Το πραγματικό δίλημμα των προεδρικών εκλογών: ποιος είναι ο καλύτερος κοινωνικός καταστροφέας

Το ουσιαστικό δίλημμα  των σημερινών προεδρικών εκλογών είναι μόνο ένα: Ποιος είναι ο πιο άξιος, ο πιο ικανός, ο πιο κατάλληλος κοινωνικός καταστροφέας στην Κύπρου;

Και το δίλημμα είναι,όντως, σοβαρό. Ο ένας έχει ταυτιστεί με τον χθεσινό  κοινωνικό καταστροφέα της Κύπρου  και ο άλλος προβάλλει ως ο μελλοντικός καταστροφέας. Ο δεύτερος έχει το πλεονέκτημα ότι δεν έδωσε δείγματα γραφής από την προεδρική καρέκλα για την καταστροφική του μανία, άρα μπορεί να προσφέρει πολύ περισσότερη καταστροφολογική ελπίδα. Από τα προεκλογικά λεγόμενά του είναι αποφασισμένος να μην αφήσει τίποτε όρθιο. Δηλαδή, εξώφθαλμα προβάλλει  ως  πολύ πιο κατάλληλος για την όσο πιο γρήγορη και πιο αποτελεσματική καταστροφή της κυπριακής κοινωνίας ή ως γνήσιος συνεχιστής του προκατόχου του.

Από μια άποψη οι σημερινές προεδρικές εκλογές είναι δίχως δικαίωμα επιλογής. Γιατί και οι αντίπαλοι του κ. Αναστασιάδη τον διαφημίζουν ως τον πιο ικανό κοινωνικό καταστροφέα.

Επομένως, στο ερώτημα ποιος είναι ο πιο άξιος συνεχιστής του καταστροφικού έργου του κ. Χριστόφια, δεν υπάρχει δίλημμα από κανένα ή οι πάντες συμφωνούν.

Και ο κ. Μαλάς; Καλά, τον επέλεξαν οι ακελικοί όχι ως συνεχιστή του έργου του κ. Χριστόφια. Είναι αστείο στη συνείδηση των ακελικών να συγκρίνεται ο Χριστόφιας με τον Μαλά. Αλλά η επιλογή Μαλά κατοχυρώνει ότι θα εκλεγεί πραγματικά αυτός που μπορεί να συνεχίσει το έργο Χριστόφια, δηλαδή ο κ. Αναστασιάδης.

Από την πλευρά Αναστασιάδη υπάρχει περίπτωση να εγκαταλείψει το τεράστιο καταστροφικό έργο του κ. Χριστόφια; Όχι και γιατί δεν το θέλει –όντας συνεργός - αλλά και γιατί του έχει ετοιμάσει όλα «τα εκρηκτικά» και μόνο ένα έχει να κάνει, έστω και κατά λάθος, να τα πυροδοτήσει.

Πιο απλά, η εκλογή Αναστασιάδη στο προεδρικό αξίωμα έχει προετοιμαστεί με πολλή επιμέλεια από την τοπική και διεθνή ολιγαρχία, ώστε η κυπριακή κοινωνία να έχει μονο μια επιλογή, να επιλέξει το θύτη της.

Από την πλευρά τώρα της κοινωνίας, γι αυτούς που θα αποφασίσουν να επιλέξουν τον μελλοντικό καταστροφέα τους, κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να βρεθεί κάποια λογική εξήγηση εκτός από την εθελοδουλεία. 

ΥΓ1. Ο κ. Λιλλήκας καλεί τους ψηφοφόρους του να πάνε στην κάπλη και να ρίξουν λευκό. Φυσικά, θέλει να νομιμοποιήσει και την εκλογική διαδικασία και το πολιτικό σύστημα γιατί συνάπτεται με το δικό του μέλλον.Να δούμε, πόσο ελεύθεροι πολίτες είναι οι αυτο-διαφημιζόμενοι ψηφοφόροι του κ. Λιλλήκα. Αν πράγματι είναι ελεύθεροι ή απλώς αναζητούν έναν νέο αφέντη σε αντικατάσταση των παλαιών.

ΥΓ2. Αν, όπως επιμένουν οι ακελικοί, για την κρίση φταίει το διεθνές σύστημα, τότε λογικά προκύπτει ότι και  τα όποια καλά πρέπει να αποδοθούν στο διεθνές σύστημα. Άρα, ποιος είναι ο δικός τους ρόλος; Γιατί υπάρχουν, αφού η μοίρα μας ολοκληρωτικά ετεροκαθορίζεται; Γιατί ζητούν εξουσία; Για να επιβάλλουν στον κυπριακό λαό τη θέληση της διεθνούς ολιγαρχίας; Τελικά, μήπως αυτό είναι που έκαναν για πέντε χρόνια;

Ο πονεμένος ληστής και το δακρυσμένο ευρώ

Ο ληστής με τρεμάμενο χέρι πρόταξε το όπλο προς τον ανύποπτο ταμία:

-Σε παρακαλώ, τα λεφτά από το ταμείο σας.

Ο ταμίας τον κοιτούσε ακίνητος. Και η φωνή ακούστηκε πιο ψιθυριστή, πιο πολύ με κλάμα έμοιαζε:

- Σε ικετεύω, τα λεφτά, δε θέλω, μα πρέπει...

Το όπλο ήδη σημάδευε το πάτωμα και η κουκούλα είχε πια βραχεί από το βουβό κλάμα του ληστή.

Ο ταμίας δεν άντεξε τόσο πόνο. Ήταν συγκλονισμένος από την πρωτόγνωρη εμπειρία του πονεμένου ληστή. Αδίστακτα πήρε τα λεφτά από το ταμείο και του τάδωσε.

Την επομένη ήταν η πρώτη είδηση στα ΜΜΕ. Ο καταληστεμένος ταμίας του περιπτέρου περιέγραφε λεπτομερώς την ιστορία του πονεμένου ληστή.

Την μεθεπομένη ανέλαβαν τη σκυτάλη στα ΜΜΕ οι ειδικοί. Όλοι συμφωνούσαν σε ένα: ναι μεν είναι αναμφιβόλως ληστεία, αλλά επιδείχτηκε ένας βαθύς ανθρωπισμός εκ μέρους του ληστή. Και δεν πρέπει ούτε να τα μηδενίζουμε ούτε να τα ισοπεδώνουμε όλα.

Την τρίτη μέρα πήραν τη σκυτάλη οι πολιτικοί: όλοι εκθείαζαν τη στάση του πονεμένου ληστή. Η επωδός ήταν η ίδια: αυτός ο ληστής επέδειξε μια άλλη ποιότητα. Το σλόγκαν ήταν πανομοιότυπο: «δεν έχει τόση σημασία αν σε ληστεύουν, αλλά το πώς σε ληστεύουν».

Από το Υπουργικό Συμβούλιο αποφασίστηκε να κοπούν νέα νομίσματα (τότε κυκλοφορούσε το ευρώ). Ναι, το νέο νόμισμα απεικόνιζε το δάκρυ ενός ληστή και επικράτησε να ονομάζεται «το δακρυσμένο ευρώ».

Κάπως έτσι αποτυπώθηκε στην παγκόσμια ιστορία η ανθρωποκεντρική ληστεία: ο όρος αποτύπωνε το ανθρώπινο πρόσωπο του ληστή, προέβαλλε ως παράδειγμα προς μίμηση τη ληστεία με πόνο ψυχής. Η συνείδηση ήταν αυτονόητη:κλέβουν που μας κλέβουν, τουλάχιστον να μας συμπεριφέρονται πονόψυχα οι ληστές. Δεν είναι ανάγκη να μας βρίζουν και να μας κτυπούν από πάνω.

Αυτή η επιλογή σε κείνη τη μικρή χώρα χάραξε ανεξίτηλα την ιστορία. Γιατί τότε ακριβώς ήταν που απέκτησε νέο περιεχόμενο η πολιτική, οι λέξεις ανανοηματοδοτήθηκαν και επηρέαστηκε ολόκληρη την ιστορία της γήινης ανθρωπότητας.

Γιατί η συντηρητική δεξιά υποστήριξε ότι το ουσιαστικό γεγονός είναι η ληστεία. Η προοδευτική αριστερά αντέδρασε έντονα και υποστήριξε ότι ναι μεν είναι η ληστεία αλλά - και αυτό την διαφοροποιούσε από την επάρατη δεξιά – με ανθρώπινο πρόσωπο. Για να μην τα πολυλογώ, τα συνθήματα που επικράτησαν ήταν δύο: της δεξιάς έλεγε πως «η ληστεία είναι μόνο μία» και της αριστεράς έλεγε «ληστεία με ανθρωπιά».

Κάπως έτσι μεταλλάχθηκε η παραδοσιακή ιδεολογική σύγκρουση: άπονη δεξιά –πονεμένη αριστερά. Κάπως έτσι γεννήθηκε «η ταξική σύγκρουση του πόνου» (έτσι την ονόμασαν πολλά χρόνια αργότερα οι ειδικοί επιστήμονες).

Όταν , μετά από χρόνια, κάποιος διερωτήθηκε φωνακτά: μας έχουν εμφυτεύσει μια συνείδηση που νομιμοποιεί μονίμως τη ληστεία. Το πρόβλημα είναι να μη μας κλέβουν και όχι πώς θα μας κλέβουν.

Τότε, εκτελέστηκε και ικανοποιήθηκε και το λαϊκό αίσθημα. Η κατηγορία και η κατακραυγή ήταν: διασάλευση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας και της ειρήνης, αμφισβήτηση των δημοκρατικών αξιών, απόπειρα διάκρισης των ανθρώπων με βάση τη ληστεία, προαγωγή του αναρχισμού (η δεξιά τόπε), προαγωγή του φασισμού (η αριστερά τόπε) κτλ. Πριν εκτελεστεί, αφορίστηκε από την εκκλησία προς ικανοποίηση των κατεξοχήν πονόψυχων ανθρώπων, των θρησκευομένων πονεμένων.

Ακόμα και σήμερα αν επισκεφτεί κάποιος τούτη τη μικρή χώρα,διαπιστώνει ότι δεν έχει αλλάξει τίποτε: κυριαρχεί η ταξική σύγκρουση του πόνου και το δακρυσμένο ευρώ.

Υ.Γ. Πρωτοδημοσιέυτηκε στην ηλεκτρονική σελίδα «Τα παράξενα του κόσμου» στις 1/1/2050.