Η συζήτηση για το πολιτικό σύστημα στα πλάισια μιας λύσης στο κυπριακό αυτονόητα άπτεται και της κατανομής της εξουσίας. Σύμφωνα λοιπόν με τα δημοσιεύματα, υπάρχουν στο τραπέζι τρεις θέσεις: της ελληνοκυπριακής ηγεσίας για προεδρικό σύστημα, της τουρκοκυπριακής ηγεσίας για ένα ιδιόμορφο προεδρικό συμβούλιο και μια τρίτη, το προεδρικό συμβούλιο όπως προβλέπεται στο σχέδιο Ανάν. Σίγουρα δεν μπορείς να έχεις ολοκληρωμένες θέσεις για το πολιτικό σύστημα στηριζόμενος μόνο στους φορείς εξουσίας της κεντρικής πολιτείας. Όμως η κάθε επιλογή φανερώνει συγκεκριμένες πολιτικές στοχεύσεις που εδράζονται σε ιδεολογίες και συμφέροντα ατομκά ή κομματικά. Ενάντια στις λογικές των εξουσιοκεντριστών, υπάρχει και μια άλλη διάσταση που τελικά αυτή θα καθορίσει τη βιωσιμότητα του πολιτικού συστήματος, η κοινωνία.
Η πρόταση της ελληνοκυπριακής ηγεσίας για προεδρικό σύστημα είναι ανιστόρητη. Γιατί προεδρικό σύστημα εγκαθίδρυθηκε και το 1960 και απέτυχε παταγωδώς.Δηλαδή δεν κατόρθωσε να εξασφαλίσει την ενότητα της κοινωνίας και της πολιτείας. Το προεδρικό σύστημα με τις εξουσίες που παρέχει στα πρόσωπα, τους δίνει τη δυνατότητα να αυτονομούνται έναντι της κοινωνίας και ουσιαστικά η βιωσιμότητα του πολιτικού συστήματος εξαρτάται από τις προσωπικές επιλογές δύο προσώπων(πρόεδρος –αντιπρόεδρος ). Και είναι τουλάχιστον ανόητο το μέλλον μιας ολόκληρης κοινωνίας να επαφίεται στις επιλογές δύο προσώπων, τα οποία θα έχουν τη δύναμη να μετατρέπουν τη θέλησή τους σε νόμο με καθολική ισχύ.
Όταν λοιπόν η ελληνοκυπριακή ηγεσία προτείνει προεδρικό συμβούλιο δεν είναι το μέλλον της Κύπρου και του «λαού» της που σκέφτεται. Είναι τα συμφέροντα που κατοχυρώνονται μέσα από το προεδρικό σύστημα. Και αυτά είναι τα προσωπικά και κομματικά συμφέροντα και όχι το κοινωνικό.
Το προεδρικό συμβούλιο είναι μια άλλη μορφή συγκρότησης της κεντρικής εξουσίας, το οποίο ταιριάζει σε έντονα διαιρεμένες κοινωνίες, όπως η δική μας. Η συγκρότηση της εξουσίας δεν είναι προσωποπαγής αλλά συνοδική. Και ο τρόπος λήψης αποφάσεων είναι κατά βάση ομόφωνος. Αυτό παρεμποδίζει τη μετατροπή της εθνοτικής/πολιτικής μειονότητας σε μειοψηφία και την ανάδυση διαλυτικών ανταγωνισμών.Επίσης το προεδρικό συμβούλιο παρεμποδίζει την αυτονόμηση της εξουσίας έναντι της κοινωνίας ή τη δημιουργία ενδοεξουσιαστικών ιεραρχιών.Ακόμα παρεμποδίζει τη λειτουργία της πολιτικής στη βάση της δύναμης και του κομματικού παρασκηνίου.Δηλαδή το προεδρικό συμβούλιο ελβετικού τύπου κατοχυρώνει σε μεγαλύτερο βαθμό τα συμφέροντα της κοινωνίας έναντι της εξουσίας. Και τα προσωπικά συμφέροντα και τα κομματικά ατονούν στη συνείδηση της κοινωνίας και στην πράξη .
Επομένως η θέση της ελληνοκυπριακής ηγεσίας να απορρίψει το προεδρικό συμβούλιο ελβετικού τύπου δεν εδράζεται σε μια λογική για το κοινό μας καλό, αλλά στην εξυπηρέτηση προσωπικών και κομματικών συμφερόντων σε βάρος του λαού. Εδράζεται στη μοναρχική και ολιγαρχική ιδεολογία. Και είναι και ανιστόρητη!!!
Η woke τζαι η woke τζαι η woke!
Πριν από 3 εβδομάδες
16 σχόλια:
Πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση. Σε ευχαριστώ πολύ.
ο aceras τι λέει απο Ελβετία;
Ο aceras συμφωνεί 100% με την ανάλυση του Ανδρέα Σταύρου. Έχει μάλιστα τζαι μιαν απαισιόδοξην πρόβλεψην: ουδέποτε οι δικοί μας θα δεχτούν άλλον που την πρότασην τους διότι, πέραν που τον Βασιλείου, ΟΛΟΙ οι άλλοι προέδροι της Κυπριακής δημοκρατίας, εθεώρησαν τζαι θεωρούν τον εαυτόν τους Πατέραν του έθνους. Τζαι όπως είναι ο Πρόεδρος που κάμνει αλις βερίς, θα διασφαλίσει πρώτα πρώτα την δικήν του θέσην μες το μελλοντικόν πολιτειακόν δημιούργημαν. Εφανταστήκατε τον Κληρίδην, τον Τάσσον ή τον Χριστόφιαν στην θέσην του ομοσπονδιακού συμβούλου, ίσου μεταξύ 6, 9, 12 άλλων;
Το επιχείρημαν που βάλλουν οι δικοί μας είναι ότι το ομοσπονδιακόν συμβούλιον εδαιμονοποιήθηκεν το 2004. Αν είναι δυνατόν!
Άσε που εχει τζαι πρόβλημαν να εκλέξεις πρόεδρον τζαι αντιπρόεδρον με διασφαλισμένα ποσοστά τζαι στες δύο κοινότητες. Φανταστείτε στον 2 ον γύρον δύο ζευκάρκα, το έναν πιάννει 90% στην εκ κοινότηταν τζαι 10% στην τκ, το άλλον πιάννει 90% στην τκ τζαι 10% στην εκ. Κανένας δεν εκλέγεται.
Με τες διασφαλισμένα ποσοστά για τους νόμους το πρόβλημαν είναι διαφορετικόν διότι ένας νόμος δεν επέρασεν... εν επέρασεν. Το κράτος συνεχίζει να υπάρχει τζαι να λειτουργεί μέχρι να βρεθεί καλλύττερος νόμος. Χωρίς πρόεδρον τζαι αντιπρόεδρον όμως το κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει. Ξέρει κανένας πως προτείνουν τα διασφαλισμένα ποσοστά οι δικοί μας;
Αϊ σιχτίρ... μόλις έγραψα ένα εκτεταμένο σχόλιο και μου τόφαγε ο blogger. Τι την ήθελες τη λεκτική επαλήθευση ρε Δημοκρατικέ; Αν μου ξανακάνει όρεξη θα την ξαναγράψω....
Το σχέδιο Ανάν το κατάλαβαν οι Κυπραίοι τόσο πολύ που αν το ξαναπάρεις και γράψεις απόξω Σχέδιο Χριστόφια, θα το στηρίξουν αν τους ζητηθεί.
Η δική μου όμως η πρόβλεψη δεν αφορά την πολιτειακή δομή. Αυτή όποια και να είναι θα λειτουργήσει φτάνει να υπάρχει καλή θέληση. Και φοβούμαι πως για να επιτευχθεί αυτό πρέπει να γίνει πάρα πολλή δουλειά, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας...
@ Εστορων
η δουλεια στην κοινωνια θελει και δημοκρατία και συμμετοχή σε πολλά επίπεδα και αξιοκρατια και διαφάνεια και δικαιοσύνη
τι απο τα πιο πάνω έχουμε να φουμιστούμε και να αποτελεσει βαση της επόμενης μέρας...
ξέρεις οτι θα πολέμησω για την λύση και για την επομενη μέρα αλλά αυταπάτες δεν έχω...
εκτός αν θελουμε μια ομαδα πολίτων να βγουμε εκει εξω και να τα συζητήσουμε ΟΛΑ και θα φαμε το σκατό απο παντού!
θελεις;
αξίζει το κόπο;
μπορούμε;
κυρίως όμως ΘΕΛΟΥΜΕ;
@εστορών
Ποιο είναι το πρόβλημα της κοινωνίας; Αν η λύση βελτιώνει την ατομική, κοινωνική και πολιτική θέση των πολιτών , τότε θα την στηρίξουν. Και ως τώρα (από το 1960) οι πολιτικοί προέβαλλαν το εθνικο πρόβλημα, το εθνικό συμφέρον, τους εθνικούς κινδύνους-δηλαδή οι φορείς της εξουσίας οικειοποιήθηκαν αντισυνταγματικά την έννοια του έθνους για να χειραγωγούν την κοινωνία -, αυτό δε θα συνεχιστεί. Ο εθνοτικός δεσμός ως συνεκτικός θα αντικαταστασθεί από τον πολιτειακό.
Οι πολιτικοί ηγέτες ουδόλως απασχολούνται με το θέμα του πολιτειακού δεσμού ως συνεκτικού στοιχείου της κοινωνίας. Αντίθετα ασχολούνται με τη σημαία, με τη δαιμονοποίηση του εθνικισμού και άλλα. Ο πολίτης θα χρησιμοποίησει τον εθνικισμό αν το συμφέρον του το επιβάλλει.Αν δηλαδή έχει κάτι να κερδίσει από τέτοιες επικλήσεις.Και θα έχει συμφέρον να το κάμει αν δεν έχετε κανένα δεσμό με την κεντρική πολιτεία.
ΑΝ δεις και την ιστορία της Κύπρου, ένα μεγάλο πρόβλημα ήταν το γεγονός ότι οι ηγέτες μπορούσαν να αυτονομηθούν έναντι της κοινωνίας και να την οδηγήσουν και σε δρόμους ενάντια στα συμφέροντά της. Δηλαδή το 1963 ήταν αίτημα της κοινωνίας η αναθεώρηση του συντάγματος;
Ο πολίτης ξέρει πολύ καλά να ξεχωρίζει το συμφέρον του όπως ξέρουν και τα κόμματα και οι πολιτικοί ηγέτες.
Επομένως το κυπριακό είναι κατεξοχήν πολιτικό πρόβλημα, δηλαδή αφορά το κοινό καλό της σύνολης κοινωνίας. Αυτό θα καθοριστεί μέσα από το πολιτικό σύστημα.
Έκαμα όρεξη.
Λοιπόν, ήθελα να πω ότι εγώ συμφωνώ με τον ΑΣ μόνο κατά 50%. Πάντα θεωρούσα ότι το Προεδρικό Συμβούλιο ήταν μια από τις πιο ιδιοφυείς ιδέες του Σχεδίου Ανάν. Συμφωνώ λοιπόν ότι το Προεδρικό Συμβούλιο θα ήταν προτιμότερο από ένα σύστημα με Πρόερδρο-Αντιπρόεδρο. Για αυτό με ανησυχεί η προφανής πρόθεση του προέδρου να επενδύσει διαπραγματευτικό κεφάλαιο για να "κερδίσει" Προεδρικό σύστημα αντί να επικετρωθεί σε πιο ουσιώδη θέματα όπως τους έποικους και την ασφάλεια.
Διαφωνώ ως προς την ερμηνεία που δίνει ο ΑΣ ως προς τα κίνητρα του Χριστόφια. Παρόλο που δεν είμαι Χριστοφιακός, δεν πιστεύω ότι το κάνει για την εξουσία. Δείχνει ειλικρινή διάθεση να προωθήσει λύση και πιστεύω ότι προωθεί τηντο Προεδρικό σύστημα γιατί είναι ένας τρόπος να διαφοροποιηθεί από το σχέδιο Ανάν.
Διαφωνώ επίσης με την εκτίμηση ότι επειδή το σύνταγμα του 1960 απέτυχε κατ' επέκταση θα αποτύχει οποιαδήποτε άλλη διευθέτηση με πρόεδρο-αντιπρόεδρο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να διαφοροποιήσει κανείς τη διευθέτηση του 1960. Θεωρώ ότι η ιδέα εκλογής του προέδρου και αντιπροέδρου μέσα από κοινό ψηφοδέλτιο είναι εξαιρετική και λύνει πολλά προβλήματα. Θα αναγκάσει τους συνυποψηφίους να κατέβουν με κοινό πρόγραμμα το οποίο θα έχει πολιτική/ιδεολογική βάση, όχι εθνική. Αυτό από μόνο του ανατρέπει εντελώς τη φιλοσοφία της διευθέτησης του 1960 και ανοίγει νέες προοπτικές. Φανταστείτε εκλογές με υποψήφιους τους Χριστόφια/Ταλάτ, Αναστασιάδη/Ακιντζί και Τάσσο/Ντενκτάς!
Ανδρέα,
έστω κι αν δεν ήταν η αναθέώρηση του συντάγματος αίτημα της κοινωνίας, οι χειρισμοί του Μακαρίου όσο ολέθριοι κι αν αποδείχθηκαν έτυχαν ομόφωνης έγκρισης 5 χρόνια μετά. Και αυτό αποκαλύπτει ότι το ζητούμενο είναι η διασφάλιση πως κανένας ηγέτης δεν θα είναι σε θέση να συγκεντρώνει τέτοια εξουσία ώστε να μπορεί να θέτει εαυτόν πάνω από το σύνταγμα.
Θέτεις δύο ζητήματα. Το ένα είναι τα κίνητρα του Χριστόφια. Τα κίνητρα εκφράζονται ή γίνεται να προσπάθεια να αποκρύβονται μέσα από λέξεις. Μια από τις ομάδες εργασίας πήρε την ονομασία "διακυβέρνηση" και όχι πολίτευμα/πολιτικό σύστημα. Η έννοια της διακυβέρνηση και μάλιστα της καλής διακυβέρνησης είναι μια ολόκληρη ιδεολογία που αναφέρεται στον τρόπο διαχείρισης της κοινωνίας από τους τους φορείς εξουσίας του κράτους και εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, οικονομικά και πολιτικά. Δεν υποθέτω. Απλώς οι λέξεις που οι ίδιοι χρησιμοποιούν αντικατοπτρίζουν τα κίνητρα.
Το δεύτερο ζήτημα που θέτεις, δηλαδή το προεδρικό σύστημα καιμε τις προτάσεις που παραθέτεις η φύση του πολιτικού συστήματος δεν αλλάζει. Δηλαδή παραμένει,όπως και το 1960, εξουσιοκεντρικό. Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος νομιμοποίησης της εξουσίας σε σχέση με το 1960. Είναι γεγονός ότι με την πρόταση που παραθέτεις η κοινωνία εκλαμβάνεται κατά ένα μέρος ως όλον στην εκλογική διαδικασία. Η συγκρότηση της εξουσίας με καθολική ψηφοφορία δε συνιστά κατ΄ανάγκη συνεκτικό δεσμό. Για παράδειγμα σε χώρες του εξωτερικού που το ποσοστό νομιμοποίησης (συμμετοχή στις εκλογές) ανέρχεται στο 50%, σημαίνει ότι η κοινωνία είναι κάθετα διαιρεμένη; Και το αντίθετο: αν συμμετέχει το 100% σημαίνει η κοινωνία δεν είναι διαιρεμένη;
Πιστεύω ότι έχεις ωε σημείο αναφοράς τη νεοτερικότητα όπου η καθολική ψηφοφορία και το κομματικό σύστημα στα πλαίσια της ταξικής σύσγκρουσης και της συνεπακόλουθης διαίρεσης της κοινωνίας, λειτούργησε ενοποιητικά για την κοινωνία αφού ενσωμάτωνε όλες τις ομαδώσεις στο πολιτικό σύστημα.
Σήμερα και η λογική της κοινωνίας και των κομμάτων και του πολιτικού συστήματος έχει διαφοροποιηθεί.
Από την άλλη το κοινο κομματικό/ιδεολογικό ψηφοδέλτιο δε συνσιτά στοιχείο συνοχής. Αντίθετα για την κοινωνία συνιστά στοιχείο διαίρεσης.Απλώς το κοινό κομματικό ψηφοδέλτιο θα παράγει πολύ πιθανά πολιτικές και εθνοτικές μειονότητες. Δηλαδή στα πλαίσια της κοινότητας το κομματικό ψηφοδέλτιο δημιουργεί πολιτική μειονότητα.Σε δικοινοτικό επίπεδο θα δημιουργεί και πολιτική και εθνοτική μειονότητα. Γιατί το προεδρικό σύστημα είναι έντονα ανταγωνιστικό και παράγει μηδενιστικά αποτελέσματα (νίκη -ήττα ).
Σε λειτουργικό επίπεδο και στα πλαίσια της λογικής της καλής διακυβέρνησης το προεδρικό σύστημα βασικά λειτουργεί εξωθεσμικά και εκλαμβάνεται ως σύνθεση των συμφερόντων με βάση τους συσχετισμούς δύναμης. Αυτή είναι και η πρακτική σήμερα στη δική μας πλευρά. Από μόνη της αυτή η λογική που αναπτύσσεται στο παρασκήνιο ουσιαστικά θα αποτελεί πηγή αξεπέραστων εντάσεων, γιατί ο καθένας θα επικαλείται και το εθνοτικό στο παρασκήνιο για να προωθήσει το δικό τους συμφέρον. Και δεδομένης στο παρασκήνιο της σύζευξης της οικονομίας με την πολιτική, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος.
Γενικά η θέση μου είναι πως το πιο ακατάλληλο σύστημα για μια κοινωνία με έντονα διαιρετικά στοιχεία (κοινωνική τλαη, θρησκεία, εθνικότητα). Ο οξύς ανταγωνισμός , η λογική της πλειοψηφίας -μειοψηφίας θα ρίχνουν συνεχώς λάδι στη φωτιά.
Αν θεωρούμε σημαντική την ενότητα της πολιτείας, θα πρέπει να κατοχυρωθεί μέσα από θεσμούς και να μη εξαρτάται από τη βούληση μεμονωμένων προσώπων.
@ εστορών
Αν έχουν παραχθεί τα ολέθρια αποτελέσματα, δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα η έγκριση ή η απόρριψη εκ των υστέρων γιατί οι συνέπειες δεν μπορούν να ακυρωθούν. Έχει νόημα μόνο για την πολτική επιβίωση του φορέα της εξουσίας.
Συμφωνώ με τηνεπισήμανσή σου για την ανάγκη ελέγχου της εξουσίας.Είναι κλειδί για το μέλλον της σύνολης κοινωνίας.
Ανδρέα,
το συμπέρασμά που βγάζεις από τη χρήση της λέξης "διακυβέρνηση" είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά και από τα μουστάκια.
Παρομοίως τραβηγμένα ήταν και τα συμπεράσματα στο δεύτερο σκέλος του σχολίου σου (το οποίο ήταν και δυσνόητο). Θα σχολιάσω ένα σημείο μόνο. Θεωρείς το προεδρικό σύστημα ακατάλλλο γιατί θεωρείς δεδομένο ότι δίνει πολλή εξουσία σε μεμονωμένα πρόσωπα. Όμως αυτό δεν είναι κατ' ανάγκην ορθό. Σε μια χαλαρή ομοσπονδία με λίγες εξουσίες στην κεντρική κυβέρνηση η προεδρία δεν θα είναι τόσο σημαντική. Για αυτό ακριβώς είμαι οπαδός μιας τέτοιας διευθέτησης: είναι σαφώς η καλύτερη λύση για μια κοινωνία με έντονα διαιρετικά στοιχεία.
@Ίλαντρος
Γιατί ο όρος διακυβέρνηση οδηγεί σε συμπεράσματα που είναι τραβηγμένα από τα μαλιά; Πώς το τεκμηριώνεις; Αν οι λέξεις για τους ανθρώπους έχουν διαφορετικό περιεχόμενο, απλώς καταβάλλουν προσπάθεια να επικοινωνήσουν.Κανένας δεν έχει διάθεση να τραβά μαλιά ή μουστάκια.
Ο όρος διακυβέρνηση εισήχθη από τον Αμερικανό οικονομολόγο R. Coase το 1937. Η έννοια χρησιμοποιήθηκε ευρέως από τους οικονομολόγους, ιδίως τη δεκαετία του 1970, πριν υιοθετηθεί στις διεθνείς σχέσεις. Από τις αρχές του 1980 θα εμπλουτιστεί με τον επιθετικό προσδιορισμό – ταυτόχρονα αξιολογική αναφορά πρωτόγονης λογικής – «καλή».
Διακυβέρνηση λοιπόν είναι ο τρόπος διαχείρισης του κράτους, ενώ η καλή διακυβέρνηση οριοθετεί ένα συγκεκριμένο μοντέλο άσκησης της πολιτικής εξουσίας. Η διακυβέρνηση διαφέρει από την έννοια της κυβέρνησης (θεσμοί και άμεσοι φορείς εξουσίας του κράτους).
Η έννοια της διακυβέρνησης αν και δεν είναι νέα, εν τούτοις αποκτά ένα νέο περιεχόμενο μέσα στις σημερινές συνθήκες. Και η εμμονή στη διακυβερνηση στις μέρες μας υποδηλώνει ότι οι δυνάμεις που ηγεμονεύουν τον κόσμο σήμερα θεωρούν ότι το συγκεκριμένο προταγμα εξυπηρετεί καλύτερα τις νέες πραγματικότητες της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης. Δηλαδή συνιστά μια ιδεολογική επιλογή.
Από πολιτική άποψη η διακυβέρνηση διαφοροποιεί το σκοπό της πολιτικής. Το κοινο καλό των πολιτών απομακρύνεται και υιοθετείται η διαχείριση της πολιτικής εξουσίας του κράτους με γνώμονα τους μηχανισμούς της ιδιωτικής οικονομίας. Το κράτος γίνεται αντιληπτο ως μια ιδωτική επιχείρηση που λειτουργεί ως θεράπων ή παρωθητής της ιδιωτικής οικονομίας και με υπέρτατο κριτήριο αξιολόγησης την αποτελεσματικότητα.
Ο τρόπος άσκησης της εξουσίας διαφοροποιείται. Η πολιτική διαδικασία εξακολουθεί να ανήκει στο κράτος. Οι φορείς της εξουσίας όμως καλούνται να την ασκήσουν συνεταιρικά με τις ομάδες πίεσης ή συμφερόντων. Το κυρίαρχο κράτος του παρελθόντος δε γίνεται αποδεκτό. «Από τη μονοπωλίακή πολιτική κυριαρχία τους του κράτους μεταβαίνουμε στη συνεταιρική κυριαρχία της πολιτικής».
Η φύση του πολιτικού συστήματος δεν αλλάζει. Δηλαδή η σχέση του πολίτη και της κοινωνίας με την πολιτική δε διαφοροποιείται. Η κοινωνία παραμένει ιδιωτική και ο πολίτης αναγορεύεται σε καταναλωτή. Η φράση που χρησιμοποιεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για να δώσει διαπιστευτήρια στις ηγεμονεύουσες δυνάμεις του κόσμου και τους εσωτερικούς διακινητές των θέσεών τους, η φράση «πολίτης – καταναλωτής» απλά επιβεβαιώνει τη συνέργεια στη διαχείριση της πολιτείας των δύο ιδιοκτητών: του κράτους ως ιδιοκτήτη του πολιτικού συστήματος και των επιχειρήσεων ως ιδιοκτητών της οικονομίας. Η συνέργεια των ιδιοκτητών των δύο συστημάτων τους νομιμοποιεί να ονομάζουν τα μέλη της κοινωνίας «πολίτες –καταναλωτές»!!!
Η έννοια της διακυβέρνησης λοιπόν είναι συντηρητική και αντιδραστική γιατί υποδηλώνει μια συγκεκριμένη δομή και διαχείριση του πολιτικού συστήματος που εξυπηρετεί συγκεκριμένους κοινωνικο-οικονομικούς στόχους, «ευέλικτους και στοχευμένους». Δηλαδή παραγνωρίζει ή υποβαθμίζει την ύπαρξη άλλων διαστάσεων της πολιτικής που είναι εξίσου σημαντικές για την κοινωνία.
Η πολιτική ακόμα εκλαμβάνεται περισσότερο ως συνάρθρωση των συχετισμών δύναμης με αποτέλεσμα να απομείωνεται η οριοθέτησή της. Δηλαδή η πολιτική εκλαμβάνεται ως δύναμη και όχι ως εξουσία που λειτουργεί σε κανονιστικά πλαίσια. Μάλιστα η θέληση του κατόχου της δύναμης απαιτείται να μεταλλαχθεί σε απόφαση του αδύνατου!!!
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες το πρόταγμα της καλής διακυβέρνησης απομακρύνει περισσότερο την κοινωνία από την πολιτική και επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τη θέση του πολίτη.
Η έννοια της διακυβέρνησης που χρησιμοποιούν οι δύο συνομιλητές σε μια από τις ομάδες εργασίες από πολιτική άποψη είναι συντηρητική και αντιδραστική αφού δεν τίθεται το θέμα του πολιτεύματος και μια επανεξέταση της σχέσης της κοινωνίας με την πολιτική. Αυτή η προσέγιση δεδομένου ότι προωθείται η πολυ-πολιτειακή οργάνωση της εξουσίας, θα δημιουργήσει πολύ εύκολα αξεπέραστα προβλήματα στο επίπεδο της κεντρικής πολιτείας. Ένα αυτονόητο ερώτημα: Ποιος θα είναι δεσμός της σύνολης κοινωνίας με την κεντρική πολιτεία ώστε να την στηρίζουν στο μέλλον, αν λάβουμε υπόψη ότι ο δεσμός δε θα είναι εθνοτικός; Δεδομένου ότι ο δεσμός θα είναι κατ΄ανάγκη πολιτικός, η έννοια της διακυβέρνησης σε τι μπορεί να βοηθήσει;
Σε τελική ανάλυση η λύση που προωθείται εξυπηρετεί τα κατεστημένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Οι πολίτες απλώς θα κληθούν να κάνουν «οδυνηρούς συμβιβασμούς». Και εκτός από τα νεφελώδη «δίκαιη, βιώσιμη, λειτουργική λύση» υπάρχει και μια άλλη λύση, που διαφεύγει των πολιτικών: η δημοκρατική λύση του κυπριακού προβλήματος.
Μας πήρες πολύ μακριά από το αρχικό θέμα. Έχω μια απορία. Αυτά όλα που γράφεις σου έρχονται αυθόρμητα (σιονωτά) ή κάνεις copy/paste από καμιά μελέτη σου; Πάντως δεν διευκολύνεις ιδιαίτερα τους αναγνώστες σου με το να ανοίγεις ένα καινούριο τεράστιο κεφάλαιο με κάθε σχόλιο.
Επί του οποίου, είμαι άνθρωπος φιλελεύθερων απόψεων και συνεπώς διαφωνώ γενικά με την όλη φιλοσοφία σου. (Και αν εννοείς ότι ο Χριστόφιας ασπάζεται (νεο)φιλελεύθερες προσεγγίσεις, πολύ χαίρομαι για αυτό :-)). Δεν έχω χρόνο να κάμω μεγάλες συζητήσεις. Θα σταθώ μόνο σε ένα-δυο σημεία. Σαφώς και το κράτος υπόκειται στους κανόνες της καλής διακυβέρνησης. Μόνο με αυτό τον τρόπο νομιμοποιείται το προνόμιο του κράτους να ελέγχει και να διαφεντεύει τη ζωή των πολιτών.
Η πρόταξη του "κοινού καλού" ακούγεται όμορφη και ωραία αλλά στην πράξη συνοδεύεται σχεδόν αναπόφευκτα από τον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών και την δικτατόρευση της ιδιωτικής ζωής των πολιτιών από το κράτος (βλέπε κομμουνιστικά συστήματα). Ένας από τους λόγους είναι ότι το "κοινό καλό" είναι μια σαφώς υποκειμενική έννοια την οποία ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει κατά το δοκούν για να περάσει τη γραμμή του. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πρωτοπόροι στην επίκληση του "κοινό καλού" είναι οι κάθε λογής δικτάτορες, φασίστες και εθνικιστές.
Δεν έχω γράψει καμία μελέτη ούτε όμως έρχονται και σιονοτά.
Ο διάλογος μας πήρε τη μορφή αυτή γιατί προσδίδαμε και προσδίδουμε στην έννοια της διακυβέρνησης διαφορετικό περιεχόμενο.
Και εγώ είμαι φιλελεύθερος με την έννοια ότι θεωρώ την ελευθερία ως την πιο σημαντική αξία για τον άνθρωπο.
Θέτεις το θέμα της ατομικής και συλλογικής ελευθρίας, ένα ζήτημα που άρχισε να συζητείται από τον 18ο αιώνα, όταν ο διαφωτισμός ανακάλυψε τους αρχαίους "Περίτης ελευθερίας των νεοτέρων έναντι της ελευθερίας των αρχαίων". Στον 19 ο αιώνα εμπλουτίστηκε με τη διαμάχη κομμουνισμού -καπιταλισμού.
Το περιεχόμενο της ελευθερίας για μένα είναι διαφορετικό.
Το κοινό καλό τον εκπόρνευσαν πράγματι και δικτάτορες και φασίστες κλπ. Όπως εκπορνεύτηκαν και άλλες ποιο οικείες λέξεις, π.χ. δημοκρατία.
Το κοινό καλό το χρησιμοποιώ με το περιεχόμενο που αποδίδει ο Αριστοτέλης.
Δημοσίευση σχολίου