Μια είδηση, μια ανάγνωση και η ανομία τους

Η είδηση όπως δημοσιεύτηκε πρωτοσέλιδα και ως πρώτη στην εφ. Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 5/7/2009 είχε το εξής τίτλο και υπότιτλο: «Βέτο από ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ – Ημικρατικοί: Τα δύο κόμματα επιχειρούν να σπάσουν την πλειοψηφία του ΑΚΕΛ».
Αυτό το γεγονός μπορεί να διαβαστεί με διάφορους τρόπους. Θα προσπαθήσω να το κατανοήσω με την προσέγγιση της πολιτικής ως δύναμης.
- Η συνεργασία των δύο κομμάτων είναι εξωθεσμική. Δηλαδή δε γίνεται εντός των θεσμών της κρατικής εξουσίας (υπουργικό, βουλή). Θεωρώντας ότι από άποψης εκλογικής δύναμης μειονεκτούν από το ΑΚΕΛ, αποφασίζουν να συνενώσουν τις δυνάμεις τους για να επιτύχουν τους όποιους στόχους τους στους διορισμούς των ΔΣ των ημκρατικών οργανισμών.
Την ίδια στιγμή αυτά τα κόμματα δεν είναι ούτε θεσμοί του κράτους ούτε και έχει θεσμοθετηθεί από το κράτος η ύπαρξή τους. Δηλαδή η λειτουργία τους δεν οριοθετείται περιοριστικά και εντάσσονται σε μια λογική κατά την οποία θεωρούν ότι η πολιτική είναι δύναμη και όχι εξουσία και ενεργούν εξωθεσμικά για να επιβάλουν τη θέλησή τους. Επομένως δρουν στο παρασκήνιο, εκλαμβάνουν την πολιτική στη βάση των συσχετισμών δύναμης και ως σύνθεση των συμφερόντων που αναπτύσσονται στις παρυφές της κρατικής εξουσίας. Δηλαδή αυτά τα κόμματα έχουν την αντίληψη ότι μπορούν να αυτο-ρυθμίζονται με βάση τους συσχετισμούς δύναμης.
-Η συνεργασία των δύο κομμάτων επιβάλλεται για να αντιμετωπιστεί το πιο δυνατό – το ΑΚΕΛ- το «κυβερνών κόμμα». Αν και το πολιτικό σύστημα είναι προεδρικό, λειτουργεί τυπικά μόνο σε αυτή τη βάση. Έχει υιοθετήσει «την κοινοβουλευτική πρακτική» με τα κυβερνώντα κόμματα. Αυτή η μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος έγινε επί της διακυβέρνησης του Τάσσου Παπαδοπούλου με την εισαγωγή «των συγκυνερνώνων κομμάτων.
Με το Δ. Χριστόφια εισήχθηκε η λογική του κυβερνώντος κόμματος και των συνεργαζομένων κομμάτων. Το κόμμα λοιπόν, το ΑΚΕΛ, αντισυνταγματικά αυοαναγορεύθηκε σε κυβερνών, προσάρμοσε αυθαίρετα το πολιτικό σύστημα στις κομματικές ανάγκες και λειτουργεί και αυτό εξωθεσμικά προσπαθώντας να νομιμοποιήσει τις όποιες επιλογές του μέσω του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ουσιαστικά η αποφασιστική αρμοδιότητα ανήκει στο Πρόεδρο με βάση το Σύνταγμα ,όμως πιο πολύ λειτουργεί ως «διαλλάκτης» στη σύνθεση των συμφερόντων που αναπτύσσονται εξωθεσμικά.
-Ο ΔΗΣΥ διεκδικεί συμμετοχή στα ΔΣ με το επιχείρημα ότι «ο δικός του» εκπρόσωπος θα ελέγχει «τους άλλους»!!! Αυτή η λογική είναι γελοία από πολλές πλευρές αλλά νομιμοποιείται γι αυτόν που λειτουργεί με όρους δύναμης, δηλαδή εξωθεσμικά και με βάση την εκλογική δύναμη.
-Η είδηση λοιπόν για συνεργασία ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ αποκτά νόημα στην πολιτική σκηνή γιατί δημοσιοποιείται μέσω ενός εντύπου, μιας εφημερίδας. Η πολιτική λοιπόν συμπληρώνεται από ένα άλλο πόλο, που λειτουργεί επίσης εξωθεσμικά, τα ΜΜΕ. Οι δύο αυτοί πόλοι, κόμματα και ΜΜΕ, θεωρούν ότι είναι δική τους υπόθεση η πολιτική και διεκδικούν να την καθορίζουν εξωθεσμικά με βάση τα συμφέροντα που προώθουν.
-Η διαμάχη είναι για τα ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών. Και έχουν ιδιαίτερη σημασία για τα κόμματα γιατί διαπλεκόνται με το ιδιωτικό κεφάλαιο με το οποίο συναλλάσσονται είτε ως εντολοδόχοι είτε για να αντλήσουν οικονομικά κεφάλαια. Και οι φορείς του ιδιωτικού κεφαλαίου είναι ο τρίτος πόλος που λειτουργεί εξωθεσμικά, στο παρασκήνιο, ώστε οι αποφάσεις που λαμβάνονται να προωθούν το δικό του συμφέρον.
-Ενώ λοιπόν παλαιότερα η πολιτική λειτουργούσε εντός των κρατικών θεσμών, σήμερα είναι εξωθεσμική με κύριους πρωταγωνιστές τα κόμματα, το ιδιωτικό κεφάλαιο και τα ΜΜΕ. Ενώ λοιπόν παλαιότερα η πολιτική εκλαμβανόταν ως εξουσία -δύναμη που οριοθετείται από το νόμο - , τώρα εκλαμβάνεται ως δύναμη.
Και παλαιότερα και σήμερα ο ρόλος της κοινωνίας σύμφωνα με τους κατόχους της δύναμης – κόμματα, ΜΜΕ, ιδιωτικό κεφάλαιο – είναι να ιδιωτεύει, δηλαδή να μην έχει καμία συμμετοχή στη διαμόρφωση του κοινού μέλλοντος. Είναι άσχετη, λένε, και πρέπει να αποφασίζουν οι ειδικοί. Έτσι η κοινωνία περιθωριοποιείται από την πολιτική.
-Γιατί αυτή η μετάλλαξη στο πολιτικό σύστημα; Είναι εισαγόμενη. Με την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση το επιχειρηματικό κεφάλαιο πέτυχε να αποδεσμευτεί από τα κρατικά δεσμά και να αυτορυθμίζεται. Δηλαδή επέβαλε τη θέλησή του στην πολιτική και στα κόμματα τα οποία βασικά ακολούθησαν την οικονομική λογική της αυτορύθμισης. Έτσι η πολιτική μεταφέρθηκε εκτός των κρατικών θεσμών. Όπως ακριβώς διακρατικά η πολιτική λειτουργεί ως δύναμη, έτσι και ενδοκρατικά υιοθετήθηκε η ίδια λογική.
-Αυτή ακριβώς η μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος είναι ιδιαίτερα επιβαρυντική στο παρόν για την κοινωνία. Γιατί η πολιτική διαμορφώνεται όχι με βάση το κοινωνικό συμφέρον αλλά με βάση τους συχετισμούς δύναμης στο παρασκήνιο, όπου η κοινωνια απουσιάζει παντελώς.
Ουσιαστικά η διαμάχη για τους διορισμούς στα ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών ουδόλως ενδιαφέρει την κοινωνία, αλλά ενδιαφέρει την ολιγαρχική τάξη γιατί επιφέρει ανακατανομή πλούτου, προνομίων και εξουσίας για τα κόμματα αλλά όχι για την κοινωνία.
-Η κοινωνία θα συνεχίσει να κατέχεται από την πολιτική ολιγαρχία όσο διάστημα αδυνατεί να κατανοήσει τις μεταλλάξεις του συστήματος και δε διατυπώνει πολιτικά αιτήματα με βάση τη δική της δύναμη και συμφέρον απέναντι στους ολιγαρχικούς, αιτήματα που θα στοχεύουν στον έλεγχο από την κοινωνία του πολιτικού και οικονομικού συστήματος.
-Τα φαινόμενα ανομίας λοιπόν που όλοι καταράζονται ως νεόκοποι πολιτικοί φονταμελιστές είναι γέννημα της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας. Σταδιακά η κοινωνία εξοικειώνεται με τους όρους των ολιγαρχικών και επεκτείνονται έτσι οι πρακτικές ανομίας. Το μέλλον της κοινωνίας σε αυτό το στάδιο είναι η ανομία.Δεν υπάρχει αντίπαλη πολιτική πρόταση. Ούτε και μπορεί να διατυπωθεί από τους κατέχοντες.
-Οι κατέχοντες στο παρόν στάδιο θα συνθηματολογούν για «τη σήψη, τη διαφθορά, την ανομία» για να δίνουν την αίσθηση στον «αμαθή όχλο» ότι κάτι γίνεται αλλά και για να αυτοαθωωθούν: «αυτός που καταγγέλλει είναι αθώος»!!!