Ο κ. Γιάννος Κατσουρίδης και οι απόψεις του για την οριζόντια ψηφοφορία

Σήμερα ,19/4/2015, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» ένα άρθρο του κ. Γ. Κατσουρίδη, δόκτορος των Πολιτικών Επιστημών και επιστημονικού διευθυντή του Ινστιτούτου Ερευνών Προμηθέας με τίτλο «Οριζοντία ψηφοφορία και πολιτική».

Ο σχολιασμός αυτού του άρθρου γίνεται γιατί προβαίνει σε μια σειρά από διαπιστώσεις - κατά τη γνώμη μου αρκετές είναι ορθές- αλλά χωλαίνει στο «διά ταύτα».

Η ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ

Είναι ορθή η διαπίστωση του κ. Κατσουρίδη ότι η πρόταση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για οριζόντια ψηφοφορία δεν είναι απάντηση  σε προβλήματα που αντιμετωπίζει το πολιτικό σύστημα, αφού δε στηρίζεται στα πραγματικά αίτια αυτών των προβλημάτων.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟΣΥΣΤΗΜΑ

• Το επιχείρημα του πως δε λειτουργεί σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου η οριζόντια ψηφοφορία, ώστε να το υιοθετήσουμε και εμείς, είναι επινόηση κατά της οριζόντιας ψηφοφορίας και όχι θέση. Γιατί αν το υπαρκτό πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει αξεπέραστα προβλήματα, τότε σε κάποιο χρόνο και τόπο αυτό θα αλλάξει. Έτσι, ο κ. Κατσουρίδης, ουσιαστικά υποστηρίζει « ας περιμένουμε να αλλάξει το σύστημα κάπου αλλού, και μετά βλέπουμε». Το αντεπιχείρημα είναι « γιατί να μην το αλλαξουμε εμείς και ας το μιμηθούν και οι άλλοι», γιατί να μην γίνουμε εμείς παράδειγμα στους άλλους και να λειτουργεί το αντίστροφο.Γι αυτό ακριβώς αυτή η προσέγγιση του κ. Κατσουρίδη είναι συντηρητική και αντιδραστική: αντιστρατεύεται τη λογική της προόδου αλλά και της ιστορικής εξέλιξης (αφού είναι όλοι δούλοι, ας παραμείνουμε και εμείς!!!)
• Το επόμενο επιχείρημά του εδράζεται στην ίδια λογική με το προηγούμενο. Δηλαδή, προβάλλει ορθά τη θέση πως η Κύπρος δεν είναι αποκομμένη από το υπόλοιπο παγκόμιο σύστημα. Όμως προβάλλει αυτή τη θέση πάλι στα πλαίσια μιας συντηρητικής και αντιδραστικής λογικής, ώστε να μην αλλάξει κάτι. Αφού το «κακό» συμβαίνει και αλλού, δεν πρέπει να ενοχλούμαστε!
• Στη συνέχει μεταβαίνει στο κοινωνικοικονομικό σύστημα και ορθά επισημαίνει την αλλαγή που παρατηρείται  με την κυριαρχία «των αγορών». Και ενώ αυτή η παγκόσμια αλλαγή είναι βασική αιτία για τα προβλήματα στη σχέση κοινωνίας και πολιτικής, ουσιαστικά την εκμηδενίζει προβάλλοντας τη γενική και αόριστη θέση  «είναι αδύνατο να πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάξεις, κατά τρόπο ριζικό». Δηλαδή; Τίποτε δεν αναφέρει. Αν αναλύεις μια πραγματικότητα μόνο για να την νομιμοποιήσεις στη συνειδησή σου, είναι μια συντηρητική θέση.

Γενικά, ο κ. Κατσουρίδης ορθά επικαλείται στην ανάλυση του το τι συμβαίνει εκτός Κύπρου. Αλλά, το επικαλείται στα πλαίσια μιας συντηρητικής λογικής, δηλαδή για  να μην αλλάξει τίποτε.

Η ΟΥΣΙΑ

Το τελευταίο επιχείρημα του κ. Κατσουρίδη είναι –το πιο σημαντικό κατά τον ίδιο- το πιο προβληματικό κατ΄ εμένα.Ειδικότερα:

«Διαφοροποιείται» , αναφέρει, «η λογική στην οποία  βασίζεται η αντιπροσωπευτική δημοκρατία: τη συλλογική εκπροσώπηση συμφερόντων μέσω ενδιάμεσων συλλογικοτήτων ( πολιτικών κομμάτων, συντεχνιών, κυβερνήσεων, κτλ.). Με τη συγκεκριμένη πρόταση η εκπροσώπηση καθίσταται ατομικό προνόμιο, συνήθως ατόμων με μεγάλη οικονομική επιφάνεια και πρόσβαση στα ΜΜΕ». Πρώτο, δεν υπάρχει πολίτευμα στην πραγματικότητα που να ονομάζεται αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Ένα πολίτευμα είναι αν κυβερνούν οι αντιπρόσωποι του λαού και άλλο πολίτευμα είναι αν κυβερνά ο δήμος. Να κυβερνούν και οι δύο είναι αδύνατο! Αλλά το πολίτευμα δεν είναι ούτε αντιπροσώπευση ούτε δημοκρατία, ο όρος είναι μια φαντασιακή σύλληψη. Το πολίτευμα είναι προ-αντιπροσωπευτικό και ακραιφνώς ολιγαρχικό ή ολιγαρχική κομματοκρατία. Δέυτερο, τα κόμματα είναι μια ενδιάμεση συλλογικότητα ανάμεσα στην κοινωνία και ο κράτος. Οι κυβερνήσεις που κατέχουν την εξουσία του κράτους είναι ενδιάμεση συλλογικότητα ανάμεσα σε ποιούς; Τρίτο, γιατί είναι πρόβλημα η εκπροσώπηση ως ατομικό προνόμιο και δεν είναι πρόβλημα η εκπροσώπηση ως κομματικό προνόμιο; Και το κομματικό προνόμιο και το ατομικό προνόμιο εκπροσώπησης μέσα στην υπαρκτή πραγματικότητα εξαρτιώνται αποκλειστικά , όπως επισημαίνει ο κ. Κατσουρίδης αλλά αποσπασματικά, από τους χορηγούς χρήματος και δημοσιότητας. Δηλαδή για την κοινωνία ποια θα είναι η διαφορά αν οι χορηγοί χρήματος και δημοσιότητας ανεβάζουν στην εξουσία κομματικούς ή άτομα; Για τους κομματικούς ή τα συγκεκριμένα άτομα έχει σημασία αλλά για την κοινωνία δεν έχει καμία σημασία, αφού δεν αλλάζει η σχέση της με την πολιτική και οι υφιστάμενοι συσχετισμοί δύναμης.

Και συνεχίζει ο κ. Κατσουρίδης: «Στην ουσία, ενώ παρουσιάζεται ως πρόταση αναδημιουργίας της πολιτικής, αποτελεί πρόταση κατάργησής της και επιστροφής στο παρελθον με τα κόμματα ελίτ του 19^ου αιώνα και αρχών του 20^ου αιώνα...Η λύση, όμως, δεν μπορεί να είναι η κατάργηση της πολιτικής ως τέτοιας, αλλά η λήψη εκείνων των μέτρων που θα την επαναφέρουν με τρόπο ουσιαστικό και όχι επιφανειακό. Όπως γινεται για παράδειγμα με τη συζήτηση στη Βουλή για το ασυμβίβαστο και τους ελέγχους των οικονομικών των κομμάτων».

Πρώτο, η  πρόταση για οριζόνται ψηφοφορία είναι τεχνικό ζήτημα, δεν αλλάζει το πολιτικό σύστημα. Άρα, δεν καταργείται η πολιτική. Δεύτερο, πολιτική υπάρχει όχι γιατί υπάρχουν κόμματα, αλλά γιατί υπάρχει η κοινωνία. Τρίτο, μια πρόσληψη της πολιτικής λειτουργίας μιας κοινωνίας είναι μέσω ενδιάμεσων ομάδων/ κομμάτων, αλλά μπορεί επίσης το άτομο να λειτουργεί μέσα στο όλον/σύστημα και χωρίς ενδιάμεσες ομάδες, να «μοριοποιείται» ως άτομο εντός του συνόλου. Η διαφορά των δύο είναι ότι ανφέρονται σε διαφορετικά πολιτικά συστήματα και δεν υποδηλώνεται ούτε στο ένα ούτε στο άλλο η κατάργηση της πολιτικής. Και ακριβώς η συντηρητικότητα των αντιλήψεων του κ. Κατσουρίδη σε αυτό έγκειται, πως ταυτίζει την πολιτική όχι με την κοινωνία αλλά με το κόμμα!!! Τέταρτο, επιστροφή στο παρελθόν είναι αδύνατη, γιατί άλλη ήταν η κοινωνία και οι ανάγκες της τον 19^ο  αιώνα και πολύ διαφορετική η σημερινή. Η πιο σημαντική συστημική διαφορά είναι πως τότε ο άνθρωπος προσπαθούσε να οικοδομήσει το μέλλον του εντός του κράτους. Σήμερα, αυτή η φάση έχει ολοκληρωθεί και οι κοινωνίες βρίσκονται αντιμέτωπες με προβλήματα που προκύπτουν με την κοσμοσυστημική λειτουργία ή την «υπέρβαση» του κράτους.Πέμπτον, η λύση που προτείνει ο κ. Κατσουρίδης ακυρώνει όλη την προσέγγισή του, αφού θεωρεί τελικά πως το πρόβλημα σήμερα της πολιτικής είναι το ασυμβίβαστο και τα οικονομικά των κομμάτων ή επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος με αυτούς που κατηγορεί, δηλαδή συναισθηματικά αντιδρώντας –προάσπιση των κομμάτων- αγνοεί «τα πραγματικά αίτια των προβλημάτων»!!!

ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ

Ο κ. Κατσουρίδης αναφέρεται και στις δημοσκοπήσεις για να τις ακυρώσει! Αναφέρει: «Η επίκληση δημοσκοπικών ποσοστών για εφαρμογή της οριζοντίας  ψηφοφορίας υποκρύπτει ορισμένα σφάλματα....δεν υπονοώ ότι δεν πρέπει να αξιοποιούνται οι δημοσκοπήσεις ως εργαλεία».

Φυσικά, από την άποψη της πολιτικής επιστήμης δεν ισχύουν αυτά. Για την επιστήμη υπάρχει το ερώτημα: ποιου η άποψη πρέπει να προσμετρά στη λήψη αποφάσεων; Του ενός, των λίγων ή των πολλών;  Με την απαντησή σου δεν απαντάς σε ένα θεωρητικό ερώτημα. Αλλά επιλέγεις πολιτικό σύστημα, δηλαδή μοναρχία, ολιγαρχία ή δημοκρατία. Το δεύτερο ερώτημα είναι: σε ποια περίπτωση η άποψη των πολλών θεωρείται ως εργαλείο και όχι λήψη απόφασης; Η απάντηση είναι στις ολιγαρχίες, όπως αυτή που υποστηρίζει ο κ. Κατσουρίδης. Το τρίτο ερώτημα: Στις ολιγαρχίες η δημοσκόπηση εκφράζει τη βούληση των πολλών; Η απάντηση είναι: ναι, υπό μιά προϋποθεση, ότι δόθηκε η πληροφόρηση-όλα τα δεδομένα- στους πολλούς για να μπορέσουν να διαμορφώσουν άποψη. Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο στις ολιγαρχίες; Είναι πολύ δύσκολο, γιατί θα ακυρώσει τη λογική του ολιγαρχικού συστήματος για τους ειδικούς που πρέπει να διαχειρίζονται την εξουσία.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Συμπερασματικά, οι αντιλήψεις του κ. Κατσουρίδη έχουν ένα και μόνο σκοπό, να νομιμοποιήσουν το σύστημα και το κόμμα. Τίποτε άλλο. Γι αυτό είναι και συντηρητικές και αντιδραστικές, εφόσον στοχεύουν στην προάσπιση των συμφερόντων της πολιτικής  και της οικονομικής ολιγαρχίας.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Οι κομματικοί και οι υποστηρικτές της οριζόντιας ψηφοφορίας , οφείλουν να απαντήσουν σε ένα ερώτημα καθαρά πολιτικό: Εφόσον με την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση έχουν ανατραπεί οι συσχετισμοί δύναμης ανάμεσα στο τρίπτυχο κράτος-κοινωνία-αγορά σε βάρος της κοινωνίας και τα κράτη θεωρούν ως σκοπό της πολιτικής να υπηρετούν την αγορά, τι προτείνουν για να επανέλθει τουλάχιστον μια ισορροπία , και ειδικότερα –εφόσον μιλούμε για πολιτική –τι προτείνουν  για τη σχέση κοινωνίας και πολιτικής; Γιατί αν η αγορά – δηλαδή οι χορηγοί χρήματος και δημοσιότητας- θα βγάζουν στην εξουσία κομματικούς ή άτομα, η κοινωνία δε σώζεται, το πολιτικό σύστημα δεν αλλάζει, η αγορά θα ρυθμίζει τη λειτουργία της κοινωνίας, η κοινωνία θα περιθωριοποιείται από την πολιτική, το πολιτικό σύστημα θα συνεχίσει να είναι ολιγαρχικό ή και , χειρότερα,τυρρανικό. Έχουν να προτείνουν κάτι πέραν από το να ανταγωνίζονται ποιος θα καρπούται την εξουσία και το ταμείο του κράτους με χορηγία της οικονομικής ολιγαρχίας και σε βάρος της κοινωνίας;

ΥΓ. Η σύγκρουση ανάμεσα στους κομματικούς και τους υποστηρικτές της οριζόντιας ψηφοφορίας αποκτά συγκεκριμένο περιεχόμενο μέσα στην υπαρκτή πραγματικότητα: Ποιος θα καρπώνεται τα οφέλης της εξουσίας του κράτους και του δημόσιου ταμείου; Οι κομματικοί ή και τα άτομα που βρίσκονται στις παρυφές του κομμάτων; Σε αυτά τα πλαίσια είναι μια ενδοολιγαρχική σύγκρουση γιατί η κοινωνία –που είναι ο λόγος ύπαρξης όλων αυτών- βρίσκεται εκτός των προβληματισμών τους και των προτάσεών τους. Σε αυτά τα πλαίσια οι υποστηρικτές της οριζόντιας ψηφοφορίας θα λειτουργήσουν ως»εφεδρεία δυνάμεων» για την πολιτικοοικονομική ολιγαρχία. Δηλαδή, στο βαθμό που το σύστημα θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο, θα τους χρησιμοποιήσει, για να μην αλλάξει το σύστημα!!!

Ομολογία ενοχής(;) Ρίκκου: «Ο Θεός είναι μαζί μου»!

Ποια ανάγκη ώθησε τον κ. Ρίκκο Ερωτοκρίτου να πει το απίστευτο «Ο Θεός είναι μαζί μου»;

Είναι φανερό ότο επικαλούμενος στα επουράνια  θεώρησε ότι είναι μια διέξοδος από τα επίγεια. Ή διαφορετικά, επειδή δεν τον ικανοποιούσε το βιούμενο επίγειο περιβάλλον, βρήκε καταφυγή στον Κύριο, όπως κάνει ο καθένας στις δύσκολες στιγμές, όταν δεν μπορεί να τις ελέγξει.

Όμως, δεν επικαλέστηκε απλώς το Θεό. Δήλωσε εμφαντικά ότι «ο θεός είναι μαζί  μου». Αυτή η αναφορά δε συνιστά αναζήτηση  μιας διεξόδου , μιας καταφυγής στο αδιέξοδο. Είναι η έκφραση μιας βεβαιότητας λυτρωτικής, μιας σιγουριάς ότι θα δικαιωθεί στη βασιλεία των ουρανών. Η αναζήτηση δικαίωσης στην επουράνια βασιλεία σαφώς υποδηλώνει την απουσία ελπίδας για δικαίωση στο επίγειο βασίλειο. Ή είναι έκφραση σιγουριάς ότι εδώ στη γη θα καταδικαστώ, αλλά θα δικαιωθώ στον ουρανό.

Γιατί λοιπόν κάποιος αναζητεί τη δικαίωση στον ουρανό, αν είναι δικαιωμένος στο παρόν στη γη; Μόνο ένας προκαταβολικά ένοχος στο επίγειο βασίλειο θα αναζητούσε και προκαταβολικά δικαίωση στο επουράνιο βασίλειο. Σε αντίθετη περίπτωση, δε θα περνούσε καν από το μυαλό του η δικαίωση στους ουρανούς, όχι ως προσδοκία αλλά ως βεβαιότητα στον παρόντα χρόνο.

Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη λογική ερμηνεία.

ΥΓ. Προσωπικά , μετά τη δήλωση του Ρίκκου, πήρα τηλέφωνο το θεό και του είπα κατά λεξη τα εξής: «Έλα θεέ, μ΄ ακούς; Μα πότε αποφάσισες ότι είσαι μαζί με τον Ρίκκο και εμάς εν μας είπες τίποτε; Εγώ πάντως λέω σου το, αν πράγματι είσαι μαζί με το Ρίκκο, εν θα σε ξαναψηφίσω».

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, το σύνταγμα και ο νόμος της ζούγκλας

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι, λέει, «θεματοφύλακας του Συντάγματος»!!!

 Με βάση ποιο άρθρο του συντάγματος έχετε παρέμβει στην ποινική διαδικασία εναντίον του Β.Γ.Γ.;

Με βάση ποιο άρθρο του συντάγματος έχετε διορίσει το Ρίκκο Ερωτοκρίτου στη θέση του Β.Γ.Γ. , μια θέση που ανήκει σε Τουρκοκύπριο; Και μάλιστα σε περίοδο οικονομικής κρίσης επιβαρύνοτας το δημόσιο ταμείο αχρείαστα με ποσό πέραν των 200.000 ευρώ ετησίως; Αυτό λέγεται χρηστή διοίκηση;

Με βάση ποιο άρθρο του συντάγματος θεωρείτε ότι ο σκοπός της πολιτικής είναι να υπηρετεί τις αγορές και όχι την κοινωνία;

Με βάση ποιο άρθρο του συντάγματος παραδώσατε την εξουσία του κράτους στους τροϊκανούς;

Με βάση ποιο άρθρο του συντάγματος διορίσατε παρανόμως συμβούλους και παρασυμβούλους, όπως κατήγγειλε ο Γενικός Εισαγγελέας στη Βουλή;

Και αφού ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε και ξεείπε, προσπάθησε εκ τους ασφαλούς «να την φέρει» του Γενικού Εισαγγελέα: «δεν θα παραλείψω εντούτοις να σας καλέσω όπως αξιοποιήσετε τη βοήθεια που  η Πολιτεία σας παραχώρησε , προκειμένου το ταχύτερο δυνατό να προσαχθούν επιτέλους ενώπιον της δικαιοσύνης οι υπεύθυνοι για την οικονομική καταστροφή του κράτους».

Καλά, η Γενική Εισαγγελεία εξετάζει την οικονομική καταστροφή του κράτους; Ποιος της έδωσε τέτοιες οδηγίες; Ή κύριε Πρόεδρε, ποιες συγκεκριμένες πτυχές του τραπεζικού συστήματος εξετάζει η Γ.Ε. με δική σας συμφωνία;

Αν πράγματι σας απασχολεί η οικονομική καταστροφή του κράτους, τότε γιατί αθωώσατε προκαταβολικά τους πολιτικούς με το διορισμό ερευνητικής επιτροπής; Γιατί αν το κράτος καταστράφηκε χωρίς να πάρουν είδηση η πολιτικοί, τότε πρόκειται περί ηλιθίων.

Από την άλλη, μια από τις αιτίες της οικονομικής καταταστροφής είναι η διαπλοκή πολιτικών-τραπεζιτών. Υπάρχει περίπτωση να βρεθεί έστω και ένας ένοχος για την καταστροφή; Αυτά είναι αερολογίες για αφελείς.

Και επί της ουσίας: Ο Αρχηγός της Αστυνομίας υπάγεται απευθείας σε εσάς. Τι μπορεί να κάμει ο όποιος Γενικός Εισαγγελέας, εάν οι πολιτικοί ως διαπλεκόμενοι αποφάσισαν να καλύψουν το έγκλημα, όπως φαίνεται ότι συμβαίνει;

Είναι αμοραλισμός να καλείς το Γενικό Εισαγγελέα να κάνει κάτι, όταν εσύ γνωρίζεις ότι είναι αδύνατο να το κάνει. Τον εκθέτεις εκ του ασφαλούς. Γιατί ο Γενικός Εισαγγελέας όσο και να διερευνά, μπορεί να βρει κάποια επιμέρους αδικήματα στους τραπεζίτες, αλλά τους υπεύθυνους της οικονομικής καταστροφής δε θα τους βρει ποτέ. Και το γνωρίζεις  πολύ καλά κύριε Πρόεδρε.

 Είναι λοιπόν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θεματοφύλακας του συντάγματος; Το γεγονός ότι το τονίζει δημόσια, ενώ μπορούσε να σιωπήσει, φανερώνει την πρόθεση του να ξηλώσει το σύνταγμα και να λειτουργήσει ως ένας απόλυτος μονάρχης. Η περίπτωση του τέως διοικητή και της νυν διοικήτριας της Κεντρικής Τράπεζας, η περίπτωση του Γενικού Εισαγγελέα φανερώνουν πως όποιος αντιτάσσεται στη βούληση του «μονάρχη» , θα πηγαίνει στο σπιτάκι του «νομότυπα».

Το κράτος πρέπει να λειτουργήσει όπως και οι αγορές, ώστε να τις υπηρετεί καλύτερα. Δηλαδή, να επικρατεί μόνο ένας νόμος, ο νόμος της δύναμης ή ο νόμος της ζούγκλας. Έτσι εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντα της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας. Όλα αυτά που κάνει ο Πρόεδρος είναι μια σταδιακή εξοικείωση των πολιτών με την εφαρμογή του νόμου της δύναμης. Και ο νόμος της δύναμης δεν ανέχεται τα όποια όρια. Γι αυτό ακριβώς το ξήλωμα του συντάγματος ή της  εξουσίας του κράτους είναι βασική προϋπόθεση για την εξυπηρέτηση της ντόπιας και διεθνούς ολιγαρχίας.

Θα οδηγηθούν ενώπιον της δικαιοσύνης οι ένοχοι της οικονομικής καταστροφής; Ποτέ. Μπορεί να οδηγηθούν κάποιοι που θα δώσει το «πράσινο φως» ο Πρόεδρος είτε γαι εκτόνωση του «όχλου» είτε για ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα στις αντιμαχόμενες ολιγαρχικές συμμορίες, αλλά για δευτερεύσης σημασίας θέματα.

Θα δει άσπρη μέρα η κυπριακή κοινωνία; Για δεκαετίες θα προσπαθεί απεγνωσμένα να κτίσει και να ξανακτίσει τη ζωή της και συνεχώς θα ανακαλύπτει ότι το μόνο που επιτυγχάνει είναι να κτίζει τη ζωή των άλλων, των αδίστακτων ολιγαρχικών.

ΥΓ1. Μετά την εκλογή στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας των κ.κ. Χριστόφια και Αναστασιάδη, είναι νόμιμο και λογικό το αίτημα να μην γίνουν ξανά εκλογές και να γίνεται κλήρωση για την κατάληψη του αξιώματος του Προέδρου της Δημοκρατίας. Θα είναι και ανέξοδο. Και θα επιλύσει και τη διαφορά των οριζοντίων με τους κάθετους!!!

ΥΓ2. Οι πολιτικοί, τα κόμματα και οι αγορές θα αυτορυθμίζονται. Και η κοινωνία των δουλοπαροίκων θα πληρώνει για την ικανοποίηση των αυτορυθμιζομένων. Αυτή είναι η ιδεολογία και η πρακτική τους.

Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας: από την αλαζονεία του νεόπλουτου στο παιδί του λαού

Σε συνέντευξή του ο κ. Ρ. Ερωτοκρίτου στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις 4/8/2013 δηλώνε:

«Ερώτηση: Δέχεστε κριτική ότι ο διορισμός σας είναι προϊόν συναλλαγής. Στηρίξατε προεκλογικά τον νυν Πρόεδρο αν και βρισκόσασταν σε ρήξη που είχε ως αποτέλεσμα και την αποχώρησή σας από το ΔΗΣΥ. Τι απαντάτε;

Απάντηση: Προέρχομαι από τον ιδιωτικό τομέα με δικηγορικό γραφείο που διατηρώ 30 χρόνια απασχολώντας πολυπληθές νομικό και παρανομικό προσωπικό. Πιστεύω ότι δεν ήμουν αποτυχημένος δικηγόρος, με όλη τη σεμνότητα που πρέπει να συνοδεύει τέτοιου είδους δηλώσεις. Συνεπώς το τι έκαμα την εποχή εκείνη σχετικά με τις πολιτικές μου επιλογές δεν μπορεί να συνδέεται με αυτό στο οποίο βρίσκομαι σήμερα, με την έννοια του ότι είχε προσυμφωνηθεί ως αντάλλαγμα.

Μια απλή σύγκριση των οικονομικών αποδοχών του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα με τις αποδοχές από την ιδωτική δικηγορία καταδεικνύει πως η δεύτερη επιλογή είναι οικονομικά με ασύγκριτο τρόπο, συμφερότερη. Η σημερινή κατάληξή μου στο αξίωμα του Γενικού Εισαγγελέα, ήταν πρόταση που έγινε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και αποδέχθηκα για έναν μόνο λόγο και που αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα μπορούσε να μην αποδεχόμουν.

Ο λόγος αυτός έχει να κάνει με όλα όσα συζητήσαμε προηγουμένως. Θεωρώ ότι είναι πατριωτικό καθήκον του κάθε ενός από τους πολίτες και όλων μαζί όταν μπορούν να προσφέρουν στην ανοικοδόμηση της χώρας να το πράξουν, έστω και αν αυτό είναι προς βλάβη των ατομικών οικονομικών τους συμφερόντων».

Στις 15/4/2015 , ο Β.Γ.Γ. Ρ. Ερωτοκρίτου δηλώνει: «Είμαι ένας ταπεινός, μικρός και άσημος επαρχιώτης δικηγόρος από τη Λεμεσό, που έτυχε να γίνω Β.Γ.Γ., τι είναι αυτό που έχω κάνει;»

Τότε, το 2013, ο Β.Γ.Γ. θέλει να παρουσιάσει μέσω των ολιγαρχικών ΜΜΕ μια εικόνα για τον εαυτό του τελείως διαφορετική από αυτή που επιχειρεί σήμερα. Τότε, ήταν ένας μεγαλοδικηγόρος με εισοδήματα πέραν των 200.000 ευρώ ετησίως, που ενεργώντας σε βάρος των οικονομικών του συμφερόντων, αποφάσισε να αποδεχθεί το διορισμό του στη θέση του Β.Γ.Γ. για να προσφέρει στην ανοικοδόμήση της χώρας.

Σήμερα, το 2015, όντας κατηγορούμενος για δωροδοκία, έγινε «μικρός, ταπεινός, άσημος δικηγόρος από τη Λεμεσό», που μάχεται εναντίον του κατεστημένου της Λευκωσίας – τα τζάκια-( ο ίδιος τι είναι;) προκειμένου να κερδίσει συμπάθειες στην κοινή γνώμη .

Έγινε ξαφνικά ένα «παιδί του λαού» (όπως το Νίκο Ξανθόπουλο) και «επαρχιώτης» προκειμένου να εκμεταλλευτεί τα πιο ταπεινά ένστικτα των άνθρωπων, πέρα από κάθε λογική, για να εξυπηρετήσει το συμφέρον του.

Και σήμερα ανακαλύπτει συνωμοσίες φαντασμάτων για να τον παρεμποδίσουν να καθαρίσει τον «σταύλο του Αυγεία» από τον οποίο σιτίζεται και καρπώνεται εξουσία  για δεκαετίες!!!

Δε νομίζεις κύριε Ρίκκο ότι το δούλεμα έχει ένα όριο;

Και ένα ερώτημα: Αν πράγματι είναι αθώος ο Β.Γ.Γ. , τι χρειάζονται αυτά όλα τα επικοινωνιακά τεχνάσματα;

Και άλλο ερώτημα: Αν ο Β.Γ.Γ. είναι υπέυθυνος, αξιοπρεπής και έντιμος άνθρωπος με κοινωνική συνείδηση, γιατί δεν έκανε το αυτονόητο, δηλαδή να παραιτηθεί αμέσως από τη θέση του και να δηλώσει πως θα προασπίσει τον εαυτό του στο δικαστήριο; Ποιος δε θα επικροτούσε μια τέτοια υπεύθυνη στάση; Ή μήπως δεν το ενδιαφέρει η κοινωνία, αλλά μόνο το ατομικό συμφέρον;

Τι είναι τελικά αυτή σύγκρουση; Ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα στην πολιτικοοικονομική ολιγαρχία. Τίποτε άλλο. Και φυσικά με δαπάνες της κοινωνίας.

Τι θα γίνει στη συνέχεια; Η σύγκρουση θα συνεχιστεί με αμείωτη ένταση, εκτός και αν ο Γενικός Εισαγγελέας υποχωρήσει. Η κατάθεση Ερωτοκρίτου στην Αστυνομία δημιουργεί δεδομένα που σε κάθε περίπτωση θα λειτουργήσουν υπέρ του Προεδρικού και σε βάρος του Γ.Γ..  Η τυχόν άρνηση του Γ. Εισαγγελέα να ερευνηθούν οι καταγγελίες νομιμοποιεί το Υπουργικό Συμβούλιο να διορίσει ποινικούς ανακριτές. Η δε συναίνεση του Γενικού Εισαγγελέα να ερευνηθούν οι καταγγελίες από την Αστυνομία, ένα σώμα  που δεν ελέγχεται από τον ίδιο αλλά από τον Προεδρικό, πάλι θα δημιουργήσει δεδομένα σε βάρος του.

Επίλογος: Τα παιδία παίζει και η κοινωνία βυθίζεται.

ΥΓ. Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη σύγκρουση είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα στους ολιγαρχικούς επιβεβαιώνεται και από την εμποκή του ονόματος του τέως Γενικού Εισαγγελέα Π. Κληρίδη στην υπόθεση. Ο Ρ. Ερωτοκρίτου τον ενέπλεξε στην υπόθεση της Providencia και ο τέως Γενικός Εισαγγελέας βγήκε δημόσια και υποστήριξε τον νυν Γ.Γ.. Ο Ρίκκος Ερωτοκρίτου δεν ξέχασε την κόντρα του με τον Πέτρο Κληρίδη, ο οποίος στις 27/ 10/2009 διέταξε  ποινική έρευνα ενάντον κομματικών στελεχών και του κ. Ρίκκου Ερωτοκρίτου ειδικά γιατί στις τότε ευρωεκλογές παρέλειψαν να καταθέσουν έκθεση προεκλογικών δαπανών στο γενικό Έφορο Εκλογής.

Σημείωνε τότε ο Γενικός Εισαγγελέας: «Παρά το γεγονός ότι ο ένας υποψήφιος είναι ο κ. Ρίκκος Ερωτοκρίτου εναντίον του οποίου, λόγω της βουλευτικής του ασυλίας, δεν θα είναι δυνατή η ποινική δίωξη σε περίπτωση που διαπιστωθεί ότι διέπραξε αδίκημα, εντούτοις η ανάκριση να γινει και αναφορικά μ΄ αυτόν».

Φαντασιώσεις Κυπρίων πολιτικών περί δημοκρατίας

Είναι μια γενική παραδοχή ανάμεσα τουλάχιστον στα κόμματα και τους κομματικούς πως η δημοκρατία ταυτίζεται με το κόμμα. Γι αυτό ωσάν μηρυκαστικά επαναλαμβάνουν την επωδό: «τα κόμματα είναι τα κύτταρα της δημοκρατίας»! Πες πες στο τέλος –σκέφτονται- θα τους πιστέψει «ο αμαθής όχλος». Σε αυτό τα μονότονα επαναλαμβανόμενο σύνθημα είναι απόλυτα φυσιολογική και η δήλωση στις 10/4/2015 του βουλευτή του ΔΗΣΥ Α. Θεμιστοκλέους: «Χώρες με δημοκρατία αλλά χώρίς κόμματα ούτε υπήρξαν, ούτε υπάρχουν και ποτέ δεν θα υπάρξουν»!

Τέτοιες δηλώσεις επιβεβαιώνουν την ελλειμματική πολιτική γνωσιολογία – δηλαδή την πολιτική ασχετοσύνη – καθώς και την ευτελή προπαγάνδα των αμαθών κομματικών στην αγωνία τους να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον που τους αμφισβητεί. Το μήνυμά τους είναι σαφές: «έχουμε δημοκρατία και αν θέλετε δημοκρατία πρέπει να ταυτιστείτε μαζί μας», «δεν έχετε να περιμένετε τίποτε καλύτερο σε πολιτειακό επίπεδο, αφού έχουμε φτάσει στο απώγειο της πολιτικής εξέλιξης», « αν δε θελετε τα κόμματα=δημοκρατία, τότε είστε υπέρ του φασισμού, της δικτατορίας», κλπ., κλπ.. 

Φυσικά, η προσέγγιση των κομματικών δεν έχει καμία απολύτως γνωσιολογική βάση, δηλαδή κάποια σχέση με την πραγματικότητα, είναι ένας μύθος που εδράζεται αποκλειστικά στην απάτη και την ιδιοτέλεια με σκοπό να συνεχίσουν οι συμμορίες τους να καρπούνται  αυτά που μονοπωλούν, δηλαδή την εξουσία και τη λεηλασία του δημόσιου ταμείου.

Ανεξάρτητα από την ευτελή επιχειρηματολογία των ολιγαρχικώ/κομματικών κα΄ποιες επισημάνσεις είναι αναγκαίες:

• Το σύνταγμα των ΗΠΑ του 1787 παρέμεινε σε σχέση με την κατανομή της εξουσίας αναλλοίωτο ως σήμερα, το 2015. Ήταν το πρώτο αβασίλευτο πολίτευμα. Οι «σοφοί πατέρες» των ΗΠΑ τότε, όταν θεσμοθετούσαν, επέλεξαν συνειδητά να απορρίψουν το πολίτευμα της δημοκρατίας και το πρότυπο της Αθήνας. Γι αυτό και επέλεξαν ως πρότυπό τους την αρχαία Ρώμη και Σπάρτη, που ουδέποτε ήταν δημοκρατικές πολιτείες. Και εν πλήρει συνειδήσει οι «σοφοί πατέρες» ονόμασαν το πολίτευμα τους «πολιτεία» (republic)  και όχι δημοκρατία (democracy). Γιατί εμείς σήμερα ονομάζουμε το πολίτευμα των ΗΠΑ «δημοκρατία» , ενώ αυτοί που θεσμοθέτησαν το πολίτευμα απέρριπταν τη δημοκρατία και ονόμασαν το πολίτευμα τους «πολιτεία», που όντως είναι; Ή το 1787 οι σοφοί πατέρες των ΗΠΑ δεν ήξεραν τι έκαναν ή εμείς σήμερα δεν ξέρουμε τι λέμε. Φυσικά το ιστορικό ερώτημα είναι: τι μεσολάβησε  και ένα μη δημοκρατικό πολίτευμα μετονομάστηκε σε  «δημοκρατία»; Ποιος και γιατί δημιούργησε αυτή την πλάνη;
• Η πλάνη γίνεται πιο φανερή, όταν στοχαστούμε την νεοτερική  ιστορική εξέλιξη: από τη φεουδαρχία περάσαμε στην απόλυτη ποναρχία , στη συνταγματική μοναρχία και, στη συνέχεια , μεταπηδήσαμε στη δημοκρατία!  Έλεος! Ευτυχώς, οι νεότεροι δεν είχαν το προνόμιο να βιώσουν την ολιγαρχία! Και ξαφνικά οι κοινωνίες από δουλοπαροικιακές έγιναν δημοκρατικές και κατέκτησαν την πλήρη ελευθερία, ατομική, κοινωνική και πολιτική! Αυτά μπορεί να υποστηρίζονται από άσχετους ειδικούς και ιδιοτελείς πολιτικούς και όχι από έλλογα όντα.
• Τι είναι η δημοκρατία; Ο ορισμός εμπεριέχεται μέσα στην έννοια: είναι το πολίτευμα όπου υπάρχει ένα θεσμοθετημένο όργανο, όπως η βουλή ή το υπουργικό συμβούλιο, με την ονομασία «δήμος» και στο οποίο συμμμετέχουν όλοι οι πολίτες και είναι κάτοχος της καθολικής πολιτικής αρμοδιότητας ( αυτού που σήμερα κατέχει το κράτος). Είναι παράλογο κάποιος να υποστηρίζει ότι υπάρχει ένα πολίτευμα που ονομάζεται δημοκρατία αλλά χωρίς να υπάρχει δήμος!
• Τι είναι το κόμμα; Είναι ομάδες πολιτών που θεωρούν ότι είναι ειδικοί στην πολιτική και μονοπωλούν την εξουσία του κράτους, όταν το πολίτευμα είναι ολιγαρχικό.  Τα κόμματα είναι τα κύτταρα της ολιγαρχίας και όχι της δημοκρατίας.
• Μπορεί να υπάρξει καλύτερο πολίτευμα από το υφιστάμενο ολιγαρχικό/κομματοκρατικό; Βεβαίως. Το πολίτευμα σήμερα είναι ολιγαρχικό με προ-αντιπροσωπευτικό χαρακτήρα. Δηλαδή, οι πολίτες νομιμοποιούν  κάποιο στην εξουσία με την ψήφο τους ,αλλά δεν έχουν το δικαίωμα να τον ελέγχουν ή με την ψήφο τους εξουσιοδοτούν κάποιον εν λευκώ να διαχειριστεί την εξουσία. Στην εξέλιξή του το πολίτευμα με τα τωρινά δεδομένα μπορεί να γίνει αντιπροσωπευτικό, δηλαδή να νομιμοποιείς κάποιον με την ψήφο σου στην εξουσία, αλλά όχι εν λευκώ, να έχεις και το δικαίωμα να τον ελέγχεις. Η δημοκρατία είναι αλλό είδος πολιτευμάτος πολύ μακριά από τις διεκδικήσεις του παρόντος.

Η ιστορική εξέλιξη, λοιπόν, δεν καθορίζεται με τους αφορισμούς εξουσιαστών, μηρυκαστικών ή συγκατανευσιφάγων, αλλά από την ίδια την κοινωνική πραγματικότητα. Και μόλις πρόσφατα η κοινωνία άρχισε να αμφισβητείτο το  υπαρκτό προ-αντιπροσωπευτικό ολιγαρχικό/κομματοκατικό σύστημα. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι μεσοπρόθεσμα και σε μια περίοδο έντονων αμφισβητήσεων  και αναταράξεων η ολιγαρχική τάξη θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει τους ιδιοτελείς δογματισμούς της, θα απεγκλωβιστεί από τους μύθους της και θα στοχαστεί για την αναθεώρηση του πολιτεύματος, ώστε να γίνει αντιπροσωπευτικό. Στην παρούσα φάση, όμως, η πολιτική ολιγαρχία – τα κόμματα- θα αγωνιστεί με νύχια και με δόντια να διατηρήσει τα προνόμια  της, δηλαδή τη μονοπώληση της εξουσίας του κράτους και τη διαχείριση του δημόσιου ταμείου, με τη χρήση της απάτης, της βίας ή και απλώς της  ανοχής της κοινωνίας.  

Από την εκκλησία του δήμου των πιστών στο δεσποτικό ιερατείο

Με αφορμή τη σύγκρουση του Αρχιεπισκόπου Κύπρου με την Εκκλησιαστική Επιτροπή Τράχωνα για την υφαρπαγή ποσού 450.000 ευρώ από το ταμείο της και την παύση  δύο από τα πέντε μέλη της,  όταν διαμαρτύρήθηκαν, θεώρησα σκόπιμο αντί σχολίων να παραθέσω δύο κείμενα , ένα του 1879 και ένα του 2015. Ο καθένας συγκρίνοντας τα κείμενα μπορεί να οδηγηθεί σε χρήσιμα συμπεράσματα για την πορεία της κυπριακής κοινωνίας και εκκλησίας.

Το Υπόμνημα των Αρχιερέων του 1879

Το 1879 οι Αρχιερείς της Κύπρου επέδωσαν ένα υπόμνημα στο τότε Άγγλο Ύπατο Αρμοστή στο οποίο περιγράφεται λεπτομερώς η θέση της εκκλησίας της Κύπρου. Αναφέρει το Υπόμνημα για το επίμαχο θέμα της διαχείρισης της ιδιοκτησίας της εκκλησίας:

«Οι θρησκευτικοί δε αρχηγοί και αι χριστιανικαί κοινότητες εκανόνισαν και πανάρχαια συνήθεια εκαθιέρωσεν, ώστε την μεν κτημοσύνην των κατά μέρος ιερών ναών να διευθύνωσιν επιτροπαί υπό των κοινοτήτων εκλεγόμεναι και υπό του εθνάρχου επικυρούμεναι, την δε των Μοναστηρίων να διευθυνωσιν απ΄ ευθείας οι Αρχιερείς ή οι Ηγούμενοι διατηρουένων ή αυτοδιοίκητων Μονατηρίων...».

Σε άλλο σημείο επαναλαμβάνει: «... η κτημοσύνη των εκκλησιών ως και των Μοναστηρίων, άπερ υπάγονται εις τας Μητροπόλεις, ανήκουσιν εις τας χριστιανικάς κοινότητας και διευθύνονται υπό των επιτρόπων των εκκλησιών, τα δε δίδονται υπό των κοινοτήτων εις τους Αρχιερείς, όταν τους εκλέξη ο λαός ως τοιούτους, προς συντήρησιν των Μητροπόλεων, και όπως επαρκώσιν εις τας προς τα κοινότητας αυτάς χρηματικάς υποχρεώσεις της θέσεώς των».

 Οι δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου Κύπρου το 2015

Στις 7/4 2015 ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου δηλώνει: «Εγώ ασκώ διοίκηση στα οικονομικά και σε όποιον δεν αρέσει  να ανοίξει την πόρτα και να φύγει».

Σε δηλώσεις στο κρατικό ραδιόφωνο, ο Κύπρου Χρυσόστομος απέρριψε τις κατηγορίες κατάχρησης εξουσίας, η οποία δεν προβλέπεται στον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Κύπρου. Δήλωσε ότι αυτός είναι ο διαχειριστής και ότι σήμερα το πρωί θα παύσει την Επιτροπή.

Λάβρος κατά των Επιτρόπων ο Μακαριότατος τόνισε:

«Οι Επίτροποι δεν μπορούν να ξοδεύσουν ούτε ένα σεντ αν δεν το εγκρίνει ο διαχειριστής, γι’ αυτό να μάθουν να σέβονται. Εκείνοι, αν επιχειρήσουν να πάρουν έστω και ένα σεντ από την εκκλησία, είναι κλέφτες. Αν εγώ πάω τα μεσάνυκτα και σπάσω και την πόρτα και μπω μέσα και πάρω οτιδήποτε δεν είμαι κλέφτης, επειδή είμαι ο διαχειριστής της περιουσία της εκκλησίας. Αυτό να το καταλάβουν οι πάντες».

Την επόμενη, 8/4/2015, ο Αρχιεπίσκοπος έπαυσε δύο μέλη της εκκλησιαστικής επιτροπής Τράχωνα γιατί αντέδρασαν στην υφάρπαγη του ποσού των 450.000 ευρώ!

Το ερώτημα που προκύπτει είναι: Ποιος είναι ο διαχειριστής της περιουσίας των ιερών ναών; Ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος ή οι χριστιανικές κοινότητες και οι αντιπρόσωποί τους , δηλαδή οι επίτροποι των εκκλησιών ή η εκκλησιαστική επίτροπή; Η απάντηση στο ερώτημα είναι καθαρά πολιτική και όχι θρησκευτική.

Το ιστορικό ζήτημα είναι: πώς το 1878 γινόταν αποδεκτό ότι η διαχείριση της περιουσίας των ναών ανήκει στις εκκλησιαστικές επιτροπές των κοινοτήτων , ενώ το 2015 ο Αρχιεπίσκοπος δεν το αποδέχεται; Πώς έγινε αυτή δεσποτική μετάλλαξη;

Υ.Γ. Ο κ. Πιτσιλλίδης δεν έχασε την ευκαιρία να στραφεί κατά του Αρχιεπισκόπου αναφέροντας «Ποιός είσαι ρε και από πού θα διώξεις τους ανθρώπους; Από τον γουμά της μάνας σου;»  Ο κ. Πιτσιλλίδης ως πολίτης και πολιτικό πρόσωπο οφείλει να μας εξηγήσει τη δική του συμβολη στη δημιουργία αυτού του «γουμά». Προσωπικά δε με ενοχλεί μόνο όταν  με εντάσσει σε έναν «γουμάν» ο Αρχιεπίσκοπος, αλλά και ο κ. Πιτσιλλίδης. Η σύγκρουση Πιτσιλλίδη-Αρχιεπισκόπου αναπαράγει κατεξοχήν την πολιτική σύγκρουση, είναι δηλαδή μια ενδο-ολιγαρχική σύγκρουση. Και όπως κάθε σύγκρουση ολιγαρχικών μου προκαλεί αηδία.

Κόμματα, διαφθορά και οριζόντια ψηφοφορία

Το κείμενο αυτό αποτελεί μια απάντηση σε ένα άρθρο του κ. Άθου Κοιρανίδη της δεξαμένης σκέψης «Θουκυδίδης» που δημοσιέυτηκε στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις  4/1/2015. Υποστηρίζει ο κ. Κοιρανίδης -και είναι μια άποψη που προβάλλεται από πολλούς που δραστηριοποιούνται σε διάφορες οργανώσεις της λεγόμενης κοινωνίας των πολιτών- και τα εξής:

«Η λύση του προβλήματος(εννοείται της διαφθοράς) κρύβεται στην αποδυνάμωση του κομματικού κατεστημένου. Πρέπει να επιστρέψουμε όσο πιο κοντά γίνεται στην άμεση συμμετοχική δημοκρατία. Οι πολίτες θα πρέπει να απελευθερωθούν από τον ζυγό των κομμάτων. Θα πρέπει να μπορούν να επιλέγουν τους άριστους από όποιο χώρο και να προέρχονται.Ταυτόχρονα, οι ικανοί και αγνοί που σήμερα δεν ανέχονται την ανάμειξή τους στα κομματικά θα πρέπει να αποκτήσουν την ουσιαστική δυνατότητα του εκλέγεσθαι. Η οριζόνται ψηφοφορία είναι επιβεβλημένη και πιστεύω θα επενεργήσει ως πανάκεια στη μάστιγα της διαφθοράς».

Η παραπάνω παράγραφος, που συμπυκνώνει την επιχειρηματολογία αρκετών συμπολιτών μας, είναι ολοφάνερο ότι στηρίζεται σε μια διανοητική σύγχυση. Εννοώ ότι φαίνεται να μην έχει μια ξεκάθαρη άποψη για το πολιτικό πρόβλημα που πραγματεύεται. Και η σύγχυση είναι πάντοτε επικίνδυνη από πολιτική άποψη.

Τι υποστηρίζεται λοιπόν;

Όχι στο κομματικό κατεστημένο ή την  κομματοκρατία.

Ναι στην άμεση συμετοχική δημοκρατία (Τι σημαίνει πιο κοντά; Ένα πολιτικό σύστημα είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει. «Ολίγον έγκυος» δε γίνεται. Και τι σημαίνει «άμεση συμμετοχική δημοκρατία»; Μπορεί να υπάρξει δημοκρατία που να μην είναι άμεση και συμμετοχική; )

Ναι στην αριστοκρατία, την επιλογή  των αρίστων. Καλά, τι σχέση έχει η αριστοκρατία με τη δημοκρατία;

Ναι στην οριζόντια ψηφοφορία για να επιλέγονται οι άριστοι « οι αγνοί και ικανοί» και για αντιμετώπιση της διαφθοράς.

Είναι ολοφάνερο ότι ο κ. Κοιρανίδης συγχύζει τα πολιτεύματα με αποτέλεσμα να μη ξέρει τι θέλει. Η κομματοκρατία και η αριστοκρατία είναι πολιτεύματα του ίδιου τύπου, δηλαδή είναι ολιγαρχικά πολιτεύματα. Ως τέτοια δεν έχουν καμία σχέση με το πολίτευμα της δημοκρατίας.

Η οριζοντία ψηφοφορία ή η κάθετη είναι τεχνικά ζητήματα που δεν άλλαζουν τη φύση του πολιτεύματος. Μπορεί να νομιμοποιούνται άλλα άτομα στην εξουσία σε κάθε μορφή ψηφοφορίας, αλλά το πολιτικό σύστημα δεν αλλάζει με την έννοια ότι δε διαφοροποιείται η θέση της κοινωνίας στην πολιτική  διαδικασία, δηλαδή η κοινωνία είναι εκτός του πολιτικού συστήματος. 

Το αίτημα, λοιπόν, για οριζόντια ψηφοφορία δεν αποτυπώνει μια διεκδίκηση για αλλαγή στο πολιτικό σύστημα, αλλά μια διεκδίκηση για νομιμοποίηση άλλων ατόμων στην εξουσία στο υφιστάμενο πολιτικό σύστημα. Ή  οι πολίτες που βρίσκονται εκτός κομμάτων διεκδικούν ίση μεταχείριση στην άσκηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν και αυτοί θέσεις εξουσίας. Κάτι που σήμερα αποτελεί προνόμιο των κομμάτων σε μεγάλο βαθμό.

Δηλαδή, στην παρούσα συγκυρία που η κοινωνία αμφισβητεί έντονα το ρόλο των κομμάτων στην πολιτική, κάποιοι συμπολίτες μας θεωρούν ότι επιβάλλεται να τερματιστεί η μονοπώληση των αξιωμάτων από τα κόμματα και να αποκτήσει αυτή τη δυνατότητα ο κάθε πολίτης τυπικά, ουσιαστικά όμως οι άριστοι, «οι ικανοί». Το μέσο για να επιτευχθεί αυτό θεωρείται η αλλαγή της εκλογικής διαδικασίας με την οριζόνται ψηφοφορία. Όμως η φύση του ολιγαρχικού πολιτεύματος δε  θα αλλάξει, θα παραμείνει ολιγαρχικό.

Το δεύτερο ζήτημα που τίθεται αφορά τη βεβαιότητα με την οποία διατυπώνεται η αντίληψη πως «η οριζόνται ψηφοφορία είναι επιβεβλημένη και πιστεύω θα επενεργήσει ως πανάκεια στη μάστιγα της διαφθοράς».

Είναι έτσι τα πράγματα;

Η διαφθορά είναι συμφυές στοιχείο του ολιγαρχικού πολιτεύματος και όχι της αντιπροσώπευσης ή της δημοκρατίας. Γιατί στα προ-αντιπροσωπευτικά/ολιγαρχικά πολιτεύματα άλλος είναι ο κάτοχος της εξουσίας και άλλος ο δικαιούχος, δηλαδή η κοινωνία. Όπότε ο κάτοχος της  εξουσίας όντας ελεγκτής και ελεγχόμενος, εντολέας και ταυτόχρονα  εντολοδόχος, μπορεί και αυτονομείται από το συμφέρον της κοινωνίας, να ιδιοποιείται την πολιτική και να καταχράται της θέσης τους προς ίδιον όφελος. Επομένως, η διαφθορά θα συνεχίσει να υπάρχει όσο το πολίτευμα είναι ολιγαρχικό. Η βεβαιότητα πως η οριζοντία ψηφοφορία θα τερματίσει το φαινόμενο της διαφθοράς δε στηρίζεται σε πραγματολογικά δεδομένα,  αλλά συνιστά ατεκμηρίωτη προσδοκία.

Το γεγονός αυτό μπορεί κάποιος  εύκολα να το κατανοήσει ανεξάρτητα από τις προσδοκίες των υποστηρικτών της οριζόντιας ψηφοφορίας. Η οριζόντια ψηφοφορία μπορεί να αποδυναμώσει τα κόμματα. Αυτό εξαρτάται όχι από το τεχνικό ζήτημα της ψηφοφορίας αλλά από τη βούληση των χορηγών «χρήματος και δημοσιότητας», βασικών προϋπόθεσεων για να εκλεγεί κάποιος σήμερα σε ένα πολιτικό αξίωμα. Οι χορηγοί χρήματος και δημοσιότητας αν κρίνουν ότι σήμερα δεν τους συμφέρει η στήριξη των κομμάτων, τότε το πιο πιθανό είναι να αναλάβουν οι ίδιοι ή όργανά τους να καλύψουν τη διεκδίκηση που κάποιοι προβάλλουν για την επιλογή των «αρίστων». Οι άριστοι σε μια οριζόνται ψηφοφορία θα ταυτιστούν αναγκαστικά με αυτούς που κατέχουν το χρήμα και τους καναλάρχες. Τότε, οι οπαδοί της οριζοντίας ψηφοφορίας θα ανακαλύψουν τη φενάκη της διεκδίκησής τους προς ζημίαν της κοινωνίας.

Στο υπαρκτό πολιτικό σύστημα οι δυνάμεις της οικονομικής ολιγαρχίας ελέγχουν ολοκληρωτικά το πολιτικό σύστημα προς ίδιον όφελος και σε βάρος της κοινωνίας ή του κοινού συμφέροντος. Αυτό δε θα αλλάξει με την αλλαγή του τρόπου ψηφοφορίας αλλά με αλλαγή του πολιτικού συστήματος, δηλαδή από προ-αντιπροσωπευτικό να γίνει τουλάχιστον αντιπροσωπευτικό, ώστε να εξαναγκαστεί η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία στη λήψη των αποφάσεων να συνυπολογίζει τουλάχιστον το κοινωνικό συμφέρον.