Περί της συνέχειας του ελληνικού έθνους ή μια απόπειρα διαλόγου με αφορμή ένα κείμενο του Ν. Τριμικλινιώτη

Ο Ν. Τριμικλινιώτης δημοσίευσε ένα κείμενο στην εφ. ΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ( 3/8/2008 ) με τίτλο: «Χρειάζονται αναθεώρηση τα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας»;
Τα σχολικά βιβλία ιστορίας σίγουρα χρειάζονται αναθεώρηση. Αυτό για μένα είναι δεδομένο.
Για να τεκμηριώσει την άποψή του ο κ. Τριμικλινιώτης φέρνει συγκεκριμένα παραδείγματα: «μια περίεργη μουμιοποίηση της ιστορίας» αναφορικά με τη λεγόμενη συνέχεια του ελληνικού έθνους και τη ρατσιστική απεικόνιση του «βάρβαρου άλλου».
«Η χωροχρονική μουμιοποίηση και οικειοποίηση του παγκόσμιου πολιτισμού (ενν. από το ελληνικό έθνος ) είναι άτοπη, ανιστόρητη και σοβινιστική» υποστηρίζει ο Ν. Τριμικλινιώτης. Είναι «εσφαλμένη» λοιπόν η αντίληψη περί της συνέχειας του ελληνικού έθνους.
Αν κάποιος συμφωνήσει με την άποψη του κ. Τριμικλινιώτη, τότε απαραίτητα πρέπει να δώσει και μια άλλη ερμηνεία του ελληνικού φαινομένου. Τίθεται λοιπόν το ζήτημα της γνωσιολογίας και της μεθοδολογίας για τη προσέγγιση των ελληνικών κοινωνιών, δηλαδή της ερμηνείας του κοινωνικο-πολιτικού γίγνεσθαι.
Με ποιο μέτρο θα αξιολογηθεί το κοινωνικο-πολιτικό φαινόμενο στις ελληνικές κοινωνίες; Και σίγουρα δε θα είναι το «παράδειγμα» της εποχής μας.Δε θα είναι δηλαδή η αντίληψη της νεοτερικότητας για τον κόσμο. Γιατί μια τέτοια προσέγγιση σαφέστατα εμπεριέχει μια αξιολόγηση. Δηλαδή θεωρεί το βιούμενο ως το ανώτερο στάδιο της εξέλιξης του ανθρώπου και έχει την απαίτηση να υποτάσσει και να αξιολογεί τους πάντες και τα πάντα με βάση το διατακτικό της. Θέλω να πω ότι η αντίληψη της δύσης για τον κόσμο δεν είναι δυνατόν να έχει καθολική ισχύ.
Εφόσον λοιπόν η ιστορία είναι επιστήμη απαιτείται να συγκροτήσει ένα «καθολικής αξίωσης γνωσιολογικό επιχείρημα» για την κατανόηση και του παρελθόντος και του παρόντος και του μέλλοντος. Η προσέγγιση του σύνολου ιστορικού γίγνεσθαι , της εξέλιξης του κοινωνικού ανθρώπου απαιτεί να απεγκλωβιστεί η επιστήμη και οι ιστορικοί απο τις βιωματικές δουλείες της συγχρονίας και τις συνεπακόλουθες ιδεολογικές αγκυλώσεις.
Γιατί και ο βιούμενος χρόνος είναι ένα απλό στάδιο του καθόλου ανθρώπινου βίου και δεν μπορεί να αναγέται σε ιδεολογία με αξίωση επιστημονικής εγκυρότητας. Μια τέτοια προσέγγιση είναι επίσης αυθαίρετη, ανιστόρητη και αντιδραστική.
Για το ζήτημα της συνέχεια του ελληνικού έθνους είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί το θεμελιώδες: όταν αναφερόμαστε στο ελληνικό έθνος εννοούμε αυτό που η νεοτερικότητα ορίζει ως έθνος ή εννοούμε το περιεχόμενο που οι ελληνικές κοινωνίες απέδιδαν στο έθνος;