Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Αφόρητες πιέσεις και αφόρητες πολιτικές ανοησίες στην Κύπρο


Ακούοντας τους Κύπριους πολιτικούς το μόνο που πια μπορείς να κάνεις, είναι να προσπαθείς να διασώσεις ότι μπορείς από την κοινή λογική.
Άντε, να βγαίνεις ο υποψήφιος Πρόεδρος κ. Μαλάς και ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ να μας λένε με κάθε σοβαρότητα ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δέχθηκε αφόρητες πιέσεις στις διαπραγματεύσεις για το μνημόνιο. Το υπονοούμενο είναι πως ο ίδιος δεν ήθελε, αλλά τον πίεσαν!
Με συγχωρείτε σύντροφοι, αλλά αυτά που λέτε είναι ανοησίες. Κάποιος ασκεί πίεση σε κάποιον, όταν ο άλλος έχει μπροστά του πολλές επιλογές.Η πίεση ασκείται, ώστε να εξαναγκαστεί να κάμει μια συγκεκριμένη επιλογή αντί κάποιας άλλης.
Ποιος να πιέσει τον Πρόεδρο όταν αυτός δεν είχε άλλη επιλογή; Κανένας στον πλανήτη γη δεν είχε λόγο να πιέσει τον Πρόεδρο. Γιατί το μνημόνιο ήταν μονόδρομος για τον ίδιο. Ή, αν δεν το καταλαβαίνετε σύντροφοι, δεν έχει κανένα λόγο μια τράπεζα να με πιέσει να την προτιμήσω, όταν δεν υπάρχουν άλλες τράπεζες να με δανείσουν!!!
Αποκλείεται κάποιος να πίεσε τον Πρόεδρο; Η μόνη περίπτωση λογικά να πιέσει κάποιος τον Πρόεδρο είναι στην περίπτωση που δεν είχε αντίληψη της πραγματικότητας και τον πιέζεις να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα. Αν αυτές τις πιέσεις εννοεί ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, μάλλον τότε γελοιοποιεί τον Πρόεδρο και δεν τον υπερασπίζεται.
Τα ίδια ισχύουν και αναφορικά με τις σκληρές και επιτυχημένες διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με τους τροϊκανούς. Δεν έγινε καμία διαπραγμάτευση και ούτε μπορούσε να γίνει. Αυτό που έγινε ήταν μόνο μια μεθόδευση σταδιακής επιβολής των όρων της τρόϊκας. Η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση απλώς ενημέρωνε την τρόϊκα ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες στην Κύπρο και πώς πιο εύκολα θα επιβαλλόταν στο λαό ένα μνημόνιο.
Η μετάθεση κάποιων ζητημάτων για λήψη απόφασης στο μέλλον δε συνιστά καμία απολύτως επιτυχία. Γιατί αν τα αριθμητικά δεδομένα-τα οποία δεν γνωρίζω- επιβάλλουν και άλλα μνημόνια, αυτά θα επιβληθούν είτε το θέλει η όποια κυβέρνηση είτε όχι. Και οι τροϊκανοί δεν έχουν κανένα λόγο να βιαστούν να πάρουν σήμερα κάτι, αν πιο εύκολα θα το πάρουν αύριο από τους σφογγοκωλάριους πολιτικούς της Κύπρου,των οποίων η επιβίωση θα εξαρτάται αποκλειστικά από τις δόσεις των δανείων.
Όσο για τους θιασώτες της ψευδο-δημοκρατίας, δηλαδή τους κομματικούς ολιγαρχικούς, τα ΜΜΕ, και τους τραπεζίτες, το μνημόνιο αποδεικνύει ότι είναι εχθροί της δημοκρατίας και αχάπαροι από πολιτική άποψη. Ποιος εξουσιοδότησε τον κ. Χριστόφια ή όποιον άλλο να δεχθεί μνημόνιο; Έχει μήπως εν λευκώ εντολή από το λαό; Πότε την πήρε;
Δυστυχώς, οι κομματοκράτορες θεωρούν την κοινωνία ιδιοκτησία τους και την αντιμετωπίζουν ως μια μάζα δουλοπαροίκων. Γιατί αν είχαν έστω και κάποια στίγματα δημοκρατικής ευαισθησίας, τότε μια επιλογή είχαν: ΝΑ ΠΑΡΑΠΕΜΨΟΥΝ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ.Φυσικά, θα γελούν με μια τέτοια πρόταση και είναι λογικό: είναι ιδεολογικά ακραιφνείς ολιγαρχικοί και οι δημοκρατικές διαδικασίες τους φαίνονται γελοίες.
ΥΓ. Ευτυχώς που όλοι οι υποψήφιοι Πρόεδροι συμφωνούν σε ένα: πρέπει οπωσδήποτε να μας καταστρέψουν ως κοινωνία, ώστε να μας δώσουν ελπίδα και προοπτική για το μέλλον! Και τα προβατάκια, ως συνήθως, αναζητούν τον προστάτη βοσκό τους!

4 σχόλια:

Bananistanos είπε...

1.Είχε πιέσεις, από τον Σιαρλή, τον Πανίκο...
2. Ποιες θα ήταν οι επιλογές στο δημοψήφισμα; Μνημόνιο ή τι; Εσύ είπες ότι δεν είχε ο Πρόεδρος άλλη επιλογή.

andreas f.stavrou είπε...


Είναι αστείο, αν σοβαρομιλάς, ότι πίεζαν τον Πρόεδρο ο Πανίκος και ο Σιαρλής. Γιατί δε δεχόταν για παράδειγμα και τις πιέσεις του Ορφανίδη; Δηλαδή, όποιος πιέζει πιέζεται;
Έγραψα ότι ο Πρόεδρος δεν είχε άλλη επιλογή με βάση τις προγενέστερες μεθοδεύσεις του.Ή με βάση την πολιτική που ακολουθούσε την τελευταία πενταετία το μνημόνιο ήταν μονόδρομος για τον ίδιο. Και συνειδητά οδήγησε εκεί, εκτός και αν δεν είχε επίγνωση που θα οδηγούσαν οι επιλογές του. Τότε, αλλάζει το θέμα.
Επειδή ο Πρόεδρος δεν είχε άλλη επιλογή, αυτό δε σημαίνει ότι η κοινωνία δεν έχει άλλη επιλογή. Γιατί Ο Πρόεδρος δεν είναι η κοινωνία αυτονόητα.
Εκτός και αν πιστεύεις ότι οι εκάστοτε επιλογές της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας είναι μονόδρομος.
Υπάρχουν και άλλες πολλές επιλογές στην αντιμετώπιση της κρίσης και όχι μόνο αυτή της τρόικας που βασικά ταυτίζεται πλήρως με τα συμφέροντα της τοπικής άρχουσας τάξης. Κάθε άλλη επιλογή, ακόμα και μνημονιακή, που θα στρεφόταν εναντίον των συμφερόντων της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας, είναι καλύτερη από την υφιστάμενη. Όμως αυτοί κυβερνούν, άρα δεν πρόκειται να στραφούν εναντίον των συμφερόντων τους.
Και σε ρωτώ με πολλή αφελεία: είναι αυτός λόγος εγώ να μη στραφώ εναντίον τους; Άρα, έχω επιλογή εννοείται πάντοτε με βάση το νου που κουβαλώ.Εσύ μπορεί και να μην έχεις, πάλι με βάση το νου που κουβαλάς.

Nasos είπε...

η σχεση τροικας και κρατους δεν ειναι τοσο απλη οσο μια τραπεζικη συναλλαγη πολιτη και τραπεζας παρολο που εχει το ιδιο υποβαθρο. το δανεισμο χρηματος.
η κυπρος π.χ. αν δεν δεχοταν ας πουμε το μνημονιο και εκανε μια ριζοσπαστικη κινηση ειτε εξοδου απο το ευρω κ πτωχευσης ειτε καταρρευσης των προβληματικων τραπεζων τυπου ισλανδιας τοτε προφανως θα δημιουργουσε προβλημα μεγαλο στην ενωση. θα δημιουργουσε πορηγουμενο για επομενα κρατη, θα χαλαγε την πιατσα των τραπεζων μπαμπουλων . ισως σε αυτο μπορει κανεισ να δεχτει τον ορο πιεση. δλδ να τον εκβιαζαν για εμπαργκο και λοιπα σε περιπτωση μη αποδοχης.
δε λεω φυσικα οτι ο προεδρος εχει κινηθει σωστα. σαφως και ετσι που καταντησαμε εχει μεγαλο μεριδιο ευθυνης αλλα δεν παυει να εχουν και αλλοι φορεις οπως ο ανεξαρτητος ελεγτικος τραπεζικος ,αφου το προβλημα καθαρα μαθηματικα και απλα ειναι τραπεζικο και οχι δημοσιονομικο στην κυπρο

andreas f.stavrou είπε...

Η σχέση τρόικας και κράτους είναι η σχέση που επιβάλλει η οικονομική αγορά στην πολιτική με την έννοια ότι το κράτος δεσσμεύεται και υποχρεώνεται να υπηρετεί τους νόμους της αγοράς.
Το πρόβλημα λοιπόν ως σχέση πολιτικής και οικονομίας ούτε είναι ούτε μπορεί να είναι τραπεζικό. ή η σχέση πολιτικής και οικονομίας δεν μπορεί να διαχωριστεί, όπως θα΄επιθυεμούσαν κάποιοι.
Αυτό επιβεβαιώνεται και απο πραγματικά γεγονότα.
Είναι με πολιτική απόφαση που αποδεσμεύτηκε το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο από τον κρατικό έλεγχο.
Και όποιος κρατικός έλεγχος και τυπικά ακόμα ασκείται από άτομα που διορίζονται από τους πολιτικούς.
Αλλά και η σχέση πολιτικής και χρηματοπιστωτικής είναι στενή ή συγκοινωνούντα δοχεία, βλέπε κρίση χρηματιστηρίου 1999 και συναλλαγές πολιτικών με τράπεζες.