Σε ένα κείμενο του Κ. Βενιζέλου στην εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 23/8/2009 και με τίτλο «Φλερτάρουν με ενδιάμεση συμφωνία», αναφέρονται και τα εξής: «Όπως πληροφορούμαστε, εάν δεν είναι εφικτή η επίτευξη συμφωνίας και η διενέργεια δημοψηφισμάτων μέχρι τις αρχές του 2010, θα ενεργοποιηθεί το σχέδιο Β, το οποίο θα επικεντρωθεί στο ενδεχόμενο ενδιάμεσης συμφωνίας».
Ο κ. Κώστας Βενιζέλος, εφόσον επαγγέλλεται το δημοσιογράφο, οφείλει να ενημερώνει αντικειμενικά τους πολίτες και όχι να γίνεται «νεροκουβαλητής» πληροφοριών.
Για να υπάρχει σχέδιο Β , λογικά πρέπει να υπάρχει και σχέδιο Α. Όπως είναι γνωστό, από την αρχή της διαδικασίας, καθορίστηκε ότι υπάρχει μόνο το σχέδιο Β, δηλαδή η λογική της ενδιάμεσης συμφωνίας, όπως λέγεται. Η λογική της ενδιάμεσης συμφωνίας ταυτίζεται με τη λεγόμενη εσωτερική πτυχή του κυπριακού προβλήματος. Οι συμφωνίες εγκαθίδρυσης –εγγυήσεων και ασφάλειας –θα συζητηθούν σε κατοπινό στάδιο. Αυτές είναι οι θέσεις του κ. Χριστόφια και των Άγγλων, οι οποίοι ουσιαστικά καθορίζουν την πορεία των διαπραγματεύσεων.
Ερωτηθείς λοιπόν για το θέμα των Βρετανικών Βάσεων στην Κύπρο, ο Πρόεδρος Χριστόφιας (6/6/2008, μετά την υπογραφή του Μνημονίου Συναντίληψης)είπε ότι «οι Συνθήκες του 1960 είναι πολύ σημαντικές για την Κυπριακή Δημοκρατία διότι η Κυπριακή Δημοκρατία δημιουργήθηκε σύμφωνα με αυτές τις Συνθήκες. Έτσι και οι δύο (χώρες) υποστηρίζουμε τις Συνθήκες του 1960 και αυτό δεν είναι τυχαίο. Για αυτό το λόγο ανέφερα ότι συμφωνούμε ότι το ενιαίο κράτος θα μεταμορφωθεί σε ένα διζωνικό, δικοινοτικό ομόσπονδο κράτος με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα. Είναι πολύ σημαντικό για την Κύπρο. Η ύπαρξη των Βάσεων, ή η κατάργηση των Βάσεων δεν είναι στην ατζέντα καμιάς εκ των χωρών μας τώρα. Δεν ήταν στην ατζέντα της Κυβέρνησης του Μακαρίου, του Κυπριανού, του Βασιλείου, του Κληρίδη και του Παπαδόπουλου. Αυτό είναι κάτι που θα συζητήσουμε με τους Τουρκοκύπριους, ως ιδιοκτήτες, ως εταίροι στην Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία, αφού επουλώσουμε τις πληγές που προκλήθηκαν από την εισβολή, την κατοχή, αυτή τη μακρόχρονη τραγωδία για ολόκληρο το λαό της Κύπρου. Έτσι ο διάλογος που θα προωθήσουμε, ή θα συνεχίσουμε, έχει να κάνει με τη συμπεριφορά και των δύο μας σε ό,τι αφορά την εφαρμογή των υποχρεώσεων που απορρέουν από τις Συνθήκες του 1960».
Ο δε Βρετανός ΥΠΕΞ δήλωνε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 2009:
«Πρώτον, η λύση πρέπει να προέλθει από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους.Δεύτερον, όσον αφορά τις εγγυήσεις, αναμένουμε πρώτα από τις δύο πλευρές,να φθάσουν σε μια συμφωνία και στη συνέχεια θα δούμε πώς μπορούμε να διευκολύνουμε τις συνομιλίες».
Η λεγόμενη ενδιάμεση λύση ευνοείται από τους Άγγλους και τον Πρόεδρο Χριστόφια αλλά και τον Ταλάτ. Ο χρονικός ορίζοντας είναι ο Απρίλιος του 2010, δηλαδή οι προεδρικές εκλογές στα κατεχόμενα. Με την πρόταση Χριστόφια για το σύστημα διακυβέρνησης ουσιαστικά ευνοούνται οι Χριστόφιας-Ταλάτ. Θεωρούν ότι στις συνθήκες που θα δημιουργηθούν τότε, ουσιαστικά θα εξασφαλίσουν επανεκλογή τους στο προεδρικό αξίωμα. Δηλαδή το κίνητρό τους είναι καθαρά το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον.
Η ενδιάμεση λύση με προκήρυξη γενικών εκλογών τον Απρίλιο του 2010 ουσιαστικά δημιουργεί συνθήκες πανομοιότυπες με το 1959. Δηλαδή η λύση να νομιμοποιηθεί μέσω της εκλογικής διαδικασίας αλλά και οι κομματικές δυνάμεις να συρθούν στην αποδοχή της ενδιάμεσης λύσης μέσα από τη συμμετοχή τους στην εκλογική διαδικασία.
Τα ίδια δηλαδή που έκανε ο Μακάριος με τους Άγγλους τότε και με τις διαμαρτυρίες του ΑΚΕΛ, τα κάνει σήμερα ο Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ με τους Άγγλους!!! Με τέτοιες μεθοδεύσεις οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι εξαπατούν τους πολίτες!!!
Η προηγούμενη σφικτοθηλιά που έδεσαν το 1959 στον κυπριακό λαό – Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους – η διεθνής και η τοπική ολιγαρχία, κράτησε 50 χρόνια. Τούτη η σφικτοθηλιά πόσο θα κρατήσει;
Γιατί σφικτοθηλιά; Γιατί το ζήτημα δεν είναι ποιος θα κατέχει τον κυπριακό λαό. Αυτό είναι το ζήτημα για τους Άγγλους, Τούρκους και τους ντόπιους κομματάρχες. Το ζήτημα είναι να μην κατέχεται από κανένα ο λαός. Όμως ο λαός δεν έχει τέτοια ενδιαφέροντα. Οπόταν το ζήτημα είναι αν θα μας κατέχουν και πόσο οι ντόπιοι και οι ξένοι. Και πρόσκαιρα θα πανηγυρίζουμε,γιατί ίσως αλλάξουμε αφέντες. Και μετά πάλι θα θρηνούμε για την στραβόμαρά μας. Όμως θα δημιουργηθούν νέες ευκαιρίες για νέους αγώνες των υπηκόων.
Κυριακή 23 Αυγούστου 2009
Τρίτη 11 Αυγούστου 2009
Μια απόπειρα κατανόησης της κομματοκρατίας στην Κύπρο
Με αφορμή τους διορισμούς των ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών και τις σχετικές επικρίσεις που ακούστηκαν, χρησιμοποιήθηκε κατά κορόν και ο όρος κομματοκρατία. Όπως όλες οι έννοιες στην Κύπρο δεν ορίζονται,έτσι και η χρήση της έννοιας «κομματοκρατία» χρησιμοποιείται με ένα νεφελώδες περιεχόμενο που δε συμβάλλει στην κατανόηση των πολιτικών εξελίξεων.
Το φαινόμενο της κομματοκρατίας στην Κύπρο άρχισε να εδραιώνεται από το 2003, με την εκλογή του Τάσσου Παπαδόπουλου στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Οι αφετηρίες της κομματοκρατίας βρίσκονται στην Προεδρία του Γιώργου Βασιλείου (1988-1993), όταν άρχισε να διαμοιράζει τις θέσεις των ημικρατικών και δημόσιων οργανισμών αναλογικά στα κόμματα. Από τότε άρχισε η λαφυραγώγηση του κράτους από τα κόμματα, η εξωθεσμική λειτουργία της πολιτικής και τελικά η πλήρης επιβολή σήμερα των κομμάτων στο κράτος.
Κόμματα υπήρχαν και προηγουμένως και λειτουργούσαν ως διαμεσολαβητές ανάμεσα στο κράτος - ιδιοκτήτη του πολιτικού συστήματος – και την κοινωνία. Όμως μέχρι το 2003 ο φορέας της κρατικής εξουσίας ήταν και ο φορέας της πολιτικής και του δημόσιου χώρου. Ή διαφορετικά, υπήρχε διάκριση ανάμεσα στην κρατική εξουσία και το κόμμα και η πρωτοκαθεδρία ανήκε στο φορέα της κρατικής εξουσίας.
Από το 2003 άρχισε να εισάγονται αυθαίρετα οι αδόκιμοι όροι «συγκυβερνώντας κόμματα» και «αξιωματική αντιπολίτευση» παρόλο που το πολιτικό σύστημα είναι προεδρικό. Η λεγόμενη διάκριση των εξουσιών αποδομείται και το σύστημα ουσιαστικά μετατρέπεται σε κοινοβουλευτικό. Η κρατική εξουσία –εκτελεστική και νομοθετική -ενοποιείται από το κόμμα το οποίο λειτουργεί εξωθεσμικά.
Το 2008 με την εκλογή Χριστόφια στην Προεδρία της Δημοκρατίας το φαινόμενο επικρατεί πλήρως και εμπεδώνονται οι αδόκιμοι όροι «κυβερνών κόμμα», «συνεργαζόμενα κόμματα» και «αξιωματική αντιπολίτευση».
Η κομματοκρατία δεν ταυτίζεται με την κομματαρχία. Ο Γιώργος Λουκαϊδής, μέλος της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, σημείωνε σε ένα κείμενό του στην εφ. «Ο φιλελεύθερος» στις 15/7/2009: «Η κομματοκρατία, όπως απαξιωτικά αναφέρται ο όρος από κάποιους, δεν συνιστά παρά τη μορφή της δημοκρατίας που η πλειοψηφία των κρατών στον κόσμό έχει επιλέξει ως σύστημα διακυβέρνησης και διαχείρισης της εξουσίας». Η αναφορά αυτή φανερώνει άγνοια της λειτουργίας των πολιτικών συστημάτων που κατ΄ ευφημισμό ονομάζονται δημοκρατίες. Είναι γεγονός ότι στις πιο πολλές χώρες τα κόμματα διαμεσολαβούν ανάμεσα στην κοινωνία και το κράτος και νομιμοποιούνται στην εξουσία με την ψήφο των πολιτών. Δηλαδή τα κόμματα άρχουν με την κατάληψη της κρατικής εξουσίας. Όμως η πολιτική και ο δημόσιος χώρος εκεί ταυτίζονται με τις δράσεις των φορέων της κρατικής εξουσίας.Κυρίαρχο είναι το κράτος και όχι το κόμμα. Αυτή είναι η κομματαρχία.
Στην κομματοκρατία το πολιτικό σύστημα, που εισάγει το Σύνταγμα, υποχωρεί υπέρ του κομματικού συστήματος το οποίο και κυριαρχεί επί του τυπικού πολιτικού συστήματος, όπως καθορίζεται από το Σύνταγμα. Οι κρατικοί θεσμοί τελικά χειραγωγούνται από το κόμμα, το οποίο ουσιαστικά είναι κυρίαρχο. Ή διαφορετικά οι κρατικοί θεσμοί είναι εκτελεστικά όργανα του κομματικού κατεστημένου.
Το κόμμα όμως δεν αποτελεί συνιστώσα του Συντάγματος. Ή διαφορετικά, το σύνταγμα αγνοεί το κόμμα, δεν υπάρχει νομική κατοχύρωσή του, ώστε η λειτουργία του να συνάδει με τις αρχές της πολιτείας.Έτσι η πολιτική αναπτύσσεται εξωθεσμικά και αφήνεται στους συσχετισμούς δύναμης. Η πολιτική λειτουργία μεταφέρεται εκτός της κρατικής εξουσίας, στα κόμματα που διεκδικούν να ορίζουν εκείνα, κατά τη βούληση της κομματικής γραφειοκρατίας, το «κοινωνικό συμφέρον». Το οποίο και αντιλαμβάνονται ως σύνθεση των συμφερόντων με βάση τους συσχετισμούς δύναμης των διαφόρων ομάδων.
Αυτή την περίοδο στην Κύπρο βιώνουμε την κομματοκρατία. Η πολιτική λειτουργία και δυναμική, ο λεγόμενος δημόσιος χώρος, έχει μεταφερτεί εκτός των κρατικών θεσμών. Πρωταγωνιστές πια καθημερινά είναι τα κόμματα που είτε μιλούν εκ μέρους της κυβέρνησης είτε διεκδικούν από την κυβέρνηση.
Αυτή η μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος στην Κύπρο ενέχει τεράστια σημασία. Η πολιτική δε θα είναι ποτέ πια η ίδια, αφού δημιουργούνται νέες δυναμικές. Φυσικά το πολιτικό ερώτημα είναι: κάτω από ποια δεδομένα πολιτικά και κοινωνικά επεβλήθηκε η κομματοκρατία στην Κύπρο; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί να είναι υποβοηθητική στην κατανόηση των μελλοντικών πολιτικών εξελίξεων. Και η εξέλιξη του πολιτικού συστήματος δεν είναι μονόδρομος. Γιατί οι κομματικές γραφειοκρατίες και η κοινωνία –με την ανοχή της - μπορεί να νομιμοποιούν μια αλλαγή , όπως αυτή της κομματοκρατίας, αλλά οι αφετηρίες να είναι διαφορετικές, δηλαδή να μην ταυτίζεται στο δεδομένο χρόνο το κομματικό με το κοινωνικό συμφέρον. Τότε η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη ανάμεσα στην κομματική ολιγαρχία και την κοινωνία.
Παράλληλα η κομματοκρατία ως πολιτικό σύστημα στην Κύπρο αναγκαστικά επηρεάζεται από τις πλανητικές εξελίξεις. Ειδικότερα η νέα τεχνοδικτυακή επικοινωνία και η διάχυση της πολιτικής στους πολίτες μέσω μιας εικονικής πραγματικότητας, δημιουργεί μια νέα δυναμική που θέτει υπό αμφισβήτηση και την κομματαρχία και την κομματοκρατία.
Η αυθαίρετη λοιπόν μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος στην Κύπρο με την τυπική πλέον λειτουργία του συντάγματος, με την κομματική κυριαρχία και τη διαπλοκή της με τα ΜΜΕ και την οικονομική ολιγαρχία στον καθορισμό του κοινωνικού συμφέροντος, παρωδικά επιφέρει και θα επιφέρει μια επιβάρυνση της ζωής των πολιτών. Όμως η εξοικείωση των πολιτών με αυτή τη νέα πραγματικότητα, τη στηριγμένη στη δύναμη – όχι στην εξουσία – δημιουργεί και ευοίωνες προοπτικές για την κοινωνία, όταν αυτή αντιληφθεί τη δική της δύναμη και θελήσει να την επιβάλει, δηλαδή να την μετατρέψει σε νόμο με καθολική ισχύ.
Το φαινόμενο της κομματοκρατίας στην Κύπρο άρχισε να εδραιώνεται από το 2003, με την εκλογή του Τάσσου Παπαδόπουλου στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Οι αφετηρίες της κομματοκρατίας βρίσκονται στην Προεδρία του Γιώργου Βασιλείου (1988-1993), όταν άρχισε να διαμοιράζει τις θέσεις των ημικρατικών και δημόσιων οργανισμών αναλογικά στα κόμματα. Από τότε άρχισε η λαφυραγώγηση του κράτους από τα κόμματα, η εξωθεσμική λειτουργία της πολιτικής και τελικά η πλήρης επιβολή σήμερα των κομμάτων στο κράτος.
Κόμματα υπήρχαν και προηγουμένως και λειτουργούσαν ως διαμεσολαβητές ανάμεσα στο κράτος - ιδιοκτήτη του πολιτικού συστήματος – και την κοινωνία. Όμως μέχρι το 2003 ο φορέας της κρατικής εξουσίας ήταν και ο φορέας της πολιτικής και του δημόσιου χώρου. Ή διαφορετικά, υπήρχε διάκριση ανάμεσα στην κρατική εξουσία και το κόμμα και η πρωτοκαθεδρία ανήκε στο φορέα της κρατικής εξουσίας.
Από το 2003 άρχισε να εισάγονται αυθαίρετα οι αδόκιμοι όροι «συγκυβερνώντας κόμματα» και «αξιωματική αντιπολίτευση» παρόλο που το πολιτικό σύστημα είναι προεδρικό. Η λεγόμενη διάκριση των εξουσιών αποδομείται και το σύστημα ουσιαστικά μετατρέπεται σε κοινοβουλευτικό. Η κρατική εξουσία –εκτελεστική και νομοθετική -ενοποιείται από το κόμμα το οποίο λειτουργεί εξωθεσμικά.
Το 2008 με την εκλογή Χριστόφια στην Προεδρία της Δημοκρατίας το φαινόμενο επικρατεί πλήρως και εμπεδώνονται οι αδόκιμοι όροι «κυβερνών κόμμα», «συνεργαζόμενα κόμματα» και «αξιωματική αντιπολίτευση».
Η κομματοκρατία δεν ταυτίζεται με την κομματαρχία. Ο Γιώργος Λουκαϊδής, μέλος της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, σημείωνε σε ένα κείμενό του στην εφ. «Ο φιλελεύθερος» στις 15/7/2009: «Η κομματοκρατία, όπως απαξιωτικά αναφέρται ο όρος από κάποιους, δεν συνιστά παρά τη μορφή της δημοκρατίας που η πλειοψηφία των κρατών στον κόσμό έχει επιλέξει ως σύστημα διακυβέρνησης και διαχείρισης της εξουσίας». Η αναφορά αυτή φανερώνει άγνοια της λειτουργίας των πολιτικών συστημάτων που κατ΄ ευφημισμό ονομάζονται δημοκρατίες. Είναι γεγονός ότι στις πιο πολλές χώρες τα κόμματα διαμεσολαβούν ανάμεσα στην κοινωνία και το κράτος και νομιμοποιούνται στην εξουσία με την ψήφο των πολιτών. Δηλαδή τα κόμματα άρχουν με την κατάληψη της κρατικής εξουσίας. Όμως η πολιτική και ο δημόσιος χώρος εκεί ταυτίζονται με τις δράσεις των φορέων της κρατικής εξουσίας.Κυρίαρχο είναι το κράτος και όχι το κόμμα. Αυτή είναι η κομματαρχία.
Στην κομματοκρατία το πολιτικό σύστημα, που εισάγει το Σύνταγμα, υποχωρεί υπέρ του κομματικού συστήματος το οποίο και κυριαρχεί επί του τυπικού πολιτικού συστήματος, όπως καθορίζεται από το Σύνταγμα. Οι κρατικοί θεσμοί τελικά χειραγωγούνται από το κόμμα, το οποίο ουσιαστικά είναι κυρίαρχο. Ή διαφορετικά οι κρατικοί θεσμοί είναι εκτελεστικά όργανα του κομματικού κατεστημένου.
Το κόμμα όμως δεν αποτελεί συνιστώσα του Συντάγματος. Ή διαφορετικά, το σύνταγμα αγνοεί το κόμμα, δεν υπάρχει νομική κατοχύρωσή του, ώστε η λειτουργία του να συνάδει με τις αρχές της πολιτείας.Έτσι η πολιτική αναπτύσσεται εξωθεσμικά και αφήνεται στους συσχετισμούς δύναμης. Η πολιτική λειτουργία μεταφέρεται εκτός της κρατικής εξουσίας, στα κόμματα που διεκδικούν να ορίζουν εκείνα, κατά τη βούληση της κομματικής γραφειοκρατίας, το «κοινωνικό συμφέρον». Το οποίο και αντιλαμβάνονται ως σύνθεση των συμφερόντων με βάση τους συσχετισμούς δύναμης των διαφόρων ομάδων.
Αυτή την περίοδο στην Κύπρο βιώνουμε την κομματοκρατία. Η πολιτική λειτουργία και δυναμική, ο λεγόμενος δημόσιος χώρος, έχει μεταφερτεί εκτός των κρατικών θεσμών. Πρωταγωνιστές πια καθημερινά είναι τα κόμματα που είτε μιλούν εκ μέρους της κυβέρνησης είτε διεκδικούν από την κυβέρνηση.
Αυτή η μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος στην Κύπρο ενέχει τεράστια σημασία. Η πολιτική δε θα είναι ποτέ πια η ίδια, αφού δημιουργούνται νέες δυναμικές. Φυσικά το πολιτικό ερώτημα είναι: κάτω από ποια δεδομένα πολιτικά και κοινωνικά επεβλήθηκε η κομματοκρατία στην Κύπρο; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί να είναι υποβοηθητική στην κατανόηση των μελλοντικών πολιτικών εξελίξεων. Και η εξέλιξη του πολιτικού συστήματος δεν είναι μονόδρομος. Γιατί οι κομματικές γραφειοκρατίες και η κοινωνία –με την ανοχή της - μπορεί να νομιμοποιούν μια αλλαγή , όπως αυτή της κομματοκρατίας, αλλά οι αφετηρίες να είναι διαφορετικές, δηλαδή να μην ταυτίζεται στο δεδομένο χρόνο το κομματικό με το κοινωνικό συμφέρον. Τότε η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη ανάμεσα στην κομματική ολιγαρχία και την κοινωνία.
Παράλληλα η κομματοκρατία ως πολιτικό σύστημα στην Κύπρο αναγκαστικά επηρεάζεται από τις πλανητικές εξελίξεις. Ειδικότερα η νέα τεχνοδικτυακή επικοινωνία και η διάχυση της πολιτικής στους πολίτες μέσω μιας εικονικής πραγματικότητας, δημιουργεί μια νέα δυναμική που θέτει υπό αμφισβήτηση και την κομματαρχία και την κομματοκρατία.
Η αυθαίρετη λοιπόν μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος στην Κύπρο με την τυπική πλέον λειτουργία του συντάγματος, με την κομματική κυριαρχία και τη διαπλοκή της με τα ΜΜΕ και την οικονομική ολιγαρχία στον καθορισμό του κοινωνικού συμφέροντος, παρωδικά επιφέρει και θα επιφέρει μια επιβάρυνση της ζωής των πολιτών. Όμως η εξοικείωση των πολιτών με αυτή τη νέα πραγματικότητα, τη στηριγμένη στη δύναμη – όχι στην εξουσία – δημιουργεί και ευοίωνες προοπτικές για την κοινωνία, όταν αυτή αντιληφθεί τη δική της δύναμη και θελήσει να την επιβάλει, δηλαδή να την μετατρέψει σε νόμο με καθολική ισχύ.
Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009
"Πάγωμα μισθών ή ξεπάγωμα του πλούτου;" ή ποιος πληρώνει την οικονομική κρίση
Το Γενάρη του 2009 Ομοσπονδία Εργοδοτών και Βιομηχάνων έριξε το σύνθημα «σκούπα στους μετανάστες». Η κυβέρνηση ανταποκρίνομενη στο αίτημα των εργοδοτών άρχισε τον «πόλεμο κατά της παράνομης μετανάστευσης».
Στις 16 Μαίου 2009 η Ομοσπονδία Εργοδοτών και Βιομηχάνων ζήτησε πάγωμα των μισθών στο δημόσιο τομέα. Στις 3/8/2009 ο Υπουργός Οικονομικών εξήγγειλε την πρόθεση της κυβέρνησης για πάγωμα των μισθών.
Ποια είναι τα συμπεράσματα;
1. Η κυβέρνηση και το κεφάλαιο συνεργάζονται στενά στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής. Ή πιο σωστά η κυβέρνηση είναι το εκτελεστικό όργανο των απαιτήσεων του κεφαλαίου. Η οικονομική ολιγαρχία αποφασίζει και η πολιτική ολιγαρχία εκτελεί.
2.Η ψήφος του λαού , τα προεκλογικά προγράμματα έχουν πεταχθεί στο σκουπιδότοπο στο Βατί ή βρίσκονται υπό επεξεργασία σε κάποιο ΧΥΤΑ.
3. Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία έχουν αποφασίσει ότι το κόστος της οικονομικής κρίσης θα το πληρώσουν οι μισθωτοί ή οι οικονομικά πιο αδύνατοι ή ο περήφανος κυπριακός λαός. Πρώτα ήταν οι μετανάστες, τώρα οι μισθωτοί του δημοσίου και ύστερα οι μισθωτοί του ιδωτικού τομέα.
4. Οι ολιγάρχες άρχισαν να προπαγανδίζουν την κατάλληλη ηθική στους «δούλους»:υπευθυνότητα, αυτοσυγκράτηση, συναίνεση. Όλα αυτά απλώς σημαίνουν «πληρώστε μισθωτοί την κρίση» ώστε να μην επηρεαστούν τα δικά μας κέρδη.
5. Γιατί πάγωμα μισθών και όχι ξεπάγωμα του πλούτου; Γιατί να αφαιρείται εισόδημα από αυτούς που το χρησιμοποιούν για να επιβιώσουν και να μην αφαιρείται εισόδημα από αυτούς που δεν το έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν και το φυλάνε σε θησαυροφυλάκια; Γιατί την κρίση να την πληρώσουν οι μισθωτοί και όχι οι πλούσιοι;
6.Τελικά, τι διαφορετικό θα έκανε ο ΔΗΣΥ αν ήταν εξουσία; Τι δηλαδή διαφέρει η οικονομική πολιτική του ΔΗΣΥ από αυτή του ΑΚΕΛ;
7. Και να μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση Χριστόφια με τροποποίηση του προϋπολογισμού του 2009 χρύσωσε κυριολεκτικά 48 υψηλόμισθους κυβερνητικούς αξιωματούχους – Γενικούς Διευθυντές, Δικαστές,κ.α. Τριπλασίασε τα έξοδα παραστάσεώς τους. Μάλιστα τροποποίησαν τη νομοθεσία ώστε τα έξοδα παραστάσεως να θεωρούνται και συντάξιμα.Το όφελος γι αυτούς τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους υπολόγιζεται σε 300.000 ευρώ!!!
Και όλα έγιναν στα κρυφά, κανένας δεν πήρε είδηση. Όλοι σιώπησαν, ο νόμος της μαφίας. (ΠΟΛΙΤΗΣ, 11/5/2009 ) Για τους λίγους και δυνατούς η κυβέρνηση Χριστόφια είναι γενναιόδωρη, για τους πολλούς και αδύνατους έχει πρόβλημα!!!
Το δούλεμα από τους «φωστήρες» του ΚΕΒΕ, του ΟΕΒ και του φερέφωνού τους – της κυβέρνησης – ότι δεν αντέχει το κράτος μισθολογικές παραχωρήσεις, είναι προκλητικό. Πώς και το κράτος αντέχει τα εκατομμύρια που εισπράττουν οι επιχειρήσεις από το κράτος υπό μορφή κινήτρων, απαλλαγών, φοροδιαφυγών, συμβάσεων για άχρηστα έργα; Στη μια περίπτωση το δημόσιο ταμείο δεν αντέχει και στην άλλη αντέχει; Γιατί, όταν τα παίρνουν τα μέλη τους, το ΚΕΒΕ και η ΟΕΒ δε διαμαρτύρονται, αφού γνοιάζονται τόσο πολύ για τα δημόσια οικονομικά; Ή μήπως η μοναδική τους έγνοια είναι να τρώνε μόνο οι ίδιοι από το δημόσιο ταμείο μαζί με τους πολιτικούς εγκάθετούς τους;
Η πολιτική ολιγαρχία σε στενή συνεργασία με την οικονομική ολιγαρχία στοχεύουν στην περαιτέρω αφαίμαξη των μισθωτών. Η ανακατανομή του πλούτου υπέρ των δυνατών συνεχίζεται με απολύτως ομαλό ρυθμό είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει κρίση. Στόχος τους είναι ο μισθωτός να έχει μόλις μετά βίας τα απαραίτητα, απλώς για να επιβιώνει. Η έγνοια του να είναι η καθημερινή του επιβίωση, ώστε ανενόχλητοι οι ολιγάρχες να καρπώνονται και τον πλούτο και την εξουσία.
Όσο ο πολίτης δε συνειδητοποιεί τη νέα πραγματικότητα και μένει εγκλωβισμένος σε παρωχημένες λογικές περί καλού και κακού ολιγαρχικού, του δικού μας και του άλλου, τότε θα συνεχίζεται η υποβάθμιση της θέσης του σε όλα τα επίπεδα, ατομικό, οικονομικό, πολιτικό.
Σε κάθε κοινωνία – είτε παράγεται είτε δεν παράγεται νέος πλούτος –το κοινωνικό ζήτημα είναι η κατανομή του. Και από τη στιγμή που το πολιτικό και οικονομικό σύστημα ελέγχεται από τους λίγους – την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία - και οι πολλοί το ανέχονται, τότε η μοίρα των πολλών είναι μία: «σκάστε και πληρώνετε». Και η μοίρα των λίγων είναι: «έτσι ή αλλιώς θα συνεχίσουμε να τα παίρνουμε».
Στις 16 Μαίου 2009 η Ομοσπονδία Εργοδοτών και Βιομηχάνων ζήτησε πάγωμα των μισθών στο δημόσιο τομέα. Στις 3/8/2009 ο Υπουργός Οικονομικών εξήγγειλε την πρόθεση της κυβέρνησης για πάγωμα των μισθών.
Ποια είναι τα συμπεράσματα;
1. Η κυβέρνηση και το κεφάλαιο συνεργάζονται στενά στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής. Ή πιο σωστά η κυβέρνηση είναι το εκτελεστικό όργανο των απαιτήσεων του κεφαλαίου. Η οικονομική ολιγαρχία αποφασίζει και η πολιτική ολιγαρχία εκτελεί.
2.Η ψήφος του λαού , τα προεκλογικά προγράμματα έχουν πεταχθεί στο σκουπιδότοπο στο Βατί ή βρίσκονται υπό επεξεργασία σε κάποιο ΧΥΤΑ.
3. Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία έχουν αποφασίσει ότι το κόστος της οικονομικής κρίσης θα το πληρώσουν οι μισθωτοί ή οι οικονομικά πιο αδύνατοι ή ο περήφανος κυπριακός λαός. Πρώτα ήταν οι μετανάστες, τώρα οι μισθωτοί του δημοσίου και ύστερα οι μισθωτοί του ιδωτικού τομέα.
4. Οι ολιγάρχες άρχισαν να προπαγανδίζουν την κατάλληλη ηθική στους «δούλους»:υπευθυνότητα, αυτοσυγκράτηση, συναίνεση. Όλα αυτά απλώς σημαίνουν «πληρώστε μισθωτοί την κρίση» ώστε να μην επηρεαστούν τα δικά μας κέρδη.
5. Γιατί πάγωμα μισθών και όχι ξεπάγωμα του πλούτου; Γιατί να αφαιρείται εισόδημα από αυτούς που το χρησιμοποιούν για να επιβιώσουν και να μην αφαιρείται εισόδημα από αυτούς που δεν το έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν και το φυλάνε σε θησαυροφυλάκια; Γιατί την κρίση να την πληρώσουν οι μισθωτοί και όχι οι πλούσιοι;
6.Τελικά, τι διαφορετικό θα έκανε ο ΔΗΣΥ αν ήταν εξουσία; Τι δηλαδή διαφέρει η οικονομική πολιτική του ΔΗΣΥ από αυτή του ΑΚΕΛ;
7. Και να μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση Χριστόφια με τροποποίηση του προϋπολογισμού του 2009 χρύσωσε κυριολεκτικά 48 υψηλόμισθους κυβερνητικούς αξιωματούχους – Γενικούς Διευθυντές, Δικαστές,κ.α. Τριπλασίασε τα έξοδα παραστάσεώς τους. Μάλιστα τροποποίησαν τη νομοθεσία ώστε τα έξοδα παραστάσεως να θεωρούνται και συντάξιμα.Το όφελος γι αυτούς τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους υπολόγιζεται σε 300.000 ευρώ!!!
Και όλα έγιναν στα κρυφά, κανένας δεν πήρε είδηση. Όλοι σιώπησαν, ο νόμος της μαφίας. (ΠΟΛΙΤΗΣ, 11/5/2009 ) Για τους λίγους και δυνατούς η κυβέρνηση Χριστόφια είναι γενναιόδωρη, για τους πολλούς και αδύνατους έχει πρόβλημα!!!
Το δούλεμα από τους «φωστήρες» του ΚΕΒΕ, του ΟΕΒ και του φερέφωνού τους – της κυβέρνησης – ότι δεν αντέχει το κράτος μισθολογικές παραχωρήσεις, είναι προκλητικό. Πώς και το κράτος αντέχει τα εκατομμύρια που εισπράττουν οι επιχειρήσεις από το κράτος υπό μορφή κινήτρων, απαλλαγών, φοροδιαφυγών, συμβάσεων για άχρηστα έργα; Στη μια περίπτωση το δημόσιο ταμείο δεν αντέχει και στην άλλη αντέχει; Γιατί, όταν τα παίρνουν τα μέλη τους, το ΚΕΒΕ και η ΟΕΒ δε διαμαρτύρονται, αφού γνοιάζονται τόσο πολύ για τα δημόσια οικονομικά; Ή μήπως η μοναδική τους έγνοια είναι να τρώνε μόνο οι ίδιοι από το δημόσιο ταμείο μαζί με τους πολιτικούς εγκάθετούς τους;
Η πολιτική ολιγαρχία σε στενή συνεργασία με την οικονομική ολιγαρχία στοχεύουν στην περαιτέρω αφαίμαξη των μισθωτών. Η ανακατανομή του πλούτου υπέρ των δυνατών συνεχίζεται με απολύτως ομαλό ρυθμό είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει κρίση. Στόχος τους είναι ο μισθωτός να έχει μόλις μετά βίας τα απαραίτητα, απλώς για να επιβιώνει. Η έγνοια του να είναι η καθημερινή του επιβίωση, ώστε ανενόχλητοι οι ολιγάρχες να καρπώνονται και τον πλούτο και την εξουσία.
Όσο ο πολίτης δε συνειδητοποιεί τη νέα πραγματικότητα και μένει εγκλωβισμένος σε παρωχημένες λογικές περί καλού και κακού ολιγαρχικού, του δικού μας και του άλλου, τότε θα συνεχίζεται η υποβάθμιση της θέσης του σε όλα τα επίπεδα, ατομικό, οικονομικό, πολιτικό.
Σε κάθε κοινωνία – είτε παράγεται είτε δεν παράγεται νέος πλούτος –το κοινωνικό ζήτημα είναι η κατανομή του. Και από τη στιγμή που το πολιτικό και οικονομικό σύστημα ελέγχεται από τους λίγους – την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία - και οι πολλοί το ανέχονται, τότε η μοίρα των πολλών είναι μία: «σκάστε και πληρώνετε». Και η μοίρα των λίγων είναι: «έτσι ή αλλιώς θα συνεχίσουμε να τα παίρνουμε».
Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009
Ο κίνδυνος του φασισμού:λογισμοί και παραλογισμοί
Κάποιοι λοιπόν που συμμετείχαν σε μια αντικατοχική εκδήλωση στις 20 Ιουλίου 2009, φώναξαν υβριστικά συνθήματα εναντίον του Προέδρου της Δημοκρατίας καθώς και ρατσιστικά συνθήματα. Προσωπικά διαφωνώ και με τη χρήση συνθημάτων και πιο πολύ, ύβρεων εναντίον οποιουδήποτε προσώπου.
Το θέμα αυτό έγινε μείζον από τα κόμματα και τα ΜΜΕ με γενική επωδό την ανέξοδη καταδίκη των υβριστών.
Οι διαστάσεις που δόθηκαν στο θέμα ήταν εξωπραγματικές. Ιδιαίτερα από την πλευρά της κυβέρνησης και του ΑΚΕΛ.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μιλώντας στην Παναγιά στις 24/7/2009 τόνισε ότι «το κράτος δεν θα ανεχθεί καμιά υπονομευτική δραστηριότητα και δεν θα επιτρέψει την αναβίωση φασιστικών καταστάσεων με τον όποιο μανδύα εμφανίζονται».
Ο Γ. Γ. του ΑΚΕΛ σε συνέντευξή του στην εφ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 26/7/2009 συνέδεσε τους υβριστές με το πραξικόπημα και την «προπραξικοπηματική περίοδο» αφού «η ίδια συνθηματολογία, εθνικιστική και αρρωστημένη χρησιμοποιήθηκε και το 1974» και πρόσθεσε ότι «διαφωνούν με αυτή ταύτη τη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας».
Η ΕΔΟΝ συσχέτισε τις ενέργειες «με κλίμα φανατισμού εναντίον του ΑΚΕΛ και της κυβέρνησης Χριστόφια» και προειδοποιεί πως «δεν θα ανεχτεί οι νέες γενιές να μπολιαστούν με το δηλητήριο του φασισμού».
Η ΧΑΡΑΥΓΉ δε σημείωνε: «Η ιδεολογία που ασπάζονται είναι εκείνη του ναζισμού – φασισμού στο όνομα της ελληνικής σκέψης και της χριστιανικής ορθοδοξίας, είναι άκρως προκλητικοί και αντι-ομοσπονδιακοί». Ακόμα συνέδεε τους υβριστές με προσπάθεια ανατροπής του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Δε θα σταθώ στο βάσιμο των όποιων συνδέσεων επιχείρησαν οι πιο πάνω, δηλαδή το σχήμα:υβριστές-πραξικόπημα 1974-φασισμός-ανατροπή Προέδρου-αντι-ομοσπονδιακοί. Για όποιον στοχάζεται λογικά όλοι αυτοί οι συνειρμοί είναι «πού σου νέφκω, πού πάεις» και συνιστούν και αυτοί μια ύβρη προς τους αποδέκτες στο όνομα καταδίκης μιας άλλης ύβρεως.
Η επωδός των πιο πάνω είναι το μήνυμα: είναι υπαρκτός ο κίνδυνος του φασισμού. Είναι πράγματι υπαρκτός με βάση το γεγονός ότι κάποιοι ύβρισαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας:
Αν καλοεξετάσεις το ζήτημα και με βάση την ιστορική εξέλιξη της νεοτερικότητας ,μάλλον οι αναφορές των πιο πάνω δεν έχουν και τόση λογική βάση. Είναι γεγονός ότι στα νεότερα χρόνια εμφανίστηκαν ιδεολογίες και επιβλήθηκαν καθεστώτα που απομείωσαν ή και εξαφάνισαν την ελευθερία των πολιτών. Ανεξάρτητα από τα αίτια του φαινομένου σε κάθε χώρα και σε συσχετισμό με τον εκάστοτε διεθνές περιβάλλον, η εκδήλωση τέτοιων ανελεύθερων καθεστώτων είχε συγκεκριμένο τρόπο πολιτικής δράσης. Αν περιοριστούμε στην Ευρώπη , τότε ανελεύθερα καθεστώτα ονομάστηκαν ο ιταλικός φασισμός, ο γερμανικός ναζισμός αλλά και ο σοβιετικός ολοκληρωτισμός. Ανεξάρτητα από τις σημαντικές διαφοροποίησεις τους, που αντικατοπτρίζουν τις ανάγκες και την ανάπτυξη διαφορετικών κοινωνιών, εντούτοις μπορούμε να ανιχνεύσουμε στο επίπεδο της πολιτικής πράξης κοινά στοιχεία. Και στις τρεις περιπτώσεις το κόμμα ταυτίστηκε με το κράτος, ιδιοποιήθηκε το πολιτικό σύστημα ολοκληρωτικά και κατείχε την κοινωνία.
Η ταύτιση λοιπόν ιστορικά του πολιτικού συστήματος με το κράτος και η «υφαρπαγή» της κρατικής εξουσίας από ποικίλους διαμεσολαβητές-«σωτήρες» του λαού είτε ονομάστηκαν φασίστες είτε ναζιστές, είτε οπαδοί του ολοκληρωτισμού είτε δικτάτορες είτε αυταρχικά καθεστώτα είναι η πολιτική βάση – εκτροφείο του όποιου φασισμού. Η ταύτιση του πολιτικού συστήματος με το κράτος και ο αποκλεισμός της κοινωνίας από την πολιτική επιτρέπει σε διάφορους τυχάρπαστους να «υφαρπάζουν» την κρατική εξουσία και να καταδυναστεύουν τους πολίτες με σκοπό «να σώσουν τον τόπο, το έθνος, το λαό κλπ.».
Όταν λοιπόν αποκαλείς έναν φανατικό αντίπαλο ως «φασίστα», τότε κενολογείς και αποπροσανατολίζεις. Γιατί το φασισμό και τον ολοκληρωτισμό και τον αυταρχισμό δε θα το γεννήσει καμία ομάδα ή ομαδούλα που συνθηματολογεί υπέρ ή κατά του όποιου «δικού μας». Ο κίνδυνος για τις ελευθερίες του πολίτη ιστορικά προέρχεται από τους φορείς της εξουσίας που μεθοδευμένα και ύπουλα εκμεταλλευόμενοι το δεδομένο κοινωνικό αδιέξοδο, υφάρπασαν την εξουσία για το «καλό» του λαού και μετά τη χρησιμοποίησαν σε βάρος του λαού.
Αν λοιπόν κάποιοι σήμερα στην νήσο Κύπρο ανησυχούν πραγματικά για φασισμό, ας μην αποπροσανατολίζουν μεγεθύνοντας τις ενέργειες κάποιων ομάδων. Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι κάποιοι συμπολίτες μας επιλέγουν τέτοιες συμπεριφορές. Και πρέπει ορθολογιστικά να διερωτηθούμε «γιατί;». Όμως δεν είναι αυτοί ο κίνδυνος. Για όσους πράγματι ανησυχούν και δεν υποκρίνονται όντας σε διατεταγμένη αποστολή, καλύτερα να κοιτάζουν κατά τα δώματα των φορέων της εξουσίας. Εκεί βρίσκεται ο κίνδυνος, αν υπάρχει, για τις ελευθερίες του πολίτη. Από κει εκτρέφονται οι «φασιστικές συμπεριφορές» και από κει υπάρχει κίνδυνος «υφαρπαγής της εξουσίας». Οι κατέχοντες είναι ο κίνδυνος και όχι η κάθε ομάδα που ως φερέφωνο πετάσσει συνθήματα. Και που πιο πολύ την αξιοποιεί η ολιγαρχία για να περιορίσει τις ελευθερίες των πολιτών στο σύνολό τους.
Υπάρχει βάσιμος λόγος να ανησυχούμε σήμερα;
Ο δημοκρατικός πολίτης πάντοτε ανησυχεί. Και η ανησυχία του αφορά τις δράσεις των εχόντων και κατεχόντων. Και η πραγματικότητα είναι πως σήμερα το πολιτικό σύστημα έχει ιδιοποιηθεί ολοκληρωτικά από τα κόμματα. Αυτοί αποτελούν το πραγματικό κίνδυνο για την ελευθερία των πολιτών, αυτοί μπορούν να μετατρέψουν τη θέλησή τους σε νόμο με καθολική ισχύ. Ο κίνδυνος σήμερα παρά ποτέ εντοπίζεται στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.Με διάφορα προσχήματα συρρικνώνουν ασύδοτα τις ελευθερίες των πολιτών και οι «φασιστικές ομάδες» συνεχίζουν άθικτες το έργο τους. Οι διάφορες ομαδούλες μπορούν να αξιοποιηθούν από την εξουσία και όχι οι ομαδούλες να επιβάλουν τη θέλησή τους στο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο. Τέτοιες ομάδες, όπως οι υβριστές της 20ης Ιουλίου, θα αξιοποιηθούν στα μέγιστα από την ολιγαρχία, που προκειμένου να μας «σώσει» από τους φασίστες , θα προωθήσει μεθόδους εκφασισμού της κοινωνίας. Τέτοιες ομάδες είναι υπηρέτες –συνειδητά ή ασυνείδητα - του συστήματος και αποτελούν το σωσίβιό του.
Πότε θα εκλείψει ο κίνδυνος του φασισμού; Μόνο σε μια δημοκρατία όπου ο λαός αποφασίζει, γιατί εκεί αποκλείεται να αποφασίσει να πάρει μέτρα εναντίον του εαυτού του, να αυτοφιμωθεί ή να αυτουποδουλωθεί! Στα εξουσιαστικά πολιτικά συστήματα ο κίνδυνος θα είναι πάντοτε υπαρκτός, γιατί πάντοτε θα υπάρχουν «οι σωτήρες» του λαού!!! Οι σωτήρες του έθνους, οι σωτήρες του κράτους, οι σωτήρες των θεσμών, οι σωτήρες των καταπιεσμένων και πάει λέγοντας. Σωτήρας ήταν και ο Χριστός αλλά τουλάχιστον εκεί υπήρχε δηλωμένη η μεταφυσική της επουράνιας ζωής, του παραδείσου. Οι επίγειοι σωτήρες μόνο κόλαση φέρνουν στους λαούς, αφού «παραλογίζονται» ότι μπορεί να είναι και «σωτήρες»!!!
Το θέμα αυτό έγινε μείζον από τα κόμματα και τα ΜΜΕ με γενική επωδό την ανέξοδη καταδίκη των υβριστών.
Οι διαστάσεις που δόθηκαν στο θέμα ήταν εξωπραγματικές. Ιδιαίτερα από την πλευρά της κυβέρνησης και του ΑΚΕΛ.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μιλώντας στην Παναγιά στις 24/7/2009 τόνισε ότι «το κράτος δεν θα ανεχθεί καμιά υπονομευτική δραστηριότητα και δεν θα επιτρέψει την αναβίωση φασιστικών καταστάσεων με τον όποιο μανδύα εμφανίζονται».
Ο Γ. Γ. του ΑΚΕΛ σε συνέντευξή του στην εφ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 26/7/2009 συνέδεσε τους υβριστές με το πραξικόπημα και την «προπραξικοπηματική περίοδο» αφού «η ίδια συνθηματολογία, εθνικιστική και αρρωστημένη χρησιμοποιήθηκε και το 1974» και πρόσθεσε ότι «διαφωνούν με αυτή ταύτη τη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας».
Η ΕΔΟΝ συσχέτισε τις ενέργειες «με κλίμα φανατισμού εναντίον του ΑΚΕΛ και της κυβέρνησης Χριστόφια» και προειδοποιεί πως «δεν θα ανεχτεί οι νέες γενιές να μπολιαστούν με το δηλητήριο του φασισμού».
Η ΧΑΡΑΥΓΉ δε σημείωνε: «Η ιδεολογία που ασπάζονται είναι εκείνη του ναζισμού – φασισμού στο όνομα της ελληνικής σκέψης και της χριστιανικής ορθοδοξίας, είναι άκρως προκλητικοί και αντι-ομοσπονδιακοί». Ακόμα συνέδεε τους υβριστές με προσπάθεια ανατροπής του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Δε θα σταθώ στο βάσιμο των όποιων συνδέσεων επιχείρησαν οι πιο πάνω, δηλαδή το σχήμα:υβριστές-πραξικόπημα 1974-φασισμός-ανατροπή Προέδρου-αντι-ομοσπονδιακοί. Για όποιον στοχάζεται λογικά όλοι αυτοί οι συνειρμοί είναι «πού σου νέφκω, πού πάεις» και συνιστούν και αυτοί μια ύβρη προς τους αποδέκτες στο όνομα καταδίκης μιας άλλης ύβρεως.
Η επωδός των πιο πάνω είναι το μήνυμα: είναι υπαρκτός ο κίνδυνος του φασισμού. Είναι πράγματι υπαρκτός με βάση το γεγονός ότι κάποιοι ύβρισαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας:
Αν καλοεξετάσεις το ζήτημα και με βάση την ιστορική εξέλιξη της νεοτερικότητας ,μάλλον οι αναφορές των πιο πάνω δεν έχουν και τόση λογική βάση. Είναι γεγονός ότι στα νεότερα χρόνια εμφανίστηκαν ιδεολογίες και επιβλήθηκαν καθεστώτα που απομείωσαν ή και εξαφάνισαν την ελευθερία των πολιτών. Ανεξάρτητα από τα αίτια του φαινομένου σε κάθε χώρα και σε συσχετισμό με τον εκάστοτε διεθνές περιβάλλον, η εκδήλωση τέτοιων ανελεύθερων καθεστώτων είχε συγκεκριμένο τρόπο πολιτικής δράσης. Αν περιοριστούμε στην Ευρώπη , τότε ανελεύθερα καθεστώτα ονομάστηκαν ο ιταλικός φασισμός, ο γερμανικός ναζισμός αλλά και ο σοβιετικός ολοκληρωτισμός. Ανεξάρτητα από τις σημαντικές διαφοροποίησεις τους, που αντικατοπτρίζουν τις ανάγκες και την ανάπτυξη διαφορετικών κοινωνιών, εντούτοις μπορούμε να ανιχνεύσουμε στο επίπεδο της πολιτικής πράξης κοινά στοιχεία. Και στις τρεις περιπτώσεις το κόμμα ταυτίστηκε με το κράτος, ιδιοποιήθηκε το πολιτικό σύστημα ολοκληρωτικά και κατείχε την κοινωνία.
Η ταύτιση λοιπόν ιστορικά του πολιτικού συστήματος με το κράτος και η «υφαρπαγή» της κρατικής εξουσίας από ποικίλους διαμεσολαβητές-«σωτήρες» του λαού είτε ονομάστηκαν φασίστες είτε ναζιστές, είτε οπαδοί του ολοκληρωτισμού είτε δικτάτορες είτε αυταρχικά καθεστώτα είναι η πολιτική βάση – εκτροφείο του όποιου φασισμού. Η ταύτιση του πολιτικού συστήματος με το κράτος και ο αποκλεισμός της κοινωνίας από την πολιτική επιτρέπει σε διάφορους τυχάρπαστους να «υφαρπάζουν» την κρατική εξουσία και να καταδυναστεύουν τους πολίτες με σκοπό «να σώσουν τον τόπο, το έθνος, το λαό κλπ.».
Όταν λοιπόν αποκαλείς έναν φανατικό αντίπαλο ως «φασίστα», τότε κενολογείς και αποπροσανατολίζεις. Γιατί το φασισμό και τον ολοκληρωτισμό και τον αυταρχισμό δε θα το γεννήσει καμία ομάδα ή ομαδούλα που συνθηματολογεί υπέρ ή κατά του όποιου «δικού μας». Ο κίνδυνος για τις ελευθερίες του πολίτη ιστορικά προέρχεται από τους φορείς της εξουσίας που μεθοδευμένα και ύπουλα εκμεταλλευόμενοι το δεδομένο κοινωνικό αδιέξοδο, υφάρπασαν την εξουσία για το «καλό» του λαού και μετά τη χρησιμοποίησαν σε βάρος του λαού.
Αν λοιπόν κάποιοι σήμερα στην νήσο Κύπρο ανησυχούν πραγματικά για φασισμό, ας μην αποπροσανατολίζουν μεγεθύνοντας τις ενέργειες κάποιων ομάδων. Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι κάποιοι συμπολίτες μας επιλέγουν τέτοιες συμπεριφορές. Και πρέπει ορθολογιστικά να διερωτηθούμε «γιατί;». Όμως δεν είναι αυτοί ο κίνδυνος. Για όσους πράγματι ανησυχούν και δεν υποκρίνονται όντας σε διατεταγμένη αποστολή, καλύτερα να κοιτάζουν κατά τα δώματα των φορέων της εξουσίας. Εκεί βρίσκεται ο κίνδυνος, αν υπάρχει, για τις ελευθερίες του πολίτη. Από κει εκτρέφονται οι «φασιστικές συμπεριφορές» και από κει υπάρχει κίνδυνος «υφαρπαγής της εξουσίας». Οι κατέχοντες είναι ο κίνδυνος και όχι η κάθε ομάδα που ως φερέφωνο πετάσσει συνθήματα. Και που πιο πολύ την αξιοποιεί η ολιγαρχία για να περιορίσει τις ελευθερίες των πολιτών στο σύνολό τους.
Υπάρχει βάσιμος λόγος να ανησυχούμε σήμερα;
Ο δημοκρατικός πολίτης πάντοτε ανησυχεί. Και η ανησυχία του αφορά τις δράσεις των εχόντων και κατεχόντων. Και η πραγματικότητα είναι πως σήμερα το πολιτικό σύστημα έχει ιδιοποιηθεί ολοκληρωτικά από τα κόμματα. Αυτοί αποτελούν το πραγματικό κίνδυνο για την ελευθερία των πολιτών, αυτοί μπορούν να μετατρέψουν τη θέλησή τους σε νόμο με καθολική ισχύ. Ο κίνδυνος σήμερα παρά ποτέ εντοπίζεται στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.Με διάφορα προσχήματα συρρικνώνουν ασύδοτα τις ελευθερίες των πολιτών και οι «φασιστικές ομάδες» συνεχίζουν άθικτες το έργο τους. Οι διάφορες ομαδούλες μπορούν να αξιοποιηθούν από την εξουσία και όχι οι ομαδούλες να επιβάλουν τη θέλησή τους στο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο. Τέτοιες ομάδες, όπως οι υβριστές της 20ης Ιουλίου, θα αξιοποιηθούν στα μέγιστα από την ολιγαρχία, που προκειμένου να μας «σώσει» από τους φασίστες , θα προωθήσει μεθόδους εκφασισμού της κοινωνίας. Τέτοιες ομάδες είναι υπηρέτες –συνειδητά ή ασυνείδητα - του συστήματος και αποτελούν το σωσίβιό του.
Πότε θα εκλείψει ο κίνδυνος του φασισμού; Μόνο σε μια δημοκρατία όπου ο λαός αποφασίζει, γιατί εκεί αποκλείεται να αποφασίσει να πάρει μέτρα εναντίον του εαυτού του, να αυτοφιμωθεί ή να αυτουποδουλωθεί! Στα εξουσιαστικά πολιτικά συστήματα ο κίνδυνος θα είναι πάντοτε υπαρκτός, γιατί πάντοτε θα υπάρχουν «οι σωτήρες» του λαού!!! Οι σωτήρες του έθνους, οι σωτήρες του κράτους, οι σωτήρες των θεσμών, οι σωτήρες των καταπιεσμένων και πάει λέγοντας. Σωτήρας ήταν και ο Χριστός αλλά τουλάχιστον εκεί υπήρχε δηλωμένη η μεταφυσική της επουράνιας ζωής, του παραδείσου. Οι επίγειοι σωτήρες μόνο κόλαση φέρνουν στους λαούς, αφού «παραλογίζονται» ότι μπορεί να είναι και «σωτήρες»!!!
Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009
Κομματικές ανοησίες για τους ημικρατικούς ή "άλλα θωρούν, αλλά γροικούν τζι άλλα παν τζαι πετάσσουν"
Όταν ακούς τι λένε η κυβέρνηση και τα κόμματα για το μεγάλο φαγοπότι στους διορισμούς των ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών, δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάς ή να κλαίεις.
Η επιχειρηματολογία που προβάλλεται είναι ποικίλη και αντανακλά μια αγωνιώδη προσπάθεια της πολιτικής ολιγαρχίας να πείσει την κοινωνία για τη «νομιμότητα» των διαδραματιζομένων.
1.Η κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα ΑΚΕΛ – άκου κυβερνών κόμμα σε προεδρικό σύστημα- καθώς και οι συνεργαζόμενοι στη νομή της εξουσίας προσπαθούν να πείσουν ότι οι ημικρατικοί οργανισμοί είναι προέκταση του κράτους και της προώθησης της κυβερνητικής πολιτικής. Συμφωνούμε ότι έτσι είναι. Γιατί πρέπει να διοριστούν κομματικοί στα ΔΣ; Και μη κομματικοί να διοριστούν πάλι η κυβερνητική πολιτική θα προωθείται, αφού οι προϋπολογισμοί του κάθε οργανισμού εγκρίνονται από την κυβέρνηση και τη βουλή.
Από την άλλη ,ο ΔΗΣΥ λέει ότι θέλει να συμμετέχει με ένα εκπρόσωπό του για να ελέγχει τους άλλους. Μα ο έλεγχος με βάση το σύνταγμα γίνεται από τη βουλή και όχι από το κόμμα. Δηλαδή στη βουλή τι θα κάνετε κύριοι του ΔΗΣΥ;
Φυσικά όλα αυτά αποτελούν κενολογίες. Οι διορισμοί είναι σημαντικοί για βόλεμα ημετέρων στα ΔΣ αλλά και για επεμβάσεις/ρουσφέτια στους διορισμούς και προαγωγές.Επιπρόσθετα είναι σημαντική η παρουσία των κομματικών για εξασφάλιση χορηγιών από τους οργανισμούς αλλά και για μίζες στα πλαίσια διευκολύνσεων και προσφορών στο κεφάλαιο με το οποίο διαπλέκονται.Ακόμα είναι σημαντικοί για εκδουλεύσεις στους πολίτες για διεκπεραίωση διαφόρων αιτημάτων τους.
Άρα οι διορισμοί είναι συνυφασμένοι με την πολιτική και οικονομική επιβίωση των κομμάτων, με τη νομή και την ιδιοποίηση της εξουσίας σε βάρος της κοινωνίας.
2.Ένα επιχείρημα που προβλήθηκε από στέλεχος του ΑΚΕΛ είναι και το εξής: με το διορισμό κομματικών διασφαλίζεται «σε μεγαλύτερο βαθμό ο δημοκρατικός αλληλοέλεγχος και κατά συνέπεια μεγαλύτερη θωράκιση απέναντι σε φαινόμενα αυθαιρεσίας οποιασδήποτε μορφής».
Πέρα από η διαστρέβλωση των λέξεων – δημοκρατικός αλληλοέλεγχος- αφού τέτοιος όρος δεν είναι υπαρκτός ( δημοκρατικός έλεγχος είναι η δυνατότητα των μελών της κοινωνίας να ελέγχουν την εξουσία, κάτι που δεν υπάρχει στο πολιτικό σύστημα ), θεωρεί ότι με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων στα ΔΣ περιορίζει την αυθαιρεσία. Καλά, σε πιο υπαρκτό δεδομένο το στηρίζει; Αντίθετα, η συμμετοχή όλων εξασφαλίζει ότι θα αυθαιρετούν όλοι αναλαγικά, σύμφωνα με τη δύναμη των κομμάτων. Αυτό λέει η πραγματικότητα και όχι τα παραμύθια που πλασάρουν οι διάφοροι κομματικοί έμμισθοι.
3.Το θέατρο του παραλόγου των κομμάτων και της κυβέρνησης συμληρώνεται με το θέμα της ευθύνης γι αυτές τις γελοιότητες των ανθρώπων που διαχειρίζονται την τύχη του λαού μας.Ο Πρόερος του ΔΗΣΥ δηλώνει στις 7 Ιουλίου 2009 ότι «το Πολιτικό Γραφείο αποφάσισε να ανταποκριθεί θετικά στην πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας να υποδέιξει άτομα», ενώ στις 9 Ιουλίου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωσε: «Έχουν όλοι απαίτηση να πάρουν μέρος στα ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών σαν να είναι κεκτημένο αυτό το πτάγμα, είτε είναι συμπολίτευση είτε αντιπολίτευση, και εγώ ανταποκρίνομαι».
Ο ένας τα ρίχνει πάνω στον άλλο γνωρίζοντας όλοι ότι παρανομούν, ώστε να μη βρεθεί ο ένοχος. Φυσικά την πολιτική ευθύνη για αυτή τη λαφυραγωγία του δημόσιου πλούτου την έχει αποκλειστικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας γαιτί ακριβώς αντισυνταγματικά αποφάσισε «να ανταποκριθεί" στις διεκδικήσεις των κομμάτων.
4. Η νομιμοποίηση της κομματικής λαφυραγωγίας συμπληρώνεται με βαρύγδουπες αναλύσεις περί δημοκρατίας. Και ο Λευτέρης Χριστοφόρου του ΔΗΣΥ δηλώνει ευθαρσώς: «στη δημοκρατία λειτουργούν τα κόμματα» και «οι εκπρόσωποι του ΔΗΣΥ θα είναι και εκπρόσωποι του κοινωνικού συνόλου». Ενώ ο Γιώργος Λουκαίδης του ΑΚΕΛ δηλώνει με βεβαιότητα: «Η κομματοκρατία δεν συνιστά παρά τη μορφή της δημοκρατίας».
Συμφωνούν λοιπόν ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ότι κομματοκρατία =δημοκρατία. Καλά, είναι δυνατό να είναι το ίδιο πράγμα να κυβερνά το κόμμα με το να κυβερνά ο λαός; Ή οι λέξεις έχουν πρόβλημα ή αυτοί που χρησιμοποιούν τις λέξεις έχουν πρόβλημα όταν ταυτίζουν το κόμμα με το κοινωνικό σύνολο. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί ένα άλμα διανοητικής αυθαιρεσίας και γνωσιολογικής ανεπάρκειας.
5. Το γελοίο κομματικό σκηνικό συμπληρώνεται με τη μόνιμη επωδό ότι είναι «αποκλειστικό δικαίωμα που παρέχει το σύνταγμα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας»!!! Αφού ο ίδιος ο Πρόεδρος το εκχώρησε στα κόμματα και τα κόμματα διεκδικούν τα ίδια να αποφασίσουν, τι νόημα έχει η αναφορά; Για να μας πουν ότι όλα λειτουργούν με βάση το Σύνταγμα; Μα περιπαίζετέ μας;
Το παζάρι για τους ημικρατικούς δεν είναι απλώς λαφυραγωγία, ρουσφέτι, διαπλοκή, διαφθορά, αυθαιρεσία, νομή και μίζες. Είναι κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα που άπτεται της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και όπου επιβεβαιώνεται ότι οι θεσμοί υπάρχουν και λειτουργούν τυπικά ενώ στην πράξη η πολιτική λειτουργία έχει μεταφερθεί στα κόμματα,που είναι εξωθεσμικοί φορείς. Αυτή η διάσταση της πολιτικής, η οποία επιβλήθηκε από το επιχειρηματικό κεφάλαιο στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, είναι ιδιαίτερα επιβαρυντική για την κοινωνία.
Αλλά αφορά και το κυπριακό πρόβλημα. Γιατί αυτή η λογική για πρόσληψη της πολιτικής ουσιαστικά ακυρώνει την όποια προσπάθεια για εξεύρεση ενός πολιτικού συστήματος για τη λύση εφόσον αυτοί που διαβουλεύονται τη λύση θεωρούν αυτονόητο ότι θα λειτουργούν εκτός των θεσμών!!! Λειτουργούν όχι με βάση τους θεσμούς αλλά με βάση τη νομή των θεσμών και της εξουσίας!!!Έτσι σκεφτόταν και το 1960 ο Μακάριος. Η διαφορά είναι πως από τη νομή της εξουσίας από τον ένα, τώρα αναφερόμαστε στη νομή από τους λίγους. Σίγουρα είναι μια πρόοδος γι αυτούς που νέμονται την εξουσία. Αλλά όχι για την κοινωνία.
Ζήτω λοιπόν και η Κυπριακή Δημοκρατία, ζήτω και η υπό εκκόλαψη ομόσπονδη δημοκρατία, ζήτω και η ειρήνη, ζήτω και η βλακεία όλων μας.Βλακεία γιατί η πρόοδος σημαίνει πρόταση πρός όφελος της κοινωνίας για τη λειτουργία του πολιτικού και οικονομικου συστήματος και όχι αερολογίες και κενολογίες και συνθηματολογίες που σερβίρουν οι ολιγαρχικοί και αναπαράγουν τα φερέφωνά τους με θαυμαστή πίστη.
(Ο στίχος στον τίτλο είναι του Χριστόφορου Παλαίση)
Η επιχειρηματολογία που προβάλλεται είναι ποικίλη και αντανακλά μια αγωνιώδη προσπάθεια της πολιτικής ολιγαρχίας να πείσει την κοινωνία για τη «νομιμότητα» των διαδραματιζομένων.
1.Η κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα ΑΚΕΛ – άκου κυβερνών κόμμα σε προεδρικό σύστημα- καθώς και οι συνεργαζόμενοι στη νομή της εξουσίας προσπαθούν να πείσουν ότι οι ημικρατικοί οργανισμοί είναι προέκταση του κράτους και της προώθησης της κυβερνητικής πολιτικής. Συμφωνούμε ότι έτσι είναι. Γιατί πρέπει να διοριστούν κομματικοί στα ΔΣ; Και μη κομματικοί να διοριστούν πάλι η κυβερνητική πολιτική θα προωθείται, αφού οι προϋπολογισμοί του κάθε οργανισμού εγκρίνονται από την κυβέρνηση και τη βουλή.
Από την άλλη ,ο ΔΗΣΥ λέει ότι θέλει να συμμετέχει με ένα εκπρόσωπό του για να ελέγχει τους άλλους. Μα ο έλεγχος με βάση το σύνταγμα γίνεται από τη βουλή και όχι από το κόμμα. Δηλαδή στη βουλή τι θα κάνετε κύριοι του ΔΗΣΥ;
Φυσικά όλα αυτά αποτελούν κενολογίες. Οι διορισμοί είναι σημαντικοί για βόλεμα ημετέρων στα ΔΣ αλλά και για επεμβάσεις/ρουσφέτια στους διορισμούς και προαγωγές.Επιπρόσθετα είναι σημαντική η παρουσία των κομματικών για εξασφάλιση χορηγιών από τους οργανισμούς αλλά και για μίζες στα πλαίσια διευκολύνσεων και προσφορών στο κεφάλαιο με το οποίο διαπλέκονται.Ακόμα είναι σημαντικοί για εκδουλεύσεις στους πολίτες για διεκπεραίωση διαφόρων αιτημάτων τους.
Άρα οι διορισμοί είναι συνυφασμένοι με την πολιτική και οικονομική επιβίωση των κομμάτων, με τη νομή και την ιδιοποίηση της εξουσίας σε βάρος της κοινωνίας.
2.Ένα επιχείρημα που προβλήθηκε από στέλεχος του ΑΚΕΛ είναι και το εξής: με το διορισμό κομματικών διασφαλίζεται «σε μεγαλύτερο βαθμό ο δημοκρατικός αλληλοέλεγχος και κατά συνέπεια μεγαλύτερη θωράκιση απέναντι σε φαινόμενα αυθαιρεσίας οποιασδήποτε μορφής».
Πέρα από η διαστρέβλωση των λέξεων – δημοκρατικός αλληλοέλεγχος- αφού τέτοιος όρος δεν είναι υπαρκτός ( δημοκρατικός έλεγχος είναι η δυνατότητα των μελών της κοινωνίας να ελέγχουν την εξουσία, κάτι που δεν υπάρχει στο πολιτικό σύστημα ), θεωρεί ότι με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων στα ΔΣ περιορίζει την αυθαιρεσία. Καλά, σε πιο υπαρκτό δεδομένο το στηρίζει; Αντίθετα, η συμμετοχή όλων εξασφαλίζει ότι θα αυθαιρετούν όλοι αναλαγικά, σύμφωνα με τη δύναμη των κομμάτων. Αυτό λέει η πραγματικότητα και όχι τα παραμύθια που πλασάρουν οι διάφοροι κομματικοί έμμισθοι.
3.Το θέατρο του παραλόγου των κομμάτων και της κυβέρνησης συμληρώνεται με το θέμα της ευθύνης γι αυτές τις γελοιότητες των ανθρώπων που διαχειρίζονται την τύχη του λαού μας.Ο Πρόερος του ΔΗΣΥ δηλώνει στις 7 Ιουλίου 2009 ότι «το Πολιτικό Γραφείο αποφάσισε να ανταποκριθεί θετικά στην πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας να υποδέιξει άτομα», ενώ στις 9 Ιουλίου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωσε: «Έχουν όλοι απαίτηση να πάρουν μέρος στα ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών σαν να είναι κεκτημένο αυτό το πτάγμα, είτε είναι συμπολίτευση είτε αντιπολίτευση, και εγώ ανταποκρίνομαι».
Ο ένας τα ρίχνει πάνω στον άλλο γνωρίζοντας όλοι ότι παρανομούν, ώστε να μη βρεθεί ο ένοχος. Φυσικά την πολιτική ευθύνη για αυτή τη λαφυραγωγία του δημόσιου πλούτου την έχει αποκλειστικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας γαιτί ακριβώς αντισυνταγματικά αποφάσισε «να ανταποκριθεί" στις διεκδικήσεις των κομμάτων.
4. Η νομιμοποίηση της κομματικής λαφυραγωγίας συμπληρώνεται με βαρύγδουπες αναλύσεις περί δημοκρατίας. Και ο Λευτέρης Χριστοφόρου του ΔΗΣΥ δηλώνει ευθαρσώς: «στη δημοκρατία λειτουργούν τα κόμματα» και «οι εκπρόσωποι του ΔΗΣΥ θα είναι και εκπρόσωποι του κοινωνικού συνόλου». Ενώ ο Γιώργος Λουκαίδης του ΑΚΕΛ δηλώνει με βεβαιότητα: «Η κομματοκρατία δεν συνιστά παρά τη μορφή της δημοκρατίας».
Συμφωνούν λοιπόν ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ότι κομματοκρατία =δημοκρατία. Καλά, είναι δυνατό να είναι το ίδιο πράγμα να κυβερνά το κόμμα με το να κυβερνά ο λαός; Ή οι λέξεις έχουν πρόβλημα ή αυτοί που χρησιμοποιούν τις λέξεις έχουν πρόβλημα όταν ταυτίζουν το κόμμα με το κοινωνικό σύνολο. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί ένα άλμα διανοητικής αυθαιρεσίας και γνωσιολογικής ανεπάρκειας.
5. Το γελοίο κομματικό σκηνικό συμπληρώνεται με τη μόνιμη επωδό ότι είναι «αποκλειστικό δικαίωμα που παρέχει το σύνταγμα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας»!!! Αφού ο ίδιος ο Πρόεδρος το εκχώρησε στα κόμματα και τα κόμματα διεκδικούν τα ίδια να αποφασίσουν, τι νόημα έχει η αναφορά; Για να μας πουν ότι όλα λειτουργούν με βάση το Σύνταγμα; Μα περιπαίζετέ μας;
Το παζάρι για τους ημικρατικούς δεν είναι απλώς λαφυραγωγία, ρουσφέτι, διαπλοκή, διαφθορά, αυθαιρεσία, νομή και μίζες. Είναι κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα που άπτεται της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και όπου επιβεβαιώνεται ότι οι θεσμοί υπάρχουν και λειτουργούν τυπικά ενώ στην πράξη η πολιτική λειτουργία έχει μεταφερθεί στα κόμματα,που είναι εξωθεσμικοί φορείς. Αυτή η διάσταση της πολιτικής, η οποία επιβλήθηκε από το επιχειρηματικό κεφάλαιο στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, είναι ιδιαίτερα επιβαρυντική για την κοινωνία.
Αλλά αφορά και το κυπριακό πρόβλημα. Γιατί αυτή η λογική για πρόσληψη της πολιτικής ουσιαστικά ακυρώνει την όποια προσπάθεια για εξεύρεση ενός πολιτικού συστήματος για τη λύση εφόσον αυτοί που διαβουλεύονται τη λύση θεωρούν αυτονόητο ότι θα λειτουργούν εκτός των θεσμών!!! Λειτουργούν όχι με βάση τους θεσμούς αλλά με βάση τη νομή των θεσμών και της εξουσίας!!!Έτσι σκεφτόταν και το 1960 ο Μακάριος. Η διαφορά είναι πως από τη νομή της εξουσίας από τον ένα, τώρα αναφερόμαστε στη νομή από τους λίγους. Σίγουρα είναι μια πρόοδος γι αυτούς που νέμονται την εξουσία. Αλλά όχι για την κοινωνία.
Ζήτω λοιπόν και η Κυπριακή Δημοκρατία, ζήτω και η υπό εκκόλαψη ομόσπονδη δημοκρατία, ζήτω και η ειρήνη, ζήτω και η βλακεία όλων μας.Βλακεία γιατί η πρόοδος σημαίνει πρόταση πρός όφελος της κοινωνίας για τη λειτουργία του πολιτικού και οικονομικου συστήματος και όχι αερολογίες και κενολογίες και συνθηματολογίες που σερβίρουν οι ολιγαρχικοί και αναπαράγουν τα φερέφωνά τους με θαυμαστή πίστη.
(Ο στίχος στον τίτλο είναι του Χριστόφορου Παλαίση)
Σάββατο 18 Ιουλίου 2009
Φυγοστρατία, αναθεματισμοί και πατριωτισμοί
Τις τελευταίες εβδομάδες κόμματα, πολιτικοί και ΜΜΕ ανέδειξαν ως πρώτο θέμα τη φυγοστρατία, φαινόμενο που παίρνει μαζικές διαστάσεις. Όλο και περισσότεροι νέοι, με διάφορα προσχήματα, δεν υπηρετούν την στρατιωτική τους θητεία.
Όλη αυτή η συγχορδία, με κάθε σοβαρότητα καταπιάστηκε με το πρόβλημα, στέλλοντας τα «κατάλληλα μηνύματα» στην κοινωνία. Οι προσεγγίσεις ήταν ποικίλες: εθνικές,ηθικές, κατασταλτικές. Ποιος φταίει;
Οι «τρελλοί» - αυτοί που απαλλάσσονται με τρελλόχαρτα - , οι ψυχίατροι – αυτοί που χορηγούν τα τρελλόχαρτα-, οι γονείς – αυτοί που πληρώνουν τα τρελλόχαρτα-, η κρίση των αξιών- τα τρελλόχαρτα πάνω από την πατρίδα -, η κοινωνία ολόκληρη.
Ποιος δε φταίει; Το πολιτικό σύστημα και οι πολιτικοί!!!Αυτοί, οι καημένοι αγωνιούν για το υπαρκτό φαινόμενο,αγωνιούν να βρουν λύσεις!!!
Γιατί λοιπόν οι παλαιότερες γενιές προθύμως υπηρετούσαν τη θητεία τους ενώ σήμερα οι νέοι διστάζουν ή αρνούνται;
Οι εθνικοί κίνδυνοι - πραγματικοί ή φανταστικοί, υπαρκτοί ή επινοημένοι -που κατά κόρον προέβαλλαν οι κρατούντες από τη δεκαετία του 1960 και εντεύθεν, σήμερα ούτε προβάλλονται ούτε και μπορούν να προβληθούν.
Αυτοί λοιπόν που επικαλούνταν τους εθνικούς κινδύνους στα πλαίσια της λογικής του έθνους – κράτους στερέωσαν την εξουσία τους για «χάρη του έθνους» και η κοινωνία πλήρωσε το τίμημα.
Από την άλλη εξωγενείς παράγοντες – παγκοσμιοποίηση, μετανάστευση, ευρωπαϊκή ένωση – σταδιακά απομειώνουν στη συνείδηση του πολίτη και το έθνος και το κράτος, όπως γίνονταν αντιληπτά ως τη δεκαετία του 1980.
Ο εθνικός πατριωτισμός σταδιακά υποχωρεί στη συνείδηση του πολίτη και σήμερα δε λέει κάτι στους νέους. Η έννοια της πατρίδας με την έννοια της κοινής στέγης μιας κοινωνίας δε λέει κάτι στους νέους.
Από τη δεκαετία του 1990 λοιπόν επέρχονταν αλλαγές που θα έπρεπε να προβληματίσουν τους κρατούντες. Ύπνώτταν και μοναδική τους έγνοια ήταν η εξουσία. Και πράγματι τα κόμματα κατόρθωσαν να ελέγξουν πλήρως το πολιτικό σύστημα και να εμπεδώσουν στην κοινωνία τις κομματικές πελατειακές σχέσεις. Ο κομματικός πατριωτισμός αντικατέστησε σταδιακά τον εθνικό πατριωτισμό.
Η αποδυνάμωση λοιπόν του κράτους και του έθνους στις μέρες μας θέτει επί τάπητος το θέμα του πατριωτισμού. Γιατί ένας νέος να θέλει να αγωνιστεί ή και να θυσιαστεί γι αυτή την πατρίδα;
Αν γίνει αποδεκτό ότι στις μέρες μας ο εθνικός πατριωτισμός θα αντικατασταθεί από έναν πολιτειακό πατριωτισμό, τότε τίθεται το θέμα του πολιτικού συστήματος της πολιτείας. Έχουν επέλθει πολιτικές αλλαγές που να ωθούν τον πολίτη στη συνειδητοποίηση ότι αξίζει να αγωνιστώ γι αυτή την πολιτεία;
Ουδεμία αλλαγή έχει γίνει προς όφελος της κοινωνίας ώστε να αναπτυχθεί ο πολιτειακός πατριωτισμός. Αντίθετα, η κοινωνία είναι μάρτυρας ότι μια ολιγαρχία καρπούται και το πολιτικό σύστημα και το οικονομικό σύστημα σε βάρος της. Και σωστά εκλαμβάνει το σύστημα ως αντίπαλο. Γιατί να το υπερασπιστεί ο νέος;
Αυτοί λοιπόν που οικειοποιήθηκαν το πολιτικό σύστημα, βουτηγμένοι μέσα στη σήψη και τη διαφθορά, με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν τους όποιους θεσμούς στην αποσάρθρωση.
Με όπλο λοιπόν την εξουσία οι κομματάρχες και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που εκπροσωπούσαν, κατήργησαν κάθε έννοια ισονομίας των πολιτών. Αρχικά βόλευαν τους ημέτερους σε θέσεις λιγότερο «επώδυνες» στο στρατό: από τη μια οι βολεμένοι με μέσο και από την άλλη οι «απλοί πολίτες», που πλήρωναν και για τους βολεμένους. Μετά οι κομματάρχες άνοιξαν τις πόρτες της «εξόδου»από το στρατό για τους ημέτερους. Τώρα που έμαθαν το «κόλπο» και οι «α-βόλευτοι», τώρα υπάρχει πρόβλημα, λένε με κάθε σοβαρότητα.
Το πρόβλημα φυσικά βρίκεται στο μυαλό τους, γιατί αυτοί κατασκεύασαν το πρόβλημα και όχι στους νέους που παίρνουν τρελλόχαρτα και αποφεύγουν τη στρατιωτική θητεία.
Το γεγονός ότι όλοι οι νέοι – αλλά και οι έφεδροι - θεωρούν σήμερα το στρατό «χάσιμο χρόνου» , αυτή η κυρίαρχη αντίληψη επιβάλλει έναν αναστοχασμό για την έννοια του έθνους –της συλλογικής ταυτότητας - που είναι πρόβλημα πολιτικό και εστιάζεται στη σχέση της κοινωνίας με το κράτος ή την ανάγκη για δημιουργία νέων συνεκτικών δεσμών ανάμεσα στους πολίτες, που να συνάδουν με τις τωρινές πραγματικότητες των νέων.
Με φοβέρες και ηθικολογίες και κινδυνολογίες δεν επιλύονται τα προβλήματα. Απλώς η εξουσία σήμερα μπορεί να πάρει κάποια μέτρα που θα επιβραδύνουν το αναπόφευκτο, ότι δηλαδή οι νέοι νιώθουν πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπηρετήσουν στο στρατό. Και αυτοί που υπηρετούν πιο πολύ το κάνουν για να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των γονιών τους,παρά το θεωρούν ως προσωπικό χρέος προς την πατρίδα.
Οι νέοι λοιπόν δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Και πολιτικές προτάσεις αντίκρυσής του δεν υπάρχουν. Γιατί τα κόμματα στοχάζονται με τα δεδομένα της δεκαετίας του 1960 και οινέοι στοχάζονται με βάση δεδομένα ενός εντελώς διαφορετικού μέλλοντος και τρέχουν να προλάβουν τις εξελίξεις. Και ο χρόνος είναι πολύτιμος!!!Και ευτυχώς που το κατανοούν. Και είναι αισιόδοξο που οι νέοι αμφισβητούν κάθετί που δε συνάδει με τις πραγματικότητές τους. Γιατί έτσι θα διευρύνουν την ελευθερία τους. Αισιόδοξο είναι πως και οι γονείς τους στηρίζουν.Κάτι ξέρουν και αυτοί.Όσο για τα κόμματα, τους πολιτικούς, τους ολιγαρχικούς; Ας τους να βοούν με τις άναρθρες κραυγές τους στο πολιτικό κενό που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Όλη αυτή η συγχορδία, με κάθε σοβαρότητα καταπιάστηκε με το πρόβλημα, στέλλοντας τα «κατάλληλα μηνύματα» στην κοινωνία. Οι προσεγγίσεις ήταν ποικίλες: εθνικές,ηθικές, κατασταλτικές. Ποιος φταίει;
Οι «τρελλοί» - αυτοί που απαλλάσσονται με τρελλόχαρτα - , οι ψυχίατροι – αυτοί που χορηγούν τα τρελλόχαρτα-, οι γονείς – αυτοί που πληρώνουν τα τρελλόχαρτα-, η κρίση των αξιών- τα τρελλόχαρτα πάνω από την πατρίδα -, η κοινωνία ολόκληρη.
Ποιος δε φταίει; Το πολιτικό σύστημα και οι πολιτικοί!!!Αυτοί, οι καημένοι αγωνιούν για το υπαρκτό φαινόμενο,αγωνιούν να βρουν λύσεις!!!
Γιατί λοιπόν οι παλαιότερες γενιές προθύμως υπηρετούσαν τη θητεία τους ενώ σήμερα οι νέοι διστάζουν ή αρνούνται;
Οι εθνικοί κίνδυνοι - πραγματικοί ή φανταστικοί, υπαρκτοί ή επινοημένοι -που κατά κόρον προέβαλλαν οι κρατούντες από τη δεκαετία του 1960 και εντεύθεν, σήμερα ούτε προβάλλονται ούτε και μπορούν να προβληθούν.
Αυτοί λοιπόν που επικαλούνταν τους εθνικούς κινδύνους στα πλαίσια της λογικής του έθνους – κράτους στερέωσαν την εξουσία τους για «χάρη του έθνους» και η κοινωνία πλήρωσε το τίμημα.
Από την άλλη εξωγενείς παράγοντες – παγκοσμιοποίηση, μετανάστευση, ευρωπαϊκή ένωση – σταδιακά απομειώνουν στη συνείδηση του πολίτη και το έθνος και το κράτος, όπως γίνονταν αντιληπτά ως τη δεκαετία του 1980.
Ο εθνικός πατριωτισμός σταδιακά υποχωρεί στη συνείδηση του πολίτη και σήμερα δε λέει κάτι στους νέους. Η έννοια της πατρίδας με την έννοια της κοινής στέγης μιας κοινωνίας δε λέει κάτι στους νέους.
Από τη δεκαετία του 1990 λοιπόν επέρχονταν αλλαγές που θα έπρεπε να προβληματίσουν τους κρατούντες. Ύπνώτταν και μοναδική τους έγνοια ήταν η εξουσία. Και πράγματι τα κόμματα κατόρθωσαν να ελέγξουν πλήρως το πολιτικό σύστημα και να εμπεδώσουν στην κοινωνία τις κομματικές πελατειακές σχέσεις. Ο κομματικός πατριωτισμός αντικατέστησε σταδιακά τον εθνικό πατριωτισμό.
Η αποδυνάμωση λοιπόν του κράτους και του έθνους στις μέρες μας θέτει επί τάπητος το θέμα του πατριωτισμού. Γιατί ένας νέος να θέλει να αγωνιστεί ή και να θυσιαστεί γι αυτή την πατρίδα;
Αν γίνει αποδεκτό ότι στις μέρες μας ο εθνικός πατριωτισμός θα αντικατασταθεί από έναν πολιτειακό πατριωτισμό, τότε τίθεται το θέμα του πολιτικού συστήματος της πολιτείας. Έχουν επέλθει πολιτικές αλλαγές που να ωθούν τον πολίτη στη συνειδητοποίηση ότι αξίζει να αγωνιστώ γι αυτή την πολιτεία;
Ουδεμία αλλαγή έχει γίνει προς όφελος της κοινωνίας ώστε να αναπτυχθεί ο πολιτειακός πατριωτισμός. Αντίθετα, η κοινωνία είναι μάρτυρας ότι μια ολιγαρχία καρπούται και το πολιτικό σύστημα και το οικονομικό σύστημα σε βάρος της. Και σωστά εκλαμβάνει το σύστημα ως αντίπαλο. Γιατί να το υπερασπιστεί ο νέος;
Αυτοί λοιπόν που οικειοποιήθηκαν το πολιτικό σύστημα, βουτηγμένοι μέσα στη σήψη και τη διαφθορά, με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν τους όποιους θεσμούς στην αποσάρθρωση.
Με όπλο λοιπόν την εξουσία οι κομματάρχες και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που εκπροσωπούσαν, κατήργησαν κάθε έννοια ισονομίας των πολιτών. Αρχικά βόλευαν τους ημέτερους σε θέσεις λιγότερο «επώδυνες» στο στρατό: από τη μια οι βολεμένοι με μέσο και από την άλλη οι «απλοί πολίτες», που πλήρωναν και για τους βολεμένους. Μετά οι κομματάρχες άνοιξαν τις πόρτες της «εξόδου»από το στρατό για τους ημέτερους. Τώρα που έμαθαν το «κόλπο» και οι «α-βόλευτοι», τώρα υπάρχει πρόβλημα, λένε με κάθε σοβαρότητα.
Το πρόβλημα φυσικά βρίκεται στο μυαλό τους, γιατί αυτοί κατασκεύασαν το πρόβλημα και όχι στους νέους που παίρνουν τρελλόχαρτα και αποφεύγουν τη στρατιωτική θητεία.
Το γεγονός ότι όλοι οι νέοι – αλλά και οι έφεδροι - θεωρούν σήμερα το στρατό «χάσιμο χρόνου» , αυτή η κυρίαρχη αντίληψη επιβάλλει έναν αναστοχασμό για την έννοια του έθνους –της συλλογικής ταυτότητας - που είναι πρόβλημα πολιτικό και εστιάζεται στη σχέση της κοινωνίας με το κράτος ή την ανάγκη για δημιουργία νέων συνεκτικών δεσμών ανάμεσα στους πολίτες, που να συνάδουν με τις τωρινές πραγματικότητες των νέων.
Με φοβέρες και ηθικολογίες και κινδυνολογίες δεν επιλύονται τα προβλήματα. Απλώς η εξουσία σήμερα μπορεί να πάρει κάποια μέτρα που θα επιβραδύνουν το αναπόφευκτο, ότι δηλαδή οι νέοι νιώθουν πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπηρετήσουν στο στρατό. Και αυτοί που υπηρετούν πιο πολύ το κάνουν για να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των γονιών τους,παρά το θεωρούν ως προσωπικό χρέος προς την πατρίδα.
Οι νέοι λοιπόν δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Και πολιτικές προτάσεις αντίκρυσής του δεν υπάρχουν. Γιατί τα κόμματα στοχάζονται με τα δεδομένα της δεκαετίας του 1960 και οινέοι στοχάζονται με βάση δεδομένα ενός εντελώς διαφορετικού μέλλοντος και τρέχουν να προλάβουν τις εξελίξεις. Και ο χρόνος είναι πολύτιμος!!!Και ευτυχώς που το κατανοούν. Και είναι αισιόδοξο που οι νέοι αμφισβητούν κάθετί που δε συνάδει με τις πραγματικότητές τους. Γιατί έτσι θα διευρύνουν την ελευθερία τους. Αισιόδοξο είναι πως και οι γονείς τους στηρίζουν.Κάτι ξέρουν και αυτοί.Όσο για τα κόμματα, τους πολιτικούς, τους ολιγαρχικούς; Ας τους να βοούν με τις άναρθρες κραυγές τους στο πολιτικό κενό που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Τρίτη 14 Ιουλίου 2009
Ο βουλευτής του ΑΚΕΛ Γ. Λαμάρης, το προεκλογικό ευαγγέλιο και η γεροντοκρατία ή βλέπουμε φαντάσματα
Ο βουλευτής του ΑΚΕΛ Γιάννης Λαμάρης, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 11/7/2009 για το θέμα των διορισμών των ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών , ανέφερε και τα εξής:
«Το ζήτημα είναι να καταφέρει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να βάλει στα ΔΣ των ημικρατικών ανθρώπους μακριά από το κατεστημένο, να αποφύγει την ανακύκλωση προσώπων από το παρελθόν και να δώσει τη δυνατότητα σε νέους ανθρώπους που είναι φορείς νέων αντιλήψεων, να προσφέρουν. Αυτά ήταν οι προεκλογικές διακηρύξεις του Προέδρου και αυτά πιστεύουμε θα γίνουν πράξη με τους επικείμενους διορισμούς».
Τρία κριτήρια θέτει ως βασικά ο κ. Λαμάρης για τους διορισμούς: όχι στο κατεστημένο, όχι στην ανακύκλωση, όχι στη γεροντοκρατία.
Καλά και πρεπούμενα μίλησε ο κ. Λαμάρης. Όμως άλλο τα λόγια και άλλο οι πράξεις. Και τα λόγια του κ. Λαμάρη διαψεύδονται πανηγυρικά από τους μέχρι τώρα διορισμούς του κ. Χριστόφια. Αδιάψευστη μαρτυρία των κενολογιών του κ. Λαμάρη αποτελούν τα «έργα και ημέραι» του Πρόεδρου της Δημοκρατίας. Ας φρεσκάρουμε τη μνήμη του κ. Λαμάρη ο οποίος απευθύνεται στους «ιθαγενείς» λές και είναι ούφο:
3/12/2008
Πρόεδρος της Αναθεωρητικής Αρχής Προσφορών διορίζεται ο Ζαχαρίας Τουλούρας, πρώην βουλευτής του ΔΗΚΟ και αργότερα υποψήφιος βουλευτής του ΑΚΕΛ
Διορίζεται ο Νίκος Πιττοκοπίτης ως μέλος της Αναθεωρητικής Αρχής Προσφορών. Ήταν για χρόνια βουλευτής του ΔΗΚΟ και Αντιπρόεδρός του , όταν διορίστηκε στο ΔΣ της Αρχής.
3/12/2008
Ο Πόλυς Μιχαηλίδης διορίζεται νέος ρυθμιστής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων. Ήταν Διευθυντής του Τμήματος Γεωλογικής Επισκόπησης και θα έβγαινε σε σύνταξη το Μάρτιο του 2009. «Χρεώθηκε» στην ΕΔΕΚ, όπως και ο προηγούμενος Ρυθμιστής Β. Πύργος
31/7/2008
Διορισμός ΔΣ της ΑΗΚ
Επαναδιορίζονται 5 από τα 9 μέλη του ΔΣ.
Πρόεδρος ο Χάρης Θράσου, πρώην Υπουργός Συγκοινωνιών και Έργων. Διορίστηκε στην Προεδρία όταν ο Προεδρος της ΑΗΚ Χαρίλαος Σταυράκης διορίστηκε ως Υπουργός Οικονομικών.
Τα 4 νέα μέλη:
Σώτος Σιάλαρος, Πρόεδρος της Επαρχιακής Επιτροπής ΔΗΚΟ Αμμοχώστου
Κρίστης Ενωτιάδης, επιχειρηματίας, επικεφαλής της Πρωτοβουλίας Ελεύθεροι Πολίτες που αποχώρησε από το κόμμα Ελεύθεροι Πολίτες και στήριξε την υποψηφιότητα Χριστόφια
Λουκάς Λουκά, μέλος του πολιτικού γραφείου της Έπαλξης, υποψήφιος βουλευτής με το ΑΚΕΛ στις βουλευτικές εκλογές του 2006 . Στη συνέχεια διορίστηκε Υπουργός Δικαιοσύνης.
Γιάννος Ιωάννου, πρώην Πρόεδρος της ΝΕΔΗΣΥ και μέλος του ΔΣ της ΑΗΚ και στο παρελθόν
1/7/2009
Διορισμός ΕΔΥ
Παύλος Παπαγεωργίου, Πρόεδρος,ΑΚΕΛ.
1982-1985 Υπουργός Εργασίας
1988-1991 Πρόεδρος της Αρχής Αδειών
1991- 1996 Βουλευτής ΑΚΕΛ
2003 -2009 Μέλος ΕΔΥ
2009-2015 Πρόεδρος ΕΔΥ
Χριστόφορος Χριστοφόρου, ΑΚΕΛ, Συνταξιούχος εκπαιδευτικός
Σοφοκλής Χατζηγιάννης, ΔΗΣΥ
1985-2001 Βουλευτής ΔΗΣΥ Αμμοχώστου
2003-2009 Μέλος ΕΔΥ
2009-2015 Μέλος ΕΔΥ
Κατερίνα Φλουρέντζου, ΕΔΕΚ, υποψήφια ευρωβουλευτής
Αντρέας Παπαδοπούλος, ΔΗΚΟ, Πρόεδρος του ΔΗΚΟ Λεμεσού από το 1998
Άλλα παραδείγματα:
Τίτος Χριστοφίδης, υφυπουργός παρά τω προέδρω
Γιώργος Ιακώβου, ειδικός επίτροπος (οι κυβερνήσεις πέφτουνε και ο Γιωργάκης μένει)
Άκης Παπασάββας, Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας(συνταξιούχος υπάλληλος της Νομικής Υπηρεσίας)
Κωστάκης Χριστοφόρου, Πρόεδρος της Επιτροπής Προστασίας Αναγωνισμού (Γενικός Διευθυντής της Βουλής ως τον Οκτώβριο του 2006. Τον Ιούλιο του 2006 με επιμονή Χριστόφια παρατάθηκαν οι υπηρεσίες του για 2 χρόνια. Αμέσως μετά διορίστηκε από τον Πρόεδρο Χριστόφια στη θέση του Προέδρου της Επιτροπής Ανταγωνισμού ).
Τι μπορεί να παρατηρήσει κάποιος; Γεροντοκρατία, ανακύκλωση προσώπων, κατεστημένο!!!
Ο κ. Λαμάρης φαίνεται ότι ζει εκτός Κύπρου ή μιλά για κάποιον άλλο Πρόεδρο, κάποιο φάντασμα που μόνο ο ίδιος βλέπει.
Ο κ. Λαμάρης πουλά, όπως όλοι του κατεστημένου, φούμαρα στο λαό, ίσως καταφέρει να τον εξαπατήσει.
Τι ήθελες να επικαλεστείς κ. Λαμάρη και τις προεκλογικές εξαγγελίες του Προέδρου; Για να βιώσουμε πιο έντονα στο πετσί μας την κοροϊδία;
«Γνοιάζονται για τα κοινά μόνο με τα λόγια,
ενώ πασχίζουν να κερδίσουν πλεονεκτήματα
για τους εαυτούς τους.
Έτσι που κανένας δε σέβεται το δίκαιο και το σωστό
αλλά με ωραία και πρεπούμενα λόγια προσπαθούν
να σκεπάσουν ανόσιες πράξεις».
Θουκυδίδης Γ82
«Το ζήτημα είναι να καταφέρει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να βάλει στα ΔΣ των ημικρατικών ανθρώπους μακριά από το κατεστημένο, να αποφύγει την ανακύκλωση προσώπων από το παρελθόν και να δώσει τη δυνατότητα σε νέους ανθρώπους που είναι φορείς νέων αντιλήψεων, να προσφέρουν. Αυτά ήταν οι προεκλογικές διακηρύξεις του Προέδρου και αυτά πιστεύουμε θα γίνουν πράξη με τους επικείμενους διορισμούς».
Τρία κριτήρια θέτει ως βασικά ο κ. Λαμάρης για τους διορισμούς: όχι στο κατεστημένο, όχι στην ανακύκλωση, όχι στη γεροντοκρατία.
Καλά και πρεπούμενα μίλησε ο κ. Λαμάρης. Όμως άλλο τα λόγια και άλλο οι πράξεις. Και τα λόγια του κ. Λαμάρη διαψεύδονται πανηγυρικά από τους μέχρι τώρα διορισμούς του κ. Χριστόφια. Αδιάψευστη μαρτυρία των κενολογιών του κ. Λαμάρη αποτελούν τα «έργα και ημέραι» του Πρόεδρου της Δημοκρατίας. Ας φρεσκάρουμε τη μνήμη του κ. Λαμάρη ο οποίος απευθύνεται στους «ιθαγενείς» λές και είναι ούφο:
3/12/2008
Πρόεδρος της Αναθεωρητικής Αρχής Προσφορών διορίζεται ο Ζαχαρίας Τουλούρας, πρώην βουλευτής του ΔΗΚΟ και αργότερα υποψήφιος βουλευτής του ΑΚΕΛ
Διορίζεται ο Νίκος Πιττοκοπίτης ως μέλος της Αναθεωρητικής Αρχής Προσφορών. Ήταν για χρόνια βουλευτής του ΔΗΚΟ και Αντιπρόεδρός του , όταν διορίστηκε στο ΔΣ της Αρχής.
3/12/2008
Ο Πόλυς Μιχαηλίδης διορίζεται νέος ρυθμιστής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων. Ήταν Διευθυντής του Τμήματος Γεωλογικής Επισκόπησης και θα έβγαινε σε σύνταξη το Μάρτιο του 2009. «Χρεώθηκε» στην ΕΔΕΚ, όπως και ο προηγούμενος Ρυθμιστής Β. Πύργος
31/7/2008
Διορισμός ΔΣ της ΑΗΚ
Επαναδιορίζονται 5 από τα 9 μέλη του ΔΣ.
Πρόεδρος ο Χάρης Θράσου, πρώην Υπουργός Συγκοινωνιών και Έργων. Διορίστηκε στην Προεδρία όταν ο Προεδρος της ΑΗΚ Χαρίλαος Σταυράκης διορίστηκε ως Υπουργός Οικονομικών.
Τα 4 νέα μέλη:
Σώτος Σιάλαρος, Πρόεδρος της Επαρχιακής Επιτροπής ΔΗΚΟ Αμμοχώστου
Κρίστης Ενωτιάδης, επιχειρηματίας, επικεφαλής της Πρωτοβουλίας Ελεύθεροι Πολίτες που αποχώρησε από το κόμμα Ελεύθεροι Πολίτες και στήριξε την υποψηφιότητα Χριστόφια
Λουκάς Λουκά, μέλος του πολιτικού γραφείου της Έπαλξης, υποψήφιος βουλευτής με το ΑΚΕΛ στις βουλευτικές εκλογές του 2006 . Στη συνέχεια διορίστηκε Υπουργός Δικαιοσύνης.
Γιάννος Ιωάννου, πρώην Πρόεδρος της ΝΕΔΗΣΥ και μέλος του ΔΣ της ΑΗΚ και στο παρελθόν
1/7/2009
Διορισμός ΕΔΥ
Παύλος Παπαγεωργίου, Πρόεδρος,ΑΚΕΛ.
1982-1985 Υπουργός Εργασίας
1988-1991 Πρόεδρος της Αρχής Αδειών
1991- 1996 Βουλευτής ΑΚΕΛ
2003 -2009 Μέλος ΕΔΥ
2009-2015 Πρόεδρος ΕΔΥ
Χριστόφορος Χριστοφόρου, ΑΚΕΛ, Συνταξιούχος εκπαιδευτικός
Σοφοκλής Χατζηγιάννης, ΔΗΣΥ
1985-2001 Βουλευτής ΔΗΣΥ Αμμοχώστου
2003-2009 Μέλος ΕΔΥ
2009-2015 Μέλος ΕΔΥ
Κατερίνα Φλουρέντζου, ΕΔΕΚ, υποψήφια ευρωβουλευτής
Αντρέας Παπαδοπούλος, ΔΗΚΟ, Πρόεδρος του ΔΗΚΟ Λεμεσού από το 1998
Άλλα παραδείγματα:
Τίτος Χριστοφίδης, υφυπουργός παρά τω προέδρω
Γιώργος Ιακώβου, ειδικός επίτροπος (οι κυβερνήσεις πέφτουνε και ο Γιωργάκης μένει)
Άκης Παπασάββας, Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας(συνταξιούχος υπάλληλος της Νομικής Υπηρεσίας)
Κωστάκης Χριστοφόρου, Πρόεδρος της Επιτροπής Προστασίας Αναγωνισμού (Γενικός Διευθυντής της Βουλής ως τον Οκτώβριο του 2006. Τον Ιούλιο του 2006 με επιμονή Χριστόφια παρατάθηκαν οι υπηρεσίες του για 2 χρόνια. Αμέσως μετά διορίστηκε από τον Πρόεδρο Χριστόφια στη θέση του Προέδρου της Επιτροπής Ανταγωνισμού ).
Τι μπορεί να παρατηρήσει κάποιος; Γεροντοκρατία, ανακύκλωση προσώπων, κατεστημένο!!!
Ο κ. Λαμάρης φαίνεται ότι ζει εκτός Κύπρου ή μιλά για κάποιον άλλο Πρόεδρο, κάποιο φάντασμα που μόνο ο ίδιος βλέπει.
Ο κ. Λαμάρης πουλά, όπως όλοι του κατεστημένου, φούμαρα στο λαό, ίσως καταφέρει να τον εξαπατήσει.
Τι ήθελες να επικαλεστείς κ. Λαμάρη και τις προεκλογικές εξαγγελίες του Προέδρου; Για να βιώσουμε πιο έντονα στο πετσί μας την κοροϊδία;
«Γνοιάζονται για τα κοινά μόνο με τα λόγια,
ενώ πασχίζουν να κερδίσουν πλεονεκτήματα
για τους εαυτούς τους.
Έτσι που κανένας δε σέβεται το δίκαιο και το σωστό
αλλά με ωραία και πρεπούμενα λόγια προσπαθούν
να σκεπάσουν ανόσιες πράξεις».
Θουκυδίδης Γ82
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
