Το πραγματικό δίλημμα των προεδρικών εκλογών: ποιος είναι ο καλύτερος κοινωνικός καταστροφέας

Το ουσιαστικό δίλημμα  των σημερινών προεδρικών εκλογών είναι μόνο ένα: Ποιος είναι ο πιο άξιος, ο πιο ικανός, ο πιο κατάλληλος κοινωνικός καταστροφέας στην Κύπρου;

Και το δίλημμα είναι,όντως, σοβαρό. Ο ένας έχει ταυτιστεί με τον χθεσινό  κοινωνικό καταστροφέα της Κύπρου  και ο άλλος προβάλλει ως ο μελλοντικός καταστροφέας. Ο δεύτερος έχει το πλεονέκτημα ότι δεν έδωσε δείγματα γραφής από την προεδρική καρέκλα για την καταστροφική του μανία, άρα μπορεί να προσφέρει πολύ περισσότερη καταστροφολογική ελπίδα. Από τα προεκλογικά λεγόμενά του είναι αποφασισμένος να μην αφήσει τίποτε όρθιο. Δηλαδή, εξώφθαλμα προβάλλει  ως  πολύ πιο κατάλληλος για την όσο πιο γρήγορη και πιο αποτελεσματική καταστροφή της κυπριακής κοινωνίας ή ως γνήσιος συνεχιστής του προκατόχου του.

Από μια άποψη οι σημερινές προεδρικές εκλογές είναι δίχως δικαίωμα επιλογής. Γιατί και οι αντίπαλοι του κ. Αναστασιάδη τον διαφημίζουν ως τον πιο ικανό κοινωνικό καταστροφέα.

Επομένως, στο ερώτημα ποιος είναι ο πιο άξιος συνεχιστής του καταστροφικού έργου του κ. Χριστόφια, δεν υπάρχει δίλημμα από κανένα ή οι πάντες συμφωνούν.

Και ο κ. Μαλάς; Καλά, τον επέλεξαν οι ακελικοί όχι ως συνεχιστή του έργου του κ. Χριστόφια. Είναι αστείο στη συνείδηση των ακελικών να συγκρίνεται ο Χριστόφιας με τον Μαλά. Αλλά η επιλογή Μαλά κατοχυρώνει ότι θα εκλεγεί πραγματικά αυτός που μπορεί να συνεχίσει το έργο Χριστόφια, δηλαδή ο κ. Αναστασιάδης.

Από την πλευρά Αναστασιάδη υπάρχει περίπτωση να εγκαταλείψει το τεράστιο καταστροφικό έργο του κ. Χριστόφια; Όχι και γιατί δεν το θέλει –όντας συνεργός - αλλά και γιατί του έχει ετοιμάσει όλα «τα εκρηκτικά» και μόνο ένα έχει να κάνει, έστω και κατά λάθος, να τα πυροδοτήσει.

Πιο απλά, η εκλογή Αναστασιάδη στο προεδρικό αξίωμα έχει προετοιμαστεί με πολλή επιμέλεια από την τοπική και διεθνή ολιγαρχία, ώστε η κυπριακή κοινωνία να έχει μονο μια επιλογή, να επιλέξει το θύτη της.

Από την πλευρά τώρα της κοινωνίας, γι αυτούς που θα αποφασίσουν να επιλέξουν τον μελλοντικό καταστροφέα τους, κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να βρεθεί κάποια λογική εξήγηση εκτός από την εθελοδουλεία. 

ΥΓ1. Ο κ. Λιλλήκας καλεί τους ψηφοφόρους του να πάνε στην κάπλη και να ρίξουν λευκό. Φυσικά, θέλει να νομιμοποιήσει και την εκλογική διαδικασία και το πολιτικό σύστημα γιατί συνάπτεται με το δικό του μέλλον.Να δούμε, πόσο ελεύθεροι πολίτες είναι οι αυτο-διαφημιζόμενοι ψηφοφόροι του κ. Λιλλήκα. Αν πράγματι είναι ελεύθεροι ή απλώς αναζητούν έναν νέο αφέντη σε αντικατάσταση των παλαιών.

ΥΓ2. Αν, όπως επιμένουν οι ακελικοί, για την κρίση φταίει το διεθνές σύστημα, τότε λογικά προκύπτει ότι και  τα όποια καλά πρέπει να αποδοθούν στο διεθνές σύστημα. Άρα, ποιος είναι ο δικός τους ρόλος; Γιατί υπάρχουν, αφού η μοίρα μας ολοκληρωτικά ετεροκαθορίζεται; Γιατί ζητούν εξουσία; Για να επιβάλλουν στον κυπριακό λαό τη θέληση της διεθνούς ολιγαρχίας; Τελικά, μήπως αυτό είναι που έκαναν για πέντε χρόνια;

ΔΕΝ τους ψηφίζω για 20+1 λόγους

Γιατί δεν τους ψηφίζω;

1.Απεχθάνομαι το ολιγαρχικό πολίτευμα και τους ολιγαρχικούς εκφραστές του . Όσοι πιστεύουν δε ότι το πολίτευμα είναι δημοκρατία είναι πολιτικά άσχετοι/αχάπαροι. Σήμερα είναι η γιορτή των ολιγαρχικών και δεν με αφορά.

2.Αν εκχωρήσω το δικαίωμα που ψήφου που έχω, αυτό φανερώνει ότι είμαι ένας μη ενεργός πολίτης. Γιατί αυτοί που τρέχουν να ψηφίσουν τους ολιγαρχικούς  υποψήφιους, είναι αυτοί που δε θέλουν να ασχολούνται με την πολιτική και φορτώνουν το δικό τους δικαίωμα σε κάποιο άλλο. Με πρόσχημα την «εκτέλεση του δημοκρατικού καθήκοντος» αποκρύπτουν την πλήρη αδιαφορία τους για τα κοινά.

3.Eίναι μη λογικό να εκχωρείς εν λευκώ τα δικαιώματά σου. Γιατί αυτό σε καθιστά δούλο του άλλου. Και εγώ δε θέλω εν λευκώ να τους δώσω την ψήφο μου και να γίνω ένας ξευτιλισμένος πολιτικά δούλος.

4. Δεν ανέχομαι την πολιτική βλακεία. Όταν ο άλλος μου λέει ότι έχω ένα πολιτικό δικαίωμα , την ψήφο, αλλά είμαι υποχρεωμένος κάθε πέντε χρόνια να το εκχωρώ, τότε αυτό σημαίνει ότι δεν έχω κανένα πολιτικό δικαίωμα. Προσωπικά, δεν το εκχωρώ γιατί θεωρώ ότι το πολιτικό δικαίωμα με καθιστά πολίτη και δεν θέλω να είμαι α-πολις.

Γιατί λοιπόν δεν θα ψηφίσω;

1.Αηδιάζω τους ψεύτες και τους απατεώνες. Είναι άνθρωποι πονηροί και επικίνδυνοι για κάθε κοινωνία.

2.Αηδιάζω τους εξώφθαλμα  ανίκανους με την έννοια ότι δεν μπορούν με το μυαλό τους να διατυπώσουν μια πολιτική σκέψη - το μυαλό τους είναι κασέτα μαγνητοφώνου -  ή λειτουργούν ως «μηρυκαστικά» και θέλουν να με κάνουν να πιστέψω ότι η ανικανότητά τους είναι ικανότητα και θα πρέπει να τους ψηφίσω.

3.Αηδιάζω όσους εγκλημάτισαν πολιτικά εναντίον της κοινωνίας και το παίζουν υπεράνω και τιμωροί στα λόγια, όταν οι ίδιοι θα έπρεπε να βρίσκονται φυλακή. Θυμηθείτε την κλοπή του χρηματιστηρίου το 1999, την υπόθεση ΗΛΙΟΣ το 2005 και το Μαρί πρόσφατα.

4. Αηδιάζω τους χορτασμένους που διακηρύττουν ότι ο λαός θα πρέπει να σφίξει τα ζωνάρια.

5. Θεωρώ υπέρτατη βλακεία να επιλέγεις με την ψήφο σου τον θυτη σου.

Ειδικότερα:

1    1. Δεν ψηφίζω άνθρωπο που προβάλλει το σύνθημα «η κρίση θέλει....». Τον θεωρώ βλάκα γιατί αυτονόητα η κρίση δεν έχει βούληση, ώστε να θέλει οτιδήποτε.

2    2. Δεν ψηφίζω άνθρωπο που ζητά την ψήφο μου για να σώσει το έθνος ή για να σχηματίσει κυβέρνηση «εθνικής» κλπ.κλπ.. Και οι φασίστες και οι δικτάτορες πάνω από την κοινωνία έβαζαν διάφορα νεφελώδη, όπως το έθνος.

3    3. Δεν ψηφίζω με τίποτε υποψήφιο που εμφανίζεται ως σωτήρας. Αυτός έχει τις περισσότερες πιθανότητες να συμπεριφερθεί ως δικτάτορας.

4    4.  Δεν ψηφίζω με τίποτε υποψήφιο που προβάλλει τον εαυτό του ως ηγέτη. Είναι άτομο ατομοκεντρικό, αντι-συλλογικό και πολύ πιθανόν αντι-κοινωνικό και σίγουρα αντι-δημοκρατικό.

5    5.  Δεν ψηφίζω με τίποτε άνθρωπο που δεν απευθύνεται στον πολίτη με λογικά επιχειρήματα και μόνο πουλά «φόβο και ελπίδα». Όποιος πουλά «φυσικό αέριο» είναι γιατί δεν έχει καμία απολύτως πολιτική πρόταση για την κοινωνία σήμερα.

6    6.Δεν ψηφίζω με τίποτε ανθρώπους που μάχονται με τις λεγόμενες «συσπειρώσεις». Αυτοί οι άνθρωποι αντικρύζουν τα άτομα όχι ως πολιτικές ατομικότητες αλλά ως «αχειράφητες μαζες» και εννοούν την πολιτική ως τη συσπειρωμένη δύναμη της μάζας. Κάτι παρόμοιο δηλαδή με τους ηγέτες των φασιστικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων.

7    7.  Δεν ψηφίζω «πονηρό», «αχυράνθρωπο» και  «καιροσκόπο». Αυτοί εξυπηρετούν αλλότρια συμφέροντα και όχι το συμφέρον της κοινωνίας.

8    8. Δεν ψηφίζω υποψήφιο που προβάλλεται ως άτομο για ένα αξίωμα και μετά εκχωρεί την εξουσία που πήρε με κουτοπόνηρο τρόπο σε κάποιο άλλο, όπως το κόμμα, και προκύπτει το σχήμα « είναι πρόεδρος ο άλφα και κυβερνών κόμμα το βήτα και συγκυβερνών το γάμα και συνεργαζόμενος ο δέλτα». Τελικά ποιος κυβερνά, ποιος έχει την πολιτική ευθύνη; Ο κανένας;Τελικά ο πρόεδρος ποιον υποθετικά εκφράζει; Το πρόγραμμά του, το κόμμα, τους συνεργαζόμενους, τους παρασκηνιακά συνεργαζόμενους, τον εαυτό του ή την κοινωνία; Ποιου τελικά το συμφέρον εξυπηρετεί; Κανένας υποψήφιος δεν προβάλλει το κοινωνικό συμφέρον εφόσον η κοινωνία είναι και ο λόγος της ύπαρξής του.Το αντίθετο μάλιστα, θεωρούν την κοινωνία ως τον αντίπαλό τους που πρέπει να εξαπατήσουν, να τιθασεύσουν, να υποτάξουν, να εκμεταλλευτούν.

Πιο ειδικά:

1    1.Απορρίπτω υποψήφιο που δεν μπορεί να αντιληφθεί τη διαφορά ανάμεσα στις έννοιες «κόμμα» και «συμμορία» ή «κράτος» και «πολίτευμα» ή «δημοκρατία» και «ολιγαρχία»

      Πιο γενικά:

1.Δεν επιλέγω ποτέ το «λιγότερο κακό» σε σχέση με πρόσωπα αλλά μόνο σε καταστάσεις.  Ο άνθρωπος που δέχεται να προβάλει τον εαυτό του ως το «λιγότερο κακό» είναι άτομο που δε σέβεται τον εαυτό του, του λείπει η αξιοπρέπεια, γι αυτό και είναι επικίνδυνος για την κοινωνία. Είναι εξουσιολάγνος και αδίστακτος. Από την άλλη, το λιγότερο κακό στην επιλογή προσώπων, συνιστά βλακεία. Γιατί ανάμεσα σε τρεις, για παράδειγμα κλέφτες, ποιο είναι το λιγότερο κακό; Από την άλλη, ο εθισμός της κοινωνιας να επιλέγει το κακό, συνιστά αυτοκτονία.

2.Γελώ με την απύθμενη βλακεία όσων λένε: «Ψήφισε. Μην αφήσεις τους άλλους να αποφασίσουν για σένα». Είτε ψηφίσεις είτε δεν ψηφίσεις οι άλλοι είναι προκαταβολικά δεδομένο στο υπαρκτό πολιτικό σύστημα ότι θα αποφασίζουν για σένα.

3. Κλαίω με την επισήμανση: «Δεν είναι όλοι οι υποψήφιοι οι ίδιοι». Αυτονόητα κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος με τον άλλο. Από πότε το αυτονόητο είναι πολιτική θέση; Όμως όλοι οι υποψήφιοι συμφωνούν στη θεωρία και στην πράξη ότι το κόστος της πολιτικής ανικανότητας τους  θα το πληρώνει ο λαός. Αυτό είναι που τους καθιστά φορείς της ίδιας ολιγαρχικής ιδεολογίας και πρακτικής. Αλλά, ακόμα και έτσι, αν ένας ολιγαρχικός υποψήφιος έλεγε ότι αν όλα αυτά που υποστηρίζω προεκλογικά, δε τα υλοποιήσω, τότε θα... τι θα κάνει; Ή εσύ ο πολίτης, αν θεωρήσεις ότι σε εξαπάτησα ή σε έβλαψα , τότε μπορείς να......... Μόνο που σε αυτή την περίπτωση χρειάζεται πρόταση για ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα. Και κανένας δεν προτείνει κάτι τέτοιο.

ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΟΥΛΟΣ ΕΚΧΩΡΕΙ ΕΝ ΛΕΥΚΩ ΤΗΝ  ΨΗΦΟ ΤΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΤΡΙΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ. ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΠΡΑΤΤΟΥΝ ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΡΙΜΕΣ

ΥΓ. Είναι κρίσιμες οι εκλογές; Για ποιον; Για την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία φυσικά. Με τόση αποδεδειγμένη απληστία και ανικανότητα, είναι πραγματικά κατόρθωμα να εξασφαλίσει από την κοινωνία τη νομιμοποίησή της αποδεδειγμένα με την ψήφο, δηλαδή τη συναίνεση της κοινωνίας στη συνέχιση του απεχθούς έργου της σε βάρος της κοινωνίας και σε αγαστή συνεργασία με τη διεθνή ολιγαρχία, προς την οποία είναι διαθετειμένη να ξεπουλήσει τα πάντα προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωσή της, δηλαδή τη διαιώνιση της πολιτικής και της οικονομικής εκμετάλλευσης του κυπριακού λαού από την ίδια. Μπράβο τους!

Είναι κρίσιμες οι  εκλογές για την κοινωνία; Όχι, γιατί η μοίρα της έχει ήδη προδιαγραφεί. Τουλάχιστον, όμως ψηφίζει!

Προεδρικές εκλογές, η εκλογική ψήφος και πολιτική δουλεία

Τα κόμματα σε συνεργασία με τα ΜΜΕ διαλαλούν την πραμάτεια των «κρίσιμων» προεδρικών εκλογών. Γιατί είναι κρίσιμες;
Ο στόχος τους είναι με την προπαγάνδα τους να πείσουν τη μάζα των «ηλιθίων» πολίτων να διαλέξουν τον «άριστο» αφέντη τους για την επόμενη πενταετία. Έτσι το πολιτικό σύστημα και οι στυλοβάτες του -κόμματα και ΜΜΕ- να αποκτήσουν νομιμοποίηση στη συνείδηση της κοινωνίας ή να συνεχιστεί το ίδιο φαγοπότι για άλλα πέντε χρόνια σε βάρος του λαού.
Με τις απύθμενες ανοησίες των βασικών υποψηφίων και των κομματοκρατόρων, δε θα καταπιαστώ. Θα επικεντρωθώ στη ψήφο των πολιτών και τη διάστασή της σε σχέση με την ελευθερία/δουλεία.
Το δικαίωμα της εκλογικής ψήφου
Το λεγόμενο δικαίωμα ψήφου, με τη σημερινή του μορφή, είναι δημιούργημα του 18ου αιώνα. Τότε ήταν που υπήρξε κάποιος προβληματισμός αν η ψήφος θα είναι εκλογική (εν λευκώ νομιμοποίηση ενός υποψηφίου στην εξουσία του κράτους) ή αντιπροσωπευτική (νομιμοποίηση κάποιου υποψηφίου στην εξουσία αλλά και έλεγχός του από τους ψηφοφόρους).
Επιβλήθηκε από την άρχουσα τάξη τότε η εκλογική ψήφος. Και ο φιλελευθερισμός και ο εθνικισμός και ο κομμουνισμός ταυτίστηκαν με την εκλογική ψήφο, ανεξάρτητα αν η καθεμιά ιδεολογία πρόεβαλλε είτε το κράτος είτε το έθνος είτε το κόμμα ως κριτήριο της λήψης αποφάσεων από τους ψηφισμένους αφέντες.
Η εξέλιξη από τον 18ο αιώνα ως τον 20ο αιώνα δεν άλλαξε τη μορφή της ψήφου. Αφού σταδιακά εγκαταλείψθηκε η λεγόμενη τιμηματική εκλογική ψήφος (δικαίωμα εκλογικής ψήφου με βάση την περιουσία) και αφού η ανθρωπότητα διήλθε από την περίοδο του μεσοπολέμου (φασισμός, ναζισμός,ολοκληρωτισμός, δικτατορίες) , μεταπολεμικά άρχισε να γενικεύεται η εκλογική ψήφος πρώτα για τους άντρες και μετά, για τις γυναίκες.
Με το δικαίωμα της εκλογικής ψήφου τα άτομα από υπήκοοι του κράτους έγιναν πολίτες του κράτους. Όμως και τον 18ο και τον 20ο αιώνα η εξουσία παρέμεινε στο κράτος και η κοινωνία αμέτοχος στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος.
Το περιεχόμενο της εκλογικής ψήφου
Τι είναι η εκλογική ψήφος;
Στο επίπεδο του πολιτεύματος συνιστά είτε αριστοκρατικό(εκλογή αρίστων) είτε ολιγαρχικό στοιχείο (εκλογή πλουσίων). Δηλαδή, η εκλογική ψήφος δεν χαρακτηρίζει μόνο το πολίτευμα της δημοκρατίας αλλά τα αριστοκρατικά και τα ολιγαρχικά πολιτεύματα.
Στο επίπεδο των εξουσιαστικών συστημάτων είναι νομιμοποιητική, δηλαδή νομιμοποιεί κάποιο να είναι ο φορέας της εξουσία και να λαμβάνει αποφάσεις που αφορούν το σύνολο, την κοινωνία.
Και στην περίπτωση που υπάρχουν περισσότεροι του ενός διεκδικητές, είναι και διαιτητεύουσα. Δηλαδή, διαλέγει ποιος από τους υποψήφιους θα χρηστεί αξιωματούχος του κράτους.
Είναι εκχωρητέα η εκλογική ψήφος.Δηλαδή σου παρέχει ένα μερίδιο στην πολιτική- ένα πολιτικό δικαίωμα- αλλά πρέπει να τον εκχωρήσεις σε ένα άλλο πρόσωπο το οποίο υποτίθεται θα αποφασίζει για λογαριασμό σου. Ή, εφ΄ όσον είναι αποδεκτό ότι η πολιτική εξουσία ανήκει στο κράτος, τότε αναγκαστικά οι πολίτες δεν μπορούν να την κατακρατήσουν αλλά να την εκχωρήσουν στον ιδιοκτήτη της πολιτικής που είναι το κράτος.
Από τη στιγμή που εκχωρεί ο πολίτης το ίσο μερίδιο πολιτικής που κατέχει με την ψήφο του στον υποψήφιο που καταλαμβάνει το αξίωμα του κράτους – το κράτος είναι απρόσωπο –, τότε ο ίδιος παραμένει εκτός του πολιτικού συστήματος χωρίς κανένα δικαίωμα στη διαχείριση των κοινών υποθέσεων. Γιατί με την εκλογική ψήφο το παραχώρησε σε ένα άλλο πρόσωπο.
Δηλαδή η λειτουργία του πολιτικού συστήματος στηρίζεται στην αρχή ότι ο πολίτης έχει ένα δικαίωμα στην πολιτική, να μην έχει κανένα δικαίωμα. Γι αυτό και υποχρεωτικά εκχωρείται σε ένα τρίτο προσωπο.
Εκλογική ψήφος και δουλεία
Το γεγονός ότι οι πολίτες συναινούν στην παραχώρηση της πολιτικής λειτουργίας σε κάποια άλλα πρόσωπα δεν υποδηλώνει ότι είναι και πολιτικά ελεύθεροι. Η συναίνεση δημιουργεί νομιμοποίηση , δε δημιουργεί ελευθερία. Η συναίνεση, για παράδειγμα, στη μισθωτή εργασία δεν υποδηλώνει ότι το άτομο είναι οικονομικά ελεύθερο.Στο χώρο της εργασία είναι εξαρτημένος από τη βούληση κάποιου άλλου που αποφασίζει. Το ίδιο συμβάινει και στην πολιτική: η συναίνεση με την εκλογική ψήφο διαιωνίζει την εξάρτηση του ατόμου και στον πολιτικό τομέα, αφού κάποιος άλλος θα αποφασίζει αντί του ιδίου.
Φυσικά, το άτομο έχει το πολιτικό δικαίωμα να διαδηλώνει για να ασκήσει πίεση στον κάτοχο της εξουσίας του κράτους ή στον ιδιοκτήτη μιας επιχείρησης. Αλλά, η διαδηλώση επιβεβαιώνει ταυτόχρονα ότι ο πολίτης βρίσκεται εκτός του πολιτικού/οικονομικού συστήματος. Γιατί, αν το άτομο είχε δικαίωμα να αποφασίζει το ίδιο για πολιτικά θέματα, τότε η διαδήλωση δε θα είχε νόημα, δηλαδή θα ήταν παράλογο να διαδηλώνεις εναντίον του εαυτού σου!!!
Με τη χρήση της εκλογικής ψήφου ο πολίτης αποφασίζει κάτι; Όχι, δεν αποφασίζει τίποτε και ούτε έχει την πολιτική αρμοδιότητα να επιληφθεί οποιουδήποτε θέματος. Αποφασίζει ότι κάποιος άλλος θα κατέχει την πολιτική λειτουργία της κοινωνίας, δηλαδή θα αποφασίζει για κείνον, και μάλιστα με εν λευκώ εξουσιοδότηση. Δεν παίρνει δηλαδή ο πολίτης κάποια πολιτική απόφαση είτε από την άποψη της διαβούλευσης είτε της εισήγησης είτε της απόφασης/εκτέλεσης. Όλα αυτά τα εκχωρεί σε άλλους και απομένει υπήκοος/πολίτης του κράτους με βάρκα σωτηρίας την ελπίδα.
Εκλογική ψήφος και κοινωνία
Τι υποδηλώνει για την κοινωνία η εκλογική ψήφος;
Ότι η κοινωνία από πολιτική άποψη είναι μια κοινωνία δούλων με την έννοια ότι σε θέματα που αφορούν τη συνολική κοινωνία δεν έχουν κανένα δικαίωμα να αποφασίζουν. Δηλαδή, στο πολιτικό επίπεδο δεν αναγνωρίζεται ότι ο κάθε πολίτης και το όλον- ο δήμος- αποτελούν θεσμικά όργανα του πολιτεύματος.
Η πολιτική δουλεία της κοινωνία δε σημαίνει ότι τα άτομα είναι ολοκληρωτικά δούλοι, όπως στο φεουδαρχικό σύστημα, όπου το άτομο αντιμετωπίζεται ως πράγμα.Η κοινωνία απολαμβάνει την ατομική της ελευθερία (ελευθερία στην ιδωτική της ζωή) και είναι ικανοποιημένη λόγω του επιπέδου της εξέλιξης της. Όμως η ατομική ελευθερία δε σε καθιστά ούτε κοινωνικά ούτε πολιτικά ελεύθερο. Είναι όμως η ατομική ελευθερία η προϋπόθεση για διεκδίκηση κάθε μορφής ελευθερίας.
Εκλογική ψήφος και προεδρικές εκλογές στην Κύπρο
Το γεγονός ότι οι πιο πολλοί πολίτες ασκούν το εκλογικό δικαίωμα δηλώνει ότι από άποψη συμφέροντος ή γνώσης η πλειονότης της κοινωνίας είναι ανεκτική/ικανοποιημένη από το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα.
Δηλαδή, σε μεγάλο βαθμό η κυπριακή κοινωνία πολιτικά είναι αχειράφετη, γι αυτό και εκχωρεί την πολιτική λειτουργία σε κάποιους άλλους εν λευκώ –τα κόμματα.
Από πολιτική άποψη δεν παρατηρούνται κάποιες διεργασίες στο κοινωνικό επίεπδο. Εκτός από το γεγονός της αποχής, το οποίο ερμηνεύεται ως μη ικανοποίηση του πολίτη από τη λειτουργία της πολιτικής ή του πολιτικού συστήματος. Έτσι το κατανοούν τα κόμματα και οι υποψήφιοί τους. Γι αυτό και ακριβώς το λόγο κάποιοι υποψήφιοι δειλά-δειλά προτείνουν κάποιους τρόπους εμπλοκής των πολιτών στην πολιτική διαδικασία (πρόταση Λιλλήκα για ανακλητό και πρόταση Αναστασιάδη για νομοθετική πρωτοβουλία στους πολίτες). Αυτές οι προτάσεις υποδηλώνουν ότι βρισκόμαστε σε ένα πρώιμο στάδιο μετάβασης από την εκλογική ψήφο στην αντιπροσωπευτική. Το σημαντικό όμως είναι πως και αυτές οι πρωτοβουλίες προέρχονται από την άρχουσα τάξη και όχι από την κοινωνία.
Νεοτερικότητα και ελληνική αρχαιότητα
Από την άποψη της ανθρωποκεντρικής εξέλιξης , δηλαδή του σταδίου ανάπτυξης της ελευθερίας, οι νεοτερικές κοινωνίες μπορούν να συγκριθούν με τις ανάλογες κοινωνίες των πόλεων κρατών του 7ου π.Χ. αιώνα, δηλαδή την περίοδο των νομοθετών- του σημερινού κράτους δικαίου -και της σταδιακής γενίκευσης της εκλογικής ψήφου. Όμως οι τωρινές κοινωνίες και το πολιτικό σύστημα δεν έχουν περιέλθει στο στάδιο εκείνο της εξέλιξης στο οποίο η ψήφος θα γίνει τουλάχιστον αντιπροσωπευτική, δηλαδή να έχεις το δικαίωμα και να ελέγχεις τον ψηφισμένο αξιωματούχο. Στην αρχαιότητα η αντιπροσωπευτική ψήφος καθιερώθηκε από το Σόλωνα το 592/91 π.Χ..
Και φυσικά ουδεμία σύγκριση μπορεί να γίνει με την περίοδο της κλασικής δημοκρατίας όπου ο πολίτης είναι κύριος της ψήφου του, άρα δεν εκχωρείται, και η ψήφος αποκτά αποφασιστικό περιεχόμενο και το άτομο αποκτά και την πολιτική ελευθερία, αφού μετέχει «κρίσεως και αρχής».
ΥΓ. Δεν αναφέρθηκα στο δικαιωμα του «εκλέγεσθαι» γιατί εκεί αποδεικνύεται ολοφάνερα ο ολιγαρχικός χαρακτήρας του πολιτεύματος.
ΥΓ. Η μεγαλύτερη ανοησία, στην ελληνική τουλάχιστον γλώσσα, είναι να χρησιμοποιείς τη φράση «το δημοκρατικό δικαίωμα της ψήφου» αναφερόμενος στις εκλογές.Έλεος!!!

Το πολιτικό παραμύθι "φταίνε οι τράπεζες"

Κυριολεκτικά έχω βαρεθεί το μονότονο σύνθημα του ΑΚΕΛ και της κυβέρνησης: «Φταίνε οι τράπεζες και οι τραπεζίτες».
Θα πει κάποιος: «Δεν είναι έτσι;»
Η απάντηση είναι: «Εξαρτάται από το έτσι». Αν δεν ορίσεις το έτσι, δεν μπορείς να αποδίδεις ευθύνες.

Η πραγματικότητα
Η κυπριακή κοινωνία δε σχετίζεται πολιτικά με τις τράπεζες: ούτε τις ελέγχει ούτε καθορίζει το θεσμικό πλαίσιο της λειτουργίας τους. Με λίγα λόγια, η κυπριακή κοινωνία απλώς συναλλάσσεται με τη μεσολάβηση των τραπεζών. Επομένως, όταν κάποιος λέει πως «φταίνε οι τράπεζες», εμένα δε μου λέει κάτι. Γιατί στη συνείδηση της κοινωνίας οι τράπεζες είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Και με βάση τη λογική της εποχής μας οι ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν ελέγχονται ούτε άμεσα ούτε έμμεσα από την κοινωνία. Πιο απλά, για την κοινωνία δεν τίθεται πολιτικό θέμα με τις τράπεζες γιατί είναι εκτός των πολιτικών της δικαιωμάτων. Γι αυτό ακριβώς και οι πολίτες διερωτούνται «γιατί να πληρώσουμε εμείς τις ζημιές των τραπεζών».
Για την κοινωνία πολιτικό θέμα υπάρχει με αυτούς που αναλαμβάνουν να διαχειριστούν την εξουσία του κράτους με «εντολή» της κοινωνίας και -από τυπική άποψη- προς όφελός της. Και αυτοί είναι στην Κύπρο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κυρίως και η Βουλή. Επομένως, αν υπάρχουν παραλείψεις, λάθη ή άλλες αδυναμίες από μέρους τους , για την κοινωνία αυτοί είναι πολιτικά υπεύθυνοι και κανένας άλλος. Αυτοί έχουν τις αρμοδιότητες να ελέγχουν, να παρεμβαίνουν και να προβαίνουν σε διορθωτικές πράξεις, αν κριθεί αναγκαίο. Και αυτό αφορά όχι μόνο το κράτος αλλά και τους ημικρατικούς οργανισμούς και τους ανεξάρτητους αξιωματούχους που διορίζονται στις θέσεις τους.
Τι μας λέει το ΑΚΕΛ και ο Πρόεδρος; Ότι η εκτελεστική εξουσία (ο Πρόεδρος) διόρισε ένα Διοικητή και ένα Συμβούλιο στην Κεντρική Τράπεζα, οι οποίοι ήταν παντελώς ανίκανοι να εποπτεύουν κάποιες τράπεζες και τα συμβούλια αυτών των τραπεζών οδήγησαν την κυπριακή κοινωνία στην καταστροφή! Και εγώ ως εξουσία απλώς τους κατηγορώ ενώπιον του λαού για να περνώ την ώρα μου!!!Καλά, ρε αθεόφοβοι, με τόση εξουσία στα χέρια σας και αφήσατε ένα διορισμένο υπάλληλο , όντας ανίκανος κατά σας , να καταστρέψει την κοινωνία; Ποια λογική έχει αυτή η θέση;
Δηλαδή, είναι δυνατόν ένας διορισμένος υπάλληλος σε αυτό τον τόπο να έχει τόση εξουσία, ώστε να μας καταστρέψει όλους; Μα περιπαίζετέ μας; Γιατί δεν το στείλατε έγκαιρα στο σπίτι του, αφού είναι η κυβέρνηση που εποπτεύει τους διορισμένους;
Δηλαδή, τι μας λέει το ΑΚΕΛ; Πως η πολιτική ευθύνη για την καταστροφή δεν ανήκει στους πολιτικούς αλλά σε υπαλλήλους και τραπεζίτες!!! Μα, αν εκείνοι έχουν την πολιτική ευθύνη, τότε γιατί η κοινωνία δεν εκλέγει εκείνους και εκλέγει εσάς;
Με τέτοια τεχνάσματα το ΑΚΕΛ ουσιαστικά αυτο-εξευτελίζεται, αφού θεωρεί ότι οι πολιτικοί είναι «γλάστρες» στα χέρια τεχνοκρατών και τραπεζιτών!!! Ε, τότε γιατί να σας ψηφίσει η κοινωνία; Αφού είστε έρμαιο στα χέρια του ιδωτικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και δεν μπορείτε να κάνετε κάτι;

Το ζήτημα της πολιτικής ευθύνης
Το ΑΚΕΛ καλό είναι να σταματήσει τον αυτο-εξευτελισμό του για να καλύψει τις ασήκωτες πολιτικές του ευθύνες. Γιατί αν φτάσαμε ως εδώ πολιτικά υπεύθυνος κατά κύριο λόγο είναι ο κ. Χριστόφιας και το κυβερνών ΑΚΕΛ που είχε την ευθύνη και να κυβερνά και να ελέγχει!!! Γιατί ο διορισμός ή η παύση ενός αξιωματούχου γίνεται με πολιτική απόφαση, με πολιτική απόφαση δόθηκαν εν μια νυκτί τα εκατομμύρια στη Λαϊκή Τράπεζα, με πολιτική απόφαση μεταφέρθηκαν οι ζημιές των τραπεζών στο κράτος και από το κράτος στην κυπριακή κοινωνία, με πολιτική απόφαση προσφύγαμε στην τρόικα και με πολιτική απόφαση θα εγκριθεί το όποιο μνημόνιο.

Διαπλοκή και της διαφθορά
Πέρα από τα αυτονόητα οι πολιτικές ευθύνες γίνονται πιο μεγάλες λόγω της παραδοσιακής διαπλοκής των πολιτικών και των κομμάτων με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο που όλοι γνωρίζουν και προσποιούνται ότι είναι αχάπαροι. Πιο απλά, πολιτικοί και κόμματα έκαναν πλάτες στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο προκειμένου να αποκομίσουν είτε ίδιον είτε κομματικό όφελος. Ή αλλιώς έθεταν την πολιτική εξουσία στη διάθεση των τραπεζιτών αντί προς όφελος του λαού. Επομένως οι ευθύνες των πολιτικών και των κομμάτων δεν περιορίζονται σε κάποιου είδους ανικανότητα αλλά και σε απληστία, όπως ακριβώς είναι και το νόημα της ύπαρξης των τραπεζιτών.
Η διαγραφή χρεών κομμάτων και φίλα προοσκειμένων οργανώσεων από τους τραπεζίτες, οι χορηγίες, ο διορισμός τραπεζιτών στη θέση υπουργού, η μεγάλη κλοπή του χρηματιστηρίου αποδεικνύουν περίτρανα τη διαπλοκή των πολιτικών και των κομμάτων. Ότι σκοπός τους δεν ήταν η εξυπηρέτηση του κοινού συμφέροντος αλλά του ιδίου συμφέροντος.

Η αδιαφάνεια
Ο βαθμός διαφθοράς των πολιτικών και των κομμάτων δεν είναι γνωστός ακόμα στην κοινωνία γιατί όλα τα κόμματα είτε ψήφιζαν «πελλό-νομους» ή παρεμπόδιζαν την εφαρμογή τους , ώστε να συνεχίσουν το μεγάλο φαγοπότι σε βάρος του λαού. Φρόντιζαν με μεγάλη συνοχή να επιβάλουν ένα σκοταδιστικό σύστημα, ώστε να μην γνωρίζει κανένας τα εισοδήματά τους και τις διαπλοκές τους. Και ο νόμος περί δήθεν προσωπικών δεδομένων έγινε το εφαλτήριο της προστασίας της κάθε μορφής παρανομίας.

Η ασυλία
Οι άνοες και άπληστοι που αυτοαποκαλούνται πολιτικοί και συστεγάζονται σε συμμορίες που αυτοαποκαλούνται «κόμματα», γνωρίζοντας τις παρανομίες τους, φρόντισαν να καλύψουν τα νώτα τους. Έθεσαν τον εαυτό τους υπεράνω του νόμου και για το δημόσιο και για τον ιδωτικό τους βίο ως γνήσια φεουδαρχικά κατάλοιπα με τη βοήθεια του περιβόητου Γενικού Εισαγγελέα. Γιατί, λέει, πρέπει να αυτορυθμίζονται! Εγκληματούν σε βάρος της κοινωνίας αυτορυθμιζόμενοι ως γνήσιοι μαφιόζοι!

Η ιδεολογία
Όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως υπηρέτησαν πιστά το νεοφιλεύθερο δόγμα, ότι η πολιτική και η κοινωνία πρέπει να υπηρετούν την οικονομική αγορά. Και αφού οι ίδιοι έγινα σφογγοκωλάριοι του χρηματοπιστωτικού κεφαλάιου με το αζημίωτο, τώρα στενά συνεργαζόμενοι προσπαθούν να μετατρέψουν την κυπριακή κοινωνία σε δουλοπαροικιακή. Είναι αδίστακτοί γιατί είναι και άνοες και άπληστοι. Και πωλούν στον κόσμο διάφορα δραματικά σενάρια διάσωσης , αφού, πρώτα τον κατέστρεψαν.

Επίλογος
Την πολιτική ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση τη φέρει κατεξοχήν ο πρόεδρος και το ΑΚΕΛ και η βουλή. Οι τραπεζίτες ευθύνονται; Αδιαμφισβήτητα. Όμως η πολιτική ευθύνη ανήκει σε αυτούς που αυτο-αποκαλούνται πολιτικοί. Η αδίστακτη πολιτική ολιγαρχία της Κύπρου είναι διπλά υπεύθυνη: και γιατί αποδείχτηκε ανίκανη να διαχειριστεί το πολιτικό σύστημα και γιατί μετατράπησε σε σφογγοκωλάριο των τραπεζιτών με αποτέλεσμα την καταστροφή της κυπριακής κοινωνίας.
ΓΙ ΑΥΤΌ ΨΗΦΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΙΣ ΣΑΣ. ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΎΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ. ΣΕ ΣΑΣ ΕΠΑΦΙΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΕΊΝΑΙ Ο ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΣ ΣΑΣ ΘΥΤΗΣ. ΓΙΑΤΙ ΣΊΓΟΥΡΑ ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ.ΘΥΜΑ ΚΑΙ ΒΛΑΚΑΣ ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ!

Ο Χριστόφιας, ο Αναστασιάδης και....ο Χίτλερ

Οι φορείς της πολιτικής εξουσίας στην Κύπρο κυριολεκτικά δε ντρέπονται. Ανοίγουν το στόμα τους και ότι θέλουν πετάσσουν. Είναι τόσο υπερμεγέθεις οι ανοησίες τους που κυριολεκτικά δε βρίσκεις λογικό επιχείρημα να τους αντιμετωπίσεις. Οι πρωτομάστορες της καταστροφής της Κύπρου , το αμίμητο δίδυμο Χριστόφια – Αναστασιάδη, έχουν κυριολεκτικά γίνει πρωταγωνίστες ενός θεάτρου με τίτλο: «Πώς εξαπατούμε το λαό;»Υποτίθεται ότι για μήνες αντιδικούσαν για το μημόνιο. Ο ένας έλεγε εδώ και τώρα μνημόνιο και ο άλλος έλεγε: «μη βιάζεσαι Νίκο, σιγά-σιγά, θέλει τρόπο το πράμα». Και για μήνες ολόκληρους αμφότεροι αερολογούσαν και κινδυνολογούσαν, ώστε σε αγαστή συνεργασία με τους τραπεζίτες να τα φορτώσουν στο λαό.
Σε αυτά τα πλαίσια και σε συνθήκες πλήρους σκοταδισμού συζητούσαν με την τρόϊκα για το περιεχόμενο του μνημονίου χωρίς να ενημερώνουν το λαό με πρόσχημα ότι είναι απαίτηση της τρόϊκας δήθεν. Αιφνιδιαστικά τροϊκανοί και κυβέρνηση συμφώνησαν σε ένα μνημόνιο και τώρα με συνοπτικές διαδικασίες πρέπει να περάσει από τη βουλή για να σωθεί ο τόπος, να προλάβουν , λένε, το επόμενο eurogroup. Χριστόφιας και Αναστασιάδης χέρι – χέρι περνούν τα νομοσχέδια για το μνημόνιο στο άψε-σβήσε μήπως και προλάβει κάποιος και αντιδράσει. Δηλωμένος εχθρός και των δύο είναι ο λαός.
Και οι πάτρωνές τους απο το εξωτερικό θα τους δίνουν συγχαρητήρια για τις ασύλληπτες ικανότητες τους στην επιβολή των μεθοδεύσεων τους σε βάρος του λαού. Και θα ανταγωνίζονται ποιος είναι το καλύτερο τσιράκι της διεθνούς ολιγαρχίας στην Κύπρο.
Τι κοινό έχουν αυτά τα δύο υπολείμματα της δεσποτείας στην Κύπρο; Η πίστη τους στον σκοταδισμό, η αποφασιστικότητά τους στη λήψη μέτρων εναντίον του λαού, η ανευθυνότητά τους ως πολιτικών και πάνω απ΄ όλα η δεσποτική τους νοοτροπία. Και οι δυο ακόμα είναι καλά μαθητάκια του νεοφιλελευθερισμού: όπως οι ιδιοκτήτες του οικονομικού συστήματος θέλουν να αυτορυθμίζονται – η λεγόμενη ελεύθερη αγορά – έτσι και οι ίδιοι ως ιδιοκτήτες του πολιτικού συστήματος θέλουν να αυτορυθμίζονται. Και φυσικά η αυτορύθμισή τους θα γίνεται με έξοδα των δουλοπαροίκων της κυπριακής κοινωνίας.
Και ο δεσποτισμός τους είναι τόσο έντονος που τα κόμματά τους προκειμένου να τους ξεφορτωθούν, η μόνη λύση που βρήκαν, ήταν να τους φορτώσουν στον κυπριακό λαό!!!
Να φανταστείτε, προκειμένου να κατανοήσω τις υψηλού επιπέδου προσεγγίσεις τους, άρχισα να διαβάζω Χίτλερ. Όπως τους κανόνες που έθεσε το 1938 για την πληροφόρηση:
«1.Μην πληροφορείτε κανένα που δεν χρειάζεται να ενημερωθεί.
2.Κανείς να μην μάθει περισσότερα απ΄ όσα χρειάζεται να μάθει.
3.Κανείς να μην μαθαίνει κάτι πιο γρήγορα απ΄ ότι χρειάζεται».
Άμα τα κάμνει ο Χίτλερ είναι φασίστας, άμα τα κάμνουν οι τωρινοί πολιτικάντηδες είναι δημοκρατικοί!!! Αυτά για όσους διερωτούνται ποιος εκτρέφει το φασισμό στην Κύπρο.
Κανένας Χριστόφιας και κανένας Αναστασιάδης δεν έχουν άμεσα ή έμμεσα εξουσιοδότηση να δεσμεύσουν ένα λαό με μνημόνια. Ο μόνος αρμόδιος να αποφασίσει για το μέλλον του είναι ο ίδιος ο λαός με δημοψήφισμα.
Οι κύριοι Χριστόφιας και Αναστασιάδης ως δεσποτίσκοι στην πολιτική είναι απόλυτο φυσικό να μην αποδέχονται κάτι τέτοιο, γιατί θεωρούν ότι η ψήφος του λαού είναι εν λευκώ εξουσιόδοτηση στο πρόσωπό τους. Όπως παλαιότερα υπήρχε εν λευκώ εξουσιόδοτηση του θεού στον απόλυτο μονάρχη!Τι να κάνουμε; Ας πάνε στο σπιτάκι τους να κάνουν τους δεσπότες. Γιατί να τους ανεχόμαστε εμείς όντας ανίκανοι δεσποτίσκοι και λεηλάτες;

ΥΓ. Το κείμενο δεν απευθύνεται σε τυφλά ή συμφεροντολόγα κομματόσκυλα.

Φυσικό αέριο κι αφύσικες πολιτικές αερολογίες στην Κύπρο

Κόμματα και ΜΜΕ, οικονομολόγοι και επιχειρηματίες προσπαθούν να μας πείσουν μέρα και νύκτα ότι η διέξοδος στα αδιέξοδα του παρόντος είναι το φυσικό αέριο και η εκμετάλλευσή του.
Η προβολή του φυσικού αερίου ως σανίδας σωτηρίας για «πάσαν νόσον και μαλακίαν» στη νήσο Κύπρο είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτη.
Καλά, ρε άθλιοι αλήτες και ληστές της Κύπρου, αν δεν γινόταν ανακάλυψη του φυσικού αερίου ως κοινωνία δεν θα είχαμε κανένα μέλλον; Ποια θα ήταν η πρότασή σας στα τωρινά αδιέξοδα;
Φυσικά το παραμύθι του φυσικού αερίου προβάλλεται από την τοπική οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, γιατί μέσα στη γύμνια που νιώθει κάθε κλέφτης και απατεώνας, δεν έχουν να πουν τίποτε άλλο. Ο τόπος είναι σε αδιέξοδο και αυτού ονειρεύονται το φυσικό αέριο!!!
Πώς λειτουργεί το ιδεολόγημα του φυσικού αερίου;
Για την τοπική πολιτική και οικονομική ολιγαρχία είναι το μελλοντικό σωσσίβιο το οποίο θα της επιτρέψει να αναλάβει το κυρίαρχο παρελθοντικό της ρόλο επί της κυπριακής κοινωνίας, ένα ρόλο που βρίσκεται σε κίνδυνο λόγω της αθλιότητας και της απληστίας της. Με το φυσικό αέριο πιστεύει ότι θα επανακτήσει τα παλιά της μεγαλεία εναντίον του αντιπάλου της, που ήταν πάντοτε η κυπριακή κοινωνία.
Δεύτερο, στο αδιέξοδο της δικής της βλακείας η τοπική ολιγαρχία προσφέρει την παλιά δοκιμασμένη συνταγή της ελπίδας. «Γαλεύκουν» στον παρόντα χρόνο κυριολεκτικά τους Κύπριους πολίτες και σε αντάλλαγμα τους πωλούν ελπίδα. Είναι η μόνιμη συνταγή της νεοτερικότητας εναντίον της βάναυσης συμπεριφοράς των εξουσιαστών απέναντι στους λαούς. Φυσικά κάποιος πουλά ελπίδα, όταν δεν μπορεί με βάση τη λογική που διαθέτει, να δώσει λύση στα προβλήματα του παρόντος. Ή διαφορετικά, η πώληση ελπίδας είναι η επιβεβαίωση της απύθμενης πολιτικής βλακείας στηριγμένης στην πίστη των ολιγαρχικών ότι ο λαός είναι ηλίθιος.
Σε αυτά τα πλαίσια διοχετεύουν στον τύπο τα διάφορα ολιγαρχικά σκυλάκια συγκεκριμένες ελπίδες για «δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας σε λίγα χρόνια». Έτσι ο κάθε ηλίθιος πολίτης ονειρεύεται και αυτός μια μελλοντική θέση!!!
Όλα αυτά τα δοκιμασμένα εργαλεία του παρελθόντος τι φανερώνουν; Ότι η κυπριακή άρχουσα τάξη είναι εντελώς αχάπαρη. Ότι και τώρα , την ώρα του αδιεξόδου, προσπαθούν να επιβιώσουν με λογικές τελείως ξεπερασμένες. Λογικές που φανερώνουν ότι αδυνατούν να κατανοήσουν τις αλλαγές που γίνονται στο παγκόσμιο σύστημα και επιδρούν καταλυτικά και στο εσωτερικό των κρατών.
Η αντίδραση της τοπικής πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας στο παρόν προοικονομεί και το μέλλον.
Πρώτον, οι τροϊκανοί θα είναι τρισευτυχισμένοι διαπραγματευόμενοι με αχάπαρους, δηλαδή άτομα που βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου και εκφράζουν τα διανοήματά τους με τρόπο που προκαλεί μόνο γέλωτα. Ή διαφορετικά, η άρχουσα τάξη της Κύπρου είναι η πιο εύκολη λεία για την ικανοποίηση των επιδιώξεων των δυνάμεων που ηγεμονεύουν σήμερα τον κόσμο. Γι αυτό και οι τροϊκανοί δεν τους αμφισβητούν ως διαπραγματευτές, παρόλο ότι με την υφιστάμενη κρίση απέδειξαν περίτρανα την πολιτική και οικονομική τους ανικανότητα.
Δεύτερον, με την ανικανότητα της τοπικής ολιγαρχίας που είναι πιστοποιημένη όχι από το παρελθόν αλλά και από το παρόν, η επιβολή αναρίθμητων μνημονίων είναι αναπόφευκτη. Θα γίνουν τόσα μνημόνια όσα προγραμματίζει η διεθνής ηγεμονία, ώστε να πετύχει τους στόχους της είτε σε σχέση με την ιδιοποίηση του τοπικού πλούτου είτε σε σχέση με την επιβολή των όρων της για τη λειτουργία του κράτους, της πολιτικής, της οικονομίας, της εργασίας, της κοινωνίας.
Τρίτον, η επίταση του αδιεξόδου της τοπικής άρχουσας τάξης θα δημιουργήσει συνθήκες πλήρους ανομίας στο εσωτερικό με αυτονόητο συνεπακόλουθο την ενίσχυση του αυταρχισμού εναντίον της κοινωνίας αλλά και των φασιστικών μεθόδων είτε από ομαδούλες που θα αντιδρούν είτε από τα όργανα καταστολής του κράτους.
Τέταρτον, ανάπτυξη είναι αδύνατο να υπάρξει υπό συνθήκες μνημονίου στο άμεσο μέλλον. Τα επόμενα χρόνια θα ασχολούνται όλοι με τα μνημόνια και την εφαρμογή τους. Η μόνη αλλαγή που θα επέλθει είναι πως η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, αφού εξασφάλισε την επιβίωσή της μέσω της τρόϊκά –έστω προσωρινα- θα συνεχίσει το βιολί της: θα φροντίσει ως πιστή εγκάθετος της διεθνούς ολιγαρχίας να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που προσφέρει η κρίση, ώστε να ανακατανέμει τον εναπομείναντα πλούτο ενισχύοντας τη θέση της. Και επειδή χρήματα δεν υπάρχουν για να κλέψουν, ο στόχος τους θα είναι και η ανακατανομή της ιδιοκτησίας ,ώστε να δημιουργηθεί και στην Κύπρο «ο γυμνός άνθρωπος» του 19ου αιώνα της δύσης. Η κοινωνία μας πρέπει να εξευρωπαϊσθεί!!! Γι αυτό και το ενδιάφερον της τρόϊκας για την εκποίηση της ιδιοκτησίας, για τον έλεγχο των συνεργατικών πιστωτικών ιδρυμάτων κλπ..
Φυσικά, όλα αυτά χωρίς την εκτίμηση ενός απρόβλεπτου παράγοντα: της κοινωνίας.
ΥΓ.Απορία ενός αφελούς: αν θεωρήσουμε λογικά ότι το υφιστάμενο πολιτικό και οικονομικό μοντέλο της Κύπρου ξεπεράστηκε από την ίδια την πραγματικότητα, τότε ποια είναι η πρόταση για το μέλλον; Σιωπή, αυτά είναι βλασφημίες!!! Και θέλουν και σκέψη και ποιος θα σκεφτεί!!! Απολάμβανε το «όπιο» του φυσικου αερίου και μη μιλάς.
ΥΓ.Σε μια ευνομούμενη πολιτεία όλοι οι πολιτικοί , οι κομματικοί, οι βουλευτές και οι τραπεζίτες θα βρίσκονταν ήδη στη φυλακή επί εσχάτη προδοσία. Γιατί αν αυτό που έκαναν δεν είναι εσχάτη προδοσία, τότε τι είναι η προδοσία; Σιωπή, δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών, λένε οι υπεύθυνοι της προδοσίας. Η αναίδεια δεν έχει όρια σε αυτό τον τόπο. Και υπάρχουν και αφελείς που εξακολουθούν να τους πιστεύουν.
Γιατί δε μας λένε πότε θα έλθει η ευλογημένη εκείνη ώρα της απόδοσης ευθυνών; Αυτονόητα, γιατί δε θα έλθει ποτέ: Και για όσο υπάρχουν ηλίθιοι που δέχονται να πληρώνουν για τις ευθύνες άλλων!!!

ΖΗΤΩ Η ΚΟΜΜΑΤΙΚΉ ΚΑΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΙΚΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ

ΖΗΤΩ ΚΑΙ Η ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ

Αφόρητες πιέσεις και αφόρητες πολιτικές ανοησίες στην Κύπρο

Ακούοντας τους Κύπριους πολιτικούς το μόνο που πια μπορείς να κάνεις, είναι να προσπαθείς να διασώσεις ότι μπορείς από την κοινή λογική.
Άντε, να βγαίνεις ο υποψήφιος Πρόεδρος κ. Μαλάς και ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ να μας λένε με κάθε σοβαρότητα ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δέχθηκε αφόρητες πιέσεις στις διαπραγματεύσεις για το μνημόνιο. Το υπονοούμενο είναι πως ο ίδιος δεν ήθελε, αλλά τον πίεσαν!
Με συγχωρείτε σύντροφοι, αλλά αυτά που λέτε είναι ανοησίες. Κάποιος ασκεί πίεση σε κάποιον, όταν ο άλλος έχει μπροστά του πολλές επιλογές.Η πίεση ασκείται, ώστε να εξαναγκαστεί να κάμει μια συγκεκριμένη επιλογή αντί κάποιας άλλης.
Ποιος να πιέσει τον Πρόεδρο όταν αυτός δεν είχε άλλη επιλογή; Κανένας στον πλανήτη γη δεν είχε λόγο να πιέσει τον Πρόεδρο. Γιατί το μνημόνιο ήταν μονόδρομος για τον ίδιο. Ή, αν δεν το καταλαβαίνετε σύντροφοι, δεν έχει κανένα λόγο μια τράπεζα να με πιέσει να την προτιμήσω, όταν δεν υπάρχουν άλλες τράπεζες να με δανείσουν!!!
Αποκλείεται κάποιος να πίεσε τον Πρόεδρο; Η μόνη περίπτωση λογικά να πιέσει κάποιος τον Πρόεδρο είναι στην περίπτωση που δεν είχε αντίληψη της πραγματικότητας και τον πιέζεις να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα. Αν αυτές τις πιέσεις εννοεί ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, μάλλον τότε γελοιοποιεί τον Πρόεδρο και δεν τον υπερασπίζεται.
Τα ίδια ισχύουν και αναφορικά με τις σκληρές και επιτυχημένες διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με τους τροϊκανούς. Δεν έγινε καμία διαπραγμάτευση και ούτε μπορούσε να γίνει. Αυτό που έγινε ήταν μόνο μια μεθόδευση σταδιακής επιβολής των όρων της τρόϊκας. Η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση απλώς ενημέρωνε την τρόϊκα ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες στην Κύπρο και πώς πιο εύκολα θα επιβαλλόταν στο λαό ένα μνημόνιο.
Η μετάθεση κάποιων ζητημάτων για λήψη απόφασης στο μέλλον δε συνιστά καμία απολύτως επιτυχία. Γιατί αν τα αριθμητικά δεδομένα-τα οποία δεν γνωρίζω- επιβάλλουν και άλλα μνημόνια, αυτά θα επιβληθούν είτε το θέλει η όποια κυβέρνηση είτε όχι. Και οι τροϊκανοί δεν έχουν κανένα λόγο να βιαστούν να πάρουν σήμερα κάτι, αν πιο εύκολα θα το πάρουν αύριο από τους σφογγοκωλάριους πολιτικούς της Κύπρου,των οποίων η επιβίωση θα εξαρτάται αποκλειστικά από τις δόσεις των δανείων.
Όσο για τους θιασώτες της ψευδο-δημοκρατίας, δηλαδή τους κομματικούς ολιγαρχικούς, τα ΜΜΕ, και τους τραπεζίτες, το μνημόνιο αποδεικνύει ότι είναι εχθροί της δημοκρατίας και αχάπαροι από πολιτική άποψη. Ποιος εξουσιοδότησε τον κ. Χριστόφια ή όποιον άλλο να δεχθεί μνημόνιο; Έχει μήπως εν λευκώ εντολή από το λαό; Πότε την πήρε;
Δυστυχώς, οι κομματοκράτορες θεωρούν την κοινωνία ιδιοκτησία τους και την αντιμετωπίζουν ως μια μάζα δουλοπαροίκων. Γιατί αν είχαν έστω και κάποια στίγματα δημοκρατικής ευαισθησίας, τότε μια επιλογή είχαν: ΝΑ ΠΑΡΑΠΕΜΨΟΥΝ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ.Φυσικά, θα γελούν με μια τέτοια πρόταση και είναι λογικό: είναι ιδεολογικά ακραιφνείς ολιγαρχικοί και οι δημοκρατικές διαδικασίες τους φαίνονται γελοίες.
ΥΓ. Ευτυχώς που όλοι οι υποψήφιοι Πρόεδροι συμφωνούν σε ένα: πρέπει οπωσδήποτε να μας καταστρέψουν ως κοινωνία, ώστε να μας δώσουν ελπίδα και προοπτική για το μέλλον! Και τα προβατάκια, ως συνήθως, αναζητούν τον προστάτη βοσκό τους!