Ο κίνδυνος του φασισμού:λογισμοί και παραλογισμοί

Κάποιοι λοιπόν που συμμετείχαν σε μια αντικατοχική εκδήλωση στις 20 Ιουλίου 2009, φώναξαν υβριστικά συνθήματα εναντίον του Προέδρου της Δημοκρατίας καθώς και ρατσιστικά συνθήματα. Προσωπικά διαφωνώ και με τη χρήση συνθημάτων και πιο πολύ, ύβρεων εναντίον οποιουδήποτε προσώπου.
Το θέμα αυτό έγινε μείζον από τα κόμματα και τα ΜΜΕ με γενική επωδό την ανέξοδη καταδίκη των υβριστών.
Οι διαστάσεις που δόθηκαν στο θέμα ήταν εξωπραγματικές. Ιδιαίτερα από την πλευρά της κυβέρνησης και του ΑΚΕΛ.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μιλώντας στην Παναγιά στις 24/7/2009 τόνισε ότι «το κράτος δεν θα ανεχθεί καμιά υπονομευτική δραστηριότητα και δεν θα επιτρέψει την αναβίωση φασιστικών καταστάσεων με τον όποιο μανδύα εμφανίζονται».
Ο Γ. Γ. του ΑΚΕΛ σε συνέντευξή του στην εφ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 26/7/2009 συνέδεσε τους υβριστές με το πραξικόπημα και την «προπραξικοπηματική περίοδο» αφού «η ίδια συνθηματολογία, εθνικιστική και αρρωστημένη χρησιμοποιήθηκε και το 1974» και πρόσθεσε ότι «διαφωνούν με αυτή ταύτη τη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας».
Η ΕΔΟΝ συσχέτισε τις ενέργειες «με κλίμα φανατισμού εναντίον του ΑΚΕΛ και της κυβέρνησης Χριστόφια» και προειδοποιεί πως «δεν θα ανεχτεί οι νέες γενιές να μπολιαστούν με το δηλητήριο του φασισμού».
Η ΧΑΡΑΥΓΉ δε σημείωνε: «Η ιδεολογία που ασπάζονται είναι εκείνη του ναζισμού – φασισμού στο όνομα της ελληνικής σκέψης και της χριστιανικής ορθοδοξίας, είναι άκρως προκλητικοί και αντι-ομοσπονδιακοί». Ακόμα συνέδεε τους υβριστές με προσπάθεια ανατροπής του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Δε θα σταθώ στο βάσιμο των όποιων συνδέσεων επιχείρησαν οι πιο πάνω, δηλαδή το σχήμα:υβριστές-πραξικόπημα 1974-φασισμός-ανατροπή Προέδρου-αντι-ομοσπονδιακοί. Για όποιον στοχάζεται λογικά όλοι αυτοί οι συνειρμοί είναι «πού σου νέφκω, πού πάεις» και συνιστούν και αυτοί μια ύβρη προς τους αποδέκτες στο όνομα καταδίκης μιας άλλης ύβρεως.
Η επωδός των πιο πάνω είναι το μήνυμα: είναι υπαρκτός ο κίνδυνος του φασισμού. Είναι πράγματι υπαρκτός με βάση το γεγονός ότι κάποιοι ύβρισαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας:

Αν καλοεξετάσεις το ζήτημα και με βάση την ιστορική εξέλιξη της νεοτερικότητας ,μάλλον οι αναφορές των πιο πάνω δεν έχουν και τόση λογική βάση. Είναι γεγονός ότι στα νεότερα χρόνια εμφανίστηκαν ιδεολογίες και επιβλήθηκαν καθεστώτα που απομείωσαν ή και εξαφάνισαν την ελευθερία των πολιτών. Ανεξάρτητα από τα αίτια του φαινομένου σε κάθε χώρα και σε συσχετισμό με τον εκάστοτε διεθνές περιβάλλον, η εκδήλωση τέτοιων ανελεύθερων καθεστώτων είχε συγκεκριμένο τρόπο πολιτικής δράσης. Αν περιοριστούμε στην Ευρώπη , τότε ανελεύθερα καθεστώτα ονομάστηκαν ο ιταλικός φασισμός, ο γερμανικός ναζισμός αλλά και ο σοβιετικός ολοκληρωτισμός. Ανεξάρτητα από τις σημαντικές διαφοροποίησεις τους, που αντικατοπτρίζουν τις ανάγκες και την ανάπτυξη διαφορετικών κοινωνιών, εντούτοις μπορούμε να ανιχνεύσουμε στο επίπεδο της πολιτικής πράξης κοινά στοιχεία. Και στις τρεις περιπτώσεις το κόμμα ταυτίστηκε με το κράτος, ιδιοποιήθηκε το πολιτικό σύστημα ολοκληρωτικά και κατείχε την κοινωνία.

Η ταύτιση λοιπόν ιστορικά του πολιτικού συστήματος με το κράτος και η «υφαρπαγή» της κρατικής εξουσίας από ποικίλους διαμεσολαβητές-«σωτήρες» του λαού είτε ονομάστηκαν φασίστες είτε ναζιστές, είτε οπαδοί του ολοκληρωτισμού είτε δικτάτορες είτε αυταρχικά καθεστώτα είναι η πολιτική βάση – εκτροφείο του όποιου φασισμού. Η ταύτιση του πολιτικού συστήματος με το κράτος και ο αποκλεισμός της κοινωνίας από την πολιτική επιτρέπει σε διάφορους τυχάρπαστους να «υφαρπάζουν» την κρατική εξουσία και να καταδυναστεύουν τους πολίτες με σκοπό «να σώσουν τον τόπο, το έθνος, το λαό κλπ.».

Όταν λοιπόν αποκαλείς έναν φανατικό αντίπαλο ως «φασίστα», τότε κενολογείς και αποπροσανατολίζεις. Γιατί το φασισμό και τον ολοκληρωτισμό και τον αυταρχισμό δε θα το γεννήσει καμία ομάδα ή ομαδούλα που συνθηματολογεί υπέρ ή κατά του όποιου «δικού μας». Ο κίνδυνος για τις ελευθερίες του πολίτη ιστορικά προέρχεται από τους φορείς της εξουσίας που μεθοδευμένα και ύπουλα εκμεταλλευόμενοι το δεδομένο κοινωνικό αδιέξοδο, υφάρπασαν την εξουσία για το «καλό» του λαού και μετά τη χρησιμοποίησαν σε βάρος του λαού.

Αν λοιπόν κάποιοι σήμερα στην νήσο Κύπρο ανησυχούν πραγματικά για φασισμό, ας μην αποπροσανατολίζουν μεγεθύνοντας τις ενέργειες κάποιων ομάδων. Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι κάποιοι συμπολίτες μας επιλέγουν τέτοιες συμπεριφορές. Και πρέπει ορθολογιστικά να διερωτηθούμε «γιατί;». Όμως δεν είναι αυτοί ο κίνδυνος. Για όσους πράγματι ανησυχούν και δεν υποκρίνονται όντας σε διατεταγμένη αποστολή, καλύτερα να κοιτάζουν κατά τα δώματα των φορέων της εξουσίας. Εκεί βρίσκεται ο κίνδυνος, αν υπάρχει, για τις ελευθερίες του πολίτη. Από κει εκτρέφονται οι «φασιστικές συμπεριφορές» και από κει υπάρχει κίνδυνος «υφαρπαγής της εξουσίας». Οι κατέχοντες είναι ο κίνδυνος και όχι η κάθε ομάδα που ως φερέφωνο πετάσσει συνθήματα. Και που πιο πολύ την αξιοποιεί η ολιγαρχία για να περιορίσει τις ελευθερίες των πολιτών στο σύνολό τους.
Υπάρχει βάσιμος λόγος να ανησυχούμε σήμερα;
Ο δημοκρατικός πολίτης πάντοτε ανησυχεί. Και η ανησυχία του αφορά τις δράσεις των εχόντων και κατεχόντων. Και η πραγματικότητα είναι πως σήμερα το πολιτικό σύστημα έχει ιδιοποιηθεί ολοκληρωτικά από τα κόμματα. Αυτοί αποτελούν το πραγματικό κίνδυνο για την ελευθερία των πολιτών, αυτοί μπορούν να μετατρέψουν τη θέλησή τους σε νόμο με καθολική ισχύ. Ο κίνδυνος σήμερα παρά ποτέ εντοπίζεται στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.Με διάφορα προσχήματα συρρικνώνουν ασύδοτα τις ελευθερίες των πολιτών και οι «φασιστικές ομάδες» συνεχίζουν άθικτες το έργο τους. Οι διάφορες ομαδούλες μπορούν να αξιοποιηθούν από την εξουσία και όχι οι ομαδούλες να επιβάλουν τη θέλησή τους στο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο. Τέτοιες ομάδες, όπως οι υβριστές της 20ης Ιουλίου, θα αξιοποιηθούν στα μέγιστα από την ολιγαρχία, που προκειμένου να μας «σώσει» από τους φασίστες , θα προωθήσει μεθόδους εκφασισμού της κοινωνίας. Τέτοιες ομάδες είναι υπηρέτες –συνειδητά ή ασυνείδητα - του συστήματος και αποτελούν το σωσίβιό του.
Πότε θα εκλείψει ο κίνδυνος του φασισμού; Μόνο σε μια δημοκρατία όπου ο λαός αποφασίζει, γιατί εκεί αποκλείεται να αποφασίσει να πάρει μέτρα εναντίον του εαυτού του, να αυτοφιμωθεί ή να αυτουποδουλωθεί! Στα εξουσιαστικά πολιτικά συστήματα ο κίνδυνος θα είναι πάντοτε υπαρκτός, γιατί πάντοτε θα υπάρχουν «οι σωτήρες» του λαού!!! Οι σωτήρες του έθνους, οι σωτήρες του κράτους, οι σωτήρες των θεσμών, οι σωτήρες των καταπιεσμένων και πάει λέγοντας. Σωτήρας ήταν και ο Χριστός αλλά τουλάχιστον εκεί υπήρχε δηλωμένη η μεταφυσική της επουράνιας ζωής, του παραδείσου. Οι επίγειοι σωτήρες μόνο κόλαση φέρνουν στους λαούς, αφού «παραλογίζονται» ότι μπορεί να είναι και «σωτήρες»!!!