Η αστυνομία στα ιστολόγια και η εξουσία στο διαδίκτυο ή για τη σύγκρουση των συντηρητικών διαδικτυακών κυπριακών δυνάμεων

Η αστυνομία λοιπόν, μετά από καταγγελία, προχώρησε σε έρευνα εναντίον διαχειριστή ιστολογίου για κάποιο σχόλιο που δημοσιέυτηκε στο ιστολόγιό του και το οποίο ο καταγγέλλων θεώρησε ως απειλή κατά της ζωής του.

Προσωπικά δεν παρακολουθώ το συγκεκριμένο ιστολόγιο ούτε με εκφράζει ο λόγος που αρθρώνει ούτε και συμφωνώ με τις ύβρεις και τις απειλές.

Γιατί λοπόν η καταγγελία και η σύλληψη; Γιατί η εμπλοκή της αστυνομίας;

Ο έλεγχος της κυπριακής μπλογκόσφαιρας

Η διαδικτυακή επικοινωνία δημιούργησε πολλή αγωνία στους φορείς της κρατικής εξουσίας. Γι αυτό και προσπάθησαν και προσπαθούν να ελεγξουν τη νέα μορφή επικοινωνίας που δημιούργησε η σύγχρονη τεχνολογία. Ο στόχος ήταν να μεταφερτεί η κυρίαρχη ιδεολογία, δηλαδή η θεματολογία και η πρακτική του υπαρκτού πολιτικού συστήματος, και στο διαδικτυακό χώρο. Οι χρήστες θα έπρεπε, όπως και στην κατεστημένη πολιτική ζωή, να υιοθετήσουν τις κυρίαρχες προσεγγίσεις, όπως καθορίζονταν από τα κόμματα και τα ΜΜΕ, δηλαδή από τους τους ελεγκτές/αφέντες της κοινωνίας.

Η εισβολή της πολιτικής ολιγαρχίας στο διαδίκτυο έγινε μεθοδευμένα. Διάφοροι χρήστες επενέβαιναν στα διάφορα ιστολόγια για να ελέγξουν το λόγο και τη σκέψη και να την προσαρμόσουν στις ανάγκες της ολιγαρχίας ή με στόχο να αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία. Στη συνέχεια η επέμβαση της πολιτικής ολιγαρχίας έγινε με ομαδοποιήσεις ή συλλογικά ιστολόγια τα οποία αναπαρήγαγαν την κυρίαρχη αντίθεση της πολιτικήςολιγαρχίας σε σχέση με τη λύση του κυπριακού προβλήματος. Οι αντιτιθέμενες ομαδοποιήσεις ουσιαστικά αναπαράγοντας τον κυρίαρχο λόγο ή γενόμενες νεροκουβαλητές του υπαρκτού πολιτικού συστήματος, δεν μπόρεσαν να αναπτύξουν την όποια επικοινωνία. Υποβάθμισαν το διαδικτυακό λόγο και την επικοινωνία περιοριζόμενοι σε ύβρεις και χρήση διαδικτυακής εξουσίας με αποκλεισμούς κλπ.

Η σύγκρουση των αντιτιθέμενων ομαδοποιήσεων ως νεροκουβαλητών του υπαρκτού πολιτικού συστήματος και των ανάλογων συμφερόντων, ήταν απόλυτα φυσικό ότι θα κατέληγε στη χρήση της πραγματικής εξουσίας για την επίλυση των διαφορών τους.Κάτι που γίνεται τώρα με τηνεπέμβαση της αστυνομίας.

Αυτές οι διαδικτυακές ομαδοποιήσεις ως φορείς των συμφερόντων του υπαρκτού πολιτικού συστήματος είναι συντηρητικές και αντιδραστικές, ανεξάρτητα από τους αυτο-προσδιορισμούς τους. Είναι συντηρητικές γιατί η απόπειρά τους παρεμπόδισε την ανάπτυξη της κυπριακής μπλογκόσφαιρας στη βάση των δυνατοτήτων που πρόσφερε το μέσο. Και το νέο μέσο επικοινωνίας είναι επαναστατικό με την έννοια ότι ο λόγος είναι όχι διαμεσολαβημένος – άρα ελεγχόμενος – όπως στο υπαρκτό πολιτικό σύστημα, αλλά αδιαμεσολάβητος. Οι χρήστες από την άποψη αυτή είναι ίσοι – δεν ιεραχούνται όπως στο υπαρκτό πολιτικό σύστημα – και έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν και νέες μορφές συλλογικότητας με βάση υπαρκτές κοινωνικές ανάγκες.

Επομένως η επέμβαση της αστυνομίας στα ιστολόγια ήταν το αποτέλεσμα του ανταγωνισμού των συντηρητικών δυνάμεων της πολιτικής ολιγαρχίας να ελέγξουν το νέο μέσο επικοινωνίας και τους χρήστες σύμφωνα με τις ανάγκες των εξω-διαδικτυακών δυνάμεων. Δεδομένου ότι το νέο μέσο από τη φύση του δεν παρείχε δυνατότητα επιβολής ή ελέγχου, ουσιαστικά έγινε το αναπόφευκτο: καταφυγή στην πραγματική εξουσία για επίλυση διαδικτυακών διαφόρων των δυνάμεων που στοχεύουν στην αναπαραγωγή του υπαρκτού πολιτικού συστήματος και των επιλογών του.

Η επέμβαση της αστυνομίας λοιπόν εντάσσεται στη διαμάχη των συντηρητικών και αντιδραστικών ολιγαρχικών δυνάμεων να διατηρήσουν τον έλεγχο τους επί του συστήματος και στις νέες συνθήκες επικοινωνίας με τον "αφύσικο" έλεγχο των υπηκόων.

Από τη διαμάχη στη συναίνεση

Μια δεύτερη διάσταση του προβλήματος είναι η συναίνεση της κομματοκρατίας να ελέγξει τη διαδικτυακή επικονωνία. Δηλαδή τα κόμματα συναινούν ότι η κρατική εξουσία θα ελέγχει την επικοινωνία με τη χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας.Αυτοί που νέμονται και λαφυραγωγούν το κράτος, δηλαδή τα κόμματα, ουσιαστικά ομογνωμούν στο ότι θα χρησιμοποιήσουν τη νέα τεχνολογία για έλεγχο των ανθρώπων. Με πρόσχημα παλιά την τρομοκρατία και τώρα τα ναρκωτικά και την παιδική πορνογραφία επιχειρούν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της επικοινωνίας: κάμερες στα σχολεία, κάμερες στους δρόμους και στους δημόσιους χώρους, αναθεώρηση του άρθρου 17 του συντάγματος για το απόρρητο της επικοινωνίας, ταυτοποίηση των καρτοτηλεφώνων και πολλά άλλα.

Η ομόγνωμη αντίληψη της πολιτικής ολιγαρχίας ότι θα πρέπει να ελέγξει τη νέα μορφή επικοινωνίας ουσιαστικά νομιμοποίησε και την απαράδεκτη επέμβαση της αστυνομίας στο συγκεκριμένο ιστολόγιο.

Εικονικός και πραγματικός θάνατος

Η επέμβασης της αστυνομίας προβλήθηκε και ως ανάγκη για διερεύνηση των απειλών κατά της ζωής κάποιου συνανθρώπου μας. Φυσικά η ζωή ενός ανθρώπου δεν κινδυνεύει από τις απειλές που εκστομίζονται στο διαδίκτυο στα πλαίσια μιας πολιτικής αντιπαράθεσης!!! Η ζωή ενός ανθρώπου μπορεί να κινδυνεύει, όταν οι ολιγαρχικές πολιτικές δυνάμεις πολώνουν την πολιτική ζωή και κάποιοι άνθρωποι νομίζουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά την καταφυγή στη βία. Ή η ζωή είναι πραγματική και όχι εικονική!!! Όπως και ο θάνατος, Επομένως αν πρέπει να ανησυχούμε για κάτι, είναι για το κλίμα πόλωσης που ακυρώνει το διάλογο και σπρώχνει τους ανθρώπους στη βία. Και αποκλειστικά υπεύθυνη για την πολιτική πόλωση είναι η κομματική ολιγαρχία και τα φερέφωνά της στο διαδίκτυο. Και η δημιουργημένη πόλωση δεν έχει σχέση με τη λύση,όπως διατυμπανίζουν, αλλά με τη νομή της εξουσίας στο μέλλον από την πολιτική ολιγαρχία.

Οι πραγματικές συνέπειες για τους χρήστες και η εξουσία

Τα φερέφωνα της εξουσίας κατόρθωσαν, με τη στενοκεφαλιά τους και το φανατισμό τους, με τη μανία τους να ελέγχουν άλλους ανθρώπους για να εξυπηρετούν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, να προκαλέσουν την επέμβαση της εξουσίας στα ιστολόγια. Ο έλεγχος του νέου επικοινωνιακού μέσου από την κρατική εξουσία ουσιαστικά αποτελεί μια ολοκληρωτική πρόσληψη της πολιτικής. Ας αναλογιστούμε ότι κάποτε το μόνο μέσο επικοινωνίας ήταν η φυσική συνομιλία των ανθρώπων και οι μόνοι που επιχείρησαν να την ελέγξουν ήταν οι τύραννοι και κανένας άλλος. Γι αυτό και θεωρώ απαράδεκτη την επέμβαση της αστυνομίας στο διαδικτυακό χώρο με στόχο οι ολιγαρχικές δυνάμεις που καταδυναστεύουν τους ανθρώπους, δηλαδή οι εξουσιολάγνοι, να τον ελέγξουν.

Η επέμβαση λοιπόν της αστυνομίας στην μπλογκόσφαιρα προκλήθηκε από τις συντηρητικές ολιγαρχικές δυνάμειςμε στόχο τον έλεγχο όλων των ανθρώπων που κινούνται στο διαδικτυακό χώρο από τους φορείς της εξουσίας. Γι αυτό και είναι κατάπτυστη η άμετρη υποκρισία των συντηρητικών νεροκουβαλητών που διακινούνται στο διαδίκτυο με σκοπό να εξυπηρετήσουν αλλότρια συμφεροντα είτε φέρουν το μανδύα του προοδευτικού είτε του συντηρητικού είτε του εθνικιστή είτε του διεθνιστή. Ο ρόλος όλων σε σχέση με την πρόοδο του ανθρώπου είναι ένας:συντήρηση. Το αποδεικνύουν και τα λόγια και τα έργα τους.

Ο Αναστασιάδης, ο Χριστόφιας και η οικονομική κρίση

Η διαμάχη Αναστασιάδη – Χριστόφια συνεχίζεται ομαλά. Ο ανταγωνισμός του οφείλεται αποκλειστικά στην αγωνία τους για το καλό της κοινωνίας. Γι αυτό από το πρωί ως το βράδυ στοχάζονται για την ανεύρεση των κατάλληλων λύσεων για το κοινό καλό.

Συνέχεια στην αντιπαράθεση δίνεται και με μια συνέντευξη του κ. Αναστασιάδη στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις 28 Μαρτίου 2010. Το επίκεντρο της συνέντευξης ήταν η οικονομική κρίση. Ο κ. Αναστασιάδης κατηγορεί την κυβέρνηση για καθυστέρηση στη λήψη μέτρων και για ανευθυνότητα. Δηλαδή προσπαθεί -λέει -να φορτώσει την ευθύνη για τα φοροεισπρακτικά μέτρα σε βάρος της κοινωνίας στην ΕΕ: Υποστηρίζει ο κ. Αναστασιάδης:«Ακριβώς θέλουν να περάσουν το μήνυμα πως τα μέτρα τα οποία θα υποχρεωθούμε να πάρουμε ως κρατος, δεν ήταν επιλογή της κυβέρνησης αλλά υποχρέωσή της έναντι των μέτρων της ΕΕ».

Πραγματικά ο προβληματισμός του κ. Αναστασιάδη με έκαμε να θαυμάσω το εύρος της σκέψης του στο ξεσκέπασμα του Χριστόφια. Τι μας λέει δηλαδή ο κ. Αναστασιάδης;

Η διαφορά μου με τον κ. Χριστόφια έγκειται στο γεγονός ότι για τα αντι-λαϊκά μέτρα που είναι υποχρεωμένος να πάρει, θα αποδώσει την ευθύνη στην ΕΕ. Και έτσι δε θα επωμιστεί ο ίδιος το πολιτικό κόστος!!!

Αυτή η ανησυχία του κ. Αναστασιάδη, την οποία προβάλλει επιχειρηματολογώντας στον τύπο, είναι εκπληκτική. Φαίνεται ότι η έγνοια του κ. Αναστασιάδη είναι ποιος θα αναλάβει το πολιτικό κόστος των αντι-λαϊκών μέτρων.

Βασικά συμφωνεί με τον κ. Χριστόφια στη λήψη αντι-λαϊκών μέτρων.Η διαφωνία του αφορά το χρόνο, τον οποίο ο καθένας θέλει να αξιοποιήσει για προσωπικό και κομματικό όφελος.

Από την πλευρά της κοινωνίας οι απόψεις Αναστασιάδη δεν παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον.Γιατί την κοινωνία βασικά την ενδιαφέρει ποιος θα πληρώσει το κόστος της οικονομικής κρίσης και όχι ποιος θα αποκομίσει ίδιον ή κομματικό συμφέρον. Και από τη στιγμή που το δίδυμο Χριστόφια- Αναστασιάδη ομοφωνούν ότι θα τα φορτώσουν στην κοινωνία, τότε η κοινωνία έχει χεσμένες τις εικονικές διαφωνίες σας. Και σε κάθε περίπτωση, η πολιτική Χριστόφια για καθυστέρηση στην αφαίρεση εισοδήματος από τους πολίτες, είναι πιο ευνοϊκή από την πολιτική Αναστασιάδη για αφαίρεση εδώ και τώρα.

Αυτό το ατράνταχτο επιχείρημα διερωτώμαι γιατί δεν το προβάλλει ο κ. Χριστόφιας ως απόδειξη της φιλολαϊκής του πολιτικής. Και ας κάμει και μια έρευνα κοινής γνώμης με το ερώτημα: συμφωνείτε με το Χριστόφια που καθυστερεί να βάλει χέρι στην τσέπη σας ή με τον Αναστασιάδη που θέλει να σας ληστέψουμε εδώ και τώρα;

Τυχόν τρίτη πρόταση να αφαιρέσουν οι ίδιοι και οι ομογάλακτοί τους από το δικό τους εισόδημα, απορρίπτεται γιατί είναι εκτός ερωτηματολογίου.

Πραγματικά, το δίδυμο Αναστασιάδη-Χριστόφια αποτελεί το πιο μεγάλο ευτύχημα για τον τόπο, ιδιαίτερα σε τούτες τις δύσκολες στιγμές.Πώς να διαλέξεις με τόση ευφυία;

Ο κ. Δημήτρης Χριστόφιας, το προεδρικό αξίωμα και η απάτη

Το γεγονός ότι στη διαχρονία ο κάθε εξουσιαστής χρησιμοποιεί δυο μέσα – τη βία και την απάτη – σε βάρος του λαού, είναι καλά γνωστό. Αυτό το «δημοκρατικό» και « προοδευτικό» πλαίσιο σε βάρος του λαού χρησιμοποιεί και ο "φιλολαϊκός" πρόεδρος Δ. Χριστόφιας.

Πριν τις προεδρικές εκλογέςτου 2008 ο τότε υποψήφιος Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας τόνιζε δημόσια ότι «θα είναι πρόεδρος μιας πενταετίας». Αυτή ήταν η διακήρυξή του προς την κοινωνία. Και αυτά άκουε ο πολίτης και έκανε τις επιλογές του αναδεικνύοντάς τον στην προεδρία της δημοκρατίας.

Τώρα άλλαξε τροπάριο. Αν δε λυθεί το κυπριακό , τότε δε θα είναι υποψήφιος. Αν λυθεί, τότε θα επαναδιεκδικήσει την προεδρία. Έτσι λέει τώρα ο κ. Χριστόφιας.

Το πρόβλημα φυσικά είναι άλλο. Ποιος πολίτης δίνει σημασία στα λεγόμενά του; Πόσο αξιόπιστος είναι ο κ. Χριστόφιας, όταν άλλα λέει προεκλογικά για να υφαρπάσει την ψήφο του λαού και άλλα μετεκλογικά; Και γιατί να τον πάρουμε στα σοβαρά, όταν ο ίδιος δε σοβαρολογεί;

Και αν ο κ. Χριστόφιας υποτιμά τόσο προκλητικά τη νοημοσύνη της κοινωνίας, γιατί η κοινωνία να τον σεβαστεί;

Κάποιοι σε αυτό τον τόπο με ολιγαρχική νοοτροπία έχουν καβαλήσει προ πολλού το καλάμι. Αυτο-αναγορεύονται σε σωτήρες και νομίζουν ότι είναι ταγμένοι σε κάποια θεάρεστη αποστολή. Και ίσως και να πιστεύουν ότι μας κάνουν και χάρη που κατέχουν την εξουσία και μας κυβερνούν!!!

Ο κ. Χριστόφιας λοιπόν, αν δεν είναι ένας ακόμα εξαπατητής της κοινωνίας, να κρατήσει τον προεκλογικό λόγο του και να μας αδειάζει τη γωνιά. Είτε λυθεί είτε δε λυθεί το κυπριακό. Χορτάσαμε από μονάρχες και σωτήρες σε αυτό τον τόπο.

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Ν. Κατσουρίδης και ο νέος "πολιτισμικός" κίνδυνος

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις 14 Μαρτίου 2010 ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Ν. Κατσουρίδης απαντώντας στο ερώτημα « Ο παράγοντας χρόνος πόσο επηρεάζει τις προσπάθειες για λύση;» ,υποστήριξε και το εξής:

«Κτίζεται μια απόσταση κυρίως πολιτισμική (ενν. ανάμεσα στις δυο κοινότητες ), τρόπου ζωής που είναι πολύ πιο επικίνδυνη, ακόμη και από τις όποιες εθνικιστικές διαφορές».

Η πιο πάνω αντίληψη του κ. Κατσουρίδη γεννά πολλές απορίες.

Αν ορίζεται ο πολιτισμός ως τρόπος ζωής, τότε ποτέ οι δυο κοινότητες δεν ήταν πιο κοντά σε σχέση με τον τρόπο ζωής τους. Εννοώ ότι στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης ο τρόπος ζωής των ανθρώπων ομοιογενοποιείται όσο ποτέ στο παρελθόν. Λίγο πολύ ο δυτικός τρόπος ζωής διαχέεται σε όλο τον πλάνητη. Δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν μεταξύ τους με φυσικό τον τρόπο. Η ομοιογενοποίηση του πολιτικού και οικονομικού συστήματος είναι φυσικό να ομοιογενοποιεί και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων.

Σίγουρα οι τωρινές γενιές Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων δεν έχουν άμεση επικοινωνία, όπως οι προηγούμενες γενιές. Αυτό είναι γεγονός. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι ο τρόπος ζωής τους είναι διαφορετικός. Όπως δε σημαίνει ότι ο τρόπος ζωής σε κάθε χώρα στη δύση είναι διαφορετικός, γιατί οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν άμεσα, με φυσικό τον τρόπο.

Αντίθετα, όντας όλοι μέρος του ίδιου συστήματος με κοινά χαρακτηριστικά και ορίζουσες από πολιτισμική άποψη είναι πιο κοντά παρά ποτέ στο παρελθόν.

Διαφορετικά, στις μέρες μας δεν είναι η φυσική επικοινωνία και επαφή που καθορίζει την ομοιόγενεια ή ετερογένεια του τρόπου ζωής. Ούτε και σημαίνει ότι στο παρελθόν, που Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι είχαν φυσική επικοινωνία μεταξύ τους, η κυπριακή κοινωνία πολιτισμικά ήταν πιο ομοιογενής από ότι είναι σήμερα. Αντίθετα, στο παρελθόν, αν και υπήρχε φυσική επικοινωνία των δύο κοινοτήτων, ο τρόπος ζωής τους ήταν πολύ πιο διαφορετικός. Και το κατανοούσαν και οι μεν και οι δε.

Αν τώρα ο κ. Κατσουρίδης με τον όρο « πολιτισμική απόσταση» των δύο κοινοτήτων εννοεί τον πολιτικό πολιτισμό, δηλαδή τις πολιτικές αντιλήψεις των πολιτών στις δυο κοινότητες, τότε το πρόβλημα είναι διαφορετικό.

Αν θεωρήσουμε ότι ο τρόπος ζωής μιας κοινωνίας, αποτυπώνεται στο πολιτικό της σύστημα, τότε η διαπίστωση είναι πως οι δυο κοινότητες έχουν πανομοιότυπη μορφή πολιτικών συστημάτων και ιδίου τύπου συστήματα, δηλαδή κρατοκεντρικά.

Ακόμα και στο επίπεδο των πολιτικών αντιλήψεως σε πολιτικά προβλήματα, όπως το κυπριακό, δε φαίνεται να υπάρχει απόσταση, αν αναλογισθούμε – όπως αναφέρει ο κ. Κατσουρίδης - «το ποσοστό που ερωτοτροπεί με την ιδέα της μονιμοποίησης του στάτους κβο».

Η διαπίστωση του κ. Κατσουρίδη περί κτισίματος «πολιτισμικής απόστασης» των δύο κονοτήτων είναι ατεκμηρίωτη. Και γίνεται και επικίνδυνη, όταν συνοδεύεται και από κινδυνολογίες και συγκρίσεις για λαϊκή κατανάλωση.

Οι δυο κοινότητες στην Κύπρο, αν και διαχωρισμένες, ποτέ δε ήταν στο παρελθόν τόσο κοντά πολιτισμικά, όσο σήμερα. Το πολιτισμικό τους κεκτημένο τους επιβάλλει μια πρόσληψη της πολιτικής που επηρεάζει και τη στάση τους στο κυπριακό πρόβλημα. Και το κυπριακό πρόβλημα είναι πολιτικό. Αν τώρα η ανάγνωση της πραγματικότητας από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΑΚΕΛ Ν. Κατσουρίδη είναι λανθασμένη, τότε αναγκαστικά και οι χειρισμοί και οι προτάσεις που καταθέτει είναι φυσικό να διίστανται της εξέλιξης της κυπριακής κοινωνίας.Όμως γι αυτό δε φταίει η κυπριακή κοινωνία, η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τον ίδιο και το κόμμα του. Και αντί ο κ. Κατσουρίδης να προσπαθεί με βαρύγδουπες πολιτισμικές προσεγγίσεις να ενοχοποιήσει την κοινωνία ή μέρος της ανακαλύπτοντας πολιτισμικές αποστάσεις, είναι καλύτερο να ενοχοποιεί τον εαυτό του και την εξώφθαλμη ανεπάρκειά του στην κατανόηση της κυπριακής πραγματικότητας.

Σε τελική ανάλυση το κυπριακό πρόβλημα δεν ήταν ούτε είναι και σήμερα η πολιτισμική διάσταση των δύο κοινοτήτων. Το πρόβλημα ήταν και είναι πολιτικό. Όταν όμως ο κ. Κατσουρίδης ανακαλύπτει νέες διαφορές ανάμεσα στις δυο κοινότητες και κινδυνολογεί ασύστολα, αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Και για να μη βρεθούμε και σε διάσταση με τη λογική, ας θυμόμαστε ότι οι εκάστοτε ολιγαρχικοί κρατοκεντριστές είχαν μεγάλη εφευρικότητα στην ενοχοποίηση της κοινωνίας και την αθώωση της εξουσίας, εννοείται της αφεντιάς τους και προκειμένου να προωθήσουν τα ολιγαρχικά τους σχέδια.

Με το νέο κίνδυνο που ανακάλυψε ο κ. Κατσουρίδης, διαφαίνεται ένα νέο πεδίο δόξης και δράσης: να μας αλλάξουν τον τρόπο της ζωής μας για να εξαφανιστεί η κατά φαντασίαν πολιτισμική διάσταση των δυο κοινοτήτων!!!Έλεος!!!!!!!!!!!!!!!!

Υπόθεση Όραμς: Ο νόμος και η δύναμη

Με αφορμή την καταδικαστική απόφαση βρετανικού δικαστηρίου εναντίον του ζεύγου Όραμς, γιατί επενέβησαν παράνομα σε ιδιοκτησία Ελληνοκύπριου στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου – στη Λάπηθο- επανήλθαν στο προσκήνιο οι παραδοσιακές διαμάχες των Ελληνοκυπρίων,στις οποίες αντανακλώνται διαφορετικοί τρόποι σκέψης.

Η μια σχολή σκέψης υπερτονίζει τη νομική διάσταση του κυπριακού προβλήματος, ενώ η άλλη προσπαθεί να την υποβαθμίσει προβάλλοντας τη θέση ότι το κυπριακό είναι πολιτικό πρόβλημα. Αν κάποιος προσπαθήσει να κατανοήσει αυτές τις σχόλες σκέψεις, τότε το αδιέξοδο γίνεται εξώφθαλμο.

Ποια η σχέση του νόμου με την πολιτική;

Η πολιτική ως ρυθμιστική λειτουργία μιας κοινωνίας μπορεί να στηρίζεται στο νόμο ή όχι.

Και αν η πολιτική στηρίζεται στο νόμο, στη γραπτή σύμβαση που ρυθμίζει τις σχέσεις των μελών μιας κοινωνίας, τότε η πολιτική ταυτίζεται με την εξουσία, δηλαδή την οριοθέτηση της δύναμης στη βάση περιορισμών που θέτει ο νόμος.

Αν η πολιτική στηρίζεται στη δύναμη, τότε επικρατούν οι συσχετισμοί δύναμης και η σύνθεση των συμφερόντων, ανάλογα με τη δύναμη των εμπλεκομένων μερών.

Στις διεθνείς σχέσεις αλλά και στο εσωτερικό των κρατών γενικά ο αδύνατος επικαλείται το νόμο για να προστατευθεί απέναντι στο δυνατό, ενώ ο δυνατός αποστρέφεται το νόμο , ώστε να μπορεί ανενόχλητα να επιβάλλει τη θέληση του, ως εκ της θέσεως της ισχύος του.

Σε αυτά τα πλαίσια οι δυο σχολές σκέψεις μπορούν να γίνουν κατανοητές. Ο υπερτονισμός της απόφασης του βρετανικού δικαστηρίου αντικατοπτρίζει μια λογική που εδράζεται στη θέση ότι ο αδύνατος έχει το νόμο ως μόνο όπλο για να ακυρώσει τη βούληση του δυνατού. Ή, η απόφαση του βρετανικού δικαστηρίου ακυρώνει τα όσα πέτυχε με τη χρήση της δύναμής της η Τουρκία σε βάρος των αδύνατων Ελληνοκυπρίων. Δηλαδή ο νόμος ακυρώνει τη χρήση δύναμης.

Από την άλλη, η υποβάθμιση της σημασίας της αποφάσης αντικατοπτρίζει μια λογική που εδράζεται στην παραδοχή ότι οι Ελληνοκύπριοι όντας η αδύνατη πλευρά είναι υποχρεωμένη να συμβιβαστεί με το δυνατό, με βάση τους συσχετισμούς δύναμης της κάθε πλευράς.

Η συγκεκριμενη περίπτωση της καταδίκης των Όραμς αναδεικνύει παράλληλα και τις αντιφάσεις των δύο σχολών σκέψης. Οι αντιφάσεις διαφαίνονται, αν διακρίνουμε το ατομικό από το κοινωνικό και το πολιτικό πεδίο. Σε ατομικό επίπεδο είναι γεγονός ότι λειτουργεί ο νόμος για προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ένας νόμος που δεν επιτρέπει στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία να απομειώσουν την ατομική ελευθερία των ανθρώπων. Όμως στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο – την ίδια στιγμή – επικρατούν οι συσχετισμοί δύναμης.

Διαφορετικά, αυτοί που υπερτονίζουν την απόφαση Όραμς, αντιφάσκουν με το γεγονός ότι στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο χρησιμοποιούν τη δύναμη και όχι το νόμο προκειμένου να επιβάλουν τη θέλησή τους. Ενώ αυτοί που την υποβαθμίζουν αντιφάσκουν με το γεγονός ότι ο νόμος προστατεύει καθολικά τα απαράγραπτα ανθρώπινα δικαιώματα ή φαίνεται να προωθούν την απομείωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τη χρήση της δύναμής τους στο πολιτικό επίπεδο.Ή φαίνεται να προωθούν τη μεταφορά τη λογική της δύναμης από το πολιτικό και κοινωνικό πεδίο και στο ατομικό πεδίο.

Έτσι οι μεν επικαλούνται την πολιτική ως εξουσία - το νόμο- για να αντισταθμίσουν την αδυναμία τους απέναντι στην Τουρκία και στο διεθνές περιβάλλον, αλλά και μη προτείνοντας κάτι για το μέλλον. Οι δε επικαλούνται την πολιτική ως δύναμη για να αντισταθμίσουν την αδυναμία τους να προστατεύσουν τα ατομικά δικαιώματα απέναντι στην Τουρκία και στο διεθνές περιβάλλον στα πλαίσια μιας λύσης.Η μια σχολή σκέψης προβάλλει το νόμο για να αποκρύψει την πολιτική αδυναμία και η άλλη πλευρά προβάλλει την πολιτική για να αποκρύψει την αδυναμία προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων.

Όλες αυτές οι διαμάχες ουσιαστικά αντικατοπτρίζουν το αδιέξοδο της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας των Ελληνοκυπρίων, που για 36 χρόνια κυριολεκτικά έπαιζε στις πλάτες ενός λαού αδυνατώντας να διαπραγματευθεί σοβαρά μια πρόταση για το μέλλον. Και χρησιμοποιούσαν ασύστολα τη δύναμή τους σε βάρος των πολιτών μέχρι που και οι ίδιοι έγιναν θύματα της δύναμης κάποιου πιο ισχυρού. Γνωρίζουν πολύ καλά το παιγνίδι της δύναμης. Γι αυτό, πέρα απο συνθήματα, όλοι είναι έτοιμοι να συμβιβαστούν με τη μια ή την άλλη μορφή λύσης. Αυτό που κύρια τους ενδιαφέρει δεν είναι ποιος θα ζημιώσει αλλά ποιος θα ωφεληθεί από το συμβιβασμό. Γιατί είναι δεδομένο ότι τη ζημιά θα την πληρώσουν οι κάτω, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Έτσι ο συμβιβασμός αποκτά μόνο μια μορφή: διαμοιρασμός λαφύρων ανάμεσα στους ολιγαρχικούς. Και η απληστία των δυνατών είναι παροιμιώδης σε τέτοια θέματα αρχής!!! Καλή δύναμη.

Περί ανομίας στην κοινωνία της ζούγκλας

Ανομία, ζούγκλα, αποσύνθεση.Αυτή είναι η μόνιμη επωδός των πολιτικών με αφορμή τη δολοφονία του εκδότη Α. Χατζηκωστή.
Διερωτώμαι αν οι κύριοι πολιτικοί έχουν συνείδηση των όσων λένε.
Γιατί η κυπριακή κοινωνία-ζούγκλα - αν υπάρχει -δε δημιουργήθηκε από μόνή της ούτε και ελέω θεού. Κάποιοι κατέχουν το πολιτικό και το οικονομικό σύστημα και ρυθμίζουν τη λειτουργία της κοινωνίας.
Αν λοιπόν γίναμε ζούγκλα, καλό είναι οι πολιτικοί να φτύνουν στα μούτρα τους γιατί η πολιτικη ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στους ίδιους. Δηλαδή οι ικανότητές τους έφταναν μέχρι την οικοδόμηση μιας κοινωνίας της ανομίας-ζούγκλας.
Από την άλλη, ο κάθε λογικός άνθρωπος διερωτάται: όλοι αυτοί οι πολιτικοί δεν ντρέπονται να πολιτεύονται και να εκπροσωπούν μια κοινωνία-ζούγκλα; Για παράδειγμα, δεν είναι ντροπή να είσαι βουλευτής στην κοινωνία της ζούγκλας!
Φυσικά , πέρα από τα κροκοδείλια δάκρυα και τις κενολογίες οι κύριοι πολιτικοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι ίδιοι είναι οι πρωτομάστορες της ανομίας-ζούγκλας. Μαζί με την οικονομική ολιγαρχία οικοδομούν ένα σύστημα στηριγμένο αποκλειστικά στη δύναμη και όχι στο νόμο και στο δίκαιο. Και ηδονίζονται με τη χρήση του πλούτου, των προνομίων και της εξουσίας, που απολαμβάνουν μαζί με τους καναλάρχες και το κεφάλαιο σε βάρος του λαού. Το νόμο της δύναμης ως τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας, δεν τον επέλεξε ο λαός. Τον επέβαλε η πολιτική και η οικονομική ολιγαρχία - τοπική και διεθνής -για την εξυπηρέτηση των ιδίων αυτής συμφερόντων.
Το πολιτικό πρόβλημα δημιουργείται όταν ο δημιουργός αποκηρύσσει το δημιούργημά του, ιδίως όταν αυτό λέγεται κοινωνία, ακόμα και της ζούγκλας!

Περί ομοσπονδίας, δημοκρατίας και άλλων παραμυθιών

Είναι η ομοσπονδία πιο δημοκρατική από το ενιαίο κράτος;

Η φράση «πιο δημοκρατική» είναι παραπλανητική. Γιατί ένα πολιτικό σύστημα είτε είναι είτε δεν είναι δημοκρατία. Δεν μπορεί να είναι ολίγον δημοκρατία κατά αναλογία του ολίγον έγκυος.

Ούτε το ενιαίο κράτος είναι δημοκρατία ούτε και η ομοσπονδία.

Και στα δύο πολιτικά σύστηματα η καθολική πολιτική αρμοδιότητα ανήκει στο κράτος. Αυτό κατέχει την πολιτική και έχει τη δυνατότητα τη βούλησή του να τη μετατρέπει σε νόμο με καθολική ισχύ επί της κοινωνίας. Το κράτος κατέχει και την κοινωνία. Η κοινωνία ενέχει ένα νομιμοποιητικό ρόλο στη επιλογή των φορέων της εξουσίας του κράτους. Η κοινωνία δεν αναγνωρίζεται ως συστατικό μέρος του πολιτικού συστήματος, ως δήμος. Απλώς ιδιωτεύει και το κράτος εγγυάται την ατομική ελευθερία των μέλων της και κάποια δικαιώματα.

Με τη λεγόμενη ομοσπονδία δεν αλλάζει η φύση του πολιτικού συστήματος. Αυτό παραμένει ιδιοκτησία του κράτους, του κυρίαρχου κράτους στο εσωτερικό του. Απλώς το ομόσπονδο κράτος είναι πιο φιλελεύθερο από το ενιαίο κράτος, γιατί ο κάτοχος της εξουσίας του κράτους εκχωρεί κάποιες αρμοδιότητες σε επαρχίες/περιφέρειες/πολιτείες/κρατίδια. Η παροχή αυτών των αρμοδιοτήτων γίνεται κατά ομοιόμορφο τρόπο και αναγνωρίζεται έτσι κάποιο είδος αυτοδιοίκησης σε γεωγραφικά ή εθνοτικά υποσύνολα της κοινωνίας του κράτους. Το πολιτικό σύστημα, η σχέση κοινωνίας και πολιτικής, η θέση του πολίτη δε διαφοροποιείται σε σχέση με το ενιαίο κράτος. Γιατί οι αρμοδιότητες που παραχωρούνται σε υποσύνολα δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα της αυτοσυγκρότησης σε γεωγραφικό ή πολιτισμικό επίπεδο. Οι αρμοδιότητες αυτές είναι εκχωρητέες από το κράτος εξουσία και είναι υποχρεωμένος ο κάτοχος αυτών των αρμοδιοτήτων να λειτουργεί ως προσάρτημα του κράτους.

Στην ομοσπονδία υπάρχει η ενιαία εξουσία του κράτους επί της κοινωνίας. Όμως αναγνωρίζουν οι κάτοχοι της εξουσίας ότι η κοινωνία δεν είναι ενιαία πολιτισμικά – ομοιογενής - και παρέχουν κάποιες αρμοδιότητες στις εθνοτικές ομάδες. Οι αρμοδιότητες αυτές αφορούν και τη συγκρότηση της ενιαίας εξουσίας. Οι διάφορες παραλλαγές συγκρότησης της κρατικής εξουσίας στο ομόσπονδο κράτος αποτυπώνουν τους εσωτερικούς συσχετισμούς δύναμης. Οι συσχετισμοί αυτοί δύναμης δεν εκφεύγουν της λογικής του ενιαίου κράτους και της ενιαίας εξουσίας. Ουσιαστικά και στην ομοσπονδία το πρόβλημα είναι ο διαμοιρασμός της εξουσίας, που στη φάση που διερχόμαστε, μεταφράζεται σε διαμοιρασμό της εξουσίας ανάμεσα στα κόμματα.

Και στο ενιαίο κράτος και στην ομοσπονδία η δόμηση της πολιτικής είναι εξουσιαστική.Γι αυτό και δεν διαφοροποιείται η θέση του ατόμου και της κοινωνίας σε σχέση με την πολιτική. Και το ενιαίο κράτος και η ομοσπονδία ουδεμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία.

Σε κάθε περίπτωση η δημοκρατία είναι ασύμβατη με το εξουσιαστικό φαινόμενο και βασική προϋπόθεση για την προώθησή της αποτελεί η παροχή της δυνατότητας στο πολιτισμικά διαφορετικό να αυτοπραγματώνεται, δηλαδή να είναι αυτόνομο. Όμως αυτή η προσέγγιση , δηλαδή η δημοκρατική, εδράζεται στην αντίληψη ότι κριτήριο της πολιτειακής οργάνωσης είναι η η ελευθερία. Η πολιτική ελευθερία στη δημοκρατία αναγνωρίζει το δικαίωμα της αυτοσυγκρότησης εντός του όλου. Στη δημοκρατία κάθε άλλη προσέγγιση είναι ασύμβατη με την ελευθερία και απορρίπτεται.Στη δημοκρατία η πολιτική απορροφάται από την κοινωνία και έτσι το πολιτικό σύστημα αποδεσμεύεται από το κράτος και αποδίδεται στη σύνολη κοινωνία των πολιτών.

Σε αυτά τα πλαίσια και στην παρούσα φάση του κυπριακού η δημοκρατία δεν υπεισέρχεται ούτε ως προβληματισμός. Η πολιτική εκλαμβάνεται όχι ως ελευθερία αλλά ως δύναμη ή εξουσία. Γι αυτό και οι φορείς της εξουσίας των δύο κοινοτήτων – ιδιαίτερα οι Ελληνοκύπριοι - επικεντρώνονται στον τρόπο διαμοιαρασμού των λαφύρων του κράτους. Η νομιμοποίηση τους στην εξουσία του ομόσπονδου κράτους αποτελεί απλώς ένα τεχνικό πρόβλημα. Η κοινωνία θα συνεχίσει να είναι η υπήκοος κοινωνία του κράτους.Δηλαδή θα κατέχεται από το κράτος και τους φορείς της εξουσίας του.

Αυτές οι αντιδημοκρατικές αντιλήψεις σίγουρα συμβαδίζουν με το συμφέρον των ιδιοκτητών του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, δηλαδή της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Δε συμβαδίζουν με το συμφέρον της κοινωνίας αλλά ούτε και με το στάδιο της ανθρωποκεντρικής της εξέλιξης. Γι αυτό και οι τόσες δυσκολίες στην προώθηση μιας λύσης.Όχι τόσο γιατί είναι δύσκολο το πρόβλημα. Αλλά γιατί καθίσταται δύσκολο λόγω της εμμονής της ολιγαρχίας να κατοχυρώσει τα υφιστάμενα συμφέροντά της και μετά τη λύση. Μια κατοχύρωση, που αν επιτευχθεί, θα τη φέρει αντιμέτωπη με την κοινωνία ακόμα και μετά τη «λύση». Η παράμετρος κοινωνία θα είναι η καθοριστική στην όποια λύση και όχι οι διάφορες ανοησίες των πολιτικών και των κομμάτων, που αδυνατούν να ξεφύγουν από το ατομικό και κομματικό συμφέρον.

Φυσικά ο ολοκληρωτισμός και ο φασισμός ιστορικά είναι ταυτισμένοι με την εξουσία του κράτους και τους φορείς του. Η φίμωση της κοινωνίας αποτελεί μια «δελεαστική λύση», μια εναλλακτική επιλογή της ολιγαρχικής και αντιδημοκρατικής ιδεολογίας και των συνεπακόλουθων δεσποτικών αντιλήψεων των φορέων τους.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ