1960 και 2008: Ανιστόρητες πολιτικές πρακτικές

Η ιστορία, φαίνεται, διδάσκει μόνο τους άλλους. Οι Κύπριοι πολιτικοί είναι «ειδικοί» και δε χρειάζονται την ιστορική γνώση. Γι αυτό και υποπίπτουν στα ίδια λάθη.
Παρόλο που έχουν επέλθει πολλές διαφοροποιήσεις από το 1960 στο επίπεδο το ατομικό, το κοινωνικο-οικονομικό και το πολιτικό, στο τοπικό και στο παγκόσμιο πεδίο, για τους πολιτικούς τα πράγματα μένουν ακίνητα. Λες και το 2008 είναι το 1960.
Τότε, το 1960, πρωταγωνίστρια ήταν η Αγγλία, όπως και τώρα.
Και τότε οι Ελληνοκύπριοι ηγέτες βρέθηκαν μπροστά στο ίδιο εκβιαστικό δίλημμα: λύση ή διχοτόμηση;
Και τότε αναζητούσαν κοινή γλώσσα και δεν έβρισκαν.
Και τότε υπήρξαν δημιουργικές ασάφειες, που μπροστά στις πρακτικές ανάγκες, οδήγησαν σε αξεπέραστα προβλήματα.
Και τότε κάποιοι ηγέτες ανέλαβαν να «σώσουν» τον τόπο.
Τότε έλεγαν πως θα θεμελίωναν κράτος (λές και δεν υπήρχε ).Τώρα η προσπάθεια είναι να θεμελιωθεί δικοινοτικό διζωνικό κράτος.
Η πολιτική πρακτική λες και κόλλησε στο 1960. Λες και ο χρόνος δεν άγγιξε δημιουργικά τους πολιτικούς ηγέτες.
Το πιο σημαντικό, όμως, και τότε και σήμερα ήταν και είναι η περιθωριοποίηση της κοινωνίας. Τότε ήταν πιο δύσκολος ο παραγκωνισμός της κοινωνίας, αφού ανθρωποκεντρικά ήταν πιο ανεπτυγμένη. Όμως με τον αγώνα του 1955 και την εξορία του Μακαρίου έγινε κατορθωτή η περιθωριοποίησή της. Δηλαδή η επιβολή μιας λύσης εν αγνοία της. Σήμερα η περιθωριοποίηση είναι πιο εύκολη. Και λόγω της αδιαφορίας του πολίτη και λόγω της λειτουργίας του ΜΜΕ. Η εξουσία σήμερα πιο εύκολα χειραγωγεί τον πολίτη.
Η κοινωνία μπορεί να περιθωριοποιηθεί παροδικά. Ούτως ή άλλως η συνειδητοποίησή της απαιτεί περισσότερο χρόνο σε σχέση με την πολιτική τάξη ή τα άρχοντα στρώματα. Όμως έστω με καθυστέρηση υποβάλλει την όποια λύση σε έλεγχο. Και αν δε συμβαδίζει με το συμφέρον της, τότε δε θα τη στηρίξει.
Το ολέθριο λάθος του Χριστόφια, της κυβέρνησης, των κομμάτων είναι η μη σφαιρική ενημέρωση των πολιτών για το κυπριακό. Αυτή η έλλειψη ενημέρωσης συνιστά μια βόμβα στα θεμέλια της όποιας λύσης. Η κοινωνία πρέπει να συμβαδίζει με τις εξελίξεις. Διαφορετικά θα ανακυκλώνουμε το κακό μας εαυτό.
Η βάση κάθε πολιτείας είναι ο πολίτης. Επομένως η βάση της λύσης είναι η απάντηση στο ερώτημα: ποιος πολίτης, σε ποια κοινωνία, σε ποια πολιτεία; Και όχι ποιος πολιτικός, με ποια εξουσία, σε ποιο κράτος.
Δυστυχώς και οι συμφωνούντες και οι διαφωνούντες με τον Πρόεδρο αντιμετωπίζουν το κυπριακό ως πρόβλημα κατανομής εξουσίας. Οι διαφορές τους βρίσκονται στο μοίρασμα της εξουσίας ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους πολιτικούς ηγέτες. Όπως ακριβώς και το 1960.
Και με τη μια και την άλλη λογική η θέση του πολίτη δεν αλλάζει. Το πολιτικό σύστημα θα παραμείνει το ίδιο, δηλαδή εξουσιακεντρικό. Ο πολίτης όμως, για να στηρίξει την όποια λύση, πρέπει να βελτιώνει τη θέση του στο ατομικό, κοινωνικό και πολιτικό πεδίο. Ώστε να έχει συμφέρον να στηρίξει την πολιτεία που θα δημιουργηθεί.
Αυτή η προσέγγιση ξεφεύγει από τη λογική των οδυνηρών συμβιβασμών και εντάσσεται στη λογική μιας λύσης καλύτερης για όλους. Και φυσικά αντιτάσσεται στη λογική του αυταρχισμού, της συντήρησης και της αντιδημοκρατικής νοοτροπίας των ηγετών.