Κυπριακό πρόβλημα: οι διαφωνίες για την κυριαρχία

Η λέξη κυριαρχία είναι σύνθετη από το κύριος και άρχω. Κυρίαρχος λοιπόν είναι ο ιδιοκτήτης της αρχής, της εξουσίας.
Στη φεουδαρχία κυρίαρχος είναι ο μονάρχης.
Στη νεοτερικότητα το πρόσωπο του μονάρχη διαδέχτηκε ένα νομικό μόρφωμα, απρόσωπο,το κράτος. που υποκατέστησε σταδιακά το πρόσωπο του μονάρχη. Η άνοδος της αστικής τάξης επιφέρει αλλαγές στον φορέα της εξουσίας, αλλάζει ο φορέας της νομής της εξουσίας στα πλαίσια του κράτους.
Κυρίαρχο είναι το κράτος, δηλαδή είναι ο ιδιοκτήτης του πολιτικού συστήματος. Επικρατούν οι όροι κρατική κυριαρχία ή πολιτική κυριαρχία του κράτους. Αυτή η κυριαρχία αφορά τόσο τις εξωτερικές σχέσεις όσο και την εσωτερική του λειτουργία.
Στη νεοτερικότητα οικοδομήθηκαν πολλά κράτη στη βάση της αντίληψης ένα κράτος, ένα έθνος, μια ενιαία και αδιαίρετη εξουσία, μια πολιτισμικά ομοιογενής κοινωνία.
Στις μέρες μας αυτό που αλλάζει με τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση είναι η έννοια της κυριαρχίας. Δεν είναι «η απόλυτη και διαρκής εξουσία ενός κράτους», όπως ορίστηκε στον 16ο αιώνα. Σήμερα όλοι αποδέχονται ότι η εξουσία του κράτους απομειώνεται, η εξουσία του κράτους είναι σχετική ή μερική ή περιορισμένη και όχι απόλυτη.
Συμπεράσματα
1.Η έννοια της κυριαρχίας δεν είναι στατική αλλά ανανοηματοδοτείται ανάλογα με την ιστορική εξέλιξη.
2.Το πολιτικό σύστημα στη νεοτερικότητα ταυτίζεται με το κράτος. Όμως είναι διακριτές έννοιες και όχι ταυτόσημες.
Η ταύτιση του πολιτικού συστήματος με το κράτος συνεπάγεται μια μονο-πολιτειακή οργάνωση της εξουσίας. Υπάρχει όμως και η πολυ-πολιτειακή οργάνωση της εξουσίας, δηλαδή η δυνατότητα γεωγραφικών ή πολιτισμικών υπο-συνόλων να οργανώνονται πολιτειακά.
3.Σε αυτή την περίπτωση η έννοια της κυριαρχίας – κληρονομιάς της φεουδαρχίας – δεν είναι δόκιμη για να αποδώσει την πολυ-πολιτειακή οργάνωσης της σύνολης κοινωνίας. Δεδομένου ότι η εξουσία υπονοεί φορείς που την κατέχουν και είναι επιφορτισμένοι με αρμοδιότητες, θεωρώ ότι είναι σωστό να χρησιμοποιείται ο όρος αρμοδιότητα και όχι κυριαρχία, που παραπέμπει στις δεσποτικές επιβαρύνσεις του παρελθόντος.
4.Η πολυ-πολιτειακή οργάνωση μιας κοινωνίας από την άποψη της ανθρωποκεντρικής εξέλιξης συνιστά πρόοδο αφού συμβάλλει στην ενίσχυση της ελευθερίας του ατόμου και προσδίδει μια νέα πολιτική δυναμική.
5. Επομένως οι αναφορές των Ελληνοκυπρίων πολιτικών για «μια κυριαρχία» ή των Τουρκοκυπρίων πολιτικών «για περισσότερες κυριαρχίες» είναι στη βάση τους συντηρητικές και αντιδραστικές και υποδηλώνουν πολιτικές στοχεύσεις ξένες προς τα συμφέροντα της σύνολης κυπριακής κοινωνίας, δηλαδή ξένες προς το κοινωνικό συμφέρον των Κυπρίων.
ΥΓ. Η φράση «κυρίαρχος λαός» είναι κενή περιεχομένου, αφού όλες οι πολιτικές αρμοδιότητες έχουν εκχωρηθεί σε τρίτους και η μόνη βασικά αρμοδιότητα που του απέμεινε, είναι η νομιμοποίηση των διαφόρων φορέων στην εξουσία διά της νομιμοποιητικής ψήφου. Δηλαδή κάθε 5 χρόνια με τις εκλογές ο λαός εκχωρεί υποχρεωτικά την πολιτική του αρμοδιότητα στους λεγόμενους αντιπρόσωπους, που παρεπιπτόντως δεν είναι καν αντιπρόσωποι.