σωστά η κρατική εξουσία θα μεταφερτεί στα κόμματα που δεν είναι ενταγμένα σε κάποιο θεσμικό πλαίσιο και ενεργούν με βάση ιδιωτικά συμφέροντα ή άλλα και στη λογική της δύναμης. Στην πράξη λοιπόν αυτό που γίνεται σήμερα είναι η απο-κρατικοποίηση της εξουσίας και η ενίσχυση της ιδιωτικοποίησής της. Μιας ιδιωτικοποίησης που θα λειτουργεί με βάση τους συχετισμούς δύναμης και τη σύνθεση των συμφερόντων.
Αυτή είναι η λογική του νεο-φιλελευθερισμού και της νέας τάξης που τόσο καταράζεται ο κ. Χριστόφιας!!!
Μια δεύτερη αντίληψη που διατύπωσε τότε ο κ. Χριστόφιας είναι πως «όσοι πολίτες δεν ανήκουν σε κόμματα θα πρέπει να αποτείνονται στους βουλευτές της επαρχίας τους», για να επιλύσουν τυχόν προβλήματα που αντιμετωπίζουν!!! Δηλαδή ο κ. Χριστόφιας θεωρεί ότι η έννοια του ρουσφετιού δεν υπάρχει, την ταυτίζει με τη φιλανθρωπία και την υποχρεωτική μεσολάβηση των κομμάτων στις συνναλλαγές των πολιτών με το διοικητισμό μηχανισμό του κράτους!!! Αυτή η θέση είναι συνεπής με την πρώτη του θέση, ότι τα κόμματα είναι τα πιο θεσμικά όργανα. Άρα και το ρουσφέτι είναι θεσμοθετημένο, στην ουσία δεν είναι ρουσφέτι αλλά θεσμοθετημένη διαμεσολάβηση των κομματαρχών!!!
Το ερώτημα είναι γιατί στους νόμους που ψηφίζει η βουλή και ισχύουν για όλους τους πολίτες δεν περιέχεται έστω και μια αναφορά για τις ευνοιοκρατικές παρεμβάσεις των κομμάτων; Γιατί δηλαδή δε νομιμοποιούν το ρουσφέτι και, αντιθέτως, φτιάχνουν νόμους που το ποινικοποιούν;
Με βάση τις αντιλήψεις λοιπόν του κ. Χριστόφια αυτό που γίνεται σήμερα και που αποδίδεται με τον όρο κομματοκρατία ή κομματικοποίηση, είναι η μεταφορά της εξουσίας του κράτους στα κόμματα, τα οποία δεν είναι θεσμοθετημένα και λειτουργούν κατά το δοκούν. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι η οριοθετήμενη δύναμη του κράτους, που λειτουργεί σε ορισμένα κανονιστικά πλαίσια, μεταφέρεται σε ιδωτικούς φορείς. Το δρόμο της ιδιωτικοποίησης ή της απελευθέρωσης από το κράτος άνοιξε η οικονομία και η επικοινωνία. Τώρα είναι η σειρά της πολιτικής, δηλαδή των κομμάτων να υποταχθούν ή να ακολουθήσουν τον προσοδοφόρο δρόμο τους.
Εγκαθιδρύεται ένας είδος κομματικής «φεουδαρχίας». Η διαφορά από τη μεσαιωνική φεουδαρχία είναι πως τότε οι φεουδάρχες κατείχαν και τον πλούτο (γη) και την εξουσία. Σήμερα στα πλαίσια της κομματικής φεουδαρχίας τα κόμματα κατέχουν μόνο το μονοπώλιο της πολιτικής. Γι αυτό και είναι υποχρεωμένα στα πλαίσια της ιδιωτικής τους εξουσίας να συναλλάσονται με τους πραγματικούς κατόχους της δύναμης, οικονομικής και επικοινωνιακής –τα ΜΜΕ και το χρηματιστικό κεφάλαιο.Αυτοί είναι οι τρεις συνετελεστές της πολιτικής που ρυθμίζουν τις τύχες της κοινωνίας στο παρασκήνιο, εξω-θεσμικά. Είναι η λεγόμενη «διακυβέρνηση» που εγκαθίδρυσαν κατά κύριο λόγο οι κ. Χριστόφιας και Αναστασιάδης, και που τώρα διαγκωνίζονται για τα λάφυρα του κράτους.

Ιδιωτική εξουσία υπήρχε και στο μεσαίωνα, η ιδιωτική εξουσία του μονάρχη. Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Μόνο που από τότε ο κόσμος εξελίχτηκε: από την ιδωτική δεσποτεία περάσαμε στην κρατική δεσποτεία (συνταγματική μοναρχία) και από εκεί στην κρατική ολιγαρχία (ολίγοι κατέχουν την εξουσία του κράτους). Τώρα περνάμε στην ιδιωτική ολιγαρχία με απομείωση της κρατικής εξουσίας και του νόμου. Το μόνο πρόβλημα είναι αν θα επικρατήσει ο νόμος της ζούγκλας στις σύγχρονες κοινωνίες. Ευτυχώς υπάρχει και η παράμετρος «κοινωνία», που δεν εξελίσσεται σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας, αλλά βιώνει τελείως διαφορετικά την πραγματικότητα. Σε κάθε περίπτωση και η κοινωνία , έστω και αν αργά συνειδητοποιείται, θα ακολουθήσει το νόμο της δύναμης στην επίλυση των προβλημάτων της.

Η κομματική κωμωδία "Αξιοκρατία" ή η εκπόρνευση των λέξεων

Είναι γεγονός πως τα κόμματα εκλαμβάνουν την πολιτική ως θέατρο. Οι πολιτικοί αυτοαναγορεύονται σε πρωταγωνιστές από τους «θιασάρχες» -ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και κάποιοι πολίτες «κόβουν εισητήριο»-τηλεθέαση για την απείρου κάλλους παράσταση των ατάλαντων «ηθοποιών».
Και πάλι προέκυψε θέμα αξιοκρατίας στο δημόσιο:Πρόβλημα στις προσλήψεις στο ΘΟΚ, ο Αναστασιάδης υπέβαλε υπόμνημα στον Πρόεδρο για τα ρουσφέτια , την ημετεροκρατία και την ΑΚΕΛοκρατία.
Η παράσταση είναι πλέον γελοία.
Τα κόμματα ως ένα σώμα και μια ψυχή, χωρίς ιδεολογικές ή άλλες ενστάσεις ψήφισαν το 2001 το νόμο 27 (1) που προβλέπει:

«Οποιοδήποτε πρόσωπο προσπαθεί με οποιοδήποτε τρόπο να επηρεάσει οποιαδήποτε αρχή, επιτροπή, συλλογικό όργανο ή οποιοδήποτε λειτουργό κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του σε σχέση με διαδικασία πρόσληψης, τοποθέτησης, μετάθεσης είναι ένοχο ποινικού αδικήματος και σε περίπτωση καταδίκης του υπόκειται σε φυλάκιση που δεν υπέρβαινει τους 12 μήνες ή σε χρηματική ποινή που δεν υπέρβαινει τις χίλιες λίρες ή και στις δύο ποινές».

Γιατί ψήφισαν το νόμο για ποινικοποίηση του ρουσφετιού;
Είναι αστείο να πει κάποιος ότι ψήφισαν ένα νόμο για να πατάξουν το ρουσφέτι. Είναι μη λογική αυτή η θέση. Γιατί οι φορείς του ρουσφετιού είναι τα κόμματα και οι πολιτικοί. Δηλαδή οι βουλευτές αποκλείεται να ψηφίσουν ένα νόμο που θα προβλέπει ότι θα πρέπει να τους κλείσουν φυλακή!!!

Γιατί ψήφισαν το νόμο για ποινικοποίηση του ρουσφετιού;
Σίγουρα όταν ψήφιζαν το νόμο οι βουλευτές και τα κόμματα ήταν απολύτως σίγουροι ότι οι ίδιοι αποκλείεται να μπουν φυλακή. Γιατί απολαμβάνουν ασυλίας , όπως λέει ο Γ. Εισαγγελέας.

Γιατί ψήφισαν το νόμο;
Για να νομιμοποιήσουν το ρουσφέτι!!!
Για επτά χρόνια ούτε ένας κατηγορήθηκε για ρουσφέτι. Άρα ο νόμος ήταν αποτελεσματικός και το ρουσφέτι ως διά μαγείας εξαφανίστηκε!!!

Ο κ. Αναστασιάδης λοιπόν όταν καταγγέλλει την ημετεροκρατία εννοεί ότι είναι άδικο να βολεύονται μόνο οι ημέτεροι . Εννοεί ότι πρέπει να υπάρχει μια αναλογικότητα στο βόλεμα, δηλαδή και «υμέτεροι» και «ημέτεροι».
Εξάλλου το πολιτικό σύστημα με όλες τις στρεβλώσεις του το έστησαν τα δύο μεγάλα κόμματα, το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ.
Με πληθώρα αντισυνταγματικών ρυθμίσεων προσάρμοσαν το πολιτικό σύστημα στις ανάγκες των κομμάτων τους. Χωρίς αντίληψη του κοινού συμφέροντος διαγκωνίζονται για τα ρουσφέτια και τα βολέματα παραγνωρίζοντας ότι καταργούν τη συνταγματική κατοχύρωση της ίσης μεταχείρισης των πολιτών. Το δόγμα του κάθε ρουσφετολόγου είναι σαφές: "΄μπορεί να είναι άθλιος αλλά είναι δικός μας"!!!

Ο κ. Αναστασιάδης λοιπόν διεκδικεί να σιτίζονται και «δικοί του» από τα λάφυρα του δημοσίου, να έχει και το κόμμα του τη δυνατότητα να δημιουργεί εξαρτήσεις για ψηφοθηρικούς λόγους. Τα οφέλη είναι τεράστια και ο ΔΗΣΥ δεν πρόκειται να αφήσει το μονοπώλιο του ρουσφετιού στο ΑΚΕΛ.

Σε αυτές τις συνθήκες οι αναφορές στην αξιοκρατία συνιστούν εκπόρνευση της λέξης. Τη γυρολογούν στα ΜΜΕ οι πολιτικοί για να χαϊδεύουν τα αυτιά των πολιτών. Το θέατρό τους δεν έχει τέλος.
Το μόνο θετικό σε όλη αυτή την κατάντια των πολιτικών στην Κύπρο είναι πως η λέξη αξιοκρατία σε κάποια μυαλά πολιτών, διατηρεί ακόμα το αληθινό της νόημα. Είναι αυτοί που δεν έχουν πειστεί ότι υπάρχει "προοδευτικό" και "συντηρητικό" ρουσφέτι.

Η κρίση των θεσμών και ο βουλευτής του ΑΚΕΛ Α. Κυπριανού

Ο βουλευτής του ΑΚΕΛ Α. Κυπριανού σε κείμενό του στην εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 22/11/2008 αναφέρεται στα αποτελέσματα μιας έρευνας και καταθέτει τους προβληματισμούς του. Ανάμεσα στα άλλα αναφέρεται και στην «έλλειψη εμπιστοσύνης των Κυπρίων στους πολιτειακούς θεσμούς και μηχανισμούς». Τι προτείνει «για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στο κράτος και τους πολιτειακούς θεσμούς»;
Η πρώτη εισήγησή του είναι «ο εκσυγχρονισμός των θεσμών και των μηχανισμών σε κάθε επίπεδο». Όποιος δεν έχει πολιτικές προτάσεις για αντιμετώπιση των όποιων προβλημάτων, βρίσκει καταφύγιο στην έννοια του «εκσυγχρονισμού». Ποιο είναι το σύγχρονο στο οποίο θα πρέπει να προσαρμοστούν οι θεσμοί δεν το ορίζουν. Χρησιμοποιούν τον εκσυγχρονισμό ως ένα λεκτικό πασπαρτού, που ταιριάζει με όλα. Δηλαδή δε λένε τίποτε απολύτως. Απλώς συνθηματολογούν κενολογώντας.
Ένα δεύτερο ζήτημα που γεννάται είναι για την ανάγκη του κ. Κυπριανού να απευθυνθεί στην κοινωνία δημοσιοποιώντας τις απόψεις του. Ο κ. Κυπριανού πρέπει να γνωρίζει ότι η κοινωνία δεν έχει αρμοδιότητα για να εκσυγχρονίσει τους θεσμούς. Δηλαδή δεν έχουμε άμεση δημοκρατία, ώστε να αποφασίζουν οι πολίτες. Αρμόδιοι είναι ο ίδιος ως βουλευτής και το κόμμα του να προχωρήσουν στο λεγόμενο εκσυγχρονισμό των θεσμών.Γιατί δεν το πράττει και απευθύνεται στους πολίτες; Αυτό λέγεται λαϊκισμός και ανευθυνότητα.
Ένα τρίτο ζήτημα που προκύπτει είναι αν ο υποστηρικτής μιας θέσης, εννοεί και στην πράξη αυτά που γράφει ή τα διακηρύττει για προπαγάνδα ή ψηφοθηρία. Ο κ. Κυπριανού οφείλει να θυμάται την ιστορική πρόταση που εξεστόμισε το Σεπτέμβριο του 2006: «Δεν είναι αρμόδιος για να εκφράζει την Κυβέρνηση ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος»!!! Με τα λεγόμενά του ο κ. Κυπριανού στήριζε τους θεσμούς; Ή μήπως αυτό εννοεί με το λεγόμενο εκσυγχρονισμό των θεσμών;
Η δεύτερη εισήγηση του κ.Κυπριανού επικεντρώνεται «στην εμπέδωση της ισονομίας , της αξιοκρατίας και της διαφάνειας σε ζητήματα που τον (εννοεί τον πολίτη) αφορούν».
Για ποια ισονομία μιλά ο κ. Κυπριανού όταν είναι στυλοβάτης ενός συστήματος όπου είναι οι νόμοι ισχύουν μόνο για τους αδύνατους; Η Επίτροπος Προστασία Προσωπικών Δεδομένων κατήγγειλε επανειλημμένα στον τύπο ότι τα κόμματα που ψήφισαν τη νομοθεσία για την προστασία των πολιτών , την παραβιάζουν χωρίς να ιδρώνει το αυτί τους!!!
Για ποια αξιοκρατία όταν το ρουσφέτι έχει αναχθεί σε επιστήμη από τους φορείς της εξουσίας;
Για ποια διαφάνεια όταν οι θεσμοί λειτουργούν μόνο τυπικά και τα πάντα ρυθμίζονται στο παρασκήνιο με βάση τους συσχετισμούς δύναμης; Όσο για την προκλητική αναφορά του κ. Κυπριανού «για θέματα που τους αφορούν» αναδεικνύει την νοοτροπία των πολιτικών που λειτουργουν ως πολιτική τάξη ενάντια στα συμφέροντα της κοινωνίας. Δηλαδή υπάρχουν θέματα της πολιτείας που δεν αφορούν τους πολίτες και αποτελουν ιδιωτική υπόθεση των πολιτικών;
Η τρίτη εισήγηση του κ. Κυπριανού έχει ηθικό χαρακτήρα. Αφού του έλειψαν τα πολιτικά επιχειρήματα, βρίσκει καταφύγιο στην ηθική: «Τα πολιτικά πρόσωπα, με την όλη στάση ζωής και συμπεριφοράς τους πρέπει να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και όχι αποφυγή»!!! Ναι, με την ασυλία και τα προνομία που απολαμβάνουν θα γίνουν πρότυπα συμπεριφοράς.Και γιατί τόσο καιρό δεν τα κατάφεραν;
Το τραγικό είναι πως τα ίδια ακριβώς με τον κ. Κυπριανού θα μπορούσε να εισηγηθεί και ο βουλευτής οποιούδηποτε κόμματος: άγευστα, άοσμα και άχρωμα. Αυτά που εισηγείται ο κ. Κυπριανού αποτελούν μια αριστερή/προοδευτική προσέγγιση της κρίσης των θεσμών;
Είναι γεγονός ότι υπάρχει κρίση της πολιτικής και των θεσμών και της σχέσης της κοινωνίας με την πολιτική. Η απάντηση πρέπει να είναι πολιτική, δηλαδή κατάθεση προτάσεων για τη συλλογική διαπραγμάτευση του κοινού μας καλού και όχι κενολόγες διακηρύξεις αποπροσανατολισμού της κοινωνίας, στις οποίες κατατίθενται προτάσεις για δήθεν αλλαγές, ώστε να μην αλλάξει τίποτε.

O κ. Λυσσαρίδης και η επιχειρηματολογία του ενάντια στις αναφορές για συνεταιρισμό των δυο κοινοτήτων το 1960

Υποστηρίζει λοιπόν ο Β. Λυσσαρίδης στην επιστολή του προς το Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι « άλλο εγγυημένη συμμετοχή στα πολιτειακά όργανα και άλλο συνεταιρισμός».Με αυτή την ουσιώδη επισήμανση ο Β. Λυσσαρίδης αναφέρεται στο πολιτειακό καθεστώς της Κύπρου το 1960 για να υποστηρίξει ότι δεν ήταν συνεταιρισμός δύο κοινοτήτων, αλλά ότι η τουρκοκυπριακή κοινότητα απολάμβανε μια εγγυημένη συμμετοχή στα πολιτειακά όργανα.
Είναι έτσι τα πράγματα;

Αν υποθέσουμε ότι έχει δίκιο ο κ. Λυσσαρίδης. Τότε οφείλει να εξηγήσει ποιο ήταν το περιεχόμενο των 13 σημείων που υπέβαλε ο Μακάριος για αναθεώρηση του συντάγματος το 1963; Ποια ήταν η επιδίωξη του Μακαρίου τότε;
Με βάση τη λογική Λυσσαρίδη ότι το πολιτικό σύστημα τότε δεν ήταν συνεταιρισμός αλλά εγγυημένη συμμετοχή, να υποθέσουμε ότι ο Μακάριος με τα 13 σημεία επιδίωκε να μην είναι εγγυημένη η συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων;
Φυσικά ο Μακάριος δεν υπέβαλε ποτέ τέτοιο αίτημα. Και εδώ ακριβώς ο κ. Λυσσαρίδης συγχύζει την προσδοκία με την πραγματικότητα.
Γιατί με τα 13 σημεία το 1963 ο Μακάριος επιδίωκε αυτό που θεωρεί ως δεδομένη πραγματικότητα σήμερα ο κ. Λυσσαρίδης, δηλαδή ο συνεταιρισμός των δύο κοινοτήτων να μετατραπεί σε εγγυημένη συμμετοχή της μειονότητας στα πολιτειακά όργανα. Κάτι τέτοιο όμως ουδέποτε έγινε αποδεκτό από την τουρκοκυπριακή κοινότητα.
Επομένως αυτό το επιχείρημα του κ. Λυσσαρίδη δεν πείθει αφού συγχύζει την προσδοκία με την πραγματικότητα ή πιο σωστά εκλαμβάνει το φαντασιακό ως πραγματικότητα.

Ένα δεύτερο επιχείρημα που προβάλλει ο κ. Λυσσαρίδης για να τεκμηριώσει τη θέση του πως το πολιτειακό καθεστώς δεν ήταν συνεταιρικό, είναι η στάση του ΟΗΕ το 1964. Ειδκότερα ο κ. Λυσσαρίδης αναφέρει στην επιστολή του:
«Η συνεχής αναφορά σε συνεταιρισμό επιτρέπει συνέχιση της εκτροπής. Αυτό το θέμα έχει διευθετηθεί από το 1964.Όταν οι Τουρκοκύπριοι, πιεζόμενοι από την Άγκυρα, εγκατέλειψαν τα πολιτειακά σώματα προβλήθηκε από Τουρκικής πλευράς η άποψη ότι δεν υπάρχει πια Κυπριακή Δημοκρατία γιατί κάθε πλευρά (Ελληνοκυπριακή και Τουρκοκυπριακή) έχει το δικό της μέρισμα στην κρατική οντότητα.Ολόκληρη η ανθρωπότητα απέρριψε την Τουρκική θέση και αναγνώρισε ως κυβέρνηση της Κύπρου (ολόκληρου του λαού και ολόκληρης της γεωγραφικής επικράτειας) την κυβέρνηση Μακαρίου και όλες τις μετέπειτα Κυπριακές κυβερνήσεις».
Τα γεγονότα έτσι όπως τα περιγράφει ο κ. Λυσσαρίδης σίγουρα ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Όμως είναι μια ανάγνωση της διεθνούς πραγματικότητας τελείως επιφανειακή.
Εννοώ ότι η στάση του ΟΗΕ τότε ήταν μονόδρομος, δηλαδή εκ των πραγμάτων δεν είχε άλλη επιλογή παρά να αναγνωρίσει την κυβέρνηση της Κύπρου ως νόμιμη κυβέρνηση του κράτους. Από τη στιγμή που οι Τουρκοκύπριοι το 1964 δεν ήλεγχαν έδαφος, δεν είχαν και τη δυνατότητα να συστήσουν κράτος. Γιατί η κυρίαρχη πρόσληψη της πραγματικότητας τότε και κατά ένα μέρος σήμερα, είναι το εδαφικό κράτος.
Γι αυτό και οι Τουρκοκύπριοι μεθοδικά από τότε χάραξαν μια στρατηγική ώστε η κοινότητά τους να ελέγξει ένα μέρος του εδάφους, κάτι που πέτυχαν με την τουρκική εισβολή. Δηλαδή η δυναμική από το 1964 και εντεύθεν δεν καθορίστηκε από το τι κέρδισαν οι Ελληνοκύπριοι αλλά το τι έχασαν οι Τουρκοκύπριοι.
Προσωπικά δεν έχω πειστεί από την επιχειρηματολογία του κ. Λυσσαρίδη για το θέμα του συνεταιρισμού ή μη το 1960. Μάλλον είναι απογοητευτική η επιχειρηματολογία ενός πολιτικού άνδρα με τόση πείρα και γνώση. Εκείνο όμως που προκαλεί ανησυχία είναι ο τρόπος που κατανοεί και ερμηνεύει την ιστορική πραγματικότητα.

Η αρχή της πλειοψηφίας στις αρχαίες ελληνικές πόλεις -κράτη

Η αρχή της πλειοψηφίας, όπως και η ισότητα και η ελευθερία και το έθνος, σε διαφορετικά πολιτικά συστήματα αποκτά και διαφορετικό περιεχόμενο, ανάλογα με το στάδιο της ανθρωποκεντρικής εξέλιξης.
Στις αρχαίες ελληνικές πόλεις η αρχή της πλειοψηφία στην εκλογή των αρχών αποτελεί ένα προ-δημοκρατικό φαινόμενο. Και ενώ στην εποχή του Σόλωνα θεωρήθηκε μια κατάκτηση του λαού, αργότερα , στην εποχή του Αριστοτέλη, θεωρείται ένα ολιγαρχικό κατάλοιπο.

Η αρχής της πλειοψηφίας στις ολιγαρχίες

Στην προ-δημοκρατική περίοδο, την περίοδο της «έμμεσης αντιπροσώπευσης» οι πολίτες με την ψήφο τους νομιμοποιούσαν τους φορείς της εξουσίας. Και μάλιστα τους εξέλεγαν για μακρό χρονικό διάστημα ( «πολυχρονίους) με αποτέλεσμα ορισμένοι από αυτούς να μεταβάλλονται σε δυνάστες των πολιτών ( «δεσποτικοτέρας αρχής ορεγομένων»).
Σε κάθε πολιτικό σύστημα ,όπως και αυτό της νεοτερικότητας, όπου η πολιτική ταυτίζεται με την εξουσία του κράτους η αρχή της πλειοψηφίας έχει αποκλειστικό πεδίο εφαρμογής την εκλογή του κατόχου της πολιτικής εξουσίας.
Η αρχή της πλειοψηφίας λοιπόν δεν αποτελεί το θεμέλιο της δημοκρατίας, όπως διατείνονται σήμερα πολιτικοί και ειδικοί,αλλά χαρακτηρίζει τα ολιγαρχικά συστήματα και μάλιστα συναντάται και στις κρατικές δεσποτείες..

Στα προ-δημοκρατικά πολιτικά συστήματα η αρχή της πλειοψηφίας ουσιαστικά καθιστά νόμιμη την εκχώρηση της πολιτικής στην αυτόνομη εξουσία του κράτους και , παράλληλα, νομιμοποιεί και την πολιτική κυριαρχία των κατόχων της. Η ψήφος είναι δηλαδή νομιμοποιητική και διαιτητεύουσα ανάμεσα στους διεκδικητές. Και η κοινωνία, «ο αμαθής όχλος», ιδιωτεύει.
Και επειδή ο «αμαθής όχλος» τους νομιμοποιούσε στη εξουσία αλλά οι άρχοντες ενεργουσαν «κατά το δοκούν» και όχι στη βάση του κοινωνικού συμφέροντος, οι πολίτες αντιδρούν και ξεσπούν ταραχές. Σε αυτές τις συνθήκες το πολιτικό σύστημα της «έμμεσης αντιπροσώπευσης» μετεξελίσσεται στη «άμεση αντιπροσώπευση». Η φύση του πολιτικού συστήματος δεν αλλάζει, η εξουσία παραμένει εκχωρημένη στις αρχές. Αλλά ο πολίτης αποκτά το δικαίωμα να εκλέγει και να ελέγχει «τας αρχάς». Δηλαδή αναγνωρίζεται ως ενολέας και ο φορέας της εξουσίας ως εντολοδόχος.
Παράλληλα την ίδια περίοδο και για να κοπάσουν οι διαμάχες η αρχή της πλειοψηφίας δεν ανάγεται μονοσήμαντα στο ενιαίο εκλογικό σώμα και την καθολική ψηφοφορία που καταλήγουν σε ένα ενιαίο πολιτικό σύστημα. Οι άνθρωποι ανακάλυψαν ότι η αρχή της πλειοψηφίας στη νομιμοποιηση των φορέων της εξουσίας με χρονικό ορίζοντα (π.χ. για πέντε χρόνια ) μετατρέπει την εκλογική μειοψηφία σε πολιτική μειονότητα. Και υιοθετήθηκε η αυτοτελής εκπροσώπηση των διαφόρων κοινωνικών υπο – συνόλων ( γεωγραφικών, πολιτισμικών, εθνοτικών) και η εξουσία σταδιακά μεταβάλλεται σε συνοδική.

Η αρχή της πλειοψηφίας στις δημοκρατίες

Στη δημοκρατία της κλασικής περιόδου η αρχή της πλειοψηφίας εφαρμόζεται στα πλαίσια του δήμου, ο οποίος συγκροτήθηκε ως θεσμός της πολιτείας και απέσπασε την πολιτική αρμοδιότητα από το κράτος. Η αρχή της πλειοψηφίας είναι απλώς μια διαρυθμιστική λειτουργία για την έκφραση της αποφασιστικής αρμοδιότητας του δήμου. Η πολιτική λειτουργία ως διαβούλευση και απόφαση λαμβάνει χώρα στην εκκλησία. Ο καθένας μπορεί να πάρει το λόγον και να εκφέρει γνώμη επί του πρακτέου (διαβούλευση, ) και ο δήμος αποφασίζει με βάση την αρχή της πλειοψηφίας. Η αρχή της πλειοψηφίας έχει στιγμιαία διάρκεια αφού η θέληση των πολλών εκλείπει από τη στιγμή που μετατρέπεται σε απόφαση.
Σε σχέση με τις αρχές της πολιτείας (αξιώματα) αυτές αναδεικνύονται με κλήρο ή με εκλογή. Εφαρμόζεται η αρχή « του εν μέρει άρχεσθαι και άρχειν». Στην πράξη αυτό σημαίνει περιοδική ανάδειξη των πολιτών σε αυτά. Για να επιτευχθεί αυτό η διάρκεια των αξιωμάτων ήταν μικρή και χωρίς δικαίωμα επανεκλογής.
Η εκλογή των αρχών δεν αποτελούσε κίνδυνο για το δήμο, αφού ο ίδιος κατείχε την αποφασιστική αρμοδιότητα. Επιπλέον έλεγχε τις αρχές και μπορούσε να τις παύσει. Οι αρχές δεν ήταν ατομικές αλλά συλλογικές και οι αποφάσεις λαμβάνονταν με ομοφωνία ώστε να μην αυτονομηθούν απέναντι στο λαό και ούτε να διαμορφώσουν ενδοεξουσιαστικές ιεραρχίες. Η συγκρότηση των αρχών ήταν δηλαδή συνοδική. Παράλληλα για να μην υπάρχει κίνδυνος η μειοψηφία να μετατραπεί σε μειονότητα, αναγνωρίζεται η αυτονομία των διαφόρων κοινωνικών υποσυνόλων Δηλαδή η αρχή της πλειοψηφίας εφαρμόζεται μόνο στις συνελεύσεις του κυρίαρχου κοινωνικού σώματος και όχι στα αντιπροσωπευτικά όργανα (τις αρχές). Και αυτά τα αντιπροσωπευτικά σώματα, ενώ προηγουμένως χαρακτηρίζαν το πολιτικό σύστημα αφού κατείχαν την εξουσία, την καθολική πολιτική αρμοδιότητα, στη δημοκρατία συνιστούν ένα εκτελεστικό θεσμό της πολιτείας.

Μια σύγκριση του τότε και του σήμερα
Αν και οι επιστήμονες θεωρούν ανεπίτρεπτη και ανεδαφική την όποια σύγκριση των αρχαιοελληνικών πολιτικών συστημάτων και των νεοετρικών, αφού έχουν αποφανθεί τελεσιδικά ότι εντάσσονται στις «παραδοσιακές κοινωνίες» ή «προ-νεοτερικές», εκτιμώ ότι η σύγκριση είναι εφικτή, αφού πρόκειται για ανθρωποκεντρικές κοινωνίες με την έννοια ότι υποστασιοποιείται ο ελεύθερος άνθρωπος.Υπάρχει η διαφορά της κλίμακας (πόλης-κράτος, έθνος-κράτος) αλλά αυτό δεν παρεμποδίζει την ποιοτική σύγκριση στη βάση της αναλογίας.
Από άποψη λοιπόν ανθρωποκεντρική τα πολιτικά συστήματα της νεοτερικότητας σε αναλογία με την πολιτειακή εξέλιξη των αρχαιοελληνικών πόλεων – κρατών μπορούν να συγκριθούν με τα αντίστοιχα του 7ου και 6ου π. Χ. αιώνα. Δηλαδή με τα συστήματα εξουσιαστικής κυριαρχίας , τις ολιγαρχίες και τις μοναρχίες της περιόδου «της έμμεσης αντιπροσώπευσης». Αυτονόητα στα νεότερα χρόνια ακόμα δεν έχει κατακτηθεί από τις κοινωνίες η «άμεση αντιπροσωπεύση». Για τη δημοκρατία ούτε λόγος να γίνεται. Απλώς οι νεότεροι βάπτισαν με ονοματοδοσία το πολίτευμά τους δημοκρατία, ενώ δεν έχει καμία συγγένεια με τις αρχές της δημοκρατίας.

Ο κ. Γκόρντον Μπράουν και η προώθηση της λογοκρισίας στα ΜΜΕ για χάρη του "εθνικού συμφέροντος"!!!

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ των Αθηνών στις 11/11/2008, η βρετανική κυβέρνηση προωθεί στη βουλη «εισήγηση νομοθεσίας, η οποία θα επιτρέπει στην κυβέρνηση να απαγορεύει στα ΜΜΕ να δημοσιεύουν ειδήσεις που κρίνεται ότι είναι ενάντια στο εθνικό συμφέρον». Δηλαδή αυτό που προωθεί η κυβέρνηση του κ. Μπράουν είναι λογοκρισία στα ΜΜΕ για χάρη του εθνικού συμφέροντος!!!

Τι σημαίνει ένας φορέας της εξουσίας –ο πρωθυπουργός της Βρετανίας - να επικαλείται το εθνικό συμφέρον στη λήψη μιας απόφασης ( λογοκρισία στα ΜΜΕ);

Σημαίνει ότι ο συγκεκριμένος φορέας της εξουσίας του κράτους κατέχοντας την καθολική πολιτική αρμοδιότητα, λειτουργώντας δηλαδή και ως εντολοδόχος και ως εντολέας, ταυτίζει ετσιθελικά την έννοια του έθνους με την έννοια του κράτους. Αυθαίρετα καθορίζει το σκοπό της πολιτικής σε σχέση όχι με τη βούληση της κοινωνίας, αλλά με την οπτική του φορέα της εξουσίας για το συμφέρον του έθνους. Με αυτη ακριβώς την προσέγγιση το έθνος ιστορείται διά του κράτους.
Είναι γεγονός ότι οι φορείς της κρατικής εξουσίας διατυπώνουν διάφορες μεγαλόστομες διακηρύξεις περί «δημοσίου, γενικού, εθνικού» συμφέροντος. Αυτό που μόνιμα αποσιωπούν, είναι το κοινωνικό συμφέρον, το συμφέρον του κοινού. Αυτό συμβαίνει γιατί τα πολιτικά συστήματα της νεοτερικότητας δεν είναι καν αντιπροσωπευτικά. Αν ήταν αντιπροσωπευτικά, τότε εντολέας θα ήταν το κοινωνικό σώμα και σε αυτό θα έπρεπε να αναφέρεται ο φορέας της εξουσίας. Επειδή το σύστημα είναι προ-αντιπροσωπευτικό, ο φορέας της εξουσίας νομιμοποιείται να χρησιμοποιεί διάφορες νεφελώδεις έννοιες όπως το δημόσιο, το γενικό ή το εθνικό συμφέρον και να παρακάμπτει το κοινωνικό συμφέρον ή την κοινωνική βούληση. Γι αυτές τις νεφελώδεις έννοιες ο φορέας της εξουσίας μπορεί και λειτουργεί ως αυθεντικός εκφραστής, κάτι που δε θα μπορούσε να κάνει με το συμφέρον της κοινωνίας και τη δική της βούληση. Δηλαδή η επίκληση του εθνικού συμφέροντος είναι μια μέθοδος για παράκαμψη του κοινωνικού συμφέροντος ή της κοινωνικής βούλησης.
Με βάση το πιο πάνω σκεπτικό ο κ. Μπράουν εμφανίζεται ως εκπρόσωπος του έθνους και εκφραστής της θέλησής του. Ή γενικεύοντας, θα πούμε ότι το κράτος, η πολιτική τάξη αντιπροσωπεύει το έθνος και όχι την κοινωνία. Δηλαδή απευθύνονται στην κοινωνία για να τους νομιμοποιήσει με την ψήφο της στην εξουσία του κράτους και στη συνέχεια, αυτονομούνται απέναντι στην κοινωνία γιατί εκπροσωπούν το έθνος!!! Και έτσι νομιμοποιούνται να παίρνουν αποφάσεις υπερ του έθνους αλλά και εναντίον της κοινωνίας!!!Αυτή είναι η λογική των πολιτικών συστημάτων της νεοτερικότητας.

Η προβολή της θέσης από την κυβέρνηση του κ. Μπράουν για την επιβολή λογοκρισίας στα ΜΜΕ για χάρη του εθνικού συμφέροντος είναι παραπλανητική στη διατύπωσή της. Ο κ. Μπράουν εξελέγη στην εξουσία από τα μέλη μιας συγκεκριμένης κοινωνίας και μόνο σε αυτή μπορεί να αναφέρεται. Δηλαδή ο κ. Μπράουν οφείλει να εξηγήσει στα μέλη της συγκεκριμένης κοινωνίας και όχι του έθνους, γιατί είναι προς το συμφέρον τους να μην ενημερώνονται για κάποια θέματα, γιατί η έλλειψη διαφάνειας είναι προς το συμφέρον της κοινωνίας. Οφείλει να εξηγήσει από ποιον θα κινδυνεύει η κοινωνία, αν τα μέλη της γνωρίζουν. Υπάρχει μήπως ο κίνδυνος τα μέλη της κοινωνίας να στραφούν εναντίον του εαυτού τους; Και τι κατοχυρώνει ότι ο ίδιος ο κ. Μπράουν γνωρίζοντας μόνο αυτός, δε θα εξυπηρετήσει αλλότρια συμφέροντα αλλά το συμφέρον της κοινωνίας που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί;

Η επίκληση λοιπόν από τον κ. Μπράουν και από τον όποιο «Μπράουν» του λεγόμενου εθνικού συμφέροντος έχει ως στόχο την αυτονόμηση της εξουσίας έναντι της κοινωνίας, την περιθωριοποίηση της κοινωνίας και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Η επιβολή δε λογοκρισίας στα ΜΜΕ για χάρη του λεγόμενου εθνικού συμφέροντος υποδηλώνει απλώς την ανάγκη της ολιγαρχίας στον παρόντα χρόνο, η κοινωνία να μην ενημερώνεται για κάποια θέματα. Και ο λόγος είναι γιατί η ενημέρωσή της, θα προκαλέσει και την αντίδρασή της. Γι αυτό και οι φορείς της εξουσίας επιλέγουν το δρόμο της αδιαφάνειας ή και του σκοταδισμού.

Στη Βρετανία, με επίκληση της τρομοκρατίας έχει στηθεί το μεγαλύτερο σύστημα επιτήρησης των πολιτών σε βαθμό που οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων διαμαρτύρονται για καταπάτηση βασικών δικαιωμάτων.
Τώρα με την επίκληση του εθνικού συμφέροντος η κυβέρνηση θέλει να ελέγξει την πληροφόρηση του πολίτη. Στην πράξη αυτό σημαίνει πως προετοιμάζεται το κλίμα για λήψη επώδυνων αποφάσεων σε βάρος των πολίτων ή υπέρ κάποιων άλλων, πράγμα για το οποίο είναι αναγκαία η συσκότιση ή η παραπληρόφορηση του πολίτη.
Όταν ακούεις την κρατική εξουσία να μιλα για «εθνικό συμφέρον» , τότε σημαίνει ότι κάτι ετοιμάζει εν αγνοία ή σε βάρος της κοινωνίας. Δηλαδή η επίκληση του εθνικού συμφέροντος από την κρατική εξουσία είναι ένα παραμύθι για τους αφελείς.

Ολιγαρχικές πολιτειακές εμμονές Ελληνοκυπρίων

Σε κείμενό του στην εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 8/11/2008 ο Κ. Βενιζέλου γράφει και τα εξής: «Η Εκλογή Προέδρου από ενιαίο κατάλογο στη λογική ένας πολίτης μια ψήφος, συνιστά τεκμήριο δημοκρατίας και έκφραση λαϊκής κυριαρχίας. Στην περίπτωση της Κύπρου αποτελεί σημαντικό ενοποιητικό στοιχείο για τις δύο κοινότητες.Η εκ περιτροπής προεδρία είναι ένα σύστημα εκλογής που δημιουργεί σοβαρά δημοκρατικά ελλείμματα και προβάλλει τις εθνολογικές διακρίσεις και διαιωνίζει το διαχωρισμό. Κοντολογής εδραιώνει το ρατσισμό»
Πόσο βάσιμα είναι όλα αυτά που αναφέρει ο κ. Βενιζέλου;
Πραγματικά στα νεότερα χρόνια με τα πολιτικά συστήματα που δημιουργήθηκαν, οι πολίτες απέκτησαν το δικαίωμα να νομιμοποιούν στην εξουσία του κράτους αυτόν που με βάση την αρχή της πλειοψηφίας αποφάσιζε ο λαός. Οι πολίτες για να αποκτήσουν αυτό το πολιτικό δικαίωμα στηρίχθηκαν στην αριθμητική ισότητα, ένας άνθρωπος μια ψήφος, ώστε να καταργήσουν το τιμικρατικό σύστημα που έθετε το τίμημα (περιουσία, εισόδημα) για να γίνουν μέλη της πολιτείας.Η δυνατότητα των πολιτών να νομιμοποιούν κάποιο στην εξουσία ονομάστηκε δημοκρατία, πιο πολύ ως αντιγραφή της λέξης από τη δημοκρατία των αρχαίων ελληνικών πόλεων παρά ως ουσία, δηλαδή ως περιεχόμενο.

Όσο για τη λαϊκή κυριαρχία αποτελεί έναν ευφημισμό γιατί στην ουσία ο πολίτης έχει ένα μόνο πολιτικό δικαίωμα, να μην έχει κανένα πολιτικό δικαίωμα. Και αυτό γιατί εξαναγκάζεται κάθε πέντε χρόνια να εκχωρεί την πολιτική του αρμοδιότητα σε αυτόν που θα κατέχει την εξουσία και ο ίδιος να ιδιωτεύει. Επομένως η λαϊκή κυριαρχία υπάρχει ως ρητορεία αφού όλες οι εξουσίες εκχωρήθηκαν στο κράτος και αυτό είναι ο κύριος επί της κοινωνίας και όχι ο πολίτης κύριος του πολιτικού συστήματος.

Η αναφορά ότι η ενιαία εκλογή θα αποτελεί ενοποιητικό στοιχείο για τις δυο κοινότητες, αποτελεί αποκύημα της φαντασίας. Δηλαδή σήμερα η ενιαία εκλογή Προέδρου στην Κύπρο συμβάλλει στην ενοποίηση του λαού ή στο διχασμό του;

Η εκ περιτροπής προεδρία σε ένα προεδρικό σύστημα είναι τόσο αντιδημοκρατική όσο και η χωρίς περιτροπή. Με την έννοια ότι ο κάτοχος της εξουσίας του κράτους κατέχει την καθολική πολιτική αρμοδιότητα και η θέση της κοινωνίας δεν αλλάζει αν ο Πρόεδρος είναι Ελληνοκύπριος ή Τουρκοκύπριος. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση συνιστά μια μορφή προσωποπαγούς και μοναρχικής εξουσίας επί της κοινωνίας.
Το πολιτικό σύστημα μπορεί να δημιουργεί ή να μη δημιουργεί διακρίσεις. Η πραγματικότητα στην Κύπρο είναι πως υπάρχουν δύο κοινότητες που θεωρητικά επιθυμούν να συμμετέχουν και οι δυο στην άσκηση της εξουσίας για διαμόρφωση του κοινού καλού. Η κοινωνική πραγματικότητα δε συνιστά ούτε διάκριση ούτε ρατσισμό. Το πολιτικό σύστημα καλείται να ανταποκριθεί σε αυτή την ανάγκη της κοινωνίας.
Αν κάποιος υποστηρίξει ότι η κοινωνική πραγματικότητα δεν πρέπει να αποτυπώνεται στο πολιτικό σύστημα, τότε θα πρέπει να υποστηρίξει ποιου τα συμφέροντα θα εκφράζονται μέσα από το πολιτικό σύστημα. Και αν το πολιτικό σύστημα δε πρέπει να δημιουργηθεί από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους γιατί υπεισέρχεται η εθνοτική διάκριση, τότε ποιοι θα το δημιουργήσουν; Μήπως θα είναι θεόσταλτο;
Φυσικά κατεξοχήν ρατσιστική δεν είναι η εκ περιτροπής προεδρία αλλά η ενιαία εκλογή. Γιατί πίσω από αυτή την δήθεν δημοκρατική ευαισθησία, υπάρχει η κυρίαρχη αντίληψη της νεοτερικότητας για το ενιαίο κράτος, τη μια και αδιαίρετη κυριαρχία, τη μια και μοναδική ταυτότητα. Πίσω από αυτή τη λογική υποβόσκει η πονηρή σκέψη πως οι Ελληνοκύπριοι όντας πλειονότης θα πετύχουν να μετατρέψουν τους Τουρκοκύπριους σε πολιτική και εθνοτική μειονότητα. Ιστορικά η ενιαία εκλογή και το ενιαίο κράτος είναι αυτά που παρήγαγαν μειονότητες και αποκλεισμούς, ήταν δηλαδή κατεξοχήν ρατσιστικά.
Στην πολιτική σκέψη των αρχαίων Ελλήνων του 5ου και 4ου π.Χ αιώνα η επιχειρηματολογία του κ. Βενιζέλου αλλά και του κ. Χριστόφια εντάσσονται στην ολιγαρχική ιδεολογία του 7ου και 6ου π.Χ. αιώνα. Και κάποιες από τις προσεγγίσεις του κ. Ταλάτ για αυτονομία των κοινοτήτων, συνοδική συγκρότηση της εξουσίας, πολυπολιτειακή και πολυταυτοτική κοινωνία είναι πιο κοντά στη δημοκρατική ιδεολογία των αρχαίων Ελλήνων!!!

Χριστόφιας: "το προεδρικό συμβούλιο είναι ξένο σώμα για την Κύπρο". Είναι;

Σύμφωνα με τον τύπο (ΕΛΕΥΕΘΡΟΤΥΠΙΑ, 5/11/2008) ο Πρόεδρος Χριστόφιας σχολιάζοντας τις τουρκικές θέσεις για την κεντρική εξουσία υποστήριξε ότι «το προεδρικό συμβούλιο είναι ξένο σώμα για την Κύπρο».
Η αναφορά αυτή του Προέδρου μπορεί να προσεγγιστεί με πολλούς τρόπους.
Το προεδρικό συμβούλιο είναι στον παρόντα χρόνο ξένο σώμα για την Κύπρο. Αυτό είναι γεγονός με την έννοια ότι στον παρόντα χρόνο υπάρχει μια μορφή πολιτικού συστήματος διαφορετική, το προεδρικό σύστημα.Εννοείται στην ελληνοκυπριακή κοινότητα.
Αυτό όμως υποδηλώνει ότι το προεδρικό σύστημα δεν πρέπει να αλλάξει γιατί οτιδήποτε άλλο αποτελεί ξένο σώμα; Η υιοθέτηση αυτής της λογικής είναι συντηρητική και αντιδραστική. Είναι η ίδια λογική που χρησιμοποιούσαν πάντοτε στην ιστορία οι όποιοι κάτοχοι της εξουσίας για να διατηρήσουν τα προνόμια τους.
Από την άλλη η προσέγγιση αυτή του Προέδρου υποδηλώνει ότι δεν υπάρχει κάτι καλύτερο για την Κύπρο και τους Κύπριους από το προεδρικό σύστημα. Και γιατί είναι το καλύτερο αυτό το είδος του πολιτικού συστήματος και όχι κάποιο άλλο; Ποιος το έχει αξιολογήσει και έχει αποφανθεί ότι είναι το καλύτερο; Επομένως είναι το καλύτερο σε σχέση με την κυρίαρχη άποψη που επιβάλλεται σήμερα από τα κόμματα των Ελληνοκυπρίων και όχι με βάση κάποιο αντικειμενικό κριτήριο.
Και τελικά ο κ.Χριστόφιας πέρα από αφορισμούς έχει υποχρέωση να εξηγήσει γιατί η προσωποπαγής εξουσία (προεδρικό σύστημα) είναι καλύτερη από το προεδρικό συμβούλιο (συνοδική συγκρότηση της εξουσίας); Και είναι καλύτερη για ποιον; Το λαό ή τους φορείς της εξουσίας (κόμματα);
Από την άλλη ιστορικά δεν επιβεβαιώνεται ο Πρόεδρος. Γιατί το προεδρικό σύστημα στην Κύπρο με την προσωποπαγή εξουσία και τους ανταγωνισμούς ήταν πηγή «κακών» για τους Κύπριους. Και το προεδρικό σύστημα στην Κύπρο δεν έγινε κατορθωτό να λειτουργήσει ουσιαστικά ως κεντρική πολιτεία των δύο κοινοτήτων.Και κατέρρευσε. Επομένως το προεδρικό σύστημα ως κοινή αναφορά των δύο κοινοτήτων είναι κάτι ξένο.
Από την άλλη η συνοδική συγκρότηση της εξουσίας στην Κύπρο, τουλάχιστον για τους Ελληνοκύπριους, δεν είναι και τόσο ξένη, όπως διατείνεται ο κ. Χριστόφιας. Το υπόμνημα των έξι δημάρχων της Κύπρου προς τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στις 26 Οκτωβρίου 1959 – μια πρακτική σύνηθης ο συντονισμός των δημάρχων κατά την περίοδο της Αγγλοκρατίας – εκφράζει μια προσωποπαγή ή μια συνοδική αντίληψη για τη συγκρότηση του κοινού μας καλού;
Συμπερασματικά υποστηρίζω ότι η συνοδική συγκρότηση της εξουσίας ( προεδρικό συμβούλιο ) δεν είναι ξένη προς τους Κύπριους, όπως διατείνεται ο Πρόεδρος Χριστόφιας. Ξένο σώμα για τους Κύπριους ήταν το προεδρικό σύστημα. Γι αυτό και ο συμβιβασμός με το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα έγινε με τόσο επώδυνους όρους για το λαό.
Θεωρώ λοιπό τη θέση του Προέδρου ότι « το προεδρικό συμβούλιο είναι ξένο σώμα για την Κύπρο» ανιστόρητη. Ξένο σώμα για την Κύπρο ήταν το προσωποπαγές προεδρικό σύστημα.
Όμως το πιο ανησυχητικό είναι πως με τέτοιες ανεδαφικές προσεγγίσεις, όπως αυτή του Προέδρου, ουσιαστικά τίθεται εν αμφιβόλω η δυνατότητα η όποια λύση να καταστεί και λειτουργική. Θυμίζει το Μακάριο που υπέγραψε τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και πανηγύριζε: «νενικήκαμεν». Ύστερα ήθελε να προσαρμόσει τις συμφωνίες στις εθνοκρατικές και δυτικόφερτες αντιλήψεις του. Μια προσαρμογή που συνήδε με το κλίμα της εποχής αλλά ήταν έξω τελείως από την κυπριακή πραγματικότητα. Και το τίμημα ήταν βαρύ για όλους τους Κύπριους.

Το κράτος "γέννησε" το έθνος;

Οι συζητήσεις για τις συλλογικές ταυτότητες, για τα έθνη και τους εθνικισμούς , τους εθνοκεντρισμούς και την ιστορία συνεχίζονται με αμείωτη ένταση. Στην Κύπρο οι αντιθέσεις έχουν ως αφετηρία την ιστορία, την εκπαίδευση και την συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων. Και οι μεν κόπτονται για τον κίνδυνο αλλοίωσης της εθνικής ταυτότητας απ΄το κράτος, ενώ οι δε με τη χρήση της εξουσίας του κράτους προσπαθούν να προσδώσουν ένα νέο περιεχόμενο στη συλλογική ταυτότητα.

Παρόλη την έντονη διαμάχη των δύο αντιτιθέμενων απόψεων, των «εθνικιστών» και των «αντι-εθνικιστών», από πολιτική άποψη έχουν την ίδια πολιτική βάση προσέγγισης της πραγματικότητας. Είναι δηλαδή και οι δύο απόψεις κρατοκεντρικές, δηλαδή φαίνεται να υποστηρίζουν ότι το κράτος «γέννησε» το έθνος.Η διαφορά τους εντοπίζεται στο αν το κράτος θα προσδώσει το άλφα ή βήτα περιεχόμενο στην εθνική ταυτότητα. Δηλαδή από πολιτική άποψη οι δύο αντιλήψεις ταυτίζονται.

Η αντίληψη ότι το κράτος γέννησε το έθνος εκπορεύεται από διανόηση της δύσης και αποτυπώνει ένα προβληματισμό για την πραγματικότητα που βίωσε η δυτική Ευρώπη στα νεότερα χρόνια, δηλαδή το λεγόμενο έθνος – κράτος. Το να αναγάγει όμως η επιστήμη ένα επιμέρους φαινόμενο σε κανόνα με καθολική εφαρμογή είναι και αντιεπιστημονικό και αντιδραστικό. Δηλαδή επειδή συνέβη στη δύση , δε σημαίνει ότι αναπαράγεται σε όλο τον πλανήτη κατά ομοιόμορφο τρόπο!!! Αυτή είναι μια ρατσιστική προσέγγιση.

Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, όταν διάφοροι διακινητές – ειδικοί και επιστήμονες – «της ιστορίας των νικητών» μεταφέρουν αυτούσιες τέτοιες αντιλήψεις και στην Κύπρο με αποτέλεσμα τη διαστρέβλωση και της τωρινής πραγματικότητας και της ιστορίας. Μια διαστρέβλωση που οδηγεί και σε μια λανθασμένη προσέγγιση της συνολικής κυπριακής κοινωνίας με αποτέλεσμα να επηρεάζουν αρνητικά τις όποιες προοπτικές επίλυσης του κυπριακού. Και οι εθνικιστές και οι αντιεθνικιστές είναι στην ουσία τους το ίδιο εθνικιστές εφόσον προσπαθούν να αναγάγουν την άποψή τους σε δόγμα με καθολική ισχύ στηριζόμενοι στην κρατική εξουσία και για να χειραγωγήσουν την κοινωνία.

Το κράτος γέννησε λοιπόν το έθνος;

Αυτή η άποψη όσο επιστημονική και να είναι, αποτελεί ταυτόχρονα και μια γελοιότητα για πολλούς λόγους.
Είναι γελοία γιατί υπονοεί ότι ότι αν διαλυθεί το κράτος, τότε θα εξαφανιστεί και το έθνος.
Είναι γελοία γιατί ταυτίζει το πολιτισμικό γεγονός με το πολιτικό γεγονός. Είναι ανιστόρητο να θεωρεί ότι η ύπαρξη ενός πολιτισμικού γεγονότος (το έθνος) υπάρχει από τη στιγμή που γίνεται μια συστατική νομική πράξη για τη δημιουργία ενός κράτους. Δηλαδή μια κοινωνία θα πρέπει διατυπώσει με συστατική πράξη τη γένεση ενός κράτους και στη συνέχεια να διαμορφώσει την εθνική της ταυτότητα!!!
Είναι γελοία γιατί θεωρεί το έθνος ως τεχνητό δημιούργημα του κράτους, ως μια φαντασιακή σύλληψη, ως κάτι που συλλαμβάνεται από τη διάνοια κάποιων και στη συνέχεια εμφυτεύεται στις συνειδήσεις των ανθρώπων.
Είναι βαθιά αντιδημοκρατική γιατί θεωρεί ότι η κοινωνία ένα συνοθύλευμα άβουλων και αχειράφετων όντων που απλώς αποτελούν ενεργούμενα καθοδηγητών και κρατικών εξουσιών. Η κοινωνία δεν στοχάζεται, άρα δεν υπάρχει ως σώμα. Η κοινωνία δεν έχει συνείδηση, η αυτονομία και αυτοσυνειδησία της κοινωνίας αποτελούν απαγορευτικό πεδίο προσέγγισης της πραγματικότητας. Και όποιος αντείπει, έχει μια ψευδή συνείδηση του παρελθόντος.
Σε αντίθεση με τις πιο πάνω προσλήψεις της νεοτερικότητας ,η συλλογική ταυτότητα είναι συνυφασμένη με την ελευθερία του ανθρώπου. Ο ελεύθερος άνθρωπος στοχάζεται για το είναι του και την ύπαρξή του και τις σχέσεις του με τους άλλους. Η ανθρωποκεντρική ανάπτυξη στα νεόετρα χρόνια στη δύση, δηλαδή η υπόσκαψη της φεουδαρχίας δημιουργεί το έθνος. Αν το κράτος στη δύση οικειοποιήθηκε το έθνος για ποικίλους λόγους, αυτό δεν υποδηλώνει ότι κράτος γέννησε το έθνος.
Αυτό που το κράτος γέννησε στη δύση είναι ο εθνικισμός αφού οικειοποιήθηκε και το έθνος και το πολιτικό σύστημα αποκτώντας τόση δύναμη, ώστε οδηγήθηκε και στα εθνικά ξεκαθαρίσματα.
Οι δυτικές αντιλήψει περί έθνους –κράτους και ο διακινητές τους στην Κύπρο ουσιαστικά με τις προσλήψεις τους θέτουν ανάχωμα στη λύση του κυπριακού προβλήματος. Το κυπριακό πρόβλημα είναι πολιτικό και ως τέτοιο θα πρέπει να αντικρύζεται.Και εθνοτικές ομάδες αυτό που επιζητούν είναι να κατοχυρώσουν την ελευθερία τους - την αυτονομία τους -και όχι να έχουν εθνική ταυτότητα για μουσειακούς λόγους!!! Και ως πολιτικό πρόβλημα απαιτεί απαντήσεις πολιτικές: ποιο πολιτικό σύστημα στον παρόντα χρόνο μπορεί να κατοχυρώσει τη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία για τα άτομα, τις εθνοτικές ομάδες και πιθανόν άλλες πολιτισμικές ή γεωγραφικές εκφράσεις; Κανένας πολίτης δεν πρόκειται να απορρίψει λύση που διευρύνει την ελευθερία του. Πολλοί φορείς της εξουσίας όμως μπορούν να απορρίψουν λύση που περιορίζει τα πολιτικά και οικονομικά προνόμια τους. Το ζητούμενο λοιπόν είναι μια δημοκρατική λύση στο κυπριακό πρόβλημα.
Το πρόβλημα είναι ότι κανένας δεν την επιζητεί!!! Ο Χριστόφιας προτείνει προεδρικά συστήματα, ένα κατεξοχήν πολιτικό σύστημα κατάλοιπο της φεουδαρχίας!!!

Ο Αβέρωφ Νεοφύτου, ο Άλαν Γκρίσπαν και ο Νόαμ Τσόμσκι ή από την οικονομική κρίση στον ηθικό φρονηματισμό

Ο Αναπληρωτής Πρόεδρος του ΔΗΣΥ σε κείμενό του που δημοσιεύτηκε στην εφ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 28/10/2008 με τίτλο «Αντιμέτωποι με την κρίση άξιων» αναφέρεται στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση.
Ο κ. Νεοφύτου για να τεκμηριώσει τις θέσεις του επικαλείται τον Άλαν Γκρίσπαν, πρώην διοικητή της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ. Ο κ. Γκρίσπαν, κατά τον κ. Νεοφύτου, εξέφρασε το συγκλονισμό του για την κατάσταση που έχει περιέλθει το χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ. Αφού ο κ. Γκρίπσαν, ένας από τους πολλούς ειδικούς, παραδέχεται ότι έκανε λάθος στις εκτιμήσεις του, υποστηρίζει: « Είχα την άποψη πως το συμφέρον των πιστωτικών ιδρυμάτων υπαγόρευε την προστασία του μετοχικού κεφαλαίου».
Αφού επικαλείται ο κ. Νεοφύτου την αυθεντία από τις ΗΠΑ, προβαίνει σε κάποιες εκτιμήσεις:
1.Η ευθύνη βαραίνει τις διευθύνσεις των πιστωτικών ιδρυμάτων και των διοικητικών τους συμβουλίων.
2.Είναι πρόβλημα ορθολογιστικής διαχείρισης.
3.Η κατάρρευση των χρηματιστηριακών αξιών είναι αποτέλεσμα της κατάρρευσης των ηθικών.
4.Το μάθημα είναι πως, πέραν της αυστηρής εποπτείας, θα πρέπει να θέσουμε ψηλά τον πήχη της διαφάνειας και της εταιρικής διακυβέρνησης.

Ποιος φταίει λοιπόν για την κρίση; Οι διαχειριστές, η διαχείριση και η ηθική!!! Αυτά μας λέει με κάθε σοβαρότητα ο κ. Νεοφύτου.

Φταίνε κάποια άτομα λοιπόν. Αυτή είναι η ανάλυση του κ. Νεοφύτου. Η κακή διαχείριση, η κακή προαίρεση κάποιων μεμονωμένων ατόμων.Και αφού είναι ατομικό και όχι πολιτικό το πρόβλημα, ο κ. Νεοφύτου νομιμοποιείται να επικαλείται και την ηθική.

Η συνταγή για αποπροσανατολισμό του πολίτη είναι τέλεια. Φταίει "η κατάρρευση των ηθικών"!!! Φταίει το σύστημα κανόνων συμπεριφοράς όπου καθοριστική σημασία έχει η αυτοδέσμευση του υπευθύνου στην τήρηση του κανόνα!!!

Ποιος φταίει λοιπόν για τη κρίση; Μεμονωμένα άτομα και η ηθική!!!
Φυσικά ο μεταλλαγμένος λόγος που αρθρώνει ο κ. Νεοφύτου έχει ως αποκλειστικό στόχο να αθωώσει την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία. Γιατί η δράση των όποιων διαχειριστών καθορίστηκε με πολιτικές αποφάσεις. Αυτοί που αποφάσιζαν την αυτο-ρύθμιση των αγορών, δηλαδή η πολιτική τάξη, αντί να αναλάβει τις ευθύνες της, προσπαθεί να τις φορτώσει αλλού,να ενοχοποιήσει κάποιους «κακούς διαχειριστές».
Αν δεν κατανοεί την πραγματικότητα ο κ. Νεοφύτου, επισημαίνω ότι οι πολιτικοί δημιούργησαν ένα κανονιστικό πλαίσιο χωρίς κανόνες όπου εκφράζονταν και τα άτομα και η ηθική τους και χωρίς καμία δικλίδα ασφαλείας για τη λειτουργία του συστήματος!!!

Και αυτό το κανονιστικό πλαίσιο που γέννησε την οικονομική κρίση και τη διαφθορά καθορίστηκε από την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία. Η αυτο-ρύθμιση των αγορών απλώς δημιούργησε ένα νέο πλαίσο λειτουργίας της πολιτικής με τη διαπλοκή, το παρασκήνιο και τη διαφθορά. Υπόλογοι στους πολίτες είναι οι πολιτικοί και όχι οι διαχειριστές και τα διοκητικά συμβούλια των τραπεζών.

Επομένως η λεγόμενη οικονομική κρίση είναι συνυφασμένη με το συγκεκριμένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα το οποίο επιτρέπει στους φανερούς και διαπλεκόμενους φορείς της εξουσίας να αποφασίζουν κατά το δοκούν και είς βάρος των συμφερόντων της κοινωνίας. Αριστεροί και δεξιοί προτάσσουν ως σωσίβιο τον κρατικό παρεμβατισμό. Μα η κρίση δημιούργηθηκε με την παρέμβαση του κράτους υπέρ της οικονομικής ολιγαρχίας και στο στάδιο της γένεσης της κρίσης και στο στάδιο της αντιμετώπισής της. Το πρόβλημα είναι κατεξοχήν πολιτικό και ως τέτοιο επιβάλλει την πολιτική αντιμετώπιση. Και το οικονομικό πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο όταν τεθεί το πολιτικό και οικονομικό σύστημα υπό τον έλεγχο της κοινωνίας. Δηλαδή να αναγνωριστεί θεσμικά το δικαίωμα στον πολίτη να ελέγχει τους φορείς της εξουσίας και για την ορθότητα της πολιτικής τους και για το σύννομο των πράξεών τους. Η θεσμική αναγνώριση του πολίτη ως εντολέα θα αλλάξει δραματικά τη σχέση της κοινωνίας με την πολιτική και την οικονομία.

Φυσικά ο κ. Νεοφύτου, για να είναι πιο αντικειμενικός, θα μπορούσε εκτός από τον Γκρίσπαν να επικαλείται και τον Τσόμσκι. Σε συνέντευξή του (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ,17/10/2008) τονίζει για την κρίση: « Απ΄ όσο μπορώ να δω, προς το παρόν δεν υπάρχει ένδειξη κάποιας σημαντικής θεσμικής αλλαγής, αν και θα υπάρξουν τροποποιήσεις των ρυθμιστικών μέσων. Οι βασικές και γνωστές συνέπειες της οικονομικής φιλελευθεροποίησης, όπως η υποτίμηση των ρίσκων, με συνέπεια τις πιθανές προκλήσεις κρίσεων, και η επίθεση στη δημοκρατία, παραμένουν απαράλλακτες». Επισημαίνει ακόμα: «...οι αντιπρόσωποι των δύο φατριών του κυβερνώνος επιχειρηματικού κόμματος, παίρνουν τις αποφάσεις. Ως συνήθως, ο λαός διαφωνεί κάθετα με τα μέτρα».
Το τραγικό είναι πως ο κ. Γκρίσπαν είναι ,όπως και ο κ. Αβέρωφ, συγκλονισμένος από την κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Δεν είναι συγκλονισμένοι από τη φτώχεια, την πείνα, την ανεργία , τη θνησιμότητα στον πλανήτη. Ο κ. Γκρίσπαν δεν είναι συγκλονισμένος που 9.600.000 οικογένειες ( ποσοστό 28% ) στις ΗΠΑ ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας!!!

Το σύνθημα των όπου γης ολιγαρχικών είναι: «δώστε στους τραπεζίτες, πάρτε από τους πολίτες»!!! Όσο γι αυτούς που πιστεύουν ότι οι κυβερνήσεις αντιπροσωπεύουν τους λαούς, είναι τουλάχιστον αφελείς. Ποτέ και πουθενά κανένας λαός δε θα συναινούσε στη χρηματοδότηση των τραπεζιτών !!!

Η ιστορία του τιμήματος: από το π.Χ.στο μ.Χ. και στην Κύπρο του 2008

Η επιβολή τιμήματος για αποκλεισμό των φτωχών από την πολιτεία δεν είναι νεότερο εφεύρημα. Ανάλογο φαινόμενο παρατηρείται και στις αρχαίες ελληνικές πόλεις – κράτη.

Το τιμηματικό σύστημα στις αρχαίες ελληνικές πόλεις – κράτη
Ο αποκλεισμός των φτωχών από την πολιτεία στα αρχαία χρόνια και στη βάση του τιμηματικού συστήματος παρατηρείται σε δύο περιόδους.
Στην πρώτη περίοδο, κατά τη μετάβαση από τη δεσποτεία στον ανθρωποκεντρισμό, οπόταν και ο άνθρωπος υποστασιοποιείται ως ελεύθερη οντότητα, η γεωκτητική αριστοκρατία θέτει ως προϋπόθεση για την ιδιότητα του πολίτη, της πολιτειότητας, την ιδιοκτησία. Η γεωκτητική αριστοκρατία νομιμοποιείται στην εξουσία στη βάση της καταγωγής αλλά και της μεγάλης αγροτικής ιδιοκτησίας.
Το τίμημα για να είναι καποιος πολίτης είναι η ιδιοκτησία. Η ψήφος είναι τιμοκρατική. Και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα αποκλείονται από το δικαίωμα της ψήφου, δηλαδή από τη συμμετοχή στην εκλογή των αρχών.Σε αυτή την περίοδο και στο ερώτημα εάν κάθε άτομο νομιμοποιείται να συμμετέχει στην εκλογή των φορέων της εξουσίας, το τιμοκρατικό σύστημα δεν αναγνώριζε εξ ορισμού την ιδιότητας του πολίτη στο κάθε άτομο. Σε αυτά τα πλαίσια το πολιτικό πρόβλημα εντοπίζεται στην καθιέρωση ή μη της καθολικής ψήφου για την εκλογή των φορέων της εξουσίας.
Στη δεύτερη περίοδο, κατά τη μετάβαση από την ολιγαρχία στη δημοκρατία, το τίμημα δεν αφορούσε την αναγνώριση της καθολικής ψήφου γιατί αυτό το δικαίωμα το είχαν αποκτήσει οι πολίτες.Όλοι οι πολίτες συμμετείχαν ήδη από τον 8ο-7ο αι. π.Χ. στην εκλογή των φορέων της εξουσίας. Οι αλλάγες που επήλθαν μέχρι τον 6ο π.Χ.αιώνα είναι κοσμογονικές: η αγροτική οικονομία υποχωρεί και αναπτύσσεται το εμπόριο και η μεταποίηση, οι πληθυσμοί συγκεντρώνονται στις πόλεις, αναπτύσσεται η χρηματιστική οικονομία, διαφοροποιείται το επικοινωνιακό υπόβαθρο. Και η γεωκτητική αριστοκρατία αντικαθίσταται από την ολιγαρχική πλουτοκρατία. Σε αυτή την περίοδο το τίμημα τίθεται για την εκλογή στις αρχές.Δηλαδή το πολιτικό πρόβλημα είναι αν κάθε πολίτης θα συμμετέχει στην άσκηση της εξουσίας ή θα τεθούν χρηματικές προϋποθέσεις.

Και οι δύο περίοδοι του τιμοκρατικού συστήματος σχετίζονται με την ολιγαρχική αρχή. Στόχος των ολιγαρχικών ήταν ο απολεισμός των φτωχών από τα πολιτικά αγαθά και μάλιστα με τη λήψη θεσμικών μέτρων. Γι αυτό και στην κλασική δημοκρατία μια από τις αρχές που εγκθιδρύονται, είναι της αριθμητικής ισότητας ή διαφορετικά η κατάργηση του τιμήματος για την είσοδο στην πολιτεία και την άνοδο στις αρχές.

Το τιμηματικό σύστημα στα νεότερα χρόνια
Στα νεότερα χρόνια το τιμηματικό σύστημα υπήρξε στα μεταφεουδαρχικά χρόνια. Το τίμημα για να αποκτήσει κάποιο άτομο το δικαίωμα ψήφου ήταν επίσης η ιδιοκτησία.Με κριτήριο την ιδιοκτησία αποκλείονταν από την πολιτεία οι φτωχοί. Η καθολική ψήφος των πολιτών εδραιώνεται μόλις τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα και στον 20ο αιώνα. Έτσι με την καθιέρωση της καθολικής ψήφου αναγνωρίζεται η αριθμητική ισότητα των πολιτών και αίρονται οι όποιες θεσμικές προϋποθέσεις για να αποκτήσεις το δικαίωμα του εκλέγειν και να είσαι μέλος της πολιτείας.

Και στην Κύπρο του 2008
Το 2008 στην Κύπρο η κυβέρνηση Χριστόφια και τα κόμματα συζητούν την επιβολή τιμήματος 10.000 ευρώ για να έχει κάποιος το δικαίωμα να διεκδικήσει το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Συζητούν δηλαδή τη θέσπιση προϋποθέσεων για να συμμετέχει κάποιος στις αρχές.Θέτουν προϋποθέσεις-περιορισμούς στο δικαίωμα του εκλέγεσθαι υιοθετώντας την ολιγαρχική αρχή του τιμήματος.

Στην ιστορία το τιμηματικό σύστημα επιβλήθηκε και επιβάλλεται από τους κατόχους της εξουσίας και του πλούτου, από την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία για να προστατεύσει τα προνόμιά της απέναντι στους φτωχούς, στους «γραφικούς»,στους «αμαθείς», στους «παρείσακτους».Το τιμηματικό σύστημα διαιρεί την κοινωνία στη βάση της φτώχειας και του πλούτου, στους «τιμημένους» και στους «ά-τιμους». Εκφραστές του ολιγαρχικού τιμηματικού συστήματος το 2008 στην Κύπρο είναι η κυβέρνηση Χριστόφια και τα κόμματα ΑΚΕΛ, ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ!!! Όλα "τα παιδιά" μαζί στον αγώνα ενάντια στο λαό και υπέρ των εαυτών τους και της τάξης τους.

Ο πολιτικός αποκλεισμός στην Κύπρο σήμερα ή περί τιμήματος

Η είδηση στον τύπο δεν έτυχε ενυπωσιακής προβολής στις 21/10/2008: "Πραγματοποιήθηκε χθές ευρεία σύσκεψη υπό την προεδρία του Υπουργού Εσωτερικών Νεοκλή Συλικιώτη με σκοπό την τροποποίηση της εκλογικής νομοθεσίας". Συζητήθηκε και "το παράβολο στις προεδρικές εκλογές. Το ποσό ανεβαίνει στις 10 χιλιάδες ευρώ, ενώ θα πρέπει κάποιος να υποστηρίζεται από χίλιους εκλογείς.Εάν ο υποψήφιος υποστηρίζεται από κοινοβουλευτικό κόμμα, δε θα εφαρμόζονται οι πιο πανω πρόνοιες". Τίτλος της είδησης στην εφημ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ήταν "Ψηλώνει ο πήχης για τους γραφικούς"!!!
Σε σχέση με την πρόταση νόμου που κατέθεσε ο βουλευτής της ΕΔΕΚ Μ. Σιζόπουλος στις 12/6/2008, το τίμημα έχει μειωθεί από 35 χιλιάδες ευρώ σε 10 χιλιάδες. Αυτό είναι γεγονός.
Όμως η ουσία της πρότασης που συζητούν τα κόμματα και η κυβέρνηση δεν αλλάζει: προωθούν την επιβολή τιμήματος και άλλων προϋποθέσεων για να δικαιούται κάποιος να εκλεγεί σε μια δημόσια αρχή.¨Θέτουν θεσμικές προϋποθέσεις με στόχο τον αποκλεισμό των φτωχών από τη συμμετοχή στις αρχές. Θεωρούν ότι τα πολιτικά αγαθά είναι ιδιοκτησία της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.
Και επικαλούνται αυτό που πάντοτε επικαλούνταν οι ολιγαρχικοί, δηλαδή τους διάφορους "γραφικούς", "τον αδαή και παρείσακτο όχλο" ο οποίος πρέπει να συνειδητοποιήσει τη θέση του και να μην έχει υπερβολικές προσδοκίες!!!
Έτσι θεσμοθετείται και ο πολιτικός διαχωρισμός των πολιτών με κριτήριο τον πλούτο και τη φτώχεια. Απαιτέιται ένα τίμημα για να εκλεγείς σε ένα πολιτικό αξίωμα. Και το τίμημα ισχύει μόνο για τους πολίτες και όχι τους κομματικούς υποψήφιους!!! Ουσιαστικά το αξίωμα του Προέδρου θεσμοθετείται ότι θα είναι πρόνομιο των κομματικών, έστω και αν αντιτίθεται στο ίδιο το σύνταγμα. Οι φτωχοί πια θα είναι ά- τιμοι με την έννοια ότι δε δικαιούνται να συμμετέχουν στις πολιτικές τιμές.
Εκπλήσσει η θαυμαστή ομόνοια των κομμάτων - δεξιών, κεντρώων, αριστερών - όταν παίρνονται αποφάσεις που εξυπηρετούν τις κομματικές γραφειοκρατίες. Ξεχνούν αμέσως και τις αρχές και τις ιδεολογίες. Αυτές είναι για τον αμαθή όχλο και όχι για τους ειδικούς στην πολιτική!!! Αυτοί ξέρουν καλά να προωθούν τα συμφέροντά τους.
Το επιχείρημα του τιμήματος ξαναπαίχτηκε στην ιστορία. Και αυτοί που ανερυθρίαστα το προωθούν σήμερα, έχουν υποχρέωση να γνωρίζουν. Για την ιστορία και το τιμηματικό σύστημα στην επόμενη ανάρτηση, ώστε όλοι να θαυμάζουν τα έργα της κυβέρνησης και των κομμάτων -δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, προοδευτικοί και συντηρητικοί!!!

Ο παραλογισμός για τις συλλογικές ταυτότητες στην Κύπρο

Είναι μια αδιαμφισβήτητη κοινωνική πραγματικότητα στην Κύπρο ότι υπάρχουν δύο κύριες συλλογικές ταυτότητες, οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι. Ο παραλογισμός αρχίζει από τη στιγμή που οι πολιτικοί αρθρώνουν λόγο περί της λύσης του κυπριακού.
Η κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ έχουν ως αφετηρία των επιλογών τους την υπαρκτή πραγματικότητα. Δηλαδή την ύπαρξη δύο κοινοτήτων των οποίων η πολιτική ύπαρξη αναγνωρίζεται στα πλαίσια μιας διευθέτησης του κυπριακού προβλήματος. Το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που η κρατική εξουσία επιχειρεί να προσδώσει ένα νέο περιεχόμενο στη συλλογική ταυτότητα των Ελληνοκυπρίων. Δηλαδή υιοθετείται η αντίληψη ότι το κράτος δημιουργεί τη συλλογική ταυτότητα, άρα το κράτος μπορεί να προσδώσει όποιο περιεχόμενο αποφασίσει.Πιστεύεται ότι έστι υποβοηθείται η λύση και επικεντρώνεται κυρίως στην προβολή της ταυτότητας του Κύπριου ή κατά άλλους Νεοκύπριου με ασαφές πρόσληψη αν υπονοείται η συλλογική ταυτότητα ή η πολιτική ταυτότητα. Πάντως εκφράζεται και μια αντι –ελληνική πρόσληψη της συλλογικής ταυτότητας κυρίως από οπαδούς και μέλη του ΑΚΕΛ. Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ ξεκινούν από μια ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας με στόχο να τη διαφοροποιήσουν. Σε αυτά τα πλάισια κινείται και η ηγεσία του ΔΗΣΥ.
Η αντίπαλη πολιτική λογική (κυρίως ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ ) στη λύση του κυπριακού έχει ως αφετηρία τη μη αναγνώριση της υφιστάμενης εθνοτικής πραγματικότητας και της ύπαρξης συλλογικών ταυτοτήτων στο νησί. Γι αυτό προβάλλει την αντίληψη για το ενιαίο κράτος, κάθε πολίτης μία ψήφος ανεξάρτητα από καταγωγή και θρησκεία. Αυτή η προσέγγιση δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη συλλογικών ταυτοτήτων που θα εκφράζονται και στο πολιτικό πεδίο.Αναγνωρίζει μόνο άτομα. Φυσικά η προσέγγιση είναι πονηρή. Γιατί στόχος της είναι η κατάληψη της εξουσίας από τους Ελληνοκυπρίους και η υποβάθμιση των Τουρκοκυπρίων σε μειονότητα, αφού γνωρίζουν ότι στην πράξη οι συλλογικές ταυτότητες υπάρχουν και λειτουργούν.
Έτσι οι ακελικοί και οι ομοϊδεάτες αναγνωρίζουν την ύπαρξη συλλογικών ταυτοτήτων και στοχεύουν με τη χρήση της εξουσίας του κράτους να τις διαφοροποιήσουν/επαναϊεραρχήσουν, ενώ οι αντίπαλοί τους δεν αναγνωρίζουν στο πολιτικό επίπεδο συλλογικές ταυτότητες με σκοπό να τις επιβάλουν με τη χρήση της εξουσίας του κράτους, δηλαδή η κυρίαρχη συλλογική ταυτότητα (Ελληνοκύπριοι) να καταλάβει την εξουσία σε βάρος των Τουρκοκυπρίων. Κοινό στοιχείο και των δύο προσεγγίσεων είναι ο εξουσιοκεντρικός τους χαρακτήρας. Γι αυτό και είναι και συντηρητικές και αντιδραστικές.
Το θέμα των συλλογικών ταυτοτήτων είναι της κοινωνίας και όχι των ποικιλώνυμων εξουσιαστών. Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να ανήκει σε όποια κοινότητα επιλέξει. Επίσης είναι ελεύθερος ο ίδιος και η κοινότητά του να ορίζουν το περιεχόμενο του «έθνους» τους και όχι να το οικειοποιείται το κράτος και να γεννά τους εθνικισμούς για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της κατεστημένης τάξης.
Η ύπαρξη πολλών εθνοτικών ομάδων στην Κύπρο δεν είναι πρόβλημα. Είναι ο πλούτος του τόπου μας. Πρόβλημα ήταν πάντοτε οι ηγετικές ομάδες που αξιοποιούσαν το «έθνος» για αλλότριους σκοπούς. Το πολιτικό μας σύστημα θα το κτίσουμε με βάση τις υπάρχουσες εθνοτικές ομάδες. Και αν μελλοντικά η κοινωνία θα προσδώσει ένα νέο περιεχόμενο στην έννοια της κοινότητας ή του έθνους γιατί θα αλλάξουν οι προτεραιότητές της, τότε η εξουσία να προσαρμοστεί στη νέα κοινωνική πραγματικότητα. Και όχι η κοινωνία να προσαρμοστεί στις ανάγκες της εξουσίας και των ποικιλώνυμων συμφερόντων που την συγκροτούν.
Οι πολιτικοί αν θέλουν να οικοδομήσουν μια πολιτεία με μέλλον θα πρέπει να αναγνωρίσουν την ύπαρξη των συλλογικών ταυτοτήτων στο νησί και με περιθώρια αυτονομίας ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι δεν κινδυνεύουν. Αντίθετα, όλοι να κατανοήσουν ότι η πολιτεία είναι εγγυητής της ελευθερίας του κάθε ατόμου να επιλέγει συλλογική ταυτότητα χωρίς να υπάρχει κανένας κίνδυνος να μετατραπεί σε μειονότητα. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Θα πρέπει η νέα πολιτεία, για να επιβιώσει, να αποδώσει πρόσθετα δικαιώματα στον πολίτη –πέρα από τις υφιστάμενες κατακτήσεις του – ώστε να θέλει να τη στηρίξει. Δηλαδή θα πρέπει να είναι πολύ πιο φιλελεύθερη ώστε οι πολίτες της να τήν θέσουν πιο ψηλά και από τις υφιστάμενες συλλογικές ταυτότητες. Ή διαφορετικά, στη συνείδηση του πολίτη η πολιτειακή ταυτότητα να υπέρκειται της συλλογικής.