Ευρωεκλογές: Κοινωνία και εξουσία ή γιατί πανηγυρίζουν ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ

Μια κοινωνία αποτελείται από το σύνολο των πολιτών.
Η οργάνωση του βίου της αποτύπωνεται στο πολιτικό σύστημα. Αυτό καθορίζει και τη σχέση της κοινωνίας με την πολιτική.
Στα μετα-φεουδαρχικά πολιτικά συστήματα της δύσης – και στην Κύπρο – το πολιτικό σύστημα ταυτίστηκε με το κράτος το οποίο κατέχεται από τις πολιτικές δυνάμεις – κόμματα- που διαμεσολαβούν ανάμεσα στην κοινωνία και το κράτος. Τα κόμματα νομιμοποιούνται στην κρατική εξουσία με τη ψήφο των ενήλικων πολιτών κάθε τέσσερα/πέντε χρόνια. Αυτό είναι και το μοναδικό πολιτικό δικαίωμα που έχουν οι πολίτες, να νομιμοποιούν τα κόμματα στην κρατική εξουσία.
Επομένως η σχέση της κοινωνίας με την πολιτική στις μέρες μας ουσιαστικά περιορίζεται σε αυτό το στιγμιαίο νομιμοποιητικό ρόλο των φορέων της εξουσίας. Στη συνέχεια περιπίπτει σε κατάσταση ιδιωτείας.
Και ενώ παλαιότερα οι μάζες προσέτρεχαν να παρέχουν υποστήριξη στα κόμματα, σήμερα αποστασιοποιούνται. Και πιο πολύ τα κόμματα προστρέχουν να αντλήσουν υποστήριξη από τις μάζες. Και ενώ παλαιότερα τα κόμματα στην εξουσία είχαν την ηθική – όχι θεσμική – υποχρέωση να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των μαζών, στις μέρες μας παρατηρείται ότι αγνοούνται προκλητικά οι προσδοκίες αυτές.

Οι ευρωεκλογές λοιπόν αξιολογούνται ως προς τον κύριο σκοπό τους, που ήταν οι πολίτες να νομιμοποιήσουν στην ευρωβουλή κάποιους κομματικούς φορείς.
Εννοείται λογικά. Γιατί τα κόμματα δεν τα βλέπουν έτσι.
Το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ πανηγυρίζουν για τα ποσοστά τους. Όμως τα ποσοστά που επικαλούνται - 35,65% και 34,90% αντίστοιχα –έχουν νόημα μόνο σε σχέση με τη νομιμοποίησή τους στην εξουσία.Αυτά τα ποσοστά δεν έχουν καμία σχέση με τη νομιμοποίησή τους στην κοινωνία.
Το ΔΗΣΥ το 2004 πήρε 99.355 ψήφους σε ένα σύνολο εγγεγραμμένων ψηφοφόρων 488.311 ή ποσοστό 19,32%. Το 2009 πήρε 109.209 ψήφους σε ένα σύνολο 526.060 ή ποσοστό 20,76. Αυτό το ποσοστό της κοινωνίας τον νομιμοποίησε με την ψήφο του στην εξουσία. Η αύξηση της αποδοχής του στην κοινωνία ανήλθε στο 1%.
Το δε ΑΚΕΛ το 2004 πήρ 93.212 ψήφους σε ένα σύνολο 488.311 ή ποσοστό 19.08%. Το 2009 πήρε 106.922 σε ένα σύνολο 526.060 ή ποσοστό 20.32%. Σημείωσε και αυτό τρομακτική αύξηση 1,2%.
Αυτή είναι η πραγματική απήχησή τους στην κοινωνία τη δεδομένη στιγμή.
Από τα δύο κόμματα εξελέγησαν από δυο ευρωβουλευτές.
Τα πράγματα γελοιοποιούνται όταν διαβάσεις τα φτηνά προπαγανδιστικά μηνύματα των κομμάτων για αποκοίμιση των προβάτων.
Ο ΔΗΣΥ με την υποστήριξη του 20% της κοινωνίας «ταρακούνησε» και «τιμώρησε την αλαζονεία της κυβέρνησης»!!!
Το δε ΑΚΕΛ με την υποστήριξη του 20% της κοινωνίας πήρε ψήφο εμπιστοσύνης το κόμμα και η κυβέρνηση στη διαχείριση του κυπριακού και την εσωτερική διακυβέρνηση!!!
Και οι ευρωβουλευτές τους αυτά θα λένε, όταν πάνε στην ευρωβουλή!!!

Ταυτόχρονα τα δυο κόμματα λένε πώς πήρα το μήνυμα της αποχής , δηλαδή πανηγυρίζουν τώρα, μελλοντικά θα το μελετήσουν και στις επόμενες βουλευτικές θα φροντίσουν με «δημοκρατικά μέσα» να το μειώσουν, ώστε να συνεχίσουν απρόσκοπτα το φαγοπότι τους!!!
Φυσικά αυτοί που κατέχουν την εξουσία και η αυλή τους έχουν κάθε συμφέρον να σκέπτονται έτσι. Το πρόβλημα είναι οι άλλοι που δεν έχου συμφέρον και σκέπτονται επίσης έτσι!!!

Ευρωεκλογές: Η συμμετοχή και η αποχή από την ψηφοφορία ή για την κομματική παχυδερμία

Ολοκληρώθηκε και η ευρω-ψηφοφορία στην Κύπρο για ανάδειξη των έξι ευρωβουλευτών. Το 59% περίπου των πολιτών συμμετείχε στην ψηφοφορία, ενώ το 41% απείχε. Το ποσοστό της αποχής ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τηνΚύπρο.
Τι δηλώνει η συμμετοχή και η αποχή των πολιτών από την ψηφοφορία;
Ένα ποσοστό πολιτών με τη συμμετοχή του στην ψηφοφορία αποφάσισε να νομιμοποιήσει τους εκπροσώπους των κομματών στην εξουσία. Η ψήφος ήταν νομιμοποιητική για τα πρόσωπα, τα κόμματα και το πολιτικό σύστημα.

Η συμμετοχή στην ψηφοφορία δεν ενέχει τη σημασία της συμμετοχής στην πολιτική διαδικασία. Γιατί ο πολίτης αποκλείεται και από τη διαβούλευση και από την εισήγηση και την απόφαση σε θέματα που σχετίζονται με το κοινό συμφέρον. Η πολιτική διαδικασία ανήκει στους φορείς που έχουν νομιμοποιηθεί στην εξουσία. Και ο πολίτης αμέσως μετά την ψηφοφορία μετατρέπεται σε ιδιώτη,θεατή της πολιτικής. Γιατί εκχώρησε τα πολιτικά του δικαιώματα σε κάποιο άλλο τρίτο, ο οποίος μπορεί να ενεργεί κατά το δοκούν.

Ένα μικρότερο ποσοστό πολιτών απείχε από την ψηφοφορία. Η αποχή ενέχει τη σημασία της άρνησης της νομιμοποίησης στη εξουσία των εκπροσώπων των κομμάτων. Συνιστά αμφισβήτηση του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος.
Και όπως ακριβώς ένα πολίτης που συμμετέχει στην ψηφοφορία, εξωθείται από ποικίλους λόγους, έτσι και ένας πολίτης που απέχει, το πράττει για διάφορους λόγους.
Το κυρίαρχο όμως στοιχείο είναι ότι ο ένας νομιμοποιεί στην εξουσία κάποιον τρίτο καθώς και το πολιτικό σύστημα, ενώ ο άλλος αρνείται. Γιατί η ψηφοφορία γίνεται για τη νομιμοποίηση κάποιων προσώπων/κομμάτων στη εξουσία και σε αυτή τη βάση θα πρέπει να αξιολογείται και η στάση του πολίτη.
Το μόνο σίγουρο είναι πως τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο αυξάνεται σταθερά ο αριθμός των πολιτών που απέχουν από την ψηφοφορία. Επίσης σίγουρο είναι ότι αυτή στάση είναι πιο διαδεδομένη ανάμεσα στους νέους. Επίσης σίγουρο είναι πως αυτή η στάση καθορίζει την πολιτική δυναμική μέσα στην κοινωνία.

Επίσης βεβαία είναι και η εξώφθαλμη ερμημεία αυτής της στάσης. Δηλαδή:
-Κάποιοι πολίτες, ιδιαίτερα νέοι, απέχουν από το μοναδικό ρόλο που τους ανέθεσε το πολιτικό σύστημα, δηλαδή να νομιμοποιούν κάποιους τρίτους στην εξουσία.
-Επίσης απαξιώνουν τους φορείς αυτής της λογικής του πολιτικού συστήματος, δηλαδή τα κόμματα.
Αυτή η προσέγγιση είναι συστημική.

Μια ενδο-συστημική προσέγγιση, δηλαδή με βάση την κυρίαρχη κομματική λογική, θα θέσει άλλα ζητήματα:
-ποιοι ήταν η κομματική ταυτότητα αυτών που απείχαν, λες και ο πολίτης είναι ιδιοκτησία των κομματων
-ποια κόμματα ωφελήθηκαν και ποια έχασαν από την αυξημένη αποχή, λες και αυτή ήταν η λογική του απέχοντος (δηλαδή ο πολίτης σκέφτηκε να απέχει ωστε να ωφεληθεί το άλφα κόμμα και να ζημιώσει το βήτα!!!)
Μια τρίτη προσέγγιση – ενδοσυστημική και αυτή - είναι η
κυνική/ολιγαρχική: τα κόμματα, ανεξάρτητα από το ποσοστό των συμμετεχόντων, πέτυχαν τους στόχους τους, δηλαδή να νομιμοποιηθουν στην εξουσία, έστω και με λιγότερη κοινωνική νιμιμοποίηση.Είναι η λογική του έγκυρου ψηφοδελτίου στην οποία βασίζεται η «ομαλή» λειτουργία του συστήματος. Αυτή η λογική είναι η πιο αντιδημοκρατική γιατί αδιαφορεί για το λόγο ύπαρξης της πολιτικής, δηλαδή την ύπαρξη της κοινωνίας.Και επικεντρώνεται στην εξουσία ανεξάρτητα από την κοινωνία. Αυτή είναι η εκφρασμένη λογική του πλέον αντιδημοκρατικού πολιτικού ανδρός στην κυπριακή κοινωνία, του Προέδρου του ΔΗΣΥ Ν. Αναστασιάδη. Μας είπε ο άνθρωπος ότι δεν υπάρχει πρόβλημα αφού στις ΗΠΑ ο Πρόεδρος εκλέγεται μόνο από το 50% των πολιτών!!!Αυτή η λογική προβλήθηκε και από στελέχη του κομμάτος του σε τηλεοπτικές συζητήσεις όπου προσπάθησαν να ενοχοποιήσουν τους απέχοντες από την ψηφοφορία και όχι τους εαυτούς τους όντες ιδιοκτήτες της πολιτικής και του πολιτικού συστήματος!!! Δηλαδή ένας επιχειρηματίας που πωλεί ένα προϊόν, αν μείνει απούλητο, τότε ευθύνεται ο καταναλωτής που δεν το αγοράζει!!! Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν -και δυστυχώς πολίτες τους νομιμοποιούν - να εκπροσωπούν το κοινωνικό συμφέρον!!!

Και η συμμετοχή και η αποχή από την ψηφοφορία των ευρωεκλογών έχει καθαρά πολιτικό πρόσημο. Αξιολογείται ως προς τον σκοπό της, δηλαδή τη νομιμοποιητική βάση της ψήφου και όχι τις αρλουμπολογίες των κομμάτων. Και αν γίνεται συζήτηση, είναι γιατί περιορίστηκε σημαντικά η νομιμοποίηση των κομμάτων και του πολιτικού συστήματος. Οι πολιτικοί –εκτός από τα παχύδερμα – βιώνουν σταδιακά ότι πολιτεύονται «εν κενώ». Τώρα ψάχνονται, αύριο θα κρύβονται.

Ευρωεκλογές: "Είναι όλα τα κόμματα τα ίδια;" ή περί διαχειριστικής και συστημικής λογικής

Εν όψει ευρωεκλογών πολλοί πολίτες «αναζητούν» το κόμμα που με την ψήφο τους θα νομιμοποιηθεί στην εξουσία. Και θέτουν κριτήρια ή απελπισμένα αποφασίζουν να τους δώσουν ακόμα μια ευκαιρία ή ζητούν ανταλλάγματα ή ....
Η επωδός είναι: κάτι θα πρέπει να σε εκφράζει, κάτι θα πρέπει να ψηφίσεις, δεν είναι όλα τα κόμματα τα ίδια.
Είναι όλα τα κόμματα τα ίδια;
Δεν είναι όλα τα κόμματα τα ίδια, όταν τα συγκρίνεις μεταξύ τους. Είναι όμως τα ίδια όαν τα εντάσσεις μέσα στο σύστημα. Είναι στυλοβάτες του ίδιου πολιτικού συστήματος. Ένα πολιτικό σύστημα που επιτρέπει σε όλα ανεξαιρέτως να καρπώνονται πλούτο,προνόμια και εξουσία.
Είναι όλα τα κόμματα τα ίδια; Ιδιαίτερα σε προεκλογικές περιόδους φροντίζουν να αναδείξουν κάθε δυνατή διαφορά (ανταγωνιστική/διαχειριστική προσέγγιση ) Όμως μετεκλογικά συνεργάζονται στενά για να καταληστεύσουν το λάφυρο που λέγεται κράτος. Γι αυτό και το 95% των νομοθετημάτων στη βουλή – όπως οι ίδοι λένε – περνούν ομόφωνα (συστημική προσέγγιση)!!!
Είναι όλα τα κόμματα τα ίδια: Είναι διαφορετικές πολιτικές εταιρίες, που διαφημίζουν διαφορετικά πολιτικά προϊόντα. Και αυτές οι πολιτικές εταιρίες δεν είναι μόνο κάτοχοι του πολιτικού κεφαλαίου αλλά και ιδιοκτήτες του πολιτικού συστήματος, κατά ανάλογο τρόπο που στην οικονομία οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής είναι και ιδιοκτήτες του οικονομικού συστήματος. Και όπως ακριβώς οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής με τον έλεγχο του οικονομικού συστήματος προσπαθούν να προωθήσουν το ίδιον και όχι το κοινωνικό σύμφέρον, έτσι και τα κόμματα.
Είναι όλα τα κόμματα τα ίδια; Αν συγκρίνεις τις τράπεζες μεταξύ τους είναι διαφορετικές , όμως όλες μαζί συντηρούν το ίδιο σύστημα που τους επιτρέπει να αποκομίζουν πλούτο.
Είναι όλα τα κόμματα τα ίδια; Στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης αποδέχτηκαν όλα ανεξαιρέτως την υποταγή της πολιτικής στην οικονομία, υποτάχθηκαν όλα ανεξαιρέτως στα πολιτικά κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού για τη «διακυβέρνηση», την «κοινωνία των πολιτών» με αποτέλεσμα να ανατραπεί η σχέση της κοινωνίας με την πολιτική υπέρ του χρηματιστικού κεφαλαίου.Τώρα , με την οικονομική κρίση, προσπαθούν να ανακτήσουν τα πρωτεία έναντι της οικονομίας με δαπάνες της κοινωνίας!!! Από συστημική άποψη είναι τα ίδια.
Ανάμεσα στους πολίτες λοιπόν υπάρχουν δυο τουλάχιστον τάσεις.
Η μια υιοθετεί την κομματική λογική. Αυτή η τάση θεωρεί ότι το πολιτικό και το κοινωνικό ζήτημα σήμερα είναι θέμα διαχειριστικό: «οι δικοί μας θα διαχειριστούν τα πράγματα καλύτερα από τους άλλους».Αυτή η τάση είναι ή νιώθει ικανοποιημένη από το υπαρκτό πολιτικό σύστημα και προσδοκά καλύτερη διαχείριση με ότι μπορεί να υποδηλώνει για τον καθένα η αναφορά «καλύτερη». Και θεωρεί ότι η κοινωνία δικαίως είναι εκτός συστήματος και το ορθό είναι οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής να ελέγχουν και το οικονομικό και πολιτικό σύστημα, δηλαδή τα κόμματα – πολιτικό κεφάλαιο – και οι επιχειρήσεις –οικονομικό κεφάλαιο. Είναι μια συντηρητική και ολιγαρχική προσέγγιση της πραγματικότητας, που εκφράζεται με τη νομιμοποιητική ψήφο στις εκλογές. Αυτούς οι ιδιοκτήτες του συστήματος τους ονομάζουν «πολίτες-καταναλωτές».
Η άλλη τάση θεωρεί ότι το πρόβλημα στις μέρες μας δεν είναι απλώς διαχειριστικό για να αναζητούμε τον «καλύτερο» διαχειριστή, Θεωρεί το πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα σήμερα συστημικό. Το πρόβλημα είναι το σύστημα, πολιτικό και οικονομικό. Και θεωρεί ότι το σύστημα ανήκει διακαιωματικά στην κοινωνία γιατί χωρίς αυτή δεν υπάρχει ούτε πολιτική ούτε οικονομία.
Η μια τάση λοιπόν – η κομματική- εντάσσεται στη λογική του υπαρκτού συστήματος, το αποδέχεται και επιδιώκει να το νομιμοποίησει με την ψήφο της. Αυτή είναι η επικρατούσα τάση.
Η συστημική τάση θεωρεί το κόμμα μέρος του συστήματος, αμφισβητεί το σύστημα και τους φορείς που το στηρίζουν, δηλαδή την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία. Γι αυτό και αρνείται να νομιμοποιήσει τα κόμματα στην εξουσία με την ψήφο. Αυτή είναι η αναδυόμενη τάση, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους.
Στο παρόν δεν αναμένονται δραματικές αλλαγές γιατί οι δυνάμεις της συντήρησης του πολιτικού και οικονομικού συστήματος είναι πανίσχυρες. Η τωρινή κοινωνία δεν μπορεί να αμφισβητήσει το σύστημα.Αυτό αφορά το μέλλον και τους νέους. Αυτοί είναι η πρόοδος.
Συμπέρασμα 1ο: Ο κάθε πολίτης, ανάλογα με την κατανόηση της πραγματικότητας, επιλέγει: ψηφίστε τους ή α-ψηφίστε τους.
Συμπέρασμα 2ο: Όοοι επιλέγουν «ψηφίστε» τους από την άποψη της προόδου, δηλαδή την ανθρωποκεντρική ανάπτυξη, δεν ενέχει κάποια ιδιαίτερη σημασία η ψήφος τους. Είναι η έκφραση του κόσμου που απέρχεται.

Ευρωεκλογές: "Αν δεν ψηφίσεις εσύ, κάποιος άλλος θα ψηφίσει..." ή περί αποβλάκωσης

Εν όψει ευρωεκλογών η ΕΕ ετοίμασε μια ιστοσελίδα για ενημέρωση των πολιτών. Ανάμεσα στα άλλα προβάλλεται και ένα διαφημιστικό κείμενο που προτρέπει τους πολίτες να ψηφίσουν. Γιατί λοιπόν να ψηφίσουν οι πολίτες στις ευρωεκλογές;
«Αν δεν ψηφίσεις εσύ, κάποιος άλλος θα ψηφίσει και θα αποφασίσει ποιος θα σε εκπροσωπεί...».
Είναι αυτονόητο ότι κάποιοι θα ψηφίσουν. Στη χειρότερη των περιπτώσεων θα ψηφίσουν οι υποψήφιοι τους εαυτούς τους, εκτός και αν ξεχαστούν. Τι μας λένε λοιπόν; Όταν εκλείψουν τα επιχειρήματα, οι εξουσιαστές προβάλλουν το αυτονόητο ως μια μέθοδο αποβλάκωσης και εξαπάτησης των πολιτών.
Ή διαφορετικά, όταν δεν έχεις επιχειρήματα για να πείσεις τους πολίτες να συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία προβάλλοντας τεκμηριωμένες θέσεις για το κοινό καλό, τότε επιστρατεύεις τη διαφήμιση καλλιεργώντας τα πιο ταπεινά ένστικτα και αποθεώνοντας τη βλακεία.
«Αν δεν ψηφίσεις εσύ, κάποιος άλλος θα ψηφίσει...»
Εδώ προβάλλεται η ματαιότητα του να μην ψηφίσεις. Επομένως ασκείται ένας «δημοκρατικός» εκβιασμός να ψηφίσεις. Ούτως ή άλλως δεν υπάρχει διέξοδος, δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής.
Στη συνέχεια προβάλλεται ο ανταγωνισμός των πολιτών: γιατί να αποφασίσει ο άλλος και όχι και εσύ; Υποτίθεται ότι οι εκλογές γίνονται για το κοινό μας μέλλον το οποίο προωθείται ανταγωνιστικά και όχι συνεργατικά.
Φυσικά μια άλλη ανάγνωση λέει πως «είτε ψηφίσεις είτε δεν ψηφίσεις, κάποιοι θα εκλεγούν με ή χωρίς την ψήφο σου και θα αποφασίζουν για σένα χωρίς εσένα»!!! Και αφού δεν είναι αναγκαία η νομιμοποίησή τους από όλους τους πολίτες για να εκλεγούν , τότε εξίσου μάταιο είναι και το να ψηφίσεις!!!
Και η επωδός: «Αν δεν ψηφίσεις, λοιπόν, μην παραπονεθείς». Καλά, και αυτοί που θα ψηφίσουν, μετά τις εκλογές πού θα υποβάλουν το παράπονό τους;
Αλλά και η ιδεολογία των συντακτών είναι εκπληκτική: ποιος φταίει για τα κακώς κείμενα στην ΕΕ για τα οποία παραπονείται ο πολίτης; Φυσικά ο πολίτης, γιατί δεν ψήφισε!!! Ενώ αν ψήφιζε, τα παράπονα όλα θα εξαφανίζονταν ως διά μαγείας !!! Δε φτάνει που μας περιπαίζουν , θέλουν και να μας ενοχοποιήσουν για τα αδιέξοδά τους.

Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία της ΕΕ και τα ντόπια φερέφωνά της χρησιμοποιούν τα πιο φτηνά προπαγανδιστικά μέσα για να υφαρπάσουν την ψήφο των πολιτών, για να νομιμοποιηθούν στην εξουσία. Και μετά θα ξεχάσουν τους πολίτες, ως τις επόμενες εκλογές. Το πρόβλημα είναι γιατί οι πολίτες να τους νομιμοποιήσουν στην εξουσία;
Τι συγκεκριμένο έχουν να προτείνουν οι πολιτικοί και τα κόμματα που να βελτιώνει τη θέση του πολίτη στο ατομικό επίπεδο, στο κοινωνικοοικονομικό και το πολιτικό; Δηλαδή οι πολίτες θα είναι «ες αεί» καταναλωτές προσδοκιών και οι πολιτικοί επικαρπωτές πλούτου, προνομίων και εξουσίας;
Ή όπως υποστηρίζει ο Διονύσης Χαριτόπουλος στο «Εγχειρίδιο βλακείας»:
«Και φυσικά ένα πρώτης τάξεως ηρεμιστικό των αμνών είναι η φενάκη της ψήφου.Μόνο που η επιλογή είναι προκαθορισμένη στο δίλημμα: κρύα ή ζεστά σκατά».

Ευρωεκλογές και πολιτικές κενολογίες υποψηφίων ή η εκπόρνευση της δημοκρατίας

Οι υποψήφιοι στις ευρωεκλογές προσπαθούν να πουν κάτι, να αρθώσουν ένα λόγο, να κερδίσουν κάποια ψήφο. Δεν είναι δυνατόν να εισέλθουν στην ευρωβουλή μουγγοί.
Και μιλούν οι υποψήφιοι. Και καλά κάνουν.Γιατί έτσι ο πολίτης αντιλαμβάνεται σε κάποιο βαθμό – έστω εικονικό – την πολιτική τους σκέψη.
Συχνή επωδός των κενολόγων υποψηφίων είναι πως οι ευρωεκλογές είναι «η γιορτή της δημοκρατίας». Φυσικά η λογική συμπληρώνει: αν η μέρα της ψηφοφορίας – μια φορά κάθε τέσσερα/πέντε χρόνια είναι η γιορτή της δημοκρατίας- τότε οι υπόλοιπες μέρες τι είναι; Η γιορτή της ολιγαρχίας;
Και αφού είναι η γιορτή του δήμου, γιατί ο δήμος δε γιορτάζει και γιορτάζουν μόνο τα κόμματα/υποψήφιοι που κέρδισαν;
Και στις χώρες που απέχει το 50% των ψηφοφόρων από την εκλογική διαδικασία, πρέπει να υποθέσει κάποιος ότι όλοι αυτοί είναι αντιδημοκρατικοί; Ή συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο;
Άλλο σύνθημα που πλασάρουν οι υποψήφιοι είναι πως οι εκλογές είναι η «γιορτή της συμμετοχικής δημοκρατίας». Αυτοί θέλουν να είναι πιο αποσαφηνισμένοι. Δε θέλουν απλώς δημοκρατία,θέλουν συμμετοχική δημοκρατία. Καλά, ποιος από όλους αυτούς μπορεί να μου εξηγήσει αν είναι δυνατό μια δημοκρατία να μην είναι συμμετοχική. Δηλαδή ποιο είναι το είδος της δημοκρατίας όπου ο λαός κυβερνά χωρίς να συμμετέχει!!!
Και αφού τώρα στα πλαίσια των πολιτικών αδιεξόδων τους τα κόμματα και οι πολιτικοί ανακάλυψαν ως νέο φρούτο τη «συμμετοχική δημοκρατία» , το προηγούμενο πολιτικό σύστημα που το ονόμαζαν επίσης δημοκρατία και δεν ήταν συμμετοχική, τι είδους δημοκρατία ήταν; Και σε τι διαφέρει η προηγούμενη δημοκρατία από αυτή την επαγγελλόμενη «συμμετοχική δημοκρατία»;
Ο κάθε άσχετος κενολογεί περί δημοκρατίας εξαπατώντας το λαό για να υφαρπάσει την ψήφο του. Αυτή είναι η αντίληψη περί πολιτικής των κυρίαρχων. Το θέμα είναι η στάση των κυριαρχούμενων: ευρωψηφίζουν ή ευρωμαυρίζουν; Νομιμοποιούν ή αμφισβητούν; Υπακούουν ή αντιστέκονται στην ολιγαρχία, επειδή ακριβώς είναι δημοκρατικοί;
22/5/2009

Κυπριακό πρόβλημα: "κόκκινη γραμμή" οι εγγυήσεις για το ΔΗΚΟ ή ποιος περιπαίζει ποιον

Δεν ξέρω πόσο σοβαρά μπορεί κάποιος να παίρνει τις δηλώσεις των κομμάτων και των πολιτικών, ειδικά σε προεκλογική περίοδο. Εδώ και κάποιες μέρες η ηγεσία του ΔΗΚΟ προβάλλει κατά κόρον τη θέση: για το ΔΗΚΟ αποτελούν κόκκινες γραμμές οι εγγυήσεις και καλεί και τα άλλα κόμματα να τοποθετηθούν.
Είναι δικαίωμα του ΔΗΚΟ να έχει όποιες κόκκινες γραμμές επιθυμεί. Γιατί όμως μας το διατυμπανίζει τώρα;
Είναι μπροστά μας οι ευρωεκλογές και στοχεύει στη συσπείρωση των οπαδών του, θα πει κάποιος. Φυσικά κάποιος μπορεί να αντιτείνει πως είναι απαράδεκτο να χρησιμοποιείται το κυπριακό πρόβλημα προς «άγραν ψήφων», είναι απαράδεκτη η πατρικδοκαπηλία.
Ας το χρησιμοποιήσει,λοιπόν, το ΔΗΚΟ το κυπριακό για ψηφοθηρία. Τελικά όλοι ψηφοθηρούν, γιατί το ΔΗΚΟ να υστερήσει;
Ναι, αλλά καλό είναι να χρησιμοποιείς κάποια επιχειρήματα έστω λογικοφανή. Και για το θέμα των εγγυήσεων το ΔΗΚΟ είναι εκτός τόπου και χρόνου. Γιατί;
1.Οι εγγυήσεις δεν αφορούν την παρούσα διαπραγμάτευση Χριστόφια –Ταλάτ. Έχει αποφασιστεί ότι θα συζητηθούν μετά τη λύση.
2. Το ΔΗΚΟ υποστηρίζει τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας.Γνωρίζει τι σημαίνει μετεξέλιξη;
3.Ο Υπουργός Εξωτερικών είναι δηκοϊκός. Τους ενημερώνει καθόλου;
Με ποια λογική λοιπόν το ΔΗΚΟ θέτει τώρα θέμα εγγυήσεων, δεν καταλαβαίνω. Ή πιο σωστά υπάρχει κομματικός ανταγωνισμός ποιος θα περιπαίξει πιο πολύ τον πολίτη για να υφαρπάσει κάποια ψήφο. Και όντας αδίστακτοι, χρησιμοποιούν και τον τόπο, εμφανίζοναι ως οι σωτήρες του τόπου, ενώ στην πράξη δεν έχουν καμία απολύτως πρόταση. Με τέτοιες λογικές των πολιτικών και των κομμάτων ο τόπος οπισθοδρόμησε και ο λαός πλήρωσε βαρύ τίμημα.
Γι αυτό, όταν ακούτε κόμματα και πολιτικούς, χρησιμοποιείται και τα δύο αυτιά. Ή υποκύψετε στο περιπαίξιμο. Είναι και αυτό μια κάποια λύση.

Το ευρωκοινοβούλιο, ο "ψευτοκοινοβουλευτισμός" και η "απεργία των εκλογέων"

Το ευρω-κοινοβούλιο σε πολύ μεγάλο βαθμό αποτελεί ένα διακοσμητικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι αρμοδιότητες ανήκουν σε άλλα όργανα – αιρετά ή διορισμένα - και απλώς σε κάποιες περιπτώσεις απαιτείται και η σύμφωνη γνώμη του ευρωκοινοβουλίου.
Η ύπαρξη του ευρωκοινοβούλιου πιο πολύ μπορεί να αντικρυστεί ως ένα θέσμος που δημιουργήθηκε σε απομίμηση των κρατικών κοινοβουλίων, ώστε η ΕΕ να αποκτήσει νομιμοποίηση στα διάφορα κράτη και τους λαούς. Με το ευρωκοινοβούλιο δινόταν η άισθηση μιας «δημοκρατικής ΕΕ» και ταυτόχρονα η κομματική συμμετοχή κατοχύρωνε τη νομιμοποίησή του σε επίπεδο κρατών. Μια νομιμοποίηση που αφορούσε την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, των οποίων τα συμφέροντα εκφράζει η ΕΕ.
Το αστείο του πράγματος είναι ο εκλογικός αγώνας των κομμάτων και άλλων για να καταλάβουν τις θέσεις των ευρωβουλευτών. Αγωνίζονται «δαπάναις του δυστυχούς λαού» να καταλάβουν θέσεις διακοσμητικές!!! Δηλαδή γιατί κάποιος να θέλει να συμμετέχει σε ένα σώμα το οποίο ουσιαστικά δεν έχει αρμοδιότητες; Δεν είναι προσβλητικό να μαζεύονται μερικές εκατοντάδες ευρωβουλευτές και να χαριεντίζονται ασκόπως; Και οι λαοί να τους συντηρούν απλώς γιατί πρέπει να υπάρχουν ως σώμα -σφραγίδα;
Και τα κόμματα γνωρίζοντας την αναποτελεσματικότητα του ευρωκοινοβουλίου ουσιαστικά θέτουν διάφορα άλλα ζητήματα – άσχετα με τις ευρωεκλογές - για να παρασύρουν τους πολίτες να ψηφίσουν. Και αρκετοι πολίτες, γνωρίζοντας το διαμοσμητικό χαρακτήρα του ευρωκοινοβουλίου, αρνούνται να συμμετέχουν σε αυτή την κωμωδία.
Το θέατρο του παραλόγου αποκτά εξωπραγματικές διαστάσεις όταν με όπλο τη διαφήμιση η ΕΕ, τα κόμματα, οι υποψήφιοι και τα ΜΜΕ προσπαθούν να μας πείσουν ότι το διακύβευμα είναι μεγάλο!!!Και πλασάρουν ένα σωρό ανοητολογήματα για να εξαπατήσουν τους πολίτες να στείλουν τους ίδιους και όχι κάποιους άλλους σε μια «παιδική χαρά»!!! Μια παιδική χαρά χωρίς το στοιχείο της αθωωτότητας, αφού τα κίνητρα των χαριεντιζομένων είναι ιδιοτελή.
Ανεξάρτητα αν η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία πέτυχε με την προπαγάνδα της να επιδράσει στις συνειδήσεις των ανθρώπων, ώστε να ταυτίζουν τον υφιστάμενο κοινοβουλευτισμό με τη δημοκρατία, οι πρόγονοί μας είχαν μια πιο σαφή αντίληψη της πραγματικότητας, όταν οι Άγγλοι αποικιοκράτες αποφάσισαν να μεταφέρουν στους «καθυστερημένους» Κύπριους την ανωτερότητα του πολιτικού πολιτισμού τους. Έγραφαν λοιπόν το 1924 τα ελληνικά μέλη του Νομοθετικού Συμβουλίου της Κύπρου στον υπουργό αποικιών :
«Το νησί είχε από το 1882 ένα σύναγμα ψευτοκοινοβουλευτικού χαρακτήρα παρόμοιο μ΄εκείνα που επινοούνται για τους υπόδουλους λαούς, που έχουν σαν στόχο μάλλον τη διαφθορά τους παρά τον εκπολιτισμό τους. Εξαιτίας αυτών των πολιτικών συστημάτων δεν εξασφαλίζεται κανένα από τα πραγματικά οφέλη των πραγματικών κοινοβουλευτικών συνταγμάτων, ενώ το μοναδικό αποτέλεσμα για το λαό είναι τα δεινά της διχόνοιας και των πολιτικών διαπληκτισμών. Αυτό το σύστημα έχει ξεπέσει εντελώς στη συνείδηση του κυπριακού λαού, έχει καταδικαστεί από το λαό μ΄ έναν τρόπο που δείχνει την ακλόνητη απόφασή του να μη δεκτέι αυτή την κοινοβουλευτική κοροϊδία, με την οποία από τη μια η θέλησή του καταπατείται και εκμηδενίζεται, και από την άλλη δεν μπορεί να ασκηθεί κανένα πραγματικό δικαίωμα ενεργού συμμετοχής στη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεών του». Και ενώ στη Κύπρο ασκείται κριτική στο πολιτικό σύστημα συνολικά (κοινοβουλευτισμός), στη Γαλλία τα ίδια χρόνια η κριτική αφορά τα ατομικά πολιτικά δικαιώματα (ψήφος).
Ο Κ. Βεργόπουλος σε ένα άρθρο του στην εφ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (22/5/2009) παραθέτει ένα κείμενο του Γάλλου συγγραφέα Οκτάβιου Μιρμπό (1848-1917) με τίτλο «Απεργία των εκλογέων»:
« Θυμήσου ότι ο άνθρωπος που ζητά την ψήφο σου είναι οπωσδήποτε ανέντιμος. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο:σε αντάλλαγμα για την κατάσταση και την περιουσία στην οποία με την ψήφο σου τον τοποθετείς, σου προσφέρει ένα σωρό υπέροχες υποσχέσεις, που φυσικά δεν πρόκειται να τηρήσει και των οποίων η τήρηση δεν εξαρτάται από αυτόν.... Τα προβατα οδεύουν στο σφαγείο. Δεν ομιλούν , δεν ελπίζουν σε τίποτα. Όμως, τουλάχιστον, δεν ψηφίζουν προκειμένου να εκλέξουν τον αφαγέα που θα τα σφάξει, ούτε, ακόμη λιγότερο, δεν εκλέγουν τον αστό που τα καταβροχθίζει στο τραπέζι του. Περισσότερον ζώον από τα ζώα, περισσότερον πρόβατο από τα πρόβατα, ο εκλογέας διορίζει το σφαγέα του και επιλέγει τον αστό του.(Και να σκεφτεί κανείς ότι ) έκανε Επαναστάσεις προκειμένου να κατακτήσει αυτό το δικαίωμα».
Ας στοχαστούμε λοιπόν τι είναι αυτό που κάνουμε, τι είναι αυτό που μας ζητούν να κάνουμε εν όψει ευρωεκλογών. Βιαστείτε, γιατί δεν ξέρετε για πόσο χρόνο θα επιτρέπεται ακόμα ο στοχασμός.