Τα κράτη κακοποιοί και η εξέλιξή τους

Σύμφωνα με το Νόαμ Τσόμσκι το κράτος κακοποιός ορίζεται ως το κράτος που θεωρεί ότι δεν δεσμεύεται από τους διεθνείς κανόνες. Ο Τζον Ρόουλς τα ονομάζει παράνομα κράτη.

Σύμφωνα με τον Τσόμσκι τέτοιο κράτος κακοποιός είναι οι ΗΠΑ. Θεωρούν ότι οι προκλήσεις εναντίον της ισχύος τους «δεν αποτελεί νομικό ζήτημα». Γι αυτό και δεν δεσμεύονται από το διεθνές δίκαιο. Το χρησιμοποιούν όμως , όταν τους συμφέρει «για να επικαλύπτει τις θέσεις μας με ένα ήθος».Σε αυτά τα πλαίσια οι ΗΠΑ φροντίζουν ο ΟΗΕ « να καταστεί απολύτως ανενεργός σε όλα τα μέτρα που λαμβάνει» και δε συμβαδίζουν με το συμφέρον τους. Ακόμα οι ΗΠΑ και οι Βρετανία είναι οι πρωταθλητές στην άσκηση του βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Μετά το 1990 η ρύθμιση των διεθνών σχέσεων με βάση την ισχύ ουσιαστικά επιβλήθηκε κυνικά από τις ΗΠΑ σε ολόκληρο τον πλανήτη. Φυσικά για τις ΗΠΑ κράτος κακοποιός είναι εκείνο που δεν υποκύπτει στα κελεύσματά της.

Το δικαίωμα να είσαι κράτος κακοποιός οι ΗΠΑ πιστεύουν ότι πρέπει να το έχουν μόνο οι ίδιες και επικαλούνται την απροσμέτρητη ισχύ τους. Όμως διατηρούν το δικαίωμα να το μεταβιβάζουν «στους υποτελείς της κατά περίπτωση». Σε αυτά τα πλαίσια σε διάφορες χρονικές στιγμές ανέλαβαν το ρόλο του παραρτηματικού κακοποιού κράτους πολλά άλλα κράτη, ανάμεσά τους και το Ισραήλ και η Τουρκία. Γενικά τα κράτη κακοποιοί λειτουργούν ως δορυφόροι του αρχι-μαφιόζου. Ή, η χρήση της δύναμης από τα παραρτηματικά κράτη κακοποιούς γίνεται μόνο με την έγκριση του πιο ισχυρού, δηλαδή των ΗΠΑ.

Το πρόσφατο επεισόδιο με την απόπειρα αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας στη μεγαλύτερη ανθρώπινη φυλακή στον πλανήτη, τη Γάζα, ενέχει κάποια νέα στοιχεία σε σχέση με την εξέλιξη των κρατών κακοποιών. Το μεν Ισραήλ εφάρμοσε τη «θεωρία του τρελού» του Νίξον σκοτώνοντας εν ψυχρώ μέλη της αποστολής. Δηλαδή σύμφωνα με την ευγενική αυτή θεωρία των πολιτισμένων κρατών «ο εχθρός πρέπει να αναγνωρίσει ότι είμαστε παράφρονες και απρόβλεπτοι με εξαιρετικά καταστροφική δύναμη στα χέρια μας, έτσι ώστε να υποταχθούν στη θέλησή μας από φόβο». Το Ισραήλ είναι το κράτος κακοποιός που ενσπείρει το φόβο, σύμφωνα με την παραδοσιακή τακτική των κρατών κακοποιών.

Η αδυναμία της θεωρίας του τρελού είναι ότι στηρίζεται μονομερώς στο φόβο.Και το ξεπέρασμα του φόβου μπορεί να δημιουργήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Γι αυτό και η θεωρία του τρελού φαίνεται να συμπληρώνεται στον παρόντα χρόνο και με τη θεωρία της ελπίδας. Αυτό το ρόλο ανέλαβε ο άλλος κακοποιός, η Τουρκία. Ο ένας κακοποιός στηριγμένος στη δύναμή του σκοτώνει και ο άλλος κακοποιός στηριγμένος στη δύναμή του προσφέρει την ελπίδα. Σίγουρα αυτή η συνταγή των ΗΠΑ είναι πολυ αποτελεσματική για τον έλεγχο των λαών της περιοχής. Και όλοι οι κακοποιοί κερδίζουν.

Στις προσεγγίσεις των κρατών κακοποιών η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει μόνο η κατοχύρωση των συμφερόντων της τοπικής και διεθνούς ολιγαρχίας μέσω του ελέγχου των λαών και των ηγεσιών. Και με το φόβο και την ελπίδα που προσφέρουν οι κακοποιοί ο στόχος στον παρόντα χρόνο φαίνεται ότι επιτυγχάνεται.

Τώρα αν τον έλεγχο της περιοχής συνεχίσει να γίνεται από το Ισραήλ μέσω της χρήσης βίας και φόβου ή από την Τουρκία μέσω της λεκτικής βίας και της ελπίδας, η ουσία δεν αλλάζει: εξασφαλίζεται ο έλεγχος της περιοχής. Και αυτό συμφέρει σε όλους τους κακοποιούς. Και δίνει και ένα καλό πρότυπο και για τους υποψήφιους κακοποιούς του πλανήτη. Για τους λαούς τα πράγματα είναι αδιέξοδα: δε συνιστά επιλογή ποιον κακοποιό θα διάλεξω!!!

Η οικονομική κρίση, το σπάταλο κράτος και ο ΔΗΣΥ

Η οικονομική κρίση λοιπόν έχει μεταμφιεστεί από την διεθνή και τοπική πολιτική ολιγαρχία σε δημοσιονομική κρίση. Ξαφνικά όλοι ανακάλυψαν την αιτία του κακού, το σπάταλο κράτος। Εγώ ο αφελής νόμιζα ότι η οικονομιμή κρίση είναι η ανακατανομή του πλούτου υπέρ της τοπικής και διεθνούς ολιγαρχίας με αποτέλεσμα να αυξάνεται η φτώχεια, η ανεργία, η υποαπασχόληση, η σταδιακή απώλεια των εργασιακών δικαιώμάτων των μισθωτών, η αβεβαιότητα της νέας γενιάς για το εργασιακό της μέλλον.Όλα αυτά είναι φαντασιώσεις.Το πρόβλημα είναι άλλο, το σπάταλο κράτος.

Η διεθνής ολιγαρχία και τα τοπικά της παπαγαλάκια λένε το νέο «ευαγγέλιό» τους από το πρωί ως το βράδυ, να το χωνέψουμε.

Τα πράγματα αγγίζουν τη γελοιότητα: αυτοί που δημιούργησαν το σπάταλο κράτος θέλουν να το περιορίσουν! Αυτοί που για δεκαετίες ζούσαν παρασιτικά σε βάρος της κοινωνίας απομυζώντας το δημόσιο πλούτο, αυτοί οι ίδιοι τώρα θα σώσουν το δημόσιο πλούτο! Αν το υπαρκτό πρόβλημα είναι το σπάταλο κράτος, τότε αυτοί που το δημιούργησαν δηλαδή οι κομματοκράτορες, να πάνε σπίτι τους.

Ο ΔΗΣΥ ως γνήσιος εκφραστής του επιχειρηματικού κεφαλαίου και το καλύτερο παπαγαλάκι της διεθνούς ολιγαρχίας κατέθεσε σήμερα προτάσεις για το σπάταλο κράτος. Πώς θα σώσουμε το δημόσιο πλούτο –με συγχωρείτε για το απρεπές ερώτημα – πώς θα περιορίσουμε το σπάταλο κράτος; Μα ειναι απλό, με ιδωτικοποιήσεις. Δηλαδή θα σώσουμε το δημόσιο πλούτο ξεπουλώντας τον. Θυμίζει την Αγγλία του 19 ου αιώνα που ήθελε να σώσει το σουλτάνο αρπάζοντας του εδάφη! Φυσικά ο σουλτάνος δε σώθηκε.

Πώς θα σώσουμε το σπάταλο κράτος; Με περιορισμό των θέσεων στο δημόσιο. Σωστό. Όμως θα πρέπει να απαντήσει ο ΔΗΣΥ σε ακόμα ένα ερώτημα: ποιες οι προοπτικές απασχόλησης των νέων εκτός δημόσιου τομέα; Και αν δεν υπάρχουν, τότε να απαντήσει σε ακόμα ένα ερώτημα: πως θα ζουν οι νέοι δεδομένου ότι δεν υπάρχουν προοπτικές ανακατανομής του οικονομικού προίόντος δια της εργασίας; Μήπως με τη δημιουργία μιας γενιάς των 500 ευρώ της οποίας το εισόδημα θα συμπληρώνεται από τους γονείς;

Εντάξει, να περιορίσουμε τις θέσεις στο δημόσιο. Μα τότε γιατί αναιδώς συζητούν στο παρασκήνιο αύξηση των θέσεων των βουλευτών;Οι θέσεις αυτές δε θα είναι στο δημόσιο αλλά σε κάποιο άλλο πλανήτη; Τόση υποκρισία εκ μέρους του ΔΗΣΥ;

Να περιορίσουμε το σπάταλο κράτος. Σωστό. Για ποιον όμως να το περιορίσουμε; Τι είναι σπατάλη και τι όχι;

Η απάντηση είναι απλή: περιορισμός του σπάταλου κράτους σημαίνει αφαίρεση παροχών /εισοδήματος από τους μισθωτούς. Γιατί;

Τα ποδοσφαιρικά σωματεία δεν εμπίπτουν στο σπάταλο κράτος, επιτελούν «κοινωνικό έργο» - έτσι κρίνουν οι κομματάρχες – και όχι μόνο φοροδιαφεύγουν αλλά και επιχορηγούνται από το κράτος. Στη χθεσινή συζήτηση στη βουλή αναδείχτηκε η κομματική ηλιθιότητα ,όταν όλα τα κόμματα - πλήν Οικολόγων – συμφώνησαν να μη δημοσιοποιηθεί ο κατάλογος των σωματείων με τα χρέη τους προς το κράτος « για να μην επηρεαστεί η κοινή γνώμη»!

Στο σπάταλο κράτος δεν συμπεριλαμβάνονται ούτε τα κόμματα.Για δέκα χρόνια συζητούν για τη νομιμοποίηση των κομμάτων και αρνούνται να αποφασίσον.Θέλουν να είναι υπεράνω του νόμου ώστε ανενόχλητοι να καταληστεύουν το δημόσιο πλούτο χωρίς συνέπειες! Παίρνουν επιχορηγήσεις και δίνουν λογαριασμό στον εαυτό τους!

Στο σπάταλο κράτος δεν ανήκουν ούτε οι βουλευτές. Αυτοί μετέτρεψαν τις αποδοχές σε επιδόματα ώστε να μην πληρώνουν φόρους από τη μερική τους απασχόληση στη βουλή.

Ποιοι άλλοι δεν ανήκουν στο σπάταλο κράτος;

Οι επιχειρηματίες, οι οποίοι αγωνίστηκαν να απαλλαγούν από τον έλεγχο του κράτους, να αυτορυθμίζονται στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς. Αλλά θέλουν «αναπτυξιακή πολιτική» από το κράτος, δηλαδή να πληρώσει το κοινωνικό σύνολο από το δημόσιο πλούτο τις επιχειρηματικές τους δράσεις! Είναι και κρατικοδίαιτοι και υπέρ της ελεύθερης οικονομίας!

Η κυβέρνηση φυσικά προωθεί αναπτυξιακά έργα.Όχι γιατί τα έχει ανάγκη η κοινωνία αλλά γιατί ένα δημόσιο έργο σημαίνει πολλά άλλα: μίζες, χορηγίες κλπ/

Και το πιο υποκριτικό:ο ΔΗΣΥ φοβάται ότι οι έλεγχοι για φοροδιαφυγή μπορεί να οδηγήσουν σε φαινόμενα διαφθοράς! Φτάνει δούλεμα κύριοι του ΔΗΣΥ.Οι βουλευτές σας είναι πρωταθλήτες στις δημόσιες καταγγελίες για διαφθορά των πολιτικών!!!!!!!!!!

Και η επωδός του ΔΗΣΥ: όχι νέες φορολογίες. Δηλαδή όχι νέες φορολογίες στους έχοντες και κατέχοντες.Άρα;

Είναι απλό: να πληρώθούν οι ζημιές εκ των υπαρχόντων: περικοπές μισθών και επιδομάτων και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Δηλαδή να συνεχιστεί ομαλά η ανακατανομή του πλούτου υπέρ των λίγων, εκφραστής των οποίων είναι κατεξοχήν ο ΔΗΣΥ. Το καλύτερο παπαγαλάκι της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας στην Κύπρο.

Και η επωδός του ΔΗΣΥ: η κινδυνολογία με το παράδειγμα της Ελλάδας. Φυσικά το παράδειγμα της Ελλάδας, που επικαλείται ο ΔΗΣΥ, μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους. Ένας τρόπος είναι και το σύνθημα χιλιάδων πολιτών «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή». Και το σύνθημα αυτό είναι μέρος της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα.

ΥΓ. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι περισσότερο κράτος σημαίνει και πιο αποτελεσματκή πολιτική. Στον παρόντα χρόνο δεν είναι αυτό το ζήτημα, αλλά η συντονισμένη επίθεση της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας εναντίον του λεγόμενου σπάταλου κράτους, το οποίο η ίδια εξέθρεψε και δημιούργησε και με στόχο να συνεχίσει την πολιτική της οικονομικής λεηλασίας των πολλών από τους λίγους.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, οι θεσμοί και άλλα παραμύθια

Η είδηση που δημοσιεύτηκε στις 14/5/2010 στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» είχε τίτλο: « Ο Πρόεδρος ενώπιον της Κεντρικής του ΑΚΕΛ για πλήρη ενημέρωση των κομματικών στελεχών». Και στη συνέχεια ανέφερε: «Το βασικό θέμα της Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ θα είναι η παρούσα φάση του Κυπριακού και τα επόμενα βήματα».

Όσο και αν η είδηση δεν φαίνεται να παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, εν τούτοις προκύπτουν κάποια σημαντικά ερωτήματα:

Γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να προσέλθει στην Κ.Ε. του ΑΚΕΛ για ενημέρωση των κομματικών στελεχών;

Η ενημέρωση θα μπορούσε να γίνει από το Γ.Γ. του κόμματος, όπως γίνεται η ενημέρωση σε όλα τα κόμματα από τους αρχηγούς τους.

Φυσικά η αυτονόητη απάντηση που θα δοθεί, είναι πως το ΑΚΕΛ είναι «κυβερνών κόμμα».

Στο σημείο αυτό τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται:

Ποιο άρθρο του συντάγματος προβλέπει τέτοιο θεσμό, δηλαδή «κυβερνών κόμμα»;Κανένα απολύτως.

Ποιος αποφάσισε ότι το ΑΚΕΛ είναι «κυβερνών κόμμα»; Ο Πρόεδρος Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ από μόνοι τους.

Δηλαδή τι έγινε στις προεδρικές εκλογές του 2008; Οι ψηφοφόροι αποφάσισαν να αναθέσουν την κρατική «εκτελεστική» εξουσία στο Δ. Χριστόφια. Έτσι ο κ. Χριστόφιας κατείχε θεσμική εξουσία νομιμοποιημένη από το λαό. Στη συνέχεια «ελέω θεού» - αυθαίρετα – ο ίδιος και το ΑΚΕΛ αποφάσισαν να την μεταβιβάσουν στο κόμμα ΑΚΕΛ. Ή διαφορετικά, η θεσμική εξουσία μεταφέρθηκε σε ένα εξωθεσμικό όργανο, το ΑΚΕΛ.

Το ΑΚΕΛ, όπως και τα άλλα κόμματα, δεν υπάγονται στο νόμο, στη δικαιϊκη νομιμότητα. «Αυτορυθμίζονται» - όπως ακριβώς και η οικονομική αγορά – και λειτουργούν με βάση του συσχετισμούς δύναμης στο εσωτερικό τους και σε διαπλοκή με τις άλλες δυνάμεις στο παρασκήνιο.

Επομένως η επιλεκτική ενημέρωση από τον Πρόεδρο της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ είναι παράνομη – εκτός των θεσμών – αλλά και παραβιάζει την αρχή της ίσης μεταχείρισης των πολιτών, αφού ο Πρόεδρος θεωρεί ορθό να ενημερώνει προνομιακά κάποια μέλη ενός κομματικού οργάνου περιφρονώντας τους πολίτες του κράτους, τους οποίους υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει και έχουν κατοχυρωμένα θεσμικά δικαιώματα.

Άρα, το ΑΚΕΛ και η κυβέρνηση όταν μιλούν για σεβασμό στους θεσμούς, οφείλουν πρωταρχικά οι ίδιοι να απαντήσουν στο ερώτημα: Οι ίδιοι σέβονται τους θεσμούς; Ή μήπως πιστεύουν ότι οι ίδιοι μπορούν να πράττουν κατά βούληση στηριγμένοι όχι στην εξουσία αλλά στη δύναμή τους και οι δουλοπάροικοι είναι υποχρεωμένοι να υπακούουν τις εντολές του αφέντη;

Πώς εξηγείται πολιτικά το φαινόμενο αυτό;

Το πολιτικό σύστημα στην Κύπρο από το 2003 ταυτίστηκε με την κομματοκρατία. Δηλαδή το κομματικό σύστημα αυτονομημένο από την κρατική εξουσία κυριαρχεί επί των τυπικών θεσμών του κράτους. Σε αυτά τα πλαίσια οι θεσμοί καλούνται απλώς να επικυρώσουν τη βούληση της κομματικής γραφειοκρατίας. Με διαφορετική διατύπωση, η λεγόμενη «εκτελεστική εξουσία» του κράτους απλώς είναι εκτελεστική των αποφάσεων του κομματικού μηχανισμού, ενός μηχανισμού που λειτουργεί εκτός των αρχών του θεσμοθετημένου πολιτικού συστήματος.

Επομένως στην κομματική διαπάλη, όταν ο Πρόεδρος τονίζει ότι ο λαός έδωσε στον ίδιο την εντολή και δε θα την εκχωρήσει σε κάποιο τρίτο, καταφανώς αντιφάσκει. Γιατί από τη μια προβάλλει το γεγονός της νομιμοποίησης της εξουσίας του από το λαό για να εξουδετερώσει τους κομματικούς αντιπάλους και από την άλλη, αντίθετα με τη βούληση του λαού εκχώρησε την εξουσία στο κόμμα του, το ΑΚΕΛ.

Παράλληλα, η λογική της κυριαρχίας του κόμματος επί του κράτους οδηγεί και στην εμφάνιση παράδοξων φαινομένων. Από τη μια είναι το κόμμα ως συλλογικός φορέας το οποίο δρα εξωθεσμικά. Από την άλλη είναι ο φορέας της εντολής του λαού, δηλαδή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας . Ο Πρόεδρος είναι προσωποκεντρικός θεσμός του κράτους ο οποίος νομιμοποιεί μια εξω-κρατική εξουσία. Σε αυτά τα πλαίσια ο συλλογικός φορέας , το κόμμα, ο οποίος δρά στο παρασκήνιο είναι υποχρεωμένος να προβάλλει τον ηγέτη, γιατί είναι το μέσο για νομιμοποίηση των αποφάσεων του. Γι αυτό και το ΑΚΕΛ μερονυκτίς υπερασπίζεται μέχρι εικονικής προσωπολατρείας τον Χριστόφια, αν και είναι το κόμμα «της συλλογικής σοφίας». Αυτός ο αγώνας για υποστήριξη του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν συνιστά ενίσχυση του Προέδρου αλλά ενίσχυση του κόμματος. Και φυσικά είναι μάταιος, γιατί το κομματικό φαινόμενο σήμερα μπορεί να λειτουργήσει και λειτουργεί διαιρετικά προς την κοινωνία.

Και φυσικά τα περί ενότητας είναι παραμύθια για αφελείς. Ενότητα μπορεί να υπάρξει μόνο αν η πολιτική ολιγαρχία αντιληφθεί ότι με τιςπρακτικές της διακυβεύονται τα συμφέροντά της ως πολιτικής τάξης, ως σύνολο και όχι για χάρη του κυπριακού.

Επιλογικά υποστηρίζω ότι με την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και την αυτορύθμιση της αγοράς, τα κόμματα άρπαξαν την ευκαιρία και ενίσχυσαν «την αυτορύθμισή» τους ,όπως και η αγορά. Δηλαδή και το πολιτικό σύστημα και η αγορά εναρμονίστηκαν και τέθηκαν εκτός οιουδήποτε ελέγχου της κοινωνίας, χάρη στην οποία υπάρχουν. Τα κόμματα και η αγορά είναι συγκοινωνούντα δοχεία και η λεγόμενη αυτορύθμισή τους γίνεται «δαπάναις» της κοινωνίας. Γι αυτό και παρατηρείται μια επιβάρυνση της θέσης του πολίτη στις μέρες μας. Γιατί η μεν οικονομική ολιγαρχία απομείωνει τα όποια εργασιακά δικαιώματα η δε πολιτική ολιγαρχία έχει υποταχθεί πλήρως στην αγορά και αδυνατεί να υποστηρίξει διά της πολιτικής τους πολίτες. Και ο πολίτης βρίσκεται σε αδιέξοδο σε συνθήκες αυξανόμενης ανομίας, μιας ανομίας που συντηρείται από αυτούς που ελέγχουν το οικονομικό και πολιτικό σύστημα ώστε να ενισχύουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, με σκοπό να προστατεύσουν δήθεν τον πολίτη!Φυσικά μόνο για τα δικά τους συμφέροντα γνοιάζονται και όχι για τον πολίτη, τον οποίο θεωρούν και τον αντιμετωπίζουν ως κάτι, ως κάτι ηλίθιο.

Τώρα αν κάποιοι καταράζονται τον φιλελευθερισμό και τον υπηρετούν πιστά σε πολιτικό επίπεδο, αυτό είναι μια άλλη απάτη.

Και μια αφελής απορία: αφού το ΑΚΕΛ θέλει να ονομάζεται κυβερνών κόμμα γιατί δεν νομιμοποιεί τις επιλογές του προτείνοντας και στη λύση του κυπριακού ένα κοινοβουλευτικό και όχι προεδρικό πολιτικό σύστημα; Χα, χα, χα!!!

Η αστυνομία στα ιστολόγια και η εξουσία στο διαδίκτυο ή για τη σύγκρουση των συντηρητικών διαδικτυακών κυπριακών δυνάμεων

Η αστυνομία λοιπόν, μετά από καταγγελία, προχώρησε σε έρευνα εναντίον διαχειριστή ιστολογίου για κάποιο σχόλιο που δημοσιέυτηκε στο ιστολόγιό του και το οποίο ο καταγγέλλων θεώρησε ως απειλή κατά της ζωής του.

Προσωπικά δεν παρακολουθώ το συγκεκριμένο ιστολόγιο ούτε με εκφράζει ο λόγος που αρθρώνει ούτε και συμφωνώ με τις ύβρεις και τις απειλές.

Γιατί λοπόν η καταγγελία και η σύλληψη; Γιατί η εμπλοκή της αστυνομίας;

Ο έλεγχος της κυπριακής μπλογκόσφαιρας

Η διαδικτυακή επικοινωνία δημιούργησε πολλή αγωνία στους φορείς της κρατικής εξουσίας. Γι αυτό και προσπάθησαν και προσπαθούν να ελεγξουν τη νέα μορφή επικοινωνίας που δημιούργησε η σύγχρονη τεχνολογία. Ο στόχος ήταν να μεταφερτεί η κυρίαρχη ιδεολογία, δηλαδή η θεματολογία και η πρακτική του υπαρκτού πολιτικού συστήματος, και στο διαδικτυακό χώρο. Οι χρήστες θα έπρεπε, όπως και στην κατεστημένη πολιτική ζωή, να υιοθετήσουν τις κυρίαρχες προσεγγίσεις, όπως καθορίζονταν από τα κόμματα και τα ΜΜΕ, δηλαδή από τους τους ελεγκτές/αφέντες της κοινωνίας.

Η εισβολή της πολιτικής ολιγαρχίας στο διαδίκτυο έγινε μεθοδευμένα. Διάφοροι χρήστες επενέβαιναν στα διάφορα ιστολόγια για να ελέγξουν το λόγο και τη σκέψη και να την προσαρμόσουν στις ανάγκες της ολιγαρχίας ή με στόχο να αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία. Στη συνέχεια η επέμβαση της πολιτικής ολιγαρχίας έγινε με ομαδοποιήσεις ή συλλογικά ιστολόγια τα οποία αναπαρήγαγαν την κυρίαρχη αντίθεση της πολιτικήςολιγαρχίας σε σχέση με τη λύση του κυπριακού προβλήματος. Οι αντιτιθέμενες ομαδοποιήσεις ουσιαστικά αναπαράγοντας τον κυρίαρχο λόγο ή γενόμενες νεροκουβαλητές του υπαρκτού πολιτικού συστήματος, δεν μπόρεσαν να αναπτύξουν την όποια επικοινωνία. Υποβάθμισαν το διαδικτυακό λόγο και την επικοινωνία περιοριζόμενοι σε ύβρεις και χρήση διαδικτυακής εξουσίας με αποκλεισμούς κλπ.

Η σύγκρουση των αντιτιθέμενων ομαδοποιήσεων ως νεροκουβαλητών του υπαρκτού πολιτικού συστήματος και των ανάλογων συμφερόντων, ήταν απόλυτα φυσικό ότι θα κατέληγε στη χρήση της πραγματικής εξουσίας για την επίλυση των διαφορών τους.Κάτι που γίνεται τώρα με τηνεπέμβαση της αστυνομίας.

Αυτές οι διαδικτυακές ομαδοποιήσεις ως φορείς των συμφερόντων του υπαρκτού πολιτικού συστήματος είναι συντηρητικές και αντιδραστικές, ανεξάρτητα από τους αυτο-προσδιορισμούς τους. Είναι συντηρητικές γιατί η απόπειρά τους παρεμπόδισε την ανάπτυξη της κυπριακής μπλογκόσφαιρας στη βάση των δυνατοτήτων που πρόσφερε το μέσο. Και το νέο μέσο επικοινωνίας είναι επαναστατικό με την έννοια ότι ο λόγος είναι όχι διαμεσολαβημένος – άρα ελεγχόμενος – όπως στο υπαρκτό πολιτικό σύστημα, αλλά αδιαμεσολάβητος. Οι χρήστες από την άποψη αυτή είναι ίσοι – δεν ιεραχούνται όπως στο υπαρκτό πολιτικό σύστημα – και έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν και νέες μορφές συλλογικότητας με βάση υπαρκτές κοινωνικές ανάγκες.

Επομένως η επέμβαση της αστυνομίας στα ιστολόγια ήταν το αποτέλεσμα του ανταγωνισμού των συντηρητικών δυνάμεων της πολιτικής ολιγαρχίας να ελέγξουν το νέο μέσο επικοινωνίας και τους χρήστες σύμφωνα με τις ανάγκες των εξω-διαδικτυακών δυνάμεων. Δεδομένου ότι το νέο μέσο από τη φύση του δεν παρείχε δυνατότητα επιβολής ή ελέγχου, ουσιαστικά έγινε το αναπόφευκτο: καταφυγή στην πραγματική εξουσία για επίλυση διαδικτυακών διαφόρων των δυνάμεων που στοχεύουν στην αναπαραγωγή του υπαρκτού πολιτικού συστήματος και των επιλογών του.

Η επέμβαση της αστυνομίας λοιπόν εντάσσεται στη διαμάχη των συντηρητικών και αντιδραστικών ολιγαρχικών δυνάμεων να διατηρήσουν τον έλεγχο τους επί του συστήματος και στις νέες συνθήκες επικοινωνίας με τον "αφύσικο" έλεγχο των υπηκόων.

Από τη διαμάχη στη συναίνεση

Μια δεύτερη διάσταση του προβλήματος είναι η συναίνεση της κομματοκρατίας να ελέγξει τη διαδικτυακή επικονωνία. Δηλαδή τα κόμματα συναινούν ότι η κρατική εξουσία θα ελέγχει την επικοινωνία με τη χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας.Αυτοί που νέμονται και λαφυραγωγούν το κράτος, δηλαδή τα κόμματα, ουσιαστικά ομογνωμούν στο ότι θα χρησιμοποιήσουν τη νέα τεχνολογία για έλεγχο των ανθρώπων. Με πρόσχημα παλιά την τρομοκρατία και τώρα τα ναρκωτικά και την παιδική πορνογραφία επιχειρούν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της επικοινωνίας: κάμερες στα σχολεία, κάμερες στους δρόμους και στους δημόσιους χώρους, αναθεώρηση του άρθρου 17 του συντάγματος για το απόρρητο της επικοινωνίας, ταυτοποίηση των καρτοτηλεφώνων και πολλά άλλα.

Η ομόγνωμη αντίληψη της πολιτικής ολιγαρχίας ότι θα πρέπει να ελέγξει τη νέα μορφή επικοινωνίας ουσιαστικά νομιμοποίησε και την απαράδεκτη επέμβαση της αστυνομίας στο συγκεκριμένο ιστολόγιο.

Εικονικός και πραγματικός θάνατος

Η επέμβασης της αστυνομίας προβλήθηκε και ως ανάγκη για διερεύνηση των απειλών κατά της ζωής κάποιου συνανθρώπου μας. Φυσικά η ζωή ενός ανθρώπου δεν κινδυνεύει από τις απειλές που εκστομίζονται στο διαδίκτυο στα πλαίσια μιας πολιτικής αντιπαράθεσης!!! Η ζωή ενός ανθρώπου μπορεί να κινδυνεύει, όταν οι ολιγαρχικές πολιτικές δυνάμεις πολώνουν την πολιτική ζωή και κάποιοι άνθρωποι νομίζουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά την καταφυγή στη βία. Ή η ζωή είναι πραγματική και όχι εικονική!!! Όπως και ο θάνατος, Επομένως αν πρέπει να ανησυχούμε για κάτι, είναι για το κλίμα πόλωσης που ακυρώνει το διάλογο και σπρώχνει τους ανθρώπους στη βία. Και αποκλειστικά υπεύθυνη για την πολιτική πόλωση είναι η κομματική ολιγαρχία και τα φερέφωνά της στο διαδίκτυο. Και η δημιουργημένη πόλωση δεν έχει σχέση με τη λύση,όπως διατυμπανίζουν, αλλά με τη νομή της εξουσίας στο μέλλον από την πολιτική ολιγαρχία.

Οι πραγματικές συνέπειες για τους χρήστες και η εξουσία

Τα φερέφωνα της εξουσίας κατόρθωσαν, με τη στενοκεφαλιά τους και το φανατισμό τους, με τη μανία τους να ελέγχουν άλλους ανθρώπους για να εξυπηρετούν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, να προκαλέσουν την επέμβαση της εξουσίας στα ιστολόγια. Ο έλεγχος του νέου επικοινωνιακού μέσου από την κρατική εξουσία ουσιαστικά αποτελεί μια ολοκληρωτική πρόσληψη της πολιτικής. Ας αναλογιστούμε ότι κάποτε το μόνο μέσο επικοινωνίας ήταν η φυσική συνομιλία των ανθρώπων και οι μόνοι που επιχείρησαν να την ελέγξουν ήταν οι τύραννοι και κανένας άλλος. Γι αυτό και θεωρώ απαράδεκτη την επέμβαση της αστυνομίας στο διαδικτυακό χώρο με στόχο οι ολιγαρχικές δυνάμεις που καταδυναστεύουν τους ανθρώπους, δηλαδή οι εξουσιολάγνοι, να τον ελέγξουν.

Η επέμβαση λοιπόν της αστυνομίας στην μπλογκόσφαιρα προκλήθηκε από τις συντηρητικές ολιγαρχικές δυνάμειςμε στόχο τον έλεγχο όλων των ανθρώπων που κινούνται στο διαδικτυακό χώρο από τους φορείς της εξουσίας. Γι αυτό και είναι κατάπτυστη η άμετρη υποκρισία των συντηρητικών νεροκουβαλητών που διακινούνται στο διαδίκτυο με σκοπό να εξυπηρετήσουν αλλότρια συμφεροντα είτε φέρουν το μανδύα του προοδευτικού είτε του συντηρητικού είτε του εθνικιστή είτε του διεθνιστή. Ο ρόλος όλων σε σχέση με την πρόοδο του ανθρώπου είναι ένας:συντήρηση. Το αποδεικνύουν και τα λόγια και τα έργα τους.

Ο Αναστασιάδης, ο Χριστόφιας και η οικονομική κρίση

Η διαμάχη Αναστασιάδη – Χριστόφια συνεχίζεται ομαλά. Ο ανταγωνισμός του οφείλεται αποκλειστικά στην αγωνία τους για το καλό της κοινωνίας. Γι αυτό από το πρωί ως το βράδυ στοχάζονται για την ανεύρεση των κατάλληλων λύσεων για το κοινό καλό.

Συνέχεια στην αντιπαράθεση δίνεται και με μια συνέντευξη του κ. Αναστασιάδη στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις 28 Μαρτίου 2010. Το επίκεντρο της συνέντευξης ήταν η οικονομική κρίση. Ο κ. Αναστασιάδης κατηγορεί την κυβέρνηση για καθυστέρηση στη λήψη μέτρων και για ανευθυνότητα. Δηλαδή προσπαθεί -λέει -να φορτώσει την ευθύνη για τα φοροεισπρακτικά μέτρα σε βάρος της κοινωνίας στην ΕΕ: Υποστηρίζει ο κ. Αναστασιάδης:«Ακριβώς θέλουν να περάσουν το μήνυμα πως τα μέτρα τα οποία θα υποχρεωθούμε να πάρουμε ως κρατος, δεν ήταν επιλογή της κυβέρνησης αλλά υποχρέωσή της έναντι των μέτρων της ΕΕ».

Πραγματικά ο προβληματισμός του κ. Αναστασιάδη με έκαμε να θαυμάσω το εύρος της σκέψης του στο ξεσκέπασμα του Χριστόφια. Τι μας λέει δηλαδή ο κ. Αναστασιάδης;

Η διαφορά μου με τον κ. Χριστόφια έγκειται στο γεγονός ότι για τα αντι-λαϊκά μέτρα που είναι υποχρεωμένος να πάρει, θα αποδώσει την ευθύνη στην ΕΕ. Και έτσι δε θα επωμιστεί ο ίδιος το πολιτικό κόστος!!!

Αυτή η ανησυχία του κ. Αναστασιάδη, την οποία προβάλλει επιχειρηματολογώντας στον τύπο, είναι εκπληκτική. Φαίνεται ότι η έγνοια του κ. Αναστασιάδη είναι ποιος θα αναλάβει το πολιτικό κόστος των αντι-λαϊκών μέτρων.

Βασικά συμφωνεί με τον κ. Χριστόφια στη λήψη αντι-λαϊκών μέτρων.Η διαφωνία του αφορά το χρόνο, τον οποίο ο καθένας θέλει να αξιοποιήσει για προσωπικό και κομματικό όφελος.

Από την πλευρά της κοινωνίας οι απόψεις Αναστασιάδη δεν παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον.Γιατί την κοινωνία βασικά την ενδιαφέρει ποιος θα πληρώσει το κόστος της οικονομικής κρίσης και όχι ποιος θα αποκομίσει ίδιον ή κομματικό συμφέρον. Και από τη στιγμή που το δίδυμο Χριστόφια- Αναστασιάδη ομοφωνούν ότι θα τα φορτώσουν στην κοινωνία, τότε η κοινωνία έχει χεσμένες τις εικονικές διαφωνίες σας. Και σε κάθε περίπτωση, η πολιτική Χριστόφια για καθυστέρηση στην αφαίρεση εισοδήματος από τους πολίτες, είναι πιο ευνοϊκή από την πολιτική Αναστασιάδη για αφαίρεση εδώ και τώρα.

Αυτό το ατράνταχτο επιχείρημα διερωτώμαι γιατί δεν το προβάλλει ο κ. Χριστόφιας ως απόδειξη της φιλολαϊκής του πολιτικής. Και ας κάμει και μια έρευνα κοινής γνώμης με το ερώτημα: συμφωνείτε με το Χριστόφια που καθυστερεί να βάλει χέρι στην τσέπη σας ή με τον Αναστασιάδη που θέλει να σας ληστέψουμε εδώ και τώρα;

Τυχόν τρίτη πρόταση να αφαιρέσουν οι ίδιοι και οι ομογάλακτοί τους από το δικό τους εισόδημα, απορρίπτεται γιατί είναι εκτός ερωτηματολογίου.

Πραγματικά, το δίδυμο Αναστασιάδη-Χριστόφια αποτελεί το πιο μεγάλο ευτύχημα για τον τόπο, ιδιαίτερα σε τούτες τις δύσκολες στιγμές.Πώς να διαλέξεις με τόση ευφυία;

Ο κ. Δημήτρης Χριστόφιας, το προεδρικό αξίωμα και η απάτη

Το γεγονός ότι στη διαχρονία ο κάθε εξουσιαστής χρησιμοποιεί δυο μέσα – τη βία και την απάτη – σε βάρος του λαού, είναι καλά γνωστό. Αυτό το «δημοκρατικό» και « προοδευτικό» πλαίσιο σε βάρος του λαού χρησιμοποιεί και ο "φιλολαϊκός" πρόεδρος Δ. Χριστόφιας.

Πριν τις προεδρικές εκλογέςτου 2008 ο τότε υποψήφιος Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας τόνιζε δημόσια ότι «θα είναι πρόεδρος μιας πενταετίας». Αυτή ήταν η διακήρυξή του προς την κοινωνία. Και αυτά άκουε ο πολίτης και έκανε τις επιλογές του αναδεικνύοντάς τον στην προεδρία της δημοκρατίας.

Τώρα άλλαξε τροπάριο. Αν δε λυθεί το κυπριακό , τότε δε θα είναι υποψήφιος. Αν λυθεί, τότε θα επαναδιεκδικήσει την προεδρία. Έτσι λέει τώρα ο κ. Χριστόφιας.

Το πρόβλημα φυσικά είναι άλλο. Ποιος πολίτης δίνει σημασία στα λεγόμενά του; Πόσο αξιόπιστος είναι ο κ. Χριστόφιας, όταν άλλα λέει προεκλογικά για να υφαρπάσει την ψήφο του λαού και άλλα μετεκλογικά; Και γιατί να τον πάρουμε στα σοβαρά, όταν ο ίδιος δε σοβαρολογεί;

Και αν ο κ. Χριστόφιας υποτιμά τόσο προκλητικά τη νοημοσύνη της κοινωνίας, γιατί η κοινωνία να τον σεβαστεί;

Κάποιοι σε αυτό τον τόπο με ολιγαρχική νοοτροπία έχουν καβαλήσει προ πολλού το καλάμι. Αυτο-αναγορεύονται σε σωτήρες και νομίζουν ότι είναι ταγμένοι σε κάποια θεάρεστη αποστολή. Και ίσως και να πιστεύουν ότι μας κάνουν και χάρη που κατέχουν την εξουσία και μας κυβερνούν!!!

Ο κ. Χριστόφιας λοιπόν, αν δεν είναι ένας ακόμα εξαπατητής της κοινωνίας, να κρατήσει τον προεκλογικό λόγο του και να μας αδειάζει τη γωνιά. Είτε λυθεί είτε δε λυθεί το κυπριακό. Χορτάσαμε από μονάρχες και σωτήρες σε αυτό τον τόπο.

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Ν. Κατσουρίδης και ο νέος "πολιτισμικός" κίνδυνος

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις 14 Μαρτίου 2010 ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Ν. Κατσουρίδης απαντώντας στο ερώτημα « Ο παράγοντας χρόνος πόσο επηρεάζει τις προσπάθειες για λύση;» ,υποστήριξε και το εξής:

«Κτίζεται μια απόσταση κυρίως πολιτισμική (ενν. ανάμεσα στις δυο κοινότητες ), τρόπου ζωής που είναι πολύ πιο επικίνδυνη, ακόμη και από τις όποιες εθνικιστικές διαφορές».

Η πιο πάνω αντίληψη του κ. Κατσουρίδη γεννά πολλές απορίες.

Αν ορίζεται ο πολιτισμός ως τρόπος ζωής, τότε ποτέ οι δυο κοινότητες δεν ήταν πιο κοντά σε σχέση με τον τρόπο ζωής τους. Εννοώ ότι στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης ο τρόπος ζωής των ανθρώπων ομοιογενοποιείται όσο ποτέ στο παρελθόν. Λίγο πολύ ο δυτικός τρόπος ζωής διαχέεται σε όλο τον πλάνητη. Δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν μεταξύ τους με φυσικό τον τρόπο. Η ομοιογενοποίηση του πολιτικού και οικονομικού συστήματος είναι φυσικό να ομοιογενοποιεί και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων.

Σίγουρα οι τωρινές γενιές Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων δεν έχουν άμεση επικοινωνία, όπως οι προηγούμενες γενιές. Αυτό είναι γεγονός. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι ο τρόπος ζωής τους είναι διαφορετικός. Όπως δε σημαίνει ότι ο τρόπος ζωής σε κάθε χώρα στη δύση είναι διαφορετικός, γιατί οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν άμεσα, με φυσικό τον τρόπο.

Αντίθετα, όντας όλοι μέρος του ίδιου συστήματος με κοινά χαρακτηριστικά και ορίζουσες από πολιτισμική άποψη είναι πιο κοντά παρά ποτέ στο παρελθόν.

Διαφορετικά, στις μέρες μας δεν είναι η φυσική επικοινωνία και επαφή που καθορίζει την ομοιόγενεια ή ετερογένεια του τρόπου ζωής. Ούτε και σημαίνει ότι στο παρελθόν, που Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι είχαν φυσική επικοινωνία μεταξύ τους, η κυπριακή κοινωνία πολιτισμικά ήταν πιο ομοιογενής από ότι είναι σήμερα. Αντίθετα, στο παρελθόν, αν και υπήρχε φυσική επικοινωνία των δύο κοινοτήτων, ο τρόπος ζωής τους ήταν πολύ πιο διαφορετικός. Και το κατανοούσαν και οι μεν και οι δε.

Αν τώρα ο κ. Κατσουρίδης με τον όρο « πολιτισμική απόσταση» των δύο κοινοτήτων εννοεί τον πολιτικό πολιτισμό, δηλαδή τις πολιτικές αντιλήψεις των πολιτών στις δυο κοινότητες, τότε το πρόβλημα είναι διαφορετικό.

Αν θεωρήσουμε ότι ο τρόπος ζωής μιας κοινωνίας, αποτυπώνεται στο πολιτικό της σύστημα, τότε η διαπίστωση είναι πως οι δυο κοινότητες έχουν πανομοιότυπη μορφή πολιτικών συστημάτων και ιδίου τύπου συστήματα, δηλαδή κρατοκεντρικά.

Ακόμα και στο επίπεδο των πολιτικών αντιλήψεως σε πολιτικά προβλήματα, όπως το κυπριακό, δε φαίνεται να υπάρχει απόσταση, αν αναλογισθούμε – όπως αναφέρει ο κ. Κατσουρίδης - «το ποσοστό που ερωτοτροπεί με την ιδέα της μονιμοποίησης του στάτους κβο».

Η διαπίστωση του κ. Κατσουρίδη περί κτισίματος «πολιτισμικής απόστασης» των δύο κονοτήτων είναι ατεκμηρίωτη. Και γίνεται και επικίνδυνη, όταν συνοδεύεται και από κινδυνολογίες και συγκρίσεις για λαϊκή κατανάλωση.

Οι δυο κοινότητες στην Κύπρο, αν και διαχωρισμένες, ποτέ δε ήταν στο παρελθόν τόσο κοντά πολιτισμικά, όσο σήμερα. Το πολιτισμικό τους κεκτημένο τους επιβάλλει μια πρόσληψη της πολιτικής που επηρεάζει και τη στάση τους στο κυπριακό πρόβλημα. Και το κυπριακό πρόβλημα είναι πολιτικό. Αν τώρα η ανάγνωση της πραγματικότητας από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΑΚΕΛ Ν. Κατσουρίδη είναι λανθασμένη, τότε αναγκαστικά και οι χειρισμοί και οι προτάσεις που καταθέτει είναι φυσικό να διίστανται της εξέλιξης της κυπριακής κοινωνίας.Όμως γι αυτό δε φταίει η κυπριακή κοινωνία, η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τον ίδιο και το κόμμα του. Και αντί ο κ. Κατσουρίδης να προσπαθεί με βαρύγδουπες πολιτισμικές προσεγγίσεις να ενοχοποιήσει την κοινωνία ή μέρος της ανακαλύπτοντας πολιτισμικές αποστάσεις, είναι καλύτερο να ενοχοποιεί τον εαυτό του και την εξώφθαλμη ανεπάρκειά του στην κατανόηση της κυπριακής πραγματικότητας.

Σε τελική ανάλυση το κυπριακό πρόβλημα δεν ήταν ούτε είναι και σήμερα η πολιτισμική διάσταση των δύο κοινοτήτων. Το πρόβλημα ήταν και είναι πολιτικό. Όταν όμως ο κ. Κατσουρίδης ανακαλύπτει νέες διαφορές ανάμεσα στις δυο κοινότητες και κινδυνολογεί ασύστολα, αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Και για να μη βρεθούμε και σε διάσταση με τη λογική, ας θυμόμαστε ότι οι εκάστοτε ολιγαρχικοί κρατοκεντριστές είχαν μεγάλη εφευρικότητα στην ενοχοποίηση της κοινωνίας και την αθώωση της εξουσίας, εννοείται της αφεντιάς τους και προκειμένου να προωθήσουν τα ολιγαρχικά τους σχέδια.

Με το νέο κίνδυνο που ανακάλυψε ο κ. Κατσουρίδης, διαφαίνεται ένα νέο πεδίο δόξης και δράσης: να μας αλλάξουν τον τρόπο της ζωής μας για να εξαφανιστεί η κατά φαντασίαν πολιτισμική διάσταση των δυο κοινοτήτων!!!Έλεος!!!!!!!!!!!!!!!!