Η αποδόμηση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και άλλες κενολογίες

Η μόνιμη επωδός του ΑΚΕΛ σε όσους ασκούν κριτική στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι πως «κάποιοι στοχοπροσηλωμένα έχουν αποφασίσει ότι πρέπει να αποδομηθεί ο Πρόεδρος».

Με τέτοιες πολιτικές κορώνες το ΑΚΕΛ προσπαθεί να κινδυνολογεί απέναντι στην κριτική που ασκείται στον Πρόεδρο. Όμως κανένας δεν προσπαθεί να αποδομήσει τον Πρόεδρο ως θεσμό του πολιτικού συστήματος και κανένας δεν εισηγείται ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα με διαφορετική κατανομή της εξουσίας. Εκτός και αν το ΑΚΕΛ θεωρεί ότι ο Πρόεδρος είναι μόνο ένας και αυτός ταυτίζεται με το κράτος ή όπως έλεγε και ο Μακάριος «το κράτος είμαι εγώ», κατά απομίμηση της απόλυτης μοναρχίας του 17^ου αιώνα.

Ποια είναι η πολιτική πραγματικότητα πέρα από τις ακελικές κενολογίες;

1.Τα πολιτικά συστήματα της νεοτερικότητας όλο και περισσότερο αποδομούνται ως τέτοια. Από τη μια αντιμετωπίζουν προβλήματα νομιμοποίησης από τις κοινωνίες και από την άλλη αποκτούν ένα τυπικό χαρακτήρα με την έννοια ότι η πολιτική ασκείται εκτός των επίσημων κρατικών θεσμών. Αυτό απλώς επιβεβαιώνει την ανικανότητα των πολιτικών κομμάτων να καταθέσουν προτάσεις για αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, ώστε να ικανοποιεί τις σημερινές κοινωνικές ανάγκες.

2. Στην αποδόμηση των θεσμών στην Κύπρο, συμπεριλαμανομένου και του θεσμού του Προέδρου, συμβάλλει αποφασιστικά και το ΑΚΕΛ. Αντισυνταγματικά , άρα παράνομα, έχει αυτοαναγορευθεί σε «κυβερνών κόμμα». Αυτή η επιλογή του ΑΚΕΛ από τη μια συμβάλλει στην αποδόμηση των επίσημων θεσμών και από την άλλη αποδυναμώνει το θεσμό του Προέδρου. Η εξουσία του κράτους ιδιωτικοποιείται και οι κρατικοί θεσμοί γελοιοποιούνται. Το ΑΚΕΛ, λοιπόν, ας κατηγορεί τον εαυτό του για την αποδόμηση του Προέδρου και, σε κάθε περίπτωση, είναι γελοίο να κατηγορεί άλλους για κάτι που και το ίδιο κάνει. Είναι, δηλαδή, αναξιόπιστος ο λόγος του.

3. Στην αποδυνάμωση του θεσμού του Προέδρου κατεξοχήν συμβάλλει ο ίδιος ο Πρόεδρος. Θεωρεί ότι είναι όχι ο εκπρόσωπος της κοινωνίας αλλά ο εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ που υφάρπαξε την εξουσία. Αυτή η επιλογή τον αποξενώνει από την πλειονότητα του πληθυσμού, δηλαδή είναι ένας Πρόεδρος περιορισμένης κοινωνικής νομιμοποίησης.

4. Επιπλέον, ενώ ο Πρόεδρος υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τους Ελληνοκύπριους, σε κάθε ευκαιρία ειρωνεύεται την ταυτότητα αυτών που τον εξέλεξαν. Δηλαδή την πολιτική διαφορά με κάποιους Ελληνόκυπριους την μετατρέπει σε εθνοτική διαφορά στη βάση ενός «οράματος» για ξεπέρασμα των εθνοτικών διαφορών. Σε αυτά τα πλαίσια πολιτικές επιλογές της εξουσίας στην Κύπρο τις μετασχηματίζει σε εθνοτικές διαφορές με στόχο να αθωώσει την πολιτική ολιγαρχία στην Κύπρο και να ενοχοποιήσει την κοινωνία !!! Φυσικά αυτή η αλλοπρόσαλλη τακτική θα έχει ένα αποτέλεσμα, κάθε ένας που διαφωνεί με τον Πρόεδρο θα στιγματίζεται ως εθνικιστής ή το τσουνάμι του εθνικισμού τον εκτρέφουν κύρια αυτοί που τον καταράζονται!!! Και όλα αυτά γιατί; Επειδή το ΑΚΕΛ δεν έχει κάποια πολιτική πρόταση που να ανταπόκρινεται στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας, καταφεύγει στη «κατασκευή αντιπάλων» -εθνικιστών, ρατσιστών- για να συσπειρώνει τους οπαδούς του και να δικαιολογεί την ύπαρξή του.

5. Ακόμα ο ίδιος ο Πρόεδρος έχει αυτο αυτοαποδυναμωθεί και διεθνώς στα πλαίσια του οράματός του για λύση με κάθε μέσο.Ήδη η εικόνα που προβάλλεται διεθνώς είναι πιο πολύ του Ελληνοκύπριου συνομιλητή και όχι του Προέδρου της Δημοκρατίας. Και ως τέτοιος συμπεριφέρεται και δρα διεθνώς, ανεξάρτητα αν ο ίδιος μπορεί και να θεωρεί τις δυο ιδιότητες διακριτές.

6. Η κριτική που ασκείται στον Πρόεδρο από τα πολιτικά κόμματα είναι αυτονόητη. Είναι η συνήθης διαπάλη των ολιγαρχικών δυνάμεων για υφαρπαγή της εξουσίας. Οι αναφορές του ΑΚΕΛ σε «μηδενιστική κριτική», «καλόπιστη-κακόπιστη κριτική» είναι άνευ περιεχομένου και σημασίας.

7. Φυσικά , πέρα από τις ακελικές κενολογίες, η ουσία είναι ότι ο θεσμός του Προέδρου αποδυναμώνεται κύρια από τον ίδιο τον Πρόεδρο και το ΑΚΕΛ.Και ο σεβασμός στους θεσμούς δεν είναι δεοδομένος για κανένα από τουςπολίτες. Όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος θεωρεί ότι πρέπει να ενημερώνει για το κυπριακό πρόβλημα τα μέλη της κεντρικής επιτροπής του ΑΚΕΛ και όχι εμένα, ως πολίτη του κράτους, γιατί να τον σεβαστώ; Όταν ό ιδιος με θεωρεί πολίτη δεύτερης κατηγορίας, εγώ θα πρέπει να νομιμοποιήσω την υποβάθμισή μου;

Κανένας δε χρειάζεται για να αποδομήσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και το πολιτικό σύστημα συνολικά και ο ίδιος ο Πρόεδρος αποδομούνται από μόνοι τους. Και επιτέλους το ΑΚΕΛ αντί για κινδυνολογίες, σωτηριολογίες, εκφοβισμούς – τα όπλα δηλαδή του κάθε ολιγαρχικού- ας αρθρώσει και πολιτικό λόγο, δηλαδή που να αφορά την κοινωνία συνολικά. Τα ιδιοτελή τους συμφέροντα και τα κομματικά δεν αφορούν τους πολλούς. Αφορούν μόνο την κομματική ολιγαρχία και τους διαπλεκόμενους. Γι αυτό ακριβώς τα κόμματα παίρνουν διαζύγιο από την κοινωνία και αυταρχικοποιούν όλο και περισσότερο την πολιτική λειτουργία για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Είναι δηλαδή συντηρητικοί και αντιδραστικοί μηχανισμοί που λειτουργούν σε βάρος της κοινωνίας, είναι οι «ομοεθνείς κατακτητές».

Το ΑΚΕΛ, η "κυβερνώσα βουλή" και άλλα παραμύθια

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Ν. Κατσουρίδης επανέλαβε στη Βουλή αυτό που είπε και προηγουμένως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας: «Κάποιοι επιχειρούν να καταστήσουν το νομοθετικό σώμα κυβερνώσα Βουλή» (εφ. Ο φιλελεύθερος , 17/12/2010). Με την αναφορά αυτή δηλώνεται ότι επιχειρείται η πρόκληση μιας «σύγχυσης» στην παραδοσιακή «διάκριση των εξουσιών του κράτους» σε «εκτελεστική, νομοθετική ,δικαστική». Σε αυτά τα πλαίσια το ΑΚΕΛ θεωρεί ότι η βουλή επιχειρεί να αναλάβει αρμοδιότητες «εκτελεστικές» οι οποίες δεν της ανήκουν. Με αυτό τον τρόπο επέρχεται η «σύγχυση των εξουσιών».

Η ανάγνωση της πολιτικής πραγματικότητας από το ΑΚΕΛ είναι πραγματικά εκπληκτική. Αυτή η επιχειρηματολογία δεν έχει καμία ουσιαστική σχέση με το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα.

1.Το πολιτικό σύστημα της Κύπρου θεωρείται προεδρικό με σαφή αυστηρή διάκριση της λεγόμενης εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία. Καλά, αφού είναι έτσι, τότε πώς το ΑΚΕΛ αυτοαναγορεύτηκε σε «κυβερνών κόμμα»; Το ένα ΑΚΕΛ κυβερνά και το άλλο ΑΚΕΛ ελέγχει; Δηλαδή το ΑΚΕΛ από τη μια αποφασίζει στα πλαίσια της εκτελεστικής εξουσίας – κυβέρνησης και μετά, πηγαίνει στη βουλή ως κάτι άλλο και ελέγχει τις αποφάσεις που πήρε; Δηλαδή, όταν ο λαός ψήφιζε τον Δ. Χριστόφια ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ψήφιζε ταυτόχρονα ότι το ΑΚΕΛ θα γίνει κυβερνών κόμμα; Ή μήπως τελείως αντισυνταγματικά και αυθαίρετα αυτοαναγορεύτηκε «ελέω θεού» σε κυβερνών κόμμα; Και αν συμβαίνει αυτό, γιατί το ΑΚΕΛ ενοχλείται από τις αυθαιρεσίες των άλλων και όχι τις δικές τους

2.Τα σύγχρονα «κοινοβούλια» δεν υπάρχουν με τη μορφή που γεννήθηκαν. Έχουν καταργηθεί ως «όλον», ως σύνολο που διαβουλεύεται και νομοθετεί για το «κοινόν συμφέρον». Είναι απλώς ένας τόπος συνάντησης των κομμάτων, όπου οι συμμετέχοντες ψηφίζουν με βάση προειλημμένες αποφάσεις που έχουν ληφθεί στα κομματικά γραφεία. Άρα , είναι αδύνατον να υπάρχει «κυβερνώσα βουλή» και δεν υπάρχει τέτοιο σώμα. Αντίθετα, υπάρχουν στη βουλή κόμματα κυβερνώντα, συγκυβερνώντα και αντιπολιτευόμενα. Όλοι οι προσδιορισμοί με τους οποίους αυτοχαρακτηρίζονται τα κόμματα προέρχονται αποκλειστικά από τη σχέση τους με την εκτελεστική εξουσία.

Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει ότι ο ρόλος της βουλής στις μέρες μας είναι σχεδόν διακοσμητικός και ότι το ζητούμενο για τα κόμματα είναι η κυβερνητική εξουσία. Παράλληλα, αυτό επιβεβαιώνει ότι τα ίδια τα κόμματα λειτουργούν ως μηχανισμός ενοποίησης της εξουσίας καταργώντας κάθε διάκριση των εξουσιών.

3.Φυσικά η ανάγνωση της πολιτικής πραγματικότητας από το ΑΚΕΛ είναι διαστρεβλωτική. Το πολιτικό σύστημα σήμερα στην Κύπρο είναι τυπικά προεδρικό, έτσι απέμεινε ιστορικά να αποκαλείται, αλλά στην πράξη είναι κομματοκρατία. Πολιτικοί οργανισμοί, παράνομοι και αθεσμοποίητοι, δηλαδή ιδιωτικοί και ανεξέγκλεκτοι - τα κόμματα - κατέχουν ολοκληρωτικά την κρατική εξουσία. Τα κόμματα δεν υπάρχουν για να υπηρετούν τους θεσμούς του κράτους, αλλά οι θεσμοί τίθενται στην υπηρεσία των κομμάτων. Σε αυτά τα πλαίσια τα κόμματα λειτουργούν εξωθεσμικά ως παράγοντες ενοποίησης της εξουσίας καταργώντας την παραδοσιακή διάκριση των εξουσιών του κράτους. Και όντας ιδιωτικοί και εξωθεσμικοί οργανισμοί ουσιαστικά ιδιοποιούνται παράνομα της εξουσία, την οποία και ιδωτικοποιούν. Έτσι, ουσιαστικά συμβαδίζουν με το γενικότερο πρόταγμα της οικονομικής αγοράς για ιδιωτικοποίηση των πάντων. Ή ανοίγουν διάπλατα τους δρόμους , ώστε το ιδιωτικό κεφάλαιο με το οποίο διαπλέκονται και από το οποίο εξαρτώνται τα κόμματα, να επιχειρήσει με άνεση να καταλάβει την εξουσία. Ή, αυτό που φοβούνται τα κόμματα, ότι δηλαδή θα εμφανιστεί κάποιος Μπερλουσκόνι και θα τους εκτοπίσει από την εξουσία, το προετοιμάζουν αφελώς με πολλή προσοχή.

4.Τα παραμύθια του ΑΚΕΛ για την κυβερνώσα βουλή είναι φτηνά και προπαγανδιστικά. Έντάσσεται στη γενικότερη προπαγάνδα τους «καρπωνόμαστε τα πλεονεκτήματα της εξουσίας και ξεφορτωνόμαστε τα μειονεκτήματα μετατοπιζοντας τις ευθύνες σε τρίτους». Αυτό, όμως, που υπάρχει στην πραγματικότητα είναι το κυβερνών ΑΚΕΛ το οποίο λειτουργεί ως ένα ιδιωτικός πολιτικός οργανισμός και επιχειρεί να ελέγξει πλήρως την κρατική εξουσία, νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική, ώστε μέσω αυτών των θεσμών να νομιμοποιεί τις αποφάσεις του.

Οι αναφορές περί κυβερνώσας βουλής, διάκρισης των εξουσιών, σεβασμού των θεσμών κτλ., είναι στάχτη στα μάτια των αφελών πολιτών. Και φυσικά τα άλλα κόμματα αποδέχονται αυτή την πολιτική πρακτική, γιατί στοχεύουν να υποκαταστήσουν το ΑΚΕΛ και να αναλάβουν οι ίδιοι το ρόλο του. Από την άλλη όλες αυτές οι αναφορές αναδεικνύουν μετασχηματισμένη τη σύγκρουση της ολιγαρχικής τάξης: από τη μια το ΑΚΕΛ που επιχειρεί να ενοποίησει την πλήρη εξουσία του κράτους και από την άλλη, τα υπόλοιπα κόμματα που αντιστέκονται γιατί διαπιστώνουν ότι καταργείται ο ρόλος τους. Σε αυτά τα πλαίσια ο μοναδικός ρόλος ύπαρξής τους είναι ο αγώνας «ζωής και θανάτου», η κατάληψη της πλήρους εξουσίας.

5.Από όλη αυτή την αθλιότητα, οι μόνοι ζημιωμένοι είναι οι πολίτες. Βλέπουν τη μοίρα τους να χειροτερεύει αλλά δεν μπορούν να διεκδικήσουν πολιτικά τη βελτίωση της θέσης τους. Αυτή η πραγματικότητα είναι που δημιουργεί σταδιακά μια νέα πολιτική συνειδητοποίηση και που μπορεί να οδηγήσει σε πολιτικές αλλαγές.

Από την άλλη, και ευτυχώς, η πολιτική ολιγαρχία θα συνεχίσει αμέριμνη τις «οξυμένες» διαμάχες της για τη νομή της εξουσίας, των προνομίων και του πλούτου. Αυτοί οι ασύμπτωτοι δρόμοι κομμάτων και κοινωνίας είναι που καθορίζουν την πολιτική δυναμική. Και ευτυχώς τα κόμματα αδυνατούν να δώσουν πολιτικές απαντήσεις, όπως κάποτε ο απόλυτος μονάρχης και η αριστοκρατία.Και τώρα η ολιγαρχία.

Υ.Γ. Ποιο κράτος διαθέτει «κυβερνώσα βουλή» για να μπορέσουμε να κάνουμε συγκρίσεις; Ή για να διαπιστώσουμε πόσο πετυχημένη είναι η επίκλησή της από το ΑΚΕΛ; Ή για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ένα πολιτικό σύστημα με «κυβερνώσα βουλή» μπορεί να είναι πιο προοδευτικό από ένα προεδρικό σύστημα με εκλεγμένο μονάρχη.

Η καταλήστευση του λαού, οι νεοφεουδάρχες και οι φαντασιώσεις τους

Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία στην Κύπρο έχει ως κύριο χαρακτηριστικό τον πολύ υψηλό δείκτη ευφυίας. Θεωρούν δηλαδή ότι οι ίδιοι είναι μια ανώτερη τάξη, με χαρακτηριστικά φύσει πολύ ανεπτυγμένα, «ελέω θεού» φυσικά. Σ αυτά τα πλαίσια θεωρούν ότι ο λαός είναι ένας αμαθής όχλος, σαφώς κατώτερης στάθμης, χωρίς ίχνος στοιχειώδους αντιληπτικής ικανότητας. Ως εκ τούτου θεωρούν ότι μπορούν να ανοίγουν το στόμα τους και να λένε ότι τους κατέβει στο κεφάλι. Ούτε μια προπαγάνδα της προκοπής δεν μπορούν να περάσουν στους «ηλίθιους» κατοίκους αυτού του τόπου.

Οι ολιγάρχες λοιπόν στην Κύπρο έχουν πρόβλημα με τα δημόσια οικονομικά. Κόμματα, πολιτικοί και ΜΜΕ βάλθηκαν να μας φλομώσουν με το μεγάλο δημοσιονομικό πρόβλημα.

Καλά, ποιος δημιούργησε το δημοσιονομικό πρόβλημα; Ποιοι αποδείχτηκαν παντελώς ανίκανοι να διαχειριστούν το δημόσιο πλούτο; Πώς προέκυψε η «ασθένεια» που λέγεται δημοσιονομικό πρόβλημα;

Με άμετρη υποκρισία η ολιγαρχική πολιτική τάξη προσπερνά το ερώτημα και μεταλλάσσεται, ως χαμαιλέων, σε σωτήρα του δημοσιονομικού προβλήματος. Έτσι η παροιμιώδης ανικανότητά της να διαχειριστεί το πρόβλημα, μετατρέπεται αιφνιδίως σε ικανότητα εξεύρεσης λύσης!!! Και κατατίθενται πληθώρα προτάσεων για τη λύση, ο καθένας και μια συνταγή. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ όλοι αυτοί που έπρεπε να λογοδοτήσουν για την ανικανότητά τους, παρουσιάζονται ως μεσσίες που θα λύσουν το πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν!!! Θέλουν, λένε, να εξυγιάνουν τα δημόσια οικονομικά!!! Πρώτα τα αρρώστησαν και τώρα θα την εξυγιάνουν!!!

Και αν οι κυβερνώντες χρησιμοποιούν ιατρικούς όρους αναζητώντας θεραπεία για το ασθενές κατασκεύασμά τους, ο ΔΗΣΥ χρησιμοποιεί ως μόνιμη επωδό το πιο ευφυές «σπάταλο κράτος». Για όλα φταίει το «σπάταλο κράτος»!!! Μα το κράτος κύριοι, ως νομική κατασκευή, δεν έχει βούληση και ως εκ τούτου δεν μπορεί ούτε να τσιγκουνεύεται ούτε να σπαταλά. Βούληση το κράτος αποκτά από τα κόμματα και τους πολιτικούς που στελεχώνουν τις θέσεις λήψης αποφάσεων. Σπάταλο δεν είναι γενικά και αόριστα το κράτος, σπάταλοι είναι οι πολιτικοί ως διαχειριστές του κράτους το οποίο καρπώνονται οι πολιτικοί ανερυθρίαστα ως νέοι φεουδάρχες.

Φυσικά και δεν θα τα εξυγιάνουν τα δημοσια οικονομικά. Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι εθισμένοι να καταληστεύουν το λαό, να αποζούν σε βάρος του ως νεοφεουδάρχες:πολιτικοί, κόμματα, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, φοροφυγάδες. Και αν τώρα ανησυχούν για το δημοσιονομικό έλλειμμα, βασικά ανησυχούν γιατί δεν υπάρχουν λεφτά στο ταμείο για να συνεχίζουν το «θεάρεστο» έργο τους.Γιατί για τους ολιγαρχικούς η πολιτική λειτουργία έχει μόνο αυτό το νόημα: διαφθορά και διαπλοκή προς ίδιον, κομματικό και διαπλεκόμενο όφελος.

Σε αυτά τα πλαίσια όσοι πιστεύουν ότι η πολιτική τάξη που έμαθε να ζει σε βάρος του λαού χωρίς να προσφέρει και κάτι, θα πληρώσει ο ίδιος το κόστος της κρίσης, είναι είτε αφελής είτε ηλίθιος.Θα βρουν εκατομμύρια συνταγές για να τα υφαρπάξουν από το λαό ως «σωτήρες. Και τη ληστεία του λαού θα την επενδύουν με φτηνές πραπαγανδιστικές κορώνες, γιατί πράγματι πιστεύουν ότι οι πολίτες είναι ηλίθιοι!

Καλά , θα πει κάποιος:δεν διαφέρει η αριστερή κυβέρνηση Χριστόφια από το δεξιό ΔΗΣΥ; Και βεβαίως διαφέρουν: ο ένας καταληστεύει το λαό με «πόνο ψυχής», ενώ ο άλλος τα παίρνει από το λαό τελείως ασυγκίνητα!!! Ο ένας τα υφαρπάζει πονετικά και ο άλλος άπονα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ιδεολογική διαφορά του αριστερού ΑΚΕΛ και του δεξιού ΔΗΣΥ.

Επίλογος: Το δημοσιονομικό πρόβλημα στην Κύπρο ελάχιστη σχέση έχει με την παγκόσμια οικονομική κρίση. Είναι κατεξοχήν πολιτικό πρόβλημα συνυφασμένο με την ανικανότητα και την απληστία της πολιτικής ολιγαρχίας.

Ο πονεμένος ληστής και το δακρυσμένο ευρώ

Ο ληστής με τρεμάμενο χέρι πρόταξε το όπλο προς τον ανύποπτο ταμία:

-Σε παρακαλώ, τα λεφτά από το ταμείο σας.

Ο ταμίας τον κοιτούσε ακίνητος. Και η φωνή ακούστηκε πιο ψιθυριστή, πιο πολύ με κλάμα έμοιαζε:

- Σε ικετεύω, τα λεφτά, δε θέλω, μα πρέπει...

Το όπλο ήδη σημάδευε το πάτωμα και η κουκούλα είχε πια βραχεί από το βουβό κλάμα του ληστή.

Ο ταμίας δεν άντεξε τόσο πόνο. Ήταν συγκλονισμένος από την πρωτόγνωρη εμπειρία του πονεμένου ληστή. Αδίστακτα πήρε τα λεφτά από το ταμείο και του τάδωσε.

Την επομένη ήταν η πρώτη είδηση στα ΜΜΕ. Ο καταληστεμένος ταμίας του περιπτέρου περιέγραφε λεπτομερώς την ιστορία του πονεμένου ληστή.

Την μεθεπομένη ανέλαβαν τη σκυτάλη στα ΜΜΕ οι ειδικοί. Όλοι συμφωνούσαν σε ένα: ναι μεν είναι αναμφιβόλως ληστεία, αλλά επιδείχτηκε ένας βαθύς ανθρωπισμός εκ μέρους του ληστή. Και δεν πρέπει ούτε να τα μηδενίζουμε ούτε να τα ισοπεδώνουμε όλα.

Την τρίτη μέρα πήραν τη σκυτάλη οι πολιτικοί: όλοι εκθείαζαν τη στάση του πονεμένου ληστή. Η επωδός ήταν η ίδια: αυτός ο ληστής επέδειξε μια άλλη ποιότητα. Το σλόγκαν ήταν πανομοιότυπο: «δεν έχει τόση σημασία αν σε ληστεύουν, αλλά το πώς σε ληστεύουν».

Από το Υπουργικό Συμβούλιο αποφασίστηκε να κοπούν νέα νομίσματα (τότε κυκλοφορούσε το ευρώ). Ναι, το νέο νόμισμα απεικόνιζε το δάκρυ ενός ληστή και επικράτησε να ονομάζεται «το δακρυσμένο ευρώ».

Κάπως έτσι αποτυπώθηκε στην παγκόσμια ιστορία η ανθρωποκεντρική ληστεία: ο όρος αποτύπωνε το ανθρώπινο πρόσωπο του ληστή, προέβαλλε ως παράδειγμα προς μίμηση τη ληστεία με πόνο ψυχής. Η συνείδηση ήταν αυτονόητη:κλέβουν που μας κλέβουν, τουλάχιστον να μας συμπεριφέρονται πονόψυχα οι ληστές. Δεν είναι ανάγκη να μας βρίζουν και να μας κτυπούν από πάνω.

Αυτή η επιλογή σε κείνη τη μικρή χώρα χάραξε ανεξίτηλα την ιστορία. Γιατί τότε ακριβώς ήταν που απέκτησε νέο περιεχόμενο η πολιτική, οι λέξεις ανανοηματοδοτήθηκαν και επηρέαστηκε ολόκληρη την ιστορία της γήινης ανθρωπότητας.

Γιατί η συντηρητική δεξιά υποστήριξε ότι το ουσιαστικό γεγονός είναι η ληστεία. Η προοδευτική αριστερά αντέδρασε έντονα και υποστήριξε ότι ναι μεν είναι η ληστεία αλλά - και αυτό την διαφοροποιούσε από την επάρατη δεξιά – με ανθρώπινο πρόσωπο. Για να μην τα πολυλογώ, τα συνθήματα που επικράτησαν ήταν δύο: της δεξιάς έλεγε πως «η ληστεία είναι μόνο μία» και της αριστεράς έλεγε «ληστεία με ανθρωπιά».

Κάπως έτσι μεταλλάχθηκε η παραδοσιακή ιδεολογική σύγκρουση: άπονη δεξιά –πονεμένη αριστερά. Κάπως έτσι γεννήθηκε «η ταξική σύγκρουση του πόνου» (έτσι την ονόμασαν πολλά χρόνια αργότερα οι ειδικοί επιστήμονες).

Όταν , μετά από χρόνια, κάποιος διερωτήθηκε φωνακτά: μας έχουν εμφυτεύσει μια συνείδηση που νομιμοποιεί μονίμως τη ληστεία. Το πρόβλημα είναι να μη μας κλέβουν και όχι πώς θα μας κλέβουν.

Τότε, εκτελέστηκε και ικανοποιήθηκε και το λαϊκό αίσθημα. Η κατηγορία και η κατακραυγή ήταν: διασάλευση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας και της ειρήνης, αμφισβήτηση των δημοκρατικών αξιών, απόπειρα διάκρισης των ανθρώπων με βάση τη ληστεία, προαγωγή του αναρχισμού (η δεξιά τόπε), προαγωγή του φασισμού (η αριστερά τόπε) κτλ. Πριν εκτελεστεί, αφορίστηκε από την εκκλησία προς ικανοποίηση των κατεξοχήν πονόψυχων ανθρώπων, των θρησκευομένων πονεμένων.

Ακόμα και σήμερα αν επισκεφτεί κάποιος τούτη τη μικρή χώρα,διαπιστώνει ότι δεν έχει αλλάξει τίποτε: κυριαρχεί η ταξική σύγκρουση του πόνου και το δακρυσμένο ευρώ.

Υ.Γ. Πρωτοδημοσιέυτηκε στην ηλεκτρονική σελίδα «Τα παράξενα του κόσμου» στις 1/1/2050.

Τα χρονοδιαγράμματα, οι επιδιαιτησίες και άλλα κυπριακά "αγωνιστικά" παραμύθια

Η «αγωνιστική» κορώνα που προβάλλει σύσσωμη η κομματική ολιγαρχία στην Κύπρο είναι πως δεν αποδέχονται «ασφυκτικά χρονοδιάγραμματα και επιδιαιτησίες» στη διαδικασία επίλυσης του κυπριακού.Αυτά επαναλαμβάνουν και σήμερα (7/11/2010) τόσο ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Ν. Κατσουρίδης σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» όσο και ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος Χρ. Χριστοφίδης σε άρθρο του στην ίδια εφημερίδα.

Γιατί αυτή θαυμαστή ενότητα των κομμάτων στην Κύπρο σε σχέση με τη διαδικασία επίλυσης του κυπριακού;

Και εδώ η ομοφωνία είναι εκπληκτική: «το πάθημα του 2004» - όπως γράφει και ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος. Δηλαδή το γεγονός ότι η κομματική ηγεσία αποδέχτηκε επιδιαιτησίες και χρονοδιαγράμματα στη διαδικασία επίλυσης του κυπριακού που είχε ως κατάληξη την υποβολή του σχεδίου Ανάν το 2004. Αυτό το γεγονός θεωρούν τα κόμματα σήμερα ότι ήταν ένα λάθος τους και δε θέλουν να επαναλάβουν «το πάθημα».Ή «το πάθημα του 2004 τους έγινε μάθημα».

Φυσικά αυτή η απλοϊκή λογική που σερβίρουν στα σοβαρά ή στα αστεία δεν έχει κάποια πολιτική βάση. Γιατί οι ίδιοι που σήμερα καταράζονται την επιδιαιτησία και τα χρονοδιαγράμματα, αν γνώριζαν ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ευνοϊκό για τους Ελληνοκύπριους, θα το υποστήριζαν με πάθος.

Γιατί η επιδιαιτησία και τα χρονοδιαγράμματα το 2004 λειτούργησαν σε βάρος της ελληνοκυπριακής πλευράς, όχι λόγω κάποιας προκατάληψης ή αστοχίας των ξένων, αλλά λόγω των συσχετισμών δύναμης στο δεδομένο χρόνο. Αυτοί οι συσχετισμοί δύναμης και το βάρος κάθε πλευράς στη διεθνή πραγματικότητα καθόρισαν και τη στάση των τρίτων. Ή στο αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης αποτυπωνόταν η δύναμη της Τουρκίας στο διεθνές περιβάλλον και η αδυναμία της ελληνοκυπριακής πλευράς.

Επομένως το πρόβλημα για μια λύση διαφορετική από το σχέδιο Ανάν δεν είναι ούτε τα χρονοδιαγράμματα ούτε οι επιδιαιτησίες αλλά η αλλαγή στους συχετισμούς δύναμης ανάμεσα στην ελληνοκυπριακή πλευρά και την Τουρκία.

Η δαιμονοποίηση της επιδιαιτησίας και των χρονοδιαγραμμάτων συμπληρώνεται-τουλάχιστον από το ΑΚΕΛ και την κυβέρνηση –με τη θέση ότι «η λύση θα είναι κυπριακής ιδιοκτησίας». Αυτή η θέση εκφράζεται πανηγυρικά και με κάθε ευκαιρία σε αντίθεση με τα χρονοδιαγράμματα και τις επιδιαιτησίες, κατασκευές ξενικής προέλευσης.

Αυτή η προσέγγιση είναι εξίσου αφελής με «το πάθημα» του 2004. Γιατί;

Πρώτον, οι τρίτοι ουδέποτε θα επέτρεπαν μια διαδικασία που θα τους απέκλειε από το είδος της λύσης εφόσον τα δικά τους συμφέροντα θα πρέπει να εκφραστούν στα πλαίσια μιας λύσης.

Δεύτερο, η τουρκοκυπριακή πλευρά είναι πλήρως εξαρτημένη από την Τουρκία. Επομένως η Τουρκία παρευρίσκεται και στη διαδικασία επίλυσης «κυπριακής ιδιοκτησίας».

Τρίτον, η βασιμότητα μιας τέτοιας θέσης προϋποθέτει την αποδοχή της από όλα τα άλλα εμπλεκόμενα μέρη στο κυπριακό, κάτι που δεν έγινε.

Γι αυτό και το παραμύθι που έπλασαν οι ελληνοκύπριοι κομματάρχες αποτελεί μια φαντασιακή σύλληψη για λαϊκή κατανάλωση. Γιατί είτε με χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησίες είτε χωρίς και δεδομένου ότι στη διαδικασία οι ξένοι παρευρίσκονται ποικιλότροπα, η δυνατότητα λύσης είναι άμεσα συνυφασμένη – όπως και το 2004 – με τους υφιστάμενους συσχετισμούς δύναμης.

Με όλη αυτή τη ρητορία απλώς δημιουργείται μια εικόνα ότι τώρα η διαδικασία είναι διαφορετική. Είναι, δηλαδή, μια μέθοδος εξαπάτησης της κοινωνίας. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι η κυβέρνηση προβάλλει κατά κόρον την δήθεν νέα διαδικασία αλλά επί της ουσίας κρατά εσκεμμένα στο σκοτάδι την κοινωνία. Η κατάσταση φτάνει στα όρια του γελοίου, αν αναλογιστεί κάποιος με πόση σοβαρότητα η κυβέρνηση προασπαθούσε να ελέγξει τις διαρροές από το εθνικό συμβούλιο σημαδεύοντας τα έγγραφα!!!

Η σκοταδιστική ρητορία των κυβερνώντων συμπληρώνεται με διακηρύξεις κενολόγες περί αρχών,δημοσίου συμφέροντος κλπ. ή με την κατακεραύνωση κάθε κριτικής προσέγγισης στο έργο της. Παράλληλα, φυσικά, φροντίζουν να εκφοβίζουν το λαό με τον κίνδυνο της διχοτόμησης και προβάλλοντας την ελπίδα της λύσης, μια τακτική των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (ο φόβος και η ελπίδα των υπηκόων).

Κοντολογής, οι κυβερνώντες ακολουθούν μια μεθοδολογία διαφορετική στη διαδικασία επίλυσης. Δεδομένου ότι αυτή διαδικασία είναι ενταγμένη στην υφιστάμενη πραγματικότητα, όπως αυτή εκφράζεται από τους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης, ουσιαστικά δεν έχουν άλλη επιλογή με τη ρητορία τους: να παρουσιάσουν τον παλιό ως καινούριο.

Σε σχέση με την ουσία του κυπριακού προβλήματος δεν υπάρχει κανένα απολύτως νέο δεδομένο σε σύγκριση με το 2004. Η φαιά ουσία της τοπικής και διεθνούς ολιγαρχίας εξαντλείται από κοινού στην επιβολή μιας λύσης επί των Τουρκοκυπρίων και των Ελληνοκυπρίων. Απλώς κάποιοι ανέλαβαν στην Κύπρο να νομιμοποιήσουν αυτές τις επιλογές με μια ρητορία εξαπάτησης της κοινωνίας.

Γιατί από άποψη ουσίας το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ θα μπορούσαν να κάνουν κάτι απλό: να πουν θαρρετά στην κοινωνία ποιες είναι οι θέσεις τους σε συνάρτηση με το «καταραμένο» σχέδιο Ανάν, αντί να ταλαιπωρούν τους πολίτες με δήθεν υψηλές διπλωματίες μυστικές και πονηριές. Αντί την απάτη να χρησιμοποιήσουν τον ορθό λόγο.Γιατί τους είναι τόσο δύσκολο; Πιστεύουν ότι μπορεί η όποια λύση να επιβιώσει στηριγμένη σε μια πρόσκαιρη εικονική πραγματικότητα; Το αντίθετο, και η όποια διάθεση της κοινωνίας για επίλυση του κυπριακού θα εξανεμιστεί από τη βεβαιότητα της αποκάλυψης της απάτης και της συνεπακόλουθης έλλειψης εμπιστοσύνης προς τους ηγέτες της.

Η κομματική ολιγαρχία λοιπόν αντί να καταράζεται τα δικά της λάθη και να αυτοαθωώνεται δηλώνοντας με αγωνιστική διάθεση ότι δε θα δεχθεί χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησίες, καλό είναι να μας πληροφορήσουν τι έχουν κάνει για να ανατρέψουν τους υφιστάμενους συσχετισμούς δύναμης που ευνοούν την Τουρκία, ώστε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο από το σχέδιο Ανάν του 2004.Και αν δεν έχουν κάνει τίποτε, ποιοι νομίζουν ότι είναι και ασύστολα προπαγανδίζουν κενολογίες σε βάρος της κοινωνίας, την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπούν;

Υ.Γ. Και στην απάτη αποτυπώνονται οι συσχετισμοί δύναμης. Σε μια ιεραρχία δύναμης αυτονόητα εξαπατάς ,αλλά είσαι έτοιμος και να εξαπατηθείς. Και όταν εξαπατηθείς, μην φωνάζεις σαν μικρό παιδί, γιατί το ήξερες πως θα συμβεί. Η απάτη ευνοεί πάντοτε τον πιο ισχυρό. Γι αυτό και εφηύραν τη «μυστική διπλωματία» με αποκλεισμό των κοινωνιών από την ενημέρωση για τις εξελίξεις.

Η μητέρα πατρίδα, η χούντα, η εισβολή και ο πρόεδρος

Κατά τον Πρόεδρο Δ. Χριστόφια "οι δυο ούτω καλούμενες μητέρες πατρίδες όντως εισέβαλαν, και οι δύο"

Μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε αυτή η αναφορά , ο Πρόεδρος και το ΑΚΕΛ επέμεναν στην αναφορά τους, απλώς αντικαθιστώντας τη «μητέρα πατρίδα» με τη «χούντα».

Αυτή η εννοιολογική σύγχυση, εσκεμμένη ή όχι, είναι πρωτοφανής.

Οι αναφορές «μητέρα πατρίδα, μητέρα Ελλάδα, μάνα» χρησιμοποιήθηκαν ευρέως από την περίοδο της αγγλικής κατοχής στην Κύπρο. Με τις αναφορές αυτές οι Έλληνες της Κύπρου εξέφραζαν τον εθνικό δεσμό τους με την Ελλάδα, προέβαλλαν τη θέση ότι ανήκουν στο ελληνικό έθνος στα πλαίσια της διεκδίκησης της εθνικής τους ελευθερίας με τον τερματισμό της αγγλικής κατάκτησης, την εκδίωξη της «μητριάς» Αγγλίας. Η αναφορά λοιπόν σε μητέρα πατρίδα από τους Έλληνες της Κύπρου δήλωνε το σύνδεσμό τους με το ελληνικό έθνος. Για τους Έλληνες της Κύπρου υπήρχε η ιδιαίτερη πατρίδα-η Κύπρος- και η μητέρα πατρίδα-η Ελλάδα.

Η αναφορά «μητέρα πατρίδα» έχει εθνικό περιεχόμενο.

Η αναφορά «χούντα» δηλώνει τον ανομιμοποίητο φορέα της εξουσίας του κράτους στην Ελλάδα. Δηλαδή έχει πολιτικό περιεχόμενο και συγκεκριμένα το αυθαίρετο της εξουσίας.

Οι έννοιες είναι διακριτές: η μια αναφορά σχετίζεται με το έθνος και η άλλη με το πολιτικό σύστημα.

Από μια άποψη η αναφορά του Προέδρου για εισβολή της μητέρας πατρίδας στην Κύπρο, ουσιαστικά αθωώνει τη χούντα και ενοχοποιεί την ελληνική κοινωνία. Γιατί είναι αυτονόητο ότι ο στόχος αυτού που ενοχοποιεί το έθνος – δηλαδή την κοινωνία – είναι να αθωώσει το κράτος, δηλαδή το φορέα της εξουσίας.

Φυσικά πρέπει να είμαστε δίκαιοι. Μπορεί ο φορέας του λόγου να μην μπορεί να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στο έθνος και το κράτος, οπότε τις χρησιμοποιεί ως ταυτόσημες έννοιες. Από την άλλη, μπορεί να στοχεύει να πλήξει την εθνική συνείδηση των ατόμων που είτε στο παρελθόν είτε σήμερα μπορεί να θεωρούν την Ελλάδα ως μητέρα πατρίδα. Φυσικά ,όταν ο φορέας της εξουσίας πλήττει την εθνική συνείδηση κάποιου, αναμένει ότι αυτό θα προκαλέσει αντιδράσεις.

Σε κάθε περίπτωση η ταύτιση του έθνους με το κράτος, η εθνοκρατική ιδεολογία της νεοτερικότητας, είναι αυτή που αντιπροσωπεύει , κατά τη γνώμη μου, ο Πρόεδρος. Εξ άλλου είναι ο ίδιος που στοχεύει στη δημιουργία μιας ισχυρής κεντρικής εξουσίας στην Κύπρο και μέσω αυτής να δημιουργήσει μια νέα υπήκοο κοινωνία του κράτους, μια νέα κυπριακή ταυτότητα, που θα υπηρετεί τις ανάγκες της ενιαίας και αδιαίρετης εξουσίας. Γιατί η μια και αδιαίρετη εξουσία του κράτους κατ΄ανάγκη απαιτεί και μια ομοιογενή/ομοιομορφοποιημένη κοινωνία. Εξ άλλου οι φορείς αυτών των αντιλήψεων πιστεύουν ότι το κράτος φτιάχνει το έθνος. Επομένως ο φορέας της εξουσίας θα μας «ξαναϋποστασιοποιήσει» ως ελεύθερα όντα, σύμφωνα με τις ανάγκες του.

Από την άλλη, η ταύτιση του έθνους με το κράτος δημιούργησε ιστορικά το αυταρχικό φαινόμενο-χούντες, φασισμοί, ολοκληρωτισμοί. Αυτή η ταύτιση «νομιμοποίησε» και τη χούντα της Αθήνας, που και αυτή η καημένη αγωνιζόταν για το ελληνικό έθνος!

Από μια άποψη η αναφορά πως η «μητέρα πατρίδα» εισέβαλε στην Κύπρο, δεν αθωώνει μόνο τη χούντα. Η ταύτιση αυτή των εννοιών στα πλαίσια της εθνοκρατικής ιδεολογίας μάλλον φέρνει πιο κοντά με τη χούντα αυτόν που ταυτίζει τις έννοιες. Γιατί κινούνται στην ίδια ακριβώς ιδεολογική βάση.

Εννοώ ότι η εθνοκρατική ιδεολογία που ταυτίζει την κοινωνία με το κράτος κατ΄ ανάγκη προαγάγει το αυταρχικό φαινόμενο.

Φυσικά ο ανομιμοποίητος δικτάτορας επιβαρύνει περισσότερο την ελευθερία του ατόμου, ενώ ο νομιμοποιήμενος μονάρχης είναι υποχρεωμένος ,έστω και παροδικά, να μην αγνοεί την κοινωνία. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον φορέα της κρατικής εξουσίας ετσιθελικά να μη ενημερώνει την κοινωνία ή αντισυνταγματικά να αναγορεύει το κόμμα του σε κυβερνών ή τέλος πάντων να περιορίζει κατά το συμφέρον του την ελευθερία της κοινωνίας.

Τι έγινε τον Ιούλιο του 1974;

Η χούντα, ως ένας ανομιμοποίητος φορέας της εξουσίας του ελληνικού κράτους με τη χρήση βίας –στρατιωτικές δυνάμεις στην Κύπρο- ανέτρεψε το νομιμοποιημένο από την κοινωνία φορέα της εξουσίας, τον Πρόεδρο Μακάριο.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι το έθνος ούτε η πατρίδα αλλά το κράτος και η εξουσία που κατέχει και μετατρέπει κατά το δοκούν την κοινωνία σε πολιτικά κατακτημένη ή τους πολίτες σε υπηκόους του. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το πραξικόπημα της χούντας στην Κύπρο.

Η δεσποτοποίηση της κυπριακής ορθόδοξης εκκλησίας ή το νέο ιερατείο

Η Ιερά Σύνοδος της εκκλησίας της Κύπρου ομόφωνα αποφάσισε να αλλάξει το καταστατικό της. Ποια είναι από πολιτική άποψη η πιο σημαντική αλλαγή; Η διαφοροποίηση του τρόπου εκλογής των ιεραρχών, ώστε να αποκλειστεί η κοινωνία των πιστών από τη διαδικασία εκλογής, δηλαδή νομιμοποίησης υποψηφίου σε κάποιο εκκλησιαστικό αξίωμα.

Ενώ με το υφιστάμενο σύστημα οι πιστοί συμμετείχαν στην απόφασή για εκλογή ενός ιεράρχη, με το νέο σύστημα αποκλείονται. Απλώς οι πιστοί θα μπορούν , αν υποψήφιοι για ένα αξίωμα είναι πέραν των τριών, να αποκλείσουν κάποιον. Η αρμοδιότητα πια της κοινωνίας των πιστών δεν έιναι αποφασιστική, αλλά απλώς εισηγητική προς το ιερατείο, το οποίο κατακρατεί την αποφασιστική αρμοδιότητα. Μια ολόκληρη κοινωνία να υποβάλλει εισηγήσεις σε δέκα παπάες οι οποίοι θα αποφασίσουν σε ποιον θα δώσουν ένα αξίωμα με βάση τους συσχετισμούς δύναμης στο εσωτερικό μιας ομάδας!!!

Η δεσποτική μετάλλαξη της κυπριακής εκκλησίας απλώς φανερώνει την γνωσιολογική ανεπάρκεια και το αυταρχικό πνεύμα των τωρινών ιεραρχών. Ζηλεύουν τους πολιτικούς και θέλουν να μονοπωλούν πλούτο, προνόμια και εξουσία σε βάρος των πιστών.

Το εκπληκτικό στην όλη υπόθεση ποιο είναι; Οι δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου στον ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ στις 7/9/2010. Τι πιστεύει ο άνθρωπος αυτός; Ότι με το νέο καταστατικό «ενισχύεται η συμμετοχή του λαού στις εκλογές» και «δώσαμε παραπάνω δύναμη στο λαό από όση είχε προηγουμένως»!!!

Αν τα πιστεύει αυτά που λέει – εντάξει- ο άνθρωπος είναι άσχετος από πολιτική και συγχωρείται. Αν όμως συνειδητά ψεύδεται-όπως τους πολιτικούς- προπαγανδίζοντας το κατασκεύασμά του, τότε είναι ακατάλληλος για Αρχιεπίσκοπος.

Και εδώ αναδεικνύεται ένα ζήτημα: Αν ένας είναι ακατάλληλος γαι το αξίωμα, ποιες διαδικασίες μπορεί να ακολουθήσει ο λαός για να τον εξαποστείλει;

Εισήγηση προς τον Αρχιεπίσκοπο: Αφού με το νέο κατστατικό δίνεις δύναμη στο λαό, εισηγούμαι να την πιάσεις πίσω. Και η Ιερά Σύνοδος να εισηγείται υποψήφιους και ο λαός να αποφασίζει με εκλογές ποιος θα καταλάβει το αξίωμα. Δέχεσαι ή περιπαίζεις μας θεωρώντας ότι ο λαός είναι ένας συρφετός από βλάκες;

Και οι ιεράρχες αφού μεταλλάχθηκαν σε δεσπότες ελέω θεού, ακολουθούν κατά πόδας τον μεσαίωνα: με τελετουργίες και πανηγυρικές τελετές προσπαθούν να προσδώσουν νομιμοποίηση στις επιλογές τους!!! Και φυσικά θα τους τιμήσουν με την παρουσία τους όλοι οι εκπρόσωποι της πολιτικής ολιγαρχίας. Στην πραγματικότητα η ιδεολογία τους δεν είναι και τόσο διαφορετική, πιο πολλά είναι αυτά που τους ενώνουν παρά αυτά που τους χωρίζουν.

Η απόφαση της Ιερας Συνόδου είναι πράγματι ιστορική. Γιατί με την απόφασή τους για αλλάγη του τρόπου εκλογής των ιεραρχών, ουσιαστικά περιθωριοποιείται η κοινωνία των πιστών. Δηλαδή τερματίζεται η ιστορία της κυπριακής εκκλησίας και αρχίζει η ιστορία του δεσποτικού ιερατείου.

Η ευθιξία, η απάτη και ο προεδρικοσύμβουλος του ΑΚΕΛ

Με κάθε σοβαρότητα ο ο διευθυντής του προεδρικού γραφείου υποστήριξε ότι όλα τα ρουσφέτια στο γραφείο του γίνονταν «εν αγνοία του».

Καλά, άνθρωπέ μου, δεν γνώριζες ποια ήταν η κυβερνητική πολιτική και μάλιστα δημόσια διακηρυγμένη;

Γιατί το τωρινό σκάνδαλο με τα ρουσφέτια του προεδρικού, δεν είναι πρωτοφανές.

Στις 9/2/2009 ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στ. Στεφάνου υπενθύμιζε στον τύπο - με αφορμή επιστολές /παρεμβάσεις/εξυπηρετήσεις προεδρικοσυμβούλων – «τη διακήρυξη του Προέδρου Χριστόφια ότι το Προεδρικό Μέγαρο είναι ανοικτό για τους πολίτες» και ανέφερε πως « πάρα πολλοί είναι οι πολίτες που απευθύνονται στην Προεδρία για επίλυση προβλημάτων που αντιμετωπίζουν». Επίσης τότε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είχε δηλώσει πως «δεν ήταν σε γνώση του Προέδρου όπως και πολλές άλλες επιστολές που αποστέλλονται σε υπουργεία και κρατικές υπηρεσίες με τις οποίες προωθούνται προβλήματα προς επίλυση».

Ποιος ευθύνεται; Μια γραμματέας η οποία με ατομική πρωτοβουλία υλοποιούσε την κυβερνητική πολιτική, την οποία δεν γνώριζε ο κ. Γεωργίου!

Αν σε κάτι πρωτοτυπεί το ΑΚΕΛ, είναι στο ζήτημα της νοημοσύνης. Θεωρεί ότι ο εγκέφαλός τους ξεχειλίζει από ευφυία και όλοι οι άλλοι είναι ηλίθιοι σε αυτό τον τόπο.

Τα κόμματα ως "κύτταρα της δημοκρατίας" και ως εκπορνευτές της

Λέχθηκε στη νήσο Κύπρο για ακόμα μια φορά – στη συγκεκριμένη περίπτωση από το ΑΚΕΛ - ότι «το κύτταρο της δημοκρατίας είναι τα πολιτικά κόμματα και όχι μεμονωμένα άτομα». Η δήλωση προήλθε μετά από δικαστική απόφαση σε σχέση με την πλήρωση μιας κενής έδρας της βουλής. Οι ανοησίες δίνουν και παίρνουν σε αυτό τον τόπο: δηλαδή αν το δικαστήριο αποφάσιζε αλλιώς, τότε το ΑΚΕΛ θα υποστήριζε ότι τα κόμματα δεν είναι κύτταρα της δημοκρατίας;

Φυσικά δεν είναι με δικαστικές αποφάσεις που καθορίζεται αν «τα κόμματα είναι τα κύτταρα της δημοκρατίας». Γιατί και η δικαστική εξουσία είναι μέρος της κρατικής εξουσίας, όπως και η νομοθετική και η κυβερνητική.

Επομένως το ερώτημα είναι: Ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο η εξουσία αποσπάται από την κοινωνία και δίνεται στους φορείς της κρατικής εξουσίας είναι δημοκρατία; Δηλαδή το κόμμα ως φορές διαμεσολαβητικός ανάμεσα στο κράτος και την κοινωνία είναι δημοκρατικός έστω θεσμός;

Η ταύτιση του πολιτικού συστήματος με το κράτος και η υφαρπαγή της εξουσίας του κράτους από τα κόμματα είναι ακριβώς το αντίθετο της δημοκρατίας. Γιατί η δημοκρατία δεν αποδέχεται την ύπαρξη εξουσιαστικών θεσμών υπεράνω της κοινωνίας οι οποίοι μετατρέπουν τον πολίτη σε υπήκοο του κράτους.

Αντίθετα, η δημοκρατία μπορεί να υπάρξει, αν αποσπασθεί το πολιτικό σύστημα από το κράτος και δοθεί στην κοινωνία. Σε αυτή την περίπτωση η κοινωνία συγκροτείται ως δήμος, ως θεσμός, με αποφασιστική αρμοδιότητα. Με απλά λόγια στη δημοκρατία η εξουσία αποσπάται από το κράτος και δίνεται στην κοινωνία.

Είναι λοιπόν τα κόμματα «κύτταρα της δημοκρατίας»; Τα κόμματα σήμερα είναι κύτταρα της ολιγαρχίας, συνιστούν την πολιτική ολιγαρχική τάξη. Η αποφασιστική αρμοδιότητα ανήκει αποκλειστικά στα κόμματα που ουσιαστικά λειτουργούν ως πολιτικοί κατακτητές της κοινωνίας.

Με πιο απλά λόγια, αν σε ένα πολιτικό σύστημα αποφασίζει ο ένας , τότε είναι μοναρχία, αν αποφασίζουν οι λίγοι είναι ολιγαρχία και αν αποφασίζει η κοινωνία ως όλον – ο δήμος , τότε είναι δημοκρατία.

Και όσο μεν τα κόμματα προπαγανδίζουν το σύνθημα πως είναι «κύτταρα της δημοκρατίας», έχει καλώς. Κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν εξαπατώντας το λαό. Αν όμως είναι αποτέλεσμα άγνοιας, τότε είναι επικίνδυνοι για την κοινωνία. Γιατί η πίστη ότι είναι «κύτταρα της δημοκρατίας», μπορεί να οδηγήσει σε επαίσχυντες πράξεις με επίκληση της δημοκρατίας.

Και για να τελειώνουμε με τις ανοησίες των κομμάτων, καλό είναι να γνωρίζουμε ότι το πολιτικό σύστημα που σήμερα βιώνουμε είναι μεταφεουδαρχικό και πρωτο-ανθρωποκεντρικό και ουδεμία σχέση έχει με τη δημοκρατία ούτε κατά διάνοια. Είναι το σύστημα που επέβαλε η δύση στον πλάνητη εξερχόμενη από τη φεουδαρχία. Αρχικά ο βασιλιάς είναι ο απόλυτος μονάρχης, οπότε υπάρχει ιδιωτική δεσποτεία. Στη συνέχεια η εξουσία του βασιλιά περιορίζεται από το νόμο και γίνεται συνταγματικός μονάρχης, οπότε υπάρχει κρατική δεσποτεία. Ακολουθεί η ταξική αντιπαράθεση των κομμάτων για έλεγχο της εξουσίας. Σταδιακά τα κόμματα παραμερίζουν την εξουσία της παλιάς τάξης και την καταλαμβάνουν τα ίδια στα πλαίσια του κράτους, του ασώματου μονάρχη.

Επομένως το τωρινό σύστημα είναι κρατοκεντρικό και μεταφεουδαρχικό και πρωτο ανθρωποκεντρικό με την έννοια ότι οικοδόμησε απλώς τον ατομικά ελεύθερο άνθρωπο.

Το άλλο σόφισμα του ΑΚΕΛ ότι το κύτταρο της δημοκρατίας είναι τα κόμματα και όχι «τα μεμονωμένα άτομα» δεν γνωρίζω τη λογική θεμελίωση. Στη δημοκρατία πάντως ο πολίτης αποτελεί «μόριον» του δήμου και με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζεται η ισότητα και η ελευθερία των πολιτών. Θεμέλιο της δημοκρατίας είναι ο πολίτης και όχι μια πολιτική εταιρεία, μια πολιτική ένωση κάποιων ατόμων.

Τώρα, σε ένα πολιτικό σύστημα όπου το μοναδικό πολιτικό δικαίωμα των πολιτών είναι με την ψήφο τους να νομιμοποιούν κάποιους εκπροσώπους των κομμάτων στην κρατική εξουσία και μετά να γίνονται υποκείμενα της δράσης τους γιατί δεν έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα ως τις επόμενες εκλογές, όπου είναι εξαναγκασμένοι να ξαναψηφίσουν κομματικούς – ελέγχουν πλήρως το πολιτικό σύστημα και μάλιστα αντισυνταγματικά – αυτοανακηρύσσεται δημοκρατικό, τότε είτε οι πολίτες είναι βλάκες και δεν το καταλάβουν είτε τα κόμματα είναι βλάκες και δεν το καταλάβουν.

Όμως, επειδή στην εποχή μας η βλακεία έχει ταυτιστεί με την πρόοδο, μάλλον τα κόμματα έχουν δίκιο. Εξάλλου, έχουν την εξουσία και μπορούν να δίνουν στις λέξεις όποιο περιεχόμενο θέλουν. Όπως ότι έχει φτάσει το τέλος της ιστορίας και δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο στο πολιτικό σύστημα, ότι έχουμε φτάσει στο ανώτατο στάδιο πολιτικής ανάπτυξης και είμαστε αιωνίως καταδικασμένοι να κομματοκρατούμαστε!Έλεος πιον με τα κόμματα και τα ά-λογα τους!

Υ.Γ. Αν κρατεί ο δήμος έχουμε δημοκρατία, αν κρατεί το κόμμα έχουμε κομματοκρατία. Έτσι, για να μην χάσουμε και τη λογική μας!

Εικονικές διαμάχες ολιγαρχικών στην Κύπρο: διάκριση των εξουσιών ή ενοποίηση της εξουσίας;

Μια αναφορά του Προέδρου της Δημοκρατίας για «κυβερνώσα βουλή» πυροδότησε για άλλη μια φορά ανούσιες τοποθετήσεις των εκπροσώπων της πολιτικής ολιγαρχικής τάξης στην Κύπρο. Παρόλες τις αλληλοκατηγορίες που εκτοξεύονται, έχουν οι τοποθετήσεις τους ένα κοινό υπόβαθρο: όλοι εκφράζουν πίστη στο σύνταγμα και τη λεγόμενη διάκριση εξουσιών!!!

Φυσικά η διαμάχη τους είναι άνευ περιεχομένου και γίνεται για αποπροσανατολισμό του λαού. Γιατί κανένα κόμμα σέβεται το σύνταγμα και τη λεγόμενη διάκριση εξουσιών.

Και η μεν κυβέρνηση θα πρέπει να μας εξηγήσει με βάση ποιο άρθρο του συντάγματος το ΑΚΕΛ έγινε «κυβερνών κόμμα» σε ένα προεδρικό σύστημα και πώς σχετίζεται αυτή η αυτοαναγόρευση με τη διάκριση των εξουσιών. Δηλαδή το ένα ΑΚΕΛ κυβερνά και το άλλο ΑΚΕΛ ελέγχει τον εαυτό του στη Βουλή;

Φυσικά τα ίδια ισχύουν και για τους συγκυβερνώντες επί της Προεδρίας του Τάσσου Παπαδόπουλου , οι οποίοι με τη μεγαλύτερη ευκολία κατέλυσαν και το σύνταγμα και τη διάκριση των εξουσιών. Και με την ανοχή βέβαια του ΔΗΣΥ ο οποίος ελέω θεού μετατράπηκε σε «αξιωματική αντιπολίτευση»!

Επομένως η διαμάχη για το σύνταγμα και τη διάκριση των εξουσιών είναι εκτός τόπου και χρόνου γιατί όλοι ανεξαιρέτως συνήργησαν στην κατάργησή τους στην πράξη.

Γιατί λοιπόν οι τωρινές διαμάχες της πολιτικής ολιγαρχίας;

Η σύγκρουση δεν αφορά ούτε το ΄συνταγμα ούτε τη διάκριση των εξουσιών. Η διαμάχη αφορά την προσπάθεια ενοποίησης της κρατικής εξουσίας συνολικά, δηλαδή την κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών και όχι το σεβασμό της.

Ο Πρόεδρος Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ απέτυχαν να επιβάλουν την ενοποίηση της εξουσίας λόγω των αντιστάσεων του ΔΗΚΟ. Αν το ΔΗΚΟ συναινούσε να γίνει χειροκροτητής του ΑΚΕΛ, η ενοποίηση της εξουσίας θα λειτουργούσε απρόσκοπτα. Οι αντιστάσεις του κυβερνώντος ΔΗΚΟ το οποίο αντιμετώπιζεται από το ΑΚΕΛ όχι ως κυβερνών, αλλά ως μέσο για ενοποίηση της εξουσίας με την εξασφάλιση της απαιτούμενης πλειοψηφίας στη Βουλή, δημιουργεί τα προβλήματα στην ενοποίηση της κρατικής εξουσίας.

Επομένως τα προβλήματα στον παρόντα χρόνο δεν προκύπτουν από τη μη εφαρμογή της ήδη κατηργημένης διάκρισης των εξουσιών, αλλά από τη δυστοκία του ΑΚΕΛ να επιβάλει την ενοποίηση της κρατικής εξουσίας.

Η αποτυχία ήταν δεδομένη από τη στιγμή πουταυτίστηκε το κόμμα-το ΑΚΕΛ- με το κράτος ως το μοναδικό κυβερνών κόμμα. Η υιοθέτηση αυτής της λογικής από τα άλλα κόμματα ουσιαστικά οδηγούσε στην αυτοκατάργησή τους. Γι αυτό και οι οξυμένες αντιπαραθέσεις των ολιγαρχικών κομμάτων σήμερα: το μεν ΑΚΕΛ προσπαθεί να ενοποίηση την κρατική εξουσία υπό το κόμμα, ενώ τα άλλα κόμματα χρησιμοποιούν το μόνο μέσο που έχουν - τη βουλή – για να αντισταθούν πρακτικά στην ολοκληρωτική οικειοποίηση της κρατικής εξουσίας από το ΑΚΕΛ.

Η θεμέλια βάση του ολοκληρωτικού ελέγχου της κρατικής εξουσίας από ένα κόμμα ήταν η συναίνεση όλων των κομμάτων στην κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών του κράτους। Μια διάκριση που εφευρέθηκε κάποτε για να περιορίσει την εξουσία του κληρονομικού μονάρχη। Ποιος είπε όμως ότι ο εκλεγμένος μονάρχης δεν μπορεί να αποβεί επικίνδυνος για την κοινωνία, εάν οικειοποιηθεί ολοκληρωτικά την κρατική εξουσία;

ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ:οι νέοι πολιτικοί κατακτητές

ΤΟ ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ λοιπόν επιχειρούν να αλλάξουν τον εκλογικό νόμο με αύξηση του εκλογικού μέτρου από το 1.8% σε 3.5%, με αύξηση του αριθμού των βουλευτών κατά επτά εκ των οποίνω οι έξι θα είναι «επικρατείας» , δηλαδή διορισμένοι από το κόμμα.

Με αφορμή λοιπόν την πρόταση των δύο κομμάτων άρχισε μια συζήτηση με επίκληση της δημοκρατίας κυρίως από τα μικρότερα κόμματα, που διαφωνούν με τη συγκεκριμένη πρόταση.

Ολιγαρχία και δημοκρατία

Για να αποφευχθεί η εκπόρνευση των λέξεων πρέπει να τονιστεί ότι ούτε ο τωρινός εκλογικός νόμος ούτε ο προτεινόμενος έχουν οιανδήποτε σχέση με τη δημοκρατία. Γιατί το πολιτικό σύστημα όντας ολιγαρχικό αυτό το οποίο μπορεί κάποιος να υποστηρίξει είναι ότι η πρόταση ενισχύει ή αποδυναμώνει τον ολιγαρχικό χαρακτήρα του συστήματος.

Πραγματικά η πρόταση ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ενισχύει την ολιγαρχία εντός της ολιγαρχίας με την έννοια ότι ένα μέρος της στοχεύει να ενισχύσει τη θέση του σε βάρος των άλλων ολιγαρχικών. Γι αυτό και παρατηρούμε ότι η σύγκρουση είναι σκληρή ανάμεσα στα ολιγαρχικά κόμματα.

Ο κ. Χάσικος του ΔΗΣΥ

Οκ. Χάσικος, βουλευτής του ΔΗΣΥ υποστήριξε ότι είναι δικαίωμα της πλειοψηφίας να αποφασίζει. Ο κ. Χάσικος θεωρεί το αυτονόητο ως πολιτική θέση. Και από την άλλη βγαίνει ο εκπρόσωπος τύπου του ΔΗΣΥ και υποστηρίζει ότι ο ΔΗΣΥ απαντά μόνο σε επιχειρήματα!

Φυσικά ο κ. Χάσικος δε μας λέει γιατί δεν περιέχεται στις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΔΗΣΥ η συγκεριμένη θέση, ώστε να προβάλλει την κοινωνική νομιμοποίηση της θέσης του ΔΗΣΥ. Ή νομίζει ο κ. Χάσικος ότι τούτος ο τόπος έχει κτηνά που εξιοσοδοτούν εν λευκώ τον κάθε φεουδάρχη να ενεργεί κατά το συμφέρον του; Ευτυχώς, ο άνθρωπος δήλωσε ότι αποχωρεί από τη βουλή. Αυτό είναι προς τιμή του.

Ο κ. Μητσόπουλος του ΔΗΣΥ

Νέος άνθρωπος ο κ. Μητσόπουλος αλλά πάσχει από γεροντισμό των ιδεών. Τον έστειλάν σε μια εκπομπή να υποστηρίξει την τροποποίηση του εκλογικού νόμου. Και συνεχώς προέβαλλε ότι έκαμνε μια έρευνα στα άλλα μικρά κράτη και έχουν περισσότερους βουλευτές. Άρα θα πρέπει να αυξηθούν και στο μικρό κράτος της Κύπρου. Φυσικά η «έρευνα» του κ. Μητσόπουλου είναι μόνο για τον κάλαθο των αχρήστων. Απλώς δεν απαντά η έρευνά του και σε ένα άλλο ερώτημα:σε ποιο άλλο κοινοβούλιο στον κόσμο οι 11 από τους 63 βουλευτές είναι διορισμένοι ή ποσοστό 17% των βουλευτών;

Άλλο επιχείρημα του κ. Μητσόπουλου είναι ο τεράστιος φόρτος εργασίας των βουλευτών σε 21 επιτροπές! Έλεος κ. Μητσόπουλε! Το πρόβλημα είναι απλό, λιγόστεψετέ τις. Ή μήπως εκάμετε κάμποσες επίτροπες γιατι ο κάθε βουλευτής θέλει να είναι και πρόεδρος ή μήπως για να αδυνατούν τα μικρά κόμματα να παρακολουθούν τις εργασίες της βουλής; Και με βάση αυτό το σάπιο δεδομένο θα αλλάξει ο εκλογικός νόμος;

Και το ΑΚΕΛ

Το ΑΚΕΛ επιχειρηματολογεί κενολογώντας αναφερόμενο σε «εκσυγχρονισμό» - δε μας λένε ποιο είναι το ΄συγχρονο στο οποίο θα πρέπει να προσομοιάσουμε- ή επικαλούμενο τα άλλα κράτη της Ευρώπης. Το τελευταίο είναι το ΄συνηθες επιχείρημα πολιτικής ανευθυνοποίησης της ηγεσίας του ΑΚΕΛ: για το κυπριακό φταίνε οι προηγούμενοι, για την οικονομία φταίει το παγκόσμιο και για τον εκλογικό νόμο η καταραμένη η Ευρώπη ! Οι άνθρωποι είναι ετερόφωτοι , οπόταν θα πρέπει να απευθυνθούμε στους υπεύθυνους των προβλμάτων γιατί το ΑΚΕΛ δεν κυβερνά, απλώς υλοποιεί τις θέσεις που του επιβάλλουν άλλοι. Ποιοι άλλοι φταίνε; Τα άλλα κόμματα, που αποσύρθηκαν από τη συζήτηση!Έλεος!

Επίσης το ΑΚΕΛ είναι κατηγορηματικό:δεν πρέπει να υπάρξει οικονομικό κόστος. Και ποιος σας πιστεύει;

Κάποτε, το 2003, εβάλετε χέρι στα δημόσια ταμεία με την κρατική χορηγία προς τα κόμματα με τη δέσμευση ότι θα ρυθμιστούν με νόμο τα οικονομικά των κομμάτων. Το κόμμα που δεν αποδέχεται οποιοδήποτε έλεγχο στα οικονομικά του είναι το ΑΚΕΛ. Μετά από 7 χρόνια ποιος θυμάται τις δεσμέυσεις του;

Οι νέοι πολιτικοί κατακτητές

Το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ είναι ουσιαστικά οι πολιτικοί κατακτητές της κυπριακής κοινωνίας. Κατά ανάλογο τρόπο που ένας ξένος κατακτητής χρησιμοποιούσε το πολιτικό σύστημα προς ίδιον όφελος, έτσι και τώρα οι ομοεθνείς κατακτητές χρησιμοποιούν το πολιτικό σύστημα προς ίδιον όφελος.

Φυσικά υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην εθνική (από αλλοεθνείς) και την πολιτική κατάκτηση (από ομοεθνείς). Στη μια περίπτωση οι λαοί επικεντρώνονται να διώξουν τον ξένο κατακτητή και να αποκτήσουν την εθνική τους ελευθερία. Στην άλλη οι λαοί σταδιακά επικεντρώνονται να διώξουν τον ομοεθνή κατακτητή και να αποκτήσουν την πολιτική τους ελευθερία.

Το πολιτικό πρόβλημα επί του παρόντος είναι η βαρβάρότητα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας που διακαώς στοχεύει και προωθεί τη διαιώνιση της εξουσίας της πάνω σε ανθρώπους, χωρίς να ντρέπεται καθόλου. Αυτοί οι νέοι φεουδάρχες, που νομίζουν ότι η κοινωνία είναι ιδιοκτησία τους και μπορούν να δένουν και να λύνουν κατά το δοκούν σε βάρος των συμφερόντων της, είναι το πρόβλημα.

ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ: μαζί στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου

Παρασκηνιακά, δηλαδή εκτός των επίσημων θεσμών του κράτους, ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Α. Κυπριανού και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΔΗΣΥ Χρ. Πουργουρίδης συμφώνησαν σε αύξηση του αριθμού των βουλευτών κατά επτά. Οι έξι θα είναι επικρατείας, δηλαδή θα τους διορίζει ονομαστικά το κόμμα. Έτσι, εκτός από τους τέσσερις αρχηγούς των κομμάτων που εκλέγονται ελέω θεού , προστίθενται ακόμα έξι διορισμένοι από τα κόμματα.

Η ανοησία που προβάλλεται για νομιμοποίηση της επιλογής είναι εκπληκτική: από τη μια τα κόμματα υποστηρίζουν ότι θα μειωθεί η αντιμισθία των βουλευτών στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης και την ίδια στιγμή λένε ότι την εξοικονόμηση θα τη χρησιμοποιήσουν για τη δημιουργία νέων θέσεων βουλευτών! Δηλαδή, περιπαίζουν ξεδιάντροπα τον περήφανο κυπριακό λαό. Και φανερώνει ποιο πραγματικά είναι το αληθινό τους πρόσωπο σε σχέση με την οικονομική κρίση, ότι δηλαδή για τα ίδια προέχει το κομματικό συμφέρον και όχι το κοινωνικό.

Το πιο εκπληκτικό είναι η θαυμαστή ομοφωνία ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ στο συγκεκριμένο ζήτημα:αυτό φανερώνει ότι οι αντιλήψεις τους για το πολιτικό σύστημα είναι ταυτόσημες. Ταυτίζουν το κράτος με το πολιτικό σύστημα , τα κόμματα μεσολαβούν ανάμεσα στο κράτος και στην κοινωνία και αρχίζουν τη λεηλασία του κράτους, δηλαδή του δημόσιου πλούτου, δηλαδή του λαού.

Το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ ως γνήσιοι εκφραστές της πολιτικής ολιγαρχίας στην Κύπρο είναι πολύ λογικό να συνεργάζονται στη νομή του κράτους, δηλαδή του δημόσιου πλούτου, των προνομίων και της εξουσίας. Είναι αληθινά οι πολιτικοί κατακτητές της κοινωνίας και αποφασίζουν φυσικά όχι με βάση το συμφέρον της, αλλά το ίδιον και το κομματικό συμφέρον.

Τώρα αν ο ένας διακινεί το σοσιαλισμό και ο άλλος τον φιλελευθερισμό στην Κύπρο, αυτά είναι για κατανάλωση των αφελών πολιτών. Γιατί τα εν λόγω κόμματα από καιρό έχουν ανακαλύψει ότι το να πουλάς ιδεολογία στο λαό είναι ένας ασφαλής τρόπος να αρμέγεις το λαό.

Σε σχέση λοιπόν με το πολιτικό σύστημα, δηλαδή την πολιτική ως ρυθμιστικής λειτουργίας της κοινωνίας, ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ όντας βαθιά αντιδημοκρατικά κόμματα, δηλαδή εξόχως ολιγαρχικά, είναι απόλυτα λογικό να συνεργάζονται στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου σε βάρος του λαού.

Και αυτοί οι δυο πολιτικοί που νοιάζονται για το καλό μας καλό θα ήταν , εφόσον κατέχουν δημόσιο αξιώμα, να δημοσιοποιήσουν την οικονομική τους κατάσταση, ώστε να γνωρίζει ο λαός αν κέρδισαν ή ζήμιωσαν, όταν τον υπηρετούσαν . Για να σταματήσουν και οι αφελείς πολίτες να τρώνε το κουτόχορτο που τους πλασάρουν επενδεδυμένο με βαθυστόχαστες αναλύσεις και ιδεολογίες.

ΥΓ Έχω την αίσθηση ότι η αγωνία για δημιουργία βουλευτών επικρατείας γίνεται για να βολέψουν ονομαστικά κάποιους από την οικονομική ολιγαρχία. Γιατί, σωστά διαβλέπουν ότι στον παρόντα χρόνο το πολιτικό κατεστημένο, δηλαδή οι κομματοκράτορες, μπορεί να αμφισβητηθεί μόνο από τους φορείς του χρηματιστικού πλούτου. Σε αυτά πλαίσια ο λαόςθα πληρώσει τους «φτωχούς» της οικονομικής ολιγαρχίας για να μην αμφισβητήσουν την πολιτική κομματική ολιγαρχία. Πάντοτε με τη βοήθεια του θεού, της ιδεολογίας και της βλακείας.

Τα κράτη κακοποιοί και η εξέλιξή τους

Σύμφωνα με το Νόαμ Τσόμσκι το κράτος κακοποιός ορίζεται ως το κράτος που θεωρεί ότι δεν δεσμεύεται από τους διεθνείς κανόνες. Ο Τζον Ρόουλς τα ονομάζει παράνομα κράτη.

Σύμφωνα με τον Τσόμσκι τέτοιο κράτος κακοποιός είναι οι ΗΠΑ. Θεωρούν ότι οι προκλήσεις εναντίον της ισχύος τους «δεν αποτελεί νομικό ζήτημα». Γι αυτό και δεν δεσμεύονται από το διεθνές δίκαιο. Το χρησιμοποιούν όμως , όταν τους συμφέρει «για να επικαλύπτει τις θέσεις μας με ένα ήθος».Σε αυτά τα πλαίσια οι ΗΠΑ φροντίζουν ο ΟΗΕ « να καταστεί απολύτως ανενεργός σε όλα τα μέτρα που λαμβάνει» και δε συμβαδίζουν με το συμφέρον τους. Ακόμα οι ΗΠΑ και οι Βρετανία είναι οι πρωταθλητές στην άσκηση του βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Μετά το 1990 η ρύθμιση των διεθνών σχέσεων με βάση την ισχύ ουσιαστικά επιβλήθηκε κυνικά από τις ΗΠΑ σε ολόκληρο τον πλανήτη. Φυσικά για τις ΗΠΑ κράτος κακοποιός είναι εκείνο που δεν υποκύπτει στα κελεύσματά της.

Το δικαίωμα να είσαι κράτος κακοποιός οι ΗΠΑ πιστεύουν ότι πρέπει να το έχουν μόνο οι ίδιες και επικαλούνται την απροσμέτρητη ισχύ τους. Όμως διατηρούν το δικαίωμα να το μεταβιβάζουν «στους υποτελείς της κατά περίπτωση». Σε αυτά τα πλαίσια σε διάφορες χρονικές στιγμές ανέλαβαν το ρόλο του παραρτηματικού κακοποιού κράτους πολλά άλλα κράτη, ανάμεσά τους και το Ισραήλ και η Τουρκία. Γενικά τα κράτη κακοποιοί λειτουργούν ως δορυφόροι του αρχι-μαφιόζου. Ή, η χρήση της δύναμης από τα παραρτηματικά κράτη κακοποιούς γίνεται μόνο με την έγκριση του πιο ισχυρού, δηλαδή των ΗΠΑ.

Το πρόσφατο επεισόδιο με την απόπειρα αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας στη μεγαλύτερη ανθρώπινη φυλακή στον πλανήτη, τη Γάζα, ενέχει κάποια νέα στοιχεία σε σχέση με την εξέλιξη των κρατών κακοποιών. Το μεν Ισραήλ εφάρμοσε τη «θεωρία του τρελού» του Νίξον σκοτώνοντας εν ψυχρώ μέλη της αποστολής. Δηλαδή σύμφωνα με την ευγενική αυτή θεωρία των πολιτισμένων κρατών «ο εχθρός πρέπει να αναγνωρίσει ότι είμαστε παράφρονες και απρόβλεπτοι με εξαιρετικά καταστροφική δύναμη στα χέρια μας, έτσι ώστε να υποταχθούν στη θέλησή μας από φόβο». Το Ισραήλ είναι το κράτος κακοποιός που ενσπείρει το φόβο, σύμφωνα με την παραδοσιακή τακτική των κρατών κακοποιών.

Η αδυναμία της θεωρίας του τρελού είναι ότι στηρίζεται μονομερώς στο φόβο.Και το ξεπέρασμα του φόβου μπορεί να δημιουργήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Γι αυτό και η θεωρία του τρελού φαίνεται να συμπληρώνεται στον παρόντα χρόνο και με τη θεωρία της ελπίδας. Αυτό το ρόλο ανέλαβε ο άλλος κακοποιός, η Τουρκία. Ο ένας κακοποιός στηριγμένος στη δύναμή του σκοτώνει και ο άλλος κακοποιός στηριγμένος στη δύναμή του προσφέρει την ελπίδα. Σίγουρα αυτή η συνταγή των ΗΠΑ είναι πολυ αποτελεσματική για τον έλεγχο των λαών της περιοχής. Και όλοι οι κακοποιοί κερδίζουν.

Στις προσεγγίσεις των κρατών κακοποιών η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει μόνο η κατοχύρωση των συμφερόντων της τοπικής και διεθνούς ολιγαρχίας μέσω του ελέγχου των λαών και των ηγεσιών. Και με το φόβο και την ελπίδα που προσφέρουν οι κακοποιοί ο στόχος στον παρόντα χρόνο φαίνεται ότι επιτυγχάνεται.

Τώρα αν τον έλεγχο της περιοχής συνεχίσει να γίνεται από το Ισραήλ μέσω της χρήσης βίας και φόβου ή από την Τουρκία μέσω της λεκτικής βίας και της ελπίδας, η ουσία δεν αλλάζει: εξασφαλίζεται ο έλεγχος της περιοχής. Και αυτό συμφέρει σε όλους τους κακοποιούς. Και δίνει και ένα καλό πρότυπο και για τους υποψήφιους κακοποιούς του πλανήτη. Για τους λαούς τα πράγματα είναι αδιέξοδα: δε συνιστά επιλογή ποιον κακοποιό θα διάλεξω!!!

Η οικονομική κρίση, το σπάταλο κράτος και ο ΔΗΣΥ

Η οικονομική κρίση λοιπόν έχει μεταμφιεστεί από την διεθνή και τοπική πολιτική ολιγαρχία σε δημοσιονομική κρίση. Ξαφνικά όλοι ανακάλυψαν την αιτία του κακού, το σπάταλο κράτος। Εγώ ο αφελής νόμιζα ότι η οικονομιμή κρίση είναι η ανακατανομή του πλούτου υπέρ της τοπικής και διεθνούς ολιγαρχίας με αποτέλεσμα να αυξάνεται η φτώχεια, η ανεργία, η υποαπασχόληση, η σταδιακή απώλεια των εργασιακών δικαιώμάτων των μισθωτών, η αβεβαιότητα της νέας γενιάς για το εργασιακό της μέλλον.Όλα αυτά είναι φαντασιώσεις.Το πρόβλημα είναι άλλο, το σπάταλο κράτος.

Η διεθνής ολιγαρχία και τα τοπικά της παπαγαλάκια λένε το νέο «ευαγγέλιό» τους από το πρωί ως το βράδυ, να το χωνέψουμε.

Τα πράγματα αγγίζουν τη γελοιότητα: αυτοί που δημιούργησαν το σπάταλο κράτος θέλουν να το περιορίσουν! Αυτοί που για δεκαετίες ζούσαν παρασιτικά σε βάρος της κοινωνίας απομυζώντας το δημόσιο πλούτο, αυτοί οι ίδιοι τώρα θα σώσουν το δημόσιο πλούτο! Αν το υπαρκτό πρόβλημα είναι το σπάταλο κράτος, τότε αυτοί που το δημιούργησαν δηλαδή οι κομματοκράτορες, να πάνε σπίτι τους.

Ο ΔΗΣΥ ως γνήσιος εκφραστής του επιχειρηματικού κεφαλαίου και το καλύτερο παπαγαλάκι της διεθνούς ολιγαρχίας κατέθεσε σήμερα προτάσεις για το σπάταλο κράτος. Πώς θα σώσουμε το δημόσιο πλούτο –με συγχωρείτε για το απρεπές ερώτημα – πώς θα περιορίσουμε το σπάταλο κράτος; Μα ειναι απλό, με ιδωτικοποιήσεις. Δηλαδή θα σώσουμε το δημόσιο πλούτο ξεπουλώντας τον. Θυμίζει την Αγγλία του 19 ου αιώνα που ήθελε να σώσει το σουλτάνο αρπάζοντας του εδάφη! Φυσικά ο σουλτάνος δε σώθηκε.

Πώς θα σώσουμε το σπάταλο κράτος; Με περιορισμό των θέσεων στο δημόσιο. Σωστό. Όμως θα πρέπει να απαντήσει ο ΔΗΣΥ σε ακόμα ένα ερώτημα: ποιες οι προοπτικές απασχόλησης των νέων εκτός δημόσιου τομέα; Και αν δεν υπάρχουν, τότε να απαντήσει σε ακόμα ένα ερώτημα: πως θα ζουν οι νέοι δεδομένου ότι δεν υπάρχουν προοπτικές ανακατανομής του οικονομικού προίόντος δια της εργασίας; Μήπως με τη δημιουργία μιας γενιάς των 500 ευρώ της οποίας το εισόδημα θα συμπληρώνεται από τους γονείς;

Εντάξει, να περιορίσουμε τις θέσεις στο δημόσιο. Μα τότε γιατί αναιδώς συζητούν στο παρασκήνιο αύξηση των θέσεων των βουλευτών;Οι θέσεις αυτές δε θα είναι στο δημόσιο αλλά σε κάποιο άλλο πλανήτη; Τόση υποκρισία εκ μέρους του ΔΗΣΥ;

Να περιορίσουμε το σπάταλο κράτος. Σωστό. Για ποιον όμως να το περιορίσουμε; Τι είναι σπατάλη και τι όχι;

Η απάντηση είναι απλή: περιορισμός του σπάταλου κράτους σημαίνει αφαίρεση παροχών /εισοδήματος από τους μισθωτούς. Γιατί;

Τα ποδοσφαιρικά σωματεία δεν εμπίπτουν στο σπάταλο κράτος, επιτελούν «κοινωνικό έργο» - έτσι κρίνουν οι κομματάρχες – και όχι μόνο φοροδιαφεύγουν αλλά και επιχορηγούνται από το κράτος. Στη χθεσινή συζήτηση στη βουλή αναδείχτηκε η κομματική ηλιθιότητα ,όταν όλα τα κόμματα - πλήν Οικολόγων – συμφώνησαν να μη δημοσιοποιηθεί ο κατάλογος των σωματείων με τα χρέη τους προς το κράτος « για να μην επηρεαστεί η κοινή γνώμη»!

Στο σπάταλο κράτος δεν συμπεριλαμβάνονται ούτε τα κόμματα.Για δέκα χρόνια συζητούν για τη νομιμοποίηση των κομμάτων και αρνούνται να αποφασίσον.Θέλουν να είναι υπεράνω του νόμου ώστε ανενόχλητοι να καταληστεύουν το δημόσιο πλούτο χωρίς συνέπειες! Παίρνουν επιχορηγήσεις και δίνουν λογαριασμό στον εαυτό τους!

Στο σπάταλο κράτος δεν ανήκουν ούτε οι βουλευτές. Αυτοί μετέτρεψαν τις αποδοχές σε επιδόματα ώστε να μην πληρώνουν φόρους από τη μερική τους απασχόληση στη βουλή.

Ποιοι άλλοι δεν ανήκουν στο σπάταλο κράτος;

Οι επιχειρηματίες, οι οποίοι αγωνίστηκαν να απαλλαγούν από τον έλεγχο του κράτους, να αυτορυθμίζονται στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς. Αλλά θέλουν «αναπτυξιακή πολιτική» από το κράτος, δηλαδή να πληρώσει το κοινωνικό σύνολο από το δημόσιο πλούτο τις επιχειρηματικές τους δράσεις! Είναι και κρατικοδίαιτοι και υπέρ της ελεύθερης οικονομίας!

Η κυβέρνηση φυσικά προωθεί αναπτυξιακά έργα.Όχι γιατί τα έχει ανάγκη η κοινωνία αλλά γιατί ένα δημόσιο έργο σημαίνει πολλά άλλα: μίζες, χορηγίες κλπ/

Και το πιο υποκριτικό:ο ΔΗΣΥ φοβάται ότι οι έλεγχοι για φοροδιαφυγή μπορεί να οδηγήσουν σε φαινόμενα διαφθοράς! Φτάνει δούλεμα κύριοι του ΔΗΣΥ.Οι βουλευτές σας είναι πρωταθλήτες στις δημόσιες καταγγελίες για διαφθορά των πολιτικών!!!!!!!!!!

Και η επωδός του ΔΗΣΥ: όχι νέες φορολογίες. Δηλαδή όχι νέες φορολογίες στους έχοντες και κατέχοντες.Άρα;

Είναι απλό: να πληρώθούν οι ζημιές εκ των υπαρχόντων: περικοπές μισθών και επιδομάτων και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Δηλαδή να συνεχιστεί ομαλά η ανακατανομή του πλούτου υπέρ των λίγων, εκφραστής των οποίων είναι κατεξοχήν ο ΔΗΣΥ. Το καλύτερο παπαγαλάκι της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας στην Κύπρο.

Και η επωδός του ΔΗΣΥ: η κινδυνολογία με το παράδειγμα της Ελλάδας. Φυσικά το παράδειγμα της Ελλάδας, που επικαλείται ο ΔΗΣΥ, μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους. Ένας τρόπος είναι και το σύνθημα χιλιάδων πολιτών «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή». Και το σύνθημα αυτό είναι μέρος της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα.

ΥΓ. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι περισσότερο κράτος σημαίνει και πιο αποτελεσματκή πολιτική. Στον παρόντα χρόνο δεν είναι αυτό το ζήτημα, αλλά η συντονισμένη επίθεση της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας εναντίον του λεγόμενου σπάταλου κράτους, το οποίο η ίδια εξέθρεψε και δημιούργησε και με στόχο να συνεχίσει την πολιτική της οικονομικής λεηλασίας των πολλών από τους λίγους.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, οι θεσμοί και άλλα παραμύθια

Η είδηση που δημοσιεύτηκε στις 14/5/2010 στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» είχε τίτλο: « Ο Πρόεδρος ενώπιον της Κεντρικής του ΑΚΕΛ για πλήρη ενημέρωση των κομματικών στελεχών». Και στη συνέχεια ανέφερε: «Το βασικό θέμα της Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ θα είναι η παρούσα φάση του Κυπριακού και τα επόμενα βήματα».

Όσο και αν η είδηση δεν φαίνεται να παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, εν τούτοις προκύπτουν κάποια σημαντικά ερωτήματα:

Γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να προσέλθει στην Κ.Ε. του ΑΚΕΛ για ενημέρωση των κομματικών στελεχών;

Η ενημέρωση θα μπορούσε να γίνει από το Γ.Γ. του κόμματος, όπως γίνεται η ενημέρωση σε όλα τα κόμματα από τους αρχηγούς τους.

Φυσικά η αυτονόητη απάντηση που θα δοθεί, είναι πως το ΑΚΕΛ είναι «κυβερνών κόμμα».

Στο σημείο αυτό τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται:

Ποιο άρθρο του συντάγματος προβλέπει τέτοιο θεσμό, δηλαδή «κυβερνών κόμμα»;Κανένα απολύτως.

Ποιος αποφάσισε ότι το ΑΚΕΛ είναι «κυβερνών κόμμα»; Ο Πρόεδρος Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ από μόνοι τους.

Δηλαδή τι έγινε στις προεδρικές εκλογές του 2008; Οι ψηφοφόροι αποφάσισαν να αναθέσουν την κρατική «εκτελεστική» εξουσία στο Δ. Χριστόφια. Έτσι ο κ. Χριστόφιας κατείχε θεσμική εξουσία νομιμοποιημένη από το λαό. Στη συνέχεια «ελέω θεού» - αυθαίρετα – ο ίδιος και το ΑΚΕΛ αποφάσισαν να την μεταβιβάσουν στο κόμμα ΑΚΕΛ. Ή διαφορετικά, η θεσμική εξουσία μεταφέρθηκε σε ένα εξωθεσμικό όργανο, το ΑΚΕΛ.

Το ΑΚΕΛ, όπως και τα άλλα κόμματα, δεν υπάγονται στο νόμο, στη δικαιϊκη νομιμότητα. «Αυτορυθμίζονται» - όπως ακριβώς και η οικονομική αγορά – και λειτουργούν με βάση του συσχετισμούς δύναμης στο εσωτερικό τους και σε διαπλοκή με τις άλλες δυνάμεις στο παρασκήνιο.

Επομένως η επιλεκτική ενημέρωση από τον Πρόεδρο της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ είναι παράνομη – εκτός των θεσμών – αλλά και παραβιάζει την αρχή της ίσης μεταχείρισης των πολιτών, αφού ο Πρόεδρος θεωρεί ορθό να ενημερώνει προνομιακά κάποια μέλη ενός κομματικού οργάνου περιφρονώντας τους πολίτες του κράτους, τους οποίους υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει και έχουν κατοχυρωμένα θεσμικά δικαιώματα.

Άρα, το ΑΚΕΛ και η κυβέρνηση όταν μιλούν για σεβασμό στους θεσμούς, οφείλουν πρωταρχικά οι ίδιοι να απαντήσουν στο ερώτημα: Οι ίδιοι σέβονται τους θεσμούς; Ή μήπως πιστεύουν ότι οι ίδιοι μπορούν να πράττουν κατά βούληση στηριγμένοι όχι στην εξουσία αλλά στη δύναμή τους και οι δουλοπάροικοι είναι υποχρεωμένοι να υπακούουν τις εντολές του αφέντη;

Πώς εξηγείται πολιτικά το φαινόμενο αυτό;

Το πολιτικό σύστημα στην Κύπρο από το 2003 ταυτίστηκε με την κομματοκρατία. Δηλαδή το κομματικό σύστημα αυτονομημένο από την κρατική εξουσία κυριαρχεί επί των τυπικών θεσμών του κράτους. Σε αυτά τα πλαίσια οι θεσμοί καλούνται απλώς να επικυρώσουν τη βούληση της κομματικής γραφειοκρατίας. Με διαφορετική διατύπωση, η λεγόμενη «εκτελεστική εξουσία» του κράτους απλώς είναι εκτελεστική των αποφάσεων του κομματικού μηχανισμού, ενός μηχανισμού που λειτουργεί εκτός των αρχών του θεσμοθετημένου πολιτικού συστήματος.

Επομένως στην κομματική διαπάλη, όταν ο Πρόεδρος τονίζει ότι ο λαός έδωσε στον ίδιο την εντολή και δε θα την εκχωρήσει σε κάποιο τρίτο, καταφανώς αντιφάσκει. Γιατί από τη μια προβάλλει το γεγονός της νομιμοποίησης της εξουσίας του από το λαό για να εξουδετερώσει τους κομματικούς αντιπάλους και από την άλλη, αντίθετα με τη βούληση του λαού εκχώρησε την εξουσία στο κόμμα του, το ΑΚΕΛ.

Παράλληλα, η λογική της κυριαρχίας του κόμματος επί του κράτους οδηγεί και στην εμφάνιση παράδοξων φαινομένων. Από τη μια είναι το κόμμα ως συλλογικός φορέας το οποίο δρα εξωθεσμικά. Από την άλλη είναι ο φορέας της εντολής του λαού, δηλαδή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας . Ο Πρόεδρος είναι προσωποκεντρικός θεσμός του κράτους ο οποίος νομιμοποιεί μια εξω-κρατική εξουσία. Σε αυτά τα πλαίσια ο συλλογικός φορέας , το κόμμα, ο οποίος δρά στο παρασκήνιο είναι υποχρεωμένος να προβάλλει τον ηγέτη, γιατί είναι το μέσο για νομιμοποίηση των αποφάσεων του. Γι αυτό και το ΑΚΕΛ μερονυκτίς υπερασπίζεται μέχρι εικονικής προσωπολατρείας τον Χριστόφια, αν και είναι το κόμμα «της συλλογικής σοφίας». Αυτός ο αγώνας για υποστήριξη του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν συνιστά ενίσχυση του Προέδρου αλλά ενίσχυση του κόμματος. Και φυσικά είναι μάταιος, γιατί το κομματικό φαινόμενο σήμερα μπορεί να λειτουργήσει και λειτουργεί διαιρετικά προς την κοινωνία.

Και φυσικά τα περί ενότητας είναι παραμύθια για αφελείς. Ενότητα μπορεί να υπάρξει μόνο αν η πολιτική ολιγαρχία αντιληφθεί ότι με τιςπρακτικές της διακυβεύονται τα συμφέροντά της ως πολιτικής τάξης, ως σύνολο και όχι για χάρη του κυπριακού.

Επιλογικά υποστηρίζω ότι με την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και την αυτορύθμιση της αγοράς, τα κόμματα άρπαξαν την ευκαιρία και ενίσχυσαν «την αυτορύθμισή» τους ,όπως και η αγορά. Δηλαδή και το πολιτικό σύστημα και η αγορά εναρμονίστηκαν και τέθηκαν εκτός οιουδήποτε ελέγχου της κοινωνίας, χάρη στην οποία υπάρχουν. Τα κόμματα και η αγορά είναι συγκοινωνούντα δοχεία και η λεγόμενη αυτορύθμισή τους γίνεται «δαπάναις» της κοινωνίας. Γι αυτό και παρατηρείται μια επιβάρυνση της θέσης του πολίτη στις μέρες μας. Γιατί η μεν οικονομική ολιγαρχία απομείωνει τα όποια εργασιακά δικαιώματα η δε πολιτική ολιγαρχία έχει υποταχθεί πλήρως στην αγορά και αδυνατεί να υποστηρίξει διά της πολιτικής τους πολίτες. Και ο πολίτης βρίσκεται σε αδιέξοδο σε συνθήκες αυξανόμενης ανομίας, μιας ανομίας που συντηρείται από αυτούς που ελέγχουν το οικονομικό και πολιτικό σύστημα ώστε να ενισχύουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, με σκοπό να προστατεύσουν δήθεν τον πολίτη!Φυσικά μόνο για τα δικά τους συμφέροντα γνοιάζονται και όχι για τον πολίτη, τον οποίο θεωρούν και τον αντιμετωπίζουν ως κάτι, ως κάτι ηλίθιο.

Τώρα αν κάποιοι καταράζονται τον φιλελευθερισμό και τον υπηρετούν πιστά σε πολιτικό επίπεδο, αυτό είναι μια άλλη απάτη.

Και μια αφελής απορία: αφού το ΑΚΕΛ θέλει να ονομάζεται κυβερνών κόμμα γιατί δεν νομιμοποιεί τις επιλογές του προτείνοντας και στη λύση του κυπριακού ένα κοινοβουλευτικό και όχι προεδρικό πολιτικό σύστημα; Χα, χα, χα!!!