Η σύγκρουση Προέδρου - Αρχιεπισκόπου:αφορμές και αιτίες

Η σύγκρουση Προέδρου – Αρχιεπισκόπου με αφορμή το κυπριακό πρόβλημα αναδεικνύει για μια άλλη μια φορά την ανικανότητα της πολιτικής τάξης στην Κύπρο.
Το κύριο ζητούμενο είναι οι σχέσεις κράτους – εκκλησίας. Για αυτό το μείζον ζήτημα, όλα ανεξαίρετα τα κόμματα είναι ένοχα για τη σημερινή κατάσταση. Γιατί κανένα κόμμα δεν προέβαλε θέσεις που να τοποθετούν την ηγεσία της εκκλησίας σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο. Ότι δηλαδή η εκκλησία οφείλει να περιοριστεί στο πνευματικό της έργο και δεν έχει κανένα δικαίωμα να ασχολείται με πολιτικά ζητήματα ούτε και με εθνικά γιατί δεν εκπροσωπεί το έθνος.
Αντ΄ αυτού, όλα τα κόμματα με διάφορες σοφιστείες αναγνώρισαν τον πολιτικό ρόλο της εκκλησίας!!! Και άλλοι την ενέτασσαν στη λεγόμενη «κοινωνία των πολιτών» (ΔΗΣΥ), και άλλοι της αναγνώριζαν το δικαίωμα στην ελευθερία τςη έκφρασης και του λόγου (ΕΔΕΚ, Οικολόγοι, ΕΥΡΩΚΟ), και άλλοι της αναγνώριζαν και πολιτικό ρόλο αλλά και θεσμικό (ΔΗΚΟ) και άλλοι αναγνώριζαν το σημαντικό κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό της ρόλο (ΑΚΕΛ).
Όλα τα κόμματα νομιμοποίησαν με τη στάση τους – άλλα σε μεγαλύτερο βαθμό και άλλα σε μικρότερο – τον πολιτικό ρόλο του Αρχιεπισκόπου.
Η νομιμοποίηση αυτή δε στηρίζεται ούτε στην ιστορία ούτε στο εθνικό πρόβλημα. Στηρίζεται στην οικονομική δύναμη της εκκλησίας και τη συνεπακόλουθη διαπλοκή, σε μικροκομματικές σκοπιμότητες, καθώς και στην αντιγραφή ιδεολογικών νεοταξικών αναζητήσεων .
Γνωρίζουν οι πολιτικοί ότι ο Αρχιεπίσκοπος ως θρησκευτικός ηγέτης ασκεί επιρροή στο εκλογικό σώμα Και αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η άγρα «θρησκευτικών» ψήφων. Δηλαδή χρησιμοποιείται ο Αρχιεπίσκοπος ως μηχανισμός ελέγχου και χειραγώγησης των πολιτών.
Δεν τους ενδιαφέρει το σύνταγμα ούτε ο νόμος ούτε ο πολίτης.Το καθοριστικό είναι η μη απώλεια ψήφων.
Έτσι υιοθέτησαν το κοινωνικό μοντέλο Μπους – που επιχειρήθηκε να εγκαθιδρυθεί και στην Ελλάδα από τους Χριστόδουλο – Καραμανλή, για συγκατοίκηση κράτους και εκκλησίας. Και επιχειρήθηκε η ανασύσταση της εθναρχίας στην Κύπρο αλλά με δύο πρόσωπα: Τάσσος – Χρυσόστομος Β΄!!! Και επιχειρήθηκε η ανασύσταση της εθναρχίας στα πλαίσια του ίδιου δυισμού: Χριστόφιας – Νικηφόρος!!!
Η σύγκρουση λοιπόν Χριστόφια – Χρυσοστόμου Β΄ έχει ως αφορμή το κυπριακό πρόβλημα. Όμως στη βάση της είναι σύγκρουση μέσα στα πλαίσια του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου, στα πλαίσια της άρχουσας τάξης, στα πλαίσια της σύγκρουσης ολιγαρχικών. Η κάθε πλευρά προσπαθεί να αποκτήσει πλεονεκτήματα για τον εαυτό της σε σχέση με το είδος της λύσης. Παράλληλα είναι ένα ξεκαθάρισμα παλιών λογαριασμών με πρόσχημα το κυπριακό, που πιο πολύ προσιδιάζει σε καταστάσεις της μαφίας παρά μιας δημοκρατικής πολιτείας. Και υπάρχουν αναρίθμητα τεκμήρια. Δεν περιέχει κανένα ιδεολογικό ή δημοκρατικό ή κοινωνικό πρόσημο.
Τα παιγνίδια του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου θα οξυνθούν στη βάση ενός μελλοντικού διακανονισμού στο κυπριακό και της συνεπακολούθης ανακατανομής πλούτου, προνομίων και εξουσίας. Η κοινωνία και το κοινωνικό συμφέρον έχουν προκαταβολικά τεθεί εκτός παιγνιδιού. Και η κοινωνία θα κληθεί να πληρώσει το κόστος της σύγκρουσης των ολιγαρχικών. Όπως γίνεται πάντοτε. Ο πολίτης οφείλει να δράσει ως έλλογο ον. Δηλαδή να απαιτήσει διαφάνεια και επιχειρηματολογία και όχι παρασκήνιο και λαϊκισμό με άκρατη συνθηματολογία.
Η ηγεσία της εκκλησίας λοιπόν δεν έχει κανένα απολύτως πολιτικό ρόλο να διαδραματίσει. Ο ρόλος της είναι πνευματικός και εκεί πρέπει να περιοριστεί. Για τη νομιμοποίηση της ηγεσίας της εκκλησίας στα πολιτικά πράγματα αποκλειστικά υπεύθυνα είναι τα κόμματα. Με απλά λόγια δεν είναι δυνατόν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να καλεί τον Αρχιεπίσκοπο στο Προεδρικό για να τον ενημερώσει για το κυπριακό. Γιατί αυτόματα του προσδίδει πολιτικό ρόλο. Και δεν είναι δυνατόν ο Αρχιεπίσκοπος να τον λιβανίζει και ο Πρόεδρος να σιωπά, ενώ όταν τον επικρίνει, να αντιδρά!!! Η λογική του Προέδρου «σου αναγνωρίζω πολιτικό ρόλο, φτάνει να συμφωνείς μαζί μου», είναι παράλογη.
«Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού δεν πρέπει και να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του»
Παναγιώτης Κονδύλης