Από το "κράτος δεν είναι θεοκρατικό" στη "θεοκρατική νομιμοποίηση" ελέω κόμματος

Στο Συνέδριο των Αποδήμων (19/8/2008 ) ο Πρόεδρος Χριστόφιας απαντώντας στο Μητροπολίτη Πάφου υποστήριξε ότι « το κράτος δεν είναι θεοκρατικό».
Το αυτονόητο δεν είναι πολιτική θέση. Ούτε ένας στην Κύπρο υποστηρίζει σήμερα ότι έχουμε θεοκρατικό καθεστώς. Προς τι λοιπόν η προβολή του αυτονόητου; Σε επίπεδο επικοινωνιακό έχει σημασία. Γιατί ποιος θα διαφωνήσει με τη θέση του Προέδρου ότι στην Κύπρο «το κράτος δεν είναι θεοκρατικό»; Όλοι ταυτίζονται με τον Πρόεδρο και τη θέση του στην προβολή του αυτονόητου.
Παράλληλα η προβολή του αυτονόητου από τον Πρόεδρο λειτουργεί αποπροσανατολιστικά. Δηλαδή εκτρέπεται η συζητηση από το κύριο ζητούμενο που είναι η λύση του κυπριακού και επικεντρωνόμαστε στις σχέσεις κράτους – εκκλησίας!!! Δηλαδή εκτρέπεται το ενδιαφέρον του πολίτη από τη ζωντανή πολιτική πραγματικότητα, ώστε οι φορείς της εξουσίας να αφεθούν να διαχειριστούν απερίσπαστοι τις «κοινές» υποθέσεις σε συνθήκες αδιαφάνειας και παρασκηνίου.
Η διαφορά λοιπόν του Προέδρου Χριστόφια με τον Μητροπολίτη Πάφου δεν αφορά τη θεοκρατία. Κάτι τέτοιο δεν τέθηκε από κανένα. Η διαφορά τους ακόμα δεν έγκειται στον πολιτικό ρόλο της ηγεσίας της εκκλησίας. Γιατί ο Πρόεδρος Χριστόφιας και το κόμμα του, το ΑΚΕΛ, αναγνώρισαν επανειλημμένα τον πολιτικό ρόλο της εκκλησίας και στη θεωρία και στην πράξη.
Ποια είναι η διαφορά τους; Η διαφορά έγκειται στον αν η ηγεσία της εκκλησίας θα αρθρώνει αυτόνομο πολιτικό λόγο. Ένας λόγος που μπορεί και να διαφοροποιείται από τον πολιτικό λόγο της κυβέρνησης ή πιο σωστά τις κομματικές επιλογές.
Στο σημείο αυτό αναδύονται και οι αντιφάσεις του ΑΚΕΛ. Η αναγνώριση εκ μέρους του πολιτικού ρόλου στην ηγεσία της εκκλησίας αυτόματα εμπεριέχει και το δικαίωμα στην άρθρωση του δικού της λόγου. Δηλαδή δεν μπορεί κάποιος να υποστηρίζει με σοβαρότητα πως δικαιούται η ηγεσία της εκκλησίας να έχει άποψη για το κοινό μας καλό, φτάνει η άποψή της να συμφωνεί με των εκάστοτε κυβερνώντων ή των κομμάτων!!! Δηλαδή ο πολιτικός της ρόλος να περιοριστεί στο να καταστεί φερέφωνο της εκάστοτε κυβέρνησης/κομμάτων. Δηλαδή να μην έχει πολιτικό ρόλο ή να είναι απλώς μηρυκαστικός.
Η αντίκρυση του προβλήματος από το ΑΚΕΛ στη βάση μιας κομματικής λογικής –όχι θεσμικής με την έννοια των σχέσεων κράτους –εκκλησίας – το οδήγησε στην άμεση εμπλοκή του στις αρχιεπισκοπικές εκλογές με στόχο να αναδεικτεί στο θρόνο ο εκλεκτός του κόμματος. Η αποτυχία του ΑΚΕΛ να ελέγξει τον αρχιεπισκοπικό θρόνο, δεν οδήγησε σε ένα ξεκαθάρισμα των ρόλων.Αντίθετα, ενέπλεξε την ηγεσία της εκκλησίας στην κομματική διαπάλη. Άλλοι ιεράρχες υποστηρίζουν τη μια κομματική γραμμή και άλλοι την άλλη.
Η άμεση συνύφανση κόμματος και εκκλησίας ή πιο σωστά η εισαγωγή της κομματικής διαπάλης στους εκκλησιαστικούς ηγέτες δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ενεργό εμπλοκή των ιεραρχών στην πολιτική ζωή. Δηλαδή το ΑΚΕΛ προωθεί με τις επιλογές του, αυτό που υποτίθεται δεν επιθυμεί. Και στην πράξη δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία στην Κύπρο ενός θεοκρατικού καθεστώτος!!! Γιατί αν αναγνωρίζεις κομματικό ρόλο στους ιεράρχες, τότε δεν μπορείς να τους εμποδίσεις να διεκδικήσουν και πολιτειακά αξιώματα υπό ή χωρίς την κομματική σκεπή!!!
Σε σχέση τώρα με την ιστορία, ο μόνος που προσπάθησε να εγκαθιδρύσει θεοκρατικό καθεστώς ήταν ο Μακάριος. Ο ίδιος σε δηλώσεις του την 1/4/1959 υποστήριξε ότι «η Κυπριακή Δημοκρατία θα καταστή κράτος του θεού»!!! Τότε το ΑΚΕΛ δεν ενοχλήθηκε με τη δηλωμένη θεοκρατία του Αρχιεπισκόπου. Αντίθετα επεδίωξε τη συνεννόηση μαζί του για διαμοιρασμό της εξουσίας του νέου κράτους. Και όταν δεν έγινε κατορθωτό αυτό, τότε στράφηκε εναντίον του στις προεδρικές εκλογές του Δεκεμβρίου του 1959. Τότε κατηγόρησε το Μακάριο ότι « από Αρχιερέας μεταμορφώθηκε σε κομματάρχη» και ότι «κατακουρέλιασε το κύρος της εκκλησίας ρίχνοντάς την σε εκλογικές διαμάχες». Φυσικά το ΑΚΕΛ στη συνέχεια, όταν συμφώνησε με τον Μακάριο στο διαμοιρασμό των βουλευτικών εδρών, ξέχασε τις κατηγορίες που εκτόξευε κάποιους μήνες προηγούμενα. Και ουσιαστικά νομιμοποίησε τη θεοκρατία!!!
Ουσιαστικά το ΑΚΕΛ ουδέποτε υιοθέτησε στην πράξη τη δημοκρατική αρχή ότι η εκκλησία δεν έχει κανένα πολιτικό ρόλο να διαδραματίσει. Αυτό που επεδίωκε και επιδιώκει το ΑΚΕΛ είναι η συνεργασία της ηγεσίας της εκκλησίας με το κόμμα ή –ανάλογα με τους συσχετισμούς δύναμης – η υποταγή/έλεγχος της ηγεσίας της εκκλησίας από το κόμμα. Δηλαδή η προτεραιότητα του ΑΚΕΛ ήταν πάντοτε το κομματικό συμφέρον. Φυσικά ούτε η θεοκρατία ούτε η κομματοκρατία έχουν σήμερα οιανδήποτε σχέση με την πρόοδο και τη δημοκρατική ιδεολογία.