Η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Κύπρου. τα κόμματα και ο υποτιθέμενος διάλογος

Για δύο σχεδόν μήνες η κυπριακή κοινωνία παρακολουθεί τα όσα πρωτοφανή συμβαίνουν με την απόφαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Κύπρου για αλλαγή των κριτηρίων εισδοχής των φοιτητών. Πέρα από την ουσία του ζητήματος, αυτό που είναι πράγματι εκπληκτικό είναι η διαδικασία που επέλεξε η Σύγκλητος να ακολουθήσει.
Είναι λυπηρό να αναγκάζεται κάποιος να αναφέρεται στα αυτονόητα προκειμένου να αντικρούσει επικίνδυνες για την κοινωνία απόψεις. Εννοώ τις προσεγγίσεις των εκπροσώπων του Πανεπιστημίου Κύπρου για το διάλογο. Όποιος εκφράσει την αντίθεσή του στην απόφαση της Συγκλήτου, τότε τον καλούν σε διάλογο!!!
Τι νόημα έχει ο διάλογος μετά τη λήψη της απόφασης από τη Σύγκλητο; Αυτο το ερώτημα έθεσαν και οι εκπρόσωποι των μαθητών στον πρύτανη του Πανεπιστημίου Κύπρου. Τα ίδια τόνισε και η ΟΕΛΜΕΚ, το ίδιο και δημοσιογράφοι και πολίτες..
Στο συγκεκριμένο ζήτημα αναφερόμαστε σε πολιτικό διάλογο με την έννοια της συλλογικής διαπραγμάτευσης για το κοινό καλό. Και τουλάχιστον γνωσιολογικά ο άνθρωπος από αρχαιοτάτων χρόνων ως τις μέρες μας θεωρεί ότι η πολιτική λειτουργία αναλύεται σε τρεις θεμελιώδεις φάσεις: τη διαβουλευτική κατά την οποία καταγράφεται η κοινωνική αντιπαράθεση και αρθρώνονται οι αντικειμενικοί λόγοι γύρω από ένα ζήτημα , την αποφασιστική και την εκτελεστική. Ο διάλογος προηγείται μιας απόφασης για το κοινό μας καλό.
Πώς θεμελιώνει το Πανεπιστήμιο τη θέση του ότι ο διάλογος ακολουθεί και δεν προηγείται μιας απόφασης, δηλαδή σε ποια πολιτική θεώρηση στηρίζει αυτή την προσέγγιση , έχει υποχρέωση να την επεξηγήσει στην κοινωνία. Και όσο το Πανεπιστήμιο αρνείται το διάλογο, τότε μπορεί ο καθένας και να κάνει υποθέσεις και να χαρακτηρίζει τις επιλογές της Συγκλήτου. Και έχει δημόσια χαρακτηριστεί η συμπεριφορά της Συγκλήτου ως αυταρχική και αλαζονική.
Και αν οι εκπρόσωποι του Πανεπιστημίου Κύπρου από τη μια και οι εκπρόσωποι της ΟΕΛΜΕΚ και της ΠΣΕΜ από την άλλη δε συμφωνούν για το θεμελιώδες «τι είναι διάλογος», τότε πώς θα κάνουν διάλογο; Δηλαδή βασική προϋπόθεση για το διάλογο είναι να δίνουν οι εμπλεκόμενοι το ίδιο περιεχόμενο στις λέξεις-έννοιες, διαφορετικά είναι ματαιοπονία.
Στην όλη συζήτηση έχουν εμπλακεί – η αλήθεια με πολλή προσοχή – και τα κόμματα αλλά και η κυβέρνηση με τη μονιμη επωδό « να ανασταλεί για ένα χρόνο η υλοποίηση της απόφασης ώστε να προηγηθεί ο διάλογος»!!! Η στάση των κομμάτων και της κυβέρνησης είναι υποκριτική. Αφενός μεν γιατί γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ότι εκείνοι έδωσαν το «πράσινο φως» στη Σύγκλητο να αναλάβει τώρα τη συγκεκριμένη αρμοδιότητα. Είναι οι ίδιοι ακριβώς που προηγούμενως δεν της επέτρεπαν να καθορίζει τα κριτήρια εισδοχής, αν και ο νόμος της παρείχε το δικαίωμα. Αφετέρου η παραχώρηση της συγκεκριμένης αρμοδιότητας στη Σύγκλητο έγινε με πλήρη γνώση των κομμάτων ότι η πολιτική διαδικασία περέμενε υπό το δικό τους έλεγχο. Επομένως η αποστασιοποίηση των κομμάτων, η προσπάθεια «ενοχοποίησης» της Συγκλήτου είναι και αυτό μια μεθόδευση που αποκρύπτει τη δική τους παρασκηνιακή συναίνεση αλλά και συναλλαγή στα πλαίσια του πολυδιαφημισμένου διαλόγου βουλής-πανεπιστημίου για το νέο ρόλο του πανεπιστημίου στη βάση της «συμμετοχικής δημοκρατίας»!!!
Κοντολογής η απόφαση της Συγκλήτου εξυπηρετεί κομματικά και κατ΄ επέκταση προσωπικά συμφέροντα. Από άποψη ουσίας το πρόβλημα δεν είναι η αυτονομία του πανεπιστημίου αλλά η συνάρτησή του από την κομματική εξουσία. Δηλαδή η κατάργηση της υποτιθέμενης αυτονομίας του!!!
Και όλα αυτά σε βάρος των μαθητών του δημόσιου σχολείου, δυο μήνες πριν τις τελικές εξετάσεις.